Stay alive forever. ~

Hij begon zich een beetje zorgen te maken toen de jongen zijn ogen dichtkneep na zijn aanraking. Vond hij het niet leuk? Was er iets mis? Hij liet zijn hand zakken, staarde de jongen een beetje afwachtend aan. Gelukkig gingen de ogen al snel weer open.
“Het is maar wat je grappig noemt..” mompelde de jongen en hij moest moeite doen om niet weer zijn hand uit te gaan steken, want misschien schrok de jongen er opnieuw van. “En het erge is dat ze beide keren mijn schuld waren.” Negatief en depressief, zo kwam Destin over. Waarschijnlijk voelde hij zich ook zo. Keita zuchtte. De jongen klom even na het voorstel over hem heen, ging aan de andere kant liggen. Keita draaide simpelweg zijn hoofd de andere kant op, nestelde zich een beetje tegen de jongen aan. Veel beter. “Het spijt me..” Voorzichtig pakte hij de hand van de jongen.
“Niet jouw.. schuld,” fluisterde hij moeizaam. Telkens als hij praatte, werd het praten wat moeilijker. Hij voelde zich zwak, maar zat er nu niet echt mee. Nu vond hij het juist prettig dat de jongen er was als hij hulp nodig had. Zijn ogen vielen dicht, aangezien hij gewoon lui was om zijn ogen open te houden.
“Wil je naar de woonkamer? Ik denk dat je deze kamer zo onderhand wel zat bent, of niet?”
“Hmm..” Het lag hier ook wel lekker, alleen moest zijn verband wel vernieuwd en de wond schoongemaakt worden. Anders dan ging het ontsteken. De wond was gehecht, maar ondanks dat bloedde het af en toe nog wel een beetje aangezien ze het niet helemaal dicht konden hechten. Het moest de kans krijgen om te herstellen en dicht te groeien, hadden ze gezegd. De ademhaling van de jongen kwam even dichterbij, waarna hun lippen elkaar even aanraakten. Een tevreden glimlach verscheen op zijn gezicht en zijn ogen gingen open toen hun lippen elkaar los lieten. Zijn blik ging naar de deur, waarvan een stukje te zien was.
“Misschien is het wel handig.. want het verband moet ook nog schoongemaakt worden.. enzo..” Zijn vingers gleden over het verband wat om zijn buik heen zat. Bijna vielen zijn ogen nog weer dicht, alleen werd hij net op tijd afgeleid door de blauwe ogen van Destin. Hij kreeg er gewoon geen genoeg van.

Destin voelde hoe Keita zich tegen hem aan nestelde en glimlachte, maar durfde zijn arm niet om de jongen heen te slaan. Hij was bang om de jongen pijn te doen. Ook al fluisterde de jongen dat het zijn schuld niet was, ging het schuldgevoel niet weg. Hoe vaak hij het ook zou zeggen, het zou niet helpen. Ook al was de jongen niet boos.. Misschien was dat het juist, zou het helpen als de jongen eens een keer echt boos werd als hij het verdiende. Maar, dat wilde hij ook niet. Hij haalde even diep adem. Ughe, het was weer eens ingewikkeld. Waarom kon alles niet gewoon makkelijk zijn?
De jongen zei dat het misschien wel handig was en vervolgde dat het verband ook nog schoongemaakt moest worden, waardoor Destin zijn blik even afwendde. “Uhu,” bracht hij droogjes uit en hij krabbelde overeind, om rustig over Keita heen te stappen en naast het bed te gaan staan. Hij gooide de deken van Keita af en legde toen zijn ene arm onder zijn rug. De andere legde hij onder zijn knieholte, om hem vervolgens voorzichtig op te tillen en zacht tegen zich aan te houden. Hij probeerde niet te kijken naar de verwondingen van de jongen, dus liep al snel de huiskamer in.

Hij legde de jongen voorzichtig op de bank neer en drukte zijn lippen even zacht op die van hem, waarna hij weer recht ging staan en zijn blik - niet helemaal expres - op de verwondingen van de jongen liet vallen. Hij draaide zich gelijk om en liep weg, om de spullen te gaan pakken die hij nodig had voor het verschonen van de wonden.
Toen hij eenmaal klaar was met het verschonen van de buikwond, was hij wat langer dan nodig was in de keuken gebleven. Steeds weer bleven de woorden dat het zijn schuld was door zijn gedachten gaan, wat zijn humeur niet bepaald beter maakte.
Toen hij uiteindelijk weer een beetje hersteld was van zijn down moment, kwam hij rustig de huiskamer in en boog zich voorover om een kus op Keita’s lippen te drukken en vervolgens naast hem op de bank neer te ploffen. Met de nodige moeite - vooral om Keita geen pijn te doen; hem optillen kostte steeds minder moeite - tilde hij Keita op zijn schoot en sloot zijn armen voorzichtig om de jongen heen. “Veel beter..” fluisterde hij. Hij had al een tijdje niet meer zo gezeten met de jongen, waardoor hij het gemist had. Maar toch voelde hij zich nog wat ongemakkelijk, omdat het zijn schuld bleef. “Wil je nog wat doen of hebben?” vroeg hij vriendelijk aan de jongen. Hij wilde iets doen om het goed te maken, al was er niets wat zijn dommigheid goed kon maken.

Hij werd een beetje bezorgd toen Destin zijn blik afwendde. Hij wist dat de jongen er vast weer aan herinnerd zou worden, als hij bezig was met de wond. Misschien was het elke keer dat hij naar hem keek wel zo, dat verklaarde in ieder geval waarom de jongen graag geen oogcontact maakte.
“Uhu,” zei de jongen droogjes, waarna hij overeind krabbelde en over hem heen stapte. Keita keek even weg toen de degens weg werden gehaald. Oké, hij was niet naakt, maar het was wel half en dat liet hem een beetje onprettig voelen. De jongen tilde hem op en hield hem zachtjes tegen zich aan, wat beschermend voelde, waarna hij de kamer uit liep.
Al snel waren ze in de woonkamer, waar hij zachtjes op de bank werd gelegd. Moeizaam probeerde hij half overeind te komen, terwijl de jongen vast de verbanddoos ging halen. Al snel kwam de jongen terug en werd het verband er af gehaald en zijn wond verschoond. Het deed pijn, maar Keita liet er nauwelijks iets van merken. Straks dan voelde de jongen zich nog schuldiger. Daarom maakte hij ook geen oogcontact toen de jongen bezig was. Uiteindelijk was de jongen klaar, zat er een nieuw verband om zijn buik heen en liep de jongen weg om de spullen op te ruimen. Hij zuchtte en leunde met zijn hoofd tegen de rugleuning aan, sloot zijn ogen.
De jongen bleef langer weg dan hij zelf verwacht had en hij wist zelf niet precies waar de jongen was. In de keuken? Waarschijnlijk wel. De keuken was vanuit zijn positie niet zichtbaar en hij kon er niet heen lopen. Een beetje bezorgd bleef hij wachten. Zijn ogen bekeken de kamer alsof het net nieuw voor hem was, maar ze gleden al gelijk weer naar de jongen toen deze de woonkamer binnen kwam lopen.
Hij sloot zijn ogen toen de jongen hem kuste. Bleef het steeds bij een kus? Geen eens een tongzoen? Oké, hij was nog wel een beetje zwak en kwetsbaar, maar daar kon hij zelf ook niks aan doen en zo slecht ging het ook niet met hem. De jongen tilde hem op zijn schoot en armen werden om hem heen geslagen. Keita legde de zijkant van zijn hoofd tegen de borstkas van de jongen aan. De houding voelde anders dan normaal, aangezien hijzelf nu geen shirt aan had en alle verwondingen eigenlijk best wel goed zichtbaar waren. Zijn ene hand trok even aan de broek die hij aan had. Dun, aangezien hij nogal zweette nu het warm weer was.
“Veel beter..” De fluistering van de jongen liet zijn hart iets sneller kloppen en een tevreden glimlach verscheen op zijn gezicht. “Wil je nog wat doen of hebben?” Keita grinnikte zachtjes. Hij leunde achteruit en legde een hand tegen de wang van de jongen aan.
“Maak je nou maar geen zorgen,” fluisterde hij zachtjes. Zijn ogen vulden zich een beetje met verlangen. Het irriteerde hem dat hij net niet bij de jongen kon komen, anders had hij hem allang gezoend. En nog niet zo’n beetje ook.

Keita leunde achteruit en Destin voelde zijn hand tegen zijn wang. Hij glimlachte lichtjes. De aanrakingen van de jongen bleven hetzelfde voelen, alsof die tintelingen nooit op zouden houden. Zijn ogen vielen een beetje dicht en hij haalde diep adem. ‘Maak je nou maar geen zorgen,’ klonk de stem van Keita en hij opende zijn ogen weer, om de jongen vervolgens aan te kijken. De verlangende blik in de ogen van Keita zorgde ervoor dat hij zijn blik snel weer afwendde. Uiteindelijk keek hij de jongen toch weer aan en boog zich lichtjes naar voren, maar stopte op tijd en zette zich weer overeind.
“Dit kan niet, Keita,” fluisterde hij zacht. Hij had de afgelopen tijd meer nagedacht over hoe ze nu samen waren, maar het kon niet zo. Het was gewoon onjuist, niet goed. Voor Keita. Hij was niet degene die hier moest zitten met de jongen, terwijl hij degene was die hem had verwond. Keita zou hier niet langer kunnen blijven, voor zijn eigen bestwil.
Bij het ziekenhuis werd hem vaak gevraagd of hij het nog wel aankon, maar de laatste keer had hij nee gezegd. Niet omdat de zorg voor Keita te moeilijk was, maar.. Het aankunnen.. Nee. Hij was veel te bang dat hij te ver zou gaan met Keita, dat het niet klopte wat hij voelde voor de jongen. Bovendien was hij veel te bang om hem kwijt te raken als hij teveel aan de jongen gehecht zou raken, dus het was beter om het nu af te breken. Ze zeiden dat het makkelijker was om het zo vroeg mogelijk te doen en het dan in één keer te doen, zodat je er niet te lang pijn aan bleef houden.
Maar, hij betwijfelde of hij vrolijker zou worden als Keita weg was. Maar ja.. Hij kon niet anders. Hij weigerde te geloven dat Keita het hier ooit goed zou kunnen hebben. Dat was onmogelijk. Bovendien hadden de verpleegsters hem verteld dat er een alleenstaande vrouw was die de zorg voor Keita op zich kon nemen. Beter dan dat kon niet.
“We zijn te ver gegaan,” sprak hij. “En ik heb je verwond..” ging hij toen zacht door. “Het is..” Voorzichtig zette hij Keita van zijn schoot af en keek hem aan. “Onmogelijk om hier samen te blijven wonen, Keita,” sprak hij zacht. “Ze hebben al.. Iets voor je gevonden..” zei hij toen. Het was duidelijk aan hem te merken dat dit niet precies was wat hij wilde, hoe erg hij het ook probeerde te verbergen.
Uiteindelijk stond hij op en liep de keuken in, om hier met zijn gezicht in zijn handen op het aanrecht te zitten. Hij wilde dit niet, maar het kon niet anders, of wel dan?

De jongen keek even weg, maar liet zijn blik al snel weer naar hem gaan. Zijn ogen vielen dicht toen hij dichterbij kwam, maar ze gingen open toen de jongen opeens achteruit leunde. Wat was er nou weer? Durfde hij het niet? Met verbaasde ogen keek Keita de jongen aan.
“Dit kan niet, Keita,” fluisterde de jongen zacht. Hij keek weg. Oké, misschien later als hij beter was. Het was nu inderdaad nog een beetje te snel en de jongen was vast nogal bezorgd. Keita leunde weer tegen de jongen aan. “We zijn te ver gegaan.” De hele wereld leek opeens stil te staan. Wát?! “En ik heb je verwond..” Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar er kwam niks uit. Hij kon de juiste woorden niet meer vinden. Het maakte toch helemaal niet uit dat hij hem verwond had? Het was een ongeluk!
“Het is niet jouw schuld,” fluisterde hij zachtjes, op een bijna onhoorbare toon.
“Het is..” Opeens werd hij van zijn schoot afgehaald. Er ontstonden tranen in zijn ogen. “Onmogelijk om hier samen te blijven wonen, Keita.” Dat was het niet! “Ze hebben al.. Iets voor je gevonden..” Er ging een steek door hem heen. Het voelde alsof de jongen hem verraden had. En op een of andere manier wist hij dat het niet meer terug te draaien was, dat Destin al de keuze voor hem had gemaakt. De tranen stroomden over zijn wangen en de jongen stond op, liep weg. Hij kon nog net zijn arm grijpen voordat de jongen letterlijk onbereikbaar was. Hij trok de jongen naar hem toe, weigerde om hem los te laten. Er borrelden snikken uit zijn keel en hij klemde zijn handen om de arm heen, zorgde er voor dat de jongen niet meer weg kon lopen. Hij wou het niet.

Hij kon zich nog herinneren dat hij op de bank zat, aangekleed en al, te wachten totdat de vrouw hem op zou komen halen. Ergens moest hij in slaap zijn gevallen, want het eerste wat hij zich daarna herinnerde was dat hij in de auto zat. Geen afscheid, geen vaarwel kus. Niks. Hij was gewoon spoorloos uit zijn leven verdwenen. En ergens wist hij dat dit het begin was van een verschrikkelijke periode.
Een jaar was voorbij gegaan. Een jaar vol met depressie en verdriet die hij met moeite had doorgaan. De vrouw had al honderd keer gezegd dat ze hem kon terug brengen als hij heel graag terug wou, maar hij weigerde. Hij wou niet terug, kon zich niet voorstellen dat de jongen hem eigenlijk terug wou. Hij kon zich eigenlijk niet meer voorstellen dat de jongen ooit nog van hem zou kunnen houden. Het verraden gevoel was nog steeds niet weggegaan en de pogingen van de vrouw om hem op te vrolijken hielpen niet. Een keer per maand belde de jongen op en steeds als hij de telefoon kreeg om te praten, gooide hij hem weg of weigerde hij hem om aan te nemen. Hij wou gewoon niet meer met de jongen praten. Nooit meer.
Iets wat wel beter was geworden was zijn been. Hij kon er al op lopen, kleine stukjes, maar hij moest nog steeds voor de zekerheid een kruk gebruiken. Ook genas zijn buikwond heel goed, net zoals de andere wondjes. Het wantrouwen voor het mannelijk geslacht was erger geworden en hij had verkering gekregen met een meisje. Zij was de enige die hem nog kon opvrolijken en ze was er dan ook altijd voor hem.

Toch kwam er een dag waarop alles veranderde. De vrouw waarbij hij woonde had een vriend gekregen die binnenkort zou samenwonen en omdat er in het contract – hij wist niet eens dat er een contract was – stond dat ze alleen maar voogd mocht zijn als ze de enige in huis was en geen man of andere kinderen had, moest hij terug. Zijn vriendin vond dat niet leuk en zei dat hij ook gewoon kon blijven als de man bij hun in zou wonen, waarna er een hevige discussie volgde en ze het uiteindelijk uitmaakten.
De vrouw was van plan om hem te brengen, aangezien ze ook nog bij kennis in Tokyo op bezoek wou. En nu moest het perse de dag voor zijn verjaardag zijn waarop ze naar Tokyo gingen, alsof ze hoopte dat de jongen met hem zijn verjaardag kon vieren. De weg van Niigata naar Tokyo was lang en halverwege was hij in slaap gevallen. Toen hij wakker werd voelde hij twee armen, en toen hij zijn ogen open deed staarde hij recht in het gezicht van Destin. Zijn ademhaling ging omhoog en hij wendde zijn blik af. Wat een fijn welkom..

Op het moment dat hij weg had willen lopen, had de jongen hem vastgehouden. Hierdoor was Destin naast hem op de bank gaan zitten en had hem enkel aangekeken, maar verder niets gedaan. Het zou lastig worden als hij hem weer kwijt was, maar het was het beste om het zo snel mogelijk te doen. Anders zou het alleen maar lastiger worden en zou er uiteindelijk alsnog niets van komen.
Toen de vrouw er uiteindelijk was, had hij wat dingen met haar besproken en had ze aardig wat over Keita gevraagd. Destin was blij dat de vrouw verantwoordelijkheid kende, wat ervoor zorgde dat er een kleine last van zijn schouders viel. Af en toe keek hij even om, waar Keita lag te slapen. Ze zouden hem niet wakker maken; het was makkelijker om het afscheid over te slaan. De vrouw vroeg hem nog meer dingen en af en toe moest hij even op zijn lip bijten, maar hij bleef kalm en antwoordde rustig op alles wat ze vroeg. Hij bracht Keita’s spullen naar de auto van de vrouw en besloot vervolgens Keita niet wakker te maken, maar hem er ook gewoon heen te tillen.
Zo was het afscheid dus al gauw gedaan en draaide hij zich zo snel mogelijk om om de deur achter zich dicht te doen. Hij hapte even naar adem en beet op zijn lip, waar al snel bloed uit kwam.

Een jaar ging voorbij. Alles leek weer zoals het was, al voelde het niet goed. Hij had wel wat vriendinnen gehad, maar dat was zoals het altijd al was. Slechts om makkelijker door het leven te komen. Hij had geprobeerd alles weer te zien zoals hij dat eerder deed; dat elk belangrijk persoon in zijn leven gewoon een ander deel van zijn spel was. Maar, het lukte niet echt.
De vrouw waar Keita bij was vertelde altijd wat er was gebeurd, ook al vraagde Destin er niet om. Vervolgens vroeg ze altijd of Keita de telefoon wilde, maar Keita zat er niet op te wachten en hoe graag Destin zijn stem ook weer wilde horen.. Hij zelf deed het liever ook niet.
Zijn zus was nog een paar keer langs gekomen en had gevraagd waar Keita was, maar Destin had er niet echt op geantwoord. Ze was er uiteindelijk zelf achter gekomen - rotkind dat ze was - en was langer in Fukushima gebleven, wat ergens wel positief was. Ze had hem een beetje afgeleid, waarna alles al wat beter ging. Nog niet perfect, maar goed. Dat had hij ook wel kunnen verwachten.
Uiteindelijk werd hij opgebeld met de melding dat Keita terug bij hem zou komen. Zijn reactie was iets wat bestond uit achtereenvolgende woorden die geen goede zin vormden, waarna hij licht fronste. De vrouw legde hem uit over dat ze ging samenwonen met een man en Destin reageerde daar niet echt positief op. Hij vroeg of het niet handig was als ze keek of Keita het misschien wel met die man kon vinden, aangezien Keita hem uiteindelijk ook was gaan vertrouwen. Maar, dat scheen niet mogelijk te zijn. Hij kreeg een datum en tijd waarop Keita terug naar hem zou komen.
Oke. Dit kon nooit goed zijn.

Toen de vrouw er eenmaal was tilde hij de spullen van Keita uit de auto en dumpte ze in de tweepersoons kamer waar Keita eerst in had geslapen, waarna hij en de vrouw nog een gesprek hadden en ze hem wat dingen vertelde - al wist hij al genoeg over Keita, dus was dat ergens wat overbodig - waarna hij de slapende Keita uit de auto tilde en de vrouw gedag zei, om vervolgens rustig naar binnen te lopen.
Toen Keita zijn ogen opende, keek Destin hem droogjes aan. De jongen kreeg een versnelde ademhaling en keek weg, dus Destin glimlachte even lichtjes en liep op de bank af, om de jongen daarop neer te leggen en vervolgens zelf op de andere bank te gaan zitten. Het voelde wat ongemakkelijk, maar goed.
“Goedemiddag,” glimlachte hij naar Keita, waarna hij even droogjes naar het plafond keek. Hij richtte zijn blik echter al snel weer op de jongen en hij zuchtte. “Dus.. Nog wat leuks meegemaakt in Niigata?” vroeg hij droogjes. Hij wist niet hoe het zou gaan nu de jongen weer terug bij hem was, maar ja. Ze waren nu beiden ouder. Zestien en Achttien. Twee mooie leeftijden, dus. Hij zuchtte eventjes. “Heb je honger of dorst? Dan pak ik wat voor je,” besloot hij toen te zeggen en hij wendde zijn blik af. Ughe. Ergens had hij gehoopt dat ze iets anders voor hem hadden gevonden, maar dat was ook niet goed. Hij wilde Keita niet in een random gezin hebben.. Hij moest wel weten dat hij het daar goed zou hebben, natuurlijk. Ach, misschien wilde de jongen hier helemaal niet blijven..

Eigenlijk wou hij nu al terug. De angst dat de jongen hem niet meer leuk vond, dat de gevoelens voor hem weg waren, overspoelde hem. Hij zag hoe Destin naar de bank liep en hem er op legde, alsof hij nog steeds niet zelf kon lopen, wat niet waar was.
“Goedemiddag.” Het verlangen kwam terug toen hij de glimlach zag, maar dan veel sterker. De jongen keek even weg, maar daarna weer terug. Opeens begon Keita zich hartstikke nerveus te voelen en wou hij zich het liefste weer op sluiten in de slaapkamer. “Dus.. Nog wat leuks meegemaakt in Niigata?” Er ontstonden tranen in zijn ogen. Waarom deed de jongen alsof hij maar een weekje weg was geweest? Gaf hij dan helemaal niks meer om hem? “Heb je honger of dorst? Dan pak ik wat voor je.” Hij kwam overeind, sloot zijn armen om de jongen heen en legde zijn hoofd op zijn schouder, terwijl hij begon te huilen.
“D-doe alsjeblieft niet alsof ik maar een weekje weg ben geweest,” snikte hij. Hij sloot zijn armen wat strakker om de jongen heen, was niet van plan om hem los te laten, toch waren zijn armen voor iemand zoals Destin wel makkelijk weg te trekken. Een jaar lang had hij hem gemist, had hij heimwee naar hoe het eerst was. En nu deed de jongen alsof hij maar een week weg was geweest, leek het helemaal niet erg te vinden dat hij weg was. Zijn ademhaling ging omhoog en hij raakte op een gegeven moment in paniek, kreeg nauwelijks adem meer.

Toen de jongen tranen in zijn ogen kreeg zuchtte Destin. Plots kwam de jongen overeind en sloeg hij zijn armen om hem heen, waardoor Destin’s ogen even groot werden. Hij zuchtte. Hij had automatisch aangenomen dat de jongen alles weggeduwd had, zoals hij het had geprobeerd. Dat het over was. Maar, misschien had hij dat fout.
De jongen had zijn hoofd op zijn schouder gelegd en voorzichtig sloot Destin zijn armen ook om de jongen heen. Dit was iets wat hij had gemist en nu nooit meer kwijt wilde, hoe egocentristisch dat ook was.
De jongen zei dat Destin niet moest doen alsof hij niet meer dan een week weg was geweest en Destin zuchtte. Hij moest even nadenken over een geschikte reactie, toen Keita ineens in paniek raakte. Hij duwde zich een klein beetje van de jongen af, zodat hij hem aan kon kijken. Hij aaide rustig over Keita’s hoofd en glimlachte lichtjes. “Sssh..” suste hij de jongen zacht. “Alles komt weer goed..” zei hij toen.
Hij drukte de jongen weer tegen zich aan en sloot zijn ogen. “Ik dacht gewoon dat..” Hij haalde even diep adem. “Je het niet meer zou willen nu..” zuchtte hij. “Natuurlijk was het geen week; en ik had je echt niet al die tijd willen missen, maar ik dacht.. Dat het misschien beter voor je zou zijn,” sprak hij rustig. “Maar, vanaf nu is de keuze aan jou of je hier blijft of niet.. Je bent daar nu oud genoeg voor,” zei hij, waarna hij even fronste.
“Bijna oud genoeg,” verbeterde hij zichzelf toen, waarna hij Keita lichtjes van zich af duwde. “Denk maar alvast na over wat je op je verjaardag wilt doen,” glimlachte hij toen. Hij ging nog een keer met zijn hand door Keita’s haar en zuchtte. Hij boog zich als automatisch een beetje naar voren, maar wachtte toen hun gezichten niet al te ver meer van elkaar verwijderd waren. Hij wist dat hij zich in moest houden, maar dat was lastig als hetgeen wat je wilde zo dichtbij was. Binnen handbereik. Uiteindelijk drukte hij heel even zijn lippen tegen die van Keita, om vervolgens weer naar achteren te leunen en Keita droogjes aan te kijken. Hij was benieuwd hoe de jongen hierop zou reageren. Ach, hij was allang blij dat hij hem weer terug had..

De jongen duwde hem een beetje naar achter, een hand aaide zijn hoofd zachtjes. Het kalmeerde hem, net zoals het een jaar geleden had gedaan. Een jaar.. misschien wel meer. Hij kon zich herinneren dat hij zijn vorige verjaardag bij de vrouw had gevierd. Dus dan werd hij morgen.. zeventien?
“Sssh..” suste de stem van de jongen zacht. Hij durfde hem niet aan te kijken, keek nog steeds weg. Met moeite kwam hij weer op adem. “Alles komt weer goed..” Hij knikte zachtjes, maar huilde nog steeds. Hij voelde hoe de jongen hem weer tegen zich aan drukte. Keita ademde diep in en uit, wou niet weer gaan hyperventileren. “Ik dacht gewoon dat..” Hij dacht wat? “Je het niet meer zou willen nu..” Waarom zou hij het in godsnaam niet willen? Had de vrouw Destin niet verteld over hoe depressief hij wel was geweest, over dat hij elke avond huilend in bed lag? Of kwam het omdat hij eerst steeds weigerde om terug te gaan? “Natuurlijk was het geen week; en ik had je echt niet al die tijd willen missen, maar ik dacht.. Dat het misschien beter voor je zou zijn. Maar, vanaf nu is de keuze aan jou of je hier blijft of niet.. Je bent daar nu oud genoeg voor.” Waarom zou het in godsnaam beter voor hem zijn? Dacht hij dat hij sterker werd door al dat gehuil? Mooi niet. “Bijna oud genoeg.” De jongen duwde hem lichtjes van zich af. “Denk maar alvast na over wat je op je verjaardag wilt doen.” Er schoot al meteen een gedachte door hem heen. Een vieze, nogal egoïstische gedachte waarvan het bloed naar zijn wangen stroomde. Oké, hij wist van zichzelf dat hij nogal naar de jongen verlangde, maar zo erg wist hij het dus ook niet. Hij keek weg, net op het moment dat de jongen met zijn hand door zijn haar ging. Oké hij gaf toe dat hij met zijn vriendin in Niigata naar bed was geweest en dat het wel een beetje snel was, maar toch.. Hij keek uiteindelijk op, maar keek de jongen niet recht aan, aangezien het verlangen in zijn eigen ogen veel te duidelijk was. Zijn ogen vielen dicht doen de jongen dichterbij kwam en hun lippen elkaar aanraakten. De jongen leunde achteruit en hij voelde hoe het verlangen groter werd, waardoor hij de jongen terug trok en meteen een tongzoen startte. Zijn armen had hij om de jongen heen geslagen en hij wou hem niet los laten, toch deed hij dat na een klein minuutje toen hij besefte dat hij verkeerd bezig was, dat de jongen zijn gevoelens op het moment hierdoor makkelijker kon inschatten. Zijn gezicht werd rood en hij liet de jongen los, leunde achteruit tegen de bank aan en weigerde opnieuw om hem recht aan te kijken.
“Het spijt me voor mijn reactie,” mompelde hij zachtjes.

De jongen trok hem terug, waardoor hun lippen elkaar opnieuw raakten. De jongen begon echter al snel een tongzoen. Destin wist dat het beter, verantwoordelijker, zou zijn als hij het zou stoppen, maar het verlangen was te groot, dus vielen zijn ogen al snel dicht en deed hij mee, hoe egocentristisch het ook was. Het voelde goed, beter dan wat hij in dat hele jaar had meegemaakt en dat was soms wel wat verder gegaan dan een kus. Ughe. Maar, met Keita kon het niet verder gaan. Of, in ieder geval niet nu. Nuh-uh. Dat kon niet. Al wist hij niet precies waarom, maar het kon niet.
De jongen liet hem na een korte tijd los en leunde achteruit, waarna Destin hetzelfde keek. De jongen verontschuldigde zich voor wat hij had gedaan en Destin ging rustig met zijn hand door het haar van de jongen. “Het geeft niets,” zei hij rustig. Hij drukte zijn lippen heel even zacht op die van Keita, maar leunde toen glimlachend naar achteren. Hij was blij dat het zelfs na meer dan een jaar nog niet.. Over was. Dat zei aardig wat, toch? Hij snoof zacht.
“Maar ja. Weet je al wat je morgen wilt doen?” vroeg hij toen, opnieuw met een lichte glimlach. “Ik ben je nog een verjaardag schuldig omdat ik je zestiende heb moeten missen,” glimlachte hij toen. Hmmn.. Sweet Sixteen, eh? Hij vroeg zich af wat de jongen allemaal gedaan had op zijn zestiende verjaardag.
Voor zijn eigen verjaardag was zijn zus aangekomen met een auto, raar kind dat het was. Ach.. Ook al was ze nog zo irritant, hij moest toegeven dat hij wel veel aan haar had gehad de afgelopen tijd. “Het mag best wel uit de buurt zijn als je ergens heen wilt, hoor,” glimlachte hij. Hij had geen zin om uit te leggen dat ze makkelijk met de auto konden, dus liet dat feit even achterwege. Daar zou de jongen wel achter komen als ze ooit met de auto ergens heen gingen.
Hij keek de jongen droogjes aan. Hmn.. Zolang ze nu even niemand tegenkwamen die het weer zou verpesten, was alles weer goed. Voor even, waarschijnlijk. Hij zuchtte even droogjes. Ach.. Zolang Haru en zijn zus uit de buurt bleven kwam het waarschijnlijk wel goed.

Een hand ging door zijn haar en de nervositeit stapelde zich op. Het was zo onbeleefd om het te vragen.. maar.. ze waren beide al over de zestien heen. En.. ze kenden elkaar al lang.. als je de tijd dat ze elkaar niet hadden gezien meetelde. Oké, zonder het jaar een half jaar ofzo, maar whatever. Hij verlangde er zo naar.. vooral omdat ze elkaar al meer dan een jaar niet hadden gezien.
“Het geeft niets,” hoorde hij de jongen zeggen. Nog steeds keek hij hem niet aan, durfde dat gewoon niet. Het verlangen was nogal heel erg duidelijk in zijn ogen te zien en eigenlijk schaamde hij zich er een beetje voor. Zijn gezicht had nog steeds de rozige blos die een beetje vervaagde. De jongen kuste hem even, waardoor zijn ademhaling onregelmatiger werd. Flauw, heel flauw. “Maar ja. Weet je al wat je morgen wilt doen?” Ging hij nog steeds door? “Ik ben je nog een verjaardag schuldig omdat ik je zestiende heb moeten missen.” Keita zweeg, kreeg een roder hoofd. En nu? Wat moest hij nu zeggen? Straks lachte de jongen hem uit of wou hij juist niet meer met hem praten. Dat was ook niet leuk. “Het mag best wel uit de buurt zijn als je ergens heen wilt, hoor.” Keita keek nog steeds weg.
“Eh.. We kunnen ook gewoon thuis blijven… ofzo…” fluisterde hij zachtjes en zijn gezicht werd nog roder.

Het was maar al te duidelijk dat Keita hem niet aan durfde te kijken, waardoor het voor Destin wel duidelijk was dat hij iets wilde wat niet helemaal mogelijk scheen te zijn. Of hij schaamde zich ervoor. De verlangende blik in Keita’s ogen deed Destin lichtjes fronsen. Hij durfde de link niet te leggen tussen wat Keita deed en dat wat hij onbewust ergens wel wilde, maar welk verlangen hij zo goed mogelijk probeerde weg te stoppen.
‘Eh.. We kunnen ook gewoon thuis blijven… Ofzo…’ sprak Keita en Destin keek hem aan. “Maar, wat zou je hier dan willen doen?” vroeg hij, lichtelijk glimlachend. Hij legde zijn vinger voorzichtig onder de kin van Keita en draaide zijn gezicht naar hem toe, zodat ze elkaar weer aan zouden kijken. “Al moet ik toegeven dat het heel verleidelijk is om een dag helemaal alleen met jou door te kunnen brengen..” zei hij, waarna hij zijn lippen opnieuw heel even op die van Keita drukte. “Maar.. We hebben alle tijd, nu je weer terug bent..” zei hij toen met een lichte glimlach. Hmmn.. Hij was absoluut blij dat de jongen terug was en wilde graag dat de jongen het de volgende dag leuk zou hebben, maar deze scheen iets te willen wat niet een standaard verjaardagsuitje was. Ughe.
“Bovendien moet je nog zeggen wat je graag wilt hebben voor je verjaardag,” zei hij, deze keer doelend op een cadeau, of iets in die zin. Omdat hij niet had verwacht Keita zo snel hier terug te hebben, had hij daar weinig tijd voor gehad. Bovendien had hij geen idee wat Keita nu nog allemaal leuk zou vinden.
“Morgen is jouw dag; ik geef je alles wat je hebben wilt.. Dus, zeg het maar..” zei hij, waarna hij zijn lippen opnieuw weer even tegen die van Keita drukte, hopend dat die eindelijk wat zou zeggen. Als de jongen er zo rood om kon kleuren, werd hij alleen maar nieuwsgieriger, dus nu was hij nog benieuwder wat de jongen wilde. Hmnpf. Ach, dat mocht ook wel af en toe, toch?

Hij weigerde nog steeds om rechtstreeks te zeggen wat hij precies wou. Straks dan.. Lachte de jongen hem uit of haatte hij hem.
“Maar, wat zou je hier dan willen doen?” Nog steeds weigerde Keita om iets te zeggen, om hem zelfs maar aan te kijken. Een vinger werd onder zijn kin gelegd en zijn hoofd werd de andere kant op gedraaid, richting Destin. “Al moet ik toegeven dat het heel verleidelijk is om een dag helemaal alleen met jou door te kunnen brengen..” Kijk, dat was het hem juist! Snapte hij het nog steeds niet? Hun lippen raakten elkaar weer even aan en er ging een huivering door Keita's lichaam heen. Zo graag.. Zijn gezicht werd nog roder en het verlangen dat in zijn ogen zichtbaar was groter. “Maar.. We hebben alle tijd, nu je weer terug bent..” Maar, straks - over een paar maanden - durfde hij het vast niet en nu was hij er zo zeker van.. “Bovendien moet je nog zeggen wat je graag wilt hebben voor je verjaardag." Wat dramde de jongen toch door. Keita beet op zijn lip, durfde nog steeds niet het rechtstreeks te zetten. Waarom snapte de jongen het gewoon niet? Was het zo moeilijk? “Morgen is jouw dag; ik geef je alles wat je hebben wilt.. Dus, zeg het maar..” Zijn wangen werden roder en hij beet harder op zijn lip, zelfs toen de jongen hem zoende. Zijn ademhaling stokte en hij duwde de jongen aan de kant toen hun lippen elkaar los lieten, liep met moeite naar de keuken, voor zover hij het zich nog kon herinneren. Hij kon zich nog net aan het aanrecht vasthouden, anders was hij op de grond gevallen. Zijn ene hand opende het kastdeurtje, pakte een glas, zette het glas op het aanrecht en deed het deurtje dicht. Nu werd het wat moeilijker. Hij pakte het glas in zijn ene hand, liet met zijn andere hand het aanrecht los zodat hij de kraan open kon draaien... Het glas viel ongedeerd in de wasbak toen hij zijn evenwicht verloor, zijn hoofd belandde met een bonk op de grond. Hij moest eens evenwichtsoefeningen gaan doen, want dit schoot ook voor geen meter op. Ook begon zijn been opeens weer zeer te doen. Zijn ogen staarden naar boven terwijl hij op de grond lag. En nu? Als hij op stond zou hij vast weer vallen door zijn zere been, al zou de pijn vanzelf weer weg gaan. Dan moet hij maar wachten op Destin. 

De jongen was alleen maar roder gaan kleuren en langzaam begon Destin toch te denken dat Keita rare ideetjes had voor zijn cadeau. Aan de ene kant zou Destin daar maar al te graag in meestemmen, maar.. Dat kon niet, toch? Hij kon dat beter niet doen. Al werd Keita al zeventien, dus was hij ongeveer net zo oud als hij was toen.. Met Akira.. Hij beet even op zijn lip. Misschien.. Was dat de reden waarom hij het niet wilde. Hij was veel te bang om Keita ook kwijt te raken. En dat wilde hij niet.. Niet nu hij hem net terug had. Hij wist nu al dat hij niet zonder hem kon, dus zou hem niet meer zo makkelijk laten gaan nu.
Plots duwde de jongen hem aan de kant en liep naar de keuken. Even bleef Destin in volle verbazing zitten, maar toen liep hij toch naar de keuken toe. Net toen hij daar aan kwam, hoorde hij een knal en lag Keita op de grond. Hij knielde voor de jongen neer en zuchtte. “Als je wat wil hebben; vraag je dat aan mij,” zuchtte hij. Hij tilde de jongen rustig op en glimlachte. “Vergeet niet dat ik alles voor je doe. Doe jezelf dus nou maar geen pijn en trek je mond open als je wat wil,” zuchtte hij. Hij liep weer naar de huiskamer, waar hij Keita op de bank neer zette en zijn lippen tegen die van de jongen drukte.
Hij liep heel even terug naar de keuken om wat water in een glas te doen en de kraan toen weer goed dicht te doen, om vervolgens het glas op de tafel te zetten voor Keita. Echter leunde hij al snel over Keita heen, zodat deze de kans niet kreeg om het glas te pakken. “En hoe graag ik het ook zou doen..” zei hij zacht, terwijl hij een zachte kus op het voorhoofd van de jongen drukte. “Voor nu is het beter als we ons een beetje inhouden, niet waar?” zei hij toen liefjes en hij ging weer recht staan, om het glas vervolgens in de handen van de jongen te duwen.

Aangezien de jongen hem achtervolgd was, was hij sneller bij hem dan Keita had verwacht. Zijn ogen staarden droog naar de jongen, die naast hem neer knielde, wachtte totdat hij hem zou op tillen.
“Als je wat wil hebben; vraag je dat aan mij.” Zijn gezicht vertrok even. Hij kon ook voor zichzelf zorgen, als hij maar geen evenwichtsverlies had. Hij had daar de laatste tijd veel vaker last van, waarschijnlijk sinds hij een keer van de trap was gevallen. Maar daarvoor kon hij al zelf koken, wist hij al vier recepten die hij uit zijn hoofd kon doen en kon hij bovendien ook nog goed koken. De jongen tilde hem op.
“Vergeet niet dat ik alles voor je doe. Doe jezelf dus nou maar geen pijn en trek je mond open als je wat wil.” Keita snoof. Hij wou geen slaaf, niet nu hij hier meteen al weer terug was. Een jaar was voorbij gegaan, misschien moest Destin er gewoon nog even aan wennen dat hij nu kon lopen en meer zelfstandiger was. De jongen liep weer met hem naar de bank toe. Hij kon prima zelf lopen, als hij zijn kruk had. Hmm.. Waarschijnlijk was die bij de rest van zijn spullen. Hij voelde hoe hij op de bank werd gezet, had zijn blik eigenlijk de hele tijd op de jongen die hem vast hield gericht. Zijn blik ging naar voren toen de jongen weg liep.
“Tss..” Hij sloot zijn ogen even, schrok op toen er een zachte bonk klonk. Oh, het was de jongen maar die het glas op de tafel zette. Hij kwam een beetje overeind om het glas te pakken, maar Destin versperde hem de weg. Huh? De jongen leunde over hem heen, waardoor hij maar weer normaal ging liggen, aangezien de jongen zo dichtbij was.
“En hoe graag ik het ook zou doen..” Er werd een zachte kus op zijn voorhoofd gedrukt. Keita’s ademhaling werd wat snellere en zijn gezicht werd rood. “Voor nu is het beter als we ons een beetje inhouden, niet waar?” Hij keek weg, de jongen ging recht staan en hij voelde hoe er een koud glas in zijn handen werd gedrukt.
“Hoe-.. Ik-.. Hou nou maar op,” mompelde hij zachtjes en hij nam een slok van het glas. De nervositeit nam toe. Hij kon niet liegen, vooral niet op zo’n moment als deze, dus ging hij het ook maar niet proberen. Voorzichtig zette hij het glas op tafel. Ondanks dat hij de halve reis naar huis had geslapen, voelde hij zich moe en gaapte hij even. Dat kwam er van als hij nogal veel slapeloze nachten had.

‘Hoe-.. Ik-.. Hou nou maar op,’ mompelde Keita en Destin grinnikte. Het rode gezicht van de jongen was altijd leuk om te zien. Hij zag hoe de jongen al snel zijn glas op tafel zette en glimlachte. Toen de jongen gaapte, zuchtte hij even. “Wil je naar bed?” vroeg hij. Het duurde even voor hij zich realiseerde dat het misschien een beetje verkeerd over kwam als hij op deze manier vroeg of de jongen wilde gaan slapen. “Slapen, dus,” mompelde hij er droogjes achteraan, waarna hij zijn wenkbrauwen ophief. Hmnpf. Waarom moesten dingen nou snel zo vies klinken? Naar bed gaan was iets heel normaals. Maar, nee hoor. Vooral na zijn opmerking van daarnet klonk naar bed gaan alsof hij dingen van plan was die hij wel wílde doen, maar het was beter als hij het niet deed. Dat was althans wat hij tegen zichzelf bleef volhouden.
Ughe.. Dit hield wel in dat hij weer boven kon gaan slapen. Hij had namelijk niet echt het gevoel dat samen slapen een al te goed plan zou zijn. “Denk tijdens het slapen maar heel goed na over wat je morgen doen en hebben wilt,” zei hij toen met een glimlachje, terwijl hij zijn cyaankleurige ogen op de jongen gericht hield. Hij had dat uitzicht gemist en was blij dat de jongen weer terug was; hopelijk voor lang. Hij was nu al zeventien. Of, morgen dan. Hmn. De laatste keer dat hij hem zag was de jongen nog vijftien.. Hij had wat te veel gemist.
Hij wachtte verder niet op een antwoord en tilde hem opnieuw op - want voor hem was het onderhand al vanzelfsprekend geworden om de jongen op te tillen als hij ergens heen moest - en liep rustig op de slaapkamer af, waar hij de jongen rustig op het bed neerlegde. Hij drukte zijn lippen zacht op die van de jongen en glimlachte lichtjes. De jongen moest zijn pyjama nog aan doen, maar dat kon hij zelf wel, toch?
Destin glimlachte droogjes en liep even op de tas van de jongen af, om die op het bed neer te zetten. “Pak wat je nodig hebt,” zei hij kalm. Hij moest zich inhouden om niet gewoon naast de jongen te gaan liggen, maar dat zou niet al te handig zijn. “Wil je dat ik wegga?” vroeg hij toen met een lichte glimlach, benieuwd of de jongen nog iets nodig zou hebben. Hoe laat was het eigenlijk? Ach, boeiend. Waarschijnlijk nog wat vroeg om naar bed te gaan - het bleef niet normaal klinken - maar goed. Dan was Keita hopelijk morgen een beetje uitgeslapen.

De jongen grinnikte toen hij stotterde. Zachtjes beet hij op zijn lip, probeerde een tweede gaap te onderdrukken.
“Wil je naar bed?” Keita keek weg, humde even aangezien hij geen antwoord wist. Moe was hij wel, dat gaf hij toe, maar naar bed. Oh, wacht even. “Slapen, dus.” Hij keek op, zijn gezicht vertrok lichtjes. Aww.. Toch was het wel te verwachten na Destin’s reactie dat het nog lang zou duren voordat het zou gebeuren dat ze écht met elkaar naar bed gingen. En dan niet alleen in bed liggen, maar dat sprak voor zich. “Denk tijdens het slapen maar heel goed na over wat je morgen doen en hebben wilt.” Zijn blik ging weer weg en hij beet weer op zijn lip, werd rood door de opmerking van de jongen en verlegen door de blauwe ogen die steeds op hem gericht waren. Hij had eigenlijk geen idee wat ze zouden moeten doen. Eh.. Film kijken thuis? Hij was nog nooit echt de stad in geweest, was doodsbenauwd voor straten en drukke wegen, maar ook voor steegjes. Enge steegjes.. met misschien Haru of andere verkrachters er in.. Opeens schrok hij omdat de jongen hem onaangekondigd optilde. Nou ja, hij schrok gewoon. Zijn hoofd bonkte nog een beetje door de val, maar verder had hij er niet zoveel last van. En zijn been een beetje.. dat ook alleen dat deed het wel vaak, dus was hij er wel aan gewend. Hij voelde hoe hij op het bed werd gezet en hij kwam een beetje overeind, zag dat Destin zijn tas op het bed zette.
“Pak wat je nodig hebt.” Zijn handen gingen naar de tas, ritste die open. Er zaten zelfs nieuw gekochte kleren in die hij nog nooit eerder had gezien. Hmm, die vrouw gaf echt veel om hem. Hij pakte een T-shirt. Gaaf.. Veel cooler dan alle stommere kleding die hij ooit had gehad. En het rook ook nog nieuw. “Wil je dat ik wegga?” Keita keek een beetje nerveus op.
“Eh.. Ja,” mompelde hij zachtjes, werd een beetje nerveus van de jongen. De jongen ging meteen weg, gehoorzaam als een.. slaaf. Nee, hij wou geen slaaf! Dat was verkeerd! Hij werd opnieuw rood, verborg zijn gezicht in de dekens. Verdomme, wat was hij toch handig bezig.
Na een poosje kwam hij overeind en pakte hij een pyjama, een nieuwe natuurlijk want die rook lekker; ondergoed; een van zijn krukken en kwam hij overeind. Zachtjes, heel zachtjes opende hij de deur en liep hij de gang door, de trap op. Destin werd vast boos als hij merkte dat hij naar boven ging om te douchen. Hij kon zich nog herinneren dat de jongen had gezegd dat hij niet naar boven mocht, maar het was een jaar verder dus kon hij gewoon zeggen dat hij het was vergeten, of zo. Al was hij niet goed in liegen. Trappen lopen lukte prima en hij zocht naar de badkamerdeur, die hij na een poosje had gevonden. Hij deed de deur op slot, legde de krukken zachtjes op de grond en kleedde zich uit. Hmm, het was een grote badkamer. Met moeite stapte hij onder de douche, die genoeg ruimte gaf voor iemand die twee keer zo groot als hij was, misschien er wel twee van. Er was zelfs een groot bubbelbad. Er verscheen een kleine grijns op zijn gezicht.
Na zich gedoucht te hebben, deed hij de pyjama aan en gooide hij zijn kleren in de wasmand. Eigenlijk waren het een beetje vodden, aangezien hij ze al heel lang had en ze gewoon niet weg wou doen. Ook droeg hij ze gewoon te lang. De pyjama leek van zijde gemaakt te zijn, want het was hartstikke zacht en er zat zelfs een klein zacht en dikker laagje over heen, wat hem warm hield. Ughe, het leek meer een vrouwenpyjama, aangezien mannenpyjama’s nooit zo zacht kunnen zijn. Keita wreef met de mouw over zijn wang heen. Zacht.. De mouwen waren een beetje lang en de broekspijpen vielen wel mee. Hmm.. Hij pakte de kruk op en haalde de deur van het slot, liep met moeite en voorzichtig de trap af en keerde weer naar zijn kamer. Gelukkig, Destin had het nog niet opgemerkt. Hij pakte zijn mobiel, die al die tijd in de tas had gezeten en zette hem even aan.
Zijn gezicht vertrok toen hij de vele smsjes en voicemail-gevallen zag. Oh god. Allemaal van zijn ex. Er kwam net een nieuw berichtje binnen en de eerste regel was al zo klef, dat hij hem gewoon tegen de muur aan gooide en onder de dekens kroop. Trut. Wou ze het nu opeens weer goed maken, terwijl ze eerst gewoon hartstikke boos op hem was dat hij verhuisde. Gatver, gatver, gatver!

De jongen zei ja en Destin glimlachte lichtjes. Hij wilde nog iets zeggen, maar besloot dat het handiger was als hij zich gewoon om zou draaien en weg zou lopen. Daarom deed hij dit ook en liep met kalme passen naar de keuken, waar hij een zak chips, de fles cola en een glas pakte, om vervolgens op de bank neer te ploffen hiermee. Hij verwachtte dat Keita gewoon ging slapen, dus bleef hij rustig nog even beneden zitten, starend naar wat voor een rotprogramma’s er op televisie waren. Gelukkig scheen al snel dat de nieuwste horrorfilm op tv was, wat hem wel beviel. Horrors waren leuk.
Waar ging het nou eigenlijk over? Het was Saw de zoveelste. Die films leken door te gaan tot het eind, terwijl al die films hetzelfde waren. Maar ja, in ieder geval moesten die mensen dus iets doen om niet dood te gaan. Maar hetgeen wat ze moesten doen was zo eng of pijnlijk dat ze het meestal niet redden en dan stierven. Hardhandig, want bij één werden haar ribben er zo stuk voor stuk uitgetrokken. Hij vroeg zich af wat voor rare mensen Saw verzonnen hadden. Serieus, wat voor rare fantasieën had je dan? Een zieke geest was iets wat die gast zeker moest hebben, want, kom op. Wie verzon dit nou. Verbranden om een sleuteltje te halen die dingen uit je lichaam kon halen waardoor je ribben er niet uit vlogen? Hallo! Maak ze dan in één keer af. Oké, hij moest toegeven dat het heel interessant was, maar toch. Zieke geest.
Nu hij het toch over zieke geesten had.. Moest je die mensen die seksscènes in tienerboeken schreven eens zien. Die beschreven hoe twee tieners seks hadden, terwijl het voornamelijk vieze oude pedofiele mannetjes waren die vaak zelf geen erg interessant seksleven hadden. En de acteurs die zulke dingen wilden doen vrijwillig.. Hallo.. Konden ze niets beters krijgen of zo? Je ging toch niet voor de camera dat soort dingen doen met een random persoon? Oké, hij deed het ook met mensen die niet echt boeiend waren, maar ja. Hij deed het niet voor geld. En niet voor de camera. Puh.

Plots hoorde hij dat de douche uit ging. Hmmn.. Hij had niet eens gemerkt dat dat ding überhaupt aan was gegaan. Hij hoorde even niets, maar even later hoorde hij Keita al naar beneden komen. Hij zuchtte even. Ach, de jongen had het recht zich te douchen. Hij keek weer naar de televisie waar een of andere vage reclame over thee op was. Thee was vies. Blegh.
Een klap klonk en hij kwam overeind om Keita’s kamer in te komen, maar zag toen dat het alleen de telefoon was die de jongen had gegooid. Oké, het was ook wel een zachte klap geweest, maar alsnog. Ughe, misschien moest hij zich minder zorgen maken. Rustig liep hij op de telefoon af en fronste toen hij het bericht zag. Hij legde het ding rustig op het kastje naast het bed en keek Keita aan, voor zover dat mogelijk was met die deken. “Hmmn..” fronste hij, maar hij besloot zich er maar niet mee te bemoeien.
Hij liep rustig op de jongen af en trok de deken een beetje weg, om vervolgens zijn lippen rustig op die van de jongen te drukken. “Heb je verder nog iets nodig?” vroeg hij glimlachend. Hij ging weer recht staan en hield zijn cyaankleurige ogen op de jongen gericht, om rustig te wachten op zijn reactie.

Er klonken al snel zachte voetstappen op de gang. Shit. Had hij de stomme telefoon maar niet tegen de muur aangegooid. Straks dan kreeg hij een preek dat hij niet de trap op mocht lopen en dat hij het voortaan gewoon moest zeggen, maar hij wou gewoon laten zien dat hij prima voor zichzelf kon zorgen. De deur ging zachtjes open en hij kroop nog verder onder de dekens, terwijl de zachte stof langs zijn huid ging. Zacht.. Er klonk een zachte bonk, waarschijnlijk legde de jongen het mobieltje op het nachtkastje. Straks zag hij de sms’jes en dan moest hij uitleggen wie diegene was die hem sms’te..
“Hmmn..” klonk er zachtjes. De dekens werden een beetje weggetrokken, waardoor zijn hoofd zichtbaar was. Twee lippen raakten de zijne aan. Keita humde zachtjes en maakte een protesterend geluidje toen de jongen zijn lippen weer van hem afhaalde. Zo kort? Ze hadden nog niet eens ge-.. Oh wacht, dat wel. “Heb je verder nog iets nodig?” Waarom vroeg de jongen in godsnaam steeds of hij iets nodig had? Meteen kwam hij overeind
“Hou daar toch mee op! Ik kan heus wel voor mezelf zorgen!” riep hij een beetje boos en meteen werd hij stil en knalrood. “Eh.. sorry,” fluisterde hij zachtjes en hij keek weg. “Maareh.. zou je misschien vannacht bij me willen slapen. Eh.. niet op die andere manier, want ik respecteer je mening.. natuurlijk-.. Gewoon slapen.. Het hoeft niet meteen nu ofzo.. Ga gewoon weer verder waar je mee bezig was.. en als je dan moe bent en je pyjama aan hebt.. ofzo.. dan kom je bij me liggen.. maar het is niet verplicht hoor..” mompelde hij zachtjes en bijna alles maar in een paar ademhalingen. Hij ging weer liggen en trok de dekens over zijn hoofd heen. “Het hoeft niet als je het niet wilt,” mompelde hij zachtjes met een gedempte toon. Hij was echt niet goed bezig, maar misschien kwam het ook omdat hij gewoon moe was.

De jongen viel uit nadat Destin hem had gevraagd of hij nog iets nodig had en even stond Destin daar verbaasd naar Keita te kijken, tot deze zich weer verontschuldigde en hij zacht grinnikte. “Ik wil gewoon dat alles goed voor je is,” zuchtte Destin. “Maar, als je het perse zelf wilt doen zal ik je niet stoppen,” zuchtte hij. Oké, eigenlijk wel. Maar voor nu niet.
De jongen vroeg of hij vannacht bij hem wilde slapen en Destin zuchtte. Had hij niet eerder gezegd dat.. De jongen zei echter al snel dat het niet fout bedoeld was en dat hij gewoon wilde slapen. Hmmn. Maar dan zou het.. Ach.. De jongen ging door dat het niet perse nu meteen hoefde en dat hij gewoon door mocht gaan met waar hij mee bezig was. Het duurde nog even en de jongen ging door over dat hij kon komen als hij moe was en zijn pyjama aan had. Hij zei dat het niet verplicht was en Destin glimlachte.
Toen de jongen weer ging liggen en de dekens over zich heen trok en er nog klonk dat het niet hoefde, trok Destin de dekens voorzichtig weg. “Maar, Keita toch,” sprak hij droogjes. “Hoe kan ik zoiets nou niet willen?” vroeg hij toen glimlachend en hij drukte zijn lippen even zacht tegen die van Keita. Toen hij los liet, aaide hij de jongen droogjes over zijn hoofd. “Niet zo onzeker,” glimlachte hij naar de jongen, waarna hij recht ging staan. “Ik kom straks wel,” zei hij glimlachend. Niet zozeer omdat hij wat boeiends te doen had bij de TV, maar hij moest zijn spullen nog opruimen, drinken, tanden poetsen, etc. Je kende het rijtje wel. Met kalme passen liep hij de slaapkamer uit en deed de deur zacht achter zich dicht.

Toen hij klaar was en alles had opgeruimd, had hij even getwijfeld maar opende toen rustig de deur naar Keita’s kamer. Toen hij zag dat de jongen nog niet lag te slapen, liep hij rustig de kamer in en sloot de deur achter zich, om vervolgens droogjes naar Keita te kijken. “Ik had verwacht dat je toch wel zou liggen te slapen nu,” zei hij glimlachend.
Hij liep rustig op Keita af en drukte zijn lippen op die van hem, waarna hij even droog naar de pyjama keek. “Hmmn..” zei hij. “Lekker zacht zeker?” vroeg hij toen met een droge glimlach, waarna hij op het bed neerplofte.

De dekens werden al snel zachtjes weggetrokken.
“Maar, Keita toch. Hoe kan ik zoiets nou niet willen?” zei de jongen tegen hem. En toen de jongen hem opnieuw kuste, moest hij moeite doen om hem niet meteen op het bed te trekken. Ughe, wat was hij toch beïnvloedbaar. Hij had seks gehad met een meisje, en daarna was het opgevallen dat hij nog nooit met Destin naar bed was gegaan. En nu verlangde hij er meer dan anders naar. De jongen liet los en een hand ging over zijn hoofd heen. Keita sloot zijn ogen, zuchtte. “Niet zo onzeker.” Hij glimlachte lichtjes, zijn ogen gingen weer open toen de hand verdween. De jongen kwam weer overeind. “Ik kom straks wel.” Zijn glimlach werd wat breder.
“Is goed hoor,” fluisterde hij zachtjes, waarna de jongen de kamer uit ging.
Minuten gingen voorbij en hij kon gewoon niet slapen, was bang dat de jongen hem wakker zou schrikken als hij bij hem ging liggen en dat hij dan weer ging huilen, in paniek raakte en dat dat het moment zou verpestten. Plotseling ging zijn telefoon en kwam hij overeind, nam hij op.
Een heel gesprek volgde, met zijn ex. Op een gegeven moment was het zo heftig dat hij bijna ging schreeuwen, zich nog net in kon houden. In het gesprek kwam ze er achter dat hij al die tijd al van iemand anders hield, en niet meer van haar. Ze hing op, midden in een zin die hij wou zeggen en verslagen legde hij de telefoon zachtjes op het nachtkastje. Het liefst wou hij hem weer weggooien, maar dan zou Destin vast onnodig komen. De tranen liepen over zijn gezicht en zachtjes snikte hij. Hij begon alle scheldwoorden die hij kende te sissen, vervloekte haar duizend maal. In elkaar gedoken, zo lag hij. Hij was niet van plan om uit de houding te gaan, totdat er verderop een deur dicht viel. Snel veegde hij de tranen weg. De jongen moest zich er niet mee gaan bemoeien, dan ging het al helemaal de verkeerde kant op. De dekens lagen een beetje verfrommeld op het bed en hij kwam een beetje overeind. Fuck, straks zag de jongen zijn rode ogen, de onregelmatige ademhaling.
De deur ging zachtjes open, met in de deuropening de jongen. Het nachtkastlampje aan de rechterkant, waar hij lag en vroeger ook het meest geslapen had, brandde zachtjes en zorgde voor een vreemd effect. Zijn buik begon weer vreemd te doen. Ja, hij hield echt van de jongen. Maar hij had de vier woorden nog niet over zijn lippen kunnen krijgen.
“Ik had verwacht dat je toch wel zou liggen te slapen nu.” Keita glimlachte een beetje onschuldig, moest er belachelijk veel moeite voor doen. Maar het lukte, dat was belangrijk. De jongen kwam dichterbij en drukte zijn lippen op die van hem. Zijn lippen trilden een beetje, waardoor hij zichzelf zowat verraadde. Of de jongen dacht het dat het door de zenuwen kwam. Dat kon ook. Destin liet zijn lippen los, thank god dat hij niet aan een tongzoen begon, want dan had hij meteen weggetrokken. Hij snoof zachtjes, omdat hij een snotneus had gekregen van het huilen, wat hem ook een beetje verraadde. Zijn lichaam was gespannen en hij kon zich niet meer ontspannen, was nog van slag door alle gevoelens die door hem heen gingen. Met moeite kon hij de lichte glimlach op zijn gezicht houden, al trilden zijn mondhoeken een heel klein beetje.“Hmmn.. Lekker zacht zeker?” Oh, de jongen had het over zijn pyjama. Keita keek er even naar, lachte kort en liet zijn blik even naar de jongen die op het bed lag gaan, maar hij keek al snel weer weg. Zijn ogen lachten niet en de jongen zou dat dan kunnen zien als ze elkaar in de ogen aan keken.
“Ja,” grinnikte hij zachtjes en zijn vinger ging over de zachte stof die zich op zijn mouw bevond. Het was heel lichtblauw, nog lichter dan babyblauw, en heel zacht. Hij was niet echt spraakzaam, aangezien hij bang was om zichzelf te verraden. Dat was eigenlijk het enige waar hij aan dacht, aangezien hij Destin gewoon niet ongelukkig wou maken. Voorzichtig ging hij tegen de jongen aan liggen, nam daarbij de dekens mee waardoor die over hun heen vielen, werd een beetje ongemakkelijk doordat de jongen alleen maar een hemd en een boxer aan had, in tegenstelling tot de lange broekspijpen en de lange mouwen van zijn pyjama. Hij zorgde dat de jongen zijn gezicht niet goed kon zien, aangezien hij met de seconde meer huilneigingen kreeg en dat was slecht. Zijn handen legde hij tegen de jongen zijn borstkast aan, terwijl ze wel een beetje trilden. Keita humde even, snoof daarna alweer zacht door zijn snotneus.

Keita ging tegen hem aan liggen en Destin sloot zijn armen rustig om de jongen heen, om rustig naar het plafond te kijken. Hij merkte dat de jongen lichtjes trilde en had ook al eerder wat dingen opgevangen waardoor duidelijk leek te worden dat er iets niet helemaal goed was. Daarom zuchtte hij een keer, terwijl hij zijn blik gericht had op de jongen, wie ervoor had gezorgd dat hij zijn gezicht niet goed kon zien. Hij haalde zijn armen voorzichtig los en duwde de jongen een beetje van zich af, om vervolgens zijn vinger onder de kin van de jongen te leggen en ervoor te zorgen dat ze elkaar aankeken. “Keita toch,” zei hij zacht en hij zuchtte een keer. Hij ging met zijn hand een keer door het haar van de jongen. “Wat is er toch?” vroeg hij toen zacht. Hij hield er niet van als er iets was met Keita en zou hem dan het liefste helpen, maar dat lukte niet echt als de jongen hem niet vertelde wat er aan de hand was. Hij snapte niet waarom de jongen hem niet gewoon simpelweg vertelde wat er aan de hand was. Het was toch veel makkelijker als hij dat gewoon deed? Oké, misschien wilde hij niet alles delen met Destin, maar toch. Hij werd bezorgd om de jongen als hij zo deed, dus moest hij - ja, moest - zeggen wat er aan de hand was.

De telefoon ging. Keita’s telefoon, maar goed. Destin krabbelde overeind en pakte de telefoon, om te kijken wie het was. Toen hij de naam van eerder zag staan, fronste hij en vernauwde hij zijn blik. Zonder aan Keita te vragen of het eigenlijk wel mocht, nam hij op. Er werd in zijn oor geschreeuwd dat hij - Keita, waarschijnlijk - niet zo stom moest doen en gewoon terug kon komen. Vervolgens zei het meisje zijn vriendin te zijn. Destin grinnikte en legde de telefoon weer tegen zijn oor, want hij had hem daar vanaf gehouden om niet doof te worden. “Hmmn.. Lieve schat,” begon hij droogjes. Hij hoorde gewoon hoe het meisje zich leek te realiseren dat ze niet tegen Keita praatte. “Hij komt niet meer terug. Het is veel te leuk hier..” zei hij toen droogjes en hij keek Keita aan, hopend dat deze in zou stemmen met zijn woorden. “Als je belooft vriendelijk te doen wil ik hem wel even geven..” zei hij droogjes. “Keita, wil je haar spreken?” vroeg hij. Toen de jongen er niet op reageerde zuchtte Destin. “Nee, dus. Hij wil je niet spreken. Dus, als je ons wilt excuseren..” sprak hij, waarna hij ophing en de telefoon weer op het kastje legde.
Destin zuchtte even en keek Keita aan, waarna hij lichtjes zuchtte. Momentverpestend rotwijf dat ze was.