Stay with me.. <3

Toen hij wakker werd, was de jongen er niet meer. Het leek alsof het een droom was, alsof de jongen nog nooit had bestaan, al was de pijn in zijn been meer de werkelijkheid. Het werd weer tijd voor operaties, waardoor hij een poosje niet meer zou kunnen lopen. En waar zou hij in godsnaam heen moeten als hij goed herstelde? Hij wou niet weer naar een onbekend iemand zoals Haru. Misschien Destin? Hij durfde het niet te vragen, omdat hij bang was om egoïstisch over te komen.
De operaties waren zwaar, maar het voordeel was dat er nu wel iemand naast zijn bed zat als hij wakker werd. Het was toch geen droom. Er was hem uitgelegd door de verpleegsters dat hij een soort bout als versteviging in zijn been kreeg. Lekker. De jongen was er zelfs bij toen hij voor de volgende operatie werd verdoofd, liep zelfs een stukje mee naar de operatiekamer. De blauwe ogen gaven hem houvast, maar het was ook een feit dat hij hem gewoon aan Haru deed denken en hij daarom de jongen wat meer vertrouwde dan anderen. Telkens als hij weer wakker werd, zat hij naast hem. De gesprekken waren kort, meestal met lange stiltes. Of hij viel direct na de operatie in slaap.

Het ging een week goed en na lang gezeur mocht hij naar buiten, als Destin er wel bij was. Jammer genoeg deed zijn been nog zeer en moest hij in de rolstoel. Nogal eng, aangezien de jongen hem naar Sakura Path en dat een beetje schuin af liep. Straks liet hij de rolstoel los en rolde hij naar beneden! Gelukkig bestond er ook zoiets als een rem, die kon worden ingeschakeld zodat hij niet per ongeluk weg reed. Als de jongen dat niet vergat, tenminste. Anders dan hadden ze echt een probleem.
Het was rustig, de bomen waren nog mooier dan hij had gedacht. Het was mooi weer, dus had hij alleen maar een simpel T-shirt en broek aan. Zijn ogen staarden bewondert naar de bomen met roze blaadjes. Of wat het ook waren. Mooi, heel mooi. Bijna vergat hij dat de jongen er ook nog was. hij voelde zich net een klein kind dat zijn ogen uit keek in een pretpark, of zoiets. Ze waren de enigen, aangezien het aan het eind van de ochtend was en de meeste mensen hier langs kwamen als het vroeg in de ochtend of aan het eind van de middag was. Midden op de dag kwam er hier nauwelijks iemand, en het was ook nog vakantie, dus hadden de meeste mensen geen behoefte om hier langs te lopen. De universiteit was toch grotendeels gesloten dankzij de vakantie.
Hoe zou het eigenlijk met school moeten als hij was hersteld? Moest hij alles gaan inhalen? Oké, hij kon goed leren en zo, misschien was dat wel een voordeel. Misschien kreeg hij een soort van spoedcursus, aangezien hij al heel veel jaar geen school had gehad. Niet dat school hem niet interesseerde.
De wandeling maakte hem moe, en hij wou niet in slaap vallen in het bijzijn van Destin. Niet dat hij het dan eng vond – een beetje maar – maar meer om het feit dat de jongen dan zich ging vervelen. En dat was zielig.

[Alleen Destin]

Hij wist niet waarom hij het deed en bleef doen. De jongen bezoeken, al zou elk moment alleen maar zorgen voor meer pijn. Vroeg of laat. Voor nu voelde het fijn, bleef hij ernaar verlangen en kon hij niet echt zonder. Het was niet zo dat hij elke keer zonder reden naar het ziekenhuis kwam. Zijn hechtingen hadden ze al een paar keer moeten vervangen omdat hij er niet bepaald goed mee om ging - je mocht er blijkbaar niet aan pulken en trekken, ook al jeukte het nog zo erg - en zijn buikwond had ook nog een paar keer ontsmet en verbonden moeten worden. Hij voelde zich dan net een kleuter, maar goed. Ze vroegen hem of ze hem hier moesten houden en schenen dit nog echt te betwijfelen ook, maar hij had geen zin om opgesloten te worden in het ziekenhuis. De dagen dat hij niet kwam omdat hij iets deed wat de verpleegsters boos maakte, was hij bij Keita. Het was eng hoe de jongen hem nog altijd deed denken aan Akira, hoe verschillend ze ook waren. Maar, hij probeerde het te negeren.

Na een hoop gezeur had hij toestemming om Keita mee naar buiten te nemen. Natuurlijk kwam het gezeik weer over dat hij verantwoordelijk was en zo, blablabla. Hallo, hij was niet achterlijk. Hij woonde al op zichzelf en was zeventien. Het was niet zo dat hij nog niet verantwoordelijk genoeg was, of zo. Maar, ach. Hij was allang blij dat hij Keita mocht meenemen. Die scheen het buiten leuk te vinden en de glimlach die dan op het gezicht van de jongen stond deed hem ook glimlachen. De verpleegsters schenen zich af te vragen wat hij deed met Keita als hij alleen met hem was, aangezien de jongen niet meer zo heel erg bang voor hem scheen te zijn. Dan reageerde hij met een opmerking die niemand serieus nam, waardoor ze het nog steeds niet wisten, maar goed.

Hij genoot van de plek waar hij Keita mee naartoe had genomen. Een rustige plek, waar nauwelijks mensen waren. Dit omdat Keita niet zo goed was met mannen. Bovendien was het mooi en de blik op Keita’s gezicht liet hem grinniken. Het zag er zo grappig uit. Niet beledigend bedoeld, maar gewoon. Hij maakte niet vaak mee dat een jongen van maar een paar jaar jonger zo zijn ogen uitkeek. En dat gewoon op het Sakura Path. Dat was niet echt veel speciaals, behalve als je er voor het eerst kwam.
“En? Vind je deze plek wat?” vroeg hij glimlachend aan de jongen die al een flinke tijd stil was. Hij wilde eigenlijk vragen of de jongen geen familie had, want hij werd nooit bezocht. Maar, hij hield die vraag voor zich, wilde de jongen geen pijn doen met zijn nieuwsgierigheid.

Zijn ogen vlogen van de ene boom naar de andere. Ze waren echt mooi. Door de vele operaties was hij nooit vaak buiten. Altijd een rondje door de ziekenhuis tuin of wat dan ook, maar door de verdovingen die nog half werkten herinnerde hij zich naar afloop nauwelijks iets meer. Zijn ogen waren half open. Hij was moe van al die operaties en zijn been, die eeuwig pijn leek te doen. Nooit zou hij goed meer kunnen lopen. Altijd zou hij op krukken moeten lopen of in een rolstoel. Dat was tenminste wat ze tegen hem hadden gezegd, al lang geleden.
“En? Vind je deze plek wat?” Hij schrok uit zijn gedachtes, draaide zich een beetje om naar de jongen en glimlachte, zwakjes aangezien hij moe was.
“Ja, natuurlijk!” zei hij zachtjes op een blije toon en hij ging weer een beetje normaal zitten. Zijn ogen bleven bij de bomen hangen, maar ging toen naar een groepje tieners wat verderop stond. Een groepje jongens, om preciezer te zijn. Hij slikte. Zijn blik bleef hangen bij een jongen die met zijn rug half naar hem toe stond. Er klonk gelach, waarschijnlijk werd er een grap verteld. En toen de jongen zich om draaide om samen met de rest verder te lopen, leek zijn hart even stil te staan. De paniek schoot door zijn aderen, maar ook het verlangen. Het verlangen wat hij na twee jaar nog steeds had, al haatte hij hem met heel zijn hart. Hun blikken kruisten en de jongen bleef staan, had een zwarte tas in zijn handen.
De bruine ogen, de ogen waarnaar hij elke nacht verlangde. De ogen waaraan hij steeds moest denken.
En de glimlach, de onschuldige glimlach waar heel veel betekenissen achter zaten.
Haru..
Hij was dood, toch? Waarom liep hij nu dan spring levend in het rond, alsof er niks gebeurd was? Had hij de verkeerde voor zich, een eeneiige tweelingbroer? Een cloon? En zelfs als hij er levend van af was gekomen, wat een hele kleine kans was, hoorde hij dan niet in de gevangenis te zitten?
Nog voordat hij de jongen kon smeken om hem hier weg te halen en weer naar het ziekenhuis te gaan, was de jongen al dichterbij.
“Hé Keita,” zei zijn ó zo zachte stem. De wereld leek even stil te staan. De hand ging door zijn haar en hij snakte naar adem, deed zijn ogen dicht. “Je bent groter geworden.” Hij durfde niet op te kijken. Een hand raakte zijn kin aan, duwde hem omhoog. “Kijk me toch eens aan,” lachte de jongen. Keita duwde de hand weg.
“Raak me niet aan! Ga weg, klootzak!” De jongen staarde hem verbaasd aan. Oh echt? Herinnerde hij alles niet dan?

De jongen draaide zich een beetje om en glimlachte, waardoor een glimlach ook al snel op Destin’s gezicht kwam te staan. ‘Ja, natuurlijk!’ bracht de jongen uit. “Dat is fijn om te horen,” glimlachte Destin vriendelijk, waarna hij de rolstoel weer begon te duwen. De jongen kon zelf niet lopen, dus moest hij daarmee helpen. Hij had medelijden met de jongen, maar probeerde hem dus zo veel mogelijk te helpen, al vond hij dit helemaal niet erg. Hij was niet van koekjes gemaakt, dus kon wel wat aan. Zo zwaar was een rolstoel niet, zelfs niet met Keita’s gewicht erop. Misschien als er een heel dik persoon op zat, maar nu lukte het hem makkelijk.
Ze naderden een groep jongens, maar zouden erlangs moeten als ze verder wilden. Destin hield ze goed in de gaten, even als Keita, zodat deze geen paniekaanval zou krijgen. Dit gebeurde echter niet echt. Of.. Hij was wel bang, maar dat was niet hetgeen wat hem verbaasde. ‘Hé Keita,’ klonk de stem van één van de jongens en Destin’s blik vernauwde zich. Hij zette de rolstoel op de rem - voor het geval dat - en keek de jongen aan. De hand van de jongen ging door het haar van Keita. De jongen zei nog wat dingen en Destin sloot zijn ogen.

‘Raak me niet aan! Ga weg, klootzak!’ riep Keita uit. Dit werd hem te veel. Hij opende zijn ogen weer, waarna hij achter de rolstoel vandaan kwam en de hand van de jongen beetpakte, om vervolgens zijn arm om te draaien en zijn hand op de rug van de jongen te leggen. Dit was niet zozeer om hem onschadelijk te maken; meer zodat hij de huid van de jongen aan had geraakt. “Blijf.. Van Keita af,” gromde hij. De jongen wist zich los te wurmen door gebruik te maken van zijn kracht - AIM control waarschijnlijk -, waardoor Destin gedwongen werd om los te laten. De jongen zei iets over dat hij toch niets kon omdat hij elke aanval kon blokkeren. Maar, helaas voor hem kende Destin die kracht wel. Het besturen en manipuleren van AIM, eh? Het hielp. Tegen fysieke aanvallen. Maar mentale aanvallen kwamen niet langs zijn AIM veld, waardoor hij ze niet kon blokkeren. “Helaas voor jou..” begon Destin hoofdschuddend. “Heb ik er al voor gezorgd dat ik in het voordeel ben toen ik je aanraakte,” glimlachte hij en hij sloot zijn ogen heel even, maar opende ze al snel weer en een serieuze blik kwam op zijn gezicht. De jongen viel op zijn knieën neer en greep naar zijn hoofd, zat daar maar met de stekende pijn in zijn hoofd. “Keita? Wie is dit?” vroeg hij kalm. Hij mocht deze gast niet, anders was hij allang doorgelopen. Maar, nu week zijn blik niet van de jongen af en liet hij zijn kracht steeds meer werken. Als niemand hem af zou leiden, zou de jongen nog flauw kunnen vallen van de pijn als hij het nog een tikkeltje hoger zette. Maar ja, het gebeurde maar zelden dat het hem echt lukte om zo ver te komen zonder afgeleid te worden.

De tranen liepen over zijn gezicht, leek de jongen even van slag te maken. Hij hield van hem, maar kon niet accepteren wat hij hem aan had gedaan. Kon alle leugens, alle aanrakingen en de pijn niet meer vergeten. Zijn adem stokte toen Destin opeens in greep, de jongen zijn arm omdraaide.
“Blijf.. Van Keita af.” De toon waar hij het op zei, de woede en de behoefte om hem te beschermen, liet zijn hart een slag over slaan. Zijn ademhaling was snel. Hij wou niet dat ze gingen vechten. Hij.. hield van ze. Beide. Toch stond zijn hart meer aan de kant van Destin dan aan de kant van Haru. Opeens wurmde de ene jongen zich los, stond de andere jongen daar met lege handen.
“Helaas voor jou.. Heb ik er al voor gezorgd dat ik in het voordeel ben toen ik je aanraakte,” zei Destin. Hij volgde de helft niet, aangezien hij half zat te hyperventileren. Hij keek hulpeloos toe hoe Haru op de grond zakte, naar zijn hoofd greep. Mentale pijn? “Keita? Wie is dit?” Hij antwoordde niet, zijn ogen waren gevangen door de bruine ogen van de jongen die op de grond zat.
“K-keita,” zei hij zachtjes, smekend. De stem overdonderde hem, maar hij kon niks zeggen. Het leek alsof de snelle lucht door zijn keel zijn stem gevangen hield. Geen.. Lucht.. Hij kneep zijn ogen dicht, dook ineen. “Keita!” Twee handen omhelsde hem. “Rustig.”
“B-blijf van… me af! I-ik hou niet meer… van je! Niet na wat… wat je allemaal gedaan hebt… d-dat je verwachtte dat je… een kind van d-dertien jaar met… een m-mes kon dwingen tot… en dan…” Alles kwam moeizaam uit zijn mond. Opeens werd de jongen weggetrokken, klonk er kort gegil en voetstappen die wegrenden.
“Blijf bij me… alsjeblieft Destin,” fluisterde hij. De snikken werden heviger en zijn ademhaling werd niet rustiger. De jongen leefde nog, waar hij gemengde gedachtes over had. En nu wist hij dat elke keer dat hij buiten was, de jongen hem makkelijk zou kunnen vinden.

‘K-Keita..’ bracht de jongen uit. “Zwijg. Jij hebt het recht niet om te spreken,” gromde Destin, maar hij werd genegeerd. Vieze vuile uit de baarmoeder getrokken graftak dat ‘ie was. Wat dacht hij wel niet? Zomaar gaan doen alsof Keita en hij beste vrienden - hij weigerde te zeggen dat ze meer konden zijn - waren, terwijl Keita halfdood leek te gaan van angst. Hij haatte hem. En hij kende hem niet eens. Graftak. ‘Keita!’ zei de jongen toen en hij omhelsde hem. Destin keek hem aan met zo’n blik die die arrogante gasten altijd hadden. Zo van.. Say what? En zulke gedachten gingen dan ook wel door zijn hoofd, want hij vroeg zich echt af waar die graftak mee bezig was. ‘Rustig,’ zei de jongen. Destin stond even aan de grond genageld. Jaloezie, woede.. Alles liep door zijn lichaam heen, terwijl hij daar naar de jongen staarde. De woorden die Keita uitsprak, luchtten hem raar genoeg op. Nu hoefde hij zich niet schuldig te voelen als hij de jongen nog wat meer pijn deed. Hij pakte de jongen aan de achterkant van zijn shirt vast. Bij het aanraken van de huid van de jongen werd de pijn voor deze heviger, aangezien het nu rechtstreeks ging. Hij trok hem van de jongen weg, tegen de grond aan. “Nu oprotten..” siste hij. Die graftak moest snel uit zijn zicht verdwijnen, voor hij hem terplekke zou laten sterven aan de pijn. En ja, dat was mogelijk. Alhoewel hij nog niet zeker wist of het hem zou lukken, maar desnoods zou hij er betere wapens bij pakken. Metaal, of zo. Of een mes, als hij die ergens vandaan kon halen.

Uiteindelijk waren de jongens weg en hij keek naar Keita. Arme, arme jongen.. Na de woorden die hij uit had gesproken gehoord te hebben, was het duidelijk dat dit die Haru was. Niet dood, dus. ‘Blijf bij me… Alsjeblieft Destin,’ fluisterde de jongen en Destin liet zich voor de rolstoel zakken en sloot zijn armen om de jongen heen. Voorzichtig en niet te plotseling, waardoor deze geen halve hartverzakking zou krijgen. “Het spijt me..” zuchtte hij. “Ik zal ervoor zorgen dat hij je niet meer aanraakt, nooit meer. Anders maak ik persoonlijk een eind aan die achterbakse..” gromde hij. Hij maakte zijn zin wijselijk niet af, voor er scheldwoorden uit kwamen die Keita maar beter niet kon horen. “Wil je terug naar het ziekenhuis?” vroeg hij toen zacht en hij liet Keita voorzichtig los.

Zijn ogen staarden in het niets. Hij wist niet wat hij moest denken. Wat als de jongen hem weer verkrachtte? Zijn blik gleed naar Destin die voor hem kon zitten. Kon hij hem eigenlijk wel vertrouwen? De jongen had een soort van mentale kracht, iets was met aanraken te maken had, en de jongen had hem al zo vaak aangeraakt dat het misschien de kracht versterkte als hij het gebruikte. De gevoelens liepen hoog op en hij verborg zijn gezicht in het shirt van de jongen.
“Het spijt me..” zuchtte de jongen. Keita omhelsde de jongen voorzichtig en losjes. “Ik zal ervoor zorgen dat hij je niet meer aanraakt, nooit meer. Anders maak ik persoonlijk een eind aan die achterbakse..” Zijn ogen sperden zich een beetje open. Maar.. Hij.. De gemengde gevoelens zorgden er voor dat hij niet precies wist hoe hij moest reageren. “Wil je terug naar het ziekenhuis?” De jongen liet los, waar hij het duidelijk niet mee eens was, dus trok hij hem terug, Een beetje onhandig, aangezien hij hem niet goed vast hield, waardoor hun lippen elkaar aan raakten. Oh god. Keita trok meteen weg, verborg zijn gezicht in het T-shirt van de jongen en trilde, kreeg ook nog een rood gezicht.
“H-het spijt me,” mompelde hij zacht met een rillende stem. Hij vervloekte de gevoelens die door hem heen gingen, deed zijn ogen dicht. Het duizelde, het voelde alsof hij tig-keer rondjes had gedraaid op een bureaustoel. Vervloekte ademhaling en zuurstoftekort. Hij wou dat de jongen hem troostte en kalmeerde, zoveel als maar kon, maar als hij dat zou vragen was het zo egoistisch. Al had de kus, die per ongeluk was, het paniekerige gevoel wat verdreven.

Toen hij de jongen los had gelaten, scheen de jongen andere plannen te hebben. Hij werd teruggetrokken, maar dit ging niet helemaal volgens plan aangezien hij het niet zag aankomen en de jongen hem verkeerd vasthield, waardoor hij met zijn lippen tegen die van de jongen aankwam. Op dat moment sloot hij zijn ogen en leek het alsof zijn adem benomen werd en zijn hart even stopte. Het bloed stroomde naar zijn hoofd en hij had het gevoel dat als hij rechtop gestaan had, hij terplekke door zijn knieën was gezakt. Het deed hem meer dan het bij Akira had gedaan, en toen had hij al helemaal versteld gestaan. En dit was niet eens gemeend. Slechts een ongelukje. Al zou hij het graag anders hebben gezien. Hij kneep zijn ogen dicht. Hoe kon hij zo denken?
Helaas voor hem trok de jongen zich bijna direct weg, waardoor hij wat verward zijn ogen opende. Hij sloot zijn ogen weer rustig toen de jongen zijn gezicht in zijn shirt verborg. Hij voelde hoe de jongen trilde, hoe hij met een trillende stem mompelde dat het hem speet. Hij sloot zijn armen weer om de jongen heen. “Het geeft niets,” fluisterde hij zacht. Nu zou hij hem niet zo snel meer loslaten. Hij wist niet precies hoe dit er voor een vreemde uit zou zien. Het was vast en zeker wel duidelijk dat ze geen familie waren. En normale vrienden deden dit ook niet zo snel samen. Wat waren ze eigenlijk van elkaar? Hij fronste, maar kneep toen zijn ogen dicht. Nee, niet aan denken. De jongen dacht alleen aan hem omdat hij hem hielp en beschermde, hem meenam naar buiten. Meer niet. Hij beet op zijn lip.

Met zijn hand zocht hij het haar van de jongen en ging hier zacht doorheen, een beweging die hem eerder had gekalmeerd. Het had niet gewerkt toen die graftak - ook wel bekend als Haru, wat hij persoonlijk vond klinken als een soort Pokémon - het deed schijnbaar, maar hij hoopte dat hij hiermee de jongen weer rustig kon krijgen. Het ongelukje van even geleden scheen niet echt iets te zijn wat de jongen had gewild namelijk - tot zijn spijt, moest hij toegeven - en hij had het gevoel dat de jongen daar alleen maar erger over ging stressen.
“Zeg het maar als je verder of terug wilt,” zei hij kalm en hij maakte zijn greep weer iets losser, wachtend op de reactie van de jongen hierop. Door de actie van even geleden moest hij zich inhouden om de jongen niet - grof gezegd - ‘op zijn bek te pakken’, maar dat deed hij niet. Dat was gewoon fout, vooral aangezien het Keita was. Dat kon gewoon niet, hoe graag hij het ook zou willen.

Hij kneep zijn ogen dicht, probeerde niet alweer te gaan hyperventileren. Dat was nergens voor nodig. Per ongeluk was per ongeluk, maar waarom voelde het alsof hij.. meer wou? Alsof.. zijn hart harder klopte toen ze elkaar-..? Twee armen werden om hem heen geslagen en hij leunde tegen de jongen aan, liet zijn armen naast zich hangen.
“Het geeft niets.” Zijn zachte stem.. Waarom voelde hij voor Haru én Destin iets, en meer voor Destin? Waarom gingen er zulke.. gênante gedachtes door zijn hoofd? Waarom hadden de aanrakingen van hem veel meer effect dan die.. klootzak..? Zijn ogen vielen dicht en hij zuchtte toen er een hand door zijn haar ging. Zijn handen waren zacht, de aanraking ervan liet zijn hard een slag over slaan. Maar waarom? Het was toch niet zo dat-.. en zelfs als dat zo was, waarom voelde het dan anders dan verwacht? Waarom voelde het anders dan met Haru geweest was? Kwam het omdat hij-.. maar-.. wat als het niet zo was? Zijn gezicht werd rood, zijn ogen gingen open en hij keek weg. Nee.. het was hetzelfde als met Haru. Alleen.. dan anders.
“Zeg het maar als je verder of terug wilt.” Voorzichtig sloot hij zijn armen om de middel van de jongen, legde zijn hoofd tegen zijn borstkas aan. Zijn hart.. het klopte zo ritmisch en klonk zo kalmerend. Zijn ogen gingen dicht en hij zuchtte.
“Ik.. vind het hier.. fijn,” mompelde hij zachtjes, waardoor zijn gezicht roder werd. Oh god. Meteen leunde hij achteruit, duwde de jongen een beetje van zich af. “Maareh, ik denk dat het beter is als we weer verder gaan, anders dan.. dan..” Dan wat? Keita zweeg, keek de andere kant op. Hij beet op zijn lip. Waarom wou hij in godsnaam hier blijven? Kwam het omdat hij bang was dat Haru hun anders weer ging lastigvallen. Nee.. dat was het niet..

Hij voelde hoe de jongen zijn armen om hem heen sloeg. Hij zat wel lekker zo, moest hij toegeven. Helaas was de jongen snel bang en nou niet echt een type waar hij.. Eh.. Ja, laat ook maar. Hij moest minder rare gedachten krijgen.
‘Ik.. Vind het hier.. Fijn,’ waren de vijf woorden die Keita uitsprak. Het leek alsof de jongen zich te laat realiseerde wat hij zei, want hij leunde plots naar achteren en duwde hem weg. Rustig liet Destin hem los en glimlachte lichtjes. Het rode gezicht van de jongen was grappig om te zien. Schattig.
‘Maareh,’ begon de jongen toen. ‘Ik denk dat het beter is als we weer verder gaan, anders dan.. Dan..’ bracht hij uit. Destin schudde glimlachend zijn hoofd, natuurlijk gelijk aannemend dat de jongen bang was dat de jongen terugkwam. Die Haru, eh? Hmmn.. Hopelijk zou die niet meer terug komen. “Wees niet bang,” sprak hij glimlachend en hij aaide de jongen over zijn hoofd. “Die Haru komt niet terug. We blijven hier net zolang als je wilt,” zei hij toen. Oké, de kans bestond dat die Haru terugkwam. Maar die aanraking kon de jongen niet terugdraaien, dus zodra hun blikken kruisten zou hij hem weer zo op de grond kunnen leggen. Het was dus heel simpel. Behalve als hij er vriendjes bij ging halen, maar hij kon altijd nog iets veranderen waardoor ze allemaal Haru als vijand zagen, in plaats van hem. Dan had de jongen een probleem.

Zonder er echt over na te denken was hij voorover gaan zitten, om zijn lippen voorzichtig tegen die van Keita te drukken. Het was een verlangen dat hij onbewust had gevoeld, al een tijd lang. Zijn ogen werden groot toen hij zich realiseerde wat hij deed en wist dat hij moest stoppen, maar het was makkelijker gezegd dan gedaan.
Uiteindelijk duwde hij zich toch zacht van de jongen aan. Dit keer was zijn gezicht volledig rood gekleurd. “Eh..” bracht hij uit en hij wendde zijn blik af. “Het spijt me.. Ik wilde heus niets fouts doen..” bracht hij toen uit. Het ging net als bij Akira; hij werd zenuwachtig van de aanraking. Deze keer nog meer, omdat hij bang was dat de jongen nu weer bang zou zijn voor hem. Hij sloot zijn ogen en stond op. “Sorry,” zei hij kalm en hij liep om de rolstoel heen. “Waar wil je heen?” vroeg hij, aannemend dat de jongen nu zo geschrokken was dat hij regelrecht terug zou willen naar het ziekenhuis. Zijn gezicht was nog steeds lichtelijk rood gekleurd en hij had zijn blik expres niet op hem gericht.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de jongen glimlachend zijn hoofd schudde. Het leek alsof de jongen erg optimistisch en nergens bang voor was.
“Wees niet bang,” zei de jongen. Een hand ging over zijn hoofd en Keita sloot zijn ogen even, liet zijn lip los. “Die Haru komt niet terug. We blijven hier net zolang als je wilt.” Een beetje geschrokken gingen zijn ogen open Wist hij het zeker? Zijn blik ging naar zijn schoot, waar zijn handen eenzaam op lagen. Hij keek op, en net op dat moment raakten hun lippen elkaar. Zijn ogen vielen dicht. Zijn lippen waren een stukje van elkaar, wat bijna altijd zo was tijdens zoenen. Het voelde anders dan bij Haru, veel anders. Ook omdat hij deze jongen meer kon.. waarderen dan hem. Zijn hoofd was licht gekanteld en hij ontspande zich. Jammer genoeg duurde de kus niet lang. Waarom konden ze elkaar niet normaal zoenen? De jongen duwde zich voorzichtig van hem af. Er ontstonden tranen in zijn ogen en hij keek weg. Was het zo erg? Zoende hij slecht?
“Eh..” Toen hij vanuit zijn ooghoeken zag dat de jongen rood was, verscheen er een lichte glimlach op zijn gezicht, waarbij zijn lippen lichtjes trilden aangezien hij bijna op het punt stond om te huilen. Gelukkig keek de jongen weg. De glimlach bleef maar even, verdween al snel. “Het spijt me.. Ik wilde heus niets fouts doen..” Maar.. hij deed niks fout! Het was juist iets waardoor hij kalmeerde en dat was positief.
“Het geeft niet,” fluisterde hij zacht, maar waarschijnlijk had de jongen het niet gehoord aangezien hij al op was gestaan.
“Sorry,” verontschuldigde de jongen zich nogmaals. “Waar wil je heen?” De jongen stond achter de rolstoel. Wou hij weg, vanwege de kus die vast heel slecht was gegaan. Hij was er niet goed in, wat kon hij er zelf aan doen? Hij had nog een gebroken hart, verdomme, dan was het wel logisch dat zoenen niet echt goed meer ging, al verlangde hij er wel naar. Keita veegde de tranen weg, moest een snik onderdrukken. De jongen mocht hem niet zien huilen, dan voelde hij zich vast weer schuldig. Zijn ademhaling was onregelmatig.
“Kus me, verdomme,” fluisterde hij, nog steeds de tranen wegvegend. Het had geen nut, ze kwamen toch terug. “Het maakt allemaal niks meer uit.” Zijn stem trilde, aangezien hij de snikken ook nog moest onderdrukken.

Ughe. Dit was niet wat hij had gewild. De kus had goed aangevoeld, beter dan goed. Maar het was gewoon.. Niet zijn bedoeling geweest. Hij was bang dat de jongen nu weer bang voor hem zou zijn, dat hij boos zou zijn. Maar, wat wilde je ook anders? De jongen was verkracht door iemand die hier net opgedoken was. Bovendien was het sowieso al niet normaal om iemand zomaar te kussen. Ughe. Waarom was alles nou altijd zo ingewikkeld.
‘Kus me, verdomme.’ De stem van de jongen klonk fluisterend en zacht, maar Destin concentreerde zich zo op elk geluid, elke beweging van de jongen, dat hij dit makkelijk had gehoord. Hij hief zijn wenkbrauwen op, maar fronste al snel daarna. Hè? Wat? Wacht even, wat vroeg de jongen nou precies? Hij zette de rolstoel terug op de rem - want hij had hem daar natuurlijk al vanaf gehaald - en liep om het ding heen, om vervolgens voor de jongen te bukken. De jongen zei dat het allemaal niks meer uitmaakte, maar dat was niet de bedoeling. Het moest juist iets uitmaken, toch? Of bedoelde hij het anders? De trillende stem van de jongen liet hem lichtjes glimlachen.
“Je hoeft niet te huilen,” sprak hij rustig. De jongen was zijn tranen aan het wegvegen, waardoor Destin zijn handen beetpakte en ze kalm op Keita’s schoot neerlegde. Eén hand hield hij zachtjes op die van Keita, zodat deze niet weer de tranen zou gaan wegvegen. Dan zou die hand alleen maar in de weg zitten, namelijk. Met de achterkant van zijn vingers deed hij een poging om de tranen weg te halen, waarna hij zich voorover bukte en zijn lippen op die van Keita drukte. Hij zei zichzelf dat hij dit alleen deed omdat Keita hem had gezegd dat hij dit moest doen, maar hij wist ook wel dat hij het gewoon zelf wilde. En dat maakte hem bang.
‘Homo’s!’
Voorzichtig duwde hij zich van Keita af en keek om. “Jij vieze..” begon hij, maar hij maakte zijn zin niet af. De jongen die het had geroepen liep al weg toen hun blikken gekruist hadden en als hij die jongen al eens had aangeraakt - hoe betastend dat ook klonk - had hij hem nu op de grond neer laten vallen. Maar, helaas. Daarom richtte hij zijn blik al snel weer op Keita. “Trek je niets aan van hen,” zei hij glimlachend en hij ging even met zijn hand door het haar van de jongen.

Hij had de woorden in willen slikken, maar aangezien hij ze al gezegd had, kon hij ze niet meer terug nemen. En het was ook niks voor hem om er ‘grapje’ achter te zetten, daarmee zou hij de jongen vast kwetsen. Er borrelde een snik op, die hij niet kon onderdrukken. Waarom huilde hij om het feit dat de jongen was gestopt met zoenen? Zo erg was het toch ook niet.. of wel?
“Je hoeft niet te huilen.” Dat wist hij zelf ook wel, maar het was zijn algemene reactie geworden in situaties waarbij hij zich schuldig, verdrietig, teleurgesteld of vernedert voelde. Wat kon hij er aan doen dat hij zo gevoelig was? Keita schrok een beetje toen zijn handen werden vastgepakt en zachtjes op zijn schoot werd gelegd. De tranen werden niet meer tegengehouden en rolden zachtjes over zijn wangen. Zijn ene hand werd vastgehouden en een andere hand veegde zijn tranen weg. Keita sloot zijn ogen toen twee lippen de zijne aanraakten. Het voelde troostend en kalmerend.. Zijn losse hand legde hij tegen de borstkas van de jongen aan. Zijn hart.. Hij kon er geen genoegen van krijgen.
“Homo’s!” Zijn hand vloog naar zijn eigen mond toen de jongen zich zachtjes van hem af duwde. Was hij echt.. dat? Zijn ademhaling ging sneller en de tranen stroomden weer.
“Jij vieze..” De jongen maakte zijn zin niet af, aangezien de andere jongen weg liep, alsof er niks gebeurd was. “Trek je niets aan van hen.” Hij kneep zijn ogen dicht, snikte.
“Ik wil terug,” mompelde hij, zijn stem wat gedempt door het feit dat hij zijn hand voor zijn mond had. Hij zou het niet meer durven. Niet nadat de jongen zei. Want hij had gewoon gelijk, in welk opzicht je het ook bekeek. Een vreemde..

Bij het ziekenhuis waren ze bezorgd om het feit dat hij huilde. Natuurlijk gaven de Destin de schuld, maar hoe kon een jongen die hij vertrouwde, opeens hem aan het huilen maken? Oké, het was niet zijn schuld, maar dat wisten de zusters natuurlijk niet.
Na een poosje kalmeerde hij en protesteerde hij tegen het feit dat ze de jongen weg wouden sturen. Hij wou hem niet weg! Straks dan kwam Haru.. en dan kon hij zichzelf niet beschermen. Dan was zijn leven zowat voorbij.

Het was de volgende avond en nogal laat. De laatste operatie had hij achter de rug, moe lag hij daar op het bed. Zijn ogen waren half open en hij kon de slaap maar niet vatten. Deels omdat Destin koffie aan het halen was. Er was namelijk iets bijna mis met de operatie gegaan, waardoor zijn been vreselijk pijn deed als hij niet een bijna-overdosis pijnstillers had en niet zo versuft was. Daarom bleef hij ook bij hem, aangezien ze niet wisten of het wel goed zou komen. Sinds wanneer dronk hij eigenlijk koffie? Hij hoorde ze op de gang praten over dat hij naar een pleeggezin kon, in Niigata, als hij hersteld was. Dat was.. bijna 200 km verder weg! Zijn ogen gingen naar het gedimde licht. Hij wou er niet heen. Al vanzelf stroomden de tranen over zijn wangen en verborg hij zijn gezicht in zijn handen. Hij wou liever bij Destin blijven dan daarheen gaan. Hij was teveel aan de jongen gehecht, zo veel dat hij hem het liefst elke minuut bij zich hebben. Maar.. dan was hij stalkerachtig en dan ging de jongen misschien niet van hem houden. Niet.. dat hij zich daar zorgen over maakte.. maar hij vond het onprettig als iemand hem niet meer mocht. Nou ja, onprettig.. De gedachtes vloeiden in elkaar over en Keita wist niet meer wat hij er nou van vond. Het was allemaal zo verwarrend.. Zijn lichaam schokte zachtjes bij elke snik en hij begon opnieuw zonder enig nut zijn tranen weg te vegen. Het was iets wat hij steeds deed, terwijl het niet eens nut had. De tranen kwamen toch terug..

`Bij het zien van de tranen van de kleine jongen beet hij op zijn lip en probeerde ze voorzichtig weg te vegen. “Ssht,” bracht hij sussend uit. De jongen had zijn hand voor zijn mond en Destin moest moeite doen om niet weg te lopen en die gast eens pijn te laten voelen, maar.. Aan de andere kant wilde hij nu juist heel dicht bij Keita blijven. “Sorry.. Ik had moeten nadenken voor ik het deed..” zuchtte hij.
‘Ik wil terug..’ sprak Keita en Destin zuchtte. Hij zette een lichte glimlach op zijn gezicht. “Natuurlijk,” sprak hij rustig en hij aaide even glimlachend over het hoofd van de jongen. “Ik breng je onmiddellijk terug,” zuchtte hij toen en hij stond op, om naar de achterkant van de rolstoel te lopen en de rem eraf te halen.
Toen hij terugkwam en de verpleegsters Keita zagen huilen, werd hij gelijk beschuldigd. Het enige wat hij deed was enkel zijn vingers tussen zijn ogen leggen en hier zacht heen en weer wrijven. Hij had ook beter moeten nadenken, had zich niet zo mee moeten laten slepen. Hij had niet gelijk moeten toegeven toen Keita hem had gezegd dat hij het moest doen. Alsof.. Ja, waarschijnlijk zou hij wel meer doen als de jongen hem zei het te doen. Hij leek wel gek. Maar in werkelijkheid gaf hij waarschijnlijk gewoon genoeg om de jongen om alles te doen om hem te geven wat hij wilde.
Na een tijdje protesteerde Keita en keek hij op. Wacht even.. Hij wilde hem niet weg? Zelfs niet na.. Hmmn, interessant. De verpleegsters keken hem even wantrouwig aan, maar liepen toen weg.

Toen hij had gehoord dat er iets bijna mis was gegaan tijdens de operatie, had hij gemerkt hoe belangrijk dit wel niet was. Voor Keita, maar ook voor hem. Maar.. Als de jongen kon lopen, he? Zou hij hem dan niet meer nodig hebben? Even beet Destin op zijn lip.
Toen de operatie uiteindelijk toch klaar was en die arme jongen op bed lag, helemaal versuft van de pijnstillers, was Destin even koffie gaan halen. Hij wist niet precies waarom. Hij was gewoon zenuwachtig en wilde dit niet aan de jongen laten zien. Hij kocht een random koffiesoort en liep terug.

Rustig liep hij de kamer in, de woorden van de verpleegster niet gehoord hebbend. Toen hij Keita daar huilend aantrof, zette hij zijn koffie op een tafeltje en snelde naar de jongen toe. Hij landde op de stoel naast het bed van de jongen - die hij daar had neergezet en waar hij al die tijd al had gezeten - en zuchtte. Met een kalme beweging haalde hij de handen van de jongen weg, waarmee deze zijn tranen wegveegde. “Je hoeft niet te huilen,” zei hij rustig, troostend. Met de achterkant van de vingers van zijn vrije hand veegde hij rustig wat tranen weg en ging toen met zijn hand door het haar van de jongen. “Doet het zo’n pijn?” vroeg hij toen. Hij nam natuurlijk automatisch aan dat dat de reden was voor de pijn van de jongen. Hij voelde zich machteloos nu hij niets kon doen. Hij wist niet precies hoe hij de pijn kon.. Ja.. Hoe hij ervoor kon zorgen dat een ander geen pijn voelde, met zijn kracht. Bij zichzelf lukte het, maar hij betwijfelde of dat ook gold voor bij een ander. Daarom suste hij de jongen met woorden, hopend dat er niets gebeurd was toen hij weg was. Want voor hij wegging had de jongen niet gehuild..

De deur ging open en zijn adem stokte. Moest hij perse terug komen als hij aan het huilen was? Hij wou verdomme gewoon niet naar Niigata. Daar waren nauwelijks ESP-ers te vinden en er was geen radioactieve straling. Hij had verhalen gehoord dat als je buiten de radioactieve straling voor een tijdje ging, het erg wennen was als je daar was en je er een poosje last van kon krijgen als je terug ging. Ze wouden hem toch niet dood hebben? Keita schrok een beetje op toen zijn handen voor zijn gezicht weg werden gehaald.
“Je hoeft niet te huilen.” Het ging gewoon vanzelf. Daar kon hij niks aan doen. Hij sloot zijn ogen een beetje toen de jongen de tranen wegveegde met de achterkant van zijn zachte vingers. Daarna ging een hand door zijn haar en leunde hij achteruit, tegen het bed aan wat een beetje overeind was gezet zodat hij half zat als hij er tegen aan leunde. “Doet het zo’n pijn?” Keita schudde zijn hoofd, net op het moment waarbij er een pijnsteek door zijn been ging. Een zachte, maar het liet hem wel een beetje in elkaar duiken.
“Z-ze willen me naar Niigata sturen.. als ik h-hersteld ben,” zei hij zachtjes en hij veegde met zijn ene hand weer de tranen weg. Hij wou niet huilen. Zijn blik ging naar zijn been die onder het verband zat, maar wat niet zichtbaar was aangezien er dekens over lagen, en daarna naar zijn hand, waar een infuus aan verbonden was. Af en toe voelde het bijna alsof hij flauw ging vallen, aangezien hij zich gewoon veel te veel zorgen maken over alles. Over zijn been, over Destin, over Haru.. Zijn blik ging naar de deur, waar de verpleegsters daar achter nog steeds aan het praten waren over Niigata. Keita beet op zijn lip en moest moeite doen om niet weer te gaan huilen.

De jongen zei hem dat ze hem naar Niigata wilden sturen als hij hersteld was en in eerste instantie fronste hij. Niigata, eh? Hij beet op zijn lip en keek weg. Nee, niet hij ook al. Hij was niet van plan eerst Akira zomaar te laten gaan en nu Keita. Niet nu alles eindelijk een beetje goed leek te gaan, na al die tijd. Het feit dat de jongen hierom huilde, maakte echter maar al te duidelijk dat de jongen het niet wilde. “Weet je wat?” vroeg Destin toen en zijn blik gleed weer nar Keita toe. “Ik zorg er wel voor dat je hier mag blijven. Geef me een moment,” zei hij, waarna hij op stond. Hij boog zich voorover en drukte zijn lippen zacht op het voorhoofd van de jongen, alsof hij bang was dat hij zou flippen als hij hem gewoon een kus op de mond gaf. Maar ja.
Met kalme stappen liep hij de kamer uit en opende de deur, om deze vervolgens weer achter zich te sluiten. “Niigata,” sprak hij tegen één van hen en ze keken hem even verbaasd aan. “Jullie willen hem weer naar een vreemde sturen? Deze keer verder weg van hier; waar hij het eindelijk een beetje begint te vertrouwen?” vroeg hij. Als hij als reden zou geven dat hij Keita niet kwijt wilde, zouden ze waarschijnlijk niet al te positief reageren namelijk.
Er volgde een discussie over dat ze hier niets anders voor hem hadden, waarna Destin in een wanhopige poging om hem hier te houden zei dat de jongen ook bij hem kon blijven, maar het duurde even voor hij zich ook echt realiseerde hoe hard hij dat had gezegd en.. Wát hij had gezegd. “Eh..” bracht hij fronsend uit. “Als hij dat wil, tenminste,” bracht hij toen uit, terwijl hij vanuit zijn ooghoeken naar de grond keek, duidelijk van slag over wat hij zelf had gezegd. De verpleegsters stelden hem nog een paar vragen over hoe hij woonde. Hoe lang hij al alleen woonde, waar zijn ouders waren.. En dat soort dingen. Waarschijnlijk wilden ze gewoon weten hoe verantwoordelijk hij was.
Uiteindelijk gooide hij de deur open en liep - met zijn hand in zijn haar - Keita’s kamer weer in. “Sorry,” bracht hij uit en hij deed de deur dicht, waarna hij naast Keita ging zitten en zijn blik ergens op een hoekje van de kamer richtte. “Het was raar om dat te zeggen,” zuchtte hij toen. Hij wist niet zeker of de jongen het had gehoord, maar hij had het zo hard gezegd dat het hem niet zou verbazen. En.. Als dat zo was, had hij het waarschijnlijk wel een beetje verpest nu. Opnieuw ging hij even met zijn hand door zijn haar. Hij moest echt na gaan denken voor hij iets zei.

Hij wou niet weg. De jongen was een van de eerste mensen die hij weer kon vertrouwen na Haru. Keita had zijn hoofd een beetje laten hangen en veegde met zijn ene hand de tranen weg. Hij durfde de jongen niet aan te kijken, was bang dat hij zijn blik niet af kon wenden.
“Weet je wat?” Hij keek toch weer op, staarde de jongen een beetje verbaasd aan terwijl hij zijn tranen probeerde in te houden. “Ik zorg er wel voor dat je hier mag blijven. Geef me een moment.” De jongen stond en een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Maar hoe in godsnaam moest de jongen voorkomen dat hij naar Niigata ging? En waar moest hij dan heen? Hij kon niet eeuwig in het ziekenhuis blijven. De jongen boog zich voorover en drukte een kus op Keita’s hoofd, liep daarna de kamer uit. De deur ging met een zachte bonk dicht. Het was niet helemaal geluidsdicht, hij hoorde nog verschillende zinnen en woorden, alleen dan moest hij zich wel concentreren. Er volgde een kleine discussie, en toen hoorde hij tussen het gepraat door het voorstel van Destin, dat hij bij hem zou wonen. Echt? Of zei de jongen het alleen maar om hem hier vandaan te krijgen? Het was wel aardig van de jongen, maar hij vroeg zich af hoe hijzelf zou reageren als hij in een vreemd huis was opgesloten.. Ach, hij wou wel kunnen wennen. Toch was Keita diep van binnen wel bang dat hetzelfde als met Haru zou gebeuren, al was er een kleine kans. De deur ging na een poosje open en de jongen liep met zijn hand in zijn haar de kamer binnen, hij zag er nogal gefrustreerd uit.
“Sorry,” zei de jongen en hij ging weer op de stoel naast het bed zitten. “Het was raar om dat te zeggen.” Raar? Maar het was toch een goed idee? Hij schudde zijn hoofd, was duidelijk niet met de uitspraak van Destin eens.
“Ik wil graag bij je blijven. Je bent de enige persoon die ik vertrouw sinds-.. En misschien kan ik later naar een pleeggezin, als je dan zat van me bent.. of zoiets,” ratelde hij achter elkaar door. Keita keek de jongen hoopvol aan, maar wendde zijn blik al snel weer weg. “Anders dan moet ik naar een of ander vreemd pleeggezin,” mompelde hij zachtjes en hij pakte een hand van de jongen, streelde er zachtjes over heen. Zijn blik was gericht op de hand, eigenlijk wou hij de reactie van de jongen niet zien. Geschokt? Misschien.

‘Ik wil graag bij je blijven,’ zei Keita en Destin keek hem ietwat verbaasd aan. Eh? Echt waar? Hmmn. Interessant. De jongen vertelde over dat hij de enige was die hij vertrouwde sinds.. Die zin maakte hij niet af, maar Destin knikte begrijpend. Hij begreep niet hoe ze hem naar een vreemd gezin wilden brengen, na wat de jongen al had meegemaakt. Dan moesten ze hem iemand geven die hij vertrouwde; dat was niet meer dan logisch, toch? Hij dacht altijd dat dokters slim waren, maar blijkbaar werkten er toch wat hopeloze gevallen in het ziekenhuis.
‘En misschien kan ik later naar een pleeggezin, als je dan zat van me bent.. Of zoiets,’ sprak de jongen toen en Destin hief één wenkbrauw op. De jongen keek hem even hoopvol aan, maar keek toen een andere kant op. De jongen scheen bang te zijn om naar een vreemd pleeggezin te gaan. En, dat was enkel normaal. Want, hij zou het ook niet leuk vinden om ineens in een random huis gedumpt te worden. En hij had de kracht om zichzelf te beschermen als er wat gebeurde; de jongen niet.
Hij voelde hoe zijn hand beet werd gepakt en de jongen daarnaar bleef kijken. Een lichte glimlach kwam op Destin’s gezicht te staan, waarna hij even naar zijn hand keek, maar toen weer naar de jongen. “Je denkt toch niet dat ik je ooit zat wordt?” Hij ging even met zijn vrije hand door het haar van de jongen, lichtjes glimlachend. “Bovendien zal ik je heus niet ergens neer zetten zonder dat ik zeker weet dat je het daar beter hebt,” zei hij toen. Zelfs als de jongen het te eng zou hebben gevonden om bij hem te wonen, zou hij hem voor geen goud dumpen bij één of ander random gezin. Echt niet. En als hij dan echt bij een vreemde moest wonen, het liefste een alleenstaande vrouw. Die kon niet zoveel in haar eentje.
Hij snoof zachtjes. Ach, hij was allang tevreden met het feit dat Keita wel naar hem scheen te willen. Nu hij erover nadacht wist hij wel weinig van de jongen. Hij fronste. “Vertel eens wat random dingetjes over jezelf,” zei hij rustig. “Lievelingseten, etcetera,” zei hij toen droogjes, met een toon alsof zijn leven pas compleet was alsof hij dat wist. Maar, natuurlijk. Hij wilde Keita op zijn minst trakteren op zijn lievelingsmaaltijd. Ooit. Vroeg of laat.

Steeds streelde zijn duim over de zachte huid. Het kalmeerde hem een beetje, leidde hem af.
“Je denkt toch niet dat ik je ooit zat wordt?” Hij keek op en sloot zijn ogen even toen er een hand door zijn haar ging. Nou.. je wist het nooit. “Bovendien zal ik je heus niet ergens neer zetten zonder dat ik zeker weet dat je het daar beter hebt.” Er verscheen een tevreden glimlach op zijn gezicht en hij knikte. Zijn gewonde been voelde zwaar, hij wou op de bedrand gaan zitten, maar dat zou niet goed kunnen met zijn been. En dan zouden de verpleegsters hem weer bestraffen, aangezien hij er voorzichtig mee moest doen en de operatie al bijna mis was gegaan. Keita tilde de hand op, wou hem tegen zijn eigen gezicht aan leggen.
“Vertel eens wat random dingetjes over jezelf.” De vraag kwam zo plotseling, dat hij de hand liet vallen. Waar kwam dat nou weer vandaan? “Lievelingseten, etcetera.” Opnieuw pakte hij de hand, drukte de handpalm zachtjes tegen zijn eigen gezicht aan. Hij sloot zijn ogen en zuchtte.
“Shabu-shabu, 15 jaar, 17 maart, Vissen, geen ouders of broers en zussen, geen echte hobby, favoriete dier is een leeuw, blauw, heb op dit moment een stuk van m'n been verbrijzelt.” Er volgde een korte pauze. “En ik ben bi.” Zijn ogen gingen open en hij keek de jongen aan met een kleine glimlach. “Genoeg?” Zijn ogen gleden naar Destin’s lippen en hij zuchtte. Waarom stelde de jongen zo’n saaie vraag (al was het eigenlijk niet vragend gesteld)? Het liefst wou hij hem zoenen, al was er dan een kans dat een verpleegster binnen zou komen die hun uit elkaar zouden halen, aangezien ze vond dat hij rustiger aan moest doen. Of de jongen weigerde.. dat zou erger zijn.

Toen de jongen zijn hand liet vallen, grinnikte hij even. Zijn hand werd echter al snel weer opgepakt en tegen het gezicht van de jongen gelegd. Hij glimlachte. De aanraking voelde fijn en hij snoof eventjes zacht, geduldig wachtend op het antwoord van de jongen.
Hij begon met zijn lievelingseten. Shabu-Shabu. Hij had dat nog nooit gegeten, maar oké. Interessant. Hij had geen idee hoe hij dat moest maken, maar dat zou wel goed komen. Desnoods vroeg hij het zijn zus een keer. Nu hij erover nadacht.. Als zij ooit weer eens langs kwam, had hij waarschijnlijk heel wat uit te leggen als ze Keita zou zien. Ach.. Wat boeide het.
Vervolgens begon de jongen antwoorden te vertellen, waar hij de vraag zelf maar bij moest verzinnen. Hij was blijkbaar vijftien - dus toch twee jaar jonger dan hij - en verjaarde op zeventien maart. Zijn sterrenbeeld had hij dan ook wel zelf uit kunnen zoeken, maar goed. De jongen vertelde geen ouders, broers of zussen te hebben, maar ook dat sprak redelijk voor zich, aangezien hij anders daar wel gewoond zou hebben. Althans, dat zou logisch zijn. De jongen had geen hobby, hield van leeuwen en van blauw. Het feit dat hij een deel van zijn been had verbrijzeld was ook al bekend.
‘En ik ben bi,’ sloot hij zijn verhaal af, waardoor Destin even droogjes snoof. Oké, heel interessant. De jongen vroeg of dit genoeg antwoorden waren en Destin knikte. “Voor nu wel,” sprak hij rustig. “Maar vergis je niet; ik ben nog altijd nieuwsgierig naar alles over jou,” zei hij toen droogjes en hij glimlachte.
Hij merkte dat de jongen hem niet recht aan keek en rolde glimlachend met zijn ogen. Hij boog zich voorzichtig naar de jongen toe en bleef even stil zitten, zijn lippen net wat van die van de jongen verwijderd, waarna hij toch wat meer naar de jongen toeboog, waardoor hun lippen elkaar raakten. Het zou vreemd zijn als er nu een verpleegster binnen zou komen, want die wisten nog steeds niet helemaal waarom Keita hem wel vertrouwde.
Hun koppen waren onbetaalbaar geweest toen hij voorstelde om Keita bij hem te laten wonen en ze hadden er duidelijk niet alle vertrouwen in, hoe Keita ook deed bij hem in de buurt. Ach, hij zou wel zien wat er zou gebeuren. Keita had duidelijk gemaakt wel degelijk met hem mee te willen, dus zou hij hem meenemen ook. Zelf zou hij daar met geen mogelijkheid spijt van krijgen, maar hij twijfelde hoe dat zat bij Keita.

De hand had hem deels afgeleid, waardoor hij maar een kort verhaal vertelde in plaats van dat hij veel meer dingen ging vertellen. Later, nu was hij zielig en gewond.
“Voor nu wel,” zei de jongen rustig, maar Keita hoorde hem maar half aangezien zijn blik naar de hand was gegaan die hij van zijn wang had afgehaald. De jongen was gewoon interessant. Daarna ging zijn blik zoals eerst weer naar de jongen zijn lippen. Hebben.. “Maar vergis je niet; ik ben nog altijd nieuwsgierig naar alles over jou.” Oh echt? Er verscheen een rode blos op zijn wangen en hij legde de hand voorzichtig op het bed neer. Zijn ogen sloten zich toen de jongen dichterbij kwam. Voorzichtig hief hij dezelfde hand weer op, die de hand eerder had vastgehouden, en vlocht deze in het haar van de jongen, trok hem meer naar zich toe. Hun lippen raakten elkaar aan. Een vreemd gevoel vulde zijn buik. Het kwam gewoon omdat de jongen op Haru leek. Meer niet. De drang om Destin’s lippen open te duwen was groot en hij twijfelde, sabbelde zachtjes op de onderlip van de jongen. Uiteindelijk won de drang toch en duwde hij de lippen van de jongen open. Zijn ademhaling ging omhoog en hij moest moeite doen om niet weg te gaan trekken – sinds wanneer wou hij dat niet?! Er klopte iets niet, er klopte iets niet. Hun lippen lieten elkaar even los, waarna de jongen op het bed ging zitten en ze weer verder gingen. Waarom liet de jongen het in godsnaam toe? Waarom zei hij niet dat hij rustig aan moest doen en stopte hij niet met zoenen? Hun lippen lieten elkaar weer even los, waarbij ze beiden even op adem kunnen komen. Net toen hun tongen elkaar met rust lieten, vormde er zich een speekseldraadje wat al snel brak, waarbij er een druppel speeksel op het dekbed belandde. Keita keek weg, begon zich wat ongemakkelijk te voelen. Hij nestelde zich een beetje tegen de jongen aan – voor zover dat kon zonder zijn been te bewegen – en sloot zijn ogen. Zijn hoofd leunde tegen de schouder van de jongen aan, hij was net niet groot genoeg om hem er op te leggen. En nu? Hij voelde zich moe, maar wou toch verder gaan, al was hij bang dat er straks een verpleegster de kamer binnen liep en hun betrapte. Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond en zijn vingers nestelden zich in de stof van het shirt van de jongen, zijn armen omhelsden hem een beetje.

Destin voelde hoe de jongen hem meer naar zich toe trok, in plaats van tegen te stribbelen. Het voelde goed, hoe raar dat ook mocht klinken. Het begon rustig; dit was dan ook niet de eerste keer dat ze dit deden. Hij wilde meer, maar hield zich in. Na alles wat de jongen had meegemaakt was hij extreem voorzichtig, bang om de jongen angst toe te jagen met wat hij deed. En hij gaf te veel om de jongen om dat te doen. Hij zou zich inhouden zolang nodig, zou ervoor zorgen dat die Haru uit zijn buurt bleef..
Zijn lippen werden opengeduwd en even verstarde hij, maar al snel was het lastig om niet mee te gaan doen. Zijn lippen kwamen even los van die van Keita, waarna hij op het bed ging zitten om er beter bij te kunnen. Toen gingen ze door, hoe onlogisch het op dit moment ook was. Maar, het was lastig om je in te houden als je met zijn tweeën was. In een.. Soort slaapkamer. Al bestond hier altijd de kans dat er iemand binnen kwam, maar dat zou wel goed komen. Hmn, hij was benieuwd hoe het zou gaan als Keita bij hem in zou trekken.
Toen ze eindelijk ‘klaar’ waren, soort van, keek hij Keita droogjes aan. Het was lief hoe de jongen zich tegen hem aan nestelde en hij glimlachte lichtjes. “Voor als je het wil weten..” sprak hij rustig, en hij keek Keita glimlachend aan. “Mijn lievelingskleur.. Is absoluut groen,” zei hij toen en hij richtte zijn blik even op het plafond. Hij wist niet of Keita zou begrijpen dat dit gedoeld was op zijn oogkleur, maar goed. De jongen zou vast wel begrijpen dat er iets achter zat, anders had hij op z’n minst wel een wat nuttiger feitje gegeven. Zijn leeftijd, bijvoorbeeld. Hij kon zich niet herinneren de jongen ooit verteld te hebben dat hij zeventien was. Ach ja, boeiend.

“Wanneer mag je het ziekenhuis uit?” vroeg hij rustig en hij keek weer even naar Keita. Hij had geluk dat hij weinig had veranderd aan het huis waarin hij woonde. Je had drie slaapkamers. De grote tweepersoonskamer wat hij had gedoopt tot zijn eigen kamer, maar wat vroeger tot de kamer van zijn ouders behoorde.. Dan had je nog een slaapkamer die meestal tot gastenkamer benoemd werd; zijn oude kamer. En dan nog de kamer waar zijn zus ooit geslapen had en die hij nog moest veranderen, maar dat kind weigerde haar spullen op te halen. Etter. Vroeg of laat gooide hij het echt weg. Maar ja. Eigenlijk had de logeerkamer alles. TV, bed, kledingkast, slot.. Hij snoof eventjes zacht en sloot zijn ogen, nadenkend.

Hij had eigenlijk geen idee waarom hij blauw had gezegd als lievelingskleur. Straks dacht de jongen dat hij het had gezegd omdat zijn ogen blauw waren –wat eigenlijk deels waar was – en dan ging hij misschien denken dat hij van hem hield – wat niet waar was want hij vond de jongen alleen maar interessant vanwege Haru.
“Voor als je het wil weten..” Keita moest moeite doen om niet op te kijken, want de schouder van de jongen leunde zo lekker. “Mijn lievelingskleur.. Is absoluut groen.” Zijn ogen gingen open en hij beet zachtjes op zijn lip. Er ontstond een blosje op zijn wangen en hij onderdrukte de neiging om te giechelen. Oh.. Maar.. Het zou een probleem worden als Destin van hem zou houden.. toch? Opnieuw zuchtte hij, aangezien hij zichzelf niet eens meer snapte en hij sloot zijn ogen weer. “Wanneer mag je het ziekenhuis uit?” Hij dacht even na.
“Eh.. ik denk dat ik nog één operatie moet, waarschijnlijk deze week nog en dan moet ik een weekje rusten,” mompelde hij.
Zwijgend bleven ze zo zitten, totdat er een poos later een verpleegster de kamer liep en ze uit elkaar werden gehaald, onder luid protest van Keita. Ze mochten alleen handjes vasthouden. Ook leuk. Er werd wat avondeten gebracht en hij at maar weinig, had niet heel veel honger dankzij die operatie. Uiteindelijk viel hij in slaap, aangezien hij nog moe was. Nog twee weekjes en dan mocht hij naar Destin. Eindelijk kon hij weer een normaal leven leiden.