Stay alive forever. ~

Het gezeur van de verpleegsters bezorgde hem koppijn. Ze zeurden over dat hij verantwoordelijk moest zijn, over wat hij wel en niet mocht eten, over dat hij geen trappen mocht lopen, en zo gingen ze nog wel even door. Hij kon elk moment weg lopen. Maar, het was handig om zich in te houden. Ze deden dit enkel omdat ze bang waren dat Keita het niet goed zou hebben. Maar, hij was al zeventien. Jezus. Hij kon heus wel een jongen bij hem in huis houden zonder dat hem wat gebeurde. Al hield het wel in dat de jongen zijn kamer - de tweepersoons - zou moeten hebben, omdat dat de enige kamer was die te bereiken was zonder met de trap naar boven te hoeven. Zijn ouders hadden die kamer toen expres genomen zodat ze ten eerste geen last hadden van Destin en zijn zus, die boven sliepen.. En ten tweede zodat ze het konden horen als ze ‘s nachts stiekem uit gingen. Het was hem dus te vaak gebeurd dat ze betrapt werden voor ze zelfs maar de deur uit waren. Rotouders. En toen was hij daar gaan slapen omdat hij meestal te lui was om nog naar boven te lopen en omdat dat bed veel lekkerder lag. Maar ja. Nu zou hij dat bed dus even moeten geven aan de jongen, omdat hij niet het idee had dat samen liggen een goed idee was. Ach, zijn oude bed was ook lekker.

Eenmaal voor het huis aangekomen glimlachte hij even. Hij woonde in een redelijk groot huis, in het duurdere gedeelte van de woonwijken die je in het Noorden vond. Voornamelijk bewoond door Espers, aangezien de mensen hier minder goede banen hadden. Het was nou eenmaal een feit dat de meeste Espers de goede banen hadden ingepikt.
Hij opende de deur en glimlachte even naar Keita. “Het is hier niet geweldig, maar zeker groot genoeg voor twee personen,” glimlachte hij. Hij bracht Keita de woonkamer in en keek hem even droogjes aan. Het was schoon, want hij hield niet van rommel. Wat dat betreft was hij echt wel heel erg wijvig, want dan raakte hij geïrriteerd en ging hij het opruimen. Of hij liet het zijn zus opruimen, maar dat lukte nu helaas niet meer. “Wil je wat drinken?” vroeg hij toen maar rustig en hij hief een wenkbrauw op. Hij woonde niet al te ver van het ziekenhuis af, wat wel zo makkelijk was.

Nerveus, dat was hoe hij zich voelde toen de dag dat hij het ziekenhuis uit mocht naderde. Hij was alles van Haru nog niet vergeten en hij wist dat Destin anders was, alleen vertrouwde hij hem nog niet helemaal honderd procent. Een paar dagen voordat hij ontslagen zou worden, kwam er een bericht binnen dat hij nog iets geërfd had. Een oud boek wat van zijn moeder was geweest. Fijn, wat moest hij daar nou weer mee? Het boek was zo groot als een A4 papier en lag sindsdien alleen maar op het nachtkastje. Keita had er niet eens een blik in geworpen, maar de kaft was wel mooi versierd en er zat wat stof op. Op een of andere manier kon hij het niet over zijn hart halen om het ding weg te gooien, terwijl hij niet eens wist waarom. Nou ja, waarschijnlijk zou het bij Destin in huis wel ergens op een plank belandden, zonder dat iemand er maar naar om keek.

En ja, uiteindelijk was de grote dag aangebroken. Hij had eerder gehoord dat hij niet mocht trap lopen. Niet dat hij dat zou gaan doen, maar het gaf hem het gevoel alsof hij minderwaardig was. Het was daarin tegen wel grappig te zien hoe de verpleegsters op Destin zeurden, vooral nadrukkelijk zeiden dat hij geen alcohol en ook natuurlijk geen drugs mocht en vooral niet mocht roken. Aan de ene kant snapte Keita wel dat de verpleegsters bezorgd waren, aangezien de jongen gewoon een vreemde voor hun was, maar aan de andere kant zag het er een beetje belachelijk uit.
Het was niet lang lopen naar het huis van Destin. Hij ging op krukken, omdat hij de rolstoel verafschuwde en wou laten zien dat hij zelf kon lopen. De jongen stopte bij een groot, alleenstaand huis. Woonde hij daar? Wat groot! Keita had in een gesprek tussen de jongen en de verpleegsters op kunnen vangen dat hij alleen woonde, maar hij had niet verwacht dat het zo’n groot huis zou zijn. De deur ging open.
“Het is hier niet geweldig, maar zeker groot genoeg voor twee personen.” De jongen liep het huis in en braaf volgde hij hem, nadat hij de deur had dichtgedaan en zijn schoenen uit had gedaan, wat moeilijker dan normaal was aangezien hij maar op één been kon staan.
“Het is inderdaad groot,” zei hij lacherig. De jongen kwam uit bij de woonkamer, die ook groot en bovenal schoon was. Keita liep naar een bank toe en ging er op zitten, legde de krukken en de rugzak op de grond neer.
“Wil je wat drinken?” Wat was de jongen toch gastvrij. Zijn hart leek een sprongetje van blijdschap te maken, maar vlak daarna vond hij zijn reactie een beetje overdreven. Oké, het was alleen omdat hij de jongen aardig vond en de jongen aardig terug deed en het een hele poos geleden was dat hij in een huis was.. maar toch..
“Eh.. Doe maar wat water,” zei hij. Hij wist niet eens wat de jongen had, maar water was wel iets wat iedereen had. Zijn blik ging naar zijn been en hij tilde de broekspijp op, staarde afkeurend naar het verbandachtig ding wat er om heen zat. Een dunne laag gips, zodat het minder snel kon beschadigen als hij het stootte. Keita deed de broekspijp weer omlaag tilde zijn benen op de bank, ging gewoon half zittend liggen. De bank was zacht en groot, er kon zelfs nog iemand naast hem zitten als diegene het wou. Zijn ogen keken rond. “Mooi huis, hoor,” mompelde hij droog en hij liet zijn blik even hangen op zijn tas, voordat zijn ogen weer naar de jongen zochten die vast naar de keuken was gegaan ofzo.

De lacherige toon waarop Keita zei dat het hier inderdaad groot was, deed Destin lichtjes glimlachen. “Ik woonde hier met mijn gezin, voordat deze uit elkaar viel,” zei hij rustig. “Dus.. Vandaar. Denk af en toe dat het een beetje overbodig is, maar het is nog zinlozer om een heel nieuw huis uit te gaan zoeken als deze goed is,” glimlachte hij toen. Hij had er weleens over nagedacht.. Maar, dit huis was gekocht. Als in.. In één keer betaald. Hij kon dus beter deze houden, want het was niet zo dat hij er veel geld door verloor of zo. Bovendien was hij te lui.
Water was hetgeen wat de jongen wilde drinken. Destin glimlachte lichtjes. “Komt eraan,” sprak hij rustig. Hij liep met kalme passen naar de keuken. Zelf hield hij niet zo van water, maar hij had altijd een fles mineraalwater staan. Want, melk was nog viezer. Vooral ‘s ochtends. Dan was water het enige wat niet naar kots smaakte. Met een kalme beweging pakte hij twee glazen uit de kast en zette ze neer op het aanrecht, waarna hij in de één wat cola deed en in de ander water. Toen hij de flessen weer terugzette, moest hij even glimlachen. Er lag geen alcohol in de kast, wat misschien maar goed ook was. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat hij gewoon een flesje bier pakte. In het begin smaakte het echt heel ranzig, maar uiteindelijk was een biertje op zijn tijd wel lekker. Maar ja, om nou aangeschoten te raken als Keita erbij was, was misschien geen al te geschikt plan. Ughe. Nadeel.

Kalmpjes kwam hij terug uit de keuken, met de twee glazen. Hij zette ze op tafel en keek eventjes droogjes naar de bank. Hij had twee banken, als een soort hoek in de kamer staand. “Is er nog iets wat je nodig hebt?” vroeg hij glimlachend aan Keita. “Jouw kamer is beneden.. Tweepersoonsbed, dus dat moet lukken,” zei hij toen droogjes. Hij knikte in de richting van de gang. “Als het goed is is het de enige deur die open staat, dus dat is makkelijk te vinden. Er is een slot die je van binnen uit open en dicht kan doen, mocht je dat nodig hebben..” sprak hij toen, waarna hij op de andere bank ging zitten, om een slok van zijn cola te nemen.

“Ik woonde hier met mijn gezin, voordat deze uit elkaar viel,” had de jongen gezegd. Oh, vandaar dat het huis niet zo’n starterswoning was zoals de meeste hadden. “Dus.. Vandaar. Denk af en toe dat het een beetje overbodig is, maar het is nog zinlozer om een heel nieuw huis uit te gaan zoeken als deze goed is.” Dat is waar, dit huis was eigenlijk veel mooier dan een ander huis wat hij zou kunnen krijgen. Keita was blij dat hij niet naar een stomme familie in Niigata hoefde. Straks dan hadden ze helemaal geen goede baan en woonde hij in zo’n vies krot.
De bank zat best lekker en hij moest moeite doen om niet zijn ogen dicht te doen en niet te gaan slapen. Slapen kon later wel. Het was middag, ongeveer drie uur. Zijn groene ogen bestudeerden alle details in de kamer. De grote klok die aan de muur hing, de zon die door de ramen scheen, de deuropening naar de gang. Haru’s huis was veel kleiner geweest, bestond eigenlijk alleen maar uit een kleine gang, een douche en wc in één, een keukentje en een woonkamer waar ook nog een bed in stond.
De jongen kwam al snel weer terug, met twee glazen. Ze werden op de salontafel gezet, een mooie houten tafel met een mooi patroon.
“Is er nog iets wat je nodig hebt?” Keita schudde zijn hoofd. Nee, hij had het prima. “Jouw kamer is beneden.. Tweepersoonsbed, dus dat moet lukken.” Beneden.. Tweepersoonsbed! Er ging een plan door zijn hoofd om Destin te dwingen om bij hem te gaan slapen, alleen dat was nogal klef en hij was bang dat hij dan werd verkracht.. dus onderdrukte hij die gedachte maar. Veel te klef. De jongen had richting de gang geknikt en al vanzelf ging zijn blik er naar toe. “Als het goed is is het de enige deur die open staat, dus dat is makkelijk te vinden. Er is een slot die je van binnen uit open en dicht kan doen, mocht je dat nodig hebben..” Een slot.. Misschien als hij niet kon slapen, bang was dat de jongen elk moment de kamer in kon vallen, dan kon hij voor de zekerheid het slot er op doen. De jongen was op de andere bank gaan zitten en voor zijn gevoel zat er een beetje teveel afstand tussen de twee. Zijn hand ging naar het glas water, hij nam er een slok van.
“Waarom vertel je niet iets over jezelf?” probeerde hij om de stilte te verbreken. Hij kon naar de jongen toe hinkelen en op zijn schoot gaan zitten, alleen dan was er een grote kans dat hij zijn been zeer deed. Balen.

‘Waarom vertel je niet iets over jezelf?’ klonk de stem van Keita, terwijl Destin toe keek hoe de jongen een slok van zijn water nam. “Omdat er weinig interessants te vertellen valt,” zei hij, licht glimlachend. “Moeder dood, vader weggelopen.. Oudere zus die studeert in Amerika,” begon hij kalm. “Zeventien, één Februari, Waterman, die houd ik wel voor me, hond, groen, nog een heel been..” zei hij glimlachend, het rijtje van Keita gejat hebbend. “Met een redelijk huis voor mij alleen.. Alhoewel het op dit moment niet echt voor mij alleen is..” zei hij toen en hij keek droogjes naar het plafond, maar toen weer naar Keita.
“O ja. Als er iets is en ik ben boven, dan roep je maar. Of je pakt de telefoon in je kamer. In alle slaapkamers staat een telefoon en hier ook. Heel leuk om gesprekken te voeren met meerdere lijnen,” sprak hij droogjes. “Maar, als je de trap op komt dan..” Zijn blik vernauwde zich en hij glimlachte lichtjes, proberend iets te verzinnen wat de jongen niet al te bang zou maken, maar wat wel een grappig iets zou zijn voor als hij ook maar zou próberen die trap op te komen.
Plots herinnerde hij zich de badkamer. “Eh..” zei hij toen fronsend. “Als je wil douchen dan eh.. Zal ik je maar moeten tillen..” zei hij toen, nog altijd met die niet veel goeds betekenende glimlach op zijn gezicht. Hij liep rustig op Keita af en drukte zijn lippen zacht tegen het voorhoofd van de jongen, waarna hij zijn tas pakte en even de slaapkamer in liep. Hij wierp een snelle blik de slaapkamer rond, maar verklaarde het toen schoon. Stel je voor dat er nog iets lag. Ach, zolang de jongen niet iets vond wat hij niet mocht vinden was het goed. Er zouden hier vast wel wat dingen liggen die de jongen niet mocht zien, maar hij hoopte maar dat zijn nieuwsgierigheid beperkt was.
Rustig gooide hij de tas op het bed en liep weer terug de woonkamer in. “Weet je zeker dat je het gaat redden zonder rolstoel?” vroeg hij kalm. “Ach.. Moet wel.. Als je moe wordt heb je mij nog,” zei hij toen, alsof hij Keita’s persoonlijke vervoersmiddel was. Hij snoof eventjes zacht en plofte deze keer op de andere bank neer; de bank waar Keita op zat, dus. Hij boog zich voorover om zijn glas te pakken en nam een slok, waarna hij de jongen vanuit zijn ooghoeken aankeek.

Het glas water was koud, wat wel lekker aan voelde, dus hield hij het maar vast. Zijn blik gleed naar de jongen, wachtend op een antwoord.
“Omdat er weinig interessants te vertellen valt.” Daar was hij het niet mee eens. Iedereen had wel iets te vertellen over zijn leven, al was het heel erg standaard. “Zeventien, één Februari, Waterman, die houd ik wel voor me, hond, groen, nog een heel been..” Hetzelfde rijtje, maar hoezo vertelde hij zijn hobby niet? Bang dat hij uitgelachen werd? “Met een redelijk huis voor mij alleen.. Alhoewel het op dit moment niet echt voor mij alleen is..” Zachtjes grinnikte Keita. Dat was waar, nu waren ze met z’n tweeën. “O ja. Als er iets is en ik ben boven, dan roep je maar. Of je pakt de telefoon in je kamer. In alle slaapkamers staat een telefoon en hier ook. Heel leuk om gesprekken te voeren met meerdere lijnen.” Wat leuk, dan kon hij Destin gaan platbellen als hij niet kon slapen. Yay. “Maar, als je de trap op komt dan..” En dan? Keita keek hem met onschuldige ogen aan. Niet dat hij niet van plan was om de trap op te moeten gaan. De zin leek niet te worden afgemaakt, dus verscheen er al snel een kleine glimlach op zijn gezicht. “Eh..” De jongen leek zich iets te beseffen. Wat dan? “Als je wil douchen dan eh.. Zal ik je maar moeten tillen..” Leuk, dan moest hij een paar keer per week getild worden. Hij kon zelf ook lopen met krukken, maar hij zei het maar niet aangezien de jongen dan overbezorgd begon te doen en dan zei dat er een kans was dat hij dan van de trap af kon vallen, wat waar was. Destin stond op, drukte een kus op zijn hoofd en liep met de tas naar de gang toe, waarschijnlijk om het naar de slaapkamer te brengen. Zijn hele ik en zijn leek weg te smelten toen de lippen zijn voorhoofd aanraakten, maar hij herstelde zich al snel. Toch klopte zijn hart nog steeds snel, zelfs toen de jongen de kamer al uit was gelopen. Aangezien zijn hand koud begon te worden, zette hij het glas op de tafel neer. Zijn hand veegde de lokken van zijn pony weg, die langer waren dan normaal. Ach ja, naar de kapper gaan kon altijd nog.
“Weet je zeker dat je het gaat redden zonder rolstoel?” Hij keek op, de jongen was weer de kamer binnen gelopen. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar de jongen antwoordde al. “Ach.. Moet wel.. Als je moe wordt heb je mij nog.” De jongen ging zitten en met moeite hees Keita zich op zijn schoot, met zijn benen aan één kant op de bank. De zijkant van zijn hoofd leunde tegen de borstkas van de jongen aan.
“Maak je je nou maar niet zoveel zorgen,” grinnikte hij. “Het komt allemaal wel goed.” Voorzichtig pakte hij een vrije hand van Destin vast, streelde met zijn duim over de zachte huid. Hmm.. het zat wel lekker zo. Hij keek op naar de jongen en ontdekte dat hij te klein was om de jongen te zoenen als hij normaal zat. En hij kon zich niet omhoog hijsen, moest daarbij zijn benen gebruiken en dat wou hij liever niet.

Keita hees zich op zijn schoot en Destin keek hem met een lichte glimlach aan. “Hmmn.. Ik had verwacht dat de bank wel wat lekkerder zou zitten dan mijn benen,” merkte hij droogjes op. Maar, om eerlijk te zijn vond hij het wel fijn om zo te zitten, met de jongen op zijn schoot. Met Akira was het heel anders geweest, aangezien die groter was dan hij. Zou wel heel raar zijn om dan zo te zitten. Hij glimlachte lichtjes, maar besloot toen om de gedachten aan Akira weg te duwen, al was het deze keer niet eens iets wat zijn humeur verpestte. Ergens was het beeld wat hij erbij had wel grappig, namelijk.
‘Maak je je nou maar niet zoveel zorgen,’ zei de jongen en Destin hief een wenkbrauw op. ‘Het komt allemaal wel goed,’ zei hij toen en Destin glimlachte lichtjes. “Ja, dat weet ik wel..” sprak hij rustig. “Maar ik neem liever het zekere voor ‘t onzekere, hmmn?” glimlachte het toen. “Bovendien eten ze me op als je zelfs maar één schrammetje hebt en dat bevalt me niet,” zei hij toen, met een toon alsof hij echt vermoord zou worden als dat zou gebeuren. Ach.. Hij zou dan op zijn minst een kreet krijgen van drie uur lang. Of langer. En om eerlijk te zijn zat hij er nou niet echt op te wachten om die verpleegsters nog meer te horen zeuren. Dat hadden ze al genoeg gedaan voor de komende jaren.
Zijn hand werd beetgepakt en Destin glimlachte lichtjes. Wat had die jongen er toch mee om zijn hand beet te pakken? Zo leuk was die nou ook weer niet. Hij zag hoe Keita op keek en glimlachte lichtjes. Hij boog zich naar hem toe. Zoals vaker wachtte hij even toen hun gezichten dicht bij elkaar waren, waarna hij uiteindelijk toch zijn lippen die van Keita liet raken. Hij stopte altijd even omdat hij nog altijd bang was voor de reactie van de jongen, al had die nooit negatief gereageerd. Alles behalve negatief, eigenlijk. Maar goed. Zonder er echt over na te denken duwde hij Keita’s lippen voorzichtig van elkaar.

Het irriteerde hem een beetje dat de jongen groter was dan hem en dat de jongen steeds voor hem moest zorgen. Zo zwak en klein was hij ook niet. Er verschilde ongeveer twee jaar tussen hun, maar het leeftijdsverschil maakte Keita niet zoveel uit. Haru was ook ongeveer vier jaar ouder dan hem en daar had hij ook geen problemen mee gehad. Uiteindelijk dan wel..
“Ja, dat weet ik wel..” zei de jongen rustig, “Maar ik neem liever het zekere voor ‘t onzekere, hmmn?” Dat was waar. Zijn hart leek een sprongetje te maken toen de jongen glimlachte. “Bovendien eten ze me op als je zelfs maar één schrammetje hebt en dat bevalt me niet.” Hij wist dat ze nooit zo kannibalistisch konden zijn, maar het was natuurlijk figuurlijk. Zijn groene ogen waren gevangen in de ogen van de jongens. Het cyaanblauw was mooi en je kon een bepaalde textuur zien als je beter keek. De jongen kwam al snel dichterbij, waardoor zijn ogen al vanzelf dicht gingen. De jongen wachtte even, wat hem een beetje irriteerde en het verlangen versterkte. Ze hadden sinds die keer dat ze betrapt waren nog niet eens meer echt gezoend. Alleen korte kusjes. Bah, stomme verpleegsters. Zijn vrije hand ging omhoog toen hun lippen elkaar aanraakten, ging zachtjes door het halflange haar van de jongen. Zijn andere hand hield de hand van de jongen vast. Het kalmeerde hem en gaf hem wat meer steun. Een hele simpele aanraking, dat was het ook. Keita werd een beetje nerveus toen de jongen zijn lippen open duwde en hun tongen elkaar aanraakten. Hij hield de jongen een beetje steviger vast, was bang dat hij anders om viel, aangezien het net voelde alsof hij geen lichaam meer had.
Waarom voelde hij dit wel bij Destin, en had hij dit nooit gevoeld bij Haru. Was het.. anders? Kwam het omdat Haru tegen hem had gezegd dat hij een meisje was? Een combinatie van de twee? Nog voordat ze buiten adem konden zijn, halverwege ongeveer, trok hij zijn hoofd weg en liet hij zijn hand die zich door het bruine haar had gevlochten zakken. Het werd hem een beetje teveel, al die emoties verwarden hem. Keita legde de zijkant van zijn gezicht tegen de jongen zijn borstkas aan.
“Sorry,” mompelde hij zachtjes en hij sloot zijn ogen.

Het was avond, de dag erna. Ze hadden niet veel gedaan, alleen maar een paar films gekeken, ook nog gezoend en such. Alleen was zijn vertrouwen in Destin een beetje weggezakt, dacht hij veel te veel na en durfde hij sommige dingen niet echt meer. Zo vond hij het doodeng als de jongen hem plotseling omhelsde, zoende of aanraakte. Hij dacht teveel na, alleen maar over wat er zou kunnen gebeuren en over wat er was gebeurt met Haru.
De jongen was de borden aan het afwassen en hij zat aan tafel, leunde met zijn hoofd op zijn hand. Zijn gedachtes gingen overal heen en hij was helemaal gespannen. Opeens werd het hem teveel en snakte hij naar adem, begonnen de tranen al te stromen. Voordat de jongen zich had kunnen omdraaien, was hij de kamer al uit gesneld, de gang in en de kamer in die hem toe was gewezen. Meteen draaide hij het slot er op, gooide de sleutel ergens in de hoek en plofte hij bij het bed op de grond neer, waarbij hij zijn been zeer deed. Keita hield zijn handen voor zijn mond, begon te snikken en te huilen van pijn, maar ook van angst. Hij was doodsbang dat hij verkracht zou worden, of vermoord. Hij was dat van Haru niet vergeten en al vertrouwde hij Destin deels, het was moeilijk om hem helemaal te vertrouwen. Haru had zich in het begin ook aardig voorgedaan, maar was juist niet zo. Hij kneep zijn ogen dicht, hoopte maar niet dat de jongen naar hem ging zoeken en een reservesleutel had.

Keita trok zijn hoofd weg en Destin keek hem even droogjes aan. De jongen legde echter al snel zijn hoofd tegen zijn borstkas en Destin sloeg zijn vrije arm om hem heen. De jongen verontschuldigde zich, waardoor hij even zuchtte. “Nergens voor nodig,” glimlachte hij. Hij moest geduld hebben met deze jongen en probeerde dat dan ook zo goed als mogelijk te tonen, al lukte dat niet altijd even goed.

Het viel hem ergens op dat de jongen zich ongemakkelijker leek te gaan voelen, waardoor Destin zich af begon te vragen of hij wat verkeerd had gedaan. Misschien moest de jongen gewoon nog even wennen aan het leven met hem. Hij nam het de jongen niet kwalijk, in verband met alle veranderingen en het verleden van de jongen, maar toch was het een beetje vreemd. Hij hoopte maar dat het snel over ging, dat de jongen zich snel weer op zijn gemak zou voelen. Anders moest hij uiteindelijk misschien toch weg..
Hij pakte de borden toen ze klaar waren met eten en zette ze op het aanrecht, waarna hij het rustig begon af te wassen. Zijn gedachten waren er niet helemaal bij. Hij had wel een vaatwasser, maar als je maar met z’n tweeën was at kostte het meer tijd om het in en uit de vaatwasser te doen en te wachten tot die het helemaal schoon had gemaakt, dan als je het gewoon even snel afwaste. Vandaar dat hij meestal gewoon alles even snel afwaste en de vaatwasser alleen gebruikte als er veel lag, door visite of zo. Of als hij te lui was geweest om af te wassen.
Plots hoorde hij wat achter zich. Hij keek om en hoorde hoe Keita door de huiskamer naar de gang liep en de deur sloot. Destin haalde even diep adem en liet toen het bord wat hij aan het afwassen in het hete water zakken, om vervolgens met kalme passen naar de deur toe te lopen waar Keita heen was gegaan.
Hij keek niet eens of de deur open was, verwachtte dat de jongen hem op slot had gedaan. Hij leunde een beetje tegen de deur aan en klopte er zacht op. “Keita?” vroeg hij zacht. “Is er iets?” vroeg hij toen. Natuurlijk was er wat. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij haalde even diep adem. Was de jongen.. Had dit iets te maken met dat hij steeds ongemakkelijker deed? “Het spijt me..” sprak Destin tegen de deur aan, waarna hij even met zijn rug tegen de deur aan ging staan, om vervolgens weer recht te gaan staan en te wachten tot er een reactie kwam. Hij wilde niet dat er iets was met Keita; wilde hem helpen. Maar, dat lukte niet altijd even goed.

Zijn handen voor zijn mond dempten het gesnik. Al snel klonken er voetstappen, begon hij nog meer in paniek te raken. Zijn been zat in zo’n positie, dat hij hem alleen maar pijn zou doen als hij normaal zou gaan zitten. Normaal had iemand hem kunnen kalmeren en had hij de kans niet gekregen om zichzelf op te sluiten in een kamer van een vreemd huis. Nu zat hij vast, kon hij niet op staan om de sleutel te gaan pakken en kon hij geen kant op als de jongen de deur open deed. De voetstappen stopten bij de deur en er werd zacht geklopt.
“Keita?” Oké, zijn reactie was aan de ene kant een beetje kinderachtig, maar hij deed het eigenlijk alleen maar om zichzelf te beschermen. “Is er iets?” Natuurlijk was er wat! Was de jongen dom of zo? Had hij niet opgemerkt dat er al die tijd iets mis was met hem? En zelfs als hij het gemerkt had, waarom had hij dan niet met hem er over gepraat, hem gekalmeerd? “Het spijt me..” Het liefst wou hij weer terug naar het ziekenhuis, wou hij niet steeds bang zijn dat de jongen de deur open had gedaan. Zijn ademhaling was snel en hij kreeg nauwelijks adem meer, greep met zijn ene hand naar zijn keel en steunde met zijn andere hand op de grond. Zijn stem leek van hem weggenomen te zijn en hij raakte nog meer in paniek. Keita dook in elkaar, ging in zo’n in elkaar gedoken houding zitten die je wat moest kalmeren. Het hielp nauwelijks. Nu had hij er eigenlijk wel spijt van dat hij zichzelf had opgesloten, wou aan de ene kant dat de jongen hem ging kalmeren, maar aan de andere kant was hij dan bang dat hij verkracht zou kunnen worden.

Geen reactie. Al die tijd niet. Hij sloot zijn ogen even en haalde diep adem. Als hij die Haru ooit nog eens tegen kwam, zou hij hem kapot maken. Wie een jongen zo bang maakte was niet goed in zijn hoofd. Hij snoof zacht. Maar, om de jongen daar te laten zitten zou ook niet helpen.. Hij moest zich toch echt over zijn angsten heen zetten, anders zou hij naar een ander gezin moeten. En dat zou waarschijnlijk ook niet voor veel goeds zorgen.
Met snelle passen liep hij de keuken in en pakte een potje uit één van de keukenkasten. Hij gooide het leeg over de tafel en liet zijn blik langs de sleutels glijden, tot hij uiteindelijk bleef hangen op één van de sleutels. Dit was de reservesleutel. Hij was heus niet dom geweest toen hij Keita de sleutel gaf. Stel je voor dat er iets zou gebeuren; dan zou hij die kamer in moeten kunnen toch? Hij pakte de sleutel op en deed niet de moeite om de rest op te ruimen, voordat hij de gang weer in liep en voor de deur van Keita wachtte.

Hij stak de sleutel in het slot en opende de deur, welke hij opengooide. Zijn blik gleed direct naar Keita en hij zuchtte. “Keita..” zei hij zacht. De in elkaar gedoken houding deed hem pijn. Hij liet zich voor de jongen op zijn knieën vallen en keek hem rustig aan. “Ik doe je niets..” fluisterde hij zacht. “Wees niet bang, ik zet je alleen even op het bed neer,” fluisterde hij, waarna hij de jongen voorzichtig optilde en op het bed ging zitten, de jongen op zijn schoot neer zettend. Hij sloot zijn armen voorzichtig wat beter om de jongen heen en zuchtte. “Als je het echt zo erg vindt.. Waarom zei je dan geen nee toen je mee mocht hier naartoe?” vroeg hij toen rustig. “Je hoeft écht niet bang te zijn,” zei hij toen. “Maar als dat je niet lukt.. Wil je dan echt liever naar een ander gezin?” vroeg hij toen zacht. De jongen begreep zelf ook wel niet voor altijd in het ziekenhuis te kunnen blijven. Het was dus of hier, of ergens anders. En als hij het hier zo eng vond, zou het hier niet lukken. Daarom liet hij de jongen nu ook nog niet los, net als hij eerder had gedaan. Toen had het geholpen, dus hopelijk nu ook.

Het bleef stil. Geen smeekbedes, geen angstig geroep. Niks. Er klonken voetstappen die zich verder verwijderden. Ging hij de reservesleutel halen? Dan had hij echt een probleem. Een groot probleem. Keita snakte naar adem, kon niet eens normaal meer ademhalen. Zijn hand ging weer naar zijn mond, dempte het gesnik. Al snel klonken er weer voetstappen. Uit angst staarde hij naar beneden, terwijl zijn lichaam schudde door het gesnik en gehuil.
“Keita..” De zachte stem die een doordringende en bezorgde toon had, maakte hem meer in de war. Zou hij nou wel of niet iets gaan doen? De jongen kwam dichterbij, waardoor hij meer in paniek raakte. Dichterbij dan hij wou. “Ik doe je niets..” Ja, dat kon iedereen zeggen, maar of het waar was, was iets anders. “Wees niet bang, ik zet je alleen even op het bed neer.” Keita kneep zijn ogen dicht toen hij werd opgetild en zijn been uit de ongemakkelijke positie werd gehaald, waardoor er een pijnscheut door zijn been ging. Zijn ogen gingen weer open toen de jongen op het bed ging zitten en hem op zijn schoot zette. Het licht van de gang scheen de kamer in, verlichtte niet heel veel. “Als je het echt zo erg vindt.. Waarom zei je dan geen nee toen je mee mocht hier naartoe?” Hij wou antwoorden, maar zijn stem leek weg te zijn. Hij wou niet weg bij de jongen. “Je hoeft écht niet bang te zijn.” Hij kneep zijn ogen dicht. Dat wist hij, maar.. Hij vertrouwde het gewoon niet. “Maar als dat je niet lukt.. Wil je dan echt liever naar een ander gezin?” Keita kneep zijn ogen dicht, was nog steeds niet in staat om te antwoorden. De armen forceerden hem op één plek en hij kon onmogelijk wegtrekken. Zijn been bonkte en deed nog steeds zeer, maar het was niet zo’n zeer dat hij meteen naar het ziekenhuis moest.
Minuten gingen voorbij, het leken wel uren, totdat hij in staat was om te antwoorden.
“Ik wil bij je blijven.. aan de ene kant. Ik dacht dat het.. vanzelf wel over zou gaan. Maar aan de andere kant.. ben ik doodsbang dat het opnieuw gebeurt.. en ik wil je wel vertrouwen.. maar het is gewoon nog moeilijk voor me,” fluisterde hij zachtjes, met af en toe nog zachte snikken. Keita veegde de tranen weg. “Ik snap mezelf niet eens meer.” Daarmee bedoelde hij het feit dat hij niet eens wist of hij van de jongen hield, of dat hij hem alleen maar aan Haru deed denken. Maar hoe kon Destin hem aan een verkrachter laten denken? De jongen was heel anders, zorgzamer en liefdevoller. Daar kreeg je het woord al. “Ik snap het gewoon niet, Destin.” Eigenlijk wou hij het niet eens snappen. Hij wou niet verliefd zijn of het zelfs maar toegeven. Dan voelde hij zichzelf zwak, iets wat hij juist wilt voorkomen. Hij wou ook sterk zijn, iets kunnen betekenen in deze wereld. Maar hijzelf was juist het type wat snel bang werd, hulp nodig had van anderen als hij het moeilijk had, en hij wou dat graag niet meer zijn. Hij was Keita, niet de jongen met het gebroken been..

Het duurde even, maar zoals Destin zichzelf keer op keer vertelde moest hij geduld hebben met Keita, dan zou alles vanzelf wel goed komen. Of, alles.. In ieder geval zou het veel handiger zijn als hij wat meer geduld had bij hem dan bij anderen, aangezien Keita dit gewoon nodig scheen te hebben en hij hem niet kwijt wilde. Ughe.
‘Ik wil bij je blijven..’ begon de jongen uiteindelijk en Destin beet even lichtjes op zijn lip, terwijl hij luisterde naar de woorden van de jongen. Hij maakte duidelijk aan de ene kant wel te willen. Toen Keita zei dat hij dacht dat het vanzelf over zou gaan, snoof Destin even zacht. Daar hoopte hij ook op, ja. Maar nog maar weinig dingen gebeurden vanzelf. De jongen zei bang te zijn. Hij maakte duidelijk hem wel te willen vertrouwen, maar dat het gewoon moeilijk was voor hem. Destin glimlachte lichtjes, allang tevreden met deze woorden.
Keita zei zichzelf niet meer te begrijpen en Destin zuchtte eventjes, maar wachtte tot de jongen echt uitgepraat was, voordat hij er doorheen zou gaan zitten praten. De jongen herhaalde zijn woorden een keer, waarna Destin licht glimlachte. “Dat hoeft niet.. Neem alle tijd die je nodig hebt..” fluisterde hij zacht.
“Ik snap dat het moeilijk voor je is..” begon hij zacht. “Maar als je bang bent, moet je dat gewoon zeggen,” sprak hij toen. “Stel je voor dat je wat gebeurt terwijl je jezelf opsluit. Dat je verkeerd op je been landt, of zo. Weet ik veel,” zei hij toen. “Doe dat alsjeblieft niet meer..” zei hij toen zacht tegen de jongen. Hij wendde zijn blik even af, maar keek hem toen weer aan. “Ik heb je heus niet zomaar in huis genomen; ik wil niet dat je pijn lijdt,” zuchtte hij toen.
Hij was bezorgd; de jongen was zo bang, maar toch.. Het was voor hem wat onbegrijpelijk hoe de jongen soms reageerde. Ach.. Hij moest de jongen gewoon een beetje zijn gang laten gaan, zolang het niet schadelijk was.

“Kom mee,” zuchtte hij uiteindelijk. Hij deed zijn armen goed om Keita heen, op zo’n manier dat hij hem kon optillen. Toen stond hij - even wennend aan het gewicht in zijn armen - op en glimlachte. “We gaan weer terug naar de huiskamer,” zei hij glimlachend, waarna hij rustig de kamer uit liep en neerplofte op de bank. Hij hield Keita nog altijd op zijn schoot, maar hield deze keer zijn armen wat losser om de jongen heen, zodat deze weg kon als hij dat wilde. “Hmmn.. Wat wil je doen?” vroeg hij rustig.

De jongen onderbrak hem niet, wachtte rustig totdat hij uitgepraat was. Hij keek de jongen niet aan, durfde dat niet echt zo. Straks dan raakte hij verwarder en dan wist hij helemaal niet meer wat hij moest denken van de situatie.
“Dat hoeft niet.. Neem alle tijd die je nodig hebt..” Keita knikte. Het was fijn dat de jongen er zo over dacht. “Ik snap dat het moeilijk voor je is.. Maar als je bang bent, moet je dat gewoon zeggen.” Maar hij wou niet zwak zijn en midden in een situatie zeggen dat hij bang was. Dat was nogal raar.. en straks dan ging hij dan weer huilen enzo.. Stel je voor dat je wat gebeurt terwijl je jezelf opsluit. Dat je verkeerd op je been landt, of zo. Weet ik veel.” Er verscheen even een kleine glimlach op zijn gezicht. Destin was echt bezorgd, of was het alleen omdat hij geen problemen met die verpleegsters wou en eigenlijk helemaal niet om hem gaf? Zachtjes beet hij op zijn eigen lip. “Doe dat alsjeblieft niet meer..” Keita knikte opnieuw. Nee, aan de ene kant was het niet verstandig. Straks dan was de reservesleutel kwijt en dan zat hij daar. Dat was ook niet handig. “Ik heb je heus niet zomaar in huis genomen; ik wil niet dat je pijn lijdt.” Hij besloot de jongen maar op zijn woord te vertrouwen, wat nogal moeilijk voor hem was, en besloot dat de jongen écht bezorgd om hem was en het niet fakete. Hij legde de zijkant van zijn hoofd tegen de borstkas van de jongen aan. Het was even stil en voor hem was de hartslag wel duidelijk te horen. Regelmatig en sterk..
“Kom mee,” zuchtte de jongen. Waarheen? Keita keek op, naar de jongen, toen deze op stond. Deze glimlachte alleen maar. “We gaan weer terug naar de huiskamer.” Het zat op het bed ook wel lekker, maar als de jongen naar de huiskamer wou met hem, mocht dat wel. Zo eigenwijs was dat ook niet. Al snel waren ze in de huiskamer en plofte Destin neer op de bank. “Hmmn.. Wat wil je doen?” Hij dacht even na.
“Film?” Het was een random idee, maar toch zaten ze even later film te kijken. Een romantische film. Halverwege vond Keita de film saai en begon hij al helemaal niet meer te volgen. Hij had niks tegen Hetero-stelletjes, maar hij vond het gewoon raar als hij ze zag zoenen. Hij had ook nog nooit een meisje gezoend, maar wist wel dat hij op meisjes viel, misschien was dat het. De jongen leek de film leuk te vinden. Hij ging een beetje overeind zitten en met beide benen aan één kant, waarna hij zijn hoofd dichter naar de jongen toe bracht, voor zover dat kon. Hij opende zijn mond een beetje en ging met zijn tong zachtjes langs de kaaklijn van de jongen.
“Ik vind de film stom, vermaak me.” Er verscheen een kleine grijns op zijn gezicht en hij wachtte geduldig af. Oké, het was niet iets wat hij normaal zou vragen, maar het leek hem heel toepasselijk omdat ze een romantische film zaten te kijken.

De jongen stelde voor om film te gaan kijken en Destin glimlachte. “Oké, dan,” zei hij. Hij twijfelde of hij de jongen van zijn schoot af moest halen en een film moest gaan pakken, maar besloot uiteindelijk dat hij ook gewoon de film aan kon zetten die al in de speler zat. Het enige probleem was dat de laatste keer dat hij film had gekeken, dat met zo’n random vriendin was. Waarschijnlijk een meidenfilm dus. Ach, who cares. Hij had geen zin om op te staan.
Daarom boog hij zich voorover - Keita tegen zich aan drukkend zodat die niet van zijn schoot zou vallen - en pakte de afstandsbediening van de TV en de DVD speler, waarna hij weer achteruit leunde. Hij zette de DVD speler aan en zette de ondertiteling en audio goed, om hem vervolgens op Play te zetten. Al snel scheen het een romantische film te zijn, wat al wat beter was dan zo’n High School meiden film, maar goed.

Ietwat geïnteresseerd keek hij toe. De film was wel oké, maar hij was meer geïnteresseerd in het feit dat één van die meisjes in de film verrassend veel leek op iemand die hij kende, maar hij kon zich niet precies herinneren wie. Er waren wel verschillen, maar op het eerste gezicht leken ze wel op elkaar. Grappig. Het verhaal van de film was net als al die andere romantische films. Ach ja.. Boeiend.
Een tong gleed langs zijn kaaklijn en hij verstijfde even, waarna hij naar Keita keek. ‘Ik vind de film stom, vermaak me,’ zei de jongen en Destin grinnikte. “Hmmn..” zei hij droogjes en hij boog zich een beetje naar Keita toe, om zijn lippen tegen die van hem te drukken. Toen hij weer een beetje terugleunde, glimlachte hij lichtjes. “Voor jou altijd,” zei hij toen en drukte opnieuw zijn lippen op die van Keita, om vervolgens voorzichtig zijn mond te openen.

‘Ik ben thuis!’
Eh? Wat? Destin schrok op en duwde zich voorzichtig van Keita af. In de deuropening van de huiskamer stond een geblondeerd meisje. Ongeveer één meter zeventig hoog en negentien jaar oud. Haar oogkleur was eigenlijk zo’n beetje het enige wat bijna hetzelfde was als die van hem. Zijn zus.
‘Ik wist wel dat je-’ begon ze, maar ze greep al snel naar haar hoofd. ‘Au, au.. Hoofdpijn.. Ja, ja. Laat maar,’ zei ze en ze ging weer rechtstaan toen de pijn verdween. Destin leunde naar achteren, waarbij hij met opzet zijn hoofd wat harder tegen de muur achter de bank liet aankomen, waardoor je een bonkje hoorde. “Keita.. Dat is mijn zus..” zei hij toen. Hij voelde zich heel zielig nu zij binnen kwam. ‘Aangenaam!’ riep ze luid. Destin keek haar met een dodelijke blik aan. “Rotkind,” gromde hij.

De jongen verstijfde toen hij met zijn tong langs zijn kaaklijn ging en een beetje onschuldig keek hij hem aan, alsof er niks was gebeurt. Hun blikken kruisten en hij kon zijn ogen nu al niet meer weg halen. Zijn cyaan-blauwe ogen waren heel mooi..
“Hmmn..” mompelde de jongen droogjes. De jongen leunde dichterbij en hun lippen raakten elkaar aan. De kus duurde maar kort, alsof de jongen even keek of hij niet zou gaan flippen. “Voor jou altijd.” Zijn hart leek een slag over te slaan en de blik in zijn ogen werd verlangend. Zijn ogen sloten zich toen de jongen dichterbij leunde, hun lippen elkaar weer aan raakten. Zijn handen had Keita op de jongens borstkas gelegd en hij haakte zijn vingers zachtjes in het T-shirt toen zijn lippen open werden geduwd. Veel leuker dan die stomme film.
‘Ik ben thuis!’
Meteen stopte de kus sloeg de paniek toe. Hij zag een meisje bij de woonkamerdeur staan, met geblondeerd haar en ze leek een beetje op Destin. Zijn ademhaling ging sneller en hij liet zijn handen zakken, staarde haar geschrokken aan. Het was nog erger dan die keer toen de verpleegster binnen kwam lopen. Veel erger, omdat hij ergens verwachtte dat dit meisje er met al haar vriendinnen over zou gaan praten. Nou ja, meisje.. ze leek veel ouder en studentachtig. ‘Ik wist wel dat je-’ Ze stopte midden in haar zin, maar Keita wist wel wat ze wou gaan zeggen. Zijn gezicht die rood was, werd nog roder en hij beet op zijn lip, staarde naar zijn eigen schoot. Hoe durfde ze het moment te verpesten?!
“Keita.. Dat is mijn zus..” Huh? Maar zijn gezin was toch uitelkaar gegaan?
‘Aangenaam!’ werd er naar hem toe geroepen, maar hij reageerde al niet meer. Zijn ademhaling was onregelmatig en er ontstonden tranen in zijn ogen. Jammer genoeg kon hij niet weglopen en lagen de krukken in de slaapkamer, anders had hij het allang gedaan.
“Rotkind,” hoorde hij de jongen zeggen. Gelukkig mocht hij haar niet. Keita nestelde zich weer een beetje tegen de jongen aan, was nog steeds van slag en gunde het meisje geen blik waardig.

Keita nestelde zich tegen hem aan en Destin sloeg zijn armen wat beter om de jongen heen, terwijl hij een dodelijke blik op zijn zuster wierp. Ze was zo’n type die altijd op het verkeerde moment binnen kwam vallen. Zijn vrienden hadden dit altijd maar leuk gevonden. Ze was namelijk alles behalve lelijk. Maar, op dit moment was het echt heel irritant. “Waarom ga je niet terug naar Amerika?” vroeg hij haar geïrriteerd. Ze lachte eventjes droogjes. ‘Ben je soms vergeten dat dit ook mijn huis is, broertje lief?’ vroeg ze schijnheilig. ‘Ik moet nog wat dingen regelen hier. Wees niet bang, ik blijf niet lang,’ glimlachte ze. Haar Amerikaanse accent irriteerde heel erg voor hem. “Kappen met dat accent,” meldde hij haar dus. “En, wat dacht je ervan om alsnog dit huis uit te gaan? Je kan vast wel terecht bij één van die vriendinnen van je,” zei hij haar. ‘Nuh-uh! Ze is in Spanje, de byotch,’ zei zijn zus toen alsof ze zelfmedelijden had. “Heb je.. Wacht, Byotch?” vroeg hij. Hij rolde even met zijn ogen.
‘Wat doet dát eigenlijk hier?’ vroeg ze toen met zo’n Amerikaanse huppeltoon. Fuck. Destin keek naar Keita en merkte nu pas de tranen op die de jongen in zijn ogen had. “Sssh.. Ze is misschien een domme trut, maar ze doet je echt niets, is ze trouwens ook nog te zwak voor,” suste hij Keita droogjes, terwijl hij vanuit zijn ooghoeken even dodelijk naar zijn zus keek. ‘Nou?’ vroeg ze ongeduldig. “‘Dát’,” begon hij, “is een levend wezen, waardoor het geen dat is. En, hij heeft mijn toestemming om hier te zijn; overnacht voor een tijd in ma’s kamer. Hoezo? Tis niet zo dat jij hier nog woont.. Als je er last van hebt, dan mag je zo weer terug naar je geliefde Amerika hoor.” Hij irriteerde zich op dit moment meer dan ooit aan zijn zus. Ze maakte een Tss-geluidje en liep toen de trap op, alsof ze hier nog steeds woonde.
“Het spijt me voor haar,” zuchtte hij tegen Keita en hij drukte zijn lippen even tegen het voorhoofd van de jongen. “Maar, hoe dom en irritant ze ook is.. Ze is niet slecht of echt gemeen, dus wees niet bang voor haar. En als ze irritant doet roep je mij maar,” glimlachte hij. “Ze zal wel niet lang blijven, haar kennende. Zo snel als ze komt is ze ook weer weg, gelukkig,” zei hij toen.

Twee armen werden beschermend om hem heen geslagen. Hij kon met moeite zijn ademhaling in bedwang houden en zijn gezicht was nog steeds rood De twee leken een korte discussie te houden over waarom ze hier was. Keita luisterde er maar half naar, hoorde iets met Spanje ofzo, maar kon er wel uit leiden dat ze uit Amerika kwam. Dat verklaarde het accent en het huppelgedoe.
‘Wat doet dát eigenlijk hier?’ Het was duidelijk tegen hem bedoelt en zijn blik ging omhoog naar de jongen, die de tranen in zijn ogen al had opgemerkt.
“Sssh.. Ze is misschien een domme trut, maar ze doet je echt niets, is ze trouwens ook nog te zwak voor,” suste de jongen, zijn zus even negerend. Keita wreef even in zijn ogen, wierp even een blik op het meisje. Was ze ook een ESP-er?
‘Nou?’ Ze leek een nogal ongeduldig type, vergeleken met Destin.
“‘Dát’ is een levend wezen, waardoor het geen dat is. En, hij heeft mijn toestemming om hier te zijn; overnacht voor een tijd in ma’s kamer. Hoezo? Tis niet zo dat jij hier nog woont.. Als je er last van hebt, dan mag je zo weer terug naar je geliefde Amerika hoor.” Zijn hart maakte een sprongetje door de manier waarop de jongen het voor hem op nam. De zus leek het niet te pikken en liep de trap op, na een Tss geluidje te hebben gemaakt. “Het spijt me voor haar.” Lippen raakten zijn voorhoofd kort aan.
“Het geeft niet,” mompelde hij zachtjes.
“Maar, hoe dom en irritant ze ook is.. Ze is niet slecht of echt gemeen, dus wees niet bang voor haar. En als ze irritant doet roep je mij maar.” Keita glimlachte even lichtjes en knikte. Zijn blik ging naar de tv, waarop de op pauze gezette film was te zie. “Ze zal wel niet lang blijven, haar kennende. Zo snel als ze komt is ze ook weer weg, gelukkig.” Hij zuchtte.
“Ik hoop het maar, anders verpest ze nog meer momenten,” grinnikte hij. Zijn hand pakte de afstandsbediening en hij zette de tv uit, aangezien er een grote kans was dat ze die film vast niet meer zouden gaan kijken. Hij wendde zich weer naar de jongen, plaatste zijn hand op het achterhoofd en duwde Destin wat meer naar hem toe, zodat hun lippen elkaar weer raakten en al snel hun lippen open waren en hun tongen met elkaar speelden, zachtjes. Er klonk gestommel van de trap, waarschijnlijk die trut weer, maar hij weigerde los te laten, zelfs toen ze een paar beledigende en gênante opmerkingen begon te maken. Dit was hún moment en hij wou niet dat iemand het opnieuw verpestte.

‘Ik hoop het maar, anders verpest ze nog meer momenten,’ grinnikte Keita en Destin keek hem met opgeheven wenkbrauwen aan. Oeh. Nog meer momenten. Een tevreden glimlachje kwam op zijn gezicht. Hij zag hoe Keita de afstandsbediening pakte en de TV uitzette. Hmn. Geen saaie film meer dus. Oké.
Voordat hij het door had, lag Keita’s hand op zijn achterhoofd en raakten hun lippen elkaar weer. Al snel liet hij zijn ogen dichtvallen en gingen ze door waar zijn zus hen even geleden had gestoord. Hij hoorde hoe ze weer naar beneden kwam, maar Keita scheen hier niet op te reageren, dus negeerde hij het ook maar. De beledigende opmerkingen die uit haar mond kwamen deden hem niets en zolang Keita er niet op zou reageren, zou hij maar niet stoppen. Het enige wat hij deed was heel even zijn ogen openen en haar aankijken.
‘Hmmn.. Ik ben benieuwd hoe hij het zal vinden als ik wat leuke geheimpjes vertel..’ zei ze uiteindelijk, duidelijk aandacht nodig hebbend. Destin moest zich inhouden om zijn kaken niet op elkaar te klemmen - want het zou heel pijnlijk zijn als hij dat wel deed - en opende zijn ene oog toen weer, om met een dodelijke blik richting zijn zus te kijken. Zijn blik vernauwde zich en het meisje kreeg weer hoofdpijn. Tjah.. Hij had haar vaak genoeg aangeraakt - niet op de foute manieren - dus was het makkelijk om haar op deze manier pijn te doen. Maar, zij was iemand die zich daar niet veel meer van aantrok.
Uiteindelijk duwde hij zich dus zachtjes van Keita af. ‘Vergeet niet dat ik meer over jou weet dan wie dan ook,’ glimlachte zijn zus, waarna ze opnieuw de trap op huppelde. “Rotwijf.”


Hij moest toegeven.. Dat hij heerlijk had geslapen. Omdat Keita zijn zus maar eng vond - iets waar hij hem volkomen gelijk in moest geven - had hij bij Keita geslapen. Natuurlijk hadden ze geen foute dingen gedaan, want dat was eh.. Fout. Ja. Maar zo kwam het er dus op neer dat ze samen in het grote tweepersoonsbed hadden gelegen, wat lekkerder lag dan in zijn eentje in zijn bed.
Nadat ze ontbeten hadden - hij en Keita; zijn zus ontbeet niet want ze was op een dieet om af te vallen of zo, vies anorexia kind dat ze was - besloot hij even rustig de boodschappen te doen, aangezien het anorexiakind daar te lui voor was en waarschijnlijk verkeerde dingen mee zou nemen dan. Zijn zus had beloofd zich te gedragen en hij geloofde haar wel, want het enige wat ze wilde was hém irriteren. Als hij er niet was, kon ze hooguit geheimen doorlullen. Maar ze was te dom om dat te snappen. “Ik ben zo terug,” zei hij en hij drukte zijn lippen even op het voorhoofd van Keita, waarna hij naar zijn zus keek. Hij liep langs haar, ging met zijn hand expres ruw door haar haar waardoor dit compleet door de war ging zitten, en liep toen naar de voordeur. “Laat hem met rust,” zei hij nog een keer luid tegen zijn zus, waarna hij naar buiten liep en de deur achter zich dicht deed.

Hij voelde hoe de jongen gespannen begon te worden door de woorden van zijn zus en hij moest zelf moeite doen om niet opeens weg te trekken, aangezien het op een of andere manier wel een beetje gênant was als iemand anders je zag zoenen. En dan vooral als het in zijn geval met een jongen was. Zijn hand drukte de jongen wat meer naar hem toe, waardoor hij deels voorkwam dat de jongen weg zou trekken. Deels, aangezien hij duidelijk minder sterk was dan Destin.
Uiteindelijk – toen ze een beetje buiten adem begonnen te worden – stopte de kus.
‘Vergeet niet dat ik meer over jou weet dan wie dan ook.’ Zat ze de hele tijd te kijken? Keita kroop weer een beetje tegen de jongen aan. Ze was echt doodeng.
“Rotwijf.” Hij grinnikte zachtjes. Dat was ze inderdaad. Hij hoorde haar de trap op huppelen. Kwam ze altijd zulke momenten verstoren?

De volgende morgen.

Terwijl hij zijn ontbijt aan het opeten wat, las hij de krant. Misschien een beetje cliché en meer voor oudere mannen, maar hij vond het altijd wel interessant om te kijken wat er gebeurde in de regio. Er was binnenkort een feest in het uitgaanscentrum bij een bekende discotheek. Jammer genoeg zat hij met zijn been en kon hij zich niet verplaatsen zonder hulpmiddel, anders was hij er heen gegaan. Ook stond er dat een poging om de kernreactoren schoon te maken was mislukt. Haha, stomme mensen. Ze konden niet goed tegen de straling, waarom probeerden ze het na heel veel jaar dan nog steeds?
Toen hij klaar was met eten, leunde hij verveeld met zijn hoofd op zijn gevouwen armen. Hij snapte niet hoe Destin’s zus niks kon eten. Was ze een anorexiapatiënt ofzo?
“Ik ben zo terug.” Keita sloot zijn ogen even toen de jongen zijn voorhoofd even kuste. Boodschappen doen was saai en aangezien Destin had gezegd dat hij beter een paar dagen nog in huis kon blijven, bleef hij in huis. “Laat hem met rust,” hoorde hij Destin nog zeggen voordat de jongen de deur uit ging, die met een zachte bonk dicht ging. Met moeite stond hij op en liep hij naar de tv, die hij aanzette. Er was niet zoveel op, alleen een nieuwe episode van een of andere Anime. Na een paar minuten ging de telefoon. Keita nam geen aanstalten om de telefoon op te nemen, dus deed Destin’s zus dat maar. Ze hield een vrolijk gesprek met een of ander iemand, vast een vriendin.
“Oké, ik zal het tegen hem zeggen. Doei!” zei ze in de telefoon, waarna ze zich naar hem wendde. “Er wacht een vriend van je op je bij Nuclear Cliffs. Hij zei dat hij graag met je wou praten. Haru ofzo, heette hij.” Ze liep doodnormaal weg, terwijl hij juist lichtelijk in paniek begon te raken. En nu? Hij kon het huis wel uit gaan, maar dan had hij een probleem als Destin terug kwam. Maar.. Hij verlangde er zo naar om hem te zien, al was hij door hem verkracht..
Uiteindelijk besloot hij er toch heen te gaan.
“Ik ga weg, ik ben straks weer terug!” riep hij naar Destin’s zus toe. Hij liep naar de gang – op krukken natuurlijk - en ging de deur uit.

Het duurde niet lang voordat hij bij Nuclear Cliffs was. Hij was op een bus gestapt die er rechtstreeks heen ging, gelukkig had hij nog wat geld in zijn broekzak zitten, wat hij altijd had voor de zekerheid. Het was rustig, aangezien bijna niemand hier wou komen. Al snel viel zijn blik op een jongen die vlakbij de rand stond, met zijn rug naar hem toe. Keita slikte, liep voorzichtig op de jongen af. Vlak voordat hij bij hem was, draaide die zich om.
“Hé Keita,” zei zijn zachte en diepe stem. Hij smolt bijna door de kalme glimlach op zijn gezicht. “Laat me je even helpen.” De jongen tilde hem op, hield de krukken in de ene hand.
“W-wat doe je?” riep hij verbaasd en de jongen liep de andere kant op, langs de rand heen. “We gaan toch niet naar beneden?” De jongen lachte alleen maar, liep via een klein paadje naar beneden. De armen die hem vast hielden, waren veel te sterk om weg te duwen. Het duurde niet lang, maar uiteindelijk waren ze beneden. Het gras was deels verdord en het grote, ijzeren gebouw wierp een lange schaduw. De jongen gooide de krukken ergens in het gras en trapte het ijzeren hek in, liep de schaduw door naar de dichtstbijzijnde muur, zette hem er tegen aan. Haru zette zijn handen naast het hoofd van hem neer, grijnsde lichtjes.
“Je bent nog net zo mooi als eerst,” fluisterde de jongen. Keita drukte zich tegen de muur aan toen de jongen dichterbij kwam. Een hand werd onder zijn kin gezet en zijn mond werd open geduwd, waarna er een tong in gleed. Zijn ademhaling ging omhoog en hij probeerde met zijn ene hand de jongen weg te duwen, terwijl hij met zijn andere hand op de jongen steunde. Een hand ging onder zijn shirt door, streelde zijn buik. Hij wou het niet! Er werd een knie tussen zijn benen gezet, waardoor hij kreunde. Hij kon geen kant op, de jongen was te sterk. Er kwam een korte pauze, waarbij de jongen dwong om hem in zijn ogen aan te kijken.
“Alsjeblieft,” smeekte de stem van Haru. “Ik hou van je, stel me gewoon niet teleur.” Keita zuchtte en hij wist dat de jongen zijn kracht gebruikte om hem het te laten geloven. Jammer genoeg werkte het ook nog deels. Zijn mond werd weer open geduwd en Haru startte opnieuw een tongzoen. Hij kon het niet over zijn hart krijgen om te stoppen, dacht dat hij hem dan teleur stelde. En het probleem was dat hij ook van hem hield, diep van binnen, zelfs nadat hij verkracht was. Maar aan de andere kant wou hij het niet, wou hij kunnen wegrennen en kunnen schreeuwen. Zijn stem leek kwijt te zijn en zijn been kon hij al helemaal niet gebruiken. Destin.. was hij er maar..

Met kalme passen liep hij door de supermarkt. Hij haatte het om boodschappen te doen. Het irriteerde hem. Er waren gillende kinderen, oude stinkende mannen en moeders. En van die gillende tieners. Kortom; alle irritante wezens kwamen hier bijeen om in leven te blijven. Voor zijn part gingen ze met zijn allen staken of zo. Hongerstaking. Had hij geen probleem mee; dan hoefde hij tenminste niet in de rij te staan. Gelukkig hadden ze ook van die automatische kassas waar je heen kon als je met de pinpas betaalde, wat hij van plan was want daar stond nooit iemand. Heel handig, dus.
Toen hij uiteindelijk klaar was, ging hij naar de automatische kassa, betaalde alles, deed het in de tassen - twee grote tassen; Ughe - en sloeg de twee tassen over zijn schouders alsof het niets woog. Maar ja.. Eigenlijk was het ook niet zo zwaar. Na Keita een aantal keer opgetild te hebben was een boodschappentas lichtgewicht geworden.

‘Je vriendje is weg,’ klonk een stem toen hij de deur opende. “Eh? Waar is ‘ie heen?” vroeg hij rustig, wetend dat ze hiermee Keita bedoelde, al was die niet helemaal zijn vriendje, of zo. Het leek er wel op, maar toch.. Het was een beetje ingewikkeld. ‘Ene Haru belde voor hem.’ Hij liet de twee tassen met een luide klap op de grond vallen. “Waar zijn ze heen?” vroeg hij luid, duidelijk nijdig nu hij wist met wie de jongen was. Zijn zus kwam glimlachend naar de gang. ‘Dat kan ik toch niet zeggen, broertje lief. Als die vriend van je liever met hem gaat, moet je hem laten,’ zei ze. “Die Haru spoort niet. Geloof me, daar gaat het niet om. Vertel het me, of..” Zijn dreigementen waren niet meer nodig, want ze vertelde hem al snel dat ze naar de klif waren. Een plek waar niemand anders was, eh? Oh god, die Haru ging dood. Deze keer echt. Hij gooide de deur open en liep weg, zijn zus in verbazing achterlatend.

Toen hij ze eindelijk had gevonden stond hij daar even in verbazing. Keita stond tegen de muur aan, terwijl Haru hem.. Zoende? Destin opende zijn mond en hield zijn hand naast zich. Een beetje elektriciteit verplaatste zich tussen zijn hand en het zwarte zand wat hier overal lag, tot hij een soort zwaard in zijn hand had, gemaakt van het zwarte zand. Met zijn vrije hand pakte hij Haru beet en trok hem naar achteren. “Deze keer ga je er echt aan,” glimlachte hij en zijn blik vernauwde zich. De jongen draaide zich gelukkig naar hem toe, waardoor Keita met rust gelaten werd. Toen de jongen dichterbij kwam, stak hij zijn wapen naar hem uit. “Dit beweegt net als een kettingzaag, dus het zal een beetje pijn doen als het je raakt,” sprak hij kalm, alsof het heel normaal was om iemand te bedreigen met zand dat bewoog als een kettingzaag. Hij wist van de kracht van de jongen, maar zelf had hij altijd zijn mentale kracht nog. En Esperkrachten werkten meestal niet goed bij pijn, dus had hij weer een voordeel. “Mentale pijn is deze keer niet voldoende,” zei hij, terwijl hij de jongen de pijn liet voelen. “Als je van Keita af blijft, mag je misschien blijven leven,” zei hij liefjes, terwijl hij de pijn wat groter maakte, waarna hij opnieuw zijn wapen langs de neus van Haru haalde, waardoor een klein sneetje over zijn gezicht liep.
Plots voelde hij iets, waardoor hij gedwongen werd om zijn ‘Inner Pain’ te stoppen. Verbaasd keek hij de jongen aan. “Ah, natuurlijk,” gromde hij en hij deed een stap naar achteren. Zijn wapen veranderde in een soort lange zweep, die hij richting de jongen haalde. Helaas had deze zijn schild weer opgebouwd, waardoor Destin het al snel terugveranderde in het zwaard/kettingzaag wat het was. De jongen had een goede verdediging, maar geen aanvalskracht. Hij kon natuurlijk wel meer doen met zijn Electromagnetism, maar.. Dan zou hij alles hier beschadigen, inclusief Keita waarschijnlijk. Dus dat was ook geen goed idee.

Plots stond Keita ervoor, net toen hij uithaalde naar de jongen. Hij wist ervoor te zorgen dat zijn wapen uit elkaar viel, maar alsnog zou het waarschijnlijk zorgen voor de nodige wonden. “Wát heb je gedaan?” gromde hij naar Haru. Hij creëerde het wapen weer in zijn handen en gooide het op volle kracht richting de jongen, waarna hij op Keita af liep en voor hem neer knielde. “Keita?” vroeg hij zacht. Hij gromde binnensmonds. Hij haatte die Haru. Welke mongool zou dit nou doen? Hij begreep echt niet wat die jongen allemaal wilde, maar hij zou hem afmaken.. Misschien niet nu, maar als hij zich nog één keer liet zien, dan was die gast dood.

Zijn been trilde door het gewicht wat er op was gezet. Hij steunde nu met beide handen op de jongen, aangezien hij anders op de grond viel. Zijn gedachtes gingen alleen maar naar de jongen die hem zoende, nergens anders meer naar. Toch weigerde zijn lichaam te ontspannen. Er kwam een kleine pauze.
“Alsjeblieft,” fluisterde de hijgerige stem van Haru in zijn oor. Er werd een kus op zijn lippen gedrukt en de knie tussen zijn benen drukte wat meer, waardoor hij kreunde. Hij was verward, wist niet meer van wie hij echt hield en van wie niet. Een hand streelde zijn wang terwijl ze daar stonden. De hand was iets ruwer dan die van Destin.. Meteen werden zijn gedachtes al weer gedwongen aan de jongen voor hem te denken. Hij had hem gewoon onder de controle, zorgde er voor dat hij niet zou tegenwerken.
Opeens werd de jongen weggetrokken, wankelde hij. Zijn ogen waren groot, staarden naar de twee jongens. “Deze keer ga je er echt aan.” Nee! Ze mochten niet gaan vechten! Er rolden tranen over zijn wangen toen hij zag dat Destin een heel groot zwaardachtig iets in zijn handen had. Nee! “Dit beweegt net als een kettingzaag, dus het zal een beetje pijn doen als het je raakt.” Zijn ademhaling ging omhoog en hij hield zich aan de muur vast, viel bijna om. “Mentale pijn is deze keer niet voldoende. Als je van Keita af blijft, mag je misschien blijven leven.” De beschermende woorden leken hem niks te doen, aangezien hij nog deels beïnvloed was. Hij keek hulpeloos toe hoe Haru lichtjes in elkaar dook, zich sterk probeerde te houden. “Ah, natuurlijk.” De jongen werd bijna geslagen door een zweep en kon deze nog net afweren. Keita zette een stap vooruit, haakte zijn handen in de achterkant van het shirt van de jongen. Hij mocht niet dood gaan! Plotseling trok een arm hem weg vanuit zijn positie, duwde de jongen hem voor hem richting Destin, waardoor hij wankelde en bijna viel. Angstig staarde hij naar het zwaard wat net niet op tijd uit elkaar ging. Pijn ging door hem heen en hij viel op de grond, kneep zijn ogen dicht. Zijn ademhaling was snel en hijgerig. Zijn handen grepen naar zijn buik, die vreselijk pijn deed.
“Wát heb je gedaan?” Hij deed zijn ogen open, kon nog net zien hoe een ander wapen Haru zeer deed.
“Keita?” Zijn stem klonk ver weg en zijn ogen gingen dicht, vlak nadat hij de diepe buikwond had gezien. Zijn handen bedekten de wond en hij voelde hoe het bloed zich verspreidde. Hij had niet alleen een buikwond, maar ook verschillende wonden op zijn armen en borstkas. Ook deed zijn been zeer, aangezien hij er op had gestaan. Zijn ogen gingen weer open, besteedden geen aandacht aan de jongen die bij hem geknield zat, maar keken naar de andere jongen die bebloed op de grond lag, er net zo ernstig aan toe was als hij. Er gingen meer pijnscheuten door hem heen en hij kneep zijn ogen weer dicht. Zijn ademhaling verlangzaamde, aan de lichte hoofdpijn kon hij merken dat Haru’s kracht uitgewerkt was.
“Destin,” fluisterde hij met een schorre stem, waarna zijn bewustzijn wegzakte.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen zat Destin met zijn handen in zijn haar naast het bed van Keita. Hij had Haru ook flink verwond en hoopte dat deze Keita nu eindelijk met rust zou laten. Alleen.. Het was zijn schuld dat Keita zo’n pijn had nu. Hij kneep zijn ogen dicht. Als hij sneller had gereageerd, was er niets gebeurd. Ook al was Haru degene die hem voor hem had geduwd - en hij ontkende dan ook niet dat dit ook Haru’s schuld was - droeg hij ook schuld, wat pijnlijk was. Hij had Keita nooit pijn willen doen. De verpleegsters hadden hem gevraagd wat er was gebeurd, maar hij had niet echt geantwoord. Hij wist dat de meesten ook Espers waren, waardoor ze makkelijker wonden enzo konden genezen, maar toch. Wat zou hij moeten zeggen, dan? Het was.. Onmogelijk.

Ze waren al een tijdje weer thuis. Nog altijd voelde hij zich schuldig over wat er was gebeurd en daardoor vond hij het ietwat jammer dat zijn zus niet heel even had kunnen wachten met vertrekken, want ze was dan misschien een bitch - of byotch, zoals zij het noemde - en ze kon vreselijk irritant zijn en ze gedroeg zich als een huppel en had haar haren geblondeerd - wat hij echt heel erg irritant vond persoonlijk - en ze kwam zomaar binnen vallen en.. Hij fronste, vergetend waar het ook weer over ging. O ja. Maar ze was wel iemand waar je mee kon praten als het nodig was. Niet dat hij niet met Keita kon praten over random dingen, maar.. Hierover niet. Dat was onlogisch.
Hij liep rustig op de slaapkamer van de jongen af, waar deze lag. Hij wendde zijn blik even af toen hij zich alles weer herinnerde van wat er gebeurd was. Ughe.. Door hem had de jongen weer meer verwondingen. Hij ging even met zijn hand door zijn haar en liep toen op het bed af, om ernaast op zijn knieën neer te vallen en de jongen aan te kijken. “Gaat het een beetje?” vroeg hij. Sinds het was gebeurd was hij wat stiller geworden en had hij Keita minder aangekeken, omdat het elke keer terug leek te komen als hij dat deed. Hij steunde met zijn elleboog op het bed en legde zijn gezicht in zijn hand. “Wil je nog iets hebben?” vroeg hij zacht. Ughe.

Hij kon zich niet herinneren hoe hij in het ziekenhuis was gekomen, ook nauwelijks dat hij in het ziekenhuis. Alleen maar een kort moment waarbij de verpleegsters aan hem vroegen hoe het ging, maar hij had er niet op geantwoord, zijn ogen hadden naar de jongen naast het bed gestaard en geglimlacht, was blij dat Destin tenminste niks had.
Zijn ogen gingen langzaam open. Het was een van de weinige keren dat hij wakker was, meestal sliep hij en als hij wakker was at hij iets. Veel had hij nog niet gezegd, aangezien zijn stem nogal schor was en hijzelf nog zwak was. Zijn ogen staarden naar het plafond. Zijn hand ging even over het verband heen wat over zijn buik zat. Het enige wat hij aan had was een onderbroek en een pyjama broek. Sinds hij thuis was, lag hij in deze slaapkamer. Destin kwam af en toe langs, maakte hem dan wakker en vroeg hoe het ging, aangezien hij het uit zichzelf niet zei. Zijn ogen vielen weer dicht en even later werd hij weer wakker door de jongen die weer een keer de kamer binnen kwam. Met half open ogen keek hij de jongen aan, die naast het bed ging zitten.
“Gaat het een beetje?” De jongen was veel stiller dan eerst en leek geen oogcontact te willen maken. Keita glimlachte even, knikte. Het was fijn om iemand te hebben die bezorgd om hem was, dan wist hij dat hij goed zou gaan herstellen. Zijn been herstelde ook goed, ze hadden voor de zekerheid nog wat röntgenfoto’s gemaakt, maar hij had het dus nauwelijks pijn gedaan. “Wil je nog iets hebben?” Hij schudde zijn hoofd. Nee, hij hoefde niks. Voorzichtig stak hij zijn hand uit, die een beetje rilde, en streelde zachtjes Destin’s wang.
“Het komt goed,” fluisterde hij zachtjes. Opeens besefte hij iets, vergrootte zijn ogen even en grinnikte hij. “Wij hebben nu beide een buikwond gehad. Wat grappig.” Zijn stem was zachtjes, maar duidelijk hoorbaar voor de jongen die naast het bed zat. Hij kon gewoon zien dat de jongen zich zorgen maken en een beetje depressief was. Hij was degene die hem verwond had, al was het ook Haru’s schuld. Hij vroeg zich af hoe het met de jongen ging, al was hij allang over hem heen gezet en was er geen verliefdheid meer. Keita zuchtte even.
“Kom,” mompelde hij, wou de jongen graag dicht bij hem hebben. “Er is nog genoeg bed over,” grapje hij, proberend om hem wat op te vrolijken. Hij staarde de jongen afwachtend aan, met een beetje zeurende blik in zijn ogen en een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij wist niet hoe, maar zelfs nadat hij ernstig gewond was geweest, kon hij nog lachen. Hij was nou eenmaal een beetje positiever geworden dankzij de jongen. En waarom zou hij gaan mopperen en depressief zijn, als alles weer goed zou komen, toch?

De hand van Keita raakte zijn wang en hij verstijfde even, waarna hij zijn ogen dichtkneep. Deze simpele aanraking maakte het verlangen naar de jongen alleen maar groter. Hij had hem de afgelopen tijd weinig gesproken of gezien, iets wat hij expres had gedaan. Hij was wel gekomen om ervoor te zorgen dat de jongen had wat hij nodig had en om te kijken of alles goed was, maar daar hield het mee op. Hij was bang dat de jongen hem nu zou haten, al was het duidelijk dat hij dit niet deed.
‘Het komt goed,’ fluisterde Keita zachtjes. Destin opende zijn ogen voorzichtig en keek de kant van de jongen op. Ja.. Het zou goed komen. Maar alsnog.. Opeens leek de jongen zich iets te beseffen en hij grinnikte, om vervolgens op te merken dat ze nu allebei een keer een buikwond hadden gehad. Grappig, noemde hij het. “Het is maar wat je grappig noemt..” mompelde Destin. “En het erge is dat ze beide keren mijn schuld waren,” mompelde hij toen en hij zuchtte.
‘Kom,’ klonk Keita’s stem en Destin fronste. ‘Er is nog genoeg bed over,’ grapte de jongen toen en Destin zuchtte. Hij wilde zeggen dat het geen goed idee was, maar uiteindelijk klom hij toch voorzichtig over de jongen heen en liet zich naast hem vallen. Hij zette zich op zijn zij en zuchtte diep, keek Keita aan. Hij beet op zijn lip en haalde even diep adem. “Het spijt me..” fluisterde hij zacht en hij wendde zijn blik even af, maar al snel keek hij Keita toch weer aan. Ughe. Hij was slecht. Na wat hij had gedaan had hij niet echt het recht meer om zo te kunnen liggen met de jongen en toch liet hij zijn verlangens de leiding nemen.
Het liefste zou hij de jongen in zijn armen nemen, maar dat was onmogelijk. Stel je voor dat hij hem pijn zou doen, of zo. “Wil je naar de woonkamer? Ik denk dat je deze kamer zo onderhand wel zat bent, of niet?” vroeg hij glimlachend. Bovendien kon hij hem dan rustig op zijn schoot zetten met een soort van reden - aangezien hij de jongen daar vanzelfsprekend heen zou tillen, en hem dan toch al in een houding had dat dat makkelijk ging - want nu zou het niet echt lukken. Ughe.. Hij boog zich even naar de jongen toe en drukte zijn lippen voorzichtig - heel even - op die van hem, waarna hij zijn elleboog op het bed legde en zijn gezicht in zijn hand, zodat hij Keita rustig aan kon kijken terwijl hij lag. Hmmn. Beter uitzicht dan wat hij had als hij op het aanrecht zat en naar buiten staarde..