Clyde (en Tristan xD)'s huis

De jongen zei hem dat hij wat water kon doen en Clyde knikte droogjes, waarna hij met rustige stappen de keuken in liep. Hij pakte een glas uit de kast, waarna hij fronsend naar het ding keek. Hij vertrouwde Tori niet met de afwas, dus spoelde hij het ding voor de zekerheid nog een keer af. Vervolgens droogde hij het af, waarna hij het glas op het aanrecht neer zette en de fles met mineraalwater pakte. Toen hij het wilde gaan inschenken, werd hij echter afgeleid.
Plotseling rende de jongen op de koelkast af en leek gelukkig toen hij een bepaalde foto zag. Clyde glimlachte lichtjes en zag hoe de jongen hem aankeek, duidelijk geschrokken van wat hij had gedaan. Een nerveus lachje kwam uit de mond van de jongen en Clyde schonk voorzichtig het water in het glas, waarna hij de dop op de fles deed en hem dichtdraaide.

‘Dus..’ begon Tristan. ‘Hoe komt het dat.. Zíj, hier is?’ vroeg hij. Clyde sloot zijn ogen even en draaide de op steviger op de fles, waarna er twee handen op zijn heupen werden gelegd en een kin op zijn schouder. Even keek hij verbaasd naar de jongen. Hè? Wat was hij nu weer van plan?
Dit werd echter snel duidelijk toen de jongen begon te spreken. Hij vroeg hem hoe ze nou ‘leuke’ dingen konden doen als zij - Tori - erbij was. Verbaasd keek Clyde hem aan. Serieus, was hij zo veranderd? Nou ja, natuurlijk was het de leeftijd. Hij was nu negentien, ouder dan hijzelf was geweest voor Tristan verdween. Het was niet vreemd dat het zo was. Maar alsnog..
Plots scheen ook Tristan dit door te hebben en voelde hij hoe de jongen hem strakker beet greep, waarna hij zijn handen weg trok. Gevloek kwam uit de mond van de jongen en bijna direct draaide Clyde zich om. De jongen verontschuldigde zich voor zijn handen en meldde dat ze pijn deden, waardoor Clyde zijn hoofd zacht heen en weer schudde. Arme, arrme jongen.
Rustig sloeg hij zijn armen om de jongen heen. Voorzichtig, zodat hij hem geen pijn zou doen. Hij glimlachte lichtjes. “Zo zo, sinds wanneer vind jij zulke dingen leuk?” vroeg hij met dat niet veel goeds betekenende glimlachje. Hij boog zich voorover en kuste Tristan rustig. Het boeide hem weinig als Tori binnen zou komen. Ze deed haar best maar. Hallo, hij zou toch ook niet klagen als zij ooit met iemand zoende? Oké. Op deze leeftijd wel. Maar niet als ze al twintig was, hallo.

‘Komen jullie mee wii-’ klonk een stem nadat er een deur opengegooid was, maar het meisje haperde. Clyde opende zijn ogen en staarde droog naar het meisje die daar stond. Zachtjes duwde hij zich van Tristan af - ervoor zorgend dat hij niet ineens zijn hand op een brandwond legde of zo, want dat zou Tristan vast niet al te erg waarderen. Dat deed zeer. Althans, dat gevoel had hij - en staarde de pret verpester aan. Serieus, twee op één dag? Net nadat ze na vijf jaar weer eh.. ‘pret’ konden hebben? Vieze..
‘Wii-party doen?’ vroeg ze glimlachend, proberend het voorval van net te negeren, blijkbaar. Al was ze wel een beetje rood gekleurd, alsof zij degen was die betrapt was. Clyde glimlachte. “Ik houd niet van de wii, dat weet je,” zei hij rustig. ‘En je vriendje dan?’ vroeg ze rustig. “Nou.. Dat gaat hem niet lukken,” zuchtte Clyde. Het was duidelijk dat ze niet echt onder de indruk was van alle wonden van de jongen. Hij durfde te wedden dat ze hem vergeleek met een of ander uit een koopjesgevecht geslingerde mafkees die zich niet kon beschermen en ook nog is gay was. Ze had op ‘t laatste wel gelijk, maar goed.
“Ga jij nou maar gewoon buiten spelen,” zei Clyde zuchtend. Tori rolde met haar ogen. ‘Oké, dan. Ik ga naar Demy toe. Je zegt ‘t me wel als ik moe eten?’ vroeg ze. Hij snoof even. “Neem die telefoon van je mee, dan bel ik je,” zei hij. “Ik heb niet voor niets zo’n BB-ding aangeschaft,” zei hij. Hij voelde zich heel epic nu hij de afkorting wist. Nu alleen nog de echte naam. Zelf had hij een of ander plat groot ding. Onlangs was hij erachter gekomen dat als hij zijn scherm kantelde, het beeld ook kantelde. Erg interessant, maar wat had hij eraan? Hij deed niets met dat ding, behalve Tori gebeld moest worden. Met ‘r BB-geval. En waarom moest er nou een playboybunny-wrapdinges om die BB? Hallo, ze was zeven! FUCKING ZEVEN.
Toen ze uiteindelijk de deur uit was, keek hij Tristan weer droogjes aan. “Zo..” sprak hij droogjes, niet echt wetend wat hij verder moest zeggen.

“Zo, zo,” begon Clyde, “sinds wanneer vind jij zulke dingen leuk?” Tristan glimlachte even kort. Hij probeerde zich niet te focussen op alles wat er was gebeurd, wat op zich niet eens zo moeilijk was. Clyde leidde hem behoorlijk af, wat zeker wat goeds was. Maar hij had geen tijd om te miepen over alles, hij wou gewoon verder met zijn leven. Helaas maakte het deel uit van zijn leven en kon hij er niet goed van wegrennen. “Nou, aangezien ik het vijf jaar onwillig heb gedaan wil ik wel zien hoe het is als ik het doe met… uh…” hij keek Clyde even met een frons aan. Hij wou zeggen ‘met iemand waar ik van houd’, maar hij was bang dat dat eng over zou komen. Al helemaal na die vijf jaar elkaar niet zien, al geloofde hij heel heilig dat ze soulmates waren. Al was hun ‘liefde’ niet makkelijk ontstaan, aangezien ze nogal verdoemd waren tot stomme dingen. Thailand, ouders, ontvoeringen, Tori. Vooral Tori. Stinkkind. Tristan kreeg een kus op z’n lippen en toen de jongen losliet, keek hij weg en giechelde hij voor twee tellen. “Met iemand waar ik wel héél veel om geef.”
“Komen jullie mee wii-” de zin stopte even en Tristan werd achteruit geduwd en hij liet zijn armen van Clyde afvallen, automatisch. Hij knipperde even en had zijn hand een stukje geheven, waarna hij nog wat naar achteren trok. Clyde had hem niet helemaal los gelaten en was dat blijkbaar ook niet van plan. “Wii-party doen?” vervolgde ze, alsof er niks was gebeurd. Tristan had een kleine glimlach op zijn gezicht, vooruit, ze viel nog wel mee. Al kon hij niet echt iets doen met zijn handen. Laat staan dat ie rustig op de Wii zat te klooien. “Ik houd niet van de Wii, dat weet je,” zei Clyde’s stem. Het klonk zo rustig, zo… kalm. Al kwam dat op hetzelfde neer. De jongen was zo geduldig. Onmenselijk geduldig. “En je vriendje dan?”
Tristan’s glimlach werd iets breder, Clyde’s vriendje. Hij werd Clyde’s vriendje genoemd. Dat klonk zoveel beter. Zoveel beter dan Marshall. Ughe. Clyde’s vriendje, Tristan, Stan… Allemaal goed. Hij wou net antwoorden maar al gauw zei Clyde dat hij niet dacht dat dat hem zou lukken. Hij wist al dat dat uit voorzorg was van zijn handen, dus vandaar.
“Ga jij nou maar gewoon buiten spelen,” zei Clyde zuchtend. Het meisje rolde met haar ogen en Tristan grinnikte zachtjes. Hij keek Clyde even aan van ‘ach, laat haar nou maar’. Maar het meisje zei dat ze het niet erg vond en dat ze naar ene Demy zou gaan. Een vriendin van d’r, hoogst waarschijnlijk. Of vriend. Al vond hij Demy een meisjesnaam, maar goed. Hij kende ook een vrouwelijke Ben. Ze vroeg of ze werd geroepen voor het eten waarna de jongen zei dat ze d’r telefoon mee moest nemen. Een BlackBerry. Awesome. Hij wist niet wat het nieuwste model was, aangezien hij van de aardbodem was verdwenen, maar goed. Het meisje rolde haar ogen en stapte de deur uit, alsof d’r vader d’r net de les had gelezen. Wat technisch gezien ook zo was, alleen dan grote broer. Voogd. Dat klonk zo professioneel. ‘Ik ben Tori’s voogd.’ Of heel pedofilisch. Lag eraan hoe je het zei. Hij ging even met een hand door zijn blonde haren. Blond. BLOND. All-caps-fucking-rage.
“Ik vind, dat we morgen haarverf moeten kopen. Wat vind jij?” glimlachte hij en zwiepte even een beetje speels heen en weer. Een brede glimlach sierde zijn mond, hij was al lang blij dat het meisje de deur uit was. En ze had hem niks misdaan. Het was alleen het feit dat hij de jongen moest delen. En daar hield hij eigenlijk niet zo van. Clyde was van hém. Stfu Tori, gtfo. Ja hij voelde zich helemaal pro omdat hij die afkortingen gebruikte. Want dat was gewoon epic, maar zo was hij gewoon. Kuch. Kuch kuch. Zei de jongen die zichzelf nooit goed genoeg vond. “Ik weet wel wat we nu kunnen doen, hoor.” grinnikte hij en had een speelse glimlach rond zijn mond. Al was hij niet zo iemand die de jongen meesleurde naar de kamer - dat zou hij nooit zijn - of diegene was die iets voor het eerst deed… zoiets kon hij nog net wél aan. Of niet. Misschien niet. Misschien moest Clyde niks van hem weten. Misschien haatte hij hem. Noes. Noes. NOES! “Denk ik. Als jij dat wilt.” hij staarde hem even aan en alle moed die hij zojuist had gehad, was ‘m in de schoenen gezakt. “Laat maar.” zei hij en wurmde zich los uit Clyde’s greep om vervolgens afstand te nemen. Sjezus, waar was hij mee bezig? Alsof Clyde ooit… Ughe. Hij keek naar de grond (want dat was epic en dus voelde hij zich super dapper), aangezien hij Clyde niet meer durfde aan te kijken. “Sorry, nee, nee. Uhmn… water. Daar waren we mee bezig.” zei hij en liep naar zijn glas toe, waar hij nerveus uit begon te drinken. Uit zijn haast nam hij ook een luchtbel mee en begon als een gek te kuchen en te proesten en te doen. En daarom draaide hij zijn rug naar de jongen toe en liet hij zich op het aanrecht vallen. Zijn armen zaten op het tafeltje en hij keek naar beneden, alsof hij zojuist zijn hele leven had verpest. Hij haatte zichzelf. Waar kwam die stomme opmerking van hem vandaan? Stom. Stom. Stom.

De jongen begon over dat hij het vijf jaar onwillig had moeten doen en hij wilde wel eens zien hoe het was als hij het deed met.. En natuurlijk maakte hij zijn zin verder niet af. Het leek alsof hij iets had willen zeggen, maar het uiteindelijk toch niet gedurfd had. Nadat hij even zacht een kus op de lippen van de jongen had gedrukt, had hij eindelijk toch zijn zin afgemaakt. ‘Met iemand waar ik wel héél veel om geef,’ zei de jongen toen en Clyde glimlachte lichtjes. Helaas onderbrak Tori het moment voor hij iets had kunnen zeggen. Niet dat hij veel boeiends wist, maar goed. Het ging om het idee.

‘Ik vind, dat we morgen haarverf moeten kopen. Wat vind jij?’ vroeg Tristan toen Tori eindelijk weg was en Clyde keek hem even rustig aan. “Hmmn,” begon hij rustig en hij ging met zijn hand zacht door het haar van de jongen. Blond. Ughe. “Het blond misstaat je niet, zeker niet,” zei hij. “Maar ik denk dat ik net wat te gehecht ben aan hoe jij eruit hoort te zien,” zei hij toen rustig. “Dus, we kunnen morgen best gaan halen hoor. Ik moet toch wat gaan halen,” zei hij rustig en hij keek even naar de deur.
‘Ik weet wel wat we nu kunnen doen, hoor,’ sprak de jongen met een speelse grijns en Clyde keek hem ietwat verbaasd aan. Eh? Oké, er was echt iets kis. Hadden ze hem mentaal gemarteld? Hadden ze hem gedwongen dit leuk te vinden? Wat.. Wat was er gebeurd? Hij snoof zacht. Niet dat het heel erg was..
De jongen begon al snel te twijfelen en Clyde grinnikte droogjes. Al snel besloot hij toen dat het niet meer hoefde en Clyde keek hem beteuterd aan. Niet meer? Wat jammer nou. Ach, het was toch niet zo handig. Dadelijk brak hij de jongen in twee stukken; hij zat zo vol blauwe plekken en was zo dun dat het hem niet zou verbazen als het echt gebeurde.
De jongen begon over het water en wurmde zich los, waardoor Clyde hem met een lichte frons aankeek. De jongen liep op zijn glas af en begon te drinken, maar door de zenuwen stikte hij. Clyde staarde even terwijl de jonge hoestte, maar durfde hem niet echt op de rug te kloppen. Stel je voor dat hij hem zou breken of zo. Zou het nog zijn schuld zijn ook. Echt niet.
Toen de jongen op het aanrecht geleund ging staan, zette Clyde zich erachter, met zijn handen naast die van Tristan. Hij drukte zijn lippen zacht in de nek van de jongen, waarna hij even glimlachte. “Doe rustig,” zei hij zacht. “Je hoeft niet zo te stressen..”

Gekef. Getrippel. Oh god, dat was niet serieus eh? Hij zette zich weer overeind en keek naar de kleine pup die aan kwam lopen. Een Akita Inu. Het kefte en het deed, terwijl het naar Tristan gromde en kwispelde tegelijkertijd. Raar beest. “Eh..” bracht hij droogjes uit. “En dat is dus de hond van Tori, al vergeet ze hem altijd..” zei hij. ‘Altijd’ was in dit geval misschien een wat groot woord, gezien het feit dat deze pup nooit veel ouder dan vier maanden kon zijn en ze hem niet eerder dan op twee maanden oude leeftijd gekregen konden hebben. “Eh.. Sorry..” bracht hij uit alsof hij een misdaad had begaan door deze hond in huis te nemen. Maar, misschien was een hond ook wel een goed idee voor Tristan.. Hij kon nu niet veel, dus een pup zou geschikt zijn. Maar, misschien was eerst kijken hoe hij op dit mormel reageerde een goed idee.

“Het blond misstaat je niet, zeker niet,” zei Clyde droogjes, maar stelde vervolgens vast dat hij hem toch liever in zijn oude haarkleur zag. Tristan knikte dat ie het ermee eens was, aangezien hij geen zin had in voor altijd blond blijven. Het was bedoeld om hem onherkenbaar te maken. Om zijn identiteit weg te halen. Te veranderen. En hij had zijn naam al zo goed als terug, dus vond hij zijn originele haarkleur ook wel op zijn plaats. Dat op zijn minst. De jongen zei dat ze het de volgende dag wel konden halen, aangezien hij ook nog wat anders moest doen. Mooi, twee vliegen in een klap. Altijd leuk om mee te nemen. “Hmmn, ik ben er wel klaar voor om mijn identiteit terug te halen.”

Toen hij over het aanrecht geleund zat, voelde hij een lichaam tegen de zijne. Een paar handen zaten naast de zijne, die hem eraan herinnerde hoe klein de zijne. Hij plaatste zijn handen deels over die van Clyde en glimlachte, al zou de jongen dat niet zien. Hij werd in zijn nek gekust en leunde gelukzalig naar achteren, zijn achterhoofd op de jongen zijn schouder leunend. Een brede glimlach sierde zijn mond en zijn lichaam bewoog een tikkeltje zenuwachtig naar voren. Hij had hem gemist. De manier waarop hij alles weer goed kon maken. Hij had zich net nog zo’n zorgen lopen maken om wat hij had gezegd en wat hij had gedaan… En binnen twee seconden was hij het weer vergeten, omdat Clyde alles goed wist te maken. Een enkele aanraking was genoeg om hem dagen blij te houden. “Doe rustig,” fluisterde de jongen en Tristan ademde door zijn mond in en uit.
“Je hoeft niet zo te stressen.” Tristan liet zijn hoofd weer voorover zakken, waardoor enkele blonde lokken voor zijn gezicht verschenen. Hij grinnikte even en knikte nerveus, maar alle spieren in zijn lijf waren aangespannen. Streste hij hem te veel? Kon Clyde daar niet tegen? Moest hij het wat rustiger aandoen, omdat Clyde hem anders verliet? Noes, noes, noes. “Ik weet het… Ik weet ‘t.” het herhaalde zinnetje kwam er meer mompelend uit en hij draaide zich om. Zijn handen waren rond de jongen zijn nek geslagen en zijn rug leunde tegen het aanrecht. Hij glimlachte even en drukte een kus op Clyde’s lippen, al voelde hij zich gespannen. Niet zo zeer door Clyde, maar door… alles. Zijn lippen lieten los en zijn blauwe ogen focuste op die van Clyde. Hij had het idee dat die in zou zakken, huilend. Maar dat wou die niet. Je hoeft niet zo te stressen. Dat waren zijn woorden. Dus hij mocht niet in elkaar storten, hij mocht niet wéér huilen.
Er klonk luid geblaf en Tristan’s blik viel op de gang. Een puppy kwam eruit gelopen en Tristan maakte een vrolijk geluid gevolgd door een ‘aaw, wat schattig!’. Clyde legde uit dat het Tori’s hond was en dat ze hem altijd vergat. De jongen verontschuldigde zich en hij keek hem weer even aan. “Sorry waarvoor?” zei hij en drukte een vluchtige kus op de jongen zijn lippen, waarna hij naar beneden zakte en de hond begon te vertroetelen. Hij maakte van die ‘akoetiekoe’ geluidjes en glimlachte gelukzalig. Hij was nou echt een hondenmens. “Hoe heet ze?” zei hij en keek schuin omhoog naar Clyde, terwijl zijn glimlach ietsjes breder werd.

‘Ik weet het.. Ik weet ‘t,’ zei de jongen en Clyde zuchtte. “Er is nu niets meer om je zorgen over te maken, toch?” vroeg hij lichtjes glimlachend, hopend dat de jongen zich hier vroeg of laat - liever vroeg dan laat, natuurlijk - weer helemaal op zijn gemak zou gaan voelen, zonder al die ongemakkelijke momenten en het stressen. Al was dat wel Tristan-eigen en was het niet iets waar hij Tristan snel zonder zag, maar goed.
De jongen draaide zich om en sloeg zijn armen om Clyde’s nek, waardoor deze lichtelijk glimlachte. Toen er een kus op zijn lippen gedrukt werd, sloot hij zijn ogen heel even. Dat was ook zo’n rare actie. Alsof hij bang was om Tristan van dichtbij te zien. Dat was natuurlijk niet zo, maar ergens was het vreemd om je ogen open te houden. Dan was alles zo dichtbij en kreeg hij een zenuwachtig gevoel erdoor. Hij voelde de spanning van de jongen wel, maar besloot hier niet op te reageren. De jongen had veel te verwerken, dus het was logisch dat hij wat gespannen was. Hij zelf voelde zich ook niet helemaal op zijn gemak, omdat hij veel te bang was om Tristan ook maar een klein beetje pijn te doen met zijn aanrakingen, maar het was gewoon onmogelijk om zich in te houden. Ach ja, mocht ook wel. Na vijf jaar.

De jongen reageerde positief op het hondje. Dit betekende tot zijn spijt wel dat ze nu niet meer stonden zoals ze net stonden. Rothondje. Moest het moment weer eens verpesten. Serieus. Politieagent, Tori, nu zelfs de hond! Was er vandaag ook nog iemand die hen gewoon met rust zou laten?
Maar, oké, dan was het dus geregeld. Ze zouden morgen langs de fokker gaan, die nog een paar nesten had waar je uit kon kiezen. Hij wist niet of Tristan het wel wilde, maar hoopte ergens van wel. Een hond zou hem misschien helpen om hem wat meer op zijn gemak te laten voelen. Het zou misschien voor veel verantwoordelijkheden zorgen, maar als dat Tristan niet lukte zou hij dat altijd nog kunnen doen. Hij was wel honden gewend; in Thailand hadden ze ze ook. Daarom had hij Tori ook een hond gegeven hier, zodat ze weer tevreden was. Uiteindelijk was hij namelijk toch degene die de meeste tijd in die hond stak en had hij de beste band met het diertje, maar goed. Dat boeide Tori niet echt. Zij hield van de fluffy vacht en het feit dat ze het arme dier jasjes en nieuwe halsbanden etc. aan kon doen. Ooit was ze aan schoentjes begonnen, maar die had hij verboden. Dat was gewoon zielig.
‘Hoe heet ze?’ vroeg Tristan. Clyde snoof zacht. “En jij denkt dat ik dat weet?” vroeg hij. Hij haalde even diep adem. “Ze heeft al zo’n acht namen gehad en ik ben ze allemaal weer vergeten,” zuchtte hij. “Ik houd het dus wel gewoon bij Akita. Misschien is het wel handig om een keer naar haar naam te vragen, ja..” zei hij toen alsof hij zich dat nu pas bedacht. Hij glimlachte lichtjes. “We hebben haar nog niet zo lang, maar ze slaapt vooral op de kamer van Tori. Die heeft een heel.. Hondending voor d’r gemaakt,” zei hij droogjes. En dat hield dus echt in alles van roze. Gelukkig had het diertje nu geen roze jasje aan, maar soms werd ze echt helemaal aangekleed. Arm beestje.

Tristan speelde met de hond d'r oren en tikte af en toe met zijn vingers op de grond waardoor het hondje speels haar kont in de lucht gooide en blafte, om vervolgens ernaar toe te springen. Hij trok zijn hand naar achteren en gebruikte zijn andere vingers, oplettend dat hij niks met zijn handen kreeg of zo. Want dat zou vreselijk zijn, doh.
"En je denkt dat ik dat weet?" vroeg de jongen en Tristan keek even schuin omhoog. Vanuit zijn ooghoeken zag hij nog een kwispelend staartje, wat hem lichtelijk deed glimlachen. Maar even op het onderwerp. Hoe kon het dat de jongen niet wist hoe het hondje heette? Het ding woonde onder zijn dak. "Daar had ik stiekem op gehoopt. Maar ja, dat was ook wel erg veel verwacht." zei die, terwijl een kleine glimlach rond zijn mond vindbaar was. Clyde verklaarde dat het hondje al acht namen had gehad - wat vast overdreven was, al leek Tori hem wel nogal een huppel - en dat ie ze inmiddels allemaal was vergeten. Zijn intelligente man weer. De jongen zei dat hij het dus maar bij Akita hield. "Wow. Origineel." zei die, waarna een brede grijns rond zijn mond verscheen. De jongen zei dat het misschien handig was om de naam nog eens te vragen en Tristan knikte even dat hij het ermee eens was. Misschien toch handig.
"We hebben haar nog niet zo lang, maar ze slaapt vooral op de kamer van Tori. Die heeft een heel.. Hondending voor d’r gemaakt." zei die droogjes. Tristan lachte even kort. Hondending? Logisch, heel logisch. Hij aaide het diertje even over d'r bol en stond weer op, om zich vervolgens weer voor Clyde neer te zetten. Wat maar een mini-stapje was. Ze stonden nog altijd dicht bij elkaar, zijn kleding raakte bijna dat van Clyde aan. Tristan droeg een baggy wit T-shirt en een broek die te groot was, maar dat was alles wat hij had kunnen verzamelen. Zijn andere kleren waren bebloed en ze stonken, dus die lagen bij de politie. Bewijs, of zo. Al ging het meer om het feit dat de man drie mensen had vermoord, dan dat hij Tristan vijf jaar lang in zijn kelder had gehouden. Kutmensen. Hij voelde een rilling over zijn rug gaan toen hij eraan terug dacht en had weer een 'niet breken, niet breken, niet breken' momentje. Al was dat bij hem niet helemaal ongewoon meer te noemen.
Hij drukte een kus op de jongen zijn lippen, die maar twee seconden duurde of zo. Er zat minder dan een liniaal afstand tussen hun gezichten in en hij keek een klein beetje omhoog, naar Clyde, aangezien hij nog altijd kort was. Clyde was gegroeid, hij niet. Niet langer dan vier centimeter, aangezien zijn dieet niet al te best was. Hij had ook zelden honger voor zes uur en dat was met een broodje waarschijnlijk opgevuld. Of met een soepje, maar hij kon de komende paar maanden geen soep meer zien. Hij was sowieso geen soeppig persoontje, dus dat zei genoeg.
"Weet je dat ik jou heel erg heb gemist?" fluisterde hij, met een kleine glimlach rond zijn mond. Klefheid hoorde erbij, tfu. Zijn handen hadden zich in Clyde's T-shirt gedraaid en klampte zich vast aan het materiaal. Hij voelde een lichte pijn in zijn handen, maar dat voelde die met alles wat ie deed. Dat zou binnen de kortste keren weer weg zijn. "Clyde, wat hebben wij eigenlijk?" het klonk nog zachter dan gefluister, aangezien hij het eigenlijk niet had willen vragen. Maar ergens wou die weten of ze een relatie hadden, of dat het gewoon... tja... Ughe.

Een tevreden glimlachje stond op Clyde’s gezicht terwijl hij toekeek hoe Tristan de hond niet zo erg scheen te vinden. De hond mocht hem ook, wat wel zo handig was. Dadelijk had hij de hele tijd een hond aan z’n teen hangen of zo. Dat zou ook niet echt fijn zijn. Dan zou hij iets moeten doen aan die hond, maar hem weg doen was zielig. Voor Tori en voor de hond. Dus, al met al was hij tevreden met de reactie van Tristan over de hond, en andersom.
Tristan stond op en deed een stapje in zijn richting, waardoor ze weer zowat tegen elkaar aan stonden. Niet veel later drukte de jongen zijn lippen zacht op de zijne en sloot Clyde zijn ogen even tevreden. Helaas duurde het deze keer wel kort, waardoor hij ze al snel weer opende en keek naar de jongen die zijn shirt beet had. Rustig sloeg hij zijn armen om hem heen. Hij had het gemist om zo te kunnen staan met Tristan.
‘Weet je dat ik jou heel erg heb gemist?’ fluisterde de jongen en Clyde glimlachte. Hij dacht even na om niet met een cliché antwoord te komen zoals ‘ik jou ook’, maar al snel had hij daar geen tijd meer voor. De jongen vroeg hem wat ze nou eigenlijk hadden en Clyde hief zijn wenkbrauwen op. De woorden hadden zacht geklonken, maar door de kleine dertig centimeter tussen hun gezichten in was het niet lastig geweest om het te horen.
Hij boog zich lichtjes naar de jongen toe, zodat er nog maar een hele korte afstand tussen hun gezichten te vinden was. “Ik heb jou ook heel erg gemist hoor,” fluisterde hij zacht, zijn stem laag houdend. “En.. Ik kan enkel zeggen wat jij voor mij bent..” zei hij toen zacht en hij drukte zijn lippen zacht tegen die van Tristan, waarna hij deze er weer vanaf haalde, om door te gaan met spreken. “Héél belangrijk,” zei hij toen zacht, nog altijd met een lage stem. Hij sloot zijn armen wat beter om de jongen heen en bleef zo dichtbij. “Hoezo? Twijfelde je daaraan?” vroeg hij toen met een lichte glimlach. “Dat verandert nooit. Dat weet je toch wel?” vroeg hij toen liefjes, waarna hij zijn lippen opnieuw even zacht tegen die van de jongen drukte.
Hij hoorde hoe de hond bewoog, wat nogal heel erg momentverpestend was, maar goed. Hij probeerde het beest te negeren en hoopte dat Tristan dat ook deed, aangezien Tori nu eindelijk het huis even uit was en er verder niemand anders was die hen kon storen - als iemand aan zou bellen zou hij diegene terplekke vermoorden - en hij dus eindelijk even rustig zo kon staan met de jongen. Hetgeen waar hij vijf jaar lang zonder had gezeten. Ughe. Ja, hij had Tristan absoluut gemist. Meer dan normaal was. Ughe.

"Ik heb jou ook heel erg gemist hoor," zei Clyde waarna Tristan zachtjes heen en weer wiegde en naar beneden keek. Klef gepraat was leuk, heel leuk. Als andere mensen het deden was het stom, maar als je het zelf te horen kreeg.. Geweldig. Het voelde eigenlijk niet eens vreemd meer aan dat hij iets had met een jongen. Het voelde zelfs normaal. Alsof het zo hoorde. Vreemd. Maar beter dat de jongen hem gemist had, want anders voelde hij zich stommig. En hij voelde zich niet graag stommig. "En.. Ik kan enkel zeggen wat jij voor mij bent.."
Tristan ademde in en ademde even niet uit, afwachtend tot de jongen verder ging. Zijn blik was weer naar boven gericht en hij stond stil, terwijl hij Clyde's T-shirt ietsjes naar beneden trok. Zijn tanden waren op zijn onderlip geplaatst en eigenlijk had hij een beetje een ":3" uitdrukking op zijn gezicht. Hij kreeg een kus tegen zijn lippen gedrukt en sloot voor een moment zijn ogen. "Héél belangrijk." zei de jongen zacht, zachter dan hij van hem gewend was - terwijl Tristan zijn ogen opende. Maar het paste bij het moment. Dit maakte alles goed.
"Hoezo? Twijfelde je daaraan?" zei de jongen tegenover hem, met een kleine glimlach op zijn mond gedrukt. Tristan maakte een 'nnnh' geluidje, om daarmee te zeggen 'zoiets'. "Kweenie. Ik zou wel beter moeten weten. Ik was voor vijf jaar weg en nu welkom je me zo weer je huis in.. Dat zegt wel genoeg, lijkt me." De jongen zei dat het nooit zou veranderen en vroeg hem of hij dat wel wist, maar meer op zo'n manier van, 'kom op, natuurlijk weet je dat'. Hij kreeg een zachte kus tegen zijn lippen gedrukt en knikte zachtjes. Er klonk het getik van nagels op de grond, maar hij negeerde het. Hun lippen lieten los en hij knipperde even terwijl hij Clyde aankeek. Ja, dat kleffe gepraat voelde zeker goed.
"Ik heb gemist dat je alles weer goed kunt maken. Je kunt je niet voorstellen wat er de afgelopen vijf jaar is gebeurd, en nu lijkt dat allemaal - voor een moment - niet belangrijk." zei hij zachtjes. "En die eeuwige kalmte, jouw geduld. En dat je pas rond twee uur uit bed kwam rollen." Eigenlijk was het vreemd. Maar toch had hij gewild dat die gozer ook pas rond twee uur uit bed was komen rollen. Minder tijd om.. laat maar. Laat maar. Tristan zoende hem, kreunde héél zachtjes en liet los. Hij begon hoofdpijn te krijgen en leunde weer naar achteren, op 't aanrecht. Hij vergat zijn handen weer - waar hij dus net op leunde - en trok ze snel terug, vloekte binnensmonds en vergat dat Clyde er stond. Daardoor - toen hij omhoog vloog - botste hij tegen Clyde op en deed weer een stap naar achteren. "Sorry, het spijt me. Stomme ik." mompelde hij zachtjes en keek naar de afwas, die net was gedaan blijkbaar. "Dus, meneer Samuels, wat eten we vanavond?" besloot hij toen snel van onderwerp te veranderen, voordat ze op zijn handen in gingen.

De jongen zei dat hij beter had moeten weten en Clyde knikte instemmend. Natuurlijk. Het zou niet zo snel veranderen. Niet na vijf jaar, niet na langer dan dat. De jongen vervolgde met dat hij vijf jaar was en hier zo weer verwelkomd werd, wat volgens hem wel genoeg zei. Clyde glimlachte. “Maar het was niet jouw keuze om weg te gaan. Zeker niet, neem ik aan. Het zou raar zijn als ik je hier niet meer naar binnen zou laten,” zei hij toen liefjes. Ergens voelde hij zich schuldig over wat er gebeurd was. Als hij mee was gegaan, was dat nooit gebeurd. Of.. Als híj was gegaan was het al nooit gebeurd.
De jongen zei dat hij het had gemist hoe Clyde alles - blijkbaar - goed kon maken. Toen de jongen zei dat hij zich niet kon voorstellen wat er de afgelopen vijf jaar was gebeurd, wendde hij zijn blik even af. Hij zou het niet eens proberen. Dan zou hij alleen maar de neiging krijgen om die zieke klootzak op te sporen en hem te verm-..
Zijn vriendelijke gedachten werden afgebroken door Tristan, die zei dat het nu allemaal voor een moment niet belangrijk leek. Clyde glimlachte even. De jongen zou niet begrijpen hoe gelukkig hij was om die woorden. Hij voelde zich schuldig, maar dat maakte het een beetje goed. De jongen ging door over de eeuwige kalmte, zijn geduld, het uitslapen (wat had dat hiermee te maken).. Clyde glimlachte enkel. Hij was te tevreden om te praten. Ondanks hoe erg Tristan veranderd was in die vijf jaar; nog steeds voelde het hetzelfde om hem zo beet te houden. Natuurlijk was hij nu wel zwaar gelukkig omdat het na vijf jaar was, maar afgezien van dat was het hetzelfde. Ongeveer.
Toen hij Tristan’s lippen weer tegen de zijne voelde, vielen zijn ogen automatisch dicht. Het onbeschrijfbare gevoel kwam na al die jaren nog altijd terug bij elke aanraking van de jongen, al liet hij dat niet altijd even goed merken, wat waarschijnlijk één van de redenen was voor de eerdere vraag van Tristan.
De zachte kreun deed Clyde glimlachen, waarna Tristan los liet. De jongen leunde weer naar achteren. Op zijn handen. Intelligent. Clyde klemde zijn kaken op elkaar, terwijl hij zag hoe de jongen overeind schoot en tegen hem aanknalde. ‘Sorry, het spijt me. Stomme ik,’ sprak de jongen. Clyde zuchtte. “Nee,” zei hij. “Het is niet jouw schuld van je handen, maar van die achterlijke zak,” zei hij droogjes, proberend het beleefd te houden. “Verontschuldig je niet.. Dat is niet goed,” zuchtte hij. Dan ging hij zich alleen maar schuldiger voelen.
‘Dus, meneer Samuels, wat eten we vanavond?’ vroeg Tristan en Clyde hief zijn wenkbrauwen op. “Zeg jij het maar; wat wil je hebben?” vroeg hij liefjes en hij haalde zijn blik niet los van de jongen.
Tori at vast en zeker bij haar vriendin, roddelend over van alles en nog wat. Tristan’s naam zou daar vast wel vallen. Maar ja.. Dat was logisch. Als je broer thuis kwam met een jongen van negentien, wie er alles behalve gezond uit zag en je wist dat die twee niet zomaar vrienden waren.. Maar, ach. Ze zou er aan wennen. Tristan was hier al langer dan zij, dus ze moest wel.
Clyde glimlachte lichtjes. Hij vroeg zich eigenlijk af hoe het zat met waar Tristan ging slapen. Gewoon weer in hetzelfde bed, of niet? Hij fronste lichtjes. Ach, hij zag het wel. Anders dook hij de bank wel weer op, of zo. Of hij pakte de logeerkamer. Tori had een aparte kamer, en zijn eigen kamer was de kamer die ooit de logeerkamer was geweest. Met dat nieuwe bed enzo.. Waar hij en Tristan toen in waren gaan liggen, heel gezellig. Hij snoof eventjes zacht. Die andere kamer was nu soort van de logeerkamer geworden. Niet dat hij zat te wachten op visite. Maar als Tori bijvoorbeeld een meisje liet slapen dan gingen ze vaak samen giebelend in dat grotere bed liggen.

“Nee, het is niet jouw schuld van je handen,” vertelde Clyde. Even dacht Tristan ‘nee, goh, je meent het!’ maar hield het voor zich. Hij wou nog wel een beetje vriendelijk blijven en zulke gedachten waren een paar van de weinige die hij nog voor zich kon houden. Hij had zich immers wel verontschuldigd, maar dat was eerder automatisch dan dat hij het echt meende. En dan was het ook nog eens meer dat hij tegen Clyde was op gebotst dan dat hij zijn handen pijn had gedaan. “… Maar die van die achterlijke zak.” Achterlijke zak? Hij had er zelf andere woorden voor. Stomme vertyfde kut psycho die zijn hele leven had verneukt en zijn gedachten een eeuwige ramp en breisel hadden gemaakt, in hoeverre het dan niet eens verdomme zo was! Alsof hij het die twee weken daarvoor niet moeilijk genoeg had gehad met zijn verbanning uit de familie, maar moest hij ook nog vijf jaar lang onwillig seks hebben met een oude man. Stom leven ook. De verdere scheldwoorden en gedachten hield hij maar voor zich, aangezien de rest erg… ontristan-achtig was. Het paste niet bij hem om zoveel te schelden en eigenlijk voelde hij zich er ook niet lekker bij. Vandaar dat hij ook nooit serieus hardop schelde. Je had wel zulke dingen zoals die ‘fuck’ over zijn handen, maar dat was niet echt schelden meer te noemen… Toch? Clyde ging verder over dat hij zich niet moest verontschuldigen en dat dat niet goed was. Tristan drukte een kus op de jongen zijn lippen, maar wel een vluchtige die maar van twee seconden duur was.
“Zeg jij het maar; wat wil je hebben?” vroeg de jongen liefjes en Tristan glimlachte even kort. Heel gastvrij, hoor. Eigenlijk was hij blij met elk eten dat hij kreeg, aangezien het al heel wat meer was dan wat hij een tijd terug had gehad. Al was hij eraan gewend geraakt en hij hoopte eigenlijk niet dat Tori erbij zou zijn. Zo’n kind van zeven at niet heel veel, dus als hij nog minder at viel het op en zou Clyde alles letterlijk zijn strot in duwen. Hoewel hij wist dat Clyde alles goed bedoelde, was het soms nogal bedreigend. Zoals met die trio. Wat klonk dat raar om te zeggen eigenlijk. Hoe dan ook, het boeide hem niet zo. “Dat maakt me niet uit. Als het maar geen soep is, dat kan ik de komende… vijf jaar – denk ik – niet meer zien.” Mompelde hij en trok een kots-hoofd. Ughe. Soep. Dat was alles wat hij had gehad en hij kon dat spul nauwelijks normaal onder ogen komen. Daar had ie dan ook geen behoefte aan. Een kleine glimlach verscheen weer rond zijn gezicht.
Ergens dacht hij nog aan andere zaken, zoals of hij nog alleen het huis uit durfde en waar hij zou slapen. Het eerste wat hem te binnen schoot was het grote bed, waar ze anders altijd samen op lagen. Hoewel hij toen – voordat hij meegenomen werd – maagd was geweest, had hij wel bij Clyde in bed geslapen. Alleen hadden ze niet zoveel boeiends gedaan, buiten wat ze ook staand konden doen. Nee, daarmee bedoelde hij niet een of ander absurd standje, maar eerder zoenen en zo. Maar ja, waar deed je dat niet? Hij wist niet hoe het er boven allemaal uit zag en of het heel anders was geworden, maar ja, dat zag hij dan wel weer. Maar no way dat hij alleen ging slapen. Al ging Clyde op de bank liggen, dan lag hij gewoon naast – of half bovenop – de jongen.
“Komt…” hij stopte even en moest zijn woorden inslikken, aangezien hij iets in de richting van ‘dát mormel’ wou zeggen, “Tori – sorry, ‘k was even haar naam vergeten – nog terug om te eten?” Het sneeuwde buiten zachtjes, maar Clyde mocht inmiddels wel weten hoe het allemaal zat. Het boeide hem helemaal niet meer. Hoe kon het hem ook boeien? Clyde mocht best weten dat Tristan blij was om hem te zien, dat feit wou hij ook helemaal niet verbergen. Hij drukte nog een kus op de jongen zijn lippen, deze duurde wat langer, al liet hij – vanzelfsprekend – nog wel los.

[Laatheid, maar ik dacht niet dat je dat erg zou vinden.. -u-]

De jongen zei dat het hem niet uitmaakte, zolang hij maar geen soep kreeg. Clyde fronste. “Hmmn..” bracht hij droog uit. “Mijn kookkunsten zijn onderhand al veilig verklaard, maar misschien wil je liever wat halen?” vroeg hij glimlachend.
Hij had altijd weinig zin om voor het fornuis te staan, want om een of andere reden bleef het gay aanvoelen. Al moest het soms wel, want je had ook zo je gezonde eten nodig, maar toch. Meestal haalde hij gewoon wat. Tori at vaak mee met haar vriendin, dus dat zat wel goed. Hij was blij met die Demy, want die maakte het voor hem heel wat makkelijker. Het meisje speelde ook weleens hier, maar het was een heel rustig en sociaal kind, met goede ouders. En die schenen medelijden te hebben met het feit dat hij voor zijn zusje moest zorgen, dus was Tori echt heel vaak bij hen te vinden. En, niemand vond dat erg. Tori was er gelukkig mee en hij ook, dus dat zat wel goed.
‘Komt..’ begon de jongen en Clyde keek hem aan. Komt wie wat? Het leek alsof Tristan iets had willen zeggen, maar zichzelf uiteindelijk verbeterde. Clyde besloot er weinig aandacht aan te besteden en glimlachte toen de jongen verderging. Hij vroeg om Tori - wiens naam hij volgens eigen zeggen vergeten was - nog terug zou komen om te eten. Clyde schudde zijn hoofd. “Die Demy, die vriendin van haar, neemt haar meestal in huis om te eten..” zei hij met een licht fronsje. “Al komt ze ook weleens hier eten, maar dan heb je minder last van die twee dan je van Tori in d’r eentje hebt,” glimlachte hij. Want dan namen ze het eten mee naar Tori’s kamer en was het enige verschil dat je gegiechel kon horen als je naar boven ging. Maar, lieve dat dan een chagrijnig kind aan tafel.
Hij voelde Tristan’s lippen op de zijne en sloot zijn ogen even. Toen Tristan weer recht ging staan, glimlachte hij lichtjes. Hij richtte zijn blik op het raam, waar te zien was hoe het lichtjes sneeuwde. Hij schudde zijn hoofd glimlachend heen en weer en keek Tristan aan. Hmmn, hij was blij de jongen weer terug te hebben, al werd de blijdschap wel een beetje verpest door de haat die hij voelde voor de man die dit Tristan had aangedaan. Maar ja. Hij kon zich maar beter inhouden.
“Dus.. Zeg nou maar wat je wil eten..” zei hij toen, vastbesloten om Tristan te laten kiezen. Dit omdat Tristan móest eten. Hij was mager en gaf hem dan liever iets wat hij echt lekker vond, zodat hij automatisch meer zou eten dan normaal.

"Mijn kookkunsten zijn onderhand al veilig verklaard," vertelde Clyde, waarna Tristan even zijn wenkbrauwen optrok. Hij zag Clyde al in de keuken staan, voor het fornuis en dan met zo'n schort aan. Echt iets voor hem. Kuch kuch. "Maar misschien wil je liever wat halen?" vroeg Clyde toen en hij keek hem even aan. Inmiddels was hij wel nieuwsgierig geworden naar Clyde's geweldige eten en zijn geheime recepten, maar daar verwachtte hij ook eigenlijk niet zo veel van. En straks was het niet te vreten en dan moest ie het nog slikken, sterker nog, dan werd het zijn strot in geduwd. "Maakt me echt niet uit." reageerde hij luchtig, al had hij het idee dat Clyde daar nog wel op in zou gaan.
Clyde vertelde dat Demy - dat was blijkbaar die vriendin van Tori - haar meestal mee liet eten en zo. Oh, zulke kinderen kende hij wel. Dan zeiden ze 'zullen we afspreken' en dan werd het uiteindelijk daar eten of logeren. Ach, mocht toch ook wel. Hij had het vaak genoeg bij Clyde gehad toen ze nog alleen vrienden waren. Die was inmiddels doorgegaan over het feit dat die vriendin van Tori ook wel eens bij hun thuis kwam eten, maar dat hij dan minder last had van hun twee samen dan Tori in d'r eentje. Sommige mensen werkte ook gewoon kalmerend op anderen. En van wat hij uit Clyde's verhaal kon opmaken was dat het geval bij Tori en Demy. Juist fijn. Op zich waren Tristan en Clyde al kalme mensen, maar als hij toch moest zeggen wie kalmerend werkte.. dat was dan zeker Clyde. Hij kon nog wel eens een stresskip zijn en dan was Clyde toch wel een van de weinige die hun kon kalmeren.
"Dus.. Zeg nou maar wat je wil eten.." zei hij toen, precies zoals Tristan had gedacht. Die jongen moest zorgen dat hij koos, bah. Hij haalde zijn schouders op. "Kapsalon perhaps?" vroeg hij toen, ergens nog onzeker. Dat klonk raar, maar straks lustte Clyde dat niet en dan.. dan.. dan.. Noes! Eigenlijk - nu hij toch aan het noes-en was - hoe zat het met zijn ouders? Wisten die al dat hij vijf jaar lang weg was of wat? Zouden ze al gehoord hebben dat hij terug was? Waarschijnlijk niet. Dan zou het nieuws wel snel zijn gegaan zeg, binnen een paar uur zelfs. Ach, hij wou het ze eigenlijk ook niet vertellen.
"Weten mijn ouders van mijn.. eh, verdwijning?" vroeg hij uiteindelijk en krabde even in zijn nek uit nervositeit. Hij praatte niet vaak over zijn ouders en hij deed het ook niet met plezier, al was hem niet zoveel gevraagd de afgelopen paar jaar. Al verwachtte hij eigenlijk ook niet een fijn gesprek, liever niet zelfs. Straks ging die man zijn levensverhaal vertellen. Hoewel hij hem dan waarschijnlijk wel had herkend, iets wat hem ontzettend dwars zat. Die stem was zo bekend geweest, maar hij kon er geen gezicht bij plaatsen. Het was zeker iemand die hij een tijd lang niet had gezien.

Zit wel goed :3

Uiteindelijk zei de jongen dat hij een Kapsalon wilde, waardoor Clyde lichtjes glimlachte. Een Kapsalon; eindelijk een keuze. En nog handig ook. Bij de Pizzeria kon je makkelijk twee kapsalons bestellen en dan kwamen ze het brengen. En met zijn luiheid was het heel handig als het naar zijn deur gebracht werd. Alleen jammer dat ze het niet op tafel zetten, maar ja. Dan moest hij hier maar genoegen mee nemen, eh? “Oké,” sprak hij rustig. “Dan bestel ik zo wel wat,” vervolgde hij kalm.
De jongen vroeg of zijn ouders van zijn verdwijning wisten en Clyde fronste. Hmmn, dat was een goede. Hij was zelf niet naar ze toe gegaan, bang dat ze hem zouden opeten of iets in die zin. Daar zag hij ze nog wel voor aan. Bovendien zou hij dan een preek krijgen over dat hij op Tristan had moeten letten, maar ja. Hallo. Hij lag te slapen. Kon hij er wat aan doen dat hij graag uitsliep als hij die kans kreeg - altijd, dus - en het niet merkte als de jongen er vandoor ging? Ughe. “Als je wilt kan ik ze wel een keer bellen om te kijken of ze al weten dat je terug bent?” vroeg hij rustig. “Of jij belt ze, kan natuurlijk ook,” zei hij toen. Misschien dat de jongen wel naar zijn ouders toe zou willen. Ughe, zouden ze leuk vinden. De laatste keer dat ze hem zagen had Tristan hen verteld dat ‘ie gay was. Dit zou ook geen goede comeback zijn, eh?
“Het is best mogelijk,” zei hij kalm, nog steeds nadenkend. “De politie zal hen wel ingelicht hebben. Ik in ieder geval niet. Stel je voor.. Dat zou ik niet overleven,” zei hij droogjes. Hij drukte zijn lippen voorzichtig op die van Tristan, waarna hij even zuchtte.
“Trouwens..” begon hij uiteindelijk. “Als die uk,” begon hij, de naam die hij Tori altijd gaf gebruikend, “je aan kijkt, moet je proberen niet aan vieze of gemene dingen te denken.” Hij glimlachte eventjes. “Dat zal alleen maar voor complicaties zorgen,” zei hij toen, waarna hij even zacht snoof, maar besloot verder niets uit te leggen.
“Hoe laat wil je wat eten?” vroeg hij, eigenlijk geen idee hebbend hoe laat het nu was. Het was niet zo dat hij honger had, maar hij wilde gewoon dat Tristan wat in zijn maag had. Hij was bang dat de jongen flauw zou vallen of zo als hij niets at. Stel je voor, zeg. Ook niet bepaald handig.

"Als je wilt kan ik ze wel een keer bellen om te kijken of ze al weten dat je terug bent? Of jij belt ze, kan natuurlijk ook." zei de jongen rustig allemaal. Tristan knikte, het leek hem beter als hij zelf belde. Hij stond nog altijd dichtbij Clyde, dichtbij genoeg om zijn ademhaling te horen. Het liefst bleef hij altijd zo dichtbij, maar dat zou Clyde niet kunnen waarderen. "Ik bel ze wel even, maar dan moet je me niet kwalijk nemen dat ze je 's nachts komen opeten." zei hij met een kleine glimlach en leunde wat naar achteren om de telefoon te pakken. Handig plekje om de telefoon neer te zetten, ook. Hij had het ding tussen zijn duim en wijsvinger vast, alsof hij zo'n grijpmachine was van de kermis. Hij tikte voorzichtig het nummer in en begon te bellen. "Nu ik erover nadenk, ik ken hun nummer nog. Al kende ik dat van jou ook." meldde hij, zich daarna pas realiserend dat het nogal overbodige informatie was. Je zou denken dat hij na vijf jaar wel wist dat hij niet altijd moest zeggen wat hij dacht omdat het toch tot niks leidde, maar ja.
De telefoon ging over en Clyde vertelde over die uk. Tori dus. Dat hij moest proberen geen vieze (haha) of gemene dingen te denken. "Maar dat is zo moeilijhuhuhuhuk." klaagde hij, maar met een kleine grijns rond zijn mond. Hij verwachtte niet dat Clyde helemaal begreep hoe zeer hij dat kind niet mocht. Ze had zijn plaats ingepikt. Als Tristan die vijf jaar niet was weggeweest, was Tori allang weg. No way dat hij het ermee eens was geweest dat dat ding in zijn huis woonde. Wow. Zijn huis. Dat klonk bijna serieus. Clyde's huis, bedoelde hij natuurlijk.. Dom. De jongen vertelde dat het alleen voor complicaties zou zorgen en hij wist nog net een 'ja dat snap ik godverdomme ook wel hoor' in slikken. Hij zou zoiets nooit durven zeggen, alleen denken. "Oke, ik zal m'n best doen."
Hij tikte opnieuw het nummer in, omdat zijn ouders niet hadden opgenomen. De bitches. 'Hallo, met Steve Randall,' klonk er krakend door de telefoon en Tristan's adem stokte. Zijn spieren spande zich wat aan, niet wetend wat hij moest zeggen. Alle moed die hij net had gehad was hem in de schoenen gezakt. "Pap?" piepte hij de telefoon in, waarna een lange stilte volgde. 'Tristan.' klonk er uiteindelijk en Tristan's ogen opende zich iets meer dan normaal en hij keek Clyde even aan. "Ja.. Had je al van mijn magische verdwijn truc gehoord?" zei hij kurkdroog in de telefoon en er klonk vaag gebrabbel tussen zijn vader en moeder. "Doe mam ook maar de groeten." Uiteindelijk klonk er met bulderende stem 'je komt nu direct naar huis jongeman!'. "Ik ben bij Clyde." Er klonk een boel gepraat over neuken en alle andere dingen en er werd hem verteld dat hij Clyde niet moest pijpen en Tristan had de hele tijd een "o__o"-blik op zijn gezicht. "Ik zal m'n best doen om me in te houden, pap." zei hij en hing op. Hij keek Clyde even droog aan en ontspande weer een beetje. Hij legde de telefoon weer op het aanrecht en keek de jongen weer aan. Misschien was het juist omdat zijn vader zei dat hij Clyde niet eens mocht aanraken, misschien omdat hij jaren zonder had gemoeten, maar hij had nog nooit zo naar de jongen verlangd. Na enkele seconden stilte - de vraag 'hoe laat wil je wat eten?' negerend - drukte hij met een snelle beweging zijn lippen op die van Clyde en zoende hem voor enkele seconden. Uiteindelijk liet hij los en staarde zijn blauwe ogen Clyde even aan.
"Ik denk niet dat het ze zo heel veel boeide. Ze vroegen niet eens waarom ik weg was, ze maakte zich meer zorgen over wat ik met jou deed." zei hij, de pijn die hij voelde verbergend. Niet heel goed, maar toch. Hoe moest hij zich eigenlijk voelen? Zijn ouders gaven niks om het feit dat hij de meest gruwelijke vijf jaar die iemand zich kan voorstellen had beleefd. Wat moest hij denken? Hij veegde met de bovenkant van zijn handen langs zijn ogen en keek naar beneden. Hij had ze beter een paar dagen later kunnen bellen, want het begon toch allemaal teveel te worden.

De jongen klaagde dat dat heel moeilijk was en Clyde snoof zacht. “Doe het toch maar. ‘s Nachts of als er niemand bij is mag je wilde dromen hebben, maar zodra er kleine kindjes bij zijn is het toch beter van niet,” zei hij droogjes, al zouden normale kleine kindjes het niet merken, maar was Tori weer eens irritant met haar Esper krachten. Wat dat betrof was ze inderdaad een etter.
De jongen belde zijn ouders voor een tweede keer toen ze de eerste keer niet op hadden genomen en toen Tristan ‘pap?’ had gezegd en gevraagd had of ze al wisten van zijn verdwijntruc - waarop Clyde even moest grinniken - klonk er een bulderende stem uit de telefoon en Clyde vroeg zich af of de man Tristan koppijn had bezorgd. Of op zijn minst piepende oren.
Toen de jongen op had gehangen keken ze elkaar even droog aan, maar vervolgens drukte Tristan zijn lippen weer op die van Clyde. Hij glimlachte lichtjes. Hmmn.. Hij zou Tristan nu echt hier houden. Voor geen goud dat die ouders of een of andere vieze verkrachter hem nog zouden krijgen. Nu was hij van hem. Hij moest zich inhouden om niet te grinniken. Ughe. Het klonk heel smerig als hij zei dat hij van hem was, maar het was begrijpbaar.
Toen Tristan weer los liet, keek Clyde hem rustig aan, zonder iets te zeggen. De jongen zei dat het ze niet heel veel boeiden; dat zijn ouders het erger vonden wat zij met elkaar uitspookten. Het was duidelijk dat het Tristan raakte, ook al probeerde hij het te verbergen. Clyde sloeg zijn armen weer rustig om de jongen heen en zuchtte. “Trek je niets van hen aan,” zei hij glimlachend. “Ze zijn oud.. Ze begrijpen dat soort dingen niet meer,” zei hij toen droogjes. “Het gaat erom dat je weer terug hier bent; want mij boeit het wel en dat weet je zelf ook wel,” zei hij toen en hij drukte zijn lippen heel even op die van Tristan. Hmnpf. Niemand die hem dit nog zou afnemen.
Met een kalme beweging haalde hij één hand los van de jongen en pakte de telefoon. “En nu gaan we ervoor zorgen dat jij wat eet, want ik ben bang dat je heel weinig binnen hebt gekregen de afgelopen tijd,” zei hij toen, waarna hij het nummer van de pizzeria - wat op een blaadje die naast de telefoon lag stond, hoe handig - in en snoof zacht toen er opgenomen werd. Hij begroette de man aan de andere kant, bestelde wat hij wilde hebben - twee middelgrote kapsalons, al twijfelde hij of Tristan dat helemaal op kon. Ach, de hond had vast wel zin in het laatste beetje - en gaf zijn adres. Vervolgens hing hij op en keek Tristan rustig aan. Hij gooide de telefoon weer ergens op het aanrecht en sloeg zijn arm opnieuw om de jongen heen.

"Trek je niets van hen aan," zei de jongen nadat hij zijn armen om Tristan heen had geslagen. Niks van aantrekken? Die had makkelijk praten! Hij wou zich los wurmen, de jongen een stomp geven en weer de deur uit rennen, maar hield zich in. Clyde bedoelde het allemaal wel goed, maar hij begreep er niks van. Die had ook normale ouders. Ach hij verwachtte het ook niet van hem. Dat was niet eerlijk. "Ze zijn oud.. Ze begrijpen dat soort dingen niet meer." Tristan veegde nog een keer met de bovenkant van zijn hand langs zijn ogen en ademde even rustig in. Hoe moest hij het uit gaan leggen allemaal? Ach, dat zag hij nog wel. "Maar kijk, Clyde, het zijn wel mijn ouders. En ik wil dat ze vrede hebben met.. ons. En dan bedoel ik niet met mij en met jou, maar ik bedoel echt met ons twee. Samen. Ik weet niet precies wat wij samen hebben, maar wat het ook is, ze moeten ermee leven." legde hij uit, al klonk het allemaal zo.. zo.. bekend. Alsof hij het al miljoenen keren had verteld. Dat was natuurlijk niet zo, maar alsnog. Hij drukte zijn gezicht in Clyde's borst en onderdrukte zijn gevoelens zo goed als hij kon.
Waarom was hij altijd degene die half jankend naast een ander zat? Al had hij de afgelopen paar jaar alleen bij Clyde rondgehangen - tja, wat moest je als je vijf jaar van de wereld was verdwenen, dan praatte je niet zo veel met anderen - en hij zag die niet zo snel huilen. Dat zou ook niet echt hetzelfde zijn meer.. Ughe. "Ik wil gewoon geen ruzie met ze. Naar wie moet ik nu toe als er iets is.. tussen jou en mij? Stel dat we enorme ruzie krijgen en je wilt me niet meer in jouw huis, waar ga ik dan heen?" Hij voelde weer paniek omhoog komen, maar werd al snel gesust door Clyde die zei dat het erom ging dat hij nou terug was en dat het hem wel boeide dat hij er was. Hoe vaak had hij wel gedacht dat hij aan de andere kant van de wereld zat? Hoe vaak had hij gedacht dat het dag was waar Clyde was, terwijl het nacht was bij hem? Hoe vaak had hij gevraagd 'kun jij de sterren zien, waar jij bent?'. Zachtjes knikte hij en de twee lieten elkaar los, waarna de jongen ook de telefoon oppakte.
"Ik heb geen honger," mompelde hij stilletjes, maar de jongen bestelde al twee middelgrote kapsalons. Tristan's ogen vielen zowat uit zijn hoofd. Middelgroot? En dat moest hij op krijgen? Er klonk een schel geluid van de telefoon die op het aanrecht viel en hij kreeg weer armen om zich heen geslagen. "Ben je gek geworden?" vroeg hij, nog altijd met verbazing. Hij kon normaal al alleen een kleine op! Laat staan terwijl hij jaren niks meer dan een soepje had gehad. Nou ja, elke dag een soepje.

De jongen zei dat hij wilde dat zijn ouders er vrede mee hadden en Clyde zuchtte. De jongen zei niet precies te weten wat ze samen hadden - waar Clyde persoonlijk het antwoord ook niet op wist - maar dat ze ermee moesten leven. Hij zuchtte, wetend dat het ergens wel logisch was, maar toch had hij liever dat die ouders gewoon een eind oprotten.
De jongen zei dat hij geen ruzie met ze wilde, omdat hij bang was geen plek te hebben om naartoe te gaan als er ruzie was tussen hun twee.
‘Stel dat we enorme ruzie krijgen en je wilt me niet meer in jouw huis, waar moet ik dan heen?’ vroeg de jongen en Clyde keek hem droogjes aan. “Je weet zelf ook wel dat dat niet gaat gebeuren,” zei hij rustig. “Zelfs al zouden we ruzie krijgen - welke kans klein is - dan zou ik je heus niet zo de deur uit gooien, hoor,” zuchtte hij toen. Áls ze al ruzie zouden krijgen, zou hij gewoon op de bank gaan slapen, of zo. Hij was heus niet zo dom om Tristan op straat te zetten; dat zou hem alleen maar bezorgd maken, hoe boos en onredelijk hij ook kon zijn.
De jongen vroeg of hij gek was geworden en Clyde glimlachte. “Ik dacht al dat je zoiets niet op zou kunnen,” begon hij rustig. “Maar eet wat je kan eten en geef het als je écht vol zit maar aan.. Hoe heet het,” zei hij en hij knikte richting de hond. Sommige mensen waren zo van ‘Oh noes! Je moet je hond geen mensen eten geven!’ Maar, hallo. Een hond mocht heus wel vlees. Dat hoorde zo. Domme mensen.
Hij fronste licht toen hij zich af begon te vragen waarom ze nou eigenlijk de hele tijd hier stonden, terwijl ze net zo goed op de bank konden gaan zitten. Maar ja. Daar ging het zo moeilijk om zo te staan, of hij moest Tristan op schoot nemen, maar dat zou misschien ook niet al te snugger overkomen. Bovendien zou het dan lastig worden om de deur open te doen voor de pizzagast. Ughe. Hij zou wel blijven staan totdat Tristan besloot te gaan zitten.

"Je weet zelf ook wel dat dat niet gaat gebeuren." stelde Clyde Tristan gerust en die knikte dus maar wat onzeker. Nooit? Ergens was hij onzeker wat Clyde betrof, aangezien die nogal een verleden had met one-night stands met meisjes. En hoewel Clyde hem de hele tijd gerust stelde, was er nog altijd het feit dat hij geen tieten of kut had. Al zou dat wel raar zijn, maar het kwam erop neer dat hij niet kon zijn wat een ander wel kon zijn. Bovendien was hij inmiddels niet al te knap - al had hij dat nooit gevonden - met zijn verminkte lichaam en gezicht. En blond haar, wat hem overigens totaal niet stond. "Zelfs al zouden we ruzie krijgen - welke kans klein is - dan zou ik je heus niet zo de deur uit gooien, hoor." probeerde Clyde opnieuw en Tristan knikte, al was hij eigenlijk niet overtuigd. Wat als ze.. En dan.. Dus dan zou Clyde.. Neeeeee. Alles behalve. "Wat als jij vreemd gaat en," hij knipperde even en realiseerde zich dat dat nogal raar klonk, "of als ik dat doe, en we knallende ruzie krijgen. Dan denk ik niet dat je mij nog in je huis wilt, hoor."
"Ik dacht al dat je zoiets niet op zou kunnen." zei Clyde rustig met een kleine glimlach. Tristan grinnikte even, inmiddels minder getraumatiseerd door het feit dat hij zo'n portie op moest. Hij begreep dat hij moest aankomen, maar alsnog. "Maar eet wat je kan eten en geef het als je écht vol zit maar aan.. Hoe heet het." ze keken beiden even droogjes naar het hondje dat vrolijk naar hun zat te staren, terwijl z'n staartje kwispelde. Tristan knikte begrijpend en wendde zijn blik van het hondje af, terug op Clyde. Hij pakte zachtjes de jongen zijn handen vast en trok hem mee op de bank, waarna hij zijn handen los liet en hem zachtjes op de bank drukte, voordat hij zich naast hem neerzette.
"M'n benen werden moe," verklaarde hij stilletjes en ging met een hand door zijn haar. Zijn muts lag nog boven in het kastje, al vermoedde hij dat de jongen die niet meer had. Hij drukte zijn lippen op die van de jongen hing er praktisch aan alsof als hij los liet zijn leven zou beindigen. Zijn handen rustte op de jongen zijn benen, meer dan dat durfde hij niet goed.
Toen de deurbel ging - na korte zoen-momentjes en nog kortere gesprekjes - liet hij uiteindelijk toch los en keek hij naar de deur. "Je kunt maar beter open doen," fluisterde hij, aangezien hij zelf geen geld had of zo.

‘Wat als jij vreemd gaat en..’ begon Tristan, maar toen viel er een korte stilte. Clyde keek hem droogjes aan, wachtend op wat er zou volgen. ‘Of als ik dat doe,’ ging hij toen door en hij hief één wenkbrauw op. Tristan en vreemdgaan? Die link had hij echt nooit kunnen leggen. En nu nog steeds niet, eigenlijk. Dat was gewoon een onmogelijke combinatie in zijn ogen. ‘.. En we knallende ruzie krijgen. Dan denk ik niet dat je mij nog in je huis wilt, hoor,’ ging de jongen door en Clyde glimlachte lichtjes. “Maar, als die ander echt beter voor je is, zal je dat zelf wel weten,” zei hij rustig. “En dan zal je alsnog niet zomaar de deur uitgetrapt worden, want ik heb zo het gevoel dat jij het niet goed in je eentje zal redden,” zei hij toen droogjes. “Geef het nou maar op.. Je wordt hier niet weggestuurd,” zei hij, maar toen realiseerde hij zich dat Tori het misschien wel zou proberen. “In ieder geval niet door mij,” verbeterde hij zichzelf toen maar. “En Tori moet je gewoon negeren,” mompelde hij toen droog.

Tristan pakte zijn handen beet en Clyde keek hem even met opgeheven wenkbrauwen aan, waarna ze richting de bank liepen. Ah, zitten. Beter. De jongen ging naast hem zitten en meldde dat zijn benen moe werden en Clyde glimlachte. Hij wist weinig te zeggen en kreeg al helemaal niet meer de kans om te reageren toen hun lippen elkaar weer raakten. Zijn ogen vielen automatisch dicht en hij moest moeite doen om de jongen niet gewoon op zijn schoot te zetten - zou het heel wat makkelijker maken, maar dat zou misschien wel pijn doen bij Tristan, dus dat was geen goed idee - maar bleef wijselijk zo zitten.
De deurbel ging en hij opende zijn ogen, waarna Tristan los liet en hij even droogjes naar de deur keek. Oef, vieze momentverpester. Weer een haatmoment. Iedereen leek het vandaag leuk te vinden om hen te storen. Vieze etterbakken. Konden ze dat niet doen voordat Tristan hier was? Nu had hij het liefste dat iedereen een paar.. Honderd.. Meter uit de buurt bleef. Alhoewel dat ook weer zo stil was, maar goed.
De jongen zei dat hij beter open kon doen en Clyde knikte, om droogjes op te staan en richting de gang te lopen, waar hij zijn portemonnee van de kast graaide en de deur open deed. De man zei de prijs en Clyde pakte een briefje van tien en één van vijf, waarna hij het eten aanpakte en de deur dicht gooide, de rest van het geld in de handen van de man achterlatend. Hij gooide zijn portemonnee terug op het kastje en liep rustig op Tristan af, liet de tas met het eten op tafel vallen en pakte twee borden, bestek en twee glazen met wat water, wat hij op tafel zette. Hij plofte neer op de bank en drukte zijn lippen zacht op die van Tristan.

Oké, sorry. Ma zeurt, moet gaan. X