Clyde (en Tristan xD)'s huis

"Hij is er niet!" riep Tristan kwaad. Tranen branden achter zijn ogen en zijn handen trilde. Waarom was hij weggegaan? Zonder ook maar enig afscheid, gewoon weggelopen. "Misschien zijn ze op vakantie." zei zijn moeder nog lieflijk, maar hij werd er alleen kwaaier om. "Voor twee maanden?! De school is alweer begonnen en hij is nog steeds godverdomme niet terug!" riep hij. Zijn ogen waren rood en zijn lip bloedde een beetje omdat hij er te hard op had gebeten. Zijn moeder keek hem met natte ogen aan, alsof hij de weg kwijt was. Alsof hij kapot was. Wat kon ze zien, wat zag ze als ze naar hem keek? Hij liet zijn blik naar zijn vader glijden, die hem afkeurend aankeek. Was hij dan toch te ver gegaan?

Tristan gooide de dekens wat verder over zijn hoofd heen en kreunde ontevreden. Hij keek op de klok, kwart voor acht. Hij moest eigenlijk uit bed springen, kleren aantrekken en de deur uit hollen omdat hij anders te laat kwam. Maar het boeide hem niet. Hij wou niet uit bed komen. Uiteindelijk scheen de zon nog wat feller door de gleuf in het gordijn heen dat hij weinig verdere keuze had. Dus hij deed wat hij moest doen. Hij stond op, liep naar de gordijnen en trok het iets verder dicht. Daarna liep hij weer naar bed. Hij gaapte een keer breed waarbij zijn tong tegen zijn onderkaak drukte, ging met een hand door zijn haar en veegde langs zijn ogen. "Tristan, je komt te laat op school." klonk een typische vrouwenstem en hij kreunde opnieuw, meer ontevreden dan eerst. Hij schopte een paar dekens van zich af en draaide zich naar de stem toe. "Mam, ik ben ziehiehiek." zei hij, alsof zijn neus verstopt was en er een brok in zijn keel was. Zijn moeder liep naar hem toe, drukte een hand op zijn voorhoofd en liep weer weg, terwijl ze nog zei: "Hup, opstaan. Gewoon naar school. Als het echt niet meer lukt, kom je maar naar huis."
Hij liep naar de spiegel toe, die naast zijn kast stond. Hij keek er even in en trok zijn zwarte T-shirt wat op. Hij was vreselijk slank. Hij vond het zelf lelijk worden, kon hij maar wat aankomen. Maar hoe hij ook wendde of keerde, er kwam maar niks bij. Hij keek even naar zijn gezicht en walgde lichtelijk. Het was zo'n dag waarop hij zichzelf lelijker vond dan normaal. Ach ja, niks aan te doen. Hij keek even in de kast en pakte een rood T-shirt, spijkerbroek, onderbroek en sokken. Hij bekeek het rode T-shirt even. Het was een dood gewoon T-shirt, niks erop of eraan. Maar het is rood, dat is spannend en riskant. Het klonk ook zo heerlijk sarcastisch. Een saai T-shirt voor een saaie jongen. Altijd leuk. Hij trok zijn zwarte pyjama T-shirt uit en deed de rooie aan. Hij keek in de spiegel en trok het ietsjes meer naar beneden en trok aan beide mouwen, zodat het weer helemaal goed zat. Hij knipperde een keer en pulkte wat aan de zijkanten van zijn ogen, zodat de zogenaamde 'slaap korrels' uit zijn ogen verdwenen. Hij flikte ze even weg en kleedde zich verder om. Uiteindelijk zat hij op bed zijn sokken aan te doen voordat zijn moeder geïrriteerd zuchtte en hem een lunch pakket in de handen duwde, toen hij zijn sokken eenmaal aan had. "Je schoenen liggen voor de deur."
Nadat hij zijn tanden uitgebreid had gepoetst en zijn mond had gespoeld, liep hij met een kam de trap af en ging even vluchtig door zijn haar heen. Hij liep naar de kapstok waar hij zijn bruine jas pakte en deze even snel aandeed, maar niet dicht. Meestal was het best warm en hij had geen last van zijn eigen lichaamswarmte. Hij pakte het bolle mutsje met de pluim eraan en propte het ding vluchtig op zijn hoofd. Zijn haar zat een beetje rommelig voor zijn gezicht, maar zo zat het vrijwel altijd. Hij trok even snel zijn schoenen aan en strikte de witte veters. Het waren niet bepaald spannende schoenen, gewoon blauwe All Stars. Al denk ik dat je in dit punt van het verhaal wel vast kunt stellen dat hij alles behalve boeiend was. Wat dat betrof was hij jaloers op Clyde.
"Je vader is op zijn werk en ik ben dan boodschappen doen, dus hier heb je de sleutels van het huis. Niet kwijtraken en meteen uit school terugkomen." zei zijn moeder met een bezorgde toon in haar stem. "Ja mam," antwoordde Tristan nogal zeurderig. Hij kwam bijna altijd meteen uit school thuis, al kwam het ook wel eens voor dat hij ergens een beetje rondhing. Voornamelijk als er bezoek of zo was. Hij hield niet van onbekende mensen, vooral dan oudere mensen die zelf kinderen hadden. Dan roddelde zijn moeder over hem en wat er was 'gebeurd'. Niks, behalve dat een van de meest belangrijke mensen uit zijn leven was verdwenen. Ach, arme, dikke zelfmedelijden natuurlijk. Hij liep naar buiten en gooide de deur achter zich dicht.

Southern Train Station. Hij moest altijd met de trein om een beetje normaal naar school te kunnen. Het was maar een rit van twintig minuten, maar alsnog. En waarschijnlijk kwam hij ook nog eens te laat, maar daar was verder weinig aan te doen. Het was toch al te laat en de trein zou niet sneller gaan omdat hij dat wou. Hij keek even naar de klok die op het station hing met daarop ook nog de tijd van vertrek. Het ding ging om zes over acht weg - wat hij tevens wel een heel random tijd vond, maar dat moest het station zelf weten - en geen tussenstations had. Nou ja, voor hem niet. Hij moest de eerste stop al uitstappen dus waren er in zijn geval geen tussen stations. Hij had zijn iPod zachtjes aan staan, maar hij kon nog makkelijk alle mensen er doorheen horen. Het was gewoon Escape The Fate, niks bijzonders dus. Zijn hand tikte zachtjes tegen zijn been aan, tegelijk met de maat van de muziek. Gelukkig kon niemand zijn muziek horen, want hij zat er wel eens naast. Dikke faal, maar hij was altijd al slecht geweest in muziek. Hij moest een liedje honderd keer horen voor die de beat eraan kon houden, wat dan al moeilijk genoeg was. Bovendien vond hij meestal het liedje na vijf keer al niet leuk meer. Het werd zo snel saai, you know? Hij trok zijn muts weer wat naar achteren en ging met zijn handen door zijn haren, zodat zijn pony weer goed zat.
De trein kwam aan en stopte net voor hem. De deur ging open en er stroomde een groepje mensen uit, waar hij een beetje ongeduldig op wachtte. Toen de route eenmaal vrij was stapte hij naar binnen, stempelde zijn datumloze kaartje af en liep de trein in. Hij ging zitten en deed zijn muziek weer wat harder, voordat hij tegen het raampje aan leunde en eruit keek. Hij haatte school.

Tristan speelde met het gummetje aan het einde van zijn potlood. Het ding boog heen en weer terwijl de stem van de leraar door het lokaal galmde. Hij hoorde niet eens wat die gozer zei, maar het klonk saai. Maar hij accepteerde het, hij had heel zijn leven alles gewoon geaccepteerd zoals het kwam. Wat het was, was het. Je kon het niet veranderen, hoe graag je dat ook mocht willen. Even flitste zijn gedachten terug naar Clyde, die juist wel altijd alles probeerde te veranderen zodat het hem beter uit kwam. Projecten, afspraken, werkstukken... Alles. Maar die had geleerd om nooit genoeg te nemen met 'ach, komt wel goed'. Hij kon er niet goed over liegen, hij mistte Clyde. Hij had geen idee waar die heen was en hij wist ook niet waar Clyde's ouders heen waren. Verhuisd? Dood? Een zucht schoof over zijn lippen. Wat klonk het vreemd. Heel vreemd, vooral uit zijn mond. Al zou hij de woorden waarschijnlijk nooit uitspreken. Net als het feit dat Clyde nog altijd zijn beste vriend was. Ze wisten allebei dat het zo was, zo was het altijd al geweest. Hij had de woorden alleen nooit uitgesproken. Maar God, wat mistte hij de walm van tabak, een stem die hem vertelde dat het allemaal goed kwam, als hij het voor een keer in zijn leven niet meer trok. Hij haatte school. Hij haatte het nog meer sinds Clyde er niet was. Maar zelfs al wist hij waar de jongen was, zou die niet op dezelfde school zitten. Tristan ging nog naar Junior High, Clyde was alweer zestien. Ughe, het was allemaal zo lang geleden. Hij kneep zijn ogen even dicht en draaide zijn potlood om. Hij opende zijn ogen in een verveelde houding en begon een beetje te schetsen. Het werd niet echt bepaald wat, gewoon enkele krassen op het papier.
Hij keek naar buiten. Een harde wind deed een boom schudden, maar het was niet koud. Een meisje liep langs en haar haren waaide naar achteren, met de wind. Gelukkig zaten ze aan d'r hoofd vast, anders was ze ze al kwijt. Wat hij misschien nog het meest mistte, was dat Clyde hem altijd meesleurde in dingen die die niet wou doen, maar dat het uiteindelijk toch leuker was dan wat hij eerst aan het doen was of wou doen. Onbewust keek hij heel erg tegen Clyde op, onbewust was Clyde soort van een 'mijn grote held' figuur geworden. Moge je heel voorzichtig zijn met waarom het 'onbewust' was, maar als veertienjarige denkt men niet snel 'dat is mijn held', aangezien dat een zeer kinderlijke uitstraling is. Hij mistte die prachtige krankzinnigheid, het verspillen van weekenden, die brutale en toch onverschillige houding.. Alles. Hij geloofde blijdschap nooit. Ze zeiden dat als je je beter wou voelen - gelukkiger, vrolijker - je moest praten over wat je dwars zat. Nee, hij verstopte zijn angst en pijn liever ergens in een hoekje van zijn gedachten, tot het overging. Het ging alleen nooit over.
"Tristan?" klonk een stem en hij keek op, naar de leraar. Die keek hem afwachtend aan en hij schudde zijn hoofd. "Ik weet het niet." zei hij een beetje onnozel, dommig zelfs. Hij had geen idee waar het over ging, maar dat kreeg je als je in gedachten verdiept was. "Natuurlijk niet, dat had ik ook niet van je mogen verwachten." bespotte hij Tristan nog even, voordat hij zich naar een andere leerling wendde. Alsof alle leerlingen nog niet eens erg genoeg was. Hij ging met een hand door zijn haar en richtte zijn blauwe ogen even op de tafel. Stilletjes beet hij op de zijkant van zijn tong, afwachtend tot de les afgelopen zou zijn. Hij haatte het lokaal. Hij haatte de leraar. Hij haatte zijn klas. Hij haatte school. Fuck alles. Dat was wat Clyde altijd zei, tenminste, twee jaar geleden. Hij wist niet of de jongen veranderd was.

De bel. Het verlossende geluid van de bel.

"Hee Tristan."
"Wat?"
"Flikker." Er klonk luid gelach. Weer dat groepje. Altijd, altijd was het dat groepje. En nooit als hij een van hun alleen tegen kwam, alleen als ze sterk waren met z'n allen. De bitches. Tristan rolde zijn ogen en draaide zich om, waarna hij wat versneld weer wegliep. Het was onorigineel en hersenloos, maar toch deed het hem wat en prikte zijn ogen. Misschien was het omdat ze hem nooit met rust lieten. Misschien was dat omdat hij nergens bij paste. En op dat soort momenten mistte hij Clyde nog wel het ergst. Waarom kreeg hij geen verklaring voor waarom die weg was gegaan? Waarom?! Ughe. "Waar gaat dat zo snel heen?" klonk er, maar hij keek niet op of om. "Weg." was het enige wat hij zei, waarna hij de trap af liep en zich de school uit haastte. Hij haatte zijn leven. Hij haatte het. Bestond hij maar niet meer.

Hij drukte het knopje open van de trein, het was alweer wat rustiger. Er kwamen wat mensen uit druppen maar hij kon al snel binnenstappen. Hij had geen zin om te gaan zitten en bleef dus maar staan. De trein ging rijden waardoor hij wat over zijn eigen voeten viel en tegen een oudere jongen op botste. Hij keek weg en nam nerveus een paar stappen achteruit. Lekker dan.
"Sorry," schoof er van zijn lippen af, mompelend en bijna onverstaanbaar. Hij leunde op de ijzeren stang bij de deur, waar hij net niet op kon zitten. Was hij maar snel thuis. Hij krabde even aan zijn donkere haren onder zijn muts, trok zijn hoofddekseltje dus maar weer wat naar links en keek verveeld voor zich uit.

[&Clyde]

Een geïrriteerde blik had het gezicht van de bruinharige jongen bedekt toen zijn vader hem wilde spreken. “Wat moet je, pa?” vroeg hij. Hij wilde weg hier, wilde iets gaan doen wat leuker was. Zijn vader scheen het hier echter niet mee eens te zijn. Hij wist wel dat zijn moeder in de deuropening stond. Er was iets, maar hij wist niet wat. ‘Je moeder is zwanger,’ sprak zijn vader en Clyde keek hem aan, met een blik alsof hij hem elk moment kon vermoorden. Hallo! Ze waren al bijna vijftig, wat dacht die gast wel? Mensen zouden denken dat ze de grootouders waren van het kind! Hij had medelijden met het kind wat er geboren zou worden, jongen of meisje. Het zou gepest worden. En dat allemaal omdat zijn ouders vieze goor lappen waren die dachten dat ze op deze leeftijd dat soort dingen nog zonder rubbertje konden doen, alleen omdat ze oud waren. Viespeuken! Vieze uit de baarmoeder ge-..
Zijn gedachtegang werd onderbroken. ‘Dus verhuizen we naar Thailand.’ De stem van zijn vader deed hem zijn hand optrekken en hij sloeg zijn vader hard in het gezicht. “FUCK JOU!” riep hij uit. “Echt niet dat ik naar Thailand ga alleen omdat jullie te dom zijn om je in te houden! Denk eens niet alleen aan jezelf, maar ook aan je kind! Wat moeten die vrienden wel niet denken? Jullie lijken zijn (of haar) opa en oma wel!” riep hij uit, duidelijk van slag. “Bovendien.. Wie heeft gezegd dat ik meewil naar Thailand? Ik ga hier niet weg!” riep hij uit. Nee. Hij wilde niet weg uit Fukushima, niet weg bij Tristan. Hij was veel te gehecht geraakt aan de jongen, al klonk dat ietwat vreemd. Het was.. Zijn beste vriend. En in Thailand zou hij hem niet meer kunnen zien. ‘Moet jij eens opletten of je meegaat,’ gromde zijn vader.

Twee jaar was het geleden dat hij dat nieuws had gehoord. Hij glimlachte lichtjes en keek uit het raam. Er waren veel ruzies geweest met zijn ouders, vooral toen hij te horen had gekregen geen afscheid te mogen nemen. Waarom? Omdat ze bang waren dat hij er dan vandoor zou gaan. Oké, het was niet zo dat dat idee niet door zijn hoofd was gegaan, maar dat ging hen niets aan. Als hij niet wilde, dan wilde hij niet. Even schudde hij zijn hoofd droogjes. Hierdoor was hij zijn ouders gaan haten. Toch was hij bij hen gebleven. Wat moest hij anders? Hij nam de zorg voornamelijk op zich voor het meisje wat uit zijn moeder was gekomen. Zijn zusje, dus. Ze hadden haar Tori genoemd, wat hij persoonlijk wat te mannelijk vond voor het bruinharige meisje. Maar, ze was een schatje en hij moest toegeven van haar te houden. Zij was dan ook de reden geweest dat hij zijn vertrek nog een beetje had uitgesteld. Ze was namelijk net twee jaar oud toen hij de leeftijd had bereikt om te vertrekken. Maar, hoe kon hij het kleine meisje achterlaten bij zijn te oude ouders. Bij de mensen die het niet verdienden om ook maar enig geluk te kennen? Hij haatte hen vanuit de grond van zijn hart, waardoor hij zijn zusje daar niet alleen achter durfde te laten. Maar, zodra hij begon na te denken over het feit dat hij Tristan dan weer zou zien en zijn leven zou kunnen hervatten, had hij haar toch in de steek gelaten. Hij had de nummers van zijn ouders en belde hen om de tijd om ervoor te zorgen dat alles goed ging met zijn zusje. Als ze ouder was, zou hij de volledige zorg wel op zich nemen. Maar, voor nu had ze echt een moeder nodig. Ze was nog te jong om helemaal naar Fukushima te verhuizen. Bovendien was het nog niet helemaal duidelijk of ze nou echt menselijk was of niet, want ze had nog geen Esper-dingen vertoond. En voor mensen die niet gewend waren aan de straling was het redelijk gevaarlijk in Fukushima, vooral voor baby’s. Vandaar dat hij haar daar maar had gelaten en had besloten al het geld wat hij had gespaard uit te geven aan zijn reis terug en een huis. Hij had meer dan genoeg, dankzij het feit dat hij gewerkt had voor verschillende bazen en toch al niet al te arm was geweest. Hij had altijd uitgekeken naar de dag om terug te keren in Fukushima. En nu die dag daar was, realiseerde hij zich hoe veel hij nog moest doen. Oké, het huis was af, maar de koelkast was leeg. Dus, hij moest boodschappen doen.

Eenmaal op de weg terug keek hij even naar de tas die hij in zijn handen had. Hij had niet al te veel gekocht, aangezien hij er niet bij was geweest met zijn hoofd. Onbewust had hij elke keer rondgekeken, wachtend tot hij misschien wel een bekende zou zien. Tristan, misschien wel. Maar het leek hem sterk om de jongen nu al tegen te komen. Zoiets gebeurde alleen in films en manga. En dit was het echte leven. Hij stond te wachten voor de trein en glimlachte lichtjes toen hij de trein eindelijk in zicht zag komen. Hij stopte voor hem en hij drukte rustig op het knopje, waarna enkele mensen uit de trein kwamen lopen. Hij stapte rustig in en plofte neer op een bankje. Hij deed zijn koptelefoon op zijn hoofd en pakte een sigaret, die hij aanstak. Eindelijk. Hij had al sinds die ochtend niet meer gerookt. Hij wist niet of je wel mocht roken in deze trein, maar dat boeide niet. Als ze hem eruit zouden gooien, zou hij de volgende trein gewoon weer pakken. Haha. Suckers.
Na één of twee haltes, merkte hij dat het iets drukker werd en een oude dame kwam aanlopen, maar hij voelde niet de behoefte om voor haar op te staan. Zij had al genoeg gezeten in haar leven, nu was het zijn beurt. Ze keek hem even bedenkelijk aan, alsof ze verwachtte dat hij op ging staan. Hij nam een flinke hijs aan zijn sigaret en blies het uit in haar richting, waarna ze wat mompelde over de respectloze jeugd van tegenwoordig en verder liep. Haha, ze faalde behoorlijk.

Nog een halte kwam en wat mensen stapten uit. Helaas bleef het rondom hem redelijk druk en mensen begonnen te zeiken over zijn sigaret. Daarom drukte hij deze op gegeven moment uit op iemands broek - die hierop reageerde door hard te gillen en hem uit te schelden - waarna hij zijn tas pakte en zijn hand omhoog deed, alsof hij wilde zwaaien. Hierna liep hij rustig weg, wat verder de trein in.
Een halte later kwam er een jongen de trein binnen. Zijn uiterlijk deed hem fronsen. Het mutsje.. Dat kende hij ergens van. Maar, hij durfde niet echt te geloven dat dit echt was wie hij hoopte dat het was, dus hield hij zich stil. Toen de trein ging rijden, knalde de jongen echter tegen hem op. Clyde hief zijn wenkbrauwen op toen de jongen zich verontschuldigde en glimlachte lichtjes. Die stem.. Het kon niet anders. De jongen keek hem echter niet eens aan en Clyde schudde zijn hoofd zacht heen en weer. Met een kalme beweging stak hij zijn arm uit en trok droogjes aan de muts van de jongen, waardoor deze weer scheef zou gaan zitten. Hmmn, dat had hij gemist.
“Begroet je me tegenwoordig niet eens meer?” vroeg hij rustig. Uit zijn zak pakte hij zijn pakje sigaretten, waar een aansteker in zat. Hij stak rustig een sigaret aan en stopte het pakje weer weg. “Ook een trekje?” vroeg hij toen kalm. Hij hield zijn sigaret naar de jongen toe. Natuurlijk was hij blij om de jongen te zien. Meer dan in woorden uit te drukken was. Maar, hij vond het nog leuker om te zien hoe de jongen zou reageren als hij hem zou herkennen.

Tristan stond er nogal ongemakkelijk bij, maar opeens zag hij dat de jongen zijn hand naar hem toe reikte, alsof hij hem op zijn hoofd ging petsen. Tristan wou naar achteren schieten maar hij leunde alleen een beetje de andere kant op en kneep zijn ogen dicht, alsof hij bang was voor een klap die ging volgen. Hij rook een walm van tabak en kreeg een brok in zijn keel. Wat was het een rotdag geweest. En nu kreeg hij herinneringen aan Clyde en werd hij ook nog eens op zijn hoofd geslagen. Fijn. Heel fijn. Opeens voelde hij iets zachtjes aan zijn haar trekken, een stof. Zijn muts ging schuin zitten en hij opende zijn ogen met lichtelijke verbazing. Hij knipperde een paar keer en fronste toen lichtjes. Nee toch?
"Begroet je me tegenwoordig niet eens meer?" klonk er rustig. Die frons zakte weg en even stond zijn hele gezicht blank. Een hele kleine glimlach verscheen op zijn gezicht maar zijn ogen stonden nog altijd wijd open met verbazing. Zijn heldere blauwe ogen knipperde een paar keer, alsof ze voor hem wouden zeggen 'nee, je maakt een grapje'. "... Dit moet een grap zijn." sprak hij toen zijn gedachten hardop, zoals hij altijd deed. De jongen bewoog zijn arm weer naar hem toe nadat hij een sigaret had opgestoken en hield deze voor hem. "Ook een trekje?" klonk er daarna en de glimlach die hij net had gehad krulde tot achter zijn oren. Clyde. Clyde. Het was hem echt. Clyde. Clyde. De naam ging tientallen keren door zijn hoofd heen terwijl hij daar even bij stond. De jongen was een kop groter dan hem en zag er nog altijd ruiger en stoerder uit dan hem. Dat was dan ook wel de waarheid.
Hij deed een stap dichterbij en keek hem nog even ongelovig aan. Hoe kon.. Maar.. Het was echt zo'n typisch fake momentje. "C-C-C.." hij stotterde even en kon nog steeds niet echt geloven wat hij zag. Uiteindelijk had hij binnen een seconden zijn arm rond de jongen geslagen. Hij drukte zijn vingers haast in de jongen zijn huid. Onbewust was het iets van 'niet meer weggaan', met de nadruk op onbewust. Het was voor Clyde bekend dat hij niet van aanraken hield, maar kom op. Twee jaar. Twee jaar zonder zijn beste vriend. Het waren de moeilijkste jaren van zijn leven geweest. Hij had zich tientallen keren voorgenomen dat als hij Clyde ooit tegen kwam dat hij heel onverschillig zou zijn, omdat hij weg was gegaan. Maar hoe kon hij dat doen? De jongen had vast een verklaring. Vast. Hij liet zijn armen zakken en stapte achteruit, waarna hij een paar keer droog kuchte.
"Sorry." verontschuldigde hij zich toen uiteindelijk, waarna hij zich toch stom voelde. Lekkere actie. Kwam die eindelijk Clyde weer tegen, moest ie zo'n homo streek uithalen. Hij keek de jongen toch maar weer aan en schudde zijn hoofd een beetje ongelovig. "Je.. Je bent lang." was het eerste wat ie zei, zoals gewoonlijk weer zijn gedachtegang die die hardop uitsprak. Ook echt het eerste dat hem opviel, dat hij gegroeid was. Phoe, het was twee jaar verder. De jongen was zestien, zestien verdomme! Natuurlijk was ie langer geworden. Hij vroeg ook niet naar een uitleg of zo, het enige wat er kwam 'je bent lang'. Droog.

De jongen sprak dat dit een grap moest zijn en een lichte glimlach sierde het gezicht van Clyde. Hij wilde erop reageren, maar besloot liever te wachten tot de jongen leuker zou reageren. Het ‘dit moet een grap zijn’ was niet origineel. Hij wilde iets beters. En, als hij het goed had zou hij dat nog wel krijgen. De grote glimlach van de jongen deed hem grinniken, terwijl ze even zo bleven staan. De jongen scheen na te denken, terwijl Clyde hem enkel met een lichte glimlach aanstaarde. Het was lang geleden dat hij de jongen voor het laatst had gezien en hij moest misschien heel wat uit gaan leggen, maar.. Het belangrijkste was dat hij terug was. Dat alles weer was zoals het hoorde. Toch?
De jongen kwam een stap dichterbij en Clyde liet zijn mondhoeken zakken, hij had wel weer genoeg gelachen voor vandaag. De ongelovige blik van de jongen en het gestotter zorgde er echter voor dat hij weer moest grinniken. Hmmn. Blijkbaar toch niet genoeg gelachen. Toen de jongen een arm om hem heen sloeg, keek hij even droogjes naar beneden. Hmmn, de jongen was nog altijd een stuk kleiner. Hij sloeg zijn ene arm droogjes om de jongen heen en nam nog een hijs van zijn sigaret. Zo bleef hij even staan, de jongen die hij als kleine broer zag beethoudend.

De jongen verontschuldigde zich en Clyde glimlachte enkel, zei niets. Geen speciale glimlach en ook zonder weinig gevoel. Meer een ‘het geeft niet’ zonder woorden. De jongen zei dat hij lang was en Clyde zette een neutrale blik op. “Jij niet,” antwoordde hij droogjes. “Je moet beter eten, misschien dat je dan meer groeit,” sprak hij kalm, waarna hij droogjes aan de muts van de jongen trok. “Hmmn.. Ik moet toegeven dat ik dat gemist heb,” zei hij droogjes en hij knikte even, alsof hij zichzelf gelijk gaf.
“En, moet je me niet vragen wat voor een wilde avonturen ik heb meegemaakt met mijn zusje in Bangkok?” vroeg hij. Hiermee vertelde hij eigenlijk al wat nodig was, want dat leek hem de droogste manier om te vertellen waarom hij weg was. Hij was in Bangkok geweest en had er een zusje bij, was wat Tristan hier dus uit kon opmaken. Hmn. Hij was benieuwd of de jongen boos was, of dat hij gewoon blij was zijn vriend terug te zien. Hijzelf was gewoon dolgelukkig - al klonk dat zo gay - om weer terug te zijn in het gebied waar hij opgegroeid was en zijn oude vriend weer te zien, die zelfs na twee jaar nog zijn beste vriend was.
“En, nog wat leuks meegemaakt? Een meisje aan de haak geslagen? Seks gehad?” vroeg hij droog aan Tristan, glimlachend. Hij wist niet hoe de jongen zich ontwikkeld had in eh.. Meisjes. Hij had het gevoel dat de jongen nog weinig met ze had meegemaakt in de twee jaar dat hij weg was, maar goed. Het was grappig hoe hij zelfs na twee jaar nog het gevoel had alsof hij hem van top tot teen uit zijn hoofd kende, al zou hij er misschien niet ver naast zitten.

"Jij niet." was het droge antwoord van Clyde. Tristan grijnsde even breeduit en grinnikte even. "Je moet beter eten, misschien dat je dan meer groeit." Oh ja ja, makkelijker gezegd dan gedaan. Zijn ouders propte al dagelijks spruiten zijn strot in, dus het was een wonder dat hij nog geen twee meter lang was. "Wat? Nog meer dan die twee blikken spinazie per dag?" grapte hij met een kleine grijns rond zijn mond. Hij had dat droge gevoel voor humor gemist, meer dan hij had gedacht. Hij had geweten dat hij de geur van tabak had gemist, maar hij wist niet dat het zo erg was als dat het voelde. Hij had wel vaker sigaretten geroken, maar om de een of andere reden was het toch anders. Anders omdat hij wist van wie het afkomstig was. En de jongen had altijd van die stomme of seksuele grapjes - die nooit oud of afgezaagd werden - waardoor alles veel makkelijker leek, waardoor hij alles weer even aankon. Er werd aan zijn muts getrokken en hij grijnsde een beetje scheef, voordat hij het ding weer terug trok. Clyde aanraken was minder ongemakkelijk dan met anderen - al wou hij er niet echt een gewoonte van maken - maar dat kwam vast en zeker omdat Clyde's lichaamstemperatuur hetzelfde was als zijn eigen. Hij voelde niet warm aan en ook niet koud. Niet dat hij er bij anderen zoveel last van had, maar het was toch anders. Al was Clyde dan ook wel de persoon die hij alles toevertrouwde, waarvoor hij geen geheimen had. Het klonk allemaal gay, maar het was de realiteit. Hij had nog nooit wat verborgen voor Clyde.
"En, moet je me niet vragen wat voor een wilde avonturen ik heb meegemaakt met mijn zusje in Bangkok?" Zusje? Bangkok? Wilde avonturen? Even keek Tristan heel beledigd, alsof hij net verraden was door zijn eigen familie of zo. "Wilde avonturen? Zonder mij? Hoe durf je." hij kon het niet zo goed als Clyde, want een brede grijns sierde zijn gezicht. Al was het sowieso wel duidelijk dat het een grap was. Pas toen drong er wat beter door wat Clyde net had gezegd. Een zusje, in Thailand. Bangkok nog wel. "Maar vertel. Sinds wanneer heb je een zusje? Hoe oud is ze? En wat deed je in Thailand? Verliet je me gewoon voor noedels? Die hebben we hier ook hoor!" hij grijnsde breeduit. Clyde was de enige waarmee hij echt overweg kon. Sinds zijn vertrek was het thuis slechter gegaan. Hij was een tijd nijdig geweest op zijn ouders, op iedereen eigenlijk. Daarna werd ie de hele tijd lastig gevallen door zijn ouders voor 'wat hij gisteren had gedaan'. Daarna begon het pesten op school en zei die bijna niks meer thuis en zat ie het merendeel in zijn kamer. Clyde was altijd diegene geweest die voor hem opkwam, en sinds hij weg was was het vrij spel.
"En, nog wat leuks meegemaakt? Een meisje aan de haak geslagen? Seks gehad?" een glimlach sierde de jongen zijn gezicht. Tristan lachte voor een moment, typische vraag dan weer. "Naja, leuke dingen.. Meer dan genoeg." voor elk ander zou dat heel oprecht klinken, al betwijfelde hij dat Clyde ervoor zou vallen. "Nee en nee. Maar ik neem aan jij wel? Zijn Thaise meiden lekker?" vroeg hij, meer alsof het hem boeide dan dat het echt deed. Hij balde niet zoveel om meisjes.

‘Wat? Nog meer dan die twee blikken spinazie per dag?’ vroeg Tristan en Clyde knikte heftig. “Dah. Je hebt ook spruiten en bonen nodig. Alleen spinazie is niet goed. Dat is eh - hoe heet het - eentonig,” zei hij slim. Hij had geen idee of spruiten en bonen erbij het minder eentonig zouden maken, maar het ging om het idee. Hij nam even een hijs van zijn sigaret en blies het droogjes uit richting Tristan, niet wetend of die nog gewend was aan de rook van een sigaret. Sommige mensen werden helemaal agressief als hij dat deed, waardoor hij meestal zijn sigaret op ze uitdrukte of hem in hun mond stopte - indirecte kus, yumm - en dan rustig weg liep. Ze moesten niet zo zeiken. Hallo, ze leefden in een plek vol radioactieve straling en dan liepen ze te zeiken over een beetje rook. Alsof je daar eerder dood aan ging dan aan die straling. Dombo’s.

‘Wilde avonturen? Zonder mij? Hoe durf je,’ sprak Tristan en Clyde keek hem aan. “Wat? Wil je zeggen dat je liever met me mee was gegaan naar Thailand om op olifantjes te zitten en tijgers te betasten?” vroeg hij droogjes. Aaien vond hij maar dom. Hallo, hij ging toch ook geen schattige kinderen lopen betasten? Oké, misschien Tristan, maar dat was om zijn muts naar voren te trekken. Hij ging hem niet de hele tijd lopen aaien met rare geluiden erachteraan die klonken als een baby die een trein na wilde doen.
‘Maar vertel. Sinds wanneer heb je een zusje? Hoe oud is ze? En wat deed je in Thailand? Verliet je me gewoon voor noedels? Die hebben we hier ook hoor!’ sprak de jongen en Clyde knikte. “Jup, voor de noodles,” zei hij droogjes. “Grapje toch,” zei hij toen, even droog. “Tori is nu twee jaar oud en woont bij mijn oeroude ouders. Ik haal d’r daar ooit nog weg, maar nu lukt me dat niet,” zei hij kalm, alsof het normaal was om een kind bij haar ouders weg te halen. De grijns op zijn gezicht zei al dat hij haar gewoon zou ontvoeren als het nodig was. “Eh.. Die ouwe vonden het hier onveilig en wilden dus liever naar een stad vol domme slutten en sloeries dan hier te blijven,” zei hij toen, droogjes verklarend waarom hij naar Thailand was. Dat was wel zo ongeveer de reden.
‘Naja, leuke dingen.. Meer dan genoeg,’ sprak Tristan, maar hij geloofde hem niet. ‘Nee en nee. Maar ik neem aan jij wel? Zijn Thaise meiden lekker?’ ging hij toen door. Clyde grinnikte. “Die stad zit vol hoeren! Geweldig!” zei hij toen enthousiast. Maar al gauw kwam zijn droge uitstraling terug, alsof hij het nu al zat was. “Maar het verveelt na een tijdje. Elke keer als je er zit voor een massage - er zijn zo veel van die plekken dat je wel móet - vragen ze of je voor wat extra geld seks wilt,” zei hij droog. “En.. Ze zijn wel oké. Beetje klein en dom, maar verder oké.”
Hij haalde even diep adem. “Fukushima blijft beter,” zei hij kalm. “En nu woon ik dus hier in een huis voor mij alleen. Kom maar ‘n keer langs als je zin hebt,” zei hij toen ongeïnteresseerd, al wilde hij wel graag de jongen zijn huis laten zien. Echt heel klein was het namelijk niet, dus hij kon er goed leven. “Heb ik verder nog wat interessants gemist? Op school, of zo?” vroeg hij droog, om het gesprek gaande te houden.

"Nu voel je je zeker veel slimmerdurdur dan mij he?" zei Tristan met een kleine grijns, nadat Clyde hem had overtuigd dat alleen spinazie wel erg eentonig was. Hij kreeg een puf rook in zijn gezicht en kneep zijn ogen even dicht en draaide zijn hoofd wat weg. Hij waaide even met zijn hand wat voor zijn gezicht voordat hij weer terug keek. "Je weet dat ik tegen je rook walmpje kan, maar was dat nou echt nodig?" zijn grijns werd ietsjes breder. Typisch Clyde weer.
"Wat? Wil je zeggen dat je liever met me mee was gegaan naar Thailand om op olifantjes te zitten en tijgers te betasten?" vroeg de jongen. Tristan knikte hevig en keek hem even met grote ogen aan. "Ik wilde de poesjes aanraken," een kleine grijns verscheen rond zijn mond. Al gauw zakte zijn ogen in een ietwat verveelde houding, want standaard voor hem was.
"Jup, voor de noedels." sprak de jongen droogjes. Tristan lachte even en had eigenlijk al zo'n reactie verwacht. Al was Clyde minder voorspelbaar dan hijzelf. De jongen vertelde over zijn kleine zusje. Blijkbaar heette ze Tori en was ze zo'n twee jaar oud. Ze was niet in Fukushima, maar nog in Thailand - Bangkok eigenlijk, maar dat kwam op hetzelfde neer - maar bij zijn 'oeroude' ouders. Ach, die van Tristan hadden hun beste dagen ook alweer gehad. Clyde leek ervan overtuigd dat hij zijn jongere zusje ooit weg zou halen bij hun. "Eh.. Die ouwe vonden het hier onveilig en wilden dus liever naar een stad vol domme slutten en sloeries dan hier te blijven." Tristan beet even op zijn onderlip. Voor hetzelfde geld was Clyde nog in Thailand. Hij zou niet weten hoe lang hij dat nog had kunnen trekken. Niet lang.
"En je mocht geen afscheid nemen of zo?" vroeg hij toen toch nieuwsgierig. Nou wou hij ook wel eens weten waarom hij niks had gehoord. Waarom zijn ouders niks hadden gehoord. Die waren immers heel goed bevriend met Clyde's ouders. Clyde was twee geweest toen hij Tristan voor het eerst had gezien en Tristan was ongeveer drie maanden oud. Vandaar dat het zo'n broederlijk figuur was geworden, of zo.
Vol enthousiasme vertelde hij dat de stad vol met hoeren zat. Al gauw werd de jongen zijn normale zelf weer, de droogkloot die hij o zo goed kende. Hij vertelde over hoe het daar in elkaar stak en dat de vrouwen klein en dom waren, maar verder oke. Hij grinnikte even kort. Typisch.
"En nu woon ik dus hier in een huis voor mij alleen. Kom maar ‘n keer langs als je zin hebt." zei de jongen alsof het hem niet zoveel boeide. Tristan grijnsde even kort terwijl hij het knopje van de trein deur open deed, voor de volgende groep mensen. "Probeer me maar eens tegen te houden," grinnikte hij even kort. Hij keek even naar het station en vreesde dat het het einde was van hun kleine reünie. "Kan je anders vandaag? Dan kan ik je bij jouw thuis vertellen wat je allemaal hebt gemist." vroeg hij daarna en kreeg weer het gevoel van 'ik ben ook zo stom soms'. Hij ging hem niet op de trein vertellen over dat hij gepest werd en zo, want voor je het wist stortte hij in elkaar. Emotioneel wrak dat het was.

Toen de jongen vroeg of hij zich nu slimmerdurdur..dur? voelde - hij herinnerde zich niet meer hoevel ‘dur’’s erachteraan kwamen - knikte Clyde. “Natuurlijk, maar dat mag ook wel. Per slot van rekening ben ik de slimste van ons twee,” zei hij droog, maar al snel glimlachte hij. De reactie van de jongen op zijn rookwalm deed hem opnieuw droogjes glimlachen. “Jup,” antwoordde hij. “Ik wilde weten of je er nog steeds tegen kon na twee jaar zonder te moeten zitten,” zei hij toen. “Weet je heel zeker dat je geen trekje wilt?” vroeg hij toen droog, al wist hij het antwoord toch al.
Toen de jongen heftig knikte en zei de poesjes aan te willen raken, keek Clyde hem dommig aan. “De poesjes als in de tijgers, of de poesjes als in de Thaise meiden?” vroeg hij droog, al wist hij wel over welke het ging. “Die tijger wilde me opeten. Ik weet het zeker,” zei hij toen op een toon alsof hij beledigd was en het niet zo hoorde.
De jongen vroeg of hij geen afscheid, of zo, had mogen nemen en Clyde grinnikte dommig en wendde zijn blik af. “Ze dachten dat ik dan zou vluchten. Bovendien wilden ze niet dat iemand zou proberen hen om te praten of tegen te houden, dus besloten ze zonder het aan iemand te vertellen te vertrekken. Toen was die ouwe van me al zwanger van Tori, trouwens,” zei hij kalm. “Misschien hadden ze ook wel gelijk, want ze moesten me echt meesleuren. Of.. Nee, eigenlijk niet,” zei hij droog. “Ik vond het zielig voor Tori, al heb ik haar uiteindelijk toch daar gelaten,” zei hij toen met een domme grijns. “Ik weet niet zeker of ze wel ESPer is en ik wil niet dat ze hier last heeft van de straling,” legde hij toen kalm uit, voordat zijn vriend zou denken dat hij het jonge meisje zomaar in de steek had gelaten. Hij was misschien een droogkloot, maar het was nou ook weer niet zo dat hij echt compleet gevoelloos was of zo.
De jongen maakte duidelijk weleens te komen en hij knikte. “Deal,” zei hij kalm. De jongen vroeg of hij vandaag kon en hij knikte kalm. “M’n ouders zijn er toch niet - die zitten in Bangkok - en ik ben pas net aangekomen, dus was toch niet van plan vandaag iets boeiends te doen. Ik heb alleen niet al te veel in huis,” zei hij en hij knikte even naar de boodschappentas die naast hem stond. “Maar ja. Moet je eerst nog even langs jouw huis, of gaan we gelijk door naar ‘t mijne?” vroeg hij toen. Eigenlijk was hij wel benieuwd hoe Tristan’s ouders zouden reageren als hij ineens rustig dat huis binnen kwam wandelen met de melding dat hij weer terug was, of zo. Hij wist niet of zijn ouders nog contact met ze hadden gehouden, maar verwachtte het niet. Zijn ouders waren dom en vriendloos. Pûah, eigen schuld. Hij snoof eventjes zacht en keek Tristan aan, wachtend op een reactie.

"Ik doe maar alsof ik dat niet gehoord heb," sprak Tristan met een kleine glimlach, toen de jongen zei dat hij de slimste was van hun twee. Hij was geen spat veranderd, al kon hij dat ook niet van zichzelf zeggen. Nog altijd diezelfde onhandige, simpele, onnozele jongen van vroeger. En Clyde was nog altijd die dubbelzinnige, onverzorgde en ruige droogkloot van vroeger. Het was alsof ze elkaar weer zagen na een lange schooldag of zo, niet alsof ze al twee jaar verder waren. Al vond hij het sowieso wel een vrij raar gevoel.
"Ik wilde weten of je er nog steeds tegen kon na twee jaar zonder te moeten zitten." klonk er en Tristan grijnsde even breeduit. Hij zou maar niet zeggen dat hij het ergens wel gemist had, aangezien hij er geen emotioneel moment van wou maken. "Weet je heel zeker dat je geen trekje wilt?" klok er nog droogjes achteraan. Maar Clyde wist net zo goed als Tristan wat het antwoord ging zijn, wat het antwoord al sinds zijn elfde - Clyde's dertiende dus - was geweest: "Heel zeker."
Clyde legde uit waarom hij geen afscheid had genomen en het klonk allemaal heel logisch. Het bleek dat ze hadden gedacht dat hij anders weg zou rennen - dat idee nam hij hun niet kwalijk, dat had hij waarschijnlijk ook gedacht - en ze wouden niet dat iemand hun zou tegenhouden. Hij voelde een soort knoop in zijn maag, alsof het allemaal de schuld van de jongen zijn ouders was. Alsof zijn ellendige leven de verantwoordelijkheid van Clyde's ouders was geweest, meer dan zijn eigen. Al gauw vertelde hij dat hij voornamelijk was meegegaan voor zijn kleine zusje, Tori. Ongeboren kreng dat het was. "Oh." was het enige wat eruit kwam maar hij glimlachte wel even kort en klein. Het gevoel dat hij had kwam het dichtst bij jaloezie. Clyde was voor twaalf jaar zijn beste vriend geweest en toen kwam er een of ander ongeboren kreng die ervoor zorgde dat zijn hele leven werd verpest? Maar hij realiseerde zich dat wat hij deed heel egoïstisch was en Clyde's keuze de juiste was geweest. Maar hij had het niet gewild. Twee jaar ellende omdat die vrouw d'r pil niet had ingeslikt of de condoom was gescheurd. Op hun vijftigjarige leeftijd ging hij er niet vanuit dat het met opzet was, dat sloot hij gewoon uit. Hij wou het niet eens weten, eigenlijk.
"Deal." klonk er kalm. Dat ene woordje wekte hem op uit zijn gedachten en zijn blauwe ogen keken weer in de goudkleurige ogen van de jongen. Hij vertelde dat zijn ouders er niet waren - dojoj, die waren in Bangkok - en dat hij pas net in Fukushima woonde, vandaar dat hij niet zoveel in huis had. "Ik heb niet zoveel nodig, je kent me." Hij had altijd genoeg genomen met de kleinere dingen. Wat er was, was wat er was.
"Moet je eerst nog even langs jouw huis, of gaan we gelijk door naar 't mijne?" Tristan grijnsde even en drukte even wat andere gedachten van zich af. Hij was nieuwsgierig naar die kop van zijn ouders als ze Clyde opeens binnen zagen lopen. Opeens kreeg hij een soort steek in zijn borst. Ze haatte Clyde. Door Clyde was hun hele familie uit een gescheurd. Al was dat eigenlijk oneerlijk, want het was Tristan's schuld. Niet die van Clyde. "Uhm, dat lijkt me geen goed idee. We gaan wel gewoon door naar de jouwe. Ik bel ze wel even."
Hij pakte zijn mobiel uit zijn school rugzak - die hij eigenlijk nog thuis wou af droppen - en ontgrendelde deze. Zijn ouders namen vrijwel meteen op toen hij belde. "Ja, met Tristan." Hij beet even op zijn onderlip. "Ik ga naar een vriend toe." Zijn ouders waren stomverbaasd, want hij was in maanden al niet naar iemand anders geweest. "Ja ik weet het. Nee ik weet niet of ik blijf eten. Nee. Nee. Ja. Ja is goed. Ik bel je dan wel. Doei." zijn moeder blerde nog wat woorden in de telefoon. "Ja is goed, zei ik al. Nou doei." en hij hing daarmee op. Hij keek even naar Clyde met een blik van 'ughe, moeders'. Hij propte het ding in zijn zak. "Moeten we er hier uit of is het verder?"

De jongen zei dat het hem geen goed idee leek om eerst naar zijn huis te gaan en besloot zijn ouders eerst te bellen. Clyde vroeg zich af hoe de jongen had gedaan toen hij er niet bij was. Het klonk misschien vreemd, maar hij was nieuwsgierig of de jongen het wel goed had gered in zijn eentje. Het feit dat hij niet meer hun huis in kon lopen was de schuld van zijn ouders. Hij wist niet of hij Tristan pijn had gedaan met zijn vertrek, maar misschien wel en namen de ouders van de jongen aan dat dit zijn schuld was. Hij zuchtte even. Maar ja. Hopelijk had hij het wel gewoon gered.
‘Nou doei,’ waren de laatste woorden van Tristan en hij hing op. Clyde keek hem droogjes, emotieloos, aan. Toen Tristan hem aan keek met een blik die doelde op zijn moeder, rolde Clyde met zijn ogen. “Vertel mij wat..” zei hij, doelend op wat zijn moeder hem aan had gedaan.
Tristan vroeg of ze er hier uit moesten en de deuren gingen dicht. “De volgende,” zei hij rustig. Hij bleef even rustig naar Tristan kijken, af en toe een hijs nemend van zijn sigaret, die hij dan naar boven uitblies om Tristan niet te laten stikken.

Eenmaal aangekomen bij het station en ze uit de trein waren gegaan, glimlachte Clyde lichtjes. Ze hoefden niet al te lang te lopen voor ze bij zijn huis aan kwamen. Het was niet super groot, maar groot genoeg om met drie of vier personen in te leven zonder al te veel last van elkaar te hebben. Een klein gezinshuis dus. Veel meer had hij toch niet nodig nu hij alleen leefde, maar hij hield er nu al rekening mee misschien de zorg op zijn zusje over te moeten nemen omdat die ouwen het verpestten.
Hij opende de deur en liet Tristan naar binnen, om vervolgens de deur te sluiten en rustig naar de woonkamer te lopen, waar hij ongeorganiseerd de tas op de tafel gooide en even droogjes naar Tristan keek. “Nog niet alles is uitgepakt, sorry,” zei hij. Er stonden nog drie dozen of zo, dus zo heel erg is het niet. Zijn uithoudingsvermogen wat dat soort dingen betrof was gewoon niet zo groot, dus gaf hij op voor hij klaar was.
Rustig liep hij naar de keuken en pakte twee glazen, om vervolgens wat te drinken in te schenken en de fles in de koelkast te zetten. Hierna plofte hij neer op de bank en zette zijn voeten op tafel, om vervolgens Tristan aan te kijken. “Nou, vertel me eens wat voor een wild leven je heb gehad terwijl ik seks had met hoeren in Thailand,” zei hij kalm. Zijn stem klonk droogjes, waardoor hij echt heel serieus klonk. Iedereen snapte - door de woordkeuze - wel dat het niet serieus was, maar goed. Zo was hij nou eenmaal. Hij was niet zo’n type die de hele tijd mopjes en grapjes aan het maken was met een =D-hoofd en er dan vervolgens zelf helemaal om liep te ROFLen. Al betwijfelde hij of er veel mensen waren die echt over de grond rolden, maar goed.

Ergens voelde Tristan zich schuldig. Het was zijn schuld dat zijn ouders Clyde haatte. Omdat hij overal zo'n gedoe van had gemaakt, mochten ze hem niet meer. Dan buiten het feit dat ze dachten dat Clyde een 'bad influence' was en dat hij door Clyde onbeleefd zou worden en niet meer zou tutoyeren en dat soort dingen. Maar ze hadden nooit echt wat tegen hem gehad. En nou wel. En dat was zijn schuld, niet zo'n beetje ook.
"De volgende," antwoordde Clyde met een eeuwige rust in zijn stem. Het klonk eigenlijk alsof hij niet boos te krijgen was. Tristan had hem ook nooit kwaad kunnen krijgen, maar dat had hij ook nooit geprobeerd of zo. En dat ging die ook niet doen. De jongen nam een trek van zijn sigaret en blies dat - dit keer niet in zijn gezicht - uit. Ze hielden een klein gesprek, meer 'small-talk' dan wat anders.

Tristan drukte het knopje in bij het eindstation. Nou ja, dat van hun. De trein ging nog drie stations verder voordat hij weer terug moest. Ze stapte samen met een paar andere mensen de trein uit en hij keek even over zijn schouder nog naar de trein voordat hij verder liep. Ze hoefde niet zo heel lang te lopen voordat ze bij een huis aankwamen. Het leek op een gezinshuis, terwijl Tristan had gedacht dat het een appartement of zo zou zijn. Had Clyde zoveel geld? Hij kon zich in ieder geval niet voorstellen dat de jongen een gezin had, op zijn zestiende. Misschien wel een vriendin of zo, maar daar zou die hem toch wel over hebben verteld? Ach, hij zag het dan allemaal wel.
De deur werd voor hem open gehouden en Tristan liep naar binnen. Hij keek een beetje omhoog en liet zijn ogen langs de muren glijden, voordat hij naar de grond keek. Had Clyde het toch nog best goed voor mekaar gekregen. Hij hoorde de deur dichtgaan achter zich. "Nog niet alles is uitgepakt, sorry," klonk er kalmpjes waarna hij de woonkamer maar in liep, voordat hij werd gevraagd 'ja waarom sta je nou stil?' of zo. Soms was ie ook wel een beetje een uitgekotste bamischijf. De jongen liep de keuken in en Tristan bleef even staan en keek wat hulpeloos om zich heen. Het zag er nou ook niet supermodern en duur uit, maar ook niet alsof het allemaal uit de rommelmarkt kwam. Het was een Ikea-huis, vond hij zelf. De jongen kwam terug met twee glazen - die vol zaten natuurlijk - en legde die op een houten tafeltje en gooide zichzelf op de bank. Tristan realiseerde zich toen pas dat hij nog steeds in het midden van de kamer stond op de meest neutrale houding ter wereld. Hij liep naar de bank toe en nam plaats aan het verste hoekje.
"Nou, vertel me eens wat voor een wild leven je heb gehad terwijl ik seks had met hoeren in Thailand." zei hij, doodserieus. Tristan hinnikte even bespottelijk, want om nou hard te gaan lachen was ook niet zo gepast. En hij zat meer met zijn hoofd bij wat hij Clyde ging vertellen, hoe hij Clyde alles ging vertellen. Dan kwam hij meteen weer zwak over (wat in feite ook zo was). Ach, hij praatte er wel gewoon omheen. Hij wou sowieso niet alle schuld op Clyde afschuiven, al had zijn vertrek wel zijn leven omver gegooid. "Nou ja.. Wild. Op zich is er niet zo heel veel gebeurd. Na jouw vertrek is het thuis wat slechter gegaan. Maar dat zit alweer goed, denk ik." loog hij toen maar. Hij vertelde het wel, ooit, zodra hij wist hoe hij het moest vertellen. Hij had nooit geheimen gehad voor Clyde, maar hoe kon hij hem alles vertellen zonder dat het meteen leek alsof hij het Clyde's schuld vond? In feite lag het bij zijn ouders, behalve dat ie dat lelijke stinkkind boven Tristan had gekozen, maar goed. "Er is eigenlijk niet zo heel veel veranderd."

Toen de jongen zei dat het na zijn vertrek thuis wat slechter was gegaan, schudde Clyde zijn hoofd zacht heen en weer. Maar hij zei te denken dat dat nu wel weer goed zat. Toen de jongen zei dat er eigenlijk niet zo heel veel veranderd was, pakte Clyde zijn pakje sigaretten en stak zijn eerste sigaret op in zijn nieuwe huis. Hmmn.. Het zou hier vroeg of laat wat meer naar rook gaan ruiken. Maar, dat boeide hem niet. Hij nam een hijs van zijn sigaret, kalmpjes nadenkend over wat hij zou gaan zeggen. “Je zei dat het slechter ging. Hoezo? Miste je me zo erg?” vroeg hij. In een manga zou daar een hartje of zo achter gekomen zijn, maar dat stond zo gay. De toon waarop hij het zei was in ieder geval heel liefjes, maar te sarcastisch om echt een antwoord te verwachten.

“Maar, even serieus nu,” zei hij, al was het al te verwachten dat hij niet echt serieus ging worden. Hij zat niet te wachten op een superemotioneel ‘Oh ik heb je zo gemist!’-moment. Dat was nou niet echt iets wat hij verwachtte. Het zou fijn zijn als ze gewoon doorkonden zoals ze altijd al hadden gedaan, al was dat op zich al onmogelijk aangezien ze niet naar dezelfde school meer gingen. Hij was namelijk twee jaar ouder, wat inhield dat hij nu al op de High School zat, terwijl Tristan nog naar Junior High ging. “Is er verder niets meer gebeurd?” vroeg hij, ietwat teleurgesteld. Hij vertrouwde Tristan niet helemaal op zijn woord. Ten eerste omdat er wel íets gebeurd moest zijn in die twee jaar, ten tweede omdat hij wel had gezegd dat het iets slechter was gegaan en de jongen niet de beste leugenaar was. In tegendeel zelfs. Hij was slecht in liegen. Of Clyde kende hem gewoon goed genoeg om zijn leugens te doorzien, kon ook. Misschien zelfs een combinatie van die twee.
Hij was benieuwd hoe het nu met zijn zusje ging, maar wist dat hij zich nu beter even hierop kon focussen. Hij nam droogjes een hijs van zijn sigaret en staarde even naar het longkankerverwekkende ding, wat zijn moeder hem altijd verboden had. Maar, ach. Uiteindelijk had ze hem gezegd dat hij binnen niet mocht roken en daar had hij dan maar genoegen mee genomen. Vandaar dat hij zo tevreden was met zijn eigen huis, al had hij misschien beter iets kleiners kunnen kopen en dan wat meer geld overhouden - al had hij genoeg om rond te komen voor een jaar, misschien iets langer - maar ja. Zo veel boeide het toch niet. Hij zou wel zien wat er zou gebeuren.

De jongen pakte een pakje sigaretten, trok er een uit, stak hem op en nam er een hijs van. Tristan lette er al lang niet meer op, het hoorde gewoon bij Clyde. "Je zei dat het slechter ging. Hoezo? Miste je me zo erg?" vroeg hij op zo'n manier dat het sarcastisch over kwam, alsof hij niet dacht dat Tristan hem gemist had. Hij moest er waarschijnlijk geen antwoord op geven, maar zo iemand was die eigenlijk wel. "Ja."

"Maar even serieus nu," zei hij. Tristan grijnsde even. Clyde en serieus? De enige keer dat je dat hoorde was als er 'is niet' tussen stond. Hoe dan ook, Tristan focuste er wel even op. Hij wist van zichzelf dat hij niet de beste leugenaar was, eerder de slechtste. Maar hij loog ook niet zo heel veel, dat was verkeerd. Tenminste, dat was hem geleerd. Al begreep hij nog steeds iet waarom 'een leugentje om bestwil' wel mocht, al zou hij maar zeggen dat het net zoiets was. Dat was het makkelijkste, gewoon negeren wat er was gebeurd. Hij hoopte dat Clyde er niet op inging. "Is er verder niets meer gebeurd?" vroeg Clyde. Tristan wist meteen dat zijn leugen doorzien was, maar dat had hij ergens al verwacht. Al hoopte hij dat Clyde het zou laten rusten en zou denken 'hij heeft wel een reden om te liegen, waarschijnlijk'. Hij kende Clyde al langer dan vandaag en hij wist ergens ook wel dat dat nooit het geval had kunnen zijn.
"Als je het echt moet weten," begon Tristan en zuchtte een keer. Hij beet op zijn onderlip en probeerde zijn woorden uit te kiezen, al wist hij niet zo goed hoe het moest. Hij had het tevens ook niet aan zijn ouders verteld, aan niemand. Niemand mocht het weten. "Nou ja, uh.. Kijk.." stamelde hij even en trok wat terug waarna hij op zijn onderlip beet. Hoe vertelde je in godsnaam zo iets?! "Het is thuis nog niet helemaal goed. Ik en mijn ouders hebben altijd ruzie en op het moment heb ik al drie weken niet bij hun aan tafel gezeten omdat ik niet bij hun wil zitten, want dan vragen ze hoe het op school gaat of is gegaan. En daar is het ook weer niet al te best, want sinds.. tja, jouw vertrek, om het zo maar te zeggen," hij stopte even en speelde met de huid aan de binnenkant van zijn lip door zijn tanden daaroverheen te laten glijden. Hij werd bloednerveus van het onderwerp. Het waaide buiten daarom ook ietwat harder. "Vrijspel, of zo. Maar ja, ik red me wel." Kuch kuch. Zoals vandaag zeker? Er viel sowieso weinig aan te doen. Tristan zat op Junior High, Clyde niet. Waarom was hij ook jonger? Al was het bij hem altijd wel de grote waarom ik vraag.

‘Als je het echt moet weten..’ begon de jongen en Clyde fronste. Hij had dus weer eens gelijk gehad toen hij had gedacht dat Tristan de waarheid niet sprak. Even geleden had de jongen ook nog geantwoord op de retorische, sarcastische vraag of hij hem erg had gemist. ‘Ja’, had de jongen gezegd, veel serieuzer dan Clyde had willen horen. Vandaar dat hij er niet echt op gereageerd had.. Het was nooit zijn eigen keuze geweest om weg te gaan dus hij kon zijn excuses er niet voor aanbieden, want als het had gekund was hij hier gebleven. Hij moest toegeven dat hij hier misschien net iets eerder, een paar maanden, had kunnen zijn, maar hij wilde echt alles klaar hebben voor hij hier kwam, zodat het hier makkelijker werd. En zodat zijn zusje het vol zou houden.

Hij nam rustig een hijs aan zijn sigaret en bleef Tristan de hele tijd met een droog hoofd aankijken. De jongen stotterde, wist overduidelijk niet wat hij moest zeggen. Clyde had gelukkig een redelijk geduld op het moment - hij was veel te blij eindelijk te kunnen zitten met een sigaret - en wachtte dus af zonder op hem te gaan fitten dat hij het wel wat sneller mocht vertellen.
De jongen vertelde dat hij en zijn ouders altijd ruzie hadden en hij al een tijd niet met hen aan tafel had gegeten. Hij vertelde dat het vanaf zijn vertrek op school ook niet goed ging, met de beschrijving ‘vrijspel’. Het duurde even voor Clyde de link legde en hij schudde zijn hoofd zuchtend heen en weer. Sommige mensen waren wanhopig. Ze pestten anderen om er zelf beter van te worden, wat ervoor zorgden dat anderen zich rot gingen voelen. Het boeide hem meestal weinig wat anderen deden, maar zodra ze dat bij Tristan deden, kwam hij er toch meestal bij om ervoor te zorgen dat ze ophielden. Misschien was dat wel zijn fout, had hij ervoor gezorgd dat Tristan te veel op hem had vertrouwd, toen hij ineens verdween. Hij snoof zacht en blies wat rook uit.
De jongen had gezegd dat hij zich wel redde. “Hmmn, ik hoop ‘t,” zei hij kalm. “Maar, ik moet toch nog een keer naar Junior High..” zei hij. Er lagen nog wat spullen van hem die hij wel weer eens terug wilde zien. Een licht, vals glimlachje kwam op zijn gezicht, maar al snel kwam die droge blik weer terug. “Als je niet bij je ouders wil eten kan je wel hier blijven eten, hoor,” zei hij toen kalm en hij snoof zacht. “Er is toch niemand die daar last van heeft hier,” zei hij, doelend op die ouwe van ‘m.

"Hmmn, ik hoop 't." klonk er kalm. Ja, ik ook. Tristan slikte zijn woorden in en knipperde een keer, voordat hij weer weg keek om het huis te bestuderen. No way dat hij dat gesprek nog een keer ging herhalen maar dan bij iemand anders, het was te gênant. Het enige wat ie aan niemand - zelfs niet aan Clyde - zou vertellen was toen die een fles water op zijn kop kreeg, omdat ie niet antwoordde op het eindeloze getreiter. Negeren is het beste, he? Wat wisten die er nou van.. Niks. Ze dachten dat ze het wisten, dat ze wisten waar de grens lag. Niet dus. Ach, hij had heel zijn leven op anderen vertrouwt. En zodra die weg waren, ja, dan zat ie in de shit. Hij zat in serieuze shit, hij voelde zich helemaal.. tja, verdwaald. Hij keek even naar beneden en had zijn handen in zijn haar gedaan, zijn vingers drukte in zijn huid. Hij had het niet helemaal door maar hij had zijn ogen dichtgeknepen. De woorden van Clyde kwamen er niet echt meer in. Alle dingen die ze zeiden, die ze zouden zeggen, het werd te veel. Hij kon doen alsof, hij kon het proberen te vergeten, maar in werkelijkheid was het niet zo makkelijk.
Het was begonnen met regenen buiten, dikke druppels klotste tegen het raam aan. Hij haatte zijn kracht, vooral omdat Clyde inmiddels wel wist waar alles voor stond. Dan wist je ook meteen dat hij gestrest en misschien zelfs ergens wel bang was, en hij haatte het. Hij haatte het zo. Er klonk zacht gedonder, vanuit de verte. Het eindeloze getik van het regen op 't raam was duidelijk hoorbaar en voor Tristan kwam het boven Clyde's zinnen uit.
"... wel hier blijven eten, hoor. Er is toch niemand die daar last van heeft hier." verbrak Clyde even alle gedachten. Tristan liet zijn armen zakken. Hij had zijn muts in zijn handen en zijn vingers speelde er onbewust mee. Zijn grote, blauwe ogen keken de jongen even aan en hij knikte. "Zou fijn zijn." antwoordde hij. Hij was allang blij dat hij dat laatste stuk nog had meegekregen, al vroeg hij zich af of Clyde meer had gezegd. Straks had hij op honderd dingen geen antwoord gegeven. Dom. Stom. Wat was hij toch een sukkel soms. Meestal eigenlijk. "Ik sms ze wel, later."

‘Zou fijn zijn,’ zei Tristan, waarna hij meldde dat hij zijn ouders later wel zou sms’en. Clyde knikte. Door het weer buiten was hij gaan nadenken. Het was duidelijk Tristan’s kracht die weer eens in werking was. Hij wist veel van hoe het weer in elkaar zat dankzij zijn kracht en linkte - dankzij Tristan - elk weerstype aan een emotie. De jongen voelde zich duidelijk niet goed en Clyde keek hem aan. “Als er wat is zeg je het wel, he?” vroeg hij doods, maar de jongen wist vast wel dat hij het goed bedoelde. Tristan was.. Als zijn kleine broer, die misschien nog wel meer voor hem betekende dan Tori deed. Ja. Dat deed hij wel. Hij was langer in Thailand geweest omdat hij dacht dat Tristan zich - in tegenstelling tot Tori - wel zou redden in zijn eentje. Want, kom op. Hij was veertien, Tori was twee. Daar zat een verschil in. Maar, misschien had hij het mis. Tori zou zich hem over een tijdje niet meer herinneren. Voor haar zou het zijn alsof hij nooit bestaan had, behalve dan misschien enkele vage herinneringen en woorden die haar ouders over hem spraken. Voor Tristan.. Hmmn. Hij vond het al lastig om ineens zonder degene te zitten waar hij meer dan tien jaar lang mee doorgebracht had, laat staan Tristan, die had het misschien meer nodig.
Hij schudde zijn hoofd licht heen en weer. “Wanneer begint school weer?” vroeg hij kalm. “Ik moet nog wat dingen ophalen en kom dan wel even langs om te kijken wie er zogenaamd genieten van het vrije spel, wat nu alweer is afgelopen,” zei hij kalm. Hij wilde gewoon dat het weer was zoals het altijd was. Hij, als High Schooler, zou ervoor zorgen dat ze bij Tristan weg zouden blijven. Hmmn.. Ja.. Dat zou wel goed zijn. Niet te klef, of zo. Hij had een goede relatie met Tristan en gaf veel om de jongen, maar het was niet zoals veel meisjes samen waren. Zo van.. Kusje, kusje, knuffel. Dat vond hij maar ranzig. Gelukkig hield Tristan over het algemeen al niet veel van aanrakingen, dus dat zat wel goed. Maar ja. Hij moest toegeven dat de meeste broers - zoals hij Tristan zag - toch al niet de hele dag liepen te knuffelen, dus dat zat wel goed.
“Hmmn, wat wil je eten?” vroeg hij dozig en hij drukte zijn sigaret uit in de asbak, die heel handig in het midden van de tafel stond zodat hij er goed bij kon. In de keuken stond er nog een. Hij was nou eenmaal redelijk lui thuis. “We kunnen wel wat gaan halen, of ik maak gewoon wat,” zei hij. Dat laatste zou waarschijnlijk minder lekker zijn dan gewoon ergens wat te gaan eten. Hij kon redelijk koken, maar het was nou niet zo dat hij geweldige dingen maakte. Zeker niet. Koken liet hij liever aan zijn moeder over, maar ja. Om nou helemaal naar Thailand te gaan omdat hij honger had was ook raar.

"Als er wat is zeg je het wel, he?" klonk er met een grafstem. Het weer was hem duidelijk opgevallen. Tristan deed zijn muts weer op zijn hoofd en trok het wat naar achteren, waarna hij zijn haar naar voren plukte. Hij voelde zich niet zo op zijn gemak als daarnet, maar dat kwam wel weer. Hij knikte even maar durfde Clyde niet meer goed aan te kijken, aangezien zijn ogen waarschijnlijk die hele 'ik red me wel' act zouden verraden. Als zijn lieg-kunsten dat al niet deden dan. "Natuurlijk." plakte hij uiteindelijk nog als antwoord erachteraan, gewoon voor alle duidelijkheid.
"Wanneer begint school weer?" Een golf van opluchting ging door hem heen, een ander onderwerp. Alles beter dan school. Eigenlijk had ie de neiging om te zeggen 'weet je, als je over zeventien dagen niet was teruggekomen, was je precies twee jaar weg'. Maar dan wist Clyde meteen dat hij die dagen had zitten tellen, wat hem niet een al te strak plan leek. Beter dat ie dat voor zich hield. Zeventien dagen.. pfoe. "Volgende week, we hebben een week vakantie." legde die uit en krabde even aan zijn wang, maar ontweek nog altijd Clyde's blik. Ik moet nog wat dingen ophalen en kom dan wel even langs om te kijken wie er zogenaamd genieten van het vrije spel, wat nu alweer is afgelopen. Hij vroeg zich af of de kinderen hem zouden herkennen. Ze wisten wel wie Clyde was, iedereen wist nog wel wie Clyde was. Hij was niet het soort persoon die je zomaar vergat en dat kon nog wel eens negatief bedoeld zijn. Waarschijnlijk zouden ze hem negeren als Clyde erbij was en zodra die weg was gewoon weer oppakken waar ze gebleven waren. Hij wou dat ie van Junior High af was.
"Hmmn, wat wil je eten?" vroeg de jongen, waarna hij zij sigaret in de asbak uitdrukte. "We kunnen wel wat gaan halen, of ik maak gewoon wat." Tristan grijnsde even en durfde uiteindelijk toch weer oogcontact te maken. Er was nog een zachte regen buiten, maar de donder was gestopt. "Is het terecht dat ik aan jouw kookkunsten twijfel?" zei hij en grinnikte even kort. Hij wist niet of Clyde goed kon koken, maar hij ging uit van het ergste.

De jongen vertelde over een week vakantie en Clyde knikte. Hmnpf, vakantie. Dat had hij net nog gehad in Thailand, maar goed. Lekker lang vakantie, al zou hij officieel toch pas volgende week beginnen op deze school in verband met de verhuizing en het op zichzelf wonen en zo. Hij zou in de gaten worden gehouden door de mentor, omdat zijn moeder dat wilde. Fijn. Heel fijn. Nog iemand om te ontlopen. Hij wist zeker dat het een vies oud mannetje was die hij niet thuis wilde hebben. Voor geen goud dat een vreemde oude vent zijn huis ging zien omdat zijn moeder dat wilde.
De regen minderde en Clyde richtte zijn blik op het raam en glimlachte droog. ‘Is het terecht dat ik aan jouw kookkunsten twijfel?’ vroeg Tristan en Clyde keek met een dodelijke blik terug. “Is het terecht dat ik me zwaar beledigd voel?” vroeg hij, maar al snel glimlachte hij dozig. “Het is niet giftig of zo.. Maar misschien is het veiliger om ergens anders te eten,” zei hij toen droogjes. “Er is ‘n snackbar dichtbij. Loop je mee of moet ik even wat halen?” vroeg hij toen rustig. Het maakte hem weinig uit. Het was wel gezellig met Tristan, op zich, maar het was niet zo dat hij de jongen niet alleen vertrouwde in zijn huis. Toen Tristan ervoor koos om mee te gaan, knikte hij.
“Hmnpf. Bedankt dat je alles even zo lekker nat maakte, trouwens,” zei hij droogjes toen hij naar de gang liep en de deur opende, om te wachten tot Tristan buiten was en vervolgens de deur op slot te doen. Hij staarde even naar de lucht, waarna de regen ophield. Niet al te snel, want dat zou raar overkomen op mensen.

Eenmaal aangekomen bij de snackbar bestelde hij een patatje oorlog (gadver) en een trio (want die naam was geweldig) en keek toen naar Tristan. “En, wa wil jij?” vroeg hij kalm. Zelf had hij niet echt super veel honger. Soms kon hij echt hele bergen eten op. Maar ja. Hij had dan ook al gegeten in de middag.
Toen Tristan ook had besteld, ze klaar waren met wachten en weer in het huis waren aangekomen, gooide Clyde de zak op tafel - waardoor de saus waarschijnlijk ook lekker geschud werd - en pakte borden en bestek uit de keuken, om dit vervolgens op tafel neer te zetten en de afstandsbediening van de bankleuning - anders moest hij steeds naar de tv lopen en dat was even doelloos als gewoon zonder afstandsbediening zitten - te pakken om vervolgens een random zender op te zetten. Het was al avond, toch? Waarom draaiden ze dan nog kinderfilms op tv? Dat was een random irritatie die hij had. Hallo.. ‘s avonds moesten kindertjes slapen en konden grote kindertjes en oude mensjes voor de tv zitten. Daarom zette hij maar een andere zender op, maar al snel wist hij dat dit ook niets goeds was en gooide de afstandsbediening - zonder waarschuwing - richting Tristan. Vanaf nu haatte hij Japanse TV.

"Is het terecht dat ik me zwaar beledigd voel?" Tristan had zijn handen tot vuisten gemaakt en had ze voor zijn mond, proberend om een wel heel brede glimlach te verbergen, wat niet erg goed lukte. Al straalde zijn ogen gewoon puur plezier uit. "Het is niet giftig of zo.. Maar misschien is het veiliger om ergens anders te eten." zei de jongen toen droogjes. Tristan haalde een van zijn vuisten voor zijn mond weg, wees de jongen aan met zijn wijsvinger (daar zijn die dingen voor) en riep: "Haha! Je geeft het dus toe!" Later kwam het idee dat hij dat niet had moeten doen en trok hij zijn hand weer - als een vuist - tot zijn mond en moest die enorme grijns weer verbergen. Hij vond het allemaal heel grappig.
"Er is ‘n snackbar dichtbij. Loop je mee of moet ik even wat halen?" Hij haalde zijn handen voor zijn mond weg. "Ik kom wel mee," zei die. Het was zo raar om alleen in het huis van iemand anders te zijn. Niet dat hij het eng vond, maar het was gewoon.. ongehoord. "Hmpf. Bedankt dat je alles even zo lekker nat maakte, trouwens." klonk er droogjes. Een soort van, ja, schaamte kwam bij hem op. "Oeps." zei hij even maar grinnikte daarna alweer gauw. De jongen deed de deur op slot en Tristan trok zijn muts wat naar achteren. De regen hield op, maar niet dankzij hemzelf. Ach, Clyde was altijd al beter geweest met zijn kracht. Die was minder impulsief. Tristan liet nogal snel zijn gevoelens alles beïnvloeden, waar die later dan weer spijt van kreeg.

Het was inderdaad geen lange weg tot de snackbar, best kort zelfs. Toen ze eenmaal aankwamen legde Tristan zijn handen tegen het glas, waar verscheidene etenswaren zich bevonden. Maar zijn blik was op de menu achter de toonbank gericht. Toen ze aan de buurt waren bestelde Clyde een patatje oorlog - wat hij zelf niet lustte, haat aan pindasaus - en een trio. Wat dat moest voorstellen wist ie niet. Er werd hem gevraagd wat hij wou. "Een kleine patat met mayo." bestelde die toen rustig. Hij pakte zijn portemonnee toen het eten klaar was, maar Clyde had al geld op tafel gelegd. Tristan borg zijn portemonnee weer op alsof er niks gebeurd was en trok een -fluit fluit- hoofd.
Ze liepen de snackbar uit en Clyde droeg de zak met eten. Ze liepen dezelfde weg terug, Clyde opende de deur en Tristan liep naar binnen en hoorde de deur weer achter zich dichtgaan, waarna hij door de gang liep en weer een beetje onnozel in het midden van de kamer ging staan. Clyde gooide de zak op tafel - iets wat hij zelf nooit zou doen - en ging zitten. Hij had de afstandsbediening en flikte door de zenders, terwijl Tristan weer plaats nam op de bank. Clyde had borden en alles neergelegd en Tristan gooide zijn friet op een bord en pakte het minuscule bakje met mayo. Hij schoot lichtelijk naar links toen iets hards hem in zijn zij raakte. Hij keek om en zag dat het de afstandsbediening was en keek Clyde met een "-n-" hoofd aan. "Serieus. Dude." zei hij, terwijl hij de afstandsbediening op het tafeltje legde.

Met een diepe frons op zijn gezicht staarde hij naar het kleine bakje friet van Tristan. De frons werd nog groter. “En jij wilt groeien, hè?” vroeg hij. Hij hield zijn trio naar Tristan toe. “Happen,” zei hij bevelend. Een trio was gewoon drie stukjes gevogelte aan een stokje. Hij was niet van plan zijn hele stokje op te offeren, dus liet hij Tristan gewoon happen, waarna hij zelf de rest op zou eten en hem misschien daarna nog een hapje zou gunnen. Ze hadden drie van die stokjes gekregen, dus dat zat wel goed. Maar toch. Hij duwde het stokje porrend tegen Tristan’s lippen, terwijl hij met zijn vrije hand een patatje pakte, dit in de saus dipte en het opat. Toen de jongen zijn mond een beetje opende, duwde hij het ding verder zijn mond in en wachtte tot hij minimaal de helft van het balletje eraf zou bijten.
Toen dit gedaan was, haalde hij het stokje weer naar zich toe en at rustig de andere helft van ‘t balletje op, na het in de pindasaus gedaan te hebben. Trio’s werden gewoonlijks gegeven in pindasaus, maar hij had al geweten dat Tristan daar niet van hield en wist wel dat hij die zou moeten dwingen om meer te eten, dus was het logisch. Hij nam nog wat patat en graaide de afstandsbediening weer van tafel, om vervolgens een random zender op te zetten. Sport. Ach, alles beter dan Shrek, de film die op de andere zender op was.
Hij staarde naar Tristan en toen naar één van de twee overige stokjes met vlees. Uiteindelijk stak hij er één naar Tristan toe. “Stop dat ding in je mond of ik duw het er persoonlijk in,” zei hij. Hij besloot maar geen foute gedachten te hebben bij deze zin en hield enkel het stokje voor Tristan’s mond, wachtend tot de jongen het stokje aan zou pakken en op zou eten. Of.. Niet het stokje, maar het vlees. Hij snoof eventjes zacht en ging - toen Tristan het eindelijk aan had gepakt - door met zijn eigen eten, zijn blik steeds van Tristan naar de TV en terug laten gaand. Hij was blij Tristan weer terug te zien, maar wilde er niets speciaals van maken. Het was veel fijner als alles terug ging naar wat het was, toch? Hij snoof eventjes zacht en nam aan dat Tristan daar ook zo over dacht, dus nam een hap van zijn trio, gevolgd door een patatje. Jammer dat hij geen drie handen had. Dan had hij ook nog kunnen roken.

"En jij wilt groeien, he?" Er werd nogal spottend naar het kleine bakje friet voor Tristan's neus gekeken. Hij keek er zelf even ook naar en draaide zich weer terug naar Clyde waar een trio naar hem toe werd geduwd. "Wat?" vroeg hij een beetje dommig en keek naar kippenstokkie dat voor hem werd gehouden. "Happen." was het antwoord, meer een bevel dan wat anders. Wat een eisen allemaal. Hij drukte zijn lippen op elkaar en maakte en protesterend geluidje. Kip. Alsof dat zijn lievelingsvlees was. Het stokje porde tussen zijn lippen in. "Als i-" voor hij zijn zin af kon maken werd het stokje zijn mond in geduwd en Clyde keek hem geconcentreerd aan, terwijl hij zelf een frietje at. Tristan nam er een inieminiepicolini hapje van, maar het werd nou niet echt weggehaald. Oke, goed dan. Hij nam ongeveer het helft van het balletje en toen trok Clyde dat ding terug. Hij slikte een keer en dipte vervolgens een frietje in de mayo, waar toen een dun laagje op zat. Genoeg voor hem. Hij at het ding in een keer op. Zijn ellebogen zaten op zijn benen - die vrij wijd uit elkaar stonden - en hij leunde voorover, zodat hij met gemak bij zijn frietjes zou kunnen. Toen er ongeveer een derde over was, leunde die achterover.
"Hmn, je zou toch denken dat rond dit tijdstip er betere dingen op zou zijn," zei die, toen hij zag dat ze op een sportzender waren beland. Clyde moest wel heel erg wanhopig zijn als dat was wat hij uitkoos. Toen hij weer zijn blik naar Clyde liet glijden, was er alweer zo'n trio voor zijn gezicht geduwd. Hij pakte het een beetje hulpeloos aan en keek de jongen even met een frons aan. Gelukkig zat het niet onder de pindasaus. Ergens was hij blij dat het net een gewone avond was. "Stop dat ding in je mond, of ik duw het er persoonlijk in."
"Altijd al geweten dat jij een flikker was," grijnsde die breeduit, daarbij duidelijk makend dat het een grapje was. Hij leunde weer naar achteren en hapte rustig van de kip, maar wel langzaam. Langzaam voor iemand die alles naar binnen slokte zoals Clyde, maar normaal voor iemand die alles hapje voor hapje nam zoals Tristan. Opeens begon hij te kuchen, gooide hij het triootje in het plastic patat dingetje en rende als een mongool naar de andere kant van de kamer. Hij trok zijn tas open en haalde zijn mobiel eruit. Hij tikte zijn moeder aan en smste 'ik blijf bij Clyde eten' en klikte op versturen. "Fuck!" riep hij uit en realiseerde zich dat hij 'Clyde' had geschreven. Zijn gezicht trok even wit weg. Even trok hij een "=__=" hoofd en stond even zo aan de kant van de kamer.

De jongen reageerde met dat hij altijd had geweten dat hij een flikker was en Clyde knikte. “Alleen voor jou, Tristan. Alleen voor jou,” zei hij droog, maar het was duidelijk dat hij niet echt serieus bezig was. Althans, hij hoopte dat dat duidelijk was. Hij was namelijk niet gay en zag Tristan gewoon als zijn kleine broertje, niet meer en niet minder. Of, tenminste niet meer op de gaymanier. Anders was hij niet vieze dingetjes wezen doen in Thailand met kleine domme Thaise vrouwen. Hij grinnikte even. Ze waren echt dom, serieus.. Hij zou er persoonlijk voor zorgen dat zijn zusje niet zo werd, aangezien hij haar toch voor haar tiende hierheen zou halen. Eerst wilde hij rond de twintig zijn en zorgen dat alles hier goed ging, zodat hij haar het beter kon geven dan in Thailand. Hij wilde het haar niet nog moeilijker maken.
Plots kuchte Tristan en vervolgens rende hij weg. Clyde keek droog naar de trio die hij achterliet en pakte deze, om vervolgens op Tristan af te lopen. Deze begon te vloeken en net op dat moment duwde Clyde de trio in zijn mond. “Eten, dan praten. Vertel eens wat er is,” zei hij. “Maar, denk erom. Niet met volle mond,” zei hij toen met een droge glimlach. Hij wist niet precies wat er was, maar blijkbaar had hij iets verkeerds gedaan met zijn telefoon. Tjah, hij kende Tristan goed genoeg om te weten wat er mis was en soms wist hij zelfs wat er was, maar deze keer kon hij alleen maar gokken. Het was namelijk lastig om precies te raden wat er aan de hand was op zo’n moment aangezien er honderden mogelijkheden waren. Met droge bewegingen bleef hij proberen om de trio op alle mogelijke manieren in Tristan’s mond te krijgen, maar zolang die deze dicht zou houden zou het hem alleen lukken als hij fysiek contact zou maken. Met z’n vingers, of zo. Met z’n mond zou een beetje gay zijn, al zou het er vast wel voor zorgen dat hij zn mond zou openen. En een hartaanval zou krijgen. Hij grinnikte even, maar vond het te raar om eens uit te proberen. Uhu. Hij deed het liever zo. Om die woorden kracht bij te zetten porde hij nog een keer met het ding tegen zijn lippen.

Tristan staarde even een beetje verslagen en met een verbleekt hoofd naar zijn mobieltje. Er kwam een smsje binnen, van zijn moeder. Heel zachtjes las hij het smsje voor tot zichzelf. "Clyde? Volgens mij kun je beter naar huis komen," het was zacht en onhoorbaar, maar hij las het. Hij beet even kort op zijn onderlip en voelde een stokje tegen zijn lip prikken. Hij keek even op, recht in de gouden ogen van Clyde. "Uh.." zei hij en wist al meteen wat de bedoeling was van die stok tegen zijn bek.
Hij hapte er een keer in en kauwde er even sloompjes op. "Eten, danp raten. Vertel eens wat er is." Tristan wou net zijn mond open doen, toen Clyde hem eraan herinnerde dat hij niet met volle mond moest praten. Hij knikte een keer en hapte naar het laatste stukje kip. Toen hij dat eenmaal had doorgeslikt keek hij Clyde even aan. "Nou kijk ik was vergeten mijn moeder te sms'en dat ik hier bleef eten dus toen ik dat realiseerde rende ik naar mijn mobiel toe en toen smste ik d'r dus maar en toen kwam ik erachter dat ik jouw naam erin had gezet maar ze mag niet weten dat ik bij jou ben want mijn ouders mogen je niet en nu is het te laat en nu wil ze dat ik naar huis kom maar dat wil ik niet." vertelde hij allemaal aan een stuk door, zonder verder nog echt te ademen. Dat 'maar dat wil ik niet' klonk toch iets stommer dan die eerst had bedoeld. Hij keek even naar de grond, waar zijn rugzak zich bevond. Er zat nog een kauwgom plek op, van waar een van die kinderen het heel grappig vond om vies kauwgom op zijn tas te plakken. Hij had het eraf moeten pulken, bah. Wie weet wat die mond allemaal had gedaan. Al helemaal als het een vrouwenmond was. Al kon een mannenmond net zo goor zijn, maar.. alsnog. Gatver. Verder zaten er wat patches op en was het redelijk veracht, maar ja. Hij moest iets doen. Bovendien gooide die dat ding honderd keer op een dag door zijn huis. Het had heel wat meegemaakt inmiddels.
Als hij eerlijk was wou hij niet echt meer weg bij Clyde, aangezien hij ergens bang was dat ie weer weg zou zijn of dat ie hem niet meer zou zien. Maar dat zou hij nooit zeggen, want dat klonk zo.. zo.. gay. 'Euwh ik wil nooit meer bij je weg, ladieda'. Hoezo gay. Dus hij hield zijn mond wijselijk gesloten verder, wat dat betrof. "M'n ouders denken dat het jouw schuld is dat ik ben zoals ik ben, maar ze zijn gewoon raar. Ik heb ze nooit begrepen, voornamelijk wat dit betreft." hij rolde even zijn ogen. Rare ouders.

Soms ben je zo'n Cayla.

Tristan deed eindelijk een keer wat hem bevolen werd en Clyde knikte tevreden, alsof hij trots was op de kleinere jongen. De jongen begon te spreken toen hij uitgegeten was. Het verhaal begon met iets dat logisch was en waar hij zelf ook niet aan had gedacht, waarschijnlijk omdat zijn ouwe lui ergens in Bangkok zaten. Hopelijk deden ze het nu wel veilig. Maar, de jongen was dus vergeten zijn moeder te sms’en. Oké, op zich niet zo’n heel groot probleem. Maar, dat was pas het begin.
Blijkbaar mocht zijn moeder niet weten dat hij bij hem was en had hij per ongeluk zijn naam in het sms’je gezet. Zijn ouders mochten hem blijkbaar niet - net als alle andere volwassenen op deze wereld - en daarom wilden ze nu dat hij naar huis kwam. Maar dat wilde hij niet. Dat laatste deed hem lichtjes glimlachen. Ze waren nog gewoon zoals ze altijd waren. Er was niets veranderd. Dat luchtte hem om een of andere reden heel erg op.
De jongen zei dat zijn ouders de schuld voor Tristan’s gedrag op hém af hadden geschoven en Clyde grinnikte. “Typisch,” zei hij. “Ach, misschien is het ook wel mijn schuld. Als jij meer op je eigen benen had leren staan was het misschien nooit zo gegaan,” zei hij kalm. Hij vond dat heel logisch klinken, om eerlijk te zijn. “Maar ja. Als je niet weg wil, dan blijf je toch? Of ben je bang dat je ouders bezorgd worden?” vroeg hij kalm. “Nouja, natuurlijk moet je terug naar hen. Maar als er iets is, of je vindt alleen eten heel eenzaam, kom je toch gewoon hierheen, ongeacht wat je ouders zeggen?” vroeg hij droog. Ergens was hij heel serieus. Echt niet dat hij Tristan nu af liet pakken. Niet nu hij al zo ver was. Niet nu hij hem bijna helemaal terughad. “Anders ga ik gezellig een keertje mee,” zei hij. “Kan ik ze gelijk vertellen waarom mijn ouders geen contact meer hebben gezocht. Ik neem aan dat ze daar best wel in geïnteresseerd zijn. Ze hadden een goede band,” zei hij kalm. Hij was benieuwd hoe het zou zijn om dat huis weer in te lopen. “Je bent niet verhuisd, toch?” vroeg hij even voor de zekerheid. Dat zou het wel een beetje verpesten, want dan was het niet hetzelfde.

"Typisch." klonk er kalmpjes. "Ach, misschien is het ook wel mijn schuld. Als jij meer op je eigen benen had leren staan was het misschien niet zo gegaan." Een beetje chagrijnig keek Tristan de andere kant op, alsof hij zojuist beledigd was. Hij beet een beetje op zijn onderlip, iets dat bijna een tik was geworden. Op zijn eigen benen leren staan. Pfoe, alsof hij niet voor zichzelf kon opkomen. ... Wanneer was de laatste keer dat ik dat heb gedaan? Ughe, nooit. Hij wist het antwoord op die vraag en hij wist dat Clyde gelijk had, maar ergens klonk het als een belediging. En zo vatte hij het ook op.
"Maar ja. Als je niet weg wil, dan blijf je toch?" Tristan keek hem weer even aan, maar ging niet op die vraag in. Clyde was net terug in Fukushima en dan ging hij hem alweer lastig vallen? Nee bedankt. Hij liet Clyde wel even alles uitpakken en shit voordat hij hem elke dag met de vraag 'mag ik hier vanavond blijven?' kwam storen, wat hoogstwaarschijnlijk het geval zou zijn. "Of ben je bang dat je ouders bezorgd worden?" Er volgde nog honderden andere vragen. Als er wat was of hij niet alleen wou eten, mocht hij Clyde blijkbaar komen stalken. "Nou ja, 'k weet niet of dat wel zo'n goed idee is. Anders ben ik hier dag en nacht," een kleine grijns speelde rond zijn lippen. Het was de waarheid, want alles was beter dan bij zijn ouders rondhangen. Puberaal gedrag misschien, maar ja.
"Anders ga ik gezellig een keertje mee. Kan ik ze gelijk vertellen waarom mijn ouders geen contact meer hebben gezocht. Ik neem aan dat ze daar best wel in geïnteresseerd zijn. Ze hadden een goede band. Je bent niet verhuisd, toch?" die waterval aan zinnen klonk allemaal heel rustig. Hij had het idee dat Clyde niet helemaal begreep wat er bij hem thuis allemaal afspeelde, zodra Tristan de naam 'Clyde' ook maar dacht. "Nee, nee, we zijn niet verhuisd. Maar ik denk niet dat mijn ouders nog iets van de jouwe willen afweten. Ze zeiden dat 'die hele familie' niet deugde en dat als jullie terugkwamen ik maar beter uit jullie buurt kon blijven." Al hadden ze ook gezegd dat ze hem niks konden verbieden, maar dat het voor zijn eigen bestwil beter was als hij weg bleef. "Niet dat ik dat advies ga opvolgen, hoor." verzekerde hij Clyde toen, voordat die dacht dat hij zijn 'bevel' opvolgde. Anders was hij nou niet waar die was. "Maar als je het echt een keer wil uitleggen, mag dat wel. Ik weet niet hoe ze op je zullen reageren, maar je kunt 't altijd proberen."