Clyde (en Tristan xD)'s huis

"Misschien moet je dat voortaan maar gewoon niet doen." gromde Tristan, voor een van de eerste keren in zijn leven echt boos. Al was hij niet boos door Clyde, hij was boos door hoe hij zich voelde. Boos dat hij iemand zo dichtbij zichzelf had gelaten. Het antwoord op zijn vraag was een 'nee-nee' kop, doordat Clyde zijn hoofd schudde. "Ik haat je! Ik haat je echt!"
De zinnen die Clyde zei maakte hem bang. Waarschijnlijk omdat hij als een verkrachtende stalker overkwam, maar goed.
"En nu.. Na die twee jaar.. Na al die moeite.. Denk je dat ik je zomaar laat gaan?" Hij beet even ongemakkelijk op zijn lip en keek naar beneden. "Ja, zoiets eigenlijk wel. Althans, daar hoopte ik op." De jongen schudde zijn hoofd en had een spottend glimlachje opgezet, alsof hij iets wel heel evils van plan was. Hij werd er kotsmisselijk van. "Echt niet, Tristan." Elke keer dat de jongen zijn naam zei, ging er een huivering over zijn rug. Het klonk zo.. buitenaards.
"Ik kwam voor jóu terug, omdat ik je niet kon missen. Snap dat." Tristan keek hem weer even aan, zijn blauwe ogen knipperde even en zijn mond was ietsjes open gevallen. "Eh.." zei Clyde, voordat hij zijn blik afwendde. Wat was er net gebeurd? Wat de fuck was er net gebeurd? Tristan's maag maakte een knoop en hij knipperde even. Hoe... wat... heh... zuu? Hij knipperde weer even ongelovig en trok wat terug, tegen de muur aan. "... Huh?" kwam er verward uit, alsof de jongen hem net wat had misdaan. En toen waren de rollen omgedraaid. "Echt waar?" fluisterde hij toen, zijn stem alsof er elk moment iemand binnen kon komen en ze niet mochten zien wat er gebeurde. De jongen had zijn blik nog niet tot Tristan toegewend, de jongen die zo'n kop kleiner was en nooit de eerste stap durfde te zetten. De jongen die niet op zijn eigen benen kon staan, maar toch zo koppig was om het te proberen. Iemand die zo standaard en gewoon was, dat het niet meer gewoon was.
Hij legde zijn hand op de jongen zijn wang en draaide zijn hoofd naar zich toe. Zijn ogen zeiden precies hoe hij zich voelde. Verward, hulpeloos, verdwaald, van de wereld. Maar ergens ook.. Ach, hij was niet zo snel blij, maar blijer dan hij op dat moment was zou waarschijnlijk niet vaak meer verschijnen. Hij keek de jongen voor een tiental seconden aan, in stilte, voordat hij ietwat op zijn tenen ging staan en zijn lippen tegen die van de jongen voor hem drukte. Niks broers. De geur van rook walmde om hem heen, die geur die die jaren lang gemist had. En pas die dag begreep hij waarom. Hij liet los, keek de jongen weer even voor een paar seconden aan en zakte in elkaar op de grond. "Pfoe." zuchtte hij uitgelaten en zat - alsof hij net een marathon had gelopen - in elkaar gezakt op de grond. "Even bijkomen hoor." zei die. Dat hij dat toch eens had gedaan. En ergens had ie spijt. Misschien bedoelde de jongen het wel heel anders. Misschien bedoelde die het op.. ughe. Hij was te moe om er verder nog over na te denken.

‘Huh?’ bracht de jongen uit en Clyde voelde zich plotseling heel zielig. Dit deed hij niet vaak, maar.. Op dit moment had hij het recht daartoe. Waarschijnlijk waren de rollen nu gewoon omgedraaid. Net had Tristan iets gedaan wat hem verraadde, nu deed Clyde dit, al begon hij nu pas na te denken over wat hij verraden had. ‘Echt waar?’ vroeg Tristan en Clyde kneep zijn ogen dicht, maar wist lichtjes te knikken. Wat nu? Hij had zichzelf versproken nu hij zich één keer liet gaan. Eén enkele keer. Ook nooit meer doen, dus.
Een hand raakte zijn wang aan en hij verstarde. Zijn gezicht werd gedraaid, zodat hij gedwongen werd om Tristan aan te kijken. Ughe, dit was ongemakkelijk. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Of hij zich moest verontschuldigen of niet. Maar, de jongen deed al snel iets wat ervoor zorgde dat hij geen enkel geluid - laat staan woorden of zinnen - over zijn lippen kon verkrijgen.
.. En daar stopte het idee dat Tristan zijn kleine broertje was wel ongeveer. De jongen drukte zijn lippen op de zijne en even stond hij daar, geschrokken, voor hij uiteindelijk zijn ogen sloot. Het was raar, maar misschien was dit iets waar hij onbewust naar verlangd had die twee jaar lang, misschien zelfs langer. Hij had liever dat dit moment langer zou duren, maar dat was waarschijnlijk onmogelijk. Hij had niet verwacht dat het feit dat hij Tristan als klein broertje zag, ooit iets zou zijn wat hij met liefde veranderde. Maar, deze keer.. Hmmn.. Weg met dat broer-idee. Dit was veel en veel beter.
Uiteindelijk liet Tristan hem los en voorzichtig opende Clyde zijn ogen, zag hoe de jongen zich liet zakken en bewoog als automatisch zelf ook naar beneden, waardoor hij gehurkt voor de jongen zat. Hij hoorde hoe de jongen zei dat hij even bij moest komen en Clyde knikte instemmend. Zijn ogen hadden een verwarde blik gekregen, die er voor de rest van de dag hoogstwaarschijnlijk niet meer uit zou komen. Dan was het Tristan toch gelukt om een keer onvoorspelbaar te reageren. “Dat was eh..” begon hij fronsend. “Onverwacht..” besloot hij toen te zeggen, maar al snel glimlachte hij lichtjes.
Hij richtte zijn blik op de grond tussen hen in en viel weer compleet stil. Het was.. Eh.. Fijn. Ja, zo kon je het noemen. Maar, ergens ook wel raar. Er zat zo’n twee jaar tussen hen in. Was dat niet wat veel? Hij was benieuwd hoe het verder zou gaan. In ieder geval..
Hij had absoluut geen spijt teruggekeerd te zijn. Dat was maar al te zeker.

Alsof de twee net aan het bijkomen waren van flauwgevallen zijn, zaten ze op de grond. Tristan's benen waren languit gestrekt en zijn armen lagen waar hij ze ook kon neerleggen. Uiteindelijk hief hij een hand tot zijn gezicht en ging er even doorheen, alsof hij het allemaal niet kon geloven. Maar het had goed gevoeld, God, het had goed gevoeld. Hij opende zijn blauwe ogen en knipperde weer een beetje ongelovig, maar maakte toen contact door in de gouden ogen van Clyde te kijken. "Dat was eh.. onverwacht." ook al had Clyde een verwarde blik in zijn ogen, deed de kleine glimlach Tristan ook glimlachen. Zijn gezicht klaarde een beetje op en hij ging met een tong langs zijn tanden. Zijn mond voelde droog en hij had het idee dat die ging stikken, maar hij kon nog steeds niet echt weg. Niet door Clyde hoor, maar meer door zichzelf. "Heb ik je toch een keer in mijn leven kunnen verbazen." fluisterde hij en gaapte een keer. Diep vanbinnen was er een soort oorlog aan emoties. Het gevoel dat het sterkste aanwezig was, was angst. Hij vond het allemaal dood - maar dan ook dood - eng. Maar een ander sterk gevoel was blijdschap, maar ja, dat sprak voor zich.
"Ik hoop dat dit antwoord genoeg was?" vroeg hij met een vervaagde glimlach. Hij trok zijn muts van zijn hoofd en legde het op de grond, maar hield zijn hand er not wel rond geklemd. Hij krabde even aan zijn wang, want hij was zo iemand die snel jeuk had als ie nerveus was. Hij keek even uit het kleine raampje boven Clyde's hoofd. Het sneeuwde zachtjes en even klaarde alles in hem een beetje op. Clyde had niet weggetrokken, hij had geglimlacht zelfs. Hij zuchtte even met een hele lichte glimlach rond zijn mond, al was het meer een soort uitgelaten hijg. Hij legde zijn hand even op de jongen zijn knie, om weer contact te maken. "Ben ik geen gevangene meer van je?" vroeg die lichtjes en liet zijn hand afzakken en die kwam met een klap op de grond. Ergens was hij een beetje verslagen. Het zou nooit meer zo worden als vroeger. Of hij het erg vond? Ja en nee. Ja omdat hij zijn beste vriend was verloren. Ja omdat Clyde hem waarschijnlijk nooit meer normaal kon aankijken. Nee omdat wat hij net had meegemaakt, veel beter was dan wat hij jaren had gevoeld. En hij moest toegeven dat al zijn gay gedachten die niet gay bedoeld waren, dat misschien toch wel waren. Misschien had hij het toch langer gewild dan hij had gedacht. "Ik heb onze vriendschap nu wel zwaar verkloot, niet dan?"

‘Heb ik je toch een keer in mijn leven kunnen verbazen,’ fluisterde Tristan en Clyde knikte een keer beteuterd. Ergens voelde hij de behoefte om te zeggen dat deze keer de eerste en laatste keer was, maar dat hield hij wijselijk voor zich. Hij wist niet precies waarom, maar dit moment maakte hem ergens ietwat zenuwachtig, aangezien hij dit niet echt gewend was. En dan vooral niet met Tristan.
‘Ik hoop dat dit antwoord genoeg was?’ vroeg Tristan. Clyde keek hem even droogjes aan. “Ja.. Dit verklaart het wel zo ongeveer,” bracht hij toen droog uit. Ja.. Nu wist hij wel waar die sneeuw voor stond, al had hij het wel ongeveer geweten, maar had hij het niet durven geloven.
Toen hij zag dat Tristan uit het raam keek, deed hij dit zelf ook heel even. Hij schudde zijn hoofd glimlachend heen en weer toen hij de sneeuw zag en keek weer terug naar Tristan, want.. Om eerlijk te zijn was die interessanter.
Hij voelde hoe Tristan zijn hand op zijn knie legde en keek er even droogjes naar, maar richtte zijn blik al snel weer op Tristan zelf. ‘Ben ik geen gevangene meer van je?’ vroeg hij. Clyde glimlachte lichtjes. “Hmmn.. Soort van,” zei hij toen rustig. “Ik denk dat ik je nu nog veel en veel lastiger weer laat gaan,” zei hij toen en hij glimlachte lichtjes.
‘Ik heb onze vriendschap nu wel zwaar verkloot, niet dan?’ vroeg Tristan. Clyde knikte. “Ja. Die is - op dit moment - inderdaad wel een beetje verkloot,” begon hij rustig. “Maar ik betwijfel hoe erg ik dat vind,” zei hij toen met een ietwat verwarde toon, waarna hij opnieuw licht glimlachte. Ughe, hij lachte te veel vandaag voor zijn doen. Ach, hij had zo zijn redenen. Elke sukkel die op dit moment chagrijnig en serieus ging kijken was of niet helemaal goed in zijn hoofd, of vond de ander niet leuk. En.. Beiden waren niet echt zijn geval, om eerlijk te zijn, dus was hij een beetje uit zijn doen.
“Hmmn..” bracht hij toen droogjes uit, benieuwd wat ze nu eigenlijk moesten doen. Hij was moe, maar had het gevoel dat als hij zou proberen te slapen dit toch niet zou lukken. Hij was veel te veel aan het nadenken over Tristan. En over hen twee samen. Ughe. Het ‘broers-idee’ was nu over. Dat was zeker. Maar, wat was het nu dan? Het was meer geworden dan dat. Een stuk meer. Hij zou er wel aan wennen, maar voor nu was het een beetje onwennig, na al die jaren dat ze samen waren geweest, was hij twee jaar weggeweest en nu was alles ineens veranderd. Al was dat wel voorspelbaar, maar goed. Hij had verwacht dat het dan nog op een andere manier zou veranderen, niet op deze manier.

"Ja.. Dit verklaart het wel zo ongeveer." Tristan grinnikte even kort. Pas toen ging er een belletje rinkelen. Zijn ouders. Hoe moest hij dat allemaal gaan verklaren? 'Uh ja, ik ben Clyde gekust.' Hmmn, dan werd hij waarschijnlijk uit de familie verbannen. Hij maakte een nadenkend geluidje, maar hij was zo rustig dat er geen paniek bij kon. Gelukkig, want anders zat hij huilend en snikkend in het hoekje van de kamer. Hmmn, geen strak plan. En wat zouden de mensen op school denken? Ughe. Er was even een stilte tussen de twee, maar hij voelde zich niet ongemakkelijk. Alles behalve, eigenlijk.
"Hmmn.. Soort van. Ik denk dat ik je nu nog veel en veel lastiger laat gaan." zei hij, maar de glimlach op zijn gezicht stelde Tristan gerust. Hij krabde even aan zijn nek en snoof een keer. Hmmn. "Dat vind ik niet zo erg," zei hij met een gesloten glimlach. Hij voelde zich lichtelijk afgeleid, maar ook aangetrokken tot alle dingen die de jongen hem liet weten. Veertien jaar. Twaalf jaar, twee jaar. Twee dagen. Alles was veranderd. Door een actie. Blergh.. hmmn.. nee toch blergh. Hij haatte verandering. Al was er iets dat deze wat leuker maakte dan de vorige.
"Ja. Die is op dit moment inderdaad wel een beetje verkloot." Tristan keek even naar beneden en beet op zijn lip. Jup, dat was dom van hem. Heel dom. Waarom kon hij zijn kracht niet onder controle houden, zoals Clyde? All-caps-rage tijd. "Maar ik betwijfel hoe erg ik dat vind," waar opnieuw een lichte glimlach op Clyde's gezicht vindbaar was. Zijn blauwe ogen stonden redelijk open, al waren zijn ogen van nature al groot en ze keken Clyde aan. Een brede glimlach was op Tristan's mond te ontdekken, waardoor zijn witte tanden vindbaar waren. Die waren ook wel heel wit, want hij was zo'n kutkind dat dag en nacht bezig was met zijn tanden en geur, doodsbang voor wat anderen van hem vonden. "Ik ook."
"Hmmn.." klonk er nog een keer nadenkend. Tristan volgde Clyde's blik, alsof als hun oogcontact stopte het einde van de wereld er was, of zo. Hij knipperde nog een keer verbaasd, nog wat versuft van wat er net was gebeurd. Wat hij net had gedaan. "Denk je dat de Thaise prostituees me ooit zullen vergeven?" zei hij, in de hoop de bui een beetje vrolijk te krijgen, met nog altijd die brede glimlach rond zijn mond geplakt. Hij gaapte nog een keer en slikte, waarna hij met zijn handen voor zijn ogen ging uit vermoeidheid.

De brede glimlach op Tristan’s gezicht deed hem ook lichtjes glimlachen, hoe vaag dat ook was. De jongen stemde in en hij voelde zich een beetje vaag, maar probeerde dat zo goed als mogelijk te negeren. Dit was echter wel wat makkelijker dan verwacht, aangezien zijn gedachten alle kanten op schoten en hij dus wel afgeleid was.
‘Denk je dat de Thaise prostituees me ooit zullen vergeven?’ vroeg Tristan en Clyde fronste. “Ik denk het wel. Zelf heb ik hen ook moeten vergeven toen ze het met meerdere mannen deden, dus ik hoop maar dat ze zelf ook vergevingsgezind zijn,” zei hij glimlachend. “Bovendien ben ik toch niet van plan terug te gaan naar Thailand, dus zo heel erg is het niet,” zei hij kalm. Als ze oud genoeg was haalde hij Tori hierheen en dan was het klaar. Tristan en Tori waren genoeg; zijn ouders had hij niet nodig.
De jongen gaapte en wreef vermoeid in zijn ogen, waardoor Clyde opstond, zijn handen beetpakte en Tristan omhoog trok. Hij keek de jongen met een lichte glimlach aan. “Ga jij nou maar gewoon slapen, voor je oververmoeid raakt,” zei hij kalm, waarna hij even zachtjes snoof. Hij draaide zich om en liep verder - zonder nog veel te zeggen - de woonkamer in. “Trusten!” riep hij nog een keer droogjes. Niets speciaals, was hij veel te in de war - en te moe - en dacht dat het handiger was om de jongen geen hartaanval te geven voor hij ging slapen, dat zou hem niet veel goeds doen.
Rustig plaatste hij zich op de bank - weer geen zin hebbend om zich om te kleden - en trapte zijn schoenen uit om vervolgens zijn ogen te sluiten. Hij was moe, dus in slaap vallen zou deze keer niet zo lang duren. Bovendien had hij wat om na te denken en als hij dat had viel hij altijd sneller in slaap, raar genoeg.

Langzaam opende hij zijn ogen en graaide op de tafel, waar hij zijn telefoon pakte en staarde naar de tijd. 14:12. Eerder dan de vorige keer, maar.. Zo te zien later dan Tristan, want die was al beneden. Hij wreef even in zijn ogen en gaapte een keer. “Morgen,” zei hij droogjes.

"Ik denk het wel. Zelf heb ik hen ook moeten vergeven toen ze het met meerdere mannen deden, dus ik hoop maar dat ze zelf ook vergevingsgezind zijn." Tristan wist dat het een grap was, maar.. ja.. Hij werd er nerveus van. Alsof er van hem verwacht werd dat hij met Clyde naar bed zou gaan of zo. "Bovendien ben ik toch niet van plan terug te gaan naar Thailand, dus zo heel erg is het niet." Tristan knikte even, soort van instemmend. Al was er niks om bij in te stemmen, lichtelijk stom van hem dus. "Mooi." was zijn korte antwoord, met zijn vervaagde - maar toch nog aanwezige - glimlach.
Hij voelde hoe een paar handen zich in de zijne weefde en hij werd omhoog getrokken. Hij viel weer tegen de muur aan, maar hij stond. "Ga jij nou maar gewoon slapen, voor je oververmoeid raakt." Daar zei die toch wat. Tristan knikte even, opnieuw instemmend. "Uhu, ik denk dat ik moeier.. meer moe.. moe.. ughe, ik kan niet eens normaal uit mijn woorden komen."
"Trusten." reageerde hij zachtjes, waarna hij de trap op liep.
02:56. En nog steeds geen oog dichtgedaan. Hij draaide zich om. Hij had niet het idee dat het echt wat zou worden. Clyde. Ja en daar kwamen die diepzinnige gedachten weer. De hoop dat ie ergens zijn favoriete persoon was, dat hij de reden was dat Clyde rondliep, de hoop dat het wat zou worden. Ughe. Opeens klonken al zijn gedachten stom. Maar hij wou dat zijn glimlach, Clyde's lievelings glimlach was. Dat hoe hij zich kleedde, Clyde's lievelings soort stijl was. Maar hij wou nog het meest dat hij een raadsel was voor Clyde en dat die niet wist waar hij op sloeg, maar het altijd probeerde uit te zoeken. Maar zo interessant was ie niet. Nooit geweest. Kortom, hij wou dat de jongen van hem hield. Dat hij hem nodig had. Dat wanneer hij zei 'twee klontjes suiker', hij er eigenlijk drie bedoelde. Dat zonder hem, de jongen zijn hart zou breken. Dat zonder hem, de jongen zijn nachten slapeloos zou doorbrengen. Maar ja, wie lag er nou om drie uur nog wakker?

Rond negen uur liep hij naar beneden. Hij was al sinds zes uur wakker, maar hij was nog altijd bang dat hij de jongen wakker zou maken. Hij nam een kom ontbijtgranen, vrat deze op en begon aan de afwas. Niet dat er veel afwas was, maar wat er was, tja.. Dat moest ook gedaan worden.
"Morgen," klonk er achter hem, toen hij bezig was met een kopje terugzetten, die hij net had gebruikt en weer had afgewassen. Hij draaide zich om terwijl ie het kastje dichtdeed. "Eerder middag," grijnsde die breeduit. Hij durfde niet dichterbij te komen, onthoudend wat er gisteren was gebeurd. Hij knipperde een paar keer en krabde even in zijn nek. "Ik heb afgewassen en alles opgeruimd. Ik heb boven je slaapkamer gestofzuigd, want dat was nodig." vertelde hij. En de wc schoongemaakt. Maar dat klonk raar, alsof hij een huisvrouw was of zo. Maar het stonk daar. Dat kwam waarschijnlijk niet door Clyde, eerder door de vorige bewoners. En nou kon je er weer naar binnen lopen zonder dat je neus verschrompelde. "En nog wat andere dingen. Je moet echt vroeger wakker worden." Of ik later.

‘Eerder middag,’ grijnsde Tristan en Clyde kreunde een keer droogjes, waarna hij even gaapte. Zo was hij wel vaker als hij net wakker werd, dus dat was logisch. Hij deed dan alsof hij deed moe was, terwijl hij juist net zo’n twaalf uur - vaak langer - had geslapen, wat meer was dan de meeste mensen. Ach.. Hij had gewoon even de tijd nodig om wakker te worden. Vooral na wat er gisteren gebeurd was. Hij slikte even een keer en keek naar de jongen.
‘Ik heb afgewassen en alles opgeruimd,’ begon de jongen en verbaasd keek Clyde hem aan. Hij zuchtte diep. Wat dacht die jongen wel? Hij was hier niet om alle klusjes te doen of zo. ‘Ik heb boven je slaapkamer gestofzuigd, want dat was nodig,’ ging de jongen door. Clyde fronste. Wauw. Hij kon zelfs door de stofzuiger heen slapen. Hij was goed. Maar, nu dwaalde hij af en dat was niet helemaal de bedoeling. ‘En nog wat andere dingen,’ zei de jongen toen. Clyde snoof.
‘Je moet echt vroeger wakker worden,’ zei de jongen toen en Clyde liep op hem af, bleef net wat voor hem stil staan en glimlachte. “Als er wat is waar ik mee moet helpen, dan maak je me maar gewoon wakker,” zei hij, waarna hij zijn vinger onder de kin van de jongen legde. “Heb je vannacht wel goed geslapen?” vroeg hij toen, ietwat fronsend. “Je bent hier geen slaaf. Je bent te gast hier. Dat houdt niet in dat je mijn huis moet schoonmaken,” zei hij toen met een lichte glimlach.
“Gaan we nog naar de Fantasy Fair, of heb je er geen zin meer in? We kunnen ook altijd even naar het uitgaanscentrum gaan,” zei hij toen kalm en hij draaide zich om, om weer naar de huiskamer toe te lopen. Hier ging hij op de bank zitten. Vervolgens pakte hij zijn sigarettenpakje en haalde hij zijn aansteker eruit, evenals een sigaret. Het pakje gooide hij weer op tafel, waarna hij rustig een sigaret aanstak. Na jaren van roken was het zelfs lekker ‘s ochtends vroeg, als je net wakker was. Hij blies wat rook uit en keek Tristan droogjes aan. “Ook een trekje?”

De jongen kwam dichterbij, waardoor Tristan automatisch iets naar achter leunde, alsof hem iets zou overkomen als hij te dichtbij kwam. Zijn blauwe ogen waren echter wel op die van Clyde gefocust. "Als er wat is waar ik mee moet helpen, dan maak je me maar gewoon wakker." zei de jongen. Tristan keek even naar beneden maar voelde al vrijwel meteen een vinger onder zijn kin, waardoor zijn hoofd weer naar boven werd gericht en hij Clyde weer aankeek. Hij slikte een keer en knipperde even, maar bewoog niet naar achteren. Ook niet naar voren wat dat betrof. Hij hapte een keer naar adem en schudde toen zachtjes van nee. "Jij hebt je slaap meer nodig dan ik."
"Heb je vannacht wel goed geslapen?" vroeg Clyde, met een denkrimpel in zijn voorhoofd. Nou ja, die was niet echt heel goed te onderscheiden. Maar kom op, het ging om het idee. Hij had het idee dat de kritische blik om de wallen onder zijn ogen ging, of zijn vermoeide blik. "Het gaat wel," wuifde hij de hele vraag nonchalant weg. "Ik ging rond half vier slapen, tenminste, toen keek ik voor het laatst op de klok. En ik kwam om negen uur mijn bed uit rollen." Hij zei met opzet dat ie toen zijn bed uit kwam, want hij was rond zes uur wakker geworden. Dan kreeg je weer dat 'misschien moeten we dit, misschien moeten we dat' gedoe. Zijn ouders hadden hem naar de psycholoog willen nemen, maar hij was blijkbaar al weggerend voor ze wat konden doen. En nou woonde hij onder het dak van zijn beste vriend, of hoe hij Clyde ook kon noemen. Hij durfde niet te vragen of ze wat hadden, of ze een setje waren. Waar hij precies bang voor was, wist ie zelf ook niet. Afwijzing, waarschijnlijk. Dus hij hield zijn mond maar en ging verder alsof er niks gebeurd was. Al kreeg hij toch twijfels door de aanraking onder zijn kin. Clyde was eigenlijk de enige die hem mocht aanraken, maar die voelde niet raar aan. Dat kwam waarschijnlijk omdat hij dezelfde lichaamstemperatuur had en niet klaagde dat hij koud aanvoelde, wat ook wel eens fijn was.
"Je bent hier geen slaaf. Je bent te gast hier. Dat houdt niet in dat je mijn huis moet schoonmaken." zei de jongen en liet zijn hand zakken. De neiging om diezelfde hand vast te pakken en gewoon even zo te staan was groot, maar hij onderdrukte het. Hij onderdrukte alles. Alles om maar niet voor schut te staan. "Ik doe het met plezier, echt hoor. Ik wil alleen zeggen.. Je geeft me onderdak, eten, alles.. Dit is het minste wat ik kan doen." vertelde die. Hij mocht dan misschien niet meer dan een zielige zwerver zijn, maar hij had ook zo zijn trots. Hij zou niet helemaal gratis van de jongen zijn vriendschappelijkheid leven. Nee, alles behalve dat.
"Gaan we nog naar de Fantasy Fair, of heb je er geen zin meer in? We kunnen ook altijd even naar het uitgaanscentrum gaan." Clyde plofte neer op de bank en Tristan grinnikte even kort. "Nee hoor," begon hij zijn verhaal. Eigenlijk was hij veel te moe om überhaupt het huis uit te gaan, maar uitrusten had voor hem nooit gewerkt. Als hij eenmaal wakker was kon hij niet lang in bed blijven. Alleen op schooldagen wou die langer blijven slapen. Maar dat kwam omdat ie dacht 'tja, alles beter dan school'. Dan bleef ie het liefst tot tien uur in zijn bed, gewoon om te doen alsof ie ziek was. De jongen voelde een paar ogen in zijn zij prikken en hij keek even Clyde's richting op, die net zijn sigaret uit zijn mond trok en hem droogjes aankeek. Een paar grijs gekleurde wolkjes zweefde in de kamer, terwijl het zinnetje 'ook een trekje?' zich over Clyde's lippen schoof. Tristan liep zijn kant op maar bleef voor de bank staan. "Nee, bedankt. Zit wel goed."
Hij keek even uit het grote raam aan de zijkant van het gebouw, waar het op zich redelijk zonnig weer was. Niet zijn doen, in ieder geval. Dat de ramen schoon waren en je eruit kon kijken, was wel zijn doen. Maar blijkbaar had Clyde de verandering in zijn huis niet eens opgemerkt. Bagger. "Wat wil je doen op de Fantasy Fair?" vroeg hij droogjes. Behalve opscheppen met je drop-dead gorgeous vriendje, dacht hij, waarna hij een binnenpretje had. Dat grapje zou hij maar niet maken, want zodra het over zijn lippen heen was zou die denken 'sukkel'. Dus ja, doe maar niet.

‘Ik doe het met plezier, echt hoor,’ begon de jongen toen Clyde hem had gezegd dat hij hier geen slaaf was. Deze snoof. Welke gek werkte er nou met plezier? Ach, Tristan was ook wel een beetje vreemd. ‘Ik wil alleen zeggen.. Je geeft me onderdak, eten, alles.. Dit is het minste wat ik kan doen,’ zei de jongen toen. “Hmmn,” begon Clyde. “Je mag hier nooit meer weg. Nu blijft het huis lekker schoon,” zei hij droogjes. Als ze in een stripverhaal of zo zaten had daar zeker weten heel gay een hartje achter gestaan. Maar ja. Daar zaten ze niet in. Al zou het wel interessant zijn.. Oké, hij liet zich afleiden door vage gaygedachten over stripboeken. Nuh-uh, niet doen.
De jongen weigerde zoals gewoonlijk een trekje van zijn sigaret en Clyde nam nog een trekje, om vervolgens wat rook uit te blazen. Hmmn. ‘Wat wil je doen op de Fantasy Fair?’ vroeg de jongen. Clyde keek hem aan. “Nou, waarom zou een mens naar de Fantasy Fair gaan?” vroeg hij droogjes. “Natuurlijk. Voor de suikerspinnen..” zei hij toen met een toon alsof dat super logisch was. “Sorry. Ik wilde gewoon zien wat er van geworden was want het scheen groter geworden te zijn. En ik dacht dat we ook eens wat leukers konden doen dan in de trein zitten, achter jou aanrennen en naar de Ikea,” zei hij toen droogjes. Al was datgene wat er gisteren was gebeurd wel interessanter dan de Fantasy Fair, maar goed. Dat eh.. De Fantasy Fair was wat gemakkelijker.
“Zolang je het maar niet laat sneeuwen daar,” zei hij toen met een lichte glimlach, maar die trok al snel weg. “Dadelijk sluiten ze alles nog door de sneeuw,” zuchtte hij toen. Rustig stond hij op. “Dan ga ik me maar eens klaar maken,” zei hij toen. Hij drukte zijn sigaret uit in de asbak, waarna hij langs Tristan liep, even zijn muts naar achteren trok, en rustig naar boven liep.

Eenmaal beneden aangekomen - opgefrist en aangekleed - keek hij Tristan droogjes aan. Hij gaapte een keer, alsof hij nog niet genoeg had geslapen, en ging weer zitten om een sigaret op te steken. “Hoe laat wil je hier vertrekken?” vroeg hij rustig aan Tristan. Zelf had hij alles nu wel gereed, al was hij pas net wakker. Maar, hij was benieuwd hoe laat Tristan wilde gaan. De Fair was namelijk tot laat in de avond open, dus ze zouden ook aan het eind van de middag kunnen gaan. Niet dat het nog lang duurde voor het zo’n vier á vijf uur was, maar goed. Daar ging het even niet om nu.

De jongen liet weer een bedenkzame 'hmmn' horen en Tristan knipperde even. "Je mag hier nooit meer weg. Nu blijft het huis lekker schoon." Hij grinnikte even kort en knikte. Precies de bedoeling. Voor wat hoort wat, en dat was het enige wat ie kon doen. Maar 't was zelfs niet altijd even goed. Ballend, hij was een puber, dan mocht dat. Al moest hij thuis ook altijd afwassen en stofzuigen, maar dan in zijn eigen kamer. Stofzuigen he. Niet dat je straks denkt dat hij daar altijd zat met een bak water en wat vieze vaat op zijn kamer, met de deur dicht, helemaal te schrobben of zo. Want dat zou raar zijn. "Ik ben het perfecte dienstmeisje."
"Nou, waarom zou een mens naar de Fantasy Fair gaan?" vroeg Clyde droogjes, nadat hij een trek had genomen van zijn sigaret. Tristan keek hem even aan en trok zijn schouders op, maar de jongen tegenover hem legde al gauw uit dat het voor de suikerspinnen was. "Oh ja. Wat ben ik toch blind." grijnsde hij naar Clyde en zette zichzelf even op het houten tafeltje. Onder zijn magere vijfenveertig kilo zou dat ding het niet begeven (anorexia hoer dat 't is). "Ja het is ook wel groter. Een stuk groter dan twee jaar geleden. Genoeg suikerspin kraampjes voor je."
"Zolang je het maar niet laat sneeuwen daar. Dadelijk sluiten ze nog alles door de sneeuw." Tristan keek even naar de vloer, lichtelijk beschaamd. "Als jij je mond houdt, gebeurd er niks." mompelde hij, maar met een kleine grijns rond zijn mond. De jongen meldde dat die zich klaar ging maken en Tristan knikte even, waarna de jongen langs hem liep en zijn muts naar achteren trok. Tristan grinnikte even en trok zijn muts weer recht.

"Hoe laat wil je hier vertrekken?" werd hem - na een uitgerekte gaap en een droge blik - gevraagd. Tristan haalde zijn schouders een beetje onverschillig op. "Dunno. Denk rond vijf uur of zo. Als jij dat goed vind," zei die, terwijl Clyde plaats nam op de bank. Tristan liep erheen en zette zich naast de jongen neer, weg uit zijn vertrouwde hoekje van de bank. Er zat zo'n linaal - of gewoon dertig centimeter - tussen de twee in, om afstand te behouden. Nerveus diertje dat 't was. Hij zakte een beetje naar achteren met een zucht.
"Ik zal het je maar niet aandoen om meteen weer weg te gaan, zoals gisteren met de Ikea." grijnsde hij, terugdenkend. Clyde was nog geen vijftien minuten wakker of ze rende de deur alweer uit. Hij wist niet precies waar hij stond of welke.. uh.. rechten, hij had, dus hield hij zich maar stil tot hij er vanzelf wat over hoorde. Ze konden niet negeren wat er gisteren was gebeurd, al deden ze het wel. Maar ja, ballend, als het zo werkte was 't ook goed.

De jongen kwam met het idee om rond een uur of vijf te vertrekken, mits hij dat goed vond. Clyde knikte daarom droogjes en keek even naar de liniaalafstand tussen hem en Tristan. Hmmn.. Waarom zat hij zo ver weg? Dat was niet leuk. Helemaal niet leuk. Alsof hij stonk, of zo. Maar dat was niet zo, want hij had net gedoucht. Met shampoo. En zeep. Dus hij stonk niet. De jongen zei nog dat hij hem niet weer hetzelfde aan zou doen als toen met de Ikea, maar Clyde reageerde niet echt, bleef enkel droogjes dingen verzinnen die hij kon doen.
“Maar, wat gaan we dan doen tot het vijf uur is?” vroeg hij, meer aan zichzelf dan aan Tristan, maar goed. Die had waarschijnlijk namelijk hele andere plannen dan hij. Al was Tristan degene die gisteren de eh.. Actie had gemaakt, maar goed. Dat zou Tristan vast niet nog een keer doen. Daarom besloot hij maar gewoon een actie te maken, benieuwd naar hoe de jongen zou reageren. Hij boog zich naar de jongen toe en draaide met zijn hand het gezicht van de jongen. Een droog glimlachje kwam op zijn gezicht te staan en hij drukte zijn lippen op die van Tristan, hopend dat deze geen paniekaanval zou krijgen of zo, al zou dat vast wel meevallen. Het zou leuk zijn als hij nog een wat interessante reactie had, maar hij had het gevoel toch al te weten hoe de jongen zou reageren. Hij was nou eenmaal een beetje voorspelbaar.
Toen hij na een tijdje weer recht ging zitten, pakte hij zijn sigaret uit de asbak - waar hij hem heel handig op neer had gelegd - en nam droogjes een hijs. “Zo. Dat was nog eens leuk. Maar helaas kunnen we dat geen twee uur lang doen,” zei hij, alsof hij het zou doen als het mogelijk was. Helaas had een mens - of, Esper in hun geval - een grens en hadden ze adem nodig, wat je nou niet echt kon krijgen tijdens eh.. Het zoenen. Of je moest de hele tijd pauzes nemen, maar dan zouden ze al bekaf (wat een woordkeuze) zijn als ze in de Fantasy Fair aankwamen. Niet dat dat zo heel erg was, maar hij wilde wel eens gewoon een gezellige avond hebben met de jongen. Hmmn.. Gezellig. Als het daar rustig was, kon het inderdaad nog weleens gezellig worden. Druktes zouden enkel irriteren, maar goed. Heel erg veel maakte het nou ook weer niet uit.

"Maar, wat gaan we dan doen tot het vijf uur is?" vroeg Clyde en Tristan haalde een beetje onverschillig zijn schouders op. Hij zat meer in gedachten dan ergens anders, dus vandaar. hij voelde een hand op zijn wang en een draai beweging, zoals hij gisteren had gedaan. Hij knipperde zijn blauwe ogen een paar keer, voordat Clyde een droge glimlach trok en zijn lippen op die van Tristan drukte. Zijn hart bonkte in zijn keel en zijn eerste instinct was naar achteren kruipen, maar hij deed 't niet. Hij leunde zelfs iets tegen de jongen aan, lichtelijk uit karakter voor hem. Na enkele seconden lieten de twee los. Tristan kroop weer naar het vertrouwde hoekje van de bank en trok zijn benen op. "Zo. Dat was nog eens leuk." Tristan knikte droogjes, lichtelijk geshockeerd. Hij knipperde een paar keer droogjes en keek Clyde aan, voordat hij zijn benen wat liet zakken. Hij kuchte een keer droogjes en stond op, waarna hij even zijn broek wat uitklopte. "Maar helaas kunnen we dat geen twee uur lang doen." Tristan schudde zijn hoofd. "Helaas, helaas." klonk er met een sarcastisch toontje, al had hij het eigenlijk wel leuk gevonden. Hij liep droogjes naar de keuken en pakte een bruin bolletje van het kastje en liep weer terug naar de bank, waar hij naast Clyde ging zitten.
Zijn hand krulde in die van de jongen naast hem en hij keek hem even lichtelijk onzeker aan, voordat hij een kleine glimlach liet zien. Al gauw propte die het bolletje in zijn mond, maar goed. Hij was naar achteren geleund en hij zat letterlijk naast Clyde, zijn been die van de jongen aanrakend. Hun handen waren in elkaar geknoopt op hun benen, terwijl Tristan's andere hand een broodje vast hield. Hij bekeek het broodje even kritisch, dat eigenlijk het moment een beetje verpestte.
"Best romantisch. Vooral dat broodje doet 't 'm." Al gauw beet hij op zijn onderlip. Ughe. Het was nooit zijn bedoeling geweest om die gedachten uit te spreken. Hghghghe. All caps rage. Hij schudde zijn hoofd even heen en weer zodat zijn haar anders ging zitten, streek er toen een keer doorheen en trok zijn mutsje iets naar links. Hij veegde even langs zijn slaap. "Uh.." begon hij ongemakkelijk, terwijl die van onderwerp probeerde te wisselen en zijn vorige zinnetje weg wou werken. "Is het voor jou standaard geworden dat je om half drie wakker wordt?" vroeg die droogjes. Al kon die vraag net zo goed weerkaatst worden naar 'is het voor jou normaal om altijd om zes uur wakker te zijn?'. Maar het antwoord daarop was heel simpel. Ja, ja dat was het. Al kwam die wel eens later uit bed, zoals - ik al eerder heb getypt - met school. Dan bleef ie liever langer in zijn bed liggen.
Pas toen begon die zich stilletjes af te vragen waar al het geld vandaan kwam. Dat geld van Clyde he. Van zijn ouders? Een oude baan in Thailand? Jarenlang zakgeld verzamelen? Opties, opties. Of had ie gewoon een baantje in Fukushima? "Heb je eigenlijk een baan hier in Fukushima?" vroeg die toen, precies zoals ie net had gedacht.

De jongen leunde tijdens de kus een beetje tegen hem aan, waardoor de actie om daarna weg te kruipen hem liet grinniken. “Hmmn,” zei hij droogjes, maar verder maakte hij er geen opmerking over. ‘Helaas, helaas,’ reageerde de jongen op zijn opmerking en hij glimlachte. Hij vond het wel leuk.. Dat was gewoon te merken, anders had de jongen hem wel weggeduwd of een halve hartaanval gekregen of zo. Maar, dat deed hij niet. Bovendien was de jongen die dit de eerste keer had gedaan. Had hij dat niet gedaan, dan had Clyde deze actie waarschijnlijk nooit gemaakt. Of, in ieder geval niet vandaag.
De jongen liep de keuken in en hij hief één wenkbrauw op toen hij terugkwam met een bolletje. Yeah, right. Waarom dat? Kreeg hij er honger van of zo? Had hij zo’n vieze smaak in z’n mond? Een glimlachje kwam op zijn gezicht. Yeah, right. Hij voelde hoe de jongen deze keer tegen hem aan kwam zitten en zijn hand beet pakte. Hmmn, heel anders dan een minuut geleden toen hij nog verder weg had gezeten. ‘Best romantisch,’ begon Tristan en Clyde keek hem fronsend aan. Eh? ‘Vooral dat broodje doet ‘t ‘m,’ zei de jongen toen en Clyde knikte. “Uhu, altijd lekker. Een broodje,” zei hij toen droogjes.
‘Is het voor jou standaard geworden dat je om half drie wakker wordt?’ vroeg de jongen. Clyde knikte droogjes. “Er was overdag weinig te doen thuis, dus bleef ik meestal in mijn nest liggen,” zei hij droog. “En, is ‘t voor jou standaard geworden dat je om acht uur beneden zit?” vroeg hij toen rustig en hij keek de jongen droogjes aan. Ach, iedereen zo zijn gewoontes, toch?
‘Heb je eigenlijk een baan hier in Fukushima?’ vroeg de jongen. Clyde glimlachte lichtjes en schudde zijn hoofd. “Nah. Ik had wel wat in Thailand. Het verdiende redelijk, want daar zitten vooral laaggeschoolde mensjes dus je wordt er makkelijk aangenomen als je wat kan,” zei hij toen rustig. “Maar aangezien al mijn kosten op mijn ouders’ rekening kwamen, heb ik alles bij me kunnen houden, even als het geld wat ik elke maand van ze kreeg,” zei hij kalm. “Dus we kunnen hier nog wel even door, maak je geen zorgen. Ik vind op tijd wel wat,” zuchtte hij toen. “Hoezo? Ben je bang dat ik in ‘t rood sta?” vroeg hij toen kalm. “Het huis werd deels betaald door mijn ouders - daar stonden ze op, rare mensen - en nog steeds zijn er dingen waar ze zich verantwoordelijk voor voelen, alsof ze anders slechte ouders zijn,” zei hij. Even was hij stil. Ze waren slechte ouders omdat ze sex hadden zonder condoom. Maar goed. “Dus, wees niet bang,” zei hij toen rustig en hij trok de muts van de jongen even vooruit, na zijn ene hand vrij te maken door zijn sigaret in de asbak uit te drukken.

"Er was overdag weinig te doen thuis, dus bleef ik meestal in mijn nest liggen." Tristan knikte even afwezig en glimlachte kort. Dan wist hij toch het achterliggende motief. Ach, hij kon zelf niet zo lang in bed blijven. Je moest het eigenlijk meer zien als een talent dan als een gewoonte. "En, is ‘t voor jou standaard geworden dat je om acht uur beneden zit?" vroeg de jongen rustig en wierp hem een droge blik toe. Tristan keek hem even quasi-scherp aan met een frons en zijn onderlip verdwenen in zijn mond, waar zijn onderlippen erop rustte. Zijn gezicht klaarde al snel op, aangezien hij een glimlach niet kon onderdrukken. "Hmmn, iedere gek zijn gebrek." was het enige antwoord dat hij gaf, maar dat was eigenlijk gewoon 'uhu'. Of 'ja', als dat te vaag voor je was.
"Nah. Ik had wel wat in Thailand. Het verdiende redelijk, want daar zitten vooral laaggeschoolde mensjes dus je wordt er makkelijk aangenomen als je wat kan." vertelde Clyde, waarna Tristan even begrijpend knikte. Hij nieste een keer en keek Clyde aan met een blik van '... sorry'. "Maar aangezien al mijn kosten op mijn ouders’ rekening kwamen, heb ik alles bij me kunnen houden, even als het geld wat ik elke maand van ze kreeg." Hij knikte even alsof ie die zin begreep en keek Clyde bedenkelijk aan. Die vertelde over zijn ouders en het geld en alles. En ergens hoorde hij ook vaagjes Thailand, dus oke. "Hoezo? Ben je bang dat ik in 't rood sta?" Tristan schudde zijn hoofd. "Ik was eerder bang dat je een huurmoordenaar was en je zo aan al je geld kwam."
Er werd hem nog wat uitgelegd en hij knikte. Aha. "Dus wees niet bang." klonk er daarna rustig waarna zijn muts voor zijn ogen hing. Hij keek geïrriteerd - maar op een manier waaruit bleek dat ie het eigenlijk niet zo erg vond - en trok zijn muts naar achteren. Hij streek zijn haren weer terug in positie en krabde zijn nek.

"Clyde? Gaan we?" schreeuwde die de trap op. Clyde bevond zich ergens boven, maar hij wist niet wat ie daar allemaal deed. Schijten, of zo. Nee grapje, hij wist 't niet. Hij ruimde nog een beetje op hier en daar en had de sleutels tot het huisje in zijn handen. Zijn mobiel zat in zijn zak en Clyde's mobiel in zijn hand. Hij had geen antwoord gehoord dus rende hij de trap op. Hij liep Clyde's kamer binnen - wat soort van Tristan's slaapkamer was geworden - en ontdekte een slapende Clyde. Hij grijnsde, niet echt begrijpend hoe iemand zoveel kon slapen. Sloth: one of the seven sins. Hij ging op zijn knieën naast het bed zitten en drukte Clyde's wang in. "Wakker worden." glimlachte hij stilletjes.
"Denk je dat we morgen naar mijn ouders zouden kunnen gaan? Ik moet ze nog alles vertellen. Ik ben al zo goed als verbannen, maar ja, ze kunnen het net zo goed nou weten." vertelde die, nog steeds zachtjes maar pokete Clyde's gezicht meerdere malen, tot die zou opstaan.

‘Hmmn, iedere gek zijn gebrek,’ zei Tristan droogjes en verder reageerde Clyde er niet op. Zo boeiend was het namelijk niet. Sommige mensen hielden niet van uitslapen. Of ze waren gewoon veel minder lui dan hij was, dat kon ook. Want zelfs hij wist dat hij lui was en dat zei veel. Meestal ontkende de persoon zelf het namelijk, maar voor hem was dat best wel een beetje onmogelijk geworden.
De opmerking over de huurmoordenaar liet hem lichtelijk glimlachen, maar verder reageerde hij er niet op omdat het vaag was als hij keihard zou gaan lachen of zo en het verder nou niet echt een reactie nodig had.

‘Clyde, gaan we?’ Gekreun was het antwoord. De stem klonk vaag en ver weg, alsof hij opgesloten zat in een glazen doos en iemand tegen hem praatte van buiten die doos. Al snel viel hij weer in een diepe slaap en vergat dat hij ooit geroepen was. Zijn mutsding lag ergens aan het voeteneind - hoe hij dat voor elkaar had gekregen was zelfs hem een raadsel - en het viel er vanaf toen hij met zijn voeten bewoog.
Gepor in zijn wang. Het voelde niet lekker. Alsof.. Ja, alsof iemand in zijn wang porde. Veel anders kon het niet voelen. Hij negeerde het en blies zijn wangen op, waardoor het porren grappig aan ging voelen. Uiteindelijk deed hij zijn mond weer normaal. ‘Wakker worden,’ klonk Tristan’s stem en hij opende één oog. Hmmn.. Leuk uitzicht om ‘s ochtends mee wakker te worden. Maar het bed lag gewoon zo lekker.
De jongen vroeg of ze morgen naar zijn ouders konden gaan om alles te vertellen en Clyde kneep zijn ogen dicht en draaide zijn gezicht de andere kant op. “Ik vind ‘t best,” zei hij mompelend.
Na een paar tellen draaide hij zich toch om en kwam hij een beetje overeind, waarna hij Tristan naar zich toe trok door hem aan zijn shirt te trekken. Hij drukte zijn lippen heel even glimlachend op die van Tristan, waarna hij om zich heen keek. “Waar is..” vroeg hij, maar al snel zag hij zijn muts op de grond liggen. “Zo wil ik wel vaker wakker worden,” knikte hij, waarna hij op zijn muts afkroop en hem pakte. “Laten we dan maar gaan,” zei hij droogjes.

Eenmaal aangekomen in de Fantasy Fair keek hij Tristan met een droge blik aan. “Ik wil daarin,” zei hij, alsof zijn leven compleet was als hij daar eindelijk in was geweest. En hetgeen waar hij naar wees was een reuzenrad. Lekker rustig, kon hij even wakker worden. Bovendien kon hij Tristan misschien pesten als ze helemaal boven waren of zo. Een leuk geintje uit halen en kijken naar de reactie van de jongen. Zonder verder te vragen om toestemming liep hij op t mannetje af dat t reuzenrad regelde en zorgde voor twee muntjes, waarmee je naar binnen mocht. “Kom je nog?” vroeg hij glimlachend, waarna hij al vast op de ingang af liep.

De jongen rolde de andere kant op, dus Tristan begon boos in zijn nek te porren. "Ik vind 't best," klonk er uiteindelijk en de jongen draaide zich weer om. Hij had het idee dat ie net te irritant was geweest, want hij voelde hoe zijn T-shirt kreukelde door een hand die zich erin vastklemde. Hij werd naar Clyde toegetrokken en kreeg een paar lippen op de zijne. Hij sloot zijn ogen voor een moment en rustte zijn handen op Clyde's bovenborst. Uiteindelijk lieten ze los en trok hij zijn handen terug. "Waar is.." klonk er mompelend, alsof de jongen net wakker was.. Wat nou ja, in feite ook zo was. Tristan leunde naar links en pakte de muts op, om die vervolgens aan de jongen te geven die er al halverwege heen was gekropen. Een kleine glimlach sierde zijn mond toen de jongen zei dat ie wel vaker zo wakker wou worden. "Zo wil ik je wel vaker wakker maken."
Tristan liep de trap af met Clyde achter hem aangesjokt. Hij pakte zijn jas en deed het ding aan en ritste het dicht, al was er nog wel een stukje zwart materiaal van zijn T-shirt te zien. Hij trok zijn muts wat naar achteren en draaide zich om, waar hij bijna tegen Clyde op botste en verontschuldigend naar achteren bewoog. "Sorry," mompelde die zachtjes.

Ze liepen zeg maar, de grens over. De grens van de Fantasy Fair, waar die ongeveer begon. Er was geen vaste entree of zo, dus was het meer een soort onzichtbare lijn. Je betaalde immers voor de attracties, technisch gezien het tegenovergestelde van een pretpark. Maar goed. "Ik wil daarin," klonk er achter hem, waarna Tristan zich omdraaide en toen weer moest omdraaien om zo Clyde's vinger te volgen. Het wees naar een reuzenrad. Het was vrij wit gekleurd maar de karretjes hadden rode, gele en blauwe lijnen. Allemaal om en om. Hij hield niet van het reuzenrad, hij hield niet van hoogtes in het algemeen. Maar ach, voor Clyde had die het wel over. "Is goed," zei die, maar zag toen dat Clyde al voor hem was gaan lopen. Tristan rende er een beetje hulpeloos achteraan en voegde zich uiteindelijk naast de jongen met een net iets te enthousiaste blik. "Ja ja, hier ben ik al."
Hij volgde Clyde een van de.. tja.. dingen, in. Het was een blauw met wit gestreepte, alsof het de beste attractie in de wijde omgeving was. Het deurtje ging dicht en Tristan keek even naar de versleten, witte bankjes die zich binnen de bol bevonden. Hij keek Clyde even aan, pakte zijn hand en trok hem mee op een deel van het bankje. Hij keek even uit 't reuzenrad, waar hij merkte dat ze alweer bewogen. Langzaam, maar zeker. "Weet je dat ik.." begon hij, terwijl hij eigenlijk wou zeggen dat ie zoiets enger vond dan een achtbaan met loep-die-loep dingen. Hier bleef je zo eng stil hangen aan de bovenkant van de machine, alsof je vast zat. En het was hoog, heel hoog. En daar hield hij niet van. Maar hij besloot 't toch maar niet te zeggen, maar hij kon ook niet echt zijn zin niet afmaken. Dat zou raar zijn. Waarom sprak hij ook altijd voordat die nadacht? "Dit best gezellig vind?" zei die uiteindelijk, met een brede glimlach rond zijn mond geplakt. Hij zuchtte een keertje uit tevredenheid en keek even uit het raam, terwijl ze steeds verder van de grond kwamen. Hij keek weer terug naar Clyde met een "o-o" blik op zijn kop, maar veegde die er al snel af. Hoogtevrees. Wie dat toch bedacht. "Hmmn," liet die bedenkelijk over zijn lippen schuiven. Hoe moest hij zich eigenlijk gedragen in openbare plekken? Was dat gewoon net als thuis of.. ughe. Nou ja niet dat die niet begreep dat je sommige dingen enkel thuis deed, want als je sommige dingen opeens op een kermis deed.. Niet bepaald gepast. Maar zo ver waren ze ook niet gekomen en hij wist niet wanneer dat zou komen of wanneer die wou dat het kwam. Wat moest hij er überhaupt mee? Hoe deed je eigenlijk.. uh.. zoiets, met een jongen? Wat als ie het verkeerd deed? Twijfels, twijfels. Maar zo ver was het nog niet. De dingen die ze thuis deden waren dingen die anderen ook in openbaar deden. Maar ze waren niet zoals anderen. Zij waren raar. En wat als die iemand van school tegen kwam die het zag, wat dan? Nou ja, hij merkte het vanzelf wel. Clyde verwachtte sowieso niet van hem dat hij de eerste zet zette. Soms was het toch wel handig als hij diegene was die zo voorspelbaar was.
"Ik kan me de laatste keer dat ik zo.. em.. hoog was, niet herinneren," zei die twijfelend terwijl die zijn blik maar niet op het raam richtte. "Maar het is.. best fijn." Het was eigenlijk een uitleg en een herhaling van daarvoor, maar ja. Hij knikte even en mompelde even onverstaanbaar 'ja, het is best fijn'. Maar het klonk meer als onzeker en paniekerig gefluister, dat niet goed te horen was omdat die in het midden van een paniek aanval zat. Maar dat zat ie niet, zo klonk het alleen. Maar hij voelde zich al een stuk meer op zijn gemak omdat Clyde erbij was, al vreesde die ergens dat die met 'm ging klooien. Als in, iets stoms uithalen. Niet zoals.. ughe, laat ook maar. Hij kon het nog honderd keer uitleggen maar het bleef gewoon vies klinken. Dat was zowat standaard geworden. Alles wat eerst normaal had geleken, klonk opeens snel vies en verkeerd. Door een simpele gebeurtenis. Maar ja, dat had wel zijn leven veranderd zoals die het kende. Al bleef hij zich afvragen hoe hij zijn ouders het ging vertellen. Bovendien was Clyde niet eens echt zijn vriendje of zo. Ze hadden niks, wat een relatie betrof. Ze deden alleen alles wat stelletjes deden, al wist hij niet hoe twee mannen - twee jongens eigenlijk - zich moesten gedragen tegenover elkaar. In zo'n situatie. Maar hoe moest je aan iemand vragen of je eigenlijk wel echt iets had. 'Zijn wij nou een setje, of hoe zit dat?' was een beetje.. direct. Ach, hij besloot het maar voor zich te houden. Wat kon hij erover zeggen, zonder dat het meteen zo stom over kwam?

‘Ja ja, hier ben ik al,’ sprak de jongen en Clyde glimlachte tevreden dat de jongen meekwam. Hij legde de twee muntjes in de hand van de man die wees naar de attractie, als teken dat ze naar binnen mochten. Hij liep rustig een blauw met wit.. Ding in. Hoe heette het eigenlijk? Hij had ooit gehoord hoe ze heetten, maar was het weer vergeten. Geen simpele naam zoals karretjes of zo, want het waren geen karretjes. Ach, ballen dan maar. Zitballen. Al klonk dat weer behoorlijk smerig. Maar je kon er in zitten. En ballen. Oké, flauw. Heel, heel flauw. Die zou hij wijselijk voor zich houden.
Zijn hand werd beetgepakt en Tristan sleurde hem mee naar een deel van het bankje, waardoor hij naast de jongen kwam te zitten. Hij glimlachte lichtjes, tevreden met het feit dat ze hierin gingen. Reuzenraden waren het leukste met je vriend of vriendin. Natuurlijk had hij er wel eens in gezeten met een meisje, maar goed. Dat was over het algemeen al heel anders dan dit.
De blik van Tristan sprak boekdelen. Dat had deze altijd al gedaan. ‘Weet je dat ik…’ begon de jongen. Clyde zou hem uit laten praten, al wist hij nu al dat de jongen zich niet zo goed voelde door de hoogte. Je hoefde hem niet goed te kennen om dat te weten. De blikken uit het raam zeiden voldoende. ‘Dit best gezellig vind?’ sloot de jongen af en Clyde rolde even glimlachend met zijn ogen. “Uhu, heel gezellig. Vooral als je bedenkt dat hij nog een flink stuk hoger gaat,” zei hij, met een blik die duidelijk maakte dat hij echt wel wist dat de jongen daaraan had gedacht.
‘Ik kan me de laatste keer dat ik zo.. Em.. Hoog was, niet herinneren,’ sprak de jongen. Clyde glimlachte. Hij wilde een flauwe opmerking maken over dat het vliegtuig toch heel wat hoger ging, maar hield deze voor zich. Het had verder toch geen enkel nut. ‘Maar het is best fijn..’ zei de jongen toen, waarna wat paniekerig gefluister klonk. Hij haalde even diep adem en deed zijn ene arm - lichtelijk glimlachend - om de jongen heen en keek hem toen vanuit zijn ooghoeken aan. “Zo eng is het niet, toch?” vroeg hij toen. Hmmn. Het was best gay om zo te zitten, maar zo onderhand mochten ze hen wel gay noemen, toch? Dat waren ze ook wel. Een beetje. Een klein beetje. Of een klein beetje erg. Hij wist niet echt hoe erg. Gay klonk zo negatief en dit voelde juist heel positief..
Hij drukte zijn lippen zacht tegen het voorhoofd van Tristan, terwijl hij lichtjes glimlachte. Ze stonden nu stil, bijna helemaal bovenin. “Hmmn.. Als je niet let op de hoogte is deze attractie wel erg mooi,” zei hij, vooral met het ‘zonder te letten op de hoogte’-gedeelte erbij. Dan kwam het er eigenlijk grotendeels op neer dat het gewoon leuk was om hier met de jongen te zitten, met een mooi uitzicht en zonder dat iemand hen zag. Jup; perfect dus. Al zou hij het persoonlijk niet erg vinden om hier ook andere dingen te doen met de jongen - fout, fout - ze hadden altijd nog thuis genoeg tijd en dat was wat beter. Bovendien was het nu wat eh.. Snel. En raar. Jup. Vooral raar.

Toen ze bijna beneden waren deed Clyde zijn arm los en keek hij Tristan glimlachend aan. “Wees niet bang; we zijn beneden,” zei hij. Hij pakte de pols van de jongen beet en hopte uit de zitbal, of hoe het ook heten mocht. Hij keek even droogjes de Fantasy Fair rond, niet echt met een blik alsof het hem iets boeide, al was hij degene die Tristan meesleurde en niet andersom. Hij liet Tristan’s pols rustig los en keek om zich heen. “Houd je meer van achtbanen dan van hoogte?” vroeg hij droogjes en hij wees naar achteren, naar de achtbaan die daar verderop te vinden was. Twee loopings en wat kurkentrekkers enzo, stijl naar beneden.. Het gebruikelijke verhaaltje. “Als je die eng vindt mag jij wat anders kiezen om in te gaan,” zei hij toen met een spottend toontje, alsof hij het tegen een klein kind had die hij overal mee in wilde nemen. Het was niet zozeer de attracties die hem boeiden, waarschijnlijk gewoon het gevoel dat alles weer een beetje normaal was. Het was lang, heel lang geleden dat hij dit met Tristan had gedaan.

"Uhu, heel gezellig. Vooral als je bedenkt dat hij nog een flink stuk hoger gaat." zei hij met een wel heel typische blik. Tristan sloeg hem op zijn arm, op zo'n manier van 'hou ohohop!'. Na enkele tellen kreeg hij een arm om zich heen, wat hem lichtelijk kalmeerde. Hij leunde tegen de jongen aan en focuste zich maar op hoe fijn het voelde. "Zo eng is het niet, toch?" zei de jongen en Tristan knikte zachtjes. Het viel inderdaad best wel mee. "Het is dat jij naast me zit hoor, anders was ik er al gillend uitgesprongen." Hij kreeg een kus tegen zijn voorhoofd gedrukt en glimlachte even zachtjes. Hij sloot zijn ogen voor een moment en rustte zijn hand op de jongen zijn been.
"Hmmn.. Als je niet let op de hoogte is deze attractie wel erg mooi." hoorde die naast zich en glimlachte breed. Hij knikte van 'ja' maar liet de glimlach niet van zijn gezicht vallen. Hij keek even schuin naar boven, naar Clyde. "Ja, eigenlijk wel he?" zei die toen, om niet te stil te zijn. Dat was voor hem al een wonder, dus vandaar. Al was ie niet het stille, mysterieuze type te noemen of zo. Als hij goed nadacht, was Clyde het enige wat hij nog had. Als ze elkaar niet meer leuk vonden of ze ruzie kregen, stond ie op straat. Ach.. Misschien was het waar dat die niet kon leven zonder Clyde. Hij had de afgelopen twee jaar een puinhoop van zijn leven gemaakt en ook dat van zijn ouders. Misschien is twee wel beter dan een. Misschien was samen zijn toch niet zo erg. Het was beter dan de hele dag alleen zitten, op je kamer, starend naar vier witte muren waar zich maar een of twee posters bevonden.

"Wees niet bang, we zijn beneden," zei de jongen en liet zijn arm zakken en Tristan trok zijn hand terug. "Nu al?" mompelde die zachtjes, duidelijk teleurgesteld. Ze stonden op en Clyde stond voor hem, bij het deurtje. Hij raakte even zijn eigen wang aan, waar nog wat korstjes zaten. Van toen die was gevallen bij de container, wat blijkbaar harder was dan dat hij zich kon herinneren. Oeps. Hij voelde een hand om zijn pols en werd meegesleurd, waardoor hij bijna over zijn eigen voeten struikelde. Uiteindelijk redde hij zich toch, toen de twee stil stonden in het midden van 't park. Nou ja, de Fantasy Fair. Hoe je het ook moest of wilde noemen. "Houd je meer van achtbanen dan van hoogte?" klonk er en Tristan volgde zijn vinger, die naar een achtbaan achter hun wees. Hij draaide zich om en kon loopings ontdekken, stijle vallen.. Ach, 't was niet zo erg. "Als je die eng vindt mag jij wat anders kiezen om in te gaan." klonk er lichtelijk spottend en Tristan keek hem quasi-beledigd aan. "Denk je dat als je dat toontje gebruikt, ik ooit ga toegeven?" siste die, maar met een glimlach rond zijn mond. Een kleine, maar het duidde er wel op dat hij het stiekem helemaal niet erg vond. Die 'grapjes' hoorde bij Clyde. Hij kende hem ook niet anders. "Nah, ik vind het best."
En daar stonden ze dan, in de rij voor die.. attractie, dinges. Hij keek Clyde even aan en zuchtte diep uit verveling. Waarom waren rijen altijd zo lang? En altijd zo saai? Waarom waren "pretparken" altijd zo druk? Al was deze wel minder druk dan een echt pretpark, dus hij had eigenlijk weinig te klagen. Uiteindelijk mochten ze toch een karretje in - ja, dit waren wel echt karretjes te noemen - en zette die de stand vast. Het ding raakte zijn jas en kon niet lager dan dat, al voelde hij zich niet bepaald veilig. En dikke mensen altijd maar zeuren, maar die zouden tenminste niet uit de achtbaan vliegen. Het ding klikte vast en hij keek Clyde even aan. Hij kreeg er een Swanna gevoel bij, dat was toen hetzelfde geweest. Alleen had hij geen relatie met haar. Nee, die vond 'm saai. Nou ja, ballend. "En toen konden we niet meer terug," grijnsde die voor een moment en trok zijn muts af. Hij gooide het ding op de grond en legde zijn voet er een stukje op. "Voor 't geval die wegwaait," zei die toen, als uitleg.

‘Nu al?’ mompelde Tristan. De duidelijke teleurstelling deed Clyde lichtelijk glimlachen, maar echt erop reageren deed hij niet. Wat zou hij moeten zeggen dan? Een nuttige reactie was niet echt te vinden. Iedereen zat nou eenmaal graag met hem in een zitbal. Kuch.
‘Denk je dat als je dat toontje gebruikt, ik ooit ga toegeven?’ siste Tristan en Clyde knikte. “Uhu,” bracht hij droogjes uit. ‘Nah, ik vind het best,’ zei de jongen. Clyde keek hem teleurgesteld uit. Ah, echt waar? Het was zoveel leuker als de jongen bang was. Alhoewel.. In een achtbaan maakte het weinig uit. Maar het zou leuk zijn om Tristan eens te zien met een Oh My God Face, toch? Alhoewel.. De jongen had wel vaker verbaasd gekeken. Desnoods sleurde hij hem mee in dat gele stokding waarvan hij de naam steeds vergat. Die ging heel hoog en heel snel. Best eng, eigenlijk.
Uiteindelijk mochten ze een karretje - eindelijk iets met een simpele naam. Alles beter dan zitbal - in en werd de beugel om hen vast gemaakt. Aan het hoofd van Tristan te zien was hij niet helemaal tevreden met hoe strak het ding zat. Bij hem zat ie wel oké, maar hij was ook wat groter dan Tristan. ‘En toen konden we niet meer terug,’ sprak Tristan. “Zolang je maar niet heel hard gaat gillen, want dat doet pijn aan m’n oren,” sprak Clyde droogjes uit en hij hief één wenkbrauw op. Hij keek droogjes toe hoe Tristan zijn muts vervuilde. “Kan je hem dan niet beter achter je rug doen?” vroeg hij rustig, maar toen begon het karretje al te rijden. Hij richtte zijn blik naar voren, eigenlijk benieuwd of deze attractie hem wat zou doen. Waarschijnlijk niet.

Toen de attractie klaar was, stapte Clyde rustig uit en keek Tristan aan. “Kom je?” vroeg hij glimlachend, waarna hij de attractie uit liep en rustig om zich heen keek. Zijn blik bleef hangen op een lang geel ding. Een soort stok of zo. Aan de twee uiteinden van de stok zaten dingen waar je in kon zitten. Het was vreemd om te beschrijven. De ‘Booster’. Een ding waar hij nog niet in was geweest. Het ging hoog en over de kop en het draaide hard. Interessant, dus. “Daar wil ik in,” zei hij toen, deze keer met een toon alsof hij dood zou gaan als dit niet zou gebeuren. Daarom pakte hij Tristan’s hand beet - want dat was op zich al leuk om te doen natuurlijk - en sleurde hem mee naar de Booster, waar hij twee muntjes kocht en, met Tristan’s hand beet, naar de attractie zelf liep.
Er stond geen rij, alsof mensen te bang waren om erin te gaan. En dat was waarschijnlijk nog waar ook. “Je durft wel, toch?” vroeg Clyde droogjes en hij keek omhoog, naar de vele draaibewegingen die het ding maakte. Dit was een interessante attractie.
Uiteindelijk bleef hij stil staan, waardoor één van de uiteinden boven bleef hangen en die mensen daar dus bovenin stil stonden, tot zij eindelijk goed zaten. De mensen die erin hadden gezeten kwamen eruit en Clyde sleurde Tristan ermee in.
Het ding was twee aan twee, met vier mensen per uiteinde; je zat namelijk met twee naast elkaar en twee achter elkaar. “Als je bang bent; niet naar beneden kijken,” zei hij droogjes, doelend op de tijd die zij zo boven door zouden brengen, stilstaand. Je voeten hingen los, dus als je naar beneden keek zag je alles heel goed. En Tristan was geen fan van hoogtes, dacht hij.

"Daar wil ik in," klonk er droogjes. Opnieuw moest Tristan zich omdraaien en zich focussen op wat zich achter hem bevond. De Booster, of zo. Hij keek er even met een 'noes' hoofd ernaar maar sloot al gauw zijn mond en keek de jongen aan. Meende hij dat nou? Hij werd meegesleurd naar de Booster, wat dus zijn antwoord was. Ja. Ja, dat meende hij. De jongen kocht weer twee muntjes en trok Tristan mee naar de voorkant van de attractie. "Je durft wel, toch?" vroeg de jongen droogjes en Tristan volgde zijn blik naar boven. Dat ding zat als een gek te draaien, alsof het dacht dat het een mislukte ballerina was. Maar op zich was dat niet eens zo eng, het was eerder dat het zo.. zo.. hoog, was. Uiteindelijk wist het ding stil te staan en stapte het groepje uit. "J-J-Ja, 'tuurlijk." stotterde die, niet erg overtuigend. Maar dat negeerde Clyde heel knap en trok hem dus maar mee de attractie in. Hij werd op een van de stoeltjes gedumpt en Clyde kwam ernaast zitten en gaf hem het advies om maar niet naar beneden te kijken. "Bedankt," mompelde hij chagrijnig en krabde zijn achterhoofd.

En toen begon het einde van zijn leven.


Tristan mompelde wat onverstaanbare woorden terwijl ze op de trein zaten, nadenkend over hoe zijn familie hem voorgoed uit hun leven af zou snijden. Leuke familie had je dan. Naja, ballend, het ging wel verder. Bovendien had hij Clyde nog altijd. Nou ja, voorlopig. Altijd was ook zo'n sterk woord. 'Forever'. Hij had een kort, nietsbetekenend gesprek met Clyde over insecten of zo maar zijn gedachten zaten ergens anders en die van Clyde waarschijnlijk ook.
Na enkele minuten liepen ze alweer richting Tristan's huis. Toen ze daar aankwamen stonde ze even stil en knipperde hij even. Hij wou het niet meer, hij was er helemaal niet klaar voor. Niet dat hij hun zo lang had mogen missen, maar hij was niet klaar voor hun reactie. Hij drukte te bel onzeker in en beet op zijn onderlip. De deur ging open en iemand omhelsde hem. "Oh, je bent teruggekomen!" Tristan omhelsde zijn moeder niet terug maar bleef eerder als verstijfd staan. Blijkbaar was Clyde haar opgevallen want ze liet enorm snel los en trok naar achteren. Ze richtte haar blik op Clyde en keek hem vuil aan. "Mam, kan ik binnen komen? Ik moet jou en pap spreken." En uiteindelijk zaten ze daar. Hij en Clyde op de bank, zijn ouders die Clyde aankeken alsof hij aangereden moest worden en Tristan die nog nooit zo zenuwachtig was geweest. Hij wreef even over zijn linker oog terwijl er een wel heel ongemakkelijke stilte viel.
"Nu wil ik niet opeens van onderwerp veranderen," grijnsde die, maar zijn vader keek hem bitter aan en kon de humor er duidelijk niet van inzien. "Sorry, maar, ik moet jullie wat vertellen." Zijn moeder keek hem met grote ogen aan en zijn vader leunde juist ongeïnteresseerd naar achteren. Hij keek even naar het kruis boven de televisie, waar een houten Jezus aan hing. Ughe. Hij beet even op zijn onderlip en trok zijn muts wat naar achteren. "Nou, vertel het dan." bromde zijn vader nijdig, maar had zijn blik niet van Clyde afgehaald. Hij knipperde even verbaasd naar zijn vader en knikte toen zachtjes. Hij keek Clyde voor een moment aan en toen weer naar zijn moeder.
"'K ben homo." Voor de eerste keer sinds die binnenkwam, richtte zijn vader zijn blik op hem. Hij begon rood aan te lopen, uit woede. Tristan richtte zijn blik een beetje hulpeloos op zijn moeder, die hem dan juist niet durfde aan te kijken. Hij zonk nogal wat in elkaar en alle moed die die net nog had gehad, was 'm in de schoenen gezakt. "Verder nog wat, Tristan?" werd er gebromd en het was wel duidelijk van wie dat kwam, de enige die in staat was om nog te praten. 'Papa'. Hij keek eerst naar Clyde en voelde zich alweer wat beter maar richtte zijn blik toen op zijn vader en dat hielp niet heel erg. "Clyde is.. eh.." zijn vader keek hem met ingehouden woede aan. Ze wisten allemaal wat eraan zat te komen, maar zijn ouders wouden het niet horen. Helemaal niet. "Clyde is zo.. ongeveer, een beetje.. eh.. mijn vriendje." het laatste woord piepte die er bijna uit. Zijn vader stond op, liep naar hem toe, pakte hem bij de kraag van zijn jas en sleurde hem mee, waarna hij hem de deur uit gooide. Tristan struikelde over zijn eigen benen, viel op het grit maar stond al snel weer overeind. "Clyde!" hoorde hij schreeuwen, gevolgd door enkele 'eruit!'s en 'ga weg's. Toen Clyde uiteindelijk de deur uit kwam lopen, was Tristan's moeder verdwenen. "Als jij hem ontmaagd, dan zal er wat zwaaien!" schreeuwde de man en gooide de deur dicht. Hij hoorde nog onverstaanbaar geschreeuw en keek even naar Clyde. Dit was niet precies hoe hij het zich had voorgesteld. Zijn eigen handen waren in elkaar gezet en zijn ogen lichtelijk betraand. In een snelle beweging omhelsde hij Clyde en drukte daarbij zijn vingers in de jongen zijn rug, nogal wanhopig.


Tristan knipperde een paar keer, terwijl zonlicht op zijn gezicht scheen. Hij gooide de dekens van zich af en rolde het bed uit, op de grond. Daar viel die met een knal op, maar hij dacht niet dat hij Clyde daarmee wakker zou maken. Die sliep door de stofzuiger heen, dus dat zou ook wel werken. Hij duwde zichzelf van de grond af en keek even achterom, naar een snurkende Clyde. Hij keek er gewoon even naar, alsof het een object was. "Slaapze." fluisterde hij en liep de kamer uit, waarna hij de deur zachtjes dichtdeed. Hij sloop de trap af en liep de woonkamer in. Zijn handen vouwde zich in elkaar en hij beet nerveus op zijn knokkels. Inmiddels was Clyde's huis, hun huis geworden. Aangezien hij er dagelijks vindbaar was en soms ook in het huis was als Clyde weg was. Raar idee eigenlijk. Zijn ouders hadden hem uit de familie verbannen in verband met zijn voorkeur, dus vandaar dat hij bijna altijd in Clyde's huis was. School was te pijnlijk voor woorden, maar ja. Als hij thuis kwam was Clyde er tenminste en dat hielp al een hoop. Door hem hield hij het nog een beetje vol.
Hij draaide zich naar links, waar ze een witte klok op hadden gehangen. Ja. Ze. Tien voor negen. Eigenlijk acht voor negen, maar ja, afronden was zoveel makkelijker. Hij liep naar de koelkast en staarde er even in. Er zat genoeg in voor nog een paar dagen, maar.. geen melk. Hij ging even met de achterkant van zijn hand langs zijn ogen. Er was nog een heel klein beetje melk, maar daar kon die enkel een kleine kop thee van maken. Hij beet even op zijn onderlip, twijfelend over ontbijt. Hij pakte een memo papiertje en een pen, waarna hij even snel en krasserig wat schreef. Hij pakte een rode magneet en plakte het briefje op de koelkast, door middel van de magneet. 'Hee, ik ben even naar de supermarkt. Tot straks! - Tristan. P.S. Goodmorning ♥', was erop af te lezen. Hij nam een glas water, slokte daarna toch het laatste beetje melk op en pakte daarna de sleutels. Hij had zelf een paar sleutels, aangezien ze het huis zo goed als deelde, al was het uiteindelijk toch van Clyde. Die betaalde alles, zelfs de boodschappen die Tristan ging doen. Ughe.

Tristan knipperde een keer en trok zichzelf naar voren, maar iets aan zijn polsen hield hem tegen. Hij begon wild te ratelen waarna hij wou gaan schreeuwen, maar voelde een stuk materiaal om zijn mond heen. Wat? Hij kreunde luid en protesterend en begon rond te wurmen, maar uiteindelijk belandde hij met zijn gezicht naar de muur en zijn armen die gedraaid stonden en pijn deden. Er ging een deur open en Tristan keek naar links, waar het gekraak van een trap klonk. Hij was dus in een kelder, blijkbaar. Maar dat was te raden aan de stenen muren, de houten planken en enkele vliegen. En het feit dat het enige raam dat er was, buiten zicht was. "Goedemorgen. Jij bent lang weggeweest, zeg." sprak de stem, waarna Tristan zich vaagjes herinnerde dat hij flauw viel. Maar alles daarvoor.. Clyde. Clyde. Fuck, ja, Clyde! Hij kneep zijn ogen samen en liet zijn hoofd zakken. Hij herkende de stem, maar kon er geen gezicht aan vast plakken. "Wat heb jij nou weer gedaan? Je hebt je kettingen lopen draaien. Nou ja, ik doe dit even om je ogen." sprak de stem met eeuwige kalmte, het klonk bijna fluisterend. Kon iemand hun horen? Opeens was alles zwart, maar hij was nog wel bij bewust zijn. "Luister, ik ga zorgen dat je weer kunt praten. Maar zodra ik dat doe, moet je niet gaan schreeuwen. Anders doe ik je pijn op manieren dat anderen je nog nooit pijn hebben gedaan." Tristan stribbelde tegen en kon niet tegen de warmte die hij in zijn nek voelde, wetend dat zijn ravisseur* zijn gezicht vlak bij zijn huid had. Hij werd er kotsmisselijk van. Uiteindelijk knikte hij zachtjes en lichtelijk verslagen, waarna de man het stuk materiaal voor zijn mond weghaalde. Het eerste wat Tristan deed was snakken naar adem, tientallen keren. "Doe niet zo dramatisch." klonk er toen, scherp. Er klonk gesis, alsof er een hete pan op het fornuis stond, of het te hoog aan stond. "We kunnen toch niet hebben dat je vingerafdrukken hebt, he?" vroeg de man, lichtelijk spottend. "Wat?" siste Tristan onbegrijpend. Het sissende geluid, geen vingerafdrukken. Hij opende zijn mond om te schreeuwen, maar voelde toen weer het stuk materiaal tussen zijn kaken. Het was nog vochtig van zijn eigen speeksel, althans, hij hoopte dat het zijn speeksel was. "Dit kan even pijn doen," zei de man. Zijn stem klonk alsof ie ergens in de twintig jaar was. Tristan schreeuwde onderdrukt toen die een hand rond zijn pols voelde, die ook ergens op het metaal zat. Het sissende geluid kwam dichterbij en zijn hand begon te branden.
Uren gingen over in dagen, dagen gingen over in maanden en maanden naar jaren. Hij had werkelijk geen idee hoe lang hij daar al zat. Of er mensen naar hem zochten. Wat in werkelijkheid drie jaar was, was voor hem zo'n vier maanden geweest. Hij was zich niet bewust van de tijd, niet bewust van de datum, niet bewust van waar hij zich precies vond. Soms mocht hij los rondlopen door de kelder, zonder blinddoek. Maar praten was nog altijd niet toegestaan zonder hem in de buurt. Zijn ravisseur had gezegd dat als hij niet zou koken, als hij de was niet deed, dat er.. nou ja, dingen zouden gebeuren. En hij wist precies wat voor een dingen, want hij had ze vaker meegemaakt. Maar enkel met de man, de man die hem vocaal intimideerde. Als het nou maar bij vocale intimidatie bleef. Hij bekeek zijn handen even. Ze zaten onder de littekens en waren dun, omdat ze om de zoveel tijd werden afgebrand. 'Vingerafdrukken groeien terug.' Hij begreep niet waar de man zich zorgen over maakte. Die littekens waren niet zonder bloed verschenen, dus zijn bloed zat ook al over de hele kamer. En de geur die rond de kamer hing was.. vreselijk. Maar als zijn DNA al over de hele kamer hing, waarom brandde die dan toch zijn vingerafdrukken af? Hij staarde even naar de deur, die al meerdere krassen had ontvangen. Honderden keren had hij het geprobeerd, geprobeerd om te ontsnappen. Hij draaide zich weer naar het fornuis, waar een soep op stond. Hij haatte het. Hij haatte dat hij de man zijn huisvrouw was geworden. Zou Clyde hem nog zoeken? Hoe zou die gereageerd hebben? Had hij het laten rusten, was hij verder gegaan met zijn leven? Hoe dan ook, er ging geen dag voorbij zonder dat hij aan de jongen dacht. Hij draaide zijn lepel een beetje suffig in de soep en gooide er wat peper bij. Hij beet op zijn lip en begon zich voor te stellen dat Clyde dacht dat hij niet meer verliefd was en daarom was weggelopen. Hij wist toch dat Tristan zoiets nooit zou doen? Nooit. Hij kreeg tranen in zijn ogen en strompelde naar achteren, om zich vervolgens op het bed te laten vallen. Was iedereen gewoon schijn of zo? Betekende zijn eigen eindeloze stilte niks, voor niemand, behalve hemzelf? Het klonk raar, maar hij wou dat iemand zijn stilte kon 'horen'. Hij was doodsbang. Zijn besef van tijd was weggenomen. Het was zo donker in de kelder, het enige licht kwam van een stom, krakkemikkig lampje die van het plafond hing. De muren waren van steen met enkele gaten erin en er waren rekken met spullen. Er was rattenvergif. Hij wou het in de man zijn eten toen. Maar hij wist dat als hij dat deed, het niet perse als 'zelfverdediging' werd gezien. Dat hij dan waarschijnlijk in de gevangenis moest. En dat was waar het justitie-systeem hem faalde.
Hij wou dat hij Clyde kon vragen het te beloven. Beloven dat hij hem nooit zou vergeten. Dat hij hem vertelde dat ie toch een impact had op de jongen zijn leven. Dat de jongen hem altijd zou onthouden. Hem verliezen was moeilijk genoeg, hij wou niet meer verder wetend dat hij niks had betekend. Hij mistte hem, meer dan iemand anders. "Het spijt me, het spijt me zo." klonk er verfrommeld door het materiaal heen, maar voor anderen was het gewoon wanhopig gemurmel. Er lag een geladen pistool een paar meter van hem weg. 'Als het te veel wordt, mag je altijd zelfmoord plegen.' Het was ziek. Ziek omdat de man wist dat hij daar de ballen niet voor had. Zelfs al wist die dat als ie dat deed, de man waarschijnlijk bonje kreeg met de politie. Maar uiteindelijk zou het als zelfmoord worden neergezet en zou de man niks meer te maken hebben met de politie. Want ze hadden geen ooggetuigen van Tristan's vreselijke situatie. Het was ziek. Misselijkmakend zelfs. Hij mistte het gevoel van gras. Hij mistte frisse lucht. Hij had honderd keer geprobeerd te ontsnappen. Maar het was altijd nutteloos geweest en hij kreeg er alleen klappen voor. De deur ging open en Tristan keek op, terwijl een schim op hem af kwam lopen. Het had een masker op met twee gaten voor zijn ogen, aangezien Tristan zijn gezicht niet mocht zien. "Het is bijna etenstijd en jij zit op je luie reet?!" siste die en sloeg Tristan in zijn gezicht. die opzij viel. Hij stond op, nog altijd een stukje kleiner dan de man. Ondanks dat hij inmiddels zeventien was - al dacht ie dat ie net vijftien was - was ie nog altijd een dwerg. Maar wat verwachtte je ook? Hij had al een paar jaar weinig te eten gehad en weinig te drinken. Hij was al lang dankbaar dat hij een keer in de week mocht douchen. Voor tien minuten. Maar hoe goed hij zich ook waste, hij voelde zich niet veel schoner.

Enkele dagen gingen voorbij en zijn ravisseur kwam niet meer naar beneden. Plots klonk er een luide bonk en kwamen er meerdere mensen naar beneden, waardoor hij naar achteren stribbelde. Ze zeiden wat, maar hij wist niet precies wat. Code? Hij werd geheel bevrijd uit zijn kettingen en meegenomen naar 't ziekenhuis. De politie was gekomen. Maar vijf jaar te laat hoor.
Na enkele dagen in het ziekenhuis te hebben gezeten waar hij niet aanspreekbaar was - en dus ook niet kon zeggen wie ze moesten bellen of zo - zat hij op het politiebureau. Hij had een verklaring af moeten leggen en ze hadden hem verteld dat de man gevangen was genomen voor het vermoorden van drie mensen. Hij was jaloers op die mensen, die waren meteen uit hun leiden verlost. Of moest hij juist blij zijn dat hij er heel vanaf was gekomen? Nou ja, heel.. Hij was nauwelijks herkenbaar door alle wonden en littekens, laat staan mentale schade die hij was opgelopen. "Wie moeten we voor u bellen?" zeiden ze uiteindelijk en hij keek op. Ze hadden het in het ziekenhuis geantwoord, maar hij had alleen een naam genoemd en kon zich het nummer niet meer herinneren. "Clyde." zei hij, en begon met het nul-zes nummer dat hij wist. Al hoopte hij dat Clyde geen nieuwe mobiel had. "Goedendag, politiebureau Fukushima. Kunt u zich zo snel mogelijk hier melden? Ene.." hij keek naar het dossier en vertelde dat een 'Meneer Marshall' op hem wachtte. Tristan herkende de naam, maar het was niet zijn achternaam. Dat was de achternaam die de man hem had gegeven, omdat hij onherkenbaar moest blijven. Hij keek even naar zijn handen, die smaller waren dan normale handen door al het afbranden. Er zat verband op, in verband met de verbrandingen die erop zaten. Ze leken ook kleiner, maar de politie zei dat dat door de kettingen kwam. 'Oh', was zijn antwoord geweest, niet in staat om meer dan dat te zeggen. Uiteindelijk kon zijn vader Clyde niks aandoen, want Clyde had hem niet ontmaagd. Dat had iemand anders mogen doen. Jippie?
Na vijftien minuten van stilzitten op een bankje, ging een deur open en klonk er een herkenbare stem. Eindelijk. Ein. De. Lijk. "Clyde!"

* = Frans voor het Engelse woord "captor", wat voor ons in de buurt van 'vanger' komt.

Ze zaten op de trein. Nou ja, op.. In. Het was vreemd hoe de sfeer zo veranderd was nu ze op weg waren naar Tristan’s ouders. Eigenlijk had Clyde geen idee wat de jongen wilde gaan zeggen. Want, kom op. Zo veel viel er niet te zeggen toch? Hij was al weg bij ze, wat was er nog te zeggen? Het gesprek over insecten en andere droge dingen die hem toch niet boeiden was vaagjes, zou hij zich niet lang meer herinneren. Maar het maakte weinig uit, want dit ging enkel om Tristan. Hij deed dit enkel zodat de jongen zich iets beter zou voelen, want blijkbaar vond de jongen het nodig om dit aan zijn ouders te vertellen. Ach, het zou wel. Die ouders mochten Clyde toch al niet en hij mocht hen niet, omdat ze als ze goede ouders waren wel op een andere manier hadden gereageerd. Het was niet lastig om te doen alsof hij nog enkele vriendelijkheid kende tegenover hen. Hij zou zich inhouden, voor Tristan’s bestwil. Ughe, wat hij wel niet allemaal moest doen voor de jongen. Ach, hij had het er voor over. Zo onderhand had hij al door dat hij niet zonder hem kon, dus deed hij alles met liefde voor de jongen.

En daar stond hij dan. De moeder van Tristan omhelsde de jongen, terwijl Clyde daar met een lichte glimlach stond. Hoe veel moeite hij ook deed, hij kon die glimlach niet van zijn gezicht schrappen. Het was lastig om te doen alsof dit hem niet amuseerde. Hij mocht die ouders niet en wist niet goed hoe hij moest denken over hun acties. Hij leek erg ongeïnteresseerd en saai, maar van binnen was het altijd zo dat hij geïnteresseerd was in de reacties van mensen. Dat was misschien ook waarom hij mee was gegaan, naast het feit dat hij Tristan niet graag alleen liet.
‘K ben homo.’ De drie woorden van Tristan deden hem weinig, al klonk het woord homo zo.. Beledigend. Zo minderwaardig. Maar de kop van de ouders van Tristan zorgde ervoor dat hij zijn blik even afwendde zodat hij niet terplekke de slappe lach zou krijgen of zo. Stel je voor; de slappe lach krijgen op dit ogenblik. Dat zou gewoon rampzalig zijn.
De jongen zei dat Clyde - ongeveer, een beetje - zijn vriendje was. Hmmn.. Ja, zo onderhand wel, eh? Hij snoof eventjes zacht en keek weer naar de ouders van de jongen. Deze schenen het niet zo leuk te vinden.
Plots werd Tristan beetgepakt en het huis uitgegooid, waardoor Clyde daar met een mond vol tanden zat. “Blijf van hem af,” gromde hij, maar de ouders luisterden niet. Ze zeiden hem weg te gaan, het huis te verlaten. “Niets liever dan dat,” zei hij rustig, waarna hij zich kalm overeind zette en zonder hen nog aan te kijken het huis uit liep.
‘Als jij hem ontmaagdt, dan zal er wat zwaaien!’ riep de man uit. De deur werd dichtgegooid en Clyde grinnikte. Ging er dan wat zwaaien? Hij bewoog heel epic met zijn hand een en weer. “Ik kreeg vieze gedachten bij de opmerking van die man,” glimlachte hij tegen Tristan.
Plots werd hij door Tristan omhelsd en hij sloeg glimlachend zijn armen om de jongen heen. Hij drukte de jongen wat dichter tegen zich aan en keek vanuit zijn ooghoeken met een vals glimlachje richting het huis. Als er iemand zou kijken, zouden ze hem dood willen. Gheghe. Domme mensen.


‘Hee, ik ben even naar de supermarkt. Tot straks! - Tristan. P.S. Goodmorning.’

En dat was het laatste wat hij ooit van de jongen had gehoord. Hij had zich afgevraagd wat er met hem gebeurd was. Het was niet logisch dat hij er zomaar vandoor zou gaan. Niet op dit moment. Tristan zou hem niet zomaar laten stikken op een random moment; dat klopte gewoon niet. Bovendien.. Waar zou de jongen heen moeten? Hij had het gecheckt, maar alle spullen - afgezien van wat geld - waren weg. Het geld wat weg was was bij lange na niet genoeg om lang mee door te komen; gewoon het normale aantal voor boodschappen. Maar, waarom.. Wat was er dan aan de hand? Hij weigerde te geloven Tristan kwijt te zijn, opnieuw. Ze waren net terug samen, hadden net alles geregeld.. Het was zo raar, alsof het hen gewoon niet lukte.. Alsof het niet hoorde dat die twee samen waren. Hij schudde zijn hoofd. Nee, dat klopte niet. Dat klonk veel te filosofisch en klef. Maar toch kon hij niet ophouden met zich afvragen wat er aan de hand was. Hij probeerde dan ook op verschillende manieren erachter te komen waar de jongen was, of hij veilig was.. Maar het lukte maar niet. Niemand had hem gezien, niemand wist waar hij was. Alsof hij.. Van de aardbodem verdwenen was. Iets was er niet goed, maar wat? Het kon nooit dat hij gevlucht was, dit moest iets anders betekenen. Of niet?

Drie maanden, twee weken en vier dagen.
Man, wat was hij wanhopig aan het tellen. Maar, dat was de tijd die verstreken was sinds Tristan weg was. En toen stonden ze ineens voor zijn deur. Zijn eigen ouders en Tori, alsof ze het moment nog erger wilden maken. Het meisje was nog steeds hartstikke klein en onschuldig. Ze had blond haar en leek totaal niet op Clyde. “Dit is niet echt het moment, maar kom binnen..” waren de woorden die hij zacht uitsprak. Zijn ouders vroegen hem wat er was, maar hij negeerde ze. Op de bank met Tori zat hij daar. Hij hoorde hoe zijn ouders praatten over van alles en nog wat, maar de woorden waren voor hem niet te onderscheiden. Het was slechts een ellenlange wirwar aan lettergrepen, die te wazig klonken om iets van te begrijpen. Het rare was dat hij deze keer niet verder kon, zoals hij de afgelopen twee jaar had gedaan. Was het omdat hij niet wist of de jongen veilig was, of omdat hij geen doel voor ogen had? Hij ging even zacht met zijn hand door het haar van het blonde meisje dat op zijn schoot zat en vol fascinatie zijn gezicht aan het betasten was. Ze brabbelde wat woordjes en glimlachte liefjes.

Twee maanden later.
‘Wij gaan weer,’ zei zijn moeder. Het was raar geweest, de afgelopen dagen. Hoe Tori zich aan hem had vastgeklampt, alsof ze niet weg wilde. Ze was.. Vreemd. Zijn ouders snapten het niet; haar krachten ontwikkelden zich snel, maar het was iets mentaals. En dat begrepen hen niet, aangezien zij zelf geen krachten hadden. Het behuilde gezichtje van het meisje toen ze afscheid moesten nemen had ervoor gezorgd dat Clyde haar had beetgepakt en niet meer had losgelaten. Het was iets wat hij al lang geleden gezegd had. Hij zou Tori ooit in huis nemen. Zijn ouders hadden geaccepteerd. Zelf werden ze met de dag ouder schenen ze nu in te zien en Tori had een beter leven nodig. Ze weigerden echter in het begin om haar nu hier te laten, maar het was duidelijk dat Tori niet de enige was die het graag wilde. Om een of andere reden scheen Clyde het echt heel graag te willen; haar gezelschap. Al kon het die van Tristan nooit vervangen, maar daar ging het niet om. Hij had gewoon houvast nodig, enige troost. Hij kon nog meer zorgen er nu niet bijhebben. En daarom besloten ze Tori hier te houden. Ze gaven Clyde nog meer geld om haar te kunnen onderhouden, al had hij al meer dan genoeg. Er was een schoonmaakster in huis die het regelde nu Tristan er niet was. En dat irriteerde hem. Niet alleen omdat hij nu geen rare dingen kon doen zoals naakt door het huis lopen - een behoefte die Tori ook verpestte nu - maar ook omdat het leek alsof ze Tristan allemaal wilden vervangen, al was er niemand die echt van Tristan af wist. Het was ingewikkeld, maar voor hem onmogelijk om over heen te kijken.
En toch bleef hij doorzetten. Maanden werden jaren en hij leek niet op te geven. De zorg voor Tori was ingewikkeld en zorgde voor een soort afleiding, maar het hielp niet veel. Het lukte hem gewoon niet om het te vergeten. Dat was onmogelijk.


‘Clyde?!’
De stem van het zeven jaar oude meisje irriteerde hem op dit moment. Hij was chagrijnig. Hij had zo zijn momenten waarop zijn humeur weer compleet omsloeg. Vooral als hij zich verveelde, aangezien hij dan nog liever wilde dat Tristan hier gewoon was. Man, hij was hopeloos. Vijf jaar. Al vijf jaar was de jongen weg. En nog steeds gaf hij het niet op. ‘De politie!’ riep ze. “Eh?” vroeg Clyde en hij snelde naar de telefoon toe. “Het spijt me!” bracht hij uit. De man aan de andere kant van de lijn vertelde hem iets over dat ene meneer Marshall op hem wachtte. “Meneertje wie?” vroeg hij droogjes. ‘Marshall,’ herhaalde de politieagent en Clyde schudde zijn hoofd. “Oké dan. Ik ken geen Marshall, maar goed. Als het nodig is kom ik wel,” zuchtte hij.
Hij hing op en richtte zijn blik op Tori. “Jij blijft gewoon thuis neem ik aan?” vroeg hij. Ze knikte glimlachend. ‘Dan was ik wel even snel af; de schoonmaakster heeft een dag vrij,’ sprak ze rustig. Hij knikte. “Bedankt,” zei hij. Dit leek raar, maar Tori had de kracht om de gedachten te beïnvloeden. Ze kon zowel gedachten lezen als via telepathie communiceren met iemand die ze al eens had aangeraakt. Raar genoeg moest haar huid die van een ander al eens hebben aangeraakt voor haar krachten werkten, maar goed. Daar ging het nu even niet om.

‘Meneer Marshall zit daar,’ klonk de stem van de politieagent nadat hij zich had voorgesteld. “Eh, oke dan,” bracht Clyde ietwat verward uit, waarna zijn gezicht weer strak kwam te zijn. Hij had zo het gevoel dat Tori zijn snoepvoorraad aan het leegroven was.
“Ik hoop maar dat dit snel over is..” zei hij rustig, terwijl hij de deur opende. ‘Clyde!’ klonk de stem van de jongen daar. Eh? Blond haar, blauwe ogen. Compleet geruïneerd lichaam en gezicht. En toch.. Achter al die verwondingen en het geblondeerde haar, was het duidelijk wie het was. Nee, wacht. Dat kon niet. Was dit een soort vage hallucinatie of zo? Dit was onmogelijk! Maar toch.. Het kon niet anders.. Hij herkende hem heus wel.
“Tristan..” bracht hij met grote ogen uit. Zijn gezicht vertrok en zijn mond hing een beetje open, terwijl hij daar verstard stond. Hoe onmogelijk het ook leek, hoe onrealistisch dit moment ook leek.. Het was echt en dat wist hij. Het onderscheiden van dromen en de realiteit was niet moeilijk en dit was zeker geen droom. Een hallucinatie ook niet, anders zou het heel anders zijn gegaan.
Hij stond daar maar, in een complete horror-houding. Alsof hij net een lijk had gezien. Nee, die vergelijking was verkeerd. Meer alsof.. Er een wonder gebeurde, recht voor zijn neus. En, misschien was dat nog wel waar ook. Voor hem, tenminste. Al had hij het nooit opgegeven, het was voor hem onmogelijk om nog veel hoop te hebben. Woordjes van Tori en zijn eigen wanhoop hadden hem door laten gaan, al had hij ergens al die tijd al het gevoel gehad dat het over was, dat Tristan niet meer leefde.
Hij sprak niet. Het was onmogelijk om zelfs maar een enkel geluid over zijn lippen te verkrijgen, laat staan woorden. Hij voelde een haat voor degene die Tristan al die tijd bij hem weg had gehouden, hem hadden gemarteld. Maar, op dit moment was er niets belangrijker dan de jongen die daar zat. Het voelde zo raar aan, dat hij gewoon niet kon stoppen met staren. Hmmn.

"Tristan.." klonk er ongelovig. Tristan's blauwe ogen knipperde een keer en zijn mond zat neutraal. Hij zat nog op het bankje en Clyde stond schuin tegenover hem. Hoewel Tristan naar beneden keek, was zijn blik op de jongen tegenover hem gericht. Uiteindelijk keek hij omhoog en knikte hij even, met een vage glimlach op zijn mond. Zijn hoofd zei gewoon 'ja, ja ik ben het'. Hij was onherkenbaar geworden. Littekens sierde zijn gezicht, zijn handen waren ontzettend klein geworden, zijn vingers zaten onder de sneetjes en zijn gezicht leek verminkt. Gelukkig zeiden ze dat alles wel weer goed kwam. Behalve zijn handen, die bleven vaag. Die waren voorgoed verminkt. Maar dat deed er niet toe, hij kon er niet boos om zijn. Niet nu Clyde voor hem stond. Hij was te gelukkig. Hij stond op en keek Clyde even in stilte aan. Vijf jaar. Vijf jaar. Hij rende haast op hem af en omhelsde hem. Clyde was langer geworden, terwijl Tristan ongeveer hetzelfde was. Ondervoeding leidde eenmaal niet tot een goede groei. Hij drukte zijn lippen op die van Clyde en liet niet zo snel los. Wanneer die los liet was dat maar voor een paar seconden, voordat hij zijn lippen weer aan die van de jongen vastklampte.
"Meneer Samuels," klonk er waarna Clyde omkeek, of zo goed als. Tristan keek de man ook aan en had dus al los gelaten van Clyde‘s lippen, maar hield hem nog wel vast. De man keek hun even aan, waarna ze naar een kantoor werden begeleid. Ze gingen daar zitten en de man keek hun even voldaan aan. "Dus, meneer Marshall." klonk er, waarna Tristan hem even aankeek. "Tristan, Tristan Randall." verbeterde die hem. De man knikte, aangezien hij het al een keer had verteld. Hij was niet Marshall, hij was nooit Marshall geweest. Tristan Marshall. Bah.
"Tristan's verklaring is een uur geleden afgelegd," begon de man en vertelde over de supermarkt, dat die op weg daar naartoe werd ontvoerd, wat zeer stom klonk. Ontvoerd, ughe. "... waarna hij wakker werd. Hij was vastgebonden in de man zijn kelder. Zijn handen werden - van wat wij van het patroon moeten geloven - om het halfjaar afgebrand. Tristan had geen contact met de buitenwereld en zijn besef van tijd was dus niet al te best.” Tristan bromde wat en legde zijn handen op tafel. Wat er van over was, tenminste. Hij keek even naar de tafel maar al snel naar de man. “Ik kan het prima zelf uitleggen aan hem,” zei die op een zelfverzekerde toon. Als iemand het aan Clyde ging vertellen, was hij het. Niet een gozer die er niks vanaf wist, die het wat romantiseerde zodat het minder erg leek. Zodat zijn verhaal wel meeviel. “Clyde. Het enige eten dat ik kreeg was in de avond, een kom soep. Ik kreeg er een glas water bij. Er was een raam van niet langer dan een halve meter aanwezig, die nooit open mocht. Ik mocht een keer per week douchen, voor tien minuten. Tien minuten, verdomme.” Hij streek enkele blonde haren naar achter, zodat zijn oren zichtbaar waren. Er waren tientallen kleine sneetjes in te vinden. Als deze dichtgroeide, zou je nog altijd een soort strepen in zijn oor zien, waarbij die stukken van zijn oor dus mistte. “Ik werd dagelijks verkracht door die man, hij snee me, hij schopte me. Ik dacht voor dagen.. Of maanden, ik weet het niet, misschien zelfs jaren, wat het ook was.. Ik dacht voor die tijd dat hij me dood wou hebben. Maar nu weet ik beter. Hij wou me niet dood hebben, hij wou me nog maar net levend hebben. Nog maar nét. Hoe ziek ben je dan?!” hij kneep zijn ogen dicht en keek de andere kant op, waarna hij zijn kaken op elkaar beet. Uiteindelijk wist hij zichzelf wat te kalmeren, wetend dat hij zijn verhaal af moest maken. Hij keek de jongen aan, met moeite.
“Hij had rattenvergif op zijn kastje staan. Ik moest altijd zijn eten klaarmaken, alsof ik zíjn huisvrouw was of zo. En dat rattenvergif… Hij wist dat ik wat van de wet afwist. Dat als ik hem vergiftigde, het niet als ’zelfverdediging’ maar als moord zou worden gezien. Dat ik in de gevangenis zou belanden. En dat is waar de wet mij faalde, dat is wat echte ’justitie’ moet voorstellen. Hij deed het om me te pesten, om me te laten weten dat ik geen uitgang had. Ik heb een pistool tegen mijn hoofd gehad, ik heb messen tegen mijn keel gehad, ik ben vocaal bedreigd… Ik wil geen aansteller zijn, maar het was verschrikkelijk. Ik dacht altijd dat zulke dingen alleen in films voor komen, maar dit was echt. Dit is het echte leven. En het ergste is, ik herkende de man. Ik herkende hém, Clyde. Maar ik kon er geen naam op leggen. Maar die stem.” zijn eigen stem klonk wanhopig en tranen stroomde langs zijn wangen, terwijl hij terug dacht aan… tja, alles. De afgelopen vijf jaar. De vijf jaar die hem zo zwaar waren gevallen, dat hij hem bij Clyde had weggehaald. De hele afgelopen zeven jaar eigenlijk, sinds Clyde’s vertrek. Hij bekeek zijn eigen handen even, naar de sneetjes en littekens die nog zichtbaar waren. Ze leken erg breekbaar, alsof wanneer je ze aanraakte ze uit elkaar zouden vallen. Hij voelde zich zo… hulpeloos. Breekbaar. Als hij zijn oren aanraakte of zijn haar naar achteren streek, voelde het nogal ruw aan. Dat kwam door de korstjes die zich erop bevonden. Hij kon zich enkel afvragen hoe dat eruit eindelijk uit zou zien. De dokter had het hem zo ongeveer uitgelegd. Hij had zichzelf nog niet in de spiegel gezien en dat durfde hij ook eigenlijk helemaal niet. Hij had niet eens door dat hij lichtelijk trilde en veegde even met de muis van zijn hand langs zijn ogen. Hij keek van de man tegenover hem naar Clyde, naast hem.
“Clyde… Ik… Vijf jaar. Vijf jaar lang, verkracht door de vuilste dikzak die ik ooit heb gekend…” fluisterde hij, alsof hij zich ervoor begon te schamen. “Jij was het enige waar ik óóit voor wakker werd.” En het was waar. Als Clyde er niet was geweest, had hij zichzelf omgebracht. Er lag immers een pistool, hij had zichzelf kunnen ombrengen. Maar hij had het niet gedaan. Omdat hij dacht dat hij Clyde ooit terug zou zien. Al wist hij niet hoe lang hij nog wou leven als Clyde hem niet meer moest. Wie had hij dan nog? Niemand. Niemand nog. Zijn ouders niet, geen vrienden, geen Clyde. Hij vond dat hij niet zo dramatisch moest doen, dat hij niet eens moest nadenken over zichzelf van de kant maken. Dat was buiten sprake. Zo zwak was hij dan weer net niet.

Toen Tristan op stond, wilde Clyde hem zeggen te blijven zitten. Dat hij wel naar hem toe zou komen. Maar woorden waren nog altijd ver te zoeken en het lukte gewoon niet. Plots kwam de jongen op hem af en als automatisch spreidde hij zijn armen, waardoor hij de jongen in zijn armen op ving. Hij sloot zijn armen om de jongen heen en kneep zijn ogen dicht. Het was te lang geleden dat hij de jongen had kunnen aanraken, had kunnen omhelzen.. Veel té lang. Onbewust had hij er veel meer naar verlangd dan hij had gedacht.
Toen de lippen van de jongen de zijne raakten, sloeg hij zijn armen iets beter om hem heen en was niet van plan hem snel te laten gaan. En hij vond dat hij het recht daartoe zo onderhand wel had. Ten eerste omdat Tristan degene was die dit begonnen was en hem weigeren nogal inhumaan en onmenselijk - ook al betekenden die woorden echt precies hetzelfde - zou zijn. Ten tweede omdat.. Nou ja, dat waren misschien niet echt redenen, eh.
‘Meneer Samuels,’ klonk de stem van de politieagent. Met de nodige moeite duwde hij zich heel zachtjes van Tristan af, waarna hij met nog meer moeite zijn blik even snel van Tristan afwendde, maar deze al snel weer aankeek. “Wat is er, meneer?” vroeg hij rustig, terwijl hij meer Tristan aankeek dan de man.

Eenmaal aangekomen in het kantoortje waar hij hen wilde hebben - verdoemde pret verpester die hij was - en begon hij uit te leggen wat er gebeurd was. Ergens irriteerde het hem om dit uit de mond van een ander te horen. Ten eerste omdat dit niet Tristan’s verhaal meer was als iemand anders het vertelde.. Ten tweede omdat hij nu niet naar Tristan kon kijken zonder dat er van hem werd gedacht dat hij niet luisterde.
Het verhaal maakte duidelijk dat Tristan flink gemarteld was, bijna niets had kunnen doen. Gelukkig had Tristan zelf al snel het verhaal overgenomen, waardoor Clyde hem rustig aan kon kijken. Hij zag er niet uit.. Hij balde zijn vuist en beet op zijn lip. Hij haatte degene die dit bij Tristan had gedaan. Als hij hem ooit zou tegenkomen, zou hij hem vastbinden en aan stukken snijden. Wat dacht hij wel.. Dit doen bij Tristan, die nooit iemand kwaad deed. Zieke geest. Uit de baarm-.. Zijn gedachtegang werd onderbroken. Alweer.
Tristan ging door over rattengif en justitie, waarna hij vervolgde met dat hij die man kende. Clyde zuchtte. Hij zag hoe Tristan naar zijn handen keek en zuchtte. Zieke geest.
De jongen begon te fluisteren over vijf jaar verkracht te worden, waarna er woorden uit zijn mond kwamen die Clyde opnieuw verbaasden. ‘Jij was het enige waar ik óóit voor wakker werd,’ sprak de jongen toen en Clyde zuchtte. Hij gleed even met zijn hand door het haar van de jongen en keek de politieagent rustig aan. “We zijn wel klaar hier. Als er nog iets is.. U schijnt mijn nummer te hebben, dus ik neem aan dat dat wel goed zit,” zei hij, waarna hij even fronsend keek naar Tristan’s armen. Voorzichtig - met losse handen - pakte hij zijn arm beet, omdat hij de hand van de jongen niet beet kon pakken. “Kom mee, dan gaan we naar huis,” glimlachte hij.

Eenmaal thuis voor de deur aangekomen, drukte hij zijn lippen even zacht op die van Tristan. In alle verbazing was hij totaal vergeten dat hij niet meer alleen woonde. Al bijna vijf jaar.
De deur werd vol enthousiasme open gedaan en een klein blond meisje staarde naar de voor haar onbekende jongen en haar broer. ‘Eh.. Clyde..’ sprak ze met grote ogen. “Oh, fuck..” gromde hij en hij keek Tristan even aan. “Tori, alsjeblieft. Ga naar je kamer,” sprak hij vol irritatie en het kleine meisje staarde vol ontzetting naar hem. Haar broer werd nooit boos op haar, dus dit verwarde haar. Maar uiteindelijk stak ze haar hand op en rende ze de trap op.
Even met een blik vol irritatie keek hij Tristan aan, maar al snel glimlachte hij weer lichtjes, proberend de woede te onderdrukken die hij voelde bij het zien van elke verwonding die te zien was op het lichaam van de nu blonde jongen. Hmnpf. Blond. Daar zou hij aan moeten wennen. “Wil je wat drinken of zo?” vroeg hij ietwat ongemakkelijk. Hij was bang dat hij Tristan pijn zou doen als hij hem ook maar een klein beetje meer zou aanraken dan hij nu deed. Al hadden ze net ook vrolijk staan zoenen voor die pret verpestende uit de baarmoed.. Oké, daar moest hij echt mee ophouden. Hij snoof zacht en keek even ongemakkelijk naar de jongen.
Boven hoorde hij ‘Seks met die Kale’ van zijn zusje. Man, wat een muziek luisterde dat kind. Helaas was het nou niet echt het moment om naar boven te roepen dat ze stil moest zijn, eh?

Tristan keek de jongen even aan en veegde nog een keer langs zijn ogen. Hij knipperde een paar keer en draaide zijn hoofd weer naar de man. Die keek hun wel heel eng aan, alsof ze net seks hadden gehad op zijn bureau. Tristan trok even een wenkbrauw op maar keek al snel naar Clyde. Die keek hem nog enger aan dan de man, maar meer alsof hij hem iets misdaan had. Alsof hij misvormd was. Maar dat was hij ook, hij was een soort van.. Wannabe mutant. Hij was geen mens maar ook geen mutant. Kortom, hij voelde zich lelijk. Hij ging met een hand langs zijn oor en kon er maar niet overheen komen hoe raar dat voelde. Hij ging zachtjes heen en weer - ja, alsof hij zijn eigen oor aan het vingeren was - maar richtte zich toen weer op zijn handen. Zijn ogen waren wat groter, alsof hij geschrokken was. Hij had ze al honderd keer gezien, maar… maar… Ze leken kleiner. Alsof hij binnenkort zijn eigen handen zou breken. Hij begreep dat niemand hem aan wou raken. Hij voelde zijn eigen gezicht, om te kijken of er meer wonden op zaten. Zijn rechter wenkbrauw voelde een beetje raar aan en zijn linker oog voelde opgezwollen aan. Hij beet op zijn onderlip en voelde een stekende pijn, waardoor hij even met zijn wijsvinger langs zijn lip voelde. Hij voelde twee blaartjes en weer iets opgezwollen en hij begon steeds meer het idee te krijgen dat hij er afschuwelijk uit zag. Het klonk gay, maar, hij had liever dat Clyde hem niet zo zag… You know? Dat was gewoon beschamend.
“We zijn wel klaar hier. Als er nog iets is.. U schijnt mijn nummer te hebben, dus ik neem aan dat dat wel goed zit.” klonk de stem van Clyde, zonder nog verder aandacht te schenken aan Tristan. Hij veegde langs zijn ogen en voelde de hand van Clyde rond zijn arm. Het deed geen pijn, aangezien hij op andere plekken meer pijn had. Dat leidde alles een beetje van elkaar af. De man knikte en zei dat ze weg mochten gaan, maar dat hij nog contact zou houden met Tristan. Waarschijnlijk zou die nog een officiële verklaring af moeten leggen in de rechtbank, tegen de man die hem gevangen had genomen. Zijn captor. Hoe dan ook, hij mocht in ieder geval naar huis. In hoeverre het zijn huis was. Het voelde meer als thuis dan zijn ouders stekje. Daar was hij sowieso niet welkom, zelfs niet na vijf jaar. “Kom mee, dan gaan we naar huis.” zei de jongen, waarna ze het kantoor uit liepen.

Tristan staarde even naar het huis. Het was niet heel anders geworden sinds hij er de vorige keer was geweest. De deur was bijgeverfd, het had niet meer die grote scheur in de verf. De deurklink was nog altijd glanzend, alleen zaten er enkele krassen overheen. De jongen draaide hem naar hem toe en drukte zijn lippen op die van Tristan. Tristan zoende zachtjes terug en ze lieten los omdat de deur open ging. Tristan werd automatisch lichtelijk weggeduwd in combinatie met het feit dat hij zelf wegtrok. Ze leken op twee schuldige tieners, alsof ze net betrapt werden door hun moeder. Nou ja, zijn of… uh… zijn, moeder. Want ze mogen natuurlijk niet betrapt worden, ‘tuurlijk.
“Oh, fuck…” schoof Clyde vloekend van zijn lippen af, zo zacht dat het meisje het vast niet zou horen. Dat moest vast Tori zijn. Wie kon het anders zijn? Ze had bruine ogen, misschien met een gouden tint. Die van Clyde waren erg amberkleurig en leken in het juiste licht goud. Hoewel de kleur verschilde, leek het toch op elkaar. Enkele gezichtskenmerken waren er ook. Hij keek het meisje aan, die zo’n zeven jaar moest zijn. Ze keek heel schattig en onschuldig. Hij haatte haar nou al. Moest dát zijn vervanger voorstellen? Kon Clyde niet beter? Vieze pedofiel. Niet dat zijn zusje meteen… Laat maar.
“Tori, alsjeblieft. Ga naar je kamer.” klonk er bazig, alsof Clyde opeens vader was geworden. Het was dat ie “Tori” zei, of Tristan had even gedacht dat Clyde een meisje zwanger had gemaakt en dat het resultaat was. Hij zwaaide even naar het meisje, die haar hand naar hem opstak. Het was echt een ‘oké… doei’ momentje. Clyde had haar weggejaagd. Voor hem. Dus nu moest hij voor goed van hem houden. Er zou waarschijnlijk een lange tijd volgen van ‘haha, Clyde vind mij leuker!’ ‘nee, hij vind mij leuker!’ volgen. En dan kwam Clyde van ‘noes ik vind jullie allebei leuk’ en dan waren ze allebei van ‘noes fuck you, It’s me… or her!’ met zo’n heel evil blik. Oké, laat maar, pure postvulling daar.
“Wil je wat drinken of zo?” klonk er waarna de twee naar binnen liepen. Er waren enkele nieuwe meubels te vinden, maar niks echt verbazend. Hij vroeg zich af of ze nog hetzelfde bed zouden hebben, of dat dat nare herinnering zou hebben. Of dat ie gewoon schijt had aan Tristan en die eigenlijk nooit terug hoorde te komen zodat hij vrolijk kon zijn met zijn kleine zusje en Tristan weg rotte in de kelder. Want anders had Clyde haar niet naar Fukushima gehaald. Hij had niet verwacht dat Tristan terug zou komen, hem kennende. Stomme pessimist. “Uuh… Doe maar wat water of zo.” mompelde hij en liep naar de bank toe. Dezelfde bank van vijf jaar geleden. En dan zeiden ze dat hij een ‘creature of habit’ was. Hij liep wat achteruit en bekeek het huis, alsof hij er voor de eerste keer kwam. Het was opeens… kinderlijker geworden. Maar verder hetzelfde. Er stond een Wii naast de televisie, wat tekeningen. Duidelijk van het kleine meisje en Clyde. Kut Tori. Opeens realiseerde hij zich iets en rende hij met enorme haast naar de koelkast, waar hij op keek. Een enorme grijns was op zijn bek te vinden. Het was een foto van hun twee, van vijf jaar geleden. Clyde keek zwaar kut, aangezien Tristan hem met veel gezoen over moest halen om één keer op de foto te gaan. Hij zat er zelf met een ‘;D’ hoofd op, alsof ie helemaal happy was. Hij liep naar achteren en keek even naast hem, waar Clyde stond. “Heh heh heh…” lachte hij een beetje nerveus, toen hij zich realiseerde dat dat nogal een spontane uitbarsting was geweest, waarna hij dus maar weer voor zich uit keek. Oh God. Fuck. Hij stapte naar achteren en ging op de bank zitten, waar hij zijn handen in elkaar klemde. Nou ja, klemde… Legde. Want klemmen deed pijn. “Dus…” begon hij en rolde zijn ogen. Hij keek naar de Playstation die zich onder de televisie bevond, naast de Xbox360... De loser. Voor Tori kocht ie dat wel en voor Tristan niet? Kutjong.
“Hoe komt het dat… zíj, hier is?” vroeg hij, maar probeerde de toon in zijn stem nog een beetje vrolijk te laten klinken. Hoe kon hij nou met Clyde lebberen - en andere dingen doen - als Tori er zat? Hij stond op en liep naar Clyde toe. De jongen stond met zijn rug naar hem toe en dus legde hij zijn handen op de jongen zijn heupen en zijn kin op de jongen zijn schouder. “Hoe kunnen wij nou… leuke, dingen doen als zij erbij zit?” fluisterde hij. Pas toen drong er een beetje tot hem door wat hij zojuist had gedaan en trok hij vrijwel meteen naar achteren, maar had zich toch iets teveel aan Clyde vastgeklemd. “Fúúúck!” schreeuwde hij en trok vervolgens een ‘o-o’-hoofd. Hij keek naar zijn handen en deed zijn vingers wat in zijn handpalmen, maar drukte ze er nou niet bepaald in. Hij keek even naar Clyde, die zich inmiddels had omgedraaid. “… Sorry. Handen. Pijn. Auw.” elk woord dat hij zei kwam er meer mompelend uit dan de ander. Hij keek de jongen even schuldig aan, alsof hij net een misdaad had gepleegd. Wat voor hem ook zo was. Het was zo dat hij inmiddels negentien was en iets meer dacht van ‘seks! ;D’, maar… om nou zoiets uit te halen. Nee, het paste niet bij hem. Dus waarom hij dat opeens gedaan had… Ughe, hij werd misselijk van zichzelf.