Clyde (en Tristan xD)'s huis

De jongen zei dat hij niet wist of dat wel zo’n goed idee was, omdat hij hier anders dag en nacht was. Geamuseerd keek Clyde hem aan. “Hmmn.. Een nacht met jou doorbrengen is niet zo heel erg hoor,” zei hij op een niet veel goeds betekenende toon, alsof hij foute dingen van plan was. Maar al snel glimlachte hij heel licht, om duidelijk te maken dat het maar een flauwe grap was, zoals hij wel vaker deed als hij niets beters te zeggen wist.
De jongen zei dat ze niet verhuisd waren en begon toen uit te leggen wat zijn ouders over zijn familie dacht. Dat zijn familie niet deugde en hij beter uit hun buurt kon blijven. Clyde opende zijn mond om tegen te spreken. “Dat is..” begon hij. Al snel kwam er een frons op zijn gezicht. “Waar,” zei hij toen zuchtend. “Mensen die net voor hun vijftigste nog onveilig se.. Geslachtsgemeenschap hebben en het kind niet weg laten halen deugen inderdaad niet,” concludeerde hij droogjes. Hij was trots op zijn nette woordkeuze, al vond hij geslachtsgemeenschap stiekem veel smeriger klinken.
Toen Tristan zei dat hij het wel mocht uitleggen, schudde Clyde zijn hoofd. “Zolang ze niet lastig doen is dat nergens voor nodig,” zei hij kalm. “Zolang jij gewoon hierheen kan komen wanneer je wilt en ik het ‘vrije spel’ af kan schaffen zodra school begint, vind ik ‘t wel best. Behalve als er iets is waarmee ik je moet helpen,” zei hij toen kalm. Het ging weer zoals altijd. Hij wilde weer alles gaan doen voor Tristan, zou zelfs elk pietepeuterig klein dingetje oplossen met zijn ouders, al zou dat misschien voor problemen zorgen. Ach, als dat zou gebeurden zou hij Tristan en zijn spullen gewoon ontvoeren naar zijn huis en mocht Tristan daar wonen. Het huis was toch groot genoeg en voorlopig nog wel even Tori-vrij. Zelfs met Tori erbij zou het passen, al was een gillende baby niet zo leuk in huis. Maar ja, die kwam toch pas als ze ouder was. Al moest hij toegeven dat een puberaal meisje ook niet altijd even leuk was, maar die kon hij wel handelen.
“Hmmn, wil je hier nog lang blijven of ben je van plan toch maar vroeg naar je ouders te gaan?” vroeg hij kalm, op een droge toon alsof het antwoord hem weinig uitmaakte, al was het waarschijnlijk wel duidelijk dat hij Tristan veel liever hier hield.

"Ja ik weet dat ik een lekker ding ben en I suck dick like there's no tomorrow, maar alsnog." zei Tristan, terwijl een brede grijns rond zijn mond te ontdekken was. De jongen praatte weer en maakte zoals gewoonlijk overal een grote grap van waardoor Tristan even grinnikte. De jongen sprak weer en Tristan knikte even begrijpend en krabde in zijn nek,. "Hmmn, wil je hier nog lang blijven of ben je van plan toch maar vroeg naar je ouders te gaan?" klonk er kalmpjes en Tristan haalde even zijn schouders op. Zijn moeder was zo te lezen vrij pissed, dus hij kon maar beter naar huis gaan. "Ik denk dat ik ga. Maar je weet me te vinden, sowieso."

Uiteindelijk sjokte hij de trein uit en sloeg zijn rugzak opnieuw om zijn schouder. Na ongeveer vijftien minuten te hebben gelopen deed hij zijn sleutel in de slot van het huis en draaide deze om. Hij opende de deur, liep naar binnen en deed de deur weer dicht.
"Clyde?" klonk er al meteen uit de kamer, op een kritische toon. Tristan hing zijn jas op maar hield zijn muts op, deed de glazen deur open waarna hij de woonkamer in stapte. "Ja." antwoordde hij droogjes en keek recht in de ogen van zijn vader. "Ben je helemaal gek geworden? Die jongen heeft je hele leven verpest. Nu is ie net terug en jij gaat gewoon de hele dag bij hem rondhangen? Denk je dat we jou in die droom laten?!" de stem van zijn vader was hard maar Tristan fronste even en beet zijn kaken op elkaar. "Je bent gek. Knettergek. En weet je, ik en je moeder hebben gepraat. We kunnen het je wel verbieden en dat doen we nu ook."
"Ik haat jullie!" schreeuwde hij, draaide zich om, deed de deur open, pakte zijn jas, deed de volgende deur open en liep de deur uit. Er waaide een harde wind en het hagelde, meteen wist hij dat dat zijn schuld was. Woede. "Waar denk jij heen te gaan?!" klonk er achter hem en hij begon te rennen. Hij stapte opnieuw de trein op en liet zich tegen de muur van de cabine aanleunen. De eerste keer dat hij echt zoiets deed, alleen.
Toen hij bij het volgende station kwam drukte hij op het knopje en stapte uit. De trein reed weg en opnieuw zette Tristan het op het lopen. Uiteindelijk veranderde dat naar joggen en toen naar wandelen, tot hij zich in een herkenbaar straatje vond. Hij wandelde voor minstens een half uur door de straten, opzoek naar Clyde's huis. Verdomme, waarom leken al die huizen en straten zo op elkaar? Uiteindelijk wist hij toch Clyde's huis te vinden en herkende de kamer die in het raam zichtbaar was. Hij stond voor de deur en hield zijn hand voor de deurbel. Als jij meer op je eigen benen had leren staan was het misschien niet zo gegaan. Hij draaide zich om en liep de andere kant op. Hij kon op zijn eigen benen staan en dat zou hij zichzelf en de rest maar eens gaan bewijzen. Hij liep langs het raam, door de straat. Bah.

De grap van Tristan wist zelfs Clyde even droog te laten grinniken - wat al een hele prestatie was - maar uiteindelijk besloot Tristan toch naar huis te gaan. Clyde liet hem rustig naar buiten en wachtte tot de jongen uit het zicht verdwenen was, waarna hij Tristan’s eten opruimde en nog één patatje uit zijn bakje nam - die koud was geworden - om vervolgens ook deze op te ruimen. Hij staarde even naar de tv, maar zette deze uit en ging languit op de bank liggen, zijn blik gericht op het plafond. Zijn gedachten waren bij Tristan, maar ook bij Tori.

Hij besloot zijn ma te bellen, die kalmpjes opnam en een heel verhaal begon te vertellen over dat ze Tori met een sigaret in bed had gevonden. Ah, daar was zijn pakje sigaretten dus heen. “Sorry ma,” zei hij droogjes. Ze begon te krijsen dat dat gevaarlijk was en hij gromde. “Jullie schuld. Môe je maar nie so oud nog die dingen doen, eh?” vroeg hij toen snel, met een ietwat irriterend accent.
Plots hoorde hij iets en hij keek wantrouwig naar de deur. Maar, al snel scheen er niets aan de hand te zijn. Dat dacht hij echter, want al snel zag hij Tristan langs het raam lopen. Zijn uitdrukking veranderde en hij gromde. “Ben weg, Tristan vreet iets uit,” zei hij en hij gooide zijn telefoon de tafel op. Vervolgens griste hij zijn sleutels van tafel en stormde de deur uit, die hij met een harde klap achter zich dicht gooide.
Toen hij bij Tristan aan kwam, pakte hij de hand van de jongen beet en draaide hem om. “Zo, waar denk jij heen te gaan?” vroeg hij. Deze keer had hij geen sigaret in zijn mond, wat nog een wonder was. Maar, bellen met een sigaret werkte niet zo voor hem. “Wat doe je hier eigenlijk? Je ging toch naar huis?” vroeg hij toen, ietwat streng. Uiteindelijk zuchtte hij echter. “Kom mee naar binnen. Je gaat nu niet meer naar huis,” zei hij, waarna hij de jongen meesleurde. Hij opende de deur en duwde de jongen naar binnen, om de deur vervolgens te sluiten.
“En nu mag jij me haarfijn vertellen wat er allemaal gebeurd is en wat je hier nu doet,” sprak hij langzaam tegen de jongen, op een ietwat dreigende toon. Hij maakte vaak overal een grapje van, maar om zijn kleine broertje om deze tijd buiten te zien lopen, langs zíjn huis, terwijl hij zelf heel ergens anders woonde, was iets wat hij wel iets serieuzer nam.

Tristan wou net wat sneller gaan lopen, maar werd teruggetrokken door een hand die zich net iets te hard om de zijne klemde. "Laat me lo-" "Zo, waar denk jij heen te gaan?" Tristan was inmiddels omgedraaid en had de stem herkend. Hij beet zijn kaken op elkaar. Het hagelde nog steeds en het was redelijk koud buiten, al had hij er geen last van. Clyde waarschijnlijk ook niet. "Waarom wil iedereen dat toch van me weten?" gromde hij en probeerde zich los te trekken, maar Clyde was sterker dan hemzelf. Uiteindelijk bleef hij een beetje hulpeloos staan en keek hij de andere kant op, met een nors hoofd. "Wat doe jij hier eigenlijk? Je ging toch naar huis?" vroeg de jongen op een strenge toon. God, net een tweede vader. "Ja maar als ik daar langer bleef mocht ik nooit meer naar buiten." De jongen trok hem mee met de melding dat hij mee naar binnen moest en dat hij dus niet meer naar huis ging.
Het hagelde buiten nog altijd en niet zo zachtjes ook. "En nu mag jij me haarfijn vertellen wat er allemaal gebeurd is en wat je hier u doet," zei Clyde dreigend. Het klonk serieuzer dan ooit te voren en ergens werd Tristan er bang van. Zijn hart klopte in zijn keel en zijn hoofd stond op barsten. Hij knipperde een keer en voelde tranen achter zijn ogen branden. Hij had Clyde nog nooit boos gezien, al helemaal niet op hem.
"Nou k-k-kijk, ik g-ging naar h-huis," geen enkel woord kwam er normaal uit, het was allemaal snikkend en onderbroken door wanhopig gesnak naar adem. Hij had Clyde boos gemaakt. Die was waarschijnlijk teleurgesteld. "En toen hij.. en toen ik.. en toen op.. op de trein.. En jij zei.. jij zei dat ik-k meer op m-mijn eigen b-benen had moeten.. en dus ging ik.. maar nu jij.." Zijn adem schokte wat en hij ging met zijn handen langs zijn ogen om de tranen weg te vegen. Gek genoeg deed het hem meer dat Clyde zo kwaad op hem was dan dat hij al zijn spullen en shit achter had gelaten. "E-e-en nu ben j-jij, b-boos.. o-h-op m-mij." Zijn schouders schokte een keer en zijn haar was tegen zijn gezicht aangeplakt door de hagel. Hopeloos geval dat het was.

Clyde merkte dat hij Tristan bang had gemaakt met zijn actie en zuchtte. Toen de jongen begon te vertellen, was hij helemaal aan het snikken en aan het snakken naar adem. Clyde zuchtte diep en probeerde te begrijpen wat de jongen zei. Het feit dat hij naar huis ging begreep hij nog, maar vanaf toen raakte hij de draad compleet kwijt. Hij zag hoe de jongen zijn tranen weg moest vegen en legde zijn hand op het hoofd van de jongen, om hiermee droog heen en weer te gaan.
“Ik ben niet boos,” zei hij kalm en hij glimlachte heel licht. “Maar wat denk je dan? Dit is de eerste keer dat ik je zie in twee jaar tijd en..” Hij schudde zijn hoofd zacht heen en weer. “Dan loop je ‘s avonds laat alleen rond, langs mijn huis, die ver van het jouwe verwijderd is, terwijl ik zeker wist dat je al thuis hoorde te zijn,” vervolgde hij rustig. “Ik was bezorgd om je. Doe dat nooit meer. En als je het wel doet, bel dan gewoon aan en kom binnen,” zei hij hoofdschuddend.
Hij had geluk dat hij goed kon zien in het donker, want hij had geen lampen aan staan omdat hij van plan was te gaan slapen toen hij besloot zijn moeder te bellen. En toen kwam Tristan ineens langs. “Je blijft nu dus vannacht hier slapen?” vroeg hij kalm en hij glimlachte. “Ach, kom mee,” zei hij en hij pakte de pols van de jongen vast, om de huiskamer in te lopen en het licht aan te doen. “Veel beter,” zei hij toen en hij draaide zich weer om. “Kalmeer en vertel me zo maar wat er nou gebeurd is. Van je verhaal van net ben ik niet veel wijzer geworden,” zei hij zuchtend en hij liep naar de keuken. Hij pakte twee glazen, schonk cola in en liep de woonkamer weer in. Rustig zette hij de glazen op de tafel en keek Tristan aan. “Kom zitten,” zei hij rustig. Hij was niet lang boos geweest, maar zou het niet tolereren als Tristan dit soort acties vaker uit zou halen. Hij deed altijd van alles om het de jongen makkelijker te maken - of leuker -, en dit was ook zoiets. Er waren genoeg enge mensen buiten ‘s nachts en die zouden vast wel interesse hebben in een klein, veertien jarig jochie.

"Ik ben niet boos," klonk er uiteindelijk. Tristan snikte nog, terwijl hij naar Clyde's volgende woorden luisterde. Sjezus, het was ook allemaal zo traumatiserend. "Maar wat denk je dan? Dit is de eerste keer dat ik je zie in twee jaar en.." de jongen stopte even om zijn hoofd heen en weer te schudden. Ja, wie's schuld was dat dan? Tristan slikte zijn woorden in en veegde nog een keer langs zijn ogen en snakte nog een keer naar adem. Zijn blauwe ogen keken naar de grond terwijl hij zijn ogen voor een moment dichtkneep. "Dan loop je ‘s avonds laat alleen rond, langs mijn huis, die ver van het jouwe verwijderd is, terwijl ik zeker wist dat je al thuis hoorde te zijn." Tristan knikte zachtjes en durfde weer in de gouden ogen van de jongen te staren. "J-Ja."
"Ik was bezorgd om je. Doe dat nooit meer. En als je het wel doet, bel dan gewoon aan en kom binnen." Clyde schudde zijn hoofd en Tristan was nog steeds niet bekomen van de schok. Het was seriously de eerste keer dat hij Clyde boos had gezien en het was vrij traumatiserend. Normaal boeide helemaal niks hem en dan kwam zoiets uit het niets. "M-maar jij zei, d-dat ik m-misschien meer op mijn eigen b-b-benen moest leren s-staan." wist hij er een beetje stotterend en hulpeloos uit te krijgen.
"Je blijft nu dus vannacht hier slapen?" vroeg de jongen en er verscheen een glimlach op zijn gezicht, wat Tristan ergens wel kalmeerde. "Ach, kom mee." Hij kreeg een hand om zijn pols en werd zachtjes meegetrokken. "I-Ik heb geen spullen bij m-me." snikte hij zachtjes na, voordat ze stil stonden en de jongen het licht aan deed. En toen was er licht. Het was fel en contrasteerde met het licht wat net in zijn oog had gezeten.
"Kalmeer en vertel me zo maar wat er nou gebeurd is. Van je verhaal van net ben ik niet veel wijzer geworden." Clyde liep de keuken in en voor de zoveelste keer stond de donkerharige jongen weer sukkelig in het midden van de kamer, dit keer met betraande ogen en een eeuwige lust naar adem, alsof hij dat niet genoeg kon krijgen. De jongen kwam terug, legde twee glazen op tafel en zei dat hij moest gaan zitten. Hij liep erheen en ging zitten. "Nou, kijk," zei hij, inmiddels wat gekalmeerd. "Toen ik thuis kwam vroegen mijn ouders hoe het zat en zeiden ze uiteindelijk dat ze me dingen wel konden verbieden, dus zeiden ze dat ik niet meer met je om mocht gaan, of zo. En toen ben ik hierheen gekomen, maar jij zei dat er misschien nooit wat was gebeurd als ik meer op mijn eigen benen had leren staan dus dacht ik, ik red me wel vanavond. En toen.. toen.. toen was jij heel boos." Dat laatste zinnetje klonk alsof Clyde dat zelf niet wist of zo en dat ie het er maar even bij vertelde. Zijn stem was nog wel een beetje hees en soms nog schokkend, maar inmiddels was die wat gekalmeerd. Hij nam even een slok van zijn cola en legde het toen weer op tafel, voor hij een beetje achterover leunde.

De jongen had gezegd dat hij geen spullen bij zich had en Clyde grinnikte. “Zorg ik wel voor, wees rustig,” had hij enkel geantwoord. Desnoods zou hij meegaan naar Tristan’s huis om wat spullen op te halen. Zijn ouders zouden hem toch niets doen.
De jongen begon uiteindelijk uit te leggen hoe het zat. Zijn ouders schenen het hem verboden te hebben om elkaar nog te zien en Clyde grinnikte. Sukkelige ouders. Door zijn volgende uitleg haalde Clyde even diep adem. “Ik was niet boos,” zei hij rustig. “Slechts.. Ik begreep je niet helemaal,” ze hij toen droogjes. “En verder.. Als je zelf de keuze maakt om hierheen te komen, is dat dan al niet genoeg? Je kan niet alles alleen. Op je eigen benen leren staan houdt ook in hulp vragen wanneer je niet anders kan,” zei hij toen, opnieuw ietwat streng. Hmnpf. De jongen moest nog veel, heel veel leren. “Ach, alles is goed nu. Je kan hier vannacht wel blijven slapen,” zei hij toen. “Alleen vraag ik me af of je nog terug wilt? Je hebt sowieso wat spullen nodig hier,” zei hij knikkend. Hij zag het namelijk al aankomen dat dit niet de eerste keer was dat Tristan hier wilde blijven slapen - als hij al van plan was nog naar huis te gaan, al leek het daar nu niet echt op - dus leek het beter als hij hier al wat had liggen voor het geval dat, toch? Hij keek even droogjes naar Tristan.
“Ben je al moe, of wil je nog even opblijven?” vroeg hij toen rustig. “En.. Moet je morgen nog ergens heen? Anders sleur ik je wel ergens heen,” zei hij toen, al wist hij nog geen plek. Maar zulke ideeën kreeg hij vaak heel snel, dus dat zou wel goed komen. Ze zouden op zich naar de fantasy fair kunnen, want dat was altijd wel grappig. En het was lang geleden dat ze daar waren geweest. Hij had gehoord dat ze het aan het ombouwen waren tot een soort minipretpark. Interessant. Hij glimlachte lichtjes. En hij zou misschien ook nog een keer een gesprek aan moeten gaan met die ouders van Tristan. Zo goed waren ze niet, als alles zo veranderde toen hij vertrok.

"Ik was niet boos. Slechts... Ik begreep je niet helemaal." Tristan trok zijn benen de bank op en legde zijn armen om zijn benen heen, om vervolgens zijn gezicht in zijn knieën te begraven. "Je klonk anders behoorlijk boos." zei hij zachtjes, terwijl hij zijn blik even op het raam liet vallen. De hagel was gestopt maar het regende heel zachtjes. Ach, het weer veranderde sowieso niet binnen tien seconden, zelfs niet in Tristan's geval. Het moest allemaal een beetje in elkaar overlopen.
"En verder.. Als je zelf de keuze maakt om hierheen te komen, is dat dan al niet genoeg? Je kan niet alles alleen. Op je eigen benen leren staan houdt ook in hulp vragen wanneer je niet anders kan." Wat klonk dat raar. Je moest op iemand anders leunen om op eigen benen te leren staan. Hij begreep wat Clyde bedoelde, maar het klonk wel raar. Alsof het omgekeerde logica was of zo. Ach, ballend allemaal. Clyde vertelde dat hij zich afvroeg of Tristan niet terug wou, omdat hij spullen nodig had en alles. Tristan schudde zachtjes zijn hoofd, hij wou zijn ouders even niet onder ogen komen. "N-nee. Ik kan me daar n-niet meer vertonen." zei hij hees. Met de mouwen van zijn jas ging hij even langs zijn ogen zodat alles weg was. De jongen vroeg of hij al moe was of dat ie nog op wou blijven. Eigenlijk maakte het niks uit. Hij kon opzich wel slapen, maar opblijven was ook geen probleem. Al was misschien een nachtje slaap niet echt verkeerd. Door zijn gedachten vergat hij erop in te gaan, al was hij sowieso bang dat als ie nog wat zei dat dat niet meer goed zou komen. "En.. Moet je morgen nog ergens heen? Anders sleur ik je wel ergens heen." Tristan schudde zijn hoofd opnieuw. School was 'afgelopen' voor een week, dus dat kwam nog wel goed uit. Al had hij het waarschijnlijk niet in zijn hoofd gehaald om weg te rennen als ie de volgende dag school had. Al helemaal niet in dezelfde kleren die die de vorige dag nog gedragen had, want anders was dat alleen nog een kans voor al die kutkinders. "Nee..." zei die daarna nog, blijkend dat ie dus nergens heen moest.
"Maakt eigenlijk niet zoveel uit," ging die toen toch nog op de 'ben je al moe of wil je nog opblijven?' vraag in. Al vroeg die zich toch af wat ie morgen moest dragen en waar Clyde hem zou dumpen om te gaan slapen. Ach, hij had sowieso nog niet eens het hele huis gezien. Al was dat niet zo zeer waar zijn gedachten zaten. "Wat had je in gedachten?" vroeg hij, dit keer doelend op die 'dan sleep ik je wel ergens heen'.

De jongen sprak dat hij zichzelf daar niet meer kon vertonen en Clyde zuchtte. “Je wilt dus nog een tijdje hier blijven,” concludeerde hij. “Interessant. Eerste nacht in Fukushima op de bank,” zei hij. Hij fronste. “Niet dat ik van plan was in bed te slapen..” Hij was toch al van plan om op de bank in slaap te vallen, dus nu hij erover nadacht was het niet echt heel erg anders. Nu maar hopen dat Tristan niet ineens was gaan snurken of zo. Alhoewel hij dat vanaf hier toch nauwelijks zou horen dan.
Toen de jongen vroeg wat hij in gedachten had, glimlachte hij lichtjes. “Langs het Central Park voor crêpes en ijs.. De Fantasy Fair weer eens bezoeken; ik hoorde dat die groot was geworden.. En langs het uitgaanscentrum,” somde hij op. “De sexshop natuurlijk..” zei hij toen, zo zacht dat Tristan het misschien nog nét kon horen. “En verder.. De bioscoop misschien, of zo,” zei hij toen droog. Alles klonk heel serieus, zelfs het gedeelte over de sexshop.

Na nog wat gepraat te hebben en hij achterlijk op de afstandsbediening had gedrukt, voor hij deze weer naar Tristan had gegooid - al zorgde dat er niet voor dat er ineens een zender was die leuk was - waren ze gaan slapen. Althans, Tristan. Hijzelf wachtte tot hij zeker wist dat de jongen sliep, voor hij naar de voordeur liep, hem opende en hem heel zachtjes achter zich op slot deed. Waar hij heen ging? Simpel. Naar het huis van Tristan, om zijn spullen op te halen. Hij had de sleutel van de jongen al te pakken gekregen, dus het zou makkelijk worden.

Eenmaal op de weg terug was het toch wat minder makkelijk gegaan dan gepland. De ouders waren wakker geworden toen hij iets van de trap liet vallen en er was een hele ruzie geweest, waardoor hij ze had verteld over Tori en zijn ouders. Dit scheen echter weinig te helpen, dus was hij gewoon weggelopen met de melding dat Tristan bij hem bleef totdat zij normaal deden. Dus, nu zat hij in de trein tussen oude pedofieletjes en koppeltjes die terug kwamen van een feest. Hij snoof zacht en stak een sigaret aan. Veel beter.
Eenmaal aangekomen bij zijn halte, stapte hij uit en sleurde de spullen mee naar zijn huis, waar hij de deur zachtjes open en dicht deed, waarna hij de spullen voor de slaapkamerdeur - eigenlijk waren er drie slaapkamers, maar in maar één stond een bed, want de logeerkamer was nog onaf - zette en weer naar beneden liep, om rustig op de bank te gaan liggen. Voor hij het ook maar zelf doorhad lag hij al te slapen, zonder de kans te hebben zich om te kleden. Hij had zelfs zijn schoenen nog aan.

Tristan lag in het bed van Clyde, waar hij zich lichtelijk schuldig over voelde. Zijn pyjama bestond uit boxers die net niet tot zijn knieen kwamen en een simpel wit T-shirt, die hij onder zijn jas had gedragen. Ach, het was eigenlijk meer een vest, maar goed. Hij staarde naar de vier muren om hem heen en probeerde zich te focussen op de laatste keer dat hij het leuk had gehad. Hij draaide zich op zijn zij. Waarom had iedereen wel ergens om heen te gaan? Hij kneep zijn ogen samen. Wat was er toch mis met hem dat hij bij niemand paste, hoe was het hem overkomen? Hij kon niet slapen. Ook al wist hij dat Clyde beneden lag, voelde het toch als een gewone nacht. Het duurde te lang en het was erger dan de nacht ervoor. Zoals altijd. Het voelde alsof hij niet echt bij anderen hoorde, of niemand hem begreep. Hij wou altijd wegrennen, maar zelfs nu dat hij het gedaan had.. voelde het niet goed.
Hij krulde in een bolletje en trok zijn muts van zijn hoofd, toen hij realiseerde dat hij die nog aan had. Hij smeet het ding tegen de muur een en hield zijn handen voor zijn gezicht. Ughe, was hij maar iemand anders. Zat hij maar niet vast in deze verdomde wereld. Hij was ziek van die big fake-smiles om hem heen. Mesen die recht in zijn gezicht logen, mensen die een mes in zijn rug staken zodra er wat beters kwam. Hij haatte mensen die alles kregen wat ze wouden, die nooit hoefde te werken. Alles lag voor het oprapen, voor dat soort stomme kinderen. En daar werden ze arrogant van. Wat haatte hij arrogante huppels.

Er viel iets voor zijn deur. Meteen stond hij op, liep hij op zijn tenen naar de deur, deed deze open, zag een schim de trap af lopen, keek naar de spullen, realiseerde zich dat dat zijn spullen waren en fronste. The fuck? Hij stond even stil in de deuropening. Uiteindelijk sloop hij - nog altijd op zijn tenen - naar beneden. Hij liep de woonkamer in en zag een slapende Clyde, die nogal zwaar ademde. Het was namelijk geen snurken te noemen, eerder heel zwaar ademen. Vandaar. Hij flikte met zijn vinger tegen Clyde's voorhoofd. "Hee jij," begon hij.
"Wat moet dat met mijn sleutels?" vroeg hij droogjes. Zoals vrijwel bekend was, was hij geen persoon om boos te worden. Hij was snel van slag en een beetje een jankerd, maar verder zat het wel goed. Al wist hij niet hoe hij moest reageren op Clyde's actie. "En waarom ga jij na middernacht nog naar mijn huis toe? Denk je dat ik het zelf niet had kunnen afhandelen?" dat laatste sprak voor zich eigenlijk. Hij zei nog dat ie hun niet meer onder ogen wou komen. Maar hij had het heus wel kunnen doen om wat spullen te halen.

Iets klapte tegen zijn voorhoofd aan en hij maakte een droog kreungeluid, moe aangezien hij meestal lang uitsliep en nu erg laat naar bed ging omdat hij nog wat had moeten regelen. Maar, blijkbaar had Tristan besloten hem de hele dag heel erg lastig te vallen. Eerst z’n bed in beslag nemen, dan ervoor zorgen dat hij die spullen moest halen - oke, dat was zijn eigen beslissing maar alsnog - en dan wakker maken. Had die gast wat tegen hem als ie sliep, of zo?
‘Hee jij,’ begon Tristan en uiteindelijk opende Clyde zijn ogen droogjes. ‘Wat moet dat met mijn sleutels?’ vroeg hij. Clyde snoof en graaide in zijn zak, om vervolgens de sleutels ergens richting Tristan te gooien en zich om te draaien, al lag op je buik liggen op een bank niet zo lekker als je languit wilde liggen, dus hij draaide al snel terug. “Alsjeblieft. Ik dacht dat het misschien handig was om spullen voor je te halen en wilde de kop van je ouders graag zien. Vooral ‘s nachts is dat leuk,” zei hij kalm.
De jongen vroeg waarom hij het deed. “Nee, je kon het inderdaad niet zelf,” zuchtte Clyde. “Ga slapen, discussieer morgen maar. Ik ben moe. Vliegtuigreizen zijn slecht voor je conditie,” zuchtte hij en hij zakte een beetje verder de bank in en hield zijn handen voor zijn gezicht, hopend dat Tristan weg zou gaan en hij eindelijk een beetje slaap kon krijgen. Hij was benieuwd hoe laat hij die morgen wakker zou worden. Of.. Die middag, beter gezegd. Twee uur? Vier uur? Als Tristan hem tenminste niet besloot wakker te maken, anders werd het vroeger. Hij zuchtte eventjes. Nah, niet vroeger. Hij had zijn slaap nodig, want anders was het niet goed voor zijn humeur. Daar werden zijn grappen nog flauwer van. En sexistischer. Maar goed. Dat laatste was niet erg.

Hij opende zijn ogen weer en pakte zijn mobiel uit zijn zak. 14:38. Wauw. Hij had uitgeslapen. Hij kwam met een kreun overeind en rekte zich uit, smakte wat en keek naar de keuken, waar een aangeklede Tristan stond. Meteen had hij een halve hartaanval - hij had hem heel even niet herkend - en viel hij weer achterover neer op de bank. “Bedankt,” zei hij droogjes. Hij keek nogmaals op de klok. “Misschien kunnen we vandaag niet zo heel veel meer doen,” besloot hij. “Dan maar niet naar de sexshop,” zei hij, alsof hij heel serieus van plan was om daar echt heen te gaan.

Tristan kreeg sleutels tegen zijn gezicht, trok wat terug en kneep zijn ogen samen. "Auw." zei die droogjes en pakte vervolgens zijn sleutels van de grond. "Bedankt. Of zo." Clyde zei dat hij het inderdaad niet kon en hij het morgen maar moest discussiëren. "Is goed." mompelde hij, maar wou dat eigenlijk niet. Asociaal werd hem de rug toe gedraaid en hij draaide zich toen ook maar op. "Weltrusten," zei hij zachtjes, voordat hij de trap op liep.
Hij liet zich in bed vallen, op zijn buik. Ughe. Zijn uitvoering was altijd zo slecht, maar zijn bedoelingen waren goed. Het was ook moeilijk om genoeg op school te zijn, de afgelopen tijd. Steeds vaker meldde hij zich ziek, steeds meer keek hij ertegenop. De manier waarop ze hem aankeken, met duidelijk plezier. Ze lieten merken dat ze het allemaal leuk vonden zo. Zijn leven, zijn trots, allemaal weg. Ze dachten graag dat ze nooit fout zaten, ze moesten doen alsof ze iemand waren, ze wouden dat iemand pijn had zoals hun, ze wouden delen wat ze hadden geleerd.. Je leeft wat je leert. Ze zeiden altijd dat er niemand gemener was dan school kinderen. Ze hadden gelijk. Kut pubers. Uiteindelijk wist hij toch in slaap te vallen, tegen half vier 's ochtends.

Een beetje hopeloos staarde Tristan naar de klok. 06:18. Hij kon het niet maken om naar beneden te gaan. Hij draaide op zijn rug en knipperde een keer. Hij had al erg lang last van slapeloosheid. Zo'n anderhalf jaar. Eindeloze gedachten gingen door zijn hoofd en hij draaide wat rond in het bed. Rond zeven uur stond hij op uit bed en kon hij er echt niet langer in blijven. Hij liep naar de deur toe, opende deze, pakte zijn rugzak en deed de deur weer dicht. Hij kleedde zich langzaam om en stond uiteindelijk in een wit T-shirt met een spijkerbroek in de kamer. Hij keek even om en zag zijn muts op de grond, waar hij heen liep en het ding op zijn hoofd plakte. Hij knipperde een keer en keek uit het raam. Het regende, maar dat was niet zijn schuld. Dat was gewoon 't weer. Hij draaide zich om en liep naar beneden.
Het was half drie. Tristan had een beetje rondgekeken, afgewassen, de shit was gisteren opgeruimd (trio stokjes en zo)... Allemaal kleine dingetjes.
"Uhu. Jij weet wel wat uitslapen inhoud, he?" zei hij, toen Clyde wakker was. "Ik ben al sinds zes uur wakker, sukkel." Hij krabde even aan zijn schouder en trok zijn T-shirt wat de andere kant op. "Eigenlijk kwart over zes, maar jij bent volgens mij gewoon niet wakker te maken voordat je dat wilt." Niet dat hij het had geprobeerd, maar de jongen was niet wakker geworden toen Tristan op de grond knalde. Gelukkig niet zeg. Hij schudde zijn hoofd heen en weer en trok zijn mutsje wat naar achteren. Hij keek de jongen aan. "Hmmn, wat wil je gaan doen? Nadat je je hebt omgekleed en shit." vroeg hij vervolgens. Hij gaapte een keer. Ergens was hij moe, maar als hij naar bed ging kon hij toch niet meer slapen. Zodra hij wakker was, kon die niet meer slapen. En hij was ook nog een hele lichte slaper, dus elk geluid dat een beetje normaal hoorbaar was - zoals de wc die doortrok of iemand die de trap op liep - maakte hem wakker. Clyde had dat duidelijk niet. "En je bent me nog een verklaring schuldig. Hoe reageerde m'n ouders?" vroeg hij met onderdrukte nieuwsgierigheid. Toch was dat waarschijnlijk nog hoorbaar. "Maar ik ben nog steeds niet blij dat je zo maar mijn sleutels hebt gepakt een soort van hebt ingebroken. Nog wat interessants gevonden in mijn kamer?" Zijn kamer was vier witte muren, een Escape the Fate poster, een bed met blauw dekbed, een kledingkast met misschien net iets te weinig kleren, een spiegel en een raam met gordijnen. Het was alsof zijn ouders niet genoeg geld hadden of zo. Maar alle leuke dingen zaten bij zijn ouders. 'Omdat je zo brutaal bent, nemen wij je TV voor vier weken in!'. Zo ging het altijd en inmiddels had ie niks meer in zijn kamer. Het kwam en verdween om de zoveel tijd.

Tristan stelde een flauwe vraag over zijn uitslapen en Clyde knikte droogjes. Toen hij zei dat hij al sinds zes uur wakker werd, hief Clyde één wenkbrauw op. “Ik snap niet hoe jij nog zo levendig kan zijn,” zei hij. “Want je was vannacht ook wakker. Toen je mij wakker hield, zeg maar,” zei hij toen droog.
De jongen vroeg hem wat hij wilde gaan doen en Clyde glimlachte. “Sex shop,” zei hij. “Grapje.” Het klonk zo droog dat het voor geen meter leek te kloppen. “Nee. Wat dacht je ervan om langs de Fantasy Fair te gaan? Of we gaan wat dingen voor je halen.. Ik moet de logeerkamer nog klaar maken,” zei hij en hij glimlachte. “Dus.. Ja. Dat gaan we doen. Lekker de IKEA stalken. Of een andere woonwinkel. Weet ik veel. Ik ben daar niet goed in,” zei hij droogjes.
Toen Tristan zei dat hij een verklaring schuldig was snoof hij. “Boos. En volgens mij willen ze me dood hebben. Maar ik zei dat ze je pas terugkregen als ze normaal deden. Volgende vraag, alstublieft?” ging hij droogjes door.
De jongen vroeg hem of hij nog wat in zijn kamer had gevonden. “Je doet alsof ik in één keer de goede kamer had,” zei hij droog. Hij had nog wat andere deuren moeten openen. Wist hij veel. “Maar, niet zo heel veel. Kleren wel. En dat is het belangrijkste,” zei hij rustig.
“Was dat alles van het vragenuurtje?” vroeg hij. “Dan ga ik me nu even aankleden,” zei hij en hij stak droogjes zijn hand op, om vervolgens de trap op te lopen en zijn kamer in te gaan.

Uiteindelijk kwam hij weer beneden, tandengepoetst, gewassen en al. Hij wreef even in zijn oog en gaapte. Hij had een simpel shirt aan en een lange spijkerbroek. Het was nou niet zo dat ze vandaag iets super speciaals gingen doen, dus dit was goed genoeg. Hij griste zijn telefoon van tafel en deed hem in zijn zak. “Nou.. Zullen we dan straks gaan?” vroeg hij kalm. Hij had last van zijn rug door die rotbank. Hij wilde dus zo snel mogelijk een tweede bed hier in huis, al zou hij hem zelf mee moeten sleuren.

"Hmnm. Ik slaap meestal maar drie uur of zo, maar ik lig redelijk lang in bed. Slapeloosheid heerst." zei Tristan, de laatste twee woorden een beetje mompelend. Toen Clyde nog in Fukushima was, hadden ze gelogeerd en bleven ze ongeveer even lang in bed. Ach, boeiend. Het was een van de weinige dingen die veranderd was. "Want je was vannacht ook wakker. Toen je mij wakker hield, zeg maar." zei Clyde toen droogjes en Tristan keek even naar beneden. Oh ja, das waar. Maar technisch gezien was het Clyde zijn eigen schuld. "Sorry, of zo. Maar als jij niet mijn spullen was gaan halen, was dat nooit gebeurd. Boontje komt om zijn loontje, of zo." zei hij, obsessie met het woordje 'of zo' was gewoon heel winnend. Hij krabde even in zijn nek, tussen zijn donkere haren door en voelde een pijn in zijn oor. Maar hij ging daar maar niet krabben, want in je oor zitten graaien was eng. En vies. Vooral vies.
"Gatver." een brede grijns speelde rond Tristan's lippen, na de 'sex shop' opmerking van Clyde, die zichzelf redelijk grappig vond. Ach. De jongen stelde eerst de Fantasy Fair voor, maar vroeg daarna of ze misschien nog shit moesten gaan halen voor in de logeer kamer zodat Clyde niet meer op de bank hoefde te slapen. Zwerver dat het was. Voordat hij antwoord kon geven zei de jongen 'ja, dat gaan we doen' om vervolgens de IKEA voor te stellen. Had ie toch gelijk, het hele huis was gewoon een IKEA huis. Hadden ze een IKEA in Thailand? IKEA was echt een grappig woord. Of een grappige naam. IKEA. IKEA. IKEAAAA. Naja, oke, goed. Verder met het verhaaltje. "Dan doen we de Fantasy Fair morgen, moet je alleen wel voor zes uur 's avonds wakker zijn. Gaat dat lukken?" een brede grijns sierde zijn mond.
"Boos. En volgens mij willen ze me dood hebben. Maar ik zei dat ze je pas terugkregen als ze normaal deden. Volgende vraag, alstublieft?" Tristan liet zijn hoofd zakken en krabde lachend in zijn nek. Dat wouden ze ook, ze wouden hem ook dood hebben. Pas toen drong het tot hem door wat er net gezegd was. "Sinds wanneer ben ik een bezit?" vroeg hij, serieus deze keer. De jongen begon echter over zijn andere vraag, over die met zijn kamer. Blijkbaar had ie niet meer geweten waar Tristan's kamer zich bevond. Tristan schudde zijn hoofd even maar Clyde ging verder, over dat ie niet zo heel veel had gevonden. Wel kleren, maar die had ie eigenlijk ook niet zo veel. "Door mijn onderbroekenla snuffelen he? Viespeuk. Maar ik ben al lang blij dat je mijn pornoblaadjes niet hebt gevonden." Hij had helemaal geen porno, maar ja. Hij had geen enkel tijdschrift in zijn kamer. Maar ja, het ging om het idee. Het ging om de humor, die hij eigenlijk helemaal niet had. Jeej voor humorloze kutkinders die zichzelf grappig vonden, huzzah!
"Was dat alles van het vragenuurtje?" werd hem gevraagd. Tristan keek even bedenkelijk en legde zijn vinger op zijn onderlip en keek een beetje de ruimte in, met zo'n 'thinking of youuu~' kop, die die adidaskutjes altijd op foto's trokken. "Ja, ja dat was het wel voor vandaag. Voor nu. In de IKEA bedenk ik er nog wel zeventien." zei die, omdat zeventien een wel heel hip getal was. De jongen meldde dat hij zich dan toch nog even ging aankleden en Tristan knikte. De jongen stond op, liep de trap op en verdween daarbij uit zicht. Tristan liep naar de bank toe en zette zich daar neer. Zijn benen zaten wijd uit elkaar en zijn handen rustte op zijn buik. Zijn ogen straalde verveling uit en hij zuchtte een keer diep.

Na enkele minuten klonk er weer het gekraak van trappen. Tristan draaide zijn hoofd naar de kant waar het geluid vandaan kwam en trok even aan zijn mutsje. Clyde stond in de kamer, wreef een keer door zijn goudkleurige oog en gaapte daarbij breed. "Charmant hoor." grijnsde Tristan uitgebreid, terwijl de jongen naar hem toe liep. Nou ja, zijn richting op. Technisch gezien liep hij naar het houten tafeltje voor Tristan. Daar graaide hij een mobiel - die van Clyde, doh - van de tafel af en stopte die in zijn zak. "Nou.. Zullen we dan straks gaan?"
"Wat dacht je van nu?" zei Tristan, met een brede grijns rond zijn mond. Hij stond op en opende de voordeur en liep eruit, waarna hij een beetje hulpeloos net buiten de deuropening stond. "Kom je?" Toen hij zeker was dat de jongen hem volgde draaide hij zich om en liep hij richting het treinstation.
Na een klein, stom gesprekje stonden ze op het station en bekeek Tristan even de stations. "Vier stations en we hoeven niet over te stappen." meldde hij en liep naar het zitplaatsje, waar hij ging zitten. Hij draaide zich om in zijn stoel, ging met zijn knieën op het stoeltje zitten, legde zijn handen op de rugleuning en keek naar Clyde, afwachtend tot hij zou komen zitten. Toen hij Clyde zijn kant op zag lopen draaide hij zich weer om op zijn stoel, schopte zijn benen naar voren en legde zijn handen in zijn schoot. Zijn rug leunde wat naar voren en zijn ogen waren half open. De trein stopte voor het station en Tristan kneep zijn ogen even samen om de eindbestemming te bekijken. Hij keek even vluchtig naar het bordje, waar ook de tussenstations op stonden. Ja, het zat ertussen. "Deze moeten we hebben," zei die. Hij stond op en liep richting de trein. De deur opende en enkele mensen stroomde eruit. Uiteindelijk kon hij ook de trein in, wat hij dus ook deed. "Boven of beneden?" vroeg hij daarna aan Clyde en keek hem even aan. Aangezien ze een paar stations moesten en het nog niet eens zo heel druk was - de meeste waren op hun werk, want oude mensjes hadden geen vakantie en schoolkinders zaten thuis achter de computer te klooien - leek het hem een goed idee om toch een zitplaatsje te kiezen. "Jij mag kiezen."

De jongen zei dat het zijn eigen schuld was omdat hij zijn spullen was gaan halen. “Dat was voor jou, hoor. Zodat je niet naakt - als een naturist - door mijn huis ging lopen vandaag, omdat mijn broek je steeds af zou zakken met dat dunne lichaam van je,” zei hij. “Je moet meer eten. Anders ga ik het echt naar binnen proppen bij je. Gisteren had je geluk. Vandaag doe ik het echt. Of.. Nee, wacht,” zei hij droogjes. “Anders ga ik koken. En dan moet je je hele bord leegeten,” zei hij toen. Dat was pas een goed dreigement.
Toen de jongen begon over zijn pornoverzameling, keek Clyde hem droog aan. “Voor de laatste keer, liefste Tristan,” zei hij op een droge toon. “De Flair en de Tina tellen niet mee als porno,” zei hij toen hoofdschuddend en op een toon alsof er geen hoop meer was voor ‘die arme, arme, hopeloze Tristan’. Misschien was dat ook wel waar. Wat porno betrof, dan. Hij knikte een keer. Jup, hij was het daarmee eens. Tristan zou nog geeneens drie pornomagazines weten. Hooguit de playboy, maar dan alleen van roddels.
Tristan keek hem aan met een zeer verkracht hoofd en Clyde keek eng terug. Hij zei dat hij in de IKEA nog wel zeventien vragen zou verzinnen. “Doe er maar 2. Voor elk jaar dat je me hebt gemist één. Dan ben ik tevreden,” zei hij. “Anders moet je voor elke vraag die je stelt de naam van een pornomagazine zeggen. Kunnen we gelijk tellen hoeveel je er kent,” zei hij toen kalm.

Eenmaal aangekleed besloot Tristan dat ze ook nu konden gaan. “Fijn, ben net wakker,” zuchtte Clyde, maar hij liep er toch achteraan. Hij deed de deur achter zich op slot en liep kalmpjes achter de jongen aan, die het duidelijk wel leuk vond. Hij was in ieder geval vrolijk. Ach ja. Beter toch.
Toen ze eenmaal in de trein waren vroeg Tristan hem ‘boven of beneden?’ en hij kon zich niet inhouden. “Meestal ga ik toch liever voor boven. Het is zo raar als het meisje beneden ligt, weet je,” zei hij kalm. “Of.. Je hebt het over de trein.. Beneden. Anders moeten we een trap op. Dat kost moeite en ik ben pas net wakker,” zei hij rustig, waarna hij door een deurtje ging en ergens neerplofte, wachtend tot Tristan naast of tegenover hem kwam zitten.

Eenmaal bij de winkel aangekomen liep Clyde naar binnen. “We gaan eerst wel naar de beddenafdeling,” sprak hij dozig, voor hij erheen liep en om zich heen keek. Hij wees naar een bed in de vorm van een raceauto. “Kijk. Die vind je vast leuk,” zei hij op monotone toon. Al snel grinnikte hij echter en keek om zich heen. “Kies wat uit. Een matras is ook handig, trouwens. Even als een kussen. En een dekbed,” somde hij even snel op. Natuurlijk was er nog meer wat ze nodig hadden, maar dit was de basis van een slaapkamer. Een bed. Om in te slapen. En slapen was lekker. Dan kon je leuke dromen hebben.. -u-

"Meestal ga ik toch liever voor boven. Het is zo raar als het meisje beneden ligt, weet je." Tristan keek hem even met een "-.-" hoofd aan, totaal niet overtuigd door Clyde's grapje. Uiteindelijk grijnsde hij toch, gevolgd door een korte grinnik. "Of.. Je hebt het over de trein. Beneden." Tristan rolde even met zijn ogen, maar trok daarna nog een brede glimlach. Wat kon hij ook van hem verwachten. Hij trok zijn muts iets naar links en wat naar voren en trok zijn haren vervolgens weer iets naar achter (haha, haren trekken, dat klinkt alsof het een bitchfight is of zo), zodat het niet meer vaag zat. "Ik verwachtte ook niet veel anders van zo'n onintelligent wezen als jij." Al gauw zei Clyde dat ze anders de trap op moesten en dat was natuurlijk helemaal horror. Want ja, dat kon natuurlijk niet als je pas net wakker was. Dat was dan pubermishandeling. Wat was het moeilijk. Clyde was geen jongen meer, maar ook geen man. Hij was eerder een knul. Maar het klonk zo raar om Clyde een knul te noemen. Was hij dan ook een knul? Wat een grappig woord. Net als IKEA. Hij kon de hele dag wel 'knul' zeggen. Knul, knul knul knul knuuuuuul~ het was net een liedje in zijn hoofd. De jongen deed een deur open en plofte naar binnen, wat Tristan ook deed. Er viel een stilte, dus moest Tristan die wel vullen.
"Oke dit is een beetje moeilijk, maar volg me even. Hoeveel weegt jouw leven?" sprak hij, maar beet daarna op zijn lip. Hmmn, hoe moest hij het uitleggen? Want zo was het onduidelijk. Zo klopte het niet meer. "Stel je even voor dat je een rugzak vast hebt, waar alles in kan dat maar moet. En dan wil ik dat jij er alles in doet wat belangrijk is in je leven of wat je nodig hebt voor een normaal bestaan op de andere kant van de wereld. Dus je begint met de kleine dingetjes. De spullen op je schappen, in je laatjes, al je hebbedingetjes. Daarna komen wat grotere dingen, kleren. Bestek en zo. Tv, lampen, computer. Inmiddels zal je rugzak wel zwaar aan het worden zijn. Maar je gaat nog wat verder. Je bank, je auto, je huis. Ik zou van je vragen om het allemaal in die rugzak te doen. Nu moeten mensen erin. Begin met een paar mensen waarvan je hun gezicht herkend, vrienden van vrienden, mensen van op je werk of kantoor. En daarna ga je verder met de mensen die je vertrouwt met je diepste geheimen. Broertjes, zusjes, vader, moeder, verzorger, kinderen. Je man of vrouw, je vriendje of vriendinnetje. Wat je ook hebt, je doet het in je rugzakje. En daarna voel je het gewicht van die tas. Denk na, alle relaties die hebt zijn het zwaarste wat je hebt." legde hij uit, alsof hij het tegen iedereen had. In werkelijkheid was het gesprek zo dat alleen Clyde echt kon horen wat het was, maar aangezien hij spullen opnoemde die Clyde niet had - tenminste, niet waar hij van wist of niet in Fukushima - klonk het alsof het tegen iedereen gericht was. Hij vroeg niet wie de belangrijke mensen waren of zo, want dan kreeg hij weer gezeik over 'nhuhuhu mijn zusje Tori nhuhuhu' en eigenlijk mocht hij het kind nu al niet. "Hoeveel weegt je leven dan?"

Tristan volgde Clyde de winkel in. "We gaan eerst wel naar de beddenafdeling," zei de jongen en Tristan knikte even dat hij het ermee eens was. Hij volgde Clyde en keek naar de pijlen op de weg. Hij had de neiging om erop rond te hupsen, maar vermande zich en volgde Clyde stilletjes. Er werd naar een bed gewezen en Tristan volgde de vinger. Een bedje in de vorm van een raceauto, voor kindjes die niet langer waren dan een meter. "Nou dan heb ik toch liever een prinsessenbedje hoor.." zei hij en grinnikte even kort.
"Kies wat uit. Een matras is ook handig, trouwens. Even als een kussen. En een dekbed." somde Clyde toen op. Tristan keek hem even niet begrijpend aan. Waarom moest hij kiezen? Het was toch zeker Clyde's huis? "Naah, ik ben heus niet de enige die bij je over de vloer komt. Denk dat 't beter is als jij wat uitkiest." sprak hij en keek even om zich heen. Voor hetzelfde geld koos hij iets facking duurs uit en kreeg hij op zijn kop. Nee, dan was het beter dat Clyde wat koos. Bovendien wist hij niet.. ughe. "Je kunt het beste iets kiezen dat bij de muren van de logeerkamer past, want anders is het contrast te groot en krijg je een regenboog en dat is fugly." hij knipperde een keer. "Dat was net iets te gay, he?"

De jongen vroeg hem heel serieus hoeveel zijn leven woog. “Ik weeg eh..” begon hij, maar al snel begon de jongen het uit te leggen. Over dat hij al zijn bezittingen en dierbare dingen in een tasje moest stoppen. “Oké, dan heb je een grote tas nodig,” merkte hij drollig op. “Ik denk niet veel, aangezien ik weinig interesse heb gehad in anderen,” zei hij toen rustig. “Mn ouders haat ik sinds wat ze bij m’n zusje deden..” Hij keek even droogjes uit het raam. “Dus, als jij in mijn huis gaat staan met een weegschaal onder het huis, heb je alles wel zo’n beetje,” zei hij droogjes en hij staarde Tristan droogjes aan, hopend dat Tristan hier wat mee kon. Tristan was belangrijk, dat was zeker. Daarom zou hij dan in het huis moeten staan. “Dus, laten we die tas voller maken en een heel groot bed kopen. Kan je er foute dingen in doen,” zei hij toen droogjes, de serieusheid compleet verpestend al klonk hij nog zo serieus tijdens het zeggen van dit.

De jongen reageerde met dat hij liever een prinsessenbedje had. “Maar je vriendinnetje gaat dat niet leuk vinden,” antwoordde Clyde, alsof hij zelf achtentwintig was en Tristan liefdesadvies aan het geven was. Toen Tristan begon over dat het bij zijn muren moest passen enzo en dat gay vond, knikte Clyde. “Uhu,” zei hij. “En ik kan de muren altijd nog verven,” zei hij toen droog. “En.. Ik heb zo het gevoel dat jij het vaakst gaat komen. Dus, kies nou maar. Ik vraag om je mening,” zei hij toen rustig. Hij liep door het pad heen en richtte zijn blik op de bedden. Uiteindelijk viel zijn blik op een bed met paardjes. Alleen.. De paardjes renden. Hij werd al lui als hij ernaar keek. Dus liep hij uiteindelijk toch maar door. Paardjes waren toch gay. Maar misschien paste dat wel bij Tristan. Grapje. Even had hij een binnenpretje en hij liep door. Zijn blik bleef hangen op een zwart bed, groot genoeg voor twee personen of voor anderhalve sumoworstelaar. “Wat dacht je van deze?” vroeg hij droogjes. Hij plofte neer op het matras. Het wiebelde. Meteen kreeg hij een tevreden grijns en ging geamuseerd op en neer op het bed, alsof zijn leven nu nut had.

Clyde vertelde over hoeveel zijn leven 'woog'. Na enkele droge opmerkingen te moeten doorstaan, waarbij Tristan zijn ogen rolde maar toch even grinnikte. Of hinnikte. Maar dat had ik je al uitgelegd, dus niet 'paardje!' denken, of zo. Want ik weet dat je dat wilt. Stouterd. Hoe dan ook, hij keek Clyde even aan. Die vertelde dus dat het niet zoveel woog omdat hij zijn ouders haatte om wat ze zijn zusje aandeden. Juist verantwoord. Je zou niet goed voor dat kind kunnen zorgen, dat weet je net zo goed als elk ander. Hij hield zijn mond gesnoerd en keek Clyde gewoon lichtelijk geïnteresseerd aan. "Dus, als jij in mijn huis gaat staan met een weegschaal onder het huis, heb je alles wel zo’n beetje." Tristan keek hem even raar aan en voelde zich lichtelijk nerveus. Voelde die zich toch gemakkelijker bij die stink grappen. Al was het niet zo zeer dat het niet goed aanvoelde om te weten dat hij belangrijk was voor iemand. Al was het het gevoel dat daarbij kwam verkeerd. "Is goed." reageerde hij op de droge opmerking tussendoor.

"Vriendinnetje ...?" klonk er lichtelijk vragend en er kwam een vaag gevoel bij hem op. Vriend.. innetje. "I guess." Uiteindelijk werd hem verteld dat de muren altijd nog geverfd konden worden en kreeg een vaag beeld van Clyde in een veracht schilderspak. Hopelijk huurde die iemand. Werken paste niet bij hem, al moest Clyde toch iets doen voor de kost. Spullen jatten, dah. Ze liepen door een gang en Tristan bekeek verscheidene bedden, die stuk voor stuk dommer waren dan de vorige. Konijnen, paarden, pinguïns.. Wat had de IKEA met dieren? Dikke obsessie. Rare IKEA-mensjes dat het ook waren. Uiteindelijk gooide Clyde zich neer op een bed en vroeg wat Tristan ervan dacht. Tristan trok even een "O__O" hoofd. "Mijn God! Ik denk dat je me nooit zo dik kunt maken hoor." sprak hij met verbazing, maar had wel een kleine subtiele grijns rond zijn mond. Hij gooide zich naast Clyde neer. Ja, daar kon hij wel aan wennen. Aan het bed dan. Half. Hij sloot zijn gedachten maar verder af. "Hehe, je kunt zeggen wat je wilt, maar het ligt wel lekker."

Uiteindelijk zaten ze weer tegenover elkaar op de trein. Hij luisterde naar de zinnen die Clyde uitsprak en keek hem aan, maar echt luisteren was het niet. Met was meer een beetje staren en gedachteloos zijn. Nou ja, was dat maar waar. Nhuu, laat maar gaan. Hij sloot zijn gedachten gewoon maar even af. "Hier moeten we eruit." zei die, waarna hij opstond en de deur opende. Hij ging voor de deur staan, opende deze en liep eruit. Buiten wachtte hij even op de jongen en krabde aan zijn nek. Waarom hij zo'n haast had om naar huis te gaan was eigenlijk onduidelijk, alleen wist hij wel dat het beter was. Hoe sneller, hoe beter.

Tristan maakte de opmerking dat Clyde hem nooit zo dik kon maken en hij grinnikte. “Maar als het echt lekker ligt kom ik gewoon bij je liggen. Snap dat dan,” zei hij rustig, alsof het heel normaal was. Maar, kom op. Ze kenden elkaar sinds ze heel, heel klein waren, dus zo heel erg raar zou het nog niet eens zijn. Tristan merkte op dat t lekker ligt en Clyde knikte. “Uhu. En het ligt vast niet alleen lekker..” zei hij nog even droog, de nadruk expres leggend op het woord ‘ligt’ waardoor de zin een seksistisch tintje kreeg. Seksistische humor for tha win.

Toen ze waren aangekomen zei Tristan dat ze hier eruit moesten en hij knikte. “Uhu,” zei hij droogjes. Hij liep kalm achter Tristan aan, al gebeurde het niet vaak dat Tristan de leiding nam. Ach, hij was gewoon moe van de korte nachtrust. Oké.. Voor hem was het kort. Voor een normaal persoon was het lang om veertien uur - of zoiets - te liggen slapen. Maar de bank had niet lekker gelegen. Absoluut niet.
Uiteindelijk greep hij Tristan bij zijn pols. “Loop wat langzamer,” zei hij en hij trok de jongen naast zich. “Veel beter,” zei hij toen. Zelf liep hij langzaam. Hij hield niet van dingen doen. Vooral niet lopen. Veel lopen was niet leuk. Vooral niet door een woonwinkel. Woonwinkels waren niet leuk. Vooral de Ikea. De Ikea was niet leuk. Wauw, wat een gedachten. Maar de Gamma was ook niet leuk. Hij wist niet eens wat het nou eigenlijk was. Het was te groot.. Veel te groot.
Hij slaakte een zucht en kwam tot stilstand, Tristan aankijkend. Ze waren er al bijna, maar hij was moe en had geen zin meer. “Zolang je maar weet dat ik bij je kom liggen zodra dat bed er is,” zei hij serieus. Zelfs hijzelf wist niet of dit wel een grap was. Het zou vast niet heel erg liggen met z’n tweeën in dat bed, aangezien er ook anderhalve sumoworstelaar in paste. En die waren dik. Maar dan moesten ze wel op hun zij liggen, anders porden ze elkaar.
Plots voelde hij iets nattigs op zijn neus. Regen? Nee, dat niet. Hij keek omhoog en zag hoe het begon te sneeuwen. Maar.. Het was.. Niet de tijd voor sneeuw.. Zijn sigaret - die hij even geleden had opgestoken - viel uit zijn mond en hij keek Tristan droogjes aan. “Eh..” zei hij droogjes, wachtend op een verklaring.

Tristan voelde een hand rond zijn pols, iets losser dan de vorige avond. "Loop wat langzamer," werd hem bevolen. Hij werd naar achteren getrokken waarna een tevreden 'veel beter' klonk. Hij liep naast Clyde en nervositeit nam toe, terwijl hij zich realiseerde hoe graag hij in het huis wou zijn. Waar alles veilig was.
Clyde stond stil. "Waarom sta je stil? We zijn er bijna?" zijn stem klonk bijna hulpeloos, alsof er iets ging gebeuren. Iets heel slechts. En dat was het ook. Slecht. Heel fout. Niet goed. Slecht, slecht, slecht. En hij keek er heel erg tegenop en wist niet hoe het gebeurd was of wanneer het gebeurd was. Hoe lang het al aanwezig was, was hem ook een raadsel. Maar het voelde niet goed. Het was het ergste gevoel dat ie in jaren had gehad. "Kom mee." Zei hij, maar Clyde opende zijn mond. Toen hij dat zag gingen even alle stomme grapjes, alle zinnen, alle woorden die ze ooit hadden gesproken door hem heen. Als een koude wind. En hij had ook een koud gevoel, alsof het aan het vriezen was.
"Zolang je maar weet dat ik bij je kom liggen zodra dat bed er is." Het voelde koud, kouder dan hij in een lange tijd had kunnen voelen. Tristan keek even naar beneden en beet op zijn onderlip. Stomste. Kracht. Ooit. Hij keek naar beneden maar zijn ogen keken naar boven. Hij was altijd al kleiner geweest dan Clyde, maar het gevoel dat hem bekroop maakte hem alleen nog kleiner. Het was zachtjes gaan sneeuwen, waar het overduidelijk niet het seizoen voor was. "Eh..." klonk er zachtjes en Tristan beet in zijn tong. "Fuck," schold 'ie zachtjes, terwijl hij een bloederig smaakje in zijn mond proefde. Hij keek Clyde even aan die een blik in zijn ogen had die niet met woorden uitdrukbaar was. "Ik.." begon hij, maar realiseerde zich dat hoe hij ook wendde of keerde het toch stom zou uitpakken. Hij draaide zich om en begon te rennen, harder dan hij eerder had gerend. Hij draaide naar rechts, een straat in en rende weer verder. Hij gleed even uit maar wist nog op zijn benen te staan. Uiteindelijk sloeg hij af, een steeg in, waar hij dan weer wel plat op zijn bek ging. Hij vloekte binnensmonds en rende naar de container. Hij leunde ertegenaan en ademde snel in en uit. Waarom hij? Waarom? Ughe. Hij sprong op de container, duwde zichzelf naar achteren, tegen de muur aan. Het was eigenlijk meer een afvalsbak dan een container, maar het was redelijk groot en liep schuin af. Zijn benen bengelde van het ding af en zijn armen hingen verslagen langs zijn lichaam. Hij kon niet terug naar Clyde - waar zijn spullen zaten - en hij kon ook niet terug naar zijn ouders. Al met al was die een stomme zwerver geworden.

‘Fuck,’ klonk er uit de mond van Tristan en Clyde fronste. Hè? Wacht.. Sneeuw hield in.. Zijn mond vertrok tot een kleine streep en hij fronste licht. Hij trapte de sigaret uit en snoof toen Tristan het op een rennen zette. Fijn. Hij had al geen zin gehad in lopen, laat staan rennen. Maar, hij was bezorgd om de kleine jongen, dus hij moest wel. Helaas had deze een voorsprong en was hij niet dom, waardoor hij niet wist welke kant hij op was. Hij moest dus volledig vertrouwen op zijn gehoor, gevoel en al het andere wat hem meestal toch niet verder hielp.
Na een tijdje zoeken was hij bijna bang geworden dat hij het op moest geven. Wat zou hij dan moeten doen? Hij kon Tristan niet alleen buiten laten, dat klopte gewoon niet. Hij had ervoor gezorgd dat Tristan nu bij hem vast zat, dus hij kon hem nu niet in de steek laten. Dat was.. Onmenselijk. Inhumaan. En dat.. Was dubbelop.
Toen hij de jongen zag, slaakte hij een opgeluchte zucht. Hij klom met een rustige beweging de container op en zette zich voor - en half boven - Tristan, zijn handen beiden aan een andere kant van het hoofd van de jongen. Zo was zijn eigen gezicht niet al te ver van hem verwijderd en kon hij hem aankijken. “Je spoort niet,” zuchtte hij. “Hebben we het hier niet eerder over gehad? Gisteren zelfs. Ik wil niet dat je alleen rondloopt ‘s avonds,” zei hij zacht en hij schudde zijn hoofd heen en weer. “Denk nou eens na voor je wat doet,” zei hij toen hopeloos.
“Kom mee naar binnen, voor er nog wat gebeurt. Denk ondertussen maar alvast na, want je weet dat..” Hij sloot zijn ogen even en pakte toen Tristan’s hand beet, om hem vervolgens mee te sleuren.

Eenmaal thuis duwde hij Tristan - zacht, natuurlijk - tegen de muur aan en zette zijn handen beiden aan een andere kant van hem neer, zodat hij niet al te makkelijk weg kon. “Vertel me nou wat er is,” zei hij, elk woord zorgvuldig uitsprekend. Oké, hij wist veel van Tristan, maar dit maakte zelfs hem in de war. En door zijn eigen reactie werd dit alleen maar erger. Hij was net wat te nieuwsgierig naar het antwoord. “En nee, je komt hier niet weg voor je een goed antwoord hebt gegeven,” zei hij toen. “Dus zeg het nou maar gewoon,” zei hij toen. Tristan wist zo onderhand ook wel dat liegen bij hem niet meer hielp, dus dat was ook al uitgesloten. Hopelijk zou hij het antwoord nu dus snel geven. Ughe.. Dit maakte zelfs hem bang. Waarom zo geïnteresseerd? Hij voelde de neiging om weg te lopen met een sigaret, maar wist dat hij beter kon wachten op zijn antwoord.

Tristan kneep zijn ogen even samen. Alsof het nog niet erg genoeg was allemaal. En toen zat je in serieuze shit. Het gezelschap van de jongen was bijna verwarrend. Maar zijn ogen dichthouden hielp niet, helemaal niet zelfs. Hij kon de gedachten niet blokkeren en diep vanbinnen wou hij dat ook niet. De geur van rook drong zijn neus binnen en hij keek de andere kant op, wetend wie het was. Hij wou van de container afspringen en weer ergens anders heen gaan, maar een arm blokkeerde hem. "Je spoort niet. Hebben we het hier niet eerder over gehad? Gisteren zelfs. Ik wil niet dat je alleen rondloopt ‘s avonds." Godverdomme. Alsof het nog niet erg genoeg was. "Denk nou eens na voor je wat doet." Zijn hart bonkte in zijn keel, niet bepaald de manier waarop hij zoiets had voorgesteld, maar goed. "Laat me nou voor een keer in mijn leven met rust!"
"Kom mee naar binnen, voor er nog wat gebeurt. Denk ondertussen maar alvast na, want je weet dat.." hij werd van de container afgesleurd en hij probeerde tegen te wurmen, schopte de jongen zelfs, maar die liet niet los.

Tristan werd het huis in geduwd, de deur ging dicht. Hij bewoog zich echter wel richting de deur, maar werd alweer aan de muur vastgespeld. "Vertel me nou wat er is." Hij maakte een protesterend geluid en kneep zijn ogen samen. "En nee, je komt hier niet weg voor je een goed antwoord hebt gegeven, dus zeg het nou maar gewoon." Tristan werd gek. Van Clyde.
"Je verdwijnt voor twee jaar uit mijn leven en nu kom je in een keer terug en verwacht je weer dat ik alles met je deel?!" schreeuwde hij, zo hard dat de buren waarschijnlijk nog vaag geschreeuw hoorde. Hij haatte emoties. Hij haatte ze. "Je denkt dat ik helemaal niks zelf kan doen.. Je doet altijd alsof je mij grote broer bent of zo. Maar dat ben je niet. Je bent helemaal niks van mij!" het laatste zinnetje kwam er zo hard uit dat hij pijn kreeg aan zijn keel. Het sneeuwde redelijk hard buiten. Blizzard? Zacht sneeuw was verliefdheid. Een blizzard was woede. Een mengeling van de twee? Ughe. Hij probeerde rustig in en uit te ademen, maar tevergeefs.

De jongen begon hem kwalijk te nemen dat hij twee jaar weg was geweest en hij snoof. Hij vroeg zich af of Clyde verwachtte dat hij alles weer met hem zou delen. Dat hij helemaal niets van hem was. Clyde sloot zijn ogen even, maar bleef zo staan. “Is dat waar?” vroeg hij rustig. “Waarom kwam je dan hierheen toen je bij je ouders wegliep? Als ik.. Niets van je ben?” vroeg hij toen. Hij negeerde de harde sneeuw buiten; dat ging wel weer over. Hij wist dat het kwam door Tristan’s gevoelens, maar zelfs dan probeerde hij het zo goed mogelijk te negeren.
“Tuurlijk wel,” zuchtte hij toen. “Onderhand ken ik je lang genoeg, Tristan. Waarom denk je dat ik ben teruggekomen?” vroeg hij. “Waarom denk je dat mijn ouders perse niet wilden dat ik jóu inlichtte toen we vertrokken?” zei hij toen. Al die tijd had hij het oogcontact met Tristan niet verbroken, alsof dat zijn woorden teniet zou doen.
“Natuurlijk heb ik je behandeld alsof je m’n kleine broertje bent. Ik heb er altijd voor gezorgd dat jou niets overkwam. Dat was ook niet gemeen bedoeld, hoor,” zei hij toen. Zijn stem was al die tijd kalm, al kwamen er meer emoties in voor dan normaal.
“En waarom doe je zo boos? Ik zei niets. Jij was degene die dit deed, Tristan,” zei hij toen zacht. “De sneeuw, alles,” zei hij en hij keek even naar buiten. Hmn. Arme mensen buiten. Als ze wisten wie daarachter zat waren ze vast niet al te blij.
“Krijg ik mijn antwoord nog?” vroeg hij toen rustig. “Je draait eromheen, verandert het onderwerp. Het kan me niets schelen wat je over al het andere denkt. We hebben nog genoeg tijd om daarover te praten, nadat je me even rustig hebt verteld wat er aan de hand is. Het is ongezond om alles voor je te houden,” zei hij. Hij praatte te veel, maar de stiltes waren veel te erg. Veel te gespannen. Het irriteerde hem. De avond had een wending genomen die.. Hij niet van tevoren aan had zien komen, tot zijn spijt.

"Is dat waar?" werd Tristan gevraagd, die boos zijn hoofd schudde van ja. "Waarom kwam je dan hierheen toen je bij je ouders wegliep, als ik.. Niets van je ben?" werd er gevraagd. Hij begon zich schuldig te voelen, omdat de jongen toch wat meer emoties toonde - voornamelijk in zijn stem - dan normaal. Zijn heldere, blauwe ogen keken de jongen voor de eerste keer in minuten recht aan. "Ik vroeg niet of je me binnen wou nemen." zei hij, zijn stem kil, iets wat ongewoon voor hem was. Hij voelde zich schuldig en wou stoppen met alles, maar toch weigerde hij te verliezen. Hij zou niet diegene zijn die de hele vriendschap verpestte. De jongen's blik wendde niet van Clyde af, wat waarschijnlijk erger was dan dat ie de jongen helemaal niet aankeek.
"Waarom denk je dat mijn ouders perse niet wilden dat ik jóu inlichtte toen we vertrokken?" Tristan fronste en ademde even in stukken uit. "Ga. Weg." zei hij vast besloten, zodat hij zelf de deur kon uitlopen zonder Clyde een knietje te moeten geven. De jongen was te dichtbij gekomen in zijn gedachten, dus moest hij er geheel uit verwijderd worden. Dat was typisch Tristan-logica. Maar hij wist wat anderen niet wisten. Zodra je iemand binnen liet, zouden ze enkel je hart breken. Dat had Clyde hem al een keer bewezen, toen die vertrok. En nu schoof ie de schuld op zijn ouders af. ... En dat doe jij niet?
"En waarom doe je zo boos? Ik zei niets. Jij was degene die dit deed, Tristan. De sneeuw. Alles." Wat haatte hij het als zijn naam op die toon werd uitgesproken. Hij trok een beetje terug naar de muur, maar wendde zijn blik niet af. "Denk je dat ik hierom vroeg? Denk je dat ik wou dat dit gebeurde? En ik vroeg ook niet of je me kwam halen van de container. Dat heb je toch echt zelf gedaan." zei hij, zijn stem duidelijk. Maar Clyde had blijkbaar maar een ding op zijn gedachten geprent: antwoord.
"Krijg ik mijn antwoord nog?" Tristan schudde zijn hoofd. Nee, echt niet. No way dat hij dat nieuws met de wereld ging delen. Nooit. Nooit zou hij zoiets toegeven. Dat kon die niet. "Je draait eromheen, verandert van onderwerp. Het kan me niets schelen wat je over al het andere denkt. We hebben nog genoeg tijd om daarover te praten, nadat je me even rustig hebt verteld wat er aan de hand is. Het is ongezond om alles voor je te houden." klonk er. Hij was niet gewend aan het feit dat Clyde zoveel praatte. Onwennigheid heerst. Zoals gewoonlijk. Hij schudde zijn hoofd van 'nee', al sloeg dat nergens op. "Nee. Nee. Nee." fluisterde hij en keek naar beneden, zijn blik voor de eerste keer afwended. Hij keek weer omhoog. "Jij weet even goed als ik wat er is gebeurd. En je weet dat als ik toegeef, ik hier binnen de kortste keren weg ben. En jij weet misschien zelfs beter dan ik, dat als ik toegeef, er geen tijd is om andere dingen te bespreken." zei hij, precies waar het op neerkwam. Alsof Clyde niet wist wat die sneeuw inhield. Sukkel. "Dus kun je me nu laten gaan, Clyde? Ik zou het op prijs stellen." Hij sprak bijna nooit Clyde's naam uit, maar hij wou gewoon weg. Zonder antwoord te geven. En daarna nooit meer terugkomen.

Tristan zei hem dat hij hem niet gevraagd had om hem van die container te komen halen. Dat hij toch echt zelf die keuze had gemaakt. Als reactie hierop vernauwde Clyde’s blik zich. “En waarom denk je?” vroeg hij. “Wat had ik anders moeten doen?” vroeg hij. “Denk je dat ik je daar achter had kunnen laten? Ik geef genoeg om je om je niet als een zwerver achter te laten,” zei hij toen streng, duidelijk nijdig omdat de jongen dit zelf nog niet doorhad. Ughe. Deze avond had zeker een hele foute wending genomen, enkel en alleen omdat de jongen een opmerking te serieus had genomen.
‘Nee. Nee. Nee,’ zei de jongen en Clyde zuchtte. De jongen zei dat Clyde zelf even goed als hij wist wat er was gebeurd. Even leek het alsof hij een hap had genomen van iets heel smerigs, want er gleden verschillende rillingen over zijn lichaam en hij klemde zijn kaken op elkaar.
De jongen ging door over dat als hij toegaf, hij hier zo weg zou zijn. Dat er dan geen tijd meer was om dingen te bespreken. Uiteindelijk vroeg hij of hij hem kon laten gaan, maar het enige wat Clyde deed was zijn hoofd heen en weer schudden. Echt niet. Niet na die twee jaar dat hij in Thailand had gezeten zonder hem. Nu zou hij hem niet zo makkelijk meet laten gaan. Voor geen goud.
“Je denkt toch niet echt dat ik je nu laat gaan, he?” vroeg hij kalm en hij keek Tristan aan alsof hij dom was. Hij schudde zijn hoofd zacht heen en weer. “Twee jaar lang, Tristan. Twee jaar lang heb ik moeten sparen, moeten zorgen dat alles oké was, zodat ik hier weer heen kon. Ik kon je niet bereiken, wat ik ook probeerde. “En nu.. Na die twee jaar.. Na al die moeite.. Denk je dat ik je zomaar laat gaan?” vroeg hij. Een spottend glimlachje kwam op zijn mond. “Echt niet, Tristan.”
Hij schudde zijn hoofd even heen en weer, vergat na te denken bij wat hij deed. “Ik kwam voor jóu terug, omdat ik je niet kon missen. Snap dat,” gromde hij, maar al snel veranderde zijn woedende blik in een verbaasde en hij fronste. Oh. Fuck. Ja.. Wacht.
“Eh..” bracht hij droog uit en hij wendde zijn blik af, nadenkend over wat hij nou eigenlijk precies aan het doen was.