Character Leeftijd: 15 YEARS Partner: Does it trouble your mind the way, you trouble mine? Krachten:
Onderwerp: Re: " Stay close, don't go. ~ di aug 02, 2011 10:00 am
Na zijn troostende – nouja, niet echt zo troostend als iemand anders het zou kunnen doen – glimlachte de jongen. Gelukkig maar, anders moest hij weer meer moeite doen en daar hield hij niet echt van. Hij voelde hoe zijn hand vast werd gepakt en een nerveus gevoel ging door hem heen, waardoor hij een beetje blosjes op zijn wangen kreeg. Die intieme – een beetje – acties was hij niet gewend. Misschien de jongen wel. Hij zag er althans wel zo uit. "Sorry," zei de jongen zacht en Matthew zuchtte. Het was zijn schuld niet. "Maar alleen.. Het idee al dat.." De glimlach op zijn gezicht verdween een beetje toen hij merkte dat de jongen bijna weer ging huilen. "Er iets gebeurt.. Met jou.." Het feit dat er iemand was die om hem gaf, liet hem ongemakkelijk voelen. Nog nooit eerder had iemand laten merken dat diegene bezorgd om hem was. "D-Dat... Wil ik gewoon niet." Plotseling boog de jongen zich naar voren, werden er twee armen om hem heen geslapen. Warme handen werden tegen zijn lichtelijk koude huid gelegd. Hij voelde hoe Shou zijn gezicht tegen zijn borstkas aanlegde. Voorzichtig sloeg hij zijn gezonde arm om de jongen heen. Matthew werd een beetje rood. Hij had hem alleen maar gezoend om dat hij er zelf om vroeg. Eigenlijk.. Maar waarom liet de jongen hem zo vreemd voelen? Waarom had hij het gevoel dat hij het niet alleen maar had gedaan omdat de jongen wou weten wat er gebeurt was? Waarom had hij het in godsnaam niet gewoon gezegd? Durfde.. hij het niet? Zachtjes duwde hij de jongen weg, zodat deze in zijn eigen stoel ging zitten. Met moeite vermande hij zichzelf, wendde hij zijn blik af van de jongen. Toch ging het rood op zijn eigen gezicht niet meteen weg. Bagger. “Misschien.. Misschien is het handig als je naar huis gaat.. Waarschijnlijk is je zus nogal bezorgd om je,” mompelde hij moeizaam, als excuus om de jongen weg te laten gaan. Hij wou nadenken en dat kon hij gewoon niet in zo’n situatie. Alsof de jongen al zijn hersenen had vast gezet. “Je bent de hele nacht weg geweest, en ook een deel van de ochtend.” Hij wierp een blik op de klok. Al tien uur. “Het komt allemaal wel goed met me.” Hij slikte. “Ga nou maar.” Na bijna de jongen gedwongen te hebben, ging Shou eindelijk weg. Een beetje nerveus zat hij daar, beet hij op zijn lip. Hij hoefde zich niet zorgen te maken over de butler thuis en zijn ouders. Ze hadden hem al eerder verteld dat ze hun hadden ingelicht. Misschien moest hij hier nog de hele dag blijven, voor het geval dat. Straks dan.. heelde het niet goed omdat ze hem alleen maar aan konden raken met handschoenen. Nou ja, zijn bloed dan. Toch was hij in paniek geraakt – wat niet echt van de buitenkant zichtbaar was – en had hij zijn kracht aangezet. Ach, ze wisten wat zijn kracht was en wie hij was, dus zijn zwakke punten waren ook niet zo moeilijk te ontdekken. Matthew zuchtte. Ach, alles kwam wel goed, uiteindelijk. Toch?
