If we ever meet again..

Het was nu al precies een week sinds de leegte was begonnen. Ondanks dat hij zich eerst had voorgehouden om het niet te doen, was hij naar haar begrafenis geweest. Zo had hij de echte bevestiging dat ze dood was en kon hij haar nog voor de laatste keer zien. In tegenstelling tot de meeste mensen, huilde hij tijdens de begrafenis niet. Geen enkele traan, al voelde hij zich vreselijk. De dag daarvoor had hij met een bak ijs op de bank gezeten en had hij zijn hart uitgehuild, terwijl hij ook nog een film zat te kijken. Iets wat normaal meisjes met liefdesverdriet zouden doen, maar het hielp wel tegen het schuldgevoel. De jongens hadden hem een beetje met rust gelaten, al was een dronken Akako opeens op een avond aan komen bellen waardoor hij de deuren maar voortaan als hij thuis was op slot had gedaan. De jongen had allemaal bedreigingen en scheldwoorden naar hem toe geslingerd terwijl hij vanachter de deur luisterde en deed alsof hij niet thuis was. Het had geholpen en de jongen ging na een kwartiertje weg. Toen hij die avond daarvoor uit het ziekenhuis vandaan kwam, had hij Akako's spullen maar op de stoep neer gezet, aangezien hij de jongen voorlopig niet meer binnen liet. En nu zat hij thuis op de bank wat film te kijken, terwijl hij een zwarte broek en een wit blouse aan had, wat aan de bovenkant los zat. De kleding die hij die ochtend bij de begrafenis aan had gedragen, alleen dan nog met een jas en een stropdas en zag het er toen veel netter uit. Aangezien de kleding hem begon te irriteren, trok hij maar een grijs shirt en een donkere baggy spijkerbroek aan, wat al meteen beter zat. Hij liep net de slaapkamer uit, toen de bel ging. Akako weer? Kida slofte naar de voordeur en keek via het spionnetjeding wie er was. Hij schrok zich een hoedje. Izaya?! Wat deed die nou hier? Twijfelend deed hij de deur open. "Eh hoi," mompelde hij nogal verbaasd. Wat deed die nou weer hier? Hij had eerder verwacht dat de jongen er wel langer over zou doen voordat hij weer contact zou maken. Ach ja, zoveel verstand van hem had hij nou ook weer niet. [Alleen Izaya] [WORDS] [377] [COMMENT] [None]

En daar liep Izaya dan. Hij was op weg naar Kida's huis, aangezien.. Uhm, hij wou de jongen gewoon graag weer zien. Of zo. Daar had je vrienden voor. Hij droeg een plastic tas in een van zijn handen, waar een vest in zat. 'T was een grijs vest met hier en daar wat groen, met een mario print erop.. Van een mushroom-ding. Wist hij veel hoe het heette. Zo'n leven-erbij dingetje. One-Up. Die groene in ieder geval, anders duurde het zo lang om uit te leggen. En de reden dat hij dat ding had gekocht, was Kida. Het grijze vest dat de jongen vaak genoeg aan had gehad - wat hij van 'm gezien had, tenminste - was bijna helemaal kapot en was zeker niet meer te herstellen. Dus dacht hij dat hij misschien een nieuwe mee kon nemen voor de jongen. Waarom hij zo'n dure had uitgezocht wist hij ook niet, aangezien er genoeg goedkopere waren. Maar het werk dat hij deed betaalde niet slecht, dat zeker. Dus hij had wel genoeg om uit te geven. Meer dan genoeg zelfs. Uiteindelijk stond hij voor Kida's deur en nam een diepe zucht. Was dit eigenlijk wel het goede huis? Hij keek even droogjes naar het nummer, daarna naar de deur en daarna naar het huis zelf. Moest wel. Hij drukte de deurbel in en zuchtte nog een keer. Wat deed hij eigenlijk? Hij had niet eens gezegd dat hij langs zou komen. Misschien had de jongen wel bezoek. Misschien moest hij Izaya helemaal niet zien, laat staan in zijn huis hebben. De deur ging uiteindelijk toch wel open en daar stond Kida. Hij droeg een grijs T-shirt en een baggy spijkerbroek, duidelijk een happy-day. Gewoon casual, thuis-kleding. Hmmn. Dat mocht ook wel eens, niet dan? "Eh.. Hoi," mompelde de jongen, lichtelijk verbaasd. Een kleine glimlach sierde Izaya's mond. "Hee," zei hij en glipte langs de jongen naar binnen, voordat hij een deur in zijn gezicht kreeg. Hij draaide zich om naar Kida en knipperde een keer, met een nogal vrolijke uitdrukking op zijn gezicht. Hij was al lang blij dat hij het goede huis had gevonden. "Ik hoorde dat je op Saki's begrafenis was. Ik ben trots op je, niet dat dat je veel zal boeien," zei hij. Pas toen herinnerde hij zich de tas die hij in zijn hand had en stak deze uit naar Kida. Anders stond hij daar zo stommig met een plastic tas. "Voor jou." meldde hij er nog even bij. Misschien dat hij ook maar eens moest zeggen waarom hij er precies was. Niet dat hij een reden had. "Ik weet dat je me niet uitnodigde of zo, maar ik dacht.. Laat ik eens gewoon langskomen. Ik verveelde me." legde hij uit en had nog altijd een lichte glimlach rond zijn mond, maar liet deze al snel vallen voor een iets meer neutrale blik. [WORDS] [476] [COMMENT] [''Vest.♥]

De jongen glimlachte naar hem, waardoor hij zijn blik afwendde. Hij was zelf niet echt in zo’n vrolijke stemming vandaag. "Hee." De jongen glipte langs hem heen naar binnen. Oké.. Hij duwde de deur dicht en wendde zijn blik op de jongen, die een nogal vrolijke uitdrukking had. Wat was er nou weer? "Ik hoorde dat je op Saki's begrafenis was. Ik ben trots op je, niet dat dat je veel zal boeien." Kida snoof. Nee, het was niet echt iets wat hem boeide. Hij snapte eigenlijk niet eens waarom de jongen trots op hem was en waar hij dat van had gehoord. Vast wel van iemand. Opeens stak de jongen een tas naar hem uit, waar hij even naar staarde. "Voor jou." Voorzichtig pakte hij de tas aan. Hm. "Ik weet dat je me niet uitnodigde of zo, maar ik dacht.. Laat ik eens gewoon langskomen. Ik verveelde me." Hij rolde met zijn ogen en liep naar de woonkamer. Als hij zich verveelde, ging hij toch wat anders doen? Hij plofte op de grijze tweezitter en kiepte de inhoud van de tas op zijn schoot. Een vest? Hij tilde hem voorzichtig op en bekeek hem. Wauw, wat een mooi vest. Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. “Bedankt,” mompelde hij zachtjes. “Ik pak wel even wat te drinken voor je,” vervolgde hij, aangezien hij er van uit ging dat de jongen weer zou zeggen dat het hem niks uit maakte. Zijn blik gleed even naar de tv waar een of ander vaag programma aan stond, waarna hij naar de keuken liep. Onderweg legde hij de vest en de tas op de eetkamertafel, aangezien hij hem zou vergeten als hij hem op de bank neerlegde. Hij schonk twee glazen cola in en liep er meer mee naar de woonkamer, zette hem op de salontafel en ging zelf weer op de tweezitter zitten. “Nog wat interessants gebeurt?” Hij was eigenlijk wel - op een of andere manier - benieuwd naar het dagelijkse leven van de jongen, maar zoveel boeide het hem ook weer niet. Gemengde gevoelens, bah. Hij nam een slok van de koude cola en hield het in zijn handen, aangezien de koudheid zo lekker aan voelde. [WORDS] [368] [COMMENT] [None]

De jongen rolde met zijn ogen en liep naar de bank, waar hij de inhoud van de tas in zijns choot kieperde. Voor de eerste keer in het hele gesprek verscheen er een glimlach rond zijn gezicht, waardoor Izaya ook even kort glimlachte. "Bedankt," zei de jongen zachtjes, al kon je het beter mompelen noemen. Daarna meldde hij dat hij wel wat te drinken pakte en Izaya knikte even, waarna hij plaats nam op de bank. Hij staarde even naar het programma, wat te vergelijken was met Wipe-Out. Hij keek niet zo vaak televisie. Niet gewone televisie, tenminste. Liever iets van een film of zo. Maar ja, zulke dingen moest Kida zelf weten. Er werd een glas cola op de salontafel voor hem gezet. Cola, Kida's lievelingsdrankje, of zo? Hmmn, het was een veilige keuze. De meeste mensen lustte cola. "Bedankt," zei hij en pakte het glas op, om er vervolgens een slok van te nemen. Pas toen realiseerde hij zich dat hij dorst had gehad. Handig. "Nog wat interessants gebeurd?" vroeg de jongen en Izaya wendde zijn blik naar de jongen en hield het glas in zijn handen, aangezien hij anders binnen tien seconden weer naar voren moest leunen om het glas op te pakken. Niet dat hij daar echt over nadacht, of zo. "Nee, niet echt.. Heb nog even wat werk afgehandeld met een klant voordat ik hierheen kwam, maar heel mijn leven draait om werk." zei hij. Zara was inmiddels een vaste klant geworden, geobsedeerd met het leven van haar man en het leven van alle vrouwen waar hij mee te zien was. Hoewel hij haar er recht toe gaf, want die autist zou hij ook niet vertrouwen. Vooral omdat hij ze al had zien zoenen, maar goed. Hij had Kida eigenlijk nooit verteld wat voor werk hij deed. Dankzij zijn werk wist hij dat Kida bij Saki's begrafenis was geweest. Kenji had hem daar gezien, blijkbaar. "Haru komt over drie dagen het ziekenhuis uit, als van ouds." zei hij nog, niet wetend of het de jongen zou interesseren. Misschien handig om te weten dat de jongen beter was, aangezien Kida erbij was geweest toen dat allemaal gebeurde. "En bij jou?" Nog iets waar ik niet van weet? [WORDS] [366] [COMMENT] [''Nope.♥]

"Bedankt," hoorde hij de jongen zeggen. Gelukkig maar, anders had hij zich doodgeschaamd. Nja, bijna dan. Zijn blik was weggericht van de jongen. Op een of andere manier begon hij zich ongemakkelijk te voelen als de jongen naar hem keek. Het was gewoon iets wat steeds gebeurde en daardoor durfde hij vaak ook niet terug te kijken. Vreemd, heel vreemd. Hij nam nog een slok van de cola. De broek die hij aan had was te groot, aangezien hij hem al een jaartje had en hij een tijdje heel erg was afgevallen. Het meeste in zijn kledingkast was wat te groot. Daarom was er ook nog een gedeelte dat hij nieuw had gekocht. Hm, hij moest echt een keer zijn kast opruimen. "Nee, niet echt.. Heb nog even wat werk afgehandeld met een klant voordat ik hierheen kwam, maar heel mijn leven draait om werk." Kida wierp een blik op de jongen knikte even begrijpelijk. Hijzelf had een bijbaantje in een supermarkt, maar dat was gelukkig niet z’n hele leven. Maar een paar dagen in de week, al had hij een soort van verlof gekregen omdat een dierbare van hem dood was gegaan. Op de dag van vandaag kreeg je ook overal verlof voor. Zijn blik ging even naar de tv. Hij had het ding aangezet omdat hij een nieuwe film aan het zoeken was in z’n filmkast die in een hoekje stond van de kamer, en anders was het zo dodelijk stil en barstte hij vast opnieuw in huilen uit. "Haru komt over drie dagen het ziekenhuis uit, als van ouds." Er ontstond een brok in zijn keel. Ondanks dat Izaya eerder had gezegd dat het niet zijn schuld was – al klonk het niet echt overtuigend – geloofde hij nog steeds dat het zijn schuld was. Bijna alles was zijn schuld. "En bij jou?" Hij vroeg zich nog steeds af hoe de jongen wist dat hij naar de begrafenis van Saki was gegaan. Vreemd, heel vreemd. “Ik ben voor de rest thuis gebleven – behalve vandaag – en Akako was zo vriendelijk,” Sarcastisch natuurlijk, “om dronken langs te komen. Ach, ik heb gewoon gedaan alsof ik niet thuis was. Hij ging vanzelf weg.” Zijn blik ging naar de ramen waar de gordijnen half voor hingen. “Gelukkig zijn m’n ramen nog niet ingegooid.” Hij staarde even naar zijn glas en nam er nog een slok van, zette hem daarna op tafel. Halfvol. “Nja, niks bijzonders.” [WORDS] [402] [COMMENT] [None]

Eigenlijk draaide heel Izaya's leven om zijn werk. Maar ja, als je zwart werd betaald kreeg je wel vaker het probleem dat mensen gewelddadig werden. Gelukkig had hij ook nog beschaafde klanten, maar goed. Je had altijd van die types die zich o, zo goed en sterk voelde. Wat deed je eraan. 'T werk dat hij deed was alleen maar handig, want zo kende hij alles en iedereen. Hmpf. Toen hij Haru laatst bezocht, zei hij dat hij Izaya niet vaal zo emotioneel zag. En dat was hij geen eens. Hij vroeg alleen hoe het ging en of hij moest blijven of dat de jongen liever had dat hij weg ging. Hij was er heilig van overtuigd dat huilen iets was wat je vanbinnen deed, waar niemand anders iets kon zien of horen. Bovendien waren de meeste mensen heel lelijk als ze huilde. Stel dat iemand je zo zag. Bovendien kreeg je dan meteen een label als softie of zo. Zo iemand als Kida. Kom kom, dat is ook niet echt aardig. Hij gaf zijn gedachten groot gelijk, dat was ook niet echt aardig. "Ik ben voor de rest thuis gebleven – behalve vandaag – en Akako was zo vriendelijk om dronken langs te komen." zei Kida, de nadruk leggend op 'vriendelijk'. Hmmn, begrijpbaar. 'T was ook niet leuk als mensen dronk langs kwamen. Hij was zelf nog nooit dronken geweest en dat hield hij het liefst zo. Van Kida kon je dat niet meer zeggen. Sjezus, wat had hij met die opmerkingen? "Das kut," merkte hij tussendoor op. Kida vertelde dat hij deed alsof hij niet thuis was en dat Akako uiteindelijk weg was gegaan. Hij mocht Akako niet meer. Die gozer en zijn groepje hadden Haru het ziekenhuis in gewerkt. Maar ja, hij haatte de jongen niet of zo. Maar hij mocht hem ook niet meer. "Nja, niks bijzonders." meldde Kida uiteindelijk en Izaya knikte, waarna zijn blik even kort op de televisie viel. Er viel iemand van een rode balk af en hij keek weer weg, aangezien het hem niet zo heel erg boeide. "Jij ook al." merkte hij op en zijn blik viel daarna op een kastje. Het deurtje stond half open, dus stond hij op en liep hij ernaartoe, waarna hij neer hurkte en opmerkte dat het een bewaarplek was voor films. "Dus hier houd jij al je.." hij stopte in het midden van zijn zin en besloot maar niet tegen Kida te zeggen dat hij zijn porno daar bewaarde. Die zou dat grapje waarschijnlijk niet waarderen. "Films. Film kijken?" Hij wendde zijn blik af van alle films en draaide zijn hoofd naar Kida, uit interesse naar zijn reactie. Ze hadden toch niks beters te doen. [WORDS] [445] [COMMENT] [''Nope.♥]

"Das kut," had de jongen tussendoor opgemerkt. Ach, zolang hemzelf geen pijn aan werd gedaan en al zijn spullen heel bleven liet hij de jongen gewoon zijn gang gaan met.. ronghangen en aanbellen? Ja, dat ja. Het interesseerde hem niet echt wat anderen deden, als het hem maar niet in de weg kwam. Al vond hij de jongen wel interessant aangezien hij hem steeds tegen kwam en de jongen onuitgenodigd langs kwam. Als hij hem was, zou hij dat nooit doen. Zo spontaan was hij ook niet. "Jij ook al." Hij glimlachte even kort. Tsja, niet iedereen had een interessant leven. Alleen de mensen die.. een interessant leven hadden, natuurlijk. Opeens stond de jongen op en liep hij naar de filmkast. "Dus hier houd jij al je.." De jongen stopte opeens. Nee, hij had geen porno. Zachtjes grinnikte hij. Hm, dankzij de aanwezigheid van de jongen was zijn humeur veel beter geworden. "Films. Film kijken?" Hij wendde zijn blik af toen de jongen weer naar hem keek en hij knikte. “Lijkt me prima. Zoek er maar eentje uit.” De jongen bleek een nogal dramatische film uitgekozen te hebben. Zulk soort films keek hij bijna altijd als hij alleen was, aangezien hij nauwelijks iemand had om films te kijken. Zijn ogen waren op het beeldscherm gefocust en hij moest moeite doen om niet te gaan reageren op van die situaties waarbij hij het normaal wel deed. Het was een Japanse film en ging over een loyale hond. Hm, het was vast geïnspireerd door het Hachiko-verhaal, toch? Dat was ook een hond die heel loyaal was. De film was best wel zielig en op verschillende momenten moest hij moeite doen om niet te gaan huilen. Aan het eind van de film had hij zijn gezicht verborgen in een kussen die op de bank lag. “Stomme film,” gromde hij en zijn lichaam trilde een beetje, aangezien hij echt gewoon aan het huilen was. Softie die hij was. Stomme softie. Waarom moest hij nu perse huilen bij een film als de jongen er was? Straks dan werd hij uitgelachen. Hij herinnerde dat hij een keer toen hij met Saki film ging kijken ook had gehuild, alleen daar had hij het meeste in kunnen houden omdat ze zei dat de film nep was en die personages dus niet bestonden. Maar deze film was ook nog veel en veel emotioneler. [WORDS] [394] [COMMENT] [Arme Kida ♥]

"Lijkt me prima. Zoek er maar eentje uit." zei Kida en Izaya bestudeerde de films even. Horror viel af, aangezien de jongen hem wel bewezen had dat dat niet zijn type film was. Als hij het zich goed herinnerde hield de jongen van drama. Van die voelie-woelie films. Maar ja. Hij koos uiteindelijk Hachi uit. Hij had de reclame ervoor gezien, het ging over een hond die elke dag zijn baas opwachtte na werk. Zelfs na die baas zijn dood, want die stierf in een ongeluk of iets in die richting. En het was op een echt verhaal gebaseerd. Zijn blik gleed over de achterkant van de dvd-box. Op een koude avond vindt professor Parker Wilson een puppy op het treinstation. Hij kan het niet over zijn hart krijgen om het jonge dier achter tel aten en neemt het hondje mee naar huis. Zijn vrouw zit allerminst op een nieuw gezinslid te wachten, maar als ze ziet hoe haar man en dochter verknocht raken aan de pup gaat ze overstag. Parker en de hond - Hachi genaamd - zijn al snel onafscheidelijk. Hun unieke band is het begin van een ontroerend verhaal over ware vriendschap en onbegrensde loyaliteit. Klonk huilie-huilie genoeg. "Deze." stelde hij toen vast en stond op, liep terug naar de televisie, propte de DVD in de dvd-speler en zette hem op spelen. Uiteindelijk ging hij weer naast Kida op de bank zitten en nam nog een slok van zijn cola. Tegen het eind van de film werd het Kida nogal emotioneel. Daar had ie ook wel reden toe, want het was ook best zielig. Hoe dan ook, Izaya zat daar nog altijd met een doodse blik naar het scherm te staren. "Stomme film," klonk er vanuit het hoekje van de bank en hij wendde zijn blik af van de televisie, om zo naar Kida te kijken. Een kleine glimlach sierde zijn mond en hij trok Kida wat naar zich toe, door middel van zijn arm om de jongen heen te slaan. Arme jongen. "Ach joh, 't is maar een film," zei hij terwijl hij zachtjes over de jongen's arm heen en weer wreef. Hij wist niet goed hoe hij de jongen verder kon troosten. Hij was altijd al slecht geweest in troosten. Maar ja, beter dan dat werd het waarschijnlijk niet. [WORDS] [380] [COMMENT] [''InspiloosQ.Q♥]

Opeens werd er een arm om hem heen geslagen, waar hij nogal van schrok. Hij keek geschrokken op, zag dat het de jongen maar was. Het kussen schoof hij aan de kant en hij veegde zijn tranen weg, keek de andere kant op. Nog steeds trilde hij lichtjes en snikte hij af en toe. "Ach joh, 't is maar een film." Kida knikte. De hand die over zijn arm heen wreef bezorgde hem kippenvel en het feit dat de jongen nogal dichtbij was, maakte hem nerveus. Toch kalmeerde hij wel een beetje, aangezien de actie van de jongen hem jammer genoeg aan Saki deed denken, die nu in een grafkist onder de aardbodem lag. Al vanzelf leunde hij tegen de jongen aan, aangezien het zo veilig voelde. Hij wist niet waarom, het was gewoon zo. Hij veegde nog wat tranen weg en staarde naar de tv waar de aftiteling te vinden was. Hij wist niet eens waarom hij die film had. Iemand zou hem vast wel aan hem gegeven hebben, ofzo. Misschien iemand van de adoptiefamilie, hij wist het niet. Hij had nu al zoveel films dat hij van de helft niet wist hoe hij er aan kwam. Opeens viel de afstand hem op. Sinds wanneer zaten jongens zo dicht bij elkaar? En.. ze kenden elkaar maar een weekje ofzo. Waarom had hij het gevoel dat het veel langer was dan dat? En waarom voelde het zo veilig als hij zo bij de jongen zat? Langzamerhand steeg het bloed naar zijn gezicht. Ughe, het voelde echt niet goed meer. En waarom huilde hij nog steeds om films? Hij was al zeventien, verdomme! Oké, de meesten dachten dat hij vijftien was ofzo aangezien hij klein was, maar dat telde niet mee. “Zullen we een andere film gaan kijken, ofzo?” Hij had geen idee wanneer de jongen eigenlijk weg ging – niet dat hij er problemen mee had dat de jongen bleef – en hoe laat het was. De enige klok die er was hing in de keuken en hij had geen zin om er naar toe te lopen, of het aan de jongen te vragen. Hm.. Opnieuw veegde hij wat tranen weg en nog steeds hield hij zijn blik afgewend van Izaya. Eigenlijk had hij geen idee waarom. Waarschijnlijk was zijn gezicht ook nog rood, waar hij de reden ook niet van wist. Wat bezielde er toch met hem? [WORDS] [396] [COMMENT] [None]

Izaya's blik gleed weer van Kida weg, naar het scherm. Je kreeg nog een laatste blik op de stad die onder het sneeuw zat en daarna begonnen de credits. Er klonk een zielig muziekje bij en Izaya voelde hoe Kida tegen hem aan kroop. Hmmn, normaal was hij altijd diegene die tegen de ander aan kroop. Hij zou eigenlijk niet zo mogen denken, aangezien Kida er waarschijnlijk anders over dacht. Maar ja, sinds wanneer was een secret-crush niet toegestaan? Bovendien had hij er helemaal geen tijd voor. Werk en zo. En wat hij Shizuo aan had gedaan verdiende niemand, eigenlijk. "Zullen we een andere film gaan kijken, of zo?" vroeg de jongen. Izaya knikte even maar bleef zitten. Als hij op zou staan, zou Kida weer afstand nemen. Maar als Kida opstond, dan was de kans nog kleiner dat ze weer zo gingen zitten. Dan kon die het dus beter zelf doen. "Is goed," zei hij en stond op. Hij liep naar het kastje en hurkte neer. Er stonden een heleboel films in en hij begon zich af te vragen hoe hij er de eerste keer een uit had weten te pakken. Zijn ogen vlogen over de titels en hij krabde even droogjes aan zijn achterhoofd. Uiteindelijk wist hij er toch een uit te kiezen en deed hij het kastje weer dicht, waarna hij weer terug liep naar de televisie en de dvd erin gooide. Nou ja, erin deed. Gooide zou wel raar zijn. "The Grudge." zei hij droogjes en legde toen de dvd box neer op het tafeltje. Hij ging weer zitten op de bank en zuchtte even, terwijl hij de afstandsbediening in zijn hand bekeek. Zou Kida niet in de weer moeten zijn met die afstandsbediening? Hoe dan ook, hij drukte op afspelen en legde de afstandsbediening weer neer op het tafeltje, waarna hij naar achteren leunde en kort zuchtte, voordat hij zijn ogen opende en naar de rode, Japanse tekst op het beeldscherm keek. Van wat hij had gehoord was het een goede horror film, dus oke. [WORDS] [336] [COMMENT] [''Nope.♥]

De jongen knikte maar bleef zitten. Hij fronste even en maakte wat ruimte tussen hun in. Door de ongemakkelijkheid was zijn ademhaling wat onregelmatiger geworden en door de afstand die hij had gecreëerd was het iets beter. Moest hijzelf een film gaan uit zoeken of ging de jongen dat weer doen? "Is goed." Het was Izaya die op stond en een andere film zocht. Kida rekte zich even uit en stopte de film die nog aan het draaien was met een simpele druk van een knop op de afstandsbediening. Hij wist niet waarom, maar films met de jongen kijken was veel leuker dan hij had gedacht. Veel leuker dan met een groep en iets leuker dan alleen kijken. Er ontsnapte een zucht uit zijn mond. Hopelijk koos de jongen niet weer een emotionele film. Kida werd uit zijn gedachten gerukt toen de jongen op stond en de dvd er in stopte. Hij begon weer nerveuzer te worden toen de jongen weer dichterbij kwam. "The Grudge." Was dat niet een horrorfilm? Hij kan zich herinneren dat hij hem ooit eerder had gezien. Zijn gezicht vertrok lichtjes. Die film was eng! Er zat nogal heel veel bloed in en de vorige keer had hij het nogal licht in zijn hoofd gekregen. Oké, het was nep, maar toch zag het er heel echt uit. Zo echt dat hij waarschijnlijk na de film zijn avondeten niet meer op kon. De jongen drukte op play en Kida keek nerveus naar de tv, schoof voor de zekerheid een beetje naar de jongen toe. Hij had geen idee waarom hij het deed, het voelde gewoon wat veiliger maar het hielp voor geen meter. Oké, de film viel wel mee in tegenstelling tot de vorige keer, maar hij had wel het gevoel dat hij voorlopig geen honger meer zou hebben. Ook voelde hij een beetje duizelig en was hij helemaal stil. Hij had zijn knieën maar opgetrokken, wou zich niet voor een tweede keer aan de jongen klemmen, al had hij de neigingen er voor. Waarschijnlijk vond de jongen het onprettig als hij dat deed. In zijn hoofd leken alle bloederige scenes zich weer af te spelen en aangezien hij nogal dicht tegen de jongen aan zat, schoof hij naar de hoek van de bank. Er leek een brok in zijn keel te zitten, waardoor hij nauwelijks meer kon praten. Waarschijnlijk kon hij ook vanavond niet meer slapen, ofzo. Zijn blik ging naar de lege glazen die op tafel stonden. Hm, als de jongen drinken wou dan moest hij het zelf maar pakken, want Kida moest nog even bij komen van de schrik. “Kon je geen normale films vinden?” fluisterde hij zachtjes, al was het niet echt boos bedoel ofzo. Zijn hele lichaam trilde lichtjes en hij had zijn armen om zijn knieën heen geslagen. Waarom had hij hier mee ingestemd? Waarschijnlijk omdat hij zoals gewoonlijk bang was dat de jongen hem dan ging haten of erger.. Hij moest ook van elke mug een olifant maken. [WORDS] [498] [COMMENT] [None]

Terwijl de film zich afspeelde, leunde Izaya achterover op de bank en keek verder niet echt naar de film. Er was weer een afstand tussen de twee, maar hij deed er verder niks aan om dat op te lossen. Wat te doen, wat te doen. Uit verveling ging hij denken aan meisjes. Het deed hem eigenlijk niet zo heel veel. Al klonk seks met een vrouw sowieso veel te gewoon, te alledaags. En hoe kon je iets dat vijf dagen bloedde en niet dood ging vertrouwen met al je mannelijkheid? Niet dus. Straks hapte het 't op of zo. Oké, terug naar iets minder vreemde onderwerpen. Als hij erover nadacht, zijn hoofd was een griezelige plek. Niemand wou weten wat er in zijn hoofd omging. Hijzelf eigenlijk ook niet. Zijn blik viel op het scherm waar Yoko - de vorige schoonmaakster - zich omdraaide. Je zag die vrouw maar ze miste de onderkant van haar kaak en liep mank. Vaag. Toen ze weer van scene wisselde en die Amerikaanse vrouw met die ene Japanse gozer ging praten, die toevallig ook Engels - of Amerikaans, hoe je het ook wou noemen - kon praten. En aangezien dat een nogal saaie scene was, zakte zijn gedachten weer af naar Shizuo. Hij dacht eigenlijk niet vaak aan iets anders. Haru nu ook steeds vaker maar alleen omdat hij zich zorgen maakte om de jongen. Nu niet meer want die mocht binnenkort naar huis, dus het kon niet zo slecht meer zijn. Dus nu was het alleen Shizu-chan en Kida. Ach joh. "Kon je geen normale films vinden?" vroeg de jongen en een kleine grijns speelde rond Izaya's lippen. Hij keek voor een moment naar Kida, die zich nogal angstig in het hoekje van de bank had verstopt. De sufferd. "Is het te eng voor je?" vroeg hij met diezelfde grijns nog op zijn lippen, waarna hij weer naar het scherm keek en de grijns liet vallen. Eigenlijk was er niks interessants aan de hand, ze was nog steeds aan het praten over een of andere vloek. "Ik pak even een colaatje." zei hij droogjes en pakte allebei de glazen op en liep naar de keuken. Hij schonk in beide glazen nog wat cola en nam ze toen maar weer mee. Je zag op het scherm die gozer waarmee die Amerikaanse vrouw wat had wegrennen, naar het huis. Hét huis, die die vervloekt was. Hij legde de glazen neer op de salontafel en zette zich weer op de bank. "Ik wist niet of je wat wou, dus heb ik voor de zekerheid maar meegenomen." merkte hij op, waarna je de vrouw weer zag die ook aan het rennen was naar hét huis. Toen ze daar aankwam, had ze een flashback. Nou ja, ze zag iemand anders z'n flashback. Vet. Later bleek het de flashback te zijn van die Japanse vrouw die vermoord was, die je The Grudge kon noemen. Tenminste, hij had haar echte naam niet onthouden. [WORDS] [489] [COMMENT] [''Nope.♥]

Vamuit zijn ooghoeken zag hij dat de jongen grijnsde en even voelde hij zich nog banger worden. De manier waarop de jongen grijnsde was gewoon.. vreemd. Zijn blik was op het beeldscherm gefocusd, aangezien de film veel te spannend was, al had hij neigingen om zich in zijn kamer te verstoppen of om onder de bank te gaan zitten, maar dat laatste paste waarschijnlijk niet. "Is het te eng voor je?" Ondanks dat hij een beetje bang was door de film, steeg het bloed naar zijn gezicht. Kida dook een beetje in elkaar, probeerde zijn gezicht deels voor de jongen te verbergen, maar wel zo dat hij de film nog kon kijken. Zijn armen gingen wat strakker om zijn benen heen. “Dat zei ik niet,” mompelde hij zachtjes op een zielige toon. Eigenlijk was het wél te eng voor hem. Veel te eng. Maar waarschijnlijk viel het mee in tegenstelling tot te vorige keer. Hij hield gewoon niet echt van horror. "Ik pak even een colaatje." De jongen liep weg om wat drinken te pakken en zijn gezicht werd bleker nu hij besefte dat hij alleen was met de film. Nee, hij ging de jongen bewijzen dat hij heus wel zo’n film kon kijken zonder dat hij bang hoefde te worden. Toch weigerde hij om normaal te zitten, aangezien hij zich in deze houding veilig voelde. Of hij moest zich tegen de jongen aanklemmen, dan voelde hij zich waarschijnlijk ook veilig. Misschien. Heel misschien. Al snel kwam de jongen weer terug, gelukkig maar, en werden er twee glazen op tafel gezet. Zijn hand reikte er vlak daarna en hij nam een slok van de koude Cola, ging een beetje normaler zitten. Een beetje maar. "Ik wist niet of je wat wou, dus heb ik voor de zekerheid maar meegenomen." Hij zette het glas op tafel en schoof een beetje naar de jongen toe, bijna onopmerkzaam. De film was afgelopen en in elkaar gedoken zat hij naast de jongen, terwijl hij lichtjes trilde en probeerde om zichzelf te kalmeren. Het was een enge film, een hele enge film. Aan de ene kant had hij honger, maar aan de andere kant was hij bang dat hij ging overgeven omdat de film nog vers op zijn netvlies stond. Kida snoof. Eigenlijk begreep hij de helft van de film niet eens. Het was nogal heel vaag. “Ik ga voortaan geen films meer kijken met jou,” mompelde hij zachtjes en hij stond op, liep met zijn glas naar de keuken toe. Hij zette het ding in de vaatwasser en zijn blik ging naar de koelkast, die hij open trok. Eetbaars.. Eetbaars.. Aangezien hij zelf niet zo vaak at, was er nauwelijks iets. Alleen maar kliekjes van de vorige avond. En nu had hij eigenlijk geen honger. Ieder ander zou als ze zijn blote bovenlichaam zagen denken dat hij uit een arm gezin kwam of een beginnende anorexiapatiënt was. “Als je iets eetbaars wilt, moet je het maar zeggen,” zei hij tegen Izaya, die waarschijnlijk nog in de woonkamer stond. Hij trok een random kastdeurtje open en zag dat er nog chips lag, nog van die avond dat Akako en stuff er waren. Er ontsnapte een zucht uit zijn mond, waarna hij zich omdraaide en even bleef staan. Zijn vingers gingen over een litteken die over zijn arm liep. Hij had er veel, nog van dat hij bij de Skill Out zat. En dan bij het gewelddadige gedeelte, waar Akako de onderleider van was. [WORDS] [578] [COMMENT] [None]

"Ik ga voortaan geen films meer kijken met jou." zei Kida. Izaya trok een pruillipje en zijn ogen werden iets groter, waarna hij zich omdraaide op de bank en de jongen de keuken in volgde met zijn blik. "Maar.. Maar.. Maar.." begon hij, al was het nogal duidelijk dat dat niet echt bedoeld was. Daarom verscheen er al gauw een grijns rond zijn mond en maakte hij een handgebaar van laat maar. Hij staarde even naar de aftiteling en klikte op het stopknopje van de afstandsbediening. "Als je iets eetbaars wilt, moet je het maar zeggen." klonk er vanuit de keuken, waarna hij opstond en zelf ook de keuken in liep. Toen hij achter Kida stond, liet hij zijn armen rond Kida krullen en legde zijn hoofd op de jongen zijn schouder. Hij volgde Kida's blik, het kastje in. Daar zat een zak chips in, waarna de jongen een zucht slaakte. "Heb je een magneet ingeslikt of zo? Ik heb het idee dat ik je niet los kan laten." grinnikte hij zachtjes, maar hij liet de jongen los en ging op het aanrecht zitten, waarna hij de jongen zijn arm vast pakte en er geconcentreerd naar keek. Littekens. Hij had er zelf hier en daar ook een paar, de meeste van zijn seksuele avonturen met Shizu-chan. Maar ja, die merkte je nauwelijks op. En hij had er een op zijn achterhoofd van toen hij van de trap was gevallen als kind, maar ja. Dat was niet zo heel spannend. Hij liet de jongen zijn arm los en keek hem voor een moment aan, maar sprak geen woord over de littekens. "Geen honger, dus?" vroeg hij droogjes. Hij had de jongen al genoeg door laten maken, die moest nog bijkomen van die film. Izaya had het merendeel niet meegekregen, aangezien hij de hele tijd met zijn gedachten ergens anders zat. Hij kon zelf ook wel zonder eten, als hij er langer bij stil stond. Al had hij ook geen probleem met iets naar binnen werken. Ach, wat deed het er eigenlijk toe. Als hij echt honger had, zocht hij het zelf wel uit. [WORDS] [348] [COMMENT] [''Nope.♥]

Hij had niet in de gaten dat de jongen naar de keuken gegaan was en staarde een beetje afwezig naar de zat chips. Opeens werden er twee armen on hem heen geslagen en slaakte hij een klein kreetje. Het was de jongen maar, het was de jongen maar. Een hoofd werd op zijn schouder gelegd en hij voelde de adem van de jongen. Zijn lichaam trilde zachtjes en hij begon rood te worden, voelde zich ongemakkelijk. Hij moest zich even aan het aanrecht vasthouden, want anders was hij bang op de grond te vallen. Hij wist niet eens waarom hij bang was om dat te doen, het voelde gewoon alsof dat zou gaan gebeuren. "Heb je een magneet ingeslikt of zo? Ik heb het idee dat ik je niet los kan laten." Zijn gezicht werd nog roder en hij deed het kastje dicht. De jongen liet hem los en Kida draaide zich om, hield zich met één hand nog steeds aan het aanrecht vast. Izaya had waarschijnlijk gevoeld hoe mager hij was, maar daar kon hij zelf ook niks aan doen. De het laatste jaar at hij gewoon weinig vanwege saki en was hij vanzelf afgevallen. Hij kon zichzelf gewoon niet volproppen, al wou hij het zo graag. Misschien was zijn maag gewoon klein. De jongen pakte zijn andere arm vast en bestudeerde de littekens. Hijzelf keek weg. Zo bijzonder was het ook niet. Iedereen had wel littekens. Er gingen rillingen over zijn rug heen toen de jongen zijn arm los liet en hij weer naar hem keek. Ongemakkelijk, zo voelde hij zichzelf. Het liefst wou hij zich onder de dekens van zijn tweepersoonsbed verstoppen. Onder de dekens die eigenlijk teveel waren voor maar één persoon. "Geen honger, dus?" Hij schudde zijn hoofd. Eigenlijk vroeg hij zich af of de jongen eigenlijk hier ging slapen of gewoon naar huis ging, al was het best wel laat. Zijn blik ging naar de klok die in de keuken hing. Al negen uur. Was het niet gevaarlijk als de jongen over straat liep? “Ehm.. Slaap je hier vannacht of ga je naar huis? Ik heb nog een logeerkamer over,” mompelde hij zachtjes. Ughe, straks dan werden ze weer samen wakker, gelukkig had hij een logeerkamer. Niet dat hij heel veel mensen op bezoek kreeg, maar als er iemand kwam slapen was het wel handig. [WORDS] [391] [COMMENT] [None]

"Ehm.. Slaap je hier vannacht of ga je naar huis?" vroeg de jongen. Izaya keek even van links naar rechts, toen eindelijk de klok hem opviel. Het was pas negen uur, dus dat viel reuze mee. Hij kon makkelijk binnen een uur thuis zijn en de gezellige verkrachters buiten zijn flat vermijden. Al had hij wel eens een gesprek met hun alsof ze zeer normale mensen waren, maar ja. Wie was hij om hun zoiets te verbieden? Ze moesten het zelf allemaal maar uitzoeken. Bovendien was het makkelijker om ze gewoon te vriend te houden, dan hoefde hij zich geen zorgen te maken als hij naar huis ging na tien uur. Al dacht hij sowieso niet dat zij hem moesten hebben. Ze zouden wel gek zijn. Hoe dan ook, hij kreeg het idee dat de jongen liever had dat hij naar huis ging. Misschien had hij die magneet-opmerking niet moeten zeggen. Misschien had hij het - net als alle andere opmerkingen die door zijn hoofd vlogen - in zijn gedachten moeten houden, dat hij gewoon nooit zei wat hij dacht. Dat scheelde weer complicaties. "Ik heb nog een logeerkamer over." zei de jongen toen en Izaya keek even weg van de klok, terwijl het inmiddels al een over negen was. Dat klonk bijna als een uitnodiging. Soort van. Indirect. Op de Kida-manier. Izaya's vingers - die van zijn linkerhand - speelde met het uiteinde van zijn T-shirt, meer uit verveling dan nervositeit of iets in die richting. Hij was niet zo snel nerveus of van slag.. Wat dan ook eigenlijk. Meestal was hij vrij rustig. "Hmmn, ik blijf wel hier. Als je daar niks op tegen hebt." zei hij uiteindelijk en ging met een hand door zijn haar, waarna hij tegen het aanrecht aan leunde. Op een kant dan wel, zeg maar, opzij. Hij leunde met zijn rechterheup tegen het aanrecht aan, als je dat nog volgt. "Hoezo? Begin je moe te worden?" vroeg hij vervolgens, nog altijd even rustig. Hij ging even met een hand door zijn oog omdat er een wimper in was gekomen of zo, en ging geïrriteerd verder tot hij het vind vond en aan zijn broek af veegde. Het was maar een wimper. [WORDS] [366] [COMMENT] [''Nope.♥]

Het was alleen maar omdat er de jongen straks iets overkwam en het zijn schuld was aangezien hij de jongen hier had kunnen laten. En dan voelde hij zich vast nog schuldiger dan eerst. En hij voelde zich gewoon een beetje alleen zonder de jongen. Kida had geen andere vrienden waarop hij kon vertrouwen en hij wou de jongen de ruimte geven, maar hij was zo egoïstisch om de jongen gewoon graag hier vanavond te hebben. "Hmmn, ik blijf wel hier. Als je daar niks op tegen hebt." Hij glimlachte lichtjes en schudde zijn hoofd, liet zijn blik weer afdwalen. Als hij het voorstelde, had hij er juist geen problemen mee. De glimlach verdween weer. Waarom stelde hij het eigenlijk voor? De jongen zag er sterk genoeg uit om zich te verdedigen. Toch was de bezorgdheid groter dan het vertrouwen op de situatie. En hij was gewoon nog een beetje beïnvloed voor de film. Stomme film. Hele stomme film. "Hoezo? Begin je moe te worden?" Kida's gezicht vertrok lichtjes. "Ik denk dat ik vannacht niet eens kan slapen door die film." Hij zuchtte, behield zijn blik afgewend. Hij had ooit een keer de hele nacht wakker gelegen door een enge film. De hele nacht, zonder een oog dicht gedaan te hebben. Dat wou hij het liefst niet nog een keer meemaken. Ze gingen nog twee normale films kijken, aangezien het toch nog te vroeg was om naar bed te gaan. Kida had ze zelf uitgekozen, aangezien er dan toch niks mis mee kon zijn. Het waren leuke films. Niet te emotioneel, niet te bloederig of te goor. Beide waren perfect. Halverwege de tweede film was hij kapot en ging hij maar naar bed. Er lagen nog wat oude en te grootte kleding in zijn kast, waaronder een donkerblauwe pyjama die hij maar aan Izaya gaf zodat die er misschien wel in kon slapen. Waarschijnlijk was die van Akako, maar die was toch weg. Hij maakte het bed op in de logeerkamer en legde de pyjama er op. Hij had al tegen de jongen gezegd waar hij de logeerkamer kon vinden, dus zo'n probleem zou het ook niet worden. Kida ging weer naar zijn eigen kamer en kleedde zich om, nadat hij naar de badkamer was geweest. Hij bekeek zijn bovenlichaam even in de spiegel die in zijn kamer hing. Zag het er echt zo erg uit? Zijn botten staken een beetje af tegen zijn huid en de littekens lieten het raarder lijken, maar wat kon hem het nou schelen wat anderen er van vonden? Hij trok het lichtblauwe shirt over zijn hoofd en kroop onder de dekens. Hopelijk kon hij nog wel slapen, ondanks die ene horrorfilm. [WORDS] [391] [COMMENT] [None]

"Ik denk dat ik vannacht niet eens kan slapen door die film." zei de jongen en schudde zijn hoofd lichtjes, met een kleine glimlach. Izaya kon zich niet voorstellen dat je wakker kon liggen door een enge film. Bovendien vond hij het niet eens zo heel eng. Hij had erger gezien, dat sowieso. "Zo erg was ie niet, toch?" vroeg Izaya, meer in zichzelf dan tegen Kida. Uiteindelijk volgde hij Kida de keuken uit en nam weer plaats op de bank, terwijl de jongen een film uitzocht. Het was echt zo'n film die hij zelf nooit zou uitkiezen, niks voor hem dus. Dus hij zat er maar doorheen terwijl zijn gedachten - voor de zoveelste keer - heel ergens anders zaten. Zelfs tijdens de tweede film lette hij niet echt goed op. Het waren gewoon niet films die hem echt interesseerde, kon 'ie ook niks aan doen. Uiteindelijk trok hij een grijs T-shirt en een blauwe broek aan, in de logeerkamer. Het zag er nogal onbewoond uit en het was wel duidelijk dat Kida geen gasten kreeg, buiten Akako. Met z'n pornoblaadjes. Hopelijk lag er niet overal.. eh.. tissues, kuch kuch. Aangezien er geen boeken waren om te lezen of zo en hij wel moe was na die films, ging hij maar in bed liggen. Alleen was hij nog wel wakker, door al die gedachten en zo. Stomme gedachten. Er was totale stilte, buiten een zacht geluid. Het klonk bijna als gesnik. Izaya sloeg zijn dekens weg en kwam uit bed, waarna hij langs zijn oog veegde en de deur stilletjes open maakte. Aan de overkant van de hal was Kida's kamer. Hij stond even twijfelend in de deuropening, maar liep daarna naar de deur en opende deze zachtjes. De jongen sliep, maar hij had hoogst waarschijnlijk een nare droom of zo. Izaya liep naar de zijkant van het bed en keek voor een moment even naar de jongen. Zelfs in zijn dromen was 't geen held, blijkbaar. "Kida," zei hij. Toen de jongen niet reageerde, ging hij op bed zitten - in kleermakerszit. Hij schudde de jongen zachtjes wakker, aangezien hij het niet kon hebben dat die half huilend aan 't slapen was. "Wordt wakker." prevelde hij, minder zacht dan daarvoor. Als je iemand wakker wou hebben, ging je niet fluisteren. Al was het ook niet echt een normaal volume te noemen, aangezien hij automatisch zachter ging praten door de stilte. [WORDS] [398] [COMMENT] [''Nope.♥]

Het voelde eenzaam en verlaten terwijl hij in de donkere kamer lag. De warme dekens maakten het op een of andere manier wel een beetje knus, toch voelde het alsof er gewoon iets mistte. Zijn ogen staarden in het donker en hij zuchtte. De jongen was de film vast nog aan het afkijken en het voelde zo raar als hij zou vragen of de jongen bij hem wou komen liggen, aangezien het dan waarschijnlijk beter voelde. Kida wist alleen niet waarom hij het graag wou en durfde het ook niet echt te vragen. Ughe, hij was zeventien en gedroeg zich als een kind van twaalf. Huilen om stomme films die niet eens emotioneel of eng waren, nog nooit gezoend hebben, nog nooit met iemand naar bed gegaan zijn.. Oké, hij Saki zo vaak gekust, alleen er was een heel groot verschil tussen kussen en zoenen, en het telde toch niet aangezien het niet eens gemeend was. En hij was nog maar één keer dronken geworden. Misschien kwam het doordat hij Homo was, dat hij zich meer vrouwelijker voelde dan hetero jongens en gewoon gevoeliger was. En zijn opvoeding was ook gewoon een puinhoop geweest. De kinderen van de adoptieouders waren van die typische pubers, alleen dan nog erger. Ze gaven nauwelijks aandacht aan hem en moesten altijd de andere kinderen in toom houden. Misschien kwam het omdat hij nog nooit het gevoel had gehad dat hij een vader en een moeder had. Vroeger had hij kort in het weeshuis gezeten en daar was ook geen moeder of vader ofzo. Langzamerhand viel hij toch weer in slaap, met de gedachtes over het feit dat hij eigenlijk geen ouders had en gedachtes die nog aan de film dachten, die vreselijk enge film. Nou ja, voor hem dan. Hij werd wakker van een zachte stem en twee handen die hem heen en weer schudden. Tranen liepen over zijn gezicht en zachte snikgeluiden kwamen uit zijn mond. Was hij nou aan het huilen. "Wordt wakker." Het was de stem van de jongen, de stem die hem gerust liet stellen. Hij kwam overeind en sloeg zijn armen om de middel van de jongen, drukte zijn gezicht in het shirt van de jongen. Kida wist niet meer waar hij over had gedroomd, maar het was vreselijk. Heel vreselijk. Aangezien hij half wakker was, had hij er niet eens over nagedacht over de actie om de jongen half te omhelzen en deed hij het gewoon maar. Pas tien secondes later merkte hij dat hij verkeerd bezig was en liet hij de jongen meteen los, leunde achteruit. Had hij hem wakker gemaakt met zijn gehuil? “S-sorry,” snikte hij zachtjes en hij dook in elkaar. Was de jongen nu boos omdat hij die actie had gedaan en hem had wakker gemaakt? Hij wist het gewoon niet, wou het eigenlijk ook niet weten. [WORDS] [473] [COMMENT] [None]

De jongen kwam overeind en sloeg zijn armen om Izaya heen, waarna hij een gezicht in zijn borst gedrukt kreeg. Hij liet zijn armen ook om de jongen heen krullen en aaide liefkozend over zijn rug. Toen de jongen zich los maakte en achteruit schoof, realiseerde Izaya zich pas dat de jongen wel echt naar gedroomd moest hebben. Kida had hem zo maar omhelsd, dat voorspelde niks goeds. Er moest veel gebeuren voordat de jongen hem überhaupt zou aanraken. "S-Sorry." hakkelde de jongen en snikte zachtjes, waarna hij in elkaar dook. Waar verontschuldigde de jongen zich voor? Het was niet alsof hij al had liggen slapen of zo. Niemand werd wakker van dat zachte, vrouwelijke gesnik. Tssk. Maar het irriteerde hem toch dat de jongen niet lekker sliep. Waarom was hij ook zo'n goed mens, verdomme. Kuch. "Verontschuldig je niet, waar je je ook voor verontschuldigd.." het laatste kwam er nogal mompelend uit, maar de jongen zou het wel begrijpen. Hij veegde even langs zijn oog uit vermoeidheid, maar het was niet alsof hij nu nog kon slapen. Nu moest hij de hele nacht voor Kida's deur staan om te zorgen dat ie niet weer ging huilen. Anders lag ie straks in bed en voelde ie zich genoodzaakt om om het half uur even te kijken of Kida wel lekker sliep. "Nare droom, zeker?" vroeg hij, al hoefde hij er niet echt een antwoord op. Het antwoord lag namelijk nogal voor de hand, dus ja. Maar hij wou gewoon niet dat de stilte te lang duurde. Dat zou nog eens wat worden. Dan staarde ze naar elkaar en had Izaya het idee dat er seksuele spanning was tussen hun twee, terwijl Kida's seksuele verlangen op 0 stond. Dat was zo typisch. "Moet ik weer weg?" vroeg hij toen, dit keer meer achter een antwoord zoekend. Hij dacht het wel te weten, maar toch. Kida was onvoorspelbaar en net een klein kind soms, vandaar dat het nogal moeilijk in te schatten was. Uiteindelijk zou Izaya zich als een ouder gaan voelen en zou hij de jongen weer verlaten omdat hij geen vader wou zijn voor de jongen, maar ja. Daar kon hij niet bij met zijn hoofd. Hij kon iedereen's fouten zien, behalve zijn eigen. [WORDS] [370] [COMMENT] [''Nope.♥]

Het was raar om opeens te zeggen dat hij over zijn ouders had gedroomd. Dan zou de jongen denken dat hij heimwee had en dat had hij juist niet. Hij vond het gewoon kut dat hij geen ouders had. Hij wist eigenlijk niet eens hoe het voelde om ouders te hebben. Het was allemaal zo onbekend voor hem. Izaya, die had toch ook ouders? Die wist vast niet hoe het was om nooit ouders te hebben. Nou ja, hijzelf had waarschijnlijk wel ouders, maar geen ouders die hij echt ouders kon noemen. Een vrouw en een man door wie hij was ontstaan, maar geen ouders. Geen moederfiguur, geen vaderfiguur. Hij had films gezien en snapte wel een beetje hoe het was om ouders te hebben, maar aan de andere kant waren films nep en waren het niet echte ouders van de kinderen. Vreemd. "Verontschuldig je niet, waar je je ook voor verontschuldigd.." Hij keek op en knikte zachtjes. Aangezien de jongen zijn armen om hem heen had geslagen toen hij hem omhelsde, vond die het vast niet erg. Hij moest zich niet zo aanstellen. Straks dan leek hij net een peuter ofzo. Erg, heel erg. Kida veegde zijn tranen weg met de rug van zijn hand en wendde zijn blik af. Af en toe kwam er nog een snik uit zijn mond, maar deels was hij gekalmeerd door de aanraking van de jongen. "Nare droom, zeker?" Opnieuw knikte hij, maar hij was niet van plan om het aan de jongen te vertellen. Straks dan lachte die hem uit of snapte hij het gewoon niet. Dan was het verspilde moeite om het te vertellen. De jongen vroeg er ook niet naar en hij wist niet eens precies meer waar hij over had gedroomd. Zijn ogen staarden naar de plek waar de deken moest zijn. Het was niet echt duidelijk, aangezien het donker was en het schemerde in de kamer. "Moet ik weer weg?" Hij wist het niet. Hij wist niet eens of de jongen zelf wou blijven. “Het maakt niet uit,” fluisterde hij zachtjes. Het liefste wou hij de jongen de hele tijd omhelzen en niet los laten, maar waar dat verlangen vandaan kwam wist hij ook niet. Het was er gewoon opeens. Poef. Opnieuw wreef hij in zijn ogen. Het kwam waarschijnlijk egoïstisch over om de jongen te laten blijven, terwijl die het misschien niet eens wou. Heel egoïstisch. Het verlangen naar de twee armen om hem heen, het feit dat hij zich eenzaam voelde en dat hij nog niet helemaal wakker was zorgde er voor dat hij weer naar de jongen toe leunde en hem weer omhelsde. Hij legde zijn hoofd tegen de schouder aan van Izaya. “Blijf maar.” Hij wist niet eens waarom hij het deed, toch voelde het al veel beter dan normaal zitten. Nu voelde dit opeens normaal. [WORDS] [473] [COMMENT] [None]

De jongen gedroeg zich wel vaker als een klein kind, wat irriteerde. Hij durfde Izaya niet aan te kijken, huilde wel meerdere keren per dag en.. Naja, laat maar. Hij was emotioneel gezien onstabiel, dus het was niet zo gek dat hij niet normaal kon reageren op bepaalde situaties. Niet zoals elk ander mens. Zoals het hoorde. Het was niet helemaal Kida's schuld. Het irriteerde alleen wel. "Het maakt niet uit," reageerde Kida op zijn vraag en Izaya bewoog net om weer op te staan en naar de logeerkamer te sloffen, maar de jongen omhelsde hem en rustte zijn hoofd op Izaya's schouder. Oke, misschien vond hij hem toch wel een beetje leuk. 'T was net een puppy. Die - blijkbaar - voor altijd een puppy-karakter behield. "Blijf maar." zei de jongen uiteindelijk en Izaya plaatste een arm om hem heen en aaide over zijn huid. Hij raakte de jongen zijn buik, heupen, schouders, handen.. alles eigenlijk, liever niet aan. En dat dan niet omdat hij de jongen lelijk of vies vond, maar hij was bang dat hij hem zou breken. Hij was zo dun en bottig dat het net zo'n chihuahua was. Als het een keer viel was meteen alles kapot. Net als Kida. Maar ja. "Is goed." prevelde hij zachtjes. Hij kon moeilijk opeens weg gaan en eigenlijk wou hij dat ook niet. Waarom zou hij.. De jongen was niet onaantrekkelijk - buiten die enge botten dan - en hij zat ermee in een kamer.. in een bed zelfs. Het leven was mooi. Buiten dat Shizu-chan altijd in zijn gedachten zweefde. --------- Hij opende zijn ogen en draaide zich om, waar Kida met zijn rug toe naar hem sliep. Heel romantisch. Hadden ze beiden elkaar de rug toegekeerd in hun slaap. Hij was toch zeker dat ze samen - soort van - in slaap waren gevallen en nu lagen ze allebei aan de andere kant van 't bed. Hij stond op en krabde even boven zijn heup, waarna hij de kamer uit liep en de deur zachtjes dicht deed. Hij stond in de keuken en zocht nogal wanhopig naar eten. Er was niet heel veel in huis, niks om een lekker ontbijt voor twee te maken. Enkel brood, al was een boterham niet heel spannend of zo. En bovendien was het een stom ontbijt. Hij ging op het aanrecht zitten en zuchtte even, waarna hij voor zich uit staarde. Misschien moest hij naar de supermarkt om iets te kopen. Dan kon hij spek, ei, toast met alles erop en eraan en dat soort dingen klaar maken. Croissant. Dat was ook lekker. Hmmn, maar wat als Kida wakker werd? Dan dacht ie dat ie weg was? Nogal besluiteloos bleef hij daar zitten, op het aanrecht. What to do, what to do... Hij zuchtte een keer en keek even op de klok. Negen uur 's ochtends. Hmpf. [WORDS] [474] [COMMENT] [''Nope.♥]

Zijn ogen vielen dicht en er verscheen een tevreden glimlach op zijn gezicht. Een arm werd om hem heen geslagen en vingers aaiden over zijn huid. Hij wist niet waarom, maar het voelde op een of andere manier nogal heel erg prettig. Er ontsnapte een zucht uit zijn mond en hij leunde wat meer tegen de jongen aan. Heel prettig, al kon hij doordat hij tegen de jongen aan leunde zijn eigen botten zelfs voelen. Man, hij was echt mager. Misschien was het erger dan een beginnende anorexiapatiënt. Misschien wel erger, hij wist het niet. Dankzij al die depressies kon hij gewoon niet meer goed eten en als hij na een tijdje weinig gegeten had iets meer dan normaal ging eten, ging alles er gewoon uit. Zijn lichaam weigerde om veel calorieën te krijgen en zelfs als hij een tijdje heel veel binnen zat, kwam hij ook niet aan. Eigenlijk schaamde hij zich er voor. Hij schaamde zich er voor om zich in de spiegel te zien. Veel te dun en helemaal niet aantrekkelijk. Niet dat hij om dat laatste gaf, hij viel toch niet op meisjes en aan jongens wou hij gewoon niet denken. "Is goed," klonk de stem van de jongen zachtjes. Hm. Hij wist niet eens wat voor maat hij had. Waarschijnlijk zat XS hem net goed. Oké, hij was ook niet echt lang, maar toch. Hij was gewoon mager. Veel te mager. Toen hij minder mager was als nu, maar nog steeds mager, was hij af en toe naar het ziekenhuis gegaan om Saki te bezoeken en daar zeiden ze ook al dat hij mager was. Stomme depressies. Ondanks al die negatieve gedachtes die nu opeens gingen over dat hij mager was, dommelde hij langzaam in slaap door de beschermende armen van de jongen, die veel minder mager waren dan die van hem. Jaloezie? Nee, net niet.. Toen hij wakker werd, mistte er iets. Kida merkte op dat hij nogal eenzaam lag, dichtbij de rand waardoor hij vast snel uit bed kon vallen, als hij het talent niet had gehad om nooit uit bed te vallen. Behalve als iemand hem duwde natuurlijk. Opeens viel het op dat het stil was. Geen kalme ademhaling die de stilte verdreef, geen warme armen. Al vermoedde hij dat dat laatste niet was waar hij van wakker was geworden, aangezien hij dan meer in het midden van het bed en minder in elkaar gedoken lag, alsof hij zichzelf had afgezonderd. Misschien kwam het omdat hij snel nerveus werd in het bijzijn van de jongen. Of hij had weer een nachtmerrie gehad. Hij kwam moeizaam overeind en rekte zich uit. Verschillende botten kraakten, moesten nog wennen aan het bewegen na een nacht slapen. Hij keek om zich heen en zag dankzij het licht dat tussen de gordijnen door de kamer in scheen dat de andere kant van het bed leeg was. Moeizaam stond hij op en liep hij naar het raam, om de gordijnen en het raam open te doen. Zijn ogen knipperden tegen het felle zonlicht en hij zette een paar passen achteruit. Aan de ene kant was het jammer dat hij geen balkon had, maar anders moest hij naar een drukke buurt en dat was stom. Hij hield liever van rust dan van een balkon. Waarschijnlijk zouden mensen hem toch raar aankijken dankzij zijn magerheid. Kida liep naar de spiegel die aan de muur hing en bekeek zichzelf. Voor het eerst in een lange tijd besefte hij dat hij er echt niet gezond uit zag. Zijn gezicht was een beetje ingedeukt – wat overigens niet heel erg op viel; zijn botten staken op sommige plekken een beetje uit en zijn haar was een beetje dof, had de natuurlijke glans niet. Er ontstonden tranen in zijn ogen en hij keek hoe het ook bij zijn evenbeeld gebeurde. Ondanks dat zag hij er eigenlijk helemaal geen zeventien uit, terwijl hij echt zeker wist dat hij zo oud was. Het stond zelfs in zijn geboorte.. ding. Zijn hand ging door zijn haar heen en hij slofte een beetje de kamer uit. Hm. Hij kwam bij de keuken en zag dat de jongen op het aanrecht zat. En nu? Wat moest hij nu zeggen? Gewoon normaal praten en doen alsof er niks gebeurt was, was misschien wel een optie. Toen herinnerde hij zich dat hij niet zoveel in huis had, behalve chips, brood, vaag beleg, drinken, drank, kliekjes en wat spullen voor avond eten. Hij at normaal niet zo veel, dus was er ook niet echt veel te vinden. “Het spijt me. Ik heb niet zo veel in huis,” mompelde hij zachtjes en hij wendde zijn blik af, ging een eindje van de jongen vandaan tegen het aanrecht leunen. Zitten op het aanrecht, dat was nieuw. Toch wou hij het zelf niet proberen, dan was hij bang om zijn hoofd te stoten of zo. Hm. Hij had ook eigenlijk niet zo heel veel trek, maar de jongen waarschijnlijk wel. Anders dan konden ze – waarmee hij de jongen bedoelde – ergens wat halen? Kida zuchtte en wierp een blik op de jongen. En nu? [WORDS] [847] [COMMENT] [None]

Er klonken voetstappen en zijn blik gleed naar de ingang van de keuken, waar Kida in de deuropening verscheen. Hij droeg ook nog zijn pyjama nog en was vermoedelijk net uit bed gerold. Hippend. "Het spijt me. Ik heb niet zo veel in huis." mompelde de jongen en keek van hem weg, waarna hij tegen het aanrecht leunde. Izaya ging even met beide handen voor zijn gezicht langs en liet het daarna over gaan in zijn donkere haren, aangezien hij meestal aan zijn gezicht begon te trekken als hij moe was. Hij had ongeveer een minuut geleden even snel nog een Scorpion-pose gedaan en was daarna weer op het aanrecht geklommen, aangezien dat lekker zat. "Is niet erg, hoor." meldde hij en sprong van het aanrecht op. Hij liep naar Kida toe en trok zijn T-shirt omhoog, maar liet deze na vijf seconden alweer zakken. Veel te mager. Eng mager, zelfs. "Je bent te dun. We gaan ontbijt halen; kleed je aan." beval hij, waarna hij zelf naar de logeerkamer liep om zich daar vervolgens om te kleden. No way dat hij Kida zo mager liet zijn. Dat was ongezond. --------- Het was alweer een maand later of zo - hij had het niet precies bijgehouden - en Kida was op het goede pad. Hij durfde hem in ieder geval alweer normaal aan te kijken. En aan te raken. In hoeverre hij dat deed dan, want Kida kon het meestal minder goed waarderen. Hoer dat het was, jeez. Hij zat weer op Kida's bank, naast Kida zelf. Ze keken een film, al was kijken een nogal groot woord. Hij lette weer eens niet op, aangezien zijn gedachten heel ergens anders zaten. Bij Shizu-chan en bij Kida en eigenlijk was hij in die hele maand nog geen steek veranderd. Zijn gedachten beleven bijna altijd hetzelfde. "Zeg eens, Kida," dat was al een lekker begin. Hij verveelde zich - de film interesseerde hem totaal niet - dus werd het maar eens tijd om Kida te pesten. Dat was altijd leuk. "Je vind mij leuk, he?" [WORDS] [338] [COMMENT] [''Nope.♥]

De jongen deed raar met zijn gezicht en hij keek maar weg, probeerde het maar te negeren. Oké, niet zó raar maar het kijken naar de jongen begon hem een beetje nogal heel erg nerveus te maken. Het shirt was een beetje te wijd voor hem, maar liet hem wel een beetje minder mager lijken, al danste de stof van zijn shirt af en toe wel tegen zijn buik aan, wat heel vreemd leek. Daarom droeg hij als hij op straat was ook van die vesten met een T-shirt er onder of een dik en voor hem net te groot T-shirt. Dan leek hij al meteen minder dun. "Is niet erg, hoor." Hij keek op toen de jongen opeens op hem af liep. Izaya bleef voor hem staan en Kida keek hem geschrokken aan. Wat was er? Plotseling trok de jongen zijn shirt omhoog, waardoor zijn buik zichtbaar werd en de onderkant van zijn borstkast. Je kon zijn ribben een beetje zien afsteken tegen de strakke huid die een beetje om zijn lichaam heen was gespannen. Vijf seconden later ging het T-shirt weer omlaag en steeg het bloed op zijn hoofd. Waar sloeg dat op?! "Je bent te dun." Ja dat wist hij zelf ook wel. "We gaan ontbijt halen; kleed je aan." Hij staarde de jongen een beetje verbluft na toen die weg liep. Huh? Waarschijnlijk vond de jongen het niet leuk dat hij mager was. En ze kenden elkaar nog maar een week, al voelde het langer. “Ja meneer,” mompelde hij zachtjes en hij liep naar zijn kamer toe, om zich aan te gaan kleden. Iets meer dan een maand was verstreken en ze kenden elkaar al meer dan vijf weken. De jongen had hem helpen aan te komen en het was ook nog deels gelukt ook. Het enige nadeel was dat hij als hij kots neigingen kreeg als hij teveel had gegeten de jongen zei dat hij het moest binnen houden en dan had hij weer een vieze smaak in zijn mond. De jongen was voor een groot deel van zijn tijd bij hem, en dan vooral ’s ochtends, ’s avonds en in het weekend. Kida was een beetje over zijn depressie heen gekomen en was een stuk vrolijker. Van Akako had hij niet zoveel last van, maar toen hij een keer boodschappen ging halen had hij de jongen weer half in elkaar geslagen omdat die hem lastig viel. Nog steeds had hij een baantje in de supermarkt en dankzij dat kreeg hij ook nog korting op de meeste artikelen. Het leek alsof Izaya zijn huis als tweede huis had toegewezen en vaak op vrijdag- en zaterdag avond bleef de jongen bij hem slapen en gingen ze samen films kijken. Voor de rest at de jongen ook wel vaak avond eten bij hem en ging hij anders ’s avonds naar huis, behalve als het te laat was. Eerst had hij daar tegen in gestemd, maar de jongen overtuigde hem er al snel van dat hij de mannen kende en ze hem nooit wat aan zouden doen. Het was hem maar geraden ook. Nog een nadeel aan het aankomen was dat als hij te snel aankwam, er bij zijn buik van die lichte strepen waren. Gelukkig had hij op internet gelezen dat ze na een poosje weggingen, anders zat hij er zijn hele leven mee. Het verschil merkte hij zelf ook op. Nu was zijn gezicht veel minder ingedeukt, staken zijn botten minder uit en kon je zijn ribben al niet zo makkelijk meer zien. Ook zag hij er gewoon gezonder uit en had zijn haar zijn oude glans weer terug. Ze aten niet altijd ongezond, anders kwam hij gewoon veel te snel aan. Eigenlijk alleen maar ’s avonds, behalve als de jongen niet was. Dan at hij van die gezonde dingen aangezien gezond ook goed was. Toch? Het was zaterdagavond, rond tien uur en ze zaten samen op de bank een of andere comedy te kijken. Een film die hij van Saki had gekregen en die ze samen al een paar keer hadden gezien. De film was nogal saai en hij leunde met zijn hoofd op zijn hand, waarvan zijn ellenboog op de bankleuning leunde. Hij wist niet eens waar de film over ging en het interesseerde hem ook deels niet. Het deed hem teveel aan haar denken, al was hij bijna over zijn depressie heen. Om zijn gedachtes af te leiden dacht hij daarom ook aan de jongen, aangezien die er vaak was, al begonnen zijn gedachtes de laatste tijd veel fantasierijker te worden dan hij wou. "Zeg eens, Kida." Kida keek opzij, naar de jongen die aan de andere kant van de driepersoonsbank zat. Tussen hun in stond een bak chips, waarvan alleen nog maar een bodempje in zat. Hij was er achter gekomen dat hij sommige chips wel erg lekker vond, wat weer een voordeel was voor het aankomen. Nou ja, niet teveel chips dan. Anders kotste hij de boel onder. "Je vind mij leuk, he?" Kida wendde zijn blik af en het bloed steeg naar zijn gezicht. Verschillende gedachtes en ideeën vulden zijn hoofd, waarvan hij niet wou dat hij ze had, en hij ging een beetje ineen gedoken zitten. “Zoiets heb ik nog nooit gezegd,” mompelde hij zachtjes en zijn blik ging weer naar de film. Hij wist het niet, al had hij op sommige momenten het gevoel dat het wel zo was. Toch weigerde hij diep van binnen om toe te geven. [WORDS] [911] [COMMENT] [None]