It was only just a dream.. ~

Zodra ze zestien was geworden was ze hier naartoe verhuisd. Waarom? Ze was nu oud genoeg om op zichzelf te wonen in Fukushima en Degree beviel haar niet echt meer. Ze had de Council in handen van de rest achtergelaten. Ze gaf eigenlijk weinig om wat er allemaal gebeurde in Degree. Het was een tijd die ze achter zich had gelaten. Soul, alles. Natuurlijk had ze zo haar momenten waarop ze er anders over dacht, maar.. Ze had niet anders kunnen verwachten. Iedereen was hetzelfde; iedereen ging en kwam wanneer het hen beviel. De enige die ze echt durfde te vertrouwen was Misaka, maar ja. Dat was haar kloonzusje; het kon niet anders. Ze had al een heel plan klaar gehad; het plan om naar Fukushima te vertrekken. Dat was de enige plek waar een Esper thuishoorde. Ze wist meer dan genoeg over deze plek en had gehoord dat er nog twee Level vier Espers waren. Interessant, want ze wist dat er maar weinig daarvan waren op de hele wereld, dus dat er twee - met haar erbij drie - in Fukushima leefden moest iets betekenen, toch?
Elektriciteit rolde over haar lichaam en ze glimlachte lichtjes. Level vier, eh. Ze was hier pas net, dus haar naam was nog niet al te bekend. Net als dat de namen van haar mede-Espers haar onbekend waren. Voor velen was Level vier niet meer dan een droom. Grappig, want zij had het kunnen bereiken. Niet dat ze zo geweldig was, maar goed. Als je Level vijf wilde bereiken, moest je ervoor vechten. Letterlijk en figuurlijk. Trainen.. Het was niets minder dan alles ervoor geven. Sommigen haatten haar en de andere Espers die dit niveau bereikten, simpelweg uit jaloezie. Ze haatten hen omdat het leek alsof ze er niets voor deden. Ze glimlachte lichtjes. Ze zouden eens moeten weten.

Toen de schooldag eindelijk om was en ze de school mocht verlaten, was ze naar de klif gegaan. Ze ging er niet af; wachtte gewoon aan de rand. De kernreactoren waren lelijk, maar zodra je je een kwartslag draaide kon je over het strand kijken en zag je de zonsondergang vanaf een prachtige plek. Ze leunde tegen de rails - hier was ooit een snelweg geweest, maar nu was het slechts een rustige, bijna verlaten autoweg waar je rustig op kon staan als je dat wilde. Door haar korte rokje kon ze niet al te ver naar voren geleund staan, helaas. Ze snoof eventjes zacht. Ze had het niet snel koud door de elektriciteit die haar lichaam constant verwarmde, dus ze had er toch geen last van.
Met een kalme glimlach richtte ze haar blik op de zonsondergang, proberend de geluiden om zich heen te negeren.

Een beetje suffig veranderde hij zijn hand in een knots, met van die stekels eraan. Het was een zwarte knots met rode stekels, aangezien rood met zwart zijn wapen kleur was. Zijn hand wisselde weer naar het uiteinde van zijn Death Scythe, wat een rood met zwart gekleurde zeis was. Al gauw veranderde het weer in een zwaard die half rood half zwart was en uiteindelijk had hij weer zijn gewone hand terug. Hij strekte zijn vingers wat door ze in een vuist te doen en ze er weer languit uit te ontknopen, uit verveling.
Ook al waren ze een jaar later, hij zat nog steeds met Degree in zijn hoofd. Hij had tegen iedereen vaarwel gezegd, behalve Mizore en Maka. Al had hij voor Maka een brief achter gelaten, lekker afgezaagd. Mizore had niks gehad. Niet omdat ze hem niet genoeg boeide of zo, maar eerder omdat het gewoon te moeilijk was. Veel te moeilijk. Waar moest hij beginnen? Hoe kon hij omschrijven hoeveel hij haar zou missen - hoeveel hij haar inmiddels had gemist? En de gedachte alleen al deed hem niet veel goed. En toen hij weg ging deden die gedachten hem al aarzelen of hij wel wil gaan. Dus uiteindelijk was hij weggegaan na tegen iedereen gedag te hebben gezegd, behalve tegen Mizore. Niet omdat ze niet genoeg betekende, maar omdat ze te veel betekende. Inmiddels dacht hij over haar heen te zijn, aangezien ze een jaar later waren. Al had hij het toch graag afgerond gehad.
Ander onderwerp, plox. Hij was inmiddels een van de level vier Espers. Er waren nog twee anderen, of zo ging het gerucht. Zijn naam was redelijk bekend, aangezien level vier al heel wat was. Hij ging onder de naam Soul Eater, maar dat was op zich gewoon zijn voor en achter naam. Hij had zichzelf Eater genoemd, in plaats van Evans. Deed hem te veel denken aan vroeger. Mental Out was de naam van de ander, maar zijn echte naam kende hij niet. En die ander hoorde redelijk nieuw te zijn. Daar hoorde hij vanzelf wel wat van.
Zijn blik viel op een persoon. Even verstijfde hij, aangezien hij het half afgesneden profiel van het meisje kende. Hij draaide zich om, boog zijn rug voor over en sloop de andere kant op, stiller dan hij net was geweest. Naar zijn idee. Shit. Kut. Verdomme. Nou maar hopen dat ie weg kwam.

Haar gedachten waren, zoals vaker, bij Degree en alles wat er gebeurd was. Soul was zomaar weggegaan, al had ze van anderen gehoord wat ze moest weten. Fijn. Hij had haar niets verteld. Eikel. Ze snoof eventjes zacht en keek met een geïrriteerde blik naar de zon die onder ging. Het leek alsof ze nergens meer van kon genieten. Hoe vaak ze wel niet hoorde van Misaka dat ze veranderde. Ugh, ja, boeiend. Het meisje zei dat het niet positief was en dan reageerde ze negatief of liep ze weg. Ze had haar frustratie vaak geuit door haar krachten, zoals ze dat ook had gedaan toen haar ouders haar achter hadden gelaten. Iedereen was hetzelfde, de enige die je kon vertrouwen was jezelf. Dus, zij had geluk met Misaka, toch? Alle andere relaties waren niet meer dan een leugen. Omdat je niet in je eentje leven kon. Ze snoof eventjes zacht. Rotmensen.
Maar, nu was ze dus een Level 4, samen met twee anderen. Twee jongens, had ze gehoord. Eén had ze de kracht van gehoord. Mental Out. Interessant. Van de ander wist ze weinig. Ze was ergens wel nieuwsgierig, benieuwd wie de sterkste was en wie als eerste Level 5 wist te bereiken. Die Mental Out dude scheen een kracht te hebben waarmee je door een aanraking bewusteloos raakte. Net zoiets als die gast in Degree, dus. Maar, verder kende ze zijn krachten niet goed. Ach..

Voetstappen. Met een geïrriteerde blik keek ze om, benieuwd wie haar rust verstoorde. Haar ogen werden groot toen ze het witte haar en de rode ogen zag. Ze beet op haar lip en vernauwde haar blik. Langzaam kwam ze overeind en zag hoe de jongen zich omdraaide en weg sloop. “Soul..” zei ze, op zo’n stem van ‘ik ga je vermoorden’, of iets in die zin. Een elektrische schok vloog naar de plek voor zijn voeten en elektriciteit rolde over haar lichaam. “Ik had niet gedacht jou hier tegen te komen..” zei ze, bijna grommend.
Ze balde haar vuisten en meer elektriciteit gleed over haar lichaam heen, even als over de grond om haar heen. Zwart zand, eh? Ze moest moeite doen om niet gelijk een of ander kettingzaagachtig wapen op hem af te gooien, maar dat zou ook niet bepaald vriendelijk zijn. “Dus..” snauwde ze toen. Ze vond dat hij haar wel een verklaring schuldig was, dus wachtte ze daar maar op.

"Soul.." klonk er dreigend en Soul bevroor even. Zijn rug rechtte zich en hij gooide zijn schouders naar achteren om ze een beetje los te maken. Zo nonchalant mogelijk - wat er nogal gestressed en alles behalve nonchalant eruit zag - draaide hij zich om en slurpte een keer. "Ik kan je zeker niet overtuigen dat ik Soul's duivelse tweelingbroer Wes ben, he?" vroeg hij droogjes, met een waterige grijns rond zijn mond. Hoe hij op de situatie moest reageren was hem een raadsel, dus probeerde hij er maar overheen te grappen. Er kwam een elektrische schok op hem af waardoor hij naar achteren hobbelde, dichter bij de vrijheid. Het was niet zo dat hij dacht dat ze sterker was dan hij, maar hoe verdedigde je je tegen elektriciteit? Al kon hij van zijn ene arm een schild maken van een niet geleidend materiaal.
"Ik had niet gedacht jou hier tegen te komen.." klonk er, quasi-grommend. Zijn ogen rolde naar boven, om haar blik te ontwijken. Niet dat de wolken interessant waren. Uiteindelijk maakte hij toch de grote fout van haar aankijken. "Kunnen we samen verbaasd zijn." grijnsde hij in een poging de sfeer wat te verlichten, al kon iedere sukkel je vertellen dat dat nooit zou lukken. Maar het was het proberen waard en daarom deed hij het maar. Maar haar niet-entertained hoofd deed zijn grijns verdwijnen. Zijn hand jeukte, alsof het niet kon wachten met een wapen worden. Dat kwam voornamelijk omdat hij zichzelf waarschijnlijk moest lopen verdedigen. Hij was een level vier, hij redde zich wel.
"Dus.." snauwde ze zijn kant op en hij kraakte zijn nek een keer. Hij wist niet hoe hij serieus moest reageren, aangezien hij onder druk nog sarcastischer en leiper werd dan normaal. Dat was de enige manier dat hij ermee om kon gaan en het kwam zelden voor dat hij echt serieus was in een ruzie, daarmee wil ik zeggen dat hij bijna nooit een ruzie eindigde zonder ook maar een grapje te hebben gemaakt. "Dus.. Hoe gaat het met je?" vroeg hij droogjes, waarna hij zijn blik weer op haar richtte. Ze keek hem heel not-amused aan waardoor hij enkele stapjes naar achteren deed. "Dus ik ga maar weer.." zei hij en draaide zich om, in een poging om te ontsnappen aan een eindeloze discussie.

De jongen bevroor en veranderde zijn houding, om zich vervolgens om te draaien. De slurp zou haar op een normaal moment laten glimlachen, maar nu deed niets dat. Zijn gezicht herkende ze nog altijd uit duizenden, al was het al een jaar geleden. Ze waren nu beiden ouder en veranderd, al leek het voor haar alsof alles terugging naar een jaar geleden.
Soul vroeg haar of hij haar niet kon overtuigen dat hij zijn duivelse tweelingbroer Wes was. Ze begon langzaam te trillen. Niet omdat ze bang was, maar omdat ze zich in moest houden om geen paar miljoen volt zijn richting in te sturen. Want, hoe graag ze het op dit moment ook zou willen, het was geen goed idee om met hem te vechten. Dat was iets wat ze nooit gewild had en nu nog steeds niet wilde, hoe boos ze ook was. “Nee, dat slurpen maakte goed duidelijk dat jij het was,” zei ze vals, omdat ze niet vriendelijk of iets in die zin kon klinken op een moment zoals deze.
Soul probeerde sarcastisch of grappig over te komen wat haar deed tandenknarsen. Ze negeerde zijn opmerking over hoe ze nu samen verbaasd konden zijn en probeerde met alle moeite de elektriciteit binnen te houden, al zou het niet veilig zijn om nu binnen een straal van vijf meter bij haar in de buurt te komen.
Hij vroeg hoe het met haar ging en ze vernauwde haar blik opnieuw en boog haar rug een beetje, alsof ze in elkaar moest kruipen om hem niet aan te vliegen, al zou ze niet op hem af gaan maar gewoon haar elektriciteit die kant op sturen, moest ze die behoefte voelen.
Toen hun blikken elkaar kruisten deed de jongen een paar passen naar achteren. Toen hij zei dat hij weer weg ging, gromde ze. “Doe serieus!” riep ze uit en de elektriciteit vloog opnieuw voor zijn voeten, waarna ze een paar passen zijn richting op deed, maar alsnog een meter of vijf bij hem vandaan bleef. De elektriciteit stopte weer een beetje met over haar heen lopen. “Je denkt toch niet dat ik je deze keer weer zonder uitleg laat gaan, hè?” vroeg ze. Ze schoof een beetje met haar schoen over de grond om wat elektriciteit kwijt te raken en keek hem met een vernauwde blik aan. “Dus, ben je me zo onderhand geen verklaring schuldig?” vroeg ze toen ongeduldig.

Mizore was niet heel veel veranderd, nog steeds plat en met hetzelfde kapsel. Haar kleren hadden dezelfde stijl, al kon hij niet zeggen dat het haar standaard pakje was. Hij droog een zwart leren jack met 'Death Acadamy' op de zijkant, 'n donkere spijkerbroek en een wit T-shirt. Dat had hij enkele dagen geleden ook gedragen, toen hij Kate had ontmoet. Maar dat was een heel andere situatie.
"Nee, dat slurpen maakte goed duidelijk dat jij het was." klonk er nogal vals en hij moest een grijns onderdrukken. Wes slurpte ook, alleen.. minder. Maar ja, Wes was ook altijd al perfect geweest. Maar dat was niet zijn tweelingbroer, enkel zijn grote broer. En hij mocht hem ook wel, alleen was het soms vervelend dat er elke dag in je neus gedrukt werd hoeveel beter iemand was dan jezelf. Vandaar zijn lage zelfbeeld, al had hij dat nog nooit aan Wes verwijt. "Verraderlijk slurpen ook." zei hij droogjes en onderdrukte daarmee een grijns. Het meisje was duidelijk boos - nee, eerder woedend.
"Doe serieus!" riep Mizore naar hem en hij haastte zich drie stappen verder toen er electriciteit op hem af werd gevuurd. Hij draaide zich om en deed enkele stappen terug, met tegenzin. Hij veranderde zijn arm in een zeis, zijn Death Scythe. Het kon de meeste aanvallen afweren door het materiaal waar het van was gemaakt - iets met de ruimte, bla bla bla, het boeide hem niet - en was dus zijn beste kans op bescherming. "Oke, oke, al goed." mompelde hij droogjes.
"Je denkt toch niet dat ik je deze keer weer zonder uitleg laat gaan, hè?" vroeg ze daarna, duidelijk geïrriteerd. Mocht ook wel een beetje. Hij ging even met zijn tong langs zijn tanden, maar zijn mond was nog wel gewoon dicht. Ze voelde niet bepaald vies aan, aangezien hij er altijd heel goed voor zorgde. Niet omdat hij zich zorgen maakte dat zijn tanden anders wegrotte, maar omdat hij niet naar de tandarts wou. Die keken een keer naar zijn tanden en dachten meteen 'the hell?', aangezien hij nogal gekartelde tanden had. Puntig zelfs. "Dus, ben je me zo onderhand geen verklaring schuldig?" Een beetje wel. Maar hij had het de vorige keer ook niet gedaan en alleen omdat ze een jaar later waren, betekende het niet dat hij klaar was om erover te beginnen.
"Je zou het wel denken he? Maar de vorige deed ik het niet, met goede reden. En die reden is nu nog steeds geldig." concludeerde hij toen, aangezien hij geen zin had om een moment niet uit zijn woorden te kunnen komen. Hij wist dat ze hem zou zappen, ergens in het gesprek. Doh.

De jongen veranderde zijn arm in een zeis en haar houding veranderde een beetje, alsof ze elk moment aan kon vallen. Tijdens het lopen had ze haar muntjes maar al te goed gevoeld en ze wist dat ze haar muntjes bij zich had, dus die kon ze altijd nog gebruiken.. Maar, nee. Ze zat er niet echt op te wachten om dat op Soul te gebruiken. Als ze hem echt aan wilde vallen, had ze dat al lang gedaan. Maar, ze wachtte eerder op een verklaring. Dat was wel het minste wat ze van hem kon verwachten, toch? Ze was heus niet van plan meer te vragen dan een verklaring. Ze wilde niet meer. Enkel weten waarom hij niet op zijn minst even had kunnen zèggen dat hij wegging. Maar, nee hoor. Zij had het mogen horen van Maka en de jongens. Wauw. Ughe.
De jongen antwoordde dat ze dat wel zou denken en ze pakte een muntje uit haar zak. Meer om er mee te spelen, maar goed. Ze bewoog het muntje droogjes rond met haar vingers, meer om afleiding te zoeken van de elektriciteit. Ughe. De jongen zei haar dat hij het de vorige keer met een goede reden had gedaan en dat die reden nu nog altijd geldig was. Ja.. Als hij het nou gewoon even vertelde. Er was vast geen reden goed genoeg hiervoor.
“Doe alsjeblieft een klein beetje serieus..” gromde ze, terwijl ze het muntje nog altijd tussen haar vingers bewoog. “Ik zat er niet bepaald op te wachten om jou weer te zien, maar nu we hier toch zijn lijkt het me handig om dit gelijk af te handelen, niet waar?” vroeg ze toen en ze keek even naar haar hand, maar toen weer naar Soul.
Elektriciteit kwam vooral van haar haren en de hand waarmee ze het muntje vast had, alsof haar lichaam niet kon wachten om aan te vallen. Misschien omdat ze kwaad was, maar misschien ook door de zeis die ze in de gaten hield, al betwijfelde ze of Soul daarmee zou aanvallen. Het zou heel typisch zijn, maar goed. Natuurlijk was ze sterker geworden, maar ze betwijfelde of Soul dat niet was. Ergens had ze het gevoel dat hun niveau ongeveer gelijk lag, maar.. Het kon nooit dat hij die andere Level 4 was.
“Het boeit me niet wat voor redenen je denkt te hebben,” sprak ze toen, terwijl ze even diep ademhaalde. Ze flikte het muntje de lucht in, om haar blik daar heel even op te richten. Ze ving hem weer toen het naar beneden kwam en richtte haar bruine ogen op Soul. “Een beetje snel, graag.” Ze snoof zacht, wilde hier weg zodra dit afgehandeld was.

"Doe alsjeblieft een klein beetje serieus.." gromde ze. Soul concludeerde dat ze geen steek was veranderd. Na al die tijd weg van haar te zijn was hij vergeten hoe serieus en niet-leuk ze soms was. Niet dat hij spijt had van hun relatie, maar meer dat ze ook haar nadelen had. Was hij dus toch niet de enige geweest. "Ik ben serieus," zei hij rustig. Dat wat hij als laatste had gezegd was wel serieus bedoeld, voor de verandering. Ze zei dat ze er niet op zat te wachten om hem te zien waarna hij even grijnsde. "Ik jou ook niet." zei hij, om het zo nog een beetje vriendelijk te zetten. Het liefst had hij dat ze nog lekker terug was op Degree, samen met de rest. Wat deed ze überhaupt in Fukushima? Was de rest van Japan niet goed genoeg? Ze zei dat aangezien ze er nou toch waren, het haar het beste leek om het meteen af te handelen. "Niet waar?" vroeg ze, waarna hij met een vinger langs de kant van zijn zeis ging. Hij keek naar zijn vingr waar zich nou een snij in bevond, waar een zwarte vloeistof uit kwam. Zijn bloed; zwart door Black Blood. "Als jij het zegt," mompelde hij.
"Het boeit me niet wat voor redenen je denkt te hebben." hij trok even zijn wenkbrauwen op. Zat ze te schreeuwen dat ze verklaringen nodig had, zegt ze toch dat het haar niks boeit. Ze was nog altijd even raar als vroeger, nogal dommig zelfs. Maar hij had het wel gemist hoor. "Een beetje snel graag," zei ze en hij kraakte zijn nek weer. Ze moest nou niet het zielige slachtoffer spelen. Pas toen drong hem iets door. Hij vernauwde zijn blik een beetje en keek haar aan. Zou ze dat echt denken?
"Je denkt toch niet dat ik niks tegen jou heb gezegd, omdat je niet belangrijk genoeg voor me bent - of was?" vroeg hij toen, zijn stem niet zo droogkloterig en sarcastisch als daarnet. Mizore had nooit helemaal begrepen hoe mensen in elkaar zaten, al dacht ze ze door en door te kennen. Maar inmiddels had ze moeten weten dat hij bindingsangst had, dus een relatie was al moeilijk genoeg voor hem geweest. Maar dat was niet de reden dat hij zo maar was weggegaan, he. Zijn rode ogen waren op haar bruine gefocust, al zou hij het liefst gewoon weglopen. Hij haatte confrontatie. Al helemaal confrontatie met zijn verleden. Wes, zijn ouders, het oude huis, Soraya, Maka en Mizore. Allemaal dingen uit het verleden waar hij het liever niet over had. Mizore was inmiddels heden, helaas.

Soul zei serieus te zijn en Mizore snoof zacht. Puh. Ja, vast. Etter. Hij zei dat hij er ook niet op had zitten wachten om haar te zien en ze glimlachte lichtjes. “Is er tenminste iets waar we het over eens zijn,” zei ze toen en de glimlach verdween weer. Ze zat er niet echt op te wachten om nog veel langer in zijn buurt te zijn, omdat het er alleen maar voor zorgde dat ze weer aan Degree en alles begon te denken en het maakte haar niet bepaald vrolijker. Natuurlijk was het een redelijke tijd geweest en ze had het ook niet willen missen, maar achteraf scheen het allemaal niets waard te zijn. Achteraf scheen alles al te zijn zoals ze het altijd gedacht had. Achteraf.. Scheen de Esper niet veel anders te zijn dan de mens. Het belangrijkste was het individu, de rest waren slechts middelen om te overleven. Niets meer, niets minder. Misschien moest ze daar ook maar eens genoegen mee nemen.

Soul’s stem maakte haar wakker uit haar gedachten en ze vernauwde haar blik, om hem weer op dezelfde manier als eerder aan te kijken. Dit was nog erger dan door vieze mannetjes gestalkt te worden die niet wisten wie ze was en die op niet meer dan haar geld uitwaren. Of, misschien wel meer.. Maar dat was te smerig om aan te denken.
‘Je denkt toch niet dat ik niks tegen jou heb gezegd, omdat je niet belangrijk genoeg voor me bent - of was?’ vroeg Soul toen en Mizore opende haar mond om iets te zeggen, maar fronste toen lichtjes, nadenkend over haar woorden. Ughe. Wat had ze anders moeten denken? Ze wendde haar blik even af en haalde diep adem.
Na een paar tientallen van seconden keek ze hem weer aan. “Er waren weinig andere mogelijkheden, Soul,” sprak ze kalm en ze zuchtte. “Maar ja.. Na alles had ik het ook wel moeten weten, hè? Iedereen is hetzelfde,” zei ze zacht, niet naar hem gericht. Ze snoof even en keek hem toen weer aan. “Denk je een andere reden te hebben, dan?” vroeg ze toen en ze stopte het muntje weer weg, aangezien de volt langzaamaan gestopt was. Ze leek weer een beetje tot rust te komen, maar een paar woorden uit zijn mond zouden genoeg zijn om haar weer gefrustreerd te krijgen. Ughe.
En als ze dan thuiskwam, kon ze Misaka er niets over zeggen, want die zou dan komen met haar ‘ik zei het je toch!’. Af en toe was het best een rotkind.

"Er waren weinig andere mogelijkheden, Soul. Maar ja.. Na alles had ik het ook wel moeten weten, hè? Iedereen is hetzelfde." zei ze. Hoe verder ze in die lap tekst kwam, hoe zachter ze praatte. En hoe minder hij het gevoel had dat ze het tegen hem had. Hij knipperde even uit verbazing. Dacht ze nou serieus dat zij niks voor hem betekende? The hell?
"Ik kan niet geloven dat na al die tijd je nog steeds niet één ding over mij weet." gromde hij en het meisje keek hem weer aan. "Denk je een andere reden te hebben, dan?" vroeg ze toen, waarna ze het muntje weer weg deed. Hij nam zijn wapen weer terug, al was het eigenlijk gewoon naar zijn arm veranderen. Maar goed. Ja, ja die dacht hij inderdaad te hebben. Een heel andere reden.
"Ik zei niks omdat het godverdomme té moeilijk was. Ik kon niet eens béginnen met uitleggen hoe erg ik jou zou missen. En elke keer als ik erbij stilstond dat ik je niet meer elke dag zou zien.. dan wou - ik - gewoon - niet - gaan. Oké? Dus als jij denkt dat ik niet gedag tegen jou zei omdat "jij niet genoeg voor me betekende", dan heb je het behoorlijk bij het verkeerde eind. Het is juist omdat je meer voor mij betekent.. betekende, dan de rest." legde hij uit met arm bewegingen en al. Wat dacht ze wel niet? Zij was juist dé moeilijkste om dag tegen de zeggen. Het was meer dan alleen ik ga je zo erg missen, doei.
"Dus daar. Daar is je afscheid." Even staarde hij haar alleen aan met een frons, maar daarna draaide hij zich om. Laat ook maar zitten allemaal. Ze wist er niks van, ze wist niks van hem. Niks meer, tenminste. Als ze dat van hem dacht, dan had ze het behoorlijk mis. Hoe dan ook, hij liep dus maar weg.

[... Mini rotpost :L]