Walking...

Kate liep door het centrum. Allemaal mensen om haar heen, krijsend. Dronken mensen die rare dingen doen, om je heen gaan hangen en zeggen dat ze iets van willen. 'Púh.' Zei ze. Waarom was ze hier?! Ze wilde alleen naar huis en dit was de kortste weg. Er kwam een dronken op haar af en hing op haar schouder. 'Hey sgatje!' Zei hij met een stinkende adem. 'Rot op dronke.' Ze duwde hem van haar schouder, dat deed ze net optijd of het lag aan haar. Ze keek achterom en ze zag hem kotsen. 'Euw!' Ze rende een stukje verder, toen ze bij een bankje aankwam haalde ze opgelucht adem. Die viezerds ook. Ze keek om zcih heen en verwachtte nu eigelijk geen gezeldschap ookal had ze dat wel nodig ze wilde haar vrienden terug naar haar eigen wijkje. Haar eigen stad, ze tilde haar benen op en krulde haar armen eromheen en legde haar hoofd erop. Ze kneep haar ogen dicht en begon zacht te snikken. Ze hoopte dat niemand haar zag. Ze keek nog een keer schokkend om zich heen en zag geen schim ofzo, en ze veegde haar tranen weg. Ze hield van haar ouder sne ze hate dat ze een auto hadden. Ze kreeg weer tranen in haar ogen. Ze scheewde omhoog en rende weg. Ze rende alsmaar harder en harden, onderweg deed ze een veeg over haar tranen. Kate was nog nooit zo verdrietig, ze hield echt van haar ouders. Ze had namelijk geen problemen thuis en ze was emo omdat ze van hun stijl hield ze hield ervan emo te zijn. Ze keek even omhoog en daarna weer langzaam naar de grond. Dit was onverwacht maar terwijl ze naar boven en naar onder keek zag ze een schim inde verte. Het maakte haar eigelijk niet uit en rende door. Ze botste tegen een jongen, op en ze viel op de grond. 'S... Sorry.'Zei ze stotterend en ze bleef op de grond zitten. Een jongen grijnsde naar haar... Wie was dat? Ze kreeg een rood gezicht en droogde snel haar tranen. Sukkel...

Toen Ryou een hoop gebrul hoorde achter zich, keek hij even met een opgetrokken wenkbrauw om zich heen. 's Nachts of 's avonds was het hier nooit een fijne plek. Hier kwam hij eigenlijk bijna nooit, maar hij had iets nodig gehad en had alleen hier kunnen kijken of ze het hadden. Als hij morgen of zo zou gaan werken, dan zou hij genoeg geld inzamelen om het te kopen. Zin om het bij zijn moeder te vragen had hij ook niet bepaald. Zijn moeder was een schat, maar hij wou niet dat zijn moeder steeds voor hem betaalde. Hij schrok toen hij een hoop geschreeuw hoorde. Dat kon betekenen dat een man een meisje weer eens lastig viel. Maar stel dat het Chara of iemand was die hij kende! Zijn benen begonnen te rennen richting de plek, maar voor hij daar goed aan kon komen, werd hij al onderbroken door iemand. Door de klap verloor hij bijna zijn evenwicht. In tegenstelling tot het meisje kon hij zich nog net tegenhouden en nieuwsgierig keek hij naar diegene waardoor hij bijna gevallen was. Hij keek haar even grijnzend aan. Hij wreef over zijn achterhoofd, teken dat hij verlegen was in haar bijzijn. 'Geen probleem, hoor,' zei hij, waarna hij zijn achterlijke grijns maar liet voor wat het was en onderzoekend naar haar keek. 'Gaat het wel?' vroeg hij bezorgd en hij stak zijn hand uit om haar op te rapen. Hij keek om zich heen. 'Valt iemand je lastig? Het kan hier 's avonds verschrikkelijk gevaarlijk zijn, hoor. Maar je kan mij vertrouwen. Ik heb nu ook bepaald geen wit voetje bij dat soort types,' zei hij zorgelijk en hij keek om zich heen. Zijn wit-blauwe shirt en zijn ketting staken fel af in het licht van een lantaarnpaal. Hij wou het meisje graag helpen, maar ze zou hem wel moeten vertrouwen. Waarom zou ze huilen? Hij keek naar het meisje. Hij had wel gezien dat ze haar tranen droogde. 'Volgens mij voel je je helemaal niet veilig hier,' zei hij begrijpend en hij glimlachte voorzichtig naar het meisje. Zijn arm had hij nog steeds uitgestoken om haar overeind te helpen.

- Mag ik? Gheghe, leuk, drama met dronken mannen! D: -

- Wel ofcourse mag je komen Indd dronken mannen... Steek ik mijn tong naar uit

Kate lag op de grond en haar knee bloede. Ze zag de jongen zijn evenwicht proberen te houden en grijnsde toen vriendelijk naar haar. Ze keek even met een rood hoofd naar de grond. Hij wreef over zijn achterhoofd. Ze hield een hand voor haar gezicht en keek hem bezorgd aan. Had ze hem nou pijn gedaan?! Ze werd boos op zich zelf maar keek toen weer naar de jongen. Nog iemand met wit haar, ze kende nu ookal Soul, die had ook wit haar. Hoe zou hij heten. Even kreeg ze een steek in haar knee en hield ze haar tanden op elkaar. 'Gaat het wel?' vroeg hij bezorgd en hij stak zijn hand uit naar Kate. Jah het gaat wel, alleen me knee doet vreselijk veel pijn...' Zei ze, ze keek even naar zijn hand en keek hem verlegen na. Ze pakte zijn hand rustig en probeerde op te staan, maar ze kon niet leunen op haar been. En hinkelde om bij hem te staan, ze bleef zijn hand vast houden terwijl ze dat zelf niet doorhad want ze moest ergens op leunen zodat ze niet weer viel. 'Valt iemand je lastig? Het kan hier 's avonds verschrikkelijk gevaarlijk zijn, hoor. Maar je kan mij vertrouwen. Ik heb nu ook bepaald geen wit voetje bij dat soort types' Zei hij zorgelijk en hij keek om zich heen. 'Jah het waren die dronken mannen daar, ze zeiden de hele tijd heey sgatje enzo. Ik word daar gek van alleen mijn vriendje mag me zo noemen. Ookal heb ik er geen.' Zei ze terwijl ze naar de dronken mannen keek, ze stak haar tong uit en één van de mannen stak zijn vinger uit en deed een 'Kom is hier' vingertje. Kate keek hem bang na en ging achter de jongen, Kate was niet snel bang teminste als ze pijn in haar been heeft want ze weet dan dat ze geen schijn van kans heeft, ook niet als wolvenvorm. 'Volgens mij voel je je helemaal niet veilig hier,' Zei hij begrijpend. Ze keek hem aan en ging weer voor hem staan. 'Ik ben hier nieuw en voel me soms gewoon anders hier.'

Ryou keek met een strak gezicht naar de dronken man. Hij had zin om zijn middelvinger op te steken. Wat dachten ze wel niet? Een weerloos meisje gewoon lastig vallen op straat, dat konden ze dan weer wel, maar als het om een jongen van een jaar of zeventien ging, hielden ze zich gedeisd. Hij stak beschermend zijn arm naar links toen het meisje achter hem kwam staan. Zijn ogen spelden dat ze haar met rust moesten laten. Een van de mannen keek naar Ryou met een blik die hij niet herkende. Het zou wel iets zijn dat hij dronken was, of zo. Ryou besloot zich er niks van aan te trekken. Hij knikte opnieuw begrijpend. 'Nieuw zijn en van dat soort tuig tegenkomen is erg confronterend, dat kan ik wel begrijpen, ja,' zei hij en hij glimlachte naar het meisje. Hij legde haar arm om zijn schouder, zodat hij haar kon ondersteunen en keek naar de mannen. 'Volgens mij gaan we hoe dan ook vandaag nog problemen krijgen met ze. Ik ken hun soort. Die hier het in het westen laten je niet zomaar vertrekken, of je nu pijn hebt of niet,' sprak hij uit ervaring. Hij was zeven jaar geweest en had ook zo'n ervaring met zulke mannen. De mannen hadden hem niet met rust gelaten totdat hij zich achter een vuilniscontainer had verborgen waar ze hem niet hadden kunnen vinden. Maar nu ging hij dus echt niet achter een vuilniskar. Hij had geen schrik voor dat soort tuig. Trouwens, ze zouden boeten voor wat ze dit meisje aandeden. En voor wat ze elke meisjes aandeden, met hun dronken gedoe. Als je dronken was, ging je toch niet op straat? En die dag later maar zeggen dat ze er niet bij waren geweest met hun hoofd. Daar geloofde Ryou dus echt helemaal niks van. Nou ja, hij was nog nooit dronken geweest, alle geluk. 'Ik wil je wel even naar mijn huis brengen. Dan kan ik je knie verzorgen, alhoewel ik het begrijp als je me daar nog niet genoeg voor vertrouwt,' zei hij en hij knikte haar vriendelijk toe. 'Mijn naam is trouwens Ryou,' zei hij. Tja, hij moest toch op de een of andere manier haar vertrouwen winnen? Hij keek naar haar en richtte zijn aandacht toen op de mannen. 'Denk jij dat ze ons problemen zullen bezorgen?' vroeg hij en hij keek ze strak aan. Hij wist bijna zeker dat eentje van hun hun toch lastig zou vallen.

- Oeh, dit wordt leuk [^^] -

'Nieuw zijn en van dat soort tuig tegenkomen is erg confronterend, dat kan ik wel begrijpen, ja,' zei hij en hij glimlachte naar Kate. Ze knikte, en vertelde er nog wat achteraan. 'Jah... Mijn straat was daar heel anders... En mijn ouders stierven en wilde dat ik hier heen ging maar mijn vriende...' En traan liep over haar wang. En ze keek hem aan en knikte. Hij legde haar arm om zijn schouder, zodat hij haar kon ondersteunen en keek naar de mannen. Ze keek hem met een rood gezicht aan en voelde warmte in haar gloeien, ze kon deze wel vertrouwen. Een lichte grijns vromde rond haar neus.
'Volgens mij gaan we hoe dan ook vandaag nog problemen krijgen met ze. Ik ken hun soort. Die hier het in het westen laten je niet zomaar vertrekken, of je nu pijn hebt of niet,' sprak hij uit ervaring. Kate keek hem even aan. Nee toch?! Uit ervaring? Dit was hem dus eerder gebeurt, ze keek naar de dronken lui en ze keek toen weer naar de jongen. Ze was toch niet zo bang want ze voelde zich wel beschermd. 'Ik wil je wel even naar mijn huis brengen. Dan kan ik je knie verzorgen, alhoewel ik het begrijp als je me daar nog niet genoeg voor vertrouwt,' zei hij en hij knikte haar vriendelijk toe. 'Mijn naam is trouwens Ryou,' zei hij. Kate keek hem aan. 'Graag... Hoor ik vertrouw je wel. Ik ben Kate aangenaam.'
Zei ze een beetje mompelend en met haar hand voor haar mond. Ze vond het moeilijk om op haar been te staan, of er op hinkelen. Maar ze hield zich sterk ze was inmiddels een werewolf! Wat zou zijn kracht zijn? Of had hij di wel? Ze keek even naar de dronken mannen die de heletijd naar Kate ne Ryou staarde. Ze keek hen bang aan en hoorde Ryou weer praten. 'Denk jij dat ze ons problemen zullen bezorgen?' vroeg hij en hij keek ze strak aan. 'Ik denk het eerlijk gezegt wel. Ze was blij om zijn hulp, stel het was ook iemand die dronken was? Dan had ze het wel kunnen schudden. Ze had geen plan in haar hoofd omdat ze het hier niet goed kende. Anders was ze hier al meteen uit! 'Bedankt dat je me helpt Ryou...' Ze wilde hem een kus geven op zijn wang, maar ze kende hem pas net. Haar wangen werden weer rood. Misschien doet ze het thuis wel...


- Dit word indd leuk 8D

Bezorgd keek Ryou opzij en mijn zijn duim veegde hij haar traan weg. 'Het komt wel goed, rot voor je, maar het komt goed. Blijf hoop houden, dan zal alles weer gaan zoals het was,' zei hij zacht en hij glimlachte vriendelijk. 'Kate, mooie naam,' zei hij en hij glimlachte. Je kon aan zijn ogen zien dat hij het meende. Hij keek voor zich uit naar de mannen. 'Kate, er is alleen een probleem als we langs mijn huis gaan,' zei hij en hij keek een beetje met schaamte opzij. 'We zullen langs die mannen moeten,' vertelde hij en hij zuchtte. 'Ik wil je niet meer in gevaar brengen dan we al zijn, maar er is geen andere weg. Misschien als we ze gewoon negeren dat ze ons met rust laten?' stelde hij voor, maar het kwam twijfelend uit zijn mond en Ryou zelf wist ook wel dat die mannen hier juist op zouden kicken. Maar hier midden op de straat blijven staan, wachtend tot ze zouden vertrekken, was ook geen optie. Hij moest goed nadenken. Hij keek naar haar knie, dat bloedde ondertussen al als een rund. Goed, ze zouden gewoon langs die mannen gaan. Hij vermoedde dat de mannen weinig durfden te doen met een jongen in de buurt. Hij voelde de adrenaline door zijn aderen gaan toen hij tot de conclusie kwam dat ze langs de mannen gingen lopen. 'Graag gedaan. Ik laat niemand links liggen in nood,' zei hij vriendelijk en hij keek haar even recht in zijn ogen aan. Hij slikte even. Dit ging moeilijk worden, maar ze konden het wel, toch? 'Ik ga je langs die mannen manoeuvreren, dus niet schrikken. Ik denk dat ze niet veel zullen uithalen,' zei hij, om haar bezorgdheid een beetje te laten slinken. Alhoewel dat vast een hele kleine kans is dacht hij er in gedachten na. Maar hij wou Kate niet meer ongerust maken dat ze al was. Voorzichtig begon hij te lopen, haar ondersteunend, richting de mannen toe. 'Als ze je wat doen, ik ben er voor je. Ik bescherm je, als je dat maar weet,' zei hij zachtjes tegen haar. Hij keek vuil naar een van de mannen, die nieuwsgierig en verlekkerd naar Kate keek. Wat konden sommige mannen toch.... Ieuw!

De duim van Ryou veegde hij haar traan weg. Ze keek hem glimlachend aan, en gaf hem een knuffel, maar liet hem wel snel los. 'Het komt wel goed, rot voor je, maar het komt goed. Blijf hoop houden, dan zal alles weer gaan zoals het was,' zei hij zacht en hij glimlachte vriendelijk. 'Kate, mooie naam,' zei hij en hij glimlachte. 'Het komt wel goed... Bedankt Ryou jou naam is ook mooi.' Zei ze terwijl ze het echt meende, ookal zag je niet zo snel dat ze het meende. 'Kate, er is alleen een probleem als we langs mijn huis gaan,' Zei hij. Kate keek hem even, schokkend aan. 'We zullen langs die mannen moeten,' vertelde hij en hij zuchtte. 'Ik wil je niet meer in gevaar brengen dan we al zijn, maar er is geen andere weg. Misschien als we ze gewoon negeren dat ze ons met rust laten?' stelde hij voor. Ze zuchtte even en ze wist dat er geen anderen optie was. Ze accepeteerde dat ze gewoon voor bij hen moest en dat ze haar niks zullen doen met hem erbij. 'Waarschijnlijk gaat negeren niet werken, maar het is de enigen optie. Waarschijnlijk als we ze negeren dat ze ond achterna gaan zitten en gewoon doorgaan met was ze doen. Bij ons dan. Ok...' Zeu zcuhtte. 'We gaan' Kate was geen mietje en ze wist dat ze dit moest doen, en dat ze niet snel weer hier heen ging, mischien wel hellemaal niet meer. Ze keek hem even aan en ze begon langzaam te hinkelen. 'Ik ga je langs die mannen manoeuvreren, dus niet schrikken. Ik denk dat ze niet veel zullen uithalen,' zei hij. Ze knikte en keek hem met een glimlach aan. 'Ik vetrouw je.' Zei ze met rode wangen en ze staarde hem aan. 'Als ze je wat doen, ik ben er voor je. Ik bescherm je, als je dat maar weet,' zei hij zachtjes tegen haar. Kate knikte en begreep het, ze wist dat ze dit ging halen, samen met hem! 'Ik weet het.' Zei ze zacht en keek boos naar voren. Rot op smeerlappen!

- Ik kan even niet meer posten ik moet mijn kamer opruimen en alles stofzuigen en ik heb drie kamer --' Nooit doen xD
Dus waarschijnlijk reageer ik later Mischien kan ik zo nog even reageren wwant ik gan het lekker niet nu doen xD

Hij knikte naar haar en keek naar voren. Hij ademde diep in en zuchtte. Hij wou dat hij toch nog een andere weg had naar zijn huis. Hij woonde een beetje in een steegje. Maar gelukkig liep dat soort mannen niet in die steegjes rond. Een steegje was het gevaar voor de vrouw, zoals hij het noemde. Alleen had hij in zijn steegje nog nooit zo'n herrieschoppers gezien. Fel keek hij voor zich uit. Hij wist dat ze iets gingen doen en hij wou niet weten wat. Hij hoorde een klik en zijn hoofd schoot opzij. Hij trok zijn wenkbrauw op. Was dat de klik van een mes? Of had hij het verkeerd gehoord? Instinctief drukte hij Kate nog dichter tegen zich aan. Dit meende je niet! Ze liepen verdomme met een mes op straat! Was het eigenlijk nog wel normaal? Hij gromde. Zijn ogen kregen een donkere trek en zijn gezicht ging in een woedende frons. Opeens stond een heel andere Ryou naast Kate dan daarnet. Als zijn ogen een donkere trek kregen en hij kreeg een valse grijns rond zijn gezicht, dan kon je oppassen. Ryou had zowel zijn 'goede' kant als zijn 'slechte' kant en zijn 'slechte' kant kwam opdagen als ze het hem te bont maakten of als ze dat bij zijn vrienden deden. Zijn stem werd dan ook veel barser en dreigender, waardoor hij een grote dreiging vormde voor de mensen voor zich. Het was al een karakter die hij kende, maar wat hij nog nooit echt gebruikt had. Hij verstijfde - van woede - toen een man naar Kate iets riep van hem niet deerde. Hij keek boos opzij. Hoe durfden ze?! 'Klaar?' vroeg zijn barse stem aan Kate. Kate zou vast wel schrikken. Toen hij naar haar keek, verzachtte zijn blik wat, maar toen hij weer naar de mannen keek, verhardde zijn blik. 'Kom,' zei hij en hij ondersteunde haar terwijl hij langs de mannen liep. Als eentje het ook maar waagde om zijn mes naar Kate of naar hem uit te steken... Oh, dan hadden ze een probleem! Hij keek de mannen stuk voor stuk bars aan. De blikken in hun ogen veranderden even, maar daarna leken ze nog meer verlekkerd te kijken naar Kate. 'Als je het waagt,' gromde Ryou en zijn stem klonk nu helemaal niet meer als die lieve Ryou die hij daarnet nog was. Een van de vijf - als hij het goed telde - mannen kwam dichterbij en keek Ryou uitdagend aan. Iets blonk in het zwakke maanlicht dat zich over de straat wierp. Ryou sloeg nu zijn andere arm om Kate heen en keek de man uitdagend terug aan, met dreiging in zijn ogen.

- Jij mag beslissen wat er gebeurt. Ik ben niet geweldig in beslissingen nemen xD -

'Klaar?' vroeg zijn barse stem. Kate schok even en knikte aarzelend. 'Kom,' zei hij. Kate hinkelde met hem mee, en knikte weer. Kate zag een dronken man met een mes naar Ryou staren. Ze keek hem aan en liet haar hoektanden zien, als een bedreiging. Hij zag haar niet en ging allemaal onzin uitkramen waar Kate niks aan had. 'Kom sgatje, kom naar mijn huis. Ga niet met die sukkel mee!' Zei de dronken man en hij liet zijn mens nog steeds niet zien. 'R... Ryou...' De dronken man onderbrak Kate. Kate trok zich steeds dichter bij Ryou, en de man liet zijn mes zien. Kate keek hem boos aan, en liet weer haar hoektanden zien. De man wees met zijn mes naar Ryou. Kate keek hem boos aan, en Ryou wilde enkel Kate beschermen dat zag ze maar dit, dit kon ze niet aanzien.
Ze zag hoe de man het mes tegen zijn borst hield. Kate wurmde zich los uit Ryou zijn greep, en ze veranderde in een wolf. Ze gromde en liet haar tanden zien. Ze rende op de man af en even deed haar poot pijn maar dit moest ze toen. Ze zette zich af en beet in de man zijn arm, ze beet erg door en voelde het bloed naar binnen stromen. Haar tanden boorde door zijn vlees, dit was niet bepaald makkelijk voor Kate. Ze zag Ryou zijn gezicht schokkend. Even keek Kate weer naar de man, en ze dijnsde achteruit, ze zakte ook gelijk door haar poten en viel weer als normale vorm op de grond.
Met haar ogen dicht, ze admende vrij snel en ze kon niet meer opstaan. Ze deed haar ogen tot spleetje ze was te moe om nog verde haar ogen open te doen, ze keek weer naar Ryou die nog steeds schokkend keek. Ze stak haar hand moelijk vooruit, en haar hand viel weer op de grond. 'H... H... Help Ryou...'
Ze keek moeizaam naar de man. Hij zat te scheeuwen van pijn. Ze zag zijn hand op de grond vallen ze glimlachte moelijk. Oeps iets te hard. Dacht ze in zich zelf. Ze zag al de anderen jongens scheeuwen om hulp. Ze dachten dat hij dood ging, maar Kate was degene die hier bijna stierf. Ze had bijna haar leven gewaacht. Ze mocht eigelijk niet in haar wolven vorm als ze gewond was. Dat was haar aangeleerd, dan zou ze heel erg moe worden en mischien wel kunnen sterven. Haar wond moest zo snel mogelijk verzorgt worden. Ze begon te scheeuwen, uit bezorgt heid dat hoorde je aan haar stem. 'Ryou help!' Zei ze snikkend. 'Alsjeblieft.' Ze begon weer hard te hijgen en ze keek naar de man die op het punt was met zijn anderen hand Kate wilde gaan slaan. Ze kronkelde in. En begon hard te snikken en ze heild haar handen voor haar gezicht. Ryou... Please help...

- Wow xD Het ging beter dan ik dacht 8D Now its your turn >D

Het ene moment was Ryou woedend, het andere moment was hij geschrokken en verbaasd. Verstijfd keek hij naar Kate, die als een zielig hoopje op de grond lag. Hij kon het nog steeds niet in zijn hoofd krijgen wat er net gebeurd was. Was Kate een weerwolf? Zoiets kwam je toch alleen in fabeltjes tegen? Verbaasd schudde hij zijn hoofd en keek naar Kate. 'Kate,' mompelde hij zachtjes. Zijn blik verhardde weer. Hij sprong vooruit en duwde de man achteruit. 'Blijf met je poten van haar af of ik zorg dat je je andere hand ook niet meer kunt gebruiken!' snauwde hij, terwijl hij het overgebleven stukje van de man zijn hand wegschopte, recht de goot in. Dat was voor de ratten. De man keek hem woedend aan en dat was het moment waarop Ryou bijna zijn controle verloor. Hij liep naar de man toe en zijn vuist ging naar achteren. Hij voelde een hoop pijn tegen zijn vuist en zag even later een gedaante op de grond liggen. Hij ademde nog, maar hij zou vast zo opstaan om wraak te nemen. De anderen waren ondertussen al gevlucht. 'Kate!' zei Ryou nu bezorgd en hij rende naar haar toe. In plaats van haar te proberen ondersteunen, tilde hij haar op in zijn armen. Hij had zijn ene hand op haar schouders en de andere rond de onderkant van haar benen. 'Leg je hoofd maar tegen mijn schouder. Rust maar. Het komt allemaal goed,' zei zijn diepe, barse stem. Maar deze keer had het een bezorgde ondertoon. Zo snel als hij kon liet hij de mannen achter hun. Ze wisten toch niet waar hij woonde. Hij rende met Kate in zijn armen de straten door. Hij hoorde een hoop geschreeuw verderop, maar negeerde het. Hoe meer je je van zoiets aantrok, hoe harder ze schreeuwden. Ryou stopte toen hij bij zijn steeg aankwam en trapte zijn deur open. Gelukkig zat het ding niet stevig in zijn slot. Hij duwde met zijn schouder de deur weer dicht. Hij liep naar zijn bank toe en legde Kate erop neer, waarna hij naar de keuken spurtte en de keukenkast opendeed. Hij pakte een EHBO-kist eruit en snelde weer terug naar Kate. 'Dit kan even prikken,' zei hij zacht, waarna hij een gaasje met een ontsmettingsmiddel zachtjes tegen haar knie depte. Hij wreef de wond schoon en plakte erna een pleister op. Hij liep naar een klein kastje toe die tegenover de bank stond en haalde er een deken uit. Hij legde die zorgvuldig over Kate en trok een poef dicht naar haar toe. Hij pakte haar hand vast. 'Rust eerst maar wat, ik hoor het later wel,' zei hij en hij keek naar haar. Hij wreef haar lokken uit haar gezicht en wachtte toen of ze inderdaad zou gaan slapen.

Kate lag op de grond en zag Ryou van alles doen. Ze hijgde, en zag dat hij de man hard sloeg. 'Kate,' mompelde hij zachtjes. Kate verstijfde even en zag hem maar vaag in haar ogen. 'Blijf met je poten van haar af of ik zorg dat je je andere hand ook niet meer kunt gebruiken!' snauwde hij. Kate keek met geschrokken ogen zijn kant op, Ryou... Hij schoppte de hand van de man een grot in en ze zag er allemaal ratten op afspringen. De man keek hem woedend aan, Kate probeerde op te staan maar viel daarna weer op de grond. Ryou liep naar de man toe en zijn vuist ging naar achteren en toen hard naar voren. Ze zag dat Ryou pijn hand, en de man lag bewusteloos op de grond. Ze glimlachte, hij was sterk en dat was waar. 'Kate!' zei Ryou nu bezorgd en hij rende naar Kate toe. Ze wilde wat zeggen maar ze kon het niet ze was te moe. Hij tilde haar op en ondersteunde haar rug en benen, ze legde haar hoofd op zijn schouder.
'Leg je hoofd maar tegen mijn schouder. Rust maar. Het komt allemaal goed,' zei zijn diepe, barse stem. Ze glimlachte met haar ogen dicht, voelde ze zich veilig. 'Bedankt.' Zei ze mompelend. Ze hoorde de mannen achter haar schreeuwen en ze zag dat ze achter Ryou aan rende. Ze keek hen aan en ze keken naar Kate. Ze ontblote haar tanden en ze bleven stil staan, ze schudde hun hoofd en rende terug naar hun vrienden. Ryou trapte zijn deur open en duwde hem weer dicht met zijn schouder.
Hij legde haar op zijn bank en pakte zijn doos. Ze keek met spleetjes naar Ryou, er stond EHBO op de doos. 'Dit kan even prikken,' zei hij zacht, waarna hij een gaasje met een ontsmettingsmiddel zachtjes tegen haar knie depte. Hij wreef de wond schoon en plakte erna een pleister op. Kate beet op haar lip en voelde de wond erg prikken, ze werd weer rustig toen de wond niet meer prikte. Ryou pakte een deken hij legde die zorgvuldig over Kate en trok een poef dicht naar haar toe. Om er op te zitten, hij pakte haar hand en Kate voelde zijn warmte. 'Rust eerst maar wat, ik hoor het later wel,' zei hij en hij keek naar haar. Keek ging langzaam slapen, en zag dat Ryou. 'Ryou ga niet weg...' Zei ze hijgend.

- Ik kan ff niet meer posten Want ik ga weg xD Ik ben misschien over 3 uur terug xD

Ryou wou opstaan om Kate wat rust te gunnen, maar tot zijn verbazing werd hem gevraagd om te blijven. Verbaasd keek hij Kate aan. Hij vroeg zich af of hij het goed gehoord had. Wou ze werkelijk dat ze bij hem bleef? Hij keek haar aan en knikte. Als Kate dat wou, dan deed hij dat. Hij grijnsde even. 'Your wish is my command,' zei hij lachend, om haar te plagen, maar daarna keek hij weer ernstig en ging hij weer zitten op de poef. Hij schoof het dichter naar de bank toe waar ze op lag, alsof ze in het ziekenhuis waren en Kate net een ernstige operatie achter de rug had gehad en ze weer herstellende moest zijn. Nou, liet Ryou het je eerlijk vertellen: zo vond hij het ook gewoon lijken. Hij keek naar Kate en richtte zijn volledige aandacht op haar. 'Stil maar, ik blijf bij je. Ga nu maar rustig slapen,' zei hij zachtjes en hij aaide haar zachtjes over haar hand om haar meer slaperig te krijgen. Volgens zijn ma was het zo dat als iemand je, waar dan ook, kietelde, dat dat een slaperig effect had. Hij kon zich herinneren dat zijn ma dat altijd deed als hij zijn pa weer eens had uitgescholden of zijn pa hem en hij dan altijd in haar armen in slaap viel. Nooit gedacht dat hij vandaag een meisje zou redden en zou laten slapen op zijn bank. Hij vond het niet erg. Kate mocht deze nacht blijven, als ze wou. Ze had geen ouders en haar vrienden waren ook al zoek. Ze mocht zelfs bij hem blijven voor een tijdje, inwonen of zo. Hij vond het niet erg. Hij wou haar graag helpen. Dankzij dit gedoe leek hun band - voor het gevoel van Ryou toch - alleen maar sterker geworden te zijn. Kalm keek hij naar het meisje dat op de bank lag. Ze leek erg moe te zijn. Hij vroeg zich toch nog steeds af hoe ze toch in een weerwolf kon veranderen. Zelfs als hij zijn woede verloor kon hij nog niet in een fabelachtig wezen veranderen. Maar misschien bestonden er op deze wereld echt mensen die speciale krachten hadden. Hij fantaseerde half hoe het zou zijn als hij zelf krachten had. Hij had geen idee. Hij bleef rustig naar Kate kijken en hield haar hand ondertussen vast, waarover hij zacht aaide. Als hij nu ging neuriën, werd ze weer wakker. Hij neuriede namelijk zo vals als een kat, maar goed.