Walking... Alone...

Gray kwam met de bus naar het strand. Hij betaalde de chauffeur en begroette hem vriendelijk. 'Bedankt!' De man knikte en zweeg verder. Gray keek de bus nog na en liep toen naar de pas hokjes, hij trok zijn kleren uit behalve zijn onderbroek. Hij trok een zwembroek aan met allemaal kleuren net of het verf was. Hij had een ketting om met een raar teken, zelf wist hij niet wat het was maar het teken trok hem aan en hij kocht het toen maar. Het was een soort mes met bloed eraan en er zat nog een teken op en dat was het enigen wat hij raar vond. Hij pakte zijn spullen en legde die in een locker, hij pakte 2 euro en gooide die erin. Hij zette het op zijn slot en knoopte de sleutel om zijn arm. Hij zuchtte en keek naar bendedan waardoor al zijn haar voor zijn ogen viel. 'Op nar het strand...' Hij liep naar het strand en keek naar de kinderen die aan het zwemmen waren of aan het spelen met zand dus een zandkasteel. Wat deed hij eigelijk hier?
Hij liep naar het water en voelde de koude vloeing over zijn voeten heen gaan. Hij glimlachte, een valse glimlach. Hij keek om zich heen en zag een paar meiden ergens een ijsje eten. Elke lik die ze namen dan kreeg Gray er steeds meer zin in en liep op de meiden af en ze keken hem een beetje bang aan. Hij knikte. 'Waar hebben jullie die ijsjes van daan?' Ze keken hem nog steeds bang aan en wezen naar een ijs shop. 'Dankje.' Zei hij vriendelijk. Hij liep naar de shop toe en voelde zcih stom dat hij de shop over het hoofd had gezien. Hij deed de deur open en liep naar de man, geen rij?
Raar. 'Vanille en chocolade.' Hij glimlachte en pakte et geld uit zijn portemonee. De man pakte het vriendelijk aan. 'Dankje wel meneer.' Zei de man met een lage stem. Gray knikte, de man maakte zo snel mogelijk het ijsje klaar. Gray pakte het aan en knikte weer verder niks. Hij likte zijn ijsje langzaam, er kwamen twee meiden aan gelopen en keken hem diva-look aan. Hij keek ze aan met een vals lachje en ze grinnikte. Gray liep door en keek nog een keer achter zich. De meiden keek ook nog een keer achter zich. 'Vreselijk...'

[Kathy&Gray]

Kathy zat al een tijdje droogjes midden op het strand onder een parasol boven op een handdoek. Hij was roze gekleurd en er stonden op de randen dolfijnen afgebeeld. Ze had hem eerder gekocht op een strand toen ze op vakantie was met haar broer in Italië. Ze was enkel gekleed in een korte broek en een topje. Ze had toch geen behoefte om in de volle zon te zitten of om het water in te gaan. Dus haar bikini had ze achterwegen gelaten.
Ze staarde even wat droogjes om zich heen. Haar aandacht werd gevangen door een groepje meiden dat erg bang leken te zijn op een voor haar normaal uitziende jongen. Op die broek na, die was eng. Even later zag ze hoe de jongen die ijszaak in liep. Kathy draaide zich om zodra ze merkte dat één van de meisjes haar had opgemerkt en op een valse, arrogante manier aanstaarde. Kathy had verwacht dat het minder druk zou zijn op het strand, maar ze had het fout. Al stonden er hier maar een stuk of tien parasollen met daaronder handdoeken.. Kathy vond het nog altijd te druk. Ze had haar slippers op het zand naast zich gelegd, waardoor ze nu makkelijk met haar tenen door het zand kon gaan. Ze liet zich achterover vallen en draaide zich vervolgens om zodat ze op haar buik lach. Weer in de richting van die meiden, maar ze liet het er maar gewoon bij. Uit haar tas die naast haar lach haalde ze een simpel tijdschrift tevoorschijn. Ze hield normaal niet van die blaadjes. Maar ze waren best handig op het strand tegen verveling. Ze sloeg hem open en het eerste wat ze las was een soort artikel over zogenaamde leuke kleding. Kathy bestudeerde de kleding even goed. “Spuuglelijk”, mompelde ze tegen zichzelf als antwoord.
Haar aandacht werd getrokken door weer een paar mensen die niet ver van haar handdoek vandaan liepen. Ze merkte op dat de jongen van eerst was, langs hem liepen twee meiden die op een hele rare manier bezig waren ook maar wat aandacht te trekken van de jongen. Kathy ging even rechtop zitten op haar knieën. Ze had moeite om haar lach in te houden toen ze de gezichten van die twee opmerkte, waardoor ze grinnikte. Ze merkte hoe de jongen weer doorliep. ‘Vreselijk’, hoorde ze de jongen mompelen. Ze moest even lachen en wachtte tot de jongen dicht bij genoeg haar liep zodat hij haar kon horen praten. “Word jij vaak zo lastig gevallen?” Vroeg ze zodra hij in de buurt was. Ze keek hem even grinnikend aan. “Ik zou gek worden”, mompelde ze erachteraan.

“Word jij vaak zo lastig gevallen?” Vroeg een meid op een kleed een roze kleed terwijl ze op haar knieën zat. Hij grinnikte, deze meid was teminste niet lelijk gekleed met al die sexy dingen bijvoorbeeld. Ze zag er gewoon leuk uit. 'Jah... Ik weet eigelijk niet waarom' Zei hij met een glimlach. Gray wist precies waarom maar dan zou zij hem ook niet meer echt interresant vinden of eng. En dan kon hij niet meer met praten, ze leek hem aardig. “Ik zou gek worden”, mompelde ze erachteraan. 'Hmm ben ik ook wel altijd' Hij knipoogde naar haar, vriendelijk bedoeld niet verder dan wat hij bedoelde. 'Trouwens Gray... En jij bent?' Hij wilde haar hand pakken maar dacht dat dat een beetje ongepast was. De meid had blond haar een roze strik in haar haar, wat leuk stond.
Ze had gewoon een korte broek aan, geen bekini gewoon een korte broek. Hij haalde zijn hand door zijn haren en voelde het zweet op zijn hoofd. 'Poeh... Heet hé?' Zei hij vragend. Hij liep een stukje door en ging op het zand zitten naast haar. Hij keek haar met een glimlach aan, en nam nog een likje van zijn ijsje. Hij keek haar even aan en toen naar zijn ijsje. Hij wachtte even en dacht na, maar een paar centen. 'Wil je ook een ijsje? Kost maar een paar centen geen probleem.' Zei hij weer met een knipoog. Het ijsje smolt een beetje en het water gleed over zijn hand heen. Hij zocht naar een doekje in zijn broekzak en vond er geen. Hij keek haar even met een rood hoofd aan.
'Uhm sorry heb je misschien een doekje.' Zei een beetje schamend. Hij wachtte even en nam nog een likje van zijn ijs zodat er niet meer zou druipen van zijn ijsje naar zijn hand en vervolgens naar zijn arm en dan op de grond. Dat zou erger zijn, hij was nog nooit aangesproken door een meisje omdat ze hem allemaal eng en raar vonden, en de anderen juist een soort speeltje makkelijk om te krijgen. Zo had Gray zichzelf nooit voorgesteld en zij was teminste nog een beetje aardig. Nou eigelijk heel aardig, hij keek even naar haar en wendde snel zijn blik af.

-Inspiratieloos xD

‘Jah.. Ik weet eigenlijk niet waarom’, had de jongen eerder geantwoord. Ze keek hem enkel aan met een glimlach alsof ze op het moment stond om te grinniken, maar ze hield zich even in. Als antwoord op haar opmerking dat Kathy gek zou worden merkte hij op dat hij dat ook wel altijd was. Vervolgens had hij haar een knipoog gegeven. ‘Trouwens Gray.. En jij bent?’ Ze ging nu anders zitten, in kleermakerszit om precies te zijn. “Kathy”, mompelde ze terwijl ze weer met haar voeten door het zand ging. Ze hield ervan. Vooral van rust. Al was het hier niet te zoeken met al die krijsende kleine kinderen om je heen, maar goed. ‘Poeh.. Heet hè?’ Zei de jongen en vervolgens ging hij in het zand naast haar zitten. “Mwah. Het is uit te houden in de schaduw”. En ze piekte trots op de stang van haar parasol die naast haar in het zand stond begraven. Om hem recht op te laten staan had ze er een mooi zandkasteeltje omheen gebouwd. Nouja, ze had het die kleine kinderen laten doen. Zij zelf was niet in de stemming en ze vielen haar lastig.
‘Wil je ook een ijsje? Kost maar een paar centen geen probleem’, zei de jongen. Kathy schudde haar hoofd. “Nee dankje, ik houd niet echt zo veel van ijsjes. Daarom neem ik altijd gewoon snoep mee”. Zei ze grinnikend. Uit haar tas pakte ze dan ook een lolly, haar favoriete snoep. Ze haalde het papiertje eraf en stak het staafje in haar mond. Ze keek toe hoe de jongen aan het stuntelen was met zijn ijsje aangezien hij aan het smelten was. Reden nummer één dat Kathy niet van ijsjes hield. De jongen vroeg of ze een doekje voor hem had en ze knikte even. Uit haar tas haalde ze een pakje zakdoekjes en haalde er eentje uit. Aangezien de jongen een ijsje in zijn handen had leek het haar het beste om hem gewoon een handje te helpen. Dus zij begon met het doekje het kleverige, vloeibare rotzooi van zijn hand af te halen. “Ziezo,” mompelde ze terwijl ze opstond om het doekje en meteen het papiertje van haar lolly in de prullenbak te gooien die ook maar vier meter van haar vandaan stond. Toen ze eenmaal bij de prullenbak stond merkte ze dat het zand gloeiend heet was en rende zo hard als ze kon weer terug naar haar plekje waar de jongen nog altijd zat. “Auwtch”, mompelde ze even en ze klopte het zand van haar voetzolen af zodat ze die weer op haar handdoek kon leggen. Ze staarde naar de jongen. “Waarom zit je op het zand, er is plaats genoeg op mijn handdoek”. Terwijl ze dat zei wees ze even naast haar, waar er inderdaad nog best plaats voor twee anderen over was.

Hij keek naar naar de meid en hield één wenkbrauw op en glimlachte. Toen Gray zich voorstelde ging ze anders zitten in kleermakerszit. “Kathy”, mompelde ze terwijl ze weer met haar voeten door het zand ging. Hij haalde langzaam zijn hand door het zand en voelde de warmte over zijn hele lichaam gloeien. “Mwah. Het is uit te houden in de schaduw” Ze piekte op de stang van haar parasol die naast haar in het zand stond begraven. Om hem recht op te laten staan had ze er een mooi zandkasteeltje omheen gebouwd. Hij keek haar even aan en keek naar de parasol. 'Mooie parasol.' En hij haalde weer één wenkbrauw op weer glimlachend maar sdit keer iets valser. Hij verwachtte een trots antwoord, teminste dat deed hij dan altijd. Had ze die zandkasteel zelfgebouwd? Kathy schudde haar hoofd.
“Nee dankje, ik houd niet echt zo veel van ijsjes. Daarom neem ik altijd gewoon snoep mee”. Zei ze grinnikend. Uit haar tas pakte ze dan ook een lolly. Hij grinnikte, en keek naar de lolly die ze in haar mond stopte. Lolly's vond hij altijd lekker maar nam liever een een snoepje met de smaak cola. Kathy pakte een zakdoekje uit haar tas en hielp Gray een handje op weg en hij bloosde weer van schaamte. Domste actie ooit. Dacht hij terwijl hij naar het het vies slijmerige troep keek. “Ziezo,” Mompelde ze. Kathy stond op en gooide het papiertje weg, en de prullebak was ook niet ver van haar vandaan.
Ze kwam rennend terug, jah het zand was heet. “Auwtch" Hoorde hij haar zeggen. Ze zad weer op haar kleed en klopte het zand van haar voeten. “Waarom zit je op het zand, er is plaats genoeg op mijn handdoek”. Terwijl ze dat zei wees ze naar haar kleed en Gray knikte vriendelijk. 'Bedankt... Hij zag dat er gelukkig nog plaats voor twee was en hij stond op, en ging op het kleed zitten. 'Kathy dus. Leuke naam...' Zei hij terwijl hij naar haar keek. Hij zuchtte even en iriteerde zich aan de krijsende kinderen. 'Kan je ook nooit op het strand rust krijgen zonder die krijsende kinderen?!' Zei hij geiriteerd. Hij knarsde met zijn tanden. En zcuhtte weer.

De jongen had haar eerder een compliment gegeven over dat haar parasol mooi was, ze had als antwoord enkel even naar hem geglimlacht.
De jongen ging naast haar zitten en vertelde haar dat ze een leuke naam had. Ondertussen bleef Kathy gewoon voor zich uit staren. Hoe langer ze op het strand zat, hoe heter het werd voor haar gevoel. Op zich haatte ze overdreven hitte. Kou hield ze ook niet van, het moest neutraal zijn. Iets wat het meestal was in de lente. Ze keek even naar een gezinnetje dat tegenover hun zat. Het gezin bestond uit twee ouders en twee kinderen. Waarvan een oude broer en een jonger zusje, zo te zien. Het deed haar denken aan de tijden dat zij dat altijd met haar vorige gezin deed. Maar sinds haar ouders dood waren ging dat niet meer. Toen ze merkte dat het kleine meisje en het jongetje haar kant op keken keek ze de twee glimlachend aan. Waardoor twee lachende gezichtjes terugkeken. Vervolgens renden ze samen gillend naar de zee, het waren trouwens de twee die het zandkasteeltje hadden gemaakt bij haar parasol. Ze had ze in ruil voor dat een lolly gegeven, het verbaasde haar wel dat hun ouders het hadden goedgekeurd. Maar ja, Kathy zag er ook niet echt gevaarlijk uit ofzo.
‘Kan je ook nooit op het strand rust krijgen zonder die krijsende kinderen?’ Had de jongen zwaar geïrriteerd gezegd waardoor Kathy even vaag zijn kant op keek. Ze herstelde zich en keek hem met een glimlach aan. “Chill. Ze zijn nog jong, als jij nog zo klein was had je vast ook zo gillend rondjes gerend. Ze vertrekken allemaal wel rond zeven uur, dan is het hier altijd rustig, niet daarna. Dan komen die kleffe stelletjes”, en ze stak haar tong uit op zo een manier van: Ze doen dingen op het strand die je liever niet naast je wilt zien gebeuren. Speekselverwisseling dus. Ze hield er zelf niet van om het te zien, laat staan om het ooit zelf mee te makken. Ze klopte even op haar hoofd. Domme gedachtes.