Loneliness is the hurt of being alone, Solitude is the pride of being alone.

☬ Don't judge the outside, it's the inside that counts ☬

Doffe klanken klonken door het lege station. Een enkele persoon ging nog met de nachtelijke bus. Maar verder was er niemand. Kalm liep een gedaante door het donkere station. Op zoek naar een mogelijke bruikbaar voorwerp om te recyclen voor zijn poppen. Zijn ogen schoten van links naar rechts. Zijn kraag, tot net onder zijn neus, verborg zijn mond en een deel van zijn gezicht. De piercings waren echter nog wel zichtbaar, voor de rest van zijn gezicht. De persoon met oranje haren rechtte zijn hoofdband wat en zijn zilverachtige ogen zochten een plek om uit te rusten. Hij liep al de hele dag. Rustig zocht hij een plekje op de bank. Hij glimachte kort. Zakte door zijn knieën en zeeg neer op de houten bank. Hij zuchtte. Ineens schoot er een mannequin omhoog vanuit zijn kraag. De man keek richting het houten poppetje. Buikspeken vormde de stem van het levenloos ding. "Geez, kijk nou eens naar jezelf..." sprak het houten poppetje dat met een arm op de kraag leunde en de andere hand onder zijn 'kin' legde. "Mitt! Maak eens een keer vrienden..." sprak de stem. Mitt zijn ogen gingen kaar naar de houten figuur. Hij glimlachte. "Ze kennen me niet, ze oordelen alleen op uiterlijk... " sprak hij enkel. "Zo is de mens tegenwoordig.." sprak hij en liet zijn ogen weer voor zich uit gaan. Hij liet het poppetje zuchten. "Tja, dan kom je ook niet ver, als je zelf de stap niet zet..." sprak het poppetje. "Ach, ik leef al 2 jaar zo, sprak hij kalm. Waarvan 1 jaar in mijn uppie..." vervolgde hij. "Ik overleef het wel..." sprak Mitt met een zachte warme stem. "Geez, je weet ook van geen ophouden..." liet hij het poppetje spreken. Mitt sloot zijn ogen. Liet het poppetje zakken naar zijn plek in zijn jas. Mitt glimlachte. Het was prachtig, zo rustig zitten. Eenzamheid. Dat noemde de mensen het, ach het was niet eenzaam. Eenzaamheid was de pijn die bij het alleen zijn kwam. Solitair, de trots van het alleen zijn, zo noemde hij het. En zo was het ook. Ineens opende hij zijn ogen. Voetstappen, duidelijk hoorbaar. Was er iemand die een nachtelijke bus moest hebben. Een jongen die was wezen stappen. Mitt bleef roerloos zitten, wachtend tot de persoon zichzelf in zijn gezichtsveld bewoog. Hij hield zijn ESP krachten in, hij moest niet het blik jatten, of jatten, delen. Hij keek strak voor zich uit. Was het ditmaal anders, zou hij ditmaal hem niet zo snel beoordelen, of zou hij hem weer alleen laten, en als een wegrennen. Of erger, zou het weer een meisje zijn, dat hem 'eng' vond. Mitt wist het niet, hij zou afwachten tot de persoon in zijn gezichtsveld zou zijn. Contact maken, nee dat was niet zijn ding, dat liet hij over aan wat anders.

~ En nu ben ik er vandoor, eten en daarna naar verjaardag, byes ~

Haar groene ogen waren gericht op de duisternis van de nacht. Ze zat op één van de balken die over het spoor gingen. Ze wist niet eens hoe die dingen heetten. Ach.. Wat boeide het. Ze zaten lekker. Vanaf hier kon ze alles zien wat er op het station gebeurde, terwijl ze zelf niet echt op viel, dankzij de donkergekleurde nacht. Haar vleugels en hoorns had ze zichtbaar gemaakt, want anders was het zo lastig om hierop te komen. Ze had echter geen wapen in haar handen, want dat zou enkel voor overlast zorgen. Stel je voor dat er een trein aan kwam die haar zeis zo wegreed. Dat zou geen goed idee zijn. Ten eerste omdat haar zeis zwaar was en dat waarschijnlijk de voorkant van de trein wel wat zou beschadigen.. Ten tweede omdat ze haar zeis meestal zo vast had dat ze dan zelf ook meegesleurd werd en ze zat er niet op te wachten om onder een trein te komen. Dat was nou niet echt iets waar ze naar uit keek. Zo depressief was ze nou ook weer niet.

Na een tijdje begon het zitten te vervelen en stond ze op, balancerend op de balk. Ze sprong er met een rustige beweging van af, waardoor ze met een klap op de grond landde. Haar kracht - Vectorbending - zorgde ervoor dat het geen pijn deed, maar alsnog voelde het altijd grappig om van iets hoogs af te springen. Ze streek haar jurkje weer glad en liep met kalme stappen - op haar hoge hakken - over de grond. Het geklik-klak van haar hakken irriteerde in het begin heel erg, maar na een tijdje raakte je eraan gewend. Het zou echter niet de eerste keer zijn dat ze haar hakken brak bij een val, maar ze had nu geleerd dat ze moest landen op de bal van haar voet, waardoor haar hakken heel bleven.
Ze had eigenlijk geen idee wat ze hier nog deed, maar ze hield van de nacht. Ze hield ook van de veranderingen die Fukushima had meegemaakt de afgelopen vijf jaar. Alles wat vijf jaar geleden nog klein en onnozel was geweest, was nu perfect heropgebouwd. Zo zag je maar weer dat Espers veel beter waren dan mensen, want die deden eeuwen over zulke veranderingen.
Plots zag ze iets bewegen, waarna ze naar een bankje keek. Nu pas viel het haar op dat ze niet alleen was. Ze sloot haar ogen en dacht even na, maar besloot uiteindelijk haar hoorns en vleugels te laten verdwijnen. Misschien moest ze ook maar eens iemand tegenkomen in haar mensenvorm. De jongen met het blauwe haar en die Suzanne waren de enigen die ze was tegengekomen de afgelopen tijd, en die hadden haar niet in mensenvorm gezien. Eigenlijk was ze er ook niet echt aan gewend om hierin rond te lopen, maar goed.
Rustig liep ze op de jongen af en bleef voor hem stil staan. “Hmmn, weet je?” begon ze rustig. “Het is laat. Ik denk niet dat er nog een trein aan komt, voor als je daarop wacht,” sprak ze toen. Zijn piercings waren.. Apart. Even als zijn oogkleur. Alles beter dan het standaard van vele mensen. Zelf was haar haarkleur redelijk natuurlijk. Haar oogkleur was echter wat feller dan dat van de meeste mensen. Maar ja.. Dit was ook niet haar normale vorm. Ze haatte alles wat standaard is en was dus tevreden dat ze iemand tegen kwam die er anders uit zag. Alhoewel die piercings haar een klein beetje beangstigden, maar goed. Dat even terzijde.

☬ Don't judge the outside, it's the inside that counts ☬

Zijn houding bleef stil en op het moment dat de voetstappen, in een vorm van geklik dichterbij kwamen. Het was dus een vrouw, met hakken. Hij sloot zijn ogen kort. Hij zuchtte, het ging zoals altijd weer hetzelfde. Ze zag hem, nam de benen, en hij zat alleen. Het zou weer zo gaan. Mitt opende zijn ogen op het moment dat hij haar stem hoorde. Hij staarde recht voor zich uit. Toen haar volgende vraag klonk ging zijn gezicht wat omhoog. Nu wel naar haar. Zijn ogen knipperde iets langer dan normaal en hij opende zijn mond langzaam om daarna worden te volgend. "Excuseer mij dame, maar wie zegt, dat ik op een trein wacht..." sprak zijn stem kalm maar eentonig. Daarna stierf het weg. Hij zweeg. Hij sloot zijn ogen en kreeg kort een tevreden glimlach. Ineens schoten ze open. Hij zag nog steeds de vrouw voor zich, maar alleen was het beeld in tweeën. Hij zag vanuit een ander persoon de loop van een geweer. Ineens stond Mitt op en liep recht op Ayla af. Zweeg en duwde haar een beetje ruw aan de kant. Waarna hij niet veel later met zijn rechtschouder iets naar achter vloog. Hij keek strak richting de persoon. Uit zijn kraag schoten twee mannequins die op de persoon afrende en de loop naar beneden trokken door er aan te hangen. ESPERS HOREN HIER NIET! sprak de man bars en zwaaide met zijn vuist. Mitt stond op. De kogel was nog heel, het had net een piercing geraakt in zijn schouder waardoor hij net geen wond had opgelopen. De man stond met zijn jachtgeweer aan de andere kant van het spoor en herlaadde. Wetend dat Espers soms niet zo vredelievend waren. Het zorgde er voor dat hij nerveus werd en daardoor begon te trillen, hij kreeg de nieuwe huls maar moeilijk in zijn geweer. Mitt bleef echter stil staan en ging er niet op af. Hoewel hij aangevallen was viel hij niet terug aan. Het was gewoon zijn karakter. Zijn ogen gingen kort naar Ayla, zweeg en keek toen weer naar de man, ze was ongedeerd, gelukkig.

Na een tijdje keek de jongen haar eindelijk aan en ze glimlachte lichtjes. ‘Excuseer mij dame,’ begon hij, waardoor ze haar wenkbrauwen ophief. Ze gleed met haar handen weer een keer langs haar jurkje, iets wat ze vaker deed als ze ook maar het gevoel had dat hij een beetje gekreukt zat, terwijl hij nog gewoon goed zat. ‘Maar wie zegt, dat ik op een trein wacht..’ sprak hij toen. De jongen sloot zijn ogen en met een lichte glimlach keek ze naar hem, waardoor ze zich een beetje een stalker voelde, maar goed. Ze keek even naar de lucht, maar richtte haar blik toen weer op de jongen.
Toen hij ineens zijn ogen opende, schoot er een rilling over haar rug. Hij liep op haar af en duwde haar aan de kant, waardoor ze met moeite haar evenwicht behield en een paar passen naar achteren moest doen, zodat ze niet alsnog op haar kont neerviel. Er gebeurden dingen die ze niet echt aan had zien komen. Er kwamen.. Dingen.. Uit de kraag van de jongen en er scheen iemand te zijn die haar aan had willen vallen. “Eh..” bracht ze uit, wetend dat een kogel - degene die haar aan had willen vallen had namelijk een geweer - haar niets zou doen omdat ze heus niet dom was, en dus haar schild op had staan. Ze hoorde iets wat klonk als ‘Espers horen hier niet!’ en ze glimlachte. “Mensen horen hier niet,” sprak ze zacht, maar het was waarschijnlijk niet hoorbaar voor de man. Maar, kom op. Mensen hoorden hier niet; dat was de logica. Fukushima was van de Espers, niet van de mensen. Hun hadden de rest van de wereld. Waarom namen ze daar geen genoegen mee? Achterbakse wezens dat het waren.
De man herlaadde zijn geweer en Ayla keek verbaasd naar de jongen voor haar, maar die deed niets. “Bedankt,” sprak ze glimlachend, waarna haar blik verstrakte. Ze zou haar Dead Master Form kunnen gebruiken, maar dat was niet handig. Ze kon veel beter zo blijven en haar Vectorbending gebruiken, maar dan zou de man wel moeten aanvallen, anders had ze er niets aan. Ze draaide zich naar de man toe en glimlachte valsjes. Hij richtte zijn geweer op haar. “Doe het dan..” fluisterde ze, wachtend tot de kogel eindelijk zou komen. Ze keek even naar de jongen. “Niets doen; het is handiger als ‘ie schiet dan als ‘ie dat niet doet,” zei ze toen en ze keek weer naar de man. Ze hoorde de knal en de kogel kwam tot haar gezicht, maar leek te weerkaatsen net voor het haar raakte, waardoor het met een hogere snelheid naar de man ging en recht het geweer in schoot, waardoor deze wat ongezonde geluiden maakte. Natuurlijk zou ze de man niet vermoorden; dat was niets voor haar. “Nu weg wezen!” riep ze met haar zachte stem, wat niet echt angstaanjagend klonk. Ze keek weer naar de jongen naast haar en glimlachte lichtjes. “Nogmaals bedankt,” glimlachte ze. Ze besloot de opmerking dat het echt niet nodig was geweest maar voor zich te houden, uit beleefdheid.

De kracht die de kogel had veroorzaakt was te voelen, hij voelde een lichtte druk op zijn schouder. Maar de druk was dragelijk en vormde geen pijnen. Zijn mond stond strak, mensen aanvallen was zeker iets wat hij niet waardeerde. Zijn ogen schoten richting de persoon die er ook bij was en kennelijk het doelwit was geweest. Hij zag haar glimlachen. En bijna automatisch kreeg hij ook een klein glimlachje. Al was het al voor even. Want op het moment dat de man zijn geweer had geladen volgde een klik en Mitt zijn blik schoot richting de man. Hij ging klaar staan om richting de vrouw te rennen om de volgende klap op te vangen. Echter zette hij nog geen stap of ze zei dat hij niets moest doen. Hij bevroor. Hoezo niets doen? Hoezo moest hij toekijken op hoe zij werd beschoten. Was zij het leven zat? Was ze zo levensmoe dat ze er niet meer wilde zijn. Echter luisterde hij, hij respecteerde de wens van een mens en als zij het wilde was het haar keuze. Echter toen de klap klonk zag hij nog net de kogel van haar weg schieten. Zijn blik schoot naar de man waar het geweer ongezonde geluiden creëerde. Hij keek kort naar de vrouw. Dat verklaarde een hoop. De man liet het geweer vallen, aangezien het goed heet was geworden van de kogel die er in was geschoten. Zijn ogen gingen kort naar Ayla. De man, tegen de veertig liet het geweer voor wat het was. Hij keek echter naar het meisje en begon te lachen. Een meisje! Zoals jij! Mij tegenhouden...kom op zeg! Ik weet niet wat je met de kogel deed maar geloof me, mijn vuist ga je voelen.. sprak hij spottend. Hij rende het spoor over en kwam richting Ayla met een gebalde vuist. Hij richtte recht op haar hoofd. Alleen kon hij deze net niet raken. Mitt stond op dat moment er tussen en had de vuist met een hand vast. Koelbloedig keek hij in de ogen van de man. "Laat haar met rust..." sprak hij kort af. "Hehe, alsof iemand zoals jou mij stopt sprak de man nogmaals spottend. Mitt zag de andere vuist op hem afkomen en ving deze op met zijn andere hand. Hij boog de ene hand langzaam naar achter waardoor de man zijn pols langzaam zeerder begon te doen. Echter bevreed de man zich uit Mitt's greep door middel van een knie in zijn maagstreek. Mitt liet hierop los en kneep een oog pijnlijk dicht. Echter herstelde hij zich snel en greep hij met een hand de broek van de man vast. Trok er aan waardoor de man uit balans raakte. De twee mannequins die bij het geweer waren geweest kwamen terug gerend en sprongen op de schouder van Mitt die inmiddels weer overeind was. Hij sloeg tegen het gezicht van de man en deze liep wat wankelend achteruit. "Je hoorde de dame, ze heeft je liever weg hier" sprak zijn stem monotoon en hij keek strak richting de man, met Ayla nog steeds achter hem. Hij keek over zijn schouders naar Ayla die hem nogmaals bedankt. Hij knikte enkel, het was geen enkele moeite. Mitt keek op toen de man schreeuwend op hem afkwam. Hij had een mes in zijn rechterhand en richtte recht op de schouder van Mitt. Alsof het niets was zakte Mitt door zijn knieën. Trapte tegen de been en sloeg vervolgens tegen de arm met het mes. De man schoof over de grond door. En lag kremend van de pijn op de grond. Zijn arm was lichtelijk gebroken door de klap die Mitt had uitgedeeld. Mitt liep richting de man en trapte het mesje weg. Hij keek hatelijk op hem neer en zakte door zijn knieën. "De dame zei, ik herhaal het nogmaals, dat ze wilde dat je weg gaat..." sprak Mitt met een kalme en dezelfde monotone stem. Hij pakte de kraag vast en tilde hem op. "Zoek het ziekenhuis op, laat je arm behandelen en laat espers voortaan met rust..." sprak hij nogmaals. De man knikte angstig en ruw liet Mitt hem los. Moeizaam kwam de man overeind, vergat het mesje en liep het station uit. Mitt stond nu weer op en keek toen richting de vrouw die was binnengekomen. Rustig liep hij naar haar toe maar liet een aantal meters tussen hen. "Ik hoef geen bedankje. Geen woorden, het feit dat je ongedeerd bent is voldoende..." sprak hij kalm en zweeg toen weer. Hij keek voor zich uit. Zo, nu was het tijd dat ze wegrende, of zou ze toch blijven?

‘Een meisje! Zoals jij! Mij tegenhouden… Kom op zeg! Ik weet niet wat je met de kogel deed, maar geloof me, mijn vuist ga je voelen,’ waren de woorden die de man uitsprak. Ze vatte het ietwat beledigend op. Een meisje, eh? Ze legde haar handen op haar hoofd, alsof ze de hoorns tegen wilde houden. Nuh-uh, ze mocht niet vechten. Ze maakte anderen bang, maar meestal waren dit Espers die zichzelf konden beschermen, of het was gewoon een flauwe grap. Maar echt aanvallen deed ze niet. Ze was niet zo slecht als de mensen die de schuldigen waren achter haar vijf jaar lange coma. “Mij kan je niet raken,” sprak ze ietwat verbaasd, terwijl de man op haar af kwam rennen. Ze bleef staan. Ze wist niet wat hij wilde, maar haar aanraken kon hij toch niet. Ze was nog niet op volle kracht met haar Vectorbending, maar een simpele vuist of kogel kon ze makkelijk afweren, vooral als ze het aan zag komen.
De vuist schoot echter niet tegen haar schild, waardoor ze verbaasd op keek. Voor haar stond de jongen. Waarom? Waarom deed hij al deze moeite voor een vreemde? Hij zei dat de man haar met rust moest laten en ze hief haar wenkbrauwen op. De man sprak hem tegen en er volgde een kort gevecht, waarbij duidelijk was wie de leiding nam. Toen de jongen werd getrapt kromp ze een beetje in elkaar, alsof ze de pijn voelde. Ze wilde hem wel helpen, maar dat zou raar zijn. Als zij met haar één meter zesenzestig ineens ertussen kwam. Dat zou alleen voor extra last zorgen.
De jongen sprak dat ‘de dame’ - zij dus - wilde dat de man weg ging en ze knikte enthousiast. Uhu! Het duurde even, maar toen ging de man uiteindelijk weg. De jongen liep weer op haar af en zei geen bedankje te hoeven, waarna ze haar ogen sloot in een vriendelijke glimlach. Ze opende ze al snel weer en keek toen serieus naar de jongen. “Als iemand iets doet zonder dat het een verplichting is, is het enkel normaal om je dank te tonen,” zei ze toen rustig.
“Hoe wist je eigenlijk dat hij van plan was te schieten? Ik had hem niet opgemerkt,” sprak ze vervolgens.
Uiteindelijk haalde ze even diep adem. “Ach.. Het maakt niet uit. Het gaat erom dat die gast nu, hopelijk, Espers wel met rust laat,” zei ze toen. “Ayla is de naam,” stelde ze zich toen rustig voor. Ze klopte wat aan haar jurkje - die nog altijd recht zat, maar het begon een soort tik te worden als ze zich niet helemaal op haar gemak voelde - en keek toen even naar de lucht, maar richtte uiteindelijk haar blik weer op de jongen. “Je was goed. Ervaring met vechten?” vroeg ze toen glimlachend. Zelf was ze niet iemand die fysiek heel sterk was; het was gewoon zo dat als iemand haar fysiek aan viel, het hen toch niet lukte. En als ze diegene bang wilde hebben creëerde ze wel een Closed Space. Dat hielp bijna altijd.

Zwijgzaam sloot hij zijn ogen. Opende ze weer toen ze sprak. "Misschien..." sprak hij kalm met een vriendelijke ondertoon er in. "Maar aan de andere hand is de gezondheid van de persoon die ik help al een grotere dank dan het woord zelf...' sprak hij en glimlachte. Langzaam keek hij richting haar. "Daar komt mijn eerste ESP kracht in het spel..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij draaide zich nu volledig naar haar en knikte. Hij was blij, ze toonde wat interesse. Dat is tenminste beter dan dat ze wegrende. Kalm sloot zijn ogen. Ik wil dat je op een willekeurig punt hier in het station kijkt..." sprak hij kalm en glimlachte. Rustig keek hij kort naar haar. "Daarna zal ik in jou gezichtsveld bewegen...' sprak hij. Hij sloot zijn ogen opnieuw. Hij concentreerde zich op Ayla en glimlachte zwijgzaam. "Ervaring krijg je door doen, doen komt eenmaal wel als je een jaar op straat leeft...." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. "Ik zou zeggen, kies een bepaald punt..." sprak hij. Hij had nu connectie met haar ogen. Ze keek nu nog zijn richting in. Hij wachtte gedudlig.

De man, was weg, dat betekende dat hij nu alleen was met deze dame. Het maakte hem niet uit. Het was iemand die oprecht interesse toonde. Het maakte hem niet uit. Liever dan dat ze zachtjes achteruit liep en als een gek wegrende. Mitt zweeg, bleef wachten tot ze ergens anders heen had gekeken. "Zeg het maar wanneer je klaar bent..." sprak hij en glimlachte. Misschien een kinderlijk spelletje maar het liet wel zien wat hij bedoelde. En hij zou het toch nog duidelijk uitleggen na dat hij het had uitgevoerd.

De jongen sprak haar tegen, maar niet op een beledigende of irriterende manier. Ze glimlachte en knikte. “Ja, daar geef ik je dan wel gelijk in,” glimlachte ze.
Hij scheen zijn kracht interessant te vinden. Het was altijd leuk om te zien hoe sommige gezichten opklaarden als ze het over iets hadden wat hun interesse had. Zo had je een vriendin van haar - die nog steeds in coma lag - die altijd compleet opklaarde als ze het had over een bepaalde vechtsoort. Voor Ayla betekende dat een langdradig verhaal erover, maar ze knikte en glimlachte. En het verveelde haar nooit, want het was leuk om te zien hoe iemand zo gefascineerd kon zijn door iets.
De jongen zei haar te willen dat ze naar een bepaald punt van het station keek en even fronste ze. De jongen sloot zijn ogen en zei nog even dat je ervaring kreeg door te doen, om vervolgens te zeggen dat hij op straat had geleefd. “Awh..” sprak ze droogjes, maar begrijpend. Ze had niet op straat geleefd. Het enige wat zij had gedaan was krachttraining; al haar Esperkrachten had ze dag en nacht moeten trainen op de faciliteit, waardoor ze haar sterktes en zwaktes beter kende dan wie dan ook.
Hij zei haar het te zeggen wanneer ze klaar was. “Oké,” sprak ze en ze keek het station even rond, tot haar blik bleef hangen op het bankje waar hij eerder had gezeten. Misschien heel voorspelbaar, maar ze had geen zin om moeilijk te doen. “Ik ben klaar.. Ongeveer. Denk ik,” bracht ze droogjes uit, niet precies wetend wat hij nou van plan was.

Haar gedachten dwaalden een beetje af. Ze dacht aan haar eigen krachten. Ze had er drie. En twee daarvan werkten heel erg samen, aangezien ze de één beter kon gebruiken in combinatie met de ander. Ars Magna en Dead Master. In haar Dead Master Form kon ze namelijk haar Ars Magna beter gebruiken. En voor haar Closed Space gebruikte ze ook een beetje van haar Ars Magna. Het was een beetje ingewikkeld, maar die twee krachten lagen dus dicht bij elkaar. En dan nog haar Vectorbending, de kracht die ze meer gebruikte dan haar Ars Magna, maar minder dan Dead Master. Het werkte meestal automatisch, zodat ze een soort.. Permanent kogelvrij schild om zich heen had. Het was nog niet sterk genoeg om echt harde dingen af te weren, maar iets kleins als een kogel was geen partij tegen haar schild. Helaas brak het schild als ze zich te veel liet afleiden. Door gevoelens, of door gedachten. Ze haalde even diep adem en schudde haar hoofd zacht heen en weer, om niet al te veel afgeleid te raken. Dat was namelijk niet al te handig in haar positie. Bovendien wilde de jongen haar wat laten zien over zijn kracht, dus besloot ze maar gewoon te luisteren en te kijken.
“Heb je nog meer krachten dan deze?” vroeg ze rustig.

Mitt vond het niet super wat hij allemaal kon, het waren maar simpele dingen maar ach, je kon er jezelf inclusief andere mee verdedigen. Kalm sloot hij zijn ogen en voelde de link die tussen hun werd gemaakt toen zijn kracht in werking trad. Hij glimlachte. Ze keek naar het bankje waar hij op had gezeten. Kalm zette hij een loop in en liep rustig naar de plek waar ze naar keek. Recht voor haar draaide hij haar richting in en opende zijn ogen. "Shared Vision..." sprak hij. "Het delen van het blik waarbij je door de ogen van een ander kunt kijken." sprak Mitt met een kalme stem naar haar. Hij liep toen weer wat dichterbij. "Nog meer, ja, een verwoestende. Maar die laat ik achterwegen. Verder heb ik nog....." maar voor dat hij ook maar uit kon spreken schoot er een Mannequin uit zijn kraag die opgewekt schreeuwde: Mij!. Mitt grinnikte enkel. "Energy wire. Alleen is dit gierig ding zo fijn geweest om er een klein deel van op te nemen en zelf een leven te gaan lijden..." sprak hij kalm. Zo zo, een nieuwe vriendin, Mitt? sprak het poppetje opgewekt. Mitt zuchtte kort. "Hier gaan we weer..." mompelde hij. Hij pakte het poppetje bij zijn hoofd en hield het voor zijn gezicht. Zet me neer! Ik waarschuw je ik krijg je wel! schreeuwde het houten poppetje verwoed. "Blijf nu maar netjes aan de binnenkant van mijn jas zitten, dan zit je tenminste nog veilig." sprak Mitt. Het poppetje liet zichzelf hangen en zuchtte. Vooruit dan maar sprak het kalm en Mitt grinnikte. Het poppetje kroop langzaam over de arm richting het binnenkant van Mitt's jas. Mitt glimlachte. "Sorry, hij heeft soms nog een eigen wil..." sprak hij. "Terug komend op energy wire, het is een soort puppeteer." Als een soort marionet kan ik levenloze dingen besturen." sprak hij kalm en glimlachte daarna. Ze was te vertrouwen, dat wist hij zeker. "En jij, heb jij nog enige krachten..." sprak hij kalm. Ineens besefte hij dat ze zich had voorgesteld, en hij er niet op had gereageerd. "Mijn excuses" begon hij ineens. "Ik had mezelf nog niet voorgesteld.. Mitsu Tristis. Al is Mitt ook goed...' sprak hij kalm.

Laatst aangepast door Ayla op ma jul 18, 2011 9:15 am; in totaal 1 keer bewerkt

De jongen legde uit dat zijn kracht Shared Vision heette, waarmee hij kon zien wat een ander zag. Ze knikte. Interessant. Dat was dus letterlijk door iemand anders ogen kijken, eh? De wereld vanuit een ander oogpunt zien. Ze snoof eventjes zacht. Oké, flauw. Maar toch. Het leek haar wel interessant. Dan zag je alles niet vanuit één punt.
De jongen zei dat hij nog een verwoestende kracht had en liet vervolgens zijn mannequin zien, waarmee een heel gesprek kwam, waarna deze uiteindelijk weer terug de jas in ging en de jongen met de opmerking kwam dat het ding zijn eigen wil had gekregen. Ze glimlachte. Interessant.. Heel interessant.
De jongen vroeg of zij nog krachten had en ze knikte. Hij stelde zich voor als Mitsu, maar scheen Mitt genoemd te worden. “Aangenaam, Mitt,” glimlachte ze vriendelijk. “En ja; ik heb krachten. Drie, om precies te zijn,” sprak ze rustig. “De één heb je al gezien. Ik eh.. Het is wat lastig om uit te leggen, maar ik kan Vectorwaarden veranderen waardoor ik dingen van richting kan laten veranderen,” zei ze rustig.

“De andere twee kan ik beter laten zien dan dat ik ze uitleg, denk ik..” Ze hapte even naar adem. “Niet schrikken,” sprak ze toen rustig en ze stak één hand in de lucht. Twee hoorns, die eigenlijk een beetje leken op takken, kwamen uit haar hoofd en twee vleugels spreidden zich achter haar rug. Haar ene hand veranderde in een soort klauw, al was dat optioneel. “Dit is eh..” begon ze zacht, ietwat van haar stuk gebracht omdat ze dit liet zien. “Dead Master Form,” zei ze toen. Ze sloot haar ogen heel even en liet de ruimte veranderen in een Closed Space. Voor Mitt zou dit niet te merken zijn, behalve misschien een klein beetje hoofdpijn tijdens de verandering.
“Ik heb een Closed Space gecreëerd. Een ruimte, enkel toegankelijk voor mij en.. Degene die ik hier wil hebben. Dankzij mijn laatste kracht, Ars Magna, kan ik creëren wat ik wil. In de echte wereld is het nog niet zo sterk, maar hier kan ik alles maken wat ik maar hebben wil,” zei ze toen en ze glimlachte. “Je kan dus zeggen dat dit.. De perfecte wereld is. Het enige probleem is dat alles wat hier is nep is, dus dat ik het niet mee kan nemen naar de realiteit,” legde ze toen uit. Ze keek even omhoog, waar ze de zon liet schijnen en toen glimlachend naar de jongen keek.
“Hmmn,” sprak ze bedenkelijk, terwijl ze hem even snel aankeek, haar blik langs hem liet glijden. In dit licht kon ze hem beter zien. Zijn piercings waren apart, maar het was niet echt iets wat haar beangstigde. Logisch, als je zag wat zij was. Ze had niet echt het recht om anderen te beoordelen.

Rustig sloot ze de Closed Space weer af en keek Mitt glimlachend aan. De zon was weer verdwenen en had plaats gemaakt voor de maan. Ze haalde even diep adem en sloot haar ogen. Toen ze ze weer opende, keek ze even om. Plots schoot één van de lichten aan, waardoor ze bleek wegtrok en op haar knieën neerviel. Ze had haar handen op haar achterhoofd, haar gezicht naar beneden gericht en haar ellebogen naast haar gezicht, terwijl ze ineengekropen bleef zitten, namen fluisterend, even als Latijnse woorden. Alle beelden kwamen gelijk weer boven. Het zag er waarschijnlijk raar uit; het enige wat er was gebeurd was een licht dat aan vloog. Maar, raar genoeg was dat één van de dingen wat haar het bangst maakte.

Mitt knikte kalm bij haar woorden. "Leuk je te ontmoeten..." sprak hij nog als reactie. Haar uitleg over vectorbending deed hem grinniken. Hij was niet zo dom, hij was wel eens in de bieb te vinden al zat hij vaak alleen te lezen. "Jap, ik snap wat het doet..." sprak hij kalm gaf hij als reactie. Hij glimlachte. Deze glimlach verscheen echter toen ze haar eerste liet zien. Ze kreeg hoorns en een tweetal vleugels. Zijn blik werd serieuzer, dat verklaarde waarom ze niet bang was, ze was zelf ook niet eentje met een 'normaal' uiterlijk in deze stand. Hij glimlachte namelijk al snel. Echter greep hij ineens naar zijn hoofd. Een druk schoot op zijn hoofd toen de veranderingen plaats vonden. Echter verdween deze weer net zo snel als hij gekomen was. Mitt kwam weer langzaam overeind. Het was in no-time dag. In het zonlicht zag ze er anders uit, beter? Hij wist niet hoe hij het moest beschrijven. Hij glimlachte enkel. Het was alleen zo leuk om te zien, dat iemand de macht had over een ruimte. Hij keek glimlachend naar haar en knikte enkel. Mitt keek op toen er net een deken over de lucht werd getrokken. Sterren vulde de donkere hemel weer samen met de spierwitte maan. Rustig ging zijn blik weer naar haar en knikte hij dat hij het begreep. Echter schoot er een lamp aan. Ze werd lijkbleek. Hij rende richting haar toen ze door haar knieën zakte. Hij zakte door zijn knieën op het moment dat ze in een bepaalde houding ging liggen. "Wat is er aan de..." hij stopte en keek naar boven. Begrijpelijk, dat was de enige factor die anders was. Tenzij ze iets hoorde wat hij niet hoorde en het haar enorm beangstigde. Hij pakte een ijzeren bolletje uit zijn mouw. Hij sloot zijn ogen en wierp het richting de lantaarn. Het vloog langzaam in een rechte lijn er op af. Mitt trok zijn cape uit waardoor hij in een zwarte broek stond. Hij liet de mannequins er uit springen die rustig op een rijtje gingen staan. Hij spreidde zijn armen met daartussen de cape. Het duurde vijf minuten voor het licht uit zou gaan, want het bolletje ging nou eenmaal traag. Hij spreidde het zo dat het voor een groot gedeelte de licht opving en het net leek alsof Ayla weer in het donker stond. Hij glimlachte. "Het komt goed, het komt allemaal goed, Ayla..." sprak hij bemoedigend. Hij leek een ruige norse vent. Maar diep van binnen zat op de juiste plek een hart van goud. Hij kon zo wel tien minuten staan als het Ayla hielp. En het putte hem misschien uit, aangezien er nog een aantal metalen bolletjes in zijn mouwen zaten, maar hij zou haar helpen, kostte wat kost. Zij toonde oprecht interesse, zij was eerlijk en ze verdiende zijn hulp meer dan wie dan ook.

Langzaam speelde het beeld zich weer af, alsof het nu gebeurde. Ze schrok wakker, het laatste wat ze ooit gezien had was een groot licht. En het eerste wat volgde, waren acht dode lichamen en haar beste vriendin, wiens gezicht vol bloed zat. Overal liepen mensen rond en er werden woorden geroepen. ‘Ze leeft nog!’ Of, iets in die trend. Ze werd opgetild en ze fluisterde iets, wijzend naar het meisje dat in één van de bedden lag. Eén van de mannen rende eropaf. ‘Deze ook!’ riep hij uit. Uiteindelijk kreeg ze te horen wat ze al verwachtte. Acht gestorven, drie overlevenden, inclusief zij en haar beste vriendin, al lag die in een coma. Er was nog een jongen die het had overleefd, maar echt persoonlijk kende ze hem niet, al verdiende hij dit ook niet.

Een schaduw viel over haar heen en geschrokken keek ze op, het beeld van haar vriendin wegduwend. Zonder het te weten waren de tranen over haar wangen gaan lopen, terwijl ze de jongen met grote ogen aan. Zwak, dat was wat ze haar normaal zouden noemen. Ze was niet snel bang, behalve als ze het weer voor zich zag. Sommigen zouden haar een aansteller noemen, maar het was niet fijn om te zien hoe dat allemaal gebeurde, omdat één zieke geest faam wilde.
De jongen sprak dat het goed kwam en ze schudde haar hoofd. Ze slikte. “Het komt niet meer goed..” fluisterde ze. Ze sloot haar ogen en legde haar gezicht in haar handen. “Ze zijn dood. Allemaal. Twee niet,” zei ze. Het klonk onlogisch, maar misschien zou hij het begrijpen.
“Heb je weleens gehoord van Child Errors?” vroeg ze zacht. Ze realiseerde zich eigenlijk niet helemaal dat ze ook werkelijk tegen hem aan het praten was, alles was een beetje wazig op het moment. “Kinderen die achtergelaten zijn in Faciliteiten,” zei ze toen. “Ik zat in zo’n Faciliteit, omdat mijn ma stierf bij de geboorte.. En mijn vader was menselijk; waardoor hij bang was,” fluisterde ze toen. “Alleen.. Het was..” ging ze zacht verder, zoekend naar de woorden die ze kon gebruiken om het te beschrijven.
“De man die achter die faciliteit zat had maar één doel..” besloot ze te beginnen. “Level 6..” legde ze toen uit en ze keek op, benieuwd of hij het zou weten. Vast wel. Elke Esper bijna wist over de experimenten die uitgevoerd werden. Hierbij sneuvelden vele Espers die kans maakten op Level 5 of Level 6.

Langzaam stond ze op, ietwat wankelend. “B-bedankt..” sprak ze, ietwat stotterend. Ze glimlachte lichtjes en keek de jongen even aan. “Ik had.. Even een zwak moment..” verontschuldigde ze zich en ze keek de andere kant op. “Vijf jaar geleden begon het laatste experiment. Alleen dachten ze niet na, waren de berekeningen niet goed. We waren met tien. Of, nee.. Elf, met mij erbij,” sprak ze toen. Ze wist niet eens of het de jongen wat kon schelen, maar ze was hem een verklaring schuldig voor haar rare gedrag. “Het laatste wat ik zag was een groot licht, voor ze mijn bewustzijn afkapten en ik vijf jaar lang in coma lag. Ik had nog geluk. Acht anderen.. Ze waren dood. Bloed, overal..” zei ze, al klonk het op het laatste meer op fluisteren.
“Sorry,” sprak ze zacht. “Ik moet me niet zo aanstellen. Bedankt,” zei ze toen, met een flauwe glimlach op haar gezicht.

Mitt zweeg en keek haar aan. Ze stond moeizaam op. Het werd tijd dat hij de equal speed op snelheid trainde. Hij keek naar boven nog een minuut of twee. Hij keek haar aan toen ze langzaam op stond. "Het komt wel goed..." sprak hij vastberaden. "Al bijt je door een zure appel, als je maar lang genoeg doorbijt wordt de smaak weer zoet..." sprak hij bemeodigend. Alleen stopte hij toen ze begon over child errors. Hij zweeg. Werd lichtelijk woedend over de woorden die ze sprak. Maar hield zich in. Hij keek haar aan en luisterde. Haar hele verhaal. Zweeg, en sloot zijn ogen kort. Hij hoorde haar woorden. Zijn ogen schoten open. Ze wierp het hele verhaal weg. Alsof het niets was. Hij hoorde gekraak en luid geluid. Het werd weer donker met een paar vonken die weg schoten. Mitt cancelde de kracht en het bolletje viel in zijn handen. Hij trok zijn kleding weer aan. Zijn ontblootte bovenlichaam met op verschillende punten eenzelfde nop op zijn lichaam was even gezien, maar dat deerde hem niet. Mitt draaide zich kort om met zijn rug naar Ayla, de Mannequins kropen weer over zijn lichaam naar hun zakje in zijn jas. Mitt beet zijn kaken kort op elkaar probeerde zich te kalmeren. Daarna draaide hij zich terug naar Ayla en liep wat dichterbij. Hij legde zijn hand op haar schouder. "Alsjeblieft, zeg dat niet. Wat je hebt meegemaakt is niet niets..." sprak hij kalm. "Je bent gebruikt als experiment." sprak hij. "Een level 6? Is dat zelfs mogelijk..."sprak hij zachtjes. "Hoe dan ook, is het niet goed te praatten. Mensen gebruiken in een test om een level 6 te creëren zonder te weten of het werkelijk waar mogelijk was." sprak hij zacht. Hij sloot zijn ogen en keek kort weg van haar. "Het spijt me van de rest..." sprak hij. Hij kneep zachtjes in haar schouder om haar kort te bemoedigen. "Je stelt je niet aan. Als het je echt beangstigd is het niet iets waar je je aanstelt..." sprak hij kalm en keek kort omhoog naar de kapotte lantaarnpaal. Hij zuchtte toen hij haar flauwe glimlach zag. "Kom mee..." sprak hij kalm en wenktte haar. "Ik zal je op iets trakteren..." sprak hij kalm en liep richting een gebouw verderop. Vlak bij het station zat een cafe waar ook Mitt regelmatig kwam. Hij keek naar haar en wenktte haar nogmaals. "Kom, het is goed..." sprak hij kalm. Hield de deur voor haar open. Een belletje weerklonk. Een man keek op. "Mitt? Gezellig!.." sprak hij. "Ik heb iemand...." sprak hij kalm. "Ze heeft vast dorst..." sprak hij en keek nog even naar Ayla die op het station stond. Hij wees even naar de boven kant van haar hoofd en maakte ene soort gebogen lijn om op haar hoorns te wijzen. Zo zou de man zich niet wezenloos schrikken. Rustig keek hij naar binnen en knikte. Bijna automatisch schoot de mannequin met eigenwil uit de jas en rende naar de bar. IK KRIJG NOG EEN DRANKJE VNA JOU! sprak het met kwade stem. "Oh ja!" sprak de man met een strenge stem. JA! sprak de mannequin terug. Mitt keek naar buiten terwijl op de achtergrond de mannequin haast stond te vechten met de barman. Mitt negeerde het, eerst moest Ayla komen. Hij had geen slechte bedoelingen. Alles behalve, hij wilde haar gewoon gerust stellen.

Gekraak en andere geluiden waren hoorbaar en ze kromp opnieuw een beetje ineen. Normaal was ze veel minder bang en zo, maar ze voelde zich op het moment een beetje zwak. Toen er niets aan de hand scheen te zijn opende ze voorzichtig haar ogen - die ze bij het ineenkrimpen gesloten had - en keek de jongen vanonder haar wimpers aan, maar keek toen naar de kapotte lamp. Beter.
De jongen zei haar dat ze dat niet moest zeggen en ze richtte haar groene ogen op hem. Omdat wat ze had meegemaakt niet niets was. Ze haalde even diep adem en wilde verder spreken, maar hij had het woord nu. Hij zei nog dat ze was gebruikt als experiment en ze knikte. Nee, goh. Dat had ze zelf ook nog wel door. Maar, ze wist hoe hij het bedoelde.
Hij vroeg of een level zes wel mogelijk was en ze wendde haar blik af. Hij zei dat het niet goed te praten was. Mensen gebruiken voor een test. “Vergeet niet.. Wij zijn geen mensen meer,” fluisterde ze zacht.
Het kneepje in haar schouder deed haar weer opkijken. Hij zei dat ze zich niet aanstelde, waardoor ze zich ietwat ongemakkelijk begon te voelen. Meestal was zij degene die neerkeek op angsten van anderen.. Waarom deed hij niet hetzelfde als wat zij soms deed? Ze wendde haar blik opnieuw af, niet begrijpend waarom de jongen zo rustig bleef.

Plots klonk zijn stem weer en vertelde hij haar mee te komen. Ze fronste. Meekomen? Waarheen? Al snel legde hij uit dat hij haar op iets ging trakteren. Ze twijfelde even tot hij zei dat het goed was. Toen wreef ze in haar ogen en liep vervolgens langzaam achter hem aan. Toen de jongen de deur open deed, bleef ze echter weer stil staan. Haar blik vernauwde zich lichtjes, terwijl ze naar binnen keek. De jongen werd begroet en leek herkend te worden, waarna hij zei dat hij iemand - zij dus - bij zich had.
Hij wees naar de bovenkant van haar hoofd en ze legde haar handen op haar hoofd, waarna haar ogen groter werden en ze lichtjes rood kleurde. Fock it. Ze beet op haar lip en kneep haar ogen dicht, waarna ze de hoorns liet verdwijnen en de vleugels ook terug haar rug in gingen. Ze ging even met haar hand door haar haren en haalde diep adem, voor ze op Mitt af liep.
Toen ze eenmaal in de deuropening stond keek ze verbaasd naar binnen, waar de mannequin van Mitt haast stond te vechten met de barman. Ze grinnikte zachtjes. “Bedankt,” sprak ze vriendelijk tegen Mitt en keek hem even glimlachend aan, waarna ze verder naar binnen liep. De gedachten aan de experimenten leken als sneeuw voor de zon te verdwijnen nu ze hier stond alsof ze dit nog nooit gezien had. En helaas was het nog de waarheid ook. Maar ja.. Ze was pas een paar weken uit haar coma verlost, nog niet lang uit het ziekenhuis. En daarvoor was ze tien jaar geweest en maar weinig de faciliteit uit gekomen. Ze had dus nooit echt de kans hiervoor gehad.
Uiteindelijk slikte ze en keek ze Mitt aan, wachtend tot hij iets zou doen. Ze viel een beetje stil omdat dit voor haar nieuw was en ze dus niet precies wist hoe het ging. Al snel wendde ze haar blik echter af naar de Mannequin en een glimlach sierde haar gezicht. Oké, ze moest toegeven dat het een grappig ding was. Ze mocht Mitt wel, al wist ze nog niet helemaal zeker wat ze van hem moest denken. Zijn beleefdheid paste niet echt bij zijn uiterlijk en ze was niet echt gewend zo behandeld te worden, dus raakte ze er snel door in de war.
“Waarom doe je het eigenlijk?” kwam eruit voor ze de kans had om erover na te denken. Ze keek Mitt aan en fronste. “Ik bedoel..” begon ze toen zacht. “Laat ook maar,” besloot ze toen zacht te zeggen en ze haalde even diep adem. “Nogmaals; bedankt,” zei ze toen zacht, waarna ze haar blik weer afwendde. Ughe.

Mitt zweeg. Keek haar enkel aan na hij was uitgesproken over het experiment gebeuren. Hij keek haar strak aan toen ze zei dat ze geen mensen meer zijn. Hij hief zijn hand alsof hij haar een klap wilde verkopen. Maar legde deze zachtjes op haar hoofd. "Geen zorgen, wij zijn gewoon mensen met wat meer mogelijkheden..." sprak hij zachtjes.

Niet veel later liep hij richting het barretje om daar een drankje met haar te drinken. Hij wist dat ze zou twijfelen, dat deed iedereen in haar situatie. Hij hield alleen aan om haar toch wat te drinken aan te bieden. Hij zag dat ze lichtjes rood kleurde en kon het stiekem niet laten om te glimlachen. Rustig keek haar na toen ze naar binnen ging en sloot de deur weer om nogmaals dat belletje te horen. Rustig liep hij naar de bar en trok een stoel wat er onder uit om zelf plaats te nemen op een andere kruk die er naast stond. "Geen dank..." sprak hij als weder reactie om haar gerust te stellen dat ze zich er niet over in moest gaan zitten. Mitt keek naar de barman en knikte dat hij zichzelf wel zou helpen. De barman knikte terug en liep kort naar de keuken. De mannequin schreeuwde hem na en deed alsof hij een gebalde vuist had. Sprong de bar af en rende nog schreeuwend de keuken in. Mitt glimlachte. Hij strekte zijn arm, een paar frisdranken zweefde uit hun plaats. Zette zich neer op de bar, gevolgd door een paar handen. "Okey, drink maar wat. Dat felle licht had je laten schrikken. Het was niet niets..." sprak hij kalm. Mitt hoorde haar vraag. Het gediscussiëer in de keuken verstomde en was even stil, alsof ze de vraag gehoord hadden. JIJ LELIJKE OETLUL, GEEF MIJ OOK GEWOON WAT DRANK!.... schalde de stem van de mannequin weer door de keuken. Mitt glimlachte enkel en schok wat fris in. "Wat wil jij..." sprak hij kalm en keek haar kort aan. Na hij het ingeschoken had zuchtte hij.

"Je bent niet de enige met een moeilijke jeugd..." sprak hij kalm. "Ik....ik ging gewoon naar school, haalde goede punten. Maar op een gegeven moment...." sprak hij kalm. In een flits zag hij zichzelf op die regenachtige dag in de voordeur staan en zachtjes 'mam?' zeggen. "Het was regenachtig..." sprak Mitt. Een nieuwe flits, de rode bloedvlek. Mitt legde zijn hand tegen zijn hoofd. Een druk leek zich op te bouwen. "Het was gewoon niet eerlijk..." mompelde hij. Weer een flits, waarin zijn moeder levenloos voor zich lag. Hij greep naar zijn hoofd. Het is jou beurt!... bulderde de barman naar de mannequin. Dat hoef je me niet te vertellen..! sprak de mannequin. De keukendeur schoot open en de mannequin schoot richting Mitt. Kroop zijn kraag in en klapte zich vast tegen een paar noppen. Mitt kalmeerde langzaam weer. Hij was van zijn kruk af gaan staan en had met beide handen naar zijn hoofd gegrepen. De druk werd steeds ondragelijker. Maar de mannequin stopte dit en bleef hangen. Mitt kwam langzaam weer overeind alsof er niets was gebeurt en nam weer plaats naast Ayla. "Ik was niet voor niets op straat terecht gekomen..." sprak hij. "Mijn ouders en zusje.....waren..." sprak hij kalm. "Vermoord..." kwam het laatste er snel en kort uit. Even werd het stil in het cafe. De glazen die schoon gemaakt werden in de keuken verstomde en Mitt wendde zijn blik af van Ayla. "Je bent de eerste die oprecht interesse toonde in mij na het gebeuren 3 jaar geleden..." sprak hij zachtjes. "Vandaar dat ik zó aardig terug doe..." sprak hij kalm. En zweeg toen en nam een grote slok van zijn frisdrank.

» It wouldn't hurt me.