It wouldn't hurt me.

Samantha pakte een groen topje uit haar kast. Het kwam tot net boven haar navel en was strapless. Als ze zoiets ging dragen droeg ze er toch een vest overheen, dus vandaar. Haar gedachten gingen van plaats naar plaats, aangezien ze niet echt een heel boeiend leven had. Het meest interessante was dan nog wel Jared, door zijn CIPA. Ze hadden geprobeerd er wat tegen te doen, maar Jared's lichaam had er niet op gereageerd. Als ik dat had gewild, had ik al lang zelfmoord kunnen plegen. Het doet toch geen pijn. Die uitspraak zat haar alsnog dwars. Alsof hij het wou of zo.
"Sam," klonk er en ze draaide zich om. "Zo ga je toch niet naar buiten, he?" grijnsde Jared naar haar en hij gooide een van haar vesten naar haar. Stommerd. Hij lachte even kort en liep naar haar toe, waarna hij tegen de kast leunde. Die kast die ze samen moesten delen. "Hou voortaan je vieze onderbroeken bij je, wil je?" vroeg ze droogjes en duwde er een tegen zijn borst aan, die hij vast pakte. "Kan ik je helpen?" vroeg ze vervolgens terwijl ze haar vest aan deed en deze half dichtritste.

"Je bent echt een natte tosti jij, he." zei Sam lachend tegen Khiro, die nogal dommig bezig was. Ze deden een of ander dansspelletje en Sam keek ernaar terwijl ze op zo'n stang zat. Ben en Kyuu waren tegen elkaar aan het strijden. Het was een hip-hop spel, dus daar zaten ze op vier benen vage rondjes te draaien. Ze konden er namelijk niet zo veel van en probeerde vals te spelen.
"Niet waar! Het is echt leeste, niet las!" beweerde Khiro en Sam sloeg een hand voor haar gezicht. "Facepalm," zei ze half lachend en de jongen grinnikte. Ben maakte hem uit voor sukkel terwijl die een verminkte handstand aan het maken was, wat ook niet echt de bedoeling was. Ooit een hip-hop dans gezien waarbij ze dat deden? Nee? Ik ook niet.
"Volgens mij moet 't niet zo, Ben." zei Khiro, die dacht alles te weten. Al klopte het in dit geval nog wel, dus oke. Ze krabde even in haar nek en sloeg haar benen zachtjes heen en weer uit verveling. "Nou en. Zo krijg ik tenminste die punten!" riep Ben, maar keek nog geconcentreerd naar het scherm. Hmmn, het spelletje zou zo wel afgelopen zijn. En daarna kwamen kindjes het overnemen. Klote kinderen.

[&Dwayne]

Dwayne hield zijn hand tegen zijn koptelefoon en bewoog zacht heen en weer met zijn voet op de maat van de muziek. Hij zat op een muurtje, terwijl hij nadacht over wat hij nou eigenlijk ging doen. Hij wist dat zijn vrienden naar de gamehal gingen en ze hadden gevraagd of hij mee ging. Omdat hij niet direct had kunnen weten of hij wel kon - in verband met zijn ouders, die er soms streng op toezagen dat hij op een bepaalde tijd naar buiten ging omdat hij anders zijn school verpestte, zijn leven vergooide en eindigde als putjesschepper, of zo - hadden ze besloten dat als hij wilde komen, hij maar naar de gamehal moest komen. Ze bleven daar lang, wist hij. Dat was altijd zo. Niet dat het hem echt boeide dat ze zonder hem weg gingen of zo. Hij koos er soms zelf voor om niet te gaan, al gaven zijn ouders hem toestemming. Want iedereen wist dat als hij niet mocht, hij toch wel zou gaan. Dan hadden ze maar pech. Hij zou heus niet eindigen als putjesschepper omdat hij naar buiten ging met de jongens. Dude. Dat was gewoon weird. Als hij nooit naar buiten ging en alleen maar binnen opgesloten zat zou hij dadelijk nog het leger in gaan, gewoon omdat hij dood wilde. Dude. Alsjeblieft niet, zeg. Hij werd dan nog liever putjesschepper. En echt niet dat hij die putjes ging scheppen. Gadverdamme. Dat werk liet hij wel over aan de mensen die het wel wilden doen.

Zonder erover nagedacht te hebben was hij toch richting de Game Arcade gelopen. Hij snoof eventjes zacht en bleef voor de deur staan, maar besloot uiteindelijk toch maar naar binnen te stappen. Er waren niet zo heel veel mensen omdat het buiten goed weer was en vele anderen andere dingen deden. Anderen hielden meer van een ander vermaak. De Game Arcade was in de middag drukker bezet met jonge kinderen en later in de avond of vroeg in de middag met tieners, maar die schenen iets anders te doen nu. Hij snoof eventjes. Het was rond drie uur, dus de kinderen zouden nog niet uit school zijn. Over een half uur zou het hier wel wat voller worden. Want - iets wat hij zich net herinnerde - de kleine kinderen hadden weer school. Yeay. Meer tijd buiten zonder krijsende rotkoters die dachten dat het leuk was om aan je jas te trekken of je koptelefoon van je kop te slaan. Eindelijk. Hij mocht ze niet.
‘Dwayne!’ klonk een stem. Hij keek om en zag één van zijn ‘vrienden’ - zoals ze zichzelf graag noemden, hij noemde iemand niet snel vriend, maar wat moest je anders - zijn hand opsteken om vervolgens door te gaan met het spel. Ze speelden een of ander out vechtspel. Hij was er niet zo in geïnteresseerd dus liep maar even kalm door de rest van de gamehal, waarna zijn blik viel op een dansspel. Hij grinnikte even en kon het niet laten om te glimlachen.
Hij keek naar een meisje die tussen de jongens bij het spel te vinden was en zette zich kalm naast haar neer, alsof het heel logisch was om naast een random kind te gaan staan. Hij was beleefd opgevoed en had alle etiquette moeten leren, maar hoe meer hij leerde, hoe meer hij er overtrad. Hij hield er niet van om te doen wat zijn ouders wilden, dus deed hij zo veel mogelijk eh.. Wat ze niet wilden. Heel puberaal.
“Hmn, ga jij niet dansen?” vroeg hij lichtelijk glimlachend. Het was grappig om te zien hoe mensen dit spel deden en hier was hij even verlost van de seksistische opmerkingen van zijn ‘vrienden’, al waren die soms ook wel grappig. Heel soms. Af en toe. Niet altijd. Je snapt het wel. “Ik vraag me af of jij het beter kan dan je eh.. Vrienden,” zei hij toen droogjes, knikkend naar de gasten op het spel. Hij wist dat zo’n spel niet lang duurde, dus zou er zo wel een ander groepje komen die dacht grappig te zijn door mislukt te dansen. Of een stelletje wijven die het heel serieus ging doen. Dude. Hoe kon je nou super serieus zijn in een Game Arcade? Dat faalde. Vanuit zijn oogpunt, tenminste.

Sam zat droogjes op de reling van de 'dansvloer' als je het zo kon noemen, met Khiro aan d'r linkerkant. Dat voorspelde eigenlijk niks goeds, want ze waren vaak veel te random. Dan kreeg je beledigingen als 'je bent een natte tosti!' naar je hoofd gegooid. Of dat ze maar lekker zichzelf moesten gaan soepen. Want ze hadden niks beters te doen met hun leven dan normale woorden voor anderen verpesten. Zo kon ze nooit meer normaal het woord soep gebruiken, helaas. Al lustte ze alleen tomatensoep, dus oke.
"Hmn, ga jij niet dansen?" werd er gevraagd. Ze was zo in gesprek met Khiro dat ze niet had opgemerkt dat er een jongen naast haar was komen zitten. Ze wendde zich dus de andere kant op en keek recht in een paar opmerkelijk blauwe ogen. Enneh.. Zijn haar was blauw. En langer dan het hare. Hoezo faal. Ze faalde. Hard. Ze had ooit lang haar gehad, maar toen zeiden haar broers dat het net was alsof ze schaamhaar uit d'r hoofd had groeien en ze het nooit scheerde. En dat was deprimerend. Michel was gewoon klote. Die moest het huis uit. Jared was erbij geweest toen ze naar de kapper stormde en schreeuwde dat ze alles eraf wou hebben. En toen eindigde ze met wat ze nou had. Het zag er trouwens niet uit als ze 't niet stijlde. Dan krulde het allemaal raar naar binnen en dat was klote.
"Nee, ik faal in dansen. Dan lijk ik seriously op een spastische eend of zo." zei ze met een brede glimlach. Al vond ze het wel raar dat die gozer randomly naast d'r kwam zitten en kwam praten. Maar ja, altijd gezellig. En je moest iets doen met je tijd, dus waarom niet praten met random mensen?
"Ik vraag me af of jij het beter kan dan je eh.. Vrienden." zei de jongen en knikte even naar Ben en Kyuu. Khiro pokete haar in haar arm en ze wendde zich weer naar hem, waarna hij een wenkbrauw op trok en ze weer terug keek naar de blauwharige jongen. "Ik vraag me eigenlijk eerder af wie dat niet kan," lachte ze schamper. Het spel bleek tevens afgelopen, want Ben en Kyuu kwamen vanzelf ook naar de drie op die reling toe en keken die nieuwe kritisch aan.
"Sam, wie's je vriend? Stel je ons niet voor?" vroeg Kyuu met een brede grijns rond zijn lippen en Sam's mond veranderde letterlijk naar zo'n schuine streep. Eche, ze kende hem niet eens. Das klote. Ze keek voor een moment naar de jongen en daarna weer naar haar vrienden. Eigenlijk waren het eerder nog drie broers voor d'r. "Eh.. Dit zijn Kyuu, Ben en Khiro. Enneh.. dit is.." stelde ze haar vrienden voor, door ze een voor een aan te wijzen en keek de jongen daarna aan.. Hoe moest ze zeggen wie dat was? Dat wist ze niet eens. "Dit is het stukje waar jij je naam zegt." zei ze, alsof hij daar een hint voor nodig had of zo. Hippend.

Het meisje reageerde op zijn vraag door te zeggen dat ze faalde in dansen en gebruikte een vergelijking om haar danskunsten in woorden uit te drukken. Een spastische eend. Zeer interessant. “Ik heb nog nooit een spastische eend gezien, interessant,” merkte hij droogjes op. Hij zelf zou ook nooit gaan dansen. Dan voelde hij zich zo extreem gay. Hij had weleens met één van zijn vrienden dit spel gespeeld, maar dan kon je je voorstelen dat ze beiden lachend op dat ding stonden en dat hij uiteindelijk zijn vriend van de dansmat af had gedouwd en meldde dat hij had gewonnen, al was dat misschien niet eens zo. Ze waren al weggelopen voor het spel was afgelopen. Het was te vermoeiend. Natuurlijk sportte hij wel. Hij had ooit in een voetbalclub gezeten, maar was ermee gestopt omdat het verveelde. Ze gingen weleens random een balletje trappen op straat, maar dat was toch anders. Daarmee stond je niet voor gek en leek je niet op een eh.. Spastische eend, zoals het meisje het noemde. Hij gaf het andere benamingen, maar die waren beledigend voor een bepaalde groep mensen en/of bevatten slecht woordgebruik, dus besloot hij het voor nu maar bij dat te houden.
Het meisje sprak weer dat ze zich eerder afvroeg wie er niet beter zou kunnen dansen dan haar vrienden of wat ze ook mochten zijn en Dwayne grinnikte even. “Ach, geloof me. Ik ken een stel jongens die nog veel slechter zullen zijn in dit soort eh.. Dingen,” sprak hij toen droogjes, doelend op zijn ‘vrienden’.
Het meisje werd aangesproken als Sam, waarna de vraag volgde wie haar vriend was en of ze niet voorgesteld werden. Het meisje - Sam, blijkbaar - stelde de jongens voor. Kyuu, Ben en Khiro. Interessante namen. Hij knikte eventjes droogjes, waarna ze zei dat hij zich nu voor moest stellen. Hij glimlachte. “Dat idee had ik al,” zei hij toen rustig. “Dwayne,” stelde hij zich toen kort voor, geen zin om er een heel lulverhaal omheen te plaatsen. “Aangenaam,” zei hij toen met een lichte glimlach, waarna hij zijn blik even naar de jongens die zich zijn vrienden noemden liet glijden. Ze waren nu bezig met een of ander spel waarbij je ook echt een bokshandschoen aan moest en dan ergens tegenaan moest gaan rammen. Oh, jippie. Fysieke gevechten kwamen zelden voor in Fukushima, waardoor mensen steeds zwakker werden. Best grappig, eigenlijk. Maar dit kwam door het feit dat de meesten Espers waren en dus vertrouwden op hun krachten.
“Jullie kennen zeker ook geen interessante spellen meer hier?” vroeg hij toen kalm, zijn blik even langs de jongens laten glijdend, om hem vervolgens weer op het meisje te richten. Hij had de halve speelhal hier al gezien doordat hij hier vaak kwam en wist niet of er verder nog boeiende dingen te doen waren hier. Natuurlijk was het wel eens leuk, maar zijn ‘vrienden’ kwamen hier zo vaak dat het toch echt eens saai moest worden. Hij was geen gamer en liep veel liever buiten dan dat hij toekeek hoe anderen hun agressie uitten op een stel nutteloze knopjes. Maar, ach. Eens in de tijd was het wel grappig.

"Ik heb nog nooit een spastische eend gezien, interessant." merkte de jongen nogal droog op. Een kleine glimlach verscheen rond haar mond en ze krabde even aan haar achterhoofd. Een spastische eend was ook niet echt wat dat je wou zien. Dan flapte ze like, overal. En dan deden ze enge rug-draai dingen. Het was gewoon niet cool en best creepy. Dus daarom deed ze het nooit. Want ze wou niet niet cool zijn en ze wou ook niet best creepy zijn. Al was ze dat stiekem ook wel. Maar ja. Daar konden mensen dan nog mee leven. "Trust me, dat wil je ook niet." merkte ze met een kleine glimlach op.
De jongen vertelde dat hij een groepje jongens kende die nog vele malen slechter waren in dat soort dingen. Ze nam aan dat dat van die dans-games waren, niet games in het algemeen. Ze kende eigenlijk geen jongens die slecht waren in virtuele spelletjes. Maar dat kwam misschien omdat ze nogal optrok met nerds. "Wow. Ik dacht niet dat 't mogelijk was, weet je dat?" vroeg ze met een brede glimlach.
"Dat idee had ik al," zei de jongen, toen ze vast stelde dat hij zich moest voorstellen. Het groepje - Kyuu, Ben, Sam en Khiro - lachte even kort, hehe. "Dwayne, aangenaam." Ben herhaalde de naam hard op, zo van.. Dwayne.. ~. Sam keek hem even nogal zwaar geshockeerd aan en Kyuu barstte in lachen uit, waarna Khiro volgde. Ben faalde even hard. Met z'n orgasme geluidjes. Altijd al geweten dat hij gay was.
"Jullie kennen zeker ook geen interessante spellen meer hier?" vroeg de jongen en na een paar tellen werd Sam aangekeken. Euwh.. Ja.. Interessante spellen. Die hadden ze hier niet. Want het was een klote plek. Maar buiten was het te warm. Tenminste, dan moest ze d'r vest uit doen en dat was niet leuk. Want ze droeg er alleen een tube-top onder. En nu kwam ie tot net over dat topje, zodat het leek alsof ze een groene tank top aan had of zo. Typisch dat ze dat dan weer net die dag moest dragen.
"Nu-uh. Zeg, jij ziet er niet echt uit als een.. eh.. gamer." ze keek voor een moment naar haar vrienden die d'r aankeken van nerd, bedoel je? :L. Ze wou hun niet beledigen of zo. "Wat doe je hier dan eigenlijk? Eerste indruk hoor."

Het meisje merkte op dat ze niet had geweten dat het mogelijk was dat zijn vrienden vele malen slechter waren in het dansspel dan haar eh.. Vrienden. Hij grinnikte even. “Als je geluk hebt, zul je ze het nooit zien doen,” merkte hij droogjes op. “Sporten, vechten en alles is simpel, maar zodra ze ook maar een beetje sierlijk moeten bewegen storten ze in en willen ze een hamburger,” ging hij droogjes door. Het was zo dat ze altijd een hamburger wilden na het gamen. Suckers. En dan niet één hamburger per persoon, eh. Nee joh. Een stuk of zes. Stelletje zwijnen. Het was logisch dat ze zo veel sportten. Als ze dat niet deden, waren ze nu echt heel dik en van die bankhangers. Niet dat er wat mis was met bankhangers. Maar hun zouden letterlijk aan de bank hangen omdat ze zich dan niet meer konden bewegen door al die hamburgers.
Nadat hij zich voorgesteld had werd zijn naam herhaald op zo’n langgerekte manier. Heel epic dus. Als hij het zich goed herinnerde was dit Ben - hij was redelijk goed met namen, iets wat vaak van pas kwam - en hij glimlachte. “Ben.. ~” zei hij op dezelfde manier, waarna hij ook even droogjes grinnikte. Hij begreep niet helemaal waarom Sam hem zo geschrokken had aangekeken toen de jongen zo reageerde, maar goed. Het zou wel. Het boeide hem weinig. Zolang ze zijn naam maar niet tientallen keren zouden gaan herhalen. Eén keer was genoeg. Anders ging hij zijn eigen naam nog haten ook.
Het meisje maakte een ‘nu-uh’ geluid en hij keek haar even droogjes aan. Awh, geen interessante games? Waarom zaten sommigen hier dan dag en nacht? Dude. Dat moest gaan vervelen. Stelletje geobsedeerde mensen. Hij snoof droogjes. Ze merkte op dat hij er niet echt uit zag als een gamer en vroeg wat hij hier eigenlijk deed, waarna ze vervolgde dat het maar een eerste indruk was. Dwayne glimlachte lichtjes. “Hmn, ik weet niet. Hoe moet een gamer er dan uitzien volgens jou?” vroeg hij rustig.
“Maar, als je wil weten wat ik hier doe.. Een groepje jongens die ik ken zijn hier, maar toen ik langskwam waren ze een vreselijk oud spel aan het doen die ik nu echt al te vaak heb gezien, dus liep ik maar een keer rond, op zoek naar een vermakelijker spel. En ik moet toegeven dat het heel.. Fascinerend was om jullie te zien eh.. Dansen.. Als je het zo wilt noemen,” sprak hij toen droogjes. Fascinerend was een rotwoord. Maar ja. Hij gebruikte het altijd. Op zo’n toon van.. Fascinerend. ~ Sarcasme.
“Maar, ik ben inderdaad niet echt een gamer, maar om nou buiten te wachten tot hun klaar zijn is ook saai,” glimlachte hij toen droogjes. “Jij wel dan?” vroeg hij toen maar kalm. Hmn, interessant. Hij had niet verwacht hier iemand te vinden die ook maar een klein beetje normaal was. Je had ook van die mannetjes en die werden agressief als je hun stoorde tijdens hun spel. Dan deden ze alsof hun leven voorbij was. Dude, zo erg was het niet om een keer game over te gaan, of wel dan?

"Ben ~" reageerde de jongen en Sam keek hem even aan, maar begon maar nerveus te lachen, maar waarschijnlijk viel dat niet op tussen de andere jongens door. Want die lachte hard en nogal luid. 'T was niet dat ze er wat tegen had, maar ze voelde zich gewoon ongemakkelijk. Ook al wist ze dondersgoed dat 't een grapje was. D'r broer maakte d'r ook ongemakkelijk als hij erover praatte. Ze vond 't best wat d'r broer - Lars - allemaal uitspookte, maar ze hoefde er niet over te horen. Hoe werkte dat überhaupt? Lars zei altijd dat ze nog maar dertien was en dat ze dus te jong was om te begrijpen hoe zoiets kon. Ook vertelde hij d'r dat het niet haar schuld was en dat als ze ouder was 't haar waarschijnlijk beter af zou gaan. Net of ze een zes jarig kind was die zoiets niet begreep. Eche.
"Hmn, ik weet niet. Hoe moet een gamer er dan uitzien volgens jou?" vroeg de jongen haar vervolgens waarna haar vrienden hun blikken ontweek. Eh.. Naja. Hoe een gamer eruit zag. Niet als Dwayne. Maar die waren meestal te lui om hun haar te verven, vandaar. Tenminste, ze ging er niet vanuit dat dat zijn natuurlijke haarkleur was. Zou toch grappig zijn. "Eh.. Zoals Ben." merkte ze op met een kleine glimlach en knikte even naar Ben, die haar beledigd aankeek. Ze grinnikte kort om die kop van hem waarna hij uiteindelijk toegaf dat hij er inderdaad wel zo uitzag.
De jongen vertelde wat hij er precies deed. Het begon met een groepje jongens die hij kende, die blijkbaar ook in de arcade rondhingen. Dus ging Dwayne hen maar opzoeken maar bleken ze zo'n vreselijk oud klote spel te doen die hij veel te vaak had gezien, dus liep hij maar een keertje rond opzoek naar iets om de tijd mee te doden - of zo. "En ik moet toegeven dat het heel.. Fascinerend was om jullie te zien eh.. Dansen.. Als je het zo wilt noemen." vertelde de jongen droogjes waarna de groep jongens bulderde van het lachen en Sam automatisch haar bescheiden meisjes-gelach liet horen, die totaal niet opviel tussen de rest. 'T enigste meisje zijn had zo zijn nadelen.
"Maar, ik ben inderdaad niet echt een gamer, maar om nou buiten te wachten tot hun klaar zijn is ook saai." vertelde de jongen met een kleine glimlach. Dat begreep ze ook maar al te goed, hoewel ze het wel zo leuk vond om soms een graantje mee te pikken. De jongens betaalde altijd, dus mocht ze wel eens gratis meedoen. Niet dat ze geen geld had, ze had bijna altijd tien euro op zak. Niet indrukwekkend, maar je kon er eten en zo mee kopen, dus 't was meer dan genoeg naar haar mening. "Jij wel dan?" Ze schrok nogal op uit d'r gedachten en schudde haar hoofd.
"Ze komt alleen mee omdat ze mijn vriendinnetje wil worden!" riep Khiro hard en sloeg een arm om Sam heen, waarna hij zijn lippen tuitte, maar daarna glimlachte. Hij maakte haar bang. Hij was altijd eng. Wel lief hoor, maar ook heel eng. En dadelijk kreeg Dwayne een raar beeld. Noes. "Toch, schatje?" ging Khiro nog verder en ze trok een wenkbrauw op. "Je speelt met vuur, klein jongetje." zei ze alsof hij niks bij d'r te zoeken had en hij liet haar los. Gelukkig. Het begon al ongemakkelijk te worden allemaal. "'T is toch wel een schatje." zei hij vrolijk en voor de tweede keer trok ze haar wenkbrauw op. "Ja ja, dat dacht je maar. Ondertussen kunnen we vragen hoeveel keer ik jou wel niet verslagen heb met armpje drukken." zei ze en sloeg haar armen over elkaar, maar nog wel met een brede glimlach.

Het meisje - Sam, hij moest echt eens beginnen met mensen (en Espers) gewoon bij hun namen te noemen als hij die wist - reageerde met dat een echte gamer eruit zag zoals Ben. De jongen keek even beledigd, maar gaf uiteindelijk toe dat het wel zo was. Dwayne grinnikte even en veegde even droogjes zijn haar aan de kant. Het was hem al opgevallen dat het meisje kort haar had, maar nu pas dat haar kapsel ook echt korter was dan het zijne. Dat zag je ook niet vaak. Al moest hij toegeven dat het niet misstond of zo. Hij kon weinig zeggen over aparte kapsels met zijn blauwe haar. Hij begreep in eerste instantie al niet hoe mensen het konden overleven met van dat lange haar. Vooral niet als ze Espers waren. Stel je voor dat er een of andere mongool kwam met vuursturende gaven. Tjah, dan had je een probleem. Hij had wel vriendinnen gehad natuurlijk en ze hadden stuk voor stuk haar dat tot hun schouders of lager hing, maar hij bleef het niet begrijpen. Natuurlijk. Mooi, mooi. Maar was het niet vreselijk heet in de zomer? Dude, dat die kinderen niet dood gingen. Hij vond het al irritant dat hij het eens in de zoveel tijd moest verven omdat anders de bovenkant helemaal zwart - zijn oorspronkelijke haarkleur - was. Niet dat zoiets echt heel veel uitmaakte, maar hij vond dat er niet uit zien. Wat dat betrof noemden zijn vrienden hem wijvig. Maar ja. Eén van hen had het zelf ook gehad. Alleen dan donkerpaars. Dat was geweldig. Maar toen er een opmerking naar zijn kop gegooid werd had hij het weer bruin geverfd. Loser. Zelf had hij het nu al een paar jaar zo of zo en het beviel hem wel. Viel lekker op.
Er kwam een opmerking dat Sam alleen maar mee ging omdat ze het vriendinnetje van één van de jongens - Khiro, als hij het goed raadde - wilde worden. Sam reageerde met dat hij met vuur speelde en Dwayne grinnikte. Ze begonnen over armpje drukken en hij hief zijn wenkbrauwen op. “Zo zo, nog sterk ook?” vroeg hij met een kleine glimlach, waarna hij zijn blauwe ogen richting Khiro liet glijden. “Of is hij gewoon niet sterk?” vroeg hij toen kalm, waarna hij het meisje weer vanuit zijn ooghoeken aankeek.
Zijn telefoon trilde en hij viste het ding uit zijn zak. Hij keek naar het bericht op het scherm en snoof eventjes zacht. Verderop zag hij één van de jongens hem met een o.o-gezicht aankijken en hij keek maar weer naar het scherm. De vraag wie die dudes waren stond op het scherm, gevolgd door de vraag of hij het meisje kende. Hij reageerde met een simpele ‘Bek dicht, je stoort’. Hij was de nieuwsgierigste van het stel. Altijd als Dwayne ergens anders stond, kreeg hij een berg met vragen boven op zich. Misschien omdat hij hem al langer kende, misschien omdat hij zich gewoon vriendloos voelde en dacht dat iedereen rondom Dwayne ook gelijk zijn vriend was. Sukkel. Hij stopte zijn telefoon weer weg en lette er niet op toen het ding weer trilde.
Hij keek even droogjes naar Ben, degene die even geleden beledigd was over dat hij er het meeste als een gamer - nerd? - uit zag. Hmnpf. Al snel richtte hij zijn blik weer op Sam. “Waarom dat korte haar, eigenlijk? Al die wijven lopen altijd met dat onhandige lange haar,” merkte hij toen droogjes op. “Niet gemeen bedoeld, hoor. Gewoon nieuwsgierig. Het staat wel lief, hoor,” zei hij toen, op zo’n toon alsof hij het tegen een meisje van vijf jaar jonger had. Terwijl er toch maar zo’n twee jaar tussen hen zat. Misschien net iets meer of minder.

"Zo zo, nog sterk ook?" vroeg Dwayne met een kleine glimlach en ze werd opnieuw weer tegen Khiro's zij aan gedrukt, iets waar ze nogal ziek van begon te worden. "Ja ~ We zijn heel trots op d'r. Ik heb d'r alles geleerd!" zei hij, nogal trots. Terwijl hij haar nooit wat geleerd had. De loser. Als hij nog een keer zo'n opmerking maakte he.. Dan zou ze hem als een van d'r broers behandelen, en goed ook. "Of is hij gewoon niet sterk?" vroeg de jongen. Sam lachte even met Ben en Kyuu mee, maar Khiro kon het niet zo goed waarderen.
"Pas maar op Dwayne, of Khiro gaat je bitchslappen. Is ie goed in." merkte Sam met een niet zo goed onderdrukte grijns rond haar mond. Khiro liet haar los en keek quasi-chagrijnig de andere kant op. Ach, was ze daar ook weer van af. Bovendien, die vergaf haar heus wel weer. Deed ie altijd. "Die is gewoon niet sterk, dus," stelde Ben toen vast, waarna Kyuu een 'doh!' geluidje maakte, want het was nogal obvious dat Khiro zich als heel wat voordeed terwijl hij stiekem geen vlieg kwaad deed. De hoer.
Dwayne keek haar weer aan, 't was wel duidelijk dat hij tegen d'r ging praten. "Waarom dat korte haar, eigenlijk? Al die wijven lopen altijd met dat onhandige lange haar." Was er iets mis met kort haar? Hij zei onhandig lang haar, dus betekende dat dat er wat mis was met lang haar? Ze zag 't altijd al gebeuren dat het ergens in vast kwam zitten. Of dat je ergens aan bleef haken door de klitten. En niet dat je dan dodelijk gewond was, maar 't deed wel pijn. Maar de belangrijkste reden om geen lang haar te nemen, was omdat je dan schaamhaar uit je hoofd had groeien. Haha.
"Niet gemeen bedoeld, hoor. Gewoon nieuwsgierig. Het staat wel lief, hoor." zei de jongen. Normaal zou ze rood kleuren, maar die toon.. Ughe. Alleen omdat ze wat jonger was, dachten mensen meteen dat ze niks begreep. Jezus Christ. Maar ja, ze keek even naar Khiro en de rest die zachtjes begon te lachen, maar het probeerde in te houden. De hoeren. Die wisten namelijk wel de echte reden dat haar haar niet lang groeide. "Eh.. Dit gaat nogal raar klinken, maar goed. Ik heb thuis vier oudere broers, enne.. Die waren niet echt fan van m'n lange haar. Ze zeiden dat 't leek alsof ik schaamhaar uit 'm kop had groeien en het gewoon nooit scheerde. Of zo." meldde ze en keek heel unamused naar het groepje dat alweer in lachen was uitgebarsten. Snotkinderen. Het was niet dat ze haar broer's geloofde, maar ze irriteerde gewoon zwaar. "Nouhou! Hou op!" riep ze, inmiddels zelf ook half lachend.

Hem werd gezegd om op te passen, omdat hij anders een bitchslap zou ontvangen van Khiro, wie daar zogenaamd goed in was. Iedereen behalve Khiro had zijn grap gewaardeerd, al was het niet eens echt een grap. Even was er een korte stilte en hij fronste. “Waren het niet meisjes die bitchslaps gaven?” vroeg hij fronsend. Hij was gewend door een meisje in zijn gezicht geslagen te worden als hij weer iets fouts had gedaan en dan grinnikend daar te staan, terwijl ze over haar hakken struikelde en weg liep. Hmn. Ach. Blijkbaar konden sommige jongens dat ook. Zou hij zich dan ook zo omdraaien en dan met z’n haren zwiepen zoals die wijven altijd deden? Hij grinnikte even droogjes. Liever niet. Khiro leek in geen enkel opzicht op zo’n wijf met implantaten en geblondeerd haar, dus het zou raar zijn om dat te zien.
Hij was zo’n type die gewoon zij wat hij dacht en het boeide weinig of hij er beledigend of wat dan ook mee over kwam. Mensen namen hem vaak verkeerd op, enkel omdat hij zei wat hij dacht zonder na te denken. Wauw, dat klonk raar. Hij dacht wel na, maar hij stond niet stil voor hij wat zei. Het kwam er gewoon gelijk uit. Hij was dus wel altijd eerlijk. Of, bijna altijd. Behalve als hij echt een groot geheim had. Maar verder flapte hij alles er meestal gewoon uit. Sommigen vonden het wel fijn, anderen konden het echt niet waarderen. Het boeide niet. Als ze maar wisten hoe hij over ze dacht was hij al tevreden.
Dwayne zag de reactie van de jongens toen hij zijn opmerking had gemaakt en fronste. Oh god. Er zat dus geen ‘Kort haar is koel♥’-reden achter, of iets in die zin? Fuck. Het meisje begon met dat het raar ging klinken en hij snoof eventjes. Oh help. Ze begon over haar vier oudere broers en over dat die haar lange haar op schaamhaar vonden lijken, waardoor hij op zijn lip moest bijten om niet te lachen. Toen de rest in lachen uitbarstte, moest hij ook even lachen.
“Oké, dat wil ik weleens zien. Een spastische eend met ongeschoren schaamhaar op d’r hoofd,” zei hij glimlachend. “Apart. Heel anders dan die geblondeerde wijven die een liposuctie en borstvergroting hebben,” zei hij toen droogjes. “Interessant,” zei hij toen en hij keek heel even naar de jongens die hij kende, wie nu heftig aan het praten waren over iets. Ach, het zou wel. Zolang ze hier maar weg bleven. Ze zouden er alleen maar voor zorgen dat het minder gezellig zou worden. Hij mocht dit meisje wel. Die jongens trouwens ook wel, hoor. Hij hield gewoon niet van standaard en verveelde zich snel, waardoor hij vaak op zoek was naar iets nieuws. Het hoefde niet iets te zijn waarbij je letterlijk omviel van verbazing, maar gewoon iets anders dan wat al die anderen hadden. Net als die adidasvestjes. Die kon hij ook niet meer zien.

Haar vrienden zaten nog steeds te lachen en ze keek Dwayne dodelijk aan, die probeerde zijn lach in te houden. Dat lukte niet erg goed, want die begon uiteindelijk ook met de anderen mee te lachen. Al was dat wel de eerste keer dat ze hem zag lachen, dus oke. Naja, niet iedereen vond opmerkingen als 'natte tosti' grappig, kon ze begrijpen. "Jullie zijn echt gemeen!" riep Sam beledigd door de ruimte, maar die grijns rond haar lippen zei dat ze 't niet echt heel erg vond. Ach, ze snapte het ook wel. Als iemand dat tegen haar had gezegd zou ze ook wel heel hard lachen.
"Oké, dat wil ik weleens zien." zei de jongen. Heh? Alsof ze ervoor kon zorgen dat d'r haar begon te groeien. Dan stonden ze daar wel voor een jaartje of zo, voordat haar haar schaamhaar lengte had gekregen. In verhouding tot d'r hoofd he, van de vorige keer. Niet dat haar.. schaamhaar echt zo lang was of zo. Trololol. "Een spastische eend met ongeschoren schaamhaar op d’r hoofd," plakte hij erachteraan. Oh. Op die fiets. Dan snapte ze het nog wel, dat zou ze eigenlijk ook wel zien. Ben en de rest lachte zich dood om al Dwayne's opmerkingen, maar ja.. Het gebeurde zelden dat de slachtoffers van leedvermaak - al was het goed bedoeld - zich echt rot lachte om zoiets.
"Apart. Heel anders dan die geblondeerde wijven die een liposuctie en borstvergroting hebben." zei de jongen, waarna een kleine glimlach rond haar mond speelde. Ja, zo standaard was ze dan ook weer niet. Met van die Nickelson jasjes, Adidas schoenen en dan zo'n jogging broek. Dat droeg je toch niet buiten? Dat was gewoon lelijk. Die droeg je maar als je ging slapen of zo. Of als je een hele kalkoen op moest en ervoor moest zorgen dat je knoop niet open sprong. Waarom klonk dat viezer dan ze het bedoelde.
"Van mij is er ook maar een, hoor." concludeerde ze toen vrolijk en besloot niet op al die beledigingen in te gaan, al hoorde ze nog Khiro wat zeggen. Iets over dat ze dan een doos als hoofd had, als d'r haar schaamhaar moest voorstellen. Met een snelle beweging gaf ze hem een stomp in zijn buik waardoor hij moest hoesten en kuchen en doen. De hele tijd zei hij van die aah, auw, moest dat nou echt.
"Sam's Falcon PUNCH!" riep Ben uitgelaten, alsof het het beste ter wereld was. Ze keek even naar Khiro en realiseerde zich dat ze hem waarschijnlijk wel echt pijn had gedaan en leunde naar beneden, waarna hij haar kwaad aankeek.
"Oh mijn God, ik wist like, niet dat ik je echt zo'n pijn had gedaan. Khiro." smeekte ze half, waarna de jongen chagrijnig de andere kant op keek en weg liep, de jongens wc in. Ze had haar hand voor haar mond gedaan en keek hem even na, waarna ze naar Ben, Kyuu en Dwayne. Oke, wat zou die Dwayne nou wel niet denken? Ben en Kyuu waren het al gewend. "Eh.. Gaat niemand bij hem kijken en een goed woordje voor me doen? Alsjeblieft?" Kyuu rolde zijn ogen en knikte naar haar, waarna hij naar de dude-wc liep. "Klote."

Sam concludeerde dat er van haar maar één was en Dwayne grinnikte. “Houden zo. Veel beter dan die Adidasaanhangertjes en Beliebers,” zei hij kalm. Hij wilde nog wat zeggen, maar hij werd onderbroken door een opmerking die Khiro maakte over haar hoofd. Dwayne beet op zijn lip en keek weg om zijn lachen even in te houden. Kon hij ook eens beleefd doen.
Helaas scheen het al snel over te zijn met de pret, want Sam gaf Khiro een stomp in zijn maag en Dwayne vernauwde zijn blik heel even, alsof hij de pijn kon voelen door er alleen al naar te kijken. Het scheen wat meer pijn te hebben gedaan dan verwacht, wat Sam ook al snel doorkreeg. Dwayne negeerde Ben’s opmerking over de Falcon Punch wijselijk, want het was niet handig om daar in zo’n situatie op te reageren. Sam zei dat het niet de bedoeling was en Dwayne zweeg, keek fronsend naar de twee. Khiro liep weg en nadat Sam hierom vroeg ging Kyuu erachteraan.
Ze concludeerde dat dit klote was en Dwayne zuchtte. “Het komt wel goed joh,” zei Dwayne met een lichte glimlach. “Hij kan vast wel tegen een stootje,” zei hij toen droogjes. Hij keek even op en merkte dat ze nogal de aandacht hadden getrokken hiermee. Dit betekende dus dat zijn ‘vrienden’ ook deze richting op staarden. Alsof er een ontsnapte olifant rondjes rende en kunstjes deed, of zo. Eén van de jongens zei wat tegen de rest, stak zijn hand op en liep op hem af. “Oh god,” zei Dwayne zacht en hij legde zijn hand in zijn gezicht. Toen hij tussen zijn vingers doorkeek zag hij de jongens weglopen, afgezien van Kisho dan.
Een arm werd om zijn schouders heen geslagen en hij keek op met zo’n =.=-hoofd. ‘Ik zag wat er gebeurde,’ zei zijn vriend. Zo zo. De halve menigte hier had het gezien, maar goed. “Heel boeiend. Nou mag je wel weer weg hoor,” zei Dwayne even met een rotkop. “Sam, Ben.. Dit is Kisho..” zei hij op een toon alsof het zijn grote broer was waar hij het totaal niet mee kon vinden. Kisho was groter dan hij. Zo’n zeven centimeter groter. En hijzelf was niet eens echt klein. Niet dat hij de jongen niet mocht, maar hij kwam altijd opdagen als hij hem het minst nodig had.
‘Wees maar niet bang, ik snap je,’ zei de jongen waarna hij op zijn rug geslagen werd. Hij keek even met een verfuckte WTF-face naar de jongen. “Nee,” zei hij droogjes. Kisho was zo’n type die altijd dacht dat er iets aan de hand was. Altijd. Zelfs als je gewoon naar de muur keek, dacht hij gelijk dat er iets was. Hij dacht teveel na. En nu vast ook weer. Vaag kind.
‘Wat dachten jullie ervan om zo mee te komen om wat te eten? Ik durf te wedden dat er wel iemand is met honger,’ zei hij droogjes, waarna hij Dwayne aankeek. Deze zuchtte even, maar zweeg verder. Hij was benieuwd hoe het zat met Khiro; of die mee zou komen als ze toe zouden stemmen. Waarschijnlijk waren zijn vrienden al weg en was Kisho niet van plan weg te gaan, vaag joch dat hij was. Ach, hij bedoelde het vast goed.

Dwayne stelde haar gerust dat 't wel weer goed kwam en dat Khiro vast wel tegen een stootje kon. Hmmn, dat wist ze inmiddels wel. Ze had hem vaker pijn gedaan, like per ongeluk. En dan was hij voor een uurtje boos op d'r en daarna ging 't wel weer. Vandaar dat ze hun altijd haar bro's noemde, aangezien je daar ook altijd ruzie mee had. "Vast wel, zo gaat 't altijd. Maar alsnog." mompelde ze, met haar blik die van de de deur van de jongenstoilety naar Dwayne gleed.
Uit het niets verscheen er een jongen naast Dwayne en Sam keek hem even aan, waarna hij vertelde dat hij had gezien wat er gebeurde. Nee, je meent het. "Volgens mij heeft de hele arcade 't gezien, dus je bent niet de enige.." zei ze rustig, maar ergens was 't gewoon net geen mompelen. De sfeer was veranderd, maar ja. Stiekem vond ze dat ze voor die stomp in zijn maag like duizend punten of een 1-UP moest krijgen, aangezien d'r vijand KO was. Als je het nu toch over de arcade had. Helaas werkte 't echte leven niet zo. Dwayne liet met zijn volgende woorden merken dat hij de jongen zijn gezelschap niet erg waardeerde. Waren 't geen vrienden dan. "Sam.. Ben.. Dit is Kisho." Kisho en Khiro. Zou Kisho de irritante gozer zijn van Dwayne's groepje? Humor. "Hey," zei ze droogjes en met een kleine glimlach. Vervolgens zei Kisho tegen de jongen dat hij hem helemaal begreep en Dwayne reageerde droog met een nee.
Khiro en Kyuu kwamen weer bij het groepje staan en Sam keek de twee even aan, waarna Kyuu naar haar knikte en ze een kleine glimlach rond haar mond toverde en weer terug keek naar de twee nieuwe kindjes. Kisho stelde voor dat ze wat zouden gaan eten omdat er vast wel iemand was met honger. Trolololol. "Ja, ik heb honger." stelde Khiro vast. The hell? Die kreeg een stomp in z'n maag en wou meteen wat te vreten. Rare knul. Ben en Kyuu stemde erin mee en Sam knikte een beetje afwezig. Ze bestelde wel wat kleins, of zo. Bovendien had ze best wel dorst gekregen.

Het was grappig hoe Kisho niets wist van manieren, terwijl hij juist degene van het groepje was die niet snel iemand pijn deed en/of beledigde. Hij was meer het type die er alles voor over had om de rest op te vrolijken. Al haalde hij wel vaak flauwe grappen uit met Dwayne, maar dat was omdat zij elkaar al kenden sinds groep vijf. In ieder geval wist hij niets van manieren en had hij bepaalde regels echt niet door. Zo was Dwayne aangeleerd dat als je iemand meenam uit eten, degene die het vroeg altijd degene was die betaalde. Maar sleurde Kisho je mee naar de snackbar, dan moest je toch echt zelf betalen. Pech als je geen geld bij had. En zo waren er nog veel meer dingen. Zo kwam hij gewoon je huis binnen wandelen als de achterdeur openstond en liep hij naar boven zonder wat te vragen. Je had zijn ouders voor de eerste keer moeten kijken. ‘Oh! Een inbreker! Bel de politie!’ had zijn moeder geroepen, terwijl ze vol angst een vaas in haar handen had gehouden. Toen Dwayne naar beneden liep, was hij Kisho hier tegengekomen en hadden ze vervolgens met zijn tweeën zijn moeder uitgelachen. Het was hem zo vaak verboden om met de jongen om te gaan omdat Kisho later als putjesschepper zou eindigen volgens zijn moeder en het slecht was voor hem om met hem om te gaan, maar zo onderhand hadden ze in de gaten gekregen dat Kisho een hoog niveau deed en geen al te slechte invloed had. Al vonden ze het nog steeds niet leuk dat hij gewoon heel randomly het huis binnen kwam lopen, maar goed. Dat vond hij zelf ook niet leuk. Zat er ineens een gast op je maag als je een beetje uitsliep, met de melding dat hij zich verveelde. Yeay.
‘Ja, ik heb honger,’ klonk de stem van Khiro en Dwayne merkte nu pas op dat Khiro en Kyuu terug waren. Hij glimlachte lichtjes en keek naar Kisho. ‘Ik trakteer!’ riep de jongen uit. Dwayne snoof even en beukte de jongen tegen zijn schouder. “Waar haal je dat geld vandaan, makker? Ik dacht dat je bijna blut was door dat feest van laatst?” vroeg hij. Kisho fronste. Arm joch. Deed hij eindelijk een keer wat goeds, lukte het niet. ‘Dwayne trakteert!’ riep de jongen toen uit en Dwayne stond daar met een ongeamuseerd hoofd. Oké. Hij had genoeg geld. Zijn ouders waren niet rijk, maar ze woonden in een relatief groot huis als je naar de rest keek in het noorden. Natuurlijk kon het niet tippen aan de huizen in het Oosten, maar goed. Het kwam omdat allebei zijn ouders een goede baan hadden en ze er maar met drie mensen en twee honden woonden. Makkelijk te onderhouden, dus.
“Waar wil je gaan eten?” vroeg hij aan Kisho, die meteen glimlachte. ‘We pakken een hamburger mee!’ riep hij uit, alsof er ergens een stapel hamburgers lag waar iedereen er één van mocht nemen. “Nou.. Als niemand er iets tegen heeft, gaan we dan wel naar de Mac. Het smaakt naar rubber, maar je krijgt tenminste geen eten tegen je hoofd aan gegooid omdat je niet stil bent. Ik heb namelijk zo het vage idee dat jullie niet altijd even stil zijn,” zei hij rustig, vooral Kisho hierbij aankijkend. Die gast kocht popcorn om ermee te gooien. Oké, popcorn was best smerig, maar toch. Je ging toch geen XXLbak kopen alleen om het tegen hoofden aan te gooien? Dat was nutteloos. ‘.. En Dwayne betaalt wel, toch?’ vroeg Kisho voor de zekerheid. Het was maar al te duidelijk dat die gast geen geld bij had. Loser. “Kish, ik moet altijd voor jou betalen,” merkte hij droogjes op. ‘Mensen met geld moeten nou eenmaal de armere mensen ondersteunen,’ werd er gezegd door zijn vriend en hij zuchtte. “Ja man. Alleen had ik dan wel net wat rijker willen zijn, zodat ik niet elke maand op mijn kop kreeg omdat mijn telefoonrekening te hoog is. Jullie schuld, trouwens,” zei hij toen. “Maar goed. Ik heb het wel. Dus, oké,” zei hij toen.
Hij keek even naar de rest. “Iemand nog een beter idee dan de Mac?” vroeg hij toen droogjes.

Dat hele gebeure met Jared spookte nog in d’r kop. Toen hij haar die ochtend had willen spreken, hadden ze uiteindelijk een gesprek gehad met elkaar over CIPA. Jared had dat kokende water half over hem heen gegoten, waarna Sam en Lars een trauma hadden. Sam begon meteen te huilen en Jared keek hun nogal niet begrijpend aan. Die voelde er dan ook niks van. Ze waren naar het ziekenhuis gegaan, waar ze er na een tijd achter kwamen dat hij CIPA had. Hoe dan ook, hij vertelde haar dus dat hij wel eens had gedacht aan hele rare dingen, zoals een enorm gevecht houden met een paar gozers. Aangezien hij toch niks kon voelen en hun dus keihard kon uitlachen. Hij had wel aan meer dingen gedacht die hij kon doen, waar hij toch niks van kon voelen. En dat was vrij klote, want ze wou niet dat hij al die dingen deed. Want hoewel hij er niks van voelde, werd zijn lichaam wel vernield. Ja toch?
“Nou.. Als er niemand er iets tegen heeft, gaan we dan wel naar de Mac,” begon Dwayne en Sam werd uit gedachten gehaald. Hmmn.. Ze nam wel een cola light of zo. Ze at altijd langzamer dan die andere gozers en dan klaagde ze over haar. Meestal mocht ze wel iets mee eten van Khiro, dus oké. “Het smaakt naar rubber,” viel wel mee eigenlijk, vooral als je alleen een cola light nam, haha. “Maar je krijgt tenminste geen eten tegen je hoofd gegooid omdat je niet stil bent.” Haha. Sam grinnikte. “Ik heb namelijk zo het vage idee dat jullie niet altijd even stil zijn.” Nou ja zeg. Ze was altijd heel stil! Alleen Khiro, Kyuu en Ben niet.. En zij soms ook niet. Kuch kuch.
Er volgde een gesprek over geld en zo, waarna Khiro haar aankeek van õ.õ en zij hem net zo terug aankeek, aangezien ze ook niet wist hoe dat zat tussen die twee. Dwayne vroeg uiteindelijk of een van hun – Ben, Kyuu, Khiro of zij.. of die andere gozer, maar die leek er wel in mee te stemmen – een beter idee had, of dat ze gewoon naar de Mac gingen. Hmmn.. Niet echt. Dan konden ze beter naar de mac dan een of ander raar idee van Khiro. “De mac is goed.” stelde Sam vervolgens vast en Khiro liep vrolijk naar de uitgang, waarna de rest ‘m volgde.

Uiteindelijk stonden ze in de rij van de mac en keek Sam droogjes naar Khiro die rietjes in zijn neus propte. “Het is dat ik je vandaag al geslagen heb, anders had ik die rietjes zo ver je neus in geduwd dat je niet meer wist wat twee plus twee is.” zei ze nogal vrolijk. Khiro keek haar aan met een ‘haha-grappig-maar-niet-heus’ waardoor ze even lachte. “Wat gaat iedereen bestellen en hoe rijk is Dwayne dat hij kan trakteren?” vroeg Khiro daarna vrolijk.

Nu moest hij dus gaan betalen. Oké, hij was beslist niet arm of zo, maar echt rijk kon je zijn gezin ook niet noemen. Ze hadden drie auto’s, omdat zijn vader van auto’s hield. Zijn moeder reed nauwelijks, maar als ze reed ging ze meestal in de Mercedes. Hij had zijn rijlessen en auto al geregeld; dat geld stond op zijn spaarrekening, met dank aan zijn vader. Hij kon pas op zijn zeventiende gaan rijden, maar alsnog. Hij was al bijna zestien, dus zo heel lang zou het niet eens meer duren. Op zijn normale rekening had hij ook aardig wat staan, aangezien hij veel zakgeld kreeg, een baantje had en eigenlijk nauwelijks wat kocht. Dus één keertje trakteren kon wel.. Dat zou zijn rekening wel overleven. Toch? Hij kon namelijk niet aan zijn ma vragen of ze het later weer terug wilde geven. Dat deed hij vaak als hij iets had gekocht wat zij goed vond - een boek, Ughe - maar als hij omging met mensen die hij ontmoet had in de Game Arcade, uit alle plekken, zou ze haar putjesscheppers preek weer houden. Alsjeblieft niet, zeg. Hij werd heus geen putjesschepper omdat hij wat mensen trakteerde op de mac. Hallo, hij kwam niet gelijk 300 euro in het rood te staan of zo. Sukkel die ze was.

‘Bedankt voor de hamburgers alvast, gast,’ klonk de stem van Kisho en Dwayne keek hem droogjes aan, terwijl hij glimlachte. “Jouw schuld,” zei hij droogjes. ‘Jij kan het hebben met je rekening. En ik heb honger,’ zei hij toen. Dwayne ging even droogjes met zijn hand door zijn haar. “Dat is waar, maar we gaan hier geen gewoonte van maken..” mompelde hij toen droogjes, terwijl ze in de rij gingen staan. Sam maakte een opmerking over Khiro en Dwayne keek hem even fronsend aan, terwijl Kisho lachte. Rietjes. In je neus. Gadver. Nu moest er alleen nog iemand aan de andere kant zuigen. Dat was echt zoiets wat hij van die sukkels nog zou doen. Van die Wannabe Jackass gasten die alleen smerige dingen deden. Sukkels.
‘Wat gaat iedereen bestellen en hoe rijk is Dwayne dat hij kan trakteren?’ klonk Khiro’s stem en Dwayne keek om. “Als je rond deze leeftijd niet genoeg geld hebt om een paar mensen te trakteren op de mac, dan zit je niet goed,” zei hij daarom maar rustig. “Wees gerust, ik heb meer dan genoeg. Pas als iedereen een stuk of vijftig hamburgers gaat nemen krijg ik een probleem, maar ik heb zo het gevoel dat niemand - behalve Kisho - dat doet,” zei hij toen.
Toen ze eenmaal aan de beurt waren, zuchtte hij even. “Kish, wa moe je?” vroeg hij droogjes. ‘Drie hamburgers, een grote cola en een medium patat,’ zei de jongen en de vrouw zette het in de computer. Dat die gast nog zo slank was verbaasde hem. “Plus een hamburger, een medium patat met mayo en nog een grote cola,” zei hij toen droogjes. “En jullie..?” vroeg hij toen met een zucht, wachtend tot iedereen zijn bestelling gezegd had. Toen de vrouw de prijs zei, zuchtte hij even. Oké. Het viel best mee. Het was de mac maar. “Pinnen,” zei hij droogjes, geen zin om het beleefd te zeggen. Ze knikte en hij haalde zijn pinpas door het ding heen, waarna hij zijn code intikte en er op het scherm kwam te staan dat hij betaald had. Oh, jippie.

Toen ze eenmaal een tafel hadden waar iedereen aan kon zitten, plofte hij op de bank neer, ergens aan het uiteinde. Kisho liep ergens achteraan de groep, waardoor die niet bij hem zou komen te zitten. Yeay. Al vond hij die Khiro nog angstaanjagender dan Kisho, dus misschien had hij beter op Kisho kunnen wachten. Ach, de rest viel wel mee. Hij keek even droogjes naar zijn patat en snoof zachtjes. Hij keek even naar Sam. “Wat doe jij eigenlijk tussen al die jongens?” vroeg hij droogjes. Kisho maakte een flauwe opmerking over een harem en hij keek de jongen even met een dodelijke blik aan. Er waren wel eens meisjes bij hen geweest die dan de hele dag met ze wilde hangen, maar dat waren voornamelijk van die gevallen die gelijk dachten dat ze een relatie met je konden krijgen, konden trouwen, een kindje krijgen en een chihuahua met de naam Fifi en dat ze dan voor eeuwig en altijd met je samen kon zijn. Niet dus. Zo’n type leek Sam hem niet echt.

“Als je rond deze leeftijd niet genoeg geld hebt om een paar mensen te trakteren op de mac, dan zit er iets niet goed.” Stelde Dwayne rustig vast. HAHA. Klote. Maar zij had vier broers, dus dat was in totaal vijf kinderne. Plus haar ouders, dus het was een huis van zeven mensen. Dan had je gewoon niet zo’n groot inkomen.. Luxe-behoeften wise. En ja, dat was een bestaand woord. Had ze bij Economie geleerd. Wat ze ook echt had als dertienjarig kind dat zich aan het begin van het tweede jaar bevond. “Dan zit het bij mij niet goed, gelukkig hebben we jou nog. Wat zouden we zonder je moeten?” vroeg Khiro, maar het was geen vraag waar een antwoord op nodig was. ’T Was ook best wel een faal gozer. ’T Klonk trouwens bijna alsof ze elkaar al jaren lang kende. Humor.
Toen ze uiteindelijk aan de beurt waren, bestelde Khiro vrolijk toen hem gevraagd werd wat hij wou. Daarna volgde Ben en daarna Kyuu. En als laatste Sam, onderdanig kind dat het was. Nee grapje. Dat viel best mee, zelfs. “Gewoon, een cola light. Medium.” Zei ze, zich afvragend of dat niet raar over kwam. Nou ja, boeiend. Dan kwam het maar raar over. Ze was ook wel raar. Hoe langer ze over nadacht, hoe minder ze haar eigen gedachten snapte. Waarom zou een cola raar over komen? Misschien omdat iedereen uitgebreid zat te bestellen. Kwam zo anorexia over. Hoe dan ook, Dwayne pinde gewoon en de rest ging vrolijk opzoek naar een plekje.

“Wat doe jij eigenlijk tussen al die jongens?” vroeg Dwayne toen ze zaten. Ze hield gewoon zo van dat schaamhaar-op-je-hoofd grapje dat ze graag rond jongens hing, in de hoop dat er meer van die grapjes kwam. Grapje, dus. Dôh. Ze wist eigenlijk niet waarom ze het deed. Het was gewoon automatisch. Ze was liever bij de jongens dan bij de meisjes. Stiekem was ze wat die super gay jongens waren voor meisjes, maar dan voor jongens.. Als je ’t nog volgde. Jongens, meisjes, boeiend.
“IT’S A SHE-MALE!” riep Khiro kei – maar dan ook kei – hard door de Mac en enkele mensen aan de overkant keken om van ‘waar de hell ben jij mee bezig?’. “Ehem, moving on..” zei ze en keek Khiro even aan, die daar echt met een enorm kaashoofd aankeek. “Waarschijnlijk door mijn vier broers thuis, of zo.”