Meditating in the... fog?

Kalme passen bij het meer, was wat de aanwezigheid van Mitt verraadde. Zachtjes liep hij richting de rand. Weer een dag niets te doen en hij zuchtte kort. Niemand tegengekomen op de weg naar het meer. Iets wat voor hem niet verwonderlijk was. Hij kende het beeld van de mensen in zijn omgeving. Hij was een slechterik en daar hielp zijn uiterlijk ook niet aan mee. Mensen meden hem, eenzaam, was hij niet helemaal. Hij was eigenlijk best tevreden er mee. Maar toch zou hij een paar vrienden niet weigeren.

Eenmaal bij het meer aangekomen ging hij rustig zitten. Sloot zijn ogen, even zijn gedachten leegmaken. Al lukte dat totaal niet, altijd zat er wel weer een gedachten ophopen. Rustig ging hij met zijn hand naar de binnenkant van zijn jas. Hij haalde een klein mannequin pop te voorschijn. Hij murmelde wat en een aantal zeer fijne draden kropen uit zijn hand richting de levenloze holle, houten pop. Rustig liet hij het bewegen alsof het danste. Zijn andere hand haalde een tweede pop tevoorschijn en zijn andere hand liet het dansen met de ene mannequin. Kortom Mitt was rustig bezig.

Echter zakte de hangende mist ineens aardig ver naar de grond. De Mannequins, alsof ze zelf een leven hadden sprongen van schrik in zijn jas en kropen op hun plekje. Zijn ogen schoten over de omgeving. Het water vormde een pilaar. Hij ging overeind staan. Werd hij aangevallen? Of was dit een grap, een illusie? Nee het was toch echt. Niet veel later schoot er een rots recht door heen, het vloog zijn richting. Echter een paar meter er van af waar een kat met een paar jongen stond was het werkelijke doelwit. Althans daar zou de rost vallen. Mitt zette zich af en rende in de baan van de rots. Spreidde zijn armen en zette zich schrap. Sloot zijn ogen en ving de rots op. Hij opende moeizaam een oog en keek recht in twee angstige ogen van de moeder van het nest. Mitt glimlachte. “Het is goed, ga maar…” sprak hij en glimlachte. Hij zakte kort door zijn knieën en zuchtte. Hij strekte zich kort en stond toen op. Hij keek in de richting van waar de rots vandaan was gekomen. Een persoon stond er. Hij beet verwoed twee kaken op elkaar. Alleen verdween echter alles weer. De rots vond zijn weg terug, het water werd normaal, en de mist ging weer hangen. Alleen vond de mist niet veel laterzijn plek weer terug op de grond. Mitt kon het niet laten. Hij liep met kalme passen richting de persoon. Al moest hij wel een paar meters lopen voor hij er daadwerkelijk was.

Zijn woorden klonken kalm zonder enige veranderende toon, zonder enige emotie. Maar hoe weinig zijn emotie toonde zoveel voelde hij het meestal. Hij had regelmatig buien waarin hij in huilen uit kon barsten, buien waarin hij kon schreeuwen. En dat hij dat ook deed. Zijn woorden, haast onmerkbaar dat er een lichte woede in hem opborrelde op het moment dat hij het idee kreeg dat het ook maar een moment express kon zijn. Mitt zweeg toen ze sprak. Hij keek haar aan. Ze had de plek gemarkeerd zodat ze niet ergens anders zou gooien. Hij zweeg. "De katten zijn niet achteloos, jij gooit achteloos met rotsen door de lucht..." sprak hij kalm. "Daarbij, is ieder levend wezen er een, voorzichtig zijn met je training is niet alleen cruciaal voor jezelf maar ook cruciaal voor je omgeving..." sprak zijn stem enkel. Hij hoorde haar woorden, woedend. Hij zweeg, kalm en sloot zijn ogen kort. Mooi, dat scheelde weer iets. Toch liet hij het er niet bij. Ze was kwaad, om een vraag van hem. Hij had zijn antwoord, nu was het de bedoeling dat hij het rechtzette. Kalm liep hij richting de rand van het meer en bleef staan op een meter afstand van haar. "Mijn excuses..." sprak hij kalm. Hij keek recht over het meer. Zijn blik nog niet eens op haar gericht. "Ik wist niet dat je net zo begaan was met dieren..." sprak hij. Hij zakte door zijn knieën en keek nog steeds richting hetzelfde punt. Katten, het waren inderdaad vreedzame dieren. Niet als ieder ander dier. Zolang je ze maar ook vredig behandelde. Een klein vogeltje vond zijn weg op de schouder van Mitt. Zijn hoofd boog wat naar rechts waar het vogeltje, en ook Suzanne was. Hij glimlachte lichtjes al was dat niet te zien door zijn kraag. Hij bracht zijn hand naar het vogeltje en stak zijn vinger uit. Het vogeltje sprong er op en Mitt hield zijn hand zo voor zijn gezicht dat hij recht naar het vogeltje keek. "Verdwaald?" vroeg hij meer aan het vogeltje. Hij glimlachte. Het vogeltje floot wat en vloog toen weg. Mitt kon dieren niet verstaan en dieren hem niet, maar hij was wel begaan met ieder organisme. Zijn ogen gingen naar de vrouw, wachtend op een mogelijke reactie die van haar af zou kunnen komen

Mitt luisterde zwijgzaam naar haar woorden. Hij keek schuin weg van haar. Hij voelde zich lichtelijk schuldig van het feit dat hij haar had misplaatst. Hij keek haar aan toen ze nog een laatste woord schreeuwde. Hij mocht haar niet de les lezen. Begrijpelijk, daar hield niemand van. Zijn ogen gingen naar het water dat omhoog kwam en de vis die er in zwom. Het had de ruimte die het nodig had en ze liet het rustig terug zwemmen. Hij keek haar aan en knikte op haar woorden. "Je hebt gelijk..." sprak hij waarna hij het zich makkelijk maakte en in kleermakerszit ging zitten. "Mitsu Tristis..." stelde hij zich voor. "Al sta ik beter bekend om Mitt..." voegde hij er nog aan toe. Zijn woorden waren kalm en er zat een vriendelijke ondertoon in. Hij was geen verkeerd persoon, zijn woorden konden streng klinken, maar als je het waardig was kon hij vriendelijk klinken. Hij keek haar aan toen ze uitlegde over haar krachten. "Vandaar, dat balans gebeuren...' sprak hij meer concluderend voor zichzelf. Hij glimlachte al was het niet helemaal te zien door de opstaande kraag. "Ach, ieder zijn ding..." sprak hij. "Ik ben allang blij dat je net zo begaan met dieren bent. Soms zijn mensen zo hatelijk. Mishandeling, verwaarlozing..." sprak hij en stopte bij de tweede. Verder ging hij maar niet. Het kon alleen maar neerhalend zijn voor dit gesprek. "Dus je was aan het trainen?" sprak hij kalm. "Meestal train je beter in een gevecht..." sprak hij kalm. "Misschien een idee om een vriendschappelijk te sparren?" sprak hij kalm. "Je leert mensen namelijk beter kennen hoe ze reageren in een sparsessie..." sprak hij klam en glimachte. Mitt was niet de persoon die graag mensen aanviel, maar in een sparsessie ging het om elkaar te verbeteren, van elkaar te leren. En daarbij, was het niet vriendelijk als je iemand letterlijk verwondde. Alleen wist Mitt dat hij haar niet moest onderschatten. Als zij werkelijk waar die rots had gegooid, dan kon ze krachtig zijn. Krachtiger dan dat ze er werkelijk uit zou zien.