Meditating: Rest, peace and.....disturbance >.<

Een gestalte zat op de, nu, groene vleugel van het vliegtuig. Het met mos bezaaide gevaarte stond fiers in het ooit zo strak onderhouden landingsbaan. Voor de ramp was het een strakke geasfalteerde baan waar je uberhaupt nog geen levend plantje op zou vinden of het zou het vliegtuig al uit zijn baan brengen. Maar nu, een en al flora. Een en al breuken in het asfalt wat eerst zo strak en vlak was. Een en al groene mos, bezaaide het ooit zo mooie en magnifieke witte gevaarte. Het was nu een serene plek, waar je in alle rust je meditatie kon uitvoeren of andere dingen kon doen zonder gestoord te worden. Ongetwijfeld dat hier een aantal stelletjes wel eens op de vleugel gezellig naar de sterren zaten te staren. De gedachten alleen deed het gestalte op de vleugel glimlachen. Het was prachtig om te zien hoe liefde vele bochten kende, maar ook snel om kon keren tot haat. Hoe haat uit liefde kon voortkomen en andersom.

Yumi zat met een serene glimlach in een kleermakerszit. Zijn handen waren geplaatst op zijn knieen en zijn kimono was van zijn bovenlichaam afgestroopt. Hij had zijn ogen gesloten waardoor het nu twee rode streepjes leken. De twee puntjes op zijn voorhoofd waren zoals gewoonlijk hun gebruikelijke plek. Mediteren, de beste manier om je hoofd te legen van ongebruikelijke gedachten en gedachten die nergens op sloegen. De perfecte manier om tot rust te komen en je echt op belangrijke dingen te focussen. Althans dat was het hele plan achter zijn meditatie. Zolang er maar niet teveel geluid was. Het begon met de wind die wat bomen deden ritselen. Toen bereikte het geluid van een stuk metaal dat los zat en heen en weer bungelde, waardoor het kraakte, zijn oren. Niet veel later in de verte getuuter en blaffende hond van de stad. Kortom veel geluid en moeite om je gedachten schoon te houden. Maar het was gelukkig niet overdreven veel. Zolang er maar niet teveel mensen kwamen was het goed. Maar hij had die gedachten nog niet eens afgerond of de eerste voetstappen leken al te naderen. Het kwam van onder de dikke vleugel vandaan, dus hij was niet direct zichtbaar voor de persoon onder hem. Alleen, het zou hem niets verbazen dat deze persoon hem allang had opgemerkt, het was niet vreemd dat ESP'ers een goed een instinct, krachten of een andere detectie hadden voor het voelen van een persoon in de buurt, dus het zou hem niets verbazen als hij er wat van te horen kreeg.

‘Maar, meisje toch,’ zei de man, terwijl hij naar het tegen de muur aan leunende meisje keek. Haar ogen waren rood, maar dat zag hij niet dankzij de zonnebril die ze op had. Hij stond voor haar, met één hand tegen de muur aan gedrukt, waardoor ze dicht op elkaar stonden. Haar rode ogen had ze gesloten achter de zwarte zonnebril, niet van plan ook maar enige aandacht te besteden aan de man die voor haar stond.
Hij stonk uit zijn mond, waardoor ze haar gezicht een beetje draaide om die stank niet zo te hoeven ruiken. Het rook naar zo’n mengeling van knoflook, broccoli, bruine bonenscheten.. En nog meer van die vieze dingen. Het deed haar een beetje denken aan een leraar die ze ooit had gehad. Meneer Albronda. Alleen die had altijd een vieze staart in en had lang haar.
Deze gast had een muts op. En een korte broek. Was z’n lul heet en z’n kop koud of zo? Ze grinnikte even om haar eigen opmerking. Z’n kop was koud omdat er niets in zat. Net als bij meneer Albronda, trouwens. Deze man moest maar eens als leraar gaan werken. Konden ze samen dom zijn en uit hun mond stinken. Soort zoekt soort, of zo, zei men toch?
Maar, eigenlijk leek hij qua uiterlijk meer op.. Ze fronste. Nee, eigenlijk leek hij niet op één van zijn leraren. Meer op zo’n wangster, weet je wel. Met z’n muts. En z’n vest. Serieus, alsof alles behalve zijn lul koud was of zo. Hmn. Ze grinnikte eventjes.
Plots haalde ze vanuit het niets een camera tevoorschijn en schoot een foto van het gezicht van de man, waarna ze zich boven hem teleporteerde en een trap tegen zijn slaap gaf, waardoor hij op de grond viel. Ze landde zachtjes naast hem en maakte nog een foto, waarna ze zachtjes grinnikte. “Koop een nieuwe tandpasta,” zei ze toen en ze glimlachte liefjes. “Misschien dat je dan ooit succes zult hebben,” vervolgde ze, waarna ze zich omdraaide en verdween.

Ze landde op een vliegtuig, een paar honderd meter van waar ze net had gestaan af. Met kalme passen liep ze langs een vliegtuig. Meestal liep ze erop, want als ze viel, boeide het niet. Ze kwam toch niet op de grond, door haar Move Point. Altijd handig. Maar ja. Ze had geen zin om ergens in iets smerigs te gaan staan. Ze grinnikte even en pakte haar camera toen ze een AIM-veld voele. Met een rustige beweging teleporteerde ze zich voor degene waar het vandaan kwam, maakte een foto en ging op het vliegtuig zitten. Ze bewoog haar benen heen en weer waardoor je elke keer een tik hoorde als haat voet het vliegtuig raakte. Ze keek even op haar beeldscherm, waarop de foto stond die ze net had gemaakt. Ze grinnikte eventjes droogjes. “Nieuwe ability, onbekend,” sprak ze zacht tegen de camera, wachtend tot de jongen haar op zou merken.

Yumi zat nog steeds rustig op de vleugel, niets doorhebbend wat er gebeurde in de buurt van het vliegtuig. Niet doorhebbend dat een jongen met moeite een meisje versierde. Met een kalme blik staarde hij voor zich. Niet doorhebbend dat de persoon kon teleporteren. Zijn ogen verwijdde zich toen hij ineens een meisje met haar camera voor zich zat. Hij wilde haar vastgrijpen toen ze een foto nam maar ze was al weg. Hij sloot zijn ogen en ademde kort. Blijf kalm dat is het beste wat je k......getik! Ze was nog in de buurt. Geen probleem mee. Hij zette zich af zodat hij overeind kwam en keek rond. Hoorde weer getik. Schoot met zijn gezicht richting het geluid. Alleen was het vliegtuig hol en galmde het door. Hij sloot zijn ogen en probeerde met moeite de richting van het geluid te vinden. Nog een tik. Die richting? Nee de tik daarna kwam wat meer naar rechts. Ineens opende hij zijn ogen. Hij rende er naar toe en zag niet veel later haar kijken naar haar camera. Hij boog zich voorover en keek vlak over haar schouder mee. "Hmmm. Nieuwe ability? Onmogelijk, ik loop er al achtien jaar me rond. Hij is voor mij aardig bekend..." sprak hij plagend op haar woorden. Hij glimlachte. "Dus wij nemen tegenwoordig zomaar foto's van andere mensen?" sprak hij kalmpjes en stond toen weer recht. "Je bent een apart figuur, uit het niets opduiken en weer wegrennen." concludeerde hij. "Vinden wij dat dat zomaar kan..." sprak hij. In ieder woord zat een overduidelijke 'ALSOF' in. Hij deed alsof hij haar bekeurde maar het was overduidelijk te horen dat hij dat niet deed. Hij glimlachte. "Maar hoe dan ook, ook leuk jou te ontmoeten..." sprak hij en knikte vriendelijk naar haar. Ze was jonger dan hem. Een drietal jaar als hij zich niet vergiste.

De AIM kwam dichterbij, het persoon naderde. Ze hield haar blik strak gericht op de camera, terwijl ze haar voeten zacht tegen het vliegtuig aan liet tikken. Haar camera gebruikte ze non-stop, terwijl ze niets bij had. Ze gebruikte haar move point altijd voor nieuwe batterijen, want meestal was er wel iets in de buurt. Nu even niet, maar het was nu dan ook goed opgeladen. Ze streek haar zwarte rokje even glad en keek opzij toen er een hoofd naast haar schouder verscheen. Dichtbij. Hun AIM velden.. Ze glimlachte lichtjes toen ze haar schouder een klein beetje omhoog deed, waardoor deze de kin van de jongen even aanraakte. Simpel. Maar, nu wist ze wel meer.
De jongen sprak over dat het geen nieuwe ability was aangezien hij er al achttien jaar mee rondliep, dus dat het voor hem aardig bekend was. Hij maakte duidelijk dat het blijkbaar niet normaal was om van iedereen een foto te maken. Ze reageerde met een kleine glimlach, maar keek niet om, waardoor hij het toch niet zou zien. Nutteloos, dus. Maar het kostte geen moeite, dus het maakte weinig uit.
De jongen zei dat ze een apart figuur was gezien haar eerdere actie en ze glimlachte opnieuw, deze keer niet echt bedoeld in plaats van woorden, maar gewoon omdat ze het wel grappig vond om dit te horen. Vooral van iemand die er zo uit zag. Dan kwam zij toch alledaagser over, zelfs met haar rode ogen. Hmn. Zij had rode ogen en hij wit haar. Samen waren ze albino. Even grinnikte ze dommig.

Hij vroeg haar of zij vond dat dat zomaar kon en ze knikte, al betwijfelde ze of hij dat doorhad. Hij sloot af met dat het leuk was om haar te ontmoeten en ze draaide een half rondje, in welke beweging ze ook opstond. Haar rokje maakte hierbij een zwierbeweging, waardoor ze het gevoel had dat ze net een dansbeweging had gedaan.
“Jouw ability is voor jou misschien alledaags, maar ik heb nog nooit iemand gezien met deze combinatie, waardoor ik het graag bestempel als ‘nieuw’. Nieuw voor mij, dan,” sprak ze rustig, haar stem zacht. “En, dit is mijn dagelijkse bezigheid, om eerlijk te zijn. De redenen daarvoor blijven privé omdat ze te maken hebben met iets wat zwaar ligt,” zei ze toen alsof het heel logisch was. Maar ja, ze wilde niet over haar gestorven broer praten en vond dit wel oké als uitleg.
“Verder is het een genoegen je te ontmoeten,” zei ze toen liefjes en ze glimlachte. “Ruby is de naam,” zei ze toen en ze deed haar zonnebril af, om haar rode ogen op de jongen te richten. De camera hing ze om haar nek, zoals hij vaker hing.