Everyone let me die..

‘Kunnen we niet beter op het bed gaan zitten?’ vroeg de jongen zacht. Een lichte glimlach kwam op Destin’s gezicht te staan, tevreden dat de jongen niet tegenspartelde, niet bang deed of wat dan ook. Enkel de vraag of het bed niet beter was. Toen hun blikken kruiste, kleurde de jongen lichtelijk rood, wat Destin’s glimlach groter maakte. Het zag er lief uit. Net wat te lief, naar zijn idee. Dit was niet goed, als het zo door ging.
Hij veranderde zijn houding een beetje, zodat hij zijn arm onder Keita’s benen kon leggen en de andere achter zijn rug. “Niet schrikken,” zei hij kalm, een beetje laat maar goed, waarna hij de jongen voorzichtig optilde en op het bed af liep. Eenmaal daar aangekomen - het was niet zo heel ver - legde hij de jongen heel voorzichtig neer en ging hij ernaast zitten. “Voelt dit beter?” vroeg hij vriendelijk, ergens bezorgd.
Het was raar hoe hij om deze jongen ging geven, terwijl hij het nooit had gewild. Hetzelfde was bij Akira het geval geweest. Hij sloot zijn ogen even en haalde een keer diep adem, proberend de gedachten aan Akira te verdringen. Daar moest hij nu even niet aan denken.
Hij opende zijn ogen weer en keek Keita rustig aan. “Wat dacht je ervan als ik je weer een keer mee naar buiten neem?” vroeg hij rustig, lichtelijk glimlachend. “Het hoeft niet nu, kan ook een andere keer,” ging hij toen rustig. “Het was gewoon.. Eh.. Gezellig, denk ik,” zei hij toen met een afgewende blik. Hij wist niet precies hoe hij moest uitleggen dat hij er gewoon van genoot als Keita bij hem was; van zijn bijzijn. Nee, dat zou raar overkomen dus dat moest hij voor zich houden. Hij wilde Keita niet ongemakkelijk of bang maken en was - om eerlijk te zijn - ook nog wat angstig wat er zou gebeuren als hij wel iets zou laten merken. Straks gebeurde hetzelfde als bij Akira, al leek hem dit sterk gezien Keita’s.. Status.

De jongen zijn glimlach werd wat groter toen hij zag dat Keita rood aan liep. Was het zo grappig? Hij beet zachtjes op zijn lip. Moest hij hem nou wel vertrouwen of niet? Hij wist het niet, veel verschillende gedachtes gingen door zijn hoofd waardoor hij hoofdpijn kreeg. Zijn ogen sloten, maar gingen weer open toen twee armen hem aanraakten.
“Niet schrikken.” Late reactie zeg. Hij voelde hoe hij zachtjes werd opgetild, alsof de jongen bang was dat hij zou breken. Nou ja, eigenlijk zou dat ook gebeuren als hij hem liet vallen. Zijn ogen staarden halfopen voor zich uit. Hij voelde hoe hij op het bed neer werd gelegd, heel voorzichtig. Hmm.. Zijn ogen vielen dicht door het zachte bed. Hij was moe van al dat geloop. “Voelt dit beter?” Zachtjes knikte hij, ontsnapte er een zucht tussen zijn lippen door. Veel beter. Hij moest moeite doen om niet te gaan slapen, aangezien hij er zo graag naar verlangde.
“Wat dacht je ervan als ik je weer een keer mee naar buiten neem?” Zijn stem klonk zo rustig en zorgeloos. Hij vroeg zich af of de jongen zelf ook zo was. “Het hoeft niet nu, kan ook een andere keer.” Keita opende zijn mond om iets te gaan zeggen, maar toen de jongen weer begon te praten deed hij hem weer dicht. Zijn ogen gingen weer half open. “Het was gewoon.. Eh.. Gezellig, denk ik.” Toen hij eindelijk wist dat de jongen verder niks ging zeggen, opende hij zijn mond weer.
“Misschien, als ze me weer laten gaan,” mompelde hij zachtjes. Er viel even een stilte. Zijn hand pakte voorzichtig de hand van Destin vast, legde hem tegen zijn eigen gezicht aan. Zacht.. Beide handen hielden de grotere hand vast en zijn ogen vielen weer dicht, deze keer viel hij er bij in slaap. Hij deed het alleen omdat hij hem zo aan Haru deed denken.. Toch?

‘Misschien, als ze me weer laten gaan,’ zei de jongen en Destin glimlachte. Geen afwijzing, enkel dat. Hij wist niet dat hij zo gelukkig kon worden om een ‘misschien’, maar blijkbaar kende hij zichzelf nog niet zo goed als hij had gedacht. Daar was hij met Akira ook wel achter gekomen. Nuh-uh, niet aan denken..
Zijn hand werd beetgepakt en hij keek er droogjes naar. De jongen legde zijn hand tegen zijn gezicht en hij moest weer glimlachen, gewoon omdat het er zo lief uitzag. Uiteindelijk hield de jongen met beide handen zijn hand vast, waarna hij in slaap viel. Even had Destin het gevoel weg te smelten toen de jongen sliep. Het zag er zo.. Zo onschuldig uit. Zijn hand werd warm omdat deze vastgehouden werd, maar hij negeerde het. Hij durfde niet te bewegen, aangezien hij bang was om de jongen wakker te maken. Zijn buik deed zeer, waardoor hij even aan het verband trok. Uiteindelijk zat het wel iets beter, maar beter dan dat zou hij niet krijgen en dat wist hij maar al te goed, dus besloot hij er nu maar vanaf te blijven voor hij ineens weer een bebloed shirt had. Die mensen werden gek van hem, dat kon niet anders.

Na even zo gezeten te hebben, genietend van het feit dat hij nu eindelijk zo kon zitten met de jongen, hoorde hij wat. Hij deed moeite om zijn blik van Keita af te scheuren en keek naar de verpleegster die binnen kwam lopen. ‘Ben je hier nog s-’
“Sst!” onderbrak Destin haar en hij knikte naar Keita. ‘Hoe?’ vroeg ze zacht en hij glimlachte. Hij klopte met zijn losse hand op zijn buik alsof hij superman was, maar herinnerde zich toen de wond en zijn gezicht vertrok even. “Oeps,” zei hij zacht. ‘Je moet nu echt meekomen,’ zei ze toen en hij zuchtte. Hij bewoog heel zacht zijn hand uit die van Keita - wat nog best lastig ging omdat hij deze met twee handen vast had - en glimlachte. “Dag, Keita,” sprak hij rustig, waarna hij opstond. “Oke, dan,” zei hij en rustig liep hij achter de verpleegster aan.