Everyone let me die..

Zijn handen hielden de tas vast.
“Keita!” Hij keek op, keek twijfelend naar de jongen die maar een paar meter van hem af stond. “Als je het niet doet, ben je een watje.” Hij grijnsde, deed de schoudertas om.
“Het komt in orde,” zei hij tegen de jongen, die zijn duim op stak. Zijn blik ging naar de winkel aan de overkant van de straat. Keita nam een diepe hap adem, hield de tas vast. Hij liep naar het begin van het zebrapad en wachtte totdat de auto’s voorbij waren en het licht op groen ging, voordat hij over stak. Ze dwongen hem, waarom hij het aanbod aan nam wist hij niet. Hij was nou eenmaal makkelijk beïnvloedbaar, als hij het niet deed zouden ze niet meer vrienden met hem willen zijn. En zij waren zijn enige vrienden. Nerveus keek hij naar de mensen die rond hem stonden. Wat als ze hem al in de gaten hadden? Wat als ze zijn gedachtes konden lezen? Zijn voeten begonnen te lopen over het zebrapad toen het licht op groen ging, zijn benen trilden een beetje. Achter hem liepen een paar andere mensen, net zoals voor hem. Zwijgend liep hij met de kleine stroming mensen mee. Hij hoorde ze praten, maar kon de woorden niet uitelkaar halen. Zijn handen omklemden de band van de schoudertas steviger. De winkel kwam steeds dichterbij. Al voor hij het wist duwde zijn ene hand de deur open, zachtjes. De man achter hem had minder geduwd en duwde de deur harder open, mompelde iets met dat hij haast had. Wat kon hem het schelen? Zijn blik ging door de winkel en hij koos een willekeurig gang pad. Al snel kwam hij bij het mangagedeelte, bleef hij er nerveus voor staan. Welke was het ook alweer?
“Kan ik je helpen?” Hij keek op, naar de aardige vrouw. Waarom moest zij hier de dupe van zijn? Waarom zij?
“Takagi Tani,” mompelde hij zachtjes, de naam van de mangaka die hij zocht. Ze gebaarde naar een klein hoekje en meteen pakte hij de juiste titel er uit. “Dankje.” Ze liep weg. Voordat hij zichzelf in de hand had, stopte hij het ding in zijn tas en liep hij met haastige passen de winkel uit.
“Hé jij daar! Blijf staan!” riep een onbekende stem. Met zijn arm duwde hij de winkeldeur ruw open, rende hij richting het zebrapad, waar aan de andere kant zijn ‘vrienden’ stonden te wachten. Ze keken blij. Hij wist niet wat hij deed, rende gewoon het zebrapad over.
“Keita!” Hun gezichten stonden geschrokken. En vanuit zijn ooghoeken zag hij de auto al. Een zwaar gewicht duwde hem met heel veel kracht op de grond, ging over zijn benen heen. Een schreeuw kwam uit zijn keel vandaan, een roep om hulp. Al was het heel rumoerig en waren er veel verschillende geluiden, zoals die van de auto.. Toch had hij het gekraak van botten kunnen horen.

Er waren geen ouders die er gebeld konden worden. Er was alleen het vreselijke tehuis waar hij voor het ongeluk in woonde, waar hij behandelt werd als oud vuil. Op school haatte iedereen hem, behalve het populaire maar kleine groepje jongens die aardig tegen hem deden. In ruil voor stelen. Er was niemand geweest die huilend naast zijn bed zat. Hij kon zich niet eens herinneren dat hij in het ziekenhuis was. Het eerste wat hij zich nog wel kon herinneren, was een jongen. Een hele mooie jongen. Hij stelde zich voor als Haru Choshi. Haru.. Meteen al was hij verliefd geworden op de jongen. Haru zorgde voor hem, aangezien er in het tehuis geen plaats meer was en ze in het ziekenhuis nauwelijks meer voor hem konden doen. Alleen maar behandelingen waar een lange tijd tussen zat. Zijn benen waren ernstig gebroken. De ene zou nog genezen, maar bij de ander was een stuk verbrijzeld en kon hij er nauwelijks meer op staan. De jongen vertelde hem dat hij Ume heette, een heel mooi meisje was. Hij had het geloofd, kon zich niks herinneren. Wat was hij toch slim bezig geweest.

“Haru.” Zijn stem was zacht. Hij slikte, keek naar de jongen die op het bed zat en zich over hem heen boog, hem kuste. Ergens klopte het allemaal niet. “Vertel het me.” De jongen lachte.
“Maar ik heb het je al verteld, lieve Ume. Je stem klinkt zo zwaar omdat je stembanden aangetast zijn door het ongeluk.” Een zachte hand ging door zijn haar en hij sloot zijn ogen, genoot er van. Concentreren.. Concentreren..
“Maar het klopt gewoon niet.” De hand ging opnieuw door zijn haar en zijn ademhaling ging omhoog, zijn gedachtes alleen maar naar de jongen.
“Het klopt wel,” zei hij grinnikend, maar in zijn stem klonk angst.
“Ik geloof je niet.” Zijn ogen waren dichtgevallen, dus duwde hij ze open. “Je liegt.” Haru’s gezicht vertrok en zijn ogen stonden wild. Tranen liepen over zijn gezicht en hij liep weg, naar het dressoir dat aan de andere kant van de kamer. Keita.. Zo heette hij. Geen Ume. Stukje bij beetje was hij zich steeds meer gaan herinneren. Hoe durfde die vuile klootzak hem een meisje te noemen? En hem dan ook nog zo’n rotnaam geven was al helemaal te ver. “Je liegt, je liegt, je liegt!” schreeuwde hij boos en de tranen liepen over zijn gezicht. Het dressoir ging open, de jongen haalde iets uit de la en schoof deze met een harde klap dicht, waardoor Keita in elkaar dook.
“Ume.” Leek de jongen het nog niet te begrijpen? Hij heette niet zo! Zijn adem stokte toen de jongen zich omdraaide en een mes in zijn handen had. Angstige geluidjes kwamen uit zijn keel toen Haru gewoon op hem af liep. “Blijf bij me.” De jongen greep zijn keel met een hand vast, waardoor Keita niet meer kon bewegen. Angstige geluiden kwamen uit zijn mond. Het mes werd neergelegd, zijn broek werd wel naar beneden gedaan. En toen wist hij was de jongen van plan was. De jongen had een stuk tape aan zijn arm geplakt, deed die op de mond van de andere jongen. Een voet drukte op zijn scheen, precies dat plekje. Precies dat ene plekje. Een onderdrukte schreeuw klonk, Haru pakte het mes weer en bleef met zijn voet op dat plekje drukken. Zijn ademhaling ging omhoog. “Blijf bij me.” Het mes sneed zijn kleren kapot, gleed zachtjes over de huid daaronder. Een gil klonk. “Ume.” De jongen hief het mes achteruit en uit angst voor wat er komen ging kneep hij zijn ogen dicht.

Bebloed en naakt, zo vonden ze hem. Keita wist niet eens hoe, wou niet eens weten waarom. De jongen had zelfmoord gepleegd, aangezien hij dacht dat hij dood was. De pijn ging door zijn lichaam heen. Bijna dood was hij zeker. Hij raakte in paniek toen er ambulancemensen kwamen, begon te gillen en te krijsen, al klonk het wel zacht omdat hij nauwelijks meer kracht over had. Hij wou zich niet meer laten betasten. Hij was ontmaagd, straks dan verkrachtten die ambulancemensen hem nog een keer. Hij vertrouwde niemand meer, wou het ook gewoon niet meer. Ze konden hem nog net een verdoving geven, anders hadden ze hem met moeite mee moeten nemen. Het feit dat hij nog zwak was, betekende niet dat hij geen kracht had.

Het was vijf maanden later. De zon scheen heerlijk, het was aan het eind van de middag. De witte ziekenhuiskleding die hij elke dag aan had, voelde nog zachter aan dan gewoonlijk. Eindelijk mocht hij naar buiten. Langs de bomen lopen die hij uit zijn raam zag staan, de vogels zien die dicht bij zijn raam kwamen. Het herstel was moeilijk, aangezien hij vaak onder verdoving moest worden gebracht aangezien hij geen mannen meer in zijn buurt liet. Hij vertrouwde niemand meer, het vrouwelijke geslacht ook niet, maar dan vooral niet de mannen. Al zo lang hij zich kon herinneren, lag hij in bed, met uitzondering van de kleine rolstoelwandelingetjes door het ziekenhuis heen. Alsof hij een bejaarde was. Een hoogtepunt was het feit dat hij naar dieren mocht aaien, die elke week kwamen. Een poosje had het niet gemogen, aangezien hij toen nog te zwak was, maar hij had het al drie weken gedaan. Niet achter elkaar, aangezien hij anders te veel last van hoge bloeddruk kreeg. En nu was hij bijna volledig hersteld. Behalve zijn been. Het stuk wat verbrijzelt was sinds het ongeluk, en nog erger was geworden door Haru, herstelde niet goed. Ze zeiden dat hij misschien later op krukken kon lopen, maar nu hielden ze hem in een rolstoel of in bed. Er waren ook andere kinderen in het ziekenhuis. Zo ook een meisje met een levensbedreigende ziekte, die een maand geleden was overleden. Ook weer een minpunt. Het was bijna weer achteruit gegaan met hem, gelukkig was er veel troost door de vrouwelijke verpleegsters.

De jonge vrouw duwde de rolstoel voort, terwijl hij daar rustig zat, met zijn ogen half dicht. Bijna de hele tijd sinds hij wakker was, was hij moe en loom dankzij het verdovende middel. Behalve als er iets ergs gebeurde, zoals een mannelijke dokter die de kamer in kwam lopen. Dan was het verdovende effect verdwenen en raakte hij in paniek. Het was rustig in het park, de vrouw zette hem naast een bankje neer terwijl ze keken naar de mensen die voorbij liepen. Bij een man dook hij in elkaar en moest de vrouw hem weer kalmeren. Ze liepen al een uur in het park, gingen al weer terug naar het ziekenhuis, toen er opeens een groep jongens was. De vrouw passeerde ze rustig, terwijl de jongens begonnen te lachen toen ze zagen dat hij overduidelijk bang voor hun was. De vrouw werd weggeduwd – keihard, aangezien hij haar zag bloeden – en ze kwamen op hem af. Hij had de kracht niet om de rolstoel zelf vooruit te duwen. Hij kon niet schreeuwen, zijn stem was afgelopen. In plaats daarvan klonk het gedempte gekrijs van de vrouw, de vrouw die altijd zo aardig tegen hem deed. De tranen liepen over zijn wangen en een jongen was heel dichtbij, waardoor hij in elkaar dook. De jongen raakte de rolstoel aan, duwde deze met een simpele beweging om, waarbij Keita uit de rolstoel kieperde. Hij kon zich nog net opvangen met zijn handen, waarna er een schok door zijn handen ging en hij op de grond neer zakte. Al snel stonden ze allemaal om hem heen. Aan de snelle voetstappen te horen, was de vrouw weggerend.
“Hé kleine. Laat ons een zien hoe goed je kan lopen!” riep een jongen en ze begonnen allemaal te lachen. Ze torende allemaal boven hem uit. Zwijgend bleef hij liggen.
“Lopen, of kan je niet praten?” riep een andere en hij werd geschopt op die plek. De plek waarbij zijn botten waren verbrijzeld. Keita liet een kreet horen. Zijn handen schoten naar zijn scheen. Onder de witte, stoffen broek – die nu al vies was – leek de hel uit te barsten. Hij kneep zijn ogen dicht, snikte terwijl de tranen door bleven stromen. Er klonk gelach om zijn reactie. Weer een trap, precies op dezelfde plek. Zijn ademhaling was snel. Normaal hadden ze hem in het ziekenhuis allang gekalmeerd, hadden ze het niet tot zover laten komen. “Lopen!”

[Alleen Destin.]

En toen was hij weg.
Nijdig liep de bruinharige jongen met de cyaankleurige ogen door Fukushima. Akira had hem in de steek gelaten. Hem gewoon laten zitten. Was het dan al die tijd toch nep geweest? Had hij zich in de maling laten nemen? Hij had zich laten gebruiken en was vervolgens weggegooid als oud vuil. Hij balde zijn vuisten.
“Ik haat hem,” waren de woorden die over zijn lippen gleden, maar hij wist dat ze gelogen waren. Hij kon Akira niet haten.. Dat kón gewoon niet. Dat was inhumaan. Maar, ach.. Gelukkig was alles verder weer normaal. Ook al zou het lang duren voor hij weer was wie hij geweest was.. In ieder geval waren zijn ‘vrienden’ weer in het spel. Eigenlijk waren het geen vrienden. Meer pionnen in het spel van zijn leven. Hij was de koning, de jongens zijn pionnen. Wanneer de kans kwam, liet hij hen vallen. Het maakte toch niets uit. Ze waren er enkel om hem een dienst te bewijzen, om ervoor te zorgen dat hij kon doen wat hij wilde.
Maar, zoals hij Akira’s vertrek opvatte, was hij dit keer de pion geweest, in het spel van deze jongen. Hij was er enkel geweest voor een tijdelijk genot, tot de jongen besloot hem om te gooien en het spel over was. Voor hem, tenminste. Nu de jongen weer weg was kon hij de leiding echter opnieuw op zich nemen. En zo hoorde het. Nu had hij het weer onder controle, was hij weer baas over zijn eigen leven. Hij glimlachte vals en richtte zijn blik even op zijn hand. Hij zorgde er altijd voor dat hij iedereen die hij kende minstens één keer had aangeraakt, voor het geval ze hem iets aandeden. Akira had hij op verschillende manieren aangeraakt. Hij beet op zijn lip, die begon te bloeden. Harder en harder, om de tranen te verdringen. Hij had alles voor de jongen over gehad, had het zelfs met hem gedaan. Met een jongen. Met hem. En nu.. Nu had hij hem hier gewoon laten stikken. Hij balde zijn vuist.
Nooit meer. Nooit zou hij nog voor iemand vallen. Ze waren allemaal slechts pionnen in zijn spel, niet meer. Hij bleef het herhalen en herhalen, tot hij het zou geloven. Dat zou dus waarschijnlijk betekenen tot hij dement was en het was vergeten, of tot hij dood was. Het zou in ieder geval heel wat tijd duren.
Het deed zeer, meer dan hij ooit had gevoeld. Maar, het maakte niet uit, toch? Akira had er schijnbaar niets om gegeven, dus waarom zou hij het wel? Helaas kon hij niet stoppen, kon hij niet kiezen van wie hij hield. Woorden van de jongen en momenten met hem samen bleven door zijn hoofd gaan, bleven hem teisteren. Alsof het zijn straf was, omdat hij zo dom was geweest de leugen te geloven. ‘Gewoon op de bek pakken,’ was wat het sms’je had gezegd. Hmmn, dat was ook alles geweest, hè? Alles wat de jongen had gezegd.. Was alles nep geweest? Was alles gelogen? Het moest wel. Anders had hij op zijn minst wel van zich laten horen, maar dat had hij niet gedaan.
Hij had gehoopt, had het uiteindelijk durven geloven. Een tijd lang had hij het niet aan gedurfd, maar uiteindelijk had hij de jongen geloofd. Hij had durven hopen dat ze het lang vol zouden houden samen. Dat was dan ook toen ze het deden. Hmmn.. Dat was misschien wel alles waarvoor Akira het had gedaan. Hij sloot zijn ogen even en kwam tot stilstand, beet zijn lip nog verder open. Hij mocht niet huilen, niet meer. Akira zou niet meer terugkomen en het was beter zo. Nooit meer, nooit opnieuw. Hij wilde hem niet meer zien.
Dat was gelogen. Dolgraag.. Een laatste keer.. Maar het was beter als hij de jongen van nu af aan nooit meer zou zien, nooit opnieuw. Hij zou zichzelf weer afsluiten van de buitenwereld, de jongen zijn die altijd ongeïnteresseerd en arrogant was, misschien zelfs wel echt gemeen. Hij zou het niet overleven als hij nog een keer op die manier gebroken zou worden. Dat was te pijnlijk.

‘Hé kleine.’ Een stem. Langzaam keek de jongen op, zijn ogen verder open dan normaal en een gemene glimlach op zijn gezicht. Er waren hier jongens. Niet zijn ‘vrienden’, wel pionnen in zijn spel. Hij kende ze. Zij waren de jongens die hen altijd lastigvielen. Hij had ze nog nooit aan kunnen raken, misschien zou hij vandaag eindelijk de kans krijgen om dat te doen. Zodra hij hun lichaam raakte, zou hij de kracht hebben om hen een pijn laten voelen die erger was dan je je kon voorstellen, al was de pijn die hij voelde erger, aangezien die niet fysiek, maar mentaal was.
Een kreet. Hij keek weer op, zijn grijns verdwenen en zijn ogen half dichtgeknepen. Hij liep rustig op de jongens af en zette zijn hand op de schouder van één van de jongens. Precies op dat moment viel de jongen op de grond en begon hij het uit te gillen van de pijn. De andere jongens keken op van de jongen die op de grond lag, maar hijzelf kon niet kijken. Hij mocht zijn blik niet afwenden, want dan stopte zijn kracht met werken. Tenminste, zolang hij hem niet op volle kracht gebruikte. Maar dat was eng. Want dan werd zijn oog rood.
‘Wat denk jij te doen?’ vroeg een nijdige stem en uiteindelijk wendde hij zijn blik af. “Niets hoor,” zei hij kalm en hij liep op de jongen af, zo heen en weer bewegend dat ze hem waarschijnlijk als gestoord aanzagen. De jongen wilde hem slaan en hij pakte de vuist van de jongen beet, waardoor de jongen zijn eigen handen tegen zijn borstkas aan sloeg. Het deed zeer, maar niet al te veel. Minder dan die stekende pijn die hij alsmaar in zijn hart bleef voelen. Plots viel ook deze jongen neer, krijsend van de pijn. Langzaam maar zeker gebruikte hij zijn kracht harder en harder, zag hoe de tranen over de wangen van de jongen stroomden..

“Verdwijn en kom nooit meer terug, of ik laat je meer pijn voelen dan ik iemand ooit heb laten voelen,” zei hij kalm en hij liet de vuist van de jongen los, die opstond en wegrende. De anderen gingen er al snel achteraan en hij keek om, richtte zijn cyaanblauwe ogen op de jongen die op de grond lag. Hij zette de rolstoel overeind en pakte de hand van de jongen beet, om hem vervolgens - met enige moeite - op de rolstoel te zetten. Bij deze beweging had hij er expres voor gezorgd dat hij zijn huid aanraakte, zodat hij in het voordeel was. “Zo,” zei hij kalm. “Dat was dat,” zei hij toen, zijn cyaankleurige ogen op de jongen gericht. Lelijk was hij niet; compleet het tegenovergestelde van Akira met de donkere haren en het lieve uiterlijk. Hij beet op zijn lip. Pion en koning, pion en koning. Daar moest hij zich aan houden. Hij snoof zacht. “Waar moet je heen?” vroeg hij toen. “De naam is trouwens Destin, maar ik betwijfel of je daar iets aan hebt,” zei hij toen. Als je goed keek zag je dat hij op zijn lip beet, dat zijn gedachten nog gericht waren op een pijnlijke gebeurtenis in zijn verleden. Hij kon niet goed liegen over dat soort dingen, maar hij probeerde het..

Het deed zo’n zeer. Het had eerder zo’n zeer gedaan, wat Haru had veroorzaakt. En vlak daarna was hij verkracht en bijna vermoord. Zijn lichaam trilde en zijn ene hand had zijn been vast bij zijn knie. Hij snakte naar adem, probeerde zich te concentreren. Een jongen zakte in elkaar, begon te gillen. Toen hij zijn groene ogen open deed, zat Keita een jongen die zich anders gedroeg dan de anderen. Veel vijandelijker, alsof hij hem wou opeisen. Of het voor hem op nam, maar hij geloofde dat gewoon niet. Mensen, en dan alleen maar mannen, wouden hem al heel lang dood hebben, waarom nu niet? Waren ze een geheime anti-keita club begonnen ofzo? Hij huiverde van de pijnkreten, sloot zijn ogen weer. Nog steeds diggelden de tranen over zijn wangen, hadden ze toch een weg gewonden tussen zijn oogleden en wimpers door. De pijn was natuurlijk niet verdwenen. Hij was alleen even afgeleid geweest. Hij was bang voor de onbekende jongen. Iedereen voor hem was onbekend, en dat zou ook zo blijven. Keita was niet goed in het onthouden van namen. Maar een paar, die ook echt indruk – en dan geen positieve – hadden achtergelaten, waren in zijn hoofd gebrandmerkt. De stem van de jongen klonk, kalm maar sterk. Hij kon de woorden niet horen, luisterde nooit naar wat mensen zeiden. Het was toch nutteloze informatie. Er ging een schok door hem heen toen iets hem aanraakte. Hém aanraakte! Zijn ogen vlogen open en opeens zat hij op de rolstoel. Zijn gezicht werd bleek, zijn heldergroene ogen staarden doodsbang naar de jongen. Hij was degene die hem aan had geraakt. Zijn ademhaling ging sneller, maar hij kon niet weg. De tranen stroomden en hij hield zijn hand voor zijn mond, onderdrukte de snikken. Hij raakte in paniek, had zijn ogen nog steeds op de jongen gevestigd. Ze straalden doodsangst uit, net zoals de rest van hem. Hij trok zijn benen op en vloekte hard wanneer er een pijnscheut door zijn scheenbeen heen ging, waarna hij jammerde en piepte, nog harder huilde.
“Dood me niet,” snikte hij steeds tussen het gehuil door. Keer op keer, elke keer weer, zoveel mogelijk. De jongen had zich voorgesteld, maar hij was teveel in paniek om er naar te luisteren. Weg, ver weg. Daar wou hij graag zijn. Was hij maar wat sterker, dan had hij zich weg kunnen laten rollen. Waarom kwam die vrouw niet terug? Waarom kwam er niemand naar hem zoeken? Dachten ze dat hij dood was?

Het gezicht van de bruinharige jongen trok bleek weg en hij sloeg zijn hand voor zijn mond. Hij zag de doodsbange blik en de tranen die over zijn wangen stroomden. Toen hij zijn been beweeg jammerde en piepte hij, gevolgd door nog harder gehuil. Hij smeekte hem om hem niet te doden en langzaam schudde Destin zijn hoofd. Hoe hard hij het ook probeerde, de vijandigheid bleef weg. Deze jongen was te zwak om iets te doen. Te anders dan Akira om het zo af te laten lopen. Hij was niet zo hard als hij zichzelf wilde laten lijken. Anders was hij ook nooit zo met Akira geweest. Pion en zijn koning.. Maar, de rollen waren in die relatie omgedraaid geweest.
Na nog even naar de jongen gestaard te hebben draaide hij zich om en liep weg. Vijf, misschien zes meter van de jongen af stopte hij en draaide hij zich om. Zijn cyaankleurige ogen waren gericht op de jongen. Hij was mooi. Hoe oud? Misschien vijftien, hooguit zestien jaar. Maar hij gokte eerder op vijftien, aangezien hij een stuk jonger leek dan hijzelf. Kwetsbaar en gebroken. Letterlijk, gezien zijn been.

Uiteindelijk zuchtte hij en liep hij weer op de jongen af. Hij legde zijn hand op het hoofd van de jongen en bewoog zijn hand zacht heen en weer. Hij had een lichte glimlach op zijn gezicht staan en had zijn ogen gesloten. Hij zat op zijn hurken, waardoor hij de jongen aan kon kijken. “Sssh,” suste hij de jongen kalm, terwijl hij even zo door bleef gaan. “Zal ik je terugbrengen naar waar je heen moet, of wil je nog even hier blijven?” vroeg hij vriendelijk, veel te vriendelijk. Hij kon dit arme kind niet zien als een pion. Dat was te lastig. Het was alsof de jongen een deel was van een heel ander, voor hem onbekend spel. Een spel dat te interessant was om weg te leggen, maar waarvan hij geen handleiding kon vinden. Hij was bang om het te proberen, te bang er gehecht aan te raken en opnieuw zijn plek te verliezen en de duisternis in te vallen. De littekens zouden blijven en hij kon er nog niet meer pijn bij, dat zou zijn dood worden. Vandaar dat hij zijn blik liever afwendde, maar nu was de jongen zo kwetsbaar dat het hem interesseerde, hem als een magneet naar zich toe trok. Het deed pijn en hij was bang, maar wilde zich niet kwetsbaar opstellen. “We kunnen best even blijven als je wilt. Die jongens komen niet meer terug. En als ze dat doen, pak ik ze wel,” zei hij glimlachend, hopend dat de jongen hem zou vertrouwen. Maar, de jongen had hem gezien toen hij nijdig was, toen hij die jongens het liefste had willen vermoorden. Dat was geen al te beste eerste indruk. “Wat is er eigenlijk gebeurd met je been?” vroeg hij toen, zijn blik gericht op het been waar de jongen het meeste last van scheen te hebben. Nieuwsgierigheid had hij ook te veel getoond bij Akira. Als deze jongen nu ook in huilen uit zou barsten, zou het lastiger zijn om zich in te houden.

Hij kon niets. Alleen maar gillen om hulp als hij dat wou, maar zijn stem was nooit de oude geweest na Haru.. Hij kon niet meer schreeuwen en gillen, roepen ging ook niet zo goed. De jongen liep weg, waardoor hij de kans zag om veilig zijn ogen dicht te knijpen, zonder dat er opeens een verassingsaanval kwam. De zachte voetstappen stopten. Zijn heldergroene ogen gingen weer open. De jongen stond vijf á zes meter van hem vandaan. Zijn hand bleef voor zijn mond, maar veel nut had het niet. Het verstomde alleen het snikken en het gepraat een beetje. Door de afstand was zijn ademhaling wat langzamer geworden, al werd hij nerveus van het feit dat de jongen naar hem staarde. Nerveus.. Dat gevoel had hij nog nooit eerder gevoeld sinds hij in het ziekenhuis lag. Normaal was het angst, constante angst dat hij dood zou gaan. Maar nervositeit? Nee..
Zijn ogen werden groter toen de jongen weer op hem af liep, alsof hij zich had bedacht. In zijn ogen deed het hem denken aan Haru, die ook op hem afgelopen was en hem daarna bijna vermoordde met een mes. De jongen kwam dichterbij, steeds dichterbij en een hand werd uitgestoken naar zijn hoofd. Hij kneep zijn ogen angstig dicht, wou niet weten wat er verder ging gebeuren. En toen, zomaar, ging de hand door zijn haar en ontsnapte er een zucht uit zijn mond. Zijn zwakke plek. Zijn lichaam en gedachtes ontspanden zich en hij had zijn ogen dicht. Het raarste was dat dit alleen gebeurde als mensen van het mannelijke geslacht met hun hand door zijn haar gingen. Zijn ademhaling werd wat rustiger en zijn gedachtes letten alleen maar op de hand, niet op het feit dat het een jongen was die hem aanraakte, misschien wel moordlustige plannen met hem had.
“Sssh,” klonk er sussend. “Zal ik je terugbrengen naar waar je heen moet, of wil je nog even hier blijven?” De hand stopte daarna. De stem van de jongen klonk heel vriendelijk. Té vriendelijk. Zijn ogen gingen open en hij haalde zijn hand voor zijn mond vandaan. De paniek begon weer langzamerhand zijn gedachtes door te dringen. Hij antwoordde niet op de vraag van de jongen. Hij wou niet naar het ziekenhuis gaan, vond de natuur hier veel mooier en daar zouden ze hem toch allemaal ondervragen. Al wou hij wel dat de jongen weg ging, maar dan kon hij nergens heen gaan en vonden die verpleegmensen hem vast wel. De jongen kon die mensen van het ziekenhuis wegjagen, toch? Zo gewelddadig was die vast wel.
“We kunnen best even blijven als je wilt. Die jongens komen niet meer terug. En als ze dat doen, pak ik ze wel.” Bijna niet zichtbaar haalde hij zijn schouders op, was wel blij dat de jongen voor hem besliste en dat de beslissing niet was dat ze naar het ziekenhuis gingen. “Wat is er eigenlijk gebeurd met je been?” Keita zuchtte en beet op zijn lip, keek weg en zweeg. Een lang verhaal die hij het liefste niet wou vertellen. Het deed nog steeds zeer, maar omdat het altijd wel zeer deed onderdrukte hij het. Nog steeds van plan om niks te zeggen hield hij zijn blik afgewend, maar hield hij de jongen vanuit zijn ooghoeken wel in de gaten.

Als antwoord op zijn vraag wat er met het been van de jongen was gebeurd, keek deze weg en beet op zijn lip. Destin had eerder gemerkt dat het aaien van het hoofd van de jongen enig effect had, dus die zou hij erin houden. Daarom legde hij zijn hand op het hoofd van de jongen en ging zacht heen en weer. “Kalm aan nu, je hoeft het niet te zeggen,” zei hij glimlachend. Uiteindelijk ging hij weer rechtop staan en keek de jongen droogjes aan.
Hij zette zich achter de rolstoel en hield de twee handvaten vast. “Niet schrikken, ik loop enkel naar een bankje en de ijscokar toe,” zei hij kalm. De jongen scheen nogal snel bang te zijn, dus moest hij waarschijnlijk uitleggen wat hij moest doen, voordat hij dacht ontvoerd te worden. Ach, echt kwalijk kon hij het hem niet nemen. Als je zag wat er net gebeurde, was het ook heel logisch.
Hij duwde de rolstoel vooruit. Zacht, om de jongen niet al te bang te maken, maar toch snel genoeg dat ze al redelijk snel aankwamen bij een iets rustiger gedeelte. De meeste mensen trokken nu naar de speeltuin of zaten hier voor de rust, namelijk. Hij had hen meer in een rustiger gedeelte neergezet, ergens in een van de vele paden van dit park. Om de hoek was de ijscokar, waar je ook crêpes kon kopen. Om hen heen stonden bomen, die hen beschermden tegen de zon. Rustig keek hij de jongen aan. “Je wilt zeker niet zeggen wie je bent?” vroeg hij zuchtend. Hij haalde even diep adem.
“Wil je een ijsje of een crêpe? Dan loop ik even die kant op en haal het voor je,” besloot hij toen te offeren en hij keek de jongen droog aan. Hij was dan misschien wat arrogant, soms zelfs gemeen, maar harteloos niet. Hij was niet zo wanhopig dat hij anderen pijn wilde doen, enkel om zichzelf beter te maken. Hij gebruikte hen in zijn spel, maar ging ze niet in elkaar trappen enkel omdat ze zwakker waren. Hij raakte wel snel iemand aan, dit voor zijn eigen veiligheid. Maar, hij gebruikte zijn kracht dan ook niet zonder reden. Alhoewel.. Soms was zijn reden niet echt geldig, maar het was beter dan wat ze bij die jongen deden en bovendien was de pijn die hij hen gaf tijdelijk, het had geen nare effecten in de toekomst. Zodra hij besloot het te stoppen, stopte het. Geen napijnen meer, niets.

Hij schrok een beetje toen er opeens een hand op zijn hoofd werd gelegd, maar ontspande alweer toen hij voelde hoe de hand zachtjes heen en weer ging. Deed de jongen het expres, omdat hij zag hoeveel effect het wel had?
“Kalm aan nu, je hoeft het niet te zeggen.” Voorzichtig knikte Keita, hij was nog steeds van plan om zo min mogelijk te praten. Niet dat hij dat altijd niet deed. De hand verdween en de jongen stond op. Hij volgde hem met zijn ogen en zag dat hij achter de rolstoel ging staan. “Niet schrikken, ik loop enkel naar een bankje en de ijscokar toe.” De kalme stem kalmeerde hem, al wou hij dat helemaal niet. Zachtjes werd de rolstoel vooruit geduwd, waardoor hij toch nog schrok. Hij kon niet achteruit kijken, werkte zich dan in een oncomfortabele houding. Hij kon de jongen nu niet meer in de gaten houden en dat haatte hij. Straks dan vermoordde de jongen hem, zonder dat hij het ooit had kunnen zien. Zijn ogen vlogen een beetje naar de mensen verderop. De jongen zette hem in de schaduw neer. Het was rustig. “Je wilt zeker niet zeggen wie je bent?” Keita schudde zijn hoofd zachtjes heen en weer. “Wil je een ijsje of een crêpe? Dan loop ik even die kant op en haal het voor je.”
“Crêpe,” fluisterde hij zachtjes, maar nog wel hoorbaar voor de jongen. Toen die weg was gelopen om het op te gaan halen, sloot hij zijn ogen en leunde hij op zijn hand, waarvan hij de ellenboog op een van de armleuningen had neergezet. Hij zuchtte, dommelde even in. Plotseling klonk er een kinderstem en werd er aan zijn arm getrokken. Zijn ogen schoten open en zijn arm gleed weg, zijn evenwicht leunde aan een kant en de rolstoel viel met een doffe bonk om. Het kind keek er verbaasd naar.
“Yami, wat heb ik je verteld over mensen met rust laten?” riep een mannenstem naar het kind. De man kwam dichterbij, waardoor hij in paniek raakte.
“Ga weg!” riep hij bang en de tranen stroomden al weer. “Ga toch weg!” De man staarde hem van een klein afstandje verbaasd aan. Keita kneep zijn ogen dicht, begon te huilen. De vrouw van de man mompelde wat, of ze hulp moesten gaan halen. Maar toen opeens klonk er een bekende stem.
“Aha, daar ben je!” Zijn ogen vlogen open en hij zag een vrouw van het ziekenhuis. “We gaan zo snel mogelijk weer terug naar het ziekenhuis, je hoeft niet bang te zijn. Die jongens komen niet.” De rolstoel werd overeind gezet en de vrouw ging met haar hand door zijn haar. Het deed hem niet. Diep van binnen wou hij een andere hand voelen, maar hij gaf het niet toe. Hij wou niet terug, dan zou het eeuwen duren voordat hij weer naar buiten mocht.
“Laat me met rust!” riep hij boos met een stem die niet heel veel geluid produceerde. Ze rolde de rolstoel gewoon verder door. “Stop ermee! Ik wil niet terug!” De tranen liepen over zijn gezicht en hij voelde zich niet goed worden. Keita dook in elkaar. Hij wou niet terug.

‘Crêpe,’ was het antwoord van de jongen, die zich niet voor wilde stellen. “Ik ben zo terug,” glimlachte Destin, waarna hij kalm op de ijscokar af liep. Hij hield de jongen goed in de gaten en glimlachte toen hij indommelde. Het zag er lief uit. Onschuldig. Hmmn..
‘Jij bent!’ riep de man die in de kar werkte en Destin keek op. “Een crêpe,” zei hij kalm. De man staarde hem droogjes aan. ‘Welke smaak?’ vroeg de man toen en Destin keek even naar de jongen. “Doe maar wat,” zei hij droogjes. De man maakte de crêpe klaar.
Een knal. Geschrokken zag Destin hoe de jongen op de grond beland was. Plots scheen er iemand te zijn die de jongen herkende, dus Destin was al snel gerustgesteld en betaalde de crêpe, om vervolgens kalm op de jongen af te lopen.

Hij kwam echter al snel tot stilstand, staarde ietwat geïrriteerd naar de vrouw. De jongen wilde dit niet. Waarom deed ze het dan? Hij gromde binnensmonds. ‘Laat me met rust!’ riep de jongen uit. Hij schreeuwde dat hij niet terugwilde, waardoor er een ietwat geïrriteerde grijns op het gezicht van Destin kwam te staan en hij liep op de vrouw af en pakte haar aan haar haren beet - waarbij hij met zijn hand langs haar nek kwam, gewoon voor de zekerheid -, waardoor ze de rolstoel gillend losliet. Hij liep droogjes om de rolstoel heen en legde de crêpe in de handen van de jongen, om vervolgens de vrouw aan te kijken en haar los te laten. “Hij wil niet mee,” zei hij, zwaar geïrriteerd.
“Jullie waren niet sterk genoeg om hem te beschermen tegen die jongens, hmmn? Hoe zou hij ervan af zijn gekomen als er niemand was met een beetje lef?” vroeg hij toen kalm, proberend op haar schuldgevoel in te werken. Hij mocht die jongen wel. Was precies het tegenovergestelde van Akira, dus dat zat goed. “Juist ja. Hij is veilig hier. Ik breng hem wel terug als het nodig is. Dus, ga nu maar hophop terug naar waar je vandaan komt en laat dat kind z’n crêpe eten,” zei hij met een geïrriteerde blik en hij richtte deze heel even op de jongen, maar toen weer op de vrouw. Nog altijd had hij geen idee hoe de jongen heette, maar goed. Dat was op zich niet belangrijk. Hij wilde nu nog even dat de jongen hier bleef; het was een goede afleiding. Anders ging hij weer de hele tijd aan Akira denken en dat deed zijn humeur niet veel goeds.

De ziekenhuiskleding die hij aan had, was vies geworden, aangezien hij al twee keer was gevallen. Er zaten wat donkere vlekken op. Hadden ze hem maar niet witte kleding moeten geven.
“Keita, het valt allemaal mee! Ik-” De rolstoel stopte en de vrouw gilde. Huh? De jongen liep om de rolstoel heen en er werd een crêpe met papier er omheen in zijn handen gelegd. Het rook lekker. Hij had nog nooit eerder een crêpe gehad, maar hij had er wel van gehoord dus leek het hem wel lekker. Hij had de laatste jaren alleen maar ziekenhuisvoer gekregen, in het tehuis vies eten en bij Haru was het eten nog wel lekker te noemen, al at hij er nauwelijks iets. De zoete geur vulde zijn neus en hij negeerde de vrouw en de jongen, vouwde het papier open en nam een hap. Wat was het lekker!
“Dus, ga nu maar hophop terug naar waar je vandaan komt en laat dat kind z’n crêpe eten.” Keita slikte het door, keek op. De vrouw begon wat te roepen, maar liep daarna wel weg. Hij nam nog een hap. Voor het eerst in hele tijd was er een kleine glimlach op zijn gezicht te zien. Het was echt lekker! Langzaam at hij hem op, nog steeds zwijgend en genietend van de zoete smaak. Hij veegde zijn mond af, staarde de richting uit waar de vrouw naar toe was gelopen. De glimlach verdween. Wat zouden ze doen als ze de politie zouden bellen? Zou de jongen dan de gevangenis in moeten? Niet dat het hem was uitmaakte.. maar de jongen had hem een crêpe gegeven en hij was er nu al dol op.
“Ik denk dat ze me echt hartstikke erg gaan ondervragen als ik weer terug ga.. of moet..” Zijn stem was zachtjes en hij staarde naar zijn been. Onder de witte broek – die een beetje vies was – zat er verband om zijn been. Het voelde nog slechter dan eerst en hij zou wel ooit nog terug moeten. Hij kon niet altijd wegblijven van het ziekenhuis. Straks dan startten ze een zoekactie en alleen kon hij niet ver komen. Even ging zijn blik naar de jongen, maar toen weer naar zijn schoot. Keita schudde zijn hoofd. Nee, dat was een belachelijk idee. Straks dan vermoordde de jonge hem, ofzo.. Toch was de jongen een van de weinige mensen die hij een heel klein beetje vertrouwde. Een heel klein beetje maar. Niet eens zoveel. En het was een dom idee, want straks dan werd hij weer verkracht. Hij kende de jongen niet eens, was zijn naam al weer vergeten. Straks dan bleef hij weg en dan herstelde zijn been niet goed, dan had hij echt een groot probleem en kon hij misschien nooit meer lopen of moest het geamputeerd worden. Keita dook een beetje in elkaar. Vroeg of laat zouden ze hem vinden of zou hij weer naar het ziekenhuis moeten voor een controle of operatie.

De vrouw begon hem tegen te spreken, maar hij staarde haar enkel met een zwaar geïrriteerd gezicht aan. “Dus?” vroeg hij uiteindelijk droogjes, waarna ze kwaad wegliep met de melding dat hij hem wel terug moest brengen, omdat de jongen nu zijn verantwoordelijkheid was. Hij grinnikte. “Geen probleem, lekkerding!” riep hij de verpleegster sarcastisch na, waarna hij zijn cyaankleurige ogen weer richtte op de jongen. “Dus..” sprak hij bedenkelijk.
De jongen zei dat hij bang was dat ze hem heel erg zouden gaan ondervragen op het moment dat hij terugkeerde naar het ziekenhuis. “Wees niet bang,” sprak Destin daarom glimlachend. “Ik breng je terug, dus voor geklaag moeten ze bij mij zijn, niet waar? En ik kan heus wel een paar verpleegstertjes aan,” zei hij toen tevreden. “Zeg het maar als je moe bent, of honger hebt,” zei hij droogjes. Bij het eerste geval zou hij de jongen terugbrengen naar het ziekenhuis, bij het tweede zou hij nog een crêpe blijven. Aan het hoofd van de jongen te zien vond hij dat ding namelijk heel lekker. Hij wist niet eens welke smaak hij had genomen..
“Kom, we doen even een rondje door ‘t park,” sprak hij kalm. Hij had eigenlijk willen zeggen ‘lopen’, maar dat kon de jongen niet, dus had hij deze woorden maar gebruikt. Hij ging weer achter de rolstoel staan en aaide de jongen even glimlachend over zijn hoofd. Heel, heel anders dan Akira. Hij hoefde deze keer nergens bang voor te zijn. Er zou toch niets gebeuren. Dit was slechts.. Even de dag doorbrengen met iemand die alleen weinig kon doen.

Na even rondgelopen te hebben, was het arme jochie in slaap gevallen. Destin was ergens stil gaan staan in de schaduw en had even glimlachend toegekeken, waarna hij in zijn geheugen had moeten achterhalen waar het ziekenhuis ook weer was. Uiteindelijk herinnerde hij het zich ongeveer en liep hij - met de jongen in de rolstoel - richting het ziekenhuis.
Eenmaal hier aangekomen werd hij gelijk aangevallen door een boze vrouw. Twee, om precies te zijn. Ze zeiden dat hij verantwoordelijker moest doen en niet zomaar een wildvreemd jochie mee moest nemen naar buiten om hem ongezond voedsel te geven. “Snaters dicht..” siste hij. Eén van de twee vroeg hem wat er was en hij staarde ze doods aan. “Weet dat ik je heb aangeraakt..” zei hij enkel dreigend, maar dat zou ze toch niet begrijpen.
“Doe nou maar gewoon wat jullie moeten doen en leg ‘m in bed, of zo. In plaats van tegen degene die hem gered heeft te gaan zitten schelden,” zei hij toen. Hij keek even droogjes naar de jongen. “Wie ís hij eigenlijk?” vroeg hij toen, hopend dat één van de verpleegsters hem meer informatie zou geven. Ze waren weer een beetje gekalmeerd na zijn laatste zin, leek het.

Wat als zijn been nu al niet goed herstelde? Zijn ademhaling ging een beetje omhoog, hij raakte een beetje in paniek.
“Wees niet bang,” zei de jongen, die veel optimistischer klonk en glimlachte. “Ik breng je terug, dus voor geklaag moeten ze bij mij zijn, niet waar? En ik kan heus wel een paar verpleegstertjes aan.” Hij klonk alsof hij zich nergens zorgen over maakte. Dat verbaasde Keita een beetje, want hij had nooit eerder iemand ontmoet die zo optimistisch was als hij. Zelfs Haru was - waarom moest hij steeds aan hem denken? Misschien omdat dat de enige was waarvan hij van gehouden had? De jongen deed hem ook aan hem denken en dat maakte hem banger. “Zeg het maar als je moe bent, of honger hebt.” Hij schudde zachtjes zijn hoofd, was niet moe en had ook geen honger meer. Zijn blik richtte zich op het papiertje die hij in zijn hand had. “Kom, we doen even een rondje door ’t park.” Zachtjes knikte hij. Keita was niet echt een prater. De jongen ging achter de rolstoel aan en een hand ging door zijn haren. Hij deed hem echt aan Haru denken.

Het rondje was saai en omdat hij ook nog moe was, viel hij in slaap. Een gevaarlijke zet, vond hijzelf. De rolstoel zat niet comfortabel, maar dat boeide hem niet aangezien hij al in slaap was gevallen. Keita werd wakker toen er stemmen klonken. Boze stemmen die met elkaar ruzieden.
“Hou op!” gromde hij en hij opende vermoeid zijn ogen. Alles zag wazig, maar hij kon de schim van de jongen en de verpleegsters onderscheidden.
“Wie ís hij eigenlijk?” De rolstoel werd weggeduwd.
“Takado Keita,” hoorde hij een verpleegster zeggen, die nog bij de jongen stond. “Hij is twee jaar geleden onder een auto gekomen, waarbij hij een stuk van zijn onderbeen heeft verbrijzeld. Hij herstelde goed, alleen toen ze er een poosje niks aan konden doen, moest hij opvang hebben, aangezien hij geen ouders had en heeft. Gelukkig was er een jongen, genaamd Haru die hem op ving.” Zijn ademhaling was omhoog gegaan terwijl de vrouw aan het praten was en hij op het bed werd gezet. “Een jaar later later werd hij verkracht en bijna vermoord door de jongen. En nu is hij vijf maanden hier, herstellende.” Zijn kleding werd uit gedaan, maakte plaats voor het vage jurkachtige ding. Het verband werd van zijn been af gedaan, die nogal rood was.
“Wat is er gebeurd?” vroeg de dichtstbijzijnde verpleegster zachtjes.
“Nou.. We waren gewoon aan het wandelen door het park… en toen kwam er zo’n groep jongens aan… en die trapten me… precies daar… Twee keer…” De verpleegster drukte er zachtjes boven de rode plek, waarbij hij een kreet liet horen.
“Ik denk dat we even een foto moeten laten maken.”

Het duurde niet lang, al snel was hij terug. Het bleek dat er nog een breuk boven de verbrijzelde plek bij was gekomen, waardoor hij nog langer dan verwacht in het ziekenhuis moest blijven. En toen hij weer op het bed lag, viel het hun op dat hij niet eens begon te schreeuwen, in paniek raakte of begon te huilen, terwijl de jongen al een poosje bij hem was. Ze begonnen te mompelen en Keita staarde naar het bed.
“Waarom heb je niks tegen die jongen?” vroeg een van de verpleegsters aan hem. De jongen zou de vraag niet begrijpen.
“Weet ik veel,” gromde hij geïrriteerd. Hoe moest hij dat weten? Zijn blik gleed even naar de jongen. “Je mag wel weg gaan, als je wilt.” Stiekem vond hij het een beetje vervelend als de jongen weg zou gaan, maar hij zei er niks over en onderdrukte de gedachte. De ene verpleegster liep de kamer uit, zomaar. Dat sloeg ook nergens op. Hij verlangde op het moment echt naar de aanraking van de jongen, aangezien hij nogal van slag was van het feit dat de meest dramatische dingen in zijn leven waren opgenoemd.

Keita. Dat was de naam van de jongen. Destin knikte, besloot deze naam in zijn hoofd te houden, hem écht te onthouden. Keita was een deel van een spel dat hij niet kende. Hij wilde het leren kennen, maar zou zich inhouden om er niet te gehecht aan te raken. Dat zou pijn doen. En die pijn wilde hij nooit meer voelen.
Hem werd uitgelegd wat er met Keita’s been was gebeurd. Hij was onder een auto gekomen. De jongen werd blijkbaar een tijdje opgevangen door een andere jongen. Destin knikte opnieuw begrijpend, dacht dat dit het was. Tot de vrouw zei dat de jongen verkracht was en bijna vermoord. Destin schudde zijn hoofd even en richtte zijn cyaanblauwe ogen op de vrouw. “En die Haru? Leeft hij nog?” vroeg hij toen, maar de vrouw schudde haar hoofd. “Dan mag hij zichzelf gelukkig prijzen..” zei hij toen met een duivelse ondertoon.

Toen de foto’s werden gemaakt, had Destin al een heel gesprek gehad met één van de verpleegsters. Ze vroegen zich dingen af als wat hij met de jongen had gedaan en dan kwam hij heel droog met het antwoord dat hij hem een crêpe had gegeven. “Ziekenhuisvoer is ranzig, namelijk,” zei hij daar achteraan. Hij had er ervaring mee. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij in een gevecht raakte en in het ziekenhuis belandde. Hij onderschatte zijn tegenstanders namelijk te vaak. Dan zat er ineens één tussen die net op tijd kon aanvallen, voor hij zijn kracht gebruikte. En dan had hij weer bloed en moest hij weer naar het ziekenhuis. De laatste keer was echter al een flinke tijd terug..
Uiteindelijk kwam de jongen terug en vroeg Destin zich af wat hij hier nog deed. Ach, zo erg was het niet. ‘Waarom heb je niets tegen die jongen?’ vroeg één van de verpleegsters en Destin keek haar droogjes aan. Eh? Had hij iets fout gedaan? De jongen antwoordde met een weet ik veel en Destin fronste. Aha. Konden ze hem even een beetje bijpraten?
De jongen zei dat hij wel kon gaan en hij glimlachte. “Hmn..” zei hij toen en hij keek even naar het plafond. “Maar het is hier zo gezellig,” zei hij toen, ietwat sarcastisch en hij grijnsde. Eén van de verpleegsters keek hem geïrriteerd aan, waarschijnlijk wetend waarom hij zo’n sarcastische opmerking maakte. Wisten zij veel dat hij niet op vrouwen viel. Niet meer, tenminste.

“Maar het is hier zo gezellig.” De verpleegster had geïrriteerd gekeken toen de jongen een nogal sarcastische opmerking maakte en was daarna weggegaan. Was dat de reden? Keita moest moeite doen om niet te gaan lachen, want zo grappig was het ook niet. Hij beet op zijn lip, gromde zachtjes toen de vrouw zijn onderbeen deels begon te verbinden. Het deed zeer, heel zeer. Telkens als ze de huid zachtjes aan te raken, om te controleren of ze de hele plek had verbonden, kromp hij in elkaar en moest hij moeite doen om niet te gaan huilen of gillen. Dat was stom, want de jongen was erbij en hij wou geen medelijden hebben. Het was allemaal zijn schuld geweest. Had hij maar niet gestolen voor de jongens. Had hij maar niet Haru vertrouwd. Had hij maar niet het voorstel aangenomen om naar het park te gaan. Zijn ademhaling was wat sneller gegaan en hij leunde achteruit, legde zijn hoofd op het kussen van het bed, zodat hij half overeind zat. De vrouw tilde zijn been voorzichtig op, legde een kussen er onder. en sloeg de dekens voorzichtig over hem heen. Hij wou niet slapen, maar hij was gewoon kapot. Zijn blik ging naar de jongen. Straks dan deed hij iets bij hem.. De vrouw zei iets, hij luisterde er niet naar, waarna ze weg liep. Hij werd bang, nu hij samen met de jongen alleen in een kamer was, begon zomaar te huilen.
“D-doe me niks aan,” snikte hij en hij staarde naar het lichtgrijze dekbed. Het heel klein beetje vertrouwen van zostraks was verdwenen als sneeuw voor de zon. Zijn lichaam trilde en het liefst wou hij wegrennen, net zoals hij zostraks had gedaan. Maar zijn been deed nog hartstikke zeer.

Destin keek fronsend toe wat de dokter allemaal bij Keita deed. De jongen had het wel getroffen, zeg. Het ging niet echt goed. Zelf zat hij ook met regelmaat hier door gevechten, maar dat veroorzaakte hij zelf. Moest hij maar niet zoveel vechten. Ach, pijn deed hem weinig.
Plots werd de jongen weer bang toen de verpleegster weg ging en Destin snoof zacht. De jongen smeekte hem niets te doen en hij liep op hem af, aaide hem glimlachend over zijn hoofd. “Wat nou als jij eens even lekker uit gaat rusten?” vroeg hij kalm. “Dan ga ik er wel weer vandoor,” zei hij toen kalm, waarna hij zijn hand op stak en kalm de kamer uit liep. Eén van de verpleegsters keek hem verbaasd na, maar hij negeerde het. Het boeide hem weinig.


‘Val toch dood,’ zuchtte één van de jongens en Destin keek hem glimlachend aan. “Pardon? Zoiets zeg je toch niet? Dat is onbeleefd!” zei hij, op zo’n toon alsof hij zwaar beledigd was. Hoeveel jongens waren het deze keer..? Hij telde ze. Vier. Drie ouder dan hij, één jonger. Hij zou de jongste eerst negeren, die was het minst gevaarlijk dus die maakte niet uit. Hij moest ervoor zorgen dat ze hem aan zouden raken, of hij de kans kreeg hen aan te raken. Dan was het spel over. Dan had hij het gewonnen.
Eén van de oudere jongens stormde op hem af en probeerde hem met een metalen pijp te slaan. Metaal! Perfect! Hij pakte het ding beet, maar precies op het moment dat hij het aanraakte veranderde hij het elektromagnetische veld en schoot het ding hard terug, zo het gezicht in van de jongen. Hierdoor wist Destin hem tegen de grond aan te trekken - en hierbij met zijn vinger langs zijn nek te glijden - en op te staan. Zo, één was al klaar. Nu de rest nog.
Helaas stond plots de kleinste naast hem en hij wilde hem aan de kant gooien, toen er ineens een groot stuk glas door zijn arm zat. “Au! Godver.. Kutkind!” riep hij nijdig uit. Het jochie grinnikte. ‘Teleport,’ legde hij uit. Met een ruwe beweging trok Destin het glas uit zijn arm, waardoor het bloed op de grond landde. Hij gooide het stuk glas zo het gezicht van de jongen in, waardoor dit begon te bloeden. De jongen begon te huilen - hij was pas zo’n veertien, schatte hij - en hij trapte hem aan de kant. Vervolgens liep hij met een duivels lachje op de laatste twee af.

Hij werd het ziekenhuis in gesleurd door een verpleegster. ‘Hij heeft onmiddellijk verzorging nodig!’ riep ze uit. Wat er precies was? Nou, na het glas had hij nog een mes langs zijn buik gekregen, dus hij had flink wat bloed verloren blijkbaar. Pijn voelde hij niet. Door zijn kracht kon hij de pijn overmeesteren en hoefde hij het niet te voelen. Pijn was een waarschuwing van het lichaam dat er iets mis was. Wist hij veel dat hij daarom wat licht in zijn hoofd was. Hij was allang blij dat hij die jongens alsnog had verslagen, ondanks dat er wat sterke gasten tussen hadden gezeten. Met hun teleport. Etters.
Plots zag hij iemand langskomen die hij herkende en hij kwam abrupt tot stilstand, had zijn hand op zijn arm, al liep het bloed daar gewoon heel vrolijk langs. “Ey,” begroette hij de jongen. “Keita, was het niet?” vroeg hij droogjes. Hij hoorde de verpleegster roepen. “Bek dicht, ben bezig,” riep hij naar haar, waarna hij hem droogjes aan keek. Hij negeerde het bloed dat langs zijn hand probeerde te komen, even als de kleinere wond op zijn buik. Zo erg was het nou ook weer niet. Het bloedde gewoon een beetje.

De jongen kwam dichterbij, waardoor hij paniekeriger werd. Wat was hij met hem van plan? Verkrachten, vermoorden of gewoon heel erg pijn laten lijden? Hij had gezien wat de jongen had gedaan met de jongens die hem hadden getrapt. Hij wist niet wat, maar hij kon de kreten nog horen.. Met elke stap die de jongen nam, kwam hij dichterbij en Keita dook in elkaar, kneep zijn ogen angstig dicht. Het enige wat hij voelde was een hand die zijn hoofd aaide, zachtjes. De paniek zakte, een beetje maar.
“Wat nou als jij eens even lekker uit gaat rusten?” klonk de stem van de jongen. “Dan ga ik er wel weer vandoor.” De jongen liep de kamer uit en hij staarde hem na. Geen pijn? Gelukkig maar. Hij zuchtte, kroop nog verder onder de dekens. Hopelijk zag hij hem niet meer.

x Drie weken later..

Hij herstelde goed. Elke week werd er een röntgenfoto gemaakt en hij mocht het ziekenhuis niet uit. Er was niemand die bij hem op bezoek kwam, behalve de verpleegsters. Normaal mocht hij op een zaal, maar omdat hij voor bijna iedereen bang was geworden ging dat niet. En hij haatte drukte, kinderen die hem lastig vielen en such. Net toen hij zijn ontbijt op had, kwam de verpleegster binnen lopen met twee krukken. Een beetje verbaasd staarde hij er naar.
“Je mag krukken proberen!” zei ze een beetje té blij. Het zwart met rood en witte shirt wat hij aan had, was een van de kledingstukken die aan het ziekenhuis waren geschonken. Net zoals de saaie, grijze broek. Ze hielp hem om op de rand van het bed te gaan zitten, waarna hij de krukken aan nam en zijn handen er door deed. Moeizaam stond hij op. Jeetje, wat voelde het raar. “Je mag elke dag een stukje lopen, maar niet te veel. Als het vermoeiend word, zeg je het maar.”
De volgende dag liep hij al prima door het gebouw heen. Het was niet heel moeilijk, maar na een poosje moest hij wel stoppen aangezien hij anders moeizame armen kreeg. De verpleegster liep rustig achter hem aan, waardoor hij moest stoppen als ze een praatje maakte. De paniek voor anderen was wat vermindert, hij begon nu niet steeds te huilen, maar drukte zich bijvoorbeeld tegen de muur aan als een man passeerde. Ook vertrouwde hij niemand, geloofde hij nauwelijks de dingen die ze zeiden en ging hij zijn eigen gangetje maar, wat ook soms voor problemen zorgde. Kalmpjes liep hij de gang door, deinsde een beetje naar de muur toen er een jongen aan kwam. Wacht eens even..
“Ey.” Het was de jongen van een poosje geleden. Hij keek opzij, zag dat de zuster even verderop met iemand aan het praten was, die steeds hun richting op keek. “Keita, was het niet?” Hij knikte. Die vrouw waarmee de verpleegster aan het praten was, begon de jongen driftig te roepen. Pas toen zag hij het bloed.
“Jeetje, je bloed. Ik ga wel met je mee.” Hij voelde zich op een of andere manier schuldig van het feit dat de jongen gewond was, maar hij negeerde het gewoon, vertelde zichzelf dat hij mee met de jongen wou omdat hij wou zien hoe hij gehecht werd, aangezien hij onder verdoving was toen hij een keer gehecht moest worden. Hij liep met de jongen mee, die al verder liep. “Is het erg als ik.. eh..” zei hij toen ze bij de verpleegster en de vrouw aan waren gekomen. Ze schudde haar hoofd, waarna de andere vrouw de jongen weer mee trok en ze boos begon te mompelen over dat de vloer vies werd.
Even later bevonden ze zich in een kamer, waar de wond van de jongen schoon werd gemaakt en werd gehecht, en om de buikwond werd een verband gelegd. Er was een mededeling dat hij nog wel even moest blijven. Diep van binnen was Keita blij - waarom verdomme? Hij wou niet blij zijn! Hij was nog steeds bang voor de jongen en zijn actie met die andere jongens.. Zijn ogen staarden naar de wang van de jongen. Het leek zo zacht, zo egaal.. Voor hij het wist raakte zijn vinger de wang aan.
“Sorry,” mompelde hij en hij werd een beetje rood. Hij kon zichzelf wel slaan! Hij wou niet rood worden! Hij wou de wang niet eens aanraken! Hij wou alles niet, maar waarom deed hij het in godsnaam?! Een beetje geïrriteerd over de tweestrijd in zijn hoofd zuchtte hij. Waarom had hij het gevoel dat hij Haru voor zich had en gemengde gevoelens had tegenover de jongen? Hij leek op Haru, alleen was hij kleiner en minder gespierd, had zijn gezicht een andere vorm en straalde hij meer positiviteit uit. Zonder iets te zeggen liep hij de kamer al weer uit, bleef hij buiten de kamer wachten totdat alles was geregeld. En ging hij stilletjes huilen, had zijn hoofd in zijn handen verborgen terwijl hij tegen de muur aan leunde, zijn ene voet lichtjes opgetild. Hij wou niet dat hetzelfde ging gebeuren als met Haru. Hij wou dat hij de jongen nooit had gezien.

De jongen had geknikt en Destin glimlachte lichtjes, tevreden dat hij de naam van de jongen had onthouden. Per slot van rekening had hij zichzelf een excuus gegeven voor zijn stijgende interesse in het jongere jochie. Een nieuw spel.. Nieuwsgierigheid was menselijk, zeiden ze. Hij glimlachte lichtjes, al begon hij zichzelf steeds minder te geloven.
‘Jeetje, je bloedt,’ zei de jongen en Destin staarde naar zijn hand, die dankzij zijn arm onder het bloed zat. ‘Ik ga wel met je mee,’ zei hij. Destin keek even naar hem, fronsend, maar zei er niets van. De verpleegster begon hem namelijk weer te roepen. “I’m coming, hunn!” riep hij, alsof hij het tegen zijn vriendin had. Hij keek glimlachend naar Keita, waarna hij met rustige passen begon te lopen. Niet te snel, want dan zou Keita het waarschijnlijk niet bijhouden. Bovendien boeide het hem weinig, al werd hij wel een beetje licht in zijn hoofd. ‘Opschieten! Er ligt bloed op de vloer!’ riep de verpleegster. “Daar is het een ziekenhuis voor,” reageerde Destin rustig.

Hij porde in het verband. ‘Blijf af!’ siste de verpleegster en ze sloeg zijn hand weg. “Je mag geen gewonde mensen slaan,” zei hij, waarna hij weer in het verband ging porren. Ze herhaalde haar actie. “Het zit niet lekker,” zei hij geïrriteerd.
Plots werd hij in zijn wang gepord en hij keek om. De jongen verontschuldigde zich en kleurde rood, waardoor er een glimlach op Destin’s gezicht kwam. “Geeft niets. Ik por mezelf ook heel graag, hoor,” zei hij op een droog toontje, maar de jongen liep al snel weg.
Destin keek met één opgeheven wenkbrauw naar de verpleegster. “Heb ik..” begon hij. ‘Ja. Zolang je niet van jezelf afblijft doe je inderdaad iets fout,’ zei ze streng. Hij grinnikte om haar woordkeuze. Hij moest hier nog wel even blijven en keek haar dus met half dichtgeknepen ogen aan. “Ik haat die ziekenhuislucht,” merkte hij op. ‘Ga alsjeblieft naar de gang, of zo,’ zei ze, duidelijk geïrriteerd. Hij keek haar tevreden aan en liep naar buiten, terwijl hij even aan zijn hechting zat en het gescheld van de vrouw negeerde.

Hij zag Keita staan en fronste. Hij ging voor de jongen staan en kneep zijn ogen even dicht toen hij een pijnscheut voelde. Oh, fijn. Door het bloedtekort begon zijn kracht minder te werken. Natuurlijk, daar zat hij op te wachten. Leuk, hoor. Toch bleef hij rustig staan en aaide hij de jongen over zijn hoofd, waarna hij met zijn andere hand de handen voor het gezicht van de jongen weghaalde. “Er is niets,” suste hij hem. “Waarom moet je nou huilen? Er is toch niets gebeurd?” vroeg hij glimlachend. Uiteindelijk liep hij toch naar de muur toe en liet zich hier tegenaan zakken, zodat hij rustig kon zitten. Het deed zeer. Deels omdat het verband begon te trekken en de verdovingen uitgewerkt raken, aan de andere kant omdat zijn wond dit niet leuk vond. Hij haatte dat kind met z’n teleport. Hij wreef even geïrriteerd over zijn arm en moest moeite doen om de hechtingen er niet zo uit te trekken.

De deur voor hem ging open, er klonk een vrouwelijke stem die vloekte. Er ging iemand vlak voor hem staan, aangezien hij de aanwezigheid voelde. Er ging een hand door zijn haar, waardoor zijn been begon te trillen en hij nauwelijks meer zijn evenwicht kon houden. Zijn handen werden weggehaald. Ondanks dat hij hersteld was, was hij nog steeds zwak. Hij kneep zijn ogen dicht toen hij besefte hoe dicht de jongen wel bij hem vandaan stond. Hij raakte in paniek, zijn ademhaling ging omhoog en de tranen stroomden tussen zijn oogleden door over zijn gezicht.
“Er is niets.” De jongen had het mis. “Waarom moet je nou huilen? Er is toch niets gebeurd?” Boos opende hij zijn ogen.
“Er is wel wat gebeurt! Er is alles gebeurt, verdomme!” snikte hij met een schorre stem. Zijn ademhaling was snel en hij snikte. De jongen ging tegen de muur zitten, niet ver van hem vandaan. Keita’s rug leunde nog steeds tegen de muur aan en hij huilde. Hij snapte het niet meer. Hij snapte het nut van zijn eigen bestaan niet meer. Zijn lichaam trilde en hij hield zijn hand voor zijn mond, onderdrukte het gesnik. Zijn ogen staarden naar de grond, tranen druppelden op de grond. Zijn been begon te trillen en zonder er bij na te denken ging hij op zijn andere been staan. Er ging een schok door hem heen, beide handen hielden zijn mond vast terwijl hij op de grond neer zakte, in zo’n positie dat hij niet kon verzitten en zijn been nog zeerder begon te doen. Alles duizelde en zijn ademhaling was snel. Het voelde alsof hij op elk moment zijn bewustzijn kon verliezen.
“D-destin.” De naam kwam zomaar in hem op, hij wist niet waar de naam vandaan kwam of waarom hij de naam zei. Het was een mooie naam. Een hele mooie naam. Keita snakte naar adem, begon bijna adem te kort krijgen. Hij kon niet meer roepen, gillen of krijsen. Alsof zijn stem vast zat in zijn keel. Hetzelfde was gebeurt op de avond dat hij bijna dood ging. Bijna.

‘Er is wel wat gebeurd!’ snikte de jongen en Destin keek hem verbaasd aan. Eh? ‘Er is alles gebeurd, verdomme!’ snikte de jongen toen. Toen hij op de grond neerzakte schoot Destin verbaasd overeind.
‘D-Destin..’ sprak de jongen uit en Destin wendde zijn blik af. Godverdomme. Dit was niet goed. Slechts een deel van een onbekend spel. Niets meer. Maar, hij begon zichzelf steeds minder te geloven. Steeds minder..
De jongen snakte naar adem en Destin legde zonder erover na te denken één van zijn armen onder de knieholtes van de jongen en zijn ander achter zijn rug, om hem vervolgens op te tillen. Met snelle passen - om ervoor te zorgen dat hij de duizelingen niet liet winnen - liep hij de gang door, zijn blik langs de namen op de kamerdeuren gaan, tot hij Keita zag staan. Hij gooide de deur open en sloeg hem achter hen dicht, om Keita vervolgens op het bed neer te leggen. Hij leunde half over de jongen heen, zijn ogen dicht en zwaar ademend. “W.. Wacht even..” hijgde hij. “Bloedtekort,” hijgde hij toen droogjes.

Toen hij eindelijk weer een beetje bijgekomen was, keek hij Keita weer aan. “Het spijt me,” sprak hij. “Ik wist niet zo goed wat ik moest doen..” zei hij en hij negeerde de pijn die hij sinds het tillen in zijn buik had. Maar, dat probeerde hij zo min mogelijk te laten merken. Hij wankelde een beetje naar achteren en liet zich vallen in een stoel, bang dat Keita het erg zou vinden als hij bij hem neer zou ploffen. Hij legde zijn gezicht even in zijn hand en haalde een paar keer diep adem, waarna hij besloot de pijn niet meer te laten merken aan Keita. Zo leek hij zwak.
Hij stond kalm op en glimlachte. “Zo, veel beter. Gaat het ook weer met jou?” vroeg hij toen fronsend en hij liep op de jongen af, hopend dat deze niet weer plotseling bang werd. Hij haalde even diep adem en keek even weg toen hij een beetje duizelde, maar al snel was dat over. Zijn hoofd voelde wel een beetje raar aan en zijn buik deed pijn, maar..
Om een of andere reden wilde hij niet weg bij Keita. Godverdomme. Dit was écht niet goed. Nou ja.. Er zou toch niets gebeurden. Dat kon niet. De jongen leek op sommige momenten nog altijd bang voor hem. Hij wreef even op zijn arm - ruw over de hechtingen - en snoof zacht, wachtend tot Keita iets zou doen of zeggen.

Twee handen raakten hem aan, waardoor hij in paniek raakte en zijn ogen dicht kneep. Waarom raakte hij hem in godsnaam aan? Hij wou het niet, hij wou het niet! Hij maakte een protesterend geluidje toen hij opeens werd opgetild. Aaargh. Die krukken lagen daar nog steeds. Dacht hij er helemaal niet aan om ze mee te nemen of zo? De voetstappen waren snel en de armen die hem droegen waren irritant. Hij wou ze weg, wou dat de jongen niet bestond. Zijn ademhaling was nog steeds snel. Een deur werd ruw open gegooid en hij voelde hoe hij op een bed werd neergelegd. Zijn ogen openden zich en zijn gezicht werd bleek toen hij zag dat de jongen dichtbij was. Té dichtbij. Hij hoorde het excuus maar half, zijn ademhaling ging sneller en zijn hart leek over zijn toeren te gaan. De tranen liepen over zijn gezicht en hij draaide zich op zijn zij, waarbij hij zijn been pijn deed en in elkaar dook. Verdomme.
“Het spijt me. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen..” Dat was geen excuus! De jongen moest zijn handen thuis houden, of tenminste heel ver weg. Snikken borrelden uit zijn keel. “Zo, veel beter. Gaat het ook weer met jou?” Hij kon toch wel zien dat het niet goed met hem ging? Keita klemde zijn kaken op elkaar, probeerde de pijn te onderdrukken. Er klonken zachte voetstappen, de jongen kwam dichterbij. Zijn handen klemden zich in de deken waarop hij lach en de tranen leken niet op te houden. Opeens ging de deur open.
“Ah Destin! Ik zie dat je hier bent,” mompelde de sacherijnige stem van de vrouw. D-destin? Zijn gezicht veranderde van bleek naar rood. Shit. Daarvan was die naam dus. “Gelukkig ben je niet weggelopen, zoals de vorige keren. Dat is ook voor het eerst..” Hij hoorde de vrouw zuchten. “Keita, ik heb je krukken. Ze lagen in de gang. Heb je hem hierheen gedragen?” Dat laatste had ze natuurlijk op de jongen gericht. Zijn lichaam schudde zachtjes en er kwamen misvormde geluiden uit zijn mond, net zoals snikken. Hij antwoordde niet, was niet van plan om te stoppen. De vrouw liep weer de kamer uit en hij moest moeite doen om niet te gaan gillen. Hij wou niet alleen met de jongen in een kamer zijn. Straks dan.. dan had de jongen toch nog verkeerde plannen met hem. Straks dan werd hij verkracht, of erger.. Hij zat midden in de paniekaanval, kon zichzelf niet meer kalmeren. Dat die vrouw het niet opgemerkt had..

Het was duidelijk dat het niet meer goed ging met de jongen en Destin fronste. Ging dit dan nooit werken? Hij wilde de jongen zeggen dat er niets was, dat hij rustig moest doen. Maar, hij kreeg geen woorden over zijn lippen. Hij zette zijn handen op het bed en leunde voorover. Hij kneep zijn ogen dicht en bleef zo staan, nadenkend en de duizelingen negerend. “Keita..” zei hij zacht.
De deur vloog open. Hij haatte degene die binnenkwam nu al. ‘Ah Destin! Ik zie dat je hier bent,’ klonk de stem en hij keek om. “Leuk,” gromde hij. Ze zei dat hij gelukkig niet was weggelopen, in tegenstelling tot de vorige keren. Hij snoof. “Misschien had ik dat toch beter wel kunnen doen..” mompelde hij droogjes. De vrouw zei dat ze Keita’s krukken had en vroeg toen of Destin hem hierheen had gedragen. “Eh..” begon hij en hij wilde ‘ja’ zeggen, toen de vrouw een gilletje slaakte. ‘Mongool!’ riep ze uit. “Houd ook van u,” bracht hij uit. Als ze in een manga zaten had daar heel gay een hartje achter gestaan. Maar, hij was dan ook gay. Alleen dat wist niemand behalve Akira. Mwhaha. En Akira was weg. Dus niemand wist het. Nu voelde hij zich awesome.

‘Je bloedt weer!’ zei ze en ze wees naar zijn buik. Oh.. Daarom deed het dus pijn! Plots snapte hij het weer, had zijn pijn weer logica. Boven was weer boven en onder was weer onder. Alles klopte weer. Hij knikte heftig. In werkelijkheid sloeg zijn gedachtegang nergens op, maar hij wilde gewoon niet aan Akira denken en zelfs aan Keita denken begon hem nu pijn te doen. Meer pijn dan zijn wond - waar verband in porde - deed. ‘Destin, we kunnen je niet elke dag verplegen als het je eigen schuld is,’ zei ze. “Ik ben gewoon dom, denk ik,” zei hij, al doelde hij meer op hoe bang Keita voor hem was en hoe hij zich in de maling had laten nemen door Akira. Jup. Hij was absoluut dom.
‘Kom mee, en snel,’ zei de verpleegster. “Uhu,” bracht Destin kalm uit en hij hoorde hoe de vrouw de kamer uit liep. Hij keek Keita rustig aan. “Sorry,” sprak hij, waarna hij even kalm wachtte op een reactie. Hij had weinig zin om achter dat mens aan te lopen. Hij trok zijn verband een beetje goed, al deed dat alleen maar meer pijn. De vrouw kwam weer binnen en keek hem streng aan. ‘Kom mee!’ zei ze tegen hem, streng. Hij zuchtte even.

Hij had zijn naam gezegd.
“Keita..” Het klonk heel zacht, alsof hij de naam met moeite over zijn lippen kreeg. De stem was dichter bij dan hij had gedacht, veel dichterbij. Té dichtbij. Hij durfde niet om te draaien, de jongen weg te duwen, was bang dat hij hem anders pijn deed, en de jongen was al gewond – waarom dacht hij in godsnaam zo over hem?! De jongen had vast hele rare plannen in zijn hoofd, wou hem vast weg van de aardbodem hebben, zoals iedereen wou. Iedereen die leefde. Iedereen die ademde. En nu pas besefte hij dat hij nooit echt had geleefd, nauwelijks iets meer van zijn kleine kindertijd wist en nogal vaak in het ziekenhuis was. Haru.. Er waren ook dingen die wel aan hem leuk waren geweest. De jongen zorgde voor hem, beschermde hem en deed er alles aan om hem gezond te maken, om zijn been te laten genezen. Al was het nadeel wel dat het een freak was, hem had laten geloven dat hij een meisje was en hem bijna had vermoord, daarom. Zijn hand ging over het litteken op zijn arm. Bijna. Boos veegde hij de tranen weg.
“Je bloedt weer!” hoorde hij de vrouw zeggen. Zijn ogen vergrootten even. Was dat zijn schuld geweest? Was het omdat de jongen hem hierheen had gedragen? Daarvoor zag het er nog perfect uit. Tss. Hij deed alleen maar zo bezorgd om de jongen omdat hij hem aan Haru deed denken. En waarschijnlijk had hij dezelfde plannen. Hem manipuleren, voor zichzelf houden en hem vermoorden, en zichzelf, als Keita achter alles kwam.
“Ik ben gewoon dom, denk ik.” Een tegenantwoord vulde zijn hoofd al, maar hij besloot het niet te zeggen. De jongen leek gewoon veel op de jongen waarvan hij gehouden had. Verder niks. De vrouw liep de kamer uit. “Sorry.” Keita kromp in elkaar, reageerde niet. Een paar tranen diggelden nog steeds over zijn wangen. De vrouw begon weer te roepen en uiteindelijk verdwenen twee paar voetstappen de kamer uit. Die van de vrouw en van de jongen. De deur sloot zachtjes.

Na een poosje kwam hij overeind, wat wel zeer deed. Zijn blik ging naar de krukken, die bij de deur stonden. Shit. Die vrouw had ze vast daar gezet zodat hij zich niet kon verplaatsen. Hij ging op de rand van het bed zitten, richting het raam. Een paar meter en dan was hij bij het raam, kon hij naar buiten kijken. Hij kwam overeind en begon te hinkelen, waarna hij met een doffe bonk op de grond belandde. Nee, zijn evenwicht was nog niet helemaal meer terug. Zijn hoofd die tegen de grond was geknald, deed zeer, net zoals zijn been. Moeizaam hees hij zich op aan de verwarming. Zijn ogen keken naar buiten. Het was aan het eind van de middag. Rond vier uur, hij wist het niet. Hij zuchtte, bleef een paar minuten staan.
“Destin,” mompelde hij zachtjes, in zijn stem was een onbeschrijfelijk verlangen te horen.
“Ja?” hoorde hij vlak bij zich, en zijn handen schoten naar zijn mond, zijn gezicht werd rood. Hij had de deur niet gehoord, die open en dicht was gegaan. Had de voetstappen niet gehoord, was zo in gedachtes verzonken dat hij de ademhaling vlak bij zich niet eens had gehoord. Shit.

Met een klein fronsje keek Destin hoe tranen over de wangen van Keita stroomden. Hij moest zich inhouden, wilde hij ze niet wegvegen. Het was lastig. De jongen zag er zo lief, zo onschuldig uit. Hij wilde er het liefste voor zorgen dat hij nooit meer naar die tranen hoefden te kijken. Wacht, dat klonk verkeerd. Hij wilde ervoor zorgen dat de jongen nooit meer huilde, want dat deed pijn. Die woordkeuze klopte meer. Hij kneep zijn ogen dicht. Hij negeerde de pijn die door zijn buik schoot, steeds opnieuw. Hij beet op zijn lip tot het bloedde, maar het hielp niet. Het lukte gewoon maar niet om zijn aandacht weg te halen..
Het bord stond open, maar de handleiding was onvindbaar. Hij probeerde het, werd opgezogen door het spel. Het was te lastig.. Alsof iets hem die kant op bleef trekken, alsof het zo hoorde.

Een bonk. Snel keek hij om. De jongen was uit bed. Hij wilde op hem af lopen, maar herinnerde zich toen de angst die de jongen voor hem had. “Ik kom al..” zei hij. Met kalme stappen liep hij achter de vrouw aan. Hij wilde het niet, maar ja. Hij moest wel.
‘Destin..’ klonk een stem, zijn naam uitsprekend.
Zonder erover na te denken draaide hij zich om en antwoordde hij. “Ja?” vroeg hij, toen hij zich realiseerde dat het van de jongen kwam. Zijn ogen werden groot. De toon van de jongen maakte hem.. In de war? “Ga..” sprak hij tegen de verpleegster, die haar hoofd schudde en toen een steek door haar lichaam kreeg, waarna ze gromde en weg liep. Ze mompelde iets over dat hij daarna wel moest komen en ze het alleen deed voor Keita, maar hij negeerde het. Hij was veel te opgelucht dat ze eindelijk weg was.
Zelf liep hij op de jongen af en zette hem zo dat hij comfortabel kon zitten en hij hem zacht tegen zich aan kon duwen. Hij had zijn ogen dichtgeknepen. “Alsjeblieft.. Blijf zo zitten..” zei hij bijna smekend. “Ik doe je echt niets..” zei hij toen, hopend dat de jongen hem nu eindelijk zou vertrouwen. Het voelde namelijk goed om hem zo in zijn armen te hebben. Te goed, misschien.
Verdomme, dit was niet goed, echt niet goed.. Was hij niet net zo erg als Akira nu, nu hij zo snel.. Nee, dit had niets met Akira te maken. Dat was allemaal gelogen. Hij drukte de jongen wat dichter tegen zich aan, wilde hem niet meer loslaten. Nu niet.

“Ga..” Vlak daarna liepen andere voetstappen weg. Was de vrouw er ook? Hoe erg was hij in godsnaam in gedachten geweest? Hij hoorde haar iets mompelen, besteedde er geen aandacht aan. Hij durfde zich niet om te draaien, omdat hij dan gewoon niks kon doen. Zijn ogen staarden naar buiten, naar de stad. De mensen die over straat liepen. De vele gebouwen. De boven van Central park, dat niet ver van het ziekenhuis verwijdert was. Een hand draaide hem voorzichtig om en duwde hem zachtjes op de grond, zodat ze beide zaten. Twee armen werden om hem heen geslagen en zijn ogen sperden zich open. De paniek schoot door zijn lichaam heen en een kreetje kwam uit zijn mond.
“Alsjeblieft.. Blijf zo zitten..” Waarom zou hij?! Waarom in godsnaam?! “Ik doe je echt niets..” Hij geloofde hem nog steeds niet, maar had de kracht niet om de jongen weg te duwen. En als hij de jongen zelfs had weten weg te duwen, wat dan? Hij kon niet eens zelf normaal opstaan, laat staan lopen. Zijn ademhaling ging sneller toen de jongen hem meer tegen zich aan drukte. Ze waren heel dicht bij elkaar. De tranen liepen al over zij gezicht, zijn ademhaling was onregelmatig en snel. Protesterende geluiden kwamen uit zijn mond, samen met af en toe piepende geluiden. Zijn lichaam schudde en zijn handen hingen hopeloos naast hem.
Hoe erg de paniek werd, de jongen bleef hem gewoon vasthouden. Hoe erg hij hem ook smeekte om los te laten, hoe erg hij ook huilde. Op een gegeven moment zakte de paniek – de jongen wist vast dat dat zou gebeuren – en sloot hij voorzichtig zijn kleine armen om de middel van de jongen. De tranen waren er nog steeds en zijn lichaam schudde door het zachte gesnik, maar hij voelde zich veel beter.
“Je doet me zo aan hem denken,” fluisterde hij met een licht schorre stem en hij kneep zijn ogen dicht, terwijl het gesnik heviger werd. Het werd hem een beetje te veel, al dat gedenk aan Haru..

Protesterende geluiden verlieten de mond van de jongere, kleinere jongen, maar hij negeerde het. Het deed pijn, maar als hij wilde dat de angst van de jongen ooit verdwijnen zou, dan moest hij even doorzetten. Altijd weglopen voor je angst was niet goed, dat zou het alleen maar groter maken. En, hij wilde niet dat de jongen bang voor hem was. Normaal moedigde het hem alleen maar aan om arroganter, grootser te doen als de ander bang was.. Maar, deze keer kon hij dat gewoon niet. Het was alsof de jongen hem deed denken aan Akira, en dat terwijl ze toch compleet anders waren. Tegenpolen. En misschien was dat het juist wel, aangezien hij een beetje bang begon te worden voor jongens als Akira. Nooit zou hij nog bij hem in de buurt willen komen. Juist omdat hij hem niet haten kon.
Plots werden twee armen om zijn lichaam gesloten en hij opende geschrokken zijn ogen, keek naar de kleine jongen in zijn armen. Al snel kwam er echter een glimlach op zijn gezicht. Eindelijk. Hij had dus wel goed gekozen deze keer, geen foute actie gemaakt.
‘Je doet me zo aan hem denken..’ fluisterde de jongen. Zacht - en onbewust - schudde Destin zijn hoofd heen en weer. “Niet doen,” zei hij zacht. “Ik doe je niets..” zei hij toen, denkend aan de woorden van de verpleegster. ‘Een jaar later werd hij verkracht en bijna vermoord door de jongen.’ Nooit, maar dan ook nooit dat hij zoiets zou laten gebeuren.
Hij verslapte zijn greep en duwde de jongen een heel klein beetje van zich af, zodat hij hem aan kon kijken. Met de achterkant van zijn vinger veegde hij voorzichtig de tranen van de jongen weg, een moment die hem heel erg deed denken aan Akira, waardoor hij een ietwat flauwe glimlach op zijn gezicht had staan, om niet te laten zien waar hij aan dacht, al had hij het gevoel dat Keita dat toch niet op zou merken. Hij zou niets zeggen over Akira, er was niets wat de jongen hoefde te weten. Hij wist nog niet echt waarom hij zo snel gehecht raakte aan deze kleine jongen, maar wilde hem - ondanks de vele twijfels - niet loslaten.
Hij voelde een lichte steek in zijn buik, maar negeerde het. Het boeide niet. Op het moment waren er belangrijkere dingen dan een irriterend verband dat aan het porren was.

Zijn hoofd leunde tegen de schouder van de jongen aan, aangezien hij te klein was om zijn hoofd er op te leggen.
“Niet doen.” Zachtjes schudde hij zijn hoofd. Het lukte gewoon niet. Elke aanraking, elk woord die van de jongen kwam deed hem aan Haru denken. Hij kon er zelf ook niks aan doen. Keita moest moeite doen om de snikken te onderdrukken. “Ik doe je niets..” Dat wist hij maar.. hij durfde niet te hard van stapel te lopen. Straks dan.. gebeurde er toch dingen die hij niet wou. Zijn ogen gingen half open toen de jongen hem wat achteruit duwde. Zijn hart ging iets sneller kloppen toen een vinger de tranen weg veegden. Zijn armen hingen weer naast hem en hij keek een beetje weg. Zijn been begon te irriteren, aangezien die nogal onhandig lag en hij er half op leunde. Ook zat de verwarming in zijn rug niet echt lekker en stootte zijn hoofd bijna tegen de onderkant van de vensterbank aan. Zo klein was hij nou ook weer niet.
“Kunnen we niet beter op het bed gaan zitten?” mompelde hij met een zwak stemmetje, veegde de opkomende tranen weer. Hij keek de jongen weer recht aan, recht in de blauwe ogen. Hij werd een beetje rood en keek weg. Waarom had hij het gevoel dat hij het liefst tegen de jongen aan wou kruipen? Waarom? Keita slikte moeizaam en wachtte totdat de jongen hem op het bed zou zetten, aangezien hij zichzelf niet verplaatsen kon, wat ook wel logisch was. De krukken stonden bij de deur, aan de andere kant van de kamer. Zijn ademhaling was nog een beetje onregelmatig, maar de tranen waren gestopt. Hoe had de jongen dta voor elkaar kunnen krijgen?