I thought I lost you...

Onderwerp: I thought I lost you... di aug 09, 2011 8:36 pm

Naoi keek om zich heen. Hij sloot langzaam zijn ogen, een briesje waaide door zijn haren. Hij deed zijn ogen weer langzaam open. Hij was bij Central park, hij kwam hier niet zo vaak. Hij zat al een tijdje Fukuschima, en zijn appartement was best wel klein. Maar hij moest het ook alleen betalen, hij deelde hem niet en zijn ouders waren al vroeg omgekomen door een brand. Toen naoi 7 jaar, het was nu al 10 jaar geleden. Op de dag dat gebeurde gaat hij terug naar de plek waar de brand was, en daar legde hij bloemen neer, met een kaartje. Hij hielt van zijn ouders, hij had ook nog een broer. Alleen hij wist niet waar die was.
De politie had alleen zijn ouders gevonden onder het puin, hij las dat in de krant. Ze dachten dat Naoi en zijn broer waren verbrand en dat we as waren geworden. 'Stelletje sukkels!' Mompelde hij boos. Hij keek even naar de verte, de zon ging bijna onder. Iemand tikte hem op zijn schouder, hij draaide zich verbaasd om. 'Ehm... Pardon. Ik wil weten waar we nu zijn... Ik ben niet zo goed hierin.' Ze liet een kaart zien. Hij wees op de kaart aan waar Naoi was en de vrouw. 'Oh... Dank u wel!' Ze rende weg. Naoi keek hoe ze wegrende met haar kinderen. 'Geen dank...' Zei hij mompelend. Hij draaide zich weer om, en zag dat de zon bijna in het water was verdwenen. Hij bleef er even naar staren, en liep toen verder. Hij zuchtte even, en ging met zijn handen in zijn broekzak. Zijn voet kwam tegen een steentje aan. Hij schopte het steentje een paar keer weg en ging toen weer gewoon lopen. Hij zuchtte weer. Hij kwam bij een bankje terecht, hij stopte even met lopen. Hij haalde zijn handen uit zijn zak en ging op het bankje zitten. Waarom moesten zijn ouders nou dood?!
Waarom kon hij zijn broer niet vinden? Die vragen bleven in Naoi zijn hoofd zwerven en de antwoorden had hij nog steeds niet gevonden. Hij moest binnenkort weer naar de blek met een boeket bloemen en een kaartje, een traan liep over zijn wang en veegde hem snel weg. Een klein meisje liep naar Naoi toe, ze keek hem bezorgt aan. Wat deed zo'n klein meisje nog zo laat op straat? Hij keek haar even aan, en hij glimlachte. 'Alles goed?' Vroeg het kleine meisje. Naoi knikte even, en het meisje keek hem met een grote glimlach aan en huppelde naar haar moeder toe. 'Kijk mama! Ik heb hem weer blij gemaakt!' Zei het meisje blij. De vrouw keek Naoi. Ze knikte even, en hij knikte terug.

Onderwerp: Re: I thought I lost you... do aug 11, 2011 6:27 am

Met grote passen liep er een meisje met lang blond haar door Central Park heen. Central Park lag in het noordelijke gedeelte van Fukushima, maar Inu liep eigenlijk gewoon overal, ook al was het ver van haar huis. Niemand zat toch op haar te wachten dus waarom zou ze er rond blijven hangen als ze ook dingen kon gaan verkennen en mensen kon gaan ontmoeten? Tenminste zo zag zij het. Dat ze een ESPer was kon ze goed genoeg verbergen dus vrienden worden met mensen kon ze ook gewoon en ESPer's ja die konden haar staart en oren wel zien. Haar wolvenoren en staart waren onzichtbaar voor mensen. Een van haar krachten. ESPer's zouden haar namelijk niet raar aan kijken met oren en staart, mensen waarschijnlijk wel. Met steeds grotere passen liep het blonde meisje door. Aangezien ze half hond/wolf was had ze soms ook zo haar momenten. Ze kon er zelf echter niks aan doen en was voor de rest gewoon een dood normaal meisje. Tijdens het lopen had ze haar ogen gesloten gehouden. Zo kon ze met haar oren het geluid nog beter oppikken, omdat ze een zintuig had uitgeschakeld. Langzaam opende ze haar ogen en zag zij ook dat de zon bijna onder was. Het zou dan ook snel donker worden, wat Inu niks uit zou maken. Ze kon toch goed zien in het donker, beter dan normale mensen dan. Ze dacht té veel na en had van allerlei gedachten door haar hoofd tollen waardoor ze niet echt op liet waar ze liep. Echter werd ze wakker geschud door een stem van een klein meisje. Ze schoot uit haar gedachte en kon nog net uitwijken om niet tegen het kleine meisje aan te lopen samen met haar moeder. Haar oren gingen wat plat verontschuldigend naar beneden en keek de vrouw verontschuldigend aan. Haar oren zagen ze niet gelukkig, maar de jongen op de bank had ze nog niet opgemerkt. De vrouw keek haar wat verwarrend aan en het meisje keek Inu echter met een brede glimlach aan. De vrouw trok het meisje mee en Inu bleef stilstaan. Ze keek de vrouw en het meisje na en vroeg zich nu eigenlijk toch wel af waarom die zo laat hier nog waren. Hetzelfde zou eigenlijk moeten gelden voor Inu, maar ja ze was zich van geen kwaad bewust en had niks beters te doen. Haar ogen werden gespitst, omdat ze iets hoorde. Langzaam keek ze met haar groene ogen op zij. Op het bankje zag ze een jongen zitten. De jongen had groen haar en groene ogen. Die combi had ze eigenlijk nog nooit gezien. Haar staart zwaaide rustig heen en weer. Nu schoot er weer een vraag door haar hoofd. Waarom zit deze jongen alleen hier op een bankje, zo laat? Haar blik ging even om haar heen om de omgeving in haar op te nemen. De zon was nauwelijks nog te zien. Gelukkig hadden ze wel lichten in Central Park geplaatst anders zag je waarschijnlijk straks geen hand meer voor ogen. Weer dwaalde haar gedachten af waardoor haar aandacht van de jongen af ging. Het leek nou net of ze stond te dag dromen en dat ze niet helemaal goed in d'r hoofd was.

Onderwerp: Re: I thought I lost you... do aug 11, 2011 6:48 am

Naoi zat nog steeds in gedachten over zijn ouders. Opnieuw veegde hij een traan van zijn wang weg, hij keek even naar het meisje die zonet werd meegetrokken door de moeder van het meisje. Hij keek even achter zich, en zag een meisje ongeveer... Vijftien jaar? Hij bekeek haar van top tot teen, en was er achter gekomen dat ze een staart en oren had. Het leek een wolf maar het kon natuurlijk ook een wolf zijn, wat maakte het eigenlijk uit? Ze bleef haar even aanstaren en zag dat ze een beetje naar de verte zat te staren. Hij trok één voet omhoog en legde die op de bank, hij legde zijn hand erop. Hij zuchtte even en keek weer naar het meisje. Ze had blond haar en groene ogen, net als Naoi. Zou hij wat gaan zeggen? Ze was misschien wel helemaal niet geïnteresseerde in hem, dus waarom zou hij? Hij bleef haar aankijken, hij was nog steeds in gedachten gezonken dus het leek gewoon of hij haar aanstaarde. Hij zuchtte weer even. Het meisje had lang haar, langer dan de meeste meisjes tenminste, die hij kende dan.
Hij draaide zijn hoofd weer om zodat hij naar de verte keek. Ze zag dat het meisje en zijn moeder even verder een koekje pakte uit haar tas. Hij glimlachte even en hij zag dat het meisje hem aan staarde. Met een brede glimlach keek het meisje naar Naoi. Ze keek haar moeder blij aan en ze wees naar Naoi. Haar moeder glimlachte naar haar en haalde wat koek van haar mond, hij sloot zijn ogen en keek glimlachend naar de grond. Tenminste hij keek niet maar zijn hoofd was gewoon naar beneden. Toen hij weer omhoog keek waren zijn ogen weer langzaam open gegaan en hij keek weer naar het meisje. Hij was toch maar weer van plan iets te gaan zeggen, hij kan er niet tegen als er een meisje is en blijft in de buurt van je staan en dat zeg je niks... Stom toch? Misschien wilt ze dan wel aandacht van je. Waarom was ze eigenlijk nog zo laat buiten? Best gevaarlijk voor een meisje van vijftien. 'He... Wat doe je eigenlijk nog zo laat buiten?' Hij bleef er even aan kijken. En zag dat ze nog steeds in gedachten was gezonken. 'Tss.' Zei hij even en hij keek weer naar de plek waar het kleine meisje was. Ze was er niet meer, ze waren vast al weer weggelopen. Terug naar het andere meisje en hij keek haar aan.

- Ik kan niet meer posten mijn broer wilt --'

Onderwerp: Re: I thought I lost you... do aug 11, 2011 7:39 am

Eigenlijk gingen er heel veel vragen door haar hoofd en dingen over haar verleden en de vraag waar haar ouders toch bleven. Ze begon nu eigenlijk toch wel een beetje de moed op te geven, want het was nou al héél lang geleden, en dan ook écht heel lang geleden. Als haar ouders er uberhaupt nog waren dan hadden ze haar toch ook wel proberen te zoeken of tenminste contact proberen te maken met haar. Of lag dat nou aan haar. Ze had nou dus eigenlijk dat afschuwelijk grote huis voor d'r zelf. Ze heeft echter nooit iemand gehaat, laat staan dat ze ooit boos is geweest. De woorden boos en haat staan niet eens in haar woordenboek, wat bij veel andere mensen wel zoiets. Inu kan dus ook de dingen alleen maar positief zien, het woord negatief kent ze dus niet. Het drong haar echter pas later door dat ze voor zich uit zat te staren en ze stond ook nog is midden op het pad. Zowat in het donker nu en ze leek de jongen die op het bankje zat met de groene ogen en het groene haar compleet te negeren. Wat totaal niet haar bedoeling was aangezien ze gewoon in gedachten was gezonken en er tot nu toe niet uit was gekomen. Ze sloot haar ogen en schudde haar hoofd. Ze hoorde een stem die haar iets vroeg. De vraag kwam van de jongen, waarom ze hier nog zo laat was. Aangezien ze niet meteen reageerde, reageerde de jongen nogal genegeerd en keek de jongen weer in de richting waar de moeder met het kleine meisje waren verdwenen. Ze draaide zich langzaam om en keek in de richting waar de moeder en het meisje verdwenen waren. Haar groene ogen keken vervolgens naar de jongen die haar ook weer leek aan te kijken. Het hele stuk dat het leek alsof de jongen haar aanstaarde was haar totaal ontgaan. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en liep naar het bankje toe. Zonder enige schaamte of zoiets zette ze zichzelf op het bankje. Met een glimlach op haar gezicht keek ze de jongen aan. "sorry voor de late reactie..." begon ze haar woorden "ik was nogal in gedachten verzonken" grinnikte ze. "waarom ik hier ben.." herhaalde ze mompelend. "omdat ik nieuwsgierig ben en alles wil verkennen en ik toch niks beters heb te doen" zei ze met een brede glimlach. Ze keek vervolgens weer voor haar. Haar oren stonden nog steeds alert naar voren gericht en haar staart zwiepte langzaam van links naar rechts. Ze wist niet of de jongen een ESPer was of niet, dus ze hield haar mond maar over haar oren en staart. Als het een ESPer was dan zou diegene het wel zien en/of er over beginnen. Als het een mens zou zijn zou ze het toch niet horen en dan zou het stom zijn als ze zichzelf verklapt. Haar blik ging weer naar de jongen. "mijn naam is Inu, en jij??" vroeg ze met een vriendelijke glimlach op haar gezicht.

Onderwerp: Re: I thought I lost you... vr aug 12, 2011 1:30 am

Naoi keek naar het meisje die verdwenen was. Hij keek even naar het meisje die op hem afliep, hij keek haar even schokkend aan. Hij zag dat ze alleen maar wilde gaan zitten. Hij glimlachte even en schoof even op zodat ze was comfortabeler zat. Hij haalde een hand door zijn haren, en haalde zijn voet van de bank. Die stond nu op de grond, en hij bleef glimlachen. Ze had nog steeds niks gezegd en het enigen wat hem boeide aan haar was waarom ze nog zo laat buiten was. Hij keek haar even aan, en zag dat nog een beetje op dat puntje zat dus hij schoof nog een stukje op. Hij haalde zijn hand uit zijn haren en legde die op de leuning van het bankje achter zich. Hij glimlachte weer even. "Sorry voor de late reactie..." Verontschuldig het meisje ze zich. Hij keek haar even verbaasd aan, en knikte vervolgens. 'Nah, sorry ik gaf een lompe opmerking.' Zei hij met een knipoog. Hij keek weer voor zich uit. Hij legde zijn anderen hand ook op de leuning, gestrekt. Hij wou gewoon even uitrekken maar kwam erachter dat het eigenlijk best lekker zat dus, hij liet het maar zo.
Hij keek haar even aan, en zag dat ze al weer wilde praten dus bleef hij haar maar even aankijken. "Ik was nogal in gedachten verzonken." Zei het meisje grinnikend. Hij knikte even kortaf. 'Maakt niet uit.' Zei hij verveeld. Hij keek weer voor zich uit, en zuchtte even. Het meisje was best wel aardig tenminste ze is vast niet iemand die snel ruzie maakt. Die type mensen/Espers kende hij wel. Hij keek haar weer even verveeld aan, maar hij liet het niet te veel merken. "Waarom ik hier ben..."Begon het meisje mompelend. Hij keek haar even een met een glimlach aan. 'Weet je niet eens wat hier doen?' Zei hij grinnikend. 'Haha! Sorry...' Zei hij even en stopte met lachen. Nog half lachend keek hij haar aan, misschien vond ze het wel helemaal niet leuk. Ach, maakte hem eigenlijk niks uit.
"Omdat ik nieuwsgierig ben en alles wil verkennen en ik toch niks beters heb te doen." Zei het meisje met een brede glimlach. Hij keek haar even nadenkend aan. 'Hm... Ok.' Zei hij even. Hij zag dat haar staart heen en weer zwiepte van links naar rechts en dat haar oren recht voor uit stonden. Naoi was misschien wel een Esper maar hij deed niet veel met zijn krachten. "Mijn naam is Inu, en jij?" Zei het Inu. Hij keek haar even aan en haalde zijn armen onder zijn hoofd vandaan. 'Naoi' Zei hij en hij legde zijn handen op zijn benen.

» I thought I could trust you.