I thought I could trust you.

Onderwerp: I thought I could trust you. wo aug 03, 2011 9:28 am

Tranen. Hoe veel had hij daarvan wel de afgelopen dagen gehad? Duizenden, misschien wel meer. Een stel nieuwen die over zijn wangen rolden, wreef hij weg. Hij had het al meerdere keren gedaan, maar steeds kwamen ze weer terug. De huid rond zijn ogen begon een beetje rood te worden, aangezien hij ze nogal ruw wegveegde met de mouw van het te grote vest. Hij wist niet eens waarom hij het ding aan had. Het hing op de kapstok en aangezien hij het gewoon koud had, pakte hij het eerste de beste vest die er hing. Het ding was van Destin, verdomme. Een snik borrelde op en opnieuw veegde hij de nieuwe tranen weg.
“Nnggh.” Het geluid kwam uit zijn eigen keel vandaan. Het geluid wat hij maakte toen hij de snikken in wou houden, maar het ging gewoon niet. De te grote capuchon hing eenzaam over zijn hoofd. In het jaar dat hij weg was geweest was hij nauwelijks gegroeid. En waarschijnlijk zou hij zelfs geen centimeter groter worden dan hij nu was. Een zwak, zielig kind dat niet eens voor zichzelf op kon komen. Het feit dat hij de avond er voor aan de kant was geduwd omdat hij de jongen wou voorkomen dat hij weg kon door voor de deur te gaan staan, bevestigde dat. Alles was verandert sinds die brief. Hij wist niet eens wat er aan de hand was en de jongen weigerde het gewoon te vertellen. Straks dan was het iets gevaarlijks! En waarom zei Destin het gewoon niet? Ze hadden een soort van relatie, verdomme! Zijn tanden klapten met een luid geluid op elkaar en steeds weer probeerde hij de snikken te onderdrukken. Het lukte niet. Hij was te zwak, veel te zwak. Het liefst wou hij terug gaan naar Niigata, maar dan liet hij juist zien dat hij zwak was. Hij had met de zus van de jongen gepraat, maar die wist ook nergens van. Niet van de nachtelijke avonturen die de jongen had en het feit dat de jongen gewoon de hele middag weg was. Ja, hij wist er van, zelfs van de nachten dat de jongen weg was geweest, al leek die het juist niet op te merken. De jongen leek niks op te merken. Zelfs niet dat hij ’s nachts huilde, dat hij soms zelfs tijdens het eten weg liep om op zijn kamer te gaan zitten huilen. Zelfs niet de blauwe plekken die hij had gekregen aangezien hij een keer bijna was aangereden. Het had nauwelijks iets gescheeld of hij kon nooit meer lopen. Misschien merkte de jongen het wel op, maar hijzelf merkte er gewoon niks van. Hij zag alleen maar de negatieve kanten. Misschien.. Misschien had de jongen wel een ander en bestond hij wel niet meer in zijn leven. De vorige avond was het verkeerd gegaan. Hij had naar de jongen geschreeuwd, om antwoorden gesmeekt. En waarmee hij eindigde? Niks. Helemaal niks. Alleen maar die vervloekte vragen.
Stilletjes zat hij daar op het bankje, in elkaar gedoken. Het was ’s nachts, hij was al wakker geworden nadat de jongen het bed had verlaten. Keita trok het niet meer. Hij wou weg, ver weg. Weglopen en nooit meer om kijken. Misschien.. Misschien was dat wel een goed idee. Dan was de jongen vast ook weer gelukkig. Dan was iedereen gelukkig en hadden ze geen last meer van hem. Misschien kon hijzelf dan ook weer gelukkig zijn.

[Open voor mensen die dit topic serieus nemen]

Onderwerp: Re: I thought I could trust you. wo aug 03, 2011 11:27 am

"Oké, hier gaan we dan." zei Nala vrolijk, met een glimlach van oor tot oor. Darell keek haar even droogjes aan op zijn bank. Het meisje had een keyboard voor haar staan en had trots gemeld dat ze er al de hele dag op oefende. Ze zette haar vinger op een van de toetsen en trok hem toen weer terug. "Weet je, ik heb nog nooit mijn kunst aan iemand anders laten horen, dus je moet begrijpen dat het een uiting is van diepgaande, privé gevoelens." legde ze uit en Darell stond even versteld dat een meisje van elf zulke zinnen in elkaar kon zetten. Ze klikte not een toets aan en stopte toen weer. "Weet je, je moet het zien als woordloze, geluids gedichten." zei ze nog en hij knikte, hopend dat ze nou snel begon. Ze tikte een toets aan en stopte weer. "Dat is wanneer ik-" verder kwam ze niet want hij haakte haar af. "Oh, would you pléase." zei hij en ze keek hem even aan maar knikte vervolgens. Ze drukte een knopje waardoor het voorbeeld piano muziekje ging spelen en zij daar stond met een :'D-hoofd. Hij keek haar even met grote ogen aan en vervolgens klikte ze nog een knopje aan. Opeens begon een hond te blaffen, drie keer, voordat er opeens een koe doorheen ging. Pas toen realiseerde hij zich dat het de piano was. Er klonk het geluid van afvurende lazers gevolgd door een deurbel. Uiteindelijk mengde het laser geluidje zich met een politie-sirene. Na nog dertig seconden van dat soort dingen, klonk er een explosie en eindigde alles. Ze keek hem vol trots aan en hij kon het niet over zijn hart krijgen om haar te vertellen dat ze zoog. "Bitchin'! Je hebt talent." spoorde hij haar aan, en keek op zijn horloge. "Oh, ik kom te laat.. Ik ben met een uur terug."

Hij liep over straat, het was ergens in de nacht. Als hij thuis kwam was Nala waarschijnlijk in slaap gevallen, want die sliep nooit later dan tien uur. En het was nu al wel wat later; mooi. Zijn blik viel op een bankje waar een jongen zat, nogal in elkaar gedoken. Het leek alsof er iets niet helemaal klopte. Dat was vanochtend bij hem ook zo, toen die zwartharige gozer hem aanhield. Hij zakte door zijn knieën zodat hij op hetzelfde niveau zat als de jongen. Niet dat hij veel langer was, maar hij stond en de jongen zat op het bankje. "Heey," zei hij zachtjes, om de jongen niet te laten schrikken. "... Scheelt er iets?" Hij was ergens bang dat de jongen uit huis was gezet of zo en nou nergens meer heen kon. Niet dat hij veel voor hem kon betekenen of zo, want hij was maar.. hem.

Onderwerp: Re: I thought I could trust you. do aug 04, 2011 8:43 am

“Ngghh..” Zijn hand ging naar de plek waar de buikwond moest zitten. Hij legde zijn hand op het vest en dook nog meer in elkaar. Het was geheeld, thank god, maar hij had er af en toe nog steeds last van. Bijvoorbeeld als hij zich teveel in spande of teveel had gegeten, al kwam dat laatste nauwelijks voor. Hij was de laatste tijd heel veel afgevallen, aangezien hij gewoon zo kort mogelijk aan tafel wou zitten, bang was dat hij anders in huilen uitbarstte. En zelfs als hij in huilen uitbarstte, bleef hij voor de rest van de avond op zijn kamer zitten. De jongen sliep niet meer bij hem, aangezien hij al tientallen keren de deur op slot had gedaan, weigerde om de jongen de kamer binnen te laten. Ze waren uit elkaar gegroeid en eerst had hij geweigerd om het te geloven, maar na de tijd vorderde moest hij het gewoon accepteren. Het ging gewoon niet meer. Er was een grote kans dat de jongen zelfs vreemd ging. Er kwam een klein kreetje uit zijn mond, net op het moment dat hij voetstappen hoorde. Shit, shit, shit! Straks dan was het Destin, die hem op kwam zoeken omdat hij waarschijnlijk had opgemerkt dat hij er niet was. Angstig kneep Keita zijn ogen dicht, begon zijn lichaam lichtjes te trillen. Ze stopten vlak voor hem. Zijn ademhaling ging sneller. Noes..
"Heey," klonk een onbekende stem zachtjes . THANK GOD. Geen Destin. Zijn ogen schoten open en hij schrok toen hij de roodharige jongen onderscheidde die voor hem zat. Hij had hem nog nooit eerder gezien. Oh. Shit. Zijn gezicht werd rood, maar het was niet zo zichtbaar in het licht van de lantaarns die in het parkje stonden. Althans, dat hoopte hij. "... Scheelt er iets?" Er borrelde een snik op. Hij hield er niet van om in het bijzijn van anderen te huilen. Oké, hij was over zijn jongensangst heen, maar toch wantrouwde hij ze nog wel een beetje. Vooral omdat hij degene die hij eerst zo erg had vertrouwd, nu niet zo goed meer kon vertrouwen.
“Ruzie,” snikte hij zachtjes. “Ik kan hem gewoon niet meer vertrouwen.” Oké, en nu had hij prijsgegeven aan een onbekende dat hij bi was. Waar was hij in godsnaam mee bezig? Keita beet op zijn lip, werd nog roder. Kut. Shit. Verdomme. Waarom moest dit allemaal hem overkomen? Waarom waren er geen mensen die hem gewoon met rust lieten? Ruw veegde hij de tranen weg en hij weigerde de jongen aan te kijken, was bang dat de jongen dan juist nog zou blijven. Al was er een grote kans dat de jongen dat nog zou doen.

» I thought I lost you...