Character Leeftijd: 18 years. Partner: Izaya, you're my Light and without you the world will be very dark.. Krachten:
Onderwerp: Re: # I pretend that I don't care, stand ya up to keep ya near. wo aug 10, 2011 9:51 am
SOMETIMES IT TAKES YOUR MIND AGAIN
 
 
De jongen las een boek. Dat was wel het laatste wat hijzelf zou doen. Kida hield niet echt van boeken, meer van films. Vooral van die romantische huilfilms, al huilde hij niet echt zo vaak. Alleen als het dan echt emotioneel en zielig of juist heel vrolijk was. Zijn vingers speelden nog steeds met de draadjes. Hij gooide het vest wel weg als hij thuis was. Wel jammer, want hij was net aan het vest gehecht geraakt. Ook vroeg hij zich eigenlijk af wat hij de volgende dagen moest doen. Thuis zitten? Hm, hij had nog wel wat films die hij kon kijken. Hij was bang dat Akako en de anderen hem zouden overvallen als hij over straat liep. Nja, waarschijnlijk maakte het midden op de dag en in het winkelcentrum niks uit. Gewoon boodschappen halen kon vast nog wel. Maar door de stad rondlopen? En Izaya wou vast ook niet de volgende dagen met hem praten. Hij had zijn nummer niet eens.. Nja, wat maakte het uit. "Zwelling in zijn rechteroog, hersenschudding, een gekneusde pols en zijn wijsvinger is gebroken." Auw, dat deed vast zeer. Kida knikte even als teken dat hij het gehoord had. "Hij red zich wel, lijkt me. Maar ik wou toch dat als hij wakker werd, hij dat niet deed zonder een bekend gezicht om zich heen." Nee, dat leek hem ook niet echt leuk als hij de jongen was. Hijzelf had echt geen vrienden meer, zoals Izaya al geconstateerd had, dus als hijzelf in het ziekenhuis zou liggen zou er misschien wel niemand zijn als hij wakker werd. "En wat je tweede vraag betreft, dat moet je zelf weten. Al zou ik niet weten waarom je zou blijven, aangezien ik dan wel weg ga." De jongen dook weer in zijn boek en Kida zuchtte. “Dan ga ik maar weer,” mompelde hij zachtjes. Hij draaide zich om en liep de kamer uit. Op zijn weg naar de hoofdingang werd hij door sommige zusters herkend, maar het boeide hem allemaal niet. Dat gedeelte van zijn leven wou hij het liefst achter zich laten. Hij ging door de hoofdingang, aangezien bij de eerste hulp er vast veel scheldwoorden en boze blikken naar hem toe werden gegooid. En daar had hij nu even geen zin meer in.