Home, I think..

Zwijgend schoten haar ogen van links naar rechts. De buitenwereld volgend via het vieze raampje van de Suzuki. Vanaf het vliegveld was het nog een heel stuk rijen geweest. Omdat de tickets goedkoop waren ze niet bepaald dichtbij de stad. Gelukkig hadden ze een 3de hands Suzuki gekocht van een man voor het weinige geld dat ze nog hadden. De hele reis had het meisje duf gemaakt. Al starend naar de duizenden lichtjes van de lantaarns vroeg ze zich af of ze haar zouden missen. Vanuit haar ooghoeken keek het meisje naar de groene cijfertjes op het dashboard: 1:00. Naomi en Anja moesten onderhand al wakker zijn, klaar om naar school te gaan. Het meisje richtte haar aandacht weer op de weg. Ze had geen mobiel om te smsen, te duur had haar moeder gezegd. Ze kon het geld voor een abonnement of tegoed niet missen. Eerst was ze boos geweest, ze had geschreeuwd en tegen de muren geslagen. Hoe hield ze contact met haar beste vriendinnen zonder mobiel of computer? Ze snapte haar moeder natuurlijk ook wel. Voor haar moest het moeilijk zijn om zoiets niet te kunnen bieden aan je kind, maar toch. Ze was zo kwaad geweest, alles werd van haar afgepakt. Haar familie, haar huis, haar vrienden.. Alles. Zelfs de docenten die ze dacht te haten begon ze tijdens de reis te missen. Iedereen was zo aardig geweest, op de schoolborden hadden ze allemaal een berichtje geschreven en op het einde van haar dag kreeg ze een groot plakboek met iedereen uit haar klas, al haar docenten en zelfs de rector. Het meisje kon de tranen nog voelen toen ze het cadeautje kreeg. Alle tranen die ze had ingeslikt de afgelopen maanden kwamen eruit als een wilde waterval.
'Weet je, dit alles.. Misschien is het wel goed, een nieuwe start.' Verbaasd tilde ze haar hoofd op om naar haar moeder te kijken. Vanuit de achteruitkijkspiegel ontmoette ze de groene ogen van haar moeder. 'Ik weet dat het moeilijk voor je is, Lillith, maar het is beter zo. In Parijs kon ik Hem gewoon voelen. In Japan is alles beter. Hier heb ik een baan, en als we wat meer geld hebben kopen we een computer. Dan kan je via Skype met Naomi en Anja praten. Dat zullen ze geweldig vinden!' Zonder iets te zeggen knikte Lillith. Je bent een slechte leugenaar Mam, dacht ze in stilte. Achter de bemoedigende glimlach en de grasgroene ogen lag er een intens verdriet. Ze wilde haar moeder het niet moeilijk maken dan het al was, door te zeggen dat ze Japan nu al haatte. Ze kende de taal niet eens. In haar grootouders huis had ze wat informatie gezocht over Japan. Op tv had ze wel gezien hoe de mensen het land weer op bouwden, en hoe langzaam mensen weer terugkwamen maar een ding werd niet uitgebreid besproken. De Espers. Ze hadden krachten volgens internet, en Lillith geloofde het. Iedereen had daar vast krachten, en dan kwam zij aan met.. Niks. Ze was een mens, geen powers of superkrachten. Gewoon een mens..

De snelweg veranderde in een hobbelige weg tussen de woonwijken door. In het licht van de maan zag ze een leeg speeltuintje. De wijk waar haar moeder parkeerde was oud en vervallen. Een kille bries begroette haar zodra de deur open ging. Een huivering schoot door haar lichaam. Het was zo stil, even werd die verbroken door de dicht geslagen deuren maar daarna kwam de doodse stilte weer terug.
'Deze kant op,' mompelde haar moeder zachtjes. Lillith pakte snel twee zware tassen van de grond en waggelde achter haar moeder aan. Met ogen groot van verbazing keek Lillith rond, moest ze hier gaan wonen?! De huizen leken nog minder stevig dan een kaartenhuis! De buurt gaf haar de rillingen, en de flikkerende lantaarns maakte het er niet beter op. Ik ben in een spookstad, schoot er door haar hoofd.
In haar ooghoeken zag ze een zwarte gedaante een steeg in lopen. Verstijfd stopte ze met lopen en keek die kant uit. Waren er nog mensen wakker op dit uur! Alert op elke beweging liep ze snel achter haar moeder aan. Een redelijk huis maar net zou oud en verwaarloosd als de rest was haar nieuwe thuis. Met een plof liet ze de tassen vallen. Het enige wat ze nu nog wilde was naar bed, en hopen dat deze nachtmerrie snel voorbij was.
'Ow shit, Lillith,' O god, Lillith voelde de brui al aankomen, het zat haar echt niet mee vandaag. 'Ik ben telefoon vergeten in de auto, haal jij hem even? Straks wordt hij gestolen en ik kan geen nieuwe betalen. Ik maak alvast de bedden klaar.'
'Is goed Mam,' mompelde ze. Nee het was niet goed, het laatste wat ze wilde was terug naar buiten. Alleen. Met tegenzin stapte ze de zwarte nacht weer in. Vanuit haar ooghoek zag ze de schim weer bewegen. Stijf van schrik bleef ze staan. Rustig Lillith, gewoon een kat ofzo. Niks aan de hand. Maar de ''kat'' kwam dichterbij, en het was zeker geen kat.

[Open =3]

Nathan liep rustig door de wijken, hij vond het 'snachts altijd veel beter hier, alleen maar rust, en geen schreeuwende kinderen om zich heen. Hij liep rustig een steegje in, en schopte tegen een blikje aan, het maakte veel lawaai, waardoor de zwerfkatten schrokken, en ze allemaal weg renden. Hij liep verder door het steegje, en zag de lichten van een auto dichterbij komen. 'zo laat nog een auto?' dacht hij, overdag reden hier al bijna geen auto's, dus waarom 'snachts wel?.

Hij zag hoe er een vrouw, en een meisje uit de auto stapten. hij schatte het meisje ongeveer 15 jaar. Hij liep wat dichterbij, en hoorde de vrouw wat zeggen, iets wat te maken had met een telefoon ofzo. Het meisje liep weer terug naar de auto. Hij liep iets dichterbij, toen het meisje opeens stil ging staan. Ze keek in zijn richting, en zag er vrij bang uit, maar door zijn lange zwarte jas was dat ook niet erg verbazend.

Hij liep nog wat dichterbij, zodat hij onder een lantaarnpaal kwam te staan, en zodat ze dan zijn gezicht kon zien. 'Je hoeft niet bang te zijn hoor' Zei hij op vrolijke toon, hij vond het altijd wel grappig hoeveel mensen er bang voor hem waren, terwijl hij eigenlijk best vriendelijk is.
Hij stak zijn hand uit, 'Ik ben Nathan'Zei hij op vriendelijke toon, hij hoopte dat ze nu niet meer bang zou zijn. 'Ben je hier nieuw?' vroeg hij aan het meisje.

In het licht van de maan, met flikkerende lantaarns en een verwaarloosde buurt, en dan ook nog een jongen tegenkomen in een zwarte lange jas met gitzwart haar.. Lillith voelde haar bloed al uit haar gezicht trekken. Straks was het een Esper, eentje die weet ik veel met haar kon doen. Zo goed als mogelijk behield ze haar pokerface. Iets wat ze gezien had bij haar vader en moeder wanneer ze weer is boos op elkaar waren. Dan negeerde ze elkaar de hele dag maar het leek alsof er niks aan de hand was. Het meisje wist dat ze er niet echt goed in was, een pokerface opzetten, maar ze probeerde het. Zwakte tonen was het laatste wat je moest doen. Krampachtig slikte ze toen de jongen dichterbij kwam. Hij was zeker twee jaar ouder, zij het niet meer. Als hij een Esper was dan had ze geen schijn van kans. Dat had ze sowieso niet maar ze was licht en rennen kon ze als de beste.
Met ingehouden adem wachtte ze met spanning af want de jongen zou doen. Ergens in haar hoofd bereidde ze zich alvast voor op het ergste en om de hele buurt wakker te gillen als het moest. Welk normaal persoon liep anders rond deze tijd over straat. Zelfs de nachtbrakers zouden op dit moment in hun nest moeten liggen om de volgende dag wakker te worden met een kater. Maar deze jongen zag er nog nuchter en helder uit, en de lange jas leek niet echt geschikt voor iets als uitgaan.
Haar longen stonden al bijna op barsten toen ze haar oren verbaasd de vriendelijke toon aanhoorden. Of het een opgeluchte zucht was of gewoon om adem te krijgen wist ze niet. Maar ze voelde zich iets lichter. Het meisje kon het haast niet geloven. Hij was vriendelijk! Met andere ogen keek Lillith opnieuw naar de jongen. Misschien maakte de hele situatie hem enger dan hij was. Voor de zoveelste keer overdrijf je weer is Lilly, dacht ze beschaamd. Gelukkig kon hij geen gedachten lezen, of tenminste dat hoopte ze. Het bloed stroomde weer terug in haar gezicht, een rode blos vormde op haar wangen. Stel dat hij wél gedachten kon lezen, dan stond ze nu mooi voor schut, dat stond ze al maar toch..
Lillith werd wakker geschud uit haar gedachten. Kort keek ze van de hand naar de jongen. Nathan heette hij dus. Een hele normale naam, een normale jongen. Haar hand maakte al aanstalten om de zijne te pakken maar de Lillith in haar schudde haar hoofd. Nah-ah, het is misschien wel een normale jongen maar Hij heeft ons ook in de steek gelaten. Hij was gewoon normaal en hij zorgde goed voor hen maar toch liet hij ze in de steek. Zelfs normale mensen kon je niet vertrouwen.
'Ik ben Lillith,' mompelde zachtjes starend naar haar eigen hand. Niets was zoals het leek. Dat hadden haar ouders aangetoond. Alles was zo vrolijk en leuk geweest. Het was een flinterdunne illusie die aan stukken werd geslagen door de harde waarheid. Met moeite keek Lillith weer naar Nathan. Een geforceerd glimlachje kroop omhoog. 'Ja ik ben nieuw. We zijn net aangekomen.' Het meisje hoopte maar dat de geforceerde glimlach niet heel erg te zien was. Nee toch? Het was donker, of Nathan had hele goede ogen.

Nathan hoorde het meisje praten. 'Ja ik ben nieuw. We zijn net aangekomen.' Hij zag haar zachtjes lachen. Hij zag dat Lilith deze buurt niet bepaald leuk vond. 'Wees maar niet bang hoor, de rest van Fukushima ziet er een stuk vrolijker uit'Zei hei tegen lilith. deze buurt was 'snachts inderdaad niet de vrolijkste buurt, maar het was tenminste rustig, en dat kon je van de rest van de stad niet zeggen.

Hij ging tegen de lantaarnpaal aan staan, en keek even naar het meisje. 'Aangezien je hier net bent aangekomen ga ik er van uit dat je geen ESPer bent.' zei hij tegen het meisje, die Nathan nu aan keek. 'Waar woonde je voor dat je hier kwam?' vroeg hij, hij was altijd erg nieuwschierig.




(flutpost }

Lillith knikte maar ze geloofde Nathan maar half. Er waren ook plekken die net zo waren als deze. Op google hadden ze het over het deel Noord, het deel waar zij moest wonen voor de komende jaren, tot ze genoeg geld hadden voor een betere woning. Het meisje grimaste bij het idee, ze had alleen nog maar de woonkamer gezien. Maar ze zag, en rook, genoeg om te weten dat er flink wat moest gebeuren voordat de woning woonbaar was. Wat betekende geld, stress en vermoeidheid. Ze wist neit of de andere woningen in Noord beter waren, Nathan kon haar dat misschien wel vertellen. Lillith nam tenminste aan dat hij ook in Noord woonde. Anders ging je toch eerder naar huis? Zo laat reed er niet zo veel vervoer meer en lopen kon best lang duren.
Het meisje schudde haar hoofd, nee ze was geen Esper. Ze was er ook niet bang voor, nou ja een beetje. Voor de mensen die alleen maar hun krachten misbruikten en mensen bang maakten of ermee vochten. Voor de lol dan, want Lillith vond dat je uit zelfverdediging zeker je vuisten mocht gebruiken.
'Ik ben geboren in Frankrijk en woonde al mijn hele leven in Parijs tot nu toe.' Lillith betrapte haar stem op een treurige ondertoon. Zwijgend beet ze op haar onderlip. Het was maar goed dat haar moeder haar niet kon horen. Straks ging ze zich nog schuldig voelen. Dat was het laatste wat ze wilde. 'Woon je ook in Noord?' Vroeg ze om van onderwerp te veranderen. Ze had geen zin om straks in huilen uit te barsten voor een jongen en ook nog een vreemde. Nee Nathan was niet echt een vreemde, een kennis, corrigeerde het meisje zichzelf. Ze kende immers zijn naam, al zei dat natuurlijk niet veel.

- Kort T__T

Ik ben geboren in Frankrijk en woonde al mijn hele leven in Parijs tot nu toe.' Zei Lilith, ze zei het op een ietwat droevige toon, waardoor Nathan wel kon merken dat ze helemaal niet wou verhuizen. 'Woon je ook in Noord?' Vroeg ze. 'Nee, ik woon nergens, ik zwerf gewoon rond de stad, en ik slaap meestal bij vrienden.'' Zei hij. eigenlijk was hij gewoon een zwerver, want hij had nog geen huis kunnen kopen.

'Als ik jou was zou ik maar naar binnen gaan, in een buurt zoals deze zal je moeder zich wel zorgen maken.' Zei nathan, waarna hij zich omdraaide, en rustig weg liep





-extreem kort,extreem flut, en extreem niet-awesome, maar ik ben uberinspiratieloos :'(

--faal

Het meisje tilde haar wenkbrauw op en sloeg haar armen over elkaar. Het antwoord wat Nathan gaf leek gewoon uit te komen op zwerver of dakloos. Misschien wou hij er niet over praten, of wilde hij niet.. Ja hoe zeg je dat, zwerverig over komen. Al zag hij er niet zwerverig uit, niet vuil en hij stonk ook niet. In Parijs waren er veel daklozen, vaak zuiplappen of gokkers. Mensen die niet goed met hun geld om konden gaan of verkeerde keuzes hadden gemaakt. Toen ze nog kleiner was, en haar ouders nog bij elkaar waren, had ze zwervers en daklozen altijd eng gevonden. Vieze enge mannetjes die begonnen te slijmen zodat je ze wat munten toewierp, of mensen die een been of arm hadden verloren. Gehandicapte mensen, moeders met een kind, vluchtelingen. Lillith kwam ze vaak tegen tijdens het winkelen of tijdens schoolreisjes. Toen walgde ze er nog van, dat mensen telkens weer zielig deden om zoveel mogelijk geld te krijgen. Lillith vond dat ze gewoon werk moesten vinden, al was het de wc schoonmaken, ze moesten maar zorgen voor hun eigen geld en niet anderen er mee lastig vallen.
Nu wist ze wel beter. Haar ouders wilden nooit praten over hun geldzaken met haar. Tijdens de scheiding had het meisje gemerkt dat ze opeens veel dingen niet meer kochten en later helemaal niet. Pas toen Hij echt weg was voelde ze pas aan hoe weinig geld ze nog hadden. Opeens had ze ook veel meer begrip voor die mensen. Hoe zou het met Nathan zitten? Had hij geen ouders om bij te wonen? Hij zag er nog niet oud genoeg uit om op zichzelf te wonen.

Geschrokken keek Lillith op. Nathan had zich al omgedraaid en liep weg. Door de plotselinge ontmoeting was ze vergeten waarom ze ook al weer naar buiten was gekomen. 'Ah,' mompelde ze. 'Ga je naar je vrienden?' Lillith wist niet of Nathan haar nog hoorde. Ze maakte de auto open en haalde de mobiel eruit. Ja haar moeder zal wel ongerust zijn. 'Misschien tot later.' Mompelde het meisje zachtjes, meer tegen haarzelf dan tegen Nathan. Daarna draaide ook zij zich om, terug naar het enige huis dat licht gaf.