# And our one heroic pledge.

Hij wou gewoon niet terug naar de plek die hij nu het meest haatte. Hij wou eigenlijk niet eens meer bestaan. Een paar tranen liepen alweer over zijn gezicht heen en nu deed hij niet meer de moeite om ze weg te vegen. Hij voelde zich kut, vreselijker dan ooit te voren. Hij sloeg de jas was beter om zich heen, verborg zijn handen in de iets te lange mouwen. Hm.. Het voelde best wel warm. "Dan gaan we naar mijn huis." Hij keek op en opende zijn mond om te protesteren, maar hij bleef stil toen hij besefte dat dat eigenlijk de enige mogelijkheid was. Dan dat maar. Kida sloot zijn mond en knikte zachtjes. "Het is niet echt een geweldige plek of zo, ik slaap er alleen en de rest van de tijd ben ik buiten, dus verwacht er niet veel van." Hoe lang zou hij er eigenlijk blijven? En wat moest hij doen als hij op een gegeven moment weer terug naar huis zou gaan? Zou hij zich nog steeds zo voelen als nu? Er ontsnapte een zucht uit zijn mond en de jongen nam hem mee. Hij keek een beetje angstig toen de jongen een nogal verroeste lift in stapte. Hij rilde een beetje, maar volgde de jongen wel, aangezien die hem nog steeds meesleurde. De hele tijd had hij niks gezegd, aangezien hij niet wist wat hij moest zeggen. De tranen waren halverwege gestopt, maar hij voelde zich nog steeds even kut als met tranen. De liftdeur ging open en de jongen trok hem een appartement in. Het zag er al bijna net zo uit als de lift, maar op een of andere manier wel een beetje gezellig. Zijn blik ging naar een bank en hij ging er maar op zitten. De bank kraakte en het was een beetje koud. Kida verborg zich in de jas en staarde voor zich uit. "Hmmn, wil je iets te drinken?" Hij keek op bij het horen van de stem, zag de jongen weglopen. “Doe maar wat warms,” mompelde hij. Opnieuw sloeg hij de jas wat beter om zich heen en zuchtte hij. Waarom deed de jongen zo aardig? Dat verdiende hijzelf gewoon niet, niet na alles wat hij háár aan had gedaan. Karma kwam hier echt niet van toepassing. [WORDS] [381] [COMMENT] [Kida gaat verstoppertje spelen onder Izaya's jas. =D]

Er klonk zachtjes het gekraak van de bruine bank. Er zaten hier en daar vlekken van waar mensen drinken hadden laten vallen. Misschien was het juist omdat alles nogal gebruikt en zo was, dat het juist wel gezellig was. Je hoefde niet bang te zijn dat er Izaya hem zou flippen als er iets kapot ging of er ergens een vlek kwam. Bovendien liet het zien dat er al meerdere mensen waren geweest. Als alles schoon en wit was, gaf het zo snel een ziekenhuis gevoel. En dat was stom. Hoe dan ook, terug naar dingen die niet met wat er zich op zijn bank bevond te maken hadden. "Doe maar iets warms," zei de jongen. Izaya knikte even en pakte instant-koffie en een theezakje. Hij deed het theezakje in de kop en wachtte even tot de waterkoker het water had gekookt. Hij ging even met een hand door zijn haar en draaide zich om. "Je zegt het maar wanneer je naar huis wilt." zei hij rustig en toen hij het klikje van de waterkoker hoorde, draaide hij zich weer om en goot het water op het theezakje. Uiteindelijk kwam hij met een kop koffie en een kop thee aanzetten en zette het op het houten tafeltje voor de bank en ging toen zelf op de andere kant van de bank zitten. Het was zo'n bank met een hoek van negentig graden. Alleen dan wel tweedehands. Kuch. Hij had zelf nog zijn koffie in de hand en nam er een slok van, voordat hij zijn ellebogen op zijn knieën rustte en zijn handen daartussenin liet zakken, met zijn koffiemok in de handen. "Hmmn, 'k zet even de verwarming aan, of zo." meldde hij en leunde naar achteren en draaide de verwarming aan. Toen hij weer terug keek, zat Kida half in zijn jas begraven. Het was serieus net of die jas daar een beetje zweefde. Net of dat kind verstoppertje wou spelen. Of iets in die richting. "Het lijkt me eerlijk gezegd niet de tijd om verstoppertje te spelen.." meldde hij droogjes en grinnikte even. Hij kon niet echt veel anders zeggen, aangezien het nogal raar zou zijn als hij vroeg 'waar woon je eigenlijk?'. Dan moest je nog nadenken dat die Saki net dood was gegaan. Dan vroeg je geen standaard dingen. [WORDS] [381] [COMMENT] [''Boe.♥]

De jas was nog een beetje vochtig, maar wel waterdicht en warm waardoor hij er niet zo veel last van had. Kida deed zijn schoenen uit en ging ook nog met zijn voeten op de bank zitten. Hm. De bank zag er niet zo heel schoon uit, maar op het moment boeide al die dingetjes niet. Hij ging nog liever dood dan hij om die kleine dingetjes gaf. "Je zegt het maar wanneer je naar huis wilt," klonk de stem van de jongen uit de keuken. Werd de jongen dan op een gegeven moment niet gek van hem? Misschien wel, maar dan zou hij wel zelf weggaan. Hij was niet zo’n type die bleef totdat de ander hem uit huis stuurde. Nee, het maakte hem allemaal niks uit. Anders ging hij wel op straat leven, als hij maar niet naar huis hoefde. Al snel kwam de jongen terug, met twee mokken. Een van de mokken werd voor hem neer gezet en de jongen ging aan de andere kant van de hoekbank zitten. Een beetje twijfelend keek hij naar de mok met dampende thee, vroeg zich af of het eigenlijk wel te drinken was of dat het net zo was als de rest van het huis. Voorzichtig pakte hij de mok aan het oor vast en rook hij er even aan, voordat hij er een slok van nam. Hm. Het smaakte wel lekker. "Hmmn, 'k zet even de verwarming aan, of zo." Hij knikte, maar was nog steeds niet van plan om de jas af te doen, vond het namelijk gewoon te lekker zitten. Kida nam nog een slok. Hmm.. "Het lijkt me eerlijk gezegd niet de tijd om verstoppertje te spelen.." Hij schrok op van de plotselinge opmerking, waardoor de thee die in de mok zat lichtjes heen en weer begon te bewegen. “Ik heb.. eh.. had het koud..” mompelde hij zachtjes en hij nam nog een slok. Dankzij de thee begon hij wel wat warmer te worden. “Dankjewel.” Hij dronk de mok leeg en zette hem op de kleine salontafel neer. Hij veegde wat tranen weg die op begonnen te komen toen hij weer dacht aan Saki. De komende paar uur bestonden alleen maar uit praten – Izaya praatte en hij luisterde, gaf af en toe kortaf antwoord op bepaalde vragen – en uiteindelijk begon al dat gedoe hem een beetje te veel te worden. Al snel zat hij te knikkebollen, kon hij nauwelijks meer wakker blijven. Hoe laat was het? Er was nergens een klok, dus zo makkelijk was het niet te zeggen. En zijn mobiel lag nog bij Nuclear Cliffs, iets wat hij expres had gedaan aangezien ze hem anders steeds gingen bellen en het toch een oud ding was. Kida verborg zich helemaal in de jas en staarde met half open ogen voor zich uit. Hij wou niet slapen. [WORDS] [471] [COMMENT] [None ♥]

"Ik heb.. eh.. had het koud.." verklaarde de jongen mompelend en Izaya glimlachte even kort. Hij legde zijn - inmiddels lege - kop op het houten tafeltje en liet zijn hoofd naar achteren vallen, op de leuning van de bank. Hij ging met zijn handen door zijn gezicht en kwam uiteindelijk weer 'terug' in zijn oorspronkelijke positie. "Zit wel goed," zei hij droogjes. Izaya begon te praten, voornamelijk over zichzelf. Dat kwam omdat Kida niet echt iets over zichzelf wou vertellen en Izaya kon niet goed tegen de stilte, omdat dat de jongen een kans gaf om na te denken over Saki. Al deed hij dat waarschijnlijk toch wel. Uiteindelijk was hij niet veel wijzer en wist hij alleen dat de jongen zeventien jaar oud was en in het zuiden woonde. Nou nou, daar had je wat aan. Hij klikte even zijn mobiel aan. 01:23 AM, tijd om naar bed te gaan. Kida viel sowieso half in slaap. "Red je het hier op de bank? Want ik denk dat het maar eens tijd word om te gaan slapen." zei hij rustig en na nog een kort gesprekje - niet langer dan een minuut - liep hij naar zijn kamer. "Trusten, Kida," zei hij nog voordat hij zijn kamer in liep. Hij deed de deur achter zich dicht en zuchtte een keer. En zo had je een jongen je huis in gewerkt. Hmpf. "Bozu." mompelde hij zachtjes voordat hij zich uitkleedde en een soort van joggingbroek - maar dan van een veel dunner materiaal - aandeed. Ook deed hij de gordijnen dicht en na ongeveer dertig minuten uit zijn boek te hebben gelezen, legde hij die weg en deed hij het licht uit. Hij was begonnen aan een Terry Pratchett boek, genaamd The Wee Free Men. Het was grappig op een slimme manier, wat ook wel eens mocht. Hij las niet vaak fantasy, maar eens in de zoveel keer kwam het voor. Hij had een hele boekenkast links van hem staan, aangezien het de beste manier was om eenzame nachten door te brengen. Of als hij niet kon slapen. Maar dat was nu niet het geval. Dus binnen ongeveer tien minuten was hij in slaap gevallen. Hij bewoog nogal veel in zijn slaap, dus elke keer als hij wakker werd zag hij dat de dekens nogal rommelig zaten en enkele kussens op de grond lagen en hij het hele bed over had genomen. Maar toen hij met Shizu-chan sliep - in Degree - bleef hij altijd ongeveer hetzelfde liggen. Misschien kwam het omdat de jongen hem vasthield. Misschien omdat hij beter droomde. Ach, boeiend. Het was toch allemaal fictie. [WORDS] [436] [COMMENT] [''Nope.♥]

Zijn ogen vielen steeds dicht en hij had moeite om nog wakker te blijven. Vooral door de warme jas viel hij bijna in slaap, aangezien het nogal knus voelde. Ook was hij gewoon doodmoe van al het gepraat, al het zitten en van wat er gebeurd was. "Red je het hier op de bank? Want ik denk dat het maar eens tijd word om te gaan slapen." Hij knikte, maar vroeg zich nog steeds af hoe laat het was. De jongen en hij praatten nog even en daarna liep de jongen naar zijn kamer. "Trusten, Kida," zei de jongen nog voordat hij zijn kamer in ging. En toen zat hij daar, helemaal alleen in zijn kamer. Kida stond op en deed het licht uit, om vervolgens op de bank te gaan liggen en de jas over zich heen te trekken. Het was stil, doodstil. Vanuit de woonkamer kon hij de voetstappen van de jongen horen, die waarschijnlijk iets anders aan trok. Kida trok zijn broek uit en kroop wat meer onder de jas. Hm. Hij had geen pyjama, moest dus maar in zijn kleding slapen. Misschien kon hij vragen of de jongen de volgende ochtend misschien langs zijn huis wou gaan om wat kleren op te halen, maar er was een grote kans dat de jongen dat niet deed. Waarom had de jongen eigenlijk gewoon een wild vreemde in huis genomen? Dat was vreemd. Na een uurtje geslapen te hebben, schrok hij wakker van een kreet, die ver weg klonk. Hij werd altijd wakker van dingen die zacht klonken, daarom woonde hij ook in een rustige wijk, tegenover een straat die alleen overdag een beetje druk was. De straat waar Saki was gaan slapen. Er klonken opeens luide kreunen en bonken, die van het appartement beneden deze leken te komen. Er gingen rillingen over zijn rug en aangezien het nog door leek te gaan, kon hij gewoon niet meer slapen. Niet met de gedachte dat dat hier gebeurde.. Waarschijnlijk kreeg de jongen ook vaak meisjes over de vloer, aangezien het appartement niet leek alsof er niemand kwam. Trillend zat hij daar, niet durvend te slapen. Straks dan kwam er opeens iemand het appartement binnen. Had de jongen de deur wel op slot gedaan. Hij kwam overeind en liep naar de voordeur. Ja, op slot. Kida zuchtte, maar wist niet meer wat hij moest doen. Slapen durfde hij niet.. Misschien kon hij kijken bij de jongen? Met de jas over zich heen en een beetje angstig liep hij naar de deur die leidde naar de slaapkamer van de jongen. Althans, daar ging hij van uit. De deur kraakte niet en zijn voeten raakten een zacht tapijt aan toen hij binnen stapte. Aan de kwaliteit van het tapijt te voelen was dit vast de enige kamer die nog netjes was. Zijn blik ging de kant op waar een ademhaling vandaan kwam. Een rustige ademhaling, die hem al meteen leek te kalmeren. Kida ging op de grond zitten, tegen het bed aan. Hij kon bij de jongen gaan liggen.. Maar straks dan werd de jongen boos als hij wakker werd of.. of.. Na zowat een uur hebben getwijfeld, stond hij trillend op en liep hij naar de kant toe waar de ademhaling niet vandaan kwam. De jas legde hij op de grond neer en voorzichtig tilde hij de deken op, die ook heel zacht voelde. Zachter dan de harde bank. Voorzichtig tilde hij de dekens meer om hoog en ging hij op het bed zitten. Voorzichtig, aangezien hij bang was om de jongen wakker te maken. Uiteindelijk kroop hij onder de dekens en rilde hij zachtjes. Ughe, het lag tenminste wel veel beter dan de bank. Ook voelde het veel schoner aan en veel zachter. Zo zacht dat hij bijna meteen in slaap viel. Toen hij half in slaap was gedommeld, bewoog de jongen naast hem wat. Plotseling werd er een hand om zijn buik heen geslagen – aangezien hij op zijn rug lag – en kwam de jongen dichterbij. Het was zo plotseling, dat hij bijna een kreetje sloeg. Was hij wakker? Nee toch? Of wel? Of niet? Of wel? “Shizu-chan~..” klonk de stem van de jongen en er gingen rillingen over zijn rug. Hij rolde zich op zijn zij, waardoor hij juist tegen de jongen aan kwam te liggen, en hij voelde het bloed naar zijn gezicht stromen. De arm bleef om hem heen liggen en Kida’s ademhaling was onregelmatig geworden, in tegenstelling tot de regelmatige en rustige ademhaling van de jongen die het feit dat de jongen sliep nog meer bevestigde. De arm was te sterk om weg te duwen en uiteindelijk sloot hij zijn ogen maar, aangezien hij doodmoe was, hopend dat hij niet wakker werd van de geluiden beneden. [WORDS] [789] [COMMENT] [Kawaii~ ♥!]

Onbewust rolde de jongen in zijn slaap om toen Kida naast hem kwam liggen. Zijn hand bewoog zich onder Kida's T-shirt als een spin, en rustte uiteindelijk boven de jongen zijn navel. "Shizu-chan~.." prevelde hij zachtjes in zijn slaap. De huid van de jongen was zacht en warm, 't voelde bijna bekend. Hoewel hij er dus niet bij was met zijn hoofd en nog sliep, daarbij de jongen aanzag voor iemand anders. Misschien dat hij Shizu-chan meer mistte dan dat hij wou toegeven. Maar hij had ook niet gedacht dat Kida zijn kamer in zou breken en in zijn bed zou komen slapen, hoewel die wel lekkerder zat dan de bank. Zijn kamer was de enige die schoon en verzorgd was, luxueus zelfs. Een groot, wit tweepersoonsbed met uitzicht op een enorme televisie. Al zijn geld was opgegaan aan zijn kamer en nu spaarde hij alleen nog om de rest te doen. Alleen was hij veel te lui om het allemaal uit te zoeken met hoe je een nieuwe hoekbank in een flat kreeg. Misschien dat hij het opnieuw zou bekleden. Dat scheelde weer. In zijn slaap bewoog hij weer en uiteindelijk lag hij wat hoger dan Kida en was er een arm om hem heen geplaatst, terwijl de andere de rest van het bed half bedekte. Kida's armen lagen om hem heen, alsof hij hou vast was. ------- De jongen knipperde een keer zijn ogen en gaapte een keer. Er lag een warmtebron naast hem en dus keek hij even op die bron neer, die Kida bleek te zijn. Al gauw trok hij zijn arm terug en deed die achterop zijn hoofd, terwijl de jongen zijn armen nog rond hem zaten. Hier kan ik wel aan wennen. Hij gaapte nogmaals en na ongeveer tien minuten wurmde hij zich - voorzichtig en zo langzaam mogelijk - uit de jongen zijn armen en stond uiteindelijk naast het bed. Hij droeg alleen een die dunne broek die nogal wijd zat, verder niks. Hij strekte een keer uitgebreid uit en begon toen uiteindelijk aan de forearm stand. Hij deed bijna elke ochtend aan yoga, aangezien het een goede manier om wakker te worden. Bovendien hield het hem kalm, dus vandaar dat hij meestal zo rustig was onder alle situaties. Al lag dat natuurlijk niet alleen aan hoe je je uitrekte 's ochtends.. Hoe dan ook, hij stond als een soort handstand, alleen dan zaten zijn ellebogen op de grond en gebruikte hij zijn bovenarmen om zo te kunnen blijven staan. Zijn blik was op de twee zilveren ringen rond zijn vingers gericht en hij knipperde even. Drie, twee, een.. Hij liet zich weer zakken en kwam uiteindelijk weer naar boven, zoals normale mensen dat deden. Hij draaide zich om en zag de karamel kleurige ogen van Kida naar hem kijken. "Goedemorgen," zei hij met een kleine glimlach en gesloten ogen en liet zijn hoofd ietsjes de andere kant op vallen. [WORDS] [485] [COMMENT] [''Forearm stand.♥]

Ondanks dat de jongen bij hem was, huilde hij zachtjes tijdens zijn slaap. Eigenlijk mocht het wel, aangezien hij zich gewoon de hele tijd vreselijk kut voelde, zelfs als hij sliep. Zijn dromen gingen alleen maar over haar.. en de jongen? Waar sloeg dat eigenlijk nou weer op? Zonder dat hij het zelf in de gaten had, had hij tijdens zijn slaap zijn armen om de jongen heen geslagen, aangezien hij zich dan veiliger voelde. Veiliger voor de geluiden beneden waar hij een paar keer wakker door was geworden. Ach, er zou niks gebeuren.. Althans, dat hoopte hij. Iets bewoog vlak bij hem en de arm ging weg, waardoor hij protesterend kreunde. Zijn armen bevonden zich om een warme middel heen, wat wel prettig aan voelde. Hij spande zijn armen automatisch aan toen zijn armen zachtjes weg werden gehaald en het warme lichaam opeens weg was. Zijn gezicht vertrok en hij kromp ineen. Er mistte iets. Er klonk wat gestommel en hij gaapte. Huh, waar was de jongen al heen? Hij trok de dekens van zijn hoofd af en keek met een frons naar de jongen die daar stond in een.. yogahouding? Waar sloeg dat nou weer op? Het zag er nogal belachelijk uit en zachtjes grinnikte Kida. Belachelijk was het inderdaad. Hijzelf deed niet aan sport of zo, ging maar heel soms naar de sportschool. Er mistte iets.. De jongen was klaar en draaide zich om, om naar hem te kijken. En toen hij de jongen zijn gezicht zag herinnerde hij zich weer waarom hij hier was. Saki.. "Goedemorgen." Hij draaide zich om, verborg zich onder de dekens. De tranen begonnen weer te lopen en zachte snikken kwamen uit zijn mond, terwijl zijn handen de dekens omklemden. Het was warm en benauwd onder de dekens, waardoor zijn ademhaling wat omhoog ging. Hij verdiende het gewoon niet meer om er gewoon nog te zijn. Hij dook verder in elkaar, voelde zich vreselijk. Het lege gevoel was overweldigend, waardoor hij nog meer in elkaar dook. Eigenlijk wou hij het liefst van een flatgebouw afspringen, zo erg haatte hij zichzelf. Het was zijn schuld dat ze dood was. Hij had haar gewoon vermoord, zo kon je het noemen. En nu wou hij hier eigenlijk het liefst weg, wou hij gewoon op zoek naar een hoog flatgebouw waar hij van af zou kunnen springen. [WORDS] [391] [COMMENT] [None]

Izaya klopte even zijn ellebogen af en zuchtte, waarna hij weer naar de jongen keek. Die verdween echter snel onder de dekens en het was duidelijk dat hij huilde. Alweer. Jeez. Hij kroop over het bed heen en trok de dekens omhoog, waarna hij er zelf ook onder ging zitten en de dekens weer weg sloeg, zodat er geen zonlicht of wat dan ook binnen kwam. Het was eigenlijk net een tent. Grappig. Hij kon nog wel de goudkleurige ogen van de jongen onderscheiden en kon nog vaagjes de contouren onderscheiden, maar echt zien was het niet. Gelukkig was het licht buiten, waardoor de witte dekens een klein beetje meewerkte. Al was zijn zicht dus beperkt. "Kida," prevelde hij zachtjes en ging met een hand door zijn haar. En daar zaten ze dan. Afgesloten onder de dekens, Kida in zijn onderbroek en een T-shirt en Izaya alleen in een dunne, losse broek. "Kida," herhaalde hij nogmaals, niks meer dan alleen de jongen zijn naam. Zijn rode ogen waren op Kida gefocust en verder zweeg hij. Het was warm onder de dekens, heet zelfs. Hij veegde zijn zwarte haar een stukje weg en zuchtte. Opnieuw veegde hij enkele tranen van de jongen zijn gezicht. Wat haatte hij het als anderen huilde. Hij kon niet troosten. Daar faalde hij in. Voorzichtig pakte hij de jongen zijn handen vast en ze bengelde lichtelijk heen en weer, aangezien hij ze niet op het bed liet liggen. "Kida~" probeerde hij nog een keer en liet zijn handen - nog steeds in die van Kida - dofjes op het bed ploffen. "Kijk me aan." prevelde hij zachtjes en knipperde even. Het was allemaal raar. Die hitte steeg hem naar zijn kop zeg. "Ik heb een hele belangrijke vraag voor je," begon hij en zuchtte een keer. Het was heet, veel te heet. Hoe hield hij dat uit? Maar goed. "Heb je het niet te heet onder deze dekens?" Belangrijke vraag. [WORDS] [323] [COMMENT] [''Nope.♥]

Hij wou het gewoon niet. Hij wou hier niet blijven liggen met al die pijn en al het schuldgevoel. Het gat diep van binnen leek met de seconde groter en ondragelijker te worden. Kida deed zijn hand voor zijn mond, probeerde de snikken te onderdrukken en kneep zijn ogen dicht. Hij wou het niet meer. Iets kroop over hem heen waardoor hij een geschrokken kreetje slaakte, zijn benen wat in trok. De dekens werden weggetrokken en het licht was fel. Hij keek weg toen de jongen ook onder de dekens ging zitten. Waarom zat hij eigenlijk? Waarschijnlijk omdat hij zich van de jongen wou afsluiten, wat duidelijk niet gelukt was. Hij wendde zijn blik af, staarde weg van de jongen en liet zijn hand zakken. "Kida," klonk de stem van de jongen en er ging een vreemd gevoel door hem heen. Waarom reageerde hij er zo op? De jongen was door irritant! Hij zweeg, reageerde niet op het feit dat de jongen zijn naam prevelde. "Kida." Hij sloot zijn ogen toen er een paar tranen werden weggeveegd. Nog steeds reageerde hij niet. Hij wou het gewoon niet. Waarom zou hij eigenlijk gaan reageren? Zijn handen werden vast gepakt, waardoor hij geschrokken zijn ogen openden. "Kida~" Gelukkig werden ze al snel los gelaten. Wat moest de jongen van hem?! "Kijk me aan." Een beetje protesterend keek hij op, met een hatelijke blik in zijn ogen. Wat moest hij van hem? "Ik heb een hele belangrijke vraag voor je." Hij veegde wat tranen weg en snoof. "Heb je het niet te heet onder deze dekens?" Dat was niet eens een belangrijke vraag! Kida gromde wat vervloekingen en gooide de dekens van zich af, boven op de jongen. “Kap daar toch mee!” gromde hij en hij veegde opnieuw zijn tranen weg. “Je doet alsof je heel grappig bent, maar dat ben je niet!” Zijn blik ging even door de kamer heen. Het was inderdaad netter dan de rest van het appartement, veel netter. Er was toch een paar straten verderop een hoog gebouw waar meerdere mensen van af sprongen? Misschien kon hij daar heen gaan. Misschien.. Hij gaapte, wou het liefst gewoon verder slapen omdat het vroeg was. Maar dat ging niet als de jongen zo kinderachtig bleef doen. [WORDS] [376] [COMMENT] [None]

Er werden dekens over hem heen gegooid waardoor hij even grinnikte, terwijl de jongen boos reageerde. Hij sloeg de dekens van zich af en keek even naar Kida. "Kap daar toch mee!" riep de jongen hem boos toe, terwijl een kleine glimlach rond Izaya's mond verscheen. "Je doet alsof je heel grappig bent, maar dat ben je niet!" Izaya rolde het bed uit en belandde op zijn voeten waarna hij de jongen even strak aankeek. Gouden lokken, zachte huid, karamel kleurige ogen. Hmn. "Hmpf." snoof hij even kort, maar glimlachte er wel scheefjes bij. Was hij nog wel zo gastvrij, kwam de jongen daarmee aan. "Wat doe je eigenlijk in mijn bed?" vroeg hij vervolgens en sloeg zijn armen over elkaar en speelde met de huid binnen zijn lip, door er langs te schaven met zijn tanden. Hij zou zelf nooit bij iemand anders in bed gaan liggen, al helemaal niet met iemand die die pas een dag kende. Niet om alleen te slapen, tenminste. Hij lag vaak genoeg in iemand ander z'n bed, maar dan deed ie andere dingen. En meestal was ie voor de ochtend alweer weg. Behalve bij Shizu-chan, dan sliep hij nog wel in hetzelfde bed. Maar dat was anders. "Toch niet bang, he?" vroeg hij vervolgens met een grimas rond zijn mond. Hij wist dat er beneden vaak veel geluiden klonken omdat het gebouw nogal gehorig was. Meestal waren het mensen die seks aan het hebben waren, maar het kwam ook wel een keertje voor dat dat tegen diegene zijn wil was. Dat had je met zulke gebouwen. Je moest gewoon voor tien uur binnen zijn of jezelf goed kunnen verdedigen. Gelukkig was hij niet het ideale slachtoffer voor dat soort spelletjes, aangezien hij die gozers die dat meestal deden al een keer weggejaagd hadden. Niet omdat hij zoveel om het meisje die daar dan lag gaf, maar eerder omdat hij niet kon slapen. Ze gilde te erg. Hij had haar omhoog geholpen en weggestuurd, waarna hij in zijn pyjama broek en al weer naar boven was gesloft. Hij had ook zo zijn momentjes. [WORDS] [348] [COMMENT] [''Nope.♥]

De jongen belandde met een doffe bonk op de grond, was gewoon het bed uit gerold. Kida wierp hem een geïrriteerde blik toe, voor hij zijn blik weer afwendde. Hij was bang dat hij de jongen anders duidelijker ging bekijken en hij daar spijt van zou krijgen. Hijzelf was mager, aangezien hij de afgelopen twee jaar in een soort van depressie had geleefd, die nu erger was geworden. Hij had nauwelijks gegeten en moest bijna gedwongen worden om iets door zijn keel te krijgen. Hij kon gewoon niet eten als hij depressief was. Zelfs geen ijs of wat dan ook. Hij hield zelfs van ijs, maar hij kon het gewoon niet op zo’n moment door zijn keel krijgen. "Hmpf." Hij trok zijn knieën wat op. Omdat hij zo mager was, zwom hij ook nooit en had hij altijd wel een T-shirt aan, aangezien hij zich er een beetje voor schaamde. Hij wou eigenlijk niet eens mager zijn. "Wat doe je eigenlijk in mijn bed?" Het bloed steeg een beetje naar zijn hoofd en hij gromde zachtjes. “Ik kon niet slapen van die.. mensen beneden.. en de bank was gewoon te hard,” mompelde hij zachtjes. Eigenlijk was dit de eerste nacht in ruim twee weken dat hij lekker had geslapen. Hij kreeg niet zo snel last van wallen, thank god, anders gingen mensen steeds aan hem vragen waarom hij die wallen had en daar hield hij niet van. "Toch niet bang, he?" Zijn ademhaling stokte en zijn gezicht werd roder, waarna hij weg keek. “Hou je mond,” gromde hij en hij ging liggen, met zijn rug naar de jongen toe gedraaid en de dekens om zich heen. Het was vroeg. Normaal werd hij pas een paar uur later wakker. “Laat me gewoon nog even slapen,” gromde hij, gevolgd door een paar vervloekingen, waarna hij zijn ogen sloot. Wat kon hij er aan doen dat hij zulke mensen zoals beneden gewoon doodeng vond? Het was gewoon zo. Daar kon hij ook niks aan doen. Kida trok de dekens over zijn hoofd heen, voor het geval dat hij een huilbui kreeg of de jongen hem weer ging pesten. Het was wel warm, maar hij had het liever warm dan koud. [WORDS] [367] [COMMENT] [None]

"Ik kon niet slapen van die.. mensen beneden.. en de bank was gewoon te hard." legde Kida uit en Izaya ging met een hand door zijn haar en zuchtte. Dus toch die mensen. Ach, boeiend. Het maakte hem niet uit dat de jongen bij hem sliep, al irriteerde hij zich lichtelijk aan het gedrag dat hij nu te voortduren kreeg. Asociaal, eigenlijk. Maar hij liet zijn irritatie niet merken en glimlachte dus maar. "Hou je mond," gromde de jongen en ging liggen, waarna Izaya even moest lachen. Baka. "Dus toch," zei hij, waarna de jongen gromde dat hij hem alleen moest laten zodat hij nog even kon slapen. The hell. "Je wilt dat ik je met rust laat, in mijn eigen kamer, zodat jij kunt slapen in mijn bed?" vroeg hij, nogal verbaasd. De jongen trok de dekens over zijn hoofd en Izaya liep de kamer uit, om vervolgens de deur rustig dicht te doen. Hij had het graag dichtgeslagen, maar hij weigerde geïrriteerd te raken. Toen hij zichzelf een koffie had ingeschonken, ging hij op de bank zitten en zuchtte hij even. Hij pakte zijn laptop en legde zijn koffie op het tafeltje, waarna hij rustig het ding open klapte en zijn wachtwoord invoerde. Het opende meteen internet en dat soort dingen en dus opende hij rustig twitter, aangezien hij zich zo erg verveelde dat hij even niks beters te doen had. "En toen werd je je kamer uitgestuurd door een jongen die je zelf je huis binnen hebt gehaald omdat ie zichzelf anders van de kant maakte.. : #thefuck" Tweet. Al gauw veranderde hij alweer van webpagina en deed ie hier en daar gewoon wat random dingen, voordat hij weer naar de tijd keek. Tien over tien. Hij had al een paar uur achter de laptop gezeten, dus misschien dat hij Kida maar eens wakker ging maken. Zijn koffie was op en de laptop moest in de oplader gedaan worden, dus vandaar dat hij de drang voelde om wat anders te doen. "Wakker worden, Kida," zei hij toen hij binnen kwam en pokete even de jongen zijn achterhoofd, terwijl hij zelf half op bed lag. Hij ging weer naar achteren en pakte de oplader uit de kast, waarna hij de kamer weer verliet. Hij liet de deur echter wel open, dit keer. Droogjes sloot hij de oplader aan de laptop aan en legde die toen op de bank, aangezien hij te lui was om een tafeltje te kopen waar dat ding op kon staan. [WORDS] [414] [COMMENT] [''Nope.♥]

De jongen lachte om zijn reactie, waardoor hij nog pissiger werd. "Je wilt dat ik je met rust laat, in mijn eigen kamer, zodat jij kunt slapen in mijn bed?" Hij snoof, reageerde er maar niet op. Gelukkig liep de jongen de kamer uit. Hm. Misschien kwam hij een beetje egoïstisch over, maar dat kwam gewoon door zijn kut humeur. Kon hij zelf ook niks aan doen. Na een paar minuten gedraaid te hebben, viel hij eindelijk in slaap. Tijdens zijn slaap jammerde hij zachtjes en draaide hij steeds, alsof hij een nachtmerrie had. Nou, eigenlijk was dat ook zo. Normaal droomde hij ook over haar, maar nu was het veel erger. Op een gegeven moment had hij de dekens zelfs van het bed af geschopt aangezien hij anders nogal ging zweten. Na een poosje kon hij niet meer slapen en pakte hij de dekens maar op, deed ze weer over zich heen en probeerde weer te gaan slapen. Een paar minuten later ging de deur open en klonken er voetstappen. "Wakker worden, Kida." Hij gromde, knipperde een paar keer met zijn ogen. De jongen ging vanzelf weer uit de kamer, maar liet de deur gewoon open staan. Hm. Kida kwam overeind en rekte zich uit. Gelukkig had hij niet gezweet, anders dan moet hij thuis kleren gaan halen.. Waarom bleef hij hier eigenlijk nog? Het was allemaal leuk en aardig van de jongen, maar hij besefte nu dat hij hier helemaal niks had te zoeken. Hij liep de kamer uit en pakte zijn broek die naast de bank lag, waarna hij hem gewoon aan trok. “Nog bedankt, ofzo,” mompelde hij tegen de jongen, waarna hij het appartement verliet en in de gammelende lift stapte. Gelukkig kwam er niemand anders in de lift, anders dan had hij het doodeng geworden. Een kwartier later stond hij op het dak van een hoog gebouw en keek hij naar beneden. Zijn handen zaten in zijn zak en hij speelde een beetje met de huissleutel. Een twijfelend gevoel ging door hem heen. Hij hield niet eens van haar, waarom sprong hij dan voor haar van het dak? Oké, ook vanwege het schuldgevoel, toch vond hij dat hij niet moest springen. Opeens trok een arm hem ruw achteruit, waardoor hij achterover viel. Bijna dacht hij dat het Izaya was, totdat hij het gezicht van de jongen zag. Het was een van de oude vrienden van hem. “Hé gozer, wel uitkijken hè? Straks dan val je er nog af,” grinnikte de jongen en hij werd overeind geholpen. Kida snoof. Dat was juist de bedoeling, al twijfelde hij er nog wel over. “Hoe gaat het met een vriendinnetje?” Er ging een steek door hem heen en hij keek weg. “Dood,” mompelde hij zachtjes. “Oh sorry,” mompelde de ander en er kwam even een stilte. “Ze heeft je echt tot een softie gemaakt,” grinnikte de jongen en hij sloeg hem tegen zijn schouder aan, als waarschuwing. “Bek dicht over haar,” gromde hij, waar de jongen als antwoord op begon te lachen. “Ach ja. Je hebt het geluk dat je niet meer het onderwerp van de dag bent. Dat ben je al een hele poos niet.” Kida keek op. “Oh nee?” De jongen knikte. “Een weekje sinds je vertrek hadden ze al iets anders om over te praten. Kom gewoon een keer langs, ik denk dat ze het allang vergeten hebben en anders kunnen ze je het wel vergeven. Of ik haal ze gewoon over. Ze is er toch niet meer.” Hij snoof. De jongen had een hoge rang, maar was wel de enige die nadat hij uit de Skill Outs was gegaan nog af en toe met hem praatte. Een paar keer in het jaar. Hij knikte zachtjes. Misschien was het wel een keer tijd om zijn oude vrienden te zien. “Nou, dan ga ik weer. Ik kwam hier alleen maar om te hangen, maar ik zal je wel even met rust laten. Niet van het dak afspringen, hè? Het komt allemaal wel goed.” De jongen verdween en Kida ging op de grond zitten. Misschien had de jongen wel gelijk. Misschien kon hij wel zonder haar leven. Er ontsnapte een zucht uit zijn mond. Misschien.. [TOPIC UIT] [WORDS] [697] [COMMENT] [None]