# And our one heroic pledge.

Onderwerp: # And our one heroic pledge. do aug 04, 2011 12:15 pm

Izaya liet zijn benen van Nuclear Cliff afhangen. Het was niet echt de meest veilige actie, maar ja. Hij was een echte avonturier, kuch kuch. Net als al die zesjarige kindjes die net zo zaten als hij. Hij was pas twee weken in Fukushima, waar hij vanuit Degree heen was gegaan. Hij had Shizuo zonder verder nog wat te zeggen verlaten, juist terwijl hij zo lief deed. Die begon net te wennen aan het feit dat ze wat hadden en wat deed hij? Hij ging weg. Misschien was het juist omdat hij zo lief deed. Ze hadden natuurlijk zo hun momenten en soms genoot hij ervan, gewoon niet.. zo vaak. Dan werd het te makkelijk. En hij hield juist zo van een uitdaging, iemand laten genieten terwijl ze dat eigenlijk niet wouden. Iemand laten verlangen waar ze niet naar wouden verlangen. En het begon altijd bij hem, dat verlangen. Maar hij had een slimme manier van dat omdraaien. Maar het was niet allemaal Shizu-chan's schuld, het was zelfs eerder zijn schuld. Hij hield gewoon van rare dingen. Dingen zoals Alice. Ergens had hij er spijt van, aangezien zij het hem moeilijker had gemaakt dan Shizu-chan. Hij moest niet vergeten wat Shizu-chan was overkomen, wat zichzelf was overkomen, omdat hij voor een moment niet oplette. Alice en Shizuo.. Het bracht alleen maar problemen. Je vergat alles. Alles wat je jezelf ooit beloofd had. En door zijn onvoorzichtigheid had Shizu-chan in het ziekenhuis gelegen. Door zijn observaties met Alice, doordat hij haar zo maar liet stikken. Hij had er niet heel lang bij stilgestaan, iets wat ongewoon was voor hem. Hij had er echter wel voor gezorgd dat hij bijna elke minuut van elke dag bij Shizu-chan was, zodat hem niks overkwam. Want hoewel Alice vreselijk kwaad was geweest, had ze Shizu-chan niks gedaan als hij erbij was. Alice hoorde gewoon nog een pion in zijn spel te zijn, maar ze had niet netjes meegespeeld. Al vond hij het ergens wel spannend en nieuw, en had hij graag nog wat tijd met haar doorgemaakt maar.. Maar hij hield gewoon meer van mannen dan naar vrouwen. Daar lag het vast aan. Want hij was bi-sexueel, maar hij had ook zo zijn voorkeuren. En sommige dingen zag hij gewoon liever dan anderen. Hij wist eigenlijk wel zeker dat zoiets niet zijn type was. Daarmee viel hij dus weer terug op Shizu-chan, die goed voor hem was. Was het nou zoveel gevraagd dat iemand eens in de zoveel tijd de klootzak kon spelen? Daarom ging hij altijd achter die onbereikbare mensen aan, omdat die juist geen interesse hadden. Het maakte het spannender. Hoe moeilijker ze waren om te krijgen, hoe meer hij met ze kon pronken zodra hij ze wel had. Het was een soort trofee. 'Kijk eens wat ik heb veroverd!', of iets in die zin. Al zou het wel een leugen zijn als hij zei dat hij Shizu-chan niet mistte. Hij was nog altijd geweldig in bed, ondanks dat Izaya zijn eerste was geweest. En als je hem plaagde kreeg je hem nog wel kwaad, dus kon hij wel de reactie krijgen die hij wou. Misschien lag het dan niet helemaal aan dat Shizu-chan opener werd. Misschien lag het eraan dat hij te lang bij een persoon was gebleven, dat het begon te vervelen. Bovendien was Degree gewoon een tijdelijke woonplaats, tot hij weer verder kon. Dat had hij gedaan. Niks mis mee.
Dus dan had hij Alice en Shizuo. Wie kende hij nog meer? Yuki, het meisje met de zwarte haren. Haar kende hij eigenlijk niet zo goed en had er ook nooit zijn best voor gedaan, maar ja. Hij had haar naar haar kamer geholpen en een kort gesprek gehad en daarna was hij naar buiten gegaan. Daar had hij een jongen lastig gevallen met zijn schaakspel door zijn pionnen over het bord te laten gaan en alle tegenstanders omgooien, waarna hij een uitgelaten 'doe normaal gast!' had ontvangen. Toen was hij verder gelopen en was hij Alice tegen gekomen. En toen had hij besloten haar net zo lang te volgen tot ze toegaf. Ze hadden samen 'n Pocky Game gedaan toen ze vast zaten in de lift. Over Pocky's gesproken.. Hij pakte er eentje uit zijn zak - waar een doosje mini-pocky's in zat - en stopte het chocolade uiteinde in zijn mond en zoog er droogjes aan. Hij hield niet van zoetigheid of snoep, maar pocky's waren dé uitzondering. Zijn vrienden hadden wel eens gezegd dat het was omdat hij eraan kon zuigen, als je begrijpt wat ik bedoel.
Hij liet zich achterover vallen waarna een luide miauw klonk. "Sorry," mompelde hij droogjes tegen z'n kat. Hij legde zijn handen op zijn buik, wat hem eraan herinnerde hoe teder hij gebouwd was. Hij was heel slank en niet erg gespierd. Zijn huid was heel zacht en totaal niet mannelijk, maar ja. Hij kon moeilijk tegen zichzelf zeggen 'groei pukkels, groei!. Al zou het misschien helpen als hij niet elke ochtend zijn gezicht waste. Maar kom op, dat was gewoon menselijke hygiëne. Hij sloot zijn ogen voor een moment. Binnen een uur zou de zon onder gaan en dan ging hij maar weer naar huis, aangezien hij nog moest eten. Hmmn. Wat zou hij eens koken? Zeker geen pasta, want dat had hij al twee dagen achter elkaar gegeten. Vis? Nee, hij lustte helemaal geen vis. Zalm, garnalen, kabeljauw.. Ughe. "Neko?" vroeg hij en draaide zich om en lag dus weer op zijn buik, waar hij de kat zag weglopen. Ughe. Nou ja, die kwam dadelijk wel weer.

[&Kida.♥]

Onderwerp: Re: # And our one heroic pledge. vr aug 05, 2011 9:09 am

Zijn leven was een puinhoop. Eerst had hij het niet durven toegegeven, maar nu zijn ‘vriendin’ in het ziekenhuis lag omdat ze onderweg naar hem door een auto was onderschept en hij het uit zijn raam had zien gebeuren, moest hij wel toegeven. Het was twee jaar geleden sinds het ongeluk en nog steeds was ze niet herstelt. Het schommelde, soms ging het beter maar dan ging het al snel weer achteruit. En het ergste was dat het zijn schuld was. Hij had alleen met haar omdat hij hoopte dat hij vanzelf verliefd op haar zou worden en hij bang was haar teleur te stellen. Zij was ook de rede waarom hij bij de Skill outs weg moest. Een bende van Level 0’s waarbij hij van zijn tiende al bij zat. Tot zijn vijftiende. Het meisje, Saki heette ze, leerde hij kennen en toen hij en de anderen er achter kwamen dat ze krachten had, moest hij de bende verlaten of haar in de steek laten. Hij had natuurlijk voor het laatste gekozen. Hij wist niet eens waarom. En waarom in godsnaam werd ze onderschept door een auto? Ze kon toch in de toekomst kijken? Hij snapte haar niet en ondanks dat hij haar had gezien, hij op haar af had kunnen rennen.. Hij had het gewoon niet kunnen doen. Hij hield niet van haar.
Elke ochtend kon hij vanuit zijn raam op de onderste verdieping van de flat de straat zien waar ze was verongelukt. Zijn hand raakte zachtjes het raam aan. Het was avond. Ongeveer half zeven? Misschien.. Misschien moest hij maar eens weer een keer langs haar gaan. Het was al een poosje geleden dat hij dat voor het laatst had gedaan. Kida’s hand gleed omlaag. Zijn vingers voelden koud aan door het koude raam. Misschien was het wel een goed idee.. Er kwam een zucht uit zijn mond en hij pakte zijn jas, verliet het huis. Het schemerde een beetje, de zon stond laag aan de horizon en was nauwelijks te zien door de hoge gebouwen. Het was niet ver lopen, hij hoefde maar tien minuten met de trein en al snel stond hij voor het ziekenhuis. Hij bleef staan, durfde niet naar binnen te lopen. Het was zijn schuld.. En hij hield niet eens van haar. Hij durfde het ook niet te vertellen dat hij Homo was. Hij was daar een paar maanden geleden achter gekomen. Een jongen uit Tokyo die de weg vroeg. Onbereikbaar, aangezien de jongen nu al vast weer naar het zuiden was. Na een minuutje stil staan, draaide hij zich om. Waarom deed hij het? Waarom liep hij hier naar toe, zelfs terwijl hij het niet eens wou?
Omdat hij hoopte om na te kunnen denken, ging hij maar naar Nuclear Cliffs. Hij wist niet of ze hem vanuit het raam had gezien. Hij wist het echt niet. Een beetje sloffend met zijn handen in de zakken van zijn jas en een beetje afwezig, liep hij richting de Cliff toe. Tien meter er van af zag hij opeens de jongen zitten. Jammer. Er streek een kat langs zijn benen en hij snoof even. Katten, hij hield er niet zo heel erg van. Van wie was die kat?
“Is die kat van jou?” mompelde hij een beetje licht geïrriteerd aangezien hij er niet op had gerekend dat hij niet alleen was. Misschien was de jongen wel zo’n gast met krachten. Als het goede krachten waren, had hij echt een probleem..

[OOC: Nogal rommelig, maar eerste post vind ik altijd moeilijk. D: ]

Onderwerp: Re: # And our one heroic pledge. vr aug 05, 2011 9:23 am

Izaya keek nog steeds richting de kant waar het katje was weggelopen en waarschijnlijk niet van plan was om snel terug te komen. Neko volgde hem altijd overal heen, maar dat wou niet zeggen dat hij heel aanhalig, sociaal of vriendelijk was.. of zo. Dat was zeker niet het geval, hoewel het diertje zijn lieve momenten had. In dat opzicht leek hij nogal op zijn kat, maar ja. Zijn gedachten zakte weer terug naar Degree, aangezien hij verder niet veel nadacht.
"Is die kat van jou?" klonk er geïrriteerd en Izaya keek even omhoog. Er stond een jongen op een kleine afstand, waarna hij even kort glimlachte en zijn kin op zijn hand rustte, terwijl zijn vingers tegen zijn lippen kwamen, al had hij een vuist gebald. Al was het niet echt een sterke, aangezien het enkel voor ondersteuning was. De kat blies een keer en rende naar Izaya toe, die hem een keer over zijn rug streelde, voordat de kat weer de andere kant op rende, voorbij de jongen. "Ja," zei hij uiteindelijk en liet zijn hand op de grond zakken en duwde zichzelf omhoog, zodat hij rechtop stond. Hij was langer dan de jongen, wat op zich een opluchting was. Ach, als je Shizu-chan gewend was.. Hij stond zo goed als op de rand van de cliff, makkelijk genoeg om hem eraf te duwen.
"Geen kattenpersoon, begrijp ik het goed?" vroeg hij en glimlachte voor twee seconden met gesloten ogen, voordat hij van de rand van die cliff wegliep. Door de wind waaide zijn bontjas lichtelijk naar achteren, toen hij stilstond, ongeveer een meter van de jongen verwijderd. Het zou vanavond gaan regenen, vandaar dat hij ook wel binnenkort naar huis ging. Leek hem beter. Al had hij natuurlijk nog een capuchon, maar alsnog. Natte kleren. Natte jas. Hij droeg zijn bontjas bijna altijd, 't was bijna standaard geworden. Hij bestudeerde de jongen even, al leek er niet veel bijzonders aan hem. Misschien was hij zelfs gewoon. Onwaarschijnlijk.

Onderwerp: Re: # And our one heroic pledge. vr aug 05, 2011 10:17 am

De kat blies tegen hem en liep weg, naar de jongen toe die hem aan leek te staren. Misschien wat ouder, niet echt gespierd. Er ging een schok door hem heen toen hij besefte dat hij terug zat te staren. Fuck. De kat liep weer weg en hij volgde de kat even met zijn ogen, staarde daarna naar de grond, weg van de jongen. Ongemakkelijk, zo voelde hij zich. Het liefst wou hij weglopen, maar hij had geen zin om weer naar huis te gaan. En naar het ziekenhuis gaan wou hij nu al helemaal niet meer. Dan werd hij weer aan alles herinnerd, aan het feit dat hij niks had gedaan terwijl hij misschien wel iets had kunnen doen. En het feit dat hij niet van haar hield, maar wel verkering met haar had. Nou ja, eigenlijk was het niet echt officieel, maar had ze wel tegen haar vriendinnen gezegd dat ze een vriendje had. En eerst had hij er geen problemen mee, maar nu hij echt zeker wist dat hij niet van haar hield en hij had ontdekt dat hij homo was, was het wel even anders.
"Ja," zei de jongen toen de kat weg was gelopen. Moest hij hem niet achteraan gaan of zo? Grote kans dat de kat snel onder een auto zou komen. Deze stad was geen kattenparadijs voor katten. Misschien was de jongen nieuw ofzo en wist hij het niet. Dat kon ook. "Geen kattenpersoon, begrijp ik het goed?" Kida knikte zachtjes, wierp een blik op de jongen die op was gestaan. Ughe, de jongen was langer. Misschien was hijzelf juist klein. Hij deinsde een beetje achteruit toen de jongen dichterbij kwam. Minder dan anderhalve meter was tussen hun verwijdert. Zachtjes beet hij op zijn lip.
“Kida Tanaka,” mompelde hij zachtjes en hij keek weer weg. Straks dan sloeg de jongen hem in elkaar als hij weg wou lopen. Hij kon er niet zo goed tegen als iemand groter was en begon zich er ongemakkelijker door te voelen. De jongen zag er ondanks dat hij niet gespierd was wel uit alsof hij een gevecht zou winnen. Met krachten? Dat was toch niet eerlijk?

Onderwerp: Re: # And our one heroic pledge. vr aug 05, 2011 11:02 am

De jongen deinsde achteruit waardoor Izaya moest lachen. Hopeloos. Schrikachtig. Bang. Dat was een van de leukere soorten om te plagen met zijn gedrag. "Rustig maar, ik verkracht je niet of zo." grinnikte hij droogjes naar de jongen, al dacht hij ergens dat hij daar wel toe in staat was. Daarmee doelde hij meer op Shizu-chan dan de jongen. Dat was ook nogal tegen zijn wil, maar ja. Shizu-chan had er uiteindelijk van genoten, niet dan? Hoewel hij meerdere wonden op zijn lichaam had en blauwe plekken, had hij er wel van genoten. En tja, hij zou niet zeggen dat ie er zelf ook niet een beetje van genoten had. Hij keek de jongen even aan, die onzeker op zijn lip beet. Verlegen ook nog? Hmmn. De jongen stelde zich inmiddels voor als Kida Tanaka. Hij wou zichzelf gaan voorstellen als Orihara Izaya, maar realiseerde zich weer eens dat hij anders Orihara werd genoemd. Door sommige buitenlanders, kuch. Al leek en klonk de jongen niet buitenlands. Nou ja, boeiend. Die stelde zich ook met zijn achternaam als laatst voor, dus deed hij dat ook maar. Postvulling afgelopen.
"Izaya Orihara," stelde hij zich uiteindelijk ook maar voor. Izaya kruiste zijn armen en legde zijn hand half voor zijn mond, waarna hij bedenkelijk keek. Eigenlijk onderzocht hij de jongen alleen. Het eerste dat bij hem opkwam was dat hij niet bepaald lelijk was, maar ja. Daar had je niet veel aan. Hij haalde zijn hand ietsjes voor zijn mond weg. "Is er een reden dat je zo schrikachtig bent, of is dat gewoon van nature?" besloot hij toen te vragen, nieuwsgierig naar het antwoord. Echt zo'n Izaya-vraag. Grote kans dat de jongen beledigd was. Maar ja, kon hij er wat aan doen dat de jongen overkwam als een kind dat lang geleden was verkracht. Niet dat daar iets grappig aan was, maar het ging om het principe. De mensen die hij had ontmoet in Fukushima leken allemaal wel een zeer traumatische ervaring mee te hebben gemaakt, terwijl hij zelf gewoon *plop* op de wereld was beland. Al zou je kunnen zeggen dat hij het zelf lichtelijk dramatisch had gemaakt, maar ja. Wie niet?
Er klonk een miauw, duidelijk van zijn kat afkomstig. Hij keek even naar waar de kat was weggerend, waar hij weer verscheen en de andere kant op rende. "Hij hangt meestal een beetje om me heen, kan zijn dat ie dadelijk nog een keer de andere kant op rent.." zei hij droogjes en grinnikte even. Dat best was debiel. Maar ja, het was van hem. Dus dan viel het wel mee allemaal, aangezien iets minder snel irritant was als het van jou was. Bijvoorbeeld als je mobiel af ging of zo.

Onderwerp: Re: # And our one heroic pledge. vr aug 05, 2011 9:18 pm

Hij wist niet waarom hij zijn voornaam als eerste zei. Zich voorstellen was iets wat hij al heel lang niet had gedaan. De laatste keer was bij Saki, toen ze elkaar net leerden kennen. En bij de Skill Outs werd hij Kida of Tanaka-kun genoemd, dus eigenlijk maakte het helemaal niks uit.
"Izaya Orihara," stelde de jongen zich voor en hij snoof zachtjes als antwoord. De jongen leek hem te onderzoeken en hij voelde zich nog ongemakkelijker. Hmm.. Nu had hij geen hulp van zijn ‘vrienden’ en stond hij er alleen voor, tegen een waarschijnlijk jongen met krachten. Althans, zo zag de jongen er uit. Zijn hand ging even naar het zakmes wat in zijn zak zat. Zijn laatste hoop, al was het ding in de loop van de jaren steeds botter geworden en was het niet zo effectief. Bagger. "Is er een reden dat je zo schrikachtig bent, of is dat gewoon van nature?" Oké, nu werd hij boos.
“Ik ben niet schrikachtig! Waarschijnlijk moet je je ogen even uitwrijven, want je hebt het helemaal mis,” gromde hij en zijn gezicht stond een beetje boos plus zwaar geïrriteerd. Waar bemoeide de jongen zich toch mee? Hij stapte alleen maar achteruit omdat de afstand te klein was, hij geen overzicht kreeg over de situatie. Op eens klonk er een miauw. De kat van de jongen waarschijnlijk.
"Hij hangt meestal een beetje om me heen, kan zijn dat ie dadelijk nog een keer de andere kant op rent.." Kida negeerde de jongen, liep om hem heen naar de reling toe, waar hij zijn armen op legde en met zijn hoofd op zijn armen leunde. Hm.
“Ik weet niet waar je in godsnaam vandaan komt, maar die kat heeft een grote kans om overreden te worden als je niet oppast. En waarom ga je niet naar je kattenvriendjes toe? Kan je lekker opscheppen over de kat die je hebt, want ik heb er echt helemaal geen interesse in,” bromde hij geïrriteerd. Stom joch. Waarom moest de jongen hier zijn als hij juist alleen wou zijn? Hij snoof even, staarde voor zich uit. Saki.. Ondanks dat het al twee jaar geleden was, had hij haar nog steeds niet gesnapt. Hij snapte zichzelf niet eens. Waarom moest hij in godsnaam homo zijn en waarom kon hij niet van haar houden? Dan was iedereen toch blij?

Onderwerp: Re: # And our one heroic pledge. vr aug 05, 2011 9:41 pm

"Ik ben niet schrikachtig! Waarschijnlijk moet je je ogen even uitwrijven, want je hebt het helemaal mis." gromde de jongen naar hem en Izaya grinnikte even. Zoals verwacht. Hij sloeg zijn hoofd een klein stukje naar achteren, waardoor hij lichtelijk arrogant overkwam. Mocht ook wel van 'm gezegd worden, eigenlijk. "Ook goed, geloof wat je wilt geloven." zei hij rustig met zijn typische Izaya-grijns.
De jongen liep langs hem en Izaya draaide zich om, maar bleef staan. "Ik weet niet waar je in godsnaam vandaan komt, maar die kat heeft een grote kans om overreden te worden als je niet oppast." bromde de jongen en Izaya grinnikte. Die begreep dus helemaal niet hoe Neko in elkaar stak, of hoe hij dat deed. Maar ja, die zocht natuurlijk een reden om hem aan te vallen. Dit was niet de eerste keer dat iemand binnen een halve minuut had besloten dat ze hem niet mochten, maar deed dat er toe? Nee. Shizu-chan had hem eerst ook niet gemogen. De vrienden die hij in Degree had ook niet. En de weinige die hij in Fukushima had, ook niet. In het begin. Maar alles wende. "Neko is slim genoeg hoor. Bovendien is hij technisch gezien niet mijn kat, hij volgt me alleen en brengt soms kleine, dode dingetjes mee. Als hij dood gaat is dat niet mijn probleem." zei hij luchtig. Het was niet zo dat hij Neko de dood toewenste, maar hij zou er niet heel lang mee zitten. Neko was Japans voor kat en aangezien de kat niet echt van hem was, was dat de enige naam die hij hem had kunnen geven. Kat.
"En waarom ga je niet naar je kattenvriendjes toe? Kan je lekker opscheppen over de kat die je hebt, want ik heb er echt helemaal geen interesse in." bromde Kida en Izaya lachte even kort. Kattenvriendjes, geweldig. Dus als je een kat had, had je alleen vrienden die ook katten hadden. Toch een leuk idee van de jongen, alleen wel naïef. Hij keek even naar zijn hand, waar een zilveren ring op zat. "Hmmn.. Interessant idee, maar ik sla 't af. Vind je het niet gezellig dan?" zei hij, quasi-vrolijk. Duidelijk sarcasme. Hij wist het antwoord namelijk al, dus waarom zou hij er nog naar vragen? "Trouwens, mijn vrienden houden niet allemaal van katten, denk ik. Ik ben zelf niet eens wild van dieren. Ze sterven sneller dan jezelf en kunnen je niks interessants bieden. Ik begrijp niet waarom mensen zich zo fascineren erover, aangezien hun eigen ras toch vele malen gecompliceerder en mooier is." legde hij rustig uit. Hij had zich altijd al afgevraagd waarom mensen zich zo interesseerde in bacteriën, stenen, dieren, planten en al dat gedoe.. Waar faalde hun eigen complexe gedrag hun te fascineren? Hoewel hij natuurlijk niet zo dom was om te denken dat niemand mensen-gedrag aan het observeren was, als een pro. Maar goed.

Onderwerp: Re: # And our one heroic pledge. za aug 06, 2011 4:59 am

De aanwezigheid van de jongen was irritant. Vreselijk irritant. Een ongemakkelijk gevoel vulde hem van binnen en wou hem gewoon niet met rust laten. Waar kwam het in godsnaam vandaan? Toch niet van.. die jongen? Hij hoopte het niet. De jongen begon weer over zijn kat en hij luisterde niet, vond katten maar stom en irritant met hun gemiauw. In de meeste flats waren ze ook verboden. Vandaar dat er wel vaak zwerfkatten waren, op straat gegooid door eigenaren die ze niet meer mochten houden. En dan was er wel vaak een dierenvanger te vinden, die die katten een nieuw baasje gaven. En dan werden die vast wel ooit een keer op straat gegooid. Bam. Cirkel rond.
"Hmmn.. Interessant idee, maar ik sla 't af. Vind je het niet gezellig dan?" antwoordde de jongen op het kattenvriendjes gedoe. Kida snoof. De sarcasme was duidelijk te horen. Waarom liet de jongen hem gewoon niet met rust? Iedereen blij, althans.. hij deels. Hij wou gewoon kunnen nadenken, maar nu dat joch er was gingen zijn gedachtes daar naar toe, in plaats van naar de dingen waar hij normaal aan dacht als hij hier was. Heel irritant. "Trouwens, mijn vrienden houden niet allemaal van katten, denk ik. Ik ben zelf niet eens wild van dieren. Ze sterven sneller dan jezelf en kunnen je niks interessants bieden. Ik begrijp niet waarom mensen zich zo fascineren erover, aangezien hun eigen ras toch vele malen gecompliceerder en mooier is." Hele preek, maar waarom had hij die de kat dan? Dat sloeg ook nergens op. En waarschijnlijk was de jongen nogal geobsedeerd door mensen. Oké, mensen waren nou eenmaal een superieur ras, maar dat betekende toch niet dat je dierenmishandeling moest toelaten? Of was de jongen daar ook niet voor?
“Moet je zelf weten,” mompelde hij onverschillig. “Honden zijn wel leuk. Als ze maar niet zo hard blaffen en niet irritant zijn,” voegde hij er op een zachtere toon aan toe. Misschien omdat Saki een hond had gehad, die dood was gegaan toen ze al een poosje in het ziekenhuis lag. Ze hield van honden, vond ze fascinerend. Maar de hond die hun hadden was zo erg aan haar gehecht, dat hij nauwelijks meer at na haar ongeluk. Ook zijn schuld. Plotseling trilde zijn telefoon een keer, wat betekende dat hij een nieuw sms’je had. Kida kwam een beetje overeind, klapte zijn telefoon open. Er ging een schok door hem heen toen hij het bericht las. Ze was bewusteloos geraakt. Tranen ontstonden in zijn ogen en hij wreef ze weg. Gelukkig stond hij met zijn rug naar de jongen toe. Hij klapte de telefoon dicht en deed die weer in zijn broekzak. Een voordeel van alleen zijn was dat hij kon huilen zoveel hij wou, zonder zich er voor te schamen. En nu moest dat rot joch er perse zijn. Zijn ademhaling was onregelmatig en het lukte hem niet echt goed om normaal te ademen. Hij was boos en verdrietig tegelijkertijd, terwijl het schuldgevoel toenam. Zijn schuld. Allemaal zijn schuld. Opnieuw veegde hij de opkomende tranen weg en dook hij wat in elkaar. Zijn handen klampten een beetje aan de reling. Waarom huilde hij haar als hij niet om haar gaf? Waarom bleef de jongen?

Onderwerp: Re: # And our one heroic pledge. za aug 06, 2011 5:37 am

"Moet je zelf weten." mompelde de jongen en Izaya grinnikte even kort. De jongen was raar, maar ach, het was wat je raar noemde. De meeste vonden hem raar en hij vond de meeste raar. Zo werkte het. "Honden zijn wel leuk. Als ze maar niet zo hard blaffen en niet irritant zijn." Izaya lachte even kort. Een hond die niet hard blafte en niet irritant was, succes daarmee. Elke hond had wel eens z'n momentjes, zo werkte die beesten. Vandaar dat hij Neko had - in hoeverre hij dat beest z'n eigenaar was - want die kon niet blaffen. En miauwen was sowieso minder irritant. "Dat kan nog eens moeilijk worden om te vinden," stelde hij toen vast en ging weer zitten, waarna hij op zijn rug ging liggen en zijn ogen sloot, uit verveling.
Shizu-chan.. Die jongen liet hem klef denken. Hmpf. Hij had zo lang gewild dat ze het een kans konden geven, kijken of het iets zou worden tussen hen. Hij wenste dat hij de reden was dat Shizu-chan bestond, dat z'n glimlach Shizu-chan's lievelings glimlach was, dat hoe hij zich kleedde Shizu-chan's lievelings stijl was. Zijn eigen gedachten maakte hem ziek. Waarom wou hij dat Shizuo nu zijn hand vast hield? Waarom hoopte hij dat Shizuo hem niet was vergeten? Dat hij een lievelingsplekje had op Izaya's lichaam waar hij stiekem van hield, omdat niemand anders het kon zien? Basically, wou hij dat Shizu-chan van hem hield, dat hij hem nodig had. Dat zonder hem, zijn hart zou breken. Dat hij de rest van zijn nachten wakker lag. Dat hij niet kon eten, dat hij het laatste in Shizu-chan's gedachten was voor 'ie ging slapen. Maar hij was weggegaan. Omdat het begon te vervelen. Het was waar wat ze zeiden en stiekem had hij dat altijd al geweten. Je weet niet wat je hebt, voordat het weg is.
Hij dacht er niet graag over na. Dan realiseerde hij zich dat het allemaal zijn schuld was. Als hij niets met Shizu-chan had gehad, dan had ie nooit in het ziekenhuis gelezen. En hij had zijn neus gekneusd toen hij tegen hem aan schopte. Per ongeluk, maar alsnog. En hij was zomaar weggegaan. Shizu-chan had hem nooit moeten vertrouwen. Ughe. Hoeveel moest hij zichzelf nog haten?

Onderwerp: Re: # And our one heroic pledge. za aug 06, 2011 6:02 am

Zijn handen trilden terwijl ze de reling vast hielden en zijn greep werd sterker. Zijn huid zat strak om zijn knokkels heen, zodat ze wit leken te worden. Al twee jaar was hij niet vrolijk geweest, was er geen sprankje hoop in de toekomst te vinden. Hij wist dat het haar lichaam op een dag teveel zou worden en dat ze dan had geleefd met een leugen. Boos kneep hij zijn ogen dicht. De jongen had iets gemompeld over dat iets moeilijk te vinden was ofzo, maar hij lette er al niet op. Hij zou alles voor Saki willen doen, zo lang ze maar niet met die rotleugen hoefde te leven. Zolang ze maar niet dood zou gaan. Hij was de tranen even vergeten, dus hadden er al een paar de kans gekregen om over zijn wang te rollen. Meteen kreeg hij ze in de gaten en wreef hij ze weg. Misschien als hij haar bij de eerste ontmoeting had genegeerd, had hij nog bij de Skill Outs gezeten en zat zij nu niet in het ziekenhuis. Hij wou dat ze gelukkig was, maar waarschijnlijk was ze het gewoon niet. En wat als ze er achter kwam dat het zijn schuld was dat ze in het ziekenhuis lag? Zou ze dan boos op hem worden en zou het dan slechter met hem gaan? Kida kon zich echt niet voor zich zien dat ze hem zou vergeven. Dankzij hem was er een grote kans dat ze dit jaar nog dood zou gaan, aangezien het er echt niet uit zag dat ze beter zou worden. Hij gromde zachtjes toen hij aan al die ‘troostende’ woorden van de dokters en verpleegsters dacht. Het hielp voor geen meter en hij zou niet weten wat hij moest doen als ze dood was. Kon hij dannog wel met het schuldgevoel leven? Ondanks dat hij niet van haar hield, was ze sinds hij haar kende wel een vriend voor haar geweest. Iemand die luisterde naar zijn woorden en ongelofelijk begripvol was. Maar zou ze dat wel zijn als ze achter alle leugens kwam? Er ontsnapte een zucht uit zijn keel en hij opende zijn ogen. Waarschijnlijk niet. Of ze kwam er nooit achter.. Of als hij de moed had gekregen om het te vertellen, was hij te laat.
En toen pas merkte hij op dat de jongen er was. Er was een korte stilte voorbij gegaan en hij ging wat overeind staan.
“Waarom ga je niet gewoon weg?” gromde hij met een stem die een beetje hees was geworden door de vele emoties door hem heen gingen. Zijn hand wreef de tranen weg. Straks dan werd hij uitgelachen omdat hij huilde. Of straks kwam hij de leden van de Skill Outs tegen. Dat laatste was veel erger en er was een grote kans dat ze nog steeds boos op hem waren. Al meer dan twee jaar was hij bij de groep weg. Zouden ze het nog herinneren?

Onderwerp: Re: # And our one heroic pledge. za aug 06, 2011 6:21 am

Ughe. Shizu-chan maakte alles veel moeilijker dan Izaya wou. Hij had altijd al geweten dat hij en Shizu-chan niet heel lang samen zouden zijn, aangezien hij zich zo snel verveelde van iemand. Maar ergens had hij gehoopt dat het met hem anders zou zijn, dat ze het wel vol hielden. Naïef, dom, onmogelijk. Hij had dat nooit mogen verwachten. Van zichzelf. Het zat in zijn bloed om mensen waarvan hij hield pijn te doen of te laten stikken. Shizu-chan. Alice. Zijn ouders waren gescheiden. Oke, dan moet je nu denken, 'wat heeft dat ermee te maken?'. Hij had altijd al het idee gehad dat het zijn schuld was, aangezien alles goed ging totdat hij er was. Maar hij kende mensen - Esper of niet - en hij wist dat dat een naïeve gedachte was. Dat het nooit echt zijn schuld kon zijn. Het was gewoon een gevoel dat hij in zijn gedachten had, maar nooit echt naar boven liet komen of zo. Veel kinderen met gescheiden ouders gaven zichzelf de schuld, daar was hij zich van bewust. Hmmn. Scheiden leek hem vreselijk, al wist hij niet eens of hij wel wou trouwen met een man. Zou toch raar zijn. Hij wist niet eens of daar wetten voor waren in Fukushima. Nou ja, hij was pas negentien, hij hoefde er niet bij stil te staan.
"Waarom ga je niet gewoon weg?" klonk er hees. Het was agressief bedoeld, maar de jongen faalde er in. Hij draaide zich om, duwde zichzelf omhoog en stond op. Droogjes klopte hij zijn kleren af en ging even met een hand door zijn haar. "Technisch gezien was-" hij stopte toen hij zijn blik op de jongen focuste. Die ging net met zijn handen door zijn ogen, maar je zag duidelijk dat hij gehuild had. Was dat zijn schuld, huilde de jongen door hem? Vast niet. Zo beledigend was het niet allemaal. Toch? Of was er zoveel gebeurd dat hij dat er even niet bij kon hebben? Hmpf. Hij vond het niet leuk. De jongen moest niet huilen. "Je huilt." concludeerde hij en had even een 'o-o'-blik in zijn ogen. "... Wat is er?" vroeg hij uiteindelijk, niet echt gewend om geïnteresseerd te lijken in het echte antwoord.

Onderwerp: Re: # And our one heroic pledge. za aug 06, 2011 11:32 pm

x NO GETTING OVER YOU