Nothing makes them stronger.

Onderwerp: Nothing makes them stronger. zo jul 24, 2011 10:18 pm

Er galmde een schreeuw door het verlaten straatje heen. Er lag een jongen op de grond, hijgend. Voor hem stond een grote jongen met een grijns op zijn gezicht die op hem neer keek. Achter hem stonden nog een paar jongens.
“Luister goed wat ik zeg, nerd,” riep hij. De jongen op de grond kreeg nog een stroomschok en opnieuw klonk er een kreet. De vonken die van de andere jongen zijn hand vandaan kwamen knetterden. “Jij zorgt er voor dat je die data binnen een week hebt ingeleverd, anders dan zorg ik er echt voor dat je geen lang leven meer hebt.” Nog een stroomschok, waarbij de jongen met rood haar stilletjes op de grond bleef liggen. Gelach, gevolgd door voetstappen die weg stierven.
Matthew, dat was de jongen die op de grond lag. Zijn lichaam trilde toen hij na een half uur overeind probeerde te komen, maar al snel knalde hij op de grond. De overdosis aan elektriciteit werkte verdovend en zorgde er voor dat zijn gedachtes alle kanten op gingen en hij een kort geheugenverlies had. Wat was er gebeurt voordat de jongens hem martelden? Waarom hadden ze dat ook alweer gedaan? Hij ondernam een poging om overeind te gaan zitten en liet zijn hoofd hangen toen hij uiteindelijk zag. Ohja, ze wouden data. Er waren altijd mensen die hardhandig hem dwongen om data te verzamelen en computers te hacken, maar hij luisterde bijna nooit en dan kreeg hij altijd een pijniging. De groep waar de grote jongen van was, had hem al meerdere keren gevraagd om data, maar telkens had hij weer geweigerd en nu had hij echt geen keus. Zijn handen steunden op de grond, zorgden er voor dat hij niet overeind viel. Met moeite stond hij op en wankelde hij even, kon zich net aan de dichtstbijzijnde lantarenpaal vasthouden. Het was leeg en verlaten, een van de weinige delen van Fukushima die onbewoond was. Zijn nagels krasten over de lantarenpaal toen zijn handen grip verloren en hij op de grond zakte. Er zat een wond op zijn arm en zijn koptelefoon en mp3 waren spoorloos verdwenen, net zoals zijn bril, vest en telefoon. Het T-shirt zorgde niet goed voor warmte en hij kreeg het nog kouder toen het begon te regenen. Matthew wist niet zeker of hij wel kon lopen - de weg naar huis was lang en straks dan viel hij om de paar meter - dus bleef hij zitten. Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond en hij leunde met zijn hoofd tegen de lantarenpaal. Hij zat in een niet zo heel handige situatie.

/// Iedereen welkom! ///

Onderwerp: Re: Nothing makes them stronger. zo jul 24, 2011 10:29 pm

Ryou liep rustig door de straten heen. Hij wist niet echt wat hij wou doen. Hij dacht aan Kate, die hij een paar dagen geleden geholpen had. Hij glimlachte even. Gelukkig was nu veilig. Het was wel een heel gedoe geweest met die mannen, maar voor haar deed hij het graag. Hij had gemerkt dat hij zijn duistere kant had laten groeien en dat iedereen daar toch wel onder de indruk van was geweest. Zelfs zijn moeder zou hem niet geloven als ze hoorde dat hij een meisje van rond zijn leeftijd gered had. Hij grinnikte even en schrok op toen hij een hoop stemmen hoorde. Een jongen kwam op hem afrennen en duwde hem weg. Ryou greep tijdens zijn val de hand van de jongen en trok hem mee naar de grond. 'Sukkel,' siste hij tussen zijn tanden door, terwijl hij zijn knieën langs weerszijden van de jongen liet gaan. Zijn maten - tenminste, Ryou vermoedde dat het zijn maten waren - renden gewoon door. Stelletje bange schoothonden. 'Op je schooltje ben je vast heel wat, maar je blijft met je poten van me af, is dat begrepen?' klonk Ryou's duistere stem en hij drukte zijn knieën nog dichter tegen de jongen aan om hem meer te waarschuwen. De jongen knikte en Ryou stond op. Hij had zin om dat joch een trap te verkopen. Ergens was hij ook wel benieuwd waarom hij zo wegrende. Soms ruzie gehad met iemand? De jongen vervolgde zijn pad weer en rende verder. Ryou draaide zich hoofdschuddend om. Hij was al een eind aan het lopen geweest, toen hij iemand op de grond zag liggen. Snel rende hij op de jongen af. 'Jeetje!' riep hij uit, toen hij de jongen zag. Hij leek erg gehavend. Zouden die sukkels van daarnet..? Het zou Ryou niks verbazen. Hij bukte zich en keek naar de jongen. 'Is alles oké?' vroeg hij en hij keek naar de jongen. Wat kon hij doen om hem te helpen? 'Waren dat je belagers die ik net tegengekomen was? Ze waren nogal aan het rennen. Een grote jongen met een nogal dom uitziende blik en drie jongens volgens mij, bezegeld met pukkels,' somde hij op, terwijl hij het beeld voordat hij de grote jongen tegen de grond had gewerkt even voor zijn ogen haalde. Hij schudde zijn hoofd gelijk weer en ondersteunde de jongen, om vervolgens kracht te zetten om hem op te rapen. 'Wat wouden ze van je?' vroeg hij zacht en hij keek de jongen vragend aan.

Onderwerp: Re: Nothing makes them stronger. ma jul 25, 2011 12:26 am

Langzamerhand begon alles wel weer terug te komen. Hij kon altijd de back-up nemen die op zijn computer stond en het verstoorde gedeelte vervangen, alleen dat ging dan weer een paar uur duren. Weer een paar uur verspild van zijn leven. De jongens hadden hem toen hij doodnormaal op straat liep, in een auto gegooid en ze waren hierheen gereden, hadden hem gedropt en een paar gastjes bij hem gelaten, waarna het busje weg was gereden. En toen kwam hun ‘leider’ en sloegen ze hem in elkaar. Fijn.. Matthew rekte zich een beetje uit, verschillende botten kraakten en de pijn werd alleen maar erger. Jammer genoeg kenden die gasten zijn zwakte, maar voor de rest kende niemand dat. Alleen maar zijn belangrijkste kracht en nauwelijks zijn andere krachten. Mental Out, zo noemden ze zijn krachten bij elkaar. Mental omdat al zijn krachten – behalve Unconscious Touch maar dat wisten ze niet, en Hacking deels niet – mentaal waren en iemand buiten bewustzijn was als hij zijn kracht gebruikte. Ughe, hij wist niet eens waarom er zoveel mensen waren die hem wouden ontmoeten, zijn krachten heel gaaf vonden en er zelfs mensen waren die het tegen hem op wouden nemen. Zijn zwakste kracht was Mental Rage, maar wel een kracht waarmee hij van afstand kon werken. Best wel handig als degene die hem lastig viel verder weg stond, maar hij kon heel snel zijn concentratie op de kracht verliezen. Dat was dan wel een minpunt.

Er klonken voetstappen en zijn ogen gingen langzaam weer open. Bah, alles was wazig. Ach, hij had thuis nog wat brillen liggen en anders dan vroeg hij er gewoon om. Maar zijn koptelefoon en mp3 waren echt spoorloos. Er stond een schim, vlakbij. Hij kon niet zien of het een van de jongens was. Misschien wel.
'Jeetje!' hoorde hij een jongensstem roepen. Huh? 'Is alles oké?' Matthew snoof. Wie was die gozer nou weer? De jongen bukte en kwam dichterbij 'Waren dat je belagers die ik net tegengekomen was? Ze waren nogal aan het rennen. Een grote jongen met een nogal dom uitziende blik en drie jongens volgens mij, bezegeld met pukkels.' De jongen was een beetje té dichtbij. Hij wou hem zelfs helpen op te staan.
“Afstand alsjeblieft,” zei hij en hij duwde de jongen een beetje opzij, kwam overeind en leunde tegen de lantarenpaal aan. “Ik kan ook zelf overeind komen,” mompelde hij emotieloos.
'Wat wouden ze van je?' Hij snoof opnieuw.
“Lang verhaal. Maar ze willen dus iets voor mij en ik heb een paar keer geweigerd om het hun te geven, dus zijn ze boos geworden en moet ik het binnen een week aan hun geven.” Het klonk alsof het doodnormaal was. Eigenlijk was het dat ook voor hem. “Matthew, aangenaam ofzo.” Hij nam niet eens de moeite om zijn hand uit te steken, hield namelijk zijn hand op zijn gewonde arm, probeerde zo het bloeden te stoppen. De regen drupte op zijn hoofd. Het was ook niet handig als de jongen het bloed aanraakte, dan zouden hij meteen neervallen. Stomme kracht.

Onderwerp: Re: Nothing makes them stronger. ma jul 25, 2011 12:52 am

Verbaasd keek Ryou naar de jongen, maar gehoorzaamde toch maar en voordat hij verder weg geduwd kon worden, stapte hij zelf al een paar passen achteruit. Hij probeerde zich er niet mee te bemoeien, maar de jongen leek het echt moeilijk te hebben om op te staan. Hij schudde verbaasd zijn hoofd en concentreerde zich maar gewoon op wat hij zei. 'Aangenaam, Matthew, mijn naam is Ryou,' zei hij dus maar vriendelijk en hij keek hem even recht in de ogen aan, zoals hij wel vaker deed als hij zichzelf voorstelde. Hij knikte even. 'En wat anders? Komen ze je anders weer in elkaar trappen? Zo erg lijken ze me niet,' mompelde hij, terwijl hij terugdacht aan het moment dat hij de leider tegen de grond geduwd had. Nee, ze leken hem inderdaad niet erg. Maar misschien konden ze tegen Matthew helemaal anders reageren dan ze tegen hem deden. Bij hem renden ze gewoon verder, hun maat in de steek latend. Hij keek Matthew even aan en wachtte af. Hij wist niet goed wat hij moest doen of moest zeggen om Matthew een beetje vriendelijker te maken. Natuurlijk, hij had net klappen gehad. Geen wonder dat hij mensen misschien minder snel zou vertrouwen. Hij keek naar het bloed dat langs zijn arm sijpelde. 'Je moet die wond verzorgen,' zei hij zachtjes en hij slikte even. 'Die rotzakken hebben je flink te pakken gehad. Ik wist niet dat mensen zo kwaad konden worden om intelligentie die iemand anders wel heeft en zij niet,' mompelde hij even, eigenlijk bedoeld voor zichzelf maar niet echt merkend dat hij het ook tegen Matthew uitsprak. 'Kan ik je soms helpen? Met twee sta je immers sterker dan met een,' zei hij en hij keek Matthew vriendelijk aan, maar ergens was er ook een twijfel bij zijn uitdrukking. Dadelijk zou Matthew hem afsnauwen of weer wegduwen, zat hij daar met zijn vriendelijkheid en zijn wel gevende hulp. Ach, hij wist wel wat hij zou zeggen als dat gebeurde. Zijn ma zei het ook altijd: 'Eerst vriendelijk blijven, dan pas overgaan naar de handelende en de harde middelen.' Nou, zijn moeder zou die theorie zeker weglaten als ze hoorde wat er bij Kate en hem gebeurd was. Hij vertelde zijn moeder veel over de mensen die hij ontmoette, misschien dat hij die ervaring ook wel zou vertellen. Hij slikte even en keek weer naar Matthew. 'Ik uh... Kan ik je helpen met die wond?' vroeg hij daarom maar, terwijl hij blikte op de wond.

Onderwerp: Re: Nothing makes them stronger. ma jul 25, 2011 1:28 am

De jongen deed nogal heel erg aardig. Bijna vreemd.. Het shirt wat hij aan had werd al snel vies, alleen gaf hij er niet echt veel om. Gelukkig was het geen Blood+peppers shirt, anders was hij juist wel gaan flippen. Het was namelijk zijn favoriete band en hij had heel vaak een shirt van hun aan.
'Aangenaam, Matthew, mijn naam is Ryou.' Matthew keek weg toen de jongen hem recht in de ogen aan keek. Bah, hij haatte oogcontact en aandacht. 'En wat anders? Komen ze je anders weer in elkaar trappen? Zo erg lijken ze me niet.' Hij zuchtte.
“Ze willen data. Geheime data, van beroemde bedrijven om hun zwakke punten te ontdekken en het te gebruiken voor inbreken enzo. En ze weten dat ze het alleen via mij kunnen verkrijgen. Geloof me, ze lijken niet erg, maar ze weten juist mijn zwakke punten waardoor ik helemaal niks tegen ze kan doen. Waarschijnlijk vermoorden ze me de volgende keer, dus ik heb echt geen keus en ik wil liever niet dood gaan. Ik heb nog een leven voor me,” mompelde hij zachtjes, zonder oogcontact te maken.
'Je moet die wond verzorgen.' Hij keek van de jongen naar de wond en weer terug. Verzorgen? Met maar één hand? 'Die rotzakken hebben je flink te pakken gehad. Ik wist niet dat mensen zo kwaad konden worden om intelligentie die iemand anders wel heeft en zij niet.' Matthew snoof, keek even weg. Ughe, hij haatte als iemand zo over hem praatte. Oké, hij was wel intelligent en hij wist dat er mensen waren die er jaloers op waren, maar zo bijzonder was het ook toch niet? Er waren vast wel meer mensen die intelligent zoals hij waren, zonder de krachten dan. De lantarenpaal liet zijn rug een beetje zeer doen, maar anders dan moest hij gaan liggen. 'Kan ik je soms helpen? Met twee sta je immers sterker dan met een.' Hij gromde geïrriteerd. Het was zijn probleem, niet die van de jongen. En hij kon prima voor zichzelf zorgen, hij was tenminste een level 4. Maar waarschijnlijk wist de jongen dat niet. Nauwelijks iemand wist dat. 'Ik uh... Kan ik je helpen met die wond?' Matthew lachte even emotieloos.
“Probeer het maar, maar het is je eigen schuld als je neervalt. Mijn bloed kan iemand bewusteloos laten raken,” mompelde hij emotieloos en hij haalde zijn hand weg, stak zijn arm een beetje naar de jongen uit, twijfelend. Zelfs als je er stof tussen had, kon het bloed door de stof sijpelen en je huid toch aanraken. Heel handig, dus niet.

Onderwerp: Re: Nothing makes them stronger. ma jul 25, 2011 2:23 am

Ryou zuchtte. 'En dat heb ik weer. Eerst ontmoet ik een meisje dat een weerwolf blijkt te zijn en dan iemand wiens bloed gevaarlijk is. Waar gaat het tegenwoordig toch met de wereld naartoe,' zuchtte hij en hij grinnikte even. Hij keek onderzoekend naar de wond. Hij zuchtte. 'Dit schiet ook niet op. Als ik dat bloed aanraak en ik val inderdaad bewusteloos, loop jij gewoon weg,' grinnikte hij, aangezien hij Matthew er wel voor aanzag om dat te doen. 'Sorry als ik het helemaal fout heb en je dat niet zou doen, maar ik denk - gezien je gedrag - dat je het wel zou kunnen,' vertelde Ryou rustig en hij keek naar de wond. 'Nou ja.... Ik heb wel wat bij me om de wond te verzorgen. Waarschijnlijk kan je wel zelf je bloed aanraken zonder flauw te vallen, of niet soms?' vroeg hij en hij keek naar Matthew. Er was iets vreemds met de mensen hier. Ze leken allemaal iets hebben wat normale mensen - zoals hij - niet hadden. Oftewel moest hij zijn kracht nog gewoon ontdekken. Nou ja, als je een scheet die verschrikkelijk hard is en stinkt een kracht zou noemen, dan had Ryou er wel eentje. Hij moest moeite doen om niet te grinniken. Hij besefte ook dat hij serieus moest blijven. Matthew werd dus vermoord als hij niet deed wat ze vroegen. 'Ik denk dat ik je mijn keukenmes maar gewoon even verleen, zodat je hun kunt neersteken. Ben je daar ook weer vanaf,' grinnikte Ryou droogjes, ook al zou Matthew er waarschijnlijk niet om kunnen lachen. Het zou Ryou wel verbazen als hij het wèl deed. Hij keek naar Matthews arm. 'Ik kan natuurlijk een stok gaan halen, een zakdoekje eraan doen en het zo proberen te vegen van je arm,' zei hij en hij grinnikte even. 'Sorry, die was flauw,' zei hij, toen hij Matthew in de ogen keek. Hij beet op zijn lip en probeerde zich weer te focussen op de wond. Het was een grote wond. Ze hadden hem goed te pakken gehad. 'Je had ze je bloed moeten aanraken,' mompelde hij en hij keek weer even naar Matthew. 'Of je moet gewoon wachten tot de regen het bloed ervan afwast. Ik heb nog wel pleisters liggen, als dat werkt tenminste,' zei Ryou en hij keek Matthew even aan, waarna hij weer naar de wond keek.

- Nou, ik heb je in elk geval wel antwoord-werk gegeven, haha D: -