I never meant to be so cold x

Soul sloot de deur van het huis achter zich en liep verder naar buiten. Ongeveer een jaar geleden was hij geadopteerd uit Degree en had hij alles en iedereen achter zich gelaten. Al was het enige wat daar belangrijk was Mizore en Maka. Mizore was zijn vriendinnetje geweest en Maka was.. hij wist niet wat ze was. Iemand om te pesten. Maar ze waren dan ook wel weer vrienden. Hij kon niet zeggen dat hij niet om haar gaf en dat kon ook niemand anders zeggen, aangezien hij een enorm litteken op zijn borst had van die keer toen hij en Maka tegen iemand hadden moeten vechten en Maka flauw was gevallen. Maar die was dan weer niet het belangrijkste, het ging meer om Mizore. Als hij erop terug keek, had hij behoorlijk veel fout gedaan. Hij had nooit echt gestopt en nagedacht aan haar of zo. Toen hij hem flipte in de keuken had hij hun date nogal verpest en toen was hij weggegaan zonder nog wat te zeggen. Er ging geen dag voorbij dat hij er niet over nadacht om te zeggen 'het spijt me echt voor hoe ik in elkaar zit, het was nooit mijn bedoeling om zo te zijn'. Misschien dat ze hem ooit in z'n waarde kon zien, want hij kon voorlopig niet eens normaal met twee benen op de grond staan. Dat bedoelde hij natuurlijk allemaal figuurlijk, niet dat je denkt dat hij vijftig keer over zijn eigen benen struikelde of zo. Maar je kon niet altijd over je verleden en kalverliefdes inzitten, toch? Hij had al maanden geleden gezegd dat hij over haar heen was. En het was niet zo dat als hij haar weer zag het zo was van "Mizore, ik heb je zo gemist, och, laten we samen een huisje kopen en kinderen nemen!". Hij was ook maar een onvolwassen snotjong met een sarcastische houding tegenover de wereld. Hij wou haar alleen uitleggen wat er was gebeurd, meer niet. Ach er was toch geen hoop meer voor hem.
Hij sloeg rechtsaf, de steeg in. Zijn hand transformeerde in een Death Scythe, wat een zwart met rood gekleurde zeis was die van zijn schouder tot het puntje van zijn vingers liep. Het was altijd scherp en geslepen, klaar voor gebruik. Hij sleepte het met zich mee, over de muur heen, wat een krassend geluid maakte. Hij grijnsde uitgebreid en liet zijn arm weer terug veranderen. Zijn hand transformeerde in een knots, zo een met van die stekels eraan. Hij gooide deze tegen de muur aan, waardoor de bakstenen in elkaar zakte en een gat creëerde. Toen hij weer bijna op de straat liep, veranderde hij de knots weer in zijn gewone hand, zodat hij geen aandacht trok. Hoewel er bijna geen Espers in zijn buurt woonde, kwamen ze wel vaak winkelen. Hij wou geen aandacht trekken.

[&Kate]

Kate liep graag hier. Mensen zaten liever in dit wijkje in hun huisje. 'Schijterds.' Ze liep door een wijkje. Een jongen ongeveer 16 jaar met wit haar kwam zijn huis uit, Kate grijnsde. 'Teminste iemand...' Zei ze met een opgeheven kop. Kate had hoektanden die groter waren dan haar voortanden enzo. Ze leek op een wolf, wat niet gek was. In de avond kon ze zich transvormeren in één. Daar had ze geen problemen mee en ze was er zelfs best trots op. Haar verleden liet ze achter zich. Ze hoorde de jongen zijn mond open trekken maar Kate kon niet horen wat hij zei. En ze wilde dichter bij komen, maar deed dat maar niet straks zag ze hem en Kate werd niet graag gezien. Ze kon niet alleen in de avond een wolf worden of... Beter gezeght een werewolf worden over al, elke tijd. Ze keek naar de jongen en zag hem even stoppen met praten, hij was vast aan het denken.
Even later trok hij weer zijn mond open. Een soort van excuus, teminste het zag er niet blij uit. Hij liep weg, een steegje in. Toen hij langs de muur was zag zij zijn hand transvormeren en langs de muur schaven. Ze spioneerde nu eigelijk. Maar dat deed ze zijn liever dan gezien worden. Ze liep naar zijn richting en stopte even om een lolly te pakken. Ze pakte het staafje uit haar zak en haalde het papiertje er af en stopte het staafje in haar mond. Ze kauwde er niet op, niet omdat het slecht voor je tanden was, maar zowiezo zuigen deed ze liever. Ineens hoorde ze een harde knal en stenen die op de grond vielen. Ze rende er naar toe, ze zag een hoopje stenen op de grond liggen en hem verder lopen. Ze glimlachte. 'Een dondersteen dus.' Zei ze mompelend. 'Hé wacht is!' Ze greep zijn schouder. Als hij zich nu zou omdraaien zou ze erg dicht bij zijn mond staan. Bij de gedachte werd ze al rood. 'Eh... Eh..' Zei ze stotterend.

- Flut

"Hé, wacht is!" riep een stem achter Soul. Een hand belandde op zijn schouder waardoor hij zich abrupt omdraaide en diegene aankeek alsof die wat misdaan had. Pas toen realiseerde hij zich dat als hij nog een halve stap naar voren deed, hun gezichten met elkaar botste. Hij deed een stap naar achteren en keek haar aan met een blik van ja, kan ik je helpen?. Hij slurpte een keer, wachtend tot ze iets zou zeggen. Hij had iets aan zijn speeksel klieren waardoor hij constant speeksel aanmaakte en vandaar dat hij het moest opslurpen. Door zijn kracht had hij meer speeksel nodig, zodat de zielen die hij opat makkelijk naar beneden gleden. Maar er was iets mis bij hem waardoor hij continu teveel aanmaakte, maar ja. Boeiend. Het ging bij hem automatisch allemaal.
Het meisje liep lichtelijk rood aan, wat hij kon begrijpen. Gelukkig schaamde hij zich niet zo snel, dus dat was dan weer mooi meegenomen. "Eh... Eh..." stotterde het meisje, blijkbaar wist ze niet meer wat ze moest zeggen. Hij trok droogjes een wenkbrauw op, niet wetend wat ze van hem moest. Hij bekeek haar voor een moment, ze zag er heel alternatief uit. Hij zag er zelf ook niet alledaags uit, al zou hij zichzelf nooit emo noemen of zo. Ze had roze haar en blauwe ogen, maar hij kon wel raden dat roze niet haar natuurlijke haarkleur was. Wit was dan weer wel de zijne. De makkelijkste manier om dat te bewijzen was door middel van zijn okselhaar of borsthaar, maar gelukkig hoefde hij dat niet vaak te bewijzen. Rood was dan ook zijn natuurlijke haarkleur, waardoor je kon zeggen dat hij een albino was. Alleen was zijn huid niet zo heel bleek. Hij droeg zelf een wit T-shirt, donker gekleurde spijkerbroek en een zwart Death Acadamy jackje, met een merk aan een van de mouwen. Het was een leren jack, dus het was redelijk duur. Al waren zijn nieuwe ouders behoorlijk rijk, maar hij was eraan gewend. Van het ene rijke gezin naar het andere. Maar van wat hij wist zorgde geld er enkel voor dat je nooit thuis was. Altijd druk met werk.
"Kan ik je helpen?" vroeg hij droogjes, inmiddels wel nieuwsgierig naar waarom hij van het meisje moest wachten. Het was niet elke dag dat hij werd 'aangehouden' zonder nog verdere zinnen. Niet dat hij het zo vreselijk vond, het was ergens zelfs wel interessant. Als je het zo kon noemen, wat in zijn gedachtegang wel zo was.

De jongen slurpte even. En Kate ging normaal staan, de jongen deed een stap achteruit. Wat deed ze nou?! Ze rende naar hem toe maar waarom?! Ze voelde zich aan getrokken tot hem. "Kan ik je helpen?" vroeg hij droogjes, jazeker. 'Wat is jou kracht? Sorry dat ik je zomaar aan hield ofzo.' Ze keek hem droog aan en deed een kleine stap achteruit. Kate was anders nooit zo, ze was altijd heel verlegen en het boeide haar niks dat iemand wat zij. Ze werd snel rood, een gesprek van vreemd bij Kate. Dat deed ze namelijk nooit. 'Ik ben Kate.' Ze keek even naar boven en zag de zon voorbij de wolken gaan. Ze deed een stap opzij zodat ze in de schaduw stond. Ze hield niet echt ervan om in de volle zon te staan. Ze keek naar zijn haar, wit was een natuurlijke kleur maar... Bij hem kon ze het nog niet echt raden of het zijn natuurlijke haar kleur was. Ze wilde haar schouders ophalen maar dat stond nogal... Dom. Want de jongen wist natuurlijk niet wat ze dacht.
'Naja sorry dat ik alleen dat wil weten. Maar meestal praat ik niet zo snel met mensen, wat jij eigelijk ben ik geen mens. En jij leek me erg interesant, en zag je hand en de hoop stenen op de grond, met dat gat.' Kate glimlacht bij die gedachten, dat deed ze het liefst ook. Een soort van spoor achter laten. Ze keek hem aan met een opgeheven kop, en glimlachte breed zadat je haar puntigen hoektanden zag. Kate was altijd wel grappig meestal bij haar vrienden. Bij haar vorigen stad. Dit was haar eerste keer in Nuclear, ze kende hier nog niemand. Ze was hier naartoe verhuisd omdat haar ouders storven. Ze wilde graag als zij overleden dat ze hier heen ging. Omdat haar vorigen stad slecht was ofzo, daar waren ook veel emo's. Maar Kate noemt zichzelf niet echt emo, emo. Ze snijd zich zelf ook niet, ze maakt graag lol met vrienden natuurlijk. Maar hier vind ze het moeilijk vrienden te maken. Ze waren hier geen emo's en waarschijnlijk teminste dat dacht Kate dat ze hier haar zouden uitlachen omdat ze het was.
Wat ze erg stom vind aan mensen. Emo's zijn als normalen mensen alleen, hebben echten emo's problemen thuis en schrijven ze gedichten over dat ze zich kut voelen. En daarom gaan ze aan de drugs en snijden ze zich zelf. Daar begreep Kate keek altijd nog niks van, praat het dan uit met je moeder ofzo. Naja terug naar de jongen. 'Maar wat is je kracht? Het zag er namelijk nogal interesant uit. Teminste dat vind ik van de meeste krachten niet maar van deze kracht wel, voel je niet gevleid want dat moet je niet doen ik ben niet speciaal ofzo.' Ze keek hem even aan en schaamde zich van haar woorden dit deed ze nooit! Ze keek hem aan, en keek diep in zijn ogen ze wendde snel af. Ze zuchtte en keek naar de grond, nogal ongemakkelijk zo in zo'n steegje. Ze hield haar hand voor haar mond en grinnikte in haar zelf. Was deze jongen wel een beetje geintereseerd in haar of haalde hij bij ieder woord van Kate zijn schouder op? Ze wist het niet, maar afwachten kon wel helpen.

- Ineens zoog ik vanalles uit mijn duim 8D

"Wat is jouw kracht?" vroeg het meisje aan Soul en hij trok even een wenkbrauw op. Ze rende op hem af en vroeg hem spontaan wat zijn kracht was? Raar meisje. Maar hij vond het op zich niet erg, aangezien hij uit haar woorden kon opmaken dat zij ook een Esper was. Viel dus allemaal wel mee. "Sorry dat ik je zo maar aan hield of zo." verontschuldigde zich voordat hij ook maar antwoord had gegeven. Een kleine grijns verscheen rond zijn mond en hij krabde droogjes aan zijn keel. Wat zijn krachten waren. Hoe legde je zoiets eigenlijk uit? Little Ogre klonk nog in zijn hoofd, maar hij was inmiddels behoorlijk goed geworden in het negeren van die gozer. Little Ogre was het stemmetje in zijn hoofd die hem vertelde dat hij Black Blood moest gebruiken, een kracht waardoor hij in diepe waanzin zou zakken maar enorme kracht kreeg. Als hij geheel in de waanzin zakte zou dat zijn dood kunnen betekenen, daarom negeerde hij Little Ogre altijd. Daarnaast had hij zijn meest krachtige kracht, Soul Eater. Zodra hij iemand had 'uitgeschakeld', kon hij hun ziel pakken en deze opeten, waardoor ze nog maar een leeg omhulsel werden van zichzelf en het eindigde meestal in zelfmoord. Dark Keyboard, waardoor hij een sonic boom kon creëren en mensen naar achteren kon blazen. Het had hem ook een talent gegeven over muzikale instrumenten, maar voornamelijk piano. En Form Manipulation, zijn lievelings. Dat was de kracht waardoor hij zichzelf half of helemaal in wapens kon transformeren. "Is niet erg hoor," begon hij, "en om terug te komen op je vraag.. Black Blood, Soul Eater, Dark Keyboard en Form Manipulation."
"Ik ben Kate." zei het meisje. Niet echt een bijzondere naam, maar daar was ook niks mis mee. Hij heette Soul Evans, maar hij had zichzelf gewoon Soul Eater genoemd. Dat was het makkelijkste. Al lag het niet zo makkelijk als 'dat was lekker makkelijk'. Het ging meer om zijn verleden dat hij zijn achternaam had veranderd. "Soul is de naam." stelde hij zich toen voor en slurpte een keer erachteraan. Zijn achternaam propte hij er nooit achter, dat stond veel te formeel. Alsof hij zaken aan het doen was, terwijl dat niet zo was.
"Na.. ja sorry dat ik alleen dat wil weten. Maar meestal praat ik niet zo snel met mensen, wat ja, eigenlijk ben ik geen mens. En jij leek me erg interessant en ik zag je hand en de hoop stenen op de grond, met dat gat." legde Kate uit. Waarom had hij haar niet in het steegje gezien? Had ze hem achtervolgd? Hij leunde een beetje de andere kant op en keek met een 'o.o'-hoofd achter haar, om te kijken of zich daar nog meer mensen bevonden die hem achterna waren gekomen. Toen hij niemand zag keek hij maar weer terug. "Oh. Ja. Ik heb iets tegen muren," zei hij met een grijns, al meende hij dat natuurlijk niet echt serieus. Hij had gewoon geen zin om een verklaring te geven voor waarom hij die muur gesloopt had. Voor je het wist stond er nog iemand achter hem die nog wat vroeg, omdat die hem ook was achtervolgd. Hij wist natuurlijk niet zeker dat dat het geval was bij het meisje, dus hij hield zijn mond maar.
"Maar, wat is je kracht? Het zag er namelijk nogal interessant uit. Tenminste dat vind ik van de meeste krachten niet maar van deze kracht wel, voel je niet gevleid want dat moet je niet doen ik ben niet speciaal of zo." legde het meisje uit en hij knikte droogjes. Ik ben niet speciaal. Ach, dat gevoel kende hij maar al te goed. Hij had een nogal laag zelfbeeld, maar weigerde toe te geven dat dat in verband was met zijn broer - waar hij blijkbaar een minderwaardigheidscomplex aan over had gehouden - omdat die zo geweldig was. "Zoiets moet je niet over jezelf zeggen," stelde hij toen vast. Ook al had hij net zijn krachten gezegd, had hij het idee dat ze wou weten wat het precies allemaal deed. Ook goed. "Black Blood is een kracht waardoor ik gek wordt in m'n kop - wat overigens niks nieuws is, want dat ben ik al - maar drie keer zo sterk wordt als normaal. Dark Keyboard zorgt voor sonic booms en Soul Eater zorgt ervoor dat ik andere zielen kan opeten. Maar niet vaak mensen zielen of zo, die zijn vies." vertelde hij. Hij had maar een keer een mensen ziel opgegeten, de rest was allemaal Kishin's. "Meestal die van Kishin's, maar dat zal ik je maar even niet allemaal uitleggen. En Form Manipulation is die die je net hebt gezien, waarbij ik m'n lichaam in een wapen kan veranderen. Of zo." Hij was niet iemand die snel vroeg hoe het met andere precies in elkaar zat. Dus hij vroeg ook niet naar Kate's krachten. Het was niet dat dat hem niet interesseerde, hij wist het gewoon niet te vragen. Dat kwam niet in hem op, om het zo maar te zeggen. Toch wou hij weten hoe het nou precies zat; waarom ze in het steegje was. Al dacht hij dat ze hem achtervolgd was, maar dat was nogal een vooroordeel.
"Wat doet iemand zoals jij eigenlijk in zo'n vies steegje?" grijnsde hij even kort en slurpte. Iemand zoals jij. Dat klonk bijna alsof Kate op iemand leek die heel rijk en bekakt was. Dat was juist niet zo, al kon hij niet goed tegen kakkerige mensen. Hij zou niet zeggen rijke mensen, want daar viel hij zelf ook onder. Al waren zijn pleegouders rijk, hij niet. Maar omdat ze er alternatief - emo of scene of zo, wist hij veel van die kledingstijl af - bij liep, leek ze niet op zo iemand. Maar ze was niet lelijk of zo - al vond hij niet zo snel iemand lelijk - dus leek het hem beter dat ze niet in steegjes liep, aangezien er allerlei enge mensen te vinden waren. Hij redde zichzelf wel, hij was sterker dan de gemiddelde Esper. Bleek die training toch ergens goed voor te zijn. En je werd er gespierd van en dat was cool.

[... Tada ~]

Hij trok even een wenkbrauw op. Kate wist wel dat hij dom zou vinden dat ze hem aan hield. Ze wilde wel weglopen maar dacht een gesprek kan heen kwaad. Ze keek even naar de grond. Naja hij moest er maar even mee ja... Even me dealen. Een kleine grijns verscheen rond zijn mond en hij krabde droogjes aan zijn keel. Kate grinnikte, echt een bijzonder iemand, net zoals Kate naja net zoals Kate vroeger. "Is niet erg hoor," begon hij, "en om terug te komen op je vraag.. Black Blood, Soul Eater, Dark Keyboard en Form Manipulation." Ze keek em even aan en dacht aan die krachten. Wat voor een krachten waren het, het stond stom als ze het nog een keer vroeg maar ze was best geintereseerd in zijn krachten "Precies" maar jah. "Soul is de naam." Stelde hij zich voor. Soul...? Soul eater leek wel iets voor hem maar Kate zei haar achternaam ook niet dus het boeide haar niet veel wat zijn achternaam was.
Ze keek even naar de grond, de zon verdween weer achter een wolk en ze verscheen weer uit de duisternis, naar het licht eigelijk het schemirigen licht. Kate bleef maar even naar de grond kijken, ze wilde het eigelijk best wel weten waarom hij altijd zo droog reageerde. Eigelijk deed Kate dat ook... Maar ja ze was veranderd hier in Nuclear. "Zoiets moet je niet over jezelf zeggen," stelde hij toen vast. Kate keek weer omhoog, ze glimlachte een valse glimlach eerder. 'Nah... Ik zit er niet mee. Ik heb mezelf altijd al zo gezien dus jah. Mij maakt het niet uit.' Ze knip oogde naar hem en ze keek hem een tijdje aan ze staarde eerlijk gezegt echt naar hem. "Black Blood is een kracht waardoor ik gek wordt in m'n kop - wat overigens niks nieuws is, want dat ben ik al - maar drie keer zo sterk wordt als normaal. Dark Keyboard zorgt voor sonic booms en Soul Eater zorgt ervoor dat ik andere zielen kan opeten. Maar niet vaak mensen zielen of zo, die zijn vies."
vertelde hij. Ze keek hem even schokkend aan. Ze schrok bij soul eater. 'Heb je al een keer een ziel gegeten? En is dat vies.' Ze stak haar tong uit en ze had er echt een vies gevoel bij. Zielen eten? 'Yek!' Dacht ze bij zcih zelf. 'Waar ging je eigelijk heen?' Vroeg ze. "Meestal die van Kishin's, maar dat zal ik je maar even niet allemaal uitleggen. En Form Manipulation is die die je net hebt gezien, waarbij ik m'n lichaam in een wapen kan veranderen. Of zo." Kate knikte. 'Cool zou ik ook wel willen. Mijn krachten zijn niet echt awsome ofzo...' Ze grinnikte. 'Ik kan in een wolf transvormeren. Ik ben dan zwart met rode ogen. Dat is dan wel echt het enigen. Soms vind ik dat wel jammer maar ja zou ben ik nou eenmaal geboren en sommigen mensen hebben geen krachten, lijkt me strom eerlijk gezeght.' Zei ze droog. "Wat doet iemand zoals jij eigenlijk in zo'n vies steegje?" grijnsde hij even kort en slurpte. Ze grinnikte, wie niet? 'Nah, ik ben meestal wel in dit soort plaatsen. Vooral in mijn vorigen stad, daar zat ik alleen maar in viezen steegjes. Maar de meeste mensen brachten hun tijd daar door.' Ze keek hem aan.

- Ik hou nog steed van je laatste zin xD Naja ik moet over een half uur weg dus waarschijnlijk post ik over 3 uur ofzo weer

"Nah... Ik zit er niet mee. Ik heb mezelf altijd al zo gezien, dus ja. Mij maakt het niet uit." vertelde Kate en Soul knikte. Hij begreep hoe ze zich voelde, aangezien hij da ook had. Hij was zelf ook niks bijzonders. Buiten dat hij een van de drie level vier Espers was, maar verder zat het wel goed allemaal. Hij wou nog wel met Kate in discussie gaan dat het niet klopte wat ze zei en zo, maar besloot dat maar niet te doen. Als iemand tegen hem zei 'nee, zo erg ben je niet' geloofde hij ze ook niet. Dus hij wist dat het ook weinig nut had bij Kate en daarom ging hij er niet verder op in - wat voor sommige misschien een beetje stom over kwam. "Ik begrijp wat je bedoelt, heb ik zelf ook." was zijn enige reactie, aangezien hem dat handiger leek dan een flinke discussie te beginnen.
"Heb je al een keer een ziel gegeten?" vroeg ze daarna, alsof het een hele schok was. Zijn level vier naam was Soul Eater, daar stond hij als bekend rond Fukushima. Maar het meisje kende zijn naam blijkbaar niet, want eigenlijk niet zo erg was. Had hij ook weer eens wat rust, wat een gesprek betrof. Gelukkig sprak niemand hem snel aan en wisten ze ook niet dat hij Soul Eater was. "En is dat vies?" vervolgde ze. Hij schudde zijn hoofd met een kleine grijns en slurpte een keer. "Het is net of je een milkshake drinkt. Het is heel vloeibaar en het veert een beetje mee, als een ballon." legde hij uit, al wist hij niet zo goed hoe hij een ziel moest omschrijven. Mensenzielen waren gekleurde bolletjes - meestal blauw of geel - die een rare staart aan het uiteinde hadden. Kishin zielen waren rood met zwarte vlekken, om het zo dan te noemen. Maar op zich was het allemaal hetzelfde, wat smaak betrof.
"Waar ging je eigenlijk heen?" vroeg ze aan hem en hij keek even bedenkelijk. Het klonk zo stom om te zeggen dat je boodschappen ging doen. Dan dachten de anderen ook weer van 'gay', of zo. "Ik moest melk en zo halen van m'n ouders," zei hij. Dat het pleegouders waren liet hij er even buiten, aangezien er dan naar gevraagd werd hoe het met zijn biologische ouders zat, waar hij het niet graag over had.
"Cool. Zou ik ook wel willen. Mijn krachten zijn niet echt awesome of zo..." grinnikte ze droogjes. Hij haalde zijn schouders onverschillig op. Meestal vond je dingen van jezelf niet mooi of leuk, waarvan anderen dat juist wel vonden."Ik ken maar weinig Espers die hun eigen krachten awesome vinden. Ik vind die van mij ook niet geweldig of zo." zei hij daarna droogjes, om maar een beetje uit te leggen waarom hij zo juist zijn schouders had opgehaald. "Ik kan in een wolf transformeren, dan ben ik zwart met rode ogen. Dat is dan wel echt het enige. Soms vind ik dat wel jammer, maar ja, zo ben ik nou eenmaal geboren en sommige mensen hebben geen krachten; lijkt me stom, eerlijk gezegd." deed Kate haar verhaal en hij knikte dat hij het ermee eens was. Hij was ook blij dat hij een Esper was en niet een mens, aangezien je jezelf dan nog een beetje on verdedigen. Alleen maar handig, toch? Het leek hem ook kut als je een esper van level een of twee was, want die waren niet zo krachtig. Drie was het standaard niveau, waar de meeste Espers in zaten. Level vier was uitzonderlijk en er waren er maar drie in heel Fukushima, waaronder hijzelf. Er waren geen bekende level vijf Espers in Fukushima, maar het was wel duidelijk dat dat mogelijk was. Je kon level vijf behalen en hij was er nou voor aan 't trainen. "Hmmn.. Ik kan me mijn leven niet zonder krachten voorstellen. Mijn leven draait sinds een jaar of zo ongeveer om mijn krachten; vandaar dat ik nu 'n level vier Esper ben." bekende hij toen, want ze leek hem niet zo iemand die er dan helemaal over flipte en dan nergens anders meer over wou praten. Ze was wel chill, wat dat soort dingen betrof. Ach ja. "Hmmn.. Ik ben maar blij dat ik een Esper ben en geen mens. Die kracht van jou is trouwens best awesome hoor, dus niet zeggen dat het niet zo is." het laatste zinnetje grijnsde hij even.