Stranger. "

Een lichte glimlach stond op het gezicht van de blondharige jongen, terwijl hij zijn blauwe ogen gericht had op het meer. Het was handig dat hij zijn kracht hier maar een heel klein beetje hoefde te gebruiken, om de mist niet op te merken. Hij had wat poeder - Clear Body - aan zijn vinger en likte het er zacht af, zodat hij hier niet ineens terplekke neer zou vallen, of iets in die zin.
Er was vandaag maar een lichte mist omdat de zon scheen, dus was hij niet de enige hier. Er zaten enkele mensen aan de rand van het meer, maar het was wel rustig.
Zo was het hier altijd; de mensen die er al zaten, waren meestal niet menselijk. Hij wist precies wie menselijk was en wie niet. En als ze geen mens waren, kon hij er makkelijk achterkomen wat ze konden. Zo was het simpel om te zien of hij bang moest zijn voor iemand of niet. Helaas was bijna elke Esper sterker dan hij, aangezien de enige aanvallende kracht die hij had zijn Pyrokinesis was, en die was nog niet zo sterk. Zijn best getrainde krachten waren juist de andere twee, terwijl hij daar als hij in de problemen zat misschien weinig aan had.
Misschien zijn Clairvoyance wel als hij overvallen werd, of zo, aangezien hij precies wist welk wapen waar zat. Maar ja.. Verder was er weinig nuttigs aan zijn kracht, behalve dat hij onder rokjes kon kijken. Maar, zo smerig was hij niet. Hij ging even met een hand door zijn blonde haren - het hoedje had hij alweer thuis gelaten - en keek even naar zijn spiegelbeeld in het water.
Hij sloot zijn ogen toen er iemand dichterbij leek te komen. Een Esper. Elektriciteit. Een rilling gleed over zijn rug. Geen ruzie mee krijgen, dus. Al was hij sowieso al niet het type om ruzie te maken met iemand, aangezien hij juist heel vriendelijk was. Maar goed.
Hij draaide zich rustig om. “Hallo daar,” zei hij, zonder erover na te denken. Hij fronste lichtjes. Oh. Fuck. Misschien was ze wel helemaal niet van plan om naar hem toe te lopen en dan had hij haar nu begroet en kwam hij echt heel dom over. Weer zo’n moment waarop hij had gewild dat hij wat beter nadacht voordat hij iets deed. Ughe.

Chara kwam aangelopen en keek vragend om zich heen. Hmm ergens een maatje om mee te praten? Ze keek naar een blonde jongen, best knap zag er aardig uit. Hij had een kracht maar Chara kon daar niet snel achter komen. Chara keek hem aan en ging naast hem zitten, aan de rand van het meer en Chara keek hem vriendelijk aan, licht knikkend van het is goed. 'Hallo daar.' Chara keek hem aan. Zijn hand ging door zijn haar, langzaam erg bedachtzaam, daar leek het op. 'Hey' Zei ze lief. Zijn blonde haren trok Chara naar zich toe, zijn blik was vriendelijk dat beviel Chara wel. Chara was altijd wel vriendelijk, alleen niet tegen mensen die haar lastig vielen.
Dan groeide er een straal van elektriciteit om haar heen, en ze liet zien dat ze moesten oprotten. 'Ik kan je kracht niet raden... Wat is het?' Ze keek hem met een vriedelijk gezicht aan en keek daarna even naar het meer. Één been trok ze naar zicht toe en haar anderen been hing boven het water. Ze keek naar de vissen die traag door het water zwommen. Blikjes die aan de kant dreven, en viesigheid die haar niet aanstaarde. Ze keek even boos naar een man die een blikje in het water gooide.
De man keek haar boos aan en spuugde nog in het meer. Een kleine straal van elektriciteit begon om haar heen te gloeien, de man liep haastig door en haar straal begon langzaam weer te zakken. Ze keek weer naar de jongen. 'Wat is je naam? Ik ben Chara aangenaam.' Ze greep zijn hand en ze schudde hem even. Ze legde de hand weer rustig neer op de grond en glimlachte verlegen, dit deed ze anders nooit...

- Inspiloos

Het meisje begroette hem nadat ze naast hem was komen zitten en hij keek even rustig naar wie hij voor zich had. Ughe. Ze was ouder dan hij; ongeveer twee jaar verschil. De elektriciteit die ze kon besturen beviel hem niet, want hij had de hele tijd het gevoel geëlektrocuteerd te worden, al leek ze niet bepaald op iemand die hem kwaad zou doen. Ach, hij zou zich wel gewoon gedragen. Niet dat hij een type was die iets zou doen wat niet mocht, maar nu zou hij er extra op letten. Of zo.
Het meisje zei dat ze zijn krachten niet kon raden en vroeg wat het was. “Meer dan één..” begon hij kalm en hij glimlachte een beetje verlegen, van zijn stuk gebracht omdat ze zoiets zo snel vroeg. “Vuur, door dingen heen zien en andere ESPers en hun krachten aanvoelen.. In grote lijnen,” legde hij het kort en snel uit. Dat tweede kon heel fout gebruikt worden, maar dat hield hij maar voor zich. Hij was niet zo’n type die daarin geïnteresseerd was. Anders had hij niet zo makkelijk met al die meiden om kunnen gaan, eh.
Het meisje scheen een man niet erg aardig te vinden toen hij wat in het water gooide en Shou glimlachte. De man spuugde in het meer en Shou trok een vies gezicht, kijkend naar het witte spul wat in het meer lag. Jakkes. Vies. Toen er elektriciteit van het meisje af kwam keek hij haar even met grote ogen aan, maar gelukkig deed ze niets. Stel je voor dat ze hem ook zou elektrocuteren in haar aanval. Opnieuw gleden er rillingen over zijn ruggengraat. Ughe.
Ze vroeg hem wat zijn naam was en stelde zich voor als Chara, waarna ze zijn hand pakte. Zijn gezicht kleurde rood door de plotselinge aanraking en zijn mond viel bijna open van verbazing, maar dat kon hij nog net tegenhouden. Hij slikte even en het duurde even voor hij zijn stem terug had gevonden en kon praten. “Eh.. Shou is de naam,” stelde hij zich voor en hij legde zijn handen op zijn benen, in elkaar gevouwen. Oké, hij liet zich weer eens gek maken. Dit gebeurde hem altijd als hij bij een vreemde in de buurt was. Ughe. Hij ging even met zijn hand door zijn haar en richtte zijn blik op het meer.
“Jammer dat de mist deze plek verpest, eh?” vroeg hij, ook al was er vandaag maar een lichte mist en keek hij er met zijn kracht zo doorheen. Maar, hij moest het gesprek gaande houden, anders kreeg je lange stiltes en dat was nog veel ongemakkelijker.

Chara keek naar het meer. Ze legde haar hand op haar been en kronkelde een beetje in. Haar benen zaten nu niet meer boven het meer en juist bij haar hoofd, ze legde haar hoofd erop en zuchtte. “Meer dan één..” Chara keek hem even aan. Cool. “Vuur, door dingen heen zien en andere ESPers en hun krachten aanvoelen.. In grote lijnen,” legde hij het kort en snel uit. 'Cool, ik zelf heb maar één kracht ik ben er eigelijk best trots op...'
Zei ze kort maar krachtig. Ze zag dat de jongen zich niet fijn bij haar elektriciteit voelde en was ze van plan het maar niet meer te doen met hem in de buurt. Dat gevoel had ze namelijk soms ook, maar de mensen hielden daar geen rekening mee. 'Sorry, ik word meestal boos als mensen dat doen. Zo vies en slecht voor het milieu... Ik hou daar namelijk soms wel rekening mee.'
Zei ze met een glimlach terwijl ze haar ogen dicht had. Haar ogen gingen weer langzaam open en haar blik gleed weer naar het meer.
“Eh.. Shou is de naam,” stelde hij zich voor en hij legde zijn handen op zijn benen, in elkaar gevouwen. Chara grinnikte en haar gezicht werd langzaam een beetje rood. 'Leuke naam' Zei ze terwijl haar wangen nog steeds rood waren. De jongen was 15 dat viel haar best tegen, hij was zo aardig en best knap.
“Jammer dat de mist deze plek verpest, he?” vroeg hij aan Chara. 'Jah... Maar toch komen er veel mensen hier... Deze plek is niet echt mijn lievelings plek... Maar ik kom er toch best vaak... En jij? Kom jij hier vaak of ben jij wel hier en daar?' Ze keek hem diep in de ogen, haar wangen werden rood en toen wendde snel haar blik af naar het meer toe. Haar gedachten waren alleen bij Shou. Nejooh kwam geen moment binnen, terwijl zijn naam toch in haar hoofd galmde.

Het meisje zei dat ze boos kon worden als anderen dingen deden die vies en milieuvervuilend waren, waardoor Shou lichtjes glimlachte. “Ik snap het, al heb ik nooit het lef om er iets van te zeggen, hoe dom dat ook mag klinken,” gaf hij beschaamd toe en hij grinnikte. Hij was niet zo heldhaftig en was altijd bang dat iemand boos zou worden en dat haatte hij, dus zoiets zou hij nooit doen. Ook al was het nog zo slecht, hij kon niets doen wat anderen boos zou maken. Zo was hij nou eenmaal opgevoed, dus deed hij dat.
Het meisje kleurde rood toen hij zich had voorgesteld en zei hem dat het een leuke naam was, waardoor hij glimlachte. “Bedankt. Chara is ook erg origineel en het klinkt leuk, hoor,” zei hij toen vriendelijk. Je hoorde die naam inderdaad niet vaak en hij hield wel van wat originaliteit. Ze zag er vriendelijk uit, waardoor hij zich steeds meer op zijn gemak begon te voelen. Net als hij had ze blond haar en blauwe ogen. Al de tweede die hij tegenkwam met die kleuren; Dodge was de eerste. Hij glimlachte lichtjes en keek weer terug naar het water.
Het meisje antwoordde dat dit niet echt haar lievelingsplek was, maar toch kwam ze hier vaker. Ze vroeg of dat voor hem ook gold, waarna hij knikte. “Ik kom hier graag. Omdat ik door de mist heen kan kijken, zie ik deze plek als wat het altijd was; een mooi meer, zonder al die mist die het een duister uiterlijk geeft,” zei hij rustig. “Dus, aangezien het hier ook erg rustig is.. Houd ik erg van deze plek,” glimlachte hij toen en hij keek haar aan.
“Dan bestaat de kans dus dat we elkaar vaker tegenkomen; als jij hier vaker komt. Gezellig,” concludeerde hij, nog altijd met een glimlach op zijn gezicht. Het verbaasde hem dat hij haar hier nog niet eerder had opgemerkt, maar hij lette maar weinig op anderen omdat hij veel te snel verlegen en geïntimideerd was en zich dus veiliger voelde als er een bepaalde afstand tussen hen in was. Hij speelde wat ongemakkelijk met zijn handen en keek naar het water.
Hij vond het zeker niet erg om hier zo te zitten met iemand die gewoon vriendelijk was, zoals zij. Dat was iets wat je maar zelden mee maakte, aangezien de meeste meiden liever gingen shoppen of zich gingen vervelen en de stilte verpesten.

“Ik snap het, al heb ik nooit het lef om er iets van te zeggen, hoe dom dat ook mag klinken,” gaf hij beschaamd toe en hij grinnikte. Chara keek hem met een glimlach aan. 'Dat is eigelijk heel lief...' Zei met een glimlach. Chara gooit er maar van alles uit en kijkt later wel terug of het goed is of niet. Maar bij deze jongen hoeft dat niet, en ze wilt de stilte tussen Shou en Chara niet verpesten. Ze zuchtte even. Nejooh wist dat ze bij het meer was dus ze hoefde zich geen zorgen te maken. “Bedankt. Chara is ook erg origineel en het klinkt leuk, hoor,” zei hij toen vriendelijk. Chara glimlachte blij en keek hem aan. 'Heel erg bedankt! Niet veel mensen zeggen dat... Meestal jongens op school zeggen dat het een stommen naam is omdat het bijna niet voor komt. Ik ben op school meestal heel laf, en in de buitenwereld juist niet. School heeft meer kracht over mij...
Daarom haat is school soms!' Zei ze boos, terwijl ze met een straal elektriciteit in haar hand mee speelde. Ze begon zich steeds meer op haar gemak te voelen bij deze jongen, teminste dat is ze altijd meteen bij vriendelijke mensen maar dit was toch een beetje anders. Hij was zo lief, best jong, hij leek soms een beetje verlegen en dat vond Chara altijd wel leuk. Ze plette de straal van elektriciteit zodat hij weg was. Langzaam gleden haar benen van de rand af en die hingen nu boven het water. Ze glimlachte even kijkend naar het meer. Ze zuchtte weer even en ze deed haar handen tussen haar benen. "Ik kom hier graag. Omdat ik door de mist heen kan kijken, zie ik deze plek als wat het altijd was een mooi meer, zonder al die mist die het een duister uiterlijk geeft,”
zei hij rustig. “Dus, aangezien het hier ook erg rustig is.. Houd ik erg van deze plek,” glimlachte hij en hij keek Chara aan Chara keerg een beetje een rood gezicht maar wendde haar blik niet af. 'Dat is eigelijk wel cool...
Het geeft namelik inderdaad een duister uiterlijk... Ik wilde wel eens all de mist weghalen maar dat lukte me nooit' Zei grinnikte even. 'Mijn stommieteiten ook' Ze grinnikte weer en keek naar het meer. Ze was blij dat ze hem ontmoet had, met meiden kon ze niet goed opschieten en met jongens altijd wel. “Dan bestaat de kans dus dat we elkaar vaker tegenkomen als jij hier vaker komt. Gezellig,” Chara keek hem blij aan. Hij ad gelijk ze kwam hem vaker tegen als dit misschien wel zijn lievelingsplek was dan kwam Chara wel eens om bij te praten. Ze wou zijn telefoon nummer om het aftespreken als ze eens wilde praten maar dat stond zo stom... Vragen terwijl je hem net een kwartiertje kent? Dat is stom! Dacht ze. 'Gezellig inderdaad, trouwens lijkt me leuk.' Zei ze met haar ogen dicht en met een glimlach die ze op haar gezicht had laten sieren en ze deed haar ogen weer open en keek hem aan. Een raar gevoel... Wat was dat?!

-Aha daar komen de grote posts eindelijk >D

Het meisje zei hem dat het eigenlijk heel lief was en hij snoof zacht. Ughe. “Of gewoon laf,” zei hij droogjes. Het was niet echt laf zijn wat hij deed. Hij was gewoon zo’n type die alles deed om niet gehaat te worden, dus kon hij niet kwaad doen tegen andere mensen. Dat zat niet in zijn karakter. “Ik kan er gewoon niet tegen als mensen boos op me zijn,” zei hij toen droogjes.
Het meisje zei dat niet veel mensen dat zeiden, waardoor hij even glimlachte. Het meisje zei dat ze op school laffer was dan in de buitenwereld, omdat school meer kracht over haar had. Vervolgens meldde ze school te haten en hij grinnikte. “Ik houd niet van school. Ik zit nu in het eerste jaar van High School, maar ik heb een deel van Junior High en de hele basisschool thuis gedaan, dus ik ben er nog niet echt aan gewend..” zei hij droogjes. “Ik houd niet van de meeste leeftijdsgenoten. Ze zijn te bang om dingen toe te geven, te onverschillig om sommige dingen te begrijpen..” sprak hij toen droogjes. “Maar, ik mag niet meer thuis geschoold worden van m’n vader,” zuchtte hij toen. Bij hem thuis was er meer dan geld genoeg, maar.. Hij moest gesocialiseerd worden. Omdat hij zich wat anders gedroeg dan de meeste jongens, had zijn vader gezegd dat hij naar school moest en gesocialiseerd moest worden. Ughe.
Het meisje stemde in dat de mist deze plek duister maakte en zei dat ze het weleens had geprobeerd weg te halen, waardoor hij grinnikte. “Ik denk dat je niet de enige Esper bent die dat geprobeerd heeft,” sprak hij rustig. “Ik kan dus vuur sturen, maar daar wordt het ook niet beter van,” zei hij toen droogjes.
Ze stemde in dat het leuk zou zijn als ze elkaar nog een keer zouden ontmoeten en Shou glimlachte. Hij keek haar even kalm aan, waarna hij even diep adem haalde. Hij zette zijn handen schuin achter zich neer om een beetje naar achteren te kunnen leunen zonder om te vallen en richtte zijn blik op de - voor hem - heldere lucht.

“Of gewoon laf,” zei hij droogjes. Ze keek hem even boos aan. 'Je moet je zelf niet zo kleineren!' Ze stoote hem aan en knipoogde. Ze keek hem weer lief aan en keek naar het meer. Ze grinnikte en hield voor zich waar ze om lachde. “Ik kan er gewoon niet tegen als mensen boos op me zijn,” zei hij toen droogjes. Chara keek hem even aan, en ze kreeg langzaam roode wangen. 'Oh sorry!' Ze was net even een soort van boos. Alleen omdat hij zichzelf een beetje te kleineren. Ze keek hem weer aan haar ogen werden spleetjes. Ze voelde zich hier op haar gemak. Toen Shou naar achteren leunde bedacht ze zich iets. Misschien was het een beetje vroeg maar ze wilde het proberen. 'Eh... Jah nou...' Zei ze toen ze hoorde dat Shou iets wilde vertellen.
“Ik houd niet van school. Ik zit nu in het eerste jaar van High School, maar ik heb een deel van Junior High en de hele basisschool thuis gedaan, dus ik ben er nog niet echt aan gewend..” zei hij droogjes. “Ik houd niet van de meeste leeftijdsgenoten. Ze zijn te bang om dingen toe te geven, te onverschillig om sommige dingen te begrijpen..” sprak hij toen droogjes. “Maar, ik mag niet meer thuis geschoold worden van m’n vader,” zuchtte hij toen. Chara keek hem even met open ogen en mond aan. 'Echt?!' Zei ze enthousiast. 'Oh sorry. Ik vind het leuk dat je op die school zit! Ik zit daar ook op.' Zei haalde even opgelucht adem voordat ze weer verder sprak.
'Ik kan je wel helpen met alles.' Ze grinnikte en keek hem blij aan. Ze gingen elkaar vaker zien dan ze dacht. Ze leunde even naar achteren, en dacht even na. 'Je vind me nu vast gek.' Zei ze met haar hand voor haar mond en en met rode wangen. “Ik denk dat je niet de enige Esper bent die dat geprobeerd heeft,” sprak hij rustig. “Ik kan dus vuur sturen, maar daar wordt het ook niet beter van,” zei hij toen droogjes. 'Naja ik was er wel één van. Vuur kan misschien helpen, heel mischien eigelijk.' Zei grinnikend. Ze wachtte nog maar even met wat ze wilde vragen... Dat hield ze nog maar even geheim.

- Mijne is nu nog steeds minder inspiratieloos xD

Het meisje zei dat hij zichzelf niet zo moest kleineren en hij maakte een ‘ughe’ geluidje. Ze verontschuldigde zich na zijn opmerking over dat hij er niet tegen kon als mensen boos op hem waren. “Waarvoor verontschuldig je je?” vroeg hij fronsend. “Ik kleineer mezelf soms een beetje omdat ik weet waar ik sta,” zei hij rustig en hij keek haar droogjes aan. Sommigen waren arrogant en dachten de wereld aan te kunnen, maar hij wist zijn plaats en nam daar genoegen mee. Soms kleineerde hij zichzelf misschien iets te erg, maar dat was beter dan het arrogante gedoe van die andere jongens, toch? Hier had tenminste niemand last van.
Het meisje zei het leuk te vinden dat hij op die school zat, aangezien ze daar zelf ook op zat. Hij fronste even. “Oh, sorry. Dat wist ik niet,” sprak hij. Dom. Hij had aangenomen dat ze op Shoujo High zat, aangezien de meeste meiden die hij buiten school ontmoette daarop zaten. Maar ja.. De meeste meiden ontmoette hij in het Oosten en die hadden genoeg geld daarvoor. “Ik dacht dat je op die meidenschool zat..” glimlachte hij droogjes.
Het was voor hem normaal geworden om te denken dat iedereen rijk was en geld genoeg in zijn/haar bezit had om naar zo’n dure school te gaan. Maar, misschien was dat bij dit meisje helemaal niet zo. Of misschien ging ze gewoon liever naar een openbare school. Hij moest wel. Hij had Junior High voor een deel thuis gedaan, even als de gehele basisschool.
Maar, omdat zijn vader dacht dat hij gesocialiseerd moest worden, moest hij nu naar een echte school. Bagger, want hij hield er meer van om thuis te zitten met een privé leraar. Dan leerde je ook nog eens veel meer. Maar ja, hij had zo het idee dat zijn vader tegenspreken niet zou werken.
“Maar.. Interessant. Dan kom ik je misschien weleens tegen daar,” zei hij toen. Ze was absoluut ouder dan hij, dus zou ze misschien wel al in het laatste jaar zitten nu, terwijl hij pas in de eerste zat. Ughe. Had hij niet een paar jaar eerder geboren kunnen worden? Dan had hij zijn moeder ook gekend.

‘ughe’ Chara keek hem raar aan en ze grinnikte even. “Waarvoor verontschuldig je je?” vroeg hij fronsend. “Ik kleineer mezelf soms een beetje omdat ik weet waar ik sta,” zei hij rustig en hij keek haar droogjes aan. 'Moet je erlijk gezeght niet doen... Ik verontschuldigde me omdat ik jah...' Ze dacht even na en ze wilde het gewoon zeggen zodat het er niet dom uitleek. 'Naja never mind.' Zei ze met een knipoog. “Oh, sorry. Dat wist ik niet,” sprak hij. Ze keek hem aan met een vragend gezicht en langzaam ging haar hoofd schuin.
'Waarom veronschuldig jij je?'
Ze glimlachte naar hem en ze wilde weer zijn hand pakken met een klopje maar dijnsde op de helf terug. En ze keek hem weer aan, blauwe ogen net als Chara was haar niet net opgevallen maar dat wilde ze gewoon nog even in haar hoofd stampen.
“Ik dacht dat je op die meidenschool zat..” glimlachte hij droogjes. Chara fronsde haar wenkbrauwen en keek daarna weer vrolijk. Ze leunde naar achteren, en keek naar boven. 'Neh. Te meisjesachtig vind ik.' Zei ze nadenkend. Ze keek hem even aan. “Maar.. Interessant. Dan kom ik je misschien weleens tegen daar,”
zei hij toen. ' Klinkt niet erg enthousiast.' Zei ze als grapje. En stoote hem zacht aan. Ze voelde zich anders nu niet verliefd maar echt als een vriend. Ze keek hem aan ze knikte en dacht even na. Ze keek op haar horloge, en zag de tijd. 'Hmm het is al best laat... Zullen we anders naar mijn huis gaan? Kunnen we wat eten en wat drinken nemen. Meer als een gewoon normaal afspraakje, ik heb dorst.' Ze glimlachte even en stond op. Ze sprijde haar hand, niet als. "Je moet mee!" Nejooh was toch niet thuis en ze hield niet van alleen thuis zijn en ze vetrouwede hem goed genoeg.

-Nu ben ik ook inspiratieloos D:>