I just need this pain to end right here. "

Een blondharige jongen liep over het strand. De zon ging onder, wat een geweldig uitzicht was. Hij had gevraagd of zijn zus meekwam, maar die moest huiswerk maken. Ze zat namelijk op de Universiteit. Hij had geofferd haar te helpen, maar ze had gezegd dat dat niet mogelijk was, al wist ze zelf ook wel dat als ze het even uitlegde hij met gemak kon helpen.
Hij zat nu in het eerste jaar van de High School en leerde snel, maar zat nog altijd op deze school. Hij wilde niet anders zijn dan alle anderen, al faalde hij daar nogal in. Hij zat niet in een club, had nauwelijks mannelijke vrienden en de enigen waarmee hij omging waren de meisjes. Raar genoeg wel juist de populaire meisjes, maar goed.
Vandaag had hij een simpele zwarte broek aan, met een vest in dezelfde kleur als zijn haar, waar dan een wit shirt onder zat die er aan de onderkant uit stak en op zijn borst zichtbaar was, aangezien het vest niet helemaal dicht zat. Zijn capuchon hing verwilderd op zijn rug, maar daar besteedde hij even geen aandacht aan.
Hij gleed even met één van de zweetbandjes over zijn voorhoofd en zuchtte. Oké, hij was een wanhopig geval. Hij beet even op zijn lip en ging met zijn hand door zijn haar. Zijn blauwe ogen richtte hij weer op de zonsondergang. Het was niet druk op het strand; de mensen die er waren, waren voornamelijk stelletjes die samen ergens zaten en genoten van de zon. Hij kwam hier alleen maar om zijn zus niet tot last te zijn, maar hij haatte het om te zien hoe anderen hadden wat hij nooit krijgen zou. Hij was bi, dus het was niet zo dat het al helemaal vast stond dat hij nooit wat met een meisje zou krijgen, maar veel vertrouwen had hij er niet in. Ach, hij moest maar genoegen nemen met het feit dat hij tenminste iets had.
Hij pakte het kleine doosje met pilletjes uit zijn zak en nam er één uit, om er vervolgens naar te kijken. Body Clear. Een medicijn dat hij drie keer per dag moest slikken. Deed hij dit niet, zou zijn lichaam flippen. Deed hij meer, dan zou zijn hele systeem kapot gaan. Hij had dit een tijdje moeten slikken om zijn krachten weer op orde te krijgen nadat hij een tijd ziek was geweest, maar door zijn niet al te sterke lichaam waren de afkickverschijnselen te groot en zou hij het niet aankunnen als hij er mee zou stoppen. Dus, nu waren zijn krachten afhankelijk van het Body Clear en functioneerde zijn lichaam daarnaar. Hij wist dat hij sterker was nu hij het slikte, maar hij moest het dan wel blijven slikken.
Hij knalde tegen iemand op en viel op zijn kont neer op het zand, waarna hij met grote ogen opkeek. “S-Sorry!” bracht hij uit en hij krabbelde overeind. “H-Het was n.. Niet mijn b-bedoeling,” stotterde hij toen geschrokken. Hij wist niet tegen wie hij aan was geknald, maar was nu al helemaal over zijn toeren.

Gefascineerd staarde Dodge naar het zand. Het was zijn eerste keer op het strand, aangezien hij nog niet zo lang geleden voor het eerst buiten was geweest. Hij liet zijn hand in het zand zakken en trok het er daarna weer uit. Wat voelde dat grappig zeg. Hij staarde even naar de lucht, die lichtelijk oranje gekleurd was. Hij liet zich op zijn kont zakken en staarde er even naar. Hij had het alleen vanuit zijn raam gezien en op televisie, maar in het echt was het nog veel mooier. Hij constateerde even kort dat het het mooiste was wat hij tot nu toe had gezien en knipperde even kort.
Over het algemeen waren de mensen die hij had ontmoet best aardig, al leken ze niet allemaal even in voor een praatje. Er was ook zo'n gozer die hij had achtervolgd en de hele tijd zat te praten, maar toen had de jongen zich omgedraaid en geschreeuwd dat hij moest oprotten met zijn spiri-wiri gedoe. En toen was hij nogal snel gevlucht, aangezien hij mensen eng vond als ze boos waren. En ze spuugde in je gezicht omdat ze schreeuwde. De viezerds. Hij veegde even langs zijn oog omdat er een korrel zand in zat, maar toen het niet lukte om het eruit te halen drukte hij heel gefrustreerd in zijn oog waarna hij zich realiseerde dat dat geen goed idee was en op een zeur-toon kreunde. Zijn blauwe ogen keken even naar links, waar in de verte twee mensen te zien waren. Die waren samen en zoende elkaar, wat hij ergens wel kon begrijpen. Je zag altijd in films dat van die stelletjes bij zonsondergang op het strand elkaar zaten af te lebberen. Hij glimlachte even kort en draaide zich naar de andere kant, waar een man met zijn hond zat. Dat was dan weer heel wat anders, aangezien hij niet verwachtte dat die twee elkaar gingen zoenen. Al kon die hond hem nog wel aflebberen.
Stiekem vroeg hij zich af hoe hij ooit mensen zou ontmoeten. Hij kreeg thuis les, dus op school ontmoette hij sowieso niemand. Als je random mensen aansprak op openbare plekken vonden ze je raar en vroegen ze wat je van ze moest. En zijn vader had zelfmoord gepleegd, dus dat was alweer een contact minder. Al geloofde hij graag dat die man nog altijd bij hem was, maar zo was hij dan weer ingesteld. Zijn moeder zei altijd dat hij die spirituele crap moest laten gaan, maar hij had niet veel te doen gehad de afgelopen vijftien jaar. Het was een van de dingen die hem stopte van gek worden, het zorgde ervoor dat zijn geest niet geheel geruïneerd zou worden. Bovendien was het een goeie zielige kaart; 'mijn vader pleegde zelfmoord, dus ik...'
Hij stond op - denkend dat hij maar beter naar huis kon gaan - maar werd weer op het zand gegooid door iemand. "Sorry!" riep hij in koor met diegene tegenover hem en hij opende zijn ogen even, waar een andere jongen zat. Zijn leeftijd kon hij niet inschatten, maar de jongen had ook blonde haren en blauwe ogen. Grappig. Hij grinnikte even kort om het feit dat ze tegelijk 'sorry' hadden geroepen en dezelfde basiskenmerken hadden, net alsof je in de spiegel keek. Maar goed. De jongen stotterde dat het niet zijn bedoeling was en Dodge stribbelde overeind. "Is niet erg hoor, ik had jou ook niet gezien." zei hij vervolgens vrolijk en stak zijn hand uit met een wel heel tevreden gezicht, om de jongen zo de hand te schudden. Hij was nogal.. nou meer dat.. Nou kijk, hij had nooit echt geleerd hoe hij met mensen om moest gaan. Hij was dus niet zo iemand die gewoon opstond, 'het is niet erg' zei en doorliep. "Ik ben Dodge," stelde hij zich dus met een big-smile voor. Eigenlijk heette hij Dodger, maar hij werd liever Dodge genoemd.

De ander verontschuldigde zich tegelijk met hem, wat ergens best grappig was, maar hij was te erg over zijn toeren om daar aandacht aan te kunnen besteden. Stel je voor dat de jongen hem ging slaan of heel boos zou worden. Hij beet op zijn lip om niet gelijk in huilen uit te barsten, want dat zou niet goed zijn.
‘Is niet erg hoor, ik had jou ook niet gezien,’ klonk de stem van de jongen en hij keek hem verbaasd aan. Eh? Niet boos? Hij hief zijn wenkbrauwen op en liet zijn lip los. “Oh,” sprak hij droogjes. “Oké..” zei hij toen, niet precies wetend hoe hij moest reageren. De jongen keek heel tevreden en stak zijn hand uit, waardoor Shou even dommig naar de hand staarde, maar hem uiteindelijk schudde.
De aanraking voelde raar aan en hierdoor voelde hij het AIM veld alleen maar beter, maar dat probeerde hij zo goed als mogelijk te negeren. Het was niet fijn om gelijk te weten hoeveel sterker degene voor je was, want dan voelde je je snel geïntimideerd. Hij slikte Body Clear om maar te kunnen blijven staan; anderen konden hem zo omleggen. Ughe.
Hij liet de hand weer los en glimlachte toen de jongen zich voorstelde als Dodge, wat een originele naam was. “Aangenaam,” sprak hij rustig. “Shou is de naam,” stelde hij zich toen voor. Hij ging even met zijn hand door zijn haar, iets wat hij vaak deed als hij zich niet helemaal op zijn gemak voelde.
Nu pas kreeg hij de kans om te kijken hoe de jongen er nou eigenlijk precies uit zag en eigenlijk was het best grappig, want de jongen had ook blauwe ogen en blond haar. Hij was wat langer dan hij zelf, al zou het niet veel meer dan vijf centimeter zijn. De jongen had niet echt een intimiderend uiterlijk, waardoor hij wel een beetje gerustgesteld werd. Hij was naïef en beoordeelde anderen snel op hun uiterlijk, waardoor hij gauw gerustgesteld of juist bang werd. Dat was dan ook de reden dat hij meestal met meisjes om ging, omdat die er zachtaardig uitzagen al roddelden ze veel en maakten ze anderen mentaal graag kapot.. Ze waren niet beangstigend, vooral aangezien ze hem niet betrokken bij het geroddel.
Hij wilde iets zeggen, maar wist niet wat. De stilte maakte hem zenuwachtig, waardoor hij alleen maar meer begon na te denken en uiteindelijk in zijn eigen wereldje weg zou zakken en zou vergeten dat de jongen hier was. “Wat doe jij hier, op het strand?” besloot hij toen rustig te vragen. Hij realiseerde zich dat het misschien klonk alsof hij de jongen hier niet wilde hebben, of zo. “Ik bedoel.. N-Niet gemeen bedoeld of zo, maar..” stotterde hij toen en hij zuchtte. “Sorry,” verontschuldigde hij zich toen dommig. Ughe, hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan.

"Oh. Oké.." klonk er nogal dommig, maar daar besteedde Dodge niet zoveel aandacht aan. Hij had geen oog voor het feit dat mensen hem raar vonden of zijn manier van contact maakte niet begrijpen. Hij wist niet eens dat het zo allemaal in elkaar stak, hij had hun reactie nooit begrepen. Hoe moest hij dat ook kunnen, als hij in de afgelopen dagen pas echt contact had gemaakt met de buiten wereld? De jongen had een beetje sullig naar zijn hand gestaard, maar uiteindelijk toch geschud waardoor Dodge's glimlach iets breder werd. Eindelijk, iemand die nog wel zo sociaal was. Al was hij zich niet geheel bewust dat het een gevoel van 'moeten' was voor de jongen, eerder dan willen. Zijn hand weefde zich uit de ander terwijl de jongen 'aangenaam' zei. "Shou is de naam," stelde de jongen zich toen ook voor, wat voor Dodge ook een van de eerste keren was dat iemand zich terug had voorgesteld, waardoor hij een glimlach op zijn gezicht had staan die zo achter zijn oren kon. Breed dus. Er was een kleine stilte terwijl hij de jongen iets meer in zich op nam. "Wat doe jij hier, op het strand?" Dodger knipperde even uit verbazing maar glimlachte daarna al gauw. Dat hij zo vaak aan het glimlachen was deed de meeste mensen al weten dat hij een optimistisch individu was. "Ik wist niet dat dit iemands eigendom was," zei hij nogal lacherig maar schudde al gauw zijn hoofd, toen de jongen zich begon te verontschuldigen en te zeggen dat het niet gemeen bedoeld was. Of zo. Hij begreep niet waar de jongen zich voor verontschuldigde, maar het deed er eigenlijk ook niet zo toe.
"Nee verontschuldig je maar niet, ik weet hoe je het bedoeld hoor." zei hij vriendelijk en keek even bedenkelijk. Hoe kon hij uitleggen wat hij op het strand deed? Hij was geen gesloten persoon en hij had laatst nog tegen iemand lopen lullen over dat zijn vader zelfmoord had gepleegd, maar dan heel vrolijk alsof hij het leuk vond of zo. Toen werd hij voor weirdo uitgemaakt en was ze weggelopen, dus hield hij dat maar voor zich. Al wist hij niet hoe mensen erop reageerde als hij zei dat hij vijftien jaar lang thuis had gezeten. En dan vroegen ze waarom en moest hij alsnog alles uitleggen over zijn vader. Niet dat hij dat erg vond, maar zij meestal wel. "Nou kijk, ik ben heel lang niet buiten geweest en nu loop ik gewoon elke dag een beetje rond om wat meer van Fukushima te zien dan alleen uit mijn raam en van de televisie. En vandaag ben ik op het strand. Vandaar." legde hij rustig uit met een kleine glimlach op zijn gezicht.

De jongen vertelde hem dat hij zich niet moest verontschuldigen en zei te weten hoe zijn woorden bedoeld waren, dus Shou knikte. Een bedenkelijk gezicht stond op Dodge’s gezicht, waardoor Shou moest glimlachen.
Toen de jongen hem uiteindelijk vertelde dat hij heel lang niet buiten was geweest en Fukushima ook in het echt wilde zien - dus niet door het raam of via de televisie - en nu dus op het strand was, knikte Shou. Hij begreep niet waarom iemand een lange tijd niet naar buiten zou komen, maar goed. Zelf was hij altijd buiten.
Hij zat weleens op een paar fora, maar daar deden mensen zich altijd zo anders voor dan ze waren en dat was niet leuk. Iedereen was daar iemand anders. Hij haatte het hoe ze zich groot voordeden, terwijl ze in werkelijkheid niets waren. Hoe ze je kapot wilden maken, omdat ze dat in het echt niet durfden. Wat dat betrof was hij niet zo zwak; hij wist waar hij stond en nam daar genoegen mee.
“Ach ja,” zei Shou droogjes. “Mijn zus moest ‘r huiswerk maken, dus besloot ik even naar buiten te gaan zodat ze die kans kreeg,” glimlachte hij toen, omdat hij bang was dat er weer een stilte zou vallen. Het waren van die ongemakkelijke stiltes, omdat beiden niets wisten te zeggen of gewoon aan iets anders dachten. Hij kon niet tegen die stiltes.
Tijdens stiltes kreeg hij de behoefte om een pilletje te nemen, maar dat zorgde er alleen maar voor dat hij weer in het ziekenhuis zou komen te liggen, behalve als hij al die energie in één keer kwijt zou kunnen. Hij deed meestal wel een klein beetje van het poeder in zijn drinken en dan vonden mensen hem raar, maar het werkte wel.

Nogmaals ging hij met zijn hand door zijn haar. Plots knalde er iets tegen zijn rug en hij keek om. Een strandbal rolde van hem weg en hij pakte het ding rustig op, waarna er een meisje - zo’n dertien jaar - op hen af kwam rennen. ‘S-Sorry!’ verontschuldigde ze zich. Shou hief zijn wenkbrauwen op. Ze zou het vast niet expres gedaan hebben, toch? “Het geeft niet,” sprak hij droogjes. Hij hield de bal naar voren en ze keek hem met open mond aan, om vervolgens met de bal weg te rennen alsof ze een estafette aan het doen was of zo.
Ietwat verbaasd - terwijl hij over zijn rug wreef - liep hij weer op Dodge af. “Mikken is schijnbaar ook nog heel lastig,” mompelde hij droogjes. Soms deden die meiden dat expres, maar hij had niet het idee dat het deze keer het geval was, anders had ze wel wat anders gereageerd. Ughe. Ze moesten gewoon leren mikken.

"Ach ja," begon de jongen, waaruit Dodge kon opmaken dat de jongen niet op zijn woorden in zou gaan. Dat was dan ook weer mooi meegenomen, was het enige wat hij echt kon zeggen. Hij was al lang blij dat er iemand was die ook aan het praten was en hij niet de enige was die altijd maar door en door ging over niks. "Mijn zus moest ‘r huiswerk maken, dus besloot ik even naar buiten te gaan zodat ze die kans kreeg." Hij knikte even begrijpend. Hij was enigskind, dus daar hield het voor hem alweer op. Het was al goed genoeg voor hem dat hij inmiddels naar buiten mocht. "Jij kunt tenminste nog naar buiten gaan zonder ondervraagd te worden." grijnsde hij breeduit, doelend op het feit dat zijn moeder hem nooit naar buiten liet en als hij het toch deed moest hij eerst een heel ritueel afleggen. Om het zo maar te noemen.
Een bal raakte de rug van de jongen en Dodge leunde opzij om te zien wat er achter de jongen allemaal gebeurde. Zijn haar viel ietwat opzij - met zijn hoofd mee - en hij leunde nogal overdreven naar links, want zo vond hij het leuker. Net als wanneer hij aan het rennen was. Dan schopte hij zijn armen en benen heel randomly door de lucht omdat hij het zo leuker vond dan normaal. En daar draaide het bij hem allemaal om. Doe wat je wil doen met respect voor de mensen om je heen, leef het leven dat je past. Ja, dat was precies zoals hij alles deed. Een rood met wit gekleurde strandbal rolde ietwat van hun af en een meisje met bruingekleurd haar - zeker niet ouder dan veertien jaar - rende op hun af. Ze verontschuldigde zich en Dodge glimlachte even. "Het geeft niet," zei Shou droogjes en Dodge's glimlach werd ietwat breder. Shou pakte de bal op en stak het voor zich uit, om het zo te overhandigen. Het meisje keek hem met open mond aan en Dodge grinnikte zachtjes. Het meisje pakte snel de bal en rende keihard weg, alsof ze net iets heel engs gezien had. Dodge lachte even kort waarna Shou zei dat mikken schijnbaar ook nog heel lastig was. Dodge haalde zijn schouders op en kwam weer overeind en krabde even aan zijn wang. "Ach, ze deed het heus niet expres." reageerde hij koeltjes. "Zo oud was ze dan ook weer niet." Hij streek even met een hand de lokken haar voor zijn ogen weg en blies daarna even de overblijvende lok omhoog, al viel die alweer snel terug op zijn plaats. Lekker dan. "Hoe oud ben je?" vroeg hij daarna, nadenkend over hoe oud het meisje was. Hij leek niet ouder dan hijzelf was, misschien veertien? Ach, hoe moest hij het weten. Hij had zijn moeder ingeschat voor zevenenveertig, terwijl ze toch echt achtendertig was. Oeps. Negen jaar erbij betekende nou ook niet bepaald wat goeds, maar hij zweeg meestal wat leeftijden betrof.

De jongen zei dat hij tenminste naar buiten kon zonder ondervraagd te worden en hij glimlachte even. “Bezorgde ouders?” vroeg hij rustig. Hij kon natuurlijk niet weten dat de vader van de jongen overleden was. Zijn eigen moeder was dood, maar daar zat hij niet over in. Hoe gemeen het ook klonk. Zijn zus wel; maar die had haar moeder ook echt gekend. Hij was drie jaar toen ze stierf en toen was ze al twee jaar ziek. Zijn vader vertelde hen dat ze er zelf voor gekozen had; dat ze zoveel pijn had gehad dat ze had gesmeekt om te sterven. Zijn zus rouwde nog, ging af en toe naar het graf. En dan ging hij met haar mee. Gezellig handje vasthouden en zo. Ughe. Ach, dankzij de dood van zijn moeder was hij zo close met zijn zus, dus hoe kon hij het erg vinden? Anders waren ze misschien helemaal niet zo geweest, was hij net zo onverschillig en dom gaan doen als de andere geslachtsgenoten die hij had. Ughe. Never. Hij was gelukkig met dit.
De jongen zei dat ze het heus niet expres had gedaan en Shou glimlachte. Hij zei dat het meisje niet zo oud was en een zachte snuif kwam uit Shou’s neus. “Niet veel jonger dan wij, schat ik,” mompelde hij. Dertien en vijftien; daar zat niet zoveel verschil in, toch? Al maakte je tussen die leeftijden wel heel veel veranderingen mee, al had hij soms het idee dat hij zelf een paar van die veranderingen gemist had. Ach, dat kreeg je als je opgroeide met je zus. Dan begon je je anders te gedragen. En hij was het dankbaar. Hij zou nooit zoals die andere gozers willen zijn. Dom. Ongeïnteresseerd. Dan was het leven niet leuk, dat kon gewoon niet.
De jongen vroeg hem hoe oud hij was en Shou hief zijn wenkbrauwen op. “Vijftien jaar oud,” zei hij droogjes. “Jij?” vroeg hij toen maar kalmpjes, om niet ongeïnteresseerd over te komen. De jongen leek ouder dan hij, maar hij was zelf iemand die er jonger uit zag, dus zou de jongen even oud of misschien net wat ouder dan hij zijn, als hij het goed schatte. Interessant.
Hij keek even een keer om om te zien waar die meisjes heen waren en zag hoe het bruinharige meisje met een blondine sprak, die er wat ouder uit zag dan zijzelf. Even keek het meisje heel eng hun kant op, waardoor er een rilling over Shou’s rug liep en hij snel Dodge weer aan keek, vastbesloten om die kant niet meer op te kijken. Enge grieten.

"Nou ja, mijn vader is dood, dus bezorgde moeder." zei hij luchtig, maar met een kleine glimlach rond zijn mond. Hij was vijf geweest toen zijn vader dood ging, dus hij had hem niet echt meegemaakt. Toch was hij zo spiri-wiri dat hij soms het idee had dat hij hem zag of met hem praatte. Hij weigerde te geloven dat het alleen zijn gedachten was die trucjes met hem speelde en het een soort hallucinatie was, al was dat dan misschien wel waar. Hij wou dat het niet waar was. Het was de enige manier dat hij zijn vader echt kende. Hij herinnerde zich nog vage dingen, zoals dat hij op zijn vader's schoot had gezeten en hij had gezegd wat zijn verwachtingen waren van Dodger. Zijn vader had hem altijd Dodger genoemd, in plaats van Dodge. Dodger Dennis Benson. Hij deelde zijn tweede naam niet vaak met iemand, want Dennis was zo'n droge naam. Niet dat hij zich ervoor schaamde of zo. Hij kende het woord schaamte niet eens, dus vandaar. Hoe dan ook, zijn vader's verwachtingen, daar waren we. Hij had gedacht dat hij een 'intelligente jongeman' zou worden en iets medisch zou doen. Soms had hij het idee dat hij hem teleurgesteld had, aangezien hij thuis les kreeg en heel andere ideeën in zijn hoofd had dan een dokter worden. Zijn moeder had gezegd 'ach kind, hij ziet jou toch nooit meer'. Nou ja, iets minder vriendelijk en met meer scheldwoorden. Maar als hij zich dingen herinnerde, herinnerde hij het zich altijd mooier. Hij weigerde alles wat hij genoemd was te herinneren en hij kon het zich ook niet herinneren. Hij had altijd het idee dat zijn moeder het belangrijkste was in zijn leven, al had zij heel andere ideeën. Boeiend. Hij was nou buiten, geen tijd om aan binnen te denken.
"Vijftien jaar oud," zei Shou droogjes. Zijn eerdere opmerking had Dodge gemist, aangezien hij te erg in gedachten was verzonken om er nog op te reageren. De jongen vroeg hij het bij hem zat en Dodge glimlachte even breeduit. "No way, ik ben ook vijftien." grijnsde hij breeduit. Nog iets dat ze gemeen hadden. Al zei hun leeftijd, haarkleur en oogkleur weinig over hunzelf. Maar alsnog. Het was niet de eerste keer dat hij helemaal vrolijk werd om niks. Hij was net ook helemaal vrolijk om een korreltje zand, dus dit was al een stap in de goede richting. Maar geef toe, het leven is leuker als je overal vrolijk van wordt. En dat was bij hem wel het geval te noemen. Maar het was allemaal zo.. uhm.. wonderbaarlijk? Dat mensen niet meer gefascineerd waren door de wereld waar ze in leefde. Sneeuwde het eigenlijk ooit in Japan? Hij had het op het nieuws wel eens gezien. Wacht dat was een stomme vraag. Hij had ooit nog uit zijn raam gekeken en sneeuw gezien. Eigen vraag beantwoord. Hoe voelde dat eigenlijk? Sneeuw dan he. "Woon je in het Oosten?" vroeg hij. Dodge woonde in het Noorden en was met de trein naar het Oosten gegaan, zodat hij naar het strand kon. Zijn moeder had het betaald, alleen wist ze dat nog niet. Hihi.

De jongen zei dat zijn vader dood was, wat dus zorgde dat er alleen nog maar een bezorgde moeder over was. Shou knikte langzaam. “Gecondoleerd,” sprak hij rustig. “Ik heb ook alleen mijn vader nog, maar die is altijd op werk, waardoor ik en mijn zus alleen over zijn,” glimlachte hij. Hij had wel geluk, want ze hadden meer dan genoeg geld met zijn tweeën en hun vader kwam wel af en toe langs. Nu waren ze al oud genoeg en had zijn zus veel verantwoordelijkheidsgevoel, waardoor zij en haar vriend al dachten aan een kind. Ughe. Shou zou niet willen dat ze dat deed. Zou zijn plek dan ingenomen worden? Hij beet even op zijn lip.
‘No way, ik ben ook vijftien,’ grijnsde de jongen. Shou keek hem droogjes aan. “Nice,” zei hij glimlachend. Het was leuk om iemand tegen te komen die ook apart was en ook nog eens veel gelijkenissen had, al zei hun uiterlijk en leeftijd weinig over hun persoonlijkheden en dat wist hij ook wel, al was een eerste indruk voor hem heel belangrijk. Zijn zus merkte altijd op dat dat kwam omdat hij anderen goed in kon schatten, maar hij wist dat zoiets niet waar was. Hij was juist heel slecht daarin, liet zich teveel leiden door het uiterlijk. Dat kon nooit goed zijn. Maar toch had hij nooit een foute vriend gehad, of zo. Of een vriendin die hem bedroog. Hij was gewoon.. Voorzichtig.
Hem werd gevraagd of hij in het Oosten woonde en hij knikte langzaam. “Ja, ik woon hier met mijn zus..” sprak hij langzaam. Hij liet zijn blik over de jongen heen glijden en betwijfelde of hij ook in het Oosten woonde, aangezien die er meestal veel bekakter uit zagen. Je weet wel.. Met van die kleding die verpest werd door een mega merknaam erop, maar dat schenen ze leuk te vinden. Ughe. Zelf droeg hij wel merkkleding, maar dat was alleen omdat hij het kon betalen. Zag hij iets leuks wat niet merk was, kocht hij het ook. Zo simpel was het, eh.
Hij merkte dat hij weinig zei in het gesprek, maar hij was niet iemand die zich snel op zijn gemak voelde bij een ander, dus zweeg hij meestal en kleurde hij rood of raakte hij in paniek als er wat fout ging. De jongen had wat dingen gevraagd, dus misschien moest hij wat vragen om het gesprek gaande te houden? Hij dacht even na. “Naar welke school ga jij?” vroeg hij uiteindelijk. Hiermee bedoelde hij meer Junior High - en dan het laatste jaar - of High School - eerste jaar -.

"Gecondoleerd," zei de jongen rustig en Dodge haalde zijn schouders op en glimlachte even kort. Hij kon niet zeggen dat hij de man miste, al had hij wel gehoopt dat hij er wat langer was geweest. Dan had hij misschien geweten hoe de man in elkaar zat. Beter dan zijn vijf tot zes herinneringen, bah. Zijn moeder had hem niet zoveel verteld over hoe zijn vader in mekaar zat, maar hij hoefde het ook niet allemaal te weten. "Ach, hoeft helemaal niet. Ik kende hem niet zo goed, ik kan me hem nauwelijks herinneren. Ik red me zo ook wel. Bovendien wou hij het zelf hebben, want hij pleegde zelfmoord. Maar mijn moeder vertelde dat hij vaak genoeg zei dat ik wel op mijn pootjes terecht zou komen." zei hij rustig met een kleine glimlach rond zijn mond gekruld. Hij had geleerd dat mensen het niet waardeerde als hij zei dat hij hem wel hoorde als hij hem nodig had. Dat begrepen ze toch nooit, of ze zeiden dat hij een esper was. Dat was ook wel zo, maar hij wist zijn kracht niet. Al sloeg je 'm dood. Of was het mogelijk dat twee espers een non-esper kind kregen? Hij liet het maar even rusten in gedachten, aangezien hij anders te ver inzakte en hij de jongen weer niet hoorde. "Ik heb ook alleen mijn vader nog, maar die is altijd op werk, waardoor ik en mijn zus alleen over zijn." Dodge knikte even. Dus die jongen miste ook een ouder? Het zou bijna grappig zijn aangezien ze nogal wat overeenkomsten hadden, maar dat was het niet. Hij zou nooit lachen over de dood van iemand. Hij had geen gevoel voor humor als het daarop aankwam. Hij zat niet met de dood van zijn vader, hij had het immers zelf zo gewild, maar dat betekende nog niet dat hij erom kon lachen. "Spijtig.." zei hij zachtjes, om maar een beetje origineel van het 'gecondoleerd' af te blijven.
"Ja, ik woon hier met mijn zus.." vertelde Shou aan hem. Hij moest zich inhouden om niet 'zo, ouwe kakker' te zeggen en glimlachte dus maar enkel. Mensen vonden het niet leuk als je zoiets zei, daar was hij ook achter gekomen. Hij leerde snel, alleen was dat niet helemaal genoeg. "Ah, zo. Ik woon in het Noorden. Ik kwam hierheen omdat ik nogal wat verhalen hoorde over deze plek." legde hij uit om zo ook nog een beetje het onderwerp van de dood af te halen. Hij krabde weer even zijn wang en knipperde een keer, toen de jongen vroeg op welke school hij wou zijn. Hij wou nog een 'pfft' geluidje maken en dan zeggen 'school? Daar ben ik dus veel te stoer voor!', maar die humor zou waarschijnlijk niet gewaardeerd worden. Stomme mensen dat het waren. Dat was even flink onderdrukken, want hij was niet gewend dat hij dingen niet moest zeggen. "Ik ga niet naar school. Ik krijg thuis les. Met dat hele 'je mag voor vijftien jaar niet naar buiten jongeman!' gedoe." zei hij met een (:-hoofd.

Dodge begon uit te leggen dat hij er niet mee zat omdat ze man er zelf voor gekozen had en Shou knikte vriendelijk. Hij begreep waar de jongen het over had aangezien hij er zelf ook zo over dacht. Hij had geen problemen met het sterven van zijn moeder, omdat hij haar niet kende en ze zelf de hoop ook al opgegeven had. Dan was er nog weinig aan te doen en het zou gemeen zijn om ze dan tegen te houden, toch? Soms moest het gewoon. Hmnpf. Al was hij wel benieuwd hoe ze was. Hem was veel uitgelegd over hoe zijn moeder eruit zag en hoe haar karakter was.. Hoe haar stem klonk.. Hij had veel foto’s en filmpjes gezien en droomde soms erover dat zij degene was die met hem aan tafel zat en hoe ze dan praatten over hun dag. Maar, dat zou nooit gebeuren en zijn dromen bleven dus dromen.
De jongen zei dat hij in het Noorden woonde en hier kwam omdat hij er verhalen over had gehoord, dus Shou knikte droogjes. “Hier wonen vooral de rijkere Espers,” zei hij. Hij wist al dat Dodge niet helemaal menselijk was; dat was makkelijk te voelen, al was het AIM veld raar. Hij herkende de kracht niet. Nog een verborgen kracht? Interessant. Ach ja, veel maakte het ook niet uit. “Dus vooral degene die denken dat ze alles weten, beter denken te zijn dan alles en die lopen met broeken die hun kont afknellen,” zei hij toen droogjes. Hij was heel vriendelijk, maar dat soort dingen begreep hij gewoon niet.
De jongen legde uit dat hij niet naar school ging en Shou snoof zacht. “Jaloers. Ik moet wel. M’n pa vind dat ik daar gesocialiseerd moet worden, of zo,” zei hij. Hij zei er maar niet achteraan dat z’n pa bang was dat ie anders in jurkjes rond ging lopen.
“Kom, dan lopen we iets verder. Ik wil wat meer van het strand zien,” zei hij. Hij wachtte heel even op een reactie en draaide zich toen om, om door te lopen. Helaas voor hem rende er net een hond langs rennen, waardoor hij plat op zijn bek ging en met zijn gezicht in het zand lag. Hij duwde zich met zijn handen overeind en spuugde wat zand uit, waarna hij met zijn hand door zijn gezicht ging. Ughe. Zand. Kut. Dit had niet moeten gebeuren. Hij haatte zijn leven. Droogjes liet hij zich weer in het zand vallen, alsof alle hoop voorbij was nu.

"Hier wonen vooral de rijkere Espers," vertelde Shou. Dodge knikte even begrijpend, zoiets had hij al gehoord. Hij wist het niet echt uit eigen ervaring - hoe kon dat ook - maar het was hem verteld. In een van de weinige leuke gesprekken die hij had gehad. Maar hij was niet zo'n type dat snel de hoop op gaf, daar was hij dan weer net iets te naïef voor. Aangezien hij voor vijftien jaar niet buiten was geweest had ie alles uit films geleerd, dus had hij het idee dat het uiterst normaal was dat iedereen vriendelijk deed en in alle rust een gesprek met een ander aanknoopte. Sukkel dat het was. "Is jouw familie zo rijk dan?" vroeg hij met een kleine grijns rond zijn mond en keek de jongen even aan, waarna hij even langs zijn oog veegde. Zand mocht dan misschien wel wonderbaarlijk zijn, maar het was niet fijn als het in je ogen kwam. Verdomme. "Dus vooral degene die denken dat ze alles weten, beter denken te zijn dan alles en die lopen met broeken die hun kont afknellen." Dodge lachte even. Hij had nog niemand gezien die in zo'n broek liep, maar hij zou er zeker op letten. Stel je voor. Dan ontplofte je kont straks in je broek. Lekkere inhoud had je dan. "Leuke pa zul jij hebben," kermde hij, maar grijnsde nog wel. Hij kon zich niet voorstellen dat zijn moeder.. Nee laat maar, die dacht inderdaad dat ze alles beter wist. Maar dat was toch wat moeders hoorde te doen? Dat ze zich ook beter voelde dan hem, was iets wat hij zich niet realiseerde. Iets wat hij diep vanbinnen wel wist, maar weigerde te geloven. Uit veiligheid, dat alleen hoor.
"Jaloers. Ik moet wel. M'n pa vind dat ik daar gesocialiseerd moet worden, of zo." legde Shou hem uit en Dodge knikte even begrijpend. Hij had zelf een heel ander leventje. Wacht even, even doordringen hoor. Jaloers? Op hem? School leek hem nog juist zo leuk. "Geloof me, vijftien jaar in je huis doormaken zonder met anderen te praten, is ook niet altijd even leuk." zei hij droogjes, maar kon een glimlach niet onderdrukken. Als je erover nadacht had hij alle reden om verbitterd te zijn en om de wereld te haten, maar gek genoeg was zijn fascinatie alleen gegroeid. Dat er zand in zijn oog zat vond hij niet eens zo erg. Voor alles een eerste keer, of zo.
"Kom, dan lopen we iets verder. Ik wil wat meer van het strand zien." zei Shou en Dodge knikte even, waarna hij de jongen volgde. Die struikelde over een hond en landde plat op het zand. Dodge draaide een rondje met zijn hand voor zijn mond en zijn ogen wijd open, alsof hij zich wou omdraaien maar toen toch besloot om het niet te doen. "Oh my God!" zei hij - iets harder dan normaal en leunde naar voren. Hij stond op een been en zijn andere been zweefde in de lucht, terwijl zijn armen naar achteren gestrekt worden en zijn gezicht - nou ja, meer zijn blik - op Shou gericht was. "Gaat het een beetje?" vroeg hij, alsof de jongen een schelp in zijn oog had gehad of zo. Epic toch.

De jongen vroeg of Shou’s familie dan zo rijk was, waardoor Shou lichtjes glimlachte. “De reden dat ik mijn vader nooit zie is omdat hij het zo druk heeft met zijn werk. Je kan wel zeggen dat het heel, heel goed verdient,” glimlachte hij toen. “Als je wil moet je maar een keer langs komen,” zei hij toen droogjes. Het maakte nooit uit als hij anderen uitnodigde thuis; het huis was zo groot dat zijn zus er toch geen last van had. Bovendien vond zij het altijd maar interessant. Ze kon het altijd goed vinden met zijn vriend(inn)en en het zou ook niet de eerste keer zijn dat ze gewoon erbij zat de hele tijd. Ze was negentien, maar kon zich jonger gedragen als het kon.

Oké, daar lag hij dus. Hij voelde het zand in zijn schoenen, mond.. En raar genoeg in zijn broek. Maar goed, dat even terzijde. Hij rolde zich op zijn rug en keek Dodge met één open oog aan. De houding van de jongen deed hem zachtjes grinniken. De jongen vroeg hem of het een beetje ging en hij knikte. “Ughe, ik ben dit zo onderhand wel gewend,” zuchtte hij. Hij realiseerde zich hoe dat klonk en ging zitten. “Wauw, dat klinkt zelfs al nutteloos. Ik let gewoon niet goed op en heb geen goed evenwicht,” legde hij toen uit en hij krabbelde overeind. Hij klopte zijn handen goed af aan zijn broek.
Hij pakte het doosje uit zijn zak en schudde het een beetje, om er vervolgens een beetje poeder - er zat zowel poeder als pilletjes - uit te nemen en zijn vinger in zijn mond te doen. Hij stopte het doosje weer weg en keek Dodge even droog aan. “Body Clear,” verklaarde hij even droogjes. “Een medicijn omdat mijn lichaam niet goed functioneert. Als ik dit niet had zou ik elke dag op bed moeten liggen,” glimlachte hij.
“Maar ja, laten we doorlopen,” zei hij toen en hij liep rustig door, deze keer niet over iets struikelend. Hij keek vol fascinatie naar de zon die al bijna helemaal onder was en naar het water. Hoe vaak hij hier ook kwam; het bleef mooi. Hij was een optimistisch persoon op momenten zoals deze, dus het was logisch dat hij alles mooi wilde blijven vinden.

"Ughe, ik ben dit zo onderhand wel gewend." merkte Shou op, waardoor Dodge even grinnikte. Was de jongen zo onhandig dan? Hij kreeg op zijn kop als hij een glas liet vallen, aangezien 'het geld niet aan bomen groeit, Dodge!'. Jup, zo zat het allemaal in mekaar. Maar van wat hij zojuist van Shou had gehoord, had die dat probleem niet. Zijn moeder werkte niet veel, ze was een schrijfster. Een niet erg succesvolle, trouwens. Het geld zat bij hun nogal crap en het was al een wonder als ze vlees aten in de avond. Als ze het over geld hadden was dat het enige moment dat zijn moeder over zijn vader praatte. 'Toen Dormy er nog was hadden we genoeg geld, maar dat was blijkbaar teveel gevraagd'. Hij vond Dormy best een baby-bijnaam, maar namen zeiden niet alles over een persoon. Toch?
"Zo onhandig dan?" grinnikte hij en ging weer op beide benen staan. De jongen vertelde dat zijn 'ik ben het onderhand wel gewend' zelfs al nutteloos klonk - waar Dodge lachend op knikte - en legde uit dat hij niet zo goed oplette en dat hij geen goed evenwicht had. Dodge knikte even begrijpend, al kon hij zich niet voorstellen hoe het zou zijn als je telkens voorover viel. Bagger, waarschijnlijk. Dodge moest toch zijn lach inhouden, aangezien het er behoorlijk grappig uit had gezien. Het lukte hem echter aardig goed, al onderdrukte hij niet graag zijn gelach.
De jongen dipte zijn vinger in een potje, haalde het er weer uit en er zat toen een wit poedertje aan. Drugs! Noes! "Body Clear," verklaarde de jongen op droge toon en Dodge's blik ging van de jongen zijn vinger naar zijn ogen, terwijl hij merkte dat hij voorover gebogen zat, alsof hij de vinger had willen bestuderen. "Een medicijn omdat mijn lichaam niet goed functioneert. Als ik dit niet had zou ik elke dag op bed moeten liggen." Dodge knikte begrijpend, al was het niet zo spannend als wat hij in zijn hoofd had. Cocaïne was veel boeiender dan dat Body Clear. "Dat is stom." zei hij en keek even naar het doosje. "Moet je dat vaak slikken? Is dat niet vervelend voor je?" Ja hij was nieuwsgierig. Laat hem in zijn waarde.
"Maar ja, laten we doorlopen." zei hij en liep door, waarna Dodge hem volgde en zich uiteindelijk naast hem voegde. Hij krabde even aan zijn wang en volgde Shou's blik, naar de horizon. Het was de eerste keer dat hij op het strand een horizon meemaakte. "Een zonsondergang is echt het mooist als je op het strand bent," stelde hij toen vast, met van die glinster oogjes en een bigsmile op zijn mond. Hij wendde zich uiteindelijk weer tot Shou, "heb je dit vaker meegemaakt?" Daarmee bedoelde hij de zonsondergang, of course. "Ik heb alleen vanuit mijn raam een zonsondergang gezien - van wat ik me herinneren dan - maar het was nooit zoals deze." Waarschijnlijk omdat er altijd gebouwen in de weg stonden en zo.

‘Dat is stom,’ concludeerde Dodge en Shou grinnikte. “Uhu,” stemde hij droogjes in. De jongen vroeg hem of hij het vaak moest slikken en vervolgde met de vraag of dat niet vervelend was voor hem. “Well,” begon hij twijfelend. “Je moet nagaan dat het zonder dat.. Well.. Dan overleef ik het misschien niet eens,” zei hij met een lichte glimlach en hij keek even naar zijn hand en bewoog zijn vingers heen en weer. “Ik ben allang blij dat ik weer kan lopen. Dat ik af en toe mijn evenwicht moet verliezen en dit moet blijven innemen is niets..” zei hij toen rustig. Het was misschien raar, maar hij had lopen huppelen toen hij het ziekenhuis eindelijk uit mocht. Het was raar geweest en zijn lichaam was compleet verpest door alle veranderingen die erin waren voorgekomen voor en door de Body Clear, maar hij was allang gelukkig zich weer te kunnen bewegen.

De jongen zei dat een zonsondergang echt het mooiste was als je op een strand was en Shou glimlachte. Daar gaf hij de jongen geen gelijk in, om heel eerlijk te zijn. De jongen vroeg of hij het vaker had meegemaakt en zei toen de zonsondergang enkel vanuit zijn raam te hebben gezien, maar dat was nooit zoals hier. Shou wachtte even, maar opende uiteindelijk zijn mond om te praten. “Ja.. Al heb ik lang in het ziekenhuis gelegen. Sindsdien ben ik er eigenlijk een beetje aan gehecht en kom ik hier vaker bij zonsondergang,” glimlachte hij.
“Maar.. Op het strand het mooiste? Natuurlijk, het is erg mooi door het water enzo.. Maar het mooiste, daarin ben ik het niet met je eens,” zei hij en hij keek naar de zon. “Op de bergen.. Daar vind ik het ‘t mooiste. Als je hem onder ziet gaan tussen de bergen door en het hele dal roodkleurt..” zei hij met een glimlach. “Alleen heb je hier niet van die hoge bergen, helaas,” zuchtte hij toen. “Dus nemen we maar genoegen met het strand, ne?” vroeg hij toen glimlachend.
“Het grootste nadeel aan het strand is het zand,” zei hij droogjes. “Of.. Meer het zand in je schoenen. Als je op blote voeten loopt zijn schelpen en stukken afval irritanter,” zei hij toen. Hoe vaak je wel niet iemand zag lopen met bloed aan zijn of haar voet door glas of een schelp. Ughe.

"Well," begon Shou, waarna hij verder ging dat hij zonder dat Body Clear het misschien niet eens zou overleven. Dodge knikte even langzaam en liet het wat bezinken. Al vond hij het niet echt een antwoord. "Dat betekent nog niet dat het niet vervelend is, hoor." concludeerde hij het toen maar, aangezien het hem behoorlijk vervelend leek om de hele tijd dat poeder - of wat het ook allemaal was - in te nemen. Stel je voor dat je het een keer vergat. Of dat je op vakantie ging en je erachter kwam dat je dat doosje thuis had gelaten. Wat deed je in zo'n situatie? "Ik ben allang blij dat ik weer kan lopen. Dat ik af en toe mijn evenwicht moet verliezen en dit moet blijven innemen is niets.." vertelde Shou en Dodge knikte nog eens begrijpend. Dat was dan weer wel een antwoord, eentje die hij nog wel eens kon begrijpen. Hij ging met een hand door zijn haar en liet het even inzinken. "Kan ik begrijpen. Als ik zoiets had zou ik het waarschijnlijk ook niet zo erg vinden, het is een kleine prijs als je het vergelijkt met wat je ervoor terug krijgt." zei hij met een kleine glimlach rond zijn mond.

"Ja.. Al heb ik lang in het ziekenhuis gelegen. Sindsdien ben ik er eigenlijk een beetje aan gehecht en kom ik hier vaker bij zonsondergang." ging Shou op zijn vraag in. Hij had - als hij nu even heel eerlijk was - geen medelijden met de jongen dat hij zo lang in het ziekenhuis had gelegen. Het was vast geen vijftien jaar. Al was dat ook wel een beetje een leugen van zijn kant, hij had maar tien jaar thuis gezeten. Toen Dormy dood ging, mocht hij niet meer naar buiten. Al herinnerde hij zich niet veel van zijn buiten zijn, aangezien hij nog zo jong was geweest. Hij herinnerde zich meer van toen in de tuin, maar hij mocht inmiddels ook niet meer de tuin in.
"Maar.. Op het strand het mooiste? Natuurlijk, het is erg mooi door het water enzo.. Maar het mooiste, daarin ben ik het niet met je eens." vertelde Shou en Dodge keek hem even vragend aan, wachtend op een uitleg. Die zou waarschijnlijk wel komen, al was hij dan toch zo'n ongeduldig individu. "Waar dan wel, volgens jou?" vroeg hij nieuwsgierig, met een kleine glimlach rond zijn lippen. De jongen vertelde dat hij het op de bergen het mooiste vond, waar Dodge eigenlijk nog nooit was geweest. Hij zei ook dat als je de zon onder zag gaan tussen de bergen door en het hele dal rood kleurde, dat dat het mooist was. Dodge kon het zich niet goed voorstellen en glimlachte daarom enkel. "Ik heb het zo nog nooit meegemaakt, dus ik kan niet in discussie gaan met je. Maar ik vind dit ook behoorlijk mooi. 'T is sowieso weer wat anders voor me." vertelde hij en krabde even aan zijn wang, iets wat hij wel vaker deed. "Alleen heb je hier niet van die hoge bergen, helaas. Dus nemen we maar genoegen met het strand, nee?" vroeg Shou glimlachend en Dodge knikte even. Hij vond het strand best en misschien dat omdat zijn ervaringen bestonden uit films, hij zich die bergen niet kon voorstellen. Dat was zoiets dat je in tekenfilms zoals pokemon zag, en dat kon hij zich niet meer herinneren. "Indeed."
De jongen zei dat het grootste nadeel van het strand het zand was. Hehe, dat rijmt. Maar de jongen ging al door met zijn verhaal voordat hij die domme opmerking kon maken. Hij vertelde over het zand in je schoenen en dat als je op blote voeten liep je schelpen en stukken afval erin geport kreeg. "Voor wat hoort wat," grinnikte hij even. Hij was echt iemand die niet snel het nadeel ergens van inzag. "Bovendien heeft het zand - samen met de wind dan - stenen afgesleten. Is het niet wonderbaarlijk dat een groep van die korrels samen met een stevige wind zoveel schade kunnen aanrichten?" Jup, dat was hij. There's a miracle in everything. Soms irritant voor anderen, maar ja.

De jongen begon te spreken over het zand en de wind. Hij vond het wonderbaarlijk hoe het zand zoveel schade aan kon richten en Shou grinnikte even. “Mwah, het spreekt een beetje voor zich. Het is al zo lang zo, dat ik er nooit echt aan denk,” zei hij toen droogjes. Hij liep rustig door. De zon was onderhand al (bijna) helemaal onder, waardoor het donkerder begon te worden. Hij hield niet zo van de nacht, omdat hij wist dat de vaagste mensen (maar vooral Espers) dan naar buiten gingen en rare dingen deden. Hij was te naïef om onder ‘Rare dingen’ vieze dingen te verstaan; hij wist niet van pedofielen, verkrachters et cetera. Hij had meer het idee dat er elk moment een man uit de bosjes kon springen om je bang te maken. Dat hij dan een heel eng masker op had en ‘BOE!’ riep, of iets wat nog veel enger was. Maar sexistischer gedachten gingen nooit door zijn hoofd. Net als dat hij niet verwachtte dat er echt mensen bestonden die anderen ontvoerden of vermoordden. Dat kwam alleen voor in films, zei hij altijd tegen zichzelf. Toch keek hij altijd even uit het raam voordat hij ging slapen, voor het geval daar één of ander Jigsaw mannetje stond die een spelletje wilde spelen. Want dat was eng.

Na een tijdje gelopen te hebben, passeerden ze een ijscokraam. Abrupt kwam Shou tot stilstand en hij tikte tegen Dodge’s arm. “Kom, dan halen we een ijsje! Ik trakteer,” glimlachte hij. Hij pakte Dodge’s hand beet - wist hij veel dat zoiets niet eens meer normaal was - en huppelde half op de ijscokraam af. “Ik wil graag twee ijsjes. Eén met citroen en pistache en de ander.. Dodge, wat wil jij?” vroeg hij. Toen Dodge zijn ijsje - ook twee bolletjes - had besteld en Shou had betaald liepen ze met de ijsjes rustig door.
Shou’s blik gleed de hele tijd van het ene ijsje naar de andere, en weer terug. “Dodge..?” vroeg hij voorzichtig en hij kwam tot stilstand. Een grijns bedekte zijn gezicht. “Wil je eens deze proberen?” vroeg hij en hij hield zijn ijsje naar voren. Hij nam zelf altijd citroen met een random andere smaak erbij. Soms smurfenijs en dan zei zijn zus dat hij dat nu niet meer hoorde te nemen, maar hij vond het gewoon heel lekker. Nu had hij dus maar een pistachebolletje genomen, want die was groen en lekker. Al had hij liever smurf gehad, maar die hadden ze hier toch niet. Etters.

Dodge werd op zijn arm getikt door Shou waarna hij zich omdraaide. Hij knipperde even kort en keek de jongen aan, die toen enthousiast zei dat ze een ijsje zouden gaan halen en dat hij trakteerde. Een brede glimlach verscheen rond zijn mond. Gratis ijs, wie zei daar nou nog nee tegen? Al gauw werd zijn hand beetgepakt door Shou - ook Dodge was zo onervaren dat hij er niet verder bij nadacht, waarom zou hij ook? - en werd hij meegetrokken. De jongen huppelde half op de ijscokraam af en Dodge volgde er half rennend achteraan, al struikelde hij half over zijn eigen benen omdat de jongen hem nog vast had.
"Ik wil graag twee ijsjes. Een met citroen en pistache en de ander..." begon de jongen met zijn bestelling. Dodge bestudeerde met grote ogen de lijst vol met ijs-smaken. Zoveel keuze. Pistache, straciatella, karamel, chocolade, vanille, citroen, smurfen, banaan, kers.. "Dodge," hij draaide zich abrupt om met zijn mond een beetje open. "Ja?" vroeg hij daarna, alsof Shou iets heel randoms ging vragen zoals 'welke sokken draag je?'. "Wat wil jij?" vroeg de jongen aan hem en hij draaide zich even naar de lijst en keek vervolgens naar de gozer die het ijs schepte. Waarom zat die toch zo hoog? "Vanille en chocolade!" zei hij vrolijk. Ze kregen beide een hoorntje in hun handen, Shou betaalde en ze liepen weer verder, nadat Dodge 'bedankt en fijne dag verder!' met uitbundig enthousiasme had geroepen.
"Dodge ..?" begon de jongen voorzichtig, waarna Dodge zijn hoofd naar de jongen toe draaide en zijn lik-motie even stilzette. Dus daar liep hij dan, met een ijsje aan zijn tong maar verder weinig beweging. "Ja?" vroeg hij met zijn mond open, waardoor het er meer 'jeu' uitkwam. "wil je eens deze proberen?" vroeg de jongen en hij kreeg een citroen met pistache ijsje voor zijn neus gedouwd. Niet dat hij het erg vond. Helemaal niet zelfs. Meer gratis ijs, jippie! "Daar zeg ik geen nee tegen," zei die vrolijk en nam een lik van het bovenste bolletje, nadat hij die hap van zijn eigen ijs naar binnen had kunnen werken. "Ik hou van ijs," zei die nogal vrolijk, nadat hij alles had doorgeslikt.
Uiteindelijk was de zon geheel onder en hij wendde zich naar Shou. "Hee, wanneer moet je eigenlijk naar huis?" vroeg hij, maar nog geen drie stappen verder en er klonk een harde gil. Dodge sprong half uit zijn vel en viel naar achteren, met een luide schreeuw. What the hell? Het zand vormde een schim en het was alsof het leven hem werd ontnomen, maar al gauw verscheen er een man uit het zand. Hij knipperde even met grote "O_O" ogen en de man keek boos hun kant op. Hij wendde zijn blik uiteindelijk op Shou, maar stond toen zelf op, niet meer op Shou lettend. Hij bleef in stilte staan en staarde enkel naar de man, die in elkaar kromp. "Waarom doe je dat nou?!" Wat? Wat was er aan de hand?

De jongen zei dat hij daar geen nee tegen zou zeggen en Shou glimlachte. Sommige mensen deden alsof het rampzalig was om van iemands ijsje te likken en gingen helemaal zo van ‘IEL IEL IEL!’ en dan ging hij zo van.. ‘Ik heb geen vieze ziekte, hoor’ of hij begon te huilen omdat het zo beledigend over kwam. Want, hallo.. Als iemand zijn ijsje lekker vond, mocht die best een likje. Mits hij die persoon kende, dat wel. Want hij wilde geen speeksel van een vreemd persoon in zijn mond. Maar, verder maakte het weinig uit. Toen Dodge een likje had genomen ging hij zelf weer droogjes door met zijn ijsje. Hmmn.. Hij hield van de smaak van ‘t citroenbolletje. Dodge meldde dat hij van ijs hield en Shou grinnikte. “Ik ook, al zijn crêpes ook heel lekker. Heb je die al eens op?” vroeg hij glimlachend.
Toen de zon echt helemaal onder was vroeg Dodge hem hoe laat hij naar huis moest. Shou glimlachte. “Mijn vader werkt en reist daarvoor veel; hij is nu in Zwitserland,” zei hij glimlachend. “En verder is mijn zus de enige thuis en zij is niet echt mijn baas, dus ik mag zelf weten hoe laat ik terugkeer naar huis,” glimlachte hij toen.
Hij keek even naar de lucht, maar toen weer naar Shou, waarna er iets onder zijn voet bewoog. Een luide gil kwam uit zijn mond en hij stapte naar achteren. Van schrik vuurde hij een vlam af vanuit zijn hand, om vervolgens neer te vallen en met tranen in zijn ogen omhoog te kijken, waar een man stond. Zijn adem stokte in zijn keel en de tranen liepen van schrik over zijn wangen. Hij hield zijn armen beschermend voor zich en kroop ineen.
‘Waarom doe je dat nou?!’ klonk er. “Ik.. Deed het niet e-ex-expres!” stotterde hij en hij snikte een keer, terwijl hij met een angstige blik tussen zijn armen door keek. Hij lag op zijn rug en had één been op de grond liggen, maar de andere wat omhoog met zijn voet op de man gericht alsof hij hem wilde trappen. In werkelijkheid was het gewoon uit angst. Ook al kon hij zijn Pyrokinesis hier makkelijk gebruiken, hij was bang. Hij deed niemand opzettelijk pijn. Hij kroop nog meer ineen. “G-Ga a-a-alsjeblieft we-eg!” snikte hij en hij kneep zijn ogen dicht.
Zijn grootste angst was zojuist werkelijkheid geworden. Oké, niet helemaal. Hij had gedacht dat het eng zou zijn als er iemand uit de bosjes kwam, maar dit was nog veel enger! Hij hoorde hoe de man weg liep en liet zijn been weer op de grond vallen, om vervolgens zijn armen een beetje voor zijn gezicht weg te halen en Dodge aan te kijken. Hij wreef wild in zijn ogen om de tranen weg te halen, waardoor zijn ogen alleen maar roder werden. Uiteindelijk stond hij trillend op en keek hij Dodge met grote ogen aan. “D-dat was eng..” concludeerde hij met grote ogen.

"Ik ook, al zijn crêpes ook heel lekker. Heb je die al eens op?" vroeg Shou met een brede glimlach. Dodge keek even bedenkelijk. Crêpe.. Dat was toch zo'n Franse pannenkoek? Hij kende het alleen uit films, aangezien hij pas vier dagen of zo buiten was. Zou vreemd zijn als dat het eerste was wat hij deed. Al kocht hij niet zo vaak eten alleen, samen eigenlijk ook niet.. Hij had het te druk met rond rennen en door de grond rollen, dus van eten kwam er weinig. Dan realiseerde hij zich thuis pas hoeveel honger hij had. "Das toch zo'n Franse pannenkoek? Zo ja, dan ken ik dat alleen uit films," zei hij vrolijk. De jongen reageerde weer op zijn vraag over wanneer hij naar huis moest. Het antwoord was dat zijn vader veel werkte en reisde en dat ie op 't moment in Zwitserland was - doe maar chique hoor - en dat zijn zus de enige thuis was. Daarbij was zijn zus blijkbaar ook niet zijn baas, dus hij mocht zelf weten hoe laat hij thuis zou komen - al zei hij dan heel netjes 'terugkeren', maar het kwam allemaal op hetzelfde neer. "Vet. Ik heb net zoiets. Maar dan niet met mijn zus, want die heb ik niet." grijnsde hij. Hij liet er maar buiten dat zijn moeder dan waarschijnlijk al sliep of zo. Of flauw was gevallen door de drank, maar zo ver dacht hij geen eens. Hij dacht altijd automatisch 'slapen', terwijl het misschien wel iets heel anders was. Maar goed, hij realiseerde zich niet echt goed hoe zijn thuis situatie in elkaar hing. En zo vond hij het ook wel goed.

"Ik.. Deed het niet e-ex-expres!" stotterde Shou en Dodger's blik ging automatisch naar de jongen toe, die zich toch in een hele staat verkeerde. Hij wendde zich weer naar de man, nog te geschokt om er echt op te kunnen reageren. Zijn hart bonkte nog in zijn keel, hoewel de man niet echt een bedreiging vormde. Hij was gewoon geschrokken, laat 'm. "G-Ga a-a-alsjeblieft we-eg!" riep Shou en dook nog meer in een. Dodger keek voor een moment naar Shou en daarna weer naar de man. Pas toen realiseerde hij zich dat Shou op hem had gestapt. Nou ja, wat verwachtte je dan ook? Waar was die man zo boos over? "Meneer, we hadden u niet gezien." was het enige wat Dodge er normaal uit wist te krijgen, maar de man schonk geen aandacht aan hem en liep simpel weg weg. Weg weg. Hihi. Maar even serieus nu. De jongen kwam overeind en toen viel het Dodge op dat er ijs over zijn kleding zat. Hij keek op de grond, waar die van hem lag. Godsiedorie. Wat een scheldwoord, maar ja. Hij wendde zich tot Shou met grote ogen, maar sloeg uiteindelijk zijn armen om hem heen en prevelde zachtjes dat de man weg was en dat hij niet moest huilen, voornamelijk omdat Dodge niet wist wat hij ermee moest.
"D-dat was eng.." concludeerde de jongen en Dodge liet hem los, waarna hij een klein stapje naar achteren kwam. "Dat kun je wel zeggen," reageerde hij, duidelijk nog zwaar geshockeerd door alles. Al gauw verscheen er een brede grijns rond zijn mond toen hij het ijs zag en hij keek even naar beneden, naar zichzelf - in hoeverre dat kon. "En nu zijn we ook nog roomijs monsters, of zo." grinnikte hij droogjes, bedenkend hoe hij de jongen kon afleiden van alles wat net was gebeurd. Oke, hij had al een idee. Hij maakte drie radslagen achter elkaar en eindigde met een arabier, gevolgd door een achterwaartse overslag. "Tada!" riep hij uitgelaten, in de hoop dat die actie de aandacht van daarnet nogal zou wegwerken. Als je meer dan tien jaar in je huis opgesloten zat, moest je iets doen met je tijd. En dat had hij gedaan. Samen met spookmetingen, omdat hij een bijgelovig kreng was.

Plots werd hij door de jongen omhelsd en even stond Shou daar met een hoofd alsof hij elk moment dood kon gaan. Zijn ogen werden groter en zijn ademhaling onregelmatig, omdat aanrakingen van een Esper over het algemeen al zorgden voor koppijn en andere nare bijwerkingen, maar dat had hij geleerd te negeren, dus hij sloeg zijn armen ook maar droogjes om Dodge heen, luisterend naar de woorden die hij sprak. Ughe. Hij was gewoon heel erg geschrokken.
Toen de jongen hem los liet, wreef hij nog een keer in zijn ogen. De jongen was zelf ook nog geschrokken zag hij en hij grinnikte. De jongen begon over dat ze nu roomijs monsters waren en Shou begreep hem niet, tot hij naar hun kleren keek. Hij keek naar zijn hand, die hij al die tijd als een vuist had gehouden, en zijn blik vertrok. “Gadverdamme,” bracht hij dommig uit en hij bewoog met zijn hand heen en weer, nadenkend hoe hij het ijs weg kon halen. Uiteindelijk wist hij het en hij hield zijn handen voor zich, handpalmen naar elkaar gericht en vingertoppen omhoog. Vlammetjes schoten tussen zijn handen en het ijs smolt en viel op de grond. Uiteindelijk klopte hij zijn handen af en veegde ze aan zijn broek af.
Plots deed de jongen allemaal trucjes en Shou stond daar met een ô.ô-gezicht te staren. Whut. The. Fug. ‘Tada!’ riep de jongen en Shou stond daar opnieuw met een hoofd alsof hij dood ging. “Breek jij je nek nooit of zo?” vroeg hij uiteindelijk glimlachend. “Het zag er geweldig uit,” zei hij toen en hij klapte droogjes in zijn handen, nog altijd glimlachend. Hij was de man al lang weer vergeten - zo simpel was hij nou eenmaal ingesteld; kon hij niets aan doen - en vroeg zich nu dingen af als hoe hij zijn handen kon laten stoppen met plakken en hoe hij zoiets ook kon leren, al durfde hij het niet eens te proberen.
Hij keek weer naar zijn handen en liet het vuur opnieuw over de hand gaan waar het vieze plakspul aanzat. Nu zou zijn hand heel warm zijn, dus was het beter als hij niets of niemand aanraakte. “Een nadeel aan ijs,” glimlachte hij toen. Uiteindelijk was het gelukt om de overgebleven ijsplaksels te laten verbranden en hij klapte enthousiast in zijn handen. “Eindelijk,” zei hij toen.
“Hoe laat moet jij eigenlijk naar huis?” vroeg hij toen droogjes.

Shou vroeg hem of hij nooit zijn nek brak of zo met een brede glimlach rond zijn mond. Dodge moest erom lachen. Hij was echt zo iemand die je niet kon haten, maar je deed het juist omdat het niet kon. Omdat hij altijd thuis had gezeten had hij genoeg tijd om alles te doen. Daarom was hij best goed in veel dingen; gymnastiek, psychologie, yoga, tekenen, gitaar spelen, piano spelen, koken, sterrenkunde, rekenvaardigheid, wiskunde, literatuur, naaien.. Hoewel sommige van die dingen niet bepaald nodig waren als jongen, was het allemaal wel goed. Hij had alles gebruikt wat hij kon gebruiken, maar aangezien ze arm waren hadden ze niet veel boeken. Als ze dat wel hadden, kochten ze er de noodzakelijke dingen van en boeken, werkboeken en dat soort dingen. Bovendien was hij best wel slim, alleen gedroeg hij zich dom. Daar zat een verschil in. Hoewel hij goed was in allerlei dingen, waren zijn sociale vaardigheden minimaal en kende hij de grenzen van andere mensen niet. Dus als je op een bankje zat en hij kwam naast je zitten, zat er niet een bepaald gepaste afstand tussen; hij wist niet beter. "Dank u, dank u," zei hij terwijl hij een buiging maakte.
"Hoe laat moet jij eigenlijk naar huis?" vroeg Shou aan hem en hij keek even bedenkelijk. Zijn moeder dronk vaak heel veel uit vreemde flessen en daarna zou ze in bed liggen met de deur dicht en als de deur dicht was wou ze niet gestoord worden. Het was hem aangeleerd dat hij nooit - maar dan ook nóóit - aan de flessen mocht komen - hij wist wat alcoholisten waren, maar hij had de flessen nog nooit goed bekeken en wist dus niet dat het alcohol was - en ten tweede dat hij nooit de deur open mocht doen als hij dicht zat. Zijn moeder deed bijna elke dag de deur dicht rond negen uur en ze merkte het niet als hij tot vier uur wakker was. Of wanneer hij thuis kwam, al had hij nog nooit echt iets uitgeprobeerd. Hij was ook pas een paar dagen buiten. "Maakt niet zo heel erg uit, denk ik." zei hij droogjes en likte zijn vingers af van al het ijs dat erop zat.
"Hoe laat is het nu dan eigenlijk?" vroeg hij nieuwsgierig, aangezien hij geen geld had voor een horloge. Arme sloeber dat het was. Hij wist niet wat voor een werk zijn moeder deed en hij had geen idee dat het met prostitutie te maken had. Dat wou hij eigenlijk ook niet weten, hij wou het niet geloven. Dus vandaar dat hij dat ook maar niet deed.