Differences are Everywhere..

De blonde jongen keek zijn grotere zus met een glimlach aan, terwijl ze haar haren borstelde. Hij en zijn zus hadden een perfecte relatie. Zij had hem zo’n beetje opgevoed, al was ze maar vier jaar ouder, wat inhield dat ze nu negentien jaar oud was. Ze had een geweldig figuur en was zo’n één meter achtenzeventig; wat redelijk lang was in vergelijking met zijn kleine één meter zesenzestig, terwijl hij een jongen was en dus eigenlijk wel groter had mogen zijn. Maar, ach. ‘Shou,’ grinnikte zijn zus en ze ging met haar hand door zijn haar. Hij gedroeg zich meestal jonger dan hij was en mensen schatten hem vaak ook veertien jaar oud, terwijl hij toch echt al een tijdje vijftien was. Doordat hij was opgegroeid met zijn zus, was hij een beetje.. Apart. Hij gedroeg zich meer zoals zijn zus dan als een jongen, waardoor ze hem vaak bestempelden als homo, of zo. De jongens, dan. De meisjes schenen hem te mogen. Ten eerste omdat hij een populaire zus had, ten tweede omdat ze hem vaak meenamen om te shoppen en zo. Hij vond alles best.
Hij was er al een tijd geleden achtergekomen dat hij echt was zoals ze hem noemden. Hij viel minder op meisjes, maar meer op jongens. Dit maakte het niet veel makkelijker, aangezien hij de meeste jongens maar niets vond. Ze waren arrogant en onverschillig, waardoor hij zich snel beledigd voelde. Het was veel fijner bij de meiden, maar zo kon hij niet voor altijd door, of wel?
Hij had wel één vriendje gehad - verder ook wel een aantal vriendinnetjes, maar die telden niet echt mee - maar die had hem verlaten. Hoe oud zou de jongen nu zijn. Achttien, als hij het zich goed herinnerde. Hij zuchtte eventjes licht. Hij miste hem, maar wist dat hij door zou moeten. Hij was niet zo sterk als sommige anderen, fysiek niet en mentaal niet, maar hij wilde geen last meer zijn voor zijn grote zus, dus moest nu echt op zijn eigen benen leren staan en doorgaan.
“Ik ga naar buiten,” zei hij liefjes tegen zijn zus, wie knikte. Ze keek even naar haar huiswerk, maar toen weer naar haar broer. ‘Wil je alsjeblieft gelijk even de boodschappen doen?’ vroeg ze. Een glimlach sierde Shou’s gezicht. “Ja,” zei hij, wat te enthousiast. Hij hielp zijn zus het liefste met alles, zolang hij maar geen last was..

Met kalme passen liep de jongen over het Sakura Path. Hij hield van deze plek, simpelweg omdat hij hier heel vaak had gelopen met zijn grote zus en het hier heel mooi was. Hij ging meestal rond de tijd dat er hier weinig mensen rondliepen, omdat hij niet goed was met jongens en de meisjes hem alleen maar verlegen maakten als hij ze niet kende.
Plots viel hem iemand op, wie op een bankje zat met een computer. Zo te voelen - één van zijn krachten was ‘Ability Tracker’ waarmee hij iemands kracht kon voelen - was het een Esper. Behoorlijk sterk nog wel. Sterker dan hij. Hij zuchtte even. Ughe. Hij kneep zijn ogen dicht en haalde diep adem. “H-Hallo..” bracht hij uit, waarna hij zijn ogen langzaam opende.
Wacht. Ho even. Waarom begroette hij deze jongen eigenlijk? Zijn ogen werden groot en hij hield zijn hand voor zijn mond. “S-Sorry.. Ik wilde je niet storen of zo..” bracht hij toen twijfelend uit, verward omdat hij niet had nagedacht voordat hij deze jongen had aangesproken.
Hij leek hem echter geen pestkop, dus misschien zat dat wel goed, al had hij persoonlijk weinig last van vervelende jongens, maar toch. Op sommige momenten waren ze heel angstaanjagend. Vooral die gasten van zo’n één meter negentig. Creeps. Ze vielen hem meestal lastig als hij iets aan had wat je niet elke dag zag, maar vandaag had hij gewoon een standaard spijkerbroek met een saai shirt erboven, om niet op te vallen.

De jongen zei niets en het duurde zelfs al even voor hij hem aankeek. Hij had het gevoel dat hij iets heel stoms had gedaan en wilde zijn blik afwenden, maar deze werd zo ongeveer gevangen door de blik van de jongen en hij kreeg hem niet meer los. Het was niet zo’n hatelijk type. Niet zo’n grote, gespierde mafkees die zijn broek aan z’n knieën had hangen en dacht dat hij alles ruleerde. Jongens zoals die bevielen hem niet. Ze kwamen intimiderend en beangstigend over, waardoor Shou meestal ergens wegliep of de arm van één van zijn vriendinnen beetpakte, zodat de andere jongen weg liep en het meisje hem geruststelde. Ughe, wat was hij hopeloos.
‘Geeft niet,’ zei de jongen zacht en Shou kleurde rood. Iets wat hem nogal vaak gebeurde, trouwens. ‘Ga zitten, als je je dan prettiger voelt,’ zei de jongen en Shou wilde doorlopen, maar de jongen haalde zijn tas al weg en hij zou zich onbeleefd voelen als hij zo wegliep, dus bleef hij zonder erover na te denken hier. Hij haalde een keer diep adem en liep toen langzaam op het bankje af, om er voorzichtig op te gaan zitten en zijn handen ietwat nerveus op zijn schoot te leggen. “Bedankt,” sprak hij twijfelend.
Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de jongen, wie meer op zijn beeldscherm lette dan op hem. Hij pakte voorzichtig zijn telefoon uit zijn zak en keek naar het notitieblaadje wat erop te zien was; wat hij allemaal moest halen. Hij stopte zijn telefoon weer weg en haalde opnieuw diep adem, hopend dat de rode kleur een beetje zou verdwijnen, al leek die kans hem zeer klein.
“S.. Shou,” stelde hij zich met dichtgeknepen ogen voor. “W-Wat is jouw naam?” vroeg hij toen ietwat stotterend. Hij ging een keer ongemakkelijk met zijn hand door zijn haar en beet op zijn lip. Hij wilde graag dat de jongen hem zou mogen, al kende hij hem niet. Hij wilde altijd gemogen worden door iedereen en dan vooral de personen die hem interessant leken. Nu hij zo dichtbij was voelde hij alleen maar beter hoe de Esper krachten van de jongen in elkaar zaten en hij was veel, veel sterker dan hijzelf, waardoor hij zich toch wat meer geïntimideerd voelde.
“S-Sorry dat ik je stoor..” mompelde hij toen en het was duidelijk dat hij niet goed wist wat te zeggen, dus maar wat begon te ratelen. Zijn blauwe ogen weken echter niet van de jongen af.

De jongen stelde zich zacht voor als Matthew. Een naam die redelijk veel gebruikt werd in het buitenland, maar in landen zoals Japan hoorde je het weinig. Shou knikte en glimlachte vriendelijk. “Aangenaam,” zei hij rustig.
De jongen zei hem dat dit niet echt storen was, en dat hij erger had meegemaakt. Shou besloot opnieuw om maar droog te glimlachen, omdat hij niet echt een reactie wist op de woorden van de jongen. Hij was niet al te sociaal doordat hij verschillende jaren thuis had doorgebracht en als hij dan naar buiten ging liep hij met zijn zus en haar vriendinnen, maar die kwamen vaak bij hun thuis en die kende hij dus. Hij was slecht in nieuwe mensen ontmoeten, al gebeurde het maar zelden dat ze hem niet mochten, aangezien hij een type was die er alles voor deed om te zorgen dat iedereen tevreden was, zichzelf vergetend. Zo was hij altijd al geweest en zo kwam het dan ook dat hij en zijn zus zo’n perfecte relatie hadden.
Plots begon de jongen te praten. In het begin was het niet echt erg, maar de jongen ging door over dingen waar Shou weinig van wist. Spellen, oude spellen, nieuwe spellen.. Eh? Hij begreep er wel iets van, maar eh.. Het drong niet helemaal tot hem door. De jongen vertelde over Final Fantasy en nog meer dingen en Shou kon niet anders dan heel droogjes kijken. Want, hij wist werkelijk waar niets te zeggen hierover. Hij had wel gegamed, maar was er niet echt goed in. Omdat hij een tijd in het ziekenhuis had gelegen en daarna niet echt het huis uit mocht, had hij veel met zijn zus gespeeld. Zij was er goed in, maar hij was zo’n type die halverwege ineens wegliep omdat hij dorst had, of zo. En dat had zijn zus dan niet door en dan ging zij nog vrolijk verder, waardoor hij dood was als hij terugkwam met cola.
Toen de jongen uitgepraat was wachtte Shou even, zoekend naar de juiste woorden. Daardoor kwam er een stilte en ging de jongen verder op zijn laptop. “Eh..” begon Shou toen, na nog wat langer stil geweest te zijn. “Persoonlijk weet ik weinig van games, om eerlijk te zijn,” glimlachte hij. “Ik heb wel een tijd gehad waardoor ik - in verband met mijn fysieke status - een tijd geen andere keuze had en het veel speelde met mijn zus - wie er beter in is, hoe erg dat ook mag zijn - maar verder weet ik er weinig over, sorry,” sprak hij toen en hij wendde zijn blik even af. “En ik ben er nog behoorlijk slecht in ook..” mompelde hij toen droogjes, waarna hij de jongen met een lichte glimlach aankeek. Hij had graag gewild dat hij er wat meer over wist, zodat de jongen misschien tevreden zou zijn, maar helaas zou het niet lukken om zo binnen een paar tellen alles erover te weten te komen. “Sorry,” verontschuldigde hij zich nogmaals, al had het weinig nut.

Even dacht Shou na over de spellen die hij en zijn zus hadden gespeeld. Hij herinnerde zich nog hoe ze zo’n Party spel speelden, dus met van die superoude bordspelletjes maar dan op zo’n gameconsole. Hij hield het allemaal niet uit elkaar, maar in dat soort spelletjes was hij nog best goed, want daar draaide het vooral om geluk. Maar, zodra hij een spelletje speelde waarin je moest moorden ging hij meestal zo van.. ‘Oh noes!’ en dan ging hij zijn zus ondervragen van ‘waarom vermoord je me nou? Moet dat?’ en dan raakte hij van slag omdat hij iemand moest vermoorden en dat vond hij dan heel erg zielig. Niet dat die karakters echt waren en dat wist hij ook wel, maar alsnog zag hij er het nut niet van in om iemand te vermoorden. Dat was en bleef zielig.
Plots kwam Matthew’s AIM wel heel dichtbij en raakte de jongen zijn schouder aan. Shou staarde met een blik van ‘Oh noes, wat doe je?’ naar de hand en bleef daar even naar kijken. Hij begreep het nut er niet echt van, maar gelukkig haalde de jongen zijn hand al snel weg. Hij hield niet zo van aanrakingen met vreemden, aangezien hij hun kracht dan beter voelde en deze jongen was erg sterk. Door zijn kracht kon hij Levels inschatten, even als de krachten van anderen. En deze jongen.. Level 4? Dat kon nooit. Shou wist dat er drie level 4’s waren in Fukushima, maar deze jongen kon daar onmogelijk één van zijn, toch?
De jongen verontschuldigde zich omdat het hem misschien ongemakkelijk had laten voelen en Shou schudde zijn hoofd en maakte een ‘nnh’-geluidje. Hij keek de jongen gefascineerd aan met een grote glimlach op zijn gezicht. “Klopt het dat jij één van de Level vier Espers bent?” vroeg hij. Het duurde even voor hij zich realiseerde dat hij het echt hardop gevraagd had en hij richtte zijn blik weer op zijn handen die hij op zijn schoot had liggen. “S-Sorry! Ik wilde niet onbeleefd overkomen,” verontschuldigde hij zich snel. “Ik voel Levels en Abilities aan, dus toen je me aanraakte..” ging hij toen door en hij hapte even naar adem. “S-Sorry, ik moet me er niet mee bemoeien,” zei hij toen en hij was rood gekleurd omdat hij zichzelf weer eens voor zijn kop kon slaan. Hij haatte het dat hij nooit goed nadacht voor hij iets deed. Hij beet even op zijn lip en wendde zijn blik nu zelfs van zijn schoot af, wist niet goed waar hij naar moest kijken. Ughe. Het liefste zou hij weglopen, maar dat zou nog dommer overkomen nu.

De jongen zei dat het mogelijk was en vervolgde dat hij er niet van hield om in de spotlight te staan. Hij ging door met dat ze zijn krachten ook zonder toestemming een naam hadden gegeven en Shou grinnikte droogjes. De jongen scheen het irritant te vinden en Shou beet op zijn lip. Irritant, eh? Hoe veel Espers wilden wel niet dat niveau bereiken? Hoe veel Espers waren jaloers op de krachten die zij bezaten en gaven alles om dat ook te krijgen? En wat deed hij.. Hij deed alsof het niets was. De jongen ging door over dat er veel mensen waren die wisten van de drie level 4’s, maar dat maar weinig wisten dat hij daar één van was. Hij vervolgde met dat hij volgens eigen zeggen niet zulke interessante krachten had.
“Dat is niet waar!” riep Shou hoofdschuddend uit, met dichtgeknepen ogen. Hij wist veel van krachten af omdat hij ze aan kon voelen, maar hij wist ook hoe men erover dacht. “Anderen vechten ervoor, doen alles ervoor om het te krijgen. Het lukt ze niet omdat ze niet sterk genoeg zijn.. Maar toch blijven ze doorproberen,” zei hij toen, kijkend naar de grond. Hij wist hoe het was. Zelf zou hij ook nooit een hoog level bereiken. Met zijn beste krachten kon hij alles zien en andere Abilities aanvoelen. Ook niet bepaald nuttig, dus. “Ze zouden er alles voor geven.. En jij doet alsof het niets is..” zei hij toen. Natuurlijk. Voor hem waren krachten niet alles. Maar er waren Espers die de droom hadden om een hoger Level te bereiken. En Matthew, als potentieel level 5 - ja, dat wist hij ook -, durfde te doen alsof het niets was. “Neem genoegen met wat je krijgt,” zuchtte hij toen.
Wacht. Wacht. Fuck. Kut. Shit. Jezus. Betere scheldwoorden dan dat gebruikte hij nooit, dus daar hield het mee op. “S-S-Sorry!” stotterde hij, zich nu pas realiserend dat hij tegen de jongen in was gegaan. “Ik wilde niet onbeleefd doen.. Ik weet gewoon meer dan genoeg van krachten en ze roepen mij ook weleens om te kijken wat voor levels mensen hebben en dan.. Zijn ze vaak teleurgesteld. En jullie drie hebben het, maar doen alsof het niets is..” mompelde hij toen. “Nogmaals sorry! Ik wilde je echt niet tegenspreken,” zei hij toen met een afgewende blik. Ughe. Hij haatte zijn grote mond - zoals je het ongeveer kon noemen - op dit soort momenten.

De jongen ging met zijn hand door zijn haar en Shou verstijfde, om niet veel later compleet rood te kleuren. Aanrakingen. Hij was er op zich al niet aan gewend en door zijn krachten voelde het nog ongemakkelijker, maar sowieso was hij al extreem snel verlegen waardoor hij bij elke aanraking het idee had dat hij zou sterven aan een hartaanval. Ughe. Hij bleef nog liever even leven, maar oke dan.
De jongen zei dat het niet gaf en Shou keek hem vanuit zijn ooghoeken aan. Hij vervolgde met dat hij gelijk had en Shou glimlachte lichtjes, terwijl de rode kleur heel langzaam weg leek te trekken. De jongen legde uit dat hij het zo zag omdat hij er niet graag over praatte en omdat het niet altijd even goed van pas kwam, waardoor Shou opnieuw even een glimlach op zijn gezicht kreeg. Dat was met elke kracht zo, toch? De jongen ging door over dat hij gelijk had en dat het hem speet. Opnieuw kleurde Shou rood. Fijn. De jongen bedankte hem en zei dat het wat had geholpen “N-Nee, niet verontschuldigen en zo.. Het is niet erg..” mompelde hij snel.
Hem werd gevraagd wat voor krachten hij dan wel niet had en hij keek de jongen even aan. Hij snoof zacht. “Niets speciaals, al ben ik er op sommige momenten wel blij mee,” zei hij. “Mijn enige eh.. Aanvallende kracht is Pyrokinesis; vuur sturen. Handig genoeg kan ik het ook achter iemand aan sturen,” glimlachte hij toen. “Maar, die is zwak. Ik zou toch nooit iemand aanvallen,” zei hij toen. Het was zo onderhand vast wel duidelijk dat hij daar geen type voor was. “Verder heb ik dan mijn Ability Tracker, waarmee ik kan aanvoelen wat voor Ability een ander heeft. Maar bij een aanraking, of een bijna aanraking, voel ik alles; zelfs het level et cetera,” legde hij toen uit. “Vandaar dat ik vaak handjes vast mag houden met mensen die nieuwsgierig zijn naar hun level,” mompelde hij toen droogjes. Het was onderhand ook wel duidelijk dat hij niet zo snel vrolijk werd van aanrakingen, dus was handjes vasthouden met vreemde mensen niets voor hem. “En tot slot.. Door alles heen kijken..” zei hij toen. “Meestal handig als er een wantrouwig type in de buurt is, om te zien of hij/zij wapens heeft,” glimlachte hij toen droogjes. “Of als je een cadeau krijgt wat je nog niet mag openen,” glimlachte hij toen. “Maar, dat is lang niet zo interessant als jouw krachten..” sloot hij af.
Hij realiseerde zich hoe lang hij had gepraat en wendde zijn blik af. “S-Sorry als ik je verveel..”

De jongen ging opnieuw met zijn hand door zijn haar en Shou keek hem vanuit zijn ooghoeken aan, terwijl hij heel hard op zijn lip moest bijten om niet al te rood te worden door deze aanraking. Ughe, hij raakte er ook nooit aan gewend. De jongen zei dat hij hem niet verveelde en dat zijn krachten ook interessant waren, waardoor Shou lichtjes glimlachte.
Helaas was het al snel over. ‘Hé, jij daar!’ De stem die klonk beviel hem niet, even als het naderende AIM veld. Shou zag hoe Matthew reageerde en zijn laptop opruimde, om vervolgens op de jongens af te lopen. “W..” begon Shou, maar zijn adem stokte in zijn keel. Wat kon hij nou? Hij zuchtte. Zijn blik werd doffer en zijn houding verslapte, terwijl zijn ogen langs de jongens gleden. “Een mes.. Sterkste kracht: AIM control,” mompelde hij, zonder erover na te denken.
Plots werd de jongen in zijn gezicht geslagen. “M-Matthew!” riep Shou geschrokken uit, maar tot zijn verbazing viel de andere jongen ook neer. Hij wilde op de jongen aflopen, maar wist van zijn krachten en wist dat hij toch niets uit zou kunnen halen. De jongen - Matthew - ging echter al snel door en nog een jongen viel neer, waarna hij dreigde en de overige twee jongens weggingen.
Vol verbazing kwam Shou overeind. Hij keek geschrokken naar Matthew, wie aan het eind van de bank ging zitten en in zijn tas naar verband zocht. Tranen kwamen in Shou’s ogen en liepen over zijn wangen, terwijl hij daar stond met zijn hand voor zijn mond en wijd opengesperde ogen.
Hij hapte een paar keer naar adem en veegde in zijn ogen, waarna hij voor de jongen ging staan en het verband uit zijn handen pakte. “Ik weet van je krachten, dus het gaat wat lastiger dan normaal, maar werk alsjeblieft mee..” sprak hij tegen de jongen, bezorgdheid in zijn stem door laten klinkend. “Til alsjeblieft je arm op,” mompelde hij toen. Toen de jongen dit had gedaan, haalde hij even diep adem. Hij wist dat hij het bloed het beste niet aan kon raken, even als de huid van de jongen in het algemeen.
“Alsjeblieft.. Probeer niet boos te zijn op ze. Dat zijn ze niet waard.. Voor nu moet jij gewoon herstellen,” zei hij toen en hij keek even naar Matthew, maar richtte zijn blik toen weer op het verband. Hij begon voorzichtig met het verbinden. “Als het te veel pijn doet moet je het zeggen..” sprak hij toen zacht, voorzichtig.
Hoe vaak zijn zus wel niet thuis was gekomen met verwondingen die hij dan mocht verbinden, omdat ze weer onvoorzichtig was geweest. Ach.. Door dat kon hij het nu wel en lukte het hem redelijk om niet te dicht bij de huid van de jongen in de buurt te komen.
Toen hij klaar was, bleef hij voor de jongen staan. “Z-Zit het zo goed?” vroeg hij zacht, terwijl hij de jongen aan bleef kijken. Hij wilde niet dat de jongen pijn leed. “G-Gaat het met je gezicht?” vroeg hij toen zacht.

‘Waarom huilde je?’ vroeg de jongen. Shou keek hem aan en beet op zijn lip, om vervolgens ietwat rood te kleuren en zijn blik af te wenden. Hij zocht naar woorden waardoor hij niet achterlijk zou lijken, maar ze leken niet echt te willen komen. Het was alsof alle woorden hem ontnomen waren door deze vraag, maar hij wilde gewoon niet al te dom over komen op deze jongen, al was dat hem al lang mislukt aangezien hij meer dan genoeg domme acties had gemaakt.
De jongen zei dat het ook weer niet zo erg was als hij gewond raakte en dat hij het aan de ene kant wel gewend was. Hoe kon de jongen zo denken? Dat was niet waar. Als het niet erg was geweest, had hij er niet om gehuild. Het was altijd erg als er iemand gewond raakte, maar om een of andere reden kon hij er al helemaal niet tegen om te zien hoe deze jongen pijn leed. Het deed hem pijn en daar hield hij niet van. Hij begreep het zelf niet en hij was ook wel degene die het minste zou kunnen helpen, maar toch wilde hij het proberen.
Shou schudde zijn hoofd wild heen en weer. “N-Nee, zo moet je niet praten!” zei hij en hij kneep zijn ogen dicht. “Het is wél erg als je gewond raakt!” zei hij toen luid, waarna hij zijn ogen geschrokken opende en zijn hand voor zijn mond hield. Tranen kwamen in zijn ogen en hij beet op zijn lip. Hij slikte even, maar was deze keer niet van plan zich te verontschuldigen, omdat hij heel zeker van zijn zaak was. Hij liet zijn hand weer zakken en richtte zijn blik op het verband.
“Het is niet normaal om aan zoiets gewend te raken..” mompelde hij toen, waarna hij zijn blauwe ogen weer op de jongen richtte. Een paar tranen liepen langs zijn wangen naar beneden en hij veegde ze ruw weg. “Z-Zeg alsjeblieft n-niet meer van zulke dingen..” mompelde hij toen en hij bleef de jongen aankijken.
Hij moest een paar keer diep ademhalen voor hij weer een beetje minder van slag was. “Je moet voorzichtiger zijn..” zei hij toen. “Ook al ben je een Level vier..” zei hij toen en hij bewoog met zijn vinger naar de ruimte onder zijn eigen neus, alsof hij wilde voelen of er bij hem geen bloed zat. “Ik wil gewoon niet dat je pijn lijdt, oké?” mompelde hij toen en hij wendde zijn blik af. Opnieuw mislukt, hij kwam weer over als een volslagen idioot. Hij zuchtte even. Ughe.

Toen de jongen zijn handen voorzichtig had weggetrokken, had hij even vol verbazing naar de jongen gekeken. Zoals altijd was de aanraking iets wat ervoor zorgde dat hij rood kleurde en moest hij op zijn lip bijten om zich niet al te geïntimideerd te voelen door de jongen, zelfs nu de jongen gewond was. De jongen veegde zijn tranen weg en Shou moest moeite doen zodat er niet nog meer bijkwamen, al had dit een andere reden. De aanrakingen van de jongen voelden aan de ene kant heel vertrouwd, maar lieten hem tegelijkertijd heel ongemakkelijk voelde. Aan de ene kant wilde hij het liefste dat de jongen nooit los zou laten, al was dat heel raar. Dat zou zo stalkerig overkomen, you know. Maar, aan de andere kant ging hij het liefste weg. Ver weg. Ughe. Natuurlijk, het moest weer eens op de ingewikkelde manier.
Toen hij uitgepraat was veegde de jongen nog wat tranen weg en hij keek hem aan terwijl hij op zijn lip beet. ‘Is goed,’ sprak de jongen en een glimlach sierde Shou’s gezicht, tevreden met het feit dat de jongen hiermee beloofde voortaan voorzichtiger te doen.
De jongen zei dat hij moest beloven dat hij niet meer zou gaan huilen, want het stond raar. Shou beet even op zijn lip en keek weg. “Het gaat heus niet expres hoor..” mompelde hij, waarna hij zijn blik langzaam weer naar de ogen van de jongen liet gaan. Hij schaamde zich voor het feit dat hij weer eens was gaan huilen, maar ja. Hij was gewoon zwak. Ughe. En dan voor hem.. Hij was een sukkel. Oef. “Ik zal het proberen,” zei hij toen voorzichtig. Hij wist dat het hem nooit zou lukken als de jongen iets zou doen wat ook maar enige aanleiding ertoe zou geven, maar goed. Hij zou het proberen, want hij wilde niet dom overkomen bij de jongen. Ughe.
Zijn hand ging naar zijn mond toen hij zag dat het verband rood werd. “Oh nee,” riep hij uit en hij pakte de hand van de jongen beet. “Kom mee, mijn zus kan het wel beter..” zei hij toen. “Alsjeblieft?” vroeg hij vervolgens en hij knikte even naar het verband. “Het moet echt beter verbonden worden,” zei hij toen.

Eenmaal bij hem thuis aangekomen opende hij de deur. Hij woonde groot, groter dan de gemiddelde mens. Maar, wat wilde je anders met een pa die altijd op zakenreis was. ‘Shou, welkom t-’ De stem haperde en het meisje keek naar de jongen die Shou met zich meegebracht had. Shou grinnikte droogjes. “Dit is eh.. Matthew,” zei hij. “Mijn zus, dus,” mompelde hij droogjes en hij knikte naar zijn zus. “Andere Abilities hebben weinig tot geen effect op haar en ze is wat eh.. Handiger,” legde hij uit. “Kom maar mee,” zei hij toen en hij liep rustig naar de huiskamer, verwachtend dat Matthew wel mee zou komen. Zijn zus liep weg om wat spullen te halen, maar die zou zo vast wel terug komen.

Het was maar al te duidelijk dat Matthew hier niet op zat te wachten, waardoor Shou zich alleen maar schuldiger voelde. Hij beet op zijn lip terwijl hij de hele tijd van zijn zus naar Matthew keek en weer terug. Ze herkende zijn kracht al snel en zei hem dat hij het uit moest zetten en gelukkig gehoorzaamde Matthew, waardoor Shou even tevreden glimlachte.
Hij keek toe hoe het verband eraf ging en beet op zijn lip. Zijn zus werkte als vrijwilliger - geld was niet echt nodig - bij het ziekenhuis en was dus goed met dit soort dingen. Van haar had hij ook geleerd om te verbinden enzo, al deed hij het vaak te los omdat hij bang was de ander pijn te doen. Dom, maar goed. Dat was hij dan ook wel een beetje, of zo.
Toen de blik van de jongen wat waziger leek te worden, ging Shou naast hem zitten. Net op tijd blijkbaar, want al snel moest hij de jongen ondersteunen om niet om te vallen. Zijn zus ging nog even door en hij negeerde de woorden die ze sprak, aangezien ze toch niet aan hem gericht waren.

Plots leek de jongen zijn bewustzijn te verliezen en Shou keek hem met grote ogen aan, terwijl hij de jongen bleef ondersteunen. “Matthew?” vroeg hij zacht en tranen vormden zich in zijn ogen, zoals altijd. Zijn zus grinnikte. ‘Kan hij niet tegen bloed?’ vroeg ze. Shou keek haar aan. “Hoe moet ik dat weten?” vroeg hij, op een toon alsof ‘ie een dooie had gezien of zo.
Het meisje grinnikte droogjes. Ze zei hem dat hij de jongen neer moest leggen, zodat hij zelf even rustig wat kon gaan drinken. Eerst had hij tegengestribbeld, tot ze hem vertelde dat dat voor de jongen ook lekkerder zou liggen, waarna Shou hem met tegenzin op de bank neerlegde en vervolgens opstond, om de keuken in te lopen.
Eenmaal in de keuken schonk hij een glaasje drinken in en staarde hij droogjes naar de foto van zijn vader en zijn moeder. Ughe. Je zag goed dat zijn zus meer op moeder leek en hij eigenlijk van allebei veel had.
Ughe. Zijn zus kwam de keuken in lopen met wat spullen en gooide ze op ‘t aanrecht neer, om vervolgens de huiskamer weer in te lopen en meer dingen op te gaan ruimen.

Toen hij wat geluid uit de huiskamer hoorde komen, fronste hij even. Even later kwam zijn zus terug en meldde ze dat Matthew wakker was. Zelf bleef ze in de keuken om de spullen op te ruimen, maar hij schonk even snel wat water in een glas en liep de huiskamer in.
Met langzame passen liep hij op de bank af waar Matthew op zat, zette het glas op tafel en wreef hij een keer door zijn ogen, om er zeker van te zijn dat er geen tranen in te zien waren. “G-Gaat alles weer?” vroeg hij bezorgd. Hij beet op zijn lip en ging naast de jongen zitten, zijn blik gericht op de handen die hij op zijn schoot had liggen. “Sorry als mijn zus zich niet gedroeg.. Ze heeft zo haar trekjes..” mompelde hij toen droogjes, al meende hij het serieuzer dan dat het klonk.
“Eh.. Als je trouwens dorst hebt, daar staat water,” zei hij en hij knikte naar het glas water wat op tafel stond. Hij beet zacht op zijn lip en keek de jongen vanuit zijn ooghoeken aan, alsof het enger was om hem recht aan te kijken.

De jongen bedankte hem voor het glas water en Shou glimlachte lichtjes. De jongen dronk het glas met flinke slokken leeg, terwijl hij er een pilletje bij had genomen. Niet de pil, of zo. Dat kwam over alsof hij een travestiet was en voor zover hij wist was Matthew echt een jongen. Niet stiekem een meisje, of zo. Zou toch wel wat zijn. Zou hij dan ‘hij’ of ‘zij’ moeten zeggen? En wat zou zijn wijvennaam zijn? Mathilda, of zo? Hahaha. Mathilda.. Hij grinnikte even zacht. Hij vond zichzelf vandaag behoorlijk grappig, om heel eerlijk te zijn.
Doordat het krachtveld van de jongen zwakker werd, werd het duidelijk voor Shou dat de jongen in slaap viel. Hij grinnikte even zacht, maar de jongen viel een beetje om, waardoor Shou bijna automatisch zijn handen tegen de arm van de jongen zette om hem te ondersteunen. Wacht. Wacht. Fuck. Kut. Shit. Jezus. Allah. Zijn scheldwoorden bevatten nu één woord meer, maar alsnog was het weinig. Wel was Allah zijn favoriete belediging. ‘Jij bent echt een Allah!’ Weet je wel.
Hij snoof zacht en schoof wat dichter naar de jongen toe omdat zijn armen zeer begonnen te doen van het zo zitten, waardoor ze met hun schouders tegen elkaar aan kwamen te zitten. Hij haalde even diep adem en snoof zacht. Hmn, het zat wel lekker.
‘Zo zo,’ klonk de stem van zijn zus, die zichzelf grappig vond. Hadden ze weer een gelijkenis; hij vond zichzelf even geleden ook heel grappig. ‘Ik wist niet dat hij meer was dan een random vriend?’ vroeg ze lacherig. Het bloed stroomde naar Shou’s hoofd. “N-N-Nee!” riep hij uit. Net wat te hard, waarschijnlijk. Domme hij. “D-Dat is hij niet!” riep hij toen hoofdschuddend uit. ‘Wa dan wel?’ vroeg ze glimlachend, expres de t weglatend. “Weet ik veel,” mompelde Shou toen en hij wendde zijn blik af met een hoofd van ‘dat weet jij misschien beter dan ik’.
De jongen naast hem bewoog en Shou schrok op. “Oeps! Sorry! Het spijt me!” riep hij met een T.T-hoofd. Alleen dan zonder de tranen, want hij mocht niet meer huilen van de jongen. Oef. Allahverdomme. Het meisje liep met een te vrolijk hoofd de gang in en niet veel later stormde ze de trap op, alsof haar werk gedaan was. Het moment verpesten. Oef. Etter. Gemenurd. “S-Sorry,” stotterde hij tegen Matthew, waarna hij rood kleurde en weg keek. Oef.

De jongen zei hem dat het niet gaf, maar Shou had zo zijn twijfels. Dat was vast en zeker slechts uit beleefdheid. Ughe. Waarom kon alles niet gewoon wat duidelijker zijn? Even als waarom hij niet kon antwoorden op de vraag wat de jongen voor hem was. Oef! Gewoon een bekende, of meer? Ughe. Allah, waarom was alles zo moeilijk? Oef.
De jongen vroeg hem wat er was; of het opnieuw een belediging was gemaakt door zijn grote zus, of dat er iets anders aan de hand was. Shou beet op zijn lip. “Een beetje van beiden, denk ik,” sprak hij zacht, bijna fluisterend. Hij beet op zijn lip en richtte zijn blauwe ogen even op de jongen. Het was lastig om zijn blik weer af te wenden als hij eenmaal keek. Waarom? Alsof de jongen zijn blik vast bleef houden. Ughe. Nee, dat was bullshit. Oef.
Allah, maak alles wat simpeler. Toen hij kleiner was kwam er altijd iemand aan die hem zou helpen en als hij zijn ogen dan weer opende, was het gevaar geweken. Alles leek opgelost te kunnen worden. Maar, nu was er geen grote zus of vader meer die aan zijn bed stond als hij huilde. Het was niet zo makkelijk meer, hoe hard ze ook zouden smeken en janken.
Maar, nu was er helemaal niets ergs aan de hand. Hij stelde zich gewoon even heel erg aan, al voelde het wel alsof de grond onder zijn voeten – of de bank onder zijn achterwerk – elk moment kon verdwijnen. Hij beet even op zijn lip en slikte.
“Het spijt me voor mijn onverantwoordelijke gedrag..” mompelde hij en hij wendde zijn blik af. “Ze vroeg gewoon.. Eh.. Iets.. En daar weet ik zelf het antwoord niet echt op denk ik,” snoof hij toen droogjes. Hij kleurde rood. Wacht. Wacht. Fuck. Kut. Shit. Jezus. Allah. Stel je voor dat de jongen nu ging vragen naar wat zijn zus had gevraagd, dan zou hij toch fout zitten. Fuck. Fuck. Allah. Dit was niet goed. Hij kon de jongen niet zeggen dat hij.. Wat, eigenlijk? Wat was er zo moeilijk? Hij snoof eventjes zacht. Als hij dat antwoord nou eens geweten had.. Dan had hij waarschijnlijk het antwoord op zijn zus’ vraag gehad. Hij speelde wat met zijn handen op zijn schoot, ergens het antwoord al wetend, maar dat antwoord ergens wegstoppend zodat hij het nooit hardop zou hoeven zeggen.