Alone in the park. Or... not?

Ryou moest moeite doen om niet te gapen. Dankzij zijn vervelende shirt, die vol met vlekjes zat omdat er knoflooksaus op was gekomen – hij weer! – had hij niet veel kunnen slapen, aangezien hij lang had moeten uitwassen tot alles er ook echt uit was. Maar, het was het waard geweest. Zijn favoriete blauw-witte shirt, die hij zo graag droeg. Hij keek naar zijn shirt en grijnsde even. Hij keek om zich heen. Aha, hier moest hij opstappen, nam hij aan. Hij ging liever met de trein naar het noorden, om daar even lekker naar dat parkje te gaan waar hij zo graag kwam. Hij zat dan wel lang in de trein, maar dat maakte hem niet zoveel uit. Als hij maar van de rust kon genieten die hem gegund werd. Overal bleken wel van die grote scholen te zijn, maar gelukkig was het nu weekend. Hij had zijn huiswerk, die hij tegen maandag af moest hebben, ook al weer af. Wiskunde en Engels waren nu eenmaal makkelijke vakken. Gelukkig had zijn moeder ook een tandje bijgestoken. Natuurlijk niet zonder grapjes. Hij grijnsde terwijl hij terugdacht aan de leuke momenten. Telkens als hij zich moest concentreren op een som, gebeurde er iets waardoor hij moest lachen. Nu kon hij ook weer beweren dat vrouwen ook dikke scheten konden laten. Waarom? Nou. Hij was dus bezig aan een som en hij was bezig met een formule om de som op te lossen, liet zijn moeder zo’n harde scheet dat de kat van haar helemaal de lucht in schoot. Ryou had nog nooit zo hard moeten lachen. De tranen waren over zijn wangen gerold, zo leuk vond hij het. Maar om terug in zijn appartementje te zijn in het westen – zijn moeder woonde namelijk in het oosten, de plek waar de kernramp gebeurd zou zijn, helaas trok zijn moeder zich daar bagger weinig van aan, dus had Ryou gegrapt dat ze heen en weer naar een of ander land moest vliegen om jodium te halen – en lekker op de bank te liggen, zonder dat zijn moeder hem kwam vragen of hij even moest helpen. Hij vond huiselijke klusjes heus niet erg hoor, maar een moeder die nooit serieus kon zijn, was ook niet alles wat hij verwachtte van de wereld. Hij grijnsde even en ging in een cabine zitten. Hij legde zijn hoofd tegen het raam, voelde zijn ogen dichtvallen en werd in een diepe zwarte gesleurd.

Hij schrok toen hij de bekende toon hoorde dat ze aangekomen waren. Gelijk met een paar anderen kwam hij de cabine uit. Hij grijnsde even en liet verlegen een meisje met bruin, lang haar voor, die hem even aankeek en daarna knipoogde. Ryou mompelde iets wat verdacht leek op ‘Wat een meid’ en liep toen door. Even later arriveerde hij bij het parkje, waar hij zich in het gras neerzette. Het maakte hem niet uit dat zijn kleren weer vies werden. Hij moest ze toch elke dag uitwassen, alhoewel die knoflooksaus alles had overtroffen wat hij ooit had moeten wassen. Hij grinnikte even en legde zich toen neer op de grond, waarna hij zijn handen onder zijn hoofd legde. Zijn ketting, een Egyptische Ring, blonk in het zonlicht, dat voor nu even zou schijnen – er was regen voorspeld – en zijn verband rond zijn arm knelde een beetje. Een steek van pijn ging door hem heen toen hij opzij keek naar zijn verband. Zelfs kijken zorgde gewoon voor pijnlijke steken. Gebeten door een beest die hij niet had kunnen zien. Het deed meer pijn dan hij verwacht had, maar het ging hem redelijk goed af. Hij schrok van een geluid.


- Ryou&Kaede -

Het was vreemd. Het was veel te warm voor deze tijd van het jaar. Veel en veel en veel te warm. Alsof iemand de verwarming te hoog had gezet. Een zweetdruppeltje gleed langs haar gezicht, iets wat niet vaak gebeurde. Meestal was zij degene die het niet warm had. Met haar linkerhand wreef ze het zweet uit haar gezicht, terwijl ze rustig doorliep. De losse tuniek die ze normaal droeg had een scheur op de rug, dus had ze een van haar strakke zwarte shirts uit de kast gepakt die ze normaal alleen voor gym gebruikte. Ze vond een legging niet kunnen, dus voor de verandering droeg ze een donkerblauw rokje, met daaronder een zwarte kanten panty. Niet echt gothic, gewoon mooi. Haar kobaltblauwe ballerina's moest ze nog inlopen, dus over een paar uur zou ze last hebben van blaren. Blaren. Bah, dat soort dingen kon ze dan weer niet oplossen. Dingen oppakken, hoge plaatsen, advies geven, verschillende meningen bekijken, ze kon het allemaal, maar als ze een blaar had, of een schram, dan was ze volkomen op de gewone middelen aangewezen. En dat terwijl alles zoveel makkelijker kon. Even grijnsde ze, balancerend op een stoeprand. Eigenlijk was het niet eens zo erg, om soms eens lekker normaal te doen. Hoefde ze ook niet na te denken over dingen die ze eigenlijk niet wilde. Dingen als Lucy, die tegenwoordig ook al een naam had. Nee, niet aan denken. Dat kwam later wel. Zuchtend schudde ze haar hoofd, waarbij ze niet merkte dat haar lint los kwam te zitten. Een stuk minder zwaarmoedig liep ze het gras op. Hier kon ze tenminste even uitrusten. Geen rare klasgenoten, geen saaie leraren. Gewoon een hemelsblauwe lucht, zonder ook maar een wolk. Oke, dat was gelogen. Een stukje verderop zag ze al wolken, maar die negeerde ze. Losjes hield ze haar tas vast, eigenlijk te los. Haar boek viel eruit. 'Hè, verdomme!' vloekte ze. Daarna keek ze naast zich. Er zat een jongen vlakbij de plaats waar haar boek gevallen was. 'Ehm. Zou je me mijn boek misschien aan kunnen geven?' vroeg ze.

-flutje, maar ik wilde niet langer wachten-

Als een hartaanval krijgen van iets wat op de grond viel mogelijk was, dan had Ryou nu al doodgelegen. Niet vlak nadat een boek naast hem was beland – hij had het eerst aangezien voor een gevallen duif, getroffen door de krachtige klauwen van een adelaar – hoorde hij een stem. Hij haalde opgelucht adem toen hij zijn hart weer het gewone ritme hoorde slaan. Hij keek op naar het meisje. ‘Natuurlijk,’ zei hij vriendelijk, waarna hij zijn arm uitstrekte. Hij voelde een felle pijn. Hij zag dat hij zijn verkeerde arm had uitgestrekt. Dit was de arm die om de beweging pijn deed. Hij strekte zijn andere arm uit en pakte het boek op. Hij gaf het terug aan het meisje. Hij had niet naar de kaft gekeken. Hij vond het nou niet bepaald netjes om het werk van iemand anders te gaan zitten bekijken. Hij keek naar het meisje. Hij had haar nog nooit gezien, ook niet in de overige dagen dat hij naar het park ging. Ze had lange, roze haren en rozige-oranjeachtige ogen. Haar roze haar golfde mooi over haar schouders, wat de rest van haar slanke lichaam een mooi relaas gaf. Ze had ook grappig uitziende oren. Het leken wel kattenoren. Hij besloot er niet te veel over te praten. Misschien lag het gevoelig bij het meisje en wilde ze niet dat er over gepraat werd. En het was ook niet aan hem om erover te spotten. Spotten met andermans uiterlijkheden was voor watjes,vond hij. Hij bleef even naar haar kijken, alsof hij betoverd was door haar verschijning, maar niets van dat was waar. Hij was gewoon verwonderd dat hij op dit tijdstip iemand tegenkwam die precies zijn kant ingelopen kwam. Hij was het juist gewend dat mensen hem begroetten en dan weer voorbij liepen, maar hij dacht dat dit meisje wel eens een ander verhaal kon worden dan de meeste anderen. Maar misschien als hij een hoofdrol in dat verhaal speelde, dat hij haar hier kon houden om beter kennis te maken met haar en een conversatie te starten. Op een van de zeldzame, serieuze momenten van zijn moeder, had die hem verteld dat hij elke kans moest grijpen om met iemand te converseren, ook al mocht dat over het weer gaan. Daarna had ze haar serieuze, zeldzame moment afgekapt door te zeggen dat dat de innerlijke band versterkte, waarna ze in de lach geschoten was.

Ryou besloot maar uit te voeren wat zijn moeder hem geleerd had en klopte naast zich op het gras. ‘Kom er toch bij zitten! Het is een veel te mooie dag om doelloos rond te lopen,’ zei hij en hij keek haar vriendelijk aan. ‘Alhoewel je natuurlijk niet per se moet van mij, hoor,’ verzekerde hij haar glimlachend, waarna hij naar zijn blauwe sneakers keek. Hij had ook een grijze, strakke broek aan. Zijn witte haar voelde klam in zijn nek, maar Ryou besloot om daar niet te veel aan te denken. Hoe meer hij aan klamme haren begon te denken, hoe groter dan de kans was dat het zou jeuken en om de hele tijd iemand krabbend in zijn nek naast zich te hebben, zou dit meisje er ook vast niet veel aan hebben. ‘Het is een prachtige, warme dag,’ verzuchtte hij, terwijl hij naar de zon keek. Het was een van de warme dagen waarop hij stiekem wel gehoopt had, maar nooit verwacht had dat het zou komen. Hij stak zijn hand uit naar haar, in een poging om zich voor te stellen, die volgens hem aardig zou lukken als hij zijn aandacht er meer bijhield. ‘Mijn naam is Ryou, Ryou Bakura,’ zei hij en hij keek haar vriendelijk aan, terwijl hij zijn ogen gefixeerd bleef houden op de hare.


- Deze is beter -