Is this a good idea...?

Met haar koptelefoon rond haar nek, stapte Dorah op de trein. Vanaf het westen naar het zuiden reizen, was nog niet zo moeilijk als ze gedacht had. Trouwens, reizen deed ze zo vaak. Misschien dat ze ook eens naar die plek ging waar de kernreactoren waren ontploft. Ze wou dat plekje echt wel eens een keertje zien. Maar ze moest dan wel genoeg bijverdienen voor dat bijbaantje. Niet alleen kostte het veel geld, dat heen en weer reizen, maar ook gewoon om haar eigen kamertje in het appartement te onderhouden was te veel werk. Misschien moest ze dat reizen gewoon niet doen. Maar aan de andere kant, ze was dan gewoon één dag in het zuiden, dat was toch ook leuk, in plaats van alleen in het westen? Ach, wat boeide het eigenlijk ook. Ze had een zwart jurkje aangetrokken, maar had getwijfeld of jurkjes nu wel echt haar ding was. Trouwens, jongens keken zo.. vies op je neer. Dorah wou al snauwen tegen iemand, toen ze bijna omvergeduwd werd door een nieuwe stroom mensen. Ach, moesten hun het weten als ze hun tijd daarmee wouden verdoen. Tegenwoordig hadden die jongens echt helemaal niks beters meer te doen, niet dat het haar boeide. Ze keek om zich heen. De trein begon nu wel aardig vol te lopen. Misschien moest ze gewoon een cabine opzoeken tot die chauffeur of whatever het ook mocht zijn zei dat ze aangekomen waren in het zuiden. Ja, liet ze dat nu maar gewoon doen. En als ze bij zo’n sukkeltje zat die steeds onder haar jurk probeerde te gluren, schoten gewoon haar sneakers naar voren om hem af te zeiken. Ja, ze deed sneakers onder een jurk aan die vlak boven haar knie eindigde, so what? Ga lekker ergens anders heen als je dat een rare kledingstijl vond! Ze krabde even door haar blonde pieken en zocht ondertussen een plaatje. Ah, die cabine was leeg. Eindelijk, een beetje rust. Het zou vast niet lang meer duren voordat deze rust verstoord werd, maar dit was alvast een begin. Ze keek om zich heen en ging toen zitten. Ze zuchtte even. Waar zou ze eigenlijk heengaan als ze in het zuiden was? Ach, waarom deze vragen, eigenlijk? Dat was toch nergens voor nodig? Ze zag wel wat ze ging doen en zo, liet ze zich daar nu maar niet druk over maken.

Ze schrok toen de man – het was in elk geval geen piloot – riep dat ze bij het Zuiden aangekomen waren. Dorah stond op. Gelijk werd ze teruggeduwd door twee jongens in de banken. ‘Zout op, ja?’ vroeg ze en ze keek ze dreigend aan, totdat ze ontdekte dat ze iets zwarts droegen. Het duurde even voordat ze merkte dat het pistolen waren. Was dit een grap? ‘Je geld,’ zei eentje dreigend. Ze keek hem vragend aan. ‘Nu,’ zei de ander en hij zette het pistool vlakbij haar hoofd. Dorah voelde zich een beetje duizelig worden. ‘Ik heb geen geld bij. Die heb ik gespendeerd aan de treinreis,’ zei ze en ze keek hun strak aan. Ze had wel geld bij, maar ze ging het dus echt niet geven aan die twee sufferds. ‘Als we merken dat je liegt, knal ik je neer, trut,’ schold eentje, blijkbaar erg agressief wordend omdat hij zijn zin niet kreeg. Hij keek om zich heen of ze een tas had, maar Dorah had er geen. Als hij dat geweer nu weghaalde… Haar geluk kon niet op toen hij dat inderdaad deed. Hij draaide zich naar zijn maat toe. ‘En wat nu?’ vroeg hij en hij keek naar Dorah. ‘Ze heeft ons nu al gezien. Dadelijk verlinkt ze ons! Knal haar neer!’ zei hij en hij richtte zijn geweer op Dorah. Dat was het moment waarop Dorah opzij rolde en de knal haar net miste, haar voet schoot uit tussen de benen van een van de jongens en ze rende weg. Ze hoorde een knal en een van de ruiten sloeg kapot. Hijgend rende ze helemaal aan het einde van de gang en opende ze een donkere cabine. Tijd om te kijken had ze niet. Ze wist niet of er iemand was en verborg zich onder een deken, dat daar zomaar lag. De jongens gingen nu vast opzoek naar haar, om haar te vermoorden.

- Dorah & Nejooh -

Nejooh zette zich neer op een stoeltje, tegen de muur van de cabine. Hij zat nog wel buiten de cabine, naast een raam. Hij moest maar een station tot hij bij de psychiater was, dus dat viel dan wel weer mij. Hij had een persoonlijkheidsstoornis die iets weg had van smetvrees, maar er niet precies mee te vergelijken was. Iets door zijn verleden of zo, dat het ontstaan was door een traumatische ervaring die hij had verdrongen. Hij ging een keer in de week naar de psychiater zodat ze erachter konden komen wat het precies was en elke keer werd het erin gedrukt dat hij het moest herinneren. Als hij het herinnerde kon hij weer geheeld worden, dan kon hij het weer vergeten. Maar op een andere manier. Hij was er zelf niet helemaal van overtuigd, maar ja, het leek te helpen. Hij had er minder last van dan eerst. Vroeger ging hij drie keer per dag in de douche en schrobde hij zo hard dat hij zijn huid soms opende, wat hij nou al jaren niet meer had gehad. Al kon hij alleen denken dat als het zo vreselijk was dat hij het geheel uit zijn geheugen had verdrongen.. nou.. waarom zou hij het zich dan weer willen herinneren? Nu was hij al zo oud dat hij begreep dat dat was zodat hij geheel verlost was, maar ergens vond hij het zo fijner. Veiliger. 'Het vergeten van pijn is handig. Het herinneren ervan, nog pijnlijker dan de pijn zelf. Maar het onthullen van de waarheid is het lijden waard.' Hmmn. Hij irriteerde zich soms aan de man, alsof die nooit eens als een normaal mens kon praten.
Een luide knal was hoorbaar, er klonk ergens vaag geschreeuw - maar dat klonk verder weg dan de knal zelf - en Nejooh sprong omhoog uit schrik. Er vloog een schim - iets wat hij alleen kon omschrijven als een mens - voorbij en hij keek opzij, waar twee mannen stonden. Oh shit dude. Hij stond even stil en de twee waren aan het praten, waarna ze naar hem toe rende. Hij stond even als verstijfd, niet wetend hoe hij erop moest reageren. Hysteria. Hysteria was een van zijn krachten die hij zo makkelijk kon activeren als elk ander mens een licht kon aandoen. Alleen was het resultaat vaak catastrofaal. Hij werd tijdelijk gek in zijn hoofd en hij was zowat onherkenbaar, zelfs voor mensen die hem het beste kende. Hij praatte vaak in een andere taal en meestal betekende wat hij zei totaal niks. Soms praatte hij niet eens normaal, dan was het gewoon brabbeltaal, om het zo maar te zeggen. Maar hoe dan ook, hij gebruikte het toch. Aangezien hij anders doodgeschoten werd.

"A good worker is a live worker. Paid to live - and work! A bad worker is a dead worker; and vice-versa. Don't be a bad worker, they are slaves, and dead. Payday for good workers has been suspended indefinitely. Payday for bad workers is cancelled!"

Hij zat nogal ingezakt op de grond en durfde uiteindelijk op te kijken, waar twee lichamen zaten. Ze waren niet dood, maar wel verwond. Hoe moest hij dat gaan uitleggen? Paniek overviel hem, niet wetend waar hij van beschuldigd zou worden of wat hij moest doen. Hij krabbelde omhoog en draaide zich om, waarna hij hard wegrende. Shit, shit, shit. Hij gooide een deur open en deze sloot achter hem weer, al viel hij naar voren. Hij knalde tegen iets op op de vloer en stond hijgend op, waarna hij naar achteren liep. Wie de hell zat daar? Hij voelde aan zijn voorhoofd dat lichtelijk bloedde, maar veel meer dan dat was het niet. Dat was het voordeel met Hysteria, je kon bijna geen wonden op lopen.

Als een bang, kreupel iets, zat Dorah onder de deken. Haar hartkloppingen gingen steeds sneller toen ze naast zich – ongeveer een of twee cabines verder – twee stemmen hoorde, vervolgd door een paar knallen. Daarna was het stil. Het leek wel alsof er gevochten werd. Ze schrok. Ze hoorde iets. ‘Auw, shit!’ riep ze uit, toen ze iets voelde. Ze trok de deken met een ruk van zich af, klaar om weg te duiken voor een volgende kogel, ook al zou ze dat niet meer halen waarschijnlijk en keek naar de jongen die voor haar op de grond lag. Hij had groen-gelige ogen en kwamen Dorah niet bekend voor. Ze keek hem even aan en observeerde hem. Hij was niet een van de mannen die daarnet bij haar waren geweest. Zou hij soms iets gehoord hebben, was hij gaan kijken en had hij die twee tegen het raam geknald of zo? Zouden die mannen dood zijn of gewoon verwond? Ze keek hem verbaasd aan en kwam toen weer bij haar positieven. ‘Gaat het?’ vroeg ze bezorgd en ze schopte de dekens van zich af, waarna ze op de jongen af liep. Ze voelde een harde pijn in haar arm. Ze zakte voor de jongen op de grond met een van pijn getrokken gezicht. Ze keek naar haar arm. Het bloedde als een rund. Ze was misschien toch geraakt, maar had het niet eens gevoeld. Ach ja, boeien! Nu moest zij zich ontfermen over deze jongen. Hij zag er overduidelijk gehavend uit. Ze keek hem aan en boog zich naar hem toe. Ze voelde een stekende pijn in haar arm, maar probeerde het met alle wilskracht die ze had te negeren. Ze keek hem aan. Ze hurkte voor hem neer. Hij zou waarschijnlijk niet ouder dan haar zijn, misschien een of twee jaar. Wat was er gebeurd? Had hij haar geholpen? Nou ja, de jongens waren er in elk geval niet dus ze vermoedde dat – wat de jongen ook gedaan had met ze – ze in elk geval verjaagd waren. ‘Sorry voor wat ik heb aangericht. Nou ja, voor wat die kerels hebben aangericht. Het zijn nu niet bepaald bekenden van me. Ze wouden geld,’ mompelde ze en ze keek hem even aan, waarna ze op de bank die naast hem stond zakte. Ze zuchtte even en strekte haar goede hand uit om hem op te rapen en naast zich te trekken.

Ze merkte dat ze trilde en probeerde dit zo veel mogelijk te maskeren voor de andere jongen. Ze was echt niet bang! Ze wou gewoon niet bang zijn voor een paar sukkeltjes die dachten dat ze leuk waren door een pistool op haar te richten. Waarschijnlijk was het zo’n nep-pistooltje. Het tegendeel werd al bewezen als je naar Dorahs arm keek. Het bloedde nu verschrikkelijk hard en Dorah drukte haar hand op de wond. Ze zuchtte even. ‘Heb je ze… neergeslagen of zo?’ vroeg ze en ze keek hem verbaasd aan. ‘Ik heb een hoop klappen en geschreeuw gehoord en ook een paar knallen. Ze hebben jou toch ook niet geschoten hè?’ vroeg ze en ze keek hem bezorgd aan. Er was een soort fuck the World in haar, maar er was ook een sociale en bezorgde kant in haar en die kwam nu opdagen. Trouwens, de fuck the World part, was alleen maar in haar gedachten. En het snauwen was alleen voor mensen die dat verdienden. Opnieuw keek ze naar de jongen. ‘Nou ja, ik ben in elk geval Dorah,’ zei ze en ze keek hem even aan, haar hand nog steeds uitgestrekt om hem op te pakken.


- Inspi, waar zijt gij? -