Just sitting...

Chara kwam met kleine pasje aangelopen. Met haar schooltas voor haar benen. Ze had geen zin om naar Nejooh te gaan, en was van plan hier even te gaan zitten. Haar vrienden hadden haar uitgenodigt voor een ijsje, maar ze had geen zin en wilde ergens even gaan zitten. Ze zag een bankje met daarboven een mooie boom. 'Perfect' Zei ze zacht. Gezeldschap kon er wel bij, maar liever een nieuweling iemand die ze niet kent, nog nooit van gehoord heeft. Ze liep naar het bankje, en plofte daar neer. Ze was nog in haar school uniform, maar dat boeide haar niet veel. Ze legde haar tas naast haar neer en zuchtte even. Ze had eerlijk gezegd geen zin om te zitten. Ze keek boven haar en zag daar die mooie boom, die had ze al vaker bewonderd maar nooit echt bij gezten, of aangeraakt. Wat haar niet veel boeide, maar toch dacht ze van wel. Ze pakte haat mobiel uit haar tas, en klikte op sms. 'Ik ben ff weg =3 Ik ben in cetral park, geen zorgen ik kom optijd thuis!' Ze klikte op verzenden en stopte haar mobiel weer in haar tas. Ze dacht even aan Nejooh, zijn mooie bruinen haren. Zijn zoete glimlach, haar kamergenoot.
Ze glimlachte bij de gedachten. 'Nejooh...' Ze keek even om zich heen. Nog geen teken van een aardigen jongen of een meid die met haar een gezellig gesprek gaf. Nee nog niet... 'Nog niet...' Ze zuchtte weer. Alleen kleine kinderen die aan het springen waren en tikkertje deden. Ze glimlachte, dat deed ze vroeger ook. Ze kon het niet geloven maar ze deed het wel. Ze keek naar de kinderen een tijdje, en dacht toen weer aan haar wek. Ze had geen zin, maar gelukkig moest ze pas om 6 uur tot 8 uur werken, en verdiende ze daar best veel mee per maand. Ze keek naar haar tas. Haar blik was overal, maar niet bij een leuke jongen ofzo of een aardig meisje. Ze iriteerde zich daaraan ze wilde alleen dat! Ze keek geiriteerd naar de grond. Snel probeerde ze positief te blijven en glimlachte ze weer. Chara was soms raar, ze kon snel van emotie veranderen. Maar soms lukt dat niet, en dan is ze verward en dan moet ze weer boos zijn ofzo. Dat werkt niet. Ze keek weer naar de kinderen, in de verte zag ze een shim. 'Hmm misschien wel iemand die een gesprek wilt.' Zei ze terwijl ze opstond. Haar hand bij haar mond en haar anderen hand bij haar benen. Ze glimlachte...

-Alleen Ryou en Chara

Ryou moest moeite doen om niet juichend naar buiten te rennen. Ondanks dat hij het wel een leuke les vond, was hij echt heel erg blij dat het eindelijk weekend was. Dat betekende dat hij lekker kon uitrusten en vanavond eventueel naar het buitenterrein kon gaan, misschien om een beetje te feesten. Hij had een spijkerbroek aan, met een zwart shirt waar een of ander groenig, pluizig monster op stond. Hij vond het echt een van zijn grappige shirts. Hij had deze keer eens geen jasje aan met tot aan zijn elleboog opgestroopte mouwen. Hij keek naar zijn verband. Hij trok het laatste laagje goed. Hij voelde een steek door zijn arm schieten en probeerde zijn kreet te verbergen door hard op zijn onderlip te bijten. Hij keek op. De zon scheen fel op zijn gezicht. Zijn ketting had hij ook om. Die had hij altijd om, dus dat was eigenlijk niks nieuws. Zijn blik, die vriendelijk stond zoals altijd, ging over het grasveld heen. Nee, deze keer zou hij eens een andere plek kiezen dan het stille meer. Het stille meer was echt zijn favoriete plek geworden om naartoe te gaan, maar het werd eens tijd om een ander deel van het terrein te verkennen. Voordat hij naar het buitenterrein zou gaan, zou hij eerst nog eens kijken wat er hier allemaal te vinden viel. Hij keek naar zijn verband. Het duurde nog een maand en het zou weer verschoond moeten worden. Zijn wond was zo erg geworden dankzij de krachten van de verpleger waar hij laatst bij geweest was - en die onwetende zijn krachten had gebruikt om zijn wond te helen - dat het bloed erger was geworden als het blootgesteld werd. Dankzij het verband werd het een beetje tegengehouden. Het jeukte 's nachts, maar Ryou bleef netjes van zijn wond af. Het kon misschien nooit meer herstellen en hij zou altijd een verband rond zijn arm moeten dragen, het was wel een deel van hem geworden en hij wou het niet erger maken dan het al was. Ze moesten het maar accepteren dat het een blijvend letsel was. Net zoals als je blind was of als je geen gehoor had. Daarmee kon je het vergelijken. In de meeste gevallen was dat ook permanent. Nou, dit dus ook. Hij keek om zich heen en hoorde de geluiden van vogels nu veel beter, alsof die ook les hadden gekregen en blij waren dat het weekend was. Hij grijnsde en liep door.

Eigenlijk gebruikte hij gewoon veel te moeilijke woorden, maar het was dankzij zijn moeder dat hij dit deed. Hij noemde het meertje bij het zuiden bijvoorbeeld ‘Het stille meer’ en alles buiten school ‘Het buitenterrein’. Hij kon het gewoon beter bij naam blijven noemen. Hij keek om zich heen en zag toen iemand zitten. Het was een meisje met zwart-blond haar. Ze zag er knap uit. Maar niet daarom liep hij naar haar toe. Ze zag er bovenal ook vriendelijk uit. En dat trok zijn aandacht het meest. Alsof hij bang was om haar te benaderen, liep hij voorzichtig op haar af. Tja… Je wist nu eenmaal nooit hoe iemand zou reageren op je. Hij bleef even naar haar kijken en ging toen naast haar zitten. ‘Hallo,’ zei hij vriendelijk. ‘Prachtige dag, is het niet?’ vroeg hij vriendelijk.


- Flut.
Ik ken jou personage!
Is dat niet die ene van Pokémon black en White?
Ik ben d'r naam vergeten xD -

Een jongen kwam aangelopen en ging naast Chara zitten. De jongen had wit haar en zag er best knap uit. Hij had verband om en Chara keek er even bezorght naar. Je weet maar nooit wat er zou zijn gebeurt maar Chara accepteerde maar dat ze het niet zo vragen. ‘Hallo,’ zei hij vriendelijk. ‘Prachtige dag, is het niet?’ vroeg hij vriendelijk. Chara keek hem glimlachend aan met haar ogen dicht. 'Jah heel mooi vooral deze boom boven ons. Ik hou van die boom...' Ze keek even bloosend naar beneden. 'Ik vind de boom echt mooi jij?' Ze vond het een beetje raar dat ze over de boom begon. Bloosend keek ze naar benende. 'Ik ben trouwens Chara' Zei ze vriendelijk. 'En jij bent?' Ze keek even naar de grond. Ze zat in gedachten over zijn arm. Hoe zou het gebeurt zijn? Of deed het pijn? Natuurlijk stomkop! Ze keek even weer naar de jongen. Zijn leeftijd was ongeveer 17 18? Eerder 17. Hij had wit haar best lang, niet te lang voor een jongen. Zijn kleren waren normaal, niet lelijk. Chara oordelde altijd meteen en vond dat eigelijk altijd wel fijn. Ze keek weer naar haar tas. Nog geen gerinkil van Nejooh, zou hij aan het slapen zijn?
Ze keek weer even naar de jongen. 'Ga je ergens heen? Trouwens het is koud he?' Een klein briesje vloede door haar haren maar Chara vond dit al kou zo'n klein briesje kan haar al verkouden maken. Haar kracht kon er niet tegen. Langzaam begon Chara een beetje te kuchen maar ze hield zich sterk, ze probeerde de kuch lang in te houden. Ze vond het niet echt gepast om te kuchen bij een vreemdeling... Vreemdeling? Ze keek weer even naar de jongen die er nog steeds vriendelijk en knap uitzag... Op een moment schoot Nejooh haar gedachten binnen te dringen. 'Sorry heel even' Zei ze een beetje schokkend, ze hoeste even. Ze pakte haar tas en keek naar haar mobiel. Nog geen berichtje van Nejooh. Hij maakte zich vast niet druk. 'Sorry ik moest even kijken of iemand al een berichtje h.. Ha... Haaatjoe!' Ze bloosde even en keek naar een zakdoek. Geen bij me... Sukkel! Ze hield haar mond bij haar neus en glimlachte aarzelend. Worst day ever...

-Ik ken jou personage niet xd
Naja haar naam was... Uhm... Geen idee eigelijk xd
Trouwens Chara kan echt niet tegen een briesje dus neem haar gekuch enzo niet kwalijk xD

Glimlachend keek Ryou opzij. Hun gesprek begon over te gaan op een... boom. Nou ja, hoe toepasselijk. Hij hield ook wel van de natuur, maar om zo intens over een boom te praten, had hij nog nooit meegemaakt. Nou ja, hij was het luisterend oor en kon wel makkelijk meepraten, behalve over meidendingen. Maar ja, dat zou elke jongen wel niet kunnen, wel dan? Waarschijnlijk zouden jongens meiden nooit helemaal begrijpen en andersom ook niet. En diegene die dacht van wel, nou, dat was een leugenaar. Er waren altijd wel weer dingen waarvan je als jongen echt had van: wat zegt zij nu weer? Nieuwsgierig observeerde hij haar even, maar niet te opvallend. Ze had geel-zwart haar, iets wat hij nog nooit gezien had. Nou ja, blond haar, om beter te zeggen. 'Ik vind de boom ook wel iets hebben,' zei hij en hij glimlachte, om aan te tonen dat hij het meende. Hoe gek het ook was om over de statistieken van een boom te praten, de boom was inderdaad wel mooi. Het flatteerde mooi en het gaf het parkje waar ze waren precies het nodige relaas waarover je een presentatie kon doen. 'Oh, aangenaam, Chara, mijn naam is Ryou,' zei hij en hij glimlachte. 'Nee, ik ben met de trein hier naartoe gekomen. Ik zit altijd graag bij dit parkje, dus ik ga nergens heen, tot nu toe. Jij wel dan?' vroeg hij en hij glimlachte. 'Nee hoor, ik ben het koude wel zo'n beetje gewend. Ik woon namelijk in het westen en daar is het ook niet altijd even warm,' vertelde hij en hij glimlachte opnieuw. Hij klopte even zachtjes op haar rug toen ze moest hoesten en keek haar zorgelijk aan. Zou ze soms een beetje ziek zijn? Of zou ze gewoon verkouden worden van een klein briesje? Nou ja, het zou niet gek zijn als iemand er heel gevoelig voor was. 'Dat geeft niet, hoor,' zei hij vriendelijk. 'Gezondheid!' lachte hij, toen ze nieste. Hij had helaas geen zakdoekjes bij zich. Of toch wel...? Hij ging met zijn hand in zijn zakken. 'Sorry, ik heb niks bij me waaraan je je neus kunt afvegen. Als ik zoiets heb, dan pak ik gewoon stiekem een blaadje of zo als niemand het ziet,' zei hij en hij schoot in de lach. 'Het klinkt stom, maar het helpt wel!' zei hij lachend. Hij drukte zijn rug even tegen de rugleuning van de bank en keek daarna weer voor zich uit. 'Reis jij ook wel eens met de trein?' vroeg hij en hij keek opzij.

- Sorry, beetje laat! -