Breakdown

Suzanne liep het oude gebouw binnen ze had zo'n last van hoofdpijn dat ze gevlucht was om hier te rusten. Alles was er ijzig en kaal, Suzanne snoof. Zo zou ze te snel ontdekt worden. Ze hief haar arm en rukte een halfgebroken muur omlaag en die schoot in brokstukken over de grond. Een oude ijzere steunbalk boog ze om naar de grond ze vormde het met de zwaartekracht om naar een projectiel, het zweefde iets boven Suzanne en ze haalde diep adem. Ze trok haar arm naar achter en sloeg er hard tegen. Met een donderend geraas schoot het projectiel door het dak heen en vormde een gat waar het zonlicht naar binnen kwam. De brokstukken die rond haar neervielen waren groot genoeg als beschutting en het projectiel keerde met een klap terug een meter naast haar. Door de reactie kracht was ze een halve meter de grond in geslagen en ze lag verstopt in een halve kuil omringd door brokstukken die haar verstopten. Het zonlicht streelde haar gezicht en haren. Ze ging rustig in kleermakers zit zitten en sloot haar ogen. Suzanne ademde rustig in en haar hoofdpijn begon langzaam te zakken. Ze merkte niet dat ze enkele centimeters begon te zweven en de grond onder haar voeten nog dieper wegzakte door de klap. In haar ogen.... die gesloten waren was er niks gebeurd behalve een minuut van uitrusten.

(enkel voor Ayla)

Een meisje liep over een muurtje. De muur was hoog, aangezien het eerst een gebouw was geweest, maar die was ingestort. Als ze zou vallen, zou ze wel wat breken. Als ze menselijk was geweest, tenminste. Haar vleugels - die nu niet zichtbaar waren, maar die ze in haar Dead Master Form wel kon gebruiken - zouden haar steunen tijdens de val. Maar ze had ook altijd nog haar Vectorbending, wat er gewoon voor zou zorgen dat het voelde alsof ze van tien centimeter af viel, of zo. Niet echt pijnlijk dus. Haar krachten waren handig en werkten goed samen, wat het leven voor haar een stuk makkelijker maakte.
Helaas had ze ze niet meer zo goed onder controle als ze het ooit had gehad. Level 4, eh? Dat was wat ze was geweest, voor het experiment begon. Maar zoals bekend kon je ook zakken. Je kracht werd gemeten. Het was net als met sporten. Deed je het niet regelmatig, dan verzwakte je. En na vijf jaar liggen, was zij heel erg verzwakt. Ze wist wel dat ze de potentie had.. Dat ze het ooit zou kunnen bereiken.
Maar ze was nu al vijftien en het experiment had haar lichaam verpest. Ze was snel moe en gebruikte bepaalde medicijnen om normaal te kunnen lopen. Ze kon niet te lang in haar mensenvorm blijven. Voor anderen was het fijner om in hun mensenvorm te zijn, maar haar originele vorm was de Dead Master Form. Ze moest moeite doen om haar hoorns en vleugels te verbergen, dus was het makkelijker om gewoon in haar originele vorm rond te lopen.
Maar, dat kon niet altijd. Stel je voor dat iemand haar zou zien. Dan zou alles weer van voor af aan beginnen. Ze maakte mensen bang met haar vorm, maar keek uit voor mensen die misschien wel macht hadden en dus experimenten konden beginnen. Nooit dat ze haar verleden zich zou laten herhalen. Ze zou haar verleden achter zich laten, het zien als een van de vele obstakels die haar weg kruisten. Meer niet.

Ze sprong van de muur naar een andere, die zeker twee meter lager was, maar dat maakte niet uit met haar Vector Bending. Ze zag een blondharige meisje lopen en glimlachte. Ah, een slachtoffer. Geen mens, want die kwamen hier niet. Ze hield haar hand in de lucht en sloot haar ogen. Toen ze ze opende, kwam er een groene gloed vanaf. Twee hoorns kwamen uit haar hoofd en twee vleugels uit haar rug, die ze spreidde. De hand die ze in de lucht had veranderde in iets wat meer leek op een klauw en kleurde zwart, alsof ze er een zwarte handschoen overheen had. Haar ogen stopten met gloeien en ze sprong van het muurtje af.
Met kalme passen bewoog ze zich naar de deuropening, waar ze voorzichtig langs keek. Het meisje met de lange blonde haren zat daar. Alhoewel.. Zat.. Ze zweefde in kleermakerszit. Ayla glimlachte valsjes. Ah, interessant. “Hé, blondie,” sprak ze met een byotch-voice en ze glimlachte. Ze trapte een steentje weg, die met een gigantische snelheid langs het meisje vloog. Niet bedoeld om haar te raken, gewoon om haar wakker te krijgen. “Weet je wel dat dit geen gebied is om rustig te gaan zitten?” vroeg ze, een duivels glimlachje op haar gezicht zettend.

“Hé, blondie,” sprak iemand met een bitch-voice. Ze trapte een steentje weg, die langs Suzanne vloog. Niet bedoeld om haar te raken, anders was het persoontje heel scheef. Suzanne ving het steentje op met haar ogen gesloten en liet het toen rond haar zweven. “Weet je wel dat dit geen gebied is om rustig te gaan zitten?” vroeg de stem. Suzanne knikte rustig en bleef met gesloten ogen zitten. Geïrriteerd voelde Suzanne een por en ze snoof. “Weet je wel dat dit geen plek is om te zweven.” Zei Suzanne kalm en wachtte even. Toen hief ze de zwaartekracht rond de persoon op. Ze tilde de persoon op en grijnsde eventjes zacht maar ging verder met mediteren. Haar ogen gesloten en haar mond weer dicht, haar ademhaling was zacht maar regelmatig. Toen liet ze de zwaartekracht terug keren. Zelf liet ze zich landden een paar meter verderop en ze zat met gesloten ogen op de rand van een rots. Suzanne ademde regelmatig en haar ogen bleven nog steeds gesloten, haar meditatie was nog niet over maar ze wou toch een afstandje houden van de vrouw. “Mmmmmmmmmmmm” klonk het zacht uit Suzanne’s mond. Ze opende haar ogen en keek de Esper aan. Die had vleugels, klauwen en horens. “Leuk, weer een Esper met een apart uiterlijk. Hoe gaat het ermee.” Vroeg Suzanne ongeïnteresseerd. Het maakte haar niet uit wat de vrouw zou doen of laten. Zolang ze zich maar niet met Suzanne zou bemoeien, Suzanne wou rusten en dat was te zien aan haar gemakkelijke houding. Suzanne glimlachte liefjes en ging rustig liggen zweven op een paar centimeter van de grond af. Alsof ze gesteund werd door heel veel kussens. “Ik ben Suzanne,” zei ze kalmpjes terwijl haar ogen zich weer sloten en het zonlicht uit het gat rustig op haar scheen. Haar huidje streelde en haar haren lieten glanzen.

Het blondharige meisje knikte rustig, maar reageerde verder niet. Daar irriteerde Ayla zich al snel aan, waardoor ze haar hand naast zich hield. De normale hand, tenminste. Haar klauw hield ze naar beneden. In haar hand verscheen een grote zeis, welke ze omdraaide om vervolgens het meisje met de achterkant ervan te porren. Dus niet die kant waarmee je hoofden af kon hakken, want het was zielig om iemand daarmee te porren. Dat deed zeer. Ze liet de Zeis weer verdwijnen, aangezien het ding verder even geen nut had op het moment.
‘Weet je wel dat dit geen plek is om te zweven,’ sprak het meisje en Ayla hief een wenkbrauw op. “Jij zweeft, ik n..” Ze werd onderbroken toen de grond onder haar voeten verdween. “Ey!” riep ze. Ze keek naar boven en veranderde de vectorwaarden, waardoor ze tegen de grond aan gedrukt werd. Zacht, zodat ze recht bleef staan. Al snel keerde haar zwaartekracht terug en kon ze haar kracht stoppen, maar alsnog keek ze het meisje met een vernauwde blik aan. Etter.
Uiteindelijk keek de blondine haar aan en begon ze over haar aparte uiterlijk, om vervolgens te vragen hoe het er mee ging. “Eh.. Goed. Met jou?” vroeg Ayla, ietwat van haar stuk gebracht. Man, dit was een raar kind. Het meisje stelde zich voor als Suzanne. “Ayla is de naam,” reageerde ze. Ze balde haar vuist, geïrriteerd door wat het meisje deed, net nadat ze haar had laten vlíegen! “Maar, daar gaat het niet om..” gromde ze. Ze hield haar klauw bij haar pols, drukte er zachtjes in. Als ze nu zou krassen, zou ze bloeden. Dat zou helpen, wilde ze iets wensen/creëren. Maar, wat moest ze hebben? Iets wat het meisje zou irriteren. Ah, ze wist al iets. Ze haalde haar klauw van haar arm af. Het was klein en ze was in haar Dead Master Form, dus had ze geen bloed nodig. “Een emmer water..” fluisterde ze zacht. Ze maakte zichzelf wijs dat er een emmer water uit de lucht kwam vallen; ondersteboven, waardoor al het water op het meisje terecht zou komen, even als de emmer. Benieuwd naar hoe het meisje zou reageren bleef ze daar staan, lichtjes glimlachend.

“Eh.. Goed. Met jou?” vroeg ze ietwat van haar stuk gebracht. “Ayla is de naam,” reageerde ze. “Maar, daar gaat het niet om..” klonk Ayla grommend. "Met mij gaat het goed, fijn hé." zei Suzanne en toen even later in een fractie van een seconde zag Suzanne een emmer maar deed niks, voordat het water haar raakte bleef het boven haar hoofd aan het cirkelen. "Gefaald. Volgende keer beter Ayla," zei Suzanne rustig en liet het water omhoog zweven en toen zacht regenen boven Ayla's hoofd. De emmer wierp ze tegen de muur en het steentje van net zweegde nog rustig rond Suzanne haar hoofd. "Fijn toch, wie kaatst kan de bal verwachten. Ik zoek enkel rust dus ga alsjeblieft weg wil je, ik zoek geen ruzie enkel rust." zei Suzanne kalm en stond op, haar voeten leken de grond net niet te raken en ze keek Ayla aan. "fysiek contact maken met mij is haast onmogelijk. De natuurwetten staan het niet toe. Dus alsjeblieft stop even, je maakt ons beide enkel moe." Zei Suzanne en tilde een rots op door de zwaarte kracht weg te halen en glimlachte. Toen sloeg ze keihard tegen de rots aan en die schoot met minstens 200 kilometer per uur door de muren heen en eindigde in een kiezelregen. Suzanne gaf een vriendelijk glimlachje toen alle kiezels hun kant opschoten en ze een Prismsphere schild maakte om hun heen de kiezel stenen schoten weer terug en toen het ophield verdween het weer. "Ik zoek geen ruzie Ayla, dus nu weg." zei Suzanne op een verzoekende toon en draaide zich om en liep weg. Ze ging weer mediteren maar nu een stukje verderop bij een legere plek en begon weer vanaf het begin. Na even keek ze Ayla aan "... volgens mij wil je niet luisteren?"