Dance with the devil. ~

Het meisje met de donkere haren en de mosgroene ogen liep over het dak. Haar hoge hakken maakten klik klak geluidjes op haar ondergrond, terwijl haar ogen over het gebied gleden. Ze had haar Dead Master Form op het moment in gebruik genomen, omdat hier toch geen mensen liepen. Dit gebied was al lang geleden verlaten, had ze gehoord. Maar, ach. Zij had nou eenmaal vijf jaar van haar leven moeten missen, dankzij die dombo’s. Level zes, eh? Nooit dat zoiets hen zou lukken.
Iedereen had zijn limiet en maar weinig Espers waren fysiek en mentaal sterk genoeg om de krachten van een Level vier op zich te nemen, laat staan vijf of zes. Ze wist dat er Vieren en Vijven waren, maar Zessen bestonden nog niet, waardoor Espers het bleven proberen. Ze dachten voor altijd respect en roem te krijgen als het hen lukte.. Maar zou degene die Level zes bereikte niet juist dat respect krijgen? Ze zuchtte even. Domme, domme mensjes. Maar ja. Het ‘brein’ achter haar experiment was iemand geweest die alleen eten warm kon houden. Wat dat betrof snapte ze het ergens wel. Maar goed..

Voetstappen.
Het meisje keek naar beneden, waar iemand liep. Zelf viel ze op als je naar boven keek, maar zolang je recht voor je uit keek zag je haar niet. Ze liep op een vliegtuig, namelijk. De twee vleugels op haar rug waren gespreid en hielpen haar om haar evenwicht te behouden, waardoor ze niet viel. Ze zette snelle passen en liep de hele tijd van voor naar achteren, verveeld, maar tegelijkertijd genietend van de permanente rust die hier hing, sinds de overstroming waarbij alles was verwoest. Of.. Op zijn minst onbruikbaar was gemaakt. Mensen kwamen hier niet meer en verder kwamen er af en toe Espers, maar die zochten enkel rust dus daar had je geen last van.
Ze zakte door haar knieën, haar groene ogen gericht op degene die langs liep. Langzaam sloop ze mee, maar dan over het vliegtuig, terwijl de ander over de grond liep. Ze zette zichzelf langzaam weer recht, bij elke stap een beetje meer. Toen ze uiteindelijk weer helemaal recht op stond en net drie meter voor de jongen was of zo, draaide ze zich een kwartslag om. Hier bleef ze even kijken, tot de jongen stond op de plek waar ze hem hebben wilde.

Met een sierlijke sprong landde ze voor zijn neus, op haar voeten. Ze gebruikte hierbij haar vectorbending, zodat het leek alsof ze een heel klein sprongetje had gemaakt; ze zakte niet door haar knieën bij de landing, of whatever.
“Hallo daar,” sprak ze met een vals glimlachje. De jongen voor haar leek haar net wat ouder dan zijzelf. Even groot of misschien net één centimeter groter en hij was ook zeker niet lelijk. Ze wist niet of hij sterk was of niet, maar.. Het enige wat ze deed was uitdagen, een beetje.. Spelen. “Wat doe jij hier? Is dit wel een plek om zomaar rond te lopen?” vroeg ze, nog altijd met dat glimlachje op haar gezicht. Ergens hoopte ze dat deze jongen niet zo arrogant zou reageren, maar eens leuk zou doen. Die arrogante byotches van tegenwoordig waren niet interessant meer.

In een sukkeldrafje, met een paar struikelende passen tussen door omdat hij struikelde over zijn eigen voeten, legde de jongen de laatste paar meters af naar de meest afgelegen plek; zover hij wist, in het zuidelijke deel van Fukushima. Zijn benen deden pijn, zijn armen eigenlijk ook… Nee, alles deed gewoon pijn. Om een lang verhaal kort te maken; mensen dwongen hem weer dingen te doen die hij niet kon. Met zijn persoonlijkheid was het maar wat leuk. Vervelende klasgenootjes ook. Nou… Hij was een van de kleinste in zijn klas, vervloekte lengte. Niets zat hem mee. Hij was klein, bang en zo verlegen als maar kon. Jongens maakten hem altijd bang, treiterden hem. Meisjes werkten hem altijd op de zenuwen, vonden zijn reacties maar grappig. En iedereen moest altijd hem hebben, het was ook altijd hetzelfde liedje.
Hij hielt halt, keek met een zwakke glimlach naar de ruïnes; als je ze al zo mocht noemen, van het vliegveld. Dit was zijn plekje, hier kon niemand hem wat maken. Hij was snel en behendig, en hier waren genoeg plekjes waar hij zich kon verstoppen als het moest. Niet dat iemand hem ooit hierheen zou volgen, hij was hier nog nooit iemand tegen gekomen. Hij baalde dat hij zijn gitaar niet bij zich had, anders had hij weer een beetje kunnen oefenen. Nou; hij oefende allang niet meer. Hij speelde gewoon, want oefenen hoefde niet meer. Hij kon al genoeg, en er viel niets nieuws te leren.
Hij zwaaide langzaam een keer met zijn staart; had zijn krachten weer eens niet onder controle. Hij trok een beetje nerveus met zijn oren en liep toen verder. Hij keek een beetje om zich heen. Hij kwam schuw over; keek iedere keer over zijn schouder, was bang gevolgd te worden. Niet alleen zijn schuwe omkijken verraadde dat hij zich niet op zijn gemak voelde; zijn staart was niet stil te krijgen. Het ledemaat zwaaide wild heen en weer, het leek alsof het doorhad dat er iets niet klopte.

Geschrokken hapte hij één keer naar adem, zette nogal onhandig een stap naar achter en viel daardoor bijna. Een meisje. Ze was vlak voor zijn neus opgedoken, uit het niets. Ze had hem een halve hartaanval bezorgd. Met grote ogen keek hij haar aan. Ze was net een paar centimeter kleiner of zo, maar toch maakte ze hem bang. Met haar vage entree. De glimlach die zich rond haar lippen krulde bezorgde hem rillingen, en haar stem drong maar nauwelijks tot hem door. Hij kon haar enkel aankijken, verstijfd van schrik en angst. Ze zag er zo onmenselijk uit… Moest hij nodig zeggen met zijn kattenoren en staart. Maar alsnog.
‘Ik…’ begon hij met een hoog stemmetje, schraapte daarna zijn keel. Dit ging niet werken. ‘Ik kom hier vaker,’ murmelde hij zachtjes als antwoord. ‘B-Ben bekend met de weg.’ Hij wendde zijn blik af, schaamde zich voor zijn stem die al gelijk was overgeschoten bij zijn eerste poging tot spreken. En het feit dat hij weer stamelde omdat hij bang was voor haar. ‘Ik kom hier bijna iedere… Iedere dag,’ legde hij verder uit. ‘En als ik hier niet zomaar zou mogen rondlopen, waarom jij dan wel?’ Hij keek haar vragend aan, realiseerde toen zijn positie weer en keek weg. Hij krabde met een hand aan zijn wang. Zijn hele lichaam tintelde door de rillingen die zich door zijn lichaam verspreidde en het voelde niet fijn. Alles behalve fijn.

Nu pas merkte ze de oren en de staart op. Geweldig. Katmens? Hoe noemden ze dat ook weer? Ach, zal wel. Zijn blik deed haar goed. Hij toonde angst, wat grappig was. Alsof haar actie geslaagd was. Maar, ze betwijfelde of het heel lastig was om hem zo bang te krijgen, als hij al zo reageerde nu ze alleen voor hem landde en nog niet eens echt iets had gedaan. Oké, haar hoorns en vleugels deden haar onschuldige uiterlijk niet veel goed, dus misschien was dat ook wel een reden tot paniek, maar kom op. Hij had oren en een staart. Veel meer Fluffy, maar toch. Ook niet menselijk, of wel soms?
‘Ik..’ begon de jongen met een hoge stem en ze hief haar wenkbrauwen op. Hij zei dat hij hier vaker kwam. Vervolgens meldde hij bekend te zijn met de weg. Zijn stem klonk onzeker, wat haar weer deed glimlachen. Hij zei dat hij hier bijna elke dag kwam en ze keek even naar het vliegtuig waar ze net nog op had gestaan, om hem vervolgens weer aan te kijken.
Hij vroeg waarom zij hier wel zomaar rond zou mogen lopen als hij dat niet mocht en ze glimlachte. “Simpel,” sprak ze rustig. “Omdat ik hier niet rondloop alsof er elk moment een monster uit de bosjes kan komen,” zei ze toen glimlachend. “Of.. In dit geval van het vliegtuig,” zei ze toen en ze keek even omhoog. Al snel richtte ze haar blik weer op de jongen voor haar. “Stel je voor dat er iemand komt met slechte bedoelingen..” zei ze glimlachend, waarna ze even langs hem liep, om achter hem te gaan staan. Ze zette haar handen op zijn schouders en bracht haar lippen naar zijn oor.
“Stel het je voor.. Dat er iemand komt die nog veel enger is dan ik..” zei ze en ze glimlachte. Ze had zonder erover na te denken een Closed Space gecreëerd. Alles wat ze nu veranderde was een illusie. Het leek echt, maar zodra zij ook maar een klein beetje pijn voelde zou het verbroken worden. Ze wees over de schouder van de jongen, naar een meisje met bloedrode ogen, een lijkwit lichaam en zwart haar die op hen af kwam lopen. Tranen stroomden over de wangen van het meisje. De tranen waren rood gekleurd. Bloed. Het was altijd grappig om te kijken wat mensen eng vonden. Ze maakte mensen vaak bang op deze manier, maar het hielp alleen bij mensen die nog een beetje in monstertjes geloofden, eigenlijk. Anders was haar kracht volkomen zinloos, of ze moest iets heel realistisch maken, maar dat was niet leuk.
Het meisje verdween alsof ze zand was dat door een briesje werd meegenomen en ze haalde haar handen van de schouders van de jongen af, om vervolgens weer voor hem te gaan staan. “Weet je dan echt heel zeker dat het niet veel te beangstigend is om hier in je eentje rond te lopen?” vroeg ze, haar stem zacht. Ze wilde iets hebben wat hij echt eng vond.. Maar, ze wist niet wat. Dit was makkelijker als je iets van je ‘doelwit’ wist. Maar, hem kende ze niet. Behalve het feit dat hij kattenoren en een staart had.. Zou hij bang zijn voor honden? Hmmn. Achter haar verscheen een grote zwarte hond, die naast haar ging staan. Zijn vacht zwart, zijn ogen rood.. Op het moment dat het beest zijn lippen optrok zag je de vlijmscherpe tanden waar het verse bloed nog aan zat. “Houd je van honden?” vroeg ze liefjes.

Aarzelend sloeg hij zijn ogen op wanneer ze begon te spreken. Het was al duidelijk dat ze hem een lachertje vond, maar natuurlijk; dat was gewoonte. Iedereen vond hem maar hilarisch en zielig, hij was niet anders gewend. Er waren uitzonderingen, maar meestal waren dat ook mensen die afweken van de normale standaard. Maar betere vrienden kon hij niet maken, had hij het lef niet voor. Hij knipperde met zijn ogen, volgde haar met zijn ogen toen ze langs hem liep, tot ze uit zijn zicht verdween. Hij kon zich nog steeds niet bewegen, nou… Hij kon zich wel bewegen, maar hij was te bang om het te doen. Laten we het daarop houden.
Een rilling trok door zijn gehele lichaam bij het voelen van handen op zijn schouders. Hij probeerde zich in te houden, maar huiverde toch zachtjes; klemde vervolgens zijn kaken op elkaar. Met grote ogen staarde hij vooruit, kon nergens anders naar kijken. Toen ze sprak voelde hij haar adem niet alleen langs zijn oor, maar ook langs zijn wang strijken. Het joeg hem angst aan, doodsangst. De haren in zijn nek stonden overeind, zijn oren zakten naar onder en zijn staart was weer eens dik. Zijn handen trilden, maar dat viel nog wel mee; meestal trilde zijn hele lichaam op momenten zoals deze. Maar nu alleen zijn handen, ach; dat was dan wel weer fijn.

Hij keek naar haar wijsvinger, die ergens naar wees, keek toen naar waar het naartoe wees. Een meisje. Een gevoel van onbehagen bekroop hem. Er klopte iets niet, vooral niet als hij weer dacht aan de woorden die eerder in zijn oor waren gezegd. Ze liep naar hem toe. Huilde ze nou? Ja, maar haar tranen waren niet doorzichtig; maar rood. Hij fronste, wist niet wat hij ervan moest vinden. Maar pas toen hij het beeld helemaal in zich had opgenomen zette hij een stap naar achter. Maar het meisje dat achter hem stond hinderde hem om nog verder weg te lopen. Hij beet op zijn wang, vond het niet fijn dat hij zo in het nauw werd gedreven.
Het leek alsof er een hele last van zijn schouders afviel wanneer ze haar handen eraf haalde. Hij slaakte een geruisloze zucht, was opgelucht. Dat vreemde meisje was nu ook verdwenen, het was vast zijn verbeelding maar geweest. Maar waarom had hij zich zoiets verbeeld? Hij verbeeldde zich wel vaker dingen, maar niets kwam ook maar in de trans van deze. Misschien kwam het wel door dat vreemde meisje, het feit dat ze ervoor zorgde dat hij zich zo ongemakkelijk voelde.
Hij knipperde met zijn ogen, keek haar met een frons aan. Hij kon haar nu weer aankijken, niet dat hij het zou doen. Maar hij vond het toch fijner als hij naar degene kon kijken in de buurt, ze kon zien; dan wist hij dat ze er nog waren. ‘Ik heb nooit gezegd dat ik het niet hier niet eng vond,’ verbeterde hij haar zachtjes, aarzelend. ‘Ik… Ik vind het hier soms… D-Doodeng. Maar toch kom ik hier. Dit is mijn plekje, eng of niet,’ legde hij uit. Het feit dat hij zich werkelijk overal kon verstoppen hier liet hij maar achterwegen. Hij was zo lenig als een kat; kon werkelijk in ieder klein gaatje kruipen, en daar was het altijd wel veilig.
Hij rukte zijn blik van haar los wanneer er iets achter haar opdoemde. Zijn ogen werden groter, eveneens als zijn pupillen. Zijn oren hingen slap naar onder, zijn staart was dik en stijf. Hij hapte naar adem, waarna zijn adem stokte in zijn keel. Hij zette een paar passen achteruit, verloor zijn evenwicht en viel op de grond. Onhandig probeerde hij naar achter te kruipen, kon zijn ogen nog steeds niet van het angstaanjagende grote beest afhouden. Haar vraag drong niet eens tot hem door. Hij hief zijn armen op, trok zijn benen op; probeerde zich kleiner te maken. Het leek alsof hij verwachtte dat de hond hem zou bijten, hem op zou eten in een hap. ‘Nee,’ gilde hij zowat. ‘Haal hem weg! Haal hem weg!’ Hij was meer bang voor de herinneringen die bij hem werden opgeroepen dan het beest dat daar nou achter het meisje stond. Hij vocht tegen zijn tranen, hij wou niet huilen; zich niet nog meer voorschut zetten.
Hij wenste dat hij zijn gitaar bij zich had, dan had hij dat ding kunnen gebruiken om die hond weg te jagen. Niet dat hij de kracht zou hebben om zich te bewegen in deze situatie. ‘I-Is ‘ie weg?...’ prevelde hij zachtjes, durfde nog steeds niet te kijken. Hij zou zijn ogen dicht geknepen houden totdat dat vreselijke beest weg was.

Zo, dat einde was kortaf o_o..

De jongen zei nooit gezegd te hebben het hier niet eng te vinden en ze glimlachte. Hij zei dat hij het hier soms wel eng vond, doodeng zelfs, wat haar glimlach groter maakte. Hij meldde hier toch te komen, omdat dit zijn plekje was. Zíjn plekje, nog wel. “Jóuw plekje, eh?” vroeg ze twijfelend en haar blik vernauwde zich. “Pas maar op dat niemand je plekje afpakt,” sprak ze toen met een duivels glimlachje, alsof ze bepaalde plannen had die hij niet leuk zou gaan vinden. En waarschijnlijk was dit niet minder dan de realiteit. Dit was haar Closed Space, dus om heel eerlijk te zijn was dit haar plek, niet het zijne. Maar, dat wist hij niet. En dat vond ze nou net zo interessant.

De jongen hapte naar adem en deed een paar passen naar achteren, viel zelfs neer. Een tevreden grijns stond op haar gezicht, terwijl ze naar hem keek. De angst in haar ogen deed haar goed.
Het was iets raars, maar hierdoor vergat ze altijd de woede voor de mensen die haar vijf jaar in coma hadden gedaan en daarvoor pijn hadden gedaan. Degenen die haar enige vrienden hadden vermoord. Ze slikte een keer en keek naar de bange houding van de jongen en glimlachte lichtjes, terwijl beelden van hoe de kinderen in de faciliteit hun angsten hadden getoond door haar achterhoofd gingen, maar ze duwde het weg.
De jongen riep dat ze de hond weg moest halen en herhaalde dit nog een keer. Ze huppelde om hem heen en zakte op haar knieën neer achter hem, om haar handen op zijn schouders neer te zetten en haar gezicht naast het zijne te houden, alsof ze mee wilde kijken vanuit het punt waarvan hij keek.
“Hij doet je niets,” glimlachte ze. “Het is mijn hond,” zei ze toen. “Maar goed.. Als je persé wilt dat hij weg gaat..” mompelde ze toen en de hond verdween als zand dat werd weggeblazen. “Je kan weer kijken, hij is weg,” zei ze en ze stond op, om weer voor hem te gaan staan. De plek achter hem was alleen leuk als ze hem iets wilde laten zien, anders kwam het zo betastend en pedofielisch over als ze daar stond.
“Je houdt dus niet van honden, eh?” vroeg ze rustig. “Je wilt dus niet dat ik mijn hond terughaal? Ze scheen je heel interessant te vinden,” zei ze toen liefjes, alsof er geen achterliggende bedoelingen achter schuilden. Maar, als je haar kende wist je dat dit nooit waar kon zijn. Ze vond angst altijd iets grappigs, maar was ook weer niet iemand die iemand echt pijn zou doen.
“Maar ja..” zei ze toen rustig en ze liet de Closed Space verdwijnen, aangezien ze niets interessants meer wist. Misschien dat ze het terug zou laten keren. Daarom ging ze ook niet naar haar mensenvorm. Ze pakte een klein doosje uit haar tasje - die om haar schouder zat - en nam een tweetal pillen, die ze haar mond in gooide en doorslikte. Sinds haar vijf jaar lange coma zat ze aan verschillende medicijnen om niet in te storten. Ze snoof eventjes zacht en deed het doosje weer weg, om de jongen vervolgens droogjes aan te kijken. “Nog steeds bang?” vroeg ze glimlachend.

Nou, het was zijn plekje eigenlijk helemaal niet. Iedereen kon het gewoon zo afpakken; hij was niet echt het type dat iets met man en macht zou verdedigen. Hij zou zich eerder verstoppen en gewoon toekijken. Maar zo ging het altijd. Als hij haar eerder had gezien had hij zich gewoon verstopt en had hij gewacht tot ze weg zou gaan. Maar hij had haar niet eens opgemerkt, best gênant als je er zo over nadacht. Hij kon al beter horen dan anderen, en had ook een soort van zesde zintuig qua gevaar. Allemaal katten trekjes, en alsnog faalde hij erin om ze goed te gebruiken. Wat dat betreft kon je hem net zo goed een level één noemen. Hij wist niet precies wat die levels inhielden, wat er zo belangrijk aan was, en tot welke klasse hijzelf eigenlijk behoorde. Niet dat het hem wat uitmaakte; het zou er alleen maar voor zorgen dat al die kinderen in zijn klas nog meer redenen zouden hebben om hem uit te lachen.

Hij had een arm achter zich, steunde op zijn bovenarm. De andere was opgeheven, leek net alsof hij de zonnestralen tegen wou houden; die er bijna niet waren, omdat hij bang was verblind te raken. Zijn ogen waren dichtgeknepen, zijn kaken op elkaar geklemd. Hij durfde niet te ademen, wist toch al – door zijn geringe zelfkennis – dat de adem in zijn keel zou stokken als hij zijn mond maar open zou doen. Praten ging niet, ademen dus ook niet. Zijn hartslagen waren te voelen in zijn keel, wat best irritant was.
Toen hij eindelijk zijn mond open deed om te ademen, kon zijn adem niet langer inhouden, was zijn ademhaling al gelijk gejaagd. Hij kon niet zien dat het meisje al was weg gehuppeld, was alleen maar met zijn gedachtes bij die hond; kon zijn ademhaling gewoon horen. Waarom, en hoe… Wie… Hij kon zijn vragen niet eens afmaken, zou er toch geen antwoord op krijgen en wie weet zouden ze alleen maar meer vragen bij hem oproepen. Het kwam door het feit dat hij nog geen adrenaline had aangemaakt dat hij bleef liggen wanneer hij weer twee handen op zijn schouders voelde. Door het feit dat het onverwachts was stokte zijn adem weer in zijn keel.
Hij hoorde haar woorden wel, maar ze drongen niet goed tot hem door. In plaats van een overdosis adrenaline in zijn aderen, werd hij licht in zijn hoofd. God nee, hij mocht nu niet flauwvallen. Dat was het laatste wat hij kon gebruiken. Haar hond?... Waarom had ze dat vreselijke beest hiernaartoe gehaald? En hoe; hij had het dier niet eens horen lopen, zien lopen of iets in die trans. Zelfs niet vliegen! Hij was er gewoon ineens. Er klopte iets niet, maar werkelijk alles hinderde hem ervan om een conclusie te trekken. Fijn.
Pas toen hij haar handen niet meer op zijn schouders voelde durfde hij zijn ogen te openen. De hond was weg. Hij slaakte een zucht, probeerde zijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Maar… Hij had het beest niet eens horen weglopen. Hij keek op met een beledigde blik. ‘Ben je gek of zo?’ zijn stem schoot over, had momenteel nergens meer controle over. ‘Dat dier is alleen geïnteresseerd naar hoe ik smaak, zal je bedoelen!’ Hij bleef liggen, wist dat hij toch weer zou vallen als hij probeerde op te staan. Hij rilde en toch zat hij niet lekker. Hij plette zijn staart; wat best pijnlijk was. Maar hij negeerde het, het laatste waar hij zich druk over kon maken was zijn staart.
Langzaam ging hij rechtop zitten, zijn ademhaling nog steeds niet volledig onder controle. ‘Waarom… Waarom deed je dat?’ vroeg hij nogal hulpeloos, en tevens ook nutteloos. Het was al duidelijk dat zij er ook op uit was om hem te plagen. ‘Je ziet toch dat ik…’ Oké, eerst nadenken en dan pas praten. Hoe ging hij dit nu normaal uitleggen? ‘Je ziet mijn oren en staart toch?... Dat vertelt toch al dat ik bang voor beesten zoals haar ben?’ Zijn stem was zacht en beverig. Maar beter praten dan dit kon hij niet. Hij moest de schrik nog verwerken. En iedere keer als hij zijn ogen langer dan één seconde dicht had, kon hij dat beeld van die hond weer zien. Geweldig, op zijn netvliezen gebrand. Hij zou er vast weer nachtmerries over krijgen, zoals gewoonlijk.

* Gemenerik, mijn lieve Leroy eventjes halve hartaanval bezorgen.

Ben je gek ofzo?’ klonk de stem van de jongen. Zijn stem was overgeslagen en Ayla grinnikte zacht. Een valse glimlach was op haar gezicht te vinden, terwijl ze haar mosgroene ogen op de jongen gericht hield. Alsof ze keek naar een huisdier die iets vermakelijks deed, zo stond ze daar. En, voor haar was er weinig verschil in te vinden.
De jongen zei dat het dier enkel geïnteresseerd was in hoe hij zou smaken, waarop ze lichtjes glimlachte. “Dat is hij niet,” zei ze glimlachend. “Toen ik zei dat het mijn hond was.. Bedoelde ik míjn heel letterlijk,” sprak ze toen zacht, niet wetend of hij het wel zou horen. Haar hond; zij had het gecreëerd. Zo simpel was het.
De jongen vroeg haar waarom ze het deed. Hij zei haar vervolgens dat ze had kunnen weten dat hij een angst had voor beesten zoals haar hond, waarna ze grinnikte. “Snap je het niet dan?” vroeg ze glimlachend. “Die hond was hier echt nog niet. Die bestond echt niet voordat ik hem hier liet verschijnen. Eigenlijk heeft ze nooit bestaan. Het was een illusie, gecreëerd door mij, omdat ik benieuwd was naar je angsten,” zei ze glimlachend. “Dus, je had niet zo bang hoeven zijn hoor.. Je denkt toch niet dat hier zomaar een hond kon komen staan, die rode ogen heeft en niet eens is komen lopen?” zuchtte ze. “Kom op nou, zeg. Je had toch wel een beetje kunnen nadenken om te zien dat het nep was,” zei ze toen en ze rolde met haar ogen. “Je bang laten maken door een meisje van net vijftien.. Is dat niet een beetje slecht voor je reputatie?” glimlachte ze liefjes, alsof ze een heel normaal meisje van vijftien jaar was. Oké, ze was vrouwelijk en een meisje, maar.. Menselijk was ze niet en bepaald normaal kon je haar ook niet echt noemen.
“Vertel eens wie je bent, jongeman,” sprak ze rustig en ze sloot haar ogen half, terwijl er opnieuw een glimlach op haar gezicht kwam. “Of wil je dat ik opnieuw mijn hond roep? Ik heb trouwens nog een naam voor haar nodig.. Misschien dat jij iets weet?” sprak ze flauwtjes. Jammer dat ze geen illusies kon maken in haar mensenvorm; dan had ze mensen bang gemaakt met haar hond. Maar ja.. Zonder een Closed Space te creëren lukte het niet, behalve als ze haar Ars Magna gebruikte, maar dan kon er van alles misgaan en kon de hond niet meer weg. Stel je voor; zat ze met een bloeddorstig beest opgescheept. Liever niet, zeg.