Anything but Ordinary. #

Het laatste jaar van Junior High. Junior High was precies zo gaan zoals ze zich had voorgesteld. Ze had zich een weg gebeend naar de top, behoorde tot de meiden die nagekeken werden als ze door de gangen liepen. Zij was één van de populaire meisjes, wat ervoor zorgde dat haar naam algemeen best bekend was onder de mensen. Haar twee vriendinnen, zoals ze zich noemden, waren ook populair, beeldschoon. Echter waren ze niets meer dan haar handlangers, de twee die achter haar aanliepen en deden wat ze wilde. En als ze dat niet deden, verving ze hen door een illusie te creëren. Dan voelden ze zich zo snel vervangen dat ze op handen en knieën terugkwamen en dan had ze weer haar twee slaafjes.
Elke pauze zaten ze op dezelfde tafel. Als iemand anders daar zat, was het duidelijk iemand die niet wist wie ze was. Dan jaagde ze hen weg door middel van haar kracht, meestal. Of haar arrogantie was al genoeg.
Vandaag was het weer eens zo’n standaard dag. Er was een nieuweling op school. Althans.. Dat was wat haar handlanger zei. Deze wist alles over iedereen, koningin van de roddels. Heel handig om bij je te hebben, dus. De andere had contact met de directeur van de school, wat in hield dat ze haar kon gebruiken. Ze koos haar handlangers zorgvuldig uit. De naam en klas van het meisje werden haar verteld en ze glimlachte. Toen het meisje aan hun tafel kwam zitten, want aangezien ze met drie waren was er altijd een plek vrij aan de tafel, keek ze haar met een bitchy blik aan. ‘Je..’ begon haar vriendin, maar ze schudde haar hoofd. “Nee, laat het kind toch,” zei ze en ze zette haar ellebogen op tafel, steunde haar gezicht in haar handen. Een glimlachje verscheen op haar gezicht.

Het meisje rende huilend de aula uit en haar vriendinnen lachten, even als wat andere mensen in de aula. Sommigen hadden medelijden, anderen vonden het grappig. Als je het zo bekeek, waren er wel heel veel sadisten hier. “Zo doe je dat dus,” sprak ze glimlachend en ze richtte haar blauwe ogen op één van haar vriendinnen. “Ik ga naar huis,” zei ze toen rustig. ‘Maar.. ’ begon haar vriendin. “Zeg de leraar dat mijn vader me riep,” zei ze, terwijl ze met haar ogen rolde. Ze had officieel toestemming om de school te verlaten als haar vader kwam. Dit omdat haar vader altijd in Amerika zat. “Veel succes verder. Zorg dat je dat kind kapot maakt,” zei ze lieflijk.

Eenmaal buiten sloot ze haar ogen en genoot van de wind die door haar roze haren streek. Ze wist eigenlijk nog niet wat ze ging doen. Shoppen, misschien? Of gewoon even buiten lopen. Omdat het Maandag was, droeg ze vandaag een gouden ketting en een gouden armband. Elke dag van de week had een andere kleur. Maandag had geel, maar goud was ook toegestaan. Ze droeg een wit kort rokje met een geel shirt en hoge hakken. Haar vriendinnen hadden beiden ook wat geels aan. Er golden namelijk simpele regels in haar bijzijn. Je kleedde je in de kleur van de dag. Er mochten wel meer kleuren bij, zolang het maar niet misstond en je minstens één sierraad of kledingsstuk droeg met de desbetreffende kleur erin. Je mocht alleen op Vrijdag een joggingbroek dragen. Deed je dit op andere dagen, dan mocht je er die dag niet bij. Hetzelfde gold voor de kleuren. Verder mocht je maar één keer per week een paardenstaart in. Je moest altijd make-up op hebben en puisten mochten niet zichtbaar zijn. Ook moest je in een Small - het liefste Extra Small - passen, want ze droegen geen medium. Er waren natuurlijk nog veel meer regels, maar dit waren wel de hoofdregels.
Ze liep tegen een meisje op en deed een stap achteruit. “Kijk uit,” sprak ze met gesloten ogen, waarna ze ze opende. Haar blik viel op het meisje. Groene ogen, blond haar. Als ze blauwe contactlenzen zou dragen, zou ze zeker bewonderenswaardig zijn. Het meisje paste makkelijk in een Small en was dus zeker niet dik. Bovendien had ze oren. Oké, de staart zat haar dwars, maar oren was iets moois. “Hmmn,” bracht ze uit. “Laat maar. Het spijt me,” bracht ze toen uit. “Mijn naam is Cailin. Cailin Regina Meyer,” sprak ze toen rustig. “Hoe komt het dat ik jou niet eerder heb gezien?” vroeg ze toen. Oké, eigenlijk kende ze bijna niemand die nooit iets doms deed in haar bijzijn. Ze verwachtte nu commentaar van haar vriendin, maar die was natuurlijk nog in de school. Ughe.

Inu had maar het idee gekregen om zo'n ding genaamd "school" te gaan bekijken. Ze had zoals gewoonlijk toch niks beters te doen en in dat grote huis zitten in d'r eentje was natuurlijk dood saai. Tenminste, soms dan. Met een langzaam heen en weer zwiepende staart en haar oortjes recht naar voren gericht, liep ze over het voetpad heen. Ze had iemand gevraagd hoe ze bij de school kwam. De mensen hadden haar raar aangekeken maar toch de weg gewezen. Ze snapte niet waarom ze raar werd aangekeken. Waarschijnlijk kwam het gewoon doordat ze wel verwacht hadden dat ze allang op school zat, na ja. Het maakte haar niet uit of ze nou op school zat of niet, ze had nu de vrijheid en daar hield ze van. Geen stomme regels.

Met haar groene ogen op de tegels van het voetpad gericht liep ze gewoon door. Zonder ook maar in de gaten te hebben dat ze op dit moment overal tegen aan zou kunnen lopen, waaronder mensen of zelfs een lantaarnpaal of zo. Uiteindelijk botste ze dus, zoals verwacht, tegen iemand op. Ze sloot haar ogen en deinsde meteen achteruit. Haar groene ogen schoten open en een meisje met lang roze haar stond voor haar. Het meisje had geroepen dat ze uit moest kijken en haar oren gingen wat plat naar achter. Het meisje had blauwe ogen. Inu had niet zoveel verstand van mensen dus ze kon ook niet echt raden of ze nou aardig waren of niet. Inu deed namelijk altijd gewoon aardig tegen iedereen, of je moest gewoon puur gemeen zijn. Met haar groene ogen keek ze het meisje voor haar aan en wou ze haar mond open trekken om wat te gaan zeggen. In plaats daarvan verontschuldigde zij zichzelf. Inu keek het meisje nieuwsgierig aan toen ze zichzelf voorstelde. Ze stelde zich voor met een hele lange naam; Cailin Regina Meyer. Na ja het was niet bepaald lang. Een glimlach verscheen op Inu's gezicht toen Cailin vroeg waarom ze haar nog nooit eerder had gezien. "mijn naam is Inu Yaya" zei ze met een kalme stem. "waarschijnlijk heb je me nooit eerder gezien, omdat ik niet op school zit" zei ze met een brede glimlach. "ik kwam hier naartoe om te zien hoe een school is..." zei ze er nog mompelend achterna. Haar oortjes stonden naar voren gericht. Gefocused op Cailin, zodat ze elk geluid kon opvangen wat ze maakte. Haar staart ging langzaam heen en weer.

Het meisje stelde zich voor als Inu. Inu Yaya. Een simpele, korte naam. Toch origineel, aangezien ze zoiets niet eerder gehoord had. Ze begon uit te leggen waarom ze elkaar niet kenden en met een kalme blik keek Cailin haar aan. Ze zou het sowieso fout hebben. Zij kende namelijk bijna niemand. Daar had ze haar vriendin voor. Als iemand iets deed wat haar niet beviel, kwam die met alle zwakke plekken, relaties en blunders. Een paar woorden om de ander bang te maken, wat daden die haar voor gek zouden laten staan en ze had weer een angsthaas erbij. Zo ging haar Junior High leventje. En zo zou ze haar High School leven voortzetten. Ze was rijk en had een goed uiterlijk. Eigenlijk kon ze makkelijk naar het Shoujo High, maar daar ging ze liever niet heen. Ten eerste omdat daar geen jongens waren, al waren de jongens op deze school niet wat ze zocht. Er zaten er wel een paar tussen waar ze een paar dagen iets mee had, maar meer dan dat kon ze hier niet vinden.

‘.. omdat ik niet op school zit.’ Verbaasd keek Cailin het meisje aan. “Shut up!” zei ze glimlachend. Het was niet gemeen bedoeld en dat was te horen in haar stem en te zien aan haar gezicht. Het was meer zo van.. ‘Echt?’ Alleen dan op haar manier. Het meisje zei dat ze hierheen was gekomen om te zien hoe een school eruit zag. “Shut up!” herhaalde ze zacht. “Interessant. Wat ben je? Home Schooled?” vroeg ze. Als iemand privé les kreeg noemde je dat zo. Zo had zij de basisschool doorgebracht. Thuisgeschoold. Helaas waren daar geen huppels, geen tienerleven.. Dus had ze al snel besloten dat ze Junior High wilde doen op deze school. Haar ouders waren het niet met haar eens geweest, wilden haar liever naar Shoujo High hebben. Maar, ze had gezegd dat dit beter was voor haar socialisatie en toen hadden ze toegestemd. Gemiddeld stond ze een negen op haar rapport, dus dom was ze zeker niet. In tegenstelling tot haar huppelvriendjes. De meesten daarvan waren echt.. Dom. Heel dom.
“Je ziet er interessant uit,” zei Cailin toen en ze glimlachte. Het blonde haar van het meisje paste perfect bij de dag dat het was. Zelf hield zij het meeste van Dinsdag en Vrijdag. Dinsdag was de roze dag en dat paste geweldig bij haar haren. Vrijdag droeg je blauw, wat paste bij haar ogen en mooi stond bij het roze van haar haren. Ze haatte het als het oranje of groen moest zijn, maar dat wist ze altijd wel mooi uit te laten pakken. Het meisje droeg ook geel in haar kleding, wat goed was.
“Waarom die oren, eigenlijk?” vroeg ze toen. “Ze zijn echt, toch? Ze bewegen,” zei ze toen rustig. “Wat inhoudt dat je ook een Esper bent,” ging ze toen rustig door en ze glimlachte. Mensen hadden namelijk geen bewegende oren. “Leuk, leuk!” glimlachte ze.

Inu liet weten dat ze niet op school zat en het meisje reageerde er nogal ongewoon op. Na ja, ongewoon, het was waarschijnlijk de manier voor haar om het op deze manier te zeggen. Ze geloofde haar waarschijnlijk niet, maar dat maakte niet veel uit. Het meisje herhaalde haar "shut up" weer toen ze had gezegd dat ze hierheen was gekomen om te zien hoe een school eruit zag enz. Blijkbaar vond ze het erg interessant en vroeg ze was ze was. Inu trok langzaam haar wenkbrauw omhoog. Voordat ze wat kon zeggen had ze al antwoord op haar vraag. Ze vroeg dus of ze home schooled was. Inu fronste lichtjes en dacht even na. Omdat ze niet op school heeft gezeten of zat wist ze ook niet alles. Uiteindelijk schoot het haar binnen en wist ze nu dus dat ze bedoelde dat je thuis les zou krijgen, of iets in die richting. Langzaam schudde Inu haar hoofd "nope" zei ze zachtjes als antwoord op haar vraag waarna ze even glimlachte.

Het meisje, Cailin dus, zei dat ze er interessant uit zag. Ze hield haar hoofd wat scheef en bleef Cailin aan kijken. Interessant? dacht ze. "eu... bedankt..." wist ze maar uit te brengen. Ze wist niet echt wat ze op die woorden nou moest zeggen. Niemand had haar ooit interessant genoeg, dus ja. Inu's blik gleed even over het meisje heen. Ze had vooral geel aan. Ze vroeg zich af of dat dat haar lievelingskleur was of zo. Haar groene ogen keken Cailin weer aan toen ze vroeg waarom ze die oren had. Ze trok een wenkbrauw omhoog. Ze keek echter al snel weer normaal toen ze vroeg of ze echt waren en dat ze bewogen. Ze keek even omhoog, in een poging om naar haar eigen oren te kijken. Inu keek Cailin weer rustig aan toen ze zei dat ze dus ook een ESPer is. Haar laatste woorden lieten haar grinniken. "waarom die oren? nou omdat ik zo geboren ben" zei ze droog. "en ja ze zijn levens echt" en ze glimlachte even waarna ze haar oren heen en weer liet gaan. "en dat klopt ook, ik ben een ESPer, jij ook neem ik aan??" en ze keek Cailin nieuwsgierig aan. Cailin moest wel een ESPer zijn aangezien ze haar oren zag. Voor mensen waren haar oren en staart namelijk onzichtbaar. Haar staart ging langzaam heen en weer. "laten we zeggen dat ik half hond/wolf ben" zei ze er nog grinnikend en zacht achterna. "dus..." begon ze haar zin "jij zit op die school daar verderop??" en ze keek langs het meisje naar de school die in de verte was te vinden.

‘Nope,’ zei het meisje. Cailin glimlachte. “Shut up!” glimlachte ze toen ze begreep dat het meisje helemaal geen school had. Interessant. Een geval apart, hmmn? Daar hield ze wel van. Een beetje verbetering qua kledingsstijl, een goede beurt bij de kapper, helderblauwe contactlenzen, leren hoe ze zich moest gedragen als een echte byotch en misschien wat thuisschool. En misschien nog wat dingen. Maar, als ze dat allemaal had was er hoop. Misschien dat ze dan ooit een echte Plastic werd, zoals het groepje Byotches bekend stond.
Het meisje gaf een bijdehand antwoord toen Cailin vroeg waarom ze die oren had. Ze moest moeite doen om zachtjes te grinniken, als een onschuldig, lieflijk kind. Ze zei dat ze levensecht waren, maar dat had ze al door dankzij het vorige - bijdehante - opmerkinkje van het meisje. Ze vroeg of zij ook een Esper was en ze knikte. Ze vervolgde met de opmerking dat ze half hond/wolf was. Was ze dan half wolf, half hond of half wolfshond? Of alles bij elkaar? Ach, boeiend. Zolang het maar een chihuahua was. Die waren zo lief.
Uiteindelijk vroeg het meisje of Cailin op die school zat. “Ja,” sprak ze glimlachend. “Ik heb meer dan genoeg geld voor Shoujo High, maar ik dacht dat het oninteressant te zijn om tussen de rijke bitches te zitten die geen levenservaring hebben,” zei ze toen. Er zat een verschil tussen byotches - zij - en bitches. Byotches waren gewoon.. De populaire, geliefde kinderen. Bitches waren.. Dom en irritant.
“Verder..” begon ze rustig. “Ik heb niet zoiets interessants als jij hoor,” sprak ze toen, al vond ze niets interessanter dan haar eigen krachten. “Mijn bloed werkt genezend en kan gebruikt worden om wapens mee te maken; daar zijn maar enkele druppels voor nodig,” zei ze toen glimlachend. “Helaas is mijn huid veel te mooi om kapot te maken daarvoor..” zuchtte ze toen. “Verder kan ik een bepaalde stof creëren en besturen, maar die stof bestaat niet in deze wer-..” Ze haperde even. “Dit universum,” verbeterde ze zichzelf. “En tot slot het creëren en besturen van elektriciteit..” sloot ze haar verhaal rustig af.

Een meisje met een groengeruit rokje met oranje en rode strepen erop liep langs. Cailin glimlachte liefjes. “Oh My God. Ik houd van je rokje. Waar heb je hem vandaan?” vroeg ze liefjes. Het meisje keek om en kwam tot stilstand. ‘Thanks! Hij was van mijn moeder in de jaren tachtig..’ zei het meisje, duidelijk tevreden met het compliment. “Origineel, zo schattig,” bracht Cailin toen liefjes uit. ‘Thanks!’ glimlachte het meisje, waarna ze weg liep. De glimlach verdween van Cailin’s gezicht en ze keek het meisje voor haar aan. “Dat was het lelijkste f-ing rokje dat ik ooit heb gezien,” sprak ze met een typische byotch-blik.

Inu's staart ging kalm heen en weer terwijl ze naar het roze harige meisje voor haar bleef kijken. Toen ze had gevraagd of ze op die school zat zei Cailin dat, dat klopte. Ze zei dat ze geld genoeg had voor Shoujo High, maar dat ze niet tussen de rijke bitches wou zitten. Ze dacht even na. Ze was zelf ook rijk, na ja, dat kwam door d'r ouders, maar ze liep er niet mee te koop zoals dit meisje deed. Haar ouders waren verdwenen dus ze woonde nu alleen in dat huis, maar Inu dacht nog altijd dat ze terug zouden komen. Haar groene ogen keken haar kalm aan. "oke dan" zei ze met een glimlach. "eu... wat is het verschil tussen Shoujo High en die school??" vroeg ze vervolgens nieuwsgierig. Ze wist natuurlijk niks over scholen dus wat het verschil nou zou zijn zou ze dus niet weten. Op elke school zaten waarschijnlijk wel rijke bitches, toch?

Cailin vertelde haar dat ze niet zo iets heel interessants had als haar. Haar hand ging naar een van haar oren en voelde er aan waarna ze haar hand weer liet zakken. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar haar staart. Waarschijnlijk waren er genoeg dingen interessanter dan haar oren en staart en de kracht om een wolf of hond te veranderen of een heel leger honden en wolven achter je aan te hebben. Ze vertelde dat haar bloed genezend werkte en dat ze er wapens van kon maken, maar dat ze het toch nooit zou doen vanwege haar mooie huid. Inu's groene ogen keken even naar Cailin's hand, maar ze keek Cailin al snel weer gewoon aan. Ze kon ook een stof creëren en besturen, maar de stof bestond niet in dit universum. Ze trok een wenkbrauw op. Wat had je dan aan de kracht en hoe kon je nou zo'n kracht krijgen? Inu keek al snel weer gewoon normaal. Cailin's laatste kracht was het creëren en besturen van elektriciteit. Inu glimlachte breed naar het meisje voor haar. "interessant" zei ze zacht. "je hebt meer krachten dan mij in ieder geval" zei ze nog steeds met dezelfde glimlach. Opeens liep er een meisje langs met een geruit rokje. Inu keek het meisje aan en trok een wenkbrauw op toen ze het rokje zag en ook nog is Cailin's woorden hoorde. Was ze nou serieus of wat? Inu keek Cailin wat ongelovig aan. Nadat het meisje met het "mooie" rokje weer was weg gelopen keek Cailin haar weer aan. Ze vertelde haar dat dat rokje het lelijkste rokje was wat ze ooit had gezien. Ze grinnikte even "ik denk al.... dat was nou niet bepaald een mooi rokje...." en ze snoof even "uit de jaren tachtig nog wel..." mompelde ze er nog even droog achteraan. "hmm... heb je misschien zin om wat te gaan doen??" en ze keek Cailin met een glimlach aan.

Het meisje vroeg wat het verschil was tussen de normale Junior High en High School, en Shoujo High. Cailin rolde met haar ogen en glimlachte. “Shut up! Weet je dat niet?” vroeg ze glimlachend. “Shoujo is Japans voor meisje. Dit houdt dus in dat er enkel meisjes naar die school gaan,” zei ze rustig. “Maar het is echt ongelooflijk duur, dus bijna niemand kan het betalen. Dat is waarom er nauwelijks mensen naar die school gaan en je dus tussen de verwende Espers zit, die allemaal denken alles te krijgen wanneer ze erom vragen,” legde ze rustig uit. “Hier heb je alles. Een grote variatie aan mensen en Espers. Sommigen goed gekleed, anderen niet,” glimlachte ze toen. “Ik heb er weleens rondgelopen, maar ik denk niet dat ik het zou overleven tussen die bitches. Het bevalt me wel nu ik de byotch van Junior High ben, al ga ik volgend jaar naar de High School,” ging ze rustig door.
Ze realiseerde zich dat het meisje waarschijnlijk het verschil niet zou snappen. “High School is zeg maar na de basisschool, waar je zit tot je twaalfde. Maar de High School is verdeeld in Junior High en de normale High School. Je gaat van je twaalfde tot je vijftiende naar Junior High en vanaf dan ga je naar de High School,” legde ze toen rustig uit. “Ik doe dus het laatste jaar in Junior High,” sloot ze haar verhaal af.

Het meisje merkte op dat het geen mooi rokje was. “Goed gezien. Gevoel voor smaak heb je dus wel,” glimlachte Cailin als reactie hierop. “Het verbaast me dat dat ding nog niet opgegeten is door walgelijke minuscule beestjes die zich daarop hebben genesteld. Want, ik bedoel. Kom op. Wie draagt er nou iets uit de jaren tachtig? Dat is gewoon smerig,” zei ze toen walgend.
‘Hmm.. Heb je misschien zin om wat te gaan doen?’ waren de woorden van het meisje. Een glimlach sierde het gezicht van Cailin, deze keer echt gemeend. “Ja, ik was toch van plan de rest van de lesdag te spijbelen,” glimlachte ze. “Wat dacht je ervan als we de trein pakken richting het uitgaanscentrum en lekker gaan shoppen?” vroeg ze. “Ik heb de bankpas bij me en daar staat echt meer dan genoeg op,” zei ze glimlachend. Ze hield de opmerking dat het meer dan één bankpas was wel voor zich. Dat was waarschijnlijk nogal overbodig.