A voice crying loud, it's been crying for days now.

Dodger* met grote ogen naar het schermpje van de televisie. Het was een clipje van een Jessie J, Price Tag. Hij stond op en liep half dansend naar de vaatwas, waar hij een bord pakte en die begon af te drogen. Af en toe draaide hij een rondje en hij bewoog zijn benen de hele tijd. Vandaag was de dag, vandaag was de dag. "We don't need your money, money, money. We just wanna make the world dance!" zong hij luidkeels mij en liep naar achteren met een brede glimlach. De eerste keer in vijftien jaar, vandaag. Hij legde het bordje in de kast en liep terug, waarna hij de laatste kop pakte. Hij droogde het half dansend af en legde het toen bij de rest. Met enorme vaart rende hij de trap op - ja, hij struikelde een keer - en rende zijn moeders kamer in. "Mam, mam! Ik ben klaar met de vaat. Kunnen we nu naar buiten?" zei hij luidkeels en sprong even op en neer. Zijn moeder draaide zich om in haar bed en wuifde hem een beetje weg. "Hmmn, niet nu Dodge.." Boos blies hij zijn wangen op en rende naar het bed toe, waarna hij erop sprong. "Je hebt het beloofd!" riep die, terwijl ie in d'r gezicht pokete. Hij liet zich op zijn kont vallen en pokete haar rug. Hij kreeg een paar sleutels naar zijn hoofd gegooid waardoor die uitgebreid 'auw' riep en naar achteren viel. "Ga zelf maar." Even was het stil en knipperde hij zijn grote, blauwe ogen naar haar. Niet dat ze dat zou merken of zo, want hij keek naar d'r rug. "Waar wacht je nog op?"
"Niks." mompelde Dodger en hij sprong weer van het bed af om vervolgens weer van de trap te vliegen. Woesh. Hij landde met een dreun op de grond en liep even naar de keuken. Hij pakte een glas, vulde het, nam een slok, gooide het weer weg en legde 't glas aan de kant. Hij deed de deur van de keuken achter zich dicht, opende de volgende deur maar bleef nog even in het huis staan. Vijftien jaar. Vijftien jaar had hij in het krot dat zich 'mama's huis' noemde gewoond. Hij ademde even diep in, genietend van de buitenlucht. Hij deed zijn eerste stap naar buiten en knipperde even. Gevaarlijk? Niks gevaarlijk. Al gauw deed hij de deur weer dicht en propte de sleutels in zijn zak, waarna hij heel hard begon te rennen. Hoe hij ooit de weg terug zou vinden was de vraag, maar het maakte niet uit.

Hij sprong over 't metalen "hekje" (meer een stand die op dertig centimeter hoogte zat, maar goed) en stond in het midden van het gras. Hij jogde wat verder zodat ie ver van het pad af was en keek even naar boven. Het was alles wat hij zich had voorgesteld. Hij trok zijn schoenen van zijn voeten en kriebelde ermee in de aarde. Het gras voelde nog koud aan, aangezien het zeven uur 's ochtends was. Hij gaapte een keer en knipperde even. Ja, hij kon eraan wennen. Hij liet zich achterover vallen en zuchte. Zijn handen drukte hij zachtjes de aarde in en keek even naar de bomen. Zaterdag ochtend.. ahh..

* = zijn volledige naam is Dodger, maar Dodge is meer zijn naam.. '3' Het is trouwens zaterdag ochtend, 7 uur.

Snel probeerde het meisje weer terug in de trein te komen, maar ze was te laat. De deuren sloten voor haar neus. Haar zwarte staarten dansten vrolijk op de windstroom die de trein veroorzaakte wanneer deze het station verliet. Ze was veel te vroeg uitgestapt, zoals altijd. Ze lette nooit goed op. Ze vond het niet leuk om met de trein te gaan, maar ze kon niet anders. Ze had de gewoonte om altijd eventjes uit te stappen en te kijken of ze bij het goede station was uitgestapt, dit ging wel gepaard met het risico dat ze wellicht de trein weer zou missen. Ze liet zich altijd zo snel afleiden. Ze slaakte een zucht, dit betekende dat ze te laat zou komen voor school. Niet dat het haar wat uitmaakte, wat leerde ze daar nou? Er waren veel belangrijke dingen te doen in het leven dan ‘school’. Het was maar een tijdverspillen.
Aangezien het meisje geen zin had om een half uur, of langer, te gaan wachtten; besloot ze maar eens rond te gaan kijken. Wie weet vond ze nog wel wat interessants, of zo. Ze draaide zich om, liep weg van het station. Het was nog vroeg, en een beetje frisjes. Ze keek om zich heen, waar zou ze naartoe gaan? Een rooskleurig blaadje, dat dwarrelde door de lucht, trok haar aandacht. Ze volgde de weg die het volgens haar had afgelegd, begon te lopen. Haar nieuwsgierigheid werd opgewekt.

Ze kwam uit bij een pad, met bomen aan de zijkant. Bomen met roze blaadjes. Met een blije glimlach keek ze ernaar. Wat waren ze mooi zeg. Waarschijnlijk kende ze ze wel, ergens diep in haar geheugen. Maar ze was slecht in dingen ophalen, dat duurde altijd een tijdje. Ze week van het pad af, zat met haar gedachtes ergens anders. Met een schaapachtige glimlach keek ze om zich heen, kon niet genoeg krijgen van de pracht van de bomen. Waarom hadden ze die niet ook in het zuiden? Dat zou de hele boel een stuk opvrolijken.
Op een gegeven moment struikelde ze over iets, zette nog een stap naar voren; wankelde te erg en viel vervolgens op haar knieën. Ze plantte haar handen op de grond; zodat ze niet met haar gezicht op de grond zou vallen. Haar tas was op grond gevallen. Ze rechtte haar rug, maar bleef nog op haar knieën rustten. Ze streek haar jurkje glad, keek over haar schouder waarover ze nou was gestruikeld. Ze fronste bij wat ze zag. Was ze gestruikeld over benen? Benen van een persoon. Ze bekeek de persoon, overduidelijk een jongen. Ze zocht met haar ogen naar haar tas. Deze lag op de grond, half open; papieren eruit gevallen. Ze kroop naar haar tas toe; probeerde al de papieren, schriften en boeken er weer in te proppen. Ze vloekte zachtjes, omdat het niet ging zoals zij wou. Waarom was iemand ook zo dom geweest om daar zomaar te gaan liggen? Ze wierp eventjes een geïrriteerde blik op de jongen, maar probeerde toen weer tevergeefs alles in haar tas te krijgen.

* Hopelijk kun je er wat mee ><
Eventjes plaatjes;
Tas = Klikje.
Jukje =Klikje.
EDIT;; Eventjes voor duidelijkheid, Zaray heeft bijles. Van 8.30 tot 15.00 c:
Vandaar dat ze te laat kan komen =w=

Met zachte passen liep Kaede over het Sakura Path. Haar haar zat in een hoge staart, en haar hoorns waren duidelijk zichtbaar. Het was zaterdag. Dan ging ze niet moeilijk doen over geheimhouding en onduidelijke dingen. Nergens voor nodig. Er was hier toch geen hond, zelfs geen met baasje op een vroege wandeling. Dit was bijna een ritueel geworden sinds ze hier was. Iedere zaterdagmorgen kwam ze hiernaartoe, om na te denken en even uit te rusten. Meestal overdacht ze de week die komen zou, hoe ze die zou overleven. Haar losse tuniek waaide vrolijk om haar dunne gestalte. Haar dunne gestalte, een stuk minder gevuld dan normaal. De afgelopen weken hadden niet alleen veel emoties, maar ook veel stress meegebracht. En dan verloor ze gewicht. Veel gewicht. Andere meisjes zouden het geweldig vinden, maar Kaede werd er alleen maar moe van. Wallen onder haar ogen, slapeloze nachten, halve dagen, een droomwereld die veranderde in een nachtmerrie. De afgelopen weken was ze bijna mentaal ingestort, maar ze had zich uit het dal opgetrokken. Een klein kersenbloesempje waaide voorbij, en bijna melancholisch keek ze het na. Sakura. Kersenbloesem. Een naam uit een ver verleden, maar niet vergeten. Sakura, haar kleine, bruinharige, hoornloze zusje. Een traan welde op in haar ooghoek, maar ze veegde hem niet weg. Sakura was weg. Verdwenen. Uit deze wereld. Niet meer iets om aan te denken. De traan gleed over haar wang, liet een dun, glinsterend spoor achter, en viel op de grond. Bovenop het bloemblaadje dat net nog voor haar neus had gezweefd. Sommige dingen gebeurden gewoon. En that's it.

De witte flikkering van een wit blaadje trok haar aandacht. Haar sandalen maakten amper geluid terwijl ze begon te rennen, proberend het blaadje in te halen. Ze wist niet waarom ze het deed, maar het was leuk, en langzaam kwam er weer een glimlach op haar gezicht. 'Hè, verdorie.' mompelde ze toen het blaadje in een bloembed terechtkwam, en ze er net niet bij kon komen. Even keek ze om zich heen, daarna gebruikte ze heel voorzichtig haar kortste vector, die van twee meter, om het blaadje net iets dichterbij te trekken. Ze plukte het met haar linkerhand uit het bloembed, en bekeek het. Zoals Kaede al vermoedde, was het blad onbeschreven. Maar dat verklaarde nog niet hoe het hier terechtkwam. Langzaam kwam ze overeind, zocht de eigenaar van het blad. Ah, daar was het al. Een meisje dat allerlei papieren bij elkaar deed en in een tas propte. Voorzichtig liep ze erop af, niet lettend op het feit dat er ook nog een jongen op de grond lag. 'Is deze van jou?' vroeg ze, een glimlach proberend. Het lukte niet helemaal, maar glimlachen was niet Kaede's sterkste punt.

-Haar:Klik!-

Dodger had zijn ogen dicht en groef wat dieper het gras in. Zalig. Het was alles wat hij had gezien, alles wat hij had gelezen, alles wat hij had gehoopt. Hij zuchtte een keer uit tevredenheid en krabde zijn voorhoofd. Toen hij zijn ogen weer opende was er een geheel blauwe lucht met maar twee wolken in zicht en een boel roze Sakura bomen. Hij merkte eigenlijk niks van dat hele 'gevaarlijke' gedoe, waar zijn moeder het steeds over had. Toen die drie was had zijn vader zelfmoord gepleegd, maar hij zat er niet mee. Hij kende hem alleen uit foto's. En het was niet alsof zijn vader hem nooit bezocht of zo. Opeens voelde hij een vage druk tegen zijn been maar dat verdween binnen twee seconden, waarna er een pijnlijke kreun klonk en hij dus helemaal overeind schoot. Er klonk zacht gevloek.. een meisjesstem. Hij keek diegene dus maar even aan en zoals hij had gedacht, was 't een meisje. Ze had donker haar en blauwe ogen, maar wat hem eerder opviel was de zwaar geïrriteerde blik in haar ogen.
"Oh, sorry, 't spijt me." verontschuldigde die zich, waarna hij enkele blaadjes en alles verzamelde. Uiteindelijk had hij een boek in zijn hand, een aantal papiertjes en twee schriften. Hij bekeek het boek even, waar een etiket op stond. "Zaray," las hij hardop uit en keek het meisje toen even aan. Zaray dus. Hij overhandigde de boeken aan haar, voordat hij een nieuwe stem hoorde. 'Is deze van jou?' Dodger keek opzij en zag een meisje met rood gekleurde ogen en haar haar deels in een staart. 'T was roze, wat op zich al bijzonder was. Hij had nog nooit zijn haar geverfd. Liepen er meer mensen rond met zulk haar? Hij keek even de andere kant op, maar realiseerde zich al snel dat hij in een 'bos' zat en er dus geen andere mensen zouden zijn. Oh. Hij knipperde een paar keer en keek de twee meisjes toen weer aan.
"Wat doen jullie hier zo vroeg?" was zijn vraag, die die met een nieuwsgierig toontje stelde. Hij had van zijn moeder begrepen dat er weinig mensen waren om zeven uur 's ochtends, tenminste, niet buiten. Want 'dan waren de winkels nog niet open' en dan was er geen nut in het leven, of zo. Ach, hij had zijn moeder nooit helemaal begrepen. Maar hij hield wel van d'r en zo. Soort van. Hij zou eigenlijk nerveus moeten zijn, want hij had nog nooit contact gemaakt met iemand buiten zijn huis. Ach, hij was alleen maar enthousiast. Al wist ie niet zo goed wat normaal was en wat vreemd, maar ja.
"Ik heet Dodge, by the way." zei die, niet wetend of het normaal was om jezelf randomly voor te stellen of niet. Sukkel dat het was.

Ze keek niet eens op wanneer de jongen zei dat het hem speet. Had zij veel aan. Ze schaamde zich dat ze niet had opgelet. Haar handen deden pijn en haar knieën ook. En bovenal had ze ook haar trein gemist, en ze liet het feit dat ze werkelijk alles uit haar tas kwijt was maar achterwegen. Ze keek op wanneer ze haar naam hoorde, knipperde een paar keer met haar ogen en keek de jongen aan. Hoe wist hij… Haar ogen gleden af naar het boek in zijn handen. Haar verbaasde blik verdween, maakte plaats voor een beledigde. Maar de lichte blos die ze op haar wangen had kon ze niet verbergen; ze schaamde zich zo diep voor haar domme struikel actie. Vluchtig pakte ze het boek en het schrift van de jongen over, de papiertjes glipten uit haar vingers. Ze vloekte weer eens in haar gedachtes en stopte eerst de spullen die ze nu al in haar handen had in haar tas. Ze pakte de papiertjes, propte die er ook bij; het deerde haar niet of ze zouden kreukelen. Ze kocht wel nieuwe, of schreef de aantekeningen wel over. Zo’n probleem was het nou ook weer niet.
Ze keek op, had een zwakke glimlach op haar gezicht; liet de boze blikken maar voor wat ze waren. Ze opende haar mond, wou hem net bedanken tot iemand haar onderbrak. Ze draaide haar hoofd, tilde haar kin nog meer de lucht in. Een meisje reikte haar een papiertje aan. Had ze haar onhandige actie gezien? O nee, wat erg! Nu zouden ze vast allemaal redenen hebben om haar belachelijk te maken. Fijne start. Ze haar eventjes aan. Rode ogen, kleurlenzen? Ze wist het niet. Maar de grimas op haar gezicht was nogal… geforceerd. Het meisje liet het maar voor wat het was en pakte dankbaar het papiertje aan, duwde dat ook in haar tas. Ze ritste hem dicht toen alles er weer inzat, of ja; alles wat ze terug had kunnen vinden. Ze slaakte een zachte zucht en stond op. Ze klopte het vuil van haar knieën af, vond het maar irritant aanvoelen.

Het andere meisje was overduidelijk groter dan haar. Maar bijna iedereen was groter dan haar. Ze was nogal klein. Ze kwam niet eens in de buurt van de 1.70… En meestal werd ze altijd jonger geschat dan ze was. Wat erg irritant was, aangezien anderen dan de gewoonte hadden haar niet serieus te nemen. De roze haren hadden al gelijk haar aandacht getrokken. Vast geverfd, roze was volgens haar geen natuurlijke haarkleur. En die rode ogen… Rood was ook geen natuurlijke kleur. Ze ging ervan uit dat die hoorns, die er best schattig uitzagen in sommige opzichten, wel echt waren. Ze had vreemdere dingen gezien bij Espers.
Ze richtte haar blik weer op de jongen wanneer deze wat vroeg. ‘Nou, dat is best een grappig verhaal,’ begon ze met een droge toon en een flauw lachje op haar gelaat. ‘Ik heb vandaag bijles. En ik ga er altijd met de trein naartoe. Maar de trein neemt een hele omweg, dus moet ik altijd vroeg zijn. Ik ben niet gewend om met de trein te reizen, ken de haltes dus niet zo goed. Ik stap ook iedere halte uit om te kijken waar ik ben. Ik werd vandaag afgeleid door iets… Wat weet ik niet meer. En toen ik terug kwam was ik te laat voor de trein, en heb ik hem dus gemist. En de volgende komt pas later, en ik heb geen zin om me te vervelen op het trein station. Dus besloot ik hier maar eens een kijkje te nemen; ik kom oorspronkelijk uit het zuiden.’ Ze haalde diep adem na haar zegje te hebben gedaan. Had ze nou werkelijk alles moeten zeggen? Ach, ze had zichzelf toch al voor gek gezet met haar onhandige gedrag. Erger kon het niet.
Ze glimlachte bescheiden naar de jongen, die zich voorstelde als Dodge. ‘Nou, mijn naam weet je al,’ ze wendde zich tot het meisje. ‘Maar jij kent hem nog niet. Ik heet Zaray, bij deze.’ Ow wat was ze weer dom bezig. Waarom zou ze haar naam aan mensen vertellen die haar belachelijk konden maken? Ze hadden gezien dat ze onhandig was, hadden haar hele verhaal gehoord over hoe dom ze was om haar trein te missen. Ze was weer een goed bezig… Zoals altijd. Het was te hopen dat ze haar spontane acties voor zich hield.

* Zaray zegt teveel in deze post >U
Dus hopelijk kunnen jullie er wat mee ^^'...