Wannabe Iron Man

Het enige wat de afgelopen dagen in Tristan's gedachten hing, was Clyde. Al was dat stiekem de afgelopen twee jaar al zo. Talloze oplossingen had hij gevonden voor waarom Clyde weg was, maar geen van alle sloegen ergens op. Misschien was hij ontvoerd, samen met zijn familie. Maar het geld werd niet betaald dus hadden ze hun vermoord. Of mocht hij Tristan niet meer dus haalde hij zijn ouders over om te verhuizen, zo ver mogelijk van hem verwijderd. Nee, hij kon Clyde niet zien als iemand die voor zijn problemen wegrende. Het paste gewoon niet zo goed bij hem. Hij was vaak bij de verlaten vliegtuigjes te vinden. Niet omdat hij een grote geheime passie had voor vliegtuigen of zo, maar eerder omdat er verder niemand vindbaar was. Overal waar hij ging hing de geur van tabak, de typische geur van rokers. Hij had geen haat tegen rokers - het was niet zijn ding, maar iedere gek zijn gebrek - maar het had hem altijd al doen denken aan Clyde. Die had vrijwel altijd een sigaret in zijn bek en als die een opstak vroeg die altijd nog 'wil je ook een trekje?', al wist ie dat het antwoord nee ging zijn. Hij was enigskind en Clyde kwam het dichtst bij een grote broer. En zo was hun relatie ook, broederlijk. Het was afstandelijk, maar toch heel close.
Zijn blik viel op een oudere jongen - nou ja, voor hem was het meer een man - die hem aankeek. Hij bleef even stilstaan, met zijn handen langs zijn zij. Had hij wat misdaan of zo? Hij kon zich niet inbeelden dat er beveiliging zou zijn en zo zag de jongen er al helemaal niet uit. Hij stapte naar rechts, uit het zicht van de jongen en ging toen tegen zijn vaste boom - eigenlijk op zijn vaste zitplaats - zitten. Hij knipperde een keer en legde zijn handen op zijn buik. Hij was niet iemand die anderen snel aansprak, daar was hij dan weer te verlegen voor. Het was al een wonder dat hij Swanna had aan durven spreken en zelfs toen voelde hij zich de grootste loser ter wereld. Die kritische blik ook altijd, van iedereen.

Tristan hoorde een harde beuk waarna een paar vogels opvlogen en hij schrok, maar gelukkig was er niemand die het zag. Hoe vaker hij het gebeuk hoorde, hoe meer hij eraan wende. Hij beet even op zijn onderlip en keek droogjes voor zich uit. Er hing een wat koudere wind om hem heen omdat hij zich verveelde, maar waarschijnlijk was dat niet zo opmerkzaam. Hij merkte zelf nooit wat van zijn kracht en had dus ook nooit door gehad dat zijn lichaamstemperatuur lager was dan die van een normaal persoon. Het was hem verteld en alles, maar hij voelde er zelf niks van. Anderen voelde juist warm aan voor hem. De enige die hetzelfde aanvoelde als hem was Clyde. Ach ja, fuck alles. De zon was alweer bijna onder gegaan waardoor de lucht een beetje oranje was gekleurd.
"Hoi," klonk er. Het gebonk was gestopt. Had de gozer het veroorzaakt. Hij keek omhoog naar de jongen, meer ten teken dat hij hem gehoord had dan wat anders. "Wat doet een jochie zoals jij hier? De rust opzoeken?" Wat haatte hij dat woord. 'Jochie'. Het was een stom woord. Maar dat was hij wel voor de jongen. Man. Tiener. Ding. Hij knikte even. "Ik kom hier vier keer per week.. ongeveer." legde hij uit. Hij was een mens van gewoontes. Clyde niet, nooit geweest ook. De jongen begon over het feest: "Waarom ga je niet naar het feest? Is toch ook leuk?"
"Als het zo leuk is, waarom ben jij er dan niet?" vroeg hij. Het klonk niet snauwend of gemeen, eerder onschuldig. En zo was het ook bedoeld. Hij bedoelde er niks mee verder, gewoon meer dat hij niet de enige was die er niet heen ging. Bovendien waren er veel mensen op dat feest, bijna de hele stad. Hij hield niet van drukte. Vooral omdat hij wist dat die stomme snotkinderen die hem altijd uitgescholden en pestte er ook zouden zijn en hij had geen behoefte om langer dan de benodigde tijd met hun rond te hangen. Bovendien kende hij weinig mensen in de stad, omdat hij weinig buiten was.

"Ik kan niet tegen zulke menigten. Dan raak ik in paniek," vertelde de blondharige jongen. Tristan knikte even begrijpend. Hij had zelf net zo iets, alleen raakte hij niet in paniek. Dat had ie niet zo snel. Alleen toen Clyde maar niet terug kwam had hij even paniek gehad, maar inmiddels was hij gewend aan eeuwige eenzaamheid en het leven zonder de enige die ooit echt wat had uitgemaakt. "Ik houd ook niet van drukte," zijn antwoorden waren altijd een beetje kort en stommig. Hij wist nooit goed wat hij moest zeggen of doen en al helemaal niet bij iemand die hij niet kende. Iemand die hij niet kende en die ouder en sterker dan hem was. Hij gaapte een keer met zijn hand voor zijn mond en keek de jongen daarna weer even aan.
"Eh..." begon hij, alsof hij niet wist wat hij moest zeggen. Tristan nam het hem niet kwalijk, aangezien hijzelf niet zo geïnteresseerd over kwam en de meesten dan niet wisten wat ze moesten zeggen. Nou ja, ballend. "Mijn naam is Akira. Aangenaam, of zo." grinnikte de jongen zachtjes. Akira. Waarom had iedereen zo een interessante naam? En dan kwam hij met zo'n droogkloot kop 'Tristan.', of zo.
"Insgelijks. Ik ben Tristan," voorstellen was altijd zo stom. Hij haatte voorstellen, want je kwam zo droog over. Vooral hij, omdat zijn naam gewoon droog en traumatiserend was. Hij gaf niet heel veel om andere mensen of hun namen, maar wel om zijn eigen. En ook om wat mensen van hem dachten. En waarom dat zo was, was voor hem inmiddels ook een raadsel geworden. Ze zouden hem toch nooit mogen en dan maakte hij zich nog altijd zorgen of ze dat wel of niet zouden doen. Echt dikke tweestrijd of zo. Nou ja, voorlopig hield het allemaal wel even op want de jongen - Akira dus - had sowieso al een vaag idee van hem. Niet dat hij het zeker wist, maar als hij met zichzelf aan het praten was (wat dus ook het geval is, indirect) zou die zichzelf ook maar raar vinden.