Ups and downs. My life is like a rollercoaster..

Verveeld tikte Swanna met haar nagels een ritmische melodie op het bankje. Te saai om naar te luisteren, maar goed genoeg om zich voor even mee bezig te kunnen houden. Haar grote, paarse ogen bekeken ieder detail van de attractie voor haar. Het was een achtbaan. Eentje die niet over de kop of zoiets ging, maar verrassend snel door de bochten heen scheurde. Het geheel zag er gammel uit; het frame was verroest en de lak bladderde af. Toch voelde ze een drang om erin te gaan om vervolgens te gillen bij iedere bocht die het karretje deed schudden. Maar aangezien ze geen geld bij zich had en niet alleen wilde gaan, bleef ze maar zitten op het bankje. Haar ogen bleven gericht op de achtbaan, maar nu niet op het frame of de karretjes. Swanna bekeek de mensen. Hun blije gezichten en gillende blikken deden haar zich alleen voelen en bijna overwoog ze om zich bij hen te voegen om te vreugde te voelen die zij voelden. Een zachte zucht verliet haar keel waarna ze haar hand van het bankje afhaalde en haar benen over elkaar heen sloeg. Haar vingers frummelde aan de zoom van haar zomerjurkje die tot de helft van haar bovenbeen kwam. Het luide gepraat en gegil van de mensen werd even later overstemd door de luide muziek van de attracties. Swanna keek op. Licht verbaasd toen ze de muziek leek te herkennen. Ze herinnerde zich te tijd weer vóór het briefje, toen ze met haar gillende beste vriendin in de botsauto’s was gegaan. Toen had zich zo’n zelfde liedje afgespeeld..

Ik zag het weer voor me; de altijd vrolijke bruine ogen en het spontane gegil toen ik tegen haar aanbotste en wij allebei naar voren schoten in de botsauto. Gelukkig werden we tegengehouden door de gordel om ons middel anders lagen we nu languit op de botsbaan. Ik zag het al voor me en lachte hard, zij gilde nog even na. Iets wat ze vaak deed en zich kenmerkte aan haar: de horrorfilmgil. Ik besefte me toen dat zij mijn beste vriendin was. Met haar had ik de grootste lol en ze steunde me in tijden dat ik het nodig had. Ze was er voor me als ik mijn vriendje of ik het uitgemaakt had en ze beurde me altijd op..

Swanna keek op. Haar ogen afscheurend van de achtbaan toen ze een hand op die van haar voelde. De spieren in haar hand verstijfde toen haar ogen de blik kruiste van een oudere jongen die haar met een dronken grijns aankeek. De geur van alcohol hing om hem heen. Hij zei iets onverstaanbaars. Swanna duwde de hand van haar af en keek verontwaardigd naar de jongen naast haar die op zijn beurt een arm om haar heen probeerde te slaan. Zo wilde ze dus niet behandeld worden.. In zijn andere hand had hij een blikje bier. Hij was duidelijk dronken. `Blijf van me af en zo behandel je een meisje niet,´ siste ze zachtjes met haar honingzoete stem waarna ze stilletjes opstond en snel wegliep om verdere problemen te voorkomen. Vaag hoorde ze hem nog wat roepen, maar hij kwam niet achter haar aan. Zoekend keek Swanna om haar heen, zich afvragend wat hij wel niet dacht toen hij die arm om haar heen wilde slaan. Eigenlijk maakte het niet zoveel meer uit, hij was al weg en zij was van hem af. Nou ja, als ze daar was blijven zitten was ze tenminste niet alleen geweest. Ze ademde diep in. Het hek om de achtbaan was het eerste wat haar echt opviel. Zonder er bij na te denken liep ze ernaar toe. Voorzichtig wierp ze een blik achterom, naar het bankje waar ze zonet met die jongen gezeten had. De jongen zat er nog steeds en enkele jongens liepen naar hem toe. Waarschijnlijk zijn vrienden. Snel richtte ze haar ogen weer voor zich waar zich nu het hek om de achtbaan bevond. Ze kon nog terug lopen als ze echt behoefte had in wat gezelschap. Swanna legde haar polsen op het hek. Ze sloeg haar ogen neer en liet haar blik rusten op haar handen. Haar honingblonde haar hing als een lijst rondom haar gezicht en hing over haar rug en bedekte een groot deel van de achterkant van haar zomerjurkje. Eerlijk gezegd had ze geen zin in een stel dronken jongens, maar ze wist wel dat ze een vorm van gezelschap zouden kunnen vormen voor vandaag. Ze zuchtte zachtjes, voelde zich wanhopig waarna ze haar ogen richtte op de route die de achtbaankarretjes volgde..

Tristan zat nogal eenzaam op een bankje, achter of voor een van de achtbanen. Nou ja, eerder links of rechts. Hij wist het niet en het boeide hem ook niet. Hij speelde een beetje hopeloos met het ritsje van zijn portemonnee. Er zat ruim genoeg geld in, want hij gaf zijn geld nooit uit. Hij kocht alleen eten en verving zijn kleren als dat nodig was. Maar hij was niet spannend. Of boeiend. De achtbaan zag er in zijn geheel niet stevig uit. Het was nogal verroest en niet zo mooi meer, maar de mensen die in de karretjes zaten zagen er heel vrolijk uit. Dat deden ze makkelijk. Zou het echt zo leuk zijn in dat ding? Hij was een keer met Clyde in een achtbaan geweest omdat dat moest en toen had hij het plezierig gevonden. Hij wou het weten, hij wou erin. Maar ja, stond het niet zo loner als je daar in je eentje in ging zitten? Alsof je geen vrienden had. Hoewel dat bij hem wel het geval was. Het meisje een paar meter verderop keek ook naar de achtbaan. Zou ze erin willen? Hij was niet dapper of spontaan genoeg om op iemand af te stappen die hij niet kende en te vragen of die mee wou, dus bleef hij zitten en keek weer naar de machine.
Hetzelfde meisje als net liep langs hem en ging voor hem staan, maar dan niet echt op hem lettend. Waarschijnlijk had ze hem niet eens gezien. Hij keek naar rechts, waar het meisje eerst had gezeten. Er zaten er een paar jongens die niet leken alsof ze goed voor hunzelf zorgde. Hadden ze haar plek ingepikt? Hij stond op en beet even op zijn onderlip. Hij wou weer gaan zitten en gewoon zijn dag daar doorbrengen, aangezien het thuis niet zo gek veel beter was. Uiteindelijk verzamelde hij toch de moed om erop af te stappen en zich op een veilige afstand van haar te zetten. Na enkele minuten keek hij haar even aan, ze wou ook in de achtbaan, dat was duidelijk. Ze leek er haast door gehypnotiseerd.
"... Hey." zei hij en beet even op zijn onderlip. Wat zou ze wel niet denken? Random persoontje die op d'r af kwam lopen en d'r aansprak. Hij zou het ook maar vaag en raar en stom vinden. En zo voelde hij zich ook. Samen met klein, heel klein. Figuurlijk dan. "Wil je erin?" zei hij en knikte even naar de achtbaan, waar hij dus ook op doelde. Hij voelde zich stom, heel stom.

Een simpele `Hey´ deed Swanna opkijken van de karretjes die haar voor een moment in hun bezit hadden. Haar blik die al een tijdje doelloos de route van de karretjes had gevolgd, kruiste nu de blik van een jongen. Het was de blik van de jongen die haar had aangesproken met een korte begroeting. Oh, niet weer hé, ging er door Swanna's hoofd heen waarna ze de jongen voor een moment bekeek met haar paarse ogen. Er lag een heldere, kritische blik in haar ogen en toen ze hem wat beter bekeek, verzachtte haar blik aanzienlijk. Hij zag er niet veel ouder uit dan zij, waarschijnlijk was hij van dezelfde leeftijd en hij zag er nuchter uit en rook niet naar alcohol. Dat was een groot pluspunt. Swanna´s lippen krulde zich lichtjes omhoog waardoor haar witte tanden ontbloot werden en haar gezicht gesierd werd door een glimlach. Hij had bruin haar en blauwe ogen en was duidelijk niet van het type 'Badboy'. Hij was haast schattig te noemen. Snel kapte Swanna haar genante gedachten af, bang dat iemand haar gedachten misschien kon horen of van haar gezicht kon lezen. Een lichte blos verscheen op haar wangen. Ze hoopte dat de jongen het niet zou zien of er acht op zou slaan. `Hey,´ zei ze zachtjes met haar honingzoete stem waarna ze haar ogen vlug van hem afwendde. Ze had geen zin om te flirten, of iets in die richting en voor een moment voelde ze zich zwak. Zwak dat ze niet eens boos had kunnen worden op die dronkenjongen die zich belachelijk had gedragen naar haar toe, omdat ze zo graag wat gezelschap had. Enkel had ze hem wat sissende woordjes toegefluisterd alsof ze zijn bange moeder was. Swanna sloeg haar ogen neer, voelde zich een inimini figuurtje in een te grote wereld. Ze wist niet waar die rare gevoelens vandaan kwamen en ze sloeg haalde haar armen van het hek af om er een rond haar buik te slaan. Even maakte het haar niets uit wat de jongen naast haar van haar zou denken. Hoogst waarschijnlijk dacht hij dat ze gek was. Misschien was ze dat ook wel, samen met zwak. Ze klemde haar kaken stevig op elkaar terwijl ze naar de blauwe ogen van de jongen keek die vroeg of ze in de achtbaan wilde. Ze richtte haar ogen op de attractie. Even was ze vergeten dat ze daar net een tijdje door gefascineerd was geweest. Haar mondhoeken krulden zich iets omhoog en ze keek weer naar de jongen. `Ja, als jij meegaat,´ zei ze weer met die honingzoete stem. Ze voelde weer die lichte vlaag van opwinding door haar aderen sidderen waarna ze langzaam haar hand zonder na te denken naar de hand van de jongen bracht om hem naar de rij mee te nemen. Bij het aanraken van zijn huid trok ze haar hand vrijwel meteen terug. Twijfelend beet ze op haar lip, ze wist niets te zeggen en hier blijven staan zou ook niet veel meer waarde aan het moment toevoegen. `Kom we gaan,´ mompelde ze vlug waarna ze de hand van de jongen losjes beet pakte en zich sierlijk omdraaide en naar de rij toeliep. `Ik heet Swanna trouwens,´ fluisterde ze hem met haar honingzoete stem toe, bang dat er mensen op zouden kijken omdat ze niet in de mood was om vrolijk te kunnen gillen..


- Flutje, stuur maar een pb als je er echt niet op reageren kan. Dan maak ik 'm wat beter. (:

Het meisje bekeek Tristan even kritisch waardoor die zich wat nerveus voelde, maar nog niet zo nerveus dat het weer ervan zou veranderen. Toen ze een glimlach op haar gezicht toverde en even met haar paars - dacht hij althans - gekleurde ogen knipperde, voelde hij zich wat meer op zijn gemak. Zijn blauwe ogen werden weer wat verborgen doordat zijn oogleden zich lieten zakken, totdat ze op een minder stresserig en verbaasd punt stonden. Zijn ogen keken bijna altijd een beetje verveeld, vandaar. Het meisje bloosde een beetje, waarschijnlijk omdat hij gewoon randomly op d'r af kwam stappen. Dat had hij niet moeten doen. Stom. Stom stom stom. Hij reageerde er maar niet op en wou de situatie niet erger maken dan het al was.
"Hee," klonk er zachtjes. Haar stem was als fluweel, iets wat hij eigenlijk nog nooit eerder had gehoord. Ergens vroeg hij af hoe zijn stem klonk. Het zou niet zo heel laag zijn maar ook niet hoog, gewoon zo'n typische puberstem. Maar hij kon het niet weten. Naar zijn gevoel klonk hij laag, maar dat had iedereen. Dat was normaal. Opnieuw schonk het meisje hem een glimlach en hij kon niet veel anders doen dan terug lachen. "Ja, als jij meegaat." zei ze, waarna ze zijn hand pakte. Hij had de neiging om hem snel los te trekken en te vragen waar dat op sloeg, aangezien hij dood nerveus werd van aanrakingen. Het was niet zijn ding. Al hoefde hij niets te zeggen of ze liet al los. "Sorry," oh ja, heel slim. Heel goed gedaan. Verontschuldigen voor je eigen lichaamstemperatuur is niet gestoord, nee, 'tuurlijk niet. Toch was zijn eerste reactie een vlugge 'sorry' geweest. Ze pakte weer zijn hand vast - wat losser - en trok hem mee naar de rij.
"Ik heet Swanna, trouwens." fluisterde het meisje Tristan toe en hij knikte even. Swanna. "Ik ben Tristan." En weer was hij het muurbloempje. Zo gewoon. Hij voelde zich naast haar al helemaal gewoontjes. Als veertienjarige jongen wist hij het verschil te maken tussen mooi en lelijk en het meisje was zeker meer naar het mooie toe dan het lelijke. Al dacht hij er nooit lang bij na. Hij dacht sneller 'als ik naast die en die ga staan, lijk ik weer het lelijkste' of zo. Onzekerheid overspoelde hem altijd vrij snel, maar hij zette het maar van zich af. Nou ja, hij negeerde het. Hij knoopte een vrij rustig gesprek met haar aan. Het waren allemaal van die vraag - antwoord gesprekken. Zo van 'hoe oud ben je?' en 'ken jij zus en zo ook?'. Maar ja, zo leerde je sneller iemand kennen. Uiteindelijk kwamen ze aan bij die gozer. Hij pakte zijn portemonnee en betaalde de entree, zonder verder gedoe of wat dan ook. Hij had gevraagd of ze mee ging - indirect dan - dus moest hij wel betalen. Bovendien had hij geld zat.
"Deze gewoon?" zei hij waarna hij naast een karretje ging staan en wachtte totdat zij erin ging. "Dames gaan voor." Of zo.

OutOfCharacter; Nee hoor, hij is goed.. Ik post zelf ook niet zo geweldig lang of met enorm veel inhoud, dus ik kan niet zeuren xD Hoop dat je het niet erg vind dat ik heb getypt dat ze een small-talk gesprek hielden, maar het leek me zo raar als ze de hele tijd stil waren.. :3:

Nadat Swanna zich voorgesteld had stelde de jongen zich voor als Tristan. Tristan, ze herhaalde de naam enkele keren in haar hoofd zodat ze de naam niet meteen weer zou vergeten. Haar mondhoeken schoten een tikje omhoog als teken dat ze hem gehoord had. Ze had niet de behoefte om cliché terug te knikken, maar of haar glimlach nou zo origineel was boeide haar eigenlijk niet. Ze keek naar Tristan, zich afvragend waarom hij eigenlijk op haar was afgestapt. Misschien vond hij haar zielig? Ze beet zachtjes op haar lip. Aangezien hij niet veel zei, voelde Swanna zich ook niet heel erg open om verder iets te zeggen en richtte ze haar aandacht voor enkele seconde op de rij voor hen. Hoe langer ze moesten wachten om de karretjes in te kunnen hoe verder Swanna in gedachten verzonken kwam. Een frons verscheen op haar voorhoofd toen ze tot de conclusie kwam dat de herinnering aan het pretpark of de kermis iets minder mooi was in werkelijkheid. De lange rijen en de geur van zoet en verbrand voedsel prikkelden haar zintuigen en waren niet echt meer aanwezig in haar herinneringen. Toch voelde het min of meer hetzelfde met Tristan naast zich, ookal was hij meer een vreemdeling dan een vriend.. Een nogal basic gesprek volgde waarin ze wat aantal dingen over Tristan te weten kwam en hij over haar. In een goede bui kon Swanna door ratellen, over van alles en nog wat en het beetje praten dat ze nu met Tristan deed, beurde haar lichtelijk op en zorgde er al snel voor dat Swanna zich op haar gemak voelde bij Tristan in de rij. Eenmaal aangekomen bij de kaartjesvent - een woord uit Swanna's woordenboekje - betaalde Tristan de kaartjes. Swanna keek meteen weg, schaamde zich dat ze zelf geen geld bij zich had. Op zo'n moment voelde ze zich een armoedzaaier, eentje die andermans geld aftroggelde terwijl ze zelf genoeg had maar zo stom was om het niet mee te nemen. Swanna probeerde zich af te sluiten voor haar gedachten en liep achter Tristan aan toen hij de kaartjes betaald had. `Deze gewoon?´ vroeg hij. Swanna keek even naar Tristan waarna ze haar blik op het karretje richtte en vervolgens weer naar Tristan. Het was een random karretje en zag er precies hetzelfde uit als de andere. Nou ja, de kleuren waren iets anders.. `Mij best,´ probeerde ze nonchalant te antwoorden met haar zoete stem, in de hoop dat Tristant haar enthausiasme niet zou ontdekken. Ze glimlachte voorzichtig toen hij haar voor liet gaan en zei dat dames voorgingen. Swanna liet zich zakken in het karretje en richtte haar blik kort op Tristan. Haar ogen straalde opwinding uit terwijl ze keek hoe hij ook in stapte. `Hou je oren maar dicht, ik kan hard gillen!´ deelde ze hem opgewonden mee waarna ze haar handen om de rand van het karretje klemden. Een zachte bries streek langs haar huid en woelde in haar haren. Enkele seconde later klonk een tikkend geluid en werden de karretjes langzaam voortgetrokken naar boven. `Nu kunnen we niet meer terug,´ verzekerde ze Tristan droogjes met een speelse ondertoon toen de achtbaan karretjes bijna boven waren en de rit echt zou gaan beginnen. Ze wierp nog een laatste blik op Tristan waarin ze naar hem glimlachte. `Oren dicht doen, hé,´ fluisterde ze naar Tristan toe waarna de karretjes zich naar beneden stortte en de route van de rit aflegde. Bij iedere bocht waarbij Swanna tegen het karretje aangedrukt werd gilde ze. Niet lettend op de reactie van andere mensen die waarschijnlijk ook aan het gillen waren..
Na een tijdje kwam het karretje abrupt tot stilstand. Swanna schoot naarvoren, schatterde voor een moment van het lachen. `Gilde ik hard?´ vroeg ze op speelse wijze zonder een antwoord te verwachten waarna ze uitstapte en op Tristan wachtte. Haar buikspieren deden lichtelijk pijn en plotseling overspoelde een misselijk gevoel haar. Swanna sloeg haar armen om haar middel heen en voelde haar hoofd licht worden. Ze sloeg voor een moment haar ogen neer, wachtend op Tristan. Echter was ze niet van plan hem te vertellen van haar klachten, maar ze was ook niet van plan de attractie te verlaten zonder hem. Toen hij naast haar stond, liep Swanna de attractie uit. Ze voelde haar misselijkheid al iets minder worden, maar haar hoofd begon te tollen. Ze trok een pijnlijk gezicht. `Zullen we even zitten?´ bracht ze er zachtjes uit met nog steeds die honingzoete stem waarna ze de blauwe ogen van Tristan opzocht. Waarom moest zij weer misselijk zijn, net nu ze een normaal persoon ontmoet had? Swanna wachtte heel even af op antwoord en liep vervolgens zo elegant als ze kon naar het bankje toe en liet zich erop neerploffen. Haar armen hield ze nog steeds geklemd rondom haar bovenlichaam in de hoop dat haar kwalen zo zouden verminderen. `Misselijk en hoofdpijn,´ legde ze Tristan uit toen ze dacht dat hij binnen gehoorafstand was..

"Hou je oren maar dicht.. Ik kan hard gillen!" zei Swanna - terwijl hij instapte - opgewonden met duidelijk enthousiasme en Tristan grijnsde even een beetje scheef. Hij gilde zelf niet echt in een achtbaan, vooral omdat hij niet gay - of meisjesachtig, lag eraan hoe je het bekeek - wou overkomen. "Oh God, dit gaat nog wat worden," grinnikte hij even. De gozer die net nog kaartjes had zitten verkopen, liep naar de machine toe en drukte een knopje in. Het ding dat zich op zijn buik bevond - wat er ook nog voor zorgde dat hij niet uit het karretje gekieperd werd - klikte vast. Hij voelde zich niet zo veilig, want hij kon er zo nog uit vallen. Nou ja, laat maar. Swanna zei dat ze niet meer terug konden en hij glimlachte even en knikte. Daar ging ie dan. Ze gingen naar boven en hij voelde een raar gevoel in zijn onderbuik, alsof hij het spannend vond of zo. Tja, te laatste keer was met Clyde. Twee jaar terug dus, maar waarschijnlijk nog langer. Bah. "Oren dicht he," fluisterde het meisje en hij knikte. Ze vlogen naar beneden en Tristan kneep zijn ogen dicht omdat de windsnelheid zo snel was en hij bang was dat zijn ogen anders uitdroogde.
Opeens kwam het karretje tot een halt, waardoor ze ietwat naar voren sloegen. Hij hoorde het gelach van Swanna, waardoor hij ook moest lachen. "Gilde ik hard?" vroeg ze. Hij wou antwoorden maar ze stapte gewoon uit, dus hij dacht dat ze wel geen antwoord zou willen. Ach. "Ik weet 't niet, ik moest mijn oren dichtdoen, weet je nog?" sprak hij, lichtelijk plagend, terwijl hij ook uitstapte. Ze vroeg of ze zouden gaan zitten en daar zei hij dan weer geen nee tegen. Toen het meisje ging zitten, merkte hij dat ze haar armen rond haar bovenlichaam had geplakt en een pijnlijk gezicht trok. Was er wat gebeurd of zo?
"Gaat het wel?" vroeg hij toen en fronste, voor hij zich naast haar neerzette - nog altijd op een wat veiligere afstand. "Misselijk en hoofdpijn," legde ze hem even uit en hij knikte begrijpend. Zou ze al vaker in achtbanen zijn geweest, of niet? Misschien dat ze onwennig was. Had hij haar toch beter alleen kunnen laten. "Wacht hier," zei hij voordat hij opstond. Hij liep naar een kraampje toe, knoopte een soort van gesprek aan met de verkoper en liep weer terug. Hij stak het flesje water naar het meisje uit, afwachtend tot ze het aannam. Bronwater, aangezien dat was wat ze daar hadden. Bovendien hielp het meestal tegen dat soort dingen. "Drink hier maar wat van, ik denk dat het zal helpen." vertelde hij. Toen ze het flesje water aan had genomen ging hij op dezelfde plek zitten waar hij net had gezeten en trok zijn hoedje weer in zijn nek, waardoor enkele haren voor zijn gezicht verdwijnen. Al gauw deed hij zijn haar weer goed, zodat het niet met opgezette stukjes haar op zijn hoofd zat.

Vaag hoorde Swanna Tristan´s plagende woorden achter zich. ‘’Ik weet 't niet, ik moest mijn oren dichtdoen, weet je nog?’’ Swanna grinnikte zachtjes om zijn woorden. Nog steeds haar armen stevig om haar heen klemmend voor het geval ze haar eten niet meer binnen zou kunnen houden. Ze begon zich aan zichzelf te irriteren, vooral omdat ze zo’n geboren zwakkeling was en geen vrienden had. Ach, ze had geen vrienden op het moment en dat ze vroeger wel meer dan genoeg vrienden had, irriteerde haar nog meer. Misschien was ze veranderd, anders geworden en mocht niemand haar daarom meer. Ze balde haar handen tot twee vuisten waarna ze zich besefte dat ze niet alleen was. Voor nu had ze Tristan en hij was niet eens irritant of vervelend. Eerder iemand die met alles mee zou gaan wat zij voorstelde. Of misschien ook niet? Kort voelde ze een steek in haar hoofd waarna ze naar Tristan keek. Zijn blauwe ogen opzocht, aangezien dat het gene was wat hem deed opvallen. ‘’Gaat het wel?’’ hoorde Swanna hem vragen. Ze wilde zeggen dat het ging, maar had eigenlijk geen zin om zich nog groot te houden. Ze stond nu toch al voor schut en bijna erger zou het toch niet kunnen worden. ‘’Ik ben gewoon.. Een zwakkeling,’’ zei ze zacht, haar ogen voor zich richtend. Tja, ze was een zwakkeling, maar om het te zeggen klonken de woorden.. Hard. Een frons verscheen op haar voorhoofd en gek genoeg merkte ze dat haar misselijkheid wat minder werd. Misschien kwam het omdat ze al een tijdje roerloos op het bankje zat. Gelukkig had ze ook niet veel gegeten van te voren voor haar doen, anders had ze zichzelf nu wel heel geliefd gemaakt bij Tristan als ze over hem heen had gekotst. Ze zuchtte zachtjes niet in staat om een vrolijk gezicht op te zetten aangezien haar halfvrolijke bui nu officieel voorbij was.
Swanna dacht dat Tristan ook zoiets leek te beseffen, want hij ging weg. Ze nam niet de moeite zich op zijn woorden te concentreren en die gingen daarom ook gewoon langs haar heen, zonder dat ze echt geluisterd had. Ze was boos. Boos op zichzelf, omdat ze werkelijk alles in haar leven verprutste door haar zelf te zijn..
Met haar paarse ogen op Tristan´s rug gericht zag ze hoe hij wegliep. Ze kneep haar ogen ietwat argwanend samen toen ze zich besefte dat ze weer alleen op een bankje zat. Onopvallend schoten haar ogen van links naar rechts waar ze niets bijzonders zag. Verveeld trok ze haar benen op, aangezien haar misselijkheid slechts een irritant dingetje op de achtergrond begon te worden. Swanna had haar ogen nog steeds gericht op het punt waar Tristan was blijven staan en begon zich een gluurder te voelen. Ze zag dat hij iets zei tegen een verkoper, een soort gesprek aanknoopte en hij even later terug kwam met een flesje water. Ze had haar ogen af willen wenden, maar aangezien hij haar kant op kwam deed ze dat niet. Hij reikte haar het flesje bronwater aan. Swanna´s mondhoeken schoten omhoog. ‘’Bedankt, Tristan,’’ zei ze met haar zoete stem. Ze pakte het flesje met een hand aan en voelde meteen de koelte ervan. ‘’Drink hier maar wat van, ik denk dat het zal helpen,’’ vertelde hij haar. Swanna knikte als teken dat ze hem begreep waarna ze haar ogen van hem af wendde. Snel draaide ze de dop eraf en nam ze gulzig een slok van het koude water. De vloeistof klotste in haar keel en verkoelde haar. Het leek te werken. Na nog enkele slokken draaide Swanna de dop weer op het halflege flesje. Ze keek naar Tristan waarna ze het flesje naar hem toe stak zodat hij het kon aannemen als hij zou willen. ‘’Je had gelijk, het werkt,’’ verzekerde ze hem waarna ze hem een scheve glimlach toe wierp door haar lippen omhoog te krullen. Ze sloeg haar armen om haar opgetrokken benen heen. Ze voelde zich duidelijk beter. Haar ogen bleven gericht op Tristan, wie ze nieuwsgierig aankeek. Het viel haar nu pas op dat hij een hoedje droeg. Ze vroeg zich voor een kort moment af of hij altijd een hoed scheen te dragen, net zoals zij een bloem in haar blonde haar droeg. Onbewust schoot een van haar handen naar de witte lelie, wiens stengels ze in haar haren had verwikkeld zodat de bloem bleef zitten. Met haar vingertoppen streek ze langs de zijdezachte bladeren waarna ze haar arm weer om haar benen heen sloeg. ‘’Draag je vaak een hoed?’’ vroeg ze Tristan met haar honingzoete stem en oprechte nieuwsgierigheid waarna ze opzettelijk een paar keer met haar wimpers knipperde. Het was iets wat ze automatisch deed zonder erbij na te denken. Ze had het van haar – voorheen - beste vriendin, die probeerde haar altijd nieuwe flirttrucjes aan te smeren en de klassiekers waren Swanna bij gebleven. Hopelijk viel het Tristan niet op, want ze wilde zichzelf niet belachelijk maken door oude gewoontes te herhalen. Ze sloeg haar armen wat steviger om haar benen met nog steeds haar paarse ogen gericht op Tristan…


- Hier weer hetzelfde, ik kan hem wel iets beter maken als je er echt niet op reageren kan. (:

Swanna nam een paar flinke tuigen van het water, voordat ze het halflege flesje dichtdraaide en aan hem overhandigde. Tristan nam het ding automatisch aan en legde het naast hem neer op het bankje. Het voelde nog een beetje vochtig aan, omdat het uit het ijs kwam. Hij veegde even met zijn hand over zijn broek, zodat hij geen natte hand meer had maar keek ondertussen Swanna aan. "Je had gelijk, het werkt." verzekerde ze hem met een glimlach op haar mond. Hij trok zijn hoed wat naar voren omdat het bijna afviel, maar het was voor hem een gewoonte om het ding naar voren of naar achteren te schuiven. Blijkbaar had het haar meisje d'r aandacht getrokken want ze keek er voor een moment naar, voordat ze hem weer aankeek.
"Draag je vaak een hoed?" vroeg ze nieuwsgierig. Ach, hij kon haar nieuwsgierigheid goed begrijpen. Hij had haar - toen ze in de rij stonden en gewoon een beetje een standaard get-to-know-you-better gesprekje hielden - gevraagd over de bloem in d'r haar. Niet of ze het vaak droeg, maar dat antwoord had hij ook gehad. Hij had gevraagd of het een echte was, want hij kon zich niet voorstellen dat iemand een echte bloem elke dag in hun haar deed. Dan kreeg je bloemsappen in je haar. Maar nu ze er zo naar vroeg, klopte het wel ongeveer. Als hij de deur uit liep pakte hij automatisch het hoedje en propte het ding rommeling op zijn hoofd. En vaak droeg hij het binnenshuis ook. "Uuh.." hij krabde even aan zijn wang en keek naar de lucht, ook al wist hij het antwoord al. Hij had ook de neiging om te zeggen 'het is eigenlijk een muts, een hoed is wat anders' maar wou niet betweterig over komen dus hield hij zijn mond maar wat dat betrof. Dat was voor iedereen waarschijnlijk beter, vandaar. Hij liet zijn hoofd weer zakken en keek het meisje aan. "Ja, ik draag 'm bijna altijd." antwoordde die uiteindelijk, zonder verdere betweterigheid. Moest hij haar vertellen van zijn kracht, of het gewoon nonchalant een beetje ombuigen zodat het nog een beetje normaal over kwam? Zou ze ook een ESPer zijn? "Mijn lichaamstemperatuur is wat lager dan normaal zoals je gevoelt heb, dus ik heb het niet zo snel warm," zei hij, maar dacht nog en ook niet zo snel koud erachteraan.

‘’Ja, ik draag 'm bijna altijd.’’ was Tristan’s antwoord toen Swanna iets vroeg over zijn hoofddeksel. Ze fronste kort, zijzelf droeg altijd een echte bloem in haar honingblonde haar, maar altijd een hoed dragen was net iets anders. Ach ja, misschien was het wel niet eens zoveel verschil.. Normaal gesprokken zouden bloemen Swanna´s haar vies maken of zoiets, maar met haar krachten haalde ze de bloemsappen en het stuifmeel eruit. Ze gaf de plant vervolgens een soort boost waardoor die niet uitdroogde en ongeveer 24 uur mooi bleef zonder dat de plant sappen, stuifmeel of een ander proces volbracht. Het was handig aangezien Swanna zich een leven zonder bloemen niet voor kon stellen en er van hield. Bloemen waren namelijk zo’n beetje het enige mooie wat er nog op de wereld was, in haar ogen.. ‘’Is dat niet warm soms?’’ vroeg Swanna aan Tristan. Haar paarse ogen bleven even hangen op zijn hoed en de plukken haar die er onder uit staken. Kort vroeg ze zich af of hij die hoed – of muts - ook in de zomer droeg, maar ze herinnerde zich dat hij zij dat hij die hoed bijna altijd droeg. Niet altijd dus. Toch kon Swanna het niet laten: ‘’Draag je ‘m ook in de zomer?’’. Ze voelde zich meteen dom toen ze haar eigen woorden hoorde en slikte voorzichtig, haar ogen van Tristan afwendend. Even zonk ze weg in gedachten met haar paarse ogen wazig voor zich gericht waarna ze de jongen naast haar hoorde praten. Ze draaide zich iets naar hem toe en keek hem nieuwsgierig aan. ’’Mijn lichaamstemperatuur is wat lager dan normaal zoals je gevoelt heb, dus ik heb het niet zo snel warm,’’ vertelde hij aan Swanna. Ze keek hem een kort moment niet begrijpend aan, alsof hij in een andere taal gesproken had. Ze had natuurlijk wel gevoeld dat zijn hand kouder was dan die van haar, maar zoiets had ze er niet achter gezocht. Zou hij soms ook krachten hebben en daarom een lagere lichaamtemperatuur hebben? Swanna´s mondhoeken schoten een stukje omhoog. Ze wilde hem laten zien wat zij met planten kon, maar stel dat hij geen Esper was? Ach, ze moest het er maar op wagen. Ze glimlachte naar Tristan. ‘’Kom mee,’’ fluisterde ze hem zoet toe waarna ze opstond en zich omdraaide. Kort keek ze achterom, knipoogde naar de jongen op het bankje waarna ze zich weer omdraaide en rond keek. Haar paarse ogen scanden de omgeving af en al snel kwam ze tot de conclusie dat deze kermis niet zoveel planten en bomen bevatte. Ze beet op haar onderlip, keek nogmaals rond. Haar blik bleef hangen op een verwaarloosd uitziende boom, net naast de achtbaan waar zij en Tristan in waren geweest. Swanna ademde diep waarna ze naar de boom toeliep en weer probeerde haar hoofdpijn te vergeten die waarschijnlijk erger zou worden als ze haar kracht zou gebruiken..
Haar blonde haar veerde mee bij ieder stap die ze zette en al gauw stond ze voor de boom. Ze had geen idee wat voor soort het was, maar veel maakte dat ook niet uit. Toch moest ze wat voorzichtig zijn en niet te enthousiast haar krachten gebruiken aangezien ze dan misschien wel bewusteloos viel. Op bomen had ze nog nooit haar krachten gebruikt en dat maakte haar opgewonden aangezien ze wist dat bomen moeilijker waren dan bloemen, omdat kleine bloemen makkelijker waren dan grote bloemen. Onbewust krulden haar volle lippen zich omhoog. Swanna wachtte op Tristan en toen ze dacht dat hij naast haar stond draaide ze zich naar de boom toe. ‘’Let goed op,’’ fluisterde ze weer met die zoete stem waarna ze haar handen op de dikke boomkorst zette en haar vingertoppen erin begroef. Kort keek ze om haar heen, voor het geval er een mens stond te kijken. Ze zag niemand naar de boom, of haar en Tristan omkijken dus sloot ze haar ogen. Ze fronste en de spieren in haar handen werden zichtbaar onder haar lichte huid. Geconcentreerd stond ze enkele seconden de boom vast te houden. Ze dacht aan de meest mooie dingen die ze gekend had. Haar broer, muziek, bloemen en nog tig dingen waarna felle kleuren voor haar ogen dansten en een gelukzalig gevoel door haar aderen stroomden en haar lichaam verwarmde. Swanna voelde de boomstam onder haar vingertoppen en hapte na enkele seconden naar adem waarna ze haar ogen opende en wankelend enkele stappen achteruit deed. Ze was ietwat gedesoriënteerd door het krachtgebruik, iets wat ze wel vaker had gehad.. Haar paarse ogen waren groot en met enkele verbazing keek ze naar de verdorde bladeren die langzaam groen werden. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht en ze keek naar Tristan. Zoiets was haar nog nooit eerder gelukt, maar bij gebrek aan iets war makkelijker was had ze de verdorde boom wel moeten proberen. Het maakte haar gelukkig hoe ze zag dat de verdorde bladderen nu wat groen bevatten. Enthousiast sprong Swanna naar Tristan toe. Haar krachten hadden haar weliswaar uitgeput, maar ze kon haar geluk voor even niet op. Ze glimlachte breed waarna ze er zonder bij na te denken haar armen om Tristan heen sloeg. ‘’Het is me gewoon gelukt!’’ riep ze vrolijk waarna ze hem losliet en haar handen in elkaar sloeg en haar vingers met elkaar verstrengelden. ‘’Ik heb hiervoor eigenlijk nog nooit bomen geprobeerd! Maar omdat ik geen planten of bloemen zag, probeerde ik toch deze boom – met haar hoofd knikte ze in de richting van de boom naast hen – en ik kreeg ‘m gewoon geboost!’’ zei ze luid met een duidelijk hoorbare euforie en zelfvoldaanheid in haar stem, waarna ze glimlachte naar Tristan. Ze hapte even naar adem en besloot niet verder door te ratelen aangezien het toch geen verdere waarde zou toevoegen. Met een trotse blik in haar ogen keek ze nog enkele seconde naar de boom. Haar kracht had nog geen verschil met dag en nacht gemaakt, maar ze was duidelijk trots op haar prestatie ook al nam haar opwinding af en werd ze rustiger.
‘’En wat vind je?’’ vroeg ze na een tijdje aan Tristan toen haar overenthousiaste bui over was gegaan. Ze had haar paarse ogen sereen op de jongen gericht en glimlachte scheef naar hem, haar witte tanden ontblotend..

Tristan keek het meisje even aan terwijl ze een end door lulde over zijn mutsje. Hij was er niet helemaal bij met zijn gedachten. Die zaten wel heel ergens anders, al was hij wel vaker in zijn eigen wereldje te vinden. Hij kon er niet goed over liegen, hij mistte Clyde. Hij had geen idee waar die heen was en hij wist ook niet waar Clyde's ouders heen waren. Verhuisd? Dood? Een zucht schoof over zijn lippen. Wat klonk het vreemd. Heel vreemd, vooral uit zijn mond. Al zou hij de woorden waarschijnlijk nooit uitspreken. Net als het feit dat Clyde nog altijd zijn beste vriend was. Ze wisten allebei dat het zo was, zo was het altijd al geweest. Hij had de woorden alleen nooit uitgesproken. Maar God, wat mistte hij de walm van tabak, een stem die hem vertelde dat het allemaal goed kwam, als hij het voor een keer in zijn leven niet meer trok. Hij haatte veel, vooral school. Hij haatte het nog meer sinds Clyde er niet was. Maar zelfs al wist hij waar de jongen was, zou die niet op dezelfde school zitten. Tristan ging nog naar Junior High, Clyde was alweer zestien. Ughe, het was allemaal zo lang geleden. Hij kneep zijn ogen even dicht en kwam weer een beetje bij het gesprek. Kom mee. Hij stond op en liep achter het meisje aan, aangezien hij moeilijk 'nee' kon zeggen.
Wat hij misschien nog het meest mistte, was dat Clyde hem altijd meesleurde in dingen die die niet wou doen, maar dat het uiteindelijk toch leuker was dan wat hij eerst aan het doen was of wou doen. Onbewust keek hij heel erg tegen Clyde op, onbewust was Clyde soort van een 'mijn grote held' figuur geworden. Moge je heel voorzichtig zijn met waarom het 'onbewust' was, maar als veertienjarige denkt men niet snel 'dat is mijn held', aangezien dat een zeer kinderlijke uitstraling is. Hij mistte die prachtige krankzinnigheid, het verspillen van weekenden, die brutale en toch onverschillige houding.. Alles. Hij geloofde blijdschap nooit. Ze zeiden dat als je je beter wou voelen - gelukkiger, vrolijker - je moest praten over wat je dwars zat. Nee, hij verstopte zijn angst en pijn liever ergens in een hoekje van zijn gedachten, tot het overging. Het ging alleen nooit over.
"Let goed op." sprak Swanna. Tristan kwam wat dichterbij en keek even over haar schouder mee naar het schouwspel. Het enige wat hij zag was dat ze haar handen op de boom leggen en haar vingertoppen wat naar binnen duwde, waardoor de bast een zacht gekraak maakte. Hij zag dat ze haar spieren aanspande, dan vooral in haar handen. Al was dat dus ook wel logisch. Toen het meisje naar achteren liep, liep hij ook maar naar achteren en keek even naar de dode boom. Het kreeg weer een groene kleur in zijn bladeren en beurde wat op. Zijn normale half dichte, verveelde ogen opende zich wat voor bewondering. Een lichte glinstering was erin te ontdekken en een glimlach sierde zijn mond. Hij begreep niet wat ze aan de kracht kon hebben voor zelfverdediging, maar damn, het zag er mooi uit. "Wauw, dit is echt he-" opeens werd hij geknuffeld en voelde nervositeit omhoog kriebelen. Zijn armen zaten gebogen - maar toch ook stijf als een hark - in de lucht, ongeveer op schouder hoogte. Zijn handen zaten met de palmen naar voren, waar zijn nagels in drukte en zijn duim hing er wat hulpeloos naast. "Het is me gewoon gelukt!" zei ze met duidelijke enthousiasme. 'Ja! Laat me nu maar los.' dacht hij, maar hij zei niks. Uiteindelijk liet ze hem - tot zijn grote opluchting - los en hij glimlachte even, alsof ie net helemaal geen paniek had gehad. "Wow, dat is echt.. echt.." hij keek even naar de boom en wist er geen positief woord op te verzinnen. Meer omdat hij sprakeloos was. "Je hebt talent." was alles wat hij eruit wist te krijgen, zonder dat hij heel zijn Nederlandse taal overhoop gooide met woorden zoals 'super cool aweshoem'.
"En wat vind je?" vroeg ze, waarna hij naar de boom keek. Zijn ogen stonden nog steeds wijder dan normaal en hij knipperde een keer. "Het is echt.. verbluffend om zoiets te zien."

Tevreden krulden Swanna haar lippen omhoog toen ze zag dat Tristan´s ogen ietwat groter werden bij het zien van de uitwerking van haar kunstje en een glimlach zijn gezicht sierde. Zijzelf richtte haar ogen ook weer voor enkele seconden op de boom. Een trots gevoel sidderde door haar heen en verwarmde haar lichaam. In haar paarse ogen was duidelijk dat trotse gevoel en vrolijkheid te zien, die ook al werd weerspiegeld in haar zoete glimlach en houding. ''Wauw, dit is echt he-" hoorde ze hem zeggen voordat ze haar armen zonder na te denken om hem heen sloeg om haar vrolijkheid met hem te delen. Door het moment van glorie was Swanna in een übervrolijke bui: ze merkte niet eens dat Tristan niet geknuffeld wilde worden door haar, of er door overrompeld was. Het boeide haar eigenlijk ook niet iets; ze was te blij en daardoor net iets té trots om zich af te vragen of iemand haar knuffel op prijs zou stellen. En het was trouwens ook haar probleem niet, ook al zou ze zich gekwetst voelen als iemand haar van zich afduwde, maar daar dacht ze op het moment niet aan.
''Wow, dat is echt.. echt.." hoorde Swanna hem pruttelen. Ze knikte opgewonden, breed glimlachend naar hem. Ze haalde even adem voordat ze weer in een ademstoot een hele stoet woorden uit haar mond zou laten stromen. Van opwinding kneep ze haar handen tot twee vuisten en leek ze heel even een soort van sprongetje te maken, door iets door haar knieeën te buigen en weer overeind te veren. ''Ik weet het! Mega awesome, vind je niet?'' bracht Swanna er met een enthousiaste stem uit, nogmaals omkijkend naar de boom. Haar ogen leken op te lichten in het felle neonlicht van de attracties om haar en Tristan heen. Het licht hulde haar grote, donkerpaarse ogen in een warme gloed. ''Je hebt talent." hoorde Swanna Tristan zeggen. Het meisje draaide zich iets naar de jongen toe en ze lachte naar hem. ''Gewoon een kwestie van dagelijks oefenen,'' lachte ze, waarbij haar gedachten schoten naar de bloemen die ze iedere dag klaar maakte voor haar blonde haar. Ze deed het niet voor haar plezier, ze had het gewoon een keer geprobeerd om te zien wat ze allemaal kon en vervolgens had ze nooit meer anders gedaan. Het was bij haar gaan horen. Swanna slikte, richtte haar ogen voor een moment niet op de boom en ook niet op Tristan. Haar gedachten schoten naar haar beste vriendin. Die had haar bloemen altijd mooi gevonden, vertelde haar dat ze nooit iets anders in haar honingblonde haar moest doen. Swanna slikte nogmaals en probeerde het trotse en vrolijke gevoel van daarnet vast te houden. Snel wierp ze een blik op de groenachtige bladeren van de boom voor haar. Ze klemde haar kaken stevig op elkaar. Voelde zich plotseling weer alleen waarna ze een snelle blik naast haar wierp. Ze zag Tristan staan. Tenminste dat dacht ze, maar het eenzame gevoel bleef. "Het is echt.. verbluffend om zoiets te zien." hoorde ze Tristan zeggen. Ze glimlachte half, niet in staat om de über vrolijke bui van daarnet weer helemaal op te pakken. Toch zette ze een halve grijns op. ''En jij bent ook een Esper toch?'' vroeg ze nieuwsgierig aan hem, ''Wat kun jij allemaal?''.


- Inspiratie is een beetje weggelopen, hopelijk kun je er iets mee? :3

Swanna maakte een raar sprongetje met haar handen half in de lucht en met een glimlach van hier tot Tokio. "Ik weet het! Mega awesome, vind je niet?" Mega awesome. Megaaaaa awesome. Tja, zo kon je het ook zeggen. Zo zou hij het nooit zeggen, al was zijn uitdrukking voor dat ding bijna super cool aweshoem geweest. Technisch gezien had hij dus niks te zeggen over hoe zij iets omschreef. "Ja." reageerde hij toen met een kleine glimlach.
"Gewoon een kwestie van dagelijks oefenen." sprak de blondine toen en hij knikte even een beetje afwezig. Ze waren eigenlijk allebei een beetje afwezig. Sinds hij net aan Clyde had gedacht was alles een beetje weg. De overige woorden en gilletjes van blijdschap was voor hem nog maar een beetje een waas. Hij wou eigenlijk gewoon naar huis, maar hij wou niet zo stom overkomen dus hij bleef.
"En jij bent ook ESPer toch?" vroeg het meisje toen nieuwsgierig. Ja hij was een ESPer, maar hoe zij dat wist was een raadsel. Straalde hij dat uit of zo? Nou ja, oke, goed. Maar wat zijn kracht was, was hem ook niet nou iets dat hij haar kon laten zien. Hij knikte even een beetje hulpeloos van ja. "Wat kun jij allemaal?" vroeg ze daarna, met dezelfde nieuwsgierige toon als net. Hij keek even van links naar rechts en daarna weer naar Swanna. Wat hij kon. Hij wist wel wat hij kon, maar hij kon het haar niet voordoen of zo. "Uhm, ik kan het weer in een straal van een kilometer veranderen, maar dat past meestal bij mijn gevoelens. Ik kan het niet op commando. Maar ik ken iemand die dat wel kan," Clyde, "maar dan binnen een straal van vijf kilometer." Toen zijn verhaal afgelopen was kijk hij haar even aan. Hij vroeg zich af dat als iemand net zo'n kracht had als hij maar dan een ESPer level vijf was, die heel Japan hetzelfde weer kon geven. Hij wist het niet. Hij zou het waarschijnlijk ook nooit te weten te komen. Behalve als hij Clyde weer tegen kwam, want die zou waarschijnlijk binnen een paar jaar weer honderd keer beter zijn dan hem. Maar dat gunde hij hem wel. "Of zo." mompelde hij er nog achteraan. Hij was geen verbluffend personage, verre van zelfs.

OutOfCharacter: Schat, jouw post is nu net zo lang als mijn post van hiervoor waar ik nog mijn best moet doen. Die van jou is goed genoeg, niet zeuren. xD Mijn post is ook een beetje dood. Sorry. xD

Verwachtingsvol staarde Swanna Tristan met haar grote ogen aan, nog steeds lag er een glimlach rondom haar lippen die haar, samen met haar grote ogen een pret-face gaf. Ze hoopte te kunnen zien wat hij zou kunnen, net zoals zij haar eigen kunstjes had laten zien. Misschien kon hij iets met ijs, omdat hij zo’n lage lichaamtemperatuur had? Ach, ze zou het zo wel zien. "Uhm, ik kan het weer in een straal van een kilometer veranderen, maar dat past meestal bij mijn gevoelens. Ik kan het niet op commando. Maar ik ken iemand die dat wel kan," begon Tristan te vertellen, "maar dan binnen een straal van vijf kilometer." Hij kon het weer dus veranderen met zijn gevoelens? Swanna stelde zich voor dat het zou onweren als Tristan boos was en als hij verdrietig was dat het zou gaan regenen, of zoiets. Het klonk vaag in haar gedachten, maar om de een of andere reden was het ook interessant.. Stel er was een Esper van level 5 en die bestuurde het klimaat van heel Japan, wie zou dat dan wel niet zijn, of werd het weer gewoon ‘bestuurd’ door de natuur? Swanna richtte zich weer tot Tristan. ‘’Wie kan dat dan?’’ vroeg ze de jongen na een korte tijd toen hij eenmaal uitgepraat was. Ze probeerde haar stem zo nonchalant mogelijk te laten klinken alsof het haar niet echt interesseerde. Een glimlach verscheen op haar gezicht om haar nieuwsgierigheid te verbergen. Natuurlijk wist ze zelf ook wel dat de kans minimaal was dat ze de Esper - over wie Tristan het had – kende, maar ze kon altijd nog op zoek gaan als ze zich dood verveelde en levenloos zou worden en misschien kwam ze die persoon wel eens tegen. ‘Ja, tuurlijk dat ging ook echt gebeuren.’ zei ze meteen in haar gedachten waarna ze haar hoofd nauwelijks merkbaar schudde en zich weer richtte tot de jongen naast haar die haar zojuist van zijn kracht had verteld. ‘’Maar, Tristan, jij hebt dus wel eens het weer laten veranderen?’’ vroeg ze hem zonder antwoord te verwachten. Hoe moest hij anders zijn kracht weten? ‘’En hoe voelde het?’’ stelde ze hem voorzichtig haar achterliggende vraag. Kort sloeg ze haar ogen neer om ze weer op Tristan te richten. Misschien was haar vraag net iets te persoonlijk geweest. Ze beet op haar lip. Wanneer zijzelf haar kracht gebruikte voelde ze zoiets moois in zich alsof het was alsof ze helemaal gelukkig was alleen dat gevoel ebde altijd veels te snel weg. Ze had zich dan ook al een tijdje afgevraagd of andere Espers ook zo’n gevoel of zo voelde als zij hun kracht gebruikten, maar misschien hadden anderen dat gevoel niet en hadden ze zelfs helemaal geen gevoel als ze hun kracht gebruikten. Waarschijnlijk vond Tristan haar nu ook gestoord of zoiets. Swanna dacht, of wilde denken, dat het haar niets uitmaakte wat anderen van haar dachten, maar eigenlijk wist ze precies dat ze goede dingen van haar dachten en haar niet verafschuwde. Tja.. Aan haar uiterlijk kon het niet liggen. Ze vond zichzelf er niet sletterig uitzien en ook niet als een complete nerd of zo, maar uiteindelijk draaide toch alles om het innerlijk. Ze zuchtte, heel zachtjes waarna ze opkeek en nog steeds die vrolijke mensen om haar heen zag. Iedereen leek vrolijk, het irriteerde haar aangezien alleen Tristan niet erg vrolijk leek. Hij was eerder terughoudend en.. Gewoon zoals hij was, of zich voordeed. Swanna zuchtte nogmaals wierp een blik die geïrriteerder was dan zij eigenlijk wilde op een lachend groepje mensen die langs liep. Deze hele kermis zooi irriteerde haar. Ze sloeg haar armen over elkaar en wierp een korte blik op Tristan. ''Eigenlijk is de kermis niet zo leuk als ik dacht..'' mompelde ze in zijn richting, zonder veel moeite te doen een happy-face op te zetten.


- Oh, oké dan. c:

"Wie kan dat dan?" was de eerste vraag van het meisje. Tristan's blauwe ogen keken haar even schuin aan. Clyde. Ughe, hij wou het er eigenlijk helemaal niet over hebben. Het maakte hem alleen meer gesloten en stil, aangezien hij dan ging realiseren hoe erg hij de jongen mistte. Het klonk allemaal heel gay en zo, maar het was net alsof zijn grote broer hem in de steek had gelaten. En vreemd genoeg, zat hij er meer mee dan de constante ruzie met zijn ouders of het gepest op school. Hij veegde even over zijn rechteroog uit vermoeidheid en keek d'r even aan. "Een oude vriend van me," zei die toen. Hij zou er niet verder op in gaan, wat waarschijnlijk heel asociaal over kwam. Maar hij kon het gewoon niet. Hij kon er niet open over praten, al helemaal niet tegen iemand die die een paar uur kende. Hij kon er niet eens normaal over praten tegen zijn ouders. Wat viel er over te zeggen? Clyde was weggerend zonder enig afscheid of idee van waar die heen was. Zonder e-mail adres achter te laten, zonder telefoonnummer. Al had hij op zijn twaalfde geen mobiel gehad. Alsnog, hij had hem met de huistelefoon kunnen bellen. Dat was het makkelijkste en bovendien betaalde zijn ouders dan alles. Maar nee, dat was weer teveel gevraagd. De jongen was gewoon weggegaan. Hup, vertrokken. Zonder godverdomme een afscheid te nemen. Mooi niet dat als ie terugkomt ik weer de rol van 'kleine broer' ga spelen. Fuck hem.
"Maar, Tristan, jij hebt dus wel eens het weer laten veranderen?" wekte Swanna hem uit gedachten op. Hij knikte even van ja. Het duurde meestal niet lang omdat zijn gevoelens zo vaak wisselde. Al was het niet zo dat alle onweersbuien of al het zonneschijn meteen van hem afkwam. Alleen soms. Bovendien merkte de meeste mensen er niks van en stelde ze dat ook niet aan hem vast. Dat deden ze nooit, waarom zouden ze? Waarom zouden ze verder denken dan 'he, net regende het.. en nu schijnt de zon. HAHA! REGENBOOG!' of zo. "En hoe voelde het?" vroeg het meisje. Wat een stomme vraag. Hij keek haar echter glimlachend aan, al vond hij het eigenlijk raar. Het antwoord lag immers vrij voor de hand. Het kwam ook zelden voor dat een meisje mooi en slim tegelijk was. Hetzelfde gold voor jongens. Behalve bij hem, hij was een uitzondering. Want hij was lelijk en dom. In zijn ogen. "Nou ja, het voelt zoals ik me op dat moment voel. Ik bedoel, er is een sneeuwstorm als ik woedend ben.. Maar dan ben ik woedend, dus ik voel niks van mijn kracht of zo. Soms kalmeert het me een beetje, maar meestal.. niks." Er kwam een groepje lachende mensen langs en Swanna keek ze aan met een 'val-dood' blik. Wat had ze tegen lachende mensen? Niet dat hij er zelf vrolijk van werd, maar hij werd er niet zo boos om of zo. "Eigenlijk is de kermis niet zo leuk als ik dacht.." mompelde het meisje, haar gelukkige uitstraling en enthousiaste houding van net was alweer helemaal verdwenen. Hij beet even op zijn tong maar keek haar een beetje verveeld aan. Hij had het idee dat het zijn schuld was. Nou, als hij niet met d'r gepraat was stond ze nog steeds meet een 'wow'-kop naar de achtbaan te staren, met z'n roestige karretjes. Ach, als het voor haar zo werkte. Prima. "Sorry hoor." mompelde hij even kort, lichtelijk geïrriteerd doordat hij de schuld kreeg. Hij wist wel dat ze hem niet mocht. Blerg.