How very.. plain.

Tristan zat redelijk ver van alle vliegtuigen af. Ze waren nog maar net in zicht, maar hij was niet met opzet ver weg gaan zitten. Omdat hij zich verveelde, hing er een koude wind. Het zat zo'n kilometer om hem heen, dus erg sterk was het niet. Hij droeg om die reden echter wel een blauwe muts waar zijn haar net wat onder vandaan kwam, op zo'n manier dat hij een lok tussen zijn ogen in had zitten en enkele plukken naast zijn ogen. Het mutsje was net iets te lang, dus viel het zachtjes naar achteren waardoor 't rode bolletje zachtjes de achterkant van de muts net niet raakte. Hij had zijn bruine jas wat open, waardoor zijn witte T-shirt zichtbaar was. Zijn broek was niet erg spannend, dat was gewoon een spijkerbroek. Maar dat was standaard geworden voor hem. Zijn kledingkast was in zijn geheel niet spannend en hij was in zijn geheel niet spannend. Hij was niet dapper, interessant, anders, leuk, knap of enig ander positieve bijvoeglijk naamwoord. Hij was gewoon saai. Tenminste, hij zou zichzelf nou niet echt als boeiend beschouwen. Al was zijn ego minuscuul, altijd al geweest.
Zijn handen lagen op zijn buik en zijn benen zaten net ietsjes uit elkaar. Hij was onderuitgezakt tegen de boom en had zijn ogen maar half open. Hij had het koud, maar was te lui om zijn jas nog verder dicht te doen. Zijn helder blauwe ogen keken verveeld voor zich uit en er zaten ook nog eens lichte wallen onder. Hij sliep nooit erg snel, weer zo'n standaard iets. Er was verder niemand te bekennen, al kon dat ook liggen aan het feit dat ze dachten: 'wat een koude wind hier, ik zal maar teruggaan'. Maar dat wist hij niet, hij was zich er bijna nooit van bewust dat zijn kracht zoiets veroorzaakte. Het was ook nooit zo intens dat hij er wat van voelde. Hij slaakte een diepe zucht en trok zijn muts wat naar achteren, zodat het zijn nek wat bedekte.

[&Riku]

Waarom Riku over het vliegveld liep was hem nog een groot raadsel. Hij hoopte hier niemand tegen te komen. Of juist wel.. Hij zuchtte. Riku wist eigenlijk niet wat hij wou. Hij dook iets dieper weg in zijn jas. Hij had de capuchon afgelaten zodat zijn wit grijze haar gewoon in de koude bries bleef hangen. Hij had het vreemde gevoel dat het iemand was die deze wind veroorzaakte, het voelde vreemd genoeg anders dan normaal. De zwarte band die voor zijn ogen zat deed mensen vaak denken dat hij blind was, wat dus totaal niet het geval was. Hij zag nog meer dan normaal. Soms had hij het ding ook af. Als hij er geen zin aan had of gewoon mensen wou laten zien dat hij ook kon kijken.
Zijn ogen vonden een jongen, jonger dan dat hij zelf was, tussen de vliegtuigen zittend. Wat deed hij daar? Was hij iemand kwijt geraakt? Riku liep op hem af. "Ben je iemand.. kwijt?" Vroeg hij voorzichtig aan hem. Hij wilde niet dat de jongen tegen hem uitvloog. Hij hield niet zo van vechten. Daar had hij iemand anders voor..

De veertienjarige jongen plukte een beetje aan het haar dat voor zijn ogen zat, als blijk van verveling. Zijn lichaamstemperatuur was lager dan het gemiddelde, wat voor de meeste raar aan zou voelen. Mochten ze hem aanraken, maar dat gebeurde gelukkig niet vaak. Hij werd er nerveus van als mensen hem aanraakte. Het voelde altijd raar en hij kon niet tegen de 'wat voel je koud aan' reactie. Bovendien wouden ze hem dan altijd een jas of zo geven, al had hij het zelf dus niet koud.
"Ben je iemand.. kwijt?" Tristan keek op. Hij keek recht in het gezicht van een andere jongen - al leek het voor hem eerder een man - met grijze haren. De stem klonk voorzichtig, alsof het bang was. Zag hij er zo gevaarlijk uit? Bovendien zag de jongen er sterker uit dan Tristan. "Uh.. Nee?" zei hij, terwijl hij zich afvroeg of het eruit zag dat hij iemand kwijt was. De jongen bedoelde het waarschijnlijk goed, aangezien hij ouder was en Tristan een stuk jonger.. Dan was het zo'n 'ben je je moeder kwijt?' effect. Hij irriteerde zich er niet bepaald aan, al was hij niet zo snel boos. Al wou hij niet garanderen dat dat nooit voorkwam. Hij was sneller geïrriteerd of geprikkeld. Hij leefde altijd een beetje in zijn eigen wereld en lette niet zo op wat anderen zeiden of deden. Voordat alles was gebeurd - de ramp in Japan, wat voor hem meer een bevrijding was dan een traumatische ervaring - werd hij gepest op school. Het vertrouwen in anderen was inmiddels een beetje weggezakt en dat was niet zo snel weer op te bouwen. Hij snapte het alleen niet. Hij was heel gewoon en doorsnee, niks bijzonders. En toch vonden ze een manier om hem te pesten, hem te kleineren. 'Ga huilen, dan kunnen we je tranen zien bevriezen' en 'hee, sneeuwpop, hoe voelt het om te weten dat het bloed dat door je aderen loopt twintig graden onder nul is?', wat naar zijn gevoel niet eens grappig kon zijn. Het stomste onderwerp om iemand op te pesten, het feit dat zijn lichaamstemperatuur lager was dan anderen. Hij kon nooit begrijpen waarom en wist ook niet waar het op sloeg, of hoe ze erachter waren gekomen. Raakte ze hem zo vaak aan dan.
"Waarom heb je jezelf geblinddoekt?" vroeg Tristan toen, maar realiseerde zich al gauw dat dat misschien niet zo goed was om te vragen. "Je hoeft niet te antwoorden, als je dat niet wilt."

Riku bleef staan bij de jongen, maar deed een stapje naar achteren toe zodat hij hem beter kon zien. "Uh.. Nee?" Zei de jongen. Riku knikte alleen. "Oké.. ik dacht dat je iemand zocht en dat je daarom hier was.." Zei hij rustig. Zijn stem was niet heel diep voor een zeventien jarige. Maar ook niet belachelijk hoog. Hij ging in de kleermakerszit bij de jongen zitten. Hij had al een tijdje geen mensen gezien op het vliegveld.
Riku keek wat ongemakkelijk om zich heen. Hij was niet zo goed met gesprekken. "Waarom heb je jezelf geblinddoekt?" Geblindoekt.. zo kon je het stellen. "Je hoeft niet te antwoorden, als je dat niet wilt." Het klonk een beetje als een soort verontschuldiging. "Nee, nee. Ik vind het persoonlijk best een goeie vraag. Maar.. ik weet niet waarom ik het doe eigenlijk. Het stelt me gerust. Niet dat er dingen zijn in de wereld die ik niet wil zien hoor." Hij haalde eventjes diep adem. "Maar als je wilt kan ik hem ook best afdoen.." Zei Riku rustig tegen de jongen.

"Oké.. ik dacht dat je iemand zocht en dat je daarom hier was.." sprak de jongen rustig, waarna hij in kleermakerszit naast Tristan ging zitten. Nee, hij was niemand kwijt. Hij had sowieso niemand mee te praten en dan zat hij liever buiten, voordat iemand iets stoms zij en hij binnen een sneeuwstorm veroorzaakte of zo. Dan was meteen dat hele gebouw weg en mocht hij het gaan oplossen, waarschijnlijk. Het viel hem op dat de jongen zijn stem niet echt bepaald diep was. Al helemaal voor zijn leeftijd. Hij wist niet hoe oud de jongen was. Drieëntwintig of zo? Er viel een stilte tussen de twee, blijkbaar waren ze allebei niet zulke praters. Zoals ik al eerder heb gezegd, hij was nooit zo'n prater. Maar dan was hij ook maar een van de miljoenen mensen die verlegen was, verlegen en terughoudend.
"Nee, nee," begon de jongen toen zijn verhaal, "ik vind het persoonlijk best een goeie vraag. Maar... Ik weet niet waarom ik het doe eigenlijk. Het stelt me gerust. Niet dat er dingen zijn in de wereld die ik niet wil zien hoor." De jongen haalde diep adem en Tristan keek hem even aan, voordat hij weer voor zich uit keek. Hij was nogal nutteloos. Als hij niets in de wereld niet wou zien, waarom deed hij het dan nog? "Waarom doe je het dan nog?" vroeg hij met onschuld in zijn stem, meer uit nieuwsgierigheid dan om onbeleefd te zijn.
"Maar als je wilt, kan ik hem ook best af doen..." klonk er opnieuw rustig. De jongen had wel oneindige rust zeg. Fijn toch. Maar het hoefde van hem niet bepaald, hij was eigenlijk meer bang dan nieuwsgierig voor wat eronder zat. "Je moet het zelf weten, als je het zo fijner vind.. hoeft het niet."