When the sun is gone

Raven stond op het dak van een groot restaurant en hij keek naar beneden Kraehe zat vlak naast hem en keek hem aan. Zacht begon Kraehe te kirren en Raven keek hem aan. "Jij kan makelijk praten," snoof Raven en keek naar beneden. "Je hebt wel gelijk, het is hier net een kippenhok, zie al die mensen rondlopen." ging Raven verder en Kraehe vloog op richting zijn schouders, "Laten we maar wat gaan drinken," zei Raven en hij sprong van het dak af. Het ging zo snel dat niemand het zag, want tegen de tijd dat hij naar beneden viel was hij al vermengd met de schaduwen en was Kraehe al geland. Raven liep rustig een bar binnen en ging zitten, "een biertje graag," zei Raven tegen de barman die rustig een biertje voor hem tapte. "Hetzelfde merk als altijd," vervolgde de barman en gaf het biertje aan Raven die een slok nam. "Zo... waar is die leuke raaf van je? Is die er nog steeds of zijn er problemen?" vroeg De Barman. "Hij is er nog, Kraehe..." zei Raven en Kraehe vloog naar binnen. Kraehe landde even verderop de bar en hupte naar de Barman toe. "Ik weet nog.... ach bedankt dat je die raaf mijn sleutels had laten halen van het dak." zei De Barman en legde twee schaaltjes borrel nootjes neer. Eentje voor Raven en de ander voor Kraehe. Kraehe kirde en begon de nootjes te eten, "Nog steeds een raaf, hij blijft vreten van die nootjes van je." zei Raven grijnzend. Na een paar minuten had Raven al zijn derde biertje op en de Barman keek hem aan "Raven, zit je alweer je verdriet weg te drinken...... Ik weet dat je je zusje nog steeds mist maar de laatste keer had je mijn klanten een probleem bezorgd dus niet te ver gaan goed?" vroeg de Barman. Raven knikte en dronk zijn bierjte leeg, hij nam een vierde en dronk die ook direct leeg. "Je snapt wat goed voor me is... maat,." zei Raven licht aangeschoten en nam direct weer een vijfde biertje. De Barman was Raven dankbaar en kon hem niks weigeren aangezien Raven toch gratis bier van zijn maat kreeg. Ineens stond Raven op en leunde tegen de bar aan. "Jij bent me maat... je bent de beste, jij bent de man hier!" zei Raven en sloeg met zijn vuist op de bar. Enkele biertjes later liep Raven naar buiten en leunde tegen de muur, hij kon niet meer zelfstandig naar huis lopen... dat zeker niet.... alleen... waar woonde hij ook al weer?

-Kathy-

Kathy liep langs allemaal drukke bars en disco’s. Het was nog niet eens zo laat maar je zag hoe de mensen met meerdere kwamen. Kathy wist zeker dat zij op het moment de jongste in het uitgaansgebied was. Ook werd ze daarom vaag aangestaard door wat oudere wijven. En al helemaal door kale oude mannetjes. Welk veertienjarig kind liep er dan ook met een jasje door een uitgaanscentrum? Alle anderen hadden spaghettitopjes aan. Of gewoon shirtjes.
In haar ooghoek zag ze een jongen tegen een muurtje geleund staan. Aan hem was ook duidelijk te zien dat hij niet helemaal helder was. Kathy’s ogen begonnen te twinkelen toen ze opmerkte dat er een soort van vogel op zijn schouder zat. Kathy kon zich daarom niet weerhouden en liep erheen. “Waarom heb jij een vogel op je schouder?” Vroeg ze op een wat domme manier. Maar ze was nou eenmaal weg van vogels. Boeide haar niet wat voor soort. “Mag ik hem aaien?” Vroeg ze wat verward. Ze stond op het punt om hem te aaien maar bedacht zich, en trok haar hand weer terug. Ze knikte even met haar vingers voor de ogen van de jongen. “Hé. Ben je dood ofzo?” Ze keek de jongen vragend aan. Vergeleken haar was de jongen ook enorm groot. Maar dat kwam komen omdat hij wel wat jaartjes ouder dan haar zou zijn, ook al leek hij niet zo belachelijk bejaard. Kwam Kathy weer aanzetten met haar één meter eenenzestig. Dat is.. Klein. Kathy zou het geweldig vinden als ze in een nachtje wat centimeters zou kunnen groeien. Ze keek de jongen vragend aan. “Are you okay?” Ze keek de jongen nogmaals aan. Haar Engels was niet goed. Maar ze kon het wel uitspreken. Beter dan dat steenkolen Engels.

“Waarom heb jij een vogel op je schouder?” Vroeg ze op een wat domme manier. Maar ze was nou eenmaal weg van vogels. Boeide haar niet wat voor soort. “Mag ik hem aaien?” Vroeg ze wat verward. Ze stond op het punt om hem te aaien maar bedacht zich, en trok haar hand weer terug. Het meisje knikte even met haar vingers voor de ogen van Raven “Hé. Ben je dood ofzo?” Ze keek Raven vragend aan “Are you okay?” vroeg ze. Raven werd even helder, "Ben, een beetje .. bezopen. je mag kraehe, mijn raaf aaien. Alleen dan moet hij eerst toe laten staan," zei Raven. Kraehe vloog op en over naar het meisje haar schouder waar die zachtjes aan haar haar trok. "Hij mag je, dan trekt hij zachtjes aan je haar," zei Raven licht grijnzend en nog steeds te leunen tegen de muur. Kraehe liet het toestaan, Raven keek rustig naar het meisje. "Sorry.. ik ben Raven.... de grote! De vliegende dronkaard!" zei Raven met een domme grijns.
Hij was echt bezopen maar wist tenminste zichzelf nog een beetje in te houden en niet te vertellen dat hij ook een raaf was. Dat zou dom geweest zijn, Raven keek rustig voor zich uit en keek het meisje aan. "Ik ben inderdaad Raven, maar kan niet vliegen.... nog niet!" zei hij grappend en keek naar Kraehe. "Waarom heeft hij me niet verteld dat ik weer eens bezopen was dan had ik er geen last van gehad." zei Raven licht klagend.

‘Ben, een beetje.. Bezopen. Je mag kraehe, mijn raaf aaien. Alleen dan moet hij eerst toe laten staan’, Zei de jongen en keek hem even aan. “Das niet best. Wat heb je op?” Ze merkte dat niet veel later de vogel op haar schouder vloog en vervolgens zachtjes aan haar staart trok. Ze keek de vogel even vaagjes aan. ‘Hij mag je, dan trekt hij zachtjes aan je haar’, zei de jongen verklarend. Ze keek de vogel nu met een lichte glimlach aan en aaide het beestje zo voorzichtig mogelijk over zijn kop. ‘Sorry.. Ik ben Raven.. De grote! De vliegende dronkaard!’ Riep de jongen en ze merkte hoe hij een nogal domme grijns op zijn gezicht af. Een beetje verward zette ze een stapje naar achter. “Euh, aangenaam. Ik ben Kathy.. Moet je niet naar huis? Alles beter dan hier de hele nacht staan en.. Zo eng doen als je nu doet”, mompelde Kathy nog altijd verward. ‘Ik ben inderdaad Raven, maar kan niet vliegen.. Nog niet!’ Ze keek de jongen even vaagjes aan. “Volgens mij is het echt tijd voor jou om naar bed te gaan. Je bent nogal heel erg bezopen’. Ze keek de vogel even vaagjes aan, en keek vervolgens weer naar de jongen die voor haar tegen de muur aangeleund stond. ‘Waarom heeft hij me niet verteld dat ik weer eens bezopen was dan had ik er geen last van gehad’, klaagde de jongen terwijl hij naar de vogel op Kathy’s schouder keek. Ze keek de vogel even met een vragende blik aan. “Eh.. Hu?” Mompelde ze. Ze begreep nooit iets van dronken mensen, dat was de reden dat ze liever bij ze uit de buurt bleef.