What's it like, to die alone?

Lync stapte uit de douche en pakte een handdoek. Hij bond deze om zijn middel en ging met een hand door zijn natte haren. Hij pakte nog een handdoek en schudde deze wild door zijn haren, waardoor deze lichtelijk opdroogde. De handdoek gooide hij vervolgens tussen de witte was en pakte een borstel. Snel kamde hij door zijn haren en liep vervolgens richting zijn kledingkast. Hij pakte enkele kleren en glipte weer de badkamer binnen. Hij trok zijn kleding aan. Toen hij weer buiten kwam droeg hij een zwart T-shirt met een print erop en een spijkerbroek die een beetje grungy hoorde te lijken. Toen hij langs zijn bed liep pakte hij een wit vest met zwarte vierkantjes erop en trok deze aan, waarna hij de kamer uit wou lopen. “Lync,” klonk een stem. Hij draaide zich om en zag zijn kamergenoot. Hij had met hem op de basisschool gezeten en ze waren goede vrienden. Uiteindelijk hadden ze samen een appartement gehuurd omdat ze er beide niet zelf een konden betalen. “Waar ga je heen?” vervolgde hij. Ach, dat wist hij zelf ook niet. Hij haalde even zijn schouders op en stapte naar achteren. “Zie ik dan wel,” en met die woorden vertrok hij. Hij wist dat de jongen met hem mee wou, maar hij had geen behoefte aan gezelschap. Nee, dat was niet waar. Hij had geen behoefte aan zíjn gezelschap.

Hij kwam aan op de velden, waar enkele verlaten vliegtuigen stonden. Inmiddels was zijn haar opgedroogd, waardoor het stijl langs zijn hoofd hing. Hij ging zitten en keek naar enkele bloemen die zich op het veld bevonden. Mooie dingen waren het. Wit van kleur met roze aan het uiteinde van elk blad. Hij pakte zijn mobiel uit het zakje van zijn vest en deed zijn headset op. Hij klikte “MP3” aan en zette een lied op. Het was een random lied uit de vierhonderdvijfenzeventig, Escape the Fate met Not Good Enough For Truth And Cliche. Hij vond het op zich wel een goed nummer, maar het ging hem snel vervelen. Ergens had hij spijt dat hij de andere jongen niet mee had laten gaan, want hij voelde zich toch eenzaam. Niks aan te doen meer.

[&Inu]

Inu was echt een persoon wat gewoon deed wat ze wilde. Ze liep overal waar ze wilde en had op zich wel fatsoen, maar kon soms best brutaal zijn als het om nieuwsgierigheid ging. Ze was dan ook maar naar het verlaten vliegveld gegaan. Hier was meestal niet te bekennen en het was altijd wel leuk om random op verlaten vliegtuigen te gaan klimmen en dan er weer proberen af te komen zonder dat je op je smoel ging. Ze moest even grinniken bij die gedachte. Het was Inu eigenlijk nog nooit gebeurd dat ze echt was gevallen. Ze was wel een keer uitgegleden, maar behendig had ze zich op tijd vast kunnen pakken en vervolgens zichzelf kunnen laten zakken. Haar staart zorgde toch wel voor extra balans wat dus eigenlijk best handig was. En ze was van d'r zelf ook erg lenig. Alle beetjes hielpen, toch? Ze snoof toen ze de vliegtuigen zag die bedekt waren met mos, alles was wel zo'n beetje met mos bedekt. Er was wel een groot veld, waar de bloemen nu wel stonden op dit tijdstip van het jaar. Het was er mooi op een of andere manier. Ze liep naar een van de vliegtuigen die meters boven haar uit reek. Het was altijd een karwei om uit te vogelen hoe ze er op kwam, maar dat was het leuke eraan. Ze moest haar hoofd aan het werk zetten en dat hield haar bezig. Uiteindelijk had ze beste manier kunnen vinden om op het vliegtuig te komen. Het mos was toch op zich wel handig, want sommige plukken mos waren zo stevig vast gegroeid dat je het gewoon vast kon pakken en jezelf er mee op kon trekken. Soms hingen er ook wel een soort van takken, maar die waren dan weer van andere soorten planten. Eenmaal boven op het grote vliegtuig liet ze zich neer ploffen op het vliegtuig. Ze sloeg haar ene been over haar andere en haar staart ging tevreden heen en weer. Ze snoof de frisse lucht op en kon vanaf hier zelfs de geur van de bloemen ruiken. Ze keek naar het uitzicht en iets merkte haar op. Haar twee nieuwsgierige groene ogen keken naar de gedaante beneden tussen de twee vliegtuigen in. Ze keek even goed en zag dat het een jongen was, met blond haar. Ze hield haar hoofd wat scheef zoals een echte hond ook altijd deed. Ze was eigenlijk té nieuwsgierig om niet naar de jongen toe te gaan. Inu had dat ook in zich, ze was altijd overal nieuwsgierig naar en ze moest ook altijd alles weten. Ze liep naar de voorkant van het vliegtuig en sprong behendig op de neus van het vliegtuig. Dit zorgde ervoor dat er een bonk ontstond en het helemaal door het verlaten vliegtuig galmde. Ze grinnikte even en moest hier wel oppassen. Ze was hier namelijk toen uitgegleden. Ze ging weer op haar kont zitten en liet zich van de neus van het vliegtuig af glijden. Het was nog enkele meters naar beneden. Ze kwam netjes met haar beide voeten op de grond, maar er schoot een pijnscheut door haar rug. Ze beet even op haar tanden, oké volgende keer moest ze maar een andere weg kiezen. Ze schudde haar hoofd en haar oortjes spitste zich en haar staart zwiepte langzaam heen en weer. Met grote passen liep ze gewoon naar de jongen toe. Ze wist niet of hij haar al had opgemerkt, maar Inu was een heel spontaan persoon. De jongen zat dus ze ging voor hem staan en bukte. "hey..." zei ze met een brede glimlach. De jongen had een headset op, dus waarschijnlijk had hij haar niet eens gehoord, maar dat maakte niet uit. Als de jongen een mens was geweest dan zou hij haar staart en oortjes niet zien, anders wel. Alleen hier kwamen waarschijnlijk nooit mensen, dus de kans was groot dat deze jongen ook een ESPer is. De jongen had blauwe ogen, dat kon ze nu zien. Inu schatte de jongen een stuk ouder dan haar zelf.

Lync stampte met zijn voet op de grond, gelijk met de beat. Hij knikte ook lichtjes mee op de muziek en zijn vinger tapte ook wat mee. Het lied vervaagde in een ander, maar er zat een kleine pauze tussen. In die pauze hoorde hij een soort bonk, gevolgd door gegalm van het ding achter hem. Er klonk gegrinnik maar daarna ging het volgende nummer aan, van Lapfox. Het was een remix van allerlei nummers door elkaar, zo gedaan dat het onherkenbaar was. Hij zette de muziek uit en deed zijn koptelefoon af. Wat had dat geluid veroorzaakt? Het was geen klein dier geweest, anders had ie die bonk niet gehoord.
"Hallo?" vroeg hij toen twijfelend en stond op. "Wie is daar?" sprak hij toen, ietsjes meer dapper dan daarvoor. Zijn tanden werden wat langer evenals zijn nagels, maar toen zijn blik viel op een meisje, zakte alles weer in zijn oorspronkelijke staat. Geen reden om in zijn andere vorm te veranderen. Hij ging weer zitten en wachtte maar tot ze kwam, of niet. Dat lag eraan wat ze zelf wou allemaal. Enkele seconden passeerde en hij deed zijn headset weer aan. Hij pakte zijn mobiel - die dus ook als MP3 diende - en scrolde door de nummers. Maar al gauw werd hij verstoord door een schaduw waardoor hij de headset weer af deed. Het meisje was dus op een gegeven moment toch naar hem toe gekomen en bukte voor hem neer. Dus ze hurkte voor hem en keek hem met een brede glimlach aan. "Hey..." klonk er daarna vriendelijk. Spontaan van haar, om het zo maar te zeggen. Het meisje had een set oren op d'r hoofd en een staart uit d'r rug of kont of waar dat ding ook vandaan kwam. Hij kon zich eraan relateren, want hij had zelf ook een paar oren op zijn hoofd. Door haar uiterlijk wist hij wel dat het een esper was.
"Hee.." zei hij daarna, en zijn blauwe ogen keken haar even aan. Ze zou het vast niet erg vinden als hij zichzelf voorstelde, aangezien ze toch al zo'n spontane meid was. "Ik ben Lync.. Jij?"

De jongen voor haar deed zijn headset af toen ze dus voor hem stond. Ze maakte een schaduw over hem heen. Hij had haar dus waarschijnlijk nog niet eerder opgemerkt... of wel? Ach ze wist het niet en het maakte ook niet bepaald veel uit. Ze had vervolgens dus gebukt om hem aan te kijken. Heel spontaan had ze "hey" gezegd. Zo zei ze altijd gedag bij de mensen die ze nog niet kende dan in ieder geval. Ze bleef een spontaan meisje, ze is nooit naar school geweest en heeft niet bepaald een fijn leven gehad, na ja ze wist amper nog wat van haar leven. Ondanks dit alles is ze zo spontaan als wat. Misschien komt dit door dat ze nog nooit is afgesnauwd, gepest en ga zo maar door. Ze kent ook nog niet zoveel van het normale leven. De jongen begroette haar terug en de glimlach op haar gezicht bleef gewoon zo staan. Ze snapte ook niet echt het woord verdriet. Zijzelf had het nog nooit gevoeld, tenminste zover haar geheugen ging. Ze had het bij andere mensen wel gezien, maar ja dat is toch altijd anders. Ook de woorden kwaad en boos waren voor haar gewoon woorden zonder betekenis. De enige woorden die bij haar heel opvallend waren, waren de woorden blij, vrolijk en spontaan. Waarschijnlijk waren dat ook de enige woorden in haar woordenboek. Niet dat ze gewoon vloeiend Japans kon spreken ondanks alles. Inu bleef de jongen nieuwsgierig aan kijken toen hij zich voorstelde met de naam Lync. Weer een nieuwe naam dacht ze. "mijn naam is Inu.." sprak ze opgetogen. Haar staart was zowat aan het kwispelen en haar oortjes stonden nog steeds naar voren gericht. Ze stond langzaam op aangezien ze op die manier nogal last van d'r rug zou krijgen. "ben jij ook een ESPer??" vroeg ze nieuwsgierig. Ze kantelde hierbij haar hoofd een kant op net zoals een hond dat zou doen. Ze keek even om haar heen. Het was erg stil hier. Je hoorde alleen de geluiden van dieren en de twee stemmen van Inu en Lync. "wat doe je hier eigenlijk??" vroeg ze alleen maar uit nieuwsgierigheid "behalve muziek luisteren dan" mompelde ze er nog achteraan doelend op zijn headset en mobiel.

"Mijn naam is Inu." zei het meisje - dat blijkbaar Inu heette - vrolijk. Lync knikte even. Hij was altijd al een stille jongen geweest. Nou ja, niet altijd. Hij had voor een tijd een zang carrière in Zweden - waar hij vandaan kwam - op hele jonge leeftijd. Toen hij tien was, was hij weggerend van alle contracten en problemen en verwachtingen. Toen had Nagisa hem gevonden - in zijn katten vorm weliswaar - en had hem 'geadopteerd'. Het was pas toen hij twaalf was en zij tien, dat ze erachter kwam dat hij ook een jongen was. Daarna had hij haar tot haar zestiende beschermd en was er heel sterk van overtuigd dat hij haar van al het kwaad moest beschermen. Daarna had ze hem overtuigd dat ze het zelf wel aankon en had hij voor haar eigen bestwil afscheid genomen. Hij zou niet stoppen met over beschermend zijn, dus was zijn beste optie.. gewoon weg gaan. Als hij praatte, was hij altijd beleefd. Hij hield zijn gedachten meestal voor zich en was niet van plan dat snel te laten veranderen. "Aangenaam, Inu."
"Ben jij ook een ESPer?" vroeg Inu, met een tikkeltje nieuwsgierigheid in haar stem. Ze draaide haar hoofd enkele graden op een dierlijke manier. Hij knikte even als blijf dat wat ze zei, correct was. "Dat klopt," voegde hij er toen nog maar aan toe. Het meisje was meer dier dan mens, naar zijn gedachten. Ze gedroeg zich erg dierlijk, maar daar was op zich niks mis mee. Misschien was hij zelf ook wel een beetje kat-achtig. Hij was immers erg stil en geduldig en probeerde zijn irritatie op een beschaafde manier over te laten komen.
"Wat doe jij hier eigenlijk?" vroeg ze nieuwsgierig. "Behalve muziek luisteren dan." Hij grinnikte even kort en glimlachte daarna met zijn mond dicht. Hij ging even met een hand door zijn haar en keek naar zijn headset en mobiel/MP3 speler. Een jongen moest iets doen in zijn vrije tijd. "Nou niks, muziek luisteren is het enige wat ik hier doe," antwoordde hij. Al begon hij zich stilletjes af te vragen wat zij eigenlijk in de buurt van het vliegtuig deed. Dierlijke nieuwsgierigheid, of zo?