Madness returns.

"Ik zit gevangen." echode er zachtjes. Mayhem's woorden werden meegenomen door de wind alsof ze nooit haar mond hadden verlaten. Het was allemaal veel te moeilijk. Er was een plek die realiteit was en een plek die 'fantasie' was. En die twee liepen in elkaar over. Ze kon echt en nep niet uit elkaar halen, maar dacht dat ze het wel kon. Ze zat gevangen in een spinnenweb van leugens. Er was niks dat haar irriteerde, buiten wanneer iemand zich met haar leven bemoeide.. op een manier dat het niet hoorde. Ze hadden alles geprobeerd. Vastbinden, handboeien, eenzaamheid, been-sloten, dwangbuizen.. Ze deden maar. Het ergste van alles zat al in haar hoofd. Ze leefde al in een wereld waarin alles er anders uitzag. Een boom met groene bladeren was voor haar kaal met spinnen die hun web in de takken hadden geweven. Ze bleef maar bidden voor betere hallucinaties. Ze hoopte, ze wenste. Maar het gebeurde nooit. Alsof God haar had verdoemd tot een zeer echt leven in de hel. En dat mes lag overal. Iedereen hield het vast en dan vroegen ze altijd met een mierzoete stem 'meisje, is er wat?'. Maar ze wouden haar dood hebben. Waarom hielden ze anders dat mes vast? Wat ze echter niet wist, was dat niemand in werkelijkheid dat ding vasthield.
Ze liep naar rechts en kwam aan wat voor de meeste mensen een meer was, omringd met mist. Maar voor haar was het een steriele, witte kamer. Ze zette zich neer en viel toen helemaal om. Ze lag op haar zij, langs het meer en ademde alsof ze net had gehuild. Wat haatte ze haar leven. Ze had niks verkeerds gedaan en toch had Hij haar dit aangedaan. Haar hand ging naar de sleutel om haar nek en ze kneep erin. Het is maar een droom. Nee, nee, die mensen hadden het nooit begrepen. Ze kreunde even van de pijn. Ze wou een dagje vrij. Dat voor een moment alles werd opgeklaard en ze de wereld kon meemaken zoals anderen dat deden. Maar dat leven was haar niet gegund.

[Iedereen welkom]

Met een geïrriteerd gezicht keek het bruinharige meisje naar haar aardbei. Zo onderhand zou je denken dat ze er gek van werd, maar ze bleef ermee lopen. Altijd en overal. Maar ja, het zorgde er wel voor dat ze een wapen had. Glimlachend gooide ze de aardbei in de lucht, welke vervormde tot een aardbeikleurig pistool. Omdat ze deze kracht nog niet volledig onder controle had, was afschieten lastig. Daarom had ze meestal gewoon een mes of een zeis, want die waren makkelijker te creëren dan iets wat zo ingewikkeld was als een pistool. Ze liet het pistool veranderen in een mes en gooide deze de lucht in. Het zag er uit als speelgoed, met die rode kleur. Maar, het was net zo scherp als een echt mes. Rustig ving ze hem in haar handen en veranderde het terug in een aardbei, die ze in haar mond deed. Nomnomnom.
Met kalme passen liep ze door, tot ze iets hoorde. Een ademhaling. Ietwat bang liep ze erop af, maar bleef op vijf meter afstand staan, heen en weer bewegend zodat ze kon zien wie daar lag. Een blondharige meisje die er nogal eng uit zag in haar ogen, maar zij vond wel meer eng. Toen ze eindelijk had vastgesteld dat dit meisje niet overeind ging komen, pakte ze een aardbei en gooide die tegen het hoofd van het meisje. En nog één. En nog één. Droogjes bleef ze dit doen, wachtend tot het meisje wakker zou worden. Zonde voor haar aardbeien, maar goed. Ze durfde niet dichterbij te komen en vond het ook vreemd om het meisje zo te laten liggen, dus deed ze dit maar zodat het meisje misschien wakker zou worden. Toen ze nog maar vijf aardbeien overhad stopte ze met gooien, zodat ze niet compleet wapenloos was. Ze wilde namelijk nog wel iets hebben waarmee ze zichzelf kon beschermen. Daarom bleef ze met een droog gezicht afwachten tot het meisje wakker werd.

Mayhem drukte haar handen voor haar ogen en kneep ze dicht. Haar handen waren ook dichtgeklapt als vuisten en ze trok haar knieën op. Ze droeg een poofy jurk met een witte maillot en een zwarte strik in haar haar. Niet dat het ertoe deed. Ze kon toch niet in de spiegel kijken zonder dat ze iets anders zag dan dat er echt was. Ze voelde een rilling over haar rug gaan en strekte haar voeten zodat het puntjes vormde. Haar rug krulde iets naar binnen. Ze voelde met haar handen aan haar haar, omdat ze er iets in voelde.
Ze begon te schreeuwen, wat voor haar niet ongewoon was. Ze wist niet dat het een aardbei was dat tegen haar hoofd was gegooid, maar ze mistte al haar haren. Ze was kaal! Hoe kwam dat? Hoe kwam dat?! Ze schreeuwde nog altijd en voelde nog iets tegen haar hoofd. Opeens voelde ze weer een volle bos haren. Het geschreeuw stopte. Voor de persoon die die dingen gooide zouden ze niet veel meer zien dan een meisje die hopeloos had geschreeuwd om een aardbei die in d'r haar kwam. Ze draaide zich om en zag daar een oud, beschimmeld popje. Ze had het mes in haar hand, maar inmiddels was ze het wel gewend. Ze had bruin halflang haar, maar ze mistte enkele stukken. Alsof iemand het eruit had getrokken. Ze mistte een van haar bruine ogen en haar arm hing aan een touwtje. Waarom ik? Het stond daar gewoon en voor een moment wist Mayhem niet of het realiteit of schijn was. Haar eigen blonde haren vielen half voor haar gezicht en haar blauwe ogen staarde het popje aan. Soms ging er een soort schok door het popje heen waardoor het op een normaal meisje leek, maar Mayhem wist het niet zeker allemaal. Ze zei helemaal niks, maar wachtte enkel af wat er zou gebeuren. Zou het popje - of het meisje - echt zijn? Was het weer realiteit? Maar wat zou zo'n meisje dan in een steriele kamer doen? Ze zag er niet ziek uit.

Plots begon het meisje te gillen en Elena rende naar een boom toe, om zich daarachter te verschuilen. Af en toe keek ze even langs de boom opzij, om met een droog hoofd naar het meisje te kijken. Toen ze stopte met gillen, kwam ze weer nieuwsgierig achter de boom vandaan. Nieuwsgierigheid had ze zeker, dat was de enige reden dat ze niet snel gillend wegrende. Anders was ze nu al weggerend, maar haar nieuwsgierigheid hield haar op haar plaats. Met langzame passen liep ze op het meisje af, twijfelend. Ze was onzeker over wat ze moest doen, wist niet wie of wat het meisje was.
Toen realiseerde ze zich dat ze misschien beter haar AIM control kon gebruiken, dus bleef ze abrupt stil staan, haar blik gericht op het meisje. Ze haalde even diep adem en concentreerde zich, waardoor al snel de zeurende hoofdpijn begon te komen. Ja.. Als ze dichterbij zou komen, zou de irriterende, zeurende pijn steeds erger worden. Dat hield in dat dit meisje geen mens was. De kracht van het meisje begreep ze niet; het was lastig te ontcijferen. Ze had nog nooit eerder iemand gezien met een AIM zoals deze, dus was het voor haar onmogelijk om te weten wat dit meisje kon. Ze was in ieder geval niet alledaags.
Opnieuw liep ze door, de omhoogkomende pijn negerend. Het was een chronische pijn aan het worden, met het aantal Espers die zich hier bevond. Uiteindelijk knielde ze neer, twee meter van het meisje af. Ze was bang. Niet alleen voor het meisje, maar ook voor de knallende hoofdpijn die ze zou voelen als het meisje te dicht bij zou komen. Maar, ze was nieuwsgierig en bezorgd, dus kon ze zich niet inhouden, ondanks haar angst. “Gaat alles wel goed?” vroeg ze zacht met een hoge stem. Haar stem trilde ietwat omdat ze zenuwachtig was, bang voor de reactie van het meisje. Daarom hield ze één aardbei in haar handen, klaar om een zeis te creëren, mocht dit nodig zijn.

Het popje verdween maar Mayhem deed er niet veel mee. Wat kon ze er tegen doen? Bovendien begreep ze wel dat het ding wegrende, dat zou ze ook doen als ze haarzelf zag. Ze voelde een barstende hoofdpijn, maar die had ze altijd. Het popje was niet in haar blik te ontdekken, dus sloot ze haar ogen maar weer. Alles deed pijn, pijn van de stress. Maar ze was iemand die alleen brak bij mentale pijn. Het popje verscheen weer in haar gezichtsveld en haar grote, blauwe ogen focuste zich op het.. ding.
Het liep naar haar toe en had blijkbaar enkele twijfelingen. Mayhem begon vast te stellen dat ze een illusie was. Nou ja, hoe ze eruit zag was een illusie. In werkelijkheid was het dat bruine harige meisje die steeds haar beeld verpestte, alsof het een kapotte hologram was. Ze werd wel gek van die muren om haar heen. Die witte muren. Schoon en steriel, en toch zat er een meer in het midden van de kamer.
"Gaat alles wel goed?" klonk er een beetje hees, met trillende stem. Wat zou er met het meisje zijn gebeurd? Ze kwam overeind en trok haar knieën op, waar ze haar armen 'beschermend' omheen legde. Ze knikte even zachtjes, onbewust dat het voor het meisje waarschijnlijk heel raar over kwam. En ook nog eens een beetje eng, wat haar niks verbaasde.. Als ze wist hoe het eruit zag. Al was het meisje voor Mayhem juist heel raar.
"Wat doe je hier? Ben je ziek?" vroeg ze, denkend dat ze in een soort ziekenhuis kamer was. Met een meer erin, want dat was heel normaal. Ze vroeg zich of of de pop/het meisje zou antwoorden als ze vroeg wat ze was. Maar eigenlijk wou ze het niet weten. Straks was ze echt zo'n pop. "Heb jij allebei je ogen nog?" vroeg ze, om het zo vast te stellen. Dan hoefde ze het niet meteen zo te vragen. Ze praatte niet zo veel en als ze het wel deed was het op een manier dat onbegrijpbaar was voor de normale mens.

Het meisje kwam overeind en tilde haar knieën op, om vervolgens haar armen erom heen te slaan. Elena glimlachte lichtjes. Om een of andere reden stelde die houding haar gerust. Het was een onschuldige houding, zo één waarmee het leek alsof je jezelf ergens tegen wilde beschermen. Perfect dus, aangezien ze nu durfde te geloven dat het meisje haar niet aan zou vallen. Het meisje knikte lichtjes, als antwoord op haar vraag of alles goed ging.
Het meisje vroeg plots wat Elena hier deed, waarop deze fronste. Toen het meisje vroeg of ze ziek was, hief ze één wenkbrauw op. Ze wilde antwoorden, maar toen vroeg het meisje of ze allebei haar ogen nog had. Elena’s blik vertrok en ze veranderde haar aardbei in een spiegeltje, met een aardbeikleurig randje. Haar ogen zagen er normaal uit en ze was ook niet bleek en had geen wallen. Daarom keek ze weer fronsend naar het meisje. “Eh.. Ja,” zei ze droog. Hoe kon ze zo schrikken? Natuurlijk had ze allebei haar ogen nog! Het meisje werkte op haar zenuwen. Ze was goedgelovig en snel bang, dus dit meisje was zo één die haar nog gillend weg kon laten rennen.
“En.. Wat ik hier doe? Ik verveelde me, dus liep ik hier even rond. Bovendien krijg ik hoofdpijn als ik bij anderen ben, dus ik dacht hier rust te vinden, maar toen lag jij hier,” zei ze, niet wetend dat het meisje de wereld niet zag zoals zij dat deed. “Sorry voor die aardbeien, trouwens..” verontschuldigde ze zich toen dommig. “Ik ben niet zo dapper en was bang dat er iets ergs met je gebeurd was..” ging ze zacht door, zich realiserend hoe dom ze nu over kwam. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Ze moest echt meer nadenken voor ze met aardbeien ging gooien. Ze veranderde het spiegeltje terug in een aardbei en at deze droogjes op. Hmmn, dat was beter.

"Eh.. Ja," antwoordde het meisje onwetend. Mayhem glimlachte even. Dus die pop was allemaal verbeelding, mooi. Maar dat was nog geen antwoord op wat het meisje in de kamer deed, al durfde Mayhem niet zo snel nog wat te vragen. In de tussentijd had ze het idee gekregen dat het meer haar kamer was en niet een openbare plek. Alsof het weer was als in de kliniek. Ze was blij dat de ramp had plaats gevonden. Daardoor had ze kunnen ontsnappen aan die plek, waar ze haar van alles hadden aangedaan.
"En.. Wat ik hier doe? Ik verveelde me, dus liep ik hier even rond. Bovendien krijg ik hoofdpijn als ik bij anderen ben, dus ik dacht hier rust te vinden, maar toen lag jij hier," vertelde het meisje en Mayhem's gezicht vertrok. Waarom wou ze rondlopen in haar kamer? Waarom was het zo raar dat ze op haar eigen kamer lag? Ze vond het toch vrij normaal. Buiten het feit dat ze op de koude grond lag, maar dat was haar keuze. Daar kon het meisje zich niet mee bemoeien. Maar wat als het eigenlijk haar kamer was en niet die van Mayhem? "Oh.. Sorry, ik dacht dat dit mijn kamer was.." verontschuldigde ze zich, niet wetend dat dat voor het meisje tegenover haar helemaal nergens op zou slaan.
"Sorry voor die aardbeien, trouwens.." verontschuldigde het meisje zich toen. Aardbeien? Ze had gedacht dat het kogels waren. Dat verklaarde eigenlijk wel waarom ze nog leefde.. Als er drie kogels tegen haar hoofd kwamen zou ze eigenlijk niet moeten leven. "Ik ben niet zo dapper en was bang dat er iets ergs met je gebeurd was.." klonk er wat zachter. He? Waarom zou er met haar wat mis zijn? Nou ja, buiten het feit dat de Heer haar vervloekt had, ze bijna vermoord was en ze zich weer in de kliniek bevond en ook nog in de verkeerde kamer. "Maar hoe ben je langs de bewaking gekomen?" vroeg ze toen, doelend op het feit dat het meisje had gezegd 'ik verveelde me dus liep ik hier even rond'. Was het dan toch wel haar kamer? He?

Het meisje verontschuldigde zich, met de melding dat ze dacht dat dit haar kamer was. Elena’s gezicht vertrok. Oké, zelf was ze ook niet al te snugger en ze wist dat ze dus niet mocht oordelen over anderen, maar.. Was dit kind wel goed in haar hoofd? Wie had er nou een kamer bij een meer? Wacht! Natuurlijk! Het kwartje viel. Althans, ze dacht dat ze het goed had. Wist zij veel. Je kwam niet elke dag iemand tegen die dacht dat ze bij het meer woonde, dus het moest wel. Dit was een zwerver! Ze had medelijden met het meisje. Helaas had ze geen geld bij. Of wacht.. Misschien wel een klein beetje, maar daar had zelfs een zwerver niets aan. Arme zwerver. Een trotse glimlach kwam op haar gezicht. Eindelijk; dit was haar eerste zwerver die ook nog eens Esper was! Deze ervaring zou waarschijnlijk bijna niemand meemaken.
Het meisje vroeg hoe ze langs de bewaking was gekomen. “Het meer is openbaar terrein; er is geen bewaking,” zuchtte Elena hierop. “Ik weet dat zwervers niet naar school gaan, maar ik dacht dat je dat wel wist,” zei ze zuchtend, automatisch aannemend dat het meisje écht een zwerver was. Ze keek even naar de kleren van het meisje. “Heb je die gestolen?” vroeg ze droog. Zwervers liepen er vaak niet zo bij. “Kon je niet beter eten stelen, dan?” vroeg ze dommig. Ach.. Ze was zelf ook niet slim, dat was wel duidelijk. Maar voor haar leek het nu alsof die blonde zwerver nog veel dommer was. Eindelijk, een dommer iemand. “Elena is de naam. Wie ben jij?” vroeg ze toen liefjes, benieuwd naar de naam van de zwerver. Dit zou ze aan haar vriendinnen vertellen. Die zouden het vast heel interessant vinden. Je zag hier niet vaak zwervers, namelijk.

"Het meer is openbaar terrein; er is geen bewaking." vertelde het meisje met een zucht. Oh, natuurlijk. Mayhem begreep toen pas dat het niet haar kamer was en ook niet die van het bruinharige meisje, maar dat het een soort entertainment kamer was. Zou wel verklaren waarom er een meer in het midden van haar kamer stond. "Ik weet dat zwervers niet naar school gaan, maar ik dacht dat je dat wel wist." Zwervers? Was dat een belediging? Nou ja, zo snel was ze niet beledigd dus ze liet het maar gaan. Ze kon er ook weinig tegenin brengen. Zij was tenminste geen beschimmelde pop. Ze zei er verder niks meer over aangezien de pop het toch niet zou begrijpen.
"Heb je die gestolen?" vroeg ze toen en Mayhem schudde haar hoofd en ging ervan uit dat het over haar kleren ging. "Nee, zelf gemaakt..." vertelde ze rustig. Het meisje had al gevraagd of ze niet beter eten kon stelen, maar daar besloot ze ook niet verder op in te gaan. Wat boeide het haar eigenlijk ook? Dan dacht het meisje dat maar van haar. Ze zou haar toch nooit meer tegenkomen. "Elena is de naam. Wie ben jij?" vroeg ze toen, haar stem iets vriendelijker. Ach.
"Mayhem. En ik woon hier verderop. Ik verblijf alleen in de kliniek in verband met een kronkel in mijn hersenen." vertelde ze, precies wat haar was verteld. Een kronkel in je hersenen. Wat raar eigenlijk. Je kon toch geen kronkel in je hersenen hebben.. Zou ze ermee geboren zijn? Of was het gekomen toen dat allemaal gebeurde? Ze kon het zich nog perfect herinneren. Maar alles wat ze door haar eigen ogen zag, was ook meer een herinnering dan een hallucinatie. Een herinnering van hoe de wereld eruit zag, voordat alles zwart werd.

Het meisje zei dat ze die kleren zelf had gemaakt en Elena staarde ernaar. “Hoe heb je de stof dan betaald?” vroeg ze dom. Het meisje zei niet dat ze geen zwerver was, dus nam ze aan dat ze gelijk had. Wat was ze slim! Trots glimlachte ze.
Het meisje stelde zich voor als Mayhem en zei verderop te wonen. Vervolgens zei ze iets over een kliniek, maar dat begreep Elena niet helemaal. Ze waren niet in een kliniek, toch? Of was er hier ergens een geheim lab? Allemaal vreemde fantasieën kwamen het hoofd van de niet al te snuggere brunette binnen. Het meisje zei dat ze een kronkel in haar hersenen had, maar voor zover Elena wist bestond een brein uit allemaal rare kronkels. Betekende dit dat het meisje maar één kronkel had? Dan was ze vreemd!
Wacht even.. Als ze hier verderop woonde, was ze dus geen zwerver. Maar ze had een kronkel in haar hersens. Nu snapte ze het echt! Het meisje was gestoord en dacht dus altijd dat dingen anders waren dan ze waren. Of ze was blind, dat kon ook. Dit was dan haar eerste blindstomme persoon! Ze snapte niet dat een blindstom persoon - eigenlijk doofstom - iets heel anders was dan dit, maar goed. Zij dacht dat het meisje blind en stom was, dus voor haar was het allemaal heel erg logisch.
“Ben je blind?” vroeg ze daarom dom. “Want je dacht dat mijn oog eruit was, wat trouwens een hele leuke gedachte is. Ik wil weleens iemand zien zonder ogen,” zei ze droogjes. Het was wel duidelijk dat ze een vreemde gedachtegang had. Maar, nu kon ze tegen haar vriendinnen vertellen dat ze een blindstom kind had ontmoet! In haar hoofd deed ze een vreugdedansje. Yeay. Alleen jammer dat het geen zwerver was. Dan was het een blindstomme zwerver.

"Hoe heb je de stof dan betaald?" vroeg het meisje. Geloofde ze Mayhem niet of zo? Maar zoals ze al eerder had gedacht bij zichzelf, ze werd niet zo snel boos. Bijna nooit eigenlijk. Maar het was al een vrij oud jurkje, drie jaar. Het had een rekbaar achterkantje en ze had het samen met haar moeder gemaakt. "Die heeft mijn moeder betaalt." vertelde ze rustig. Ze liet haar handen zakken en keek even in de bruine ogen van het meisje.
"Ben je blind?" vroeg het meisje. Ach, zo kon je het ook noemen. Technisch gezien was ze niet blind, maar ze kon alleen niet altijd even goed de echte wereld zien. Bijna nooit eigenlijk. Maar dat zou Elena niet begrijpen. Niemand zou het begrijpen. Ze ging nadenkend met twee vingers over de bovenkant van haar lip terwijl ze het meisje aankeek. "Want je dacht dat mijn oog eruit was, wat trouwens een hele leuke gedachte is. Ik wil weleens iemand zien zonder ogen." verklaarde ze haar zinnetje nog en even knikte Mayhem langzaam. Ach, zo. Haar blik week niet van het meisje af, het enige wat ze nog echt deed was ademen en knipperen. Maar wat kon ze anders doen? Alles was toch fake.
"Ik ben niet blind, ik kan gewoon niet zien wat jij ziet..." waarschijnlijk ging Elena ervanuit dat dat een of andere code was voor 'ja, ja dat klopt'. "Maar ik weet wel dat jij een brunette bent."

Het meisje zei dat haar moeder de stof had betaald en Elena knikte. Ze was ietwat jaloers, aangezien haar ouders dood waren en haar moeder zulke dingen niet met haar kon doen. Ze kon niet rustig rondlopen met haar moeder, met haar lachen, domme ruzies met haar hebben.. Het deed pijn, maar ze mocht er niet teveel over nadenken. Het deed zeer en ze was juist iemand die het leven probeerde zo optimistisch mogelijk te bekijken, maar als ze te veel bleef hangen in het verleden lukte dat zelfs haar niet.
Ze had zich ook aangeleerd om de namen van de doden niet uit te spreken, uit respect. Je mocht niet spreken over de doden, maar ze achter je laten na een laatste keer respect en liefde aan diegene getoond te hebben. Dan was het over en mocht diegene enkel in je hoofd voorkomen, maar niet op een negatieve manier, niet met negatieve gevoelens erbij. Je mocht enkel met een glimlach terugdenken aan de leuke gebeurtenissen, zeggen dat je van hem of haar hield en het menen. Als je tegen iemand over ze sprak, mocht je hun naam wel een keer gebruiken. Maar dan enkel met een glimlach op je gezicht en veel respect in je stem. Zoals je iemand hoorde te behandelen die hier niet meer was, die niet kon tegenspreken. Iemand die het leven te vroeg had moeten verlaten..

‘Ik ben niet blind, ik kan gewoon niet zien wat jij ziet.’ De zachte stem van het meisje liet Elena wakker schrikken uit haar dagdromen. Ze moest echt stoppen met nadenken over dingen zoals die. ‘Maar ik weet wel dat jij een brunette bent,’ zei het meisje toen en Elena hief een wenkbrauw op. “Is het heel raar als ik die logica niet kan begrijpen?” vroeg ze dommig. Ze schudde al snel haar hoofd. “Ach, laat ook maar,” zei ze toen rustig en ze zette weer een lieve glimlach op haar gezicht. “Woon je al lang hier? In Fukushima?” vroeg ze toen maar, om niet opnieuw een stilte te krijgen die haar in gedachten weg zou laten zakken.