Where is everyone..??

Met grote passen liep een meisje met vreselijk lang blond haar, wat in twee staarten zat, over het pad heen oftewel het Sakura Path. Dit pad werd blijkbaar zo genoemd door de Sakura bomen die langs het pad stonden. Met haar groene ogen keek ze van links naar rechts terwijl ze verder liep. Naar welke kant ze ook keek, er was altijd wel een mooie grote boom te vinden met allemaal roze blaadjes er aan. De bomen waren volop in de bloei op dit moment van het jaar. Een diepe zucht ontsnapte haar mond. Haar staart ging langzaam, kwispelend, heen en weer. Haar oren stonden zoals bijna altijd gewoon oplettend naar voren gericht. Soms bewogen ze wat naar rechts of links om ook daar het geluid op te vangen. Voor de meeste ESPers zou het raar zijn, maar dit waren haar oren, waar ze dus mee hoorde, dus ze was er aan gewend en ze heeft er altijd mee geleefd. Dus dit was natuurlijk hardstikke normaal voor haar doen. Ze rekte zich uit en gaapte een keer waarna haar scherpe hoektanden tevoorschijn kwamen. Het waren gelukkig geen grote hoektanden, anders leek ze net een of andere vampier. Ze zuchtte verveeld bij die gedachte. Ze vroeg zich eigenlijk af waar iedereen was. Van school had Inu namelijk nog nooit van gehoord. Na ja wel is een keer, maar ze heeft nooit op school gezeten. Ze heeft alles van haar ouders geleerd en van d'r zelf geleerd toen ze klein was. Ook al heeft ze niet op school gezeten, ze kan heel goed vloeiend Japans spreken en praten natuurlijk. Ze snoof de zoete geur van de bomen op. Terwijl ze dit deed sloot ze voor even haar ogen om van het moment te genieten. Ook haar zintuigen ruiken, horen en zien waren veel beter dan die van een mens en ook van de meeste ESPers, niet allemaal natuurlijk. Dit kwam dan ook weer door haar krachten. Met nog steeds een langzaam heen en weer bewegende staart liep de verder. Het Sakura Path was eigenlijk best lang. Ze was namelijk nou al een tijdje aan het lopen. Ook was ze helemaal niemand tegen gekomen. Geen hond te bekennen, behalve d'r zelf. Haar groene ogen vielen op een bankje onder een van de Sakura bomen. Een kleine glimlach sierde haar gezicht. Ze liep snel door naar het bankje en plofte gewoon neer. Ze sloeg haar ene been over haar andere been heen en leunde achterover tegen de rugleuning. Ze zuchtte weer eens, maar dit was uit tevredenheid. Haar oortjes gingen wat slapper en naar beneden hangen en haar staart was gestopt met heen en weer bewegen. Echter kon ze nooit lang stil zitten aangezien ze echt van alles hoorde. Haar oren schoten omhoog en waren weer gespitst toen ze iets hoorde. Ze keek nieuwsgierig om haar heen, maar tot haar spijt was er niks te bekennen. Waarschijnlijk was het gewoon een of andere beest geweest wat nou alweer verdwenen was, jammer genoeg.

Leroy~

Zachtjes het liedje mee neuriënd beende de jongen over het pad. Met zijn koptelefoon op en zijn muziek lekker hard, voelde hij zich altijd veel meer op zijn gemak; dan wanneer hij zich echt focuste op de geluiden om hem heen. Het maakte hem altijd nerveus en onrustig. Vooral wanneer er honden in de buurt waren die zo oorverdovend aan het blaffen waren. En aangezien hij ook zijn gitaar bij zich had, in zijn gitaartas die over zijn schouder hing, voelde hij zich veilig. Hij kon zich altijd verweren als hij zijn gitaar bij zich had. Nou meestal dan; het lukte hem niet altijd om zijn krachten te gebruiken wanneer ze gewenst waren. En om ze ook weg te laten blijven wanneer ze ongewenst waren. Dat was altijd zo gênant.
Hij keek om zich heen. Kersenbloesem. Aan de vele exemplaren die hier stonden te zien kon hij afleiden dat dit het Sakura Path moest zijn. Sakura was immers Japans voor kersenbloesem. En zijn woordenschat, van één jaar, was nu al ver genoeg ontwikkeld om dat te weten. Hij had de taal eigenlijk best snel opgepikt. Maar dat kwam door het feit dat je een taal beter leerde beheersen als je onder mensen huisde die die taal spraken, en je wel verplicht was die te spreken om je verstaanbaar te maken.

Je kon hem eigenlijk wel een toerist noemen nu. Hij was onbekend in dit gedeelte van Fukushima. Hij leefde in het zuidelijke gedeelte van de stad, en nu was hij helemaal in het noorden. Enkel omdat hij de gewenste dingen, die hij wou hebben, niet kon vinden in het zuidelijke deel. Hij wou perse de perfecte versterker voor zijn gitaar. Een verkoper had hem verteld dat er ergens in het noorden een winkel moest zijn die de versterker had die hij zocht, dus was hij naar het noorden gegaan met de trein. Het zou toch niet zoveel uitmaken als hij weer eens een dagje van school oversloeg.
Nu was hij echter verdwaald, was ook zo slim om geen kaart mee te nemen. Niet dat hij kaart kon lezen, maar dat toonde aan dat hij tenminste wel zijn best deed om de weg te vinden. Hij keek om zich heen. Er waren niet zoveel mensen, de meesten waren vast en zeker op school of zo. Want het merendeel van de bewoners van Fukushima bestond uit tieners, of jonge volwassene. De meesten gingen dus nog naar school of studeerden.
Een blije glimlach krulde zich rond zijn lippen wanneer hij iemand zag zitten op een bankje. Perfect, die persoon zou hij wel om de weg kunnen vragen. In een sukkeldrafje rende hij ernaar toe, maar hield halt een paar meter voor haar. Twee oren en een staart. Bekend, en toch weer onbekend voor hem. Het was waar dat hij zelf ook katten oren kon krijgen en een staart wanneer hij zin had. Maar er was iets aan die van haar dat hem een rilling bezorgde. Ineens viel het kwartje. Het waren niet de lichaamsdelen van een katachtige, maar van een hond. Zijn ogen werden groter. H-Hond?... Hij zette een stap naar achter, zou nu vast vreemd overkomen. De katten oren kwamen automatisch tevoorschijn, eveneens als de staart; die dik was omdat de haren ervan overeind stonden. Geweldig wat moest hij nu doen? Zijn katten instinct speelde weer op, en hij had er opnieuw geen controle over. Maar hij wou de weg weten. Kwam er ook nog eens bij kijken dat hij zichzelf nu vast en zeker voor gek zou zetten tegen over dat meisje, maar dat deed hij toch al altijd… Hij zette zich altijd voor gek, zelfs tussen mensen die dezelfde problemen als hem deelden. Hij bleef haar met grote ogen kijken. Zijn angst voor haar honden oren en staart was te groot. Hij wist niet wat hij moest doen. Waarom kwam hij altijd in situaties als deze terecht?

* Sorry voor late flutpost;
Moest wat dingetje regelen, werd iedere keer afgeleid.
En ik moet nog wennen aan Leroy ><

Inu's oren hadden allang het geluid opgevangen van voetstappen. Ook al was degene die deze kant op kwam nog best ver weg, het klonk voor Inu gewoon alsof degene drie meter van haar vandaan aan kwam lopen. Met haar benen slingerde ze heen en weer zonder met haar voeten de grond te raken. Het was best saai hier alleen op het bankje zitten. Hopelijk was de persoon die haar kant op kwam nog wat interessant, of zo iets. Haar ene oor stond de kant op waar het vandaan kwam en haar andere oor stond gewoon recht vooruit gericht. Haar staart kwam weer wat omhoog en begon weer langzaam heen en weer te bewegen. Soms leek het net of haar staart een eigen wil had en leefde. Wat waarschijnlijk wel heel raar zou zijn, maar goed. Nog steeds met haar ene oor luisterde ze naar de voetstappen die steeds harder klonken omdat de persoon steeds dichterbij kwam. Op een gegeven moment gingen de voetstappen snel en opeens was het stil. Langzaam tilde Inu een wenkbrauw op toen ze geen voetstappen meer hoorde. Was de persoon gestopt, of was de gene nu in de lucht te bevinden. Ze snoof een keer en keek langzaam met haar groene ogen de andere kant op, richting de jongen die er stond. Haar groene ogen keken nieuwsgierig naar de jongen. Haar oren waren nu naar voren gericht en gespitst. Haar staart ging vervolgens sneller heen en weer. Ze vond het altijd leuk om mensen te ontmoeten of gewoon met ze te kletsen. Of het nou een meisje of een jongen was. Ook vielen haar de oren op en een staart die veel dunner was dan die van haar, en de haren van de staart leken rechtovereind te staan. Met haar groene ogen keek ze nieuwsgierig naar de blauwe harige jongen. Haar staart begon nog sneller heen en weer te zwiepen en uiteindelijk kon ze het niet laten. Ze stond op en liep snel naar de jongen toe. Ze bleef een eindje van hem vandaan zodat ze hem niet af zou schrikken of zo iets. Met een lieve blik in haar groene ogen keek ze recht in de blauwe ogen van de jongen. Met een glimlach op haar gezicht keek ze naar zijn oren en zijn staart. Haar eigen staart ging ondertussen gewoon heen en weer. Inu was soms nogal brutaal en keek gewoon uitgebreid hoe mensen eruit zagen, al was het niet echt fatsoenlijk om dat te doen, maar Inu had er voor de rest totaal geen bedoelingen mee. Inu liet haar blik over hem heen glijden. Haar ogen bleven hangen op zijn staart. Die zag er voor haar toch raar uit, maar ja. Haar ogen schoten weer naar zijn ogen. "hey...mijn naam is Inu" stelde ze zich zomaar ineens voor met een zachte meisjesstem. "ben jij ook een ESPer??" vroeg ze nieuwsgierig. Als je naar haar staart zou kijken zou je helemaal duizelig worden. Ze snoof een keer en keek om d'r heen. Haar blik viel weer op de jongen. Hij had een koptelefoon op en leek nogal nerveus... of hoe je het ook moest noemen. "kan ik je ergens mee helpen??" vroeg ze vervolgens gewoon kalm. Inu zag eruit als vanalles, maar het enige hoe ze er niet uit zag was angstaanjagend. Ze krabte even achter haar ene oor en haar blik ging weer naar zijn staart. Het leek net alsof een magneet haar ogen naar de staart toe trokken. "jij hebt een leuke staart" zei ze grinnikend, waarna ze even naar haar eigen staart keek. "die van jou is veel dunner, en langer..." mompelde ze er nog even achteraan. Inu had geen benul van katten. Ze kende de relatie tussen een kat en een hond totaal niet. Het was ook nog nooit zo gegaan dat er een kat voor d'r weg rende, dus haar "jachtinstinct" is dus nooit geactiveerd. "het is saai hier..." begon ze weer. "waar is iedereen??" vroeg ze zowat aan haar zelf, maar het was ook wel tegen de jongen bedoeld. Hierbij bleef ze nieuwsgierig om haar heen kijken terwijl haar blik soms stopte bij de jongen.

Zijn nekharen stonden ook overeind, maar dat kon je van zover niet zien. Het enige wat aantoonde dat hij nerveus was en zich ongemakkelijk, en licht bedreigd, voelde was zijn staart. Die zo stijf was als een plank en dik door de opgezette haren. Een hondenmeisje? Hoeveel erger kon het nog. Hij kwam nooit uit zijn woorden tegenover jongens, dus laat staan meisjes. Vooral met zijn leeftijd. En dan moest ze ook nog eens eruit zien als een of andere… Hond! Een hond nog wel! Hij zou overal vrede mee hebben, behalve met dat soort. Hij was bang voor honden, als de dood voor ze. Hun taal was anders dan die van katten. En ze renden hem altijd achterna, wouden hem maar al te graag tussen hun kaken hebben. Vieze neanderthalers die ze ook waren, nou… Dat waren ze in zijn ogen.
Al zijn spieren spanden zich aan wanneer ze op hem afkwam lopen, en snel ook. Zijn handen waren niet tot vuisten gebald, maar die spieren erin waren wel allemaal aangespannen. Het zou niet veel kosten of hij zou uithalen, zoals een echte kat zou doen. Het was te danken aan het feit dat ze te ver weg stond om haar goed te kunnen raken. Anders had hij nu allang uitgehaald en was hij weg gerend. Met grote ogen keek hij naar haar. Ze keek hem recht aan. Wacht, dit gedrag kende hij wel. Het was half territoriaal gedrag, voor hem dan. Hij zou wel wegkijken, als dat moest… Zou laten zien dat hij wel een andere weg zou pakken en het respecteerde dat dit gebied van haar was. Maar zij keek eerder weg, vond het blijkbaar leuker om hem te bekijken. Waarom ging ze dan niet weg? Normaal als anderen wegkeken gingen ze altijd weg… Of ja, zo werkte dat in de kattenwereld.
Hij voelde zich ongemakkelijk onder haar blik, vooral omdat ze hem zo bekeek. Had hij weer eens wat vreemds aan of zo? Zijn oren liet hij hangen. Zijn staart zwaaide een keertje nogal wild, de haren stonden echter nog overeind. Hij kon zich niet ontspannen met een kruising van een meisje en hond voor zijn neus. En vooral niet als ze hem zo bekeek. Hoe hard hij zijn muziek ook zou hebben. Hij schoof zijn koptelefoon een beetje naar achter; waardoor hij haar kon horen. Ze had haar mond bewogen, wat aantoonde dat ze praatte. Het enige wat hij nog mee had gekregen van haar zin was de naam; Inu. Heette ze Inu? Vast.
Ze vroeg hem iets. Hij keek weg, opende zijn mond maar er kwam geen geluid uit. Ow geweldig, kon hij nu niet meer praten door de zenuwen? Het was ook altijd het zelfde. ‘J-Ja…’ stamelde hij uiteindelijk zachtjes, bijna onverstaanbaar omdat hij het ook nog eens binnensmonds deed. Hij sloeg zijn ogen niet op wanneer ze weer iets vroeg, knikte alleen maar langzaam als antwoord. Ze zou hem kunnen helpen door weg te gaan. Ze bezorgde hem rillingen met haar hondse uiterlijk en gedrag. Maar hij hield zijn mond, hij zou toch niet uit zijn woorden kunnen komen. Hij was een zenuwpees en als de dood voor honden. En nu stond er een kruising tussen een meisje en een hond voor hem. De geslacht waarvan hij altijd zenuwachtig werd, en het diersoort waar hij een trauma aan had, nou soort van trauma.
Hij keek vragend op na het horen van haar grinnikende woorden. Zijn staart leuk? Iedereen zou hem er nu belachelijk om maken! Zijn haren stonden overeind, toonden dat hij gespannen en bang was. Iedereen zou hem uitlachen daardoor. Iedereen wist hoe zijn staart werkte; simpelweg omdat ze wisten hoe katten in elkaar zaten. Hij werd er altijd door uitgelachen. Ze vonden het maar wat leuk dat die staart nerveus bewoog wanneer hij tegen iemand praatte. ‘Het is een k -’ hij kwam niet verder. Ze leek onwetend. Zou ze niet weten dat hij half kat was nu?... Misschien dat als ze het wel wist ze hem gelijk in de haren zou vliegen. Maar ze kwam niet dreigend over. Eerder vriendelijk. Het enige wat ervoor zorgde dat hij haar eng vond waren die honden trekjes. Ach, hij kon wel rennen. ‘Het is een k-… Kattenstaart,’ sprak hij zachtjes. ‘Die zijn altijd dunner en langer dan die van… Honden.’
Hij had moeite met zijn hart onder controle te houden. Het leek alsof het probeerde uit zijn borstkas te springen, zo hard bonkte het orgaan. ‘Ik denk dat de meesten op school zijn,’ merkte hij binnensmonds op. ‘Ik spijbel nu, dus dat is de reden dat ik hier ben.’ Hij voelde zich al wat rustiger omdat ze niet haar blik de hele tijd op hem had gericht. Maar hij kon er gewoon niet tegen, onderdruk staan en het feit dat anderen naar hem keken.

* Hoop dat je er wat mee kunt ><'

Toen de jongen zijn koptelefoon wat naar achter geschoven had kon hij haar pas horen. Blijkbaar had hij alleen haar naam gehoord. Ach ja beter dan niks. De jongen keek weg en Inu hield haar hoofd ietsje schuin wat een hond ook altijd deed. Nieuwsgierig bleef ze hem aan kijken toen zijn mond open ging, maar er niks uit kwam, geen enkel geluid. Vervolgens lukt het de jongen toch wat uit zijn keel te krijgen. Stamelend zei hij ja op haar vraag of hij ook een ESPer was. Was wel logisch als je opeens oren had en een staart, net zoals Inu dus. De jongen hij het woord "ja" uitgesproken, maar ze had het maar net kunnen verstaan. Het is dat ze een goed gehoor had anders had ze het waarschijnlijk niet een verstaan. Op de een of andere manier vond ze het leuk hoe de jongen zich gedroeg. Inu was dan ook niet het type dat snel dingen begreep, zeker niet aangezien ze nooit op school had gezeten. Haar blik ging weer naar zijn staart die d'r uit zag als een plank op die manier. De haren stonden ook recht omhoog. Inu's groene ogen gingen even naar haar eigen staart. Bij haar lagen de staart haren gewoon plat, zoals ze zouden moeten liggen. Langzaam ging haar staart heen en weer, een soort van kwispelend. Ze haalde haar schouders op. Inu dacht nu dus dat het normaal was dat die staart van hem er zo uit zag. Ze voelde wel enige spanning en nervositeit van hem vandaan stralen, maar ze had geen idee waarom. Haar blik ging een keer over haar zelf. Ze had normale kleren aan, toch? Zat d'r haar niet goed? Ze voelde aan de twee grote blonde staarten. Niks op aan te merken en ze zuchtte even en gaf het dus op. Haar groene ogen schoten nieuwsgierig naar de jongen toen hij begon met zijn zin en hem af kapte halverwege. Ze trok een wenkbrauw en keek hem nieuwsgierig aan. "een wat?" herhaalde ze vragend terwijl ze hem gewoon kalm aan bleef kijken. De jongen begon weer met dezelfde woorden aan zijn zin, maar deze keer maakte hij de zin ook echt af. Hij zei dat het een kattenstaart was. Een kattenstaart? dacht ze. Hij zei ook nog dat die staart altijd langer en dunner was dan die van honden. Haar blik ging naar haar eigen staart en terug naar de jongen zijn staart. Hij ging verder erover dat iedereen op school zat en dat wist hij, omdat hij nu aan het spijbelen was. School? dacht ze. Ze had zelf nooit op school gezeten, dus ja. "is school leuk??" vroeg ze vervolgens. Ze liep wat dichterbij en ging naast hem staan zodat ze naar zijn staart kon kijken. Haar staart ging ondertussen gewoon langzaam heen en weer. De staart bewoog nu bij hem. Ze ging weer gewoon recht staan en rekte zich uit. "een kat hé...." mompelde ze eventjes. Maar ze had totaal geen interesse in het achter na rennen of opjagen van katten, zoals de meeste andere honden juist wel deden. Inu was meer het type die graag met ze wou spelen als ze hond/wolf was, maar niet op jagen. "iniedergeval, heb je ook een naam??" vroeg ze opeens opgetogen, aangezien ze haar naam wel had verteld, maar hij de zijne niet. "maarre... waarom ben je zo gespannen, ik bijt niet hoor" en ze moest even grinniken "sorry die was flauw, maar serieus ik doe niks..." en ze bleef hem gewoon aan kijken met een lichte glimlach op haar gezicht. Haar oortjes stonden nieuwsgierig naar hem toe gericht.

Een zacht briesje rukte net hard genoeg aan verscheidene blaadjes om ze los te trekken en mee te dragen op haar stroom. De rooskleurige blaadjes dwarrelden vrolijk door de lucht, gingen toch een beetje schuin naar beneden omdat de wind te koppig was om toe te geven dat ze niet meer krachtig genoeg was om ze echt weg te drijven uit hun gebied. Met zijn helderblauwe ogen keek de jongen naar het schouwspel, moest zijn domme gegrinnik inhouden omdat het maar dom over zou komen. Maar hij vond het er gewoon leuk uitzien, meer niet. En dan maar te zwijgen over de schaapachtige glimlach die hij meestal op zo’n soort momenten op zijn gelaat kreeg, maar hij onderdrukte alles. Er stond immers een meisje met hondentrekjes voor hem. Maar dat afleidende moment van de kersenbloemenblaadjes was wel erg belangrijk geweest, zorgde ervoor dat al zijn spieren niet meer zo aangespannen waren; dat hij wat rustiger werd. Ze scheen niet door te hebben dat hij een kat was, en dat maakte hem ook al wat rustiger. Als ze niet wist dat hij een kat was; zou ze ook niet de drang kunnen krijgen om hem op te jagen, zodat ze hem achterna zou kunnen rennen om weer eventjes wat lol te hebben.
Hij fronste bij het horen van haar vraag. Wist ze niet wat de term school omvatte? Ach, best logisch. Er waren zat mensen die nooit naar school gingen. Hij zou best hun opstandige gedrag willen overnemen. Het zou hem fijn lijken om niet in een wereld te leven van regels, verwachtingen enzovoort. Maar hij wist waarvoor hij het deed; zijn toekomst, of zo. Als je geen studie had gedaan, zou je meestal eindigen als zwerver, of zou je een of ander rot baantje krijgen. Natuurlijk was het zijn droom om artiest te worden, maar hij wist wel dat die kans nihil was. Hij was te zenuwachtig, te verlegen en nerveus voor iets zoals dat. Hij zou vast wel een van die niemanden worden; een accountant of zo. En dat ondanks het feit dat hij speciale dingetjes kon. Misschien belandde hij wel in het circus, best logisch. Wel circus wou nou niet zo’n vreemd kind als hem? Het zou vast veel klanten trekken.
Hij moest niet over dat soort dingen nadenken en gewoon antwoord geven. ‘Het ligt eraan; sommigen vinden het wel leuk, anderen niet,’ antwoordde hij zachtjes, haar niet aankijkend. ‘Ik ben iemand die er maar het beste van maakt,’ voegde hij er binnensmonds aan toe. Al de haren van zijn staart, en in zijn nek, gingen weer overeind staan wanneer ze dichterbij kwam. Wat wou dat hondenkind toch van hem? Wou ze hem op een indirecte manier opjagen? Dat maakte het alleen nog maar erger. En het feit dat ze zo naar zijn staart keek maakte hem nerveus. Zij had toch ook een staart? Oké, een hondenstaart. Maar het kwam op hetzelfde neer, toch? En haar staart zwaaide ook iedere keer zo wild heen en weer, terwijl die van hem af en toe sierlijk zwaaide door de lucht. Dat spastische gezwaaid, in zijn ogen, maakte hem nog nerveuzer. Eigenlijk maakte alles aan haar hem nerveus. Waarom moest hij ook van alle mensen in Fukushima, op haar zijn afgestapt? Hij wist ze ook uit te kiezen, werkelijk waar.
Hij knikte vaagjes, na haar woorden. Ze wist nu dat hij een kat was, en zij een hond. Maar alsnog deed ze alsof het niets was. Ze maakte geen aanstalten om op hem te springen, nog hem op te jagen. Was zij een van die vage honden die te lui was om ook maar een poot naar hem uit te steken? Meestal rende hij altijd van zichzelf weg, omdat alleen hun aanblik hem al bang maakte. Het was te danken aan het feit dat ze niet helemaal een hond was, en alleen een staart en oren had dat hij nog niet weg was gerend. Maar alsnog maakte het hem nerveus, werkte het verstikkend. Hij wist niet wat hij moest doen, wat hij kon doen. Wegrennen zou enkel haar instinct prikkelen, en dan zou hij erom vragen om haar achter hem aan te laten rennen.
Lekker gênant. Hij had zichzelf niet voorgesteld, en zij wel. Hij was het helemaal vergeten omdat hij zo gespannen was door haar aanwezigheid. ‘I-Ik heet… Leroy,’ prevelde hij zachtjes. Hij vond het niet zo erg dat ze zijn naam zou weten. Als ze hier woonde, in het noordelijke gedeelte, zou de kans klein zijn dat hij haar ooit nog zag. En maar goed ook; hij hield niet van honden. Ze maakten hem bang, en zorgde ervoor dat hij vreemd deed. Het spreekwoord; een kat in het nauw maakt rare sprongen, paste altijd héél erg goed bij hem. Met zijn gedrag en krachten. Hij knipperde met zijn ogen, keek haar aan. Geweldig, ze kon aflezen aan zijn lichaamstaal hoe hij zich voelde. ‘Ik -… Ik ben niet gespannen,’ ontkende hij het koppig. Enkel omdat het beschamend was dat hij zich zo gedroeg ontkende hij het. Het was te danken dat hij niet snel bloosde dat hij nog niet rood was aangelopen, anders had het alles nog wat gênanter gemaakt.
Hij slaakte een zucht. ‘En instinct hebben we allemaal. Jij bent een hond, ik een kat. Het verbaasd me dat ik nog niet weg ben gerend, of een boom ben ingeklommen,’ gaf hij toe. Ze zou vast allang weten hoe katten reageerden op honden, vriendelijk of onvriendelijk. Het was altijd des te erger als een hond alleen wou spelen. Want hun gebaren kwam heel anders over op elkaar. Een kwispelende staart van een hond werd als gevaarlijk en agressief gezien in de katten wereld. Vandaar dat katten ook wegrenden voor speelse honden, die enkel met ze wilden stoeien of zo. Ook omdat honden meestal groter waren, en wat grover met spelen; kon het pijn doen en renden ze daarom ook weg. Enkel katten die met honden waren opgegroeid, vanaf geboorte-af-aan, wisten dat het niet bedreigend overkwam. Maar hij was niet met honden opgegroeid; dus hij was er wel bang voor.

Toen Inu de vraag had gesteld over of school wel leuk was kreeg ze na een tijdje pas haar antwoord. Inu kon zien dat de jongen al veel minder gespannen was. De jongen vertelde haar dat sommige school leuk vonden en andere weer niet. Ze trok een scheef gezicht. Het woord klonk interessant voor haar, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze er nog nooit van gehoord had. De jongen zei ook dat hij het er het beste van maakte. Hij vond school dus niet leuk. Toen ze dichterbij was gekomen had ze opgemerkt dat de staart weer helemaal bol en pluizig was geworden omdat de haren weer rechtop stonden. De jongen stelde zich opeens voor. De twee groene nieuwsgierige ogen keken hem meteen aan. Meer kalm dan nieuwsgierig, maar goed. De jongen stelde zich voor met de naam Leroy. Een glimlach verscheen over Inu's gezicht. Haar oortjes ontspande en stonden niet meer gespitst. Haar staart ging steeds minder hard zwaaien. "mooie naam" zei ze met een kalme toon in haar stem. Toen Inu had gemerkt en gevraagd waarom hij zo gespannen was reageerde hij nogal koppig op haar woorden. Hij vertelde haar dat hij helemaal niet gespannen was, ook nog is stotterend. Ze schudde lichtjes haar hoofd en grinnikte even. De jongen ging verder met zijn verhaal. Leroy zei dat iedereen instinct had. Inu dacht even na over die woorden. Vervolgens vertelde hij haar dat ze een hond was en hij een kat en dat hij zichzelf verbaasde dat hij nog niet in een boom was geklommen of uberhaupt was weggerend. "ik weet niet waarom je gespannen bent, maar voor mij hoef je niet bang te zijn hoor" zei ze glimlachend. "oke... dat klonk stom" zei ze droog. "maar ik snap sowieso niet het gedoe tussen kat en hond, waarom zou ik in godsnaam achter je aan gaan rennen??" en ze geeuwde even. "dat is alleen maar doelloos en tijd verspilling en ik snap ook niet wat ik er mee moet bereiken" en ze grinnikte even. "geloof me, ik ga je niet op jagen.... als je me uberhaupt wil geloven". Nog steeds stond er de vriendelijke glimlach op haar gezicht.

(OMG sorry voor de korte post O_O , ben net terug van vakantie en ben nogal moe ^^")

Hij krabde met een hand in zijn nek, deed dat bijna altijd als hij een complimentje kreeg. Een bescheiden lachje krulde zich rond zijn mond. ‘Dank je, denk ik,’ prevelde hij zachtjes. Dit was ook een van de redenen waarom hij weigerde in het bijzijn van anderen op zijn gitaar te spelen, laat staan zingen. Voor dat soort dingen moest hij zich op zijn gemak voelen, ontspannen zijn. Maar hij was als het waren een lopende tijdbom, een bom gevuld met zenuwen die op het punt stond om te ontploffen. Zo vervelend. Waarom was hij ook zo slecht in omgang met andere mensen… Of Espers. Het kwam op hetzelfde neer; hij was en bleef verlegen en nerveus in het bijzijn van vreemden.
Ze moest grinniken om zijn woorden. Nou, dat hielp niet echt mee. Hij keek weg, beet op zijn wang; om zichzelf te dwingen niet nog nerveuzer te gaan doen. Haar gegrinnik zorgde ervoor dat hij rillingen over zijn rug kreeg, vond het maar eng. Hij vond het niet leuk als anderen lachten, of grinnikten. Hij wist niet nooit of ze hem nou uitlachten, of gewoon toe lachten. Hij wist het gewoon niet, was er slecht in. Hij was niet sociaal aangelegd, verlegen en slecht in omgang met anderen. Als hij niet zo verlegen was geweest; had hij ook daadwerkelijk iets kunnen doen met zijn muziek. Nu zou het enkel een vage droom blijven; die verpest werd door de harde realiteit. En hij wist dat ook wel, maar dromen waren er om te koesteren; om voor te blijven wensen en hopen. En dat maakte ze fijn. Want leven zonder hoop, leven zonder te wensen; was niet echt leven in zijn ogen.

Hij knipperde met zijn ogen, keek weer naar Inu toen ze sprak. Ze had hem uit zijn gedachtes getrokken met haar stem, niet dat hij het erg vond. Het zou dom en ongepast zijn om in het niets te staren; terwijl je eigenlijk met iemand aan het praten was. Nou… Praten kon je het niet echt noemen. Hij stotterde, kreeg nauwelijks woorden over zijn lippen. Het was dus niet echt praten, meer wat onhandig gestuntel met klanken, als je het hem vroeg. ‘Dingen lijken gemakkelijker dan ze zijn,’ merkte hij zachtjes op. ‘Vroeger… T-Toen waren er wel… Honden waar ik bang voor moest zijn,’ verklaarde hij zachtjes, wendde zijn blik alweer af.
Hij knikte instemmend op haar woorden. ‘Ik snap wat je bedoeld.’ Hij slaakte een zucht. ‘Het is gewoon… Miscommunicatie,’ zei hij zachtjes. ‘Ik mag er dan niet zo uitzien; maar ik heb eens wat boeken gelezen hierover. Jullie lichaamstaal verschilt erg veel met die van ons. Wij snappen het niet, worden bang; omdat jullie meestal groter zijn, en slaan op de vlucht. Dit wakkert jullie jacht instinct aan, en daarom volgen jullie ons,’ legde hij uit, zijn stem zachter wordend bij iedere zin. Eigenlijk ieder woord, en het laatste was amper te verstaan. Hij krulde zijn mondhoeken omhoog, was blij dat te horen. ‘Dank je.’
Er kwam op een gegeven moment een frons op zijn voorhoofd. ‘Maar vertel mij eens Inu; waarom weet je niet wat school is?’ vroeg hij, deze keer was het zijn beurt om nieuwsgierig te zijn. Hij ging er vanuit dat iedereen hier gewoon naar school ging, op spijbelaars na. Noord of zuid, oost of west. Het merendeel van de bevolking in Fukushima bestond uit tieners, en die moesten nou eenmaal naar school. Volgens de wet of zo. Dom gedoe ook. Ze hadden betere dingen in hun leven te doen, dan hun hele dag vergallen door bijna in slaap te vallen in een of ander lokaal.

* Je post is prima hoor c:!

De jongen vertelde haar dat dingen makkelijker leken dat ze waren. Inu zuchtte even en keek schuin omhoog en dacht na. Daar had hij wel gelijk in, ach ja. Haar groene ogen keken Leroy weer aan toen hij vertelde, na ja, stotterde dat hij vroeger wel bang moest zijn voor honden. Ze hield haar hoofd wat scheef en keek hem wat onbegrijpelijk aan. Ze snoof een keer en keek hem weer gewoon kalm aan. Blijkbaar was hij dus bang voor honden geworden doordat er iets gebeurd was of zo. Tenminste dat is wat Inu dacht. Ze keek hem aan toen hij zijn blik af wendde. Ze keek even naar d'r zelf. Waarschijnlijk dus dat hij zo gespannen was in haar buurt, omdat ze er zo uit zag. Ze zuchtte even. Aardig zijn was dus niet altijd alles om bevriend te zijn met iemand. Waarschijnlijk is uiterlijk dus ook belangrijk, maar Inu kon er ook niks aan doen dat ze er zo uit zag. Ze duwde maar even al die gedachten weg om weer naar Leroy te luisteren. Hij zei dat hij snapte wat ze bedoelde. Inu glimlachte lichtjes toen hij zei dat het gewoon miscommunicatie was. Inu knikte instemmend en luisterde maar naar de rest van zijn woorden. Hij vertelde dat hij boeken had gelezen en dat het vooral lag aan de lichaamstaal. Katten snappen de lichaamstaal van honden niet en worden vervolgens bang en slaan op de vlucht. Dit ook vooral, omdat honden meestal groter zijn dan katten. En doordat katten dus weg rennen wakkert het het jachtinstinct van de hond. Inu dacht even na over de woorden die Leroy haar net verteld had. Ze keek hem weer kalm aan "ja, je hebt helemaal gelijk, alleen is bij mij dat jachtinstinct nooit naar boven gekomen... of je moet over eten gaan praten" en ze grinnikte wat flauw. Haar groene ogen schoten open en keken Leroy nieuwsgierig aan vanwege zijn woorden. Hij vroeg haar waarom ze niet wist wat school was. "nou..." begon ze rustig "ik kan mijn leven alleen nog herinneren als héél klein kind" zei ze met een glimlach. "mijn geheugen heb ik ook pas sinds een jaar terug, dus nu maar ik weer nieuwe herinneringen" zei ze grinnikend. "misschien dat ik daarom niet weet wat school is..." zei ze er nog mompelend achteraan. "ach ja, ik heb geen school nodig, ik weet al genoeg" zei ze met een brede glimlach. "dus... jij zit dus wel op school??" vroeg ze vervolgens.

Hij opende zijn mond, wou wat zeggen, maar sloot hem weer en slikte zijn woorden in. Hij liet het feit dat ze hem kon eten maar achterwegen, misschien zou ze hem dan wel gaan opjagen. Als hij haar goed begreep. En het leek net goed te gaan; wat al een wonder was. Een hondenmeisje… Het bleef hem angst aanjagen. Er kwam een frons op zijn voorhoofd bij het horen van haar woorden. Moest ze dan niet juist naar school? Het was daar veel veiliger dan hier rond te zwerven. Er waren genoeg types die niet het beste voorhadden met anderen. En dan liet hij de details nog maar achterwegen. Maar haar woorden riepen nieuwe vragen bij hem op, zorgden ervoor dat zijn nerveusheid een beetje wegebde, omdat deze plaats moest maken voor nieuwsgierigheid.
‘Leidt je aan geheugen verlies?’ vroeg hij, zich realiserend dat de vraag misschien erg ongepast was. Ze kon zich er misschien wel ongemakkelijk bij voelen dat ze eraan leed. Hij zou het niet fijn vinden als hij zich niet meer kon herinneren. Nou… sommige dingen in zijn leven zou hij wel willen vergeten, uit zijn hoofd willen bannen. Maar het leek net alsof je die dingen juist beter onthield, als je ze eigenlijk niet wou onthouden. Toch best vreemd. Misschien dat de gedachte eraan om ze te vergeten; er juist voor zorgde dat je eraan dacht. En als je dingen vaak genoeg ophaalde, zou je ze nooit meer vergeten. Behalve door geheugen verlies dan.
Ietwat bezorgd keek hij Inu aan, toonde eens geen angst voor haar uiterlijk. ‘Ik denk niet dat je genoeg weet als je alleen maar dingen kunt herinneren van toen je nog klein was, sorry dat ik het zeg,’ merkte hij op, ‘School is, hoe belachelijk het ook klinkt, belangrijk. Voor je vervolg opleiding en later ook je werk. Je toekomst dus. Of we het nou willen of niet. En zonder diploma kom je tegenwoordig nergens. Hooguit een circus met je krachten, maar meer denk ik niet.’ Tegenwoordig waren alle baantje die beschikbaar zouden zijn ingenomen door machines. Alleen mensen met een diploma kwamen er nog goed vanaf. En aangezien hij wel een prettige toekomst wou hebben, een mooi huis; en dat soort dingen, moest hij wel naar school. En de leerplicht kwam er ook nog eens bij kijken. Ondanks dat hij in Frankrijk was geboren; moest hij hier nog steeds naar school. En hij zou problemen krijgen met de leerplicht ambtenaar als hij dat niet deed. En daar had hij nou ook weer geen zin in; dat had hij er nou net weer niet voor over.
Hij knikte. ‘Ja, ik ben verplicht om naar school te gaan zelfs,’ verklaarde hij, ‘Als ik te vaak spijbel sturen ze de leerplicht ambtenaar naar me toe. En daar heb ik geen zin in; is me teveel moeite gevraagd.’ Hij knipperde met zijn ogen. Wacht… Als ze niet wist wat school was; dan kon ze er ook niet naartoe gaan. Waarom kreeg zij dan geen last van die mensen, en hij wel? Lichte jaloezie laaide in de jongen op, waarom had hij dat privilege niet? Hij zou er alles voorover hebben. Hij zou zelfs samen willen wonen met duizenden honden, als hij maar niet naar school hoefde. Nu eigenlijk was dat niet waar; hij was best veel op lange termijn gericht. Soms ging hij zelfs naar school als hij ziek was, zodat hij geen dingen hoefde te missen. Ja, misschien was hij wel een nerd. Maar hij zou het alsnog stug ontkennen.

De jongen vroeg haar of ze aan geheugen verlies leed. Denkend legde ze haar vinger op haar onder lip. "hmm... dat kun je wel zeggen, ja" zei ze grinnikend terwijl ze nog steeds met dezelfde blije blik naar Leroy keek. Inu was altijd een blij persoon geweest. Ook de tijd die ze nog kan herinneren was een en al geweldig. Ze heeft dus totaal geen slechte herinneringen, waarschijnlijk ziet ze alles in het leven zo positief en is ze blij tegen iedereen die je maar kan bedenken. Niemand heeft haar uberhaupt ooit boos gezien. Inu was het wel een keer heel erg geweest, toen was het vreselijk uit de hand gelopen. Gelukkig voor haar is ze die herinnering ook kwijt, maar ja door deze actie is ze haar ouders kwijt. En aangezien die herinnering weg is, denkt ze nog steeds dat haar ouders nog ergens zijn. Inu keek hem met een scheef hoofd aan toen hij zei dat ze niet genoeg wist als ze alleen maar nog dingen kon herinneren van toen ze klein was. Vervolgens ging hij verder dat school heel belangrijk was voor je toekomst enzo, maar Inu is alleen al haar herinneringen kwijt, op diegene na van toen ze nog klein was, maar die zijn ook maar wazig. Haar kennis is haar altijd bij gebleven op een of andere manier. Soms snapt ze zichzelf niet eens meer. "hmm... circus klinkt leuk" zei ze grappent. "ik red me waarschijnlijk wel... werken is saai.." zei ze droog. "waarom zou je gaan werken als je ook vrij door de stad heen kan lopen enzo" zei ze met een blije toon terwijl ze Leroy blij bleef aan kijken. "ik vind wel wat, ik heb echter nooit op een school gezeten, waarschijnlijk zou ik ook niet echt blij worden aangekeken met een staart en oren" mompelde ze er ook nog even achteraan. Haar staart hing nu zowat bijna stil. Ze keek hem met grote ogen aan toen Leroy zei dat hij verplicht was om naar school te gaan. "verplicht??" en ze snoof even "hoe kan het nou dat je verplicht bent naar school te gaan?? dan ga je toch gewoon niet??" zei ze met een blije stem. Inu wist heel veel, ze had haar kennis nog, maar alles over scholen was voor onbekend. Ze had note bene alles geleerd van haar ouders en van de mensen om haar heen, in de stad, enz. Oké de meeste leraren waren wel beter. Maar als het er op aan kwam dan kon Inu nogal koppig zijn.

De manier waarop ze reageerde verwonderde hem in het begin een beetje, maar daarna kwam het punt waarop hij realiseerde dat ze zich eigenlijk helemaal niet verdrietig hoefde te voelen. Alles zou waarschijnlijk nog zo simpel zijn als de tijd die hij had gehad voor hij zijn krachten ontdekte. Links en rechts bestonden niet; het was een richting, meer niet. Dat verklaarde ook waarom ze zo zorgeloos overkwam; ze had geen zorgen, geen lasten op haar schouders. Of ja… Waarschijnlijk wel, maar dat realiseerde ze zich nog niet echt. Ze had ook geen verleden om over te treuren, want dat zou ze zich toch niet meer goed herinneren. Wel een klein beetje, maar nog niet genoeg om al de nare dingen van het leven weer in te zien. Hij verspilde zijn dagen aan het dromen en denken over hoe hij dingen had kunnen veranderen, zijn verleden. Het was gemakkelijker gezegd dan gedaan om eens diep adem te halen en vooruit te kijken. Want hij bleef maar denken over hoe hij dingen had kunnen redden, door andere keuzes te maken, die nu verloren waren gegaan. Zoals zijn zorgeloze en rustige leventje. Dat nu hectisch en eenzaam was geworden.
De jongen fronste. ‘Omdat ik niet wil eindigen als zwerver,’ merkte hij nuchter op. ‘In de toekomst wil ik wat hebben om voor te leven. Ik wil wat hebben om van te genieten; een mooi huis, het liefst ook wat dieren… Een zwembad als het mee zit,’ fantaseerde hij hardop over zijn eigen gedachtes. ‘Dat krijg je alleen voor elkaar al je ervoor werkt. Niemand heeft zoveel geluk in het leven dat alles hem of haar aan wordt geboden. Behalve als je een loterij wint. Maar ik heb niet zoveel geluk in mijn leven. En ik hou er ook niet van als mijn leven afhangt van een gokje. Ik wil zekerheid hebben,’ legde hij zachtjes uit. Het was waar dat hij altijd gefrustreerd werd als hij geen duidelijkheid had. Dat kwam misschien ook wel door het feit dat hij goed was in exacte vakken; daar bestond alles uit logica. Hij wist hoe boos en geïrriteerd hij soms kon worden als hij iets niet snapte, iets niet logisch was in zijn ogen… De logica van dingen hem ontging. Misschien een tik, wie weet.

Hij slaakte een diepe zucht. ‘Ik wou dat dingen zo gemakkelijk konden,’ sprak hij moeizaam. Hij wreef met een hand over zijn gezicht, keek haar vervolgens weer aan. ‘Als ik te vaak spijbel; wat inhoud dat je niet naar school gaat terwijl dat wel moet – stel je wist niet wat het betekende, krijg ik de leerplicht ambtenaar op mijn dak. En dat is mij toch iets teveel gevraagd voor een vrij leventje.’ Hij wendde zijn blik af, ademde diep in. ‘En ik vind het ook fijner als mijn toekomst zeker is. Met diploma kom je verder dan zonder,’ mompelde hij.
Hij grijnsde zwakjes. ‘Ze doen meer dan alleen je vreemd aankijken,’ merkte hij op een gegeven moment op. Hij had die zin eerst genegeerd, voelde de behoefte niet om er iets over te zeggen. Maar hij wou iets voor haar doen; hij was bang. Zij was een van de weinige die wel aardig tegen hem deed, vond zijn oren en staart zelfs leuk… Nou, zo leek het. Maar ze had ook geen reden om ze vreemd te vinden; ze had ze zelf ook. En dat vond hij wel prettig. ‘Zeg, Inu…’ begon hij aarzelend, niet zeker of het wel goed was wat hij dacht. ‘Wat dacht je ervan als ik je nou eens een dagje mee naar school zou nemen?’ stelde hij voor, waarna hij haar eventjes aankeek; de moed niet had om dat lang vol te houden en vervolgens maar wegkeek. ‘Want zoals ik eerder al had gezegd; iedereen denkt anders over school. Misschien vindt je het wel leuk… Dus, wat denk je?’ Voorzichtig sloeg hij zijn ogen op, probeerde een reactie bij haar te peilen over wat ze van zijn voorstel vond.