MAYHEM;;

Onderwerp: MAYHEM;; vr jul 01, 2011 2:44 am

,,., MAYHEM!;

"Wie is dat meisje?" vraag je zachtjes. De jongen kijkt je even aan en vervolgens naar de blondine die boven de grond hurkt. Al een paar minuten lang en ook nog in stilte. "Dat is Mayhem. We weten het niet zeker, maar we denken dat ze veertien jaar oud is. Ze wil het niet zeggen." Je kijkt de jongen even aan. Wat voor een raar persoon wou haar eigen naam niet zeggen? Je kijkt dus maar weer terug naar het meisje. Ze hoort jullie vast, maar ze reageert er gewoon niet op. Wat zou er met haar gebeurd zijn? Waarom was ze zo.. zo.. raar?
"Wat is er met haar gebeurd?" vraag je aangezien je nieuwsgierigheid toch sterker is dan je verstand. De jongen kijkt niet op of om en zucht enkel. Je voelt het eigenlijk al aankomen. 'Niemand weet het zeker', of zo. Maar dat kan je hem ook niet kwalijk nemen. "Er gaan geruchten dat ze vroeger 'normaal' was. Het meest bekende gerucht over hoe ze zo is geworden zal ik je vertellen, al gaan er verschillende rond. Ze had een vriendje voor twee jaar lang. Hij zei dat het voor altijd zou zijn en dat hij nooit meer van haar zijde zou wijken. Ze geloofde hem, naïef als het was. Op haar verjaardag kwam hij naar haar toe, met een cadeau. Ze opende deze en er zat een mes in. Ze kon zich niks anders dan afvragen waarom ze dat kreeg. De jongen pakte het mes vast en-"
"Hou op!" roept een hoge stem. Mayhem's handen zitten in haar haar en ze schreeuwt, harder dan je ooit heb gehoord. De jongen duikt net als jij in elkaar en de blondine draaide zich om. Je ziet een flits van rood, wit en zwart en voelt papier tegen je huid. Het begint opeens te branden en je schreeuwt het uit van de pijn. Een oorverdovende kreet klinkt, afkomstig van de jongen naast je. Je ziet dat er speelkaarten tegen zijn huid aan zitten en blijkbaar gebeurt er bij jou hetzelfde.

Wanneer je wakker wordt, bevind je je in een toren. Je hoort nog steeds hoge schreeuwen en herkent ze als die van Mayhem. Wat had die stomme trut je aangedaan?! Het schreeuwen stopte en je hoort een stem. Het klinkt alsof het net is aangevallen door een wild dier en dood aan het gaan is. "Gratum inferno, unde sunt haec." Wat voor een taal was dat? Je denkt er niet verder bij na aangezien het niet je grootste zorg is.
Er staan overal grafstenen. Er staan namen op, namen die je herkent. Je ouders, je grootouders, je hele familie. Je beste vrienden en alle andere mensen die je kent. Je begint te schreeuwen en te huilen. Die trut! Die trut! Hoe durfde ze?! "Ik wil naar huis, ik wil naar huis, ik wil naar huis!" schreeuw je en grijpt naar je hoofd. Je trekt langzaam je hand terug aangezien je iets voelt. Bloed. Je begint opnieuw te schreeuwen tot je weer wat op je hoofd voelt. Aarzelend en trillend doe je je hand achterop je hoofd en voelt opeens een grip rond je pols. Voor de zoveelste keer begin je te schreeuwen en te schoppen, terwijl je voelt hoe je huid scheurt over het pad. Je wordt een gat ingegooid en kunt niet eens de dader zien.
Je blijft maar vallen en vallen, tot je uiteindelijk neervalt. Zachtjes begin je te huilen en kruipt in een soort balletje. Je had je ogen in de hele actie dicht geknepen, maar opent ze weer omdat er iets raars aan de hand is. Je hand.. "Waar.. Hoe.." stamel je en voelt de tranen nog stromen. Waar is je hand? Waarom bloedt je niet? Het is gewoon weg. Je kijkt even naar het restant van je arm. Al snel kijk je weg, je ziet het bot en alles erin. Je snikt even zachtjes en valt weer achterover. Waarom was je ook over haar begonnen? Je haat haar. Je haat haar zo erg.

Spoiler: