Into the Nothing. ~

Met kalme passen liep de donkerharige jongen langs de winkels. In dit gedeelte waren de winkels gesloten; het was al laat. Eigenlijk had hij geen idee wat hij hier deed. Hij was gevlucht van zijn vrienden nadat hij zijn gedachten weer eens de vrije loop had laten gaan. Hij begon steeds beter door te krijgen dat hij niet helemaal hetero was, aangezien meisjes hem steeds minder boeiden. Zijn vrienden waren van die gasten die altijd liepen te flirten. Hij deed vaak ook mee, maar kon de lol er minder van in zien dan zijn vrienden deden. Maar, alsnog weigerde hij te zeggen dat hij gay was. Dat was hij niet! Dat wist hij zeker. Of, dat was in ieder geval wat hij zelf stug vol bleef houden.
Wat druppels landden op zijn blote arm en hij herinnerde zich zijn vest achtergelaten te hebben. Hij snoof eventjes zacht, maar voelde niet de behoefte om terug te gaan. Eén van de jongens zou hem wel mee hebben genomen en hem morgen teruggeven. En anders had hij pech.
Nog meer druppels kwamen op hem terecht en het begon steeds harder te regenen. Hij vloekte even binnensmonds en keek even snel om zich heen, om een schuilplaats te zoeken. Uiteindelijk bleef zijn blik hangen op het bordje wat duidelijk maakte dat de parkeergarage dichtbij was. Ach.. Dat was waarschijnlijk zijn enige hoop.

Eenmaal aangekomen bij de parkeergarage liep hij rustig naar binnen. Het was donker, dus zag hij weinig. Kalm liep hij rechtdoor, tot hij eindelijk op een parkeerplek neerplofte, ergens in een hoekje. Hij rilde, want het was koud. Ergens vervloekte hij zichzelf omdat hij zo dom was weggegaan zonder zijn vest, maar.. Hij was blij dat hij nu even alleen was. Hij leunde met zijn hoofd tegen de muur aan en keek in de diepe duisternis. Het was niet zo dat hij slechte ogen had, maar hij was nachtblind. Het kon dus best zijn dat een ander wel íets kon zien hier, al zou het niet veel zijn, terwijl het voor hem gewoon een diepe duisternis was. Hij ging even met zijn hand door zijn haar, waarna hij zijn ogen sloot.
Bij het horen van een bepaald geluid opende hij zijn ogen weer, al had dit geen nut. Was er nog iemand hier? Hij snoof zacht. Hopelijk niet.. Hij had zijn rust even nodig. Langzaam sloot hij zijn ogen weer en leunde weer tegen de muur aan, hopend dat er niemand kwam.

“Denk je echt niet dat mam het erg vind als we zo laat over straat lopen?” vroeg het meisje wat naast hem liep en zijn arm vast hield. Ze had donkerbruin haar, het haar van haar vader, in tegenstelling tot haar broer die naast haar liep en blond haar had. Akira zuchtte. Hoe vaak moest hij nou wel tegen haar zeggen dat het niet erg was?
“Je gaat toch naar je vriendin toe? Het is gewoon toeval dat ik met je mee moet omdat ik ook nog spullen op moet halen bij een vriend van Oom,” mompelde hij en ze lachte.
“Dat is waar. En niet zo sacherijnig doen, Taka-kun. Zo erg is het toch ook niet?” zei ze vrolijk. Ugh, andere mensen dachten vast dat ze een klef stelletje was. Hij gromde even. Om met zijn zusje door de stad te lopen was niet echt heel leuk. Ze bleef staan toen ze een straatkat zag, onopgemerkt probeerde Akira de kat weg te jagen. Wat moest haar zus toch met dieren? Hij snoof even, schrok uit zijn gedachtes toen er een druppel op zijn hoofd spatte.
“We zijn er bijna, kom je nog mee of niet? Het gaat regenen.” Ze knikte en stond op, liep weer naar hem toe om zijn arm weer te pakken. Het kind durfde gewoon niet ’s avonds alleen over straat. Wat mankeerde haar? Net toen hij haar af had gezet bij haar vriendin, begon het te regenen. In zijn ooghoeken zag hij een parkeergarage. Misschien kon hij daar schuilen. Net toen hij onder het afdak stond, barstte de hemel los. Shit, straks dan was die vriend van Oom allang weg. Hij zag een andere jongen, die ook ging schuilen, en nieuwsgierig liep hij op hem af.
“Hé,” zei hij op een nogal vriendelijke toon en een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Zijn blik ging naar de regen en naar een vrouw die haar was binnen haalde. “Het is al de vierde keer deze week dat het regent. Ik vraag me af wanneer het op houdt,” mompelde hij een beetje in zichzelf, en hij leunde tegen de muur aan, bekeek de jongen. “Oh my, niet verkeerd,” dacht hij bij zichzelf en hij grinnikte even om zijn gedachtes. Zijn blik gleed naar het grijze vest wat hij aan had en half nat was, waaronder een oranje T-shirt te vinden was. Ook had hij een donkerblauwe broek aan, die ook nat was. Ach, het zou vanavond wel in de was gaan. En gelukkig droogde het ook nog op voordat de regenbui over was.

Voetstappen. Een geïrriteerd snuifje kwam uit de neus van Destin, die stug bleef zitten. Hij was niet van plan zich weg te laten jagen, al voelde hij zich ongemakkelijk. Aan het naderende geluid te horen was deze gast niet van plan weg te gaan, dus opende hij rustig zijn ogen. Door het kleine beetje licht wat er was kon hij net iets zien. Niet veel, maar goed. Hij moest genoegen nemen met dit. Het was een jongen. Lelijk was hij niet, in tegendeel zelfs. Destin drukte zichzelf tegen de muur aan, om de afstand tussen hem en de jongen te vergroten. Hij was niet bang.. Maar om bij een jongen in de buurt te zijn liet hem tegenwoordig heel ongemakkelijk voelen. En toch bleef hij volhouden dat hij niet op jongens viel.
‘Hé,’ begroette de jongen hem en hij slikte. “Hey,” sprak hij zacht, zijn blik afwendend, al kon hij toch al weinig zien. De moed was hem compleet in de schoenen gezakt. De jongen zei dat het al de vierde keer deze week was dat het regende en dat hij zich afvroeg wanneer het ophield. “Hmmn,” bracht hij ongemakkelijk uit. Zijn blik gleed weer naar de jongen, alsof hij er elke keer naartoe getrokken werd. Dat irriteerde hem vreselijk. Waarom was het zo? Want, kom op. Dit was een jongen. Dat hoorde gewoon niet.

Hij sloot zijn ogen weer, proberend zich niets aan te trekken van de jongen. Dit mislukte natuurlijk, want al snel opende hij één oog en deed hij moeite om iets te kunnen zien. De jongen was lang, iets wat hem geïntimideerd deed voelen. Zeker mooi, goed geschapen.. “Godver..” gromde hij zacht tegen zichzelf, doelend op zijn gedachtegang. Hij moest echt stoppen met zo denken over jongens. Het maakte hem nogal in de war.
Wacht eens even.. Hij snoof zachtjes. Nu hij wat meer gewend was aan het donker - al zag hij nog steeds vreselijk weinig - dacht hij zich te herinneren deze jongen al eerder gezien te hebben. “Zitten wij niet in hetzelfde jaar?” vroeg hij droogjes. Hij wilde de stilte opvullen, zodat hij geen vieze gedachten meer kon hebben. En als dat op deze manier moest, dan moest hij maar onzin gaan lopen uitkramen. Alles beter dan wat hij net aan het doen was.

Onopmerkzaam bekeek hij de jongen vanuit zijn ooghoeken. Bruin haar, mooie cyaanblauwe ogen, slank, nerveus, knap.. Zijn blik ging weer naar de vrouw en hij glimlachte, was helemaal tevreden. Al vroeg hij zich af of de jongen wel bi of homo was. Ach, anders kon hij een blauwtje oplopen. Niet dat hij dat erg vond. Hij vond zichzelf lelijk, dus dan was het wel te begrijpen. De jongen was niet echt spraakzaam en Akira zakte op de grond neer, een paar meter van de jongen vandaan. Hij leek niet echt op zijn gemak te zijn.
“Godver..” Zijn blik ging naar de jongen en hij keek een beetje verbaasd. Wat was er nou weer? Al snel werd hij afgeleid door een mooie auto die de parkeergarage uit reed. Wauw. Misschien zou hij later ook zo’n auto hebben. Als hij het geld en de opleiding er tenminste voor had. En een rijbewijs natuurlijk. Zijn gedachtes fantaseerden zo erg over de auto, dat hij de jongen zowat vergat. “Zitten wij niet in hetzelfde jaar?” Hij schrok op, zijn blik gleed weer naar de jongen en een vriendelijke glimlach verscheen op zijn gezicht.
“Zou kunnen. Dan moet jij Destin toch zijn? Ik ben Akira, aangenaam.” Hij kende heel veel mensen op school, maar de jongen die een paar meter bij hem vandaan zat, was een van de weinigen van zijn jaar die hij nog niet had gezien. Hoe hij aan zijn naam was gekomen wist hij niet meer. Het kwam gewoon zomaar in hem op. Hij rekte zich een beetje uit, schudde zijn lange blonde haren heen en weer en wierp zijn blik weer op de jongen. “Ik vind je ogen leuk. Ze zijn zo apart en mooi, in tegenstelling tot het standaard bruin wat je hier ziet. Kom je hier eigenlijk vandaan? Je ziet er wel Japans uit, maar aan de andere kant toch weer niet.” Met zijn woorden probeerde hij de stilte op te vullen, maar tegelijkertijd ook te flirten en te kijken hoe de jongen zou gaan reageren. Stilletjes met een glimlach wachtte hij op antwoord. Als hij die tenminste kreeg. Zijn hand ging even door zijn blonde haar, en toen ging zijn blik en aandacht weer naar de jongen.

De jongen zei dat het zou kunnen en scheen hem daarna te herkennen. Hij stelde zich voor als Akira en Destin knikte. Hij was nooit goed geweest in namen, maar gezichten onthield hij daarentegen wel goed. Helaas was het voor hem heel lastig om nu iets te zien, dus was het lastig geweest om de jongen te herkennen. Nu hij wist hoe de jongen heette en hoe hij eruit zag voelde hij zich iets meer op zijn gemak, al was het uiterlijk van de jongen zo’n uiterlijk wat hem zenuwachtig maakte.
‘Ik vind je ogen leuk,’ begon de jongen te spreken en Destin kleurde volledig rood. Deed die jongen dit expres of zo? Hij begon te zeggen dat het apart en mooi was - wat hem nog roder deed kleuren - en vroeg toen of hij hier vandaan kwam. “Ehm.. Mijn moeder is geboren in Amerika, mijn vader is gewoon Japans, misschien dat het daaraan ligt..” sprak hij snel en nerveus. Hij hoopte maar dat de jongen ook nachtblind was, want dan zou zijn rode kleur misschien niet opvallen. Anders moest hij waarschijnlijk iets gaan uitleggen. Ergens wilde hij de jongen een compliment terug geven; er was genoeg te complimenteren. Maar hij durfde niet, bang dat hij te veel zou gaan zoeken naar positieve dingen bij de jongen, waardoor hij nog meer rare gedachten kreeg.
“W.. Wat doe je eigenlijk hier?” vroeg hij snel. Hij realiseerde zich dat het er misschien niet al te aardig uit kwam en beet op zijn lip. “Ik bedoel.. Ik bedoel.. De winkels zijn al dicht, dus ik dacht dat er bijna niemand meer zou zijn hier..” zei hij toen, opnieuw alles net wat te snel uitsprekend. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan.
Wat zou de jongen nu zeggen? Hij zou hem waarschijnlijk voor gek verklaren. Want, welke mongool reageerde nou zo bij een andere jongen, gewoon omdat.. Wat was de reden eigenlijk? Oké, ergens wist hij het wel, maar hij weigerde dat toe te geven. Hij weigerde toe te geven dat hij jongens leuk vond en dat hij daarom zo zenuwachtig was in het bijzijn van deze jongen. “Het spijt me..” verontschuldigde hij zich toen droogjes voor zijn zenuwachtige, onverantwoordelijke gedrag. Maar, hij weigerde meer erover te zeggen. Stel je voor dat de jongen zou weten denken dat hij gay was. En dat mocht niet. Hij snoof eventjes zacht.

Hij grinnikte zachtjes in zichzelf toen hij zag dat de jongen rood werd. Zo, dat had effect. Had hij ook nog de goede persoon te pakken genomen. Iets zei hem dat hij hem gewoon op de bek moest pakken, alleen daar maakte hij ook geen vrienden mee. En gemeen was hij juist niet.
“Ehm.. Mijn moeder is geboren in Amerika, mijn vader is gewoon Japans, misschien dat het daaraan ligt..” Akira knikte instemmend, dacht al zoiets. De jongen sprak snel en nerveus, wat hem eigenlijk wel vermaakte. Hij had nog nooit iemand zo laten worden en het was best wel leuk. Hoeveel een paar woorden maar konden doen. Ondanks dat het niet echt licht was, maar er nog een paar oude lampen in de parkeergarage waren, kon hij duidelijk zien.
“W.. Wat doe je eigenlijk hier?” Akira fronste even. Oké, dat kwam plotseling. “Ik bedoel.. Ik bedoel.. De winkels zijn al dicht, dus ik dacht dat er bijna niemand meer zou zijn hier..” Hij glimlachte. “Het spijt me..” verontschuldigde de jongen zich toen.
“Het geeft niet. Ik ben nog op straat omdat ik nog wat spullen op moest halen bij een vriend van een oom, mijn oom heeft namelijk een autogarage. En ik moest mijn zusje afzetten bij een vriendin, ze wil graag niet alleen over straat lopen,” zei hij luchtig. “Niet zo nerveus doen, ik bijt heus niet,” lachte hij en hij ging wat dichter bij de jongen zitten, staarde naar de vele auto’s en de regen buiten.

De jongen zei dat het niet gaf en een lichte glimlach kwam op het gezicht van Destin te staan. De jongen begon uit te leggen waarom hij hier nog was; over dat hij nog iets moest ophalen ergens en dat hij zijn zusje - wie niet graag alleen liep - had moeten afzetten bij een vriendin. Hij knikte rustig en kon zijn blik niet meer van de jongen afhalen, wat hem nog zenuwachtiger maakte. Af en toe keek hij even weg, maar uiteindelijk gleed zijn blik toen toch weer naar de blonde jongen toe.
‘Niet zo nerveus doen, ik bijt heus niet,’ zei de jongen en Destin beet op zijn lip, kleurde weer ietwat rood. Man, normaal deed hij hatelijk tegenover iedereen en wist hij zijn plaats, maar nu zat hij hier met een mond vol tanden, verlegen te doen tegen een jongen. Hij was hopeloos. Hij wilde wat zeggen, maar toen kwam de jongen dichterbij zitten en werden zijn ogen groot. Hij kleurde nog roder dan hij was en wendde zijn blik af. “Ik ben niet nerveus..” sprak hij zacht, maar hij wist dat het maar al te duidelijk was dat hij zich niet op zijn gemak voelde. “Ik bedoel.. Ik ben heus niet bang voor je,” zei hij droogjes, waarna hij hem even droogjes aan keek, lichtelijk glimlachend.

De andere jongen scheen zich wel op zijn gemak te voelen. Waarom was hij de enige rare hier? Hij beet op zijn lip. Het was gewoon de schuld van die jongen. Als hij hier met een lelijk rotjoch had gezeten was dit nooit gebeurd. Dan was hij waarschijnlijk allang weggelopen, trouwens. Maar nu.. Hij wilde hier blijven, hoe vreemd het ook klonk. Ergens wenste hij dat de regen snel afgelopen was, zodat hij kon vluchten.. Maar aan de andere kant wist hij hoe graag hij wilde dat hij hier nog even kon blijven.. Hij kneep zijn ogen dicht. ‘Doe normaal!’ dacht hij. Hij begon echt compleet gestoord te worden hier, niet normaal..
De ruimte tussen hem en de jongen maakte hem zenuwachtig, waardoor hij nog wat dichter het hoekje in kroop. Een rilling gleed over zijn lichaam en hij wreef even met zijn hand over zijn arm, die koud aan het worden was. Hij moest de stilte verbreken. En wel nu. Hij werd er zenuwachtig van; nog zenuwachtiger dan hij al was. Voor zover dat mogelijk was, tenminste. Aangezien hij niets nuttigs wist te zeggen, richtte hij zijn blik naar buiten. “Het regent hard.. Ik ben bang dat we hier nog wel even zitten,” zei hij droogjes, maar om een of andere reden kon hij niet teleurgesteld klinken. Hij was gewoon raar.

De jongen leek het niet fijn te vinden dat hij dichterbij schoof. Hij pakte het misschien wat te snel aan, schoof weer een eindje opzij, maar niet zover als hij eerder had gezeten. Het gezicht van Destin was weer roder gekleurd, waardoor hij zich moest inhouden om niet te gaan lachen. Dat was zielig.
“Ik ben niet nerveus..” Oh ja? Akira trok een wenkbrauw op. “Ik bedoel.. Ik ben heus niet bang voor je.” Hij grinnikte zachtjes, ging een beetje broerachtig door het haar van de jongen heen.
“Gekkerd,” grinnikte hij. Het was de eerste keer in een veel tijd dat hij voor het eerst iemand echt interessant vond en zoenneigingen had. Hij kreeg een sms’je, bekeek die zonder dat de jongen naast hem het zag. ‘Is het leuk in de parkeergarage?’ Ze wist altijd waar hij was, dankzij haar kracht. Hij grinnikte, stuurde haar een sms’je met: ‘Ik zit naast een lekkerding, maar hij is nogal verlegen. Tips?’ Meteen stuurde ze een sms’je terug. ‘Gewoon op de bek pakken.’ Zijn blik ging naar de jongen die vlakbij hem zat, keek even of die mee had gekeken. Hopelijk niet. Hij verborg zijn telefoon en bekeek de jongen van top tot teen. Een lekkerding, maar hij durfde hem gewoon niet te zoenen. Bang dat hij dan een blauwtje op liep. En nu maakte hij zich er opeens wel zorgen om. Raar.
“Het regent hard.. Ik ben bang dat we hier nog wel even zitten.” Akira haalde zijn schouders op, het interesseerde hem niet echt iets. Het feit dat hij hier nu met de jongen was daar in tegen...

Toen de jongen met zijn hand door zijn haar ging, verstijfde hij, zijn blik op de jongen gericht alsof hij elk moment een hartaanval kon krijgen. En misschien was dat nog wel waar ook. Hij werd ‘gekkerd’ genoemd en hij snoof zacht. “Moet jij nodig zeggen,” zei hij zacht, opnieuw lichtelijk glimlachend. Hij begon zich iets meer op zijn gemak te voelen, maar zodra hij de jongen aankeek kreeg hij dat rare gevoel weer en had hij het gevoel dat dit slecht was voor zijn gezondheid. Straks zou hij hier terplekke een hartaanval krijgen, of zo.
Toen de jongen een sms’je kreeg, hief hij een wenkbrauw op. Hij snoof eventjes licht. Hij ging normaal zitten, omdat het hoekje niet lekker zat. Toen de jongen grinnikte, keek hij hem vanuit zijn ooghoeken aan, zijn blik nieuwsgierig - en heel ongemanierd - op zijn telefoon richtend. Toen hij zag wat de jongen typte, werden zijn ogen groot en kleurde hij weer rood. Net nu hij zich weer heel even op zijn gemak had gevoeld. Hij wendde zijn blik af, durfde de reactie die erop kwam niet echt te lezen, maar was te nieuwsgierig. Toen hij las wat daar stond, verstijfde hij. “W..” begon hij, maar hij besloot verder zijn mond te houden.
Hij zag hoe de jongen hem aankeek en staarde droog terug. Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar woorden waren ver te zoeken. Hij schoof weer een klein beetje opzij, zodat hij weer in zijn hoekje zat. Maar, in deze houding kon hij de jongen beter aankijken. Hij had allang weg kunnen rennen als hij dat wilde, maar.. Hij snapte zichzelf niet meer nu. Het was te ingewikkeld voor hem.
‘Gewoon op de bek pakken,’ was de reactie van degene waar de jongen mee had ge-sms’t. Hij wilde iets zeggen, maar wist niet hoe de jongen daarover dacht. Misschien was het wel een grapje.. Misschien wilde de jongen dat helemaal niet. Hij beet op zijn lip. Hij hoorde dit niet te willen, maar hij kon.. Het was te ingewikkeld. Dit had hij nog nooit bij een meisje gehad. Was hij dan echt Gay? Hij slikte. Zijn blik richtte hij op de jongen, ietwat afwachtend. Hij durfde zelf niets te doen, was een watje. Maar, hij hoorde dit sowieso niet te willen.. Hij wendde zijn blik weer af. “Ik..” zei hij zacht, maar hij wist niet precies wat hij moest zeggen. ‘Ik wil dat je het doet’ zou zo vaag over komen, niet waar? Misschien wilde de jongen zoiets wel helemaal niet, waren de sms’jes niet serieus.. Waarom kon de jongen niet wat duidelijker zijn? Nu was hij al helemaal in de war. Hij zuchtte even en legde zijn achterhoofd tegen de muur aan, met zijn handen in zijn gezicht.
“Sorry, ik had niet mee moeten lezen..” verontschuldigde hij zich zacht, bijna fluisterend.

De jongen keek mee. Shit. Zijn gezicht werd wat roder. ‘Dankje, hij heeft meegelezen.’ Hij kon haar nu al horen lachen. Bitch. De sms’jes bleven even weg. ‘Nog een reden om hem op de bek te pakken. Mariko zegt dat je het gewoon moet doen. Ze ziet een hoopvolle toekomst in jullie. xD’ Stomme toekomstvoorspeller. Hij klapte zijn telefoon dicht, zijn wangen waren roze.
“Ik..” hoorde hij de jongen zeggen. Hij keek niet op, staarde nog steeds naar zijn handen. En nu? Hij voelde zich een beetje nerveus worden. “Sorry, ik had niet mee moeten lezen..” Een het geeft niet wat zo ongepast. Akira knikte daarom gewoon en werd nog roder. Toen hij zag dat de jongen zijn gezicht had verborgen, grinnikte hij en ging hij voor hem zitten. Zijn handen streelden de iets kleinere en zachtere handen, pakten ze uiteindelijk voorzichtig vast.
“Wat ben je aan het doen? Zo kan ik je mooie ogen niet zien,” fluisterde hij. Heel voorzichtig trok hij de handen van de jongen weg. “Kijk, veel beter toch?” Nu pas merkte hij op hoe dicht bij elkaar ze wel waren. Veel dichter dan de bedoeling was. Zijn ogen gingen even naar de lippen van Destin en hij grijnsde lichtjes. Uiteindelijk, na kort gepeins, boog hij voorover en kuste hij hem. Een tedere, maar toch wel intieme kus. Een deel van hem riep dat hij gewoon verder moest gaan met een tongzoen, maar daar was het gewoon nog te vroeg voor. Nu pas herinnerde hij zich hoe hij de naam van de jongen kende. Een paar jaar geleden had hij hem voor het eerst gezien en wat het liefde op het eerste gezicht gezien. Toch was hij hem gedeeltelijk vergeten aangezien zijn toenmalige vrienden het dom vonden dat hij gay was. Hun lippen lieten elkaar heel voorzichtig los en Akira werd even kort rood toen hij merkte dat hij beide handen van de jongen vast hield, maar hij ontspande zich al snel en liet de handen los.
“Dat was je straf omdat je mijn sms’jes las zonder te vragen,” mompelde hij met een kleine grijns en hij twijfelde of hij de jongen nog een keer wou zoenen, want het verlangen was onmenselijk groot.

De jongen vroeg wat hij aan het doen was en zei dat hij zijn ‘mooie’ ogen zo niet kon zien. Hij voelde een hand aan de zijne en voelde hoe zijn handen weggetrokken werden, waardoor hij de jongen kon zien. ‘Kijk, veel beter toch?’ vroeg de jongen en Destin knikte, al doelde hij meer op het uitzicht dat hij nu had. Nu de jongen zo dichtbij was, kon zelfs hij - met zijn nachtblindheid - hem goed zien. Zo bleven ze even zitten en allemaal tintelingen en andere vreemde gevoelens stroomden door Destin’s lijf. Het verlangen naar deze jongen maakte hem bang. Hij duwde zichzelf tegen de muur aan. Niet zozeer omdat hij bang was voor de jongen, meer omdat hij bang was dat hij iets zou doen waar hij spijt van kreeg.
Akira boog zich echter al snel voorover, waardoor hun lippen elkaar raakten. In eerste instantie verstijfde hij compleet, maar uiteindelijk deed hij toch mee. Waarom wist hij niet.. Waarschijnlijk was het verlangen gewoon te groot om zich in te houden. Het voelde fijn, beter dan wat hij ooit had gevoeld tijdens een kus met meisjes. Hij wist niet of dat lag aan deze jongen, of aan het feit dat het een jongen was. Misschien een combinatie van die twee.

Toen de kus stopte, keek Destin Akira met grote ogen aan. Toen zijn handen werden losgelaten, reageerde hij daar nauwelijks op. Zijn blik was gericht op de ogen van de jongen die bij hem was. De woorden die uit zijn mond kwamen deden hem lichtjes glimlachen. De jongen zei dat dit zijn ‘straf’ was voor het lezen van zijn sms’jes. “Hmmn..” bracht hij zacht uit. “Dat was.. Geen straf,” zei hij zacht.
Hij legde zijn handen op de borst van de jongen en trok hem zacht naar zich toe. Zonder er verder echt over na te denken duwde hij zijn lippen weer tegen die van hem aan. Ze waren nu toch al begonnen.. Het was nu toch wel duidelijk dat hij meer voelde voor jongens dan voor meisjes. Ontkennen was nu compleet onmogelijk. Dit was iets wat hij niet snel zou vergeten en hij had het ook nooit van tevoren kunnen weten. Akira had hij wel al vaker gezien, maar echt persoonlijk kenden ze elkaar niet. Nu nog steeds niet, eigenlijk. Wacht.. Waarom deden ze dit eigenlijk? Hij kneep zijn ogen dicht, maar wilde de jongen niet loslaten.

De jongen keek hem met grote ogen aan toen de kus was afgelopen. Zo verbaasd? Hun blikken hielden elkaar gevangen en Akira kon onmogelijk wegkijken. Hij glimlachte ook toen de jongen dat deed.
“Hmmn..” zei Destin zachtjes. “Dat was.. Geen straf.” Oh echt niet? Dat was een positief iets. Hij schrok een beetje toen de jongen hem naar hem toe trok en ze elkaar weer zoenden. Hij zette zijn handen tegen de muur naast het hoofd van de jongen neer, zocht zo steun. Na een poosje duwde hij voorzichtig de lippen van de jongen open, liet de kus over gaan in een tongzoen. Geweldig. Hij had nog nooit met een jongen gezoend, maar vond het veel beter dan met meisjes. Het voelde veel vertrouwder. Langzamerhand begon Akira het warm te krijgen en hijgde hij zachtjes tijdens een pauze.
“Even, stoppen,” mompelde hij zwaar ademend en hij plofte naast de jongen neer. Zijn gezicht werd rood, aangezien hij eigenlijk niet wou zoenen en hij de jongen eigenlijk niet eens kende, maar het toch fijn voelde, alsof ze het al veel langer deden. Het regende nog steeds. Kutregen. Straks dan moesten ze hier de nacht door brengen, als een soortvan zwervers. Ook leuk. Hij pakte zijn mobiel en sms'te zijn zusje. 'Bedankt voor de tip. Het heeft geholpen.' Er verscheen een glimlach op zijn gezicht terwijl hij het verstuurde en al snel kreeg hij een reactie terug. 'Ik zei het toch.' Hij verborg zijn mobiel weer, leunde met zijn hoofd op de schouder van de jongen naast hem, aangezien hij zich een beetje verveelde. Maar zijn ademhaling was nog een beetje te snel voor weer een tongzoen.

Zijn lippen werden voorzichtig opengeduwd en voor hij het wist waren ze van een kus overgegaan in een tongzoen. Zijn hele lichaam tintelde. Het was vreemd hoe zijn gedachten elkaar tegenspraken. Aan de ene kant wist hij dat ze moesten stoppen. Ze kenden elkaar nauwelijks, dus waarom deden ze dit? Bovendien.. Ze waren beiden jongens! Dit sloeg helemaal nergens op. Maar het was beter dan wat hij met meisjes had gedaan.. Het verlangen was te groot om zomaar te kunnen stoppen.
Plots stopte het en de jongen hijgde dat ze even moesten stoppen. Zijn eigen ademhaling was ook onregelmatig en hij wist niet waarom ze dit deden, maar toch kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om weg te gaan.. Bovendien regende het en had hij blote armen, dus dat zou sowieso al een dom idee zijn.
Hij zag hoe de jongen zijn telefoon weer pakte en begon te sms’en, maar besloot deze keer wijselijk niet mee te gluren, hoe lastig dat ook was. Hij legde de achterkant van zijn hoofd weer tegen de muur aan, waardoor hij omhoog keek. Hij voelde hoe de jongen zijn hoofd op zijn schouder legde en verstijfde. Het verwarde hem alleen maar meer hoe elke aanraking hem zo deed voelen. Met zijn hand speelde hij voorzichtig in het haar van de jongen. Hij vond het nu helemaal niet meer erg om zo te zitten, al was zijn ene kant nu warm en de andere koud.

Na een tijdje legde hij zijn vinger onder de kin van de jongen, om hem van zijn schouder te halen en zacht zijn lippen op die van hem te drukken. Hij wist niet of dit eenmalig was, of hoe lang het zou duren.. Maar hij kon er beter van genieten nu hij het had, toch?
Voetstappen, gelach en gepraat. Een groep jongens kwam de parkeergarage in, maar hij negeerde het. Ze zaten toch in een hoekje; niemand die op hen zou letten. Helaas stopten ze met lopen toen ze dichtbij waren en Destin opende één oog. Hij hoorde geschrokken geluiden en duwde Akira ruw weg. “Geweldig,” mompelde hij. Er werd een vest naar hem toegegooid. ‘Ik wist niet dat je homo was,’ lachte één van de jongens, het woord ‘homo’ spottend uitsprekend. ‘Ga maar door hoor,’ lachte één van de jongens toen en Destin’s cyaankleurige ogen waren op de jongen gericht die vooraan het groepje stond. Hij balde zijn vuist en stond op. Zijn zelfverzekerdheid was weer wat teruggekeerd nu hij Akira voor heel even niet aan hoefde te kijken. De voorste van het groepje viel plotseling, voor Destin’s ogen, gillend neer op de grond. Hij greep naar zijn hoofd en gilde het uit van de pijn. Een valse glimlach stond op Destin’s gezicht. ‘Wat..?’ vroegen de jongens en ze renden op het gillende joch af. Even vergat hij helemaal dat Akira hier ook nog was, hij staarde enkel naar de jongens die zijn avond aan het verpesten waren.

Een hand ging door zijn haar, waarbij hij zijn ogen sloot en zo bleef zitten. Het voelde wel lekker. Nog nooit gedacht dat hij dit ooit zou doen. Normaal gaf hij niet zo veel om de liefde, maar nu dus opeens wel. En dat dankzij de jongen. Ze zaten een tijdje zo, heel rustgevend, totdat hij een vinger onder zijn kin voelde. Hun lippen raakten elkaar weer aan en Akira kreunde even vol genoegen. Er schoot lichte paniek door hem heen toen hij opeens stemmen hoorden, maar omdat de jongen verder ging, ging hij ook gewoon verder. En toen werd hij weggeduwd, nadat er geschrokken geluiden klonken. Awh? Waar was dat nou weer voor nodig? Zijn blik ging naar de groep jongens. Waren het vrienden van Destin?
“Geweldig.” Nee dus.
‘Ik wist niet dat je homo was,’ hoorde hij een van de jongens roepen, maar zijn blik was al weer op de jongen naast hem gefocust, benieuwd wat hij zou gaan doen.
‘Ga maar door hoor.’ Akira rolde met zijn ogen. Sukkels. Toen stond de jongen op en keek nieuwsgierig totdat de voorste opeens op de grond viel. Yay, ze waren afgeldit. Akira stond ook op, transformeerde zijn armen in ijzer en beukte een jongen in elkaar. Natuurlijk waren ze niet de enige met krachten en kwamen er krassen op het ijzer, wat normaal niet zo snel gebeurde. Uiteindelijk waren ze weggerend en wreef Akira over zijn arm, die weer normaal was geworden. Het voelde een beetje beurs.
“Coole kracht,” zei hij met een kleine glimlachachtige grijns tegen de jongen. “Ikzelf heb niet echt zulke interessante, alleen maar Teleport, die ik nauwelijks onder de controle heb, lichtverandering en mijn lichaamsdelen in ijzer veranderen, maar zo leuk is het ook niet.” Hij zuchtte, ging weer op de grond zitten. “Wat een sukkels. Waren het vrienden van je?” Het regende nog steeds, gevolgd door een donder. Aww.. Nu onweerde het ook nog.

Zijn kracht was gelimiteerd. Hij moest iemand eerst minimaal één keer hebben aangeraakt, voor hij deze kracht kon uitvoeren. Vandaar dat hij de voorste pakte, want hij wist hoe vaak die een ‘boks’ wilde en andere dingen die een aanraking vereisten, waardoor hij zeker wist dat zijn kracht mogelijk was.
Hij werd afgeleid door de blonde jongen; Akira. Deze liet zijn armen veranderen en een fronsje kwam op Destin’s gezicht. Interessante kracht; altijd handig als je iemand in elkaar wilde slaan. Helaas stond de jongen weer op toen hij zijn blik had afgewend - hij moest zich op de jongen blijven concentreren, wilde hij zijn kracht laten blijven werken - waardoor hij moest bukken, wilde hij geen slag tegen zijn hoofd. Helaas voor de jongen keken ze elkaar nu recht in de ogen aan, waardoor hij zijn aanval weer voort kon zetten.
Uiteindelijk rende de rest weg en liet Destin de jongen gaan, die overeind krabbelde en er ook vandoor ging. ‘Coole kracht,’ zei de jongen en Destin keek hem aan. Hij voelde zijn moed weer in zijn schoenen zakken en moest moeite doen om een beetje zelfverzekerd over te komen.
De jongen begon op te sommen wat hij kon en Destin glimlachte. Vervolgens doopte hij de jongens van net om tot sukkels en vroeg hij of het vrienden waren. Destin ging even met zijn hand door zijn donkere haar, terwijl hij nadacht. “Well..” begon hij droogjes. “Soort van.. Op school, zeg maar,” zei hij droogjes. “Je moet toch wat hebben om de dag mee door te brengen,” glimlachte hij. “Alleen ben ik bang dat ik niet zo goed bevriend meer ben met ze,” zei hij toen, op quasi-verdrietige toon.
Een flits verlichtte de parkeergarage even en hij keek naar Akira. Hmmn.. Hij was mooi. Hij schudde zijn hoofd even. Niet afdwalen..
“Mijn krachten zijn ook niet zo boeiend, hoor,” glimlachte hij. “Dat wat je net zag.. Daarmee creëer ik gewoon een illusie die pijn opwekt. Ik moet iemand wel één keer hebben aangeraakt, wil ik dat kunnen,” zei hij kalm. “En verder kan ik elektromagnetische velden gebruiken..” zei hij, zijn laatste kracht maar achterwege latend. De was best doelloos. Hij liep rustig op de jongen af en ging er naast zitten. Hij legde zijn hoofd rustig op de schouder van de jongen en sloot zijn ogen. Het zou hem niets verbazen als hij in deze houding in slaap zou vallen, maar hij zou uit alle macht proberen wakker te blijven. Hij wilde deze nacht niet verspillen door te slapen.. Dat kon altijd nog. Dit was misschien éénmalig; daar wilde hij geen moment van missen.

Zijn armen voelden een beetje verdoofd aan door de bijwerking die hij er na kreeg. Waarom was hij zo slecht in teleporteren? Dan had hij hun weg kunnen teleporteren, naar huis ofzo. Hij zuchtte, leunde met zijn rug tegen de muur aan. Hij glimlachte toen de jongen met zijn hand door zijn eigen haar ging. Het zag er schattig uit.
“Well..” begon de jongen op een droge toon. “Soort van.. Op school, zeg maar. Je moet toch wat hebben om de dag mee door te brengen.” Akira knikte. Dat was waar, al zat hijzelf juist altijd alleen omdat hij anders teveel aandacht kreeg. En daar kon hij op een of andere manier niet tegen. Al die stalkende mensen. “Alleen ben ik bang dat ik niet zo goed bevriend meer ben met ze.” Hij grinnikte door de quasi-verdrietige toon.
“Ach, gewoon negeren,” zei hij luchtig. “Of je zoekt andere vrienden.” Er verscheen een lichte grijns op zijn gezicht. Het was meer een hint dan een tip.
“Mijn krachten zijn ook niet zo boeiend, hoor.” Akira was benieuwd naar de krachten van de jongen. “Dat wat je net zag.. Daarmee creëer ik gewoon een illusie die pijn opwekt. Ik moet iemand wel één keer hebben aangeraakt, wil ik dat kunnen. En verder kan ik elektromagnetische velden gebruiken..” Het klonk wel interessant.
“Bijzonder,” mompelde hij droogjes en de jongen ging naast hem zitten. Hij legde voorzichtig een arm om hem heen en drukte lippen op het hoofd van de jongen. Het zat wel lekker zo, al was het wel een beetje koud. Hij bewoog even wat vooruit, strekte zijn arm en pakte het vest, deed die voorzichtig om de jongen naast hem. “Geen kou vatten,” zei hij en hij drukte nog een kus op het hoofd van de jongen.

De jongen zei dat hij ze gewoon moest negeren en Destin knikte een keer. Hij vervolgde met dat hij ook nieuwe vrienden kon zoeken en Destin keek hem droogjes aan. “Hmnpf,” bracht hij uit. Hij wist niet echt iets te zeggen. Nieuwe vrienden, hmmn? Hij had niet veel interesse in anderen, dus dat zou moeilijk worden. Misschien dat hij voortaan wat tijd door kon brengen met hem, maar.. Hij wist het niet zeker. Hij wist niet hoe de jongen hierover dacht. “Misschien wel, ja,” zei hij daarom maar droogjes.
Toen hij naast de jongen was gaan zitten, legde deze een arm om hem heen en drukte hij zijn lippen even op zijn hoofd. Een lichte glimlach kwam op zijn gezicht en hij keek op toen Akira zich voorover bukte om zijn vest te pakken en die om hem heen te slaan, om vervolgens te zeggen dat hij geen kou moest vatten. Hij nestelde zich wat meer tegen hem aan, hem vanonder zijn wimpers aankijkend. “Heb jij het niet koud, dan?” vroeg hij kalm. Hij wilde het vest best aan de jongen geven, maar had het gevoel dat dat toch niet echt zou gaan passen. Hmmn.. Waarom moest de jongen nou zo groot zijn? Dat was iets wat bij meisjes wel makkelijker was. Ze waren meestal slanker en kleiner. Ook voelde hij zich minder geïntimideerd door hen, maar goed. Daar moest hij dan maar even aan wennen.
Hij veranderde zijn houding een beetje zodat hij wat beter zat en keek Akira weer droogjes aan, maar sloot al snel zijn ogen. Hij was moe.. Waarschijnlijk had hij zich vandaag te veel gestresst. En met Akira erbij was dat niet veel beter geworden, waardoor de vermoeidheid nu echt toe begon te slaan. Maar, hij wilde niet slapen.. Hij wist niet hoe vaak hij nog een moment zoals deze mee zou maken, maar hij wilde het niet verpesten door in slaap te vallen; wilde geen moment hiervan missen. Hij gaapte een keer droogjes en keek Akira heel even aan, maar sloot uiteindelijk zijn ogen weer. Hij voelde hoe hij langzaam wegzakte, hoe hard hij ook probeerde om wakker te blijven.

“Heb jij het niet koud, dan?” was de vraag die de jongen stelde nadat hij het vest om hem heen had gelegd. Akira grinnikte. Het zag er wel schattig uit als hij onder zijn wimpers naar hem keek. Maar iets zei hem dat hij niet te hard van stapel moest lopen. Oké, hij had al eerder een oogje op de jongen gehad, wist bijna alles over hem – waardoor hij zich een stalker voelde, maar dat toch niet toegaf – maar de jongen kon ook zo reageren en alles toelaten uit angst dat hij hem zou slaan of kwaad zou doen. Of hij hield niet echt van hem, deed het maar omdat hij niks te doen had en een beetje uitdaging wou. Of alleen de uitdaging, en dan dat ze later gewoon weer uitelkaar groeiden. Daarom weigerde Akira hem weer te zoenen, aangezien het dan toch niet nodig was als het alleen maar om de uitdaging ging.
“Nee. Ik heb ook een vest,” zei hij met een glimlach en zijn hand ging door het haar van de jongen. Er klonk een soort gespat van bliksem en een knal, tegelijkertijd. Stomme bliksem. Destin ging even anders zitten en sloot vlak daarna zijn ogen. Zijn hand ging nog steeds door het haar van de donkerharige jongen. Het was zacht, voelde heel prettig aan. Een paar jaar geleden had hij het nog gedroomd en wist hij niet dat hij dit op een dag zou kunnen doen. En nu deed hij het terwijl hij de jongen in het begin niet eens had herkend. Zachtjes grinnikte hij toen de jongen gaapte. De ogen van de jongen, de mooie cyaanblauwe, keken hem even aan, voordat ze sloten. Ze waren echt mooi. Heel voorzichtig zette Akira de jongen op zijn schoot, sloeg zijn armen voorzichtig om de jongen heen en ging nog steeds ritmisch met zijn hand door het haar van de jongen. Zijn lippen streken zachtjes over de wang van Destin, die ook zacht was. Ze zakten naar beneden, naar zijn lippen, en kusten zijn mondhoek zachtjes. Na een tiental seconden stak hij voorzichtig zijn tong uit, volgde hij er de contouren van de lippen mee, likten ze heel voorzichtig af. Hij leunde daarna een beetje achterover en twijfelde. Nog steeds gingen die twijfelende en negatieve gedachtes door zijn hoofd. Hij kwam dichterbij, liet zijn voorhoofd tegen die van de jongen rustten. Straks dan hield de jongen niet echt van hem, wat een grote kans was.
Liefde op het eerste gezicht bestond niet, maar Akira had hem ook vaker gezien dan normaal en was gewoon langzamerhand verliefd op hem geworden. Totdat zijn vrienden zeiden dat hij hem uit zijn hoofd moest zetten, nadat hij in elkaar was geslagen, en daarna was hij hem gewoon gaan vergeten. Ze hadden hem de schrik op het lijf aangejaagd door hem voor een auto te duwen. Alleen maar omdat hij nee had gezegd. Gelukkig kwam hij er niet zo ernstig van af, alleen een gebroken been en een hoofdwond. Hij kon zijn eigen gegil nog horen. Het galmde door zijn hoofd, net zoals het gelach van de jongens. Daarna had hij natuurlijk wel geluisterd, totdat hij hem gewoon vergeten was en de jongens van school af gingen, aangezien ze twee jaar hoger zaten. Toch hadden ze hem ruim een jaar in hun macht gehouden, was hij bang voor ze geworden en moest hij voor hun roven, waardoor hij al een aantal keer was opgepakt.

Terwijl hij hier allemaal aan dacht, was zijn ademhaling onregelmatiger en sneller geworden, stroomden de tranen over zijn wangen. Het was voor hem net zo erg als toen hij hoorde dat zijn ouders dood waren. Ze hadden hem talloze keren in elkaar geslagen, tegen hem gedreigd en nog veel meer. Pestkoppen. Hij haatte ze. En toen opeens merkte dat hij aan het huilen was en snakte hij naar adem, leunde hij naar achter en veegde hij boos zijn tranen weg, verborg zijn gezicht in de mouwen van zijn vest. Hij wou de jongen wegduwen door al de emoties die hem gevangen hadden gehouden, maar dat kon hij echt niet over zijn hart krijgen.

De jongen zei dat hij ook een vest had en zonder erover na te denken porde hij in de arm van de jongen. Ah, ja. “Ach.. Ik ben nachtblind,” verklaarde hij droogjes. De hand die door zijn haar ging kalmeerde hem op een of andere manier.
Net voor hij in slaap viel, voelde hij hoe hij voorzichtig op de schoot van de jongen werd gezet. Dit zorgde ervoor dat het iets langer duurde voor hij in slaap viel, maar het scheen verrassend lekker te zitten, waardoor het uiteindelijk toch niet zo lang duurde.
Lippen gleden langs zijn wang en hij kroop - nog half slapend - dichter tegen de jongen aan. Hij voelde hoe de lippen naar zijn mondhoek gingen en er vervolgens zacht een tong langs zijn lippen gleed. Geschrokken opende hij zijn ogen. Hij staarde de jongen droogjes aan, maar zakte nog steeds half weg, moe van wat er die dag gebeurd was. Hij voelde het voorhoofd van de jongen tegen de zijne en viel opnieuw weg, genietend van het feit dat hij zo dicht tegen hem aan kon zitten.

De ademhaling van de jongen waar hij tegen aan lag werd onregelmatig en een zachte kreun kwam uit Destin’s mond, waarna hij slaperig zijn ogen weer opende. Hij zag de tranen - met de nodige moeite - over de wangen van Akira glijden en fronste bezorgd. De jongen snakte naar adem en leunde naar achteren, om vervolgens zijn gezicht te verbergen in zijn mouw.
Destin kroop een beetje overeind en leunde naar Akira toe, om zacht zijn arm voor zijn gezicht weg te halen. Hij keek de jongen met een bezorgde frons op zijn gezicht aan. “Rustig..” probeerde hij hem te kalmeren. “Wat is er?” vroeg hij toen zacht. Hij wist niet of de jongen het wilde vertellen, maar was bezorgd en wilde weten wat er was. Hij boog zich langzaam nog wat meer naar voren, om zijn lippen zacht op die van Akira te drukken.
Uiteindelijk leunde hij weer een beetje achterover en keek hij - met de nodige moeite - naar Akira. “Gaat het weer een beetje?” vroeg hij zacht. Hij wist niet wat er aan de hand was en waarom de jongen huilde, maar.. Hij kon er niets aan doen dat hij het er schattig uit vond zien. Dat was niet helemaal goed, maar oke. Natuurlijk had hij ook medelijden, maar.. Ughe, dit was niet gezond meer..

Hij wou niet huilen. Normaal huilde hij nooit, was hij altijd sterk, zelfs al werd hij in elkaar geslagen. En nu, nu huilde hij. Hij huilde omdat hij wou dat het nooit zo zou zijn geweest, dat hij dan de kans had gehad om de jongen eerder te leren kennen en had hij nu niet meer hoeven te huilen, had hij zich misschien wat sterker gevoel dan hij sinds de jongens hem zijn lesje hadden geleerd. Een hand trok zijn arm weg. Zijn lichaam schokte door het zachte gesnik en hij staarde de jongen zwijgend aan, wist niet meer wat hij moest zeggen of doen. Hij keek uiteindelijk toch weg, wou hem niet meer aankijken.
“Rustig..” fluisterde de jongen op zijn schoot. Hoe in godsnaam kon hij zich rustig voelen? “Wat is er?” Akira schudde snikkend zijn hoofd, wou het niet zeggen. Hij kon niet eens praten, de brok in zijn keel was te groot en versperde zijn keel, maakte hem zelf kortademig. En dat wou hij niet. Hij schrok toen de jongen hem begon te zoenen. Zijn ogen sloten bijna automatisch en zijn ademhaling ging een beetje omlaag. Het hielp, op een gekke manier. Uiteindelijk lieten ze elkaar weer los.
“Gaat het weer een beetje?” Hij knikte zachtjes. Zou hij het moeten vertellen? Ughe, hij was makkelijk over te halen om het te vertellen, aangezien hij altijd aardig en open te was. Maar of hij het wel zou doen.. Zijn handen wreven zijn tranen gefrustreerd weg, waarna hij de jongen van zijn schoot af zette en zijn armen over elkaar sloeg, zich een beetje wegdraaide. Steeds als hij naar hem moest kijken, dacht hij aan die gebeurtenis. En dat wou hij niet.

De jongen knikte lichtjes, maar zette hem toen van zijn schoot af. Ietwat beteuterd keek Destin hem aan. Had hij iets verkeerds gedaan? De jongen sloeg zijn armen over elkaar en draaide zich een beetje weg. Destin zette zijn handen op de grond - om steun te zoeken - en staarde naar de donkere grond. Wat had hij nu weer misdaan? Hij beet op zijn lip en staarde naar de jongen, nadenkend. “Heb ik..” vroeg hij zacht, maar hij wendde al snel zijn blik af, zijn zin niet afmakend.
Het was moeilijk om om iemand te geven als je dat niet gewend was. En een moment zoals deze maakte het voor hem alleen maar lastiger. Hij wist niet wat hij fout had gedaan, dus wist al helemaal niet hoe hij het moest herstellen. Ging het misschien over de jongens? Nee, dan zou hij het wel gezegd hebben, toch? Bovendien was alles nog goed, tot hij in slaap viel. Zijn ogen werden groot. Hij had toch niets fouts gedaan in zijn slaap, hè?
Hij proefde bloed en liet zijn lip los. Zijn cyaankleurige ogen stonden vol verwarring, terwijl hij zijn mond opende. “Ik..” begon hij zacht. “Het spijt me!” riep hij toen met dichtgeknepen ogen uit. Zo bleef hij even zitten, tot hij langzaam zijn ogen weer opende, Akira aankijkend. De jongen zorgde ervoor dat hij totaal in de war raakte, dat zijn gedachten elkaar tegenspraken en zijn hoofd begon pijn te doen. Maar, ondanks dit alles wilde hij niet dat hij wegging. Maar, als hij boos was op hem.. Was het dan egoïstisch om te blijven?
Hij kroop een beetje achteruit. “Ik kan gaan, als je dat wilt,” sprak hij twijfelend. Hij keek even naar buiten, waar het nog altijd regende. Hij zou het best overleven met die regen, hooguit verkouden worden. Maar.. Het liefste zou hij hier blijven, behalve als hij écht boos was. Zijn gedachten leken elkaar weer eens tegen te spreken en hij kneep zijn ogen dicht, proberend zijn gedachten weer te organiseren. Dit lukte echter niet. Hij deed zijn armen door de mouwen van zijn vest, die over zijn schouders had gehangen, en wachtte tot Akira iets zou zeggen. Opnieuw beet hij op zijn lip, proefde het bloed, maar negeerde het. Hij was bang voor de reactie van de jongen, wilde zolang als hij kon bij hem blijven.. Maar als de jongen dat niet wilde, moest hij vertrekken.

“Ik..” Hij draaide zich een beetje om. Wat? “Het spijt me!” Hij zuchtte, draaide zich weer naar de jongen toe. “Ik kan gaan, als je dat wilt.” Had hij iets verkeerds gezegd of gedaan?
”Sssht,” suste hij en hij ging met zijn hand door het bruine haar. “Het geeft niet.. Het geeft niet.” Zijn stem klonk nog steeds een beetje gebroken, aangezien hij nog steeds een beetje huilde. Alleen maar overgebleven tranen.
“Het is gewoon..” Hij slikte, nam de jongen weer op schoot en drukte deze zachtjes tegen hem aan, aangezien hij verwachtte dat hij weer zou gaan huilen en hij nu wat meer houvast had. “Ik had een oogje op je, een paar jaar geleden, en jongens sloegen me in elkaar omdat ze dat stom vonden, gooiden me zelfs voor een auto en sloegen me nog meer in elkaar. En ik was je vergeten en nu voel ik me spijtig en zie ik al die gebeurtenissen weer voor me, voel ik al die emotionele pijn.” Zijn lichaam schudde weer een beetje, de tranen begonnen weer te stromen. “Het spijt me. Je hoeft niet weg te gaan. Steeds als ik naar je kijk, moet ik er aan denken en dat doet pijn, maar jij kan er niks aan doen. Het geeft echt niet.” Hij zat zo dat de jongen hem niet kon zien, behalve als hij hem aan de kant duwde. Er borrelde een snik op. “Ga niet weg,” fluisterde hij moeizaam en hij ontspande zijn armen weer een beetje.

De jongen draaide zich om en Destin keek hem aan. ‘Ssht,’ suste de jongen. Hij voelde hoe de hand van de jongen door zijn haar ging en sloot zijn ogen, genietend van zijn aanraking. Hij zei dat het niet gaf, met een gebroken stem. Langzaam opende hij zijn ogen weer. Wat was er nou aan de hand?
‘Het is gewoon..’ begon de jongen. Hij werd weer op schoot genomen en tegen hem aangetrokken. Hij sloot voorzichtig zijn armen om de jongen heen en duwde zich zo nog wat dichter tegen hem aan, niet van plan hem snel weer los te laten. De aanraking voelde veel te fijn, veel te vertrouwd. Hij wilde dit niet kwijt. Niet nu al.
Hij begon uit te leggen dat hij ooit een oogje op hem had en vol ongeloof staarde hij hem aan, al lukte dat niet echt, maar hij probeerde het. Echt? Interessant. Toen hij zei dat jongens hem daardoor in elkaar sloegen, voor een auto gooiden en nog meer in elkaar sloegen beet hij opnieuw op zijn lip. De jongen zei dat hij hem toen vergeten was en dat hij nu alles weer opnieuw beleefde. Hij voelde zich schuldig.
Dit was dus toch allemaal zijn schuld. En het ergste was dat hij het nooit gemerkt had. Hij had nooit erg op Akira gelet, alhoewel.. Hij moest toegeven dat hij weleens over hem had nagedacht en dit ook een aanleiding was tot de vele gedachten die hij had gehad over het homo zijn, maar goed. Verder had hij nooit al te veel aandacht aan de jongen besteed, waar hij nu spijt van had.
De jongen zei hem niet weg te gaan en hij knikte. “Ik ga niet weg,” zei hij zacht. Hij haalde zijn armen van hem af en duwde zichzelf een beetje naar achteren, zodat hij hem aan kon kijken. Hij zag de tranen en veegde deze voorzichtig weg met de achterkant van zijn vinger. “Ze zullen je heus niet weer iets doen,” zei hij rustig en hij glimlachte lichtjes. En zo wel, zou hij daar persoonlijk iets tegen doen. Elke keer dat ze Akira ook maar aan zouden raken, zouden ze van binnen een pijn voelen die erger was dan wat ze ooit gevoeld hadden.
Hij sloeg zijn armen weer op de jongen heen en glimlachte lichtjes. “Niemand hoeft het te weten,” zei hij toen zacht, ervan uit gaand dat de jongen dit beter zou vinden. Hij wist niet hoe hij hierover dacht. Als ze… Echt iets zouden krijgen, dan maakte het hem niet uit wat anderen dachten. Maar, ergens durfde hij niet te hopen, ondanks wat de jongen net gezegd had.

Heel veel mensen dachten als ze Akira zagen, dat hij keihard was, een pestkop en heel erg stoer was. Zo zag hij er alleen maar uit, maar zo was hij niet. Hij was juist aardig, open en gevoelig, al kon hij wel meppen uitdelen als hij boos werd of iemand moest beschermen, maar dat gebeurde bijna nooit. Dankzij het feit dat hij door zijn moeder was opgegroeid, en niet zijn vader, was hij een beetje een softie geworden en keek hij ook heel anders tegen het leven op, in tegenstelling tot de meeste jongens die hardhandig door vaders waren opgevoed. Hij had nog nooit een echte pubertijd gehad, was altijd gehoorzaam en ging alleen een discussie aan als beiden het nodig vonden. De reden waarom hij tattoos ha, was niet omdat hij er dan stoerder uit zag, maar omdat de tattoos betekenissen voor hem hadden. Betekenissen die hij vast wou leggen op zijn huid.

“Ik ga niet weg,” zei de jongen op zijn schoot zacht. Akira voelde hoe de jongen ging verzitten en zijn ogen staarden maar voor zich uit. Een vinger veegde de tranen weg die over zijn wangen sijpelden en even gingen zijn ogen dicht, een beetje genietend van de aanraking. “Ze zullen je heus niet weer iets doen.” Hij had de jongens al een aantal keer in de stad gezien, aangezien ze nu op de universiteit zaten, en een paar keer waren de jongens zijn richting op gelopen, had hij zich verschuilt in een winkel of in een menigte mensen. De angst was wat minder, aangezien hij nu zijn krachten onder de controle hadden, maar het feit dat een paar jongens ook krachten hadden joeg hem de stuipen op het lijf. Zijn ogen gingen open en hij keek de jongen aan, die glimlachte. Het stelde hem gerust. Twee armen werden om hem heen geslagen en hij ging even met zijn hand door Destin’s haar. De reden waarom hij op de jongen verliefd was? Hij zou het niet weten, waarschijnlijk de ogen.
“Niemand hoeft het te weten,” zei de jongen op zijn schoot zacht. Akira snoof, aangezien zijn neus een beetje verstopt zat, en wreef in zijn ogen. Betekende dat dan dat ze elkaar vaker zouden gaan zien, dat het geen een-dags relatie was? Hij glimlachte eventjes, drukte een kus op het voorhoofd van de jongen.
“Is goed,” mompelde hij met een schorre stem.

Na een poosje stopte de regen eindelijk. Het was al donkerder geworden en maar een paar plafondlampen verlichtten de parkeergarage zwakjes. Akira zuchtte. Het was echt tijd dat hij naar huis zou moeten gaan, aangezien zijn moeder anders bezorgd werd. Die onderdelen kwamen later wel. Hij wou het liefst blijven zitten, maar hij wist hoe gevoelig zijn moeder was. Zijn ogen, die dicht waren gegaan omdat hij half was gaan slapen met de jongen in zijn ogen, gingen open. Voorzichtig zette hij de jongen naast zich neer en stond hij op, ging hij even met een hand door zijn haar.
“Ik.. moet gaan. Sorry,” mompelde hij en er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij knielde even voor de jongen neer, drukte een korte zoen op zijn lippen, waarna hij door het haar van de jongen ging. “Ik zie je nog wel,” zei hij met een glimlach en hij kwam overeind, liep weg. Hij had zijn nummer niet eens, maar hij wist gewoon dat ze elkaar nog zouden zien. Ooit.

[Topic Uit]