spare me your judgements and spare me your dreams

Met haar arme wijd uiteen gespreid cirkelde Vesper al neuriënd door de dichte mist. Nietige waterdruppeltjes bleven in haar kleren en haar hangen en onder haar blote voeten kriebelde het natte gras. Haar schoenen en tas had ze even verderop achtergelaten, die zou ze later wel terugvinden en ze wist zeker dat niemand ze zou stelen. Dit meer -dat vroeger schijnbaar stralendblauw was geweest- was nu niet echt een druk bezochte plek en juist daarom had het roodharige meisje deze plek gekozen om deze dag door te brengen. Glimlachend keek ze omhoog naar de witte mist die om haar heen draaide en de omgeving een sinistere uitstraling gaf, omdat je een deel van het meer niet kon zien. Ze was niet van plan om in het vuile water te gaan zwemmen, maar wilde gewoon wat rondhangen op een plek waar niet zoveel mensen of ESPers kwamen. Uit de zak van haar strakke zwarte broek- het ding was van een soort rekbare stof gemaakt, waardoor ze genoeg bewegingsvrijheid had- haalde ze haar telefoon tevoorschijn, zette het ding uit en stopte het weer terug. Nu zou ze daar niet door gestoord worden. Met een zucht liet ze haarzelf op haar rug vallen en staarde naar haar eigen tenen. Ze had ze groen gelakt- bijna dezelfde kleur als haar ogen, maar niets kon die kleur natuurlijk benaderen. Gras ritselde zachtjes door de wind en in de verte hoorde ze vaag iets wegschieten, misschien een muis ofzo. Ze probeerde te gokken hoe laat het was, waarschijnlijk in de namiddag. Vesper was namelijk meteen uit school hier naartoe gegaan. Zo had het vreselijk gevonden om de hele dag met allerlei mensen (en waarschijnlijk ook een aantal ESPers) in een lokaal opgesloten te zitten, in zekere zin was het meisje bijna mensenschuw. Ze was echter niet bang voor mensen, ze had er gewoon een hekel aan om in grote groepen te vertoeven. En met haar opvallende verschijning, het rode haar en de felgroene ogen, was het ook niet moeilijk om op te vallen. Gelukkig kon ze haar krachten gebruiken om de lichtstralen die op haar vielen om haar heen te buigen, waardoor ze in feite onzichtbaar werd. Het nadeel hieraan was dat het enorm veel energie van haar vergde, dus ze kon het nooit de hele dag volhouden, of ze zou uitgeput raken dat ze flauw kon vallen. Maar vandaag had ze de dag overleefd zonder al te veel energie te verliezen. De kunstjes met het licht, want zeg nou zelf, het stelde niet veel voor, waren een deel van haar krachten die ze pas recentelijk had ontdekt. Het was een verassing dat ze naast haar vechtkunst (een vreemde gave, die haar al sinds haar kindertijd evenveel benauwde als een machtig gevoel gaf) ook nog andere.. trucjes kon doen. Met toegeknepen ogen keek ze naar de mist. In feite was het niet meer dan miljarden minuscule waterdruppels die in de lucht zweefden. Het water reflecteerde en verstrooide de zonnestralen, waardoor de witte kleur ontstond. Langzaam wendde Vesper haar krachten aan en met toegeknepen ogen 'veranderde' ze de golflengte van de zonnestralen binnen de mist. Ze trok het witte licht uit elkaar, waardoor de zeven regenboogkleuren ontstonden. Door de mist werden de stralen verstrooid, waardoor er niet een regenboog ontstond, maar de mist die langzaam om haar heen wervelde in allerlei vreemde kleuren hulde. Het bereik was niet groot maar gaf een bijna magisch effect. Vesper stond op en grijnsde breed. Ze waaide met haar handen door de kleurige mist om haar heen, die opnieuw vreemde kleurschakeringen onthulde. Ze breidde haar bereik wat uit, tot ze voelde hoeveel energie het haar kostte om het licht te manipuleren. Met een zucht liet ze langzaam weer 'los', waardoor gekleurde mist uiteindelijk zijn eigen, witte kleur weer aannam. Een geluid een eindje verderop deed haar opschrikken uit haar concentratie en ze leunde met gebogen hoofd naar voren, op de bal van haar voet, om beter te kunnen horen. Het klonk als voetstappen. Haar groene ogen fonkelden en nieuwschierig sloop ze naar voren, er waren maar weinig mensen die hier kwamen.. Geruisloos naderde Vesper de persoon, die ze alleen kon horen. Opnieuw gebruikmakend van haar krachten manipuleerde ze het licht nogmaals, zodat het om haar heen viel en ze niet te zien was. Op enkele meters van het geluid hield ze stil en tuurde met toeknepen ogen naar de donkere schaduw in de mist en liet haar krachten los, zodat ze weer enigszins zichtbaar werd. "Hallo," zei ze toen, helder, zonder zich ergens zorgen over te maken. Zij was immers Vesper, de Schaduw.

[Oh, geopend voor iedereen die maar wil reageren trouwens <3 Ik bijt niet ofzo :'DD]

Het was haar beurt, haar tijd om dit miezerige, zwakke lichaam over te nemen van die weke, kinderlijke Kaede. Haar ogen keken felrood door de mist heen, maar er was geen glinstering in te vinden. Slechts het bloederige rood, emotieloos en koud. Ze klemde haar kaken opeen. Ze had niet langer dan een uur, daarna zou Kaede weer terugkomen. En dan zou ze weer moeten wachten. Minstens een week, dan zou ze weer genoeg kracht hebben. Tenzij ze Nyu tegen wilde houden, dat andere, zwakkere persoontje wat in dit lichaam woonde. En die moest ze koste wat kost van de beheersing afhouden. Dat kind was niet ouder dan vijf! Ze kon amper praten. Als er iets gevaarlijk was, waren het de onschuldigen. Misschien zou Nyu niet begrijpen wat er gebeurde, en dan haar vectors gebruiken om mensen te doden. En dan zo dom zijn om niet weg te lopen, maar gaan zitten huilen omdat ze niemand had om mee te spelen. Ja, van hun drieën was zij de medogenloze, geslepen moordenaar, maar Nyu het moordwapen. Omdat zij niet begreep wat ze kon doen, en daardoor massamoorden kon plegen zonder dat ze het doorhad. Nee, dat moest ze koste wat kost voorkomen. De mensenlevens nemen was haar taak, haar liefde. Een sadistisch lachje lag om haar lippen, toen ze een muis vermorzelde met een steen van drie kilo. Pijn was pijn, of het nu menselijk of niet was. Mensen waren in een aantal opzichten niet veel beter dan dieren. Ze waren zelfs slechter. Maar, als je ongelukkig was, had je een ongelukkiger persoon nodig om je beter te voelen. En de mensen hadden besloten dat zij dat zou zijn. Tandenknarsend sloeg ze met haar vector een boom om, vernietigde hem volledig. Niemand zou haar die dingen aan mogen doen, als ze nu maar wat langer dit lichaam had... Dan zou ze de mensheid al lang uitgeroeid hebben. Haar gestalte was zichtbaar in de mist, maar daar maakte ze zich geen zorgen over. Tot ze een heldere stem hoorde, die haar kennelijk groette. Meteen schoten haar vectors naar buiten, maar ze bleven om de gestalte hangen. Misschien nog niet. Eerst van de pijn genieten. 'Hallo.' reageerde ze, haar stem nog kouder dan de blik in haar ogen.

-Haha, ik wel.. Introductie van Lucy, yayz!-

Er weerklonken rare geluiden in de mist en het was vreemd om niet te weten wat ze te betekenen hadden. Iets dreunde op de grond, met een grote klap. Het had misschien angstaanjagend moeten zijn, maar Vesper was niet bang. Ze had geen reden om bang te zijn. Ze was arrogant genoeg om te denken dat ze onverslaanbaar was. En waarom zou ze dat ook níet denken. De laatste keer dat ze verslagen was, was ze acht jaar oud geweest. Een lang, smal litteken over haar heup herinnerde haar hieraan. Het was tevens de enige keer dat iemand van haar had gewonnen, want ze had de verwonding als een reden gezien om dat koste wat het kost niet nog eens te laten gebeuren. Ze trainde, oefende met allerhande wapens -naast haar favoriete nunchaku kon Vesper ook prima overweg met zwaarden, slingers en verschillende soorten pijl en boog-. Ze concentreerde zich weer op hetgene dat voor haar lag, je moest niet blijven hangen in het verleden. Een kleine meter verderop vond het roodharige meisje haar tas en schoenen- de laatste propte ze snel in haar tas, ze kon net zo goed op blote voeten blijven lopen en sleepte het ding over haar schouder mee. Naast enkele van haar schoolboeken zaten er ook nog andere dingen in haar tas.. mocht ze die eventueel nodig hebben. Langzaam naderde ze het gestalte voor haar. De felrode ogen was het eerste wat ze van het meisje zag, ze waren zo helder dat ze door de mist heen brandden. Er werd op haar groet gereageerd en Vesper neigde haar hoofd wat naar voren, om te luisteren. Ze hoorde de kille intonatie van het meisje en wat meteen op haar hoede, voorzichtig. Desondanks bleef haar nieuwschierigheid aanwezig en glimlachte ze licht, haar gifgroene ogen gleden onderzoekend over het gezicht van het meisje. Vesper probeerde zich te herinneren wanneer de laatste keer was geweest dat ze had gesproken met een vreemde en kwam tot de schokkende ontdekking dat het inmiddels tijden geleden moest zijn. Het was nu ergens in de zomer, bedacht ze. En tijdens de winter had ze zich verscholen in haar huis, waar het tenminste warm was. Je zou het misschien niet zeggen, maar als er één ding was waar Vesper echt een hekel aan het was het wel de grijze, koude, grauwe winter. Te koud, te nat. Ze leek wel op een kat, die ook niet van nattigheid hield. Hou je aandacht erbij, berispte ze haarzelf toen, terwijl ze haar aandacht weer op de persoon voor haar richtte. Haar armen hingen ontspannen langs haar kleine, slanke lichaam en ze boog zich een beetje naar voren, leunend op de bal van haar voet. Mensen onderschatten haar soms, omdat ze niet erg groot was en niet erg gespierd. Maar mensen keken ook nooit verder dan hun neus lang was. Wie wel keek zou misschien de lange pezen onder haar huid ontdekken, het eelt op haar handen. Ze was niet zo kwetsbaar als ze eruit zag. Uiteindelijk verbrak ze de stilte. "Wie ben jij?" Vroeg ze toen, oprecht nieuwschierig. Misschien had ze het moeten weten, of wellicht zat dit meisje bij haar op school. Echter herkende ze het gezicht niet.

Wie ik ben? Hmm...' Ze wist het eigenlijk niet. Weer een irritatie. Zij was de enige van de drie die geen naam had. Ze was als de duivel, als Lucifer. Degene wiens naam onbekend was, en door niemand mocht worden uitgesproken. Lucifer. Lucy. Dat zou haar voorlopige naam dan maar zijn, afgeleid van haar oorsprong. De hel, de duivel zelf. Haar leidraad, het vernietigen van de mensheid, was eeuwenoud. Hij wilde het al veel langer dan zij. Dus zij zou hem een eerbewijs brengen door zijn naam te gebruiken. 'Lucy. Ik ben Lucy. En jij?' Ze trok haar vectors nog niet terug, hield ze als een onzichtbaar schild drie meter voor zich. Hoewel ze geen angst kende, en gevaar geen betekenis voor haar had, was ze voorzichtig. Dit lichaam was niet alleen van haar, en ze zou er nog wat langer mee moeten doen. Vreemd. Je kon een stuk speelgoed vervangen, voedsel, water, maar hetgeen waar je alles mee deed, je lichaam, kon niet vervangen worden. Het was onlogisch, en onhandig. Niet teruggaan naar de gedachten, ze had werk te doen. Misschien niet eens werk, maar het was dan tenminste nog een licht plezier. Een zesde vector kwam uit haar, een lange. Bijna pesterig ging hij vlak langs de huid van het meisje, en Lucy schatte haar in. Ze leek absoluut niet bang, maar dat zou vlug veranderen. Er was maar een ding wat mensen echt doodsangst aanjoeg, en dat was Lucy zelf. Zij was de duivel op aarde, een voorteken van de dood. De engel des verdoemnis. Je zag haar nooit twee keer, omdat ze je altijd doodde. Tenminste, het grootste deel van de slachtoffers kregen die eer. Alle andere keren had Kaede het weer overgenomen, maar dat zou dit keer niet gebeuren. Ze legde de vector op de schouder van het meisje, amper voelbaar, en nog altijd onzichtbaar. Niemand kon haar vectors zien, zelfs gebruikers van het AIM-veld niet. Die konden ze alleen zien als Kaede ze gebruikte. Gewoonweg omdat het extra armen waren. Een vreemd soort ability, als je het vergeleek met de anderen. Wat Kaede niet wist was dat Lucy en Nyu ook een ability waren, eentje die nog niet ontwikkeld was. En dat hielden ze lekker voor zich. Lucy omdat ze het kon gebruiken, en Nyu omdat ze gewoonweg te kinderlijk was om het te beseffen. Even siste ze kwaadaardig. Nyu. Dat stomme kind zat haar altijd in de weg, maar ze kon het niet doden. Dan zou ze zichzelf ook aanzienlijk veel schade toebrengen, misschien zelfs wel mee de ondergang inslepen. En dat was allesbehalve de bedoeling. 'En jij bent?' herhaalde ze, dit keer iets dringender. De naam was belangrijk. Dan kon ze misschien met Mind Fuser, haar derde kracht, een kleine mentale marteling voorbereiden. Mentale pijn was haast nog mooier dan de echte, fysieke pijn, omdat slachtoffers niet meer wisten wat echt of nep was. Een licht sadistische grijns lag om haar lippen, terwijl ze een aantal passen dichterbij kwam. Wat had ze te vrezen?

Met een ongeduldig gebaar streek Vesper door haar wilde, rode haren. Ze nam het meisje voor haar nog eens goed in haar op, van de felrode ogen tot waar haar voeten de grond raakten. Haar gifgroene ogen een beetje samengeknepen, niet dreigend, maar vooral nieuwschierig en tegelijkertijd op haar hoede. Vervolgens vertelde het meisje haar naam. Althans, Vesper hoopte dat ze dat zou doen maar er volgde een korte stilte. Alsof ze haar eigen naam niet wist, of het niet kon herinneren. Het verontrustte en verbaasde haar. Ten eerste, als het meisje haar naam was vergeten was, dan was dat óf vreselijk zielig, óf ze was totaal geschift. Ten tweede, als het meisje geen naam had was dat.. raar. Ze vond dat een naam een deel van iemands identiteit was. Je kreeg een naam van je ouders en uiteindelijk leefde je daarnaar. Of je naam leefde naar jou. Sommige namen waren berucht. Anderen beroemd. Moeite met een naam was vreemd. Meer kon Vesper er niet van maken. Uiteindelijk kwam ze de naam van het meisje te weten. Lucy. In tegenstelling tot het feit dat Vesper nooit een gezicht vergat, was ze slecht in namen. Het was spijtig, maar waarschijnlijk zou ze deze ook snel vergeten. Vesper antwoordde niet op de vraag 'en jij?', ze wachtte af en bleef met een kinderlijke nieuwschierigheid kijken. Haar geduld was eindeloos. Zij was degene die maanden niet tegen iemand praatte, omdat het niet nodig was geweest. Ze kon urenlang achter elkaar doodstil zitten, gewoon omdat het kon. Uiteindelijk kon het roodharige meisje het niet weerstaan om een speelse grijns tevoorschijn te toveren, ze was arrogant genoeg om te denken dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. En dus permitteerde ze zich de vrijheid om een vraag te stellen die puur voortkwam uit haar karakter. "Moet ik me zorgen maken om jou aanwezigheid Lucy?" Achterdocht hield haar in leven, ze vertrouwde niets en niemand, buiten haarzelf. Een kriebeltje op haar schouder deed haar met een nonchalant gebaar haar schouders ophalen, alvorens ze Lucy weer aankeek met haar indringende blik. Het meisje siste, als een slang die op het punt stond toe te slaan. Ze herinnerde zich hoe ze ooit in de woestijn -een andere plaats, een ander jaar- was gevallen, een heuvel was afgerold en midden in een addersnest terecht was gekomen. De pofadder had zich opgericht en luid gesist en Vesper had zich in een fractie van een seconde opgericht en zich uit de voeten gemaakt. Sindsdien had ze een pesthekel aan slangen. Misschien dat dat de reden was waarom ze vervolgens besloot dat het niet verstandig was om de confrontatie op te zoeken met dit meisje. Haar gedachten werden verstoord door een dringende vraag en ze grijnde breed. "Ik ben Vesper." Ze articuleerde duidelijk, trots. Dit meisje zou haar naam herinneren, hoe dan ook.

Zacht trok Lucy de vector weer terug, terwijl ze hem bij haar beschermende schild voegde. 'Ja. Je moet je zorgen maken over mijn aanwezigheid.' Ze legde de nadruk op 'aanwezigheid', omdat dat de juiste omschrijving was. Ze was hier aanwezig, maar maar tijdelijk. Ze had nog ruim een uur, maar daarna zou haar aanwezigheid langzaam wegvagen. Een uur was meer dan genoeg. Als ze het had gewild, had ze dit kind al vijf keer uiteen kunnen rijten. Maar dat deed ze niet. Ze wist niet waarom ze dat besloten had, maar ze had nog andere gaven. Haar andere kracht. Mind Fuser, zoals Kaede het genoemd had. Meegaan op de stroom van gedachten. Het zou haar zeker uitputten, maar dan zou dat kind Kaede misschien de overhand weer nemen. Alles beter dan Nyu. Alles beter dan dat. Hoewel... Als Nyu werd aangevallen, sloeg ze keihard terug, niet denkend aan het feit dat ze mensenlevens vernietigde. In een gevecht met Nyu had je maar een ding te doen: haar tevreden houden. Als dat niet kon, zou ze je waarschijnlijk in mootjes hakken. Even huiverde Lucy. Zelfs zij zou dat niet doen. Lucy was een sadistisch, koud en onvoorzichtig persoon, en vermoordde mensen zodra het kon, maar Nyu deed het met een blik van onschuld in haar ogen. En als ze klaar was, ging ze altijd zitten huilen. Niets was dodelijker dan een onschuldig persoon. En Nyu was onschuldiger dan een wit laken. Geen spatje bloed raakte haar. Zij was het ultieme wapen. Even verbeet Lucy haar jaloezie. Zij stond slechts tweede. Ze haatte het om niet de sterkste te zijn.

Ze nam het meisje voor haar in zich op. Felrood haar, groene ogen. Ze was niet erg groot, maar Lucy bleef op haar hoede. Erg groot was ze zelf ook niet, maar ze was sterker dan ze leek. Waarschijnlijk was het bij Vesper ook zo. Vesper. Aparte naam. Hij werd uitgesproken vol trots, duidelijk. Een teken dat bijna arrogantie aanduidde. Misschien terecht, misschien onterecht. Vesper. Haar gedachten richtten zich volledig op de naam, daarna op het meisje voor zich. Langzaam vergingen haar eigen gedachten naar de achtergrond, begonnen andere hersenspinsels in haar hoofd rond te spoken. Langzaam werd het haar wat duidelijker, terwijl ze rustig articulerend een vraag stelde. 'Ben je een ESPer?'

Haar aandacht verzwakte alweer, ze vond het meisje voor haar niet meer interessant. Geen nieuwschierigheid meer, alleen maar irritatie omdat ze werd opgehouden. Ze wilde een blik op de hemel werpen, om aan de stand van de zon te bepalen hoe laat het was, zodat ze vervolgens een excuus zou hebben om het gesprek te beëindigen Maar Vesper was de dikke mist vergeten die om hen heen wervelde en ze werd gedwongen om haar blik weer naar voren te richten. Tot een paar minuten geleden had ze zich niet gestoord aan de mist, had het prettig gevonden hoe de kleine waterdruppels aan haar huid, kleren en haar waren blijven kleven, maar nu laaide er irritatie op jegens die mist, omdat het haar weerhield een doel te bereiken. Vesper wisselde snel van humeur, dat zat in haar karakter. Ze reageerde vanuit impulsen en op het ene moment stond het haar aan, het andere moment was ze het al weer vergeten. Omdat ze nu geen goede smoes kon vinden om zich uit de voeten te maken richtte ze haar aandacht weer naar voren, op.. Lucy. Deze had inmiddels haar vraag beantwoord en Vesper kon het niet laten om haar witte tanden in een brede grijns te onthullen. Het was een fout van het meisje geweest om zo eerlijk te antwoorden, vond ze. Ze kwam door een simpele vraag veel te weten over het meisje. Misschien was ze net zo arrogant als zijzelf -daar had ze over het algemeen geen problemen mee- maar het was een fout om toe te geven dat de ander zich zorgen moest maken, dat betekende namelijk dat Vesper haar niet zou onderschatten. Als het dan op een gevecht aankwam -ze achtte het niet onvermijdelijk, maar was er niet zeker van- zou het meisje er eerder nog voordeel uit kunnen gehad hebben. De roodharige krijgster zou haar misschien onderschat hebben en dat zou een nadeel voor Vesper zijn. Nu werd haar achting een stuk hoger en was ze meteen meer op haar hoede. Haar linkerhand gleed nonchalant over het hengsel van haar tas, waar haar nunchaku inzat. Maar zolang ze deze niet nodig had, zou ze hem ook niet grijpen. Misschien had ze haar korte tweelingszwaarden ook mee moeten nemen, overpeinsde ze. Meteen zette Vesper deze gedachte, met een ijzeren dicipline, weer recht. Het was geen tijd om te overpeinzen wat ze hád moeten doen, ze was hier nu en fouten uit het verleden konden niet zomaar rechtgezet worden. Bovendien, wie weet had ze de dingen helemaal niet nodig. Opnieuw een vraag. Maakte het meisje, Lucy, een grap? Haar antwoord was kortaf, met een afdoend gebaar. "Natuurlijk. Had je anders verwacht? Jij ook, dat vermoedde ik vanaf de eerste seconde. Bovendien, als ik een mens was, vraag ik me af of ik hier nog zou staan.." Ze toverde een kleine glimlach tevoorschijn, wat haar toon wat milder maakte. Het zou niet haar bedoeling zijn om het meisje op de kast te jagen, nee, ze was op haar hoede. Maar desondanks was er altijd een bepaalde nieuwschierigheid binnenin haar, die zich afvroeg hoe ver ze kon gaan. Waar zou de grens liggen? Uiteindelijk besloot ze opnieuw een vraag te stellen, had was altijd beter om iemand aan de praat te houden en bovendien was ze nu toch al bezig. Veel erger kon het niet worden. "Waarom ben je hier naartoe gekomen? Normaal komen hier niet veel.." Ze viel stil bij het einde van de zin. Er kwamen hier niet veel mensen. Van ESPers wist ze het niet, eigenlijk. Zij kwam hier af en toe. Als ze rust wilde.

'Ik had.. Tijd voor mezelf nodig.' antwoordde Lucy langzaam, voorzichtig uit haar trance komend. 'Ik heb niet heel lang, dus iedere keer dat ik er ben zoek ik een rustig plekje op. Of ik ga iets anders, minder vredelievends doen. Normaal is hier niemand, dus ik kwam hier. Om te.. Trainen.' Haar woorden waren volledig de waarheid, maar ze verhulden minstens de helft van het verhaal. Langzaam trok ze de band van haar hoorns. Dat zou genoeg moeten zijn. 'Om op de indirecte vraag terug te komen, ja, ook ik. Helaas.' Als ze geen ESPer was geweest, had ze waarschijnlijk een eigen lichaam gehad. En dan had ze niet twee weken keihard moeten vechten om een uurtje de macht over dit zwakke lichaam te hebben. Ze greep minachtend een van haar plukken haar, zich afvragend waarom ze het niet had afgeknipt. Daar had ze nu de tijd niet meer voor, maar ze was het al tijden van plan. Dit haar kwam tot op haar heupen, terwijl tot op de schouders echt de limit was voor Lucy. 'Interessant. Dus jij bent er ook een. Dan is de meest gewone vraag wat je kunt, hoewel ik niet verwacht dat je deze zult beantwoorden. Als je dat zou doen, zou je positie meteen een stuk zwakker zijn, is het niet?' Dit meisje had een krijgersgeest, dat zou ze niet snel onderschatten. Lucy was berekenend en koel, niet iets om mee te spotten. En dat zou dit meisje snel weten. Snel liep ze een paar stappen dichterbij, tot de afstand tussen hun tweeën niet meer dan vijftig centimeter bedroeg. 'Ik ga ervan uit dat dit niet vredig gaat aflopen. Heb ik daar gelijk in?'

Tijd voor haarzelf, dat kon Vesper heel goed begrijpen. Zij had graag momenten voor haarzelf, vooral nadat ze (verplicht) een hele dag in een klaslokaal was opgesloten, ze hield niet van grote groepen mensen. Of nouja, ze hield niet van de verplichtingen die mensen met zich mee brachten. Je moest sociaal doen. Je gedragen. Je inhouden. En voor iemand met een karakter als Vesper, die zo snel van humeur wisselde als een blad aan een boom dat omsloeg, was het dan moeilijk om urenlang haar zelfbeheersing te behouden. Geen wonder dat je dan tijd voor jezelf nodig had, om even bij te komen of om je even te laten gaan. Toch was ze niet kwaadwillend tegenover mensen, of tegenover de groep waartoe zijzelf behoorde, de ESPers, ze wilde zich alleen niet teveel tegen aan bemoeien. In de buurt van mensen vond ze het vervelend dat ze haarzelf niet kon zijn, dat ze een bepaald stuk van zichzelf niet mocht laten zien. In de buurt van ESPers waren er al snel geschillen, gevallen die elkaar niet helemaal mochten of niet helemaal goed snik waren. Nee, Vesper hield zich liever buiten beide groepen. Het betekende niet per direct dat ze mensenschuw was, of niet in staat was om vriendschappen aan te gaan, nee, het was een bewuste keuze om alleen om haarzelf te geven. Zo kon ze niet gekwetst worden en hoefde ze geen rekening met anderen te houden. En tot nu toe ging dat heel goed. Misschien dat er ooit iemand zou komen die haar hart zou binnendringen, maar zijzelf betwijfelde het (of ze was gewoon een te grote dwaas om de mogelijkheid te erkennen, arrogantie was een zonde). Geïnteresseerd keken haar gifgroene ogen naar Lucy, die een paar horens tevoorschijn toverde. Opnieuw een vlaag van nieuwschierigheid, waarschijnlijk was dat deel van haar ESPer zijn, maar wat moest het meisje met horens? Bij de volgende woorden van het meisje onthulde ze haar witte tanden in een langzame grijns en knikte ze. In feite mocht ze het meisje voor haar wel, het leek alsof ze een beetje op dezelfde manier dachten. Allebei behoedzaam en bewust van hun positie. En allebei arrogant genoeg om te denken dat ze de ander makkelijk aankonden. "Je hebt absoluut gelijk," knikte ze, terwijl haar ogen even geamuseerd schitterden. Even later kwam Lucy snel dichterbij, haar stappen klonken gedempt op de vochtige aarde en Vesper keek, zonder met haar ogen te knipperen, toe, hoe het meisje zomaar een paar meter van haar persoonlijke ruimte innam en dreigend dichterbij kwam staan. De vraag van het meisje verbaasde haar bijna, want Vesper dacht dat Lucy zelf het antwoord had geweten. De roodharige krijgster zou niets ondernemen, tenzij ze werd aangevallen. Dat was altijd zo geweest. Ze was niet wraakzuchtig en handelde meestal uit zelfverdediging, tenzij het echt iets ernstigs was. "Wij hebben geen geschil, dus je zou je conclusie eventueel kunnen veranderen, mocht je dat zelf willen." Beantwoordde ze de vraag dan ook rustig. Lucy had haar eigen lot in handen. "Maar ik moet zeggen dat ik niet weet waar dit op uit zal lopen, omdat ik je.. onverwachts.. wel mag." Tot haar eigen stijgende verbazing sprak Vesper deze laatste woorden uit. Het was niet dat ze probeerde te slijmen of zich uit de situatie probeerde te praten, maar eigenlijk vond ze Lucy wel aardig, ondanks de vijandige toestand. Ze had het idee dat het meisje op dezelfde manier als haar dacht, al waren ze toch meer verschillend dan hetzelfde. Het was raar.