Having some fun.

Snelle voetstappen rende tussen de vele attractie's door. Een snelle ademhaling was uit de mond van de groenharige jongen te horen. De jongen zijn naam was Fain. Zijn heldere geel gekleurde ogen keken elk attractie nauwkeurig na maar telkens kreeg hij een teleurstelling te zien. Fain kon maar niet vinden naar waar hij opzoek naar was. Ineens leek er toch nog een lichtpunt voor hem te verschijnen, alsof hij de hemel binnen liep. Fain nam plaats voor een grijpmachine. ''Eindelijk heb ik je gevonden..'' Zei Fain met een brede grijns tegen de machine alsof het hem antwoord zou gaan geven. Fain was dan ook een jongen die het meeste van zijn tijd gewoon totaal niet spoorde. Hij was hyper maar kwam meestal ook nogal gestoord over. Fain deed een greep naar wat geld in zijn broekzak. Snel drukte hij wat geld in de grijpmachine. De muziek van de machine ging aan en de knopjes waarmee je de grijper moest bedienen begonnen op te lichten. Fain zijn blik gleed over de voorwerpen die je kon winnen. Fain zijn blik bleef gelijk hangen bij een zakmes. Een brede valse grijns verscheen op zijn mond. Hij begon gelijk de grijper te bedienen met de knopjes. Het lukte Fain na een paar pogingen om met de grijper het zakmes vast te pakken. Fain stuurde de grijper naar het deel toe waarin het zakmes moest vallen zodat Fain het kon pakken. Maar net voor het gat viel de zakmes uit de grijper. Fain zijn ogen werden groot. Het had maar een super klein stukje gescheeld.
Fain zette zijn handen ineens tegen de machine aan en gaf er vervolgens een klap op. ''Geef mij mijn zakmes jij idioot ding!'' Riep Fain kwaad. Hij moest hoe dan ook het zakmes hebben. Hij begon steeds harder op de machine te rammen. Nog even en hij wilde de machine op tillen en het een paar meter verderop neer gooien. Fain was dan ook wel zo gek dat hij dit soort dingen veel te serieus nam. Hij kon het echt nooit hebben als hij verloor van dit soort dingen. Hij had nog een paar muntjes over, maar op dit moment dacht hij daar niet aan. Als hij dat wel had gedaan dan had hij misschien nog een kans genomen om het weer te proberen. Een paar mensen keken verbaasd naar Fain. Fain had dat alleen niet in de gaten. Hij lette zowiezo niet veel op andere mensen. Hij had dan ook niet echt veel vrienden die hij hier zou kunnen tegenkomen. De enige vriendin die hij had was zijn zusje Fanni.

[It's your turn Fanni =P]

Een meisje met lang rood haar met allemaal witte speltjes erin liep door de Fantasy Fair. Met haar trui dat zo lang was dat ze het als jurkje kon dragen liep ze verder. De mouwen ware zo lang dat ze een stuk over haar handen heen hing, haar handen waren dan ook niet zichtbaar. Onder de lange trui die ze als jurkje gebruikte had ze lange zwarte knie sokken aan. Als laats had ze kleine hakjes aan. Met haar handen bij elkaar en haar blik nogal angstig liep ze verder. Ze was haar broer Fain kwijt. Waar was hij zo maar heen gerend? Toen ze thuis waren zei hij dat hij naar de Fantasy Fair ging en toen was hij opeens verdwenen. Gelukkig wist Fanni waar het was te vinden. Haar rode ogen keken in het rond en ze was erg op haar hoede. Met kleine stapjes liep ze steeds verder. Sommige mensen keken haar aan, omdat ze zo verdacht rond keek, maar eigenlijk was ze gewoon doodsbang. Doodsbang om alleen te zijn. Ze slikte even en verstopte haar gezicht in haar kraag van de trui. Alleen haar ogen waren nog zichtbaar. Haar rode ogen keken van attractie naar attractie. Ze kwam eerst langs de bots autotjes, vervolgens kwam ze langs de draaimolen. Dat was haar favoriete attractie, maar ze moest nu eerst snel haar broer eens gaan zoeken. Ze begon steeds sneller door te lopen en hoorde opeens een bekende stem iets roepen. Ook hoorde ze opeens gebonk, alsof iemand iets in elkaar aan het rammen was. Met snelle passen liep ze er op af. Toen ze eenmaal dichterbij was gekomen zag ze dat het haar broer was, Fain. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze lette niet op de mensen die eigenlijk weer verder gingen met wat ze aan het doen waren. Fanni rende met een vaart op de jongen af en sloeg haar armen van achteren om hem heen. Ze was een stuk kleiner dus ze kwam ergens bij zijn middel met haar armen. "Fain" zei ze met een lieve toon in haar stem. "waarom rende je ineens weg??" vroeg ze vervolgens verbaasd waarna ze hem weer los liet. Ze moest haar hoofd iets naar achter kantelen om hem te kunnen zien. Ze kon de zijkant van zijn hoofd zien en ze zag dat zijn ogen geel waren. Haar ogen werden in eens groter. Ze zette langzaam een paar stappen naar achter. "weet... je??" begon ze stotterend "ik..kkk.... denkkk.. dat... ik maar is ga..aaa" ging ze stotterend verder. Ondertussen waren er een paar zweetdruppels op haar gezicht tevoorschijn gekomen. Langzaam draaide ze zich om zich uit de voeten te maken. Dit zou er voor de andere mensen waarschijnlijk heel raar uit zien, maar Fanni wist precies hoe haar broer was. Hij was dan ook geen normaal mens, Fanni trouwens ook niet. Vervolgens zette ze het op een lopen. Zo snel ze iniedergeval kon en kwam ergens achter een snoepautomaat tot stilstand. Er was hier geen hond te bekennen. Ze bleef even trillend stilstaan en moest even hijgen. Ze keek angstig van de ene kant naar de andere kant.

Fain was zo bezig geweest met de Fantasy Fair, maar dan ook vooral zijn grootste doel de grijpmachine, dat hij eigenlijk niet meer aan Fanni had gedacht. Normaal waren ze altijd bij elkaar, en daar waren dan ook vele goeie redenen voor. Fanni raakte bijvoorbeeld snel van streek als hij niet bij haar in de buurt was. Maar ookal was ze wel bij hem in de buurt dan kon Fain haar ook nog gauw genoeg van streek maken. Zijn psycho gedrag hield hij immers ook wel bij haar in de buurt. En Fain had inmiddels al wel mee gemaakt dat Fanni dat niet altijd leuk had gevonden. Maar op momenten dat Fanni echt van streek raakte kon Fain van zijn psycho gedrag, ineens overschakelen naar een wat liever en zorgzamer karakter. Op zulke momenten deed hij dan weer heel lief. Af en toe kon je gewoon van hem zeggen dat hij een overdreven stemmingswisseling had, of dat hij gewoon twee persoonlijkheden had. Zijn psycho en zijn zorgzame kant. Maar dat zou dan wel alleen bij zijn zusje in de buurt zijn. Zijn zorgzame kant liet hij niet aan andere mensen zien. Die kregen alleen zijn psycho kant te zien.
Fain liep nog steeds op de machine te rammen. Misschien ergens in de hoop wel dat op die manier het zakmes in het gat zou vallen. Maar het leek er sterk op dat het Fain op geen enkele andere manier dan met de grijper zou lukken. Fain voelde ineens twee armen om zijn middel. Fain keek met een droge blik om toen hij de stem van zijn zusje Fanni maar al te goed herkende. 'Waarom rende je ineens weg?' Vroeg ze aan hem. Fain keek van zijn zusje om naar de machine. ''Ik wilde dat zakmes hebben..'' Antwoordde Fain. Er was een lichte grom hoorbaar in de toon van zijn stem. Hij was nog steeds boos op de machine. Ineens viel de machine uit, het licht in de bedienings knoppen viel weg. Fain zijn ogen werden wat groter. Wat maakte die machine hem nou? Ging hij nog uitvallen ook!? Fain keek langzaam aan om naar Fanni. ''Heb jij die machine uit laten vallen!?'' Vroeg Fain met dezelfde lichte grom in zijn stem aan haar alsof hij echt dat dat zij dat zou kunnen. Dat kon natuurlijk helemaal niet. Fain draaide zich ondertussen om naar Fanni aangezien ze hem had los gelaten. Fain zijn blik verstrakte toen Fanni ineens zei dat ze maar eens ging met als volgt dat ze van hem weg rende. ''Whaaa Fanni!!'' Riep Fain naar haar terwijl hij gelijk achter haar aan rende. Gelijk keken de mensen weer wat verbaasd op, nu waren hun blikken gericht op hen beide. Ineens hoorde je iets neer komen op het dak van de snoepautomaat. Het was Fain. Hij sprong naar beneden en keek met over elkaar geslagen armen kil naar Fanni. Zo ging het eigenlijk elke dag wel. Ze liepen elke dag wel achter elkaar aan te rennen.

Nog voor dat ze als een panisch kind was weg gerend, was de machine uitgevallen. Dit kwam doordat hij d'r op had staan stampen maar in plaats van dat hij de schuld gaf aan de machine kreeg zij de schuld op d'r geschoven. Hij had nog gezegd dat hij het zakmes wou hebben en toen de machine dus uitgevallen was vroeg hij of zij het had gedaan. Ze was uiteindelijk zo snel mogelijk weg gerend. Meestal hielp het helemaal niet, want haar broer was waarschijnlijk altijd sneller en Fanni was altijd heel snel uitgeput. Al gebeurde dit wel elke dag dus ze kreeg meer conditie, dat gold ook voor Fain dus het maakte in principe geen verschil. De lichte grom in Fain's stem zorgde er al voor dat hij in zijn psycho mode was en dat ze het beste gewoon zo snel mogelijk weg moest komen als ze kan. Het lukte haar dan ook aardig, zo ver ze wist. Niet veel goeds kwam er uit haar broer als hij zich zo gedraagde. Zij wist het dus kon ze zich beter uit de voeten maken dan de meeste andere mensen. Met die gedachten in haar hoofd was ze dus verder gerent naar de snoepautomaat ook al had haar broer haar naam geroepen. Toen ze er dus achter stond moest ze even uit hijgen van het rennen, want het was geen normaal tempo wat ze gerent had. Ze verstijfde en haar ogen werden groot toen ze opeens een bonk op de snoepautomaat hoorde. Ze slikte even toen de jongen voor haar sprong en met over elkaar heen geslagen armen kil naar haar keek. Haar ogen werden groot en langzaam ontstonden er tranen in haar ooghoeken. Met een angstige blik keek ze naar haar broer. Ze tilde langzaam haar handen op in een houding om iets tegen te houden. "ik he...bbb... niks gedaa...aaa..aaann" stotterde ze weer en ze begon te snikken. Nu begonnen de tranen over haar wangen te lopen. Met haar rug tegen de snoepautomaat gedrukt en haar handen in zo'n houding alsof ze iets tegen wou houden bleef ze angstig naar hem staren. Vanuit haar ooghoeken keek ze snel naar links en weer naar rechts, op zoek naar een uit weg. Ze zag een tentje staan waar je kon schieten en dan van die knuffels kon winnen. Ze snoof en maakte zich zo snel ze kon weer uit de voeten. Ze sprong soepel over de toonbank (of hoe je het ook noemt) heen en de man keek haar geschrokken aan. Zo snel ze kon greep ze enkele knuffels bij elkaar en schoot ze onder de achterkant van de tent door. Ze rende nog een stuk verder en bleef weer achter een tent stilstaan. Ze zuchtte en hoorde het geroep van een kwade man. Het boeide haar nu niet wat ze gedaan had, ze moest haar broer van haar vandaan houden tot dat hij weer "normaal" zou worden. Met haar rug zowat tegen de tent aan stond ze met de knuffels in haar armen geklampt. Deze kon ze altijd handig gebruiken om mee te gaan gooien. Het was beter dan niets, toch?

Fain liet zijn armen langzaam aan zakken. Zijn blik bleef kil op haar gericht. Met zijn gestoorde gedachtens in zijn hoofd dacht hij echt dat Fanni de machine uit had laten vallen. Hij had er ook even niet aan gedacht van hoe ze dat had kunnen doen aangezien ze dat helemaal niet had kunnen doen. Fain klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij een mes uit een van zijn mouwen haalde. Het mes richtte hij vervolgens op Fanni. ''Ik wil dat je de machine weer aan zet, ik wil mijn zakmes!!'' Riep hij grommend. Het was eigenlijk best wel schokkend wat Fain deed bij zijn zusje, teminste als je het serieus nam. Andere mensen zouden hem waarschijnlijk gelijk aangeven. Maar de mensen die hun kende, en dat zou in dit geval alleen familie zijn, die wisten hoe het ging bij hen twee. Fain zou Fanni eigenlijk nooit bewust pijn doen. Misschien eens perongelijk door zijn psycho momenten. Maar als hij dan weer rustig was, dan zou hij het gelijk weer goed maken met haar of haar troosten. Fain kwam dichter op haar af terwijl hij het mes op haar hals richtte. Hij trok zich dan ook niets van haar handen aan, dat zou hem niet weerhouden om dichter bij haar te komen. De tranen werden zichtbaar in Fanni haar ogen en ze vertelde hem dan ook dat ze niets had gedaan, maar Fain wilde dat natuurlijk niet geloven. In zijn psycho momenten kon hij totaal niet helder meer na denken en hij wilde dan ook altijd gelijk hebben. Als hij geen gelijk kreeg, en hij had uiteindelijk ook geen gelijk gehad dan flipte hij gelijk.
Fain zijn blik verstrakte op het moment dat Fanni er ineens weer vandoor schoot. Fain gooide het mes in de lucht en deze viel vervolgens weer in zijn mouw zonder zijn arm te beschadigen. ''Fanni kom terug! Jij bange kip, ren niet steeds weg!!'' Riep Fain gelijk met weer een grom in zijn stem naar haar. Hij rende vervolgens achter haar aan. Hij sprong kalm over de hele toonbank heen en op dat moment keek de eigenaar dan ook weer even verbaasd en licht geschrokken op. Vervolgens krabte de man zich even op zijn hoofd, hij begreep natuurlijk niets van dit gebeuren. Fain zijn blik flitste naar Fanni die naar een enkele knuffels een greep deed en vervolgens via de onderkant van de achterkant van de tent naar buiten schoot. Fain tilde het tentdoek gelijk op en schoot ook naar buiten toe. Hij rende daarna zo snel mogelijk weer achter Fanni aan op het moment dat hij had gezien. Uiteindelijk stopte Fanni weer. Fain vertraagde zijn pas en kwam vervolgens naar haar toe gelopen. De kille blik was nog zichtbaar, maar plotseling maakte de kille blik plaats voor een warme lieve blik in zijn gele ogen. Fain kwam voor Fanni staan en legde zachtjes een hand tegen haar gezicht. ''Don't cry, a smile looks better at you'' Zei Fain met een warme toon in zijn stem tegen haar. Hij meende zijn woorden dan ook echt, voor even leek zijn psycho gedrag weer even op te zijn gehouden. Maar vaak genoeg kon die zo ineens weer terug komen.

Er werd nog bange kip en al dat soort dingen naar haar hoofd geslingerd toen ze er weer vandoor schoot. De man in het kraampje was helemaal in de war op dit moment. Hij snapte geen zak van wat er allemaal gebeurde en waarom Fanni eigenlijk zijn knuffels had gejat. Het had niet echt geholpen om weg te rennen. Dat wist ze zelf dondersgoed, maar zo ging het elke dag dus. Ze was er aan gewend geraakt dat als ze bleef rennen hij op een gegeven moment weer "normaal" werd. Hij schoot meestal van een psycho persoon om in iemand die liefkozend deed. Met angst in haar ogen keek ze van links naar rechts, wachtend tot Fain weer tevoorschijn zou komen. Opeens zag ze hem en verminderde hij zijn vaart en kwam vervolgens rustig op haar afgelopen. Ze zag nog steeds de kille blik op Fain's gezicht en met kleine stapjes deinde ze steeds verder achteruit. Met twee grote knuffels in haar handen geperst keek ze met nog steeds dezelfde angstige blik naar haar "broer". De tranen bleven echter wel stromen en opeens veranderde Fain's gezicht compleet. In plaats van de kille blik stond er nu een warme lieve blik op zijn gezicht. Fanni's gezicht werd weer wat kalmer en haar ogen werden even groot waarna haar rode ogen weer normaal naar hem keken. Met de twee knuffels in haar armen geperst voelde ze zijn hand zachtjes tegen haar gezicht. De tranen stopte abrupt en vervolgens keek ze hem kalm aan. Hij zei dat ze niet moest huilen en dat een glimlach mooier op haar stond. Dit zei hij in het engels. Ze snoof nog een keer na en wreef met een hand langs haar ogen om de tranen weg te werken. Ze liet de knuffels gewoon vallen en een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Langzaam en op haar hoede liep ze op hem af en sloot ze langzaam haar armen om hem heen. "je liet me schrikken..." zei ze zacht met nog wat angst in haar stem. De knuffels had ze zover ze wist nu niet meer nodig, misschien als hij weer psycho werd, dan kon ze die dingen naar z'n hoofd gooien. Ze kon tegenwoordig aardig mikken aangezien ze al zo vaak wel iets naar Fain's hoofd had gegooit terwijl hij psycho was. "waarschijnlijk viel de machine uit..." en ze zweeg even. "omdat je er op stampte" en ze keek langzaam en voorzichtig omhoog. Ze hoopte dat dezelfde warme blik nog steeds in zijn gele ogen te vinden was en dat ie niet onderhand zijn mes weer tevoorschijn had gehaald. Ze bedacht zich snel iets dat ze misschien gewoon dat zakmes moest gaan winnen. Oké hij had dan weer een gevaarlijk wapen erbij, maar hij had dan tenminste wat hij wou, alleen waarschijnlijk had ze wel een probleem als het haar niet lukte om hem uit de machine te halen. Ze kon het altijd proberen en zover ze wist kon ze het best goed, dus in hoop van zegen. Met haar rode ogen bleef ze Fain onschuldig aan kijken waarna ze hem weer los liet. "moet ik anders het zakmes voor je winnen??" zei ze met een flauwe glimlach. Ze pakte zijn pols vast en sleurde hem vervolgens mee naar de automaat.

Met zijn duim ging Fain zachtjes over Fanni haar wang heen zodat hij wat van haar tranen weg veegde. Nu hij weer in zijn normale staat was vond hij het wel vervelend om zijn zusje te zien huilen. Soms kon Fain het dan ook niet bevatte dat hij daar voor gezorgd. Hij kon af en toe gewoon echt helemaal weg zijn als hij psycho werd. Dan was het net zoals bij flauwvallen en je vervolgens nog een klap kreeg door de val waardoor je je niet herinnerde van wat er zojuist was gebeurt. Fain kon dat vaak genoeg hebben, niet dat het erg handig was. Als hij Fanni dan zag huilen dan wilde hij gelijk weten van wie dat had aangericht. Dan kon hij diegene gelijk een ram voorkopen. Het probleem was dan alleen dat hij dan zichzelf eigenlijk een ram zou moeten verkopen. Fanni moest immers steeds huilen door zijn psycho gedrag, maar zolang Fain het niet door had zou hij het ook niet doen. Fain zijn blik viel op de knuffels die Fanni na even liet vallen. Ze kalmeerde ookal weer wat. De tijd dat Fain weer normaal was kon je haast wel een rustpauze voor hen twee noemen. Als Fain weer psycho word dan werd het weer precies het zelfde liedje. Fain zag dat Fanni op hem af kwam. Fain liet zijn hand van haar gezicht gaan. Met een kalme blik volgde hij haar bewegingen met zijn ogen. Toen ze hem omhelsde, verscheen er een kalm glimlachje op Fain zijn mond. Hij vond het altijd lief als Fanni dat hem deed. Teminste zoals hij nu was, dan vond hij het lief en schattig bij Fanni staan. Maar bij psycho zou hij daar niet eens op letten. Fain legde zachtjes een hand achter het hoofd van Fanni. Zachtjes liet hij zijn vingers door haar haar heen gaan.
'Waarschijnlijk viel de machine uit' Zei de stem van Fanni tegen hem. Fain zuchtte eens zachtjes door de woorden van Fanni die volgden. ''Hm kennelijk heb ik dan een te harde hand gehad'' Antwoordde Fain met een flauw glimlachje. Ergens kon hij zich de machine wel herinneren maar hij had er toch wel even aan getwijfeld of het waar was geweest. Kennelijk wel anders had Fanni het niet tegen hem gezegt. Fain wist dan ook wel weer dat hij tegen Fanni had gezegt dat het haar schuld was geweest. ''Het spijt me zusje, ik zal voor de volgende keer beter op mijn woorden letten'' Zei Fain kalm tegen Fanni. Fanni liet hem uiteindelijk weer los. Ineens stelde ze daarna voor om het zakmes voor hem te gaan winnen. Wilde ze dat echt voor hem doen?! Fain zag het zo gebeuren dat het nog echt zou lukken ook. Hij zou dan ook wel heel blij zijn. ''Bedank Fanni'' Zei Fain alvast glimlachend tegen haar. Vervolgens werd zijn pols door haar vast gepakt. Fain glimlachte flauwtjes en liep maar gelijk met haar mee. Hij hoopte echt dat het Fanni zou lukken.

Toen Fanni weer haar broer kon omhelsen zonder dat ze een of ander mes in d'r zou kunnen krijgen bleef ze ook gewoon zo staan. Ze hield haar armen strak om hem heen, alsof hem nooit meer los zou willen laten, natuurlijk niet zo strak dat hij amper kon ademen. Ze vond het altijd een veilig gevoel, zo op deze manier staan. Opeens voelde ze hoe Fain's hand achter op haar hoofd gelegd werd en hij zachtjes met zijn vinger door haar haren ging. Ze glimlachte en sloot voor even haar ogen. Fain zei dat hij waarschijnlijk dan wel een té harde hand had gehad. Ze haalde haar hoofd van zijn borst en liet haar hoofd naar achteren kantelen zodat ze hem aan kon kijken. Ze keek hem aan met haar rode ogen en langzaam knikte ze. "ik hoorde het zelfs aan de andere kant van de Fantasy Fair" mompelde ze zachtjes. Langzaam legde ze haar hoofd weer op de plaatst waar hij toen net ook lag en even zuchtte ze van opluchting. Ze hoefde nou tenminste niet huilend van hem weg te rennen, dit was veel fijner namelijk. Toen Fain zichzelf verontschuldigde gingen haar ogen weer de kant op van zijn gezicht. Hij meende het, want hij was gewoon weer "normaal" gelukkig. Hij zei dat hij voor de volgende keer beter op zijn woorden zou letten en ze glimlachte naar hem. Toen ze hem dus had losgelaten en had voorgesteld om het zakmes te gaan winnen had ze hem bij zijn pols vast gepakt en hem meegesleurd. Fain had haar bedankt en ze glimlachte als antwoord. Eenmaal bij de machine aan gekomen liet ze Fain's pols los. Ze graaide in haar broekzak naar geld en haalde er een muntje uit. Ze duwde het muntje in de automaat en het ding ging weer aan. Alle lichtjes begonnen het weer te doen en ze kon eindelijk gaan grijpen. Geconcentreerd keek ze waar de zakmes lag en ging ze er met de grijper heen. Het ding ging vervolgens omlaag en greep de zakmes in een keer. Dit was waarschijnlijk geluk voor haar, want anders zou Fain wel weer pissig worden als het haar niet lukte. Langzaam liet ze de grijper naar het bakje toe gaan en hij viel net op tijd in het gat, anders was hij weer naast het bakje gevallen. De lichtjes op de automaat begonnen te flikkeren, omdat ze gewonnen had. Ze bukte en haalde het zakmes eruit en stak het uit naar Fain. "alsjeblieft" zei ze met een grote glimlach op haar gezicht.

'Ik hoorde het zelfs aan de andere kant van de fantasy fair' Had Fanni nog tegen hem gezegd. Fain had daar even flauw bij geglimlacht. Het zou hem niets verbazen als dat echt waar was geweest. Hij kon nogal tekeer gaan als hij in zijn psycho modus, om het zo maar even te noemen, was. Het was dan ook niet voor niets dat mensen zo vreemd op keken naar hem. Maar niet alleen naar hem, zodra zijn zusje er bij kwam werden ze alle twee vragend na gekeken. Ze trokken zich er alleen niks van aan. Beiden waren ze te druk met elkaar bezig. Fain interesseerde zich dan ook niet in andere mensen. De enige die zijn aandacht kon trekken was zijn zusje, of het nou goed of slecht was maakte niet uit. Het kwam altijd toch wel weer goed. Fain vond het fijn om de glimlach van Fanni te zien nadat hij haar had gezegt dat hij de volgende keer beter op zijn woorden zou letten. Fanni was gewoon een heel schattig meisje. Fain vond dat hij dan ook geluk had met zo'n lief zusjes als zei. Sommige broers en zussen konden helemaal niet zo goed met elkaar opschieten.
Fain zijn blik ging naar de machine toen ze er eenmaal waren aangekomen en Fanni zijn pols had los gelaten. Zijn blik viel gelijk op het zakmes. Hij hoopte zo erg dat Fanni die voor hem kon winnen. Fain zijn blik ging naar Fanni. Hij zag dat ze een muntje uit haar broekzak haalde en deze vervolgens in de machine deed waardoor de machine weer aan ging. Fain keek met een zucht naar de bedienings knoppen die weer oplichtte. Dat de machine hem zijn zakmes niet had laten winnen zou hem bijna weer irriteren. Toch hield hij zich nu wel kalm. Dit keer zou Fanni het voor hem doen, hij hoefde zich nergens druk over te maken. Hij moest enkel geduldig afwachten. Zo geduldig mogelijk keek Fain toe toen Fanni eenmaal begon. Hij liep er zowat bij te duimen. Toen gebeurde het, het zakmes viel in het bakje. Fanni had gewonnen! Een brede glimlach verscheen op Fain zijn mond. Hij keek zowat met glinsterende ogen naar het zakmes dat Fanni naar hem uitstak. Fain pakte het zakmes aan en bekeek het. Zijn blik ging daarna naar Fanni. Hij stopte het zakmes weg in zijn broekzak en tilde Fanni vervolgens ineens in zijn armen op. ''Dankje dankje dankje mijn allerliefste zusje van de hele wereld!'' Riep Fain glimlachend naar haar toe terwijl hij een rondje met haar draaide. Hij zette haar uiteindelijk weer op de grond neer. ''En wil jij misschien nog iets graag hebben?'' Vroeg Fain glimlachend aan haar. Fain wilde nu ook iets terug doen voor Fanni, aangezien zij hem dat leuke zakmes toch nog had kunnen geven.

Fanni was het natuurlijk gelukt om het zakmes eruit te halen. Fain gedroeg zich ondertussen dat ze aan het "grijpen" was geweest best als een klein kind. Zonder dat Fanni hoefde om te kijken wist ze dat hij helemaal stond te popelen. Het leek dus net alsof je snoep gaf aan een klein kind. Toen ze was om gedraaid en het zakmes naar hem uit had gestoken zag ze de brede glimlach op Fain verschijnen. Het begon er zelfs op te lijken dat zijn ogen gingen glinsteren. De zakmes werd uit haar hand gepakt en grondig bestudeerd door Fain. Haar rode ogen volgde de zakmes die zijn broekzak in ging. Opeens voelde ze twee armen om haar heen en werd ze opeens opgetild. Haar ogen waren even groot geworden aangezien ze nogal schrok. Ze schrok nogal snel en ze keek met een kalme blik naar Fain. Zijn glimlach was best aanstekelijk. De glimlach op Fanni's gezicht werd nu nog breder. Fain bedankte haar vervolgens een stuk of drie keer en ze werd ook nog benoemd tot allerliefste zusje van de hele wereld. Ze moest grinniken en bleef hem alleen maar glimlachend aan kijken. Maar dit was een brede grote glimlach. Fain draaide met haar een rondje en ze voelde zich op dit moment nog kleiner dan normaal, maar ja. Toen ze op de grond werd gezet keek ze Fain aan. "geen dank hoor, beste grote broer van de wereld" zei ze grijnsend. Ze keek vanuit haar ooghoek naar de machine en gelukkig was het haar gelukt om dat zakmes uit de machine te krijgen, anders had ze waarschijnlijk weer moeten rennen en daar had ze dus totaal geen zin in. Haar rode ogen keken Fain weer nieuwsgierig aan toen hij vroeg of zij ook iets wou hebben. Denkend legde ze een vinger op haar onderlip en bleef ze naar boven staren. Uiteindelijk keek ze hem weer aan met haar glimlach. "ik wil een softijsje!" riep ze vervolgens vrolijk uit. Fanni hield van ijsjes dat was zeker. Fanni hoefde alleen maar iets simpel, want ze had al genoeg spullen in haar kamer liggen, tenminste dat vond zij.