Well, yes

Het einde van haar weg naar Highschool naderde, en niemand keek er zo tegenop als Kaede. Eindelijk kon ze loskomen van haar klas, zou ze niet meer raar aangestaard worden door alle kinderen van school. En dat was iets waar ze al maanden naar uit keek. Eigenlijk keek ze al drie jaar uit naar de dag van morgen, omdat er dan weer een dag van Highschool voorbij zou zijn. En dat zou goed zijn, want ze werd zelfs op haar weg naar school vuil aangekeken. Alsof zij er wat aan kon doen. Niemand kon wat doen aan het feit dat hij of zij een esper was of niet. Dat was je gewoon, zo werd je geboren. Net haarkleur, blond of bruin. En zij was toevallig geboren met hoorns. Daar kon ze niets aan doen. Haar blik werd hard bij de gedachte aan alle pesterijtjes. Hoorns, duivelskind, kattenjong, allerlei scheldwoorden waren naar haar hoofd gegooid. Zelfs de leraren konden er niets aan doen, vonden dat ze het uitlokte. Haar beslissing om dan maar linten in haar haar te dragen om haar hoorns te verbergen was een goede geweest. Sinds toen waren de pesterijen en zelfs de mishandelingen afgelopen. De kinderen hadden de verandering in Kaede goed opgemerkt. Van een onschuldig, kwetsbaar kind was ze vergroeid tot een stil, gesloten meisje zonder vrienden of familie. En die kon je maar beter met rust laten. Wie weet wat ze allemaal zouden kunnen doen. Maar toen had de school besloten dat ze 'leuke uitjes' zouden gaan doen. En dit keer was het dus een wandeling. Wat een stom idee, een wandeling. Iedereen woonde zowat hier, en zelfs degenen die met de trein kwamen, kenden de omgeving. Dus wat was er leuk aan een wandeling? Dat je steentjes kon gooien naar dat vreemde kind met haar roze haren? Ja, dat was zeker leuk. Maar niet voor het vreemde kind met de roze haren. Ergens voelde Kaede medelijden met zichzelf, maar dat was een foute emotie.

Niemand had wat aan medelijden, en zijzelf helemaal niet. Haar sloffende passen brachten haar steeds verder over de weg, langs muren en over zebrapaden. Zelfs als ze te laat zou komen, ze zou toch mee moeten. Haar klas was vreselijk sloom, dus ze zouden vast nog niet weg zijn. Eerst had ze gedacht aan spijbelen, maar gezien dat op haar rapport zou kunnen komen, had ze daar maar vanaf gezien. Haar roze plukken dansten om haar gezicht, waar haar twee rode ogen, koud als altijd, voor zich uit staarden. Opeens stopte ze. Als ze nu maar geen last zou krijgen. Last, dat was het enige woord. Ze leek weg te vallen in een draaikolk van emoties die de hare waren, maar die ze anders nooit voelde. Alsof ze een totaal ander persoon werd. Ze deed dan ook anders, soms kinderlijk en soms moordlustig. Het vreemde was dat ze alles wat ze dan voelde wel meende, dat ze zich in beide kon schikken. Alsof ze een soort tussenpersoon was. Een tussenpersoon van twee totaal verschillende personen, in een lichaam. Haar hoofd schudde zachtjes. Het gebeurde nooit in de buurt van mensen, daar wist ze het wel in zich te houden. Meestal kreeg ze een seintje, een lichte hoofdpijn. Nu voelde ze niets, geen sprankje pijn, dus het zou wel veilig zijn. Haar pas nam zijn sloffende gang weer aan, en langzaam stak ze een weg over. Ze was net over het midden toen ze een flinke duw voelde. 'Hee, kijk uit!' zei ze geschrokken, volledig uit haar gedachten gehaald.

-Raven, if you'd like?-

Raven rende achter Kraehe aan die over vloog over de weg, zo nu en dan kwam er een auto aan en aangezien Kraehe zich altijd focusde op haar vliegen lette ze daar nooit veel op. Daarom rende Raven zo snel als hij kon achter Kraehe aan die laag aan het vliegen was. "Kraehe! vlieg terug." zei Raven maar Kraehe was eigenwijs en bleef vliegen, ze hield er niet van om opgepakt te worden hoewel ze het soms probeerde om dan op iemands schouder te blijven. Raven sprong wanneer niemand hem zag met behulp van de schaduwen die richting zijn benen likten als hij in de buurt kwam. Hij had Kraehe bijna gevangen toen hij weggleed. Kraehe vloog om voor de zekerheid en vloog laagjes voor Raven. Raven schoot omhoog en greep Kraehe vast in zijn handen, zacht maar stevig. Hij stootte daarbij tegen een meisje aan met zijn schouder en viel. 'Hee, kijk uit!' zei het meisje geschrokken. Raven stond op en keek naar Kraehe om te kijken of alles goed met zijn kleine vriendin was. "Gaat het meisje?" vroeg Raven aan de raaf die alleen maar een geluidje maakte. Toen keek Raven naar het meisje waar hij tegen aan was gebotst. "Sorry, maar ik probeerde mijn raaf te vangen. Als ze te laag vliegt kan ze tegen een auto komen daarom wil ik haar liever vast hebben of op me schouder bij de wegen of anders hoog in de lucht. Gaat het? Het was niet mijn bedoeling om je te duwen." Zei Raven en plaatste beide handen op zijn schouder en liet Kraehe toen los. Kraehe maakte een klaagelijk geluidje en ze ging op zijn schouder zitten.

Raven keek het meisje aan waar hij tegen botste en ging even rechtop staan, Kraehe maakte kleine geluidjes maar bleef stil op Raven's schouder. Hij was gewend aan het gevoel van de raaf op zijn schouder. Raven glimlachte een beetje nerveus, ze kon aardig reageren, alsnog boos reageren of ze kon panisch worden omdat hij haar bijna omver had gekegeld met een duw voor een raaf. Kraehe kraste even en Raven keek haar aan, "ze word nerveus als ze stil moet blijven zitten maar anders vliegt ze nog tegen een auto aan en dat wil ik niet hebben," zei Raven en Kraehe bewoog eventjes heen en weer tot ze haar balans had gevonden op Raven zijn schouder. Toen keek Raven het meisje rustig aan en wachtte tot ze haar reactie zou laten zien. Raven keek nog even nadenkend naar het meisje en dacht even na hoe ze eigenlijk zou reageren op zijn duw. Als ze brutaal en boos zou worden zou Kraehe misschien nogal boos overkomen en haar haren eruit kunnen trekken net als bij die half kale man... eumh kale man.


(wrm lijkt me post zoveel korter... het zijn iets van 5 zinnen verschil.. i think)

'Oh, ehm, het gaat wel.' zei Kaede, volledig in de war gebracht door de uitleg van de jongen. Wat kon ze daar nu mee? Hem zeggen dat het niet erg was dat hij haar uit haar gedachten had gehaald? Dat was wel erg. Als ze zich niet zou concentreren, zou een van haar andere kanten de overhand misschien wel krijgen. En dat probeerde ze nu juist te voorkomen, zodat ook haar laatste dagen op school normaal konden zijn. Zodat ze tenminste volgend jaar ook nog op school zou kunnen komen zonder dat ze meteen werd uitgescholden en buitengezet. Dat laatste zo sowieso wel gebeuren, maar misschien zou ze, als ze zich iets normaler gedroeg, een hoop leed kunnen besparen. Maar als ze iedere keer haar concentratie verloor, zou dat een stuk moeilijker gaan. 'Misschien moet je hem dan maar leren om hoog te vliegen.' zei ze, waarna ze zich weer volledig op haar concentratie richtte. Als ze zich nu inhield, zou het ergste misschien tegengehouden kunnen worden en zou ze kinderlijk worden, maar waarschijnlijk nam de gemene, de sterkste, het over. En dat moest ze koste wat het kost zien te voorkomen. Als dat zou gebeuren... Dan wist ze niet wat er zou gebeuren, maar veel mensen zouden het niet overleven, vermoedde ze. Espers misschien wel, maar ook niet veel. Kaede maakte het verschil tussen beide rassen niet erg groot. De een kon dingen, de ander niet. Dat was alles, en daar moesten beide soorten maar mee leren leven.

Ze keek op haar horloge, en schrok. Door die duw had ze al kostbare tijd verloren. Op deze manier kwam ze misschien wel echt te laat. Ze had nog tien minuten, en normaal liep ze over het overgebleven stuk een kwartier. Nu zou ze zeker een slechte indruk maken op de leraar die meeging. Waarom gebeurde dit altijd met haar? 'Ehm, sorry, ik moet me haasten, over tien minuten moet ik op school zijn.' verontschuldigde ze zich.

-oef, zwaar inspiloos.. En Naruto leidt af..-

'Oh, ehm, het gaat wel.' zei het meisje. Raven knikte wat opgelucht, ze was dus niet zo'n arrogante tr*t. Zoals sommige wel reageerden op Kraehe en Raven. 'Misschien moet je hem dan maar leren om hoog te vliegen.' zei het meisje. "Tja.. dat gaat lastig worden hij is nogal wild... en kan een beetje. Hoe zeg ik dat..." zei Raven. Hij knipte in zijn vinger "onbezonnen overkomen, hij luisterd niet altijd naar me." zei Raven met een glimlachje. Het meisje keek geschrokken naar haar horloge en gelijk wist Raven dat hij haar tijd had ontnomen door het gesprek. 'Ehm, sorry, ik moet me haasten, over tien minuten moet ik op school zijn.' verontschuldigde ze zich. "Je hoeft het niet zo verontschuldigend te zeggen, ik heb je vanwege Kraehe opgehouden, ik moet trouwens ook naar school. Ik ben trouwens Raven en zoals ik al eerder hem heb genoemd. Dit is Kraehe," zei Raven kalm en zette alvast enkele stappen terwijl hij het meisje aan bleef kijken.
Kraehe trok aan Raven's shirt en keek hem aan, soms leek het net alsof Kraehe hem begreep en hem nu beschuldigend en ontdaan aankeek. Alsof hij wou zeggen dat het niet zijn maar de schuld van Raven was dat hij was gebotst. Raven keek de raaf op zijn schouder aan en die wendde zich af door iemand die op hem begon te wijzen. Raven keek het meisje aan ook wel redelijk nieuwsgierig en beet toen even op zijn lip voordat hij naar zijn mobieltje keek voor de tijd, hij had nog een kwartier maar dat kwam enkel doordat zijn docent vaak tot altijd te laat kwam. Dat verschilde vaak maar er was altijd 5 minuten gewonnen door die man. Raven vond het nooit zo erg om te laat of te vroeg te komen... wat wouden ze doen. Zijn ouders bellen, iedereen wist goed dat Raven alleen woonde in het huis van zijn ouders. Raven keek het meisje nog steeds aan maar nu keek hij echt in plaats van na te denken en te staren. Kraehe pikte zachtjes in zijn schouder als waarschuwing voor opvallen. Een raaf die op iemands schouder bleef zitten viel wel op, "Oke... Kraehe, ga maar... alleen de volgende keer dat je laag vliegt kom je er neit zo goed vanaf. Begrepen?" zei Raven terwijl hij de Raaf aankeek. Het zag er misschien vreemd uit maar hij had echt een band met die raaf gekregen en het leek of ze elkaar begrepen. Kraehe vloog op en vloog gelijk naar een lantaarnpaal waar die op ging zitten en toen naar de volgende paal enzovoorts.

'Kaede.' zei ze, een beetje afwezig. Niet veel mensen hielden zomaar kraaien. En al helemaal niet om ze dan los te laten. De enigen die dat deden, waren andere ESPers. En die had ze nog niet veel ontmoet in dit deel van de stad. Maar bar weinig ESPers woonden hier, naar Kaede's weten. Dit was menselijk terrein, hier kwam je alleen omdat het moest. En school was verplicht, dus kwam ze hier voor school. Dat hij daar ook naartoe ging, verbaasde haar niet eens. Alleen mensen van het station die naar school moesten liepen over deze wegen, het waren stoepen speciaal daarvoor. Haar gedachten dwaalden weer af naar haar eerdere gepieker. Wat zou er gebeuren tijdens het schoolreisje? Zou ze echt de controle kunnen verliezen? Maar zo vaak kwamen ze nou ook weer niet naar buiten. Misschien lag het gewoon aan haar bezorgdheid, dat ze de laatste tijd opmerkzamer was geweest. Nyu kwam ook steeds vaker, terwijl zij toch echt de zwakste van haar persoonlijkheden was. Eerst de koude, die nog geen naam had, dan Kaede zelf, en daarna kwam Nyu. Dat was het enige wat ze kon zeggen, dus dat was haar naam geworden. Waarom had Kaede het lichaam dan altijd in bezit? Als de koude een stuk sterker was? Omdat Kaede een nuttig werktuig was om haar te beschermen misschien? Of was het omdat zij het eerst geboren was? Kaede had acht jaar haar lichaam voor zichzelf gehad, maar daarna was het begonnen. Absurd, hoeveel er kon veranderen door een dag.

De raaf vloog op, en dat sleurde Kaede weg van haar gedachten. 'Oh ja, school. In welke klas zit je?' Belangstelling genoeg, hoewel ze niet genoeg interesse toonde om het echt geloofwaardig te krijgen. Ze probeerde gewoon een gesprek aan te knopen, zodat ze haar nare gedachten kon vergeten. Zodat ze niet meteen weer verdrietig, of depressief zou worden. En vooral omdat ze niet aan haar verleden hoefde te denken. Aan haar bloederige, nare verleden. Nee, niet aan denken. Ze schudde lichtjes haar hoofd, liet haar lange roze haren om zich heen dansen. 'Als we hier blijven staan, komen we nooit op tijd!' merkte ze vrolijk op, terwijl ze alvast verder liep.

'Kaede.' zei het meisje een beetje afwezig. 'Oh ja, school. In welke klas zit je?' zei Kaede licht geintresseerd maar niet heel geloof waardig. Ineens schudde ze zachtjes haar hoofd en haar lange haar begon rond haar hoofd te dansen. 'Als we hier blijven staan, komen we nooit op tijd!' merkte ze vrolijk op, terwijl ze alvast verder liep. Raven glimlachte en ging naast haar lopen. "Ik zit in de zesde, laatste jaar. Gelukkig. School blijft irritant, elk jaar lijkt eht erger te worden. Welke klas zit jij?" reageerde Raven en keek Kaede aan. Klonk bijna net als Kraehe alleen wat verschillen. het uiterlijk verschilde gleuikkig voor Kaede heel erg veel. Raven keek haar aan, hij dacht even na "zo kaede. hoe oud ben je? woon je hier? Ben je ESPer? Zit je al lang hier op school?" zei Raven snel. Als ze ESPer was begreep ze het wel, als ze mens was zou ze verward kijken en dan zou hij gewoon iets uit zijn mouw schudden.
Kaede had wel gelijk, praten of niet, de klok tikt elke keer door en dus kon hij maar beter opschieten aangezien hij geen zin had in ruzie met een docent. Ondertussen rekte Raven zich uit en kraehe scheerde even langs. Raven keek Kaede rustig aan en glimlachte, hij vond het niet erg dat hij gebotst was want nu was de weg naar school niet zo saai als het gekund, hoewel het nooit saai was met Kraehe was het wel altijd heel erg stil en dat bleef irritant zo nu en dan.

(flutpost komt door me *** broer die zit te zeiken.)

'Dat zijn niet zomaar vragen die je daar stelt, weet je. Ik zit in de vijfde, ben zeventien jaar oud, en zit hier nu al sinds dertien jaar op school, en om op je andere vraag terug te komen,' Ze pakte het lint in haar haar, en haalde het eruit, wat haar witte hoorns blootlegde. Ze waren gevormd als kattenoren, maar gemaakt uit bot. De meeste mensen reageerden geschokt op haar uiterlijk, vandaar het lint in haar haar. 'Ja, ik ben een ESPer. Maar je zou beter moeten weten. Houd het liever een beetje stil.' Met die woorden bond ze het lint weer om haar hoorns, waardoor ze een soort haarband met strikjes aan het uiteinde. Haar lange haar werd er ook door in bedwang gehouden, wat het nog een functie gaf. 'Dat je me nooit hebt opgemerkt. Ik dacht echt dat iedereen me wel kende. Erg makkelijk ben ik niet te vergeten.' Ze doelde op haar roze haar, bloedrode ogen en het feit dat ze eigenlijk altijd alleen was. Dat vergat je toch niet zomaar? En als je dat al vergat, ze had ook nog een aanzienlijke reputatie op het gebied van leren. Ze was een van de slimsten van haar klas, overtrof zelfs een aantal zesdejaars in kennis en vooral in de manier waarop je het bracht. Ze kon geweldig uitleggen, maar was vreselijk mensenschuw. Dat was de enige reden dat ze geen klas overgeslagen had. Haar haar danste achter haar aan, terwijl ze doorliep. 'Jij ook, of heb je er alleen over gehoord?' vroeg ze daarna opeens, zich bedenkend dat dit ook gewoon een mens kon zijn. Het leek haar allesbehalve waarschijnlijk, maar alles kon, had ze de afgelopen tijd wel gemerkt. Niets leek nog onmogelijk te zijn. Ze was ervan verzekerd dat hier nooit meer mensen zouden komen, maar die waren er toch teruggekomen. Niemand zou haar nog rond commanderen, maar dat gebeurde nog steeds. Alles was mogelijk in deze vreemde wereld.

'Dat zijn niet zomaar vragen die je daar stelt, weet je. Ik zit in de vijfde, ben zeventien jaar oud, en zit hier nu al sinds dertien jaar op school, en om op je andere vraag terug te komen,' Ze pakte het lint in haar haar, en haalde het eruit. Twee witte hoornachtige dingen kwamen tevoorschijn en Raven keek even verward maar knikte toen. 'Ja, ik ben een ESPer. Maar je zou beter moeten weten. Houd het liever een beetje stil.' vertelde Kaede en bond het lint weer vast. 'Dat je me nooit hebt opgemerkt. Ik dacht echt dat iedereen me wel kende. Erg makkelijk ben ik niet te vergeten.' vertelde Kaede en Raven keek naar haar haarkleur. 'Jij ook, of heb je er alleen over gehoord?' vroeg Kaede. Raven dacht na "Ik heb er over gehoord van Kraehe... en anderen zoals ik." zei Raven met een hele lichte grijns. "Oke, maar sorry ik heb eerlijk gezegd nog niet echt van je gehoord of je gezien, want tja... school en opletten is niet echt mijn ideale combinatie." zei Raven grappend en keek Kaede aan.
"Wat... is dan jou gave?" vroeg Raven en keek Kaede rustig aan, die horens waren wat appart maar dat leek niet op een gave. Raven keek Kaede even aan en Kraehe scheerde weer een stukje verderop langs. "Ik maak gebruik van schaduwen en ja.. gewoon schaduwen. Het is overal dus.. mijn gave kan altijd." zei Raven en stapte in de schaduw waar hij even om zich heen keek en toen iedereen uit het zicht was, hij even door de grond zonk om verderop in een andere schaduw naar boven te komen. "Handig, alleen lastig om bij bewustzijn te blijven," vertelde Raven toen kalmpjes.

Haar gave... Bedoelde hij dan wat ze allemaal kon? Misschien zou ze het voor zich moeten houden, maar dit was er een van haar soort. Iemand die misschien de pijn en de zorgen van het bestaan tussen mensen kende. 'Vectors.' zei ze zacht, niet beseffend dat dat een zelfverzonnen woord was, en dat niemand dat eigenlijk begreep. 'Vectors, en ik ben vrij goed in mijn mening overbrengen. Te goed om het natuurlijk te laten blijken. Verder weet ik het echt niet. Misschien is er wel meer, maar dat zijn dan dingen die ik liever niet leer kennen.' Over haar kleine persoonsprobleem zweeg ze, terwijl ze bedenkelijk voor zich uit keek. Erg vaak was ze niet open over dingen als haar kracht, maar het moest wel eens. Gewoon, je hart luchten. En om nu tegen haar andere zelf te praten, nee, dat liever niet. Dan sprak ze liever tegen een ander. Ze keek hoe hij zijn kracht demonstreerde, en besloot zelf ook een poging te wagen. Ze had nu met twee van haar vierendertig getrainde vectors een bereik van acht meter, en wist dat ze nog vele malen sterker kon worden, als ze genoeg trainde. Haar onzichtbare armen kwamen tevoorschijn, en ze plantte ze op Raven's schouders. Met de handigheid die alleen door oefening kon komen maakte ze een enorm hoge overslag over hem heen. Ze trok haar handen weer terug, en klopte het stof van haar schouders. 'Dat is mijn kracht, mijn vectors.' Misschien was het nog niet helemaal duidelijk wat ze precies bedoelde met vectors, maar ze had wel duidelijk gemaakt dat ze redelijk sterk was. Sterk genoeg om zich te verdedigen tegen aanvallen van buitenaf. Helaas was ze vanbinnen niet zo sterk. Haar kracht stond in verbinding met haar persoonlijkheden, dus teveel gebruik zou de verschijning en verdwijning beïnvloeden. 'Genoeg gespeeld, ik moet nog steeds op tijd op school zijn, weet je.'

. 'Vectors, en ik ben vrij goed in mijn mening overbrengen. Te goed om het natuurlijk te laten blijken. Verder weet ik het echt niet. Misschien is er wel meer, maar dat zijn dan dingen die ik liever niet leer kennen.' vertelde Kaede en demonstreerde iets. Vreemd genoeg voelde Raven twee handachtige dingen op zijn schouder en zag Kaede over hem heen springen met een grote boog en hij kreeg een klein vermoeden wat het was. 'Genoeg gespeeld, ik moet nog steeds op tijd op school zijn, weet je.' vertelde Kaede. Raven verdween in de schaduwen om verderop uit de schaduwen te komen. "Dus.... dus je hebt een soort van tentakel dingen? Zo voelde het tenmisnte." zei Raven en telkens als hij door de schaduw stapte leek zijn houding licht te versterken.
Raven keek kaede vorozichtig aan en besloot maar te glimlachen. "Jij hebt of zin in school of je wilt niet graag te laat komen," zei Raven met een glimlach en liep verder. Kraehe schoot langs hem heen richting een muur en Raven richtte zijn kracht op Kraehe. "Stomme vogel! Jij kan niet door schaduwen heen zonder mij," riep Raven lachend en kraehe verscheen een paar meter verderop dankzij Raven's kracht. Raven keek naar Kaede "Vogels, zo irritant." zei hij lachend. Raven klom een muurtje op dat links van hem stond.

(flutpost)

'Ik wil niet graag te laat komen. Ik wil graag normaal lijken, een illusie is beter dan niets, weet je. Illusies... Dat lijkt me een mooie kracht. Dingen kunnen maken die anderen als echt beschouwen. Hoewel het wel een soort van bedrog is. Hmm...' Half hardop denkend liep ze verder, tot ze doorhad dat Raven eigenlijk niet meer liep. Hij was een muurtje opgeklommen, dus Kaede stopte. 'Maar echt normaal zal ik nooit zijn. Dus wat heeft het voor zin om te doen alsof?' Haar blik gleed over de uitgestorven weg, leek iets te zoeken. Ze vond niets, maar was tevreden. Dat betekende dat er niets was dat haar mogelijk kon zien. Met een simpele greep van een van haar kortere vectors zette ze zich simpelweg naast de jongen neer. 'Geen tentakels. Handen. Onzichtbaar, ze kunnen overal doorheen, maar ook tastbaar worden. Soms snijden ze overal doorheen, dan kunnen ze weer heel goed mikken. Het zijn een soort telekinesisch aangestuurde handen.' Even glimlachte Kaede. Dat je er een leger mee kon vernietigen hield ze maar voor zich, en het feit dat ze mensen ermee had vermoord ook. 'De enige manier om ze zichtbaar te krijgen is ze in iets dopen waardoor het eraan blijft plakken. Verf bijvoorbeeld. Maar dan nog zie je alleen een afdruk, niet de vector zelf. Meestal gebruik ik ze niet, maar bij dingen als gym zijn ze nog best wel nuttig. En als je het antwoord op een toets niet weet, dan zijn ze ook bruikbaar. Niet dat ik dat nog doe, dat tijdperk ligt achter me.' Even dacht ze terug aan de tijd dat ze het wel deed. Haar haar tot haar nek, altijd een blauw lint in haar haar, naïef en opgewekt. Toen ze haar vectors als een gave beschouwde, niet als een vloek.

'Ik wil niet graag te laat komen. Ik wil graag normaal lijken, een illusie is beter dan niets, weet je. Illusies... Dat lijkt me een mooie kracht. Dingen kunnen maken die anderen als echt beschouwen. Hoewel het wel een soort van bedrog is. Hmm...' zei Kaede. 'Maar echt normaal zal ik nooit zijn. Dus wat heeft het voor zin om te doen alsof?' Kaede zette zich af met haar Vector dingen want ze belandde vlak naast Raven. 'Geen tentakels. Handen. Onzichtbaar, ze kunnen overal doorheen, maar ook tastbaar worden. Soms snijden ze overal doorheen, dan kunnen ze weer heel goed mikken. Het zijn een soort telekinesisch aangestuurde handen.' Even glimlachte Kaede. Raven knikte. "Ik snap het," zei Raven. 'De enige manier om ze zichtbaar te krijgen is ze in iets dopen waardoor het eraan blijft plakken. Verf bijvoorbeeld. Maar dan nog zie je alleen een afdruk, niet de vector zelf. Meestal gebruik ik ze niet, maar bij dingen als gym zijn ze nog best wel nuttig. En als je het antwoord op een toets niet weet, dan zijn ze ook bruikbaar. Niet dat ik dat nog doe, dat tijdperk ligt achter me.' vertelde Kaede. Raven draaide zich om zodat hij Kaede aankeek en liep achteruit over het muurtje. "Mijn schaduwen kunnen gebruikt worden op veel manieren, als lichaamsdeel, als wapen, als vervoermiddel, als toevluchtsoord en als bron van krachten." zei Raven en twee raven vleugels verschenen achter hem en vouwde zich open. Hij was naar achter gelopen net in de schaduw van een gebouw en snavel achtige schaduw vormde zich rond zijn mond. "Raven... snap je hem, ik weet het flauwe grap" zei Raven grijnzend, de snavel viel uit elkaar en zijn vleugels klapten in, terug bij zijn rug. "Het grootste voordeel is, dat vriend en vijand een schaduw hebben." zei Raven en wees naar Kaede's schaduw. Hij deed niks maar hij wees enkel om duidelijk te maken. Ach... wat maakt het uit. "Niet schrikken," zei Raven en hij begon met manipuleren. De schaduw van Kaede week los van de grond en stond rechtop, alsof er een inktzwarte lappenpop was opgestaan. De schaduw boog en verdween weer, "Alleen het put enorm uit... " zuchtte Raven terwijl hij verder liep over de muur.

Kaede sprong van het muurtje af, een beetje verbaasd, maar niet bang. De schaduw had haar angst aangejaagd op een manier die bijna niemand zou begrijpen. Ze had al twee schaduwen, die iedere dag dreigend om haar heen hingen. Misschien, heel misschien was het geen toeval. Misschien had het wel te maken met haar kracht, hoewel ze daar sterk aan twijfelde. Haar pas was wat langzamer, bijna traag, tot ze abrupt stilstond. Daar was het dan, de langverwachte pijn. Het schoot door haar hoofd als een kogel, ze greep met beide handen naar haar hoorns. Ze klauwde het lint eraf, alsof dat de reden van haar pijn was. Haar ogen sperden zich wagenwijd open, en haar mond opende zich in een geluidloze schreeuw van pijn. Ze zakte door haar knieën, niet lettend op het feit dat haar rok zich scheurde bij die actie. Er kwam een gat in ter hoogte van haar knie, waardoor er ook een schram op haar been kwam. Haar adem stokte in haar keel, haar pupillen vernauwden zich. Een keer, toen nog eens, hoestte ze. Het weerklonk over de straat, als een luide knal. Bloed verspreidde zich, vermengde met het beetje speeksel dat haar mond had meegegeven. 'Nee..' raspte haar stem, zwak en fluisterend. 'Niet nu, niet hier.' Ze zette haar handen voor zich op de grond, staarde naar het bloed. Langzaam veranderde er iets in haar ogen. Haar pupillen verwijdden zich weer, maar werden wijder dan eerst. Het rode werd iets lichter, kreeg een meer roze teint, en uiteindelijk verliet ze haar verkrampte houding. Ze kon maar een woord uitbrengen. 'Nyu?'

Kaede begon ineens uit het niets te stoppen en hoestte vaak en hard. Raven keek haar verbaasd aan terwijl er bloed op de grond verscheen en Kaede op haar knieen zat. 'Nee..' raspte haar stem, zwak en fluisterend. 'Niet nu, niet hier.' Raven liep op haar af en legde zijn arm op haar schouder. "Wat is er aan de hand Kaede? Wat is er?!" vroeg hij een beetje geschrokken aangezien ze uit het niets bloed was gaan hoesten leek het. Toen stond Kaede op en er klonk een zachte geluid van haar eerst zo heldere stem. 'Nyu?' zei Kaede. Raven keek haar aan 'Nyu??? wat is Nyu? Wat,wie is dat,het?' vroeg Raven terwijl hij aan zijn hoofd krabde Kraehe landde op zijn schouder en kirde zacht. "Kaede? gaat het wel?" vroeg Raven onzeker en keek Kaede twijfelend aan. Ze leek een beetje anders... vooral op de manier hoe het klonk. Raven probeerde oog contact te maken en keek haar aan, haar ogen leker .... lichter en weider... "What the fuck is hier aan de hand?" vroeg Raven geschrokken. Ze leek anders.. Kaede was wel wat vreemd zelfs voor een van hun soort. Raven dacht na en besloot rustig te reageren en legde zijn hand weer rustig op haar schouder. "Wat was dat?" vroeg hij kalm en zette de geschrokken blik op zij.

(zit op een 5 min. com Sorry)