Jumping high, flying low

Raven nam een aanloop en begon toen te sprinten. Hij stond op de top van de boarding tunnel en rende zo hard als hij kon richting het vliegtuig en sprong erop. Kraehe vloog net langs en cirkelde wat rond Raven voordat hij vooruit vloog. Raven deed zijn best om te blijven balanceren en hij rende naar de staart van de vliegtuig. Hij sprong naar benden van zo'n tien tot 15 meter en dook door de lucht. Een schaduw van een lange paal hing daar en midden in de lucht verdween Raven in het niets. Om die meters onder hem rustig uit de schaduwen te rollen met een koprol. Raven stond op en Kraehe scheerde langs zijn hoofd voor dat ze op zijn schouder landde. Raven liep door met Kraehe die zo goed als ze kon op zijn schouder probeerde te blijven en zo nu en dan opvloog. Raven knikte en rende richting een muur en net voor hij contact maakte stapte hij in de schaduw ervan en verscheen boven op de muur en het dak dat erbij hoorde. Uit het niets was hij naar boven geschoten en Raven keek rustig rond. Kraehe landde op de rand en ging daar zitten. Raven wachtte nog even af en grijnsde, zijn shadowsneaking werd telkens beter. Kraehe keek hem aan met haar ogen en Raven knikte. Hij zette zich af van de rand en viel naar beneden, hij verdeen en kwam weer uit het niets uit de grond onder hem naar boven. Kraehe bleef ditmaal echter zitten om even te rusten. Raven ging gewoon door met zijn oefeningen en gebruikte de schaduwen ditmaal voor iets anders. Zijn armen kregen een zwarte glans en de schaduwen namen af tot ze verdwenen om hem heen, de schaduwen waren als het ware een verlengstuk geworden voor zijn armen en hij zette zich af met de kracht van de schaduwen. Hij sprong een paar meter in de lucht en greep de rand van de muur vast en trok zichzelf omhoog. Kraehe kraaide als waarschuwing en Raven keek haar aan, precies op dat mometn vloog ze op en cirkelde boven een naderende gedaante. Raven verdween en hij wachtte af. Toen de gedaante dichterbij kwam dook Raven uit de schaduwen voor haar. "Boe!" riep hij met een pesterige grijns. Als het een mens was dan kon hij zich dood gaan lachen ook als ze gewoon schrok was het ook leuk.

(TUTU! Elena)

Haar rode laarsjes raakten de grond zacht, terwijl ze recht vooruit rende. Onder haar bevond zich een baan die in het verleden gebruikt werd voor vliegtuigen, maar nu lag er overal mos en was de grond zacht geworden. Hierdoor gleed je snel uit, maar zij was wel gewend aan het rennen. Snel was ze dus zeker, even als lenig. Als ze viel wist ze zichzelf dan ook vaak snel weer overeind te zetten, zonder zich te blesseren. Haar spijkerbroek belemmerde haar echter wel een beetje, aangezien hij zeer strak om haar benen zat, wat haar bewegingen beperkte. Haar shirt daarentegen zat weer te los en haar oorbellen bungelden. Kortom; ze droeg nou niet echt iets om in rond te rennen, maar ze kon zich niet inhouden. Ze moest even alleen zijn.. En haar lievelingsplek was dan wel het Vliegveld, aangezien je hier maar zelden mensen tegenkwam. Bovendien wist ze van één vliegtuig dat hij open was, waardoor ze er vaak in ging zitten, al waren er beesten die je liever niet zag.

Eenmaal aangekomen bij het juiste vliegtuig, liep ze er even omheen. Ze pakte een aardbei uit haar tasje - ze zaten in een bakje in haar tas - en hield hem voor haar mond. Toen ze wat hoorde, keek ze echter schichtig om zich heen. Boven haar hoorde ze een vogel kraaien en ze keek omhoog. Voor ze het wist stond er echter een jongen voor haar.
‘Boe,’ bracht hij uit en geschrokken gooide ze de aardbei de lucht in, die veranderde in een gigantische, aardbeikleurige zeis. Eromheen kwam allemaal data, die snel een zwarte, schaduwachtige laag eromheen legde, waardoor de zeis er veel duivelser uit zag. Ze sprong naar achteren en hield de zeis voor de neus van de jongen. “Wie ben je en wat doe je hier?” riep ze uit, haar stem hoog. Als dit een mens was, had ze zichzelf nu wel verraden. Ze bewoog de zeis langs de neus van de jongen en zette hem recht, om vervolgens er wat op te steunen. “Anderen laten schrikken werkt niet altijd in je voordeel, you know?” vroeg ze kalm. Ze had altijd zo haar Engelse woordjes die ze door haar taal heen gebruikte, omdat ze zich liever in het Engels uitdrukte. Maar, ach. Iedereen kon wel een beetje Engels, dus zo erg was het niet.

Het meisje had een aardbei in de lucht gegooid en die was veranderd in een aardbei kleurige zeis. “Wie ben je en wat doe je hier?” riep ze uit, haar stem hoog. Ze bewoog de zeis langs de neus van de jongen en zette hem recht, om vervolgens er wat op te steunen. “Anderen laten schrikken werkt niet altijd in je voordeel, you know?” vroeg ze kalm. Raven knikte en leek lichter te worden. Hij stapte naar voren tot hij door de zeis leunde en hij grijnsde. "Ik weet het, maar vaak werkt het wel in mijn voordeel, want of ze veraden zich of ze rennen weg en dan heb ik weer wat tijd voor mezelf." De zeis stak licht door hem heen en zijn arm gleed door nou eigen lijk over die van het meisje zoals een schaduw dat deed. Toen stapte Raven weer terug en werd weer vast.

"Ik ben Raven, dat is Kraehe mijn.... bondgenoot? Ik zat gewoon wat te trainen en oefenen afgewisseld met wat rusten zo nu en dan" zei Raven en Kraehe landde op zijn schouder en trok aan zijn haar. "Dat doet ze altijd bij mensen die ze mag." zei Raven grijnzend, aangezien Kraehe het zacht deed zodat het geen pijn deed maar enkel een licht trek gevoel gaf. Kraehe vloog op richting Elena en landde op haar schouder en trok zachtjes aan haar haar. Raven grijnsde "ze vind je nu al aardig, wie ben jij en wat doe je hier?" vroeg Raven rustig en vriendelijk. Hij glimlachte even en Kraehe vloog weer terug en maar landde dit maal op een hekje verderop waar ze bleef zitten en toen op vloog om rustig rond te kijken. Raven keek het meisje aan en had ondertussen zijn hand beleefd en vriendelijk naar haar uitgestoken. Hij had geen zin om ruzie of een vijand te maken, daarbij was dat amper iets voor hem. Hij had alleen ruzie of een gevecht als de ander te koppig was of er geen uitweg was. Raven stopte zijn andere hand in zijn broekzak en voelde even of zijn sleutels daar nog zaten. Zelfs iemand als hij kon ze verliezen, hoewel hij ze niet nodig had voor thuis, hij kon er komen zolang er maar schaduw was. Dat was voor hem een voordeel, waar je ook bent. Alles en iedereen heeft een schaduw, levend of dood. Levenloos of ademend. Alles heeft een schaduw.

De jongen scheen iets te kunnen met schaduwen en zijn AIM maakte al snel duidelijk wat hij was. In haar haast en angst was ze vergeten hierop te letten, maar nu was zijn AIM voor haar goed duidelijk en was er geen twijfel mogelijk over het feit dat hij een redelijk getrainde ESPer was. Geen Level 5, maar zeker geen Level 1. Gemiddeld; 3 á 4, dus. Interessant.
Hij stelde zich voor als Raven, met zijn ‘bondgenoot’ Kraehe. Die namen pasten leuk bij elkaar en ze kon een lichte glimlach niet onderdrukken. Ze zag hoe de vogel aan het haar van de jongen begon te trekken en ging even met haar hand door haar eigen haar. De jongen vertelde waarom de vogel dit deed en ze knikte. Toen het beest op haar schouder landde, keek ze hem vanonder haar wimpers aan. Het was een mooie vogel. En het gebaar was lief, al had ze liever gehad dat hij gewoon kopjes gaf. Daarom keek ze ietwat droog terwijl hij aan haar haren trok en moest ze moeite doen haar AIM niet te sterk te maken, zodat de vogel niet weggeblazen zou worden. Dat zou niet al te vriendelijk zijn, namelijk.

De jongen concludeerde dat de vogel haar nu al mocht en ze glimlachte. “Dieren zijn fijne wezens.. Veel beter dan mensen,” sprak ze kalm, duidelijk meerdere redenen hebbend voor deze woorden. Hij vroeg wie ze was en wat ze hier deed en ze sloot haar ogen heel even. “Elena,” stelde ze zichzelf voor. “Ik zocht rust. Eén van mijn krachten is het aanvoelen van AIM. Ik weet niet of je er ooit van hebt gehoord, maar dat is een laag die elke ESPer onbewust om zich heen creëert. Na te veel hierbij in de buurt te zijn, begint mijn hoofd pijn te doen,” zei ze glimlachend.
Toen de jongen zijn hand uit stak, twijfelde ze even. Maar uiteindelijk kwam er allemaal data van de zeis af en verdween hij, om vervolgens als aardbei in haar hand te landen. Ze legde deze in haar andere hand en stak toen haar hand uit, om de hand van de jongen even beleefd te schudden en vervolgens vreemd naar haar aardbei te kijken. Droogjes nam ze er een hap van.
“Ik had niet verwacht hier nog een ESPer tegen te komen,” glimlachte ze. “Maar, nu ik erover nadenk is dit misschien niet de allerbeste plek om voor hen te vluchten.. Het is hier beter als je wilt vluchten voor mensen,” zuchtte ze.

“Dieren zijn fijne wezens.. Veel beter dan mensen,” sprak het meisje kalm. “Elena,” stelde ze zichzelf voor. “Ik zocht rust. Eén van mijn krachten is het aanvoelen van AIM. Ik weet niet of je er ooit van hebt gehoord, maar dat is een laag die elke ESPer onbewust om zich heen creëert. Na te veel hierbij in de buurt te zijn, begint mijn hoofd pijn te doen,” zei ze glimlachend. De zeis verdween en werd een aarbei. Elena legde deze in haar andere hand en stak toen haar hand uit, om de hand Raven even te schudden en vervolgens vreemd naar haar aardbei te kijken. Droogjes nam ze er een hap van. “Ik had niet verwacht hier nog een ESPer tegen te komen,” glimlachte ze. “Maar, nu ik erover nadenk is dit misschien niet de allerbeste plek om voor hen te vluchten.. Het is hier beter als je wilt vluchten voor mensen,” zuchtte Elena. Raven knikte als antwoord "Hier vind je meer... ESPers dan mensen... denk ik. Ik ben er niet zoveel tegen gekomen maar mensen jaag je trouwens toch zo weg. Alleen jij bleef echter staan," Zei Raven terwijl hij knikte. Kraehe vloog naar hem toe en dacht dat het knikje een teken was. Raven keek zijn raaf aan en glimlachte, soms snapte ze Raven niet volledig. Dit was zo'n moment, logisch het was wel onduidelijk. ""Dus.... je kreeg hoofdpijn door andere Espers? duurt dat lang of is dat op kort termijn, want als je hiernaartoe bent gelopen is het wel een tijdje volgens mij." zei Raven en Kraehe trok aan zijn shirt met haar snaveltje. "Ga maar even meisje, we hoeven niet gelijk te trainen." zei Raven en Kraehe wachtte even en vloog toen op om even te verdwijnen. Raven keek Elena aan en zweeg.

Na enkele seconden sprak hij pas "Wat is jouw gave? Ik zag iets met een aarbei... alleen dat was het wel.. of was dat alles?" vroeg Raven rustig. Hij ging rustig leunen tegen een muurtje. "Zoals je misschien gezien hebt. Ik heb alles te maken met schaduwen," zei Raven en versmolt half met de schaduw kant van het muurtje en trok zijn arm toen los uit de schaduwen alleen ditmaal had hij een zwarte lange stok vast, gemaakt van schaduwen. Hij hield hem voor zich en wierp hem toen verderop waar hij versmold met de schaduwen die hij aanraakte.

De jongen zei haar dat je hier inderdaad meer ESPers dan mensen vond en ze glimlachte lichtjes, tevreden dat ze gelijk had, al was het voorspelbaar. Hij zei dat je mensen meestal makkelijk weg kon jagen, maar dat zij was blijven staan. Ze schrok altijd snel, maar in plaats van weg te rennen haalde ze dan een wapen tevoorschijn, aangezien dit meer effect had, gezien het feit dat er altijd kans was dat de ander sneller was en dan had je alsnog een probleem.
De vogel vloog op, maar Raven sprak door. Hij vroeg of ze hoofdpijn kreeg van andere ESPers en ze knikte kalm. Toen hij vroeg of het op lange of korte termijn werkte, snoof ze zacht. “Het is voor mij makkelijk om in de buurt van een ander te zijn, al voelt het AIM veld van een onbekend persoon ongemakkelijk. Ik wen eraan, maar dat duurt wel een tijdje,” zei ze kalm. “Maar, in grote groepen zal die ongemakkelijkheid overgaan in pijn. Dan voel ik al die krachten door elkaar heen stromen en kan ik mijn eigen AIM niet onder controle houden, waardoor het steeds meer pijn gaat doen. Vandaar dat ik niet houd van school en andere drukke ruimtes,” glimlachte ze.

Toen de vogel weg vloog, vroeg de jongen wat haar gave was. Hij vertelde dat hij iets had gezien met een aardbei en dacht dat dat alles was. Zelf kon hij blijkbaar alles met schaduwen. Interessant, een duistere kracht bij een - schijnbaar - vriendelijk persoon. Helaas kon schijn bedriegen. Ze glimlachte lichtjes. “Ik kan alles creëren uit aardbeien. Vreemd; zelf weet ik ook niet precies waarom, maar dat lukt alleen met aardbeien,” zei ze kalm, licht glimlachend. “Verder heb ik nog twee krachten. De één is AIM Control, waarmee ik AIM velden kan aanvoelen, besturen en Manipuleren. Dit houdt in dat ik van alles kan met de krachten van een ander, maar helemaal onder controle heb ik het nog niet, al kan ik andere ESPers wel aanvoelen,” zei ze rustig. “Tot slot kan ik alles creëren en manipuleren met data. Alles wat ik creëer met mijn aardbeien houdt die kleur, maar meestal leg ik er een schaduwlaag overheen met mijn data. Verder kan ik mijn verwondingen ook genezen hiermee, even als vele illusies creëren, die niet te onderscheiden zijn van de realiteit. Helaas kost dat zoveel energie dat ik liever aardbeien gebruik,” zei ze rustig. Ze was benieuwd hoe de jongen zou reageren. Ze was al ervaren, ondanks haar leeftijd. Haar vele krachten lieten dit duidelijk zien.

“Het is voor mij makkelijk om in de buurt van een ander te zijn, al voelt het AIM veld van een onbekend persoon ongemakkelijk. Ik wen eraan, maar dat duurt wel een tijdje,” zei ze kalm. “Maar, in grote groepen zal die ongemakkelijkheid overgaan in pijn. Dan voel ik al die krachten door elkaar heen stromen en kan ik mijn eigen AIM niet onder controle houden, waardoor het steeds meer pijn gaat doen. Vandaar dat ik niet houd van school en andere drukke ruimtes,” glimlachte Elena. Raven knikte nadenkend en dacht er even over na. “Ik kan alles creëren uit aardbeien. Vreemd; zelf weet ik ook niet precies waarom, maar dat lukt alleen met aardbeien,” zei ze kalm, licht glimlachend. “Verder heb ik nog twee krachten. De één is AIM Control, waarmee ik AIM velden kan aanvoelen, besturen en Manipuleren. Dit houdt in dat ik van alles kan met de krachten van een ander, maar helemaal onder controle heb ik het nog niet, al kan ik andere ESPers wel aanvoelen,” zei ze rustig. “Tot slot kan ik alles creëren en manipuleren met data. Alles wat ik creëer met mijn aardbeien houdt die kleur, maar meestal leg ik er een schaduwlaag overheen met mijn data. Verder kan ik mijn verwondingen ook genezen hiermee, even als vele illusies creëren, die niet te onderscheiden zijn van de realiteit. Helaas kost dat zoveel energie dat ik liever aardbeien gebruik,” zei Elena.

Raven keek haar aan en dacht na. "Ik snap het," zei Raven. "Zelf zou ik aardbeien dan ook eerder kiezen... alleen het lijkt me dan lastig om ze niet op te eten," zei Raven met een glimlach. Hij bleef haar aankijken en dacht na, "een schaduwlaag zei je, klinkt interessant. Eentje zoals deze of zoiets?" vroeg Raven. Bij de eerste leken de schaduwen uit hun schuilplaats te komen en wikkelden zich rond Raven waardoor alles een donkere en gevaarlijke gloed kreeg. Toen kwam de tweede maar eerst weken de schaduwen weg. Toen begon zijn eigen schaduw te vervormen en leek op te staan maar stond in Raven maar door de massa om hem heen, dit zag er anders uit en nu leek het alsof Raven zelf een schaduw was. Raven liet het weer normaal worden en keek Elena aan. Schaduwen waren interessant voor hem dus daar had hij een vraagje voor haar over gehad. "Wacht even," zei Raven ondertussen en rende op de muur af, twee seconde later stond hij op het van de muren en pakte zijn mobieltje op en verscheen weer op de grond. Hij keek naar zijn bericht 'Uw telefoonrekening staat klaar op www.Yangi.jp' toen deed hij zijn mobieltje uit en keek Elena weer aan.

De jongen maakte duidelijk het te begrijpen en Elena glimlachte tevreden. Tenminste iemand die meer hersens had dan een koe en haar uitleg begreep. Nu ze erover nadacht.. Waren koeien eigenlijk wel dom? Ze kende mensen die veel dommer waren. Het enige wat ze wist over koeien was dat ze veel magen hadden, maar ze had het gevoel dat er mensen waren die de oppervlakte van al die magen bij elkaar overtroffen met hun ene maag en hun vetgemeste lichaam. Hadden varkens ook meerdere magen? Ze waren in ieder geval heel dik. En roze. Maar roze was een geweldige kleur, want aardbeien waren rood en rood leek op roze, dus was roze ook wel geweldig. Maar, rood bleef geweldiger, voor zover dat kon. Want aardbeien waren rood. En aardbeien waren lekker.
Ze werd terug op aarde geroepen door de stem van de jongen en ze schrok wakker uit haar dagdromen over koeien, varkens, roze, rood en vooral… Aardbeien. Want aardbeien waren heerlijk.. En ze waren goed te gebruiken dankzij haar kracht..

Opnieuw moest ze moeite doen om niet te gaan dagdromen. De jongen vroeg haar wat voor schaduwlaag en liet zien wat hij kon en ze glimlachte. Toen hij iets ging doen dacht ze even na over hoe ze het uit moest leggen en toen hij terug kwam had ze een idee. Ze klemde haar tanden om het uiteinde van de aardbei en trok toen aan het andere eind. Hierdoor werd de aardbei steeds langer en vervormde het, tot het een lange stok was. Ze haalde haar tanden ervan af en hield de stok de lucht in. “Dit,” zei ze rustig en datadeeltjes ontstonden om de stok en begonnen eromheen te draaien, om zich eraan vast te houden en eromheen te dwalen, als een soort schaduwlaag die zich wanhopig vast wilde klampen, maar niet genoeg ruimte had. Uiteindelijk verdween de data weer en de stok werd weer een aardbei, die ze rustig in haar mond deed. Het bleef lekker, hoe vaak ze het ook at. Ze richtte haar blik op de lucht en haalde even diep adem. De uitputting begon te komen door het vele rennen, de hoofdpijn, het ongemakkelijke gevoel omdat ze met een ESPer was en het gebruiken van haar dataflow. Ze moest zich in leren houden.. Ze ging even met gesloten ogen met haar hand door haar haren, proberend de hoofdpijn te onderdrukken.

. “Dit,” zei ze rustig en datadeeltjes ontstonden om de stok en begonnen eromheen te draaien, om zich eraan vast te houden en eromheen te dwalen, als een soort schaduwlaag die zich wanhopig vast wilde klampen, maar niet genoeg ruimte had. Uiteindelijk verdween de data weer en de stok werd weer een aardbei, die ze rustig in haar mond deed. Raven knikte en had het al gezien, hij snapte het nu ook wel. Dit gesprek leek best irritant voor het meisje, waarschijnlijk had ze ergens last van dus Raven zou de afstand beperkt proberen te houden. Raven liep naar achter en liet de schaduwen hem naar boven voeren tot hij op de rand van het muurtje zat. Raven keek vanaf het muurtje Elena aan, "hoe oud ben je eigenlijk? Want volgens mij heb je je krachten erg goed onder controle voor je leeftijd." zei Raven. Hij schatte haar rond de vijftien jaar oud maar wist het niet zeker. Vaak was het voor anderen onduidelijk hoe oud hij was. Raven keek van een afstandje het meisje aan, ze zou waarschijnlijk ongeveer net zo oud zijn als Asuka zijn geworden. Dat domme arrogante kind, ze had niet voor hem moeten springen die dag, dan had ze nog geleefd. Hij haatte haar, maar hij had gehouden van zijn kleine zusje. Raven zuchtte in gedachte verzonken en kwam pas terug toen Kraehe boven hem vloog en toen op zijn schouder landde. Door de plotselinge landing verloor Raven zijn evenwicht en tuimelde bijna naar achter, gelukkig lag daar het dak en geen leegte want dan zou hij geluk nodig hebben gehad. Raven viel uiteindelijk toch en belandde zacht met zijn rug op het dak, hij keek naar boven naar de lucht, de wolken dreven voorbij met de kracht van de wind.
Zachtjes klonk het geluid in de verte van vogels die floten, de zon viel kalm neer op deze normale middag en de wolken hielpen zo nu en dan een schaduw toe te voegen. Het was inderdaad tot nu toe een kalme middag geweest.

De jongen vroeg haar hoe oud ze eigenlijk was, aangezien ze haar krachten aardig onder controle had. Ze glimlachte lichtjes. “Net veertien,” antwoordde ze kalmpjes. Ze was net een kleine één meter en zestig centimeter, wat haar soms jonger deed lijken. Toch was haar woordenschat erg groot en had ze haar krachten beter onder controle dan de gemiddelde veertienjarige, wat haar weer ouder deed lijken. Ze hield niet van kinderachtige mensen, al noemden sommigen haar zo. Maar, zij was niet kinderachtig. Door het vele alleen zitten had ze een eigen wereldje gecreëerd in welke ze eens in de zoveel tijd vertrok, voornamelijk als er stiltes vielen. Dan begon ze namelijk na te denken en voor ze het wist was ze alles om zich heen vergeten en was ze vertrokken in haar wereldje. Moeder had het altijd een goede eigenschap genoemd, zolang ze het maar tegen wist te houden. Het zorgde er namelijk voor dat ze veel fantasie had en zich niet snel verveelde.
Toen ze weer uit haar droomwereldje was gekomen, merkte ze dat Raven ergens op een muurtje was gaan zitten. Dit verminderde de pijn en de ongemakkelijkheid, maar ze had zichzelf vandaag onder veel te veel druk gezet, waardoor het nog lang niet helemaal over was. Op momenten zoals deze haatte ze haar zwakke lichaam, want een normaal persoon had hier lang niet zoveel last van, zelfs al zou die persoon dezelfde krachten hebben als zij. Zij was gewoon snel ziek en had snel pijn, wat – in combinatie met haar krachten – zorgde voor een chronische hoofdpijn en een permanent ongemakkelijk gevoel, behalve als ze een plek zou vinden zonder espers, maar daar zou ze niet willen leven, want dan zou ze opnieuw het buitenbeentje zijn. Dat was niet waar ze op zat te wachten, dus bleef ze hier, de pijn eigenwijs negerend.
“Hoe oud ben jij eigenlijk?” vroeg ze rustig. Ze wist niet precies hoe oud hij was, maar schatte hem rond de achttien á negentien jaar. Ouder dan zij dus, maar goed. Het gebeurde maar zelden dat ze een goede esper tegenkwam van haar leeftijd, dus ze verbaasde zich er al niet meer over. Per slot van rekening waren haar meeste leeftijdsgenootjes kinderachtig en dat haatte ze, dus was dit wel fijn. Ze sloot haar ogen even en probeerde niet aan de pijn te denken.

Het meisje had geantwoord dat ze veertien was en Raven knikte nadenkend. een tijd lang heerste er stilte en toen vroeg het meisje pas. “Hoe oud ben jij eigenlijk?” vroeg Elena rustig. "Ik ben 19 jaar oud, Kraehe weet ik niet," antwoorde Raven kort en keek Elena aan. Raven had niet veel zin om te blijven zitten en stond op, "Ik neem aan dat je hier komt om te rusten? Als je last heb van je AIm mag je ook gewoon wat verder weggaan hoor want ik ga weer verder met me training." vertelde Raven en nam een aanloop. Over het muurtje rende Raven zo snel als hij kon richting een hoger gelegen plek en veranderde in een schaduw, hij gleed over de muur omhoog en kwam uit de ondergrond omhoog. Raven stond weer op het dak van de boarding tunnel en rende er overheen weer op het vliegtuig. Hij zette zich af en met de schaduwen als springveren schoot hij omhoog en landde een paar meter verderop met een koprol. Met zijn benen half versmolten in de schaduwen ging hij verder en zette zich weer af waardoor hij precies in het midden werd gehakt door de staart, tenminste als hij geen schaduw geworden was.
Raven landde achter het vliegtuig en rolde even door, hij stond op en hijgde even. Een paar honderd meter in enkele secondes. Hij keek om en Kraehe landde even verderop en keek Raven aan. Raven draaide zich om en liet zijn destructieve kant zien, verderop stond een kar met enkele oude koffers, verlaten, soms kon hij nog wel wat spullen vinden die wel grappig waren, dit maal was het niet voor rondsnuffellen maar destructie. Uit de schaduwen vormde zich een speerachtig iets en Raven schoot het af op de koffers, allemaal werden ze doorboord en toen knalde de stok uit elkaar door een grote dosis instabiel zonlicht.
Raven gooide een cirkel gemaakt van schaduwen er naartoe en elke keer dat het door een schaduw ging kwam er een stekel bij en het boorde zich in de kar en explodeerde toen. Zijn objecten gingen kapot als ze neit bestuurd werden of beheerst.