x The new girl.

Kathy zat zoals altijd droogjes uit het raam te staren. Ze was slecht op school, waarvan de oorzaak was dat ze toch nooit oplette. Al was ze de laatste tijd meer afwezig dan normaal. Ze moest telkens aan de gebeurtenissen denken. Het leek wel een droom dat ze nu bij Destin woonde. Het kwam totaal onverwachts. En dan nog niet gesproken over de dood van haar broer. Destin had opgeofferd dat ze een tijdje dan ‘thuis’ mocht blijven. Maar dat wou ze niet. Waar ze op het moment woonde voelde nog niet eens helemaal als een huis. Die waar ze woonde met Bryan was klein. Knus. Iets wat ze al gewend was sinds ze klein was. En nu woonde ze dan in een kast van een huis. Volgens Destin was hij dan nog niet eens zo groot. Maar zij vond van wel. Haar vorige huis paste hier wel zes keer in. Dat is echt wel een verschil.
Ze zuchtte even en onderzocht het schoolplein. Hier en daar liepen groepen met mensen. Die hadden dan natuurlijk een tussenuur. De zon scheen. Dus buiten zitten kon gemakkelijk. Kathy hield enkel van zon. Kou en regen wou ze niet. Daar hield ze totaal niet van. Dan kwam je verkleumd thuis en dan moest je weer een deken zoeken. Al was dat de laatste tijd wat minder. Vooral aangezien ze tegenwoordig met de trein naar school ging. En soms vond Destin het geweldig om haar te brengen. Geen idee waarom hij daar de moeite voor wou doen. Soms sputterde ze dan ook wel tegen. Maar als die jongen eenmaal een idee had kon je het echt niet uit zijn hoofd praten.
‘Kathy. Wil je asjeblieft blijven opletten?’ Verward keek Kathy op naar de stem die haar gedachten verstoorde. De leraar stond naast haar met een wat geïrriteerde blik in zijn ogen. Ondanks dat de hele klas wist van de dood van haar broer. Ze hebben er geen rekening meegehouden. Ze wisten in de klas dat har familie er helemaal niet meer was. Ze werd door sommigen zelfs uitgelachen. Niemand in de klas mocht haar. Er was een hand vol te tellen die haar negeerden. En er waren er twee die af en toe tegen haar praatten. Die probeerden aardig tegen haar te doen. Maar het af en toe afhaakten omdat het anders schaamtelijk was. De klas dacht dat Kathy het niet door had. Maar dat had ze wel. Al twee weken nadat ze op deze school kwam. Elke klas was hetzelfde. Niemand die met haar omging. Ze was nogal heel erg vriendloos. Maar het boeide haar altijd vrij weinig. Omdat ze Bryan had. De enige toentertijd die ze vertrouwde. Maar die was er nu dus niet meer. Natuurlijk had ze Destin nog. Maar die voelde niet als een broer voor haar. Niet eens als een gewone vriend. Ze wist het niet bij hem. Hij liet haar totaal twijfelen. Gefrustreerd sloeg ze haar hoofd neer op haar boek. Wat de klap verzachtte. Niet dat dat veel verschil maakte. Enkele klasgenoten keken haar wat grinnikend aan en de leraar zuchtte even. Hij had dus al ontdekt dat ze een hopeloos geval was.
Tranen borrelde op. Waarom moesten lessen altijd zo doodsaai zijn dat ze vanzelf aan haar broer begon te denken? Ze kon er niet tegen. Altijd kwam het op verkeerde momenten. Zo snel mogelijk probeerde ze de rottige vochtdeeltjes weg te knipperen. Wat gelukkig deels lukte. Ze sloot haar ogen en probeerde zichzelf wat te kalmeren. Wat voor haar doen vrij makkelijk was.
Ze keek even verbaasd op toen de deur openging. Een meisje van haar leeftijd kwam binnen. Ze zag er aardig uit. En normaal. Ze keek de klas rond en merkte al op dat sommigen haar wat verlekkerd aankeken. En dan enkel de jongens natuurlijk. Wat ze altijd deden bij nieuwe meisjes. Lastpakken, waren ze enkel. ‘Goed. Stel je maar voor aan de klas’. Hoorde ze de leraar het meisje vriendelijk zeggen. Oké. Ze hadden er dus een nieuw meisje bij. Apart voor dit tijd van het jaar.

Enkel madeleine x

Madeleine keek de klas rond, zette haar tas neer, haalde een hand door haar haar en zuchtte 'I..ik ben Madeleine.' stotterde ze. Ze bleef voor zich uit staren. Madeleine keek de leraar vragend aan. 'Ga maar ergens zitten' hoorde ze de leraar vriendelijk zeggen. Madeleine knikte vriendelijk en ging naast dat meisje met oranje staartjes zitten. Ze staarde een paar minuten naar buiten, naar de vallende bladeren. Ze zuchtte wat zag dat er mooi uit.. De leraar kuchte. Madeleine schrok op en keek eerst naar dat meisje dat naast haar zit, en daarna snel naar het bord. Ze pakte haar teken schrift en begon er wat in te schetsen. Het werd een boom, een boom met vallende bladeren. Madeleine zuchtte en dacht aan haar vader, die 2 mei was overleden. Hij betekende alles voor haar, hij was de aardigste persoon die ze ooit heeft gekend. Het deed haar pijn dat hij er niet meer was. De manier waarop hij overleden was vreselijk voor die man, die trouwens is overleden aan een onbekende ziekte die zijzelf ook bij zich kan dragen. Ze beet op haar lip. Ergens was ze blij dat hij van de pijn af was en vrij was. Ze dacht er elke dag aan. ''Wat als ik die ziekte ook bij me draag?'' Ze had dan wel het meest medelijden met haar broertje. Hoe kon dat kleine knulletje nou opgroeien zonder vader? Ze zuchtte en liet een traan over haar wang glijden. Ze keek weer naar haar teken blok. Ze zocht in haar etui en mompelde daarna wat onverstaanbaars. Ze tikte het meisje naast haar aan. 'Heb jij misschien kleurpotloden?' fluisterde Madeleine verlegen met een zwakke glimlach.

Ze merkte dat het meisje ervoor had gekozen naast haar te zitten. Het kon zijn dat ze aardig was. Maar Kathy besloot haar voor de rest maar een tijdje te negeren. Ze had haar hoofd alweer terug gelegd op de tafel. Ze merkte op dat de leraar wat kuchte. Waarschijnlijk omdat er weer eens iemand niet oplette. Ze wist dat het deels ook voor haar bedoeld was. Maar ze negeerde het totaal. De enige keer dat ze dan ook echt op gaat letten is als dat ding dan ook moeite gaat doen en naast haar gaat staan. Met die geïrriteerde blik dus. Grappiger dan dat kan het dus niet. Ze deed ook ooit moeite om haar spullen uit haar tas te pakken. Haar tafel was altijd leeg. Ze hoorde wel eens mensen praten over dat ze een zwerver is. Dus haar etui, agenda en schoolboeken niet kon betalen. Niet dat ze het goed hadden, die spullen zaten gewoon altijd in haar tas. Enkel voor speciale gelegenheden pakte ze dat ding eruit. En ze kocht ook echt elk jaar een nieuwe. Deze keer was het anders. Destin kwam toen ineens thuis met allemaal schoolspullen omdat hij die andere lelijk vond. Nu had ze van die overdreven dure merkspulletjes waarvan ze wist dat ze die dingen toch niet echt zou gaan gebruiken. Laat staan bij sommige pennen aanraken. Ze voelde hoe een vinger in haar arm liep te porren. Met een geïrriteerd hoofd staarde ze het kind aan. Ze had geen behoefte aan praten. Dus ze moest haar mond houden. ‘Heb jij misschien kleurpotloden?’ vroeg het meisje haar. Ze merkte dat ze het wat aarzelend vroeg. Aan haar stem horend. Een verlegen glimlach stond op het meisje haar gezicht. Kathy knikte even kort en pakte met een korte beweging het spuuglelijke goudgekleurde Chanel-etuite uit haar tas. Die ze vervolgens op het meisje haar tafel gooide. “Astje”. Mompelde ze even kort waarna ze haar hoofd weer zo legde dat ze rustig kon slapen.. Of gewoon rusten als het slapen niet lukte. Haar dagelijkse routine ging zo. De leraren waren het gewend dus ze zeurden niet. Dat deden ze enkel het eerste jaar. Na een tijdje boog ze zich even over het schriftje van het meisje waar het kind zo geïnteresseerd in aan het staren was. Terwijl haar hand wat kleurende bewegingen maakte. “Wat teken je?” Mompelde ze even wat vermoeid. Ondertussen ging ze weer in zo een slaaphouding liggen. Maar ze bleef het meisje en de tekening nog steeds aanstaren.

'Dankjewel' zij Madeleine voorzichtig. Ze pakte een groene kleur potlood en begon de blaadjes in te kleuren. Ze was zo ijverig aan het tekenen dat ze schrok van wat het meisje zei. Ze keek naast zich, waar het meisje vermoeiend op de tafel lag. 'Een boompje.' zij Madeleine voorzichtig. Ze was bang dat het meisje haar raar vond. 'Gaat het wel met je?' vroeg ze. Ze glimlachte en keek weer terug naar haar tekening. Ze pakte een bruine potlood en kleurde de boomstam netjes in. 'Zo' mompelde ze zacht. Ze zuchtte. Ze deed haar tekenblok weer in haar tas en gaf het etuitje weer terug. Ze keek een paar seconde geïnteresseerde naar het bord. Ze hoorde het liedje van haar vaders begrafenis altijd nog in haar hoofd. Het was zoon mooi nummer. Er rolde weer een traan over haar wang, deze werd gevolgd door meerdere tranen. Ze wou niet huilen de eerste dag. Het kon gewoon niet. Ze beet op haar lip en liet haar hoofd in haar handen zakken. Ze keek via haar vingers naar het meisje die naast haar zit. Ze deed haar handen weer naar beneden. 'Hoe heet je eigenlijk?' fluisterde Madeleine voorzichtig.

‘Een boompje,’ zei het meisje wat voorzichtig. Grinnikend keek Kathy even naar het blaadje. Het kind kon wel tekenen, je hoefde geen moeite te doen om dat toe te geven. Als Kathy een boom zou moeten tekenen zouden dat enkel een paar misvormde streepjes zijn. Deze hier deed het echt met details. ‘Gaat het wel met je?’ Ze keek het meisje even verbaasd aan. Waarschijnlijk doelde het kind op dat haar ogen nog steeds wat waterig waren. En haar afwezige gedrag. “Oh. Ja. Dat is normaal voor mij,” grinnikte Kathy even als antwoord. Ze merkte op hoe het meisje haar ogen tranen kregen. En dat er vervolgens wat tranen via haar wang naar beneden rolden. Gelukkig lette de klas op het moment niet op hen, maar op de leraar die zo te merken een erg grappig en interessant verhaal zat te vertellen. Ze merkte op hoe het meisje haar handen weer liet zakken. ‘Hoe heet je eigenlijk?’ Fluisterde ze tegen haar. “Ik ben Kathy. Madeleine, was het. Toch?” Vroeg ze met een glimlachje. Ze mocht het meisje wel. Ze was een typisch Kathy type. “Gaat het wel? Wil je even uit het lokaal?”
Ze keek Madeleine even vragend aan. Maar zonder op antwoord te wachten stond ze op en trok het meisje mee het lokaal uit. “Tot zo meneer!” Riep ze vlak voordat ze de deur achter zich dicht gooide. “Let hier maar niet op. Dat is ook normaal voor mij. De les verlaten zonder dat de bel is gegaan. Of gewoon omdat ik naar de wc moet ofzo”. Legde ze grinnikend uit. Ze trok het meisje mee een random wc in. “Gaat het?” Ze keek met een wat vragende blik haar kant op.

'Ja, Madeleine is het.' Zei Madeleine. Ze probeerde te glimlachen wat niet lukt. Madeleine werd mee getrokken met het meisje dat Kathy heet. Ze liepen door allemaal onbekende gangetjes die helemaal volhingen met allemaal tekeningen. Madeleine trok zich los toen ze langs een tekening van een boom liepen. Ze bleef er een paar minuten aandachtig naar staren. Toen liep ze weer mee met Kathy. Toch vond Madeleine het vreemd dat ze gewoon het lokaal uit konden rennen. Even later stond ze naast het meisje dat Kathy heet in de wc. 'Ja hoor het gaat wel weer, ik heb gewoon nog verdriet van mijn vader..' zei ze zuchtend en in haar ogen wrijvend. Ze probeerde te glimlachen, maar het lukte Madeleine niet meer. Het werd dus een scheef klein glimlachje. 'Worden ze niet boos als je ineens het lokaal uit loop?' vroeg Madeleine zachtjes. Ze keek om zich heen en liep naar de doekjes, ze maakte er een nat en wrijvde die over haar gezicht, waardoor er water op haar blousse viel. 'Oh, bah.' Zei ze. En ze keek sip naar haar blousse. Ze draaide zich naar de hand droger en ging daar voor de helft onder staan en drukte op het knopje. 15 seconden later was het blousse weer helemaal droog. Ze draaide zich om en grinnikte naar Kathy en draaide haar vinger om een krul. Ze glimlachte lichtjes.